07/04/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Από το 2009 η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρέθηκε σε συνθήκες κρίσης. Δηλαδή, ουσιαστικά διαμορφώθηκαν συνθήκες, ώστε να χάσουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις το ενδιαφέρον για ανάπτυξη της παραγωγής τους, για νέες επενδύσεις, ενώ συρρίκνωσαν τη μέχρι τότε δραστηριότητά τους. Το ενδιαφέρον, βεβαίως, για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους είναι ένα και μοναδικό: Η εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους, τέτοιου που να μπορεί να είναι ανθεκτικό στο εθνικό και διεθνή ανταγωνισμό. Από τότε εθνικός στόχος για το κεφάλαιο στη χώρα μας αναδείχτηκε η επίτευξη του ξεπεράσματος της κρίσης, ο στόχος της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας μέσω της ανάπτυξης της κερδοφορίας, η επανενεργοποίηση δηλαδή του ενδιαφέροντος για το μέγιστο δυνατό κέρδος.
Αυτό το στόχο υπηρέτησαν οι λεγόμενες μνημονιακές πολιτικές της περιόδου 2010 - 2015. Η διαμόρφωση αυτών των πολιτικών έγινε σε συνεργασία με τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στους οποίους συμμετέχει ως μέλος η Ελλάδα, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ενα κράτος που συμμετέχει σε μια προωθημένη ιμπεριαλιστική ένωση, σε ενιαία νομισματική ένωση δεν μπορεί να διαμορφώσει πολιτική διαχείρισης της κρίσης έξω από τους κανόνες, τις συνθήκες και τους όρους συμμετοχής σε τέτοιες ενώσεις. Αλλά και γενικότερα, στις σημερινές συνθήκες διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας είναι αδύνατον ένα καπιταλιστικό κράτος να διαμορφώσει μόνο του πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης χωρίς συμφωνίες με ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με τους οποίους συνδέεται. Στη διαμόρφωση αυτών των πολιτικών επέδρασε σημαντικά το μεγάλο ελληνικό δημόσιο χρέος. Ενα χρέος που διαμορφώθηκε για τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και της λειτουργίας του αστικού κράτους. Αυτές οι πολιτικές είχαν βασικά ως στόχους τον περιορισμό των δαπανών του αστικού κράτους, την προώθηση μιας σειράς αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό, με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το άνοιγμα νέων πεδίων επενδύσεων και κερδοφορίας για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Επιταχύνθηκε η εφαρμογή μιας σειράς αντιλαϊκών μέτρων που, σε άλλα κράτη της ΕΕ, είχαν εφαρμοστεί τα προηγούμενα χρόνια και που για πολλά χρόνια η αστική τάξη ασκούσε κριτική στο αστικό πολιτικό σύστημα για την καθυστέρηση της εφαρμογής τους.


Πάνω στα σαρωμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις παλιότερων περιόδων, που η καπιταλιστική οικονομία βρισκόταν σε διαφορετική φάση ανάπτυξης, διαμορφώθηκε το έδαφος για να προωθηθεί ο στόχος της ανάκαμψης. Οσο φαινόταν η προοπτική της σταθεροποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας τόσο δυνάμωνε ο προβληματισμός για τη διαμόρφωση της πολιτικής που θα στηρίξει την προσπάθεια ανάκαμψης. Αυτός ο προβληματισμός δεν περιορίστηκε σε ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα σε διάφορους αστούς οικονομολόγους, αλλά πήρε τα χαρακτηριστικά διαπάλης, αντιπαράθεσης που συνδέθηκε όχι μόνο με διαφορετικές μερίδες του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά με τμήματα του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστές συμμάχους ανάλογα με το ποια εκδοχή, ποια θέση εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Μια διαπάλη που εκφράστηκε και με την κυβερνητική εναλλαγή του Γενάρη 2015. Το γεγονός ότι η ανάκαμψη παρουσιάζει δυσκολίες, σε συνδυασμό και με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, που δεν είναι πολύ ενθαρρυντικές, δυσκολεύει το πέρασμα σε μια λιγότερο περιοριστική πολιτική, σε σχέση με αυτήν που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια, κατά συνέπεια εξανεμίστηκαν οι προσδοκίες για αλλαγή μείγματος πάνω στην οποία έγινε προσπάθεια να στηριχθεί και η πιθανότητα να δοθούν κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους και το λαό, όπως προέβλεπε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Σήμερα, το ζήτημα που τίθεται και αποτελεί αντικείμενο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ είναι με ποιους όρους θα στηριχθεί η προσπάθεια ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα. Ποιους όρους θα περιέχει η επόμενη συμφωνία που θα πρέπει να γίνει ανάμεσα στην Ελλάδα και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και κυρίως πώς θα λυθούν τρία ζητήματα: 1) Το θέμα ρύθμισης αποπληρωμής του χρέους. 2) Το ζήτημα τη χρηματοδότησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και η αξιοποίηση των ευεργετημάτων του σχεδίου ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. 3) Η πρόσβαση στο ευρωπαϊκό πακέτο επενδύσεων, το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ. Διαπραγμάτευση, που πραγματοποιείται σε συνθήκες κατά τις οποίες, στην ΕΕ, έχει ανοίξει συζήτηση για το μέλλον της Ευρωζώνης, πώς θα θωρακιστεί απέναντι στις δυσκολίες που δημιουργεί το γεγονός ότι οι οικονομίες των κρατών - μελών της βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις και σε συνθήκες κινδύνων για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Οι διαφορές στις προτάσεις της συγκυβέρνησης και των εταίρων της για τα χαρακτηριστικά που θα έχει αυτή η συμφωνία αφορούν ποια τμήματα του κεφαλαίου θα ενισχυθούν ή θα χάσουν από αυτήν, αφορούν το πώς η συμφωνία θα ανταποκρίνεται στην τήρηση παλιών και νέων κανόνων της ΕΕ.
Το προηγούμενο διάστημα, δυνάμωσε στους κόλπους της αστικής τάξης, σε τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου μια θέση που παλιότερα ήταν περιθωριακή. Η θέση για την εγκατάλειψη της Ευρωζώνης και της καθιέρωσης ενός εθνικού νομίσματος. Μια τέτοια εξέλιξη συνδέεται με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας ως ένα μέσο που μπορεί να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού θα έχει προηγηθεί μια εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή και καπιταλιστικών επιχειρήσεων και εργατικής δύναμης. Οι τελευταίες εξελίξεις με τη διακοπή των διαπραγματεύσεων, το δημοψήφισμα, τη λήξη του 2ου μνημονίου, τους κεφαλαιακούς ελέγχους ενίσχυσαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το αν η κυβέρνηση θα υιοθετήσει τελικά ή όχι αυτήν την προοπτική θα φανεί στην πορεία.
Οποια επιλογή και αν επικρατήσει είτε με συμφωνία εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με βάση το ένα ή άλλο σχέδιο, είτε η χρεοκοπία εντός Ευρωζώνης και τελικά η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, τα δεδομένα είναι τα εξής για τους εργαζόμενους:
  • Η επιδείνωση της ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είτε με την εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων, είτε μέσω της χρεοκοπίας, της υποτίμησης του νομίσματος, ένα ενδεχόμενο που πάλι θα συνοδευτεί από αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, προκειμένου να υπάρξει ανάκαμψη. Θα συνεχίζεται και θα εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων γιατί αυτή είναι αναγκαία για την επίτευξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων στον ανταγωνισμό τους με άλλους.
  • Η συμμετοχή ή σύνδεση σε κάποια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση είτε λέγεται ΕΕ, είτε όπως αλλιώς. Συμμετοχή που σημαίνει αντικειμενικά εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του αστικού κράτους. Που σημαίνει ότι ο λαός θα βρίσκεται πάλι αντιμέτωπος με αντιλαϊκές συνθήκες και συμφωνίες.
  • Η αναζήτηση νέου δανεισμού είτε μέσω των διεθνών αγορών κεφαλαίων είτε μέσω συμφωνίας με ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ο δανεισμός είναι αναπόφευκτος για κάθε σύγχρονο αστικό κράτος (μικρό ή μεγάλο) και δεν είναι αποτέλεσμα «κακοδιαχείρισής» του όπως λέγεται. Αλλωστε, η λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους είναι απαραίτητη, για να μπορεί ένα κράτος να ξαναδανειστεί. Πράγμα που σημαίνει νέα χρέη για λογαριασμό του κεφαλαίου θα συνεχίζουν να φορτώνονται στις πλάτες του λαού.
Από τα προηγούμενα, γίνεται κατανοητό ότι είναι μάταιος κόπος η αναζήτηση φιλολαϊκής διεξόδου μέσα στα διάφορα σενάρια και σχέδια στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Υπάρχει διέξοδος για το λαό...
Κατ' αρχήν, θα πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει φιλολαϊκή διέξοδος. Φιλολαϊκή διέξοδοςσημαίνει ο λαός να μπορεί να απολαμβάνει τα αποτελέσματα της εργασίας του, να απολαμβάνει τον πλούτο που ο ίδιος παράγει, να μπορεί να καλύπτει όλες του τις ανάγκες σε όλα τα επίπεδα της ζωής (υγεία, πρόνοια, μόρφωση, πολιτισμό) με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, να μην αντιμετωπίζει το φάσμα της ανεργίας, των κρίσεων, της φτώχειας. Να διαμορφώνονται προϋποθέσεις για την ολόπλευρη ανάπτυξη του λαού.
Φιλολαϊκή διέξοδος σημαίνει, δηλαδή, ζωή με απαιτήσεις με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι ζωή προσαρμοσμένη στα ψίχουλα με μειωμένες προσδοκίες, προσαρμοσμένη στη μιζέρια, όπως διαμορφώνεται στις συνθήκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Τι πρέπει να γίνει; Πρέπει να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης, να αναδιοργανωθεί η κοινωνική παραγωγή, να αλλάξει η κοινωνική οργάνωση της παραγωγής, να γίνει σοσιαλιστική. Αυτό προβάλλει η πολιτική πρόταση, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Τι σημαίνει αυτό;
1. Να αλλάξει ο σκοπός, το κίνητρο της παραγωγής. Από την παραγωγή με σκοπό - κίνητρο την επίτευξη του μέγιστου δυνατού καπιταλιστικού κέρδους στην παραγωγή με κριτήριο, με στόχο, την ικανοποίηση των κοινωνικών εργατικών - λαϊκών αναγκών. Μόνο έτσι θα εξαλειφθούν όλα τα στοιχεία που γεννάνε την καπιταλιστική οικονομική κρίση, μόνο έτσι η ανάπτυξη θα γίνεται για λογαριασμό των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων και όχι για το καπιταλιστικό κέρδος.
2. Για να γίνει αυτό προϋπόθεση είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή η μετατροπή σε κοινωνική εργατική - λαϊκή περιουσία των εργοστασίων, των επιχειρήσεων, των υπηρεσιών, των λιμανιών, των πλοίων, των υποδομών κ.λπ. Οι μέτοχοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, οι σημερινοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής δεν είναι δυνατόν από μόνοι τους εθελοντικά να παραιτηθούν από το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους και να υιοθετήσουν άλλα κριτήρια. Χρειάζεται να τους αφαιρεθούν τα μέσα παραγωγής. Αλλωστε, δεν τους ανήκουν περισσότερο απ' ό,τι ανήκουν σε αυτούς που εργάζονται στις επιχειρήσεις τους. Γιατί, στην πραγματικότητα, τα μέσα παραγωγής υπάρχουν, συντηρούνται, επισκευάζονται, ανανεώνονται ως αποτέλεσμα της δουλειάς όλων των εργαζομένων. Τίποτα δεν είναι δικό τους. Ο,τι κατέχουν ουσιαστικά το «κλέβουν» μέσα από τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Σε ό,τι αφορά ειδικά την αγροτική παραγωγή, η γη θα κοινωνικοποιηθεί. Θα διαμορφωθούν κοινωνικοποιημένες αγροτικές μονάδες, ενώ ταυτόχρονα, όπου υπάρχει μεγάλος κατακερματισμός στον κλήρο, σε πρώτη φάση, θα προωθηθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός, δηλαδή η συνένωση των αγροτών σε συλλογικά οργανωμένες παραγωγικές μονάδες με χρήση σύγχρονων και εξελιγμένων μηχανημάτων και μεθόδων καλλιέργειας. Αυτή η συνένωση θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετατροπής και αυτής της παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία.
3. Για να μπορέσει το κίνητρο αυτό της παραγωγής να λειτουργήσει σε κοινωνικό επίπεδο, να αποτελέσει στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης της παραγωγής χρειάζεται να οργανωθεί ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Δηλαδή, η σχεδιασμένη κατανομή παραγωγικών δραστηριοτήτων, πόρων, πρώτων υλών, εργατικού δυναμικού, έτσι ώστε το σύνολο της κοινωνικής παραγωγής να ανταποκρίνεται στο στόχο της διευρυμένης ικανοποίησης των κοινωνικών - λαϊκών αναγκών. Ετσι θα αντιμετωπιστεί η ανισομετρία στην ανάπτυξη ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους.
4. Η υλοποίηση αυτών των στόχων προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή των εργατικών - λαϊκών μαζών. Προϋποθέτει τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο στο σχεδιασμό, στην οργάνωση και την υλοποίηση της παραγωγής.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα συμφωνίας με τους καπιταλιστές, την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Δεν πρόκειται εθελοντικά να παραχωρήσουν την ιδιοκτησία τους, τα κέρδη τους, τη δυνατότητά τους να «κλέβουν» το παραγόμενο πλούτο. Πρέπει να τους αφαιρεθεί όλη η πολιτική και οικονομική δύναμη που κατέχουν, η ιδιοκτησία, η δυνατότητά τους να ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας.
  • Χρειάζεται, λοιπόν, πρώτα απ' όλα να τους αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία, να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί θεσμοί πάνω στους οποίους στηρίζεται, να ακυρωθεί όλο το νομικό πλαίσιο, να μην αναγνωριστεί καμιά δέσμευση, καμιά συνέχεια του κράτους. Να διαμορφωθεί η νέα εξουσία πάνω σε νέους θεσμούς, εργατικούς - λαϊκούς, που θα γεννήσει η ανατρεπτική πάλη του λαού.
  • Χρειάζεται επίσης να αποδεσμευτεί η χώρα απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ενώσεις και οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ, ΟΑΣΕ κ.λπ.) να μην αναγνωρίσει καμιά δέσμευση και υποχρέωση που προκύπτει απ' αυτήν τη συμμετοχή, να ακυρώσει την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τις κοινοτικές κατευθύνσεις - δεσμεύσεις σε μια σειρά τομείς της οικονομίας (π.χ. Ενέργεια, Ναυπηγοεπισκευή κ.λπ.), να ακυρώσει τη συμμετοχή της χώρας σε αυτές.
  • Χρειάζεται, να μην αναγνωρίσει το δημόσιο χρέος, να κηρύξει μονομερώς τη διαγραφή του συνόλου του, να βγει από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, να διακόψει κάθε είδος δανεισμού.
  • Να επιδιώξει τη σύναψη ισότιμων σχέσεων αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη, προκειμένου να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σε προϊόντα και υπηρεσίες που δεν μπορεί να καλυφθούν άμεσα με δικές της δυνάμεις. Συμφωνίες που δε θα γίνουν με κριτήριο τις μπίζνες των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων, αλλά με κριτήριο τι συμφέρει τους εργαζόμενους, το λαό.

Μια τέτοια εξέλιξη δε θα έρθει μέσα από την εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων. Προϋποθέτει ένα μεγάλο ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα, μια συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της. Προϋποθέτει λαό οργανωμένο και αποφασισμένο για πραγματικές συγκρούσεις και ρήξεις. Μόνος δρόμος για να μπορέσει ο λαός να αποκτήσει τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση να πάρει την τύχη στα χέρια του πρέπει να δώσει από σήμερα μικρές και μεγάλες μάχες οργανωμένος μέσα στα συνδικάτα, στα σωματεία, στους συλλόγους, τις Λαϊκές Επιτροπές. Να δώσει τη μάχη ενάντια στη νέα αντιλαϊκή επίθεση που έρχεται, να παλέψει για να ξηλωθεί, να καταργηθεί το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, οι αντιλαϊκοί νόμοι μνημονιακοί και μη, να διεκδικήσει τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της πάλης, η προοπτική ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, να ενισχύεται η συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Οσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα σχετικά με τη διαπραγμάτευση μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των εταίρων της ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, την κατάληξή της, τις επιστολές του πρωθυπουργού με τις οποίες ζητά νέα δανειακή σύμβαση και μνημόνιο, ενώ αποδέχεται την πρόταση Γιούνκερ, είναι εξελίξεις από τις οποίες πραγματικά ο λαός μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Μία όμως από τις πλευρές που έχουν αναδειχτεί είναι και αυτή της οξύτατης σύγκρουσης που εκδηλώνεται με αφορμή αυτές τις εξελίξεις μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αν κάποιος ανατρέξει σε δημοσιεύματα, δηλώσεις, αρθρογραφία και δει από πού προέρχονταν αντιδράσεις, με τι περιεχόμενο, αλλά και πώς εκφράζονταν θα αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της ενδοαστικής διαπάλης. Το πώς, δηλαδή, μερίδες του κεφαλαίου στρατεύονται πίσω από πολιτικές επιλογές ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Θυμίζουμε ορισμένα πράγματα: Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαπραγμάτευση, εμφανίστηκαν στο τραπέζι και από την ελληνική πλευρά αλλά και από την πλευρά των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ διάφορες προτάσεις. Οι προτάσεις αυτές προέβλεπαν μέτρα όπου βεβαίως προμετωπίδα ήταν το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά, το Φορολογικό, οι συντάξεις, ο ΦΠΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις και άλλα, που χτυπούσαν πρωτίστως την εργατική - λαϊκή οικογένεια, η οποία καλείται να πληρώσει ακριβά τη νέα συμφωνία. Μέσα στις προτάσεις, βέβαια, υπήρχαν και προβλέψεις που αφορούσαν άμεσα τμήματα του κεφαλαίου, την κερδοφορία τους ή και το αντίστροφο. Δηλαδή, μέτρα που εμφανίζονταν από μια πρώτη ματιά να πλήττουν επιχειρηματικούς ομίλους ή κλάδους σε σχέση με άλλους ή σε σχέση με ανταγωνιστικούς ομίλους του εξωτερικού στον ίδιο κλάδο. Ετσι, θυμίζουμε ότι το μότο «αύξηση του ΦΠΑ στη νησιά» κινητοποίησε αντανακλαστικά που μπορεί να πρότασσαν το μαρασμό των νησιών, αλλά στην ουσία αφορούσαν την προστασία της κερδοφορίας αυτών των ομίλων σε σχέση με άλλους γειτονικών χωρών. Ελεγαν - και σωστά - πως η αύξηση του ΦΠΑ στα ελληνικά νησιά θα στείλει τουρίστες στην Τουρκία ή αλλού, όπου είναι πιο φτηνά. Μία λεπτομέρεια: Στο συγκεκριμένο κλάδο, που εμφανίζεται ως ναυαρχίδα τα τελευταία χρόνια, οι εργασιακές σχέσεις, η απληρωσιά, οι πενιχροί μισθοί είναι κανόνας.
Η πρόταση της τρόικας σε σχέση με την πρόταση της κυβέρνησης διέφερε και σε άλλα αντίστοιχα σημεία. Για παράδειγμα: Η αύξηση του φόρου χωρητικότητας και η κατάργηση των ειδικών φορολογικών προνομίων της ναυτιλίας. Η κατάργηση του μειωμένου φόρου κατανάλωσης πετρελαίου για τους αγρότες, η μείωση στο μισό της επιδότησης του πετρελαίου θέρμανσης. Οι μεγαλύτερες μειώσεις στις τιμές των γενόσημων φαρμάκων και όσων δεν καλύπτονται από τις πατέντες. Αυτές οι διαφορές ήταν λογικό να εγείρουν τις έντονες αντιδράσεις των εφοπλιστικών ομίλων, των ομίλων της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και των επιχειρήσεων που ασχολούνται με την Ενέργεια σε βάρος της τρόικας. Θυμίζουμε ότι ήδη η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είχε φροντίσει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου να θεσπίσει φοροαπαλλαγές σε όσες εταιρείες ασχολούνται με έργα φυσικού αερίου. Επίσης, θυμίζουμε ότι η συγκυβέρνηση εκτός από τις νέες φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, που ψήφισε και πάλι με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, απάλλαξε μεγάλους ομίλους από πρόστιμα που είχαν επιβληθεί ακόμα και για λαθρεμπόριο...
Κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης και πριν από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, όταν πια είχε ήδη ανοίξει η συζήτηση για πορεία εξόδου από την Ευρωζώνη, υπήρξε παρέμβαση από τον ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, την ΕΣΕΕ με θέση ότι πρέπει να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και ότι πρέπει να αποφευχθεί κάθε απόφαση και κίνηση ρήξης με τους «θεσμούς». Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, Κ. Μίχαλος, έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό όπου μάλιστα τον κατηγορεί για πορεία προς την εθνική καταστροφή. Οι ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΕΣΕΕ, ΕΒΕΑ έκαναν το ίδιο και μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος. Μάλιστα, την περασμένη Τρίτη είχε οριστεί συνάντηση με τον πρωθυπουργό, η οποία αναβλήθηκε με αιτιολογικό τις επαφές της συγκυβέρνησης με τις Βρυξέλλες.
Είναι προφανές ότι από τις μέχρι τώρα επιλογές της συγκυβέρνησης, αυτό το τμήμα του κεφαλαίου έχει απώλειες και επιχειρεί με τις παρεμβάσεις του να τις αναπληρώσει ή να τις μετριάσει. Θυμίζουμε ότι παλιότερα ο ΣΕΒ είχε κάνει παρέμβαση λέγοντας ξεκάθαρα ότι δεν είναι δυνατόν να την πληρώνουν οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι και να τη βγάζουν καθαρή οι εφοπλιστές. Η κόντρα αυτή που εκδηλώνεται σε αυτή τη συγκυρία με τέτοιο τρόπο είναι ενδεικτική και για το τι δυνάμεις κινητοποιούνται σήμερα για να στηρίξουν το «όχι» της κυβέρνησης ή το «ναι» που υιοθετούν άλλες αστικές δυνάμεις μπροστά στο επικείμενο δημοψήφισμα. Και βέβαια το γιατί μια αστική κυβέρνηση απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες την πρόταση του ΚΚΕ στη Βουλή να διευρυνθεί το ερώτημα για να δοθεί η δυνατότητα στο λαό να τοποθετηθεί απέναντι και στην αντιλαϊκή πρότασή της και στην αντιλαϊκή πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ με αποδέσμευση από την ΕΕ και το λαό στην εξουσία.
Το επόμενο διάστημα αναμένεται οι ενδοαστικές κόντρες να κλιμακωθούν, καθώς η ίδια η κατάσταση είναι πολύπλοκη και βέβαια τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν είναι ενιαία σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό που μένει αμετάβλητο είναι ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι ενωμένο για να χτυπήσει, να πλήξει τα συμφέροντα του λαού. Και αυτό γίνεται και τώρα γιατί ανεξάρτητα από το ποιοι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα πληγούν περισσότερο από κάποιους άλλους, και αυτά που προτείνει η συγκυβέρνηση και βέβαια όσα πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση συναντώνται στις αντιλαϊκές - αντεργατικές επιλογές, που μάλιστα ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να λέει «ναι» στην πρόταση Γιούνκερ και να ζητά νέο μνημόνιο, την ίδια στιγμή που καλεί το λαό να πει «όχι» στην ίδια πρόταση...



Εχουμε ξαναγράψει τις προηγούμενες μέρες για τη στάση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στηρίζουν μαχητικά το ΟΧΙ στο επικείμενο δημοψήφισμα. Πρόκειται για στάση συστράτευσης με την κυβέρνηση και τμήματα του κεφαλαίου που αυτή εκπροσωπεί, στον αδυσώπητο καπιταλιστικό ανταγωνισμό που διεξάγεται ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες, ανάμεσα στις διεθνείς ενώσεις και τους οργανισμούς τους. Αυτή η θέση, όσο και αν θέλουν να τη βαφτίζουν τις τελευταίες μέρες ως «εργατικό - λαϊκό ΟΧΙ», αντικειμενικά συναθροίζεται στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και δημιουργεί ένα μπλοκ δυνάμεων, το οποίο περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη φασιστική Χρυσή Αυγή και τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ.
Ας ξεκαθαρίσουμε: Δεν υπάρχει ψήφος με αστερίσκο, ούτε ψήφος που να σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Το περιεχόμενο του ΟΧΙ το έχει καθορίσει η κυβέρνηση και όχι η θέληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του καθένα. Το ΟΧΙ της κυβέρνησης σημαίνει στην πράξη ΝΑΙ στις δικές της αντιλαϊκές προτάσεις, εκβιάζει το λαό να δεχτεί τη λαιμητόμο των δικών της μέτρων, τα περιβόητα σχέδια είτε των 8 δισ., είτε των 30 δισ. που πρότεινε πριν μερικές μέρες, που πάλι ο λαός θα τα πληρώσει. Θα φορτώσει το λαό με νέο μνημόνιο, το οποίο θα το παρουσιάζει και ως δική του επιλογή. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσφέρουν πολύτιμο άλλοθι στα νέα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ, στα νέα μέτρα σφαγής του λαού και στην προσπάθεια απόσπασης της συνενοχής του. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε το επιχείρημα ότι η έκβαση του δημοψηφίσματος εμπεριέχει δυναμική μεγαλύτερη από αυτή που διατυπώνεται και πάλι αυτή είναι ενταγμένη στα όρια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ως άλλη εκδοχή του. Στην «καλύτερη» περίπτωση, η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δείχνει» προς καπιταλισμό με άλλο νόμισμα, δηλαδή αυτό που ο κυβερνητικός Λαφαζάνης και κύκλοι του κεφαλαίου εδώ και καιρό προπαγανδίζουν.
Αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το κρύβει. Γι' αυτό και παρουσιάζει ανεστραμμένα την πραγματικότητα για το ίδιο το δημοψήφισμα: «Η αναγγελία δημοψηφίσματος έγινε κάτω από την πίεση των λαϊκών δυνάμεων να μπει τέρμα στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής»1. Δηλαδή, το δημοψήφισμα θεωρείται προϊόν του λαϊκού αγώνα, ότι προέκυψε δήθεν από «τα κάτω» και όχι ως επιλογή της αστικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό τμημάτων του κεφαλαίου! Αρα, κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο αστικός θεσμός του δημοψηφίσματος και το περιεχόμενό του όπως έχει διατυπωθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάτι σαν «πεδίο» της ταξικής πάλης, απ' όπου μπορούν εξίσου να βγουν κερδισμένοι και η εργατική τάξη και το κεφάλαιο. Το λιγότερο που μπορεί να περιγράψει αυτή την αντίληψη είναι κοινοβουλευτική αυταπάτη.
Καταφεύγουν στην «εθνική συστράτευση»
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη στάση της, προσχωρεί στο επικίνδυνο και ψευδεπίγραφο σχήμα ότι υπάρχουν οι «κακοί» ξένοι που μας επιβάλλουν όρους και η πατριωτική ελληνική κυβέρνηση που προσπαθεί να τους εμποδίσει, εκφράζοντας ενιαία τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων. Δε βλέπουν άραγε τους μεγάλους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς που «παίζονται»; Τι είναι οι σχεδιασμοί και οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ και άλλων κύκλων του κεφαλαίου για αναδιάρθρωση του χρέους; Τι είναι τα σχέδια για μικρότερη ή πιο «πειθαρχημένη» Ευρωζώνη και ΕΕ; Τι σημαίνει ότι αντιδραστικές εθνικιστικές αστικές δυνάμεις στη χώρα μας και στο εξωτερικό (π.χ. Λεπέν) ζητωκραυγάζουν υπέρ του ΟΧΙ; Και έχουν το θράσος να εγκαλούν το ΚΚΕ, που δε συντάσσεται με αυτό το ΟΧΙ - καρικατούρα. Σιγά μην πιαστούμε και χέρι-χέρι με τους φασίστες, να μοιράζουμε ψηφοδέλτια του ΟΧΙ!
Στη ρητορική της για να υπερασπιστεί το ΟΧΙ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγκαστικά όλο και περισσότερο επενδύει στο σχήμα των «συνεπειών» που αυτό μπορεί να έχει (ακόμη και αν η κυβέρνηση επιμένει ξεκάθαρα να το εντάσσει στη διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ). Δηλαδή, όλο και περισσότερο, γέρνει στο αίτημα της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής. Και όλο και περισσότερο, φέρνει επιχειρήματα που εξόφθαλμα είναι ενταγμένα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Λένε π.χ. για την (καπιταλιστική) Ισλανδία που κατάφερε να ορθοποδήσει ή ότι με τη δραχμή δε θα «πεινάσουμε» (ποιοι; Οι «Ελληνες» γενικώς;), γιατί μπορούμε να παράγουμε (ποιοι; Οι «Ελληνες» γενικώς, χωρίς τάξεις;), ότι «δεν πειράζει να πέσουν οι εισαγωγές, γιατί θα αναγκαστούμε να αναπτύξουμε αυτούς τους κλάδους στην Ελλάδα και θα ανοίξουν θέσεις εργασίας» (με τι σχέσεις παραγωγής και τι μισθούς;). Να το ξαναπούμε, μιλάνε για καπιταλισμό με άλλο νόμισμα, με δραχμή. Και δε μας απαντάνε επί της ουσίας: Από πού και ως πού μια καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή θα είναι πιο «φιλολαϊκή» ή θα ανοίξει δρόμο για συνολικότερες συγκρούσεις; Το πιο πιθανό, σ' ένα τέτοιο σενάριο, είναι να σημάνει «εθνική συστράτευση» στην κυβέρνηση που υλοποιεί αυτό το σχεδιασμό και ίσα-ίσα αν το κίνημα ενστερνίζεται τη γραμμή ταξικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτό σημαίνει νέα, βαθιά ήττα του κινήματος, ενσωμάτωση και ενεργό στήριξη αυτής της αστικής κυβέρνησης.
Με γραμμή ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ
Ολα τα τελευταία χρόνια, μιλάνε για το περιβόητο «μεταβατικό πρόγραμμα» και ασκούν κριτική στο ΚΚΕ, που δε βλέπει τη μετάβαση και μιλάει για τον «άγιο σοσιαλισμό». Αξίζει να δούμε την κατάντια αυτής της γραμμής, η οποία διολισθαίνει όλο και περισσότερο στην ουρά της κυβέρνησης. Αυτή η γραμμή του μεταβατικού προγράμματος, με προβολή του αντι-ευρώ (και αντι-ΕΕ όταν το θυμούνται), τους έχει οδηγήσει, στις εκλογές και όχι μόνο, σε πολιτική συνεργασία με δυνάμεις όπως το σχέδιο Β' του Αλαβάνου. Εχει οδηγήσει στα συγκαλυμμένα πανηγύρια μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια «ισιώματος» λίγο αργότερα, με κριτική αλλά και ταυτόχρονες «ερωτοτροπίες» με τον «καλό ΣΥΡΙΖΑ» (βλέπε Λαφαζάνη, Μήλιο και άλλους) και στην πράξη σε ανοιχτή στήριξη, τόσο στα συλλαλητήρια περί διαπραγμάτευσης και το Φλεβάρη και τώρα, όσο και στο δημοψήφισμα. Αυτή είναι η λογική που τους οδηγεί σε κοινό μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χρυσαυγίτες τώρα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει τη γραμμή του ΚΚΕ για αναχωρητισμό, ότι δεν παίρνει θέση στις «μεγάλες μάχες», πιο αισχρά ότι είναι δύναμη που «αντικειμενικά ενισχύει το στάτους κβο της μνημονιακής κατάστασης και τις επιδιώξεις του κατεστημένου»2. Θεωρείται, λοιπόν, «αναχωρητισμός» η ταξική πολιτική γραμμή που δεν εγκλωβίζεται στα διλήμματα του κεφαλαίου και δε μετατρέπει το λαό σε συνένοχο της μίας ή της άλλης αντιλαϊκής εκδοχής διαχείρισης του συστήματος. Και από την άλλη, θεωρείται πολιτική «μαεστρία» και παρέμβαση στις εξελίξεις η γραμμή ουράς στον ΣΥΡΙΖΑ και ο ενταφιασμός του κινήματος πίσω από την αστική διαχείριση, η μετατροπή του σε μοχλό υλοποίησης αντιλαϊκών σχεδίων.
Θέλουν καπιταλισμό με άλλο νόμισμα
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βέβαια βλέπει ότι η γραμμή του ΚΚΕ για απόρριψη των εκβιασμών έχει δυναμική που ακουμπάει σε ανθρώπους αγωνιστές, ριζοσπάστες. Δεν κάνει τυχαία την παρακάτω διαπίστωση η πρόσφατη απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, που αναφέρει: «Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την έκταση επίδρασης της επιλογής του άκυρου και της αποχής, σε τμήματα κοινωνικών αγωνιστών και διανοούμενων, επιλογή στην οποία πρέπει να ασκήσουμε αγωνιστική κριτική και αυτή να μη σταθεί εμπόδιο για την κοινή μας δράση το επόμενο διάστημα...».
Οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν τεράστιες ευθύνες. Τόσο καιρό αποκοίμιζαν, καλλιεργούσαν αυταπάτες και ανοχή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, στο κίνημα στήριξαν και στηρίζουν (κριτικά) την κυβέρνηση σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Ακόμη και σήμερα, δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ το «τεκμήριο της αθωότητας», έχουν αντιφατική και θολή γραμμή για το τι κυβέρνηση είναι και συμμετέχουν ενεργά στις διεργασίες αντιλαϊκών σχεδιασμών. Διαλέγουν πεντακάθαρα, μαζί με μπλοκ αστικών δυνάμεων, το σχεδιασμό που λέει «καπιταλισμός με άλλο νόμισμα». Μόνη γραμμή που μπορεί να εξασφαλίσει την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση και ετοιμότητα είναι η γραμμή που προτείνει το ΚΚΕ. Αλήθεια, ας μας πουν πώς μπορεί να προετοιμάζει κανείς το λαό απέναντι σε όποια αντιλαϊκή εξέλιξη, όταν τον έχει κάνει συνένοχο σε κάποια από τις εκδοχές της; Η πρόταση του ΚΚΕ για «ακύρωση» των εκβιασμών να γίνει ισχυρό ρεύμα στην κοινωνία, να είναι ρεύμα λαϊκής απάντησης σε παλιά και νέα αντιλαϊκά σχέδια.
1. Ανακοίνωση ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 27/6/15
2. Απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, 5/7/2015




«...Ο ήρωάς μου είναι δύσκολη υπόθεση, το ξέρω. Δεν είναι ένας άνθρωπος, δεν είναι δυο, δεν είναι εκατό, ούτε χίλιοι. Δεν είναι ούτε καν ο άνθρωπος. Ο ήρωάς μου είναι ο δρόμος. Οι δρόμοι της Αθήνας. Γι' αυτό είναι και τόσο δύσκολο. Ενας από μονάχος του δεν μπορεί να το κάμει ένα τόσο μεγάλο πράμα. Φτιάχνεις εσύ ένα κομματάκι και θα 'ρθούνε κατόπι οι άλλοι να σου το συμπληρώσουνε...».
Τα παραπάνω σημειώνει στο βιβλίο της «Σύντροφοι Καλημέρα!», που πρωτοεκδόθηκε από το εκδοτικό «Νέα Ελλάδα» το 1953, η Μέλπω Αξιώτη.
Η μορφή, οι αγώνες και το έργο της Μ. Αξιώτη την κατατάσσουν στην πρωτοπορία της κομμουνιστικής και της ΕΑΜικής διανόησης, του γυναικείου λαϊκού κινήματος, αλλά και του μοντερνισμού στα Ελληνικά Γράμματα.
Σπουδαία και καταξιωμένη συγγραφέας, ποιήτρια, μεταφράστρια. Η γραφή της ξεχωριστή και προσωπική, με ύφος λιτό και ζωντανό, που συγκλίνει με τη φυσικότητα του λαϊκού, προφορικού λόγου. Σε πολλά έργα της κυρίαρχο ρόλο παίζουν η μνήμη, ο συνειρμικός τρόπος αφήγησης, τα συνεχή άλματα ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η ιδιαίτερη ποιητική σύνταξη που χρησιμοποιεί στα γραπτά της την κατατάσσουν σε μια από τις πιο πρωτοποριακές φωνές της μεσοπολεμικής λογοτεχνίας. Το έργο της «φτιάχνει όνειρα και τσακίζει πέτρα», όπως λέει για ένα κείμενό της ο Γιάννης Ρίτσος.
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα. Πατέρας της ο Μυκονιάτης συνθέτης Γιώργος Αξιώτης. Μητέρα της η αριστοκράτισσα Καλλιόπη Βάβαρη. Οι γονείς της χωρίζουν. Μεγαλώνει στη Μύκονο μαζί με τον πατέρα της. Τελειώνει το Σχολαρχείο στη Μύκονο. Το 1918 μπαίνει εσώκλειστη στις Ουρσουλίνες της Τήνου. Το 1922 έρχεται στην Αθήνα και ζει με τη μητέρα της. Το 1925 παντρεύτηκε τον δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη, με τον οποίο ζει τέσσερα χρόνια στη Μύκονο.
Το 1933 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο των Γραμμάτων. Το 1936 εντάσσεται στο ΚΚΕ, «δένοντας» έκτοτε τη ζωή της και το έργο της με τους αγώνες και την ιδεολογία του. Να πώς περιγράφει σε αυτοβιογραφικό κείμενό της, με τίτλο «Ο παππούς μου» (1953), την ένταξή της στο ΚΚΕ: «Ο πάπους μου μέχε μάθει ν' αγαπώ το λαό, πως ο λαός είναι ο μέγας δάσκαλος κι' έχει απέραντους θησαυρούς και μεγάλη σοφία, είχε γράψει κι' ο ίδιος πολλά μυκονιάτικα διηγήματα γεμάτα αγάπη για το φτωχό κόσμο κι' ήταν ο πρώτος που έκαμε γνωστή στην Ελλάδα τη ρούσσικη φιλολογία με μεταφράσεις στη δημοτική του Πούσκιν, Λέρμοντοφ, Τολστόι. Ο πατέρας μέχε μάθει ν' αγαπώ τη Ρωσία, όπου εκεί είχε γεννηθεί κι' ο ίδιος και μεγάλωσε. Τον αγαπούσα λοιπόν το λαό, την αγαπούσα και τη Ρωσία, και σίγουρα ότι εκείνες οι δυο αγάπες μαζί, μέχανε πάει εμένα πια ίσαμε το ΚΚΕ. Είχα δηλαδή κάμει νερά, είχα φύγει απ' την τάξη μου. Μα για τον έλεγχο το μαρξιστικό πάνω στα φιλολογικά μου γραφτά αυτό δεν ήμουν σε θέση να το κάμω τότε».
Το 1938 κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα, «Δύσκολες νύχτες». Η λογοκρισία της δικτατορίας του Μεταξά, για να εκδώσει το βιβλίο, σβήνει διάφορες φράσεις. Το θέμα του βιβλίου, η περιγραφή του καημού και του μόχθου του ελληνικού λαού της επαρχίας και της πρωτεύουσας. Τιμήθηκε με το Α' βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών.
Τα χρόνια της Αντίστασης
Στη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στο ΕΑΜ, στην Εθνική Αλληλεγγύη και γράφει για ΕΑΜικά έντυπα. Ηταν στη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας «Σοβιετικά Νέα». Επικεφαλής από την Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ ήταν η Ηλέκτρα...
«Μέσα στην τοτινή παρανομία όλοι δουλεύανε στα κρυφά. Ο καθένας δεν ήξερε παρά μόνο τι έκανε ο ίδιος και μερικοί που του 'τυχε να τους συναντήσει στην πορεία του. Οι λογοτέχνες είχανε δυο βασικούς τομείς όπου κινιούνταν: τον παράνομο Τύπο και την οργάνωση του ΕΑΜ λογοτεχνών».
Τα χρόνια αυτά δίνουν ώθηση και στην καλλιτεχνική παραγωγή, για να αποτυπώσει αυτές τις ιστορικές στιγμές. Μάχες, μπλόκα, εκτελέσεις, μεγάλες διαδηλώσεις αποτυπώνονται σε πλήθος έργων.
«Αν ήθελε κανείς να δώσει με μια μόνη λέξη το χαρακτηριστικό της λογοτεχνίας μας στην απελευθέρωση, αυτή η λέξη θα 'ταν: η δίψα. Δίψα και του κοινού και του λογοτέχνη. Δεν πρόφταινε να τυπωθεί το γραπτό και γινόταν ανάρπαστο. 1.000 αντίτυπα το πολύ στον πρώτο χρόνο πουλιόταν ένα φημισμένο βιβλίο προπολεμικά, 11.000 αντίτυπα μες σε 30 μέρες το πρώτο αριστερό βιβλίο: "Απάντηση σε 5 ερωτήματα", που βγήκε τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης (...) Μες στη φωτιά του αγώνα, ο κόσμος είχε μάθει να διαβάζει. Μέσα σ' εκείνα τα γραφτά έβρισκε τη δικιά του γλώσσα που την καταλάβαινε, κι έβρισκε και τα ζητήματα που ποθούσε να βρει. Κι ο λογοτέχνης από τη μεριά του μες στην παρανομία είχε διδαχτεί τώρα κάποιους κανόνες της τέχνης του, τους είχε μάθει και χωρίς να ξέρει πως ήτανε κανόνες της τέχνης».
«Καταγράφει» τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας. Κατοχή - Αντίσταση - Κορύφωση της ταξικής σύγκρουσης το Δεκέμβρη του 1944 - Εποποιία του ΔΣΕ... Προσπαθεί να προσπεράσει τη μυθοπλασία και να αφηγηθεί απλώς την πραγματικότητα. Τα στοιχεία της «είναι παρμένα απ' τον παράνομο Τύπο της εποχής, τις νόμιμες εφημερίδες, τις αναφορές των υπευθύνων των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, τα αρχεία της Εθνικής Αλληλεγγύης, και τη ζωή των αγωνιστών». Περιγράφει με βαθιά ανθρωπιά κι αγάπη, όχι υπερήρωες, αλλά τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, που μάχονται για τη ζωή και το μέλλον με την αδάμαστη δύναμη και θέληση που κρύβουν μέσα τους, που σ' εκείνες τις συνθήκες μπαίνουν οι βάσεις για τον ολοκληρωμένο άνθρωπο της αυριανής κοινωνίας. Κείμενα επικαιρικά, που ξεπερνούν όμως την εποχή που γράφτηκαν και είναι μέχρι τις μέρες μας φάρος αγώνα, θάρρους κι ελπίδας.
Και τι δεν έχει περιγράψει στα έργα της... Τις ηρωικές ανατολικές συνοικίες, τους μαχητές του λόχου Λόρδου Μπάιρον, το 12χρονο αετόπουλο που αρνήθηκε να παραδώσει το όπλο του γεμάτο, αυτούς που έπαιρναν τη θέση στις μάχες αυτών που «έφευγαν» και τόσα άλλα.
Εργα εκείνης της περιόδου είναι η έκδοση «Χρονικά», με τα κείμενα: «Απάντηση σε 5 ερωτήματα», «Πρωτομαγιές 1886 - 1945», «Οι Ελληνίδες φρουροί της Ελλάδας», «Αθήνα 1941 - 1945» και το μυθιστόρημα «Εικοστός αιώνας».
Τα μετέπειτα χρόνια
Το 1947 διωκόμενη καταφεύγει στο Παρίσι. Στη Γαλλία γνωρίζεται με τους κομμουνιστές ποιητές Αραγκόν, Ελυάρ, Νερούντα. Τα έργα της μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες, όπως ρωσικά, γαλλικά, πολωνικά.
Το 1950 δημοσιεύεται στο περιοδικό «Europe» κείμενο με τίτλο «Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον Μπαλζάκ», όπου ανάμεσα στα άλλα σημειώνει: «Το περιοδικό EUROPE μάς ζητάει σήμερα ένα άρθρο για τον Μπαλζάκ. Η Ελλάδα του 1950 δεν έχει αληθινά ούτε ένα διανοούμενο που να μπορεί να γράψει. Τους διανοούμενούς μας τους δολοφονούν, τους βασανίζουν, τους εξορίζουν, τους φυλακίζουν. Τους καλύτερους. Τους καταδικάζουν στη σιωπή, τους δένουν τα χέρια, τους φιμώνουν, είτε βρίσκονται στην Αθήνα είτε στην επαρχία. Κι αν υπάρχουν μερικοί που μπορούν ακόμα να συζητάνε φωναχτά γιατί δεν κινδυνεύουν, καθώς μένουν σε ξένο τόπο, αυτοί δεν έχουν πια παρά ένα μονάχα δικαίωμα: Να σας μιλάνε για τους απόντες (...) Και το να δίνεις την τιμητική θέση σ' εκείνους που αντί για πένα έχουν στα χέρια χειροπέδες, σημαίνει πως βρίσκεσαι στην καρδιά του κόσμου».
Επειτα από διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης, απελαύνεται από τη Γαλλία και εγκαθίσταται στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Το 1951 συμμετέχει στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, όπου γνωρίζει τον Ναζίμ Χικμέτ.
Το 1952 πάει στη Βαρσοβία και εργάζεται σε ελληνική εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού. Το 1953 εκδίδεται από τις «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις» το έργο «Μια καταγραφή στην περιοχή της λογοτεχνίας», όπου γράφει για το σοσιαλιστικό ρεαλισμό: «Δεν περιορίζεται μόνο να περιγράφει σωστά, μα έχει κι άλλο χρέος και μια τεράστια αποστολή: Διαπλάθει και διαπαιδαγωγεί χαρακτήρες και προσωπικότητες. Εξηγεί και συγκρίνει. Βγαίνει μες από το παρελθόν για να μπει μες στο μέλλον, και το προβλέπει το μέλλον κι αν ακόμα δε φαίνεται ολούθε πεντακάθαρο, και το βοηθά να 'ρθει μια ώρα αρχύτερα...».
Το 1956 επιστρέφει στη Λαοκρατική Γερμανία, όπου έως το 1964 διδάσκει σε πανεπιστήμιο. Το Δεκέμβρη του 1964 μπόρεσε να επισκεφθεί την Ελλάδα. Το 1965 επαναπατρίζεται στην Ελλάδα. Γράφει «Το Σπίτι μου» και «Η Κάδμω». Στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, καθώς και προβλήματα υγείας. Τη φροντίζουν λίγοι φίλοι, ανάμεσά τους και ο Γ. Ρίτσος. Πεθαίνει το Μάη του 1973.

Μεγάλη κινητικότητα δείχνουν τις τελευταίες μέρες
τουρκικά στρατεύματα στα σύνορα με τη βόρεια Συρία
Σε νέα φάση φαίνεται πως εισέρχεται η συνέχιση της επέμβασης διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας με στόχο την αποδυνάμωση και κατακερματισμό της χώρας για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους. Μέσα στην τελευταία βδομάδα, Βρετανία καιΤουρκία «ακόνισαν τα μαχαίρια» τους φανερώνοντας τη μεγάλη όρεξη που συνεχίζουν να έχουν προκειμένου να πετύχουν ενίσχυση του ρόλου τους μέσω μίας κλιμάκωσης της επέμβασης στη χώρα.
Η κυβέρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, από τη μια μεριά, εμφανίστηκε την περασμένη Πέμπτη πρόθυμη να αποκτήσει νέο ενισχυμένο ρόλο επέμβασης στη Συρία, επιδιώκοντας αυτή τη φορά την εξαπόλυση αεροπορικών επιδρομών όχι σε βάρος του συριακού στρατού και κυβέρνησης (όπως προσπάθησε ανεπιτυχώς να κάνει το 2013 αλλά η προσπάθειά της προσέκρουσε στα «όχι» της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων) αλλά σε βάρος των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» («ΙΚ»). Η αλλαγή στάσης της κυβέρνησης Κάμερον, που μέσα στην τελευταία διετία έπαψε να βλέπει ως προτεραιότητα την ανατροπή του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ αλ Ασαντ, και να αποδέχεται ως «μεγαλύτερο κίνδυνο» τη δράση των τζιχαντιστών του «ΙΚ» δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν ούτε συμμάχους ούτε «εχθρούς». Οι λυκοσυμμαχίες που συγκροτούν κατά καιρούς διαρκούν τόσο όσο χρειάζεται μέχρι να εξυπηρετηθούν οι σκοπιμότητες για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων που οι δυνάμεις της αστικής εξουσίας κάθε φορά εκπροσωπούν. Συνεπώς, μπορεί τον έναν χρόνο ο τότε «σύμμαχος» να γίνει ο σημερινός ή αυριανός «αντίπαλος» με εξαιρετική ευκολία, αρκεί, βεβαίως, αυτό να εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου.
Αξιοποίηση όλων των προσχημάτων
Τη διάθεση της βρετανικής κυβέρνησης να συμμετάσχει και στις ιμπεριαλιστικές επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία εξέφρασε πρώτος ο Βρετανός υπουργός Αμυνας, Μάικλ Φάλον, με δηλώσεις του την περασμένη Πέμπτη στο ΒΒC. Ο Φάλον χαρακτήρισε «παράλογο» να βομβαρδίζουν τα αεροσκάφη της RAF τους τζιχαντιστές του «ΙΚ» στο Ιράκ και να μην τους βομβαρδίζουν στη Συρία. Νομικά εμπόδια ισχυρίστηκε πως δεν υπάρχουν, μολονότι στην περίπτωση των επιδρομών που κάνουν οι ΗΠΑ και οι άλλοι σύμμαχοί τους στη Συρία πρόκειται για σαφή παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Συρίας και της Χάρτας του ΟΗΕ. Τυπικά, το ίδιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Ιράκ αφού η εκεί επέμβαση των δυτικών και αραβικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γίνεται με «πρόσκληση» της ιρακινής κυβέρνησης στο όνομα συντριβής των ισλαμιστών μισθοφόρων, που οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές πριν από μερικά χρόνια δημιούργησαν ως εργαλείο γεωπολιτικών πιέσεων...
Το νέο πρόσχημα που χρησιμοποιεί η βρετανική κυβέρνηση για ενίσχυση του ιμπεριαλιστικού ρόλου της στη Συρία είναι βεβαίως η σφαγή 38 Βρετανών και άλλων ξένων τουριστών στις 26 Ιούνη στη Σους της Τυνησίας από τζιχαντιστή του «ΙΚ». Με άλλα λόγια, ο Κάμερον επιχειρεί να πατήσει πάνω στα πτώματα των θυμάτων μίας ακόμη τρομοκρατικής επίθεσης για να πετύχει «εθνική» ή έστω μία (κατά το μάξιμουμ) «κοινοβουλευτική συναίνεση».
Δεν αποκλείεται αυτή τη φορά η κυβέρνηση Κάμερον να πείσει την πλειοψηφία των μελών της Βουλής των Κοινοτήτων για την εξαπόλυση επιδρομών στη Συρία κατά του «ΙΚ». Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα καθυστερήσει να «κεφαλαιοποιήσει» τη «συμμαχική συνδρομή» στην περιοχή με μελλοντικά ανταλλάγματα υπέρ των βρετανικών μονοπωλίων...
Τα σχέδια της Τουρκίας
Το ίδιο διάστημα, στην Τουρκία, όπου συνεχίζονται τα σκληρά παζάρια για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις εκλογές της 7ης Ιούνη, που στέρησαν την αυτοδυναμία στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επικρατεί πυρετός διαβουλεύσεων και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στα επιτελεία της απερχόμενης κυβέρνησης του πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, και του τουρκικού στρατού. Διαδοχικά δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου από την περασμένη Κυριακή έως τα μέσα της βδομάδας κατέγραφαν τα σχέδια της Αγκυρας για την πραγματοποίηση στρατιωτικής επέμβασης στο έδαφος της βόρειας Συρίας, με στόχο, υποτίθεται, τη δημιουργία μίας «ουδέτερης» χερσαίας και εναέριας ζώνης μήκους 110 χλμ. και βάθους 33 χλμ. Τάχα για να μεταφερθούν εκεί και να προστατευτούν Σύροι πρόσφυγες που κατακλύζουν τη συρο-τουρκική μεθόριο...
Στην πραγματικότητα, τα σχέδια στρατιωτικής επέμβασης του Προέδρου Ερντογάν έχουν άλλο, διπλό στόχο:
  • Την αποτροπή δημιουργίας ενός δυτικού Κουρδιστάν (γνωστό ως Ροτζάβα) στα νότια σύνορα της Τουρκίας, όπου πλέον δημιουργείται μία εκτενής, σχεδόν αμιγώς κατοικούμενη από Κούρδους περιοχή... Ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες νικηφόρες επιχειρήσεις των Κούρδων μαχητών των Λαϊκών Μονάδων Προστασίας της Συρίας (YPG) και την ανακατάληψη κρίσιμων συριακών πόλεων, όπως το Ταλ Αμπιάντ (πριν περίπου από τρεις βδομάδες) και το Κομπανί, από το οποίο προ ημερών εκδιώχθηκαν ξανά οι τζιχαντιστές που επιχείρησαν να το ανακαταλάβουν έξι μήνες αφότου αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν μετά από σφοδρότατες συγκρούσεις με τους Κούρδους μαχητές των Μονάδων YPG της Συρίας και τις ΗΠΑ, που παρείχαν στους τελευταίους όπλα καθώς και εναέρια (και άλλη...) κάλυψη.
  • Τη χρησιμοποίηση της στρατιωτικής επιχείρησης για τη συσπείρωση των πιο συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην Τουρκία εφόσον φανεί πως είναι αναπόφευκτη η διεξαγωγή νέων εκλογών...
Είναι χαρακτηριστικές οι ακόλουθες δηλώσεις που έκανε αργά το βράδυ της 26ης Ιούνη αλλά και την περασμένη Δευτέρα ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: «Η Τουρκία», είπε, «δεν θα επιτρέψει ποτέ να σχηματιστεί ένα κουρδικό κράτος που να περιλαμβάνει τις νοτιοανατολικές περιοχές της και τμήματα της βόρειας Συρίας (...) Θα συνεχίσουμε τη μάχη μας προς αυτήν την κατεύθυνση, όποιο κι αν είναι το κόστος».
Ο ίδιος κατηγόρησε τα κουρδικά κόμματα ΡΚΚ (σε Τουρκία) και PYD (σε Συρία) ότι επιχειρούν να αλλάξουν τη δημογραφική σύνθεση της περιοχής, επαναλαμβάνοντας τις κατηγορίες περί διώξεων Τουρκμένων και Αράβων από το Ταλ Αμπιάντ και το Κομπανί. Αποκλειστικές πληροφορίες της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ» ανέφεραν πως ο Ερντογάν ασκεί πιέσεις στην ηγεσία του τουρκικού στρατού να αυξήσει την «ενεργό υποστήριξη» στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» και να προχωρήσει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο συριακό έδαφος, όπως π.χ. στη βόρεια συριακή πόλη Τζαραμπλούς, που είναι σήμερα και η μοναδική πόλη της περιοχής που ελέγχεται από τους τζιχαντιστές, οι οποίοι αν τη χάσουν, θα απολέσουν τον τελευταίο σημαντικό σταθμό ανεφοδιασμού σε όπλα και μισθοφόρους από την Τουρκία. Η ηγεσία του τουρκικού στρατού φέρεται πως διστάζει ή αντιστέκεται σε αυτές τις πιέσεις, τουλάχιστον όσο εκκρεμούν οι προσπάθειες για τη συγκρότηση νέας τουρκικής κυβέρνησης συνασπισμού, αναγνωρίζοντας πως οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από τα πιθανά οφέλη, αφού πρώτα πρώτα μία τουρκική επέμβαση θα προκαλούσε στρατιωτικά και άλλα αντίποινα από τους Κούρδους της Συρίας, το συριακό στρατό, ενδεχομένως και από τους Κούρδους της Τουρκίας.
Ηδη εκπρόσωπος των Κούρδων μαχητών YPG της Συρίας προειδοποίησε την Τουρκία να μην αποτολμήσει επέμβαση στο συριακό έδαφος σημειώνοντας: «Οποια στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Ροτζάβα θα έχει τοπικές, περιφερειακές και διεθνείς επιπτώσεις και θα περιπλέξει την πολιτική κατάσταση στη Συρία και τη Μέση Ανατολή». Ο εκπρόσωπος του κόμματος PYD των Κούρδων της Συρίας κάλεσε μάλιστα το... ΝΑΤΟ (!) «να εμποδίσει τα σχέδια επέμβασης της Τουρκίας στη Συρία», διαβεβαιώνοντας ότι «οι Κούρδοι της περιοχής θέλουν καλές σχέσεις με τους γείτονές τους και όχι ανεξάρτητο κουρδικό κράτος...».
Αντιδράσεις από αντιπάλους και συμμάχους
Από την άλλη, πρέπει να είναι σαφές ότι μία τουρκική στρατιωτική επέμβαση μπορεί αφενός να εξυπηρετούσε προσωρινές, ακόμη και μικροπολιτικές, σκοπιμότητες αλλά μπορεί την ίδια ώρα να έμπλεκε την Τουρκία (και το λαό της) σε ακόμη πιο σύνθετες ιμπεριαλιστικές περιπέτειες σε σχέση με γειτονικές χώρες της περιοχής ή και συμμάχους της. Τυχόν επέμβαση του τουρκικού στρατού στη βόρεια Συρία με στόχο την αποτροπή δημιουργίας δυτικού κουρδικού κράτους θα προκαλούσε, εκτός των άλλων, αναμφισβήτητα την οργισμένη αντίδραση της Ρωσίας (από την οποία η Τουρκία προμηθεύεται περίπου το 50% του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που καταναλώνει) και του Ιράν (με το οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αντιπαράθεση, ιδιαίτερα σήμερα που αναμένεται η επίτευξη μίας διεθνούς συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και μεσοπρόθεσμα η άρση των διεθνών και δυτικών κυρώσεων σε βάρος της Τεχεράνης). Θα προκαλούσε εντούτοις ακόμη και την αντίδραση των ΗΠΑ, με τις οποίες έχει έρθει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια σε αντιπαράθεση.

Είναι χαρακτηριστικό πως την Τετάρτη ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζον Κίρμπι, απέρριψε - προς το παρόν - μία χερσαία επέμβαση στο έδαφος της βόρειας Συρίας, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της Τουρκίας και τις πρόσφατες κινήσεις δεκάδων τουρκικών αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων οχημάτων του στρατού στη μεθόριο με τη Συρία («απέναντι» σε κουρδικές περιοχές, όπως οι πόλεις Κομπανί και Ταλ Αμπιάντ). Ο Κίρμπι, λοιπόν, την απέρριψε τονίζοντας: «Ολοι βλέπουν την πρόκληση που αντιμετωπίζουν (σ.σ. στην Τουρκία) ή τις ανησυχίες που έχουν... Ομως, το Πεντάγωνο ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για "ουδέτερη ζώνη" αυτή την περίοδο και πως η χρήση συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων για τη δημιουργία της θα ήταν τρομερή απώλεια χρόνου, πόρων και προσπάθειας».

Στιγμιότυπο από κοινές δηλώσεις
 Λι - Γιούνκερ - Ντουσκ, στις Βρυξέλλες
«Νέο βήμα» στις διμερείς σχέσεις χαρακτήρισαν πολλοί τη 17η Συνάντηση Ηγετών Κίνας - Ευρωπαϊκής Ενωσης που έγινε την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, όπου μεταξύ άλλων αποφασίστηκε η «σύνδεση» του«πακέτου Γιούνκερ» και των«Δρόμων του Μεταξιού». «Οι δύο πλευρές επιβεβαίωσαν το ισχυρό ενδιαφέρον της καθεμιάς για την εμβληματική πρωτοβουλία της άλλης», σημείωνε το Κοινό Ανακοινωθέν, ενώ ενδεικτική είναι και η αναφορά σε «ένα πιθανό κοινό σινο-ευρωπαϊκό επενδυτικό όχημα», εννοώντας ένα κοινό Επενδυτικό Ταμείο, όπως έγραφε πιο κατανοητά η ιστοσελίδα της κινεζικής πρωθυπουργίας.
Η απόφαση Πεκίνου και Βρυξελλών να ενισχύσουν την οικονομική τους συνεργασία και με αυτόν τον τρόπο συνοδεύει, επίσης, τα «εύσημα» που έδωσε η Συνάντηση και στην υπογραφή (επίσης την περασμένη Δευτέρα) της Συμφωνίας για τη δομή και τη λειτουργία της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων Υποδομών (AIIB), του νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού οργανισμού που αναμένεται να λειτουργήσει στα τέλη της φετινής χρονιάς. Οι δύο πλευρές «τόνισαν πως η AIIB θα πρέπει να συμπληρώνει τις υπάρχουσες πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες ως προς την αντιμετώπιση των τεράστιων αναγκών της Ασίας για επενδύσεις στις Υποδομές με ένα βιώσιμο τρόπο», ενώ η ΕΕ εξέφρασε και την «ανυπομονησία» της να συνεργαστεί με την AIIB στο μέλλον.
Φαίνεται, δηλαδή, ότι τα ευρωενωσιακά μονοπώλια ιεραρχούν σημαντικά την προσπάθεια περαιτέρω διείσδυσής τους στις ασιατικές αγορές, όπως και την αξία του τεράστιου φυσικού πλούτου, των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων, των εμπορικών και ενεργειακών δικτύων της Ασίας και του Ειρηνικού (στην οποία τα τελευταία χρόνια «στρέφουν» πολλοί την προσοχή τους) με το βλέμμα φυσικά στραμμένο στο πώς θα βγουν από την κρίση όσο το δυνατόν πιο ισχυρά, αλλά και - αν είναι δυνατόν - με τους αντιπάλους τους αποδυναμωμένους, ή τουλάχιστον όχι ισχυρότερους.
Από την άλλη μεριά, για το Πεκίνο, η ενίσχυση των σχέσεων ΕΕ - Κίνας αποτελεί «μοχλό» παρέμβασης συνολικά στις διεθνείς «ισορροπίες», εκτός φυσικά από επιβεβαίωση της στοχοπροσηλωμένης προσπάθειας της Κίνας να κερδίζει έδαφος σε όλο και περισσότερες αγορές, νέα εφόδια για την ενίσχυση των μονοπωλίων που αντιπροσωπεύει. «Οι δύο πλευρές θα πρέπει να συμπεριφέρονται η μία απέναντι στην άλλη με στρατηγικά οράματα και από παγκόσμια οπτική» επισήμανε πολύ προσεκτικά στις δηλώσεις του ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κεκιάνγκ, που προήδρευσε της Συνάντησης μαζί με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ.
Διερεύνηση νέων «επενδυτικών ευκαιριών»
«ΕΕ και Κίνα συμφώνησαν να βελτιώσουν τις υποδομές που τις συνδέουν» αναφέρει το Κοινό Ανακοινωθέν και εξηγεί ότι για την ανάπτυξη της διμερούς οικονομικής συνεργασίας, η Συνάντηση αποφάσισε τη δημιουργία μιας νέας «Πλατφόρμας Σύνδεσης» (Connectivity Platform), της οποίας η πρώτη συνάντηση θα συγκληθεί το συντομότερο δυνατό με στόχο «να προωθήσουμε την απρόσκοπτη ροή της κυκλοφορίας και τη διευκόλυνση των μεταφορών... να εξερευνήσουμε ενεργά επιχειρηματικές και επενδυτικές ευκαιρίες ανοιχτές στην κινεζική και την ευρωπαϊκή πλευρά». Ζητούμενο αποτελεί η ανάπτυξη νέων δικτύων διακίνησης εμπορευμάτων, υπηρεσιών και ανθρώπων (βλ. μονοπωλιακές επενδύσεις σε κλάδους όπως οι Μεταφορές, οι Τηλεπικοινωνίες κ.τ.λ.) κάτι που θα διαμορφώσει νέα δεδομένα για κεφαλαιοκράτες από όλους σχεδόν τους κλάδους που θα επιδιώξουν να αξιοποιήσουν τη διευρυνόμενη σύνδεση Ανατολής - Δύσης (κάτι που αμέσως - αμέσως προωθεί και τους κινεζικούς «Δρόμους του Μεταξιού»).
Ταυτόχρονα, η «Πλατφόρμα» αυτή θα χρησιμοποιηθεί και για «να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό περιβάλλον για βιώσιμα και διαλειτουργικά διασυνοριακά δίκτυα υποδομών σε χώρες και περιοχές που βρίσκονται ανάμεσα στην ΕΕ και την Κίνα», δηλαδή για να διευκολυνθεί η παρέμβαση ευρωπαϊκών και κινεζικών κεφαλαίων σε μια τεράστια γεωγραφική περιοχή, καθόλου τυχαία, αφού αυτή περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, την Κεντρική Ασία κτλ., ζώνες στις οποίες τα τελευταία χρόνια οξύνονται ολόπλευρα οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Βέβαια, πρέπει να είναι καθαρό ότι ΕΕ - Κίνα δε θα «εξερευνήσουν» αυτές τις νέες «ευκαιρίες» χωρίς να συνεχίσουν να εκπροσωπούν και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Για τη συνολική ιμπεριαλιστική «σκακιέρα», αυτό που επιβεβαιώνει η απόφασή τους να διακηρύξουν το κοινό τους ενδιαφέρον, να αναζητήσουν νέα πεδία καταλήστευσης λαϊκού πλούτου και εκμετάλλευσης εργατών, είναι πόσοι αντιλαϊκοί εναλλακτικοί συμβιβασμοί δημιουργούνται, πόσες διαφορετικές κολεγιές διαμορφώνονται ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αν και τίποτα δεν μπορεί να προκαθορίσει την τελική τους εξέλιξη αναπτύσσονται πάντα συντρίβοντας τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, υπονομεύοντας τα σύγχρονα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Τέλος, πρέπει να καταγραφεί το κάλεσμα για «κοινή εξερεύνηση τρίτων αγορών» που απηύθυνε ο Λι «ανοίγοντας» τις εργασίες του Επιχειρηματικού Φόρουμ Κίνας - ΕΕ, επίσης την περασμένη Δευτέρα, εστιάζοντας μάλιστα στην ενίσχυση της συνεργασίας σε τομείς προτεραιότητας όπως η κατασκευή μηχανολογικού εξοπλισμού.
Ειδικό κεφάλαιο η «αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών»
Μετά τη Συνάντηση εκδόθηκε ειδικό Ανακοινωθέν για την «Κλιματική Αλλαγή», ενόψει και της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης που θα γίνει τον επόμενο Δεκέμβρη στο Παρίσι, με τίτλο «την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών» και εντάσσεται ασφαλώς στην προσπάθεια της πλουτοκρατίας να βρει πεδία για να σπρώξει υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν (και δεν δίνουν νέα κέρδη) και όχι κάποια ... αγωνία σωτηρίας του περιβάλλοντος, από εκείνους που το καταστρέφουν συστηματικά.
«Η σοβαρότητα της πρόκλησης καλεί τις δύο πλευρές να εργαστούν εποικοδομητικά και από κοινού για το κοινό καλό, στο πλαίσιο της βιώσιμης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης», επισημαίνεται στο σχετικό Ανακοινωθέν, ενώ, μεταξύ άλλων, οι δυο πλευρές αναγνωρίζουν τα αμοιβαία οφέλη των «φιλόδοξων κλιματικών δράσεων», σε «εγχώρια αγορά, περιφερειακή και παγκόσμια», ως προς «την ενεργειακή ασφάλεια, την παραγωγικότητα, την απασχόληση, την υγεία, την καινοτομία και τη βιώσιμη ανάπτυξη».
ΕΕ - Κίνα συμφώνησαν να «προωθήσουν το διάλογο και τη συνεργασία τους για τις εγχώριες πολιτικές μετριασμού (σ.σ. της χρήσης καυσίμων που θεωρούνται πολύ ρυπογόνα) και μέτρα ως προς την εξοικονόμηση Ενέργειας, την ενεργειακή απόδοση σε βασικούς τομείς, συμπεριλαμβανομένου του ενεργειακού ανεφοδιασμού, της βιομηχανίας, των κτιρίων και της μεταφοράς συμπεριλαμβανομένου της αεροπορίας και των θαλάσσιων δραστηριοτήτων». Ενώ, πιο καθαρά σε άλλο σημείο τονίζεται πως συμφωνήθηκε «η εξερεύνηση ευκαιριών να εργαστούμε από κοινού για επενδύσεις ανθεκτικές στις κλιματικές αλλαγές» κ.τ.λ.
Σ' αυτό το σημείο, μπορεί να σημειωθεί ότι οι διακηρύξεις, συμφωνίες, δηλώσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων για την «αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών» συνοδεύονται πάντα από επισημάνσεις για την αξία της «ενεργειακής μετάβασης» και των «νέων μορφών Ενέργειας». Τα σχέδια που τους τελευταίους μήνες συντάσσουν όλο και περισσότερες κυβερνήσεις ενόψει της Συνδιάσκεψης του Παρισιού για το πόσο θα μειώσουν την εκπομπή ρύπων, ή τη χρήση ορυκτών καυσίμων συνοδεύονται από τον καθορισμό στόχων για αύξηση της χρήσης των λεγόμενων Ανανεώσιμων ή «Καθαρών» ή «Πράσινων» και πάει λέγοντας μορφών Ενέργειας. Οι σχεδιασμοί αυτοί εντάσσονται δηλαδή και στο πλαίσιο των ανταγωνισμών που αφορούν τη διασφάλιση περισσότερων, φτηνότερων, αποδοτικότερων ενεργειακών πόρων.
Κοινές αγωνίες για «ασφάλεια» και «σταθερότητα»
Το Κοινό Ανακοινωθέν αναδεικνύει ότι οι δύο πλευρές δίνουν ειδική σημασία στην ενίσχυση της συνεργασίας τους και στον τομέα της «Ασφάλειας». «Οι δύο πλευρές - σημειώνεται - επανέλαβαν τη δέσμευσή τους για ενίσχυση των διαβουλεύσεων και της συνεργασίας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας στο πλαίσιο του Στρατηγικού Διαλόγου ΕΕ - Κίνας Υψηλού Επιπέδου» συνεχίζοντας κανονικά τις ανταλλαγές (απόψεων) για την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και τη Λατινική Αμερική» αλλά και «για την αντιμετώπιση των τρομοκρατών σε διμερές και πολυμερές επίπεδο».
Ακόμα, οι δύο πλευρές συμφώνησαν να αναπτύξουν περαιτέρω τη συνεργασία τους στην «άμυνα» και την «ασφάλεια», «οικοδομώντας τις πετυχημένες κοινές ασκήσεις κατά της πειρατείας στονΚόλπο του Αντεν», ενώ εκφράζεται η ευχή ότι η επικείμενη επίσκεψη του Κινέζου υπουργού Αμυνας στις Βρυξέλλες θα αξιοποιηθεί για την ενίσχυση της συνεργασίας σε περιοχές «αμοιβαίου ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης για ειρήνη και ασφάλεια στην Αφρική» (οι σημειώσεις δικές μας).
Τα παραπάνω καταγράφουν περιοχές για την «ασφάλεια» των οποίων ενδιαφέρονται επιχειρήσεις και των δύο πλευρών, στο πλαίσιο της ραγδαίας όξυνσης των ανταγωνισμών για τις αγορές και τους πόρους της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Την ίδια στιγμή, διατρανώνεται η ετοιμότητα και των δύο για «στήριξη» της δράσης του ΟΗΕ, που στο πλαίσιο «προστασίας της ειρήνης» πρωτοστατεί σε πολεμικές και άλλες επιχειρήσεις σε πολλές χώρες. Ετσι, με αφορμή και την 70ή επέτειο από την ίδρυση του ΟΗΕ, οι δύο πλευρές δηλώνουν πρόθυμες να αναπτύξουν παραπέρα τη «διμερή ανταλλαγή απόψεων και τη συνεργασία σε θέματα ειρήνης και ασφάλειας υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ», σε μια περίοδο που ο Οργανισμός παραμένει «πεδίο» προώθησης πολεμόχαρων και άλλων αντιλαϊκών σχεδιασμών.
Η πείρα των λαών έχει επιβεβαιώσει με τραγικό τρόπο ότι τέτοιες δηλώσεις ενδιαφέροντος για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» συνδυάζονται με επιχειρηματικές επιδιώξεις, η «ασφάλεια» των οποίων συχνά απαιτεί και τη χρήση όπλων (όχι μόνο βέβαια, και όχι πάντα).
Πάντως, να θυμίσουμε το ότι η Κίνα έχει όλο και μεγαλύτερη «έγνοια» για την «ασφάλεια» στην ευρύτερη «γειτονιά» της Ευρώπης δεν είναι καινούριο στοιχείο. Θυμίζουμε μόνο τις κοινές ασκήσεις που έκανε πριν πολύ λίγες βδομάδες με τη Ρωσία στη Μεσόγειο.





Ολο και περισσότερα άρματα μάχης συγκεντρώνει
 ο ουκρανικός στρατός στη γραμμή αντιπαράθεσης
Δεν αλλάζει το μονότονο σκηνικό στην πολύπαθη Ανατολική Ουκρανία και το ίδιο συνεχίστηκε και αυτή τη βδομάδα. Με βομβαρδισμούς από τις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης σε κατοικημένες περιοχές, στους θύλακες που ελέγχουν οι πολιτοφυλακές, που αντέδρασαν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, τις αυτοαποκαλούμενες (αν και ψευδεπίγραφα) Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Επίσης, δεν έλειψαν οι τραυματισμοί αμάχων, οι καταστροφές κτιρίων, με τους κατοίκους των περιοχών αυτών να έχουν συνηθίσει τη ζωή στα καταφύγια, τις άγρυπνες βραδιές και τη διαρκή πάλη για την καθημερινή επιβίωση, την εξασφάλιση των λιγοστών τροφίμων και τα μεροκάματα του τρόμου σε όσους ακόμα τα έχουν.
Επίσης, ένα καθημερινό στοιχείο που καταγράφεται, είναι η όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων, οπλικών συστημάτων από την ουκρανική κυβέρνηση, που περιλαμβάνει και βαρέα όπλα, που υποτίθεται είχαν αποκλειστεί από τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας της 12ης Φλεβάρη του 2015, η οποία έχει μείνει στα χαρτιά, κυρίως λόγω της αδιάλλακτης στάσης της κυβέρνησης του Κιέβου, που έχει τις «πλάτες» των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα, πυκνώνουν τα αμερικανοΝΑΤΟικά γυμνάσια στην Ουκρανία και τις γειτονικές από τη Ρωσία χώρες, όπως και οι νέες Δυνάμεις Ταχείας Επέμβασης, όπου και η ελληνική συγκυβέρνηση συμμετέχει ενεργά.
Αντιπαράθεση και παζάρεμα για λογαριασμό των μονοπωλίων
Την ίδια ώρα, η αντιπαράθεση συνολικά στην Ουκρανία, που ξεκίνησε ως ενδοαστική κόντρα (για την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου από μερίδες της ουκρανικής αστικής τάξης) και εξελίχτηκε σε ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση των ΕΕ, ΗΠΑ και της καπιταλιστικής Ρωσίας, γίνεται προσπάθεια να αμβλυνθούν κάποιες από τις επιπτώσεις της. Οχι από έγνοια για τον ουκρανικό λαό, που ματώνει και βιώνει στο πετσί του την καπιταλιστική βαρβαρότητα (η οποία βεβαίως ξεκίνησε από την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ), αλλά γιατί όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μονοπωλιακών ομίλων σε μια σειρά τομείς και όχι μόνο την Ενέργεια, που βεβαίως ξεχωρίζει. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνται κάποιες προσπάθειες της Γερμανίας, τα μονοπώλια της οποίας έχουν ισχυρή διασύνδεση με τα αντίστοιχα ρωσικά. Δεν είναι τυχαίο που τον Ιούνη, ο ρώσικος ενεργειακός κολοσσός «Gazprom» και επιχειρηματικοί όμιλοι της Γερμανίας και της Αυστρίας αποφάσισαν να επεκτείνουν το λεγόμενο«Βόρειο Ρεύμα 2» με νέους κλάδους, δηλαδή νέους αγωγούς φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή αγορά.
Ταυτόχρονα, δε σταματάνε και τα παζάρια ανάμεσα σε Ουκρανία, ΕΕ και Ρωσία για τη μεταφορά του ρωσικού φυσικού αερίου μέσω των ουκρανικών αγωγών. Ωστόσο, τα παζάρια αυτά είναι αρκετά σύνθετα, όπως έδειξε και η συνάντηση της περασμένη Τρίτης στη Βιέννη. Σε αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στους υπουργούς Ενέργειας της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ντεμτσίσιν, της Ρωσίας Αλεξάντερ Νόβακ και τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επίτροπο Υπεύθυνο για την Ενεργειακή Ενωση, Μάρος Σεφτσοβίτσς. Βασικό σημείο διαφωνίας ήταν η μη αποδοχή από την Ουκρανία της πρότασης της Ρωσίας για τιμή πώλησης του ρωσικού αερίου στα 247 δολάρια τον κυβικό τόνο, την ίδια ώρα που όπως ανακοίνωσε ο Ευρωπαίος επίτροπος, η διαφωνία αυτή δε θα αποτρέψει τη διέλευση του αερίου προς την ευρωπαϊκή αγορά, που καλύπτει κατά 1/3 τις ανάγκες της μέσω της ουκρανικής διαδρομής, ενώ η ΕΕ θέλει νέα συμφωνία, τουλάχιστον μέχρι το Μάρτη του 2016.
Η ουκρανική πλευρά διεκδικεί να παίρνει το ρωσικό αέριο πολύ φτηνότερο (100 δολάρια τον κ.τ.) και δηλώνει ότι θέλει να περιορίσει ως και να εξαλείψει τις προμήθειες από τη Ρωσία, αποκτώντας επάρκεια από άλλες πηγές και τις εγχώριες εξορύξεις. Ωστόσο, επειδή αυτή η διαδικασία δεν προβλέπεται να ολοκληρωθεί σύντομα, αφήνονται ανοιχτές κάποιες «γέφυρες», ενώ αξιοποιείται με τη συνδρομή της ΕΕ και η μέθοδος της «αντιστροφής ροής». Δηλαδή της επιστροφής π.χ. από τη Σλοβακία προς την Ουκρανία, του ρώσικου φυσικού αερίου, κάτι βέβαια που γνωρίζει και δεν καλοβλέπει η Ρωσία. Πάντως, προς το παρόν και με βάση την παλιότερη συμφωνία που έληξε στις 30 Ιούνη, η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες προς την Ουκρανία, εφόσον αυτή δεν προπληρώσει τις ποσότητες που παραγγέλνει. Βεβαίως, το παζάρι θα έχει και συνέχεια, σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων, στα τέλη Αυγούστου και ενδέχεται να γίνει νέα υπουργική συνάντηση το Σεπτέμβρη.
Διαύλους επικοινωνίας, όμως, παρά τη σκληρή αντιπαράθεση, διατηρούν και οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Την Τετάρτη, στο περιθώριο των συνομιλιών στη Βιέννη για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, έγινε συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ρωσίας και των ΗΠΑ, Σεργκέι Λαβρόφ και Τζον Κέρι, όπου εκφράστηκαν και πάλι ευχολόγια για τη μόνη προοπτική της απαρέγκλιτης εφαρμογής της συμφωνίας του Μινσκ. Ωστόσο, το μόνο που καταλήχτηκε είναι η συμφωνία να συνεχιστούν πιο συστηματικά οι επαφές των δύο πλευρών, μέσω αξιωματούχων που ορίστηκαν για το σκοπό αυτό, την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ για τα ζητήματα της Ευρασίας, Βικτόρια Νούλαντ και τον υφυπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, Γκριγκόρι Καράσιν.
Οι σκόπιμες ασάφειες της συμφωνίας του Μινσκ ξανά στο προσκήνιο
Ταυτόχρονα, άλλο ένα στοιχείο που δείχνει ότι η αντιπαράθεση στην Ουκρανία έχει πολύ βάθος, είναι η λεγόμενη πολιτική διευθέτηση στην Ανατολική Ουκρανία, που αφορά τη λεγόμενη αποκέντρωση και το καθεστώς αυτονομίας στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Ο Πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο προχώρησε την Πέμπτη στην κατάθεση στη Βουλή για έγκριση της λεγόμενης συνταγματικής μεταρρύθμισης, δηλαδή του νομοσχεδίου που θα καθορίζει το καθεστώς αυτονομίας και την εκλογή τοπικών αρχών. Ο Ποροσένκο ισχυρίστηκε ότι πάρθηκαν υπόψιν οι τροπολογίες που κατατέθηκαν απ' όλες τις πλευρές, πράγμα που ξεσήκωσε τις αντιδράσεις των αρχών των περιοχών που ελέγχουν οι πολιτοφυλακές, που παρόλο που απέστειλαν τις θέσεις τους, δεν έλαβαν καμία απάντηση και ούτε βέβαια και ενσωματώθηκαν αυτές στο προτεινόμενο νομοσχέδιο.
Αμεση ήταν η αντίδραση των αυτοαποκαλούμενων ΛΔ, που ανακοίνωσαν ότι θα προχωρήσουν μόνες τους στην εκλογή νέων τοπικών οργάνων. Χαρακτηριστική η δήλωση του λεγόμενου προέδρου του Λαϊκού Συμβουλίου του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, ότι η κυβέρνηση του Κιέβου ευθύνεται που δεν εφαρμόζει τη συμφωνία του Μινσκ και τα σημεία 4 και 11, σχετικά με το καθεστώς αυτονομίας που προσδιορίζεται σε αυτά. Ετσι, ανακοίνωσε ότι οι τοπικές εκλογές προγραμματίζονται για τις 18 Οκτώβρη φέτος.
Αξίζει, πάντως, να θυμηθούμε τι προέβλεπε η συμφωνία του Μινσκ 2 (12/2/15), όπως ονομάστηκε, αφού είχε προηγηθεί και άλλη συμφωνία το Σεπτέμβρη του 2014, που γρήγορα κατέρρευσε. Αυτή, λοιπόν, η συμφωνία που είχε επικυρωθεί από την τετραμερή συνάντηση, επίσης στο Μινσκ, των Προέδρων της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και της καγκελαρίου της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελκαι επίσης καρκινοβατεί, ήταν φανερό από την αρχή ότι ήταν ένας προσωρινός συμβιβασμός, που δεν αναιρούσε τις αιτίες της σύγκρουσης, που ήταν και είναι ο ανταγωνισμός για τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, το φυσικό της πλούτο, την αξιοποίησή της από τα μονοπώλια ως «ενεργειακού κόμβου». Επιπλέον, το ίδιο το κείμενο και η «δημιουργική του ασάφεια» έκανε σαφές ότι μέσω των πολυποίκιλων ερμηνειών του, θα άνοιγε και δε θα έκλεινε ένα νέο κύκλο αντιπαράθεσης.
Στα 13 σημεία της συμφωνίας, εμπεριέχονταν η κατάπαυση του πυρός, που κάθε άλλο παρά επιτεύχθηκε, η απόσυρση των βαρέων όπλων, που επίσης ακόμα δεν υφίσταται, η διάλυση «παράνομων ένοπλων ομάδων», που επιδέχονταν πολλών ερμηνειών, η έναρξη του διαλόγου για διενέργεια τοπικών εκλογών, σύμφωνα με την ουκρανική νομοθεσία και το νόμο της Ουκρανίας «σχετικά με την προσωρινή διαταγή της τοπικής αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ», καθώς και η μελλοντική λειτουργία των εν λόγω περιοχών μέσω συνταγματικής μεταρρύθμισης σε συμφωνία με τις αρχές (σημείο 4 και 11). Επίσης, αμνηστία που δεν προχώρησε, ανταλλαγή αιχμαλώτων που στην αρχή προχώρησε σ' ένα βαθμό, ανθρωπιστική βοήθεια που γίνεται σποραδικά εν μέσω μαχών, αποκατάσταση κοινωνικοοικονομικών σχέσεων στο Ντονμπάς, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών μεταβιβάσεων, όπως οι συντάξεις και άλλες πληρωμές (εισπράξεις και έσοδα, η έγκαιρη πληρωμή όλων των λογαριασμών κοινής ωφελείας, η ανανέωση της φορολογίας εντός του νομικού πλαισίου της Ουκρανίας), που ούτε κατά διάνοια συνέβη. Ακόμα, μετά τη διενέργεια τοπικών εκλογών, με βάση τον ουκρανικό νόμο και τη συνταγματική μεταρρύθμιση, έως το τέλος του 2015, το ουκρανικό κράτος επανακτά τον πλήρη έλεγχο στα σύνορα σε ολόκληρη τη ζώνη των συγκρούσεων, κάτι που είναι απίθανο, με βάση τις σημερινές εξελίξεις, 4 μήνες μετά τη συμφωνία.
Οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να σηκώσουν τις δικές τους σημαίες
Αυτά τα στοιχεία του συμβιβασμού τελικά κατέληξαν να είναι και ως σήμερα ασαφή, όπως δείχνει περίτρανα και το νομοσχέδιο για την αποκέντρωση που δεν έχει τη συμφωνία των αρχών των δύο αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών. Ετσι, το μόνο βέβαιο είναι ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία θα συνεχιστεί. Και βέβαια αυτό θα έχει τραγικές επιπτώσεις για τον ουκρανικό λαό, που ήδη έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος. Για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές επαρχίες να ανασυγκροτηθεί το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και με την αυτοτελή πάλη των λαϊκών δυνάμεων, με τις δικές τους σημαίες και για τα δικά τους συμφέροντα, να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, η εξουσία του κεφαλαίου - ντόπιου και ξένου - και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν επέμβει στη χώρα. Δηλαδή, η ειρήνευση και η λαϊκή ευημερία του λαού εξαρτάται άμεσα από την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα.




MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget