Ιουνίου 2017
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Συνθήματα κατά των απολύσεων φωνάζουν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου συμβασιούχοι των ΟΤΑ που πραγματοποιούν κινητοποίηση διαμαρτυρίας και απαιτούν μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους τους εργαζόμενους.
Δυνάμεις της Αστυνομίας τους επιτέθηκαν όταν προσπάθησαν να ανοίξουν πανό για να διαμαρτυρηθούν για τις χιλιάδες απολύσεις συμβασιούχων.
 «Πάρτε πίσω τις απολύσεις, στους ταξικούς αγώνες βρίσκονται οι λύσεις» και «Δέκα χιλιάδες απολύσεις μποναμάς του ΣΥΡΙΖΑ στις επιχειρήσεις» είναι κάποια από τα συνθήματα που φωνάζουν οι εργαζόμενοι στην κινητοποίηση που διοργάνωσαν ταξικά συνδικάτα και Επιτροπές Αγώνα Συμβασιούχων στους ΟΤΑ.
Το πανό που επιχείρησαν να ξεδιπλώσουν οι συμβασιούχοι της καθαριότητας και που στην κυριολεξία άρπαξαν οι αστυνομικές δυνάμεις ανέγραφε «Άμεση μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου».
«Φοβούνται ακόμη και αυτό το πανό. Δεν θέλουν να βλέπουν ούτε το σύνθημα με το αίτημα», σημείωσε ο Σπύρος Κωνσταντάς, πρόεδρος του Συνδικάτου ΟΤΑ Νομού Αττικής, σε δήλωσή του στα ΜΜΕ, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου.
Σε δηλώσεις τους στα ΜΜΕ, συμβασιούχοι περιέγραψαν τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Χαρακτηριστικά συμβασιούχος από το Δήμο Ζωγράφου σημείωσε: «Να τελειώνουν τα ημίμετρα. 2,5 χρόνια κοροϊδίας. Είμαι στη δουλειά από το 2015. Είμαστε εργαζόμενοι σε ομηρία. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας». Ενώ ένας συμβασιούχος, μέλος της Παναττικής Επιτροπής Συμβασιούχων, τόνισε: «Μας πετάει έξω. Είμαι 52 ετών. Θα αφήσει πολλούς συμβασιούχους απ' έξω η νομοθετική ρύθμιση. Στην οικογένειά μου, πέρα από το δικό μου εισόδημα, δεν υπάρχει κανένα άλλο»(Δείτε εδώ το video).

Παραθέτοντας στατιστικά, δηλώσεις και «συχαρίκια» από την εγχώρια αστική τάξη και τους εταίρους της, η κυβέρνηση αναλύει τις μέρες αυτές τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», καθώς με τη μονιμοποίηση των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων και με όσα νέα προσθέτει, «αποκαθιστά» την εμπιστοσύνη των επενδυτών και ανοίγει δρόμο για «έξοδο στις αγορές».
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσπαθεί να στρατευτεί ο λαός σ' αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, υποσχόμενη ότι σύντομα θα φανεί και το «κοινωνικό αντίκρισμα» της ανάκαμψης, όπως είπε σε συνέντευξή του ο πρωθυπουργός.
Αν όμως κάποιος θέλει να δει ποια είναι η πραγματική προοπτική του λαού μέσα απ' αυτόν τον δρόμο, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα όσα βρίσκονται στην προμετωπίδα της τρίτης «αξιολόγησης» του μνημονίου, που ξεκινάει φέτος το φθινόπωρο, όπως καταγράφονται στην «έκθεση συμμόρφωσης» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά 113 νέα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και άλλα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου βρίσκονται στη λίστα με τις «εκκρεμότητες», σε συνέχεια των μέτρων μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης που έχουν ήδη φορτώσει στο λαό.
Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι επόμενες ανατροπές στα Εργασιακά και το χτύπημα στην απεργία, η παραπέρα διάλυση ή και ολοκληρωτική κατάργηση των προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει για τη λαϊκή οικογένεια, σε συνδυασμό βέβαια με μια σειρά από παρεμβάσεις που αφορούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Η νομοθέτηση της «αύξησης της απαρτίας για την προκήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία στο 50%», το «νέο πλαίσιο κινητικότητας» των εργαζομένων στο Δημόσιο και η «ευθυγράμμιση» των επιδομάτων για τη βαριά και ανθυγιεινή εργασία με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό, που σημαίνει εξαιρέσεις και νέες μειώσεις, είναι μερικά μόνο απ' όσα περιέχονται στο κείμενο και δείχνουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι βασικό και μόνιμο «προαπαιτούμενο» του «κατάλληλου επιχειρηματικού κλίματος» είναι η ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, για να αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Παράλληλα, προβλέπεται η «αναμόρφωση» των οικογενειακών επιδομάτων και των επιδομάτων αναπηρίας, σύμφωνα με τη λίστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και το επικαιροποιημένο μνημόνιο, που σημαίνει παραπέρα συρρίκνωση ή και κατάργησή τους, με όχημα και το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που θα αποτελέσει ομπρέλα και κόφτη για όλα τα κοινωνικά επιδόματα, αναδιανέμοντας τα σχετικά κονδύλια από τους φτωχούς στους πάμφτωχους.
Κατά τ' άλλα, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει στην πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανταγωνιστικούς ομίλους, στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στις «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, σε ιδιωτικοποιήσεις νευραλγικών υποδομών, αναδιαρθρώσεις στην κρατική διοίκηση κ.ά.
Ίδιας κοπής παρεμβάσεις, «προαπαιτούμενες» για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι και όσα ζητάει ο ΣΕΒ, όπως και άλλα τμήματα του κεφαλαίου, κρατώντας την κυβέρνηση σε διαρκή εγρήγορση σε ό,τι αφορά την ανανέωση των αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από τις προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας, που η ίδια διακινεί.
Επιβεβαιώνεται ότι τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από το σχέδιο του κεφαλαίου για έξοδο στις αγορές, τόνωση των επενδύσεων και καπιταλιστική ανάκαμψη. Σ' αυτόν τον δρόμο, οι σύγχρονες ανάγκες του λαού συνθλίβονται και έχουν προγραφεί τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Για να αντιστρέψει ο λαός την κατάσταση προς όφελός του, χρειάζεται να διαχωριστεί από τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κομμάτων του. Να χαράξει δικό του δρόμο, διεκδικώντας ανάκτηση απωλειών, παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες του, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Τα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τους όρους κάλυψης των υγειονομικών αναγκών των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
Τα μέτρα που ψηφίστηκαν τον Μάη, οδηγούν σε αύξηση των πληρωμών για τους ασθενείς και σε υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όσους δεν έχουν να πληρώσουν
Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση το ένα μετά το άλλο και στον τομέα της Υγείας - τα οποία έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα - ανοίγουν παραπέρα το δρόμο για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τους όρους κάλυψης των υγειονομικών αναγκών των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Το αντιλαϊκό και φιλομονοπωλιακό πρόσημο αυτών των μέτρων προοιωνίζεται την ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των παροχών και την οικονομική επιβάρυνση των ασθενών στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα προβλέπει η συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου στα ζητήματα της Υγείας (4ο μνημόνιο), αθροιστικά σε όλα τα προηγούμενα, που έχουν καταστήσει ήδη τη λαϊκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ένα πανάκριβο και για πολλούς απρόσιτο εμπόρευμα, τόσο στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα όσο και στον εμπορευματοποιημένο δημόσιο. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
1. Για το 2017 το «clawback» (αναγκαστική επιστροφή στον ΕΟΠΥΥ από τις φαρμακευτικές εταιρείες των ποσών που υπερβαίνουν την καθορισμένη φαρμακευτική δαπάνη) θα πρέπει να μειωθεί κατά 30% και 15% για το 2018. Να σημειώσουμε ότι το μέτρο αυτό είναι απαίτηση των φαρμακοβιομηχάνων - ντόπιων και ξένων - το οποίο υλοποιεί η κυβέρνηση. Για την υλοποίησή του εντάσσονται σε «κλειστούς προϋπολογισμούς» υγειονομικά είδη και παροχές Υγείας που μέχρι τώρα ήταν εκτός.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι επεκτείνονται σε ακόμα περισσότερους τομείς τα «πλαφόν» στις παροχές, πάνω από τα οποία οι ασθενείς θα εξαναγκάζονται να βάζουν το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση ικανοποιεί και την τήρηση των «δημοσιονομικών στόχων» και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων σε βάρος του λαού.
2. Ο νέος νόμος προβλέπει επίσης την απελευθέρωση της τιμής των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ) στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Πρόκειται για εκατοντάδες φάρμακα ευρείας κατανάλωσης -που τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνονται σε αριθμό- και τα οποία πληρώνονται 100% από τους ασθενείς (890 εκατ. ευρώ το 2014).
Με αυτόν τον τρόπο, κράτος, ασφαλιστικά ταμεία και ΕΟΠΥΥ περικόπτουν τις δαπάνες για τη φαρμακευτική περίθαλψη των ασθενών και ταυτόχρονα ωφελούνται οι επιχειρήσεις Φαρμάκου, που εξασφαλίζουν τις τιμές που θέλουν και ρευστότητα στα ταμεία τους, αφού οι ασθενείς τα πληρώνουν άμεσα.
Το γεγονός ότι πιθανόν θα υπάρχουν «ενδεικτικές τιμές» στις συσκευασίες, δεν αλλάζει τίποτα για τους ασθενείς, που θα συνεχίσουν να πληρώνουν -και με αυτόν τον τρόπο- το Φάρμακο εμπόρευμα. Πρόκειται για μέτρο που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις λαϊκές ανάγκες. Δηλαδή όλα τα φάρμακα να αποζημιώνονται 100% από το κράτος και να συνταγογραφούνται από τους γιατρούς αποκλειστικά με επιστημονικά κριτήρια.
3. Στον ίδιο νόμο προβλέπεται -όπως και πριν- η λεγόμενη «ασφαλιστική τιμή» των φαρμάκων, με την οποία υπολογίζεται η συμμετοχή του ασφαλιστικού ταμείου στην αποζημίωση των φαρμάκων και η οποία (ασφαλιστική τιμή) κατά κανόνα είναι μικρότερη της λιανικής τιμής.
Ετσι, πέρα από τη συμμετοχής τους, οι ασθενείς θα επιβαρύνονται και με επιπλέον δαπάνη, πληρώνοντας το 50% της διαφοράς της λιανικής τιμής από την ασφαλιστική τιμή για τα πρωτότυπα φάρμακα, που δεν έχουν ή δεν κυκλοφορούν αντίστοιχα γενόσημα. Επίσης, θα πληρώνουν το 100% της διαφοράς για φάρμακα που έχουν αντίγραφα φάρμακα.
Με αυτό το «κόλπο», όπως επίσης και με την αύξηση του ποσοστού που πληρώνουν οι ασθενείς σε πολλά φάρμακα (π.χ. από 0% σε 10% και 25%), ενώ μειώθηκαν οι τιμές των φαρμάκων, η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασθενών εκτοξεύθηκε από το 9% το 2009, στο 35% περίπου το 2016.
4. Με τους όρους ένταξης των καινοτόμων φαρμάκων στη «θετική λίστα» (φάρμακα που συνταγογραφούνται και αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ), με δεδομένο τον κλειστό προϋπολογισμό, θα προκύψουν νέες περικοπές, επειδή τα φάρμακα αυτά είναι ακριβά. Ενώ είναι χρήσιμα φάρμακα, είτε δεν θα εντάσσονται στο θετικό κατάλογο, είτε θα φεύγουν από τον κατάλογο ίσης αξίας φάρμακα, προκειμένου να τηρούνται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Και στις δύο περιπτώσεις θα είναι σε βάρος των ασθενών.
5. Παράλληλα μπαίνουν «φίλτρα» και στα όρια συνταγογράφησης των γιατρών, τα οποία θα μεταβάλλονται ανάλογα με την εξέλιξη της φαρμακευτικής δαπάνης, της μεταβολής των τιμών των φαρμάκων κ.λπ. Στη βάση αυτών των στόχων και προκειμένου να επιτευχθούν, προβλέπεται ένα σύστημα ποινών στους γιατρούς. Είναι φανερό ότι, κάτω από την απειλή των πειθαρχικών διώξεων, οι γιατροί θα εξαναγκαστούν να συνταγογραφούν με τα ανάλογα κριτήρια.
6. Ενισχύεται παράλληλα ο μηχανισμός αξιολόγησης των υπαρχόντων φαρμάκων και της ένταξης νέων στη θετική λίστα, όπου τα κριτήρια του «κόστους - οφέλους» και του δημοσιονομικού κόστους έχουν τον καθοριστικό λόγο. Δηλαδή, το οικονομικό στοιχείο, από την πλευρά των συμφερόντων του κεφαλαίου και του κράτους του, υπερισχύει των επιστημονικών κριτηρίων. Αυτό το στοιχείο αποδεικνύει και την όλο και μεγαλύτερη απόκλιση ανάμεσα στις σημερινές δυνατότητες που παρέχουν οι επιστημονικές κατακτήσεις και στην αξιοποίησή τους για τη κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
***

Οσο η Υγεία παραμένει εμπόρευμα και το κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος, τίποτα καλό δεν μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδιαίτερα για τα ζητήματα που αφορούν την ίδια του τη ζωή, χρειάζεται να ενισχυθεί η λαϊκή πάλη για να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση, να παρέχονται τα φάρμακα δωρεάν σε όλους χωρίς πλαφόν και περικοπές. Να δημιουργήσουν τους απαραίτητους κοινωνικούς και οικονομικούς όρους, προκειμένου να τεθούν στην υπηρεσία των αναγκών τους όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης και τεχνολογίας.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ανακοίνωση του Σχεδίου Μάρσαλ (5 Ιούνη 1947), αναζωπυρώθηκε και στη χώρα μας μια συζήτηση για την ανάγκη, δήθεν, ενός νέου ανάλογου σχεδίου που θα βοηθούσε την οικονομική ανόρθωση. Προσπερνάμε τη σχετική φιλολογία, καθώς προσπαθεί μεταφυσικά να μεταφέρει στο σήμερα τα αποτελέσματα μιας τεράστιας κίνησης κεφαλαίων εκείνης της εποχής, την ώρα που και δεν υπάρχουν οι ανάλογες με τότε οικονομικές συνθήκες και άλλα πολιτικο-στρατιωτικά ζητήματα είχε να λύσει εκείνο το σχέδιο.
Ας θυμηθούμε, όμως, ορισμένα στοιχεία γύρω από το τι, γιατί και πώς εκπονήθηκε το Σχέδιο Μάρσαλ.
Η κατευθυντήρια γραμμή του Σχεδίου Μάρσαλ εκφωνήθηκε από τον στρατηγό και υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ, στις 5.6.1947, ενώ είχε προηγηθεί το Μάρτη της ίδιας χρονιάς η εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν. Αφορούσε το διακανονισμό προμήθειας αμερικανικών εμπορευμάτων αναγκαίων για την ανασυγκρότηση (οικονομική και στρατιωτική) των ευρωπαϊκών οικονομιών, σε συνθήκες έλλειψης δολαρίων για την αγορά τους.
Ακολούθως, από την 27.6 μέχρι την 3.7.1947, έγινε στο Παρίσι συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, με θέμα την αποκατάσταση των χωρών της Ευρώπης από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μ. Βρετανία και η Γαλλία απέρριψαν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ και επέμειναν στη δημιουργία Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα καθόριζε τους πόρους και την ανάπτυξη των βασικών βιομηχανικών κλάδων των χωρών.
Ο Μολότοφ, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, αποχώρησε στις 3 Ιούλη, θεωρώντας τη δημιουργία και τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επέμβαση και περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών χωρών. Μαζί του αποχώρησαν και οι εκπρόσωποι των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Ακολούθησε στις 12.7.1947 η ειδική Διάσκεψη του Παρισιού (συγκλήθηκε από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία), στην οποία πήραν μέρος τα εξής ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη: Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σουηδία, Τουρκία.
Η Διάσκεψη αποφάσισε την ίδρυση της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας - ΕΕΟΣ. Το 1948, με τη συμμετοχή και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας (αρχικά αντιπροσωπευόταν από την αγγλοαμερικανική και γαλλική ζώνη κατοχής) και της Ελεύθερης Περιοχής της Τεργέστης, η οποία στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην Ιταλία, προέκυψε ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας - ΟΕΟΣ. Στις 30.9.1961, με την ένταξη και μη ευρωπαϊκών κρατών, εξελίχτηκε σε μόνιμο οργανισμό με την επωνυμία Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ-OECD).
Τον Απρίλη του 1948 ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο Νόμος περί εξωτερικής βοήθειας, ο οποίος προέβλεπε 4ετές πρόγραμμα βοήθειας προς τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες. Για τη διαχείριση του προγράμματος ιδρύθηκε η Διοίκηση Οικονομικής Συνεργασίας - ΔΟΣ (Economic Cooperation Administration-ECA). Επικεφαλής της ΔΟΣ διορίστηκε ο Paul Hoffman (πρόεδρος της εταιρείας «STUDEBACKER», μιας από τις μεγαλύτερες της εποχής στις ΗΠΑ και στον κόσμο), ο οποίος προσδιόρισε την ουσία του Σχεδίου Μάρσαλ ως εξής: «Το έργο μας είναι η αποκατάσταση. Το μυστικό της ανόρθωσης της Ευρώπης είναι αυτό τούτο το μυστικό της οικονομικής υγείας των ΗΠΑ, δηλαδή η αύξηση της παραγωγής, γεωργικής και βιομηχανικής, με την αύξηση της παραγωγικότητας κάθε ατόμου».
Στις 16.10.1948 υπογράφηκε από όλα τα κράτη - μέλη της Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας η Συμφωνία πληρωμών και συμψηφισμών (είχε ξεκινήσει από το 1947). Σύμφωνα με το Σχέδιο Μάρσαλ, το σύστημα των πολυμερών συμψηφισμών επεκτεινόταν και στο δολάριο.
Η αμερικανική βοήθεια προς τις χώρες της Ευρώπης με βάση το Σχέδιο Μάρσαλ θα χωριζόταν σε δύο τμήματα, την άμεση και την έμμεση.
Η άμεση βοήθεια θα δινόταν σε δολάρια που θα χρησίμευαν για την αγορά αγαθών, καταρχάς από την περιοχή του δολαρίου.
Η έμμεση βοήθεια ήταν τα λεγόμενα τραβηκτικά δικαιώματα ή δικαιώματα αναλήψεως (drawing rights), που θα χρησιμοποιούνταν για τις ανταλλαγές αγαθών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών που μετείχαν στο Σχέδιο.
Η έμμεση βοήθεια προϋπέθετε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα υπέγραφαν μεταξύ τους διμερείς συμφωνίες, που θα καθόριζαν ποια είδη εμπορευμάτων θα εισάγονταν και θα εξάγονταν ανάμεσα στις συμβαλλόμενες χώρες. Το έλλειμμα των ανταλλαγών τακτοποιούταν με τα δικαιώματα αναλήψεως. Ετσι, η έμμεση βοήθεια χρησίμευε για να καλύπτονται τα παθητικά υπόλοιπα των εμπορικών ισοζυγίων των διάφορων χωρών προς τις άλλες χώρες του προγράμματος ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας, ενώ η άμεση βοήθεια προοριζόταν για την αντιμετώπιση της έλλειψης δολαρίων.
Κατά το οικονομικό έτος 1951-1952, ενώ διαρκούσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος εναντίον της Κορέας, αναπροσαρμόστηκαν οι στόχοι της «αμερικανικής βοήθειας», σχεδόν αποκλειστικά στο στρατιωτικό τομέα1.
Ο Γ. Μίρκος, επίτιμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, αναφέρει:
«Το Σχέδιο (Μάρσαλ) από πλευράς "στόχων" και "τεχνικής λειτουργίας" ήταν τέλειο. Καταρχήν λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ' αυτή την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Η Ελλάδα, τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών, επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου, άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε».
Αποκαλυπτική είναι και η τοποθέτηση του καθηγητή Αγγελου Αγγελόπουλου:
«Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής είναι οικονομικοί. Είναι η διατήρηση του σημερινού επιπέδου της απασχολήσεως, είναι η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, είναι η αποφυγή της οικονομικής κρίσεως. Υπό τις σημερινές συνθήκες, η αμερικανική βοήθεια για την Ευρώπη αποτελεί ζωτική ανάγκη για την αμερικανική οικονομία.
Δίχως αυτήν, η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη... Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αμερική προέρχεται σήμερα από το ενδεχόμενο σταμάτημα των εξαγωγών της προς την Ευρώπη».
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στους πολιτικούς λόγους της αμερικανικής βοήθειας προς την Ευρώπη, αναφέρει «το φόβο των ΗΠΑ για εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ευρώπη»2.
Η χρήση της «αμερικανικής βοήθειας»
Ο πίνακας προέρχεται από την έκδοση:
Κ. Δρακάτος, «Ο μεγάλος κύκλος της
ελληνικής οικονομίας (1945 - 1995)»,
 σελ. 20, εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα, 1997
Η άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και η ανάγκη σταθεροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα οδήγησαν και στην ένταξη της Ελλάδας στα προγράμματα της «αμερικανικής βοήθειας» (Δόγμα Τρούμαν, Σχέδιο Μάρσαλ, Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης).
Στην εισήγηση και στο κλείσιμο του Νίκου Ζαχαριάδη στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (30 - 31.1.1949), αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, για το Σχέδιο Μάρσαλ:
«... Ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που βρίσκεται επικεφαλής του κεφαλαιοκρατικού κόσμου, κάνει απελπιστικές προσπάθειες να ξεπεράσει και ν' απομακρύνει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιθέσεις που τον κατατρώγουν. Οι προσπάθειές του αυτές συγκεντρώνονται πρώτ' απ' όλα στα παρακάτω: α) Στο να εξασφαλίσει με το σχέδιο Μάρσαλ τις παγκόσμιες αγορές ελπίζοντας έτσι να μαλακώσει τις δικές του οικονομικές δυσκολίες...».3
Για το ίδιο ζήτημα, η εισήγηση για την κατάσταση στην Ελλάδα στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (14-18.5.1950) εκτιμά:
«... Μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η μαρσαλοποιημένη Ελλάδα έχει μια βιομηχανία, που, ακριβώς χάρη στην αγγλοαμερικάνικη "βοήθεια", χωρίς να πλησιάσει το προπολεμικό επίπεδο, πήρε τον κατήφορο. Και η περιβόητη "εκβιομηχάνιση" που θα μας έφτιαχναν οι Αμερικάνοι αποδείχτηκε μια απάτη...».4
*Δεν συμπεριλαμβάνεται η καθαρά στρατιωτική βοήθεια (πολεμικό υλικό και είδη συντήρησης του στρατού, τα λεγόμενα «κοινόχρηστα είδη εξωτερικού»)
Σε άλλο σημείο αναφέρει:
«... Αυτή η ανασυγκρότηση είναι, βασικά, αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, για πολεμικούς σκοπούς. Από το πώς ξοδεύτηκαν τα 3.610 εκατομμύρια δολάρια φαίνονται και οι συνέπειες που έχει αυτή η "βοήθεια" για το λαό μας.
Η κυριότερη συνέπεια της αγγλοαμερικάνικης "βοήθειας" είναι το μεταδεκεμβριανό μοναρχοφασιστικό καθεστώς, που βούτηξε στην πείνα και το αίμα το λαό...»5.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 αποτελούν συνέχεια της οικονομικής πολιτικής που στηρίχτηκε στην αμερικανική βοήθεια του αρχικά τετραετούς Σχεδίου Μάρσαλ (Απρίλης 1948 - Απρίλης 1952), το οποίο παρατάθηκε περιορισμένα και για το οικονομικό έτος 1952 - 1953.
Το πρόγραμμα του Δόγματος Τρούμαν είχε προηγηθεί από το Σχέδιο Μάρσαλ, ενώ πιστώσεις των ΗΠΑ προς την Ελλάδα συνεχίστηκαν σε όλη τη δεκαετία του 1950, κυρίως μέσω του προγράμματος του Οργανισμού Αμοιβαίας Ασφάλειας6 (Mutual Security Agency-MSA), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε στρατιωτικές δαπάνες.
Το σύνολο των κεφαλαίων που εισέρρευσαν, είτε με τη μορφή της δωρεάν οικονομικής βοήθειας είτε με τη μορφή των πιστώσεων, είναι πολύ μεγάλο, ακόμα και αναλογικά προς το ύψος του συνολικού αμερικανικού προγράμματος για τα ευρωπαϊκά κράτη.7
Ο Πιουριφόι, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, με δηλώσεις του (22.12.1951) έδωσε τα εξής στοιχεία:
«Αι προς αυτήν δοθείσαι εγκριτικαί άδειαι αγορών, βάσει του "Σχεδίου Μάρσαλ" και μόνον, υπερέβησαν τα 515.000.000 δολλάρια. Το ποσόν τούτο, προστιθέμενον εις τα άλλα ήδη βοηθείας, περιλαμβανομένης και της βοηθείας της AMAG8, της UNRRA9 καθώς και της βοηθείας διά στρατιωτικάς δαπάνας, αναβιβάζει το σύνολον εξωτερικής βοήθειας που παρεσχέθη εις την Ελλάδα από του τέλους του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εις πλέον των 2.000.000.000 δολλαρίων».10
Κατατάσσει δε την Ελλάδα στην έβδομη θέση στον πίνακα των δεκαεπτά χωρών της Διοίκησης Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ) που πήραν από τις ΗΠΑ βοήθεια μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, που μειώθηκε τον Απρίλη του 1948.11
Η εκτίμηση της συμβολής αυτών των εισροών στην οικονομική ανασυγκρότηση και την εκβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας, αποτέλεσε αντικείμενο έντονης συζήτησης και αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα κατά τη διετία 1951 - 1952. Αφορμή ήταν η αναγγελία της απότομης μεγάλης περικοπής της αμερικανικής βοήθειας για το οικονομικό έτος 1952 - 1953 (από 182 εκατ. δολάρια το προηγούμενο έτος σε 81,2 εκατ. δολάρια).12
Αυτή η εξέλιξη οδήγησε σε μεγάλη περικοπή των δημόσιων επενδύσεων και περιορισμό της πιστοδότησης των ιδιωτικών, αφού δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα μηχανισμοί και δεν είχε προωθηθεί πολιτική ταχείας εσωτερικής συσσώρευσης.
Για την παραπέρα μελέτη των αποτελεσμάτων του Σχεδίου Μάρσαλ στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος περιέχεται ολόκληρο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «η συζήτηση για τη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας μετά από την απελευθέρωση», καθώς, όπως σημειώνεται στην έκδοση «είναι σκόπιμο να παρουσιαστούν και να αναλυθούν οι αντιπαραθέσεις γύρω από την αξιοποίηση της αμερικανικής βοήθειας στο πλαίσιο της γενικότερης συζήτησης - και της αστικής αντιπαράθεσης - για την καθυστέρηση της "βιομηχανικής ανάπτυξης" στην Ελλάδα καθώς και της συνολικότερης συζήτησης για το ρόλο του ξένου παράγοντα στην εκβιομηχάνιση. Αυτό γίνεται αναγκαίο, γιατί η προγενέστερη καθυστέρηση στην εκβιομηχάνιση της Ελλάδας επιτάθηκε από τις καταστροφές του πολέμου και τις αναστολές που επέφερε στον καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό η όξυνση της ταξικής πάλης. Ετσι, το πρόβλημα της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης ορθώθηκε πιο οξυμένο στην ελληνική οικονομία και περιπλέχτηκε με το πρόβλημα της στρατιωτικής και πολιτικής ενσωμάτωσής της στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό».13
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 346-349, Αθήνα, 1978. Γεώργιος Μίρκος, Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του «Σχεδίου Μάρσαλ» στην Ελλάδα, εκδ. υπουργείο Εξωτερικών. «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τομ. Α', σελ. 60-63, εκδ. «Καστανιώτη», Αθήνα, 2001.
2. Βλ. Αγγελος Αγγελόπουλος, «Γιατί η Αμερική θέλει να βοηθήσει την Ευρώπη», Νέα Οικονομία, τομ. 1947-1948, σελ. 73, Δεκέμβριος 1947.
3. Αρχείο ΚΚΕ, 5η Ολομέλεια της ΚΕ, σελ. 24, εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ.
4. Αρχείο ΚΚΕ, 7η Ολομέλεια της ΚΕ, 1950, σελ. 202, εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ.
5. Ο.π., σελ. 205.
6. Συγκροτήθηκε με νόμο που ψήφισε το Κογκρέσο των ΗΠΑ (1951) με την ονομασία «Πράξη Αμοιβαίας Ασφάλειας». Με αυτόν εγκρίθηκε ποσό 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων οικονομικής βοήθειας στο εξωτερικό. Ο συγκεκριμένος νόμος εγκρίθηκε αμέσως μετά από το τέλος του Σχεδίου Μάρσαλ.
7. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος, για τα έτη 1948-1953, η συνολική βοήθεια προς την Ευρώπη ανερχόταν σε 13.404 εκατομμύρια δολάρια, η βοήθεια προς την Ελλάδα σε 946,4 εκατομμύρια δολάρια, ποσοστό 7,1% της συνολικής (βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 350, Αθήνα, 1978).
8. 173 - 173. AMAG (American Mission for Aid to Greece): ΑΜΑΓΚ ήταν η Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα, που είχε τη γενική ευθύνη για τη διαχείριση της αμερικανικής βοήθειας. Πρώτος αρχηγός της AMAG ήταν ο Ντουάιτ Γκρίνσγουολντ, που έφτασε στην Ελλάδα στις 14.7.1947.
9. UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration): Πρόκειται για τη Διοίκηση Περίθαλψης και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών. Η UNRRA ιδρύθηκε στις 9.11.1943 από 44 κράτη, που στη συνέχεια αποτέλεσαν μέλη του ΟΗΕ, με αντικειμενικό σκοπό να βοηθήσει οικονομικά τις χώρες που είχαν πληγεί από τις δυνάμεις του φασιστικού άξονα. H UNRRA εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα την 1.4.1945 και στη διετία 1945-1947 εισήγαγε στην Ελλάδα τρόφιμα αξίας 171,9 εκατομμυρίων δολαρίων. Για τον εξοπλισμό της γεωργίας διέθεσε μηχανήματα κ.λπ. αξίας 45 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ για φάρμακα διέθεσε το ποσό των 7.540.000 δολαρίων.
10. Βλ. στοιχεία για την «αμερικανική βοήθεια» μέχρι και το 1957, στο Παράρτημα του Δοκιμίου, Πίνακας 1, σελ. 597.
11. «Δηλώσεις Πιουριφόι», Νέα Οικονομία, τομ. έτους 1952, σελ. 31-33.
12. Τράπεζα της Ελλάδος, Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος 1928-1978, σελ. 286, Αθήνα, 1978.
13. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968 Β' Τόμος, «Σύγχρονη Εποχή», 2011, σελ. 110.
Αναφορές στο Σχέδιο Μάρσαλ
Ο Ντάγκλας Μπρίνκλι, διευθυντής του Κέντρου Αϊζενχάουερ του Πανεπιστημίου της Νέας Ορλεάνης:
«Χωρίς αυτό (σ.σ. το Σχέδιο), ολόκληρο το Βερολίνο θα είχε περάσει στα χέρια των Ανατολικών, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Τουρκία θα βρίσκονταν στη σφαίρα της σοβιετικής επιρροής και οι ΗΠΑ θα έχαναν την πρόσβαση στα πετρέλαια του Κόλπου και τον έλεγχο της Μεσογείου» («ΝΕΑ», 30.5.97, σελ. 47).
Ενώ στην Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδόσεις «Κ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ - Δ. ΚΙΤΣΙΑ & Σία», Αθήναι 1970, Τόμος 15, σελ. 444, διαβάζουμε:
«Κατά τα μέσα της τετραετούς λειτουργίας του, το Σχέδιον Μάρσαλ είχε δαπανήσει περί τα 10.000.000.000 δολάρια (τρισ.). Η βοήθεια αύτη συνέβαλε εις την αύξησιν της βιομηχανικής παραγωγής των κατεστραμμένων χωρών εις ποσοστόν μεγαλύτερον κατά 20% του προπολεμικού επιπέδου, την αποκατάστασιν της γεωργικής παραγωγής εις τα προπολεμικά επίπεδα, την καταπολέμησιν του πληθωρισμού, τη βελτίωσιν του βιοτικού επιπέδου των λαών, την αύξησιν των μισθών, τη διατήρησιν των δημοκρατικών θεσμών, την ενίσχυσιν των ατομικών ελευθεριών και, το πλέον σημαντικόν, την αναχαίτισιν της ανερχομένης κομμουνιστικής πλημμυρίδος».
Ο Ρότζερ Λάπαμ, αρχηγός της Ειδικής Οικονομικής Αποστολής, γράφει:
«Ο Ελληνικός Στρατός ίσταται έτοιμος να υπερασπίσει τον ιδικόν του τομέα του όλου πολιτισμού μας, ενός πολιτισμού θεμελιωθέντος από τους αρχαίους Ελληνας πριν ή η Μόσχα υπάρξει έστω και ως ένα χωριό» («ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - Ο ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΜΑΡΣΑΛ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΙΟΥΛΙΟΣ 1948 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1952». Πρόκειται για έκδοση η οποία «συνετάχθη και εδημοσιεύθη υπό της Ειδικής Οικονομικής Αποστολής του Οργανισμού Κοινής Ασφαλείας» και «διανέμεται δωρεάν»).
Και στην ίδια έκδοση, στο κεφάλαιο με τίτλο «Κοινωνική Πρόνοια»: «Πραγματικά ο ελληνικός στρατός αριθμητικά - σχετικά με τον πληθυσμό κάθε χώρας - είναι ο μεγαλύτερος όλων των ελευθέρων εθνών, υπερέχοντας ελαφρά απέναντι στον αμερικανικό στρατό και σημαντικά απέναντι στους στρατούς των άλλων χωρών της Ευρώπης».
Την ίδια περίοδο, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» απευθύνεται προς «τον ΟΠΛΑτζή του Βύρωνα» και τον καλεί να έρθει να συμμετάσχει στο μεγάλο φαγοπότι που ετοιμάζεται, τώρα που «έρχονται λεφτά, πολλά λεφτά»!
Ποιος ήταν
Ο Τ. Κ. Μάρσαλ υπήρξε διακεκριμένος πολιτικός, αλλά και στρατιωτικός (στρατηγός 5 αστέρων) των ΗΠΑ. Απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής της Βιρτζίνια, ο Μάρσαλ αναδείχτηκε για πρώτη φορά στο μέτωπο των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, για τις πολύ καλές επιθετικές του μελέτες. Τότε πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Σε συνέχεια, η ανάδειξή του υπήρξε αδιάκοπη. Το 1924 - '27, υπηρέτησε στη στρατιωτική αποστολή των ΗΠΑ στην Κίνα. Το 1936 πήρε το βαθμό του ταξιάρχου, το 1938 τη θέση του υπαρχηγού του Γενικού Επιτελείου και το 1939 το βαθμό του στρατηγού και τη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Οπαδός της άποψης ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο, που έχει στο μεταξύ αρχίσει στην Ευρώπη, είναι αναπόφευκτη, ο στρατηγός Μάρσαλ εργάζεται πυρετωδώς για τη στρατιωτική ενίσχυση της χώρας. Με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο (7.12.1941), ο στρατηγός Μάρσαλ αναλαμβάνει την ουσιαστική αρχιστρατηγία στα μέτωπα Ευρώπης και Ειρηνικού. Παίρνει μέρος στις συναντήσεις της Τεχεράνης, της Γιάλτας, του Πότσνταμ κ.ά. Με το τέλος του πολέμου, παραιτείται από τα στρατιωτικά του αξιώματα και αποχωρεί από τον στρατό. Στη διάρκεια της αρχιστρατηγίας του, οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ πέρασαν από τις 195.000 στα 8.000.000 προσωπικό.
Μετά την αποχώρησή του από τον στρατό, ο Τ. Κ. Μάρσαλ διαπρέπει στην πολιτική.

Επιστρέφει για λίγο στην Κίνα σαν προσωπικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν και, μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ, γίνεται, τον Γενάρη του 1947, υπουργός Εξωτερικών. Από τη θέση αυτή, ο Μάρσαλ υπήρξε ο εισηγητής δύο πολύ σοβαρών σχεδίων. Το πρώτο (12.3.1947) ήταν το «δόγμα Τρούμαν», όπως ονομάστηκε η απόφαση άμεσης ανάμειξης των ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Τουρκία. Το δεύτερο, το οποίο παρουσίασε ο ίδιος, σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στις 5 Ιούνη 1947, ήταν το σχέδιο οικονομικής βοήθειας στην Ευρώπη, που πήρε και το όνομά του.

1. Από τη στιγμή που στην Ευρώπη δεν παρεμβαίνει η λογική, ο πολίτης χάνει κάθε δικαίωμα στη ζωή του και υποτάσσεται σε όσα επιβάλλει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Μόνος ο Ελληνας μέσα στην κοινότητα, έχει αφεθεί στη Θεία Πρόνοια. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν τον θέλει κανείς, ούτε για συνοδοιπόρο στον κοινό προορισμό προς το «μεγαλείο της Ευρώπης». Βρίσκεται στον πάτο ενός πηγαδιού και περιμένει αορίστως κάποιον να τον τραβήξει.
2. Τα ηλίθια τεχνάσματα των Ευρωπαίων ενάντια σ' έναν λαό που φάνηκε ολωσδιόλου αφελής, πέτυχαν και τώρα τον καθήλωσαν. Θεωρούν αναγκαίο να συνεχίσουν το παράλογο παιχνίδι τους, σπρώχνοντας τον Ελληνα πολίτη ακόμα πιο βαθιά στο πηγάδι. Είμαστε μοιραίος λαός, μονίμως ξελογιασμένος, διαρκώς θύμα της αδράνειας, με μοναδική προσήλωση στο να φορτώνουμε τις ευθύνες μας στους άλλους. Ενας λαός που δοκιμάζει τα όριά του στηριγμένος σε ένα ατροφικό εγώ, μέσω του οποίου δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τον εαυτό του. Μαζί με τα χλωρά καίγονται και εκείνοι που ακόμα ψάχνουν το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εδώ - αναλύσεις των αναλύσεων που όλες μας δικαιώνουν, αλλά στο τέλος κερδίζουν πάντα οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι.
3. Οι θρησκείες παίζουν άραγε ρόλο στις αποφάσεις, κυρίως των Γερμανών; Αν μελετήσει κανείς τις σχέσεις μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, τα χάνει μπροστά στις θηριωδίες του ενός δόγματος ενάντια στο άλλο. Αλλά εδώ βρίσκεται και το παράδοξο: όταν οι δύο πλευρές μυριστούν κέρδος, η αγεφύρωτη αντιπαλότητα μετατρέπεται σε συζυγικό καβγαδάκι, που κρύβει τη βιασύνη για να αρπάξουν όσα μπορούν επωφελούμενοι της απεχθούς συμφωνίας που έχει συνάψει η χώρα μας. Και έτσι, με προκάλυμμα τη νομιμότητα, απομακρύνουν κάθε πιθανή σκέψη περί ηθικής, περί ατιμίας.
4. Η ατιμία ήταν το πρώτο χαρτί και, όπως αποδεικνύεται, και το τελευταίο των Ευρωπαίων. Είναι η τελευταία σκηνή που έχουν στήσει οι Γερμανοί, για να αντιμετωπίσουν το σκάνδαλο «Ελλάδα», που οι ίδιοι προκάλεσαν. Οι αναλυτές τους - «σπουδαίοι» οικονομολόγοι! - έχουν υψώσει τα χέρια με τον τρόπο των γιατρών μπροστά σε μια ανίατη αρρώστια. Η ατιμία σε βάρος της χώρας μας ξεσκεπάστηκε από τους ίδιους, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν συναντούσαν αντιστάσεις από τις εγχώριες κυβερνήσεις, αλλά και λόγω του ότι πλέον δεν υπήρχε λόγος να κρατάνε τα προσχήματα και αποκαλύφθηκε η απόλυτη περιφρόνηση προς τον «κατώτερο» λαό μας.
5. Το ψεύδος δεν γνώρισε ποτέ καλύτερο κατάλυμα από αυτό της Ευρώπης. Η φημισμένη τιμή της εξέπνευσε άμα τη ενώσει της. Ο ελληνικός λαός έχει αξιολογηθεί στον πάτο της λίστας. Ο τρόπος που μας χειρίζονται, είναι απελπιστικά μονότονος. Οταν νιώσουν ότι κάτι κινείται εκτός των επιβεβλημένων κανόνων, περνάνε σε μια σύντομη σιωπή ώστε γρήγορα να ανακτήσουν την αυτοκυριαρχία τους. Καλύπτουν την απληστία τους πάντοτε με καθωσπρέπει συνομιλίες με τον πρωθυπουργό, εξηγώντας ότι δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός και ο λόγος της αντίδρασής τους είναι καθαρά παιδαγωγικός.
6. Με την υποθήκη του νέου μνημονίου, οφείλουμε να στείλουμε ένα ύστατο σινιάλο προς όλους, πως το καράβι μας πάει γραμμή στα βράχια. Επαληθεύτηκαν οι υποψίες μας και αν προσθέσουμε τους λεονταρισμούς Τσίπρα και Κούλη και τις διαδόσεις των Αριστερών για αντίσταση μέσω ψευδοαποχωρήσεων, χειροτερεύει η ιδιάζουσα κατάστασή μας.
7. Πού πήγε η πείρα του λαού μας, τα άμεσα αντανακλαστικά του; Η εικόνα του πολίτη είναι συγκαταβατική και πονεμένη. Εχοντας χάσει την αίσθηση του ύψους του, αντί να καταγγείλει, αφήνεται να πέσει. Δυστυχώς η συμπεριφορά μας απέναντι στη συμμορία του Σόιμπλε υπήρξε υποδειγματική. Αντιθέτως, η ευρωπαϊκή κοινότητα αντιμετωπίζει τον Ελληνα πολίτη σαν αντικείμενο μέσα στο ενεχυροδανειστήριο.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Την Κυριακή 18 Ιούνη, στις 3 μ.μ., με αφετηρία την πλατεία Εθνικής Αντίστασης
Στις 22 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την ίδρυση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), που με τη δράση του «συνόδευσε» τη δράση του ελληνικού λαού σε κάθε καμπή της Ιστορίας. Το ΣΕΗ τιμά αυτήν την επέτειο με δράσεις και εκδηλώσεις μέσα στη χρονιά. Ηδη έχει πραγματοποιηθεί η παρουσίαση της διακήρυξης και η έκθεση αρχειακού υλικού.
Εκατό χρόνια γεμάτα αγώνες, θυσίες, κατακτήσεις, αλλά και γεμάτα θέατρο, προσφορά και αγάπη για την τέχνη. Πλευρές αυτής της 100χρονης πορείας θα ψηλαφιστούν στους δρόμους της Αθήνας στον ιστορικό περίπατο, με ξενάγηση από ιστορικό, που διοργανώνει το Σωματείο την Κυριακή 18 Ιούνη, στις 15.00.
Με οδηγό τα 100 χρόνια ζωής και δράσης, σελίδες μνήμης του θεάτρου και των ανθρώπων του ζωντανεύουν μέσα από μια ιστορική περιήγηση στους δρόμους της Αθήνας, όπου ξεδιπλώνονται βήμα - βήμα οι αγώνες και οι αγωνίες του λαού, οι αγώνες και οι αγωνίες του Σωματείου. Παλιοί και νέοι ηθοποιοί, παλιοί και νέοι συνδικαλιστές μοιράζονται στιγμές από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ΣΕΗ.
Οι εννιά σταθμοί του ιστορικού περιπάτου
Η αφετηρία είναι η πλατεία Εθν. Αντίστασης (πρώην Κοτζιά), στις 15.00, εκεί όπου οι ηθοποιοί έκαναν το πιο συγκροτημένο βήμα για την οργάνωσή τους, πριν από εκατό χρόνια. Σε εκείνο το μέρος βρισκόταν το Δημοτικό Θέατρο, όπου στεγάστηκαν και τα πρώτα γραφεία του Σωματείου. Η ηθοποιός και πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ, Ελένη Γερασιμίδου, από την επιτροπή εορτασμού των 100 χρόνων του ΣΕΗ, θα αναφερθεί στην ξεχωριστή σημασία αυτής της πρωτοβουλίας. Ο Στράτος Σαραντίδης, γιος του Γεώργιου Σαραντίδη, ιδρυτικού μέλους του Σωματείου, μοιράζεται με τους παρευρισκόμενους προσωπικές μαρτυρίες. Στο χώρο θα στηθεί και πλακέτα.
Ο επόμενος σταθμός, στις 16.15, είναι στην Πειραιώς 40. Εκεί βρίσκονταν τα πρώτα γραφεία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Σε αυτή τη στάση οι παρευρισκόμενοι θα μεταφερθούν στην εποχή της μεταξικής δικτατορίας (1936). Η Ασφάλεια τοποθετεί ανθρώπους της στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το ισόγειο του οποίου οι ηθοποιοί έχουν μετατρέψει σε αίθουσα θεάτρου. Σε συγκέντρωση που είχε πραγματοποιηθεί μπροστά στην κήρυξη μιας απεργίας, πρόσωπα που μέχρι χτες ήταν «οικεία», πραγματοποιούν συλλήψεις. Οι ηθοποιοί Μαριάνθη Σοντάκη και Σάββας Στρούμπος διαβάζουν μαρτυρία του ηθοποιού Ευθύφρωνα Ηλιάδη.
Στις 17.00, ο περίπατος φτάνει στο ιστορικό κτίριο της Κοραή 4, εκεί όπου ήταν τα κρατητήρια της Kommadatur κατά τη Γερμανική Κατοχή. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «τμήμα μεταγωγών», πριν τη μεταφορά των κρατουμένων σε φυλακές - κολαστήρια στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Ο ηθοποιός Πέρης Μιχαηλίδης και η Αννα Φωτοπούλου, κόρη του Μίμη Φωτόπουλου, θα διαβάσουν αποσπάσματα από το βιβλίο του Μίμη Φωτόπουλου, «Ελ Ντάμπα, όμηρος των Εγγλέζων».
17.40Θέατρο ΡΕΞ18.20Θέατρο Τέχνης. Κατοχή, Αντίσταση. Στιγμές γεμάτες καρδιοχτύπι, για τα κρυφά μηνύματα αντίστασης και ελευθερίας που ακούγονται από σκηνής.
Στο ΡΕΞ, η ηθοποιός Ολυμπία Παπαδούκα είχε στήσει παράνομο πολύγραφο του ΕΑΜ. Η ηθοποιός Μαρία Κίτσου θα διαβάσει αποσπάσματα από μαρτυρία της Ολυμπίας Παπαδούκα. Η συγγραφέας Αλκη Ζέη και ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός, πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ, μιλούν για τα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας, Κατοχή - Αντίσταση - Εμφύλιος. Στο Θέατρο Τέχνης, η ηθοποιός Καλή Καλό, πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου, μοιράζεται προσωπικές μαρτυρίες από τα χρόνια της Κατοχής.
Η πλειοψηφία των ηθοποιών ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ Θεάτρου και είχαν αναπτύξει πλούσια αντιστασιακή δράση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα πάρτι με καλλιτεχνικό πρόγραμμα που οργάνωνε για να μαζευτούν χρήματα για την Εθνική Αλληλεγγύη, η ψυχαγωγία για τους ανάπηρους του Αλβανικού Μετώπου κάθε Κυριακή στα νοσοκομεία. Ο Αιμίλιος Βεάκης πήγαινε στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Στα θέατρα έβαζαν προκηρύξεις στις χλαίνες των Γερμανών αξιωματικών, με περιεχόμενο που τους έριχνε το ηθικό. Αντίστοιχα, προκηρύξεις έβαζαν και στα καθίσματα των θεάτρων και των κινηματογράφων, για να ενημερώνονται οι θεατές για την πορεία του αγώνα. Ακόμα, τις μέρες των μεγάλων διαδηλώσεων, των απεργιών, των εκτελέσεων, οι ηθοποιοί έκλειναν τα θέατρα. Οπως μας πληροφορεί η Ολ. Παπαδούκα στο βιβλίο της, «αυτό το μουγκό, άφωνο, κλειστό θέατρο, ήτανε μια κραυγαλέα διαμαρτυρία, σαν συνέχεια της μαχητικής διαμαρτυρίας της ημέρας. Και τότε πια... ήμασταν "στο στόμα του λύκου". Η Ασφάλεια ερχόταν την άλλη μέρα να μας ανακρίνει. "Γιατί δεν έπαιξες χτες;"»...
Επόμενος σταθμός, στις 18.50, η συμβολή των οδών Καποδιστρίου και Πατησίων, εκεί που βρισκόταν η Ειδική Ασφάλεια Αθηνών. Τα δύσκολα χρόνια των διώξεων και του κυνηγητού... Η ηθοποιός Μαρία Φωκά, μετέπειτα πρόεδρος του Σωματείου, συλλαμβάνεται. Λίγες μέρες μετά οδηγείται στις φυλακές Πατρών. Θα διαβαστεί σημείωμα της Ισμήνης Καλλέργη, κόρης της Μαρίας Φωκά. Ο Στέφανος Ληναίος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΗ το 1966, μας μεταφέρει το κλίμα της περιόδου.
Στις 19.30, στο Θέατρο «Αθήναιον» (Μάρνης και Πατησίων), οι παρευρισκόμενοι θα «ταξιδέψουν» στα χρόνια της δικτατορίας. Εκεί, ανεβαίνει η παράσταση - σύμβολο κατά της χούντας «Το μεγάλο μας Τσίρκο», του Ι. Καμπανέλλη. Η πρεμιέρα δόθηκε τον Ιούνη του '73. Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος. Τραγουδούσε ζωντανά ο Νίκος Ξυλούρης. Ο Κ. Καζάκος αναφέρεται στις ιστορικές μέρες αντίστασης του ελληνικού θεάτρου, καθώς και στη μεγάλη απεργία ηθοποιών και οικοδόμων. Θα πραγματοποιηθεί παρέμβαση και από το Συνδικάτο Οικοδόμων.
Στις 20.30, στο Θέατρο «Γκλόρια» (Ιπποκράτους 7), παίρνεται η ιστορική απόφαση επανασύστασης του, σφραγισμένου μέχρι τότε από την Ασφάλεια, Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μετά την πτώση της χούντας. Η ηθοποιός και πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ Αιμιλία Υψηλάντη αναφέρεται στα γεγονότα. Ο σκηνοθέτης και πρώην πρόεδρος του ΣΕΗ Λεωνίδας Βαρδαρός αναφέρεται στη μεγάλη απεργία της ΕΡΤ.
Ο περίπατος καταλήγει στις 21.00 στο Θεατρικό Μουσείο (Ακαδημίας 50). Πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Ενα αρχειακό υλικό σπάνιας αξίας, που με ευθύνη του υπουργείου Πολιτισμού καταστρέφεται. Η Λίλα Καφαντάρη, πρόεδρος του ΣΕΗ, θα μιλήσει για την ανάγκη ανάδειξης και πρόσβασης του λαού στο ανεκτίμητης αξίας αρχειακό υλικό του Θεατρικού Μουσείου.

  • Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα του ΣΕΗ, 2103833742, 2103817369 και στο e-mail: support@sei.gr. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Με τα παζάρια για τη ρύθμιση του χρέους να βρίσκονται σε εξέλιξη, ενόψει του Γιούρογκρουπ στις 15 Ιούνη, και με δεδομένα τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα συνοδεύουν τον όποιον συμβιβασμό προκύψει για λογαριασμό του κεφαλαίου, η προπαγάνδα της κυβέρνησης εστιάζει στο πώς θα συρθεί ο λαός να καταθέσει αδιαμαρτύρητα τόσες κι άλλες τόσες θυσίες για την επίτευξη του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία περνάει μέσα και από τη διευθέτηση του κρατικού χρέους. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα από την επιχειρηματολογία που αναπτύσσει η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία.
Ζητούν «καθαρή λύση»
Μιλάνε για «καθαρή λύση για το χρέος» και κρύβουν ότι αυτή θα είναι τέτοια μόνο για το κεφάλαιο. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν κρύβει ότι τη θέλει για «να δημιουργηθεί ασφάλεια στους επενδυτές», για να υπάρξει «ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» και για «έξοδο για δανεισμό στις διεθνείς αγορές». Λύση, δηλαδή, που θα εξασφαλίζει στα μονοπώλια ζεστό χρήμα με τη μορφή επιδοτήσεων, ενισχύσεων, φοροαπαλλαγών, που μαζί με τη φθηνή εργατική δύναμη και το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, θα δώσουν ώθηση στην ανάκαμψη των κερδών του.
Προϋπόθεση είναι, βέβαια, να εφαρμοστούν μέχρι κεραίας τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν, όπως και όσα προκύψουν στη συνέχεια, ως ανάγκη του κεφαλαίου.
Θυμίζουμε, τέλος, ότι αντίστοιχα «καθαρές λύσεις» ήταν και τα μνημόνια, τα οποία προέβλεπαν τη δανειοδότηση της Ελλάδας από τα άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης μέτρων, περικοπών και αναδιαρθρώσεων, που πλήρωσε και πληρώνει ο λαός.
Κάλπικες προσδοκίες
Η καλλιέργεια κάλπικων προσδοκιών στο λαό υπηρετείται και απ' το «επιχείρημα» πως «αν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει τελικά στο πρόγραμμα, δεν θα ισχύσουν τα μέτρα που ψηφίστηκαν τον Μάη», όπως η μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Πρόκειται για το γνωστό παιχνιδάκι «ρόλων», με τον «καλό» και τον «κακό» του κουαρτέτου (στο οποίο αρέσκεται η κυβέρνηση), προσαρμοσμένο στη συγκυρία των παζαριών για το χρέος...
Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η κυβέρνηση βρίσκονται στην ίδια πλευρά, μαζί με το κεφάλαιο και απέναντι απ' το λαό. Αν το ΔΝΤ φύγει, δεν θα πάρει μαζί του τα αντιλαϊκά μέτρα. Αντιθέτως αυτά, παλιά, νέα και μελλοντικά είναι δεδομένα, αφού απαντούν σε ανάγκες του κεφαλαίου που δεν πάει πουθενά. Η δική του κερδοφορία επιβάλλει μειώσεις στις συντάξεις, αντιμετωπίζοντας την Κοινωνική Ασφάλιση με όρους δημοσιονομικούς και μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος.
Ο ΣΕΒ είναι αυτός που ζητάει πρώτος απ' όλους παραπέρα «προσαρμογή των συντάξεων και των ασφαλιστικών εισφορών», αλλά και «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», που σημαίνει να πληρώνουν περισσότερα περισσότεροι από τα λαϊκά στρώματα, για να απολαμβάνει το κεφάλαιο φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις και άλλα προνόμια.
Τέλος, δεν υπάρχει κείμενο, απόφαση ή οδηγία της ΕΕ/Ευρωζώνης για τα δημοσιονομικά και την Κοινωνική Ασφάλιση, που να μη βάζει θέμα «προσαρμογών» στην κατεύθυνση που κινούνται και οι νόμοι που ψήφισε τον Μάη η κυβέρνηση. Είτε με βάση το ψηφισμένο χρονοδιάγραμμα, είτε σε έναν επόμενο γύρο, είναι δεδομένο ότι ο λαός θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέες περικοπές στις συντάξεις και αύξηση της φορολογίας, για να μιλήσουμε μόνο για τον κορμό των μέτρων που περιλήφθηκαν στο 4ο μνημόνιο.
«Να φύγει ο βραχνάς από το λαό»
Το επιχείρημα ότι με τη διευθέτηση θα «φύγει ο βραχνάς του χρέους απ' το λαό» που ακούγεται από κυβερνητικά στελέχη στη δημόσια συζήτηση, στόχο έχει να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους και άρα η στήριξή της επιβάλλεται! Κανένας «βραχνάς» δεν πρόκειται να φύγει και καμιά ελάφρυνση δεν πρόκειται να υπάρξει για το λαό από τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, πόσο μάλλον που η συζήτηση δεν αφορά την απομείωσή του, αλλά μόνο κάποιες ...ευκολίες πληρωμής!
Απεναντίας, ανεξάρτητα από το σενάριο που θα επιλεγεί τελικά, οποιαδήποτε ρύθμιση θα συνοδεύεται από ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως «προκαταβολικά» έκανε η κυβέρνηση με το τέταρτο μνημόνιο και τις τροπολογίες του αίσχους που ψήφισε μόλις την περασμένη Παρασκευή.
Πραγματικός «βραχνάς» για το λαό είναι τα μέτρα που φορτώθηκαν στην πλάτη του ιδιαίτερα τα προηγούμενα εφτά χρόνια και τα οποία καμιά διευθέτηση του χρέους δεν πρόκειται να τα αναιρέσει. Αντίθετα, θα του φορτώσει κι άλλα. «Βραχνάς» είναι ο στόχος για ανάκτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τον οποίο μοιράζονται όλα τα αστικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε τελική ανάλυση, «βραχνάς» για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η ίδια η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, από την οποία θα απαλλαγεί μόνος του, οργανώνοντας την πάλη και τη συμμαχία για την ανατροπή της.
Η «έξοδος από την επιτροπεία»
Απ' αυτήν τη σκοπιά και η «έξοδος απ' την επιτροπεία» είναι ένα ευφυολόγημα που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος, επαναλαμβάνει, προφανώς όχι τυχαία, πως «το γεγονός ότι θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιτυγχάνουμε συγκεκριμένους στόχους, έτσι ώστε να παραμένει βιώσιμη η πορεία του ελληνικού χρέους, είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα, αυτό αφορά το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης. Ξέρετε ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης βρίσκονται υπό μια μορφή αυξημένου ελέγχου των προϋπολογισμών τους, όμως αυτό εντάσσεται στις συνθήκες κανονικότητας της ΕΕ και της Ευρωζώνης».
Η επιτροπεία εντός της ΕΕ είναι μόνιμη, με ένα κάρο μηχανισμούς και μνημόνια διαρκείας, όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας, το Ευρωπαϊκό Eξάμηνο και άλλα. Πρόκειται για εργαλεία «επόπτευσης» της εφαρμογής από τα κράτη - μέλη των αντιλαϊκών κανόνων και στόχων που συναποφασίζουν, με κριτήριο το γενικό συμφέρον των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, με δεδομένη την ανισομετρία που μεγαλώνει στο εσωτερικό της ΕΕ/Ευρωζώνης. Οπως μόνιμη είναι εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης η επίθεση στα δικαιώματα των λαών, αφού αυτό επιβάλλει το διαρκές και μόνιμο κυνήγι του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους για τα μονοπώλια και η ενίσχυση της θέσης τους στην αρένα του ανταγωνισμού.
«Σταθερότητα» για το κεφάλαιο
Οσο για το επιχείρημα ότι «η ρύθμιση του χρέους θα εξασφαλίσει τη σταθερότητα», είναι προφανές ότι αναφέρεται στη σταθερότητα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για να θεριεύουν τα κέρδη του με όλες τις αντιλαϊκές παραμέτρους που την εγγυώνται. Με ακάλυπτες επιταγές για την περίοδο της ανάκαμψης, επιχειρείται να αποσπαστεί η συναίνεση του λαού σε μια πολιτική που ακουμπάει ζεστά μετρητά, πλούτο που ο λαός παράγει, στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων.
Κουνάνε το δάχτυλο στο λαό να μη διαταράξει την οικονομική - πολιτική - γεωπολιτική σταθερότητα και τον «εθνικό στόχο» της ανάκαμψης. Να αποδεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα που θα απαιτηθούν ακόμα για την επίτευξή του. Εκβιάζουν, δηλαδή, τη συναίνεση του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική και θέλουν να τον δεσμεύσουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, που εκτός των άλλων υπαγορεύουν και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που εξυφαίνονται στην ευρύτερη περιοχή.
Εμπλοκή που εξελίσσεται και βαθαίνει σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας και η οποία απαιτείται απ' την αστική τάξη για την αναβάθμιση του ρόλου της, για την ανάκαμψη των κερδών της μέσα κι απ' την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο αγωγών Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Τα κριτήρια της «αξιοπιστίας»
Τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με την καθυστέρηση και τα «μπρος - πίσω» στην ψήφιση ορισμένων μέτρων, που είναι προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», άρα και για τη συζήτηση σχετικά με το χρέος, όπως έγινε με τις τροπολογίες που ψηφίστηκαν την Παρασκευή, πλήττεται η «αξιοπιστία» της χώρας και δυσκολεύει η προσπάθεια για οποιαδήποτε διευθέτηση. Η κυβέρνηση ανταπαντά πως κάνει ό,τι χρειάζεται για να εξασφαλίσει λύση στο χρέος και υπερθεματίζει ότι ο επικείμενος συμβιβασμός και η έξοδος στις αγορές θα αποτελέσουν επιβεβαίωση και ψήφο εμπιστοσύνης στην αξιοπιστία της χώρας.
Από τι εξαρτάται, επομένως, η αξιοπιστία για την οποία μιλάνε όλοι; Από το πόσο γρήγορα και το πόσο αποφασιστικά προχωράει η κυβέρνηση τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις, ώστε να δημιουργείται «δημοσιονομικός χώρος», όπως λένε, για το κεφάλαιο και να πιάνονται τα κριτήρια για διευθέτηση του χρέους και έξοδο στις αγορές.
Επομένως, κριτήριο της «αξιοπιστίας» απέναντι στην ΕΕ και το κεφάλαιο είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να προωθεί την αντιλαϊκή πολιτική και να καταφέρνει ταυτόχρονα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Το «παράσημο» αυτής της αξιοπιστίας δίκαια το διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του και η ΝΔ προσπαθεί απεγνωσμένα να του το πάρει, προβάλλοντας τη δική της πρόταση διακυβέρνησης ως την πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Η διέξοδος για το λαό
Πίσω απ' την κυβερνητική προπαγάνδα και την αντιπαράθεση με τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, καραδοκεί η πικρή για το λαό αλήθεια, ότι σε συνθήκες καπιταλισμού θα πληρώνει ξανά και ξανά για ένα χρέος που σώρευσε το κεφάλαιο και οι θυσίες του θα πέφτουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, σε ό,τι αφορά τα πραγματικά του συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες. Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, καμιά θυσία για το χρέος και την ανάκαμψη της πλουτοκρατίας. Χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Απ' τα βάρη του κεφαλαίου που αχθοφορεί ο λαός, μπορεί να τον απαλλάξει μόνο η ένταση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο η εργατική εξουσία, με τη μονομερή διαγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μπορεί να εγγυηθεί μια ανάπτυξη με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, όπου όλοι οι διαθέσιμοι πόροι και τα μέσα θα κατευθύνονται για την ευημερία και την προκοπή του.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget