06/12/17
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Τα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τους όρους κάλυψης των υγειονομικών αναγκών των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
Τα μέτρα που ψηφίστηκαν τον Μάη, οδηγούν σε αύξηση των πληρωμών για τους ασθενείς και σε υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όσους δεν έχουν να πληρώσουν
Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση το ένα μετά το άλλο και στον τομέα της Υγείας - τα οποία έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα - ανοίγουν παραπέρα το δρόμο για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τους όρους κάλυψης των υγειονομικών αναγκών των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Το αντιλαϊκό και φιλομονοπωλιακό πρόσημο αυτών των μέτρων προοιωνίζεται την ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των παροχών και την οικονομική επιβάρυνση των ασθενών στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα προβλέπει η συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου στα ζητήματα της Υγείας (4ο μνημόνιο), αθροιστικά σε όλα τα προηγούμενα, που έχουν καταστήσει ήδη τη λαϊκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ένα πανάκριβο και για πολλούς απρόσιτο εμπόρευμα, τόσο στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα όσο και στον εμπορευματοποιημένο δημόσιο. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
1. Για το 2017 το «clawback» (αναγκαστική επιστροφή στον ΕΟΠΥΥ από τις φαρμακευτικές εταιρείες των ποσών που υπερβαίνουν την καθορισμένη φαρμακευτική δαπάνη) θα πρέπει να μειωθεί κατά 30% και 15% για το 2018. Να σημειώσουμε ότι το μέτρο αυτό είναι απαίτηση των φαρμακοβιομηχάνων - ντόπιων και ξένων - το οποίο υλοποιεί η κυβέρνηση. Για την υλοποίησή του εντάσσονται σε «κλειστούς προϋπολογισμούς» υγειονομικά είδη και παροχές Υγείας που μέχρι τώρα ήταν εκτός.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι επεκτείνονται σε ακόμα περισσότερους τομείς τα «πλαφόν» στις παροχές, πάνω από τα οποία οι ασθενείς θα εξαναγκάζονται να βάζουν το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση ικανοποιεί και την τήρηση των «δημοσιονομικών στόχων» και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων σε βάρος του λαού.
2. Ο νέος νόμος προβλέπει επίσης την απελευθέρωση της τιμής των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ) στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για εκατοντάδες φάρμακα ευρείας κατανάλωσης -που τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνονται σε αριθμό- και τα οποία πληρώνονται 100% από τους ασθενείς (890 εκατ. ευρώ το 2014).
Με αυτόν τον τρόπο, κράτος, ασφαλιστικά ταμεία και ΕΟΠΥΥ περικόπτουν τις δαπάνες για τη φαρμακευτική περίθαλψη των ασθενών και ταυτόχρονα ωφελούνται οι επιχειρήσεις Φαρμάκου, που εξασφαλίζουν τις τιμές που θέλουν και ρευστότητα στα ταμεία τους, αφού οι ασθενείς τα πληρώνουν άμεσα.
Το γεγονός ότι πιθανόν θα υπάρχουν «ενδεικτικές τιμές» στις συσκευασίες, δεν αλλάζει τίποτα για τους ασθενείς, που θα συνεχίσουν να πληρώνουν -και με αυτόν τον τρόπο- το Φάρμακο εμπόρευμα. Πρόκειται για μέτρο που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις λαϊκές ανάγκες. Δηλαδή όλα τα φάρμακα να αποζημιώνονται 100% από το κράτος και να συνταγογραφούνται από τους γιατρούς αποκλειστικά με επιστημονικά κριτήρια.
3. Στον ίδιο νόμο προβλέπεται -όπως και πριν- η λεγόμενη «ασφαλιστική τιμή» των φαρμάκων, με την οποία υπολογίζεται η συμμετοχή του ασφαλιστικού ταμείου στην αποζημίωση των φαρμάκων και η οποία (ασφαλιστική τιμή) κατά κανόνα είναι μικρότερη της λιανικής τιμής.
Ετσι, πέρα από τη συμμετοχής τους, οι ασθενείς θα επιβαρύνονται και με επιπλέον δαπάνη, πληρώνοντας το 50% της διαφοράς της λιανικής τιμής από την ασφαλιστική τιμή για τα πρωτότυπα φάρμακα, που δεν έχουν ή δεν κυκλοφορούν αντίστοιχα γενόσημα. Επίσης, θα πληρώνουν το 100% της διαφοράς για φάρμακα που έχουν αντίγραφα φάρμακα.
Με αυτό το «κόλπο», όπως επίσης και με την αύξηση του ποσοστού που πληρώνουν οι ασθενείς σε πολλά φάρμακα (π.χ. από 0% σε 10% και 25%), ενώ μειώθηκαν οι τιμές των φαρμάκων, η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασθενών εκτοξεύθηκε από το 9% το 2009, στο 35% περίπου το 2016.
4. Με τους όρους ένταξης των καινοτόμων φαρμάκων στη «θετική λίστα» (φάρμακα που συνταγογραφούνται και αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ), με δεδομένο τον κλειστό προϋπολογισμό, θα προκύψουν νέες περικοπές, επειδή τα φάρμακα αυτά είναι ακριβά. Ενώ είναι χρήσιμα φάρμακα, είτε δεν θα εντάσσονται στο θετικό κατάλογο, είτε θα φεύγουν από τον κατάλογο ίσης αξίας φάρμακα, προκειμένου να τηρούνται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Και στις δύο περιπτώσεις θα είναι σε βάρος των ασθενών.
5. Παράλληλα μπαίνουν «φίλτρα» και στα όρια συνταγογράφησης των γιατρών, τα οποία θα μεταβάλλονται ανάλογα με την εξέλιξη της φαρμακευτικής δαπάνης, της μεταβολής των τιμών των φαρμάκων κ.λπ. Στη βάση αυτών των στόχων και προκειμένου να επιτευχθούν, προβλέπεται ένα σύστημα ποινών στους γιατρούς. Είναι φανερό ότι, κάτω από την απειλή των πειθαρχικών διώξεων, οι γιατροί θα εξαναγκαστούν να συνταγογραφούν με τα ανάλογα κριτήρια.
6. Ενισχύεται παράλληλα ο μηχανισμός αξιολόγησης των υπαρχόντων φαρμάκων και της ένταξης νέων στη θετική λίστα, όπου τα κριτήρια του «κόστους - οφέλους» και του δημοσιονομικού κόστους έχουν τον καθοριστικό λόγο. Δηλαδή, το οικονομικό στοιχείο, από την πλευρά των συμφερόντων του κεφαλαίου και του κράτους του, υπερισχύει των επιστημονικών κριτηρίων. Αυτό το στοιχείο αποδεικνύει και την όλο και μεγαλύτερη απόκλιση ανάμεσα στις σημερινές δυνατότητες που παρέχουν οι επιστημονικές κατακτήσεις και στην αξιοποίησή τους για τη κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
***

Οσο η Υγεία παραμένει εμπόρευμα και το κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος, τίποτα καλό δεν μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδιαίτερα για τα ζητήματα που αφορούν την ίδια του τη ζωή, χρειάζεται να ενισχυθεί η λαϊκή πάλη για να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση, να παρέχονται τα φάρμακα δωρεάν σε όλους χωρίς πλαφόν και περικοπές. Να δημιουργήσουν τους απαραίτητους κοινωνικούς και οικονομικούς όρους, προκειμένου να τεθούν στην υπηρεσία των αναγκών τους όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης και τεχνολογίας.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ανακοίνωση του Σχεδίου Μάρσαλ (5 Ιούνη 1947), αναζωπυρώθηκε και στη χώρα μας μια συζήτηση για την ανάγκη, δήθεν, ενός νέου ανάλογου σχεδίου που θα βοηθούσε την οικονομική ανόρθωση. Προσπερνάμε τη σχετική φιλολογία, καθώς προσπαθεί μεταφυσικά να μεταφέρει στο σήμερα τα αποτελέσματα μιας τεράστιας κίνησης κεφαλαίων εκείνης της εποχής, την ώρα που και δεν υπάρχουν οι ανάλογες με τότε οικονομικές συνθήκες και άλλα πολιτικο-στρατιωτικά ζητήματα είχε να λύσει εκείνο το σχέδιο.
Ας θυμηθούμε, όμως, ορισμένα στοιχεία γύρω από το τι, γιατί και πώς εκπονήθηκε το Σχέδιο Μάρσαλ.
Η κατευθυντήρια γραμμή του Σχεδίου Μάρσαλ εκφωνήθηκε από τον στρατηγό και υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ, στις 5.6.1947, ενώ είχε προηγηθεί το Μάρτη της ίδιας χρονιάς η εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν. Αφορούσε το διακανονισμό προμήθειας αμερικανικών εμπορευμάτων αναγκαίων για την ανασυγκρότηση (οικονομική και στρατιωτική) των ευρωπαϊκών οικονομιών, σε συνθήκες έλλειψης δολαρίων για την αγορά τους.
Ακολούθως, από την 27.6 μέχρι την 3.7.1947, έγινε στο Παρίσι συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, με θέμα την αποκατάσταση των χωρών της Ευρώπης από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μ. Βρετανία και η Γαλλία απέρριψαν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ και επέμειναν στη δημιουργία Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα καθόριζε τους πόρους και την ανάπτυξη των βασικών βιομηχανικών κλάδων των χωρών.
Ο Μολότοφ, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, αποχώρησε στις 3 Ιούλη, θεωρώντας τη δημιουργία και τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επέμβαση και περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών χωρών. Μαζί του αποχώρησαν και οι εκπρόσωποι των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Ακολούθησε στις 12.7.1947 η ειδική Διάσκεψη του Παρισιού (συγκλήθηκε από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία), στην οποία πήραν μέρος τα εξής ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη: Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σουηδία, Τουρκία.
Η Διάσκεψη αποφάσισε την ίδρυση της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας - ΕΕΟΣ. Το 1948, με τη συμμετοχή και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας (αρχικά αντιπροσωπευόταν από την αγγλοαμερικανική και γαλλική ζώνη κατοχής) και της Ελεύθερης Περιοχής της Τεργέστης, η οποία στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην Ιταλία, προέκυψε ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας - ΟΕΟΣ. Στις 30.9.1961, με την ένταξη και μη ευρωπαϊκών κρατών, εξελίχτηκε σε μόνιμο οργανισμό με την επωνυμία Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ-OECD).
Τον Απρίλη του 1948 ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο Νόμος περί εξωτερικής βοήθειας, ο οποίος προέβλεπε 4ετές πρόγραμμα βοήθειας προς τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες. Για τη διαχείριση του προγράμματος ιδρύθηκε η Διοίκηση Οικονομικής Συνεργασίας - ΔΟΣ (Economic Cooperation Administration-ECA). Επικεφαλής της ΔΟΣ διορίστηκε ο Paul Hoffman (πρόεδρος της εταιρείας «STUDEBACKER», μιας από τις μεγαλύτερες της εποχής στις ΗΠΑ και στον κόσμο), ο οποίος προσδιόρισε την ουσία του Σχεδίου Μάρσαλ ως εξής: «Το έργο μας είναι η αποκατάσταση. Το μυστικό της ανόρθωσης της Ευρώπης είναι αυτό τούτο το μυστικό της οικονομικής υγείας των ΗΠΑ, δηλαδή η αύξηση της παραγωγής, γεωργικής και βιομηχανικής, με την αύξηση της παραγωγικότητας κάθε ατόμου».
Στις 16.10.1948 υπογράφηκε από όλα τα κράτη - μέλη της Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας η Συμφωνία πληρωμών και συμψηφισμών (είχε ξεκινήσει από το 1947). Σύμφωνα με το Σχέδιο Μάρσαλ, το σύστημα των πολυμερών συμψηφισμών επεκτεινόταν και στο δολάριο.
Η αμερικανική βοήθεια προς τις χώρες της Ευρώπης με βάση το Σχέδιο Μάρσαλ θα χωριζόταν σε δύο τμήματα, την άμεση και την έμμεση.
Η άμεση βοήθεια θα δινόταν σε δολάρια που θα χρησίμευαν για την αγορά αγαθών, καταρχάς από την περιοχή του δολαρίου.
Η έμμεση βοήθεια ήταν τα λεγόμενα τραβηκτικά δικαιώματα ή δικαιώματα αναλήψεως (drawing rights), που θα χρησιμοποιούνταν για τις ανταλλαγές αγαθών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών που μετείχαν στο Σχέδιο.
Η έμμεση βοήθεια προϋπέθετε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα υπέγραφαν μεταξύ τους διμερείς συμφωνίες, που θα καθόριζαν ποια είδη εμπορευμάτων θα εισάγονταν και θα εξάγονταν ανάμεσα στις συμβαλλόμενες χώρες. Το έλλειμμα των ανταλλαγών τακτοποιούταν με τα δικαιώματα αναλήψεως. Ετσι, η έμμεση βοήθεια χρησίμευε για να καλύπτονται τα παθητικά υπόλοιπα των εμπορικών ισοζυγίων των διάφορων χωρών προς τις άλλες χώρες του προγράμματος ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας, ενώ η άμεση βοήθεια προοριζόταν για την αντιμετώπιση της έλλειψης δολαρίων.
Κατά το οικονομικό έτος 1951-1952, ενώ διαρκούσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος εναντίον της Κορέας, αναπροσαρμόστηκαν οι στόχοι της «αμερικανικής βοήθειας», σχεδόν αποκλειστικά στο στρατιωτικό τομέα1.
Ο Γ. Μίρκος, επίτιμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, αναφέρει:
«Το Σχέδιο (Μάρσαλ) από πλευράς "στόχων" και "τεχνικής λειτουργίας" ήταν τέλειο. Καταρχήν λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ' αυτή την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Η Ελλάδα, τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών, επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου, άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε».
Αποκαλυπτική είναι και η τοποθέτηση του καθηγητή Αγγελου Αγγελόπουλου:
«Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής είναι οικονομικοί. Είναι η διατήρηση του σημερινού επιπέδου της απασχολήσεως, είναι η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, είναι η αποφυγή της οικονομικής κρίσεως. Υπό τις σημερινές συνθήκες, η αμερικανική βοήθεια για την Ευρώπη αποτελεί ζωτική ανάγκη για την αμερικανική οικονομία.
Δίχως αυτήν, η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη... Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αμερική προέρχεται σήμερα από το ενδεχόμενο σταμάτημα των εξαγωγών της προς την Ευρώπη».
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στους πολιτικούς λόγους της αμερικανικής βοήθειας προς την Ευρώπη, αναφέρει «το φόβο των ΗΠΑ για εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ευρώπη»2.
Η χρήση της «αμερικανικής βοήθειας»
Ο πίνακας προέρχεται από την έκδοση:
Κ. Δρακάτος, «Ο μεγάλος κύκλος της
ελληνικής οικονομίας (1945 - 1995)»,
 σελ. 20, εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα, 1997
Η άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και η ανάγκη σταθεροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα οδήγησαν και στην ένταξη της Ελλάδας στα προγράμματα της «αμερικανικής βοήθειας» (Δόγμα Τρούμαν, Σχέδιο Μάρσαλ, Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης).
Στην εισήγηση και στο κλείσιμο του Νίκου Ζαχαριάδη στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (30 - 31.1.1949), αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, για το Σχέδιο Μάρσαλ:
«... Ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που βρίσκεται επικεφαλής του κεφαλαιοκρατικού κόσμου, κάνει απελπιστικές προσπάθειες να ξεπεράσει και ν' απομακρύνει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιθέσεις που τον κατατρώγουν. Οι προσπάθειές του αυτές συγκεντρώνονται πρώτ' απ' όλα στα παρακάτω: α) Στο να εξασφαλίσει με το σχέδιο Μάρσαλ τις παγκόσμιες αγορές ελπίζοντας έτσι να μαλακώσει τις δικές του οικονομικές δυσκολίες...».3
Για το ίδιο ζήτημα, η εισήγηση για την κατάσταση στην Ελλάδα στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (14-18.5.1950) εκτιμά:
«... Μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η μαρσαλοποιημένη Ελλάδα έχει μια βιομηχανία, που, ακριβώς χάρη στην αγγλοαμερικάνικη "βοήθεια", χωρίς να πλησιάσει το προπολεμικό επίπεδο, πήρε τον κατήφορο. Και η περιβόητη "εκβιομηχάνιση" που θα μας έφτιαχναν οι Αμερικάνοι αποδείχτηκε μια απάτη...».4
*Δεν συμπεριλαμβάνεται η καθαρά στρατιωτική βοήθεια (πολεμικό υλικό και είδη συντήρησης του στρατού, τα λεγόμενα «κοινόχρηστα είδη εξωτερικού»)
Σε άλλο σημείο αναφέρει:
«... Αυτή η ανασυγκρότηση είναι, βασικά, αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, για πολεμικούς σκοπούς. Από το πώς ξοδεύτηκαν τα 3.610 εκατομμύρια δολάρια φαίνονται και οι συνέπειες που έχει αυτή η "βοήθεια" για το λαό μας.
Η κυριότερη συνέπεια της αγγλοαμερικάνικης "βοήθειας" είναι το μεταδεκεμβριανό μοναρχοφασιστικό καθεστώς, που βούτηξε στην πείνα και το αίμα το λαό...»5.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 αποτελούν συνέχεια της οικονομικής πολιτικής που στηρίχτηκε στην αμερικανική βοήθεια του αρχικά τετραετούς Σχεδίου Μάρσαλ (Απρίλης 1948 - Απρίλης 1952), το οποίο παρατάθηκε περιορισμένα και για το οικονομικό έτος 1952 - 1953.
Το πρόγραμμα του Δόγματος Τρούμαν είχε προηγηθεί από το Σχέδιο Μάρσαλ, ενώ πιστώσεις των ΗΠΑ προς την Ελλάδα συνεχίστηκαν σε όλη τη δεκαετία του 1950, κυρίως μέσω του προγράμματος του Οργανισμού Αμοιβαίας Ασφάλειας6 (Mutual Security Agency-MSA), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε στρατιωτικές δαπάνες.
Το σύνολο των κεφαλαίων που εισέρρευσαν, είτε με τη μορφή της δωρεάν οικονομικής βοήθειας είτε με τη μορφή των πιστώσεων, είναι πολύ μεγάλο, ακόμα και αναλογικά προς το ύψος του συνολικού αμερικανικού προγράμματος για τα ευρωπαϊκά κράτη.7
Ο Πιουριφόι, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, με δηλώσεις του (22.12.1951) έδωσε τα εξής στοιχεία:
«Αι προς αυτήν δοθείσαι εγκριτικαί άδειαι αγορών, βάσει του "Σχεδίου Μάρσαλ" και μόνον, υπερέβησαν τα 515.000.000 δολλάρια. Το ποσόν τούτο, προστιθέμενον εις τα άλλα ήδη βοηθείας, περιλαμβανομένης και της βοηθείας της AMAG8, της UNRRA9 καθώς και της βοηθείας διά στρατιωτικάς δαπάνας, αναβιβάζει το σύνολον εξωτερικής βοήθειας που παρεσχέθη εις την Ελλάδα από του τέλους του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εις πλέον των 2.000.000.000 δολλαρίων».10
Κατατάσσει δε την Ελλάδα στην έβδομη θέση στον πίνακα των δεκαεπτά χωρών της Διοίκησης Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ) που πήραν από τις ΗΠΑ βοήθεια μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, που μειώθηκε τον Απρίλη του 1948.11
Η εκτίμηση της συμβολής αυτών των εισροών στην οικονομική ανασυγκρότηση και την εκβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας, αποτέλεσε αντικείμενο έντονης συζήτησης και αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα κατά τη διετία 1951 - 1952. Αφορμή ήταν η αναγγελία της απότομης μεγάλης περικοπής της αμερικανικής βοήθειας για το οικονομικό έτος 1952 - 1953 (από 182 εκατ. δολάρια το προηγούμενο έτος σε 81,2 εκατ. δολάρια).12
Αυτή η εξέλιξη οδήγησε σε μεγάλη περικοπή των δημόσιων επενδύσεων και περιορισμό της πιστοδότησης των ιδιωτικών, αφού δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα μηχανισμοί και δεν είχε προωθηθεί πολιτική ταχείας εσωτερικής συσσώρευσης.
Για την παραπέρα μελέτη των αποτελεσμάτων του Σχεδίου Μάρσαλ στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος περιέχεται ολόκληρο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «η συζήτηση για τη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας μετά από την απελευθέρωση», καθώς, όπως σημειώνεται στην έκδοση «είναι σκόπιμο να παρουσιαστούν και να αναλυθούν οι αντιπαραθέσεις γύρω από την αξιοποίηση της αμερικανικής βοήθειας στο πλαίσιο της γενικότερης συζήτησης - και της αστικής αντιπαράθεσης - για την καθυστέρηση της "βιομηχανικής ανάπτυξης" στην Ελλάδα καθώς και της συνολικότερης συζήτησης για το ρόλο του ξένου παράγοντα στην εκβιομηχάνιση. Αυτό γίνεται αναγκαίο, γιατί η προγενέστερη καθυστέρηση στην εκβιομηχάνιση της Ελλάδας επιτάθηκε από τις καταστροφές του πολέμου και τις αναστολές που επέφερε στον καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό η όξυνση της ταξικής πάλης. Ετσι, το πρόβλημα της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης ορθώθηκε πιο οξυμένο στην ελληνική οικονομία και περιπλέχτηκε με το πρόβλημα της στρατιωτικής και πολιτικής ενσωμάτωσής της στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό».13
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 346-349, Αθήνα, 1978. Γεώργιος Μίρκος, Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του «Σχεδίου Μάρσαλ» στην Ελλάδα, εκδ. υπουργείο Εξωτερικών. «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τομ. Α', σελ. 60-63, εκδ. «Καστανιώτη», Αθήνα, 2001.
2. Βλ. Αγγελος Αγγελόπουλος, «Γιατί η Αμερική θέλει να βοηθήσει την Ευρώπη», Νέα Οικονομία, τομ. 1947-1948, σελ. 73, Δεκέμβριος 1947.
3. Αρχείο ΚΚΕ, 5η Ολομέλεια της ΚΕ, σελ. 24, εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ.
4. Αρχείο ΚΚΕ, 7η Ολομέλεια της ΚΕ, 1950, σελ. 202, εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ.
5. Ο.π., σελ. 205.
6. Συγκροτήθηκε με νόμο που ψήφισε το Κογκρέσο των ΗΠΑ (1951) με την ονομασία «Πράξη Αμοιβαίας Ασφάλειας». Με αυτόν εγκρίθηκε ποσό 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων οικονομικής βοήθειας στο εξωτερικό. Ο συγκεκριμένος νόμος εγκρίθηκε αμέσως μετά από το τέλος του Σχεδίου Μάρσαλ.
7. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος, για τα έτη 1948-1953, η συνολική βοήθεια προς την Ευρώπη ανερχόταν σε 13.404 εκατομμύρια δολάρια, η βοήθεια προς την Ελλάδα σε 946,4 εκατομμύρια δολάρια, ποσοστό 7,1% της συνολικής (βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 350, Αθήνα, 1978).
8. 173 - 173. AMAG (American Mission for Aid to Greece): ΑΜΑΓΚ ήταν η Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα, που είχε τη γενική ευθύνη για τη διαχείριση της αμερικανικής βοήθειας. Πρώτος αρχηγός της AMAG ήταν ο Ντουάιτ Γκρίνσγουολντ, που έφτασε στην Ελλάδα στις 14.7.1947.
9. UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration): Πρόκειται για τη Διοίκηση Περίθαλψης και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών. Η UNRRA ιδρύθηκε στις 9.11.1943 από 44 κράτη, που στη συνέχεια αποτέλεσαν μέλη του ΟΗΕ, με αντικειμενικό σκοπό να βοηθήσει οικονομικά τις χώρες που είχαν πληγεί από τις δυνάμεις του φασιστικού άξονα. H UNRRA εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα την 1.4.1945 και στη διετία 1945-1947 εισήγαγε στην Ελλάδα τρόφιμα αξίας 171,9 εκατομμυρίων δολαρίων. Για τον εξοπλισμό της γεωργίας διέθεσε μηχανήματα κ.λπ. αξίας 45 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ για φάρμακα διέθεσε το ποσό των 7.540.000 δολαρίων.
10. Βλ. στοιχεία για την «αμερικανική βοήθεια» μέχρι και το 1957, στο Παράρτημα του Δοκιμίου, Πίνακας 1, σελ. 597.
11. «Δηλώσεις Πιουριφόι», Νέα Οικονομία, τομ. έτους 1952, σελ. 31-33.
12. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 286, Αθήνα, 1978.
13. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968 Β' Τόμος, «Σύγχρονη Εποχή», 2011, σελ. 110.
Αναφορές στο Σχέδιο Μάρσαλ
Ο Ντάγκλας Μπρίνκλι, διευθυντής του Κέντρου Αϊζενχάουερ του Πανεπιστημίου της Νέας Ορλεάνης:
«Χωρίς αυτό (σ.σ. το Σχέδιο), ολόκληρο το Βερολίνο θα είχε περάσει στα χέρια των Ανατολικών, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Τουρκία θα βρίσκονταν στη σφαίρα της σοβιετικής επιρροής και οι ΗΠΑ θα έχαναν την πρόσβαση στα πετρέλαια του Κόλπου και τον έλεγχο της Μεσογείου» («ΝΕΑ», 30.5.97, σελ. 47).
Ενώ στην Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδόσεις «Κ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ - Δ. ΚΙΤΣΙΑ & Σία», Αθήναι 1970, Τόμος 15, σελ. 444, διαβάζουμε:
«Κατά τα μέσα της τετραετούς λειτουργίας του, το Σχέδιον Μάρσαλ είχε δαπανήσει περί τα 10.000.000.000 δολάρια (τρισ.). Η βοήθεια αύτη συνέβαλε εις την αύξησιν της βιομηχανικής παραγωγής των κατεστραμμένων χωρών εις ποσοστόν μεγαλύτερον κατά 20% του προπολεμικού επιπέδου, την αποκατάστασιν της γεωργικής παραγωγής εις τα προπολεμικά επίπεδα, την καταπολέμησιν του πληθωρισμού, τη βελτίωσιν του βιοτικού επιπέδου των λαών, την αύξησιν των μισθών, τη διατήρησιν των δημοκρατικών θεσμών, την ενίσχυσιν των ατομικών ελευθεριών και, το πλέον σημαντικόν, την αναχαίτισιν της ανερχομένης κομμουνιστικής πλημμυρίδος».
Ο Ρότζερ Λάπαμ, αρχηγός της Ειδικής Οικονομικής Αποστολής, γράφει:
«Ο Ελληνικός Στρατός ίσταται έτοιμος να υπερασπίσει τον ιδικόν του τομέα του όλου πολιτισμού μας, ενός πολιτισμού θεμελιωθέντος από τους αρχαίους Ελληνας πριν ή η Μόσχα υπάρξει έστω και ως ένα χωριό» («ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - Ο ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΜΑΡΣΑΛ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΙΟΥΛΙΟΣ 1948 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1952». Πρόκειται για έκδοση η οποία «συνετάχθη και εδημοσιεύθη υπό της Ειδικής Οικονομικής Αποστολής του Οργανισμού Κοινής Ασφαλείας» και «διανέμεται δωρεάν»).
Και στην ίδια έκδοση, στο κεφάλαιο με τίτλο «Κοινωνική Πρόνοια»: «Πραγματικά ο ελληνικός στρατός αριθμητικά - σχετικά με τον πληθυσμό κάθε χώρας - είναι ο μεγαλύτερος όλων των ελευθέρων εθνών, υπερέχοντας ελαφρά απέναντι στον αμερικανικό στρατό και σημαντικά απέναντι στους στρατούς των άλλων χωρών της Ευρώπης».
Την ίδια περίοδο, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» απευθύνεται προς «τον ΟΠΛΑτζή του Βύρωνα» και τον καλεί να έρθει να συμμετάσχει στο μεγάλο φαγοπότι που ετοιμάζεται, τώρα που «έρχονται λεφτά, πολλά λεφτά»!
Ποιος ήταν
Ο Τ. Κ. Μάρσαλ υπήρξε διακεκριμένος πολιτικός, αλλά και στρατιωτικός (στρατηγός 5 αστέρων) των ΗΠΑ. Απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής της Βιρτζίνια, ο Μάρσαλ αναδείχτηκε για πρώτη φορά στο μέτωπο των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, για τις πολύ καλές επιθετικές του μελέτες. Τότε πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Σε συνέχεια, η ανάδειξή του υπήρξε αδιάκοπη. Το 1924 - '27, υπηρέτησε στη στρατιωτική αποστολή των ΗΠΑ στην Κίνα. Το 1936 πήρε το βαθμό του ταξιάρχου, το 1938 τη θέση του υπαρχηγού του Γενικού Επιτελείου και το 1939 το βαθμό του στρατηγού και τη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Οπαδός της άποψης ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο, που έχει στο μεταξύ αρχίσει στην Ευρώπη, είναι αναπόφευκτη, ο στρατηγός Μάρσαλ εργάζεται πυρετωδώς για τη στρατιωτική ενίσχυση της χώρας. Με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο (7.12.1941), ο στρατηγός Μάρσαλ αναλαμβάνει την ουσιαστική αρχιστρατηγία στα μέτωπα Ευρώπης και Ειρηνικού. Παίρνει μέρος στις συναντήσεις της Τεχεράνης, της Γιάλτας, του Πότσνταμ κ.ά. Με το τέλος του πολέμου, παραιτείται από τα στρατιωτικά του αξιώματα και αποχωρεί από τον στρατό. Στη διάρκεια της αρχιστρατηγίας του, οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ πέρασαν από τις 195.000 στα 8.000.000 προσωπικό.
Μετά την αποχώρησή του από τον στρατό, ο Τ. Κ. Μάρσαλ διαπρέπει στην πολιτική.

Επιστρέφει για λίγο στην Κίνα σαν προσωπικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν και, μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ, γίνεται, τον Γενάρη του 1947, υπουργός Εξωτερικών. Από τη θέση αυτή, ο Μάρσαλ υπήρξε ο εισηγητής δύο πολύ σοβαρών σχεδίων. Το πρώτο (12.3.1947) ήταν το «δόγμα Τρούμαν», όπως ονομάστηκε η απόφαση άμεσης ανάμειξης των ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Τουρκία. Το δεύτερο, το οποίο παρουσίασε ο ίδιος, σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στις 5 Ιούνη 1947, ήταν το σχέδιο οικονομικής βοήθειας στην Ευρώπη, που πήρε και το όνομά του.

1. Από τη στιγμή που στην Ευρώπη δεν παρεμβαίνει η λογική, ο πολίτης χάνει κάθε δικαίωμα στη ζωή του και υποτάσσεται σε όσα επιβάλλει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Μόνος ο Ελληνας μέσα στην κοινότητα, έχει αφεθεί στη Θεία Πρόνοια. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν τον θέλει κανείς, ούτε για συνοδοιπόρο στον κοινό προορισμό προς το «μεγαλείο της Ευρώπης». Βρίσκεται στον πάτο ενός πηγαδιού και περιμένει αορίστως κάποιον να τον τραβήξει.
2. Τα ηλίθια τεχνάσματα των Ευρωπαίων ενάντια σ' έναν λαό που φάνηκε ολωσδιόλου αφελής, πέτυχαν και τώρα τον καθήλωσαν. Θεωρούν αναγκαίο να συνεχίσουν το παράλογο παιχνίδι τους, σπρώχνοντας τον Ελληνα πολίτη ακόμα πιο βαθιά στο πηγάδι. Είμαστε μοιραίος λαός, μονίμως ξελογιασμένος, διαρκώς θύμα της αδράνειας, με μοναδική προσήλωση στο να φορτώνουμε τις ευθύνες μας στους άλλους. Ενας λαός που δοκιμάζει τα όριά του στηριγμένος σε ένα ατροφικό εγώ, μέσω του οποίου δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τον εαυτό του. Μαζί με τα χλωρά καίγονται και εκείνοι που ακόμα ψάχνουν το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εδώ - αναλύσεις των αναλύσεων που όλες μας δικαιώνουν, αλλά στο τέλος κερδίζουν πάντα οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι.
3. Οι θρησκείες παίζουν άραγε ρόλο στις αποφάσεις, κυρίως των Γερμανών; Αν μελετήσει κανείς τις σχέσεις μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, τα χάνει μπροστά στις θηριωδίες του ενός δόγματος ενάντια στο άλλο. Αλλά εδώ βρίσκεται και το παράδοξο: όταν οι δύο πλευρές μυριστούν κέρδος, η αγεφύρωτη αντιπαλότητα μετατρέπεται σε συζυγικό καβγαδάκι, που κρύβει τη βιασύνη για να αρπάξουν όσα μπορούν επωφελούμενοι της απεχθούς συμφωνίας που έχει συνάψει η χώρα μας. Και έτσι, με προκάλυμμα τη νομιμότητα, απομακρύνουν κάθε πιθανή σκέψη περί ηθικής, περί ατιμίας.
4. Η ατιμία ήταν το πρώτο χαρτί και, όπως αποδεικνύεται, και το τελευταίο των Ευρωπαίων. Είναι η τελευταία σκηνή που έχουν στήσει οι Γερμανοί, για να αντιμετωπίσουν το σκάνδαλο «Ελλάδα», που οι ίδιοι προκάλεσαν. Οι αναλυτές τους - «σπουδαίοι» οικονομολόγοι! - έχουν υψώσει τα χέρια με τον τρόπο των γιατρών μπροστά σε μια ανίατη αρρώστια. Η ατιμία σε βάρος της χώρας μας ξεσκεπάστηκε από τους ίδιους, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν συναντούσαν αντιστάσεις από τις εγχώριες κυβερνήσεις, αλλά και λόγω του ότι πλέον δεν υπήρχε λόγος να κρατάνε τα προσχήματα και αποκαλύφθηκε η απόλυτη περιφρόνηση προς τον «κατώτερο» λαό μας.
5. Το ψεύδος δεν γνώρισε ποτέ καλύτερο κατάλυμα από αυτό της Ευρώπης. Η φημισμένη τιμή της εξέπνευσε άμα τη ενώσει της. Ο ελληνικός λαός έχει αξιολογηθεί στον πάτο της λίστας. Ο τρόπος που μας χειρίζονται, είναι απελπιστικά μονότονος. Οταν νιώσουν ότι κάτι κινείται εκτός των επιβεβλημένων κανόνων, περνάνε σε μια σύντομη σιωπή ώστε γρήγορα να ανακτήσουν την αυτοκυριαρχία τους. Καλύπτουν την απληστία τους πάντοτε με καθωσπρέπει συνομιλίες με τον πρωθυπουργό, εξηγώντας ότι δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός και ο λόγος της αντίδρασής τους είναι καθαρά παιδαγωγικός.
6. Με την υποθήκη του νέου μνημονίου, οφείλουμε να στείλουμε ένα ύστατο σινιάλο προς όλους, πως το καράβι μας πάει γραμμή στα βράχια. Επαληθεύτηκαν οι υποψίες μας και αν προσθέσουμε τους λεονταρισμούς Τσίπρα και Κούλη και τις διαδόσεις των Αριστερών για αντίσταση μέσω ψευδοαποχωρήσεων, χειροτερεύει η ιδιάζουσα κατάστασή μας.
7. Πού πήγε η πείρα του λαού μας, τα άμεσα αντανακλαστικά του; Η εικόνα του πολίτη είναι συγκαταβατική και πονεμένη. Εχοντας χάσει την αίσθηση του ύψους του, αντί να καταγγείλει, αφήνεται να πέσει. Δυστυχώς η συμπεριφορά μας απέναντι στη συμμορία του Σόιμπλε υπήρξε υποδειγματική. Αντιθέτως, η ευρωπαϊκή κοινότητα αντιμετωπίζει τον Ελληνα πολίτη σαν αντικείμενο μέσα στο ενεχυροδανειστήριο.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget