04/28/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση βρίσκεται κοντά σε μια συμφωνία τις επόμενες ημέρες ή το αργότερο στις αρχές της επόμενης εβδομάδας, «αν κάποιος δεν θέλει να την δυναμιτίσει», προχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας,με συνέντευξή του στο «STAR», δίνοντας ορισμένες πτυχές των αντιλαϊκών μέτρων που θα περιλαμβάνει.
Ο πρωθυπουργός άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, αλλά όχι εκλογών, σε περίπτωση που χρειαστεί να υπάρξει υπέρβαση της «λαϊκής εντολής», σε μια προσπάθεια να καταστήσει το λαό συνένοχο στις όποιες εξελίξεις.
«Αν βρεθώ σε δύσκολη θέση τότε ο λαός θα αποφασίσει, όχι όμως με εκλογές», σημείωσε χαρακτηριστικά.  Έσπευσε πάντως να συμπληρώσει πως «δεν θα χρειαστεί να πάμε σε δημοψήφισμα» και πως είναι «πεπεισμένος ότι δεν θα φτάσουμε εκεί».
Με αφορμή τα παζάρια για ένα «ελάχιστο πακέτο», προανήγγειλε την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, του λιμανιού του Πειραιά, της ΔΕΣΦΑ, του Αστέρα Βουλιαγμένης, του Ιπποδρόμου και ακινήτων του Δημοσίου που είναι στο ΤΑΙΠΕΔ.
Επιβεβαίωσε ότι οι δανειστές έχουν βάλει στο τραπέζι το θέμα των συντάξεων, των ομαδικών απολύσεων και του ΦΠΑ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση επιδιώκει η συζήτηση για τα σκληρά μέτρα να μετατεθεί για τον Ιούνη, στα πλαίσια της γενικότερης συμφωνίας για «το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το χρηματοδοτικό κενό». Όπως είπε, μπορεί να επιτευχθεί «μια ενδιάμεση συμφωνία σε ό,τι μπορούμε να συμφωνήσουμε» και «τα αγκάθια να τα πάμε για αργότερα», όπως την Κοινωνική Ασφάλιση.
Σε σχέση με το ΦΠΑ στα νησιά, ανέφερε ότι αντί για την αύξησή του θα πρέπει να βελτιωθεί η εισπραξιμότητά του, ενώ δεν απέκλεισε να επιβληθεί ένας νέος φόρος ανά διανυκτέρευση. Παράλληλα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να διατηρηθεί ο ΕΝΦΙΑ μέχρι το 2016, λέγοντας ότι θα εξαρτηθεί από την επίτευξη του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα.
Εμμέσως πλην σαφώς, ζήτησε από τους δανειστές να δώσουν στην κυβέρνηση ένα περιθώριο διαχείρισης των όποιων υποχωρήσεών της και να μην οδηγήσουν τα πράγματα σε επίπεδα εξευτελισμού. «Αν πάμε σε κωλοτούμπες εξευτελισμού τότε υπάρχουν άλλοι που μπορούν να τις κάνουν», είπε. Ακόμη, παραδέχθηκε πως «δεν σημαίνει ότι έχεις την εξουσία όταν έχεις τη διακυβέρνηση».
Ο Αλέξης Τσίπρας με σαφή τρόπο εξήγησε ότι στρατηγικός στόχος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι η επανεκκίνηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, υποστηρίζοντας πως «θέλουμε επενδύσεις από πραγματικούς επενδυτές» και ότι «η Ελλάδα έχει πολλές επενδυτικές ευκαιρίες σε Τουρισμό και Ενέργεια», ενώ υποσχέθηκε «χτύπημα της γραφειοκρατίας», κρατική διοίκηση «λειτουργική» για τις ανάγκες του κεφαλαίου και «σταθερή φορολόγηση» των επιχειρηματικών ομίλων. Από την ίδια σκοπιά της ικανοποίησης των αναγκών ρευστότητας και κερδοφορίας των εγχώριων μονοπωλίων αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ένα μέρος των χρημάτων από τις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει «να κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία» και όχι όλα για την αποπληρωμή του χρέους. 
Ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι ήταν λάθος της κυβέρνησης να μην ζητήσει χρήματα τον Φλεβάρη, υποστηρίζοντας όμως ότι αυτό οφείλεται σε «παραπλάνηση». Όπως είπε, ενώ είχε δοθεί προφορική διαβεβαίωση στην ελληνική κυβέρνηση ότι με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη θα αποκατασταθεί η παροχή χρηματοδοτικών διευκολύνσεων, αυτό δεν έγινε.
«Δεν έχουμε χαλάσει τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ», απάντησε με αφορμή διάταξη νόμου που σχετίζεται με την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού, ενώ δικαιολογήθηκε έναντι των αμερικανικών αιτιάσεων, επισημαίνοντας ότι ο νόμος δεν έγινε για κάποιον, αν και παραδέχθηκε ότι συμπεριλαμβάνει και τον Σ. Ξηρό. 
Αναφερόμενος στον Γ. Βαρουφάκη, τον χαρακτήρισε «κεφάλαιο» για την κυβέρνηση και τη χώρα, ενώ παραδέχθηκε ότι «δημιουργήθηκε ένα αρνητικό κλίμα», το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενά του είναι «μέρος του διαπραγματευτικού παιχνιδιού».   

Οι στρατηγικές επιλογές του ΣΕΒ...
Στη Ρίγα της Λετονίας δεν βρέθηκαν μόνο οι υπουργοί Οικονομικών της λυκοσυμμαχίας. Σύνοδο Κορυφής είχαν και οι πρόεδροι των βιομηχάνων του κάθε κράτους - μέλους, που συναπαρτίζουν την BUSINESSEUROPE, η ηγεσία δηλαδή των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, όπως μαθαίνουμε και από σχετικό δελτίο του ΣΕΒ. Μιλώντας στη συνάντηση των κεφαλαιοκρατών της ΕΕ, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, «τόνισε ότι για τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο το μέλλον μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με μια ισχυρή και δυνατή Ευρώπη»! Μάλιστα, «εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η χώρα μας έχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να γίνει "η Φλόριδα και η Καλιφόρνια μαζί της ευρωπαϊκής ηπείρου", αξιοποιώντας το πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό της και την προικισμένη γεωγραφική της θέση».
... και τα εργατικά συμφέροντα
Το ότι το μέλλον του επιχειρηματικού κόσμου της Ελλάδας είναι δεμένο με την ΕΕ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αλλωστε, από το 1980 και την είσοδό μας στην ΕΟΚ, αυτό «το μέλλον» ζει ο λαός μας και το πλήρωσε πολύ ακριβά. Αποδείχτηκε, δηλαδή, αυτό για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ: Οτι είναι ο λάκκος των λεόντων, στον οποίο ρίχτηκαν βορά τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Οσο για το ότι η Ελλάδα θα γίνει «η Φλόριδα και η Καλιφόρνια μαζί της ευρωπαϊκής ηπείρου», αξιοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό της, είναι φανερό ότι όταν οι καπιταλιστές μιλάνε για «αξιοποίηση» εννοούν ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργατών. Οι παράδεισοι που πουλάνε προϋποθέτουν το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, γεγονός το οποίο αποκρύβουν επιμελώς. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί για το λαό μας είναι αν μετά από 35 χρόνια «ευρωπαϊκής εμπειρίας» σε μια Ενωση που έγινε και λειτουργεί για τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, μπορούν να βρουν θέση τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Μάντεψε ποιος...
«Είναι λάθος να θεωρούμε ότι η χώρα βρίσκεται σε κανονική περίοδο, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε έκτακτη κατάσταση και τα δεδομένα επιδεινώνονται», τόνιζε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ευ. Βενιζέλος. «Οι μέρες που περνάει ο τόπος δεν είναι κανονικές, είναι έκτακτες και απαιτούν ειδικούς χειρισμούς», έλεγε προχτές, από το βήμα του Περιφερειακού Συμβουλίου, η αντιπεριφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Κυπριανίδου χειροκροτούμενη από την παράταξή της. Οι ίδιοι αντέδρασαν όταν η «Λαϊκή Συσπείρωση» σημείωσε τις ομοιότητες της ομιλίας της αντιπεριφερειάρχη με τις αντίστοιχες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν κυβέρνηση.
Στο ίδιο πνεύμα στάθηκαν και οι ομιλίες των συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ: Εκτακτη η ανάγκη, όχι ίδιες οι ΠΝΠ των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τις δικές τους, μεγάλη η στήριξη του λαού στο έργο της κυβέρνησης.
Είναι σαφές πως οι παραπάνω μεγαλοστομίες δεν είναι τυχαίες. Είναι συνειδητή προσπάθεια να περαστεί στο λαό ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης και στήριξης της διαπραγμάτευσης που όμως γίνεται για λογαριασμό του κεφαλαίου. Υπονομεύοντας έτσι και κάθε προσπάθεια πάλης και διεκδίκησης για την ανάκτηση των απωλειών, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών.
Σκοπιμότητα, όχι άγνοια
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Χρυσόγονος υποστήριξε χτες το πλαφόν στις συντάξεις ώστε να ...αποφευχθούν τάχα μειώσεις επικουρικών. Μιλώντας στον «Αθήνα 9,84», δήλωσε: «Αν ένας άνθρωπος παίρνει, ας πούμε, 5.000 ευρώ από τρεις - τέσσερις συντάξεις, δεν τις χρειάζεται τις 5.000 για να ζήσει. Θα μπορούσε να μπει ένα πλαφόν... να είναι κάπου - ξέρω εγώ - στις 3.000; Στις 2.500; Το συζητάμε. Ούτως ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε μειώσεις επικουρικών συντάξεων σε ανθρώπους, οι οποίοι το σύνολο των συντάξεων που παίρνουν - κύρια, επικουρική, κ.λπ. - είναι στα 600, 700, μπορεί και λιγότερα».
Θα συγχωρούσαμε στον κ. Χρυσόγονο την άγνοια, μιας και το μνημόνιο έθεσε πλαφόν στο ύψος των συντάξεων που μπορεί να εισπράττει κανείς και είναι κάτω απ' το ποσό που αναφέρει. Πλην όμως δεν «ρίχνει» στη συζήτηση μια ιδέα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Κλίμα φτιάχνει με τις «ιδέες» του. Κλίμα περί του αναπόφευκτου των νέων περικοπών στις συντάξεις, που έχουν ήδη σφαγιαστεί. Κάτι τέτοιες παρεμβάσεις στρώνουν το χαλί για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζονται, για το νέο κοστούμι που κυβέρνηση - ΕΕ - κεφάλαιο ράβουν στο λαό...

Με θεαματικούς ρυθμούς επιβεβαιώνεται ότι η διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση είναι για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» την Κυριακή, ήδη συζητιέται η αναστολή κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας για τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ και τα ζητήματα του Ασφαλιστικού παραμένουν στο τραπέζι και στόχος είναι να παραπεμφθούν στη διαπραγμάτευση του Ιούνη.
Παράλληλα, επιβεβαιώνεται ότι η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» για τα επικουρικά ταμεία αναστέλλεται προσωρινά και δεν καταργείται, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε, πρόθεση κι αυτής της κυβέρνησης είναι να «βάλει χέρι» στις επικουρικές συντάξεις, παρά τις ...μετάνοιες που κάνει ο αρμόδιος υπουργός, προσπαθώντας να πείσει για το αντίθετο.
Όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο εξής: Το πλαίσιο της συμφωνίας με τους δανειστές έχει καταληχθεί στα βασικά του σημεία. Η συμφωνία αυτή είναι βαθιά αντιλαϊκή και η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να τη «σερβίρει» στο λαό και να την «περάσει» από την κοινοβουλευτική της ομάδα.
Την προετοιμασία της «κοινής γνώμης» έχουν αναλάβει διάφοροι «λαγοί», υιοθετώντας πρακτικές που εφάρμοσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις πριν από κάθε αντιλαϊκό νομοσχέδιο. Για παράδειγμα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος ανακάλυψε ξαφνικά ότι υπάρχουν «ρετιρέ» στις επικουρικές συντάξεις, που πρέπει να «ξηλωθούν» για να σωθούν τάχα οι μικρότερες.
Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι η ρήτρα «μηδενικού ελλείμματος» παραμένει «εν υπνώσει» και δεν καταργείται, επειδή κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν «μονομερής ενέργεια» από τους δανειστές. Να σημειωθεί ότι αυτή είναι η άποψη που εκφράζει και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων σε κατ' ιδίαν συναντήσεις με συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο εφησυχασμός και η ανοχή στην κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση δεν φεύγει από τις ράγες της πολιτικής που από το 2009 στέρησε από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα το μισό τους εισόδημα, όπως αποκάλυψε ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης».
Ακόμα όμως και τα νομοσχέδια που παρουσίασε πρόσφατα, δεν προβλέπουν ούτε καν τη μερική ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, καθώς δεν υπάρχει πρόβλεψη για άμεση αποκατάσταση των «ωριμάνσεων» και για αυξήσεις στους κλαδικούς μισθούς, που κινδυνεύουν να κατρακυλήσουν στο ύψος του κατώτερου, έστω κι αν αυτός μεγαλώσει κατά λίγα ευρώ.
Τώρα εμφανίζεται ακόμα πιο ισχυρό το ενδεχόμενο να επιδεινωθεί κι άλλο η κατάσταση για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, καθώς, όπως όλα δείχνουν, αναστέλλεται ακόμα και αυτή η κουτσουρεμένη αύξηση στον κατώτατο μισθό και οι επικουρικές συντάξεις περνάνε ξανά στη «ζώνη του λυκόφωτος». Μάλιστα, για να πετύχει το στόχο της, η κυβέρνηση προσπαθεί να διασπάσει τους συνταξιούχους σε «ρετιρέ» και «μη προνομιούχους», χύνοντας δηλητήριο.
Η Πρωτομαγιάτικη απεργία την Παρασκευή είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δοθεί ηχηρή απάντηση στην κυβέρνηση και τους «εταίρους» της για την αντιλαϊκή συμφωνία που έχουν στα σκαριά. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να «νεκρώσουν» εργοστάσια και μαγαζιά, να είναι μαζικές οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και σε όλες τις πόλεις.
Να γυρίσουν οι εργαζόμενοι την πλάτη στους κυβερνητικούς εκβιασμούς, αλλά και στα κελεύσματα του νέου εργοδοτικού συνδικαλισμού, των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα, που καλούν την εργατική τάξη να διαδηλώσει την Πρωτομαγιά υπέρ της κυβέρνησης και της «μάχης» που δίνει για να χαντακώσει κι άλλο το λαό.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 28 Απρίλη 2015

Την προηγούμενη πενταετία ζήσαμε με το γνωστό τροπάρι αν «θα έρθει η δόση ή δεν θα έρθει η δόση». Πάνω στο έδαφος αυτού του τύπου τον…«δοσηλογισμό» εξελισσόταν η επιχείρηση κοινωνικής τρομοκράτησης.    Τρομοκράτηση που κάθε φορά ξεκινούσε από το «τι θα πάθουμε αν δεν έρθει η δόση» και κάθε φορά κατέληγε στις νέες θυσίες που θα έπρεπε να υποβληθεί ξανά και ξανά ο ελληνικός λαός.
    Οι θυσίες, όπως μας έλεγαν οι κυβερνώντες, ήταν «αναγκαίες» για να μην πάθει ο λαός όσα – τελικά – έπαθε! Και τα έπαθε όχι γιατί δεν ήρθαν, αλλά επειδή ακριβώς ήρθαν οι δόσεις των δανείων! Των δανείων που, όπως έχουν ομολογήσει οι πάντες, από τον Ολι Ρεν μέχρι τον Γιούνκερ και από τον Ρέγκλινγκ μέχρι τα μέλη του ΔΣ του ΔΝΤ, οι δανειστές και η «τρόικα» (νυν «θεσμοί») τα χορηγούν για να σώσουν τις δικές τους, τις  γερμανικές, τις γαλλικές και κάθε εθνικότητας τράπεζες. Αυτό που απομένει, δε, για τον ελληνικό λαό από αυτά τα δάνεια, είναι να πληρώνει τόκους μέσα από τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και των δικαιωμάτων του.   
    Σήμερα η φιλολογία περί το επαπειλούμενο «χρηματοδοτικό κενό» επανέρχεται. Θα έρθει ή δεν θα έρθει η δόση των 7,2 δισ. ευρώ (που όμως η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν τη θέλει…). Και αν δεν έρθει πως θα αποπληρώσουμε τις οφειλές σε ΔΝΤ και ΕΚΤ τις οποίες «πρέπει» να αποπληρώσουμε. Αλλά: Γιατί «πρέπει» να αποπληρώνει ο λαός οφειλές για δάνεια που πήγαν σε γαλλογερμανικές τράπεζες;...
    Η νέα κυβέρνηση, που ήδη με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου βάζει χέρι στα διαθέσιμα των Ταμείων για να κάνει τις αποπληρωμές των προηγούμενων δανείων, υποστηρίζει ότι οι νέες δοσοληψίες δεν θα συνοδευτούν με νέα λιτότητα. Αλλά την ίδια ώρα όλες οι πληροφορίες μιλούν για έναν «έντιμο συμβιβασμό».Τι είδους «εντιμότητα», όμως, είναι αυτή που περιλαμβάνει από συνέχιση τουξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (και πάλι στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους) μέχρι «αναστολή» ακόμα και του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης»;… 
    Η νέα κυβέρνηση λέει ότι διαπραγματεύεται χωρίς να παρεκκλίνει από τις εκείνες τις έρμες «κόκκινες γραμμές» που εδώ και πέντε χρόνια μετατράπηκαν σε ανέκδοτο στο στόμα όποιων τις έπιαναν στο στόμα τους. Αλλά, αλήθεια: Μια διαπραγμάτευση που ξεκινάει από το ότι το 70% του Μνημονίου είναι καλό, συνιστά παρέκκλιση;
    Ο κ. Τσίπρας στη συνάντησή του με την κυρία Μέρκελ μιλώντας για την κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, δήλωσε ότι «άρα, το συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε...» το προηγούμενο διάστημα. Αλήθεια, όμως: Κατά την προηγούμενη «μνημονιακή» περίοδο έγιναν και «θετικά»; Που μάλιστα «δεν πρέπει να (τα) γκρεμίσουμε»; Και ποια είναι αυτά τα «θετικά» για τα οποία μέχρι τις εκλογές δεν είχαμε ακούσει τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ; 
    Στην ίδια συνάντηση ο κ. Τσίπρας αντί της «ανατροπής» της πολιτικής των τελευταίων 5 χρόνων, εκείνο που τούτη τη φορά έθεσε σαν στόχο ήταν «να αλλάξουμε - όπως είπε - το μείγμα πολιτικής». Αλλά η «γέφυρα» από την υπεσχημένη «ανατροπή πολιτικής» στην «αλλαγή του μείγματος πολιτικής», δεν συνιστά παρέκκλιση; 
    Ανεξαρτήτως της σύνθεσης της ομάδας διαπραγμάτευσης, της αναβάθμισης ή της υποβάθμισης του Βαρουφάκη (άλλο σήριαλ κι αυτό…) η πολιτική αντίληψη αυτής της διαπραγμάτευσης έχει διατυπωθεί από τον πρωθυπουργό. Ως Ελλάδα, δηλώνει ο κ.Τσίπρας, δεσμευόμαστε στους εταίρους ότι θα «ολοκληρώσουμε τη διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής...». Αλλά αυτό ήταν το αίτημα του ελληνικού λαού στις εκλογές; Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε την «ολοκλήρωση» της λεγόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής που φτωχοποίησε και κατέστρεψε τον λαό ή τη ματαίωση και την ακύρωση αυτής της «προσαρμογής»;

    Σε κάθε περίπτωση εκείνο που ήδη ξέρουμε είναι ότι στο έργο των δόσεων ισχύει το «τι είχες Γιάννη (με Στουρνάρα), τι είχα πάντα (με Βαρουφάκη)».Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι ύβρεις του Σόιμπλε, αλλά και η πολιτική γραμμή της εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας» - των ίδιων που από θέσης κυβερνητικές διακινούσαν από το 2010 το «Μνημόνιο ή τανκς» - εκδηλώνονται πάνω σε ένα έδαφος που ο κ.Τσίπρας το περιέγραφε προεκλογικά έτσι: «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται»…
    Αυτό το έδαφος, που ναρκοθετεί κάθε ελπίδα του ελληνικού λαού για βελτίωση της ζωής του, η νέα ελληνική κυβέρνηση το αποδέχτηκε περίτρανα και με την υπογραφή της στις 20 Φεβρουαρίου όταν δήλωσε πως «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα».    
    Κατά τα λοιπά είναι ακριβές και χιλιοδιαπιστωμένο το καθημερινό φαινόμενο ότι ο κ.Σόιμπλε και οι «Σόιμπλε» γενικώς, είτε τους λένε Ντάισελμπλουμ, είτε Σουλτς, είτε Τόμσεν, είτε Ντράγκι, άλλος χωρίς προσχήματα και άλλοι με «κομψότητα» επιδεικνύουν μια ιταμή συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και στον λαό της. Απειλές, εκβιασμοί, υποδείξεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Όμως το θέμα δεν είναι να συνεχίζεται είτε η καταγραφή είτε η εγχώρια αποδοκιμασία αυτής της συμπεριφοράς.
    Το θέμα πολύ περισσότερο δεν είναι τα παιχνίδια εξουσίας και πυγμής να εγείρουν είτε εθνικιστικού τύπου αντανακλαστικά στο εσωτερικό της χώρας, από τη μια, ούτε να επιφέρουν την παραίτηση του λαού από τα δίκαιά του αποδεχόμενος το «ρεαλισμό» της συνθηκολόγησης με την ισχυρή Γερμανία και τους υπολοίπους των Βρυξελλών – όπως επιθυμούν διάφοροι «κοσμοπολίτες» της υποταγής.
    Το θέμα ήταν και είναι ένα: Η απαλλαγή του τόπου και του λαού από τέτοιου είδους εκβιασμούς. Αλλά για να συμβεί αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ένας: Ο δρόμος που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις (εντός και εκτός Ελλάδας) για απεγκλωβισμό της χώρας από εκείνα τα δεσμευτικά (και αποδεκτά από την κυβέρνηση) πλαίσια που διαμορφώνουν τις συνθήκες των εκβιασμών.
    Τέτοιος είναι μόνο ο δρόμος της οργανωμένης, σχεδιασμένης και ανυποχώρητης σύγκρουσης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου (ελληνικό, γερμανικό, γαλλικό και… κογκολέζικο), που δεν βαφτίζει «έντιμο συμβιβασμό» τα ψίχουλα ή τις κάθε φορά νέες θυσίες του λαού. Αλλά τέτοιο πράγμα μια κυβέρνηση που έχει ως στόχο όχι την ανατροπή αλλά την «αλλαγή του μείγματος» της ίδιας πολιτικής, ούτε το διαπραγματεύεται στο εξωτερικό, ούτε – φυσικά - το πραγματεύεται στο εσωτερικό.

Σωστό «περιβόλι» η συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη, στην «Αυγή» της Κυριακής, με την οποία διαμηνύει εμμέσως πλην σαφώς στους «εταίρους» να εκταμιεύσουν τώρα χρήμα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας της χώρας και στα υπόλοιπα θα τα βρουν αμέσως μετά, αφού υπάρχει «κοινός χώρος» και μάλιστα «αρκετά ευρύς», «κοινά αποδεκτών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών». Την ώρα που η κυβέρνηση «πουλάει» στο εσωτερικό της χώρας το αφήγημα της σκληρής και επίπονης διαπραγμάτευσης, κρύβοντας απ' το λαό ότι αυτή διεξάγεται για συμφέροντα ξένα προς τα δικά του, ο Γ. Δραγασάκης ομολογεί ότι μία είναι η «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης, η συμφωνία παράτασης του μνημονίου της 20ής Φλεβάρη!!!
Μαζί και οι δύο αυτές παραδοχές του αντιπροέδρου της κυβέρνησης συνιστούν αφενός ομολογία διατήρησης όλων των μνημονιακών μέτρων που επιβλήθηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις στο λαό, αφετέρου προαναγγελία επιβολής πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων, «κοινά αποδεκτών» από κυβέρνηση και εταίρους...
***
Λέει ο Γ. Δραγασάκης στη συνέντευξή του: «...Ομως, κρίσιμο πρόβλημα της περιόδου είναι η αποσύνδεση των ως τώρα διαπραγματεύσεων από την αντιμετώπιση του προβλήματος της ρευστότητας και τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της χώρας (...) Το βασικό μας αίτημα λοιπόν είναι να αναγνωριστεί το τρέχον πρόβλημα ρευστότητας ως ένα πρόβλημα κοινής ευθύνης και να αντιμετωπιστεί από κοινού».
Παραδέχεται ότι «το ταμειακό αδιέξοδο αντιμετωπίστηκε με την εντατικοποίηση της εισροής των εσόδων τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, καθώς και με μετάθεση πληρωμών», αλλά, όπως υποστηρίζει, «η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, διότι δημιουργεί προϋποθέσεις ύφεσης, και η κοινωνία δεν αντέχει άλλη ύφεση, άλλη ανεργία, άλλη λιτότητα. Διότι, αν αυτό συμβεί, μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε»! Διαπίστωση που απευθύνεται όχι στους «έξω» αλλά στους «μέσα» προετοιμάζοντας άλλωστε τις διαθέσεις και εντείνοντας τα εκβιαστικά διλήμματα προς τους εργαζόμενους.
Μάλιστα, για να αποφευχθεί τάχα η λήψη τέτοιων μέτρων ο Γ. Δραγασάκης θέτει ως προϋπόθεση τη συνεργασία αυτών που σύμφωνα με την κυβέρνηση την πιέζουν να προχωρήσει στη λήψη τους!!! «Επί του παρόντος, ο κίνδυνος αυτός είναι αναστρέψιμος, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει συνεργασία των ευρωπαϊκών θεσμών και ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση, εντατικοποίηση και συντονισμός της δράσης της κυβέρνησης», υποστηρίζει, και προσθέτει: «Υπάρχει σαφής δυνατότητα αλλά και επιτακτική ανάγκη να ολοκληρωθεί η μεταβατική συμφωνία τις πρώτες ημέρες του Μαΐου αν όχι και εντός του Απριλίου. Δεν εξυπηρετεί κανέναν η παράταση της αβεβαιότητας. Κι αυτό μπορεί να γίνει αν εργαστούμε με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου και με τη μέθοδο με την οποία φτάσαμε σ' αυτήν. Το ζητούμενο δεν είναι να σβήσουμε ή να κρύψουμε τις υπαρκτές διαφορές, αλλά να αναζητήσουμε έναν "κοινό χώρο" κοινά αποδεκτών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών. Και οι ως τώρα συζητήσεις έχουν δείξει ότι ένας τέτοιος χώρος όχι μόνο υπάρχει αλλά και είναι αρκετά ευρύς (...) Και η δική μας "κόκκινη γραμμή" είναι ακριβώς αυτή. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω από τη συμφωνία που πετύχαμε στις 20/2».
***
Επί της ουσίας ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αναπαράγει ένα εκβιαστικό δίλημμα: Είτε θα προχωρήσουμε άμεσα σε μεσοπρόθεσμο με βάση την ήδη αντιλαϊκή συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει (πρωτογενή πλεονάσματα, αποδοχή του αντιλαϊκού πλαισίου κ.λπ.), είτε θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στη λήψη σκληρότερων αντιλαϊκών μέτρων προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την ύφεση που θα έχει προκληθεί εξαιτίας της αβεβαιότητας. Δίλημμα που απευθύνεται στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα προκειμένου να βάλουν πλάτη, να δώσουν ανοχή και πίστωση χρόνου στην προσπάθεια της συγκυβέρνησης να στηρίξει με κάθε μέσο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι, ο λαός αυτό το δίλημμα θα πρέπει να το απορρίψουν.

Νέα ώθηση στα παζάρια δίνει η εκλογή του Μ. Ακιντζί με 60,5%
Ο πρώην δήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας, 67χρονος Μουσταφά Ακιντζί, συγκέντρωσε το 60,5% των ψήφων στο β' γύρο των «προεδρικών εκλογών» που έγινε την Κυριακή στα Κατεχόμενα της Κύπρου, αφήνοντας δεύτερο τον πρώην ηγέτη του ψευδοκράτους, Ντερβίς Ερογλου, με 39,5%.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ο Ακιντζί ξεκαθάρισε ότι θα κινηθεί στο ίδιο, επικίνδυνο για τον κυπριακό λαό, πλαίσιο, τονίζοντας ότι η ομοσπονδιακή Κύπρος θα πρέπει να αποτελείται από «δύο ίσα ιδρυτικά κράτη». Μεταξύ άλλων δήλωσε έτοιμος να συζητήσει την επιστροφή της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου στο πλαίσιο ενός «πακέτου» που θα περιλαμβάνει τη νομιμοποίηση της λειτουργίας του λιμανιού και του αεροδρομίου της περιοχής, προσθέτοντας ότι δε θα συγκρουστεί με την Τουρκία.
Ο «κεντροαριστερός» Μουσταφά Ακιντζί αναλαμβάνει τα «καθήκοντά» του λίγες μόνο μέρες πριν από την επανέναρξη των δικοινοτικών διαπραγματεύσεων και σε μια περίοδο που μεγαλώνει η «έγνοια» ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων για την «ταραγμένη», πλούσια ενεργειακά και κρίσιμη γεωστρατηγικά, περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ολα δείχνουν ότι είναι έτοιμος να υπηρετήσει προσεκτικά και μελετημένα τις σημερινές ανάγκες μιας σειράς μονοπωλιακών συμφερόντων που «επενδύουν» στη λύση του Κυπριακού. Την περασμένη βδομάδα είχε σημειώσει σε δηλώσεις του ότι με τη «λύση» του Κυπριακού, η ομόσπονδη Κύπρος, η Ελλάδα, η Τουρκία, το Ισραήλ και άλλες γειτονικές χώρες πρέπει να δημιουργήσουν μια «νέα σχέση», η οποία θα φέρει «τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο».
Μάλιστα, μιλώντας στο «Ρόιτερς» ο Ακιντζί είπε ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο αντιπροσωπεύουν μια «νέα δυναμική», που θα μπορούσε να ωφελήσει τις χώρες της περιοχής, αλλά και ότι χρειάζονται μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πλευρών.
Ικανοποίηση στη Λευκωσία
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας,Νίκος Αναστασιάδης, που συνεχάρη τηλεφωνικά τον Ακιντζί, έκανε λόγο για «ελπιδοφόρα εξέλιξη για την κοινή μας πατρίδα», ενώ τις επόμενες μέρες οι δύο άντρες αναμένεται να έχουν την πρώτη κατ' ιδίαν τους συνάντηση πριν από την επίσημη επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, που υπολογίζεται για τα μέσα Μάη.
Συγχαρητήρια και ελπίδα για λύση εξέφρασε στον Ακιντζί ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, ενώ και το ΑΚΕΛ έκανε λόγο για «θετική εξέλιξη». Ο πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών, Γιώργος Λιλλήκας, σημείωσε ότι καθένας θα προτιμούσε «τον Ακιντζί στο τραπέζι των συνομιλιών».
Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, σχολίασε ότι «όποιοι ισχυρίζονται πως θα λυθεί το Κυπριακό επειδή έχει αλλάξει ο Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής, απλά απενοχοποιούν την Τουρκία».
Τα πρωτοσέλιδα γέμισαν με τίτλους όπως ότι «γυρίζουν σελίδα στις διαπραγματεύσεις», «δεύτερη Ανοιξη με το βλέμμα στη λύση», «αλλαγή σελίδας με Ακιντζί. Επικράτησε πανηγυρικά με 60,5% έναντι 39,5% του Ντερβίς Ερογλου», «κλαδιά ελιάς με ανθούς ελπίδας. Δυναμική και προοπτική στο διάλογο που επαναρχίζει».
Συγχαρητήριο τηλεγράφημα έστειλε στον Ακιντζί και ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, υπογραμμίζοντας ότι η εκλογή του έγινε «σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται κρίσιμη για το Κυπριακό», συμπληρώνοντας ότι «δεν είναι δυνατόν να υιοθετηθεί μια στάση όμως για εξεύρεση λύσης με όποιο κόστος στο Κυπριακό το οποίο συνεχίζεται για μισό αιώνα και βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι μοναδικός ιδιοκτήτης του νησιού είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά». Λέει ακόμα ότι «η Τουρκία θα συνεχίσει ως μητέρα πατρίδα και ως εγγυήτρια δύναμη να εκπληρώνει με αποφασιστικότητα το καθήκον της...».
Στο μεταξύ, έγινε γνωστό ότι οι Πρόεδροι Ρωσίας και Γαλλίας Βλαντιμίρ Πούτιν καιΦρανσουά Ολάντ, αντίστοιχα, δήλωσαν έτοιμοι να «βοηθήσουν για το Κυπριακό», σε συναντήσεις που είχαν με τον Ν. Αναστασιάδη στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γενοκτονία.

Τη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σχολίασε ο Δήμος Κουμπούρης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας την Δευτέρα 27 Απρίλη το βράδυ στον τηλεοπτικό σταθμό «KONTRA».
Παράλληλα στάθηκε στο αντιλαϊκό περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου με τις «μεταρρυθμίσεις», που ετοιμάζεται στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο ασφαλιστικό και τον κατώτερο μισθό, ενώ ανέπτυξε την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

902.gr

Αύριο η προβολή του ντοκιμαντέρ - παρουσία του Τσάρε Κινίκογλου - στο πλαίσιο των παράπλευρων εκδηλώσεων του Επιστημονικού Συνεδρίου για τον Τούρκο κομμουνιστή ποιητή που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ
Αύριο, Τετάρτη 29 Απρίλη στις8.30 το βράδυ, η ΚΕ του ΚΚΕ οργανώνει στον κινηματογράφο «Αλκυονίς» ακόμα μια κινηματογραφική προβολή με ελεύθερη είσοδο στο κοινό, ενταγμένη στο κεφάλαιο «Χικμέτ και κινηματογράφος», στο γενικότερο πλαίσιο των προγραμματισμένων παράπλευρων εκδηλώσεων του Επιστημονικού Συνεδρίου για τον Τούρκο κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ που θα πραγματοποιηθεί το Σαββατοκύριακο 13 - 14 Ιούνη στον Περισσό, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Η αυριανή κινηματογραφική προβολή του τουρκο-κουβανικού ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι του Ναζίμ στην Κούβα» (2008) σηματοδοτεί κορύφωση των κινηματογραφικών εκδηλώσεων δεδομένου ότι στην προβολή θα παρευρεθεί προσκεκλημένος της ΚΕ και θα κάνει εισήγηση με θέμα «Χικμέτ και κινηματογράφος» ο Τούρκος σκηνοθέτης της ταινίας, Τσάρε Κινίκογλου.
Ακολουθώντας το «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», το ντοκιμαντέρ «Το Ταξίδι του Ναζίμ στην Κούβα» επιλέγει το απότομο «άνοιγμα», παραθέτοντας ιδιαίτερης δυναμικής αρχειακό υλικό, τρόπος που επηρεάζει συγκινησιακά τον θεατή και που ο σκηνοθέτης φροντίζει να επανέρχεται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αυθεντικό, δυσεύρετο το υλικό που αποτυπώνει τις πρώτες στιγμές της νικηφόρας Κουβανικής Επανάστασης του 1959, που κατάφερε να διώξει ξένους ιμπεριαλιστές και ντόπιους εταίρους τους. Ο Ναζίμ Χικμέτ επισκέφθηκε το Νησί της Επανάστασης το 1961 - μετά από πρόσκληση του φίλου και συντρόφου Κουβανού ποιητή Νικολάς Γκιγιέν. Το ταξίδι αυτό σήμαινε για τον Χικμέτ πράξη αλληλεγγύης, μια που συνέπεσε με τον απόηχο της αμερικανικής στρατιωτικής εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, αλλά και ευκαιρία για μελέτη του ενθουσιασμού της Κουβανικής Επανάστασης και των κοινωνικών εξελίξεων στη χώρα επιτόπου. Τη διαδικασία αυτή επιθυμούσε διακαώς και για το δικό του λαό... Κάτι που διαγράφεται ξεκάθαρα όταν τις εικόνες της επανάστασης ακολουθούν εικόνες από την Κωνσταντινούπολη και όλη την οθωμανική επικράτεια στις αρχές του 20ού αιώνα, με κυρίαρχες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που σκόρπιζαν στον κοσμάκη αφειδώς μόνο πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά και θάνατο.
Η επίσκεψη Ναζίμ Χικμέτ στην Κούβα συνιστά τη θεματική του ντοκιμαντέρ του Τούρκου κινηματογραφιστή Τσάρε Κινίκογλου και της Κουβανής Γκλόρια Ρολάντο, που γυρίστηκε το 2008 ως γόνιμη συμπαραγωγή του Πολιτιστικού Κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ» (ΝΗΚΜ) της Κωνσταντινούπολης και του Κουβανικού Ινστιτούτου Κινηματογραφικής Τέχνης και Βιομηχανίας (ICAIC). Η ταινία εκτός των άλλων εστιάζει σε μια ιστορική περίοδο που οι βιογραφίες για τον Τούρκο ποιητή έχουν αγνοήσει...
«Το ταξίδι του Ναζίμ στην Κούβα» δομείται με κινηματογραφημένο υλικό τεκμηρίωσης από διαφορετικές στιγμές και πτυχές της επανάστασης, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και κάποιους ζωγραφικούς πίνακες με μοτίβα από τη φυλακή. Διάσπαρτες οι μαρτυρίες σύγχρονων Κουβανών ποιητών και διανοουμένων και οι συνεντεύξεις που αναφέρονται στην ουσιαστική συνάντηση με τον Χικμέτ και την ποίησή του. Η ταινία ανακαλύπτει σταδιακά το πώς η Κουβανική Επανάσταση επηρέασε τον Χικμέτ και πώς ο Χικμέτ επηρέασε, με τη σειρά του, τους Κουβανούς διανοούμενους.
Στην ταινία σκιαγραφείται η ιδεολογική, η δημιουργική αλλά και η ανθρώπινη διάσταση του Χικμέτ ως ποιητή με πάθος για τη ζωή, ως ποιητή που μαζί με άλλους δημιουργούς άλλαξε την ποιητική όψη του 20ού αιώνα, αξιώνοντας όχι μόνο αλλαγές στη λογοτεχνία αλλά και την κοινωνία. Η αφήγηση σε voice off κυρίως σε πρώτο πρόσωπο ενώ επαναλαμβανόμενο μοτίβο με τη φωνή του ποιητή, μια άγνωστη, προγενέστερη εγγραφή του ποιήματος του Χικμέτ «Συνέντευξη της Αβάνας»... «Ο Χικμέτ υπήρξε ορθόδοξος κομμουνιστής σπάνιου είδους», ακούγεται να λέγεται στο φιλμ...

Επτά χρόνια συμπληρώθηκαν, χτες, 27 Απρίλη, από τον πρόωρο θάνατο του Ελληνοκύπριου συνθέτη Μάριου Τόκα, σε ηλικία 54 ετών. Το ήθος, η συνέπεια και η σημαντική προσφορά χαρακτήριζαν τον ταλαντούχο και σεμνό δημιουργό και συνάμα συνειδητοποιημένο και ένθερμο υπερασπιστή του δίκιου του κυπριακού λαού. Ο δημιουργός ήταν έντονα συνειδητοποιημένος, με ανεπτυγμένη κοινωνική ευαισθησία, η οποία διαποτιζόταν από τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης, που πήρε από τον πατέρα του, τον ποιητή και δημοσιογράφο Κύπρο Τόκα, και την κυπριακή αριστερά, της οποίας ήταν παιδί.
Το 1975 ο Μ. Τόκας ήρθε στην Ελλάδα, όπου συνέχισε τις σπουδές του στο Εθνικό Ωδείο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, συνεχίζει να συνθέτει. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με λαϊκά τραγούδια υλοποιήθηκε το 1978. Ηταν «Τα τραγούδια της παρέας», με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ένας δίσκος που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Η γνωριμία του Μάριου Τόκα με τον ποιητή της ρωμιοσύνης, Γιάννη Ρίτσο, υπήρξε σταθμός στη διαδρομή του. Ο ποιητής τού εμπιστεύεται τα ανέκδοτα ποιήματά του με γενικό τίτλο «Πικραμένη μου γενιά», τα οποία μελοποιεί ο συνθέτης, το 1981, στην «Columbia» με ερμηνευτή τον Λάκη Χαλκιά. Ενα εξαιρετικό άλμπουμ, με πολύ δυνατές στιγμές και ερμηνείες, όπως τα τραγούδια «Η πικραμένη μου γενιά», «Την έρμη τη φτωχολογιά», «Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει», «Ο χαμός του λεβέντη» κ.ά. Μελοποίησε επίσης έργα και άλλων ποιητών, όπως των Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Κώστα Μόντη, Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Θεοδόση Πιερίδη, Τεύκρου Ανθία, Μιχάλη Πασιαρδή κ.ά.

Σε 4.310 νεκρούς ανέρχεται ο πιο πρόσφατος απολογισμός των θυμάτων του καταστροφικού σεισμού, ο οποίος έπληξε το Σάββατο το Νεπάλ, ανακοίνωσε σήμερα Τρίτη ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών στο Κατμαντού. Εξάλλου οι τραυματίες που έχουν καταμετρηθεί μετά την καταστροφή φθάνουν τους 7.953, όπως διευκρίνισε οΛάκσμι Πράσαντ Ντακάλ.
Στις χώρες οι οποίες γειτονεύουν με το Νεπάλ, όπου η πολύ ισχυρή σεισμική δόνηση επίσης προκάλεσε καταστροφές, αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, ο μέχρι στιγμής απολογισμός κάνει λόγο για συνολικά περίπου 100 νεκρούς.
Παράλληλα, σύμφωνα με εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται σε έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο σεισμός του Νεπάλ έχει πλήξει 8 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ περισσότερο από 1,4 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν επείγουσα ανάγκη αρωγής, τροφίμων, πόσιμου νερού, στέγης,
Οι διασώστες και το προσωπικό των οργανώσεων αρωγής αγωνίζονται για να αντεπεξέλθουν στο μέγεθος της καταστροφής.
Με μεγάλα προβλήματα η παροχή βοήθειας
Η διεθνής βοήθεια αρχίζει να φθάνει στο Νεπάλ. Φορτία τροφίμων, ιατροφαρμακευτικού υλικού, σκηνές, κουβέρτες συγκεντρώνονται στο αεροδρόμιο του Κατμαντού, όμως η μεταφορά και η διανομή τους καθυστερεί εξαιτίας της χαώδους κατάστασης, της έλλειψης προσωπικού για τη μεταφορά των προμηθειών, της καταστροφής του οδικού δικτύου, της διακοπής των τηλεπικοινωνιών που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το συντονισμό των επιχειρήσεων αρωγής.
Οι κάτοικοι που πέρασαν την τρίτη τους νύκτα στο ύπαιθρο, στα πεζοδρόμια, σε πάρκα και ανοικτούς χώρους κάτω από αυτοσχέδια καταφύγια, σκάβουν με τα χέρια τους στα ερείπια των γκρεμισμένων σπιτιών τους για να ανασύρουν τους νεκρούς συγγενείς τους και η οργή κατά της κυβέρνησης αρχίζει να κυριαρχεί για την καθυστέρηση της βοήθειας. Το πόσιμο νερό και τα τρόφιμα σπανίζουν.
Τα νοσοκομεία ξεχειλίζουν, γιατροί χειρουργούν σε αυτοσχέδια χειρουργεία. Στην ύπαιθρο, στις απομακρυσμένες περιοχές κοντά στο επίκεντρο του σεισμού, η καταστροφή είναι ολική, οι ανάγκες τεράστιες και η βοήθεια δεν μπορεί να φτάσει εξαιτίας του κατεστραμμένου οδικού δικτύου. Ελικόπτερα που άρχισαν χθες πτήσεις προς τις πιο απομακρυσμένες σεισμόπληκτες περιοχές μεταφέρουν προμήθειες και απομακρύνουν με αργούς ρυθμούς τραυματίες και ασθενείς.

Τις δεσμεύσεις του μνημονίου επικαλέστηκε ο αρμόδιος υπουργός για να αρνηθεί τη χρηματοδότηση της καθαριότητας στα σχολεία και τη μονιμοποίηση των καθαριστριών
Στο βωμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, θυσιάζει η κυβέρνηση τις θέσεις εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα των 8.500 καθαριστριών στις σχολικές μονάδες και συνολικά τη διασφάλιση της υγιεινής των παιδιών στα σχολεία! Οπως έκανε σαφές χτες ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Τ. Κουράκης, απαντώντας σε σχετική Επίκαιρη Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Χρ. Κατσώτη στη Βουλή, δεν χωράει η μονιμοποίηση των καθαριστριών στην «αναπτυξιακή πορεία της χώρας και στους διαθέσιμους πόρους»!
Πιο συγκεκριμένα, στη διάρκεια της συζήτησης ο Χρ. Κατσώτης επισήμανε ότι οι καθαρίστριες στις σχολικές μονάδες εργάζονται σε ένα κρίσιμο τομέα, που αφορά την ίδια την υγεία των παιδιών. Παρ' όλα αυτά οι συνθήκες εργασίας και οι εργασιακές σχέσεις τους είναι απαράδεκτες (τους οφείλονται μήνες από τα ψίχουλα που χαρακτηρίζονται μισθός, πολλές ώρες δουλειάς κ.ά.), συνεχώς μειώνονται αφού συνταξιοδοτούνται και δεν προσλαμβάνονται νέες, ενώ σύμφωνα με το νόμο - έκτρωμα 4112/2013, οι συμβάσεις τους είναι σε ισχύ μέχρι τον Ιούλη του 2015! «Η κυβέρνηση, υπογράμμισε ο Χρ. Κατσώτης, αν αφήσει να εξελιχθεί η κατάσταση χωρίς άμεσα μέτρα, θα παραδώσει την καθαριότητα των σχολείων σε εργολάβους ή σε ΚΟΙΝΣΕΠ, με απόλυση βέβαια των καθαριστριών που υπάρχουν σήμερα».
Απαίτησε να ανανεωθούν τώρα όλες οι Συμβάσεις των εργαζομένων, η κυβέρνηση να εξασφαλίσει τη χρηματοδότησή τους και να δώσει οριστική λύση με τη μονιμοποίηση των καθαριστριών στα σχολεία.
Μάλιστα, ενημέρωσε τον αναπληρωτή υπουργό και παρέδωσε για τα πρακτικά την τροπολογία για τις καθαρίστριες που έχει ήδη καταθέσει το ΚΚΕ στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τη διοικητική μεταρρύθμιση, που βρίσκεται στη διαδικασία συζήτησης στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή.
Ο Τ. Κουράκης απέρριψε κάθε περίπτωση να αναλάβει η κυβέρνηση την ευθύνη να ανανεώσει τις Συμβάσεις των καθαριστριών και μετέθεσε το πρόβλημα αποκλειστικά στους δήμους εμπαίζοντας και από πάνω λέγοντας ότι «θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συστήσουμε εμείς ως κυβέρνηση στους οικείους δήμους να προσλάβουν αυτό το προσωπικό σε μόνιμες θέσεις», ενώ κορυφώνοντας την κοροϊδία πρόσθεσε ότι βέβαια «όλες αυτές οι καθαρίστριες θα μπορούσε να προβλεφθεί ρύθμιση για μοριοδότηση ώστε να αποκτήσουν πλεονέκτημα στις Συμβάσεις που θα κληθούν να συνάψουν οι οικείοι δήμοι οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν»!
Είπε ακόμα ότι «συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό ως απολύτως για την τεράστια σημασία που έχει για την υγιεινή στο σχολείο η ύπαρξη ενός αναγκαίου προσωπικού», ωστόσο «μία μονιμοποίηση, ή μόνιμες θέσεις στα σχολεία» δεν γίνεται γιατί «γνωρίζετε ότι βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση που συνδέεται με την αναπτυξιακή πορεία της χώρας και τους διαθέσιμους πόρους».

Ήταν 27 Απρίλη 1941, σαν σήμερα, όταν τα γερμανικά  στρατιωτικά τμήματαμπαίνουν στην Αθήνα. Ο λαός «υποδέχεται» τους ναζί κατακτητές παραμένοντας  ερμητικά κλεισμένος στα σπίτια του. Η πρωτεύουσα είναι μια έρημη πόλη.
    Τρεις μέρες πριν πέσει η Αθήνα στα χέρια των Γερμανών και επιβληθεί στη χώρα η στυγνή τριπλή (γερμανική, ιταλική, βουλγάρικη) κατοχή, ο Τσολάκογλουείχε υπογράψει στη Θεσσαλονίκη το οριστικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης. Οι Γερμανοί εκτιμώντας τον «πατριωτισμό» του τον διόρισαν πρώτο «πρωθυπουργό» της κατεχόμενης Ελλάδας.
    Μια μέρα νωρίτερα από την συνθηκολόγηση Τσολάκογλου οι «κεφαλές του έθνους» είχαν φροντίσει να… λακίσουν. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση έφυγαν αρχικά για την Κρήτη, αφήνοντας οπισθοφυλακή τον υφυπουργό Ασφαλείας του μεταξικού καθεστώτος και κατοπινό βουλευτή της ΕΡΕ, τον διαβόητο Κ. Μανιαδάκη.
    Βασική φροντίδα του Μανιαδάκη ήταν να παραδοθούν δέσμιοι στους Γερμανούς οι 2.000 περίπου φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές, κυρίως κομμουνιστές, που από τα κάτεργα της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου περνούσαν (από… τα ελληνικά χέρια) στα χέρια της Γκεστάπο.
    Η είσοδος των Γερμανών συνοδεύεται από τον απόλυτο εξευτελισμό του προπολεμικού αστικού πολιτικού κόσμου. Ένα μέρος του επέλεξε την ανοιχτήσυνεργασία με τους κατακτητές. Ένα δεύτερο παρέμεινε στην Ελλάδααπέχοντας από τον αγώνα προσβλέποντας σε μελλοντικές εξελίξεις. Ένα άλλο, συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξάγει αντικατοχική δράση δεν παρέλειψε να έχει στην πλειοψηφία του σχέσεις και με τους κατακτητές. Ο κύριος, δε, όγκος, μαζί με το Παλάτι, διέφυγε στο εξωτερικό αρπάζοντας μαζί του και τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό…  
    Η φυγή τους αποτελεί εκδήλωση παροιμιώδους… λεβεντιάς και «εθνικού φρονήματος»: Ανήμερα της συνθηκολόγησης ο Βασιλιάς Γεώργιος με τον πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό, τον πρίγκιπα Πέτρο και τον Άγγλο πρεσβευτή σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν την Ελλάδα μ' ένα υδροπλάνο «Σάντερλαντ». Προηγήθηκε το ζεύγος των διαδόχων Παύλος και Φρειδερίκη, ενώ τη νύχτα 22 προς 23 Απριλίου με τα αντιτορπιλικά «Β. Ολγα», «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» αναχώρησαν… άπαντες:
    Ο ναύαρχος Σακελλαρίου γράφει χαρακτηριστικά:
«(…)άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πενθερές, κουβερνάντες- και τας αποσκευάς των- μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του "Βασίλισσα Ολγα", του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Έλληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς»…
    Ανάλογη εικόνα με τον Σακελλαρίου δίνει και ο έφεδρος πλοίαρχος Ν. Δ. Πετρόπουλος, ο οποίος γράφει:
«Μου έκανε εντύπωσι και ένα άλλο θέαμα, που με επηρέασε κατά κάποιο ποσοστό για να μη φύγω από την Ελλάδα: Μεταξύ των Ελλήνων ιδιωτών επιβατών ήταν κι ένα ζευγάρι - όχι πρώτης νεότητος- που το συνόδευε η μητέρα της συζύγου. Η ηλικιωμένη πεθερά κρατούσε ένα βαλιτσάκι που, όπως επρόδιδαν οι μεταξύ των τριών τους κουβέντες, περιείχε τα τιμαλφή της οικογενείας. Χωρίς να θέλω με κατέλαβε αηδία από το γεγονός, ότι δε διαθέταμε τα πλοία για να σώσουμε έστω και λίγους στρατιώτες μας από τις χιτλερικές ορδές, αλλά καταλαμβανόταν η πολύτιμη χωρητικότης για να δοθεί ευκαιρία στα μπιζού και στα εξαντλημένα σαρκία της ευπόρου οικογενείας... να... συνεχίσουν και εκτός της Ελλάδος τον αγώνα κατά του κατακτητού!».
    Ταυτόχρονα με την κατοχή της χώρας και την φυγή των «προυχόντων» ξεκίνησε και η προπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.
    Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας η εφημερίδα«ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», έγραφε στο κύριο θέμα της :
«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο - και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».
    Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:
«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».
    Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.
    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»
Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:
«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».
    Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»     

Υπάρχουν ορισμένες Πρωτομαγιές με μεγάλη, ιδιαίτερη σημασία. Κάθε μια Πρωτομαγιά και μια ξεχωριστή επέτειος, που αποτελεί ιστορικό γεγονός και βάζει τη σφραγίδα της στην Ιστορία του εργατικού, του λαϊκού κινήματος, αφού έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην πορεία του χρόνου και στις λαϊκές συνειδήσεις από τον ηρωισμό των πρωταγωνιστών της, των απλών ανθρώπων του μόχθου που πάλεψαν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και αποτελούν πηγή δύναμης στην ταξική πάλη. Μία Πρωτομαγιά είναι και αυτή του 1944 με την εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, των 200 κομμουνιστών. Αυτήν την Ιστορία παρουσιάζουμε σε συνέχειες μέσα από ένα βιβλίο - ντοκουμέντο «Πρωτομαγιές 1886 - 1945», από το Αρχείο του ΚΚΕ, της Μέλπως Αξιώτη γραμμένο το 1945. Είναι το μέρος του βιβλίου με τίτλο «Πρωτομαγιές της κατοχής - Η Ελληνική Πρωτομαγιά του 1944».
***
1942 - «Ριζοσπάστης» 21/5 - Ο αγώνας του λαού. «Παρά την απαγορευτική διαταγή των γερμανοϊταλών που απειλεί με θάνατο κάθε απόπειρα απεργίας, την Πρωτομαγιά κατέβηκαν σε απεργία πάνω από 1.500 εργάτες τεσσάρων μηχανουργείων του Πειραιά. Την ίδια μέρα σταμάτημα δουλειάς στους σιδηροδρομικούς και στο καπνεργοστάσιο Παπαστράτου. Στην Ελευσίνα απεργήσανε 120 εργάτες κι εργάτριες της Ελαιουργίας».

1943 - «Ριζοσπάστης» 10/5 - Στην Αθήνα μαζικές εκδηλώσεις στη γιορτή της Πρωτομαγιάς. «Στα Πατήσια (Αλυσίδα), στο Παγκράτι, στο Κουκάκι, στην Καισαριανή και σ' άλλες συνοικίες και συνοικισμούς δεκάδες χιλιάδες εργάτες κι εργαζόμενοι διαδήλωσαν για το ψωμί, τους μιστούς και τα μεροκάματα, για τη λευτεριά και τη λαοκρατία. Μίλησαν ομιλητές που εξήγησαν τη σημασία της Πρωτομαγιάς μέσα σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού κι αντιφασιστικών εκδηλώσεων. Υψώθηκαν Ελληνικές και Κόκκινες σημαίες. Τα όργανα του Ταβουλάρη κι η καραμπινιερία χτύπησαν στο ψαχνό και τραυμάτησαν μερικούς σοβαρά.
Παρόμοιες εκδηλώσεις είχαμε στον Πειραιά...».
(Κατά την κατοχή, η Πρωτομαγιά ξαναπαίρνει την πρωτοβουλιακή κι ηρωική μορφή της, απ' όπου την είχε απομακρύνει κι αποκλείσει ο μεταξικός φασισμός. Τα παραπάνω απλά λόγια ξαναφέρνουν στο νου μας τα καταπληκτικά εκείνα κατορθώματα του ελληνικού λαού, όταν με πέτρες και με τα κορμιά του κυνηγούσε τα τανκς, και τ' αχρήστευε. Η 3η Πρωτομαγιά της κατοχής βρίσκει τους πρωτοπόρους μας στο Χαϊδάρι, και δημιουργεί την εποποιία των 200 στο Θυσιαστήριο).
Ελληνική Πρωτομαγιά του 1944
Από καιρό μούλεγε ό Θανάσης: Είμαι αγωνιστής κι εγώ. Εχουνε δει τόσα τα μάτια μου. Θάθελα να τα πω. Να τα πω να τα γράψουνε. Εγώ δεν ξέρω πολλά γράμματα, μα τάχω ζήσει και τα ξέρω καλά. Ημουνα και στο Χαϊδάρι την περσινή Πρωτομαγιά!
-- Ησουν εκεί Θανάση; Λέγε μου για το Χαϊδάρι την Πρωτομαγιά!
Και ο Θανάσης μου τα λέει. Ολα είνε δικά του.
Τάπε τόσο ωραία, δεν αλλάζω τίποτα.
Η προετοιμασία του Φονικού
«Απ' τις 15 του Απρίλη ως τις 26 του Μάη πούφυγαν για τη Γερμανία, ή πρώτη αποστολή (1.050 κρατούμενοι), ήταν η εποχή της πιο άγριας τρομοκρατίας. Τους λέγαμε: ο ματωμένος Απριλομάης. Απ' τις 26 και πέρα, φέρνανε οι τσολιάδες στο Χαϊδάρι πέντε - πέντε, δέκα - δέκα, δώδεκα, χιλιάδες (αυτές ήταν της Κοκκινιάς) απ' τα μπλόκα, και φεύγαν για τη Γερμανία σε 3, 5, 6 μέρες. Το στρατόπεδο ήταν κείνη την ώρα 3.000 ψυχές. Πιο ύστερα πληθύνανε. Εγώ μεταφέρθηκα απ' τη Μέρλιν εκεί στις αρχές του Απρίλη, δηλαδή απάνω στην ώρα. Το πρώτο βράδι σε βάνουνε στην απομόνωση. Σ' αφήνουν ως τις 12 μεσάνυχτα. Τότε έρχεται ο δεσμοφύλακας. Είνε για το κατούρημα. Μόνο τότε επιτρέπεται. Υστερα σε ξανακλειδώνουν στο κλουβί σου. Στο έμπα και το έβγα, πέφτουνε βουρδουλιές απάνω σου. Οπου νάνε. Οπου σε πάρει. Πρέπει να μην τις μποδίζεις, τότε σε βαρά χειρότερα. Την πρώτη φορά δεν το ξέρεις. Την αβγή βαρά το πρώτο σου προσκλητήριο. Ακούς λέξη γερμανική, πρέπει να καταλάβεις. Αμα δεν καταλάβεις, σε βαρούν. Σου λέει πρώτα προσοχή, ύστερα ανάπαυση. Εμείς την ξέραμε την ανάπαυση ελληνικά, δηλαδή τα χέρια οπίσω. Μα η γερμανικιά είν' αλλιώς, τα χέρια μπρος, να ετσιδά. Την κάνομε την πρώτη μέρα ελληνικιά, τρώμε άθεο βούρδουλα.
Βρίσκω τώρα στο Χαϊδάρι 227 Ακροναυπλιώτες της 4ης Αυγούστου. Πολλοί ήταν γνωστοί μου, μα αρχή αρχή δεν τους εγνώρισα. Απ' τις κακουχίες. Ηταν ένας φορτοεκφορτωτής που καλουμάριζε 150 οκάδες πράμα στην πλάτη, και τ' απόμεινε τώρα δύναμη μωρού. Ετούτοι oι παληοί, του Μεταξά, είχανε την οργάνωση υπηρεσιών - γουρουνάδικα, πρόβατα, μαραγκούδικα, σκεύη, - όλη η ομαλότητα του στρατόπεδου ήταν στα χέρια τους. Ξέρανε καλά. Οχι μόνο για τις δουλειές, μα και για ό,τι έβρισκε τον άνθρωπο εκεί μέσα, καλό ή κακό, ξέρανε τα βολέβαν τέλεια. Τα γουρούνια και τα πρόβατα που σου λέου, θαρείς πως ήτανε για μας; Οοοχι! για τους γερμανούς. Εμείς για 10 τσιγάρα κάθε Σάβατο φιάναμε ντουλάπες, γραφεία, κοστούμια, για τη Γερμανία. Οποιος δε ήτανε τεχνίτης, πάγαινε στο Σκαραμαγκά, στον Πειραιά, στα βομβαρδισμένα, ψαχούλευε ν' ανασύρει πτώματα, ή συντρίμια. Τα πολυβόλα μας παγαίνανε, τα πολυβόλα μας εγύριζαν. Κάτω απ' τα ερείπια οι γυναικούλες βάζανε τη νύχτα σημειωματάκια, καμιά φημερίδα, κάνα τσιγάρο. Αν σ' έπιαναν μ' αυτά, ίσως είχες και θάνατο. Από κει μαθαίναμε οι κρατούμενοι τα νέα του όξω κόσμου. Γιατί, μιας και εμπήκες μεσαδώ, πουλί πετάμενο απ' τον όξω κόσμο δεν πρόκεται να δεις ποτέ. Μόνο σαν κατεβαίνεις στα έργα, στον Περαία, στη στροφή, στο Πυριτιδοποιείο, εκεί μαζεύουνταν κορίτσα όταν περνάγαμε, και μας φωνάζανε: γειά σας παιδιά ! γιατί δε μας μιλάτε ! Μα εμείς πού να μιλήσομε, είχε θάνατο η μιλιά! Μας ρίχνανε τσιγάρα, οι γερμανοί μας τα πέρνανε. Καμιά γυναίκα ερχόντανε και φώναζε από μακρυά τ' όνομα του παιδιού της: - Ο... τάδες, παληκάρια, μήπως είνε μαζί σας; Μα δεν εμάθαινε, δεν απαντούσαμε, θα θέριζε το πολυβόλο.
Ο νιοφερμένος ήτανε ακόμα σε πιο απομόνωση. Δεν τον εμπιστευόνταν oι άλλοι κρατούμενοι, ίσαμε να τον καταλάβουν μπα κι είνε τίποτα χαφιές. Αμα κέρδιζες την εμπιστοσύνη, σου λέγανε κι' εσέ τα νέα. Τη νύχτα. Από γιατάκι σε γιατάκι. Δηλαδή στο τσιμέντο. Με μια κουβέρτα από κάτω του Ερυθρού Σταυρού, κι άλλη μια από πάνω, του σπιτιού σου.
Το περσινό Πάσχα ήταν 16 Απρίλη. Τότες ήταν βγαλμένη η πρώτη γερμανική επικήρυξη: "Για έναν γερμανό, 50 έλληνες - για έναν τσολιά, 15 έλληνες θανατωμένοι".
Τη μεγάλη βδομάδα εχτέλεσαν εδώ επί τόπου, απάνω στα νταμάρια, 50 από μας, σ' αντίποινα για γερμανοτσολιάδες που δε θυμούμαι τι επάθανε. Τους θέρισαν με πολυβόλα και πήγαν τα σκυλιά την άλλη μέρα και καθαρίσανε τα αίματα. Τη Δευτέρα του Πάσχα, στις 25, 26, 27 του Απρίλη, όλο και μας πέρνανε, 10 για κρέμασμα, 60, 70 για εχτέλεση, 5, 6, 15, ετούτα είτανε τα ψιλοπράματα, για σαμποτάζ γραμμών. Ετούτα όλα ήταν τα προοίμια του φονικού της Πρωτομαγιάς.
Την παραμονή από γιατάκι σε γιατάκι εμάθαμε: Περιμέναμε την κατάληψη του Τσέρνοβιτς και πολιορκιότανε το Ιάσιο. Και είμαστε στις παραμονές του 2ου Μετώπου.
(Εδώ για πρώτη φορά απ' την αρχή σταματώ το Θανάση. --Είσαι σίγουρος; λέω. Τσέρνοβιτς και Ιάσιο; Μη γράψομε ανακρίβειες και τα θυμούνται άλλοι. -- Τσέρνοβιτς και Ιάσιο! Μάλιστα! Και κανένας άλλος δεν μπορεί να θυμάται όπως θυμούνται οι μελλοθάνατοι. Τι θες να πεις συναγωνίστρια! Δεν ξέρω δηλαδή εγώ πως με το Τσέρνοβιτς και το Ιάσιο χαραγμένο στην καρδιά και την ελπίδα του 2ου Μετώπου, 200 αγωνιστές μας ξεψυχήσανε την περσυνή Πρωτομαγιά; Πώς δεν το ξέρω; Είμαι σίγουρος! Και εξακολουθεί ο Θανάσης).
Την παραμονή της Πρωτομαγιάς, απ' τα χαρτάκια κάτω στα συντρίμια, μάθαμε το φόνο του γερμανού στρατηγού στους Μολάους της Σπάρτης. Τότε οι κρατούμενοι αρχίνησαν να λογαριάζουνε. -- Πόσους χρωστάμε τώρα βρε παιδιά; 50 για το στρατηγό (αν κι άλλοι λέγανε: για τούτον δεν πρέπει να χρωστάμε, γιατί ήταν μάχη κανονική, στρατός με στρατό, 1.500 γερμανοί με αντάρτες) - καλά γι' αυτόν, ας τον αφίσομε απόξω, μα είνε κι άλλοι 2 τσολιάδες. 15+15=30 χρωστάμε - είνε κι άλλη μια οφειλή της περασμένης εβδομάδας άλλοι 30, κάνουνε 60 - ήταν και της Ζωοδόχος Πηγής το μπλόκο στο Παγκράτι, σκοτώθηκαν κι εκεί κάνα - δυο τσολιάδες, τραυματίστηκαν κάνα - δυο γερμανοί, χρωστάμε ακόμα και γι' αυτούς - πόσους χρωστάμε άραγες...
Τους μέτραγαν, κρατάγανε μες στο μυαλό τους το τεφτέρι, την οφειλή, ήξεραν ότι από μεσαδώ, μες απ' το Χαϊδάρι, θα δίναμε για να ξοφλήσουνε όλα εκείνα των ελλήνων τα χρωστίδια ! Και μη νομίζεις, ήταν με χαρά που τόλεγαν ! Για να τελειώνει μια ώρα αρχήτερα τούτο το βάσανο της κατοχής ! Λέγανε: δεν πειράζει, ας χτυπούν oι αγωνιστές ! Δεν τους γονάτιζε πως το πληρώνανε με τη ζωή τη δική τους. Δεν ξαίρω αν σούδωκα να καταλάβεις, συναγωνίστρια, επειδής και δεν έκαμες εσύ στο Χαϊδάρι, και είνε λίγο δύσκολο.
(Του γνέφω του Θανάση ότι λίγο κατάλαβα. Και ο Θανάσης εξακολουθεί).
Είχαμε τότε διερμηνέα το Ναπολέοντα, ακροναυπλιώτης κι αυτός, ο καλλίτερός μας, τον αγαπάγαμε και μας αγάπαγε σα μάνα. Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του λεν oι γερμανοί ν' αντικατασταθούν όλα τα συνεργεία, για να μαθαίνουν τάχα κι άλλοι τις δουλειές. Εκείνος όμως φαίνεται εκατάλαβε το φοβερό νόημα. Στις 6 τ' απόγεμα ήταν ο γυρισμός απ' τις αγγαρείες. 6 με 7 ήταν ανάπαυλα. Oι έμπιστοι τότε μίλαγαν αναμεταξύ τους. Ερχεται ένας και μου λέει κρυφά: «Αβριο θα μας φάνε, έτσι φαίνεται». Υστερα έκλεινε ο θάλαμος, χαιρετιόσουνα ίσαμε για το άλλο απόγεμα. Κείνη τη νύχτα ο θάλαμος είχε νεκρική σιγή, και ποτές δεν το εξηγήσαμε το μυστήριο της σιγής εκείνης της νύχτας. Στο θάλαμο όμως της ακροναυπλίας τη νύχτα κείνη τραγουδήσανε, μ' όλη τη τρομερή απαγόρεψη! Είμαστε στους θαλάμους 150-200, κατά τη σφίξη πούχε το στρατόπεδο. Μέσα στη νύχτα, στα βαθειά, άκουες φοβερές φωνές: - βοήθεια ! - γυναικούλα μου ! - παιδάκια μου ! Βλέπανε εφιάλτες. Μόνο κάνας κοιλόπονος απ' τα ρεβυθοφάσολα σε κράταγε ξύπνιο, οι άλλοι ξεραινόταν από τη φοβερή κούραση. Δίπλα μου ήταν ένας λοχαγός απ' την Κόρινθο πούχε κατηγορία σύμπραξη με αντάρτες - δε θυμάμαι τ' όνομά του, πρέπει να ψάξω νάβρω τη γυναίκα του να της πω τα τελευταία του λόγια. Με πλησιάζει ξυστά τη νύχτα και μου γυρεύει μια γόπα τσιγάρο. -- Βλέπω ονείρατα, μου λέει, και ξυπνώ. Αν ζήσεις παρηγόρα τη γυναίκα μου. Δεν είμαι κομμουνιστής εγώ, ούτε ΕΑΜ. Πεθαίνω όμως για την πατρίδα. Και πάσκιζε μες στο σκοτάδι να διακρίνει μια φωτογραφία πούσωσε μες στα ρούχα του.
(Συνεχίζεται, αύριο το 2ο μέρος)

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget