11/05/17
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Βάρδια της Κόκκινης Φρουράς ελέγχει τις άδειες εισόδου μπροστά στο Σμόλνι. Οκτώβρης του 1917
25 Οκτώβρη: Η νίκη της ένοπλης εξέγερσης, η διακήρυξη για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου

Στη 1.25 τη νύχτα της 25ης Οκτώβρη τμήμα ναυτών, κοκκινοφρουρών και στρατιωτών κατέλαβε το κεντρικό ταχυδρομείο.

Στις 2 τη νύχτα στρατιώτες του 6ου Εφεδρικού Τάγματος Μηχανικού κατέλαβαν το σταθμό Νικολάγιεφσκι, μερικές ώρες πριν στρατιώτες του συντάγματος Ισμαΐλοφσκι και ναύτες πραγματοποιούσαν παρόμοια επιχείρηση στο σταθμό της Βαλτικής.

Την ίδια στιγμή, στον ηλεκτροσταθμό της πόλης έφτασε επίτροπος εκ μέρους της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής ( (ΣΕΕ). Το διορισμό του ενέκρινε η εργοστασιακή επιτροπή του ηλεκτροσταθμού, που ανέλαβε και την περιφρούρησή του. Με πρόταση του επιτρόπου διακόπηκε ο φωτισμός των κτιρίων της κυβέρνησης.

Κατά τις 8 περίπου το πρωί ο σταθμός της Βαρσοβίας βρισκόταν, επίσης, κάτω από τον έλεγχο της ΣΕΕ.

Τη νύχτα έγινε συνεδρίαση της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων, όπου συζητήθηκε το ζήτημα της σύνθεσης της μελλοντικής εργατοαγροτικής κυβέρνησης, του λεγόμενου Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων.

Στις 3 τη νύχτα ο επίτροπος του συντάγματος του Κέκσγκολμ απαίτησε από τον διευθυντή του κεντρικού τηλεφωνικού σταθμού ν' αποσυνδέσει τα τηλέφωνα της Προσωρινής Κυβέρνησης και του επιτελείου της στρατιωτικής περιφέρειας. Ο διευθυντής αρνήθηκε κατηγορηματικά να εκτελέσει τη διαταγή αυτή.

Στις 7 το πρωί τμήματα του συντάγματος του Κέκσγκολμ κατέλαβαν το σταθμό και αποσύνδεσαν τα περισσότερα τηλέφωνα του επιτελείου και της κυβέρνησης.

Στις 3.30 το καταδρομικό «Αβρόρα» αγκυροβόλησε κοντά στη γέφυρα Νικολάγιεφσκι, σε μικρή απόσταση από τα Χειμερινά Ανάκτορα.

Με διαταγή της ΣΕΕ άρχισε η μεταφορά στην πρωτεύουσα τμήματος 8.000 ένοπλων ναυτών από τις πόλεις Ελσινγκφορς (Ελσίνκι), Ρέβαλ (Ταλίν) και Κρονστάνδη. Κατά τις 6 οι ναύτες κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της Κρατικής Τράπεζας και τα γραφεία των κεντρικών εφημερίδων. Το πρωί της 25ης Οκτώβρη σχεδόν ολόκληρη η Πετρούπολη είχε περάσει στα χέρια των εξεγερμένων.

Με αυτά τα δεδομένα και ενώ οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τα σπουδαιότερα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, ο Λένιν, στις 10 το πρωί, γράφει εκ μέρους της ΣΕΕ την έκκληση «Προς τους πολίτες της Ρωσίας!», με την οποία έκανε γνωστό το πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια ενός οργάνου του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων της Πετρούπολης, στα χέρια της ΣΕΕ, που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου και της φρουράς της Πετρούπολης.

Η Προσωρινή Κυβέρνηση, που ανακοίνωσε ότι θα βρίσκεται σε διαρκή συνεδρίαση, με διάταγμά της ανέθεσε στο μέλος της Προσωρινής Κυβέρνησης Κίσκιν «ευρύτατες αρμοδιότητες για την επαναφορά της τάξης στην πρωτεύουσα και την υπεράσπιση της Πετρούπολης από κάθε είδους αναρχικές εκδηλώσεις, απ' όπου και αν προέρχονταν αυτές, βάζοντας κάτω από τον έλεγχό του τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές».

Στις 10 περίπου ο Κερένσκι με το εύλογο πρόσχημα της υποδοχής από την επαρχία των στρατευμάτων «που είναι πιστά στην Προσωρινή Κυβέρνηση» έφυγε από την εξεγερμένη Πετρούπολη.

Κατά τις 12 κυκλώθηκε το ανάκτορο Μαριίνσκι, όπου στεγαζόταν το Προκοινοβούλιο. Μέσα σε μία ώρα είχε καταληφθεί.

Στις 14.35 στην αίθουσα συνεδριάσεων του Σμόλνι συνήλθε σ' έκτακτη συνεδρίαση το Σοβιέτ της Πετρούπολης, όπου διαβάστηκε η ανακοίνωση της ΣΕΕ για την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης και τη νίκη της Επανάστασης.

Στη συνεδρίαση, για πρώτη φορά μετά από τα γεγονότα του Ιούλη, μίλησε ανοιχτά ο Λένιν. Εκεί ο Λένιν διακήρυξε: «Η εργατοαγροτική Επανάσταση, για την αναγκαιότητα της οποίας μιλούσαν συνεχώς οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε».

Στην εισήγησή του για τα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας, ο Λένιν είπε: «Τώρα μάθαμε να δουλεύουμε ενωμένοι. Αυτό μαρτυρεί η Επανάσταση που έγινε πριν λίγο. Εχουμε τη δύναμη εκείνη της μαζικής οργάνωσης που θα νικήσει τα πάντα και θα οδηγήσει το προλεταριάτο έως την παγκόσμια επανάσταση» (Απαντα, τόμ. 35, σελ. 2-3, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).

Κατά τις 6 το απόγευμα περικυκλώθηκαν και τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου παρέμενε η Προσωρινή Κυβέρνηση.

Το Συνέδριο των Σοβιέτ

Το βράδυ ξεκίνησε στο Σμόλνι τις εργασίες του το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων. Κατά την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ήταν παρόντες 649 αντιπρόσωποι, από τους οποίους 390 μπολσεβίκοι, 160 εσέροι, 72 μενσεβίκοι κ.λπ. Οι μενσεβίκοι, οι «δεξιοί εσέροι» και οι άλλοι συμβιβασμένοι, όταν πείστηκαν ότι η πλειοψηφία των συνέδρων ήταν με το μέρος των μπολσεβίκων, εγκατέλειψαν επιδεικτικά τη συνεδρίαση.

Στη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου καταλήφθηκαν με έφοδο και τα Χειμερινά Ανάκτορα. Οι επαναστατημένοι στρατιώτες, ναύτες και κοκκινοφρουροί όρμησαν στο εσωτερικό των Χειμερινών Ανακτόρων. Σε μια από τις αίθουσες μια ομάδα από ευέλπιδες με τα όπλα επί σκοπόν προσπάθησε να εμποδίσει τους επιτιθέμενους, αλλά αφοπλίστηκε χωρίς δυσκολία. Στην επόμενη αίθουσα συνάντησαν μια ακόμη ομάδα που παρέδωσε τα όπλα αμαχητί.

Η πόρτα που οδηγούσε στην αίθουσα όπου βρίσκονταν οι υπουργοί της Προσωρινής Κυβέρνησης ήταν ανοιχτή. Ο Β. Αντόνοφ - Οφσέενκο, ένας από τους καθοδηγητές της ένοπλης εξέγερσης στην Πετρούπολη, θυμάται: «Στο άλλο δωμάτιο βρίσκουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, που παρίσταναν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και μοιάζουν μ' έναν τρεμουλιαστό γκριζόχρωμο λεκέ. "Στο όνομα της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής σάς συλλαμβάνω!", τους δηλώνω. Οι πρώην υπουργοί παραδίδουν τα έγγραφα και τα όπλα που τους απόμειναν».

Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν υπάρχει πια. Ο Κερένσκι από το Πσκοφ, όπου είχε μεταβεί, εξέδωσε νέα «διαταγή»: «Εν ονόματι της σωτηρίας της πατρίδας, όλοι οι διοικητές και επίτροποι να παραμείνουν στις θέσεις τους, όπως και εγώ διατηρώ τη θέση μου, του Ανώτατου Διοικητή, ωσότου η Προσωρινή Κυβέρνηση εκδηλώσει τη θέλησή της».

Στις 3.10 το πρωί στους αντιπροσώπους του 2ου Συνεδρίου των Σοβιέτ διαβάστηκε τηλεγράφημα του Αντόνοφ - Οφσέενκο, που έκανε γνωστό ότι τα μέλη της Προσωρινής Κυβέρνησης στάλθηκαν στο φρούριο Πετροπάβλοφσκ, ότι οι ευέλπιδες και οι αξιωματικοί αφοπλίστηκαν, ότι φρούραρχος των Χειμερινών Ανακτόρων διορίστηκε ο Γκριγκόρι Τσουντνόφσκι, επίτροπος του εφεδρικού συντάγματος Πρεομπραζένσκι. Στη συνέχεια, διαβάστηκαν στους αντιπροσώπους μια σειρά ανακοινώσεις για το πέρασμα στο πλευρό του εξεγερμένου λαού των στρατιωτικών μονάδων που είχαν σταλεί από τον Κερένσκι κατά της Πετρούπολης.

Από την πλευρά της ομάδας των μπολσεβίκων, ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι διάβασε το γραμμένο από τον Λένιν διάγγελμα «Προς τους εργάτες, τους στρατιώτες και τους αγρότες!»,με το οποίο διακηρυσσόταν το πέρασμα όλης της εξουσίας στα χέρια των Σοβιέτ και δινόταν η εντολή να εξασφαλιστεί πραγματική επαναστατική τάξη.

Το διάγγελμα τέλειωνε με την έκκληση για επαγρύπνηση και σταθερότητα. Θυελλώδη χειροκροτήματα διέκοπταν επανειλημμένα το διάβασμα του διαγγέλματος.

Στις 5 το πρωί, σχεδόν ομόφωνα (με 2 κατά και 12 λευκά), το Συνέδριο επικύρωσε το ντοκουμέντο αυτό, που σήμαινε ότι το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ παρέλαβε την εξουσία από τη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή και διακήρυξε το πέρασμα όλης της εξουσίας στη χώρα στα χέρια των Σοβιέτ των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών αντιπροσώπων.

Τα διατάγματα για την ειρήνη και τη γη

Στις 9 το βράδυ της 26ης Οκτώβρη άρχισε η δεύτερη συνεδρίαση του Συνεδρίου. Εισηγήσεις για δύο βασικά ζητήματα, για την ειρήνη και για τη γη, έκανε ο Λένιν.

Στις 11 ψηφίστηκε το διάταγμα για την ειρήνη, με το οποίο η εργατοαγροτική εξουσία εξέφραζε την αποφασιστικότητά της να υπογράψει αμέσως ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και επανορθώσεις. Το διάταγμα θεωρούσε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως το μεγαλύτερο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα και καλούσε τους λαούς και το πιο πρωτοπόρο τμήμα τους, την εργατική τάξη, να επέμβουν στην υπόθεση της πάλης για την ειρήνη στον κόσμο.

Στις 2 τη νύχτα της 27ης Οκτώβρη ψηφίστηκε το δεύτερο ιστορικό ντοκουμέντο - το «Διάταγμα για τη γη». Στην εισήγησή του ο Λένιν ανέφερε: «Η κυβέρνηση της εργατοαγροτικής Επανάστασης πρέπει πρώτα πρώτα να λύσει το ζήτημα της γης, ζήτημα που μπορεί να καθησυχάσει και να ικανοποιήσει τις τεράστιες μάζες της αγροτικής φτωχολογιάς» (Απαντα, τόμ. 35, σελ. 23, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»). Με το διάταγμα όλη η γη των γαιοκτημόνων, η γη της τσαρικής οικογένειας και η εκκλησιαστική γη δημεύονταν χωρίς αποζημίωση.

Το διάταγμα υιοθετούσε ως οδηγό για την πραγματοποίηση των αγροτικών μετασχηματισμών την «Εντολή των αγροτών για τη γη», η οποία είχε συνταχθεί από τους εσέρους το Μάη του 1917 συνοψίζοντας 242 εντολές τοπικών Σοβιέτ αγροτών αντιπροσώπων.

Στην «Εντολή» διακηρυσσόταν ως κατεύθυνση η κατάργηση του δικαιώματος ατομικής ιδιοκτησίας της γης, περιλάμβανε, όμως, και άρθρα που δε συμφωνούσαν με το αγροτικό πρόγραμμα των μπολσεβίκων. «Εδώ ακούγονται φωνές ότι το διάταγμα το ίδιο και η εντολή έχουν συνταχτεί από τους σοσιαλιστές - επαναστάτες», σημείωνε ο Λένιν. «Ας είναι και έτσι. Δεν έχει σημασία ποιος τα συνέταξε. Ως δημοκρατική, όμως, κυβέρνηση που είμαστε, δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε την απόφαση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων (...) Η ζωή είναι ο καλύτερος δάσκαλος και αυτή θα δείξει ποιος έχει δίκιο (...) Η ουσία είναι ν' αποκτήσει η αγροτιά σταθερή πεποίθηση ότι στο χωριό δεν υπάρχουν πια τσιφλικάδες, ότι οι ίδιοι οι αγρότες πρέπει να λύσουν όλα τα ζητήματα, να οργανώσουν οι ίδιοι τη ζωή τους» (Απαντα, τόμ. 35, σελ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).

Η εργατο-αγροτική κυβέρνηση

Το Συνέδριο σχημάτισε εργατοαγροτική κυβέρνηση - το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων. Οι αριστεροί εσέροι, που υποστήριζαν στο Συνέδριο τους μπολσεβίκους, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη σοβιετική κυβέρνηση και έτσι η πρώτη της σύνθεση ήταν καθαρά μπολσεβίκικη.

Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων έγινε ο Βλαντιμίρ Ουλιάνοφ Λένιν. Στο Συμβούλιο μπήκαν οι λαϊκοί επίτροποι: Εσωτερικών Α. Ρίκοφ, Γεωργίας Β. Μιλιούτιν, Εργασίας Α. Σλιάπνικοφ, Εμπορίου και Βιομηχανίας Β. Νογκίν, Λαϊκής Παιδείας Α. Λουνατσάρσκι, Εξωτερικών Λ. Τρότσκι, Δικαιοσύνης Ν. Γκλέμποφ - Αβίλοφ, Εθνικοτήτων Ι. Β. Στάλιν, στρατιωτική επιτροπή από τους Β. Αντόνοφ - Οφσέενκο, Ν. Κριλένκο και Π. Ντιμπένκο.

Ακολούθησε εκλογή νέας Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ.

Γύρω στις 6 το πρωί στις 27 Οκτώβρη το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ έκλεισε τις εργασίες του.


Σε διάρκεια δύο ημερών είχε εκπληρώσει ένα ιστορικά σπουδαίο έργο: Εδραίωσε τη νίκη της ένοπλης εξέγερσης, διακήρυξε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ο πρέσβης των ΗΠΑ δεν χάνει την ευκαιρία να αναδεικνύει το ρόλο της Ελλάδας για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή
Μια συνοπτική ανασκόπηση της κατάστασης και των συμφερόντων που συγκρούονται στην περιοχή

Εντονη κινητικότητα αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση στα Βαλκάνια, υπογραμμίζοντας με κάθε αφορμή τον αναβαθμισμένο ρόλο που θέλει να παίξει στην ευρύτερη περιοχή, με τις «δάφνες» του παλιότερου μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη Βαλκανική και με ατζέντα την προώθηση ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που ευθυγραμμίζονται με τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης για ανάδειξη της χώρας σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κέντρο.

Σταχυολογώντας ορισμένες από τις δραστηριότητες του τελευταίου μόνο διμήνου, όπου συμμετείχε ή πρωτοστάτησε η ελληνική κυβέρνηση, ξεχωρίζει η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, ΠΓΔΜ, Βουλγαρίας, Αλβανίας στη Θεσσαλονίκη, η συνάντηση στη Νέα Υόρκη των ΥΠΕΞ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Κροατίας, Ρουμανίας, η συνάντηση Τσίπρα - Μπορίσοφ στην Καβάλα και η υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για την κατασκευή της «Σιδηροδρομικής Εγνατίας», με χρηματοδότηση και της ΕΕ.

Ακολούθησαν η πρώτη τετραμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Σερβίας - Βουλγαρίας - Ρουμανίας στη Βάρνα της Βουλγαρίας και μετά στη Θεσσαλονίκη η υπουργική συνάντηση για την Ασφάλεια και την Ενέργεια, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ.

Οπως, εξάλλου, διαρρέεται από κυβερνητικές πηγές, τις επόμενες μέρες αναμένεται στην Ελλάδα ο ΥΠΕΞ της Αλβανίας για συνομιλίες εφ' όλης της ύλης (μειονότητα, ΑΟΖ κ.ά.), ενώ μετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην ΠΓΔΜ και την επικράτηση του σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ, καλλιεργείται κλίμα αναθέρμανσης των διαπραγματεύσεων για το όνομα και έχουν ήδη υπάρξει εκατέρωθεν επισκέψεις από τους ΥΠΕΞ των δύο χωρών.

Από το «κάδρο» δεν θα μπορούσε να λείπει η Τουρκία, με όλη την γκάμα των θεμάτων που αφορούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η επικείμενη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα, η πρώτη σε τέτοιο επίπεδο τα τελευταία 65 χρόνια, και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, όπως αυτή που διαμορφώνεται από την ένταση στις σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ, δίνει τον τόνο.
Σε κάθε περίπτωση, η αίσθηση που δημιουργείται, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ, είναι ότι η κυβέρνηση «ανεβάζει στροφές» σε ό,τι αφορά την παρέμβαση στη Βαλκανική, με στόχο να διευθετήσει ανοιχτές υποθέσεις με γειτονικά κράτη, που επιδρούν και στις σχέσεις τους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προωθώντας ταυτόχρονα τα γενικότερα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών αυτών συμμαχιών, σε μια ευαίσθητη από κάθε άποψη περιοχή, όπου συγκεντρώνονται ισχυρές γεωπολιτικές αντιθέσεις και ξεδιπλώνονται πολύμορφα σχέδια ανταγωνιστικών μονοπωλιακών ομίλων.

Το «όραμα» και τα εργαλεία

Το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης, να αναβαθμιστεί η χώρα σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, επεκτείνεται αναπόφευκτα στα Βαλκάνια, όπου χαράσσεται ένα βασικό τμήμα του ενεργειακού και μεταφορικού δικτύου, με πύλη εισόδου την Ελλάδα από και προς τις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο στις διμερείς και πολυμερείς συναντήσεις της κυβέρνησης με τους αρχηγούς των κρατών της Βαλκανικής, κυριάρχησαν τα θέματα των δικτύων και υπογράφτηκαν συμφωνίες για τον εκσυγχρονισμό των οδικών και των σιδηροδρομικών συνδέσεων, αλλά και την κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου.

Μια πλευρά αυτού του σχεδιασμού αποτυπώνεται στη δήλωση του Ελληνα ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά, ότι «η Ελλάδα φροντίζει να διασυνδεθούν οι υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων με τους μεγάλους αγωγούς που θα έρθουν σε μας ή με τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου». Για να γίνει καλύτερα αντιληπτός αυτός ο σχεδιασμός, είναι χρήσιμο να δούμε ορισμένα από τα βασικότερα έργα που «τρέχουν» αυτήν την περίοδο στον τομέα της Ενέργειας και των Μεταφορών:

  • Απ' την Ανατολική Μακεδονία - Θράκη θα περάσει ο υπό κατασκευή αγωγός φυσικού αερίου ΤΑP (μεταφέρει αέριο από τα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν στην Κασπία), ετοιμάζεται ο διασυνδετήριος ελληνοβουλγαρικός αγωγός φυσικού αερίου IGB και προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς τα σχέδια κατασκευής πλωτού σταθμού Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (ΥΦΑ) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη, για τον οποίο δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ΗΠΑ, που διαθέτουν ποσότητες σχιστολιθικού φυσικού αερίου προς εξαγωγή.
  • Σχεδιάζεται η κατασκευή μεγάλου εμπορευματικού κέντρου στην Αλεξανδρούπολη και η σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία. Πρόκειται για έργο ενταγμένο στο συνολικότερο σχέδιο κατασκευής της λεγόμενης «σιδηροδρομικής Εγνατίας», το οποίο αποσκοπεί να συνδέσει την Αδριατική με τη Μαύρη Θάλασσα και το Δούναβη, ξεκινώντας από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και καταλήγοντας στα βουλγαρικά λιμάνια της Βάρνας, του Μπουργκάς και του Ρούσε.
  • Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης παίζει κομβικό ρόλο σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και έτσι εξηγείται το ενδιαφέρον που προσελκύει από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στο πλαίσιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
Ο παράγοντας ΗΠΑ

Στους σχεδιασμούς που περιγράφονται πιο πάνω, κυρίαρχος είναι ο ρόλος των ΗΠΑ, που έχουν κραταιά στρατιωτική παρουσία στα Βαλκάνια και ισχυρά οικονομικά - γεωπολιτικά συμφέροντα, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη. Απ' αυτήν τη σκοπιά, τα σχέδια και οι φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης ευθυγραμμίζονται πλήρως με αυτά των ΗΠΑ, μέσα από τη συμμετοχή της και στο ΝΑΤΟ, όπως επιβεβαίωσε η πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ, που σχολιάστηκε ως η πιο ένθερμη ανάμεσα στις κυβερνήσεις των δύο χωρών, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια.

Ας δούμε όμως πώς βλέπουν οι ΗΠΑ το ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή των Βαλκανίων, μέσα από τις δηλώσεις του λαλίστατου και υπερδραστήριου πρέσβη τους στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Τζ. Πάιατ, το επόμενο διάστημα αναμένεται «μια πολύ έντονη αμερικανική δραστηριοποίηση στη Βόρεια Ελλάδα, όπως και στη Θεσσαλονίκη, (...) ως πύλης εισόδου μέσω της Ελλάδας προς τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων», επαναλαμβάνοντας πως «οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή».

«Εκτιμά» ότι «οι αμερικανικές εταιρείες έχουν να προσφέρουν σημαντική τεχνογνωσία για τους σταθμούς LNG στην Ελλάδα», ενώ σε σχέση με την Αλεξανδρούπολη διευκρινίζει σε δηλώσεις του πως «μία μεγάλη αμερικανική επένδυση στην περιοχή, στον τομέα του LNG (...) θα μπορούσε κυριολεκτικά να τη μεταμορφώσει. Θα ήταν καταλύτης για την περαιτέρω ανάπτυξη του ρόλου της Αλεξανδρούπολης ως σημείου σύνδεσης μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, των παγκόσμιων αγορών, της Μαύρης Θάλασσας, ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής».

Προσθέτει πως «Ελλάδα και ΗΠΑ συμφωνούν οι πόρτες της Ευρώπης να παραμείνουν ανοιχτές και ότι πρέπει να βοηθήσουμε αυτές τις χώρες (σ.σ. των Βαλκανίων) να επιτύχουν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να καταστούν επιτυχημένα μέλη της ευρωατλαντικής κοινότητας. Και σε αυτήν την προσπάθεια η Θεσσαλονίκη έχει να διαδραματίσει επιτελικό ρόλο».

Χαρακτηριστική είναι και η σύνδεση, εκ μέρους των ΗΠΑ, αυτών των σχεδιασμών με τη στήριξη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. Οπως εκτιμά ο Πάιατ, «η επιστροφή της Ελλάδας στην οικονομική ανάπτυξη θα της δώσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες του ρόλου της, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας προς τους γείτονές σας στα Δυτικά Βαλκάνια, ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα ευρωατλαντικά θεσμικά όργανα, προς την ένταξη στην ΕΕ και προς το ΝΑΤΟ, εάν βέβαια το επιλέξουν».

Οι ιδιαίτερες βλέψεις της ΕΕ

Αν και με πιο διπλωματική γλώσσα, στις συνεδριάσεις των οργάνων της ΕΕ και στις αποφάσεις της, τα Δυτικά Βαλκάνια συναντώνται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, ενώ τα σουλάτσα κορυφαίων παραγόντων είναι δηλωτικά του ενδιαφέροντός της.

 Στην παρούσα φάση, ως προτεραιότητα εμφανίζεται η ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών στις ιμπεριαλιστικές δομές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που θα λειτουργήσει ανασταλτικά και στην προσπάθεια της Ρωσίας να διατηρήσει και να επεκτείνει τα ερείσματά της στην περιοχή.

Θυμίζουμε πως στην ΕΕ δεν είναι ακόμα η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη και η Σερβία. Στο ΝΑΤΟ δεν έχουν ενταχθεί η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, η ΠΓΔΜ και η Σερβία.
Υπάρχει επίσης η εκφρασμένη βούληση της Γερμανίας να παίξει πιο ενεργό ρόλο, με ένα νέο «ειδικό σχέδιο Μάρσαλ» για τα Δυτικά Βαλκάνια, όπως πλασάρεται, προκειμένου να διευρυνθεί η δράση των γερμανικών μονοπωλίων και να μπουν πιο δυναμικά στο ξαναμοίρασμα αγορών που επιχειρείται στην περιοχή, σχεδόν μια 20ετία μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Ημιεπίσημα και από διαρροές, το εγχείρημα εμφανίζεται ως προσπάθεια ξεπεράσματος της «επιβράδυνσης» των οικονομιών σε αυτές τις χώρες, που δεν έχουν ενταχθεί στην ΕΕ, με πόρους από ένα ειδικό ευρωενωσιακό ταμείο, αποκαλούμενο «Berlin Plus». Μεταξύ άλλων, επιδιώκεται η βελτίωση των υποδομών στις οδικές συγκοινωνίες και στις μεταφορές, με οδικούς άξονες που θα συνδέουν τη Σερβία με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και το Βελιγράδι με τα Τίρανα, μέσω Πρίστινας.

Πρέπει, πάντως, να σημειωθεί ότι ούτε στο εσωτερικό της ΕΕ υπάρχουν ίδια συμφέροντα ανάμεσα στα κράτη - μέλη σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με τη Ρωσία, γεγονός που οξύνει κι άλλο τις αντιθέσεις. Για παράδειγμα, ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης σε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, θέλουν διατήρηση και διεύρυνση των σχέσεων με τη Ρωσία, με δεδομένη τη μεγάλη αλληλεξάρτηση των οικονομιών τους.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η Γερμανία στηρίζει τα σχέδια απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, αλλά την ίδια ώρα προχωράει η κατασκευή του αγωγού «Nord Stream 2», που θα διασχίζει τον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας και θα μεταφέρει στη χώρα ρωσικό αέριο. Αντίστοιχα, η Ιταλία δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδια για συμμετοχή στην προέκταση του λεγόμενου «Turkish Stream», που αφορά τη μεταφορά ρωσικού αερίου μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.

Στο παιχνίδι Ρωσία, Κίνα, Τουρκία

Οπως γίνεται αντιληπτό, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί δεν γίνονται σε «κενό αέρος», αλλά σε περιβάλλον κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται με διάφορα μέσα και αφορμές, σε όλο το τόξο από τη Βαλτική μέχρι την Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο. Βασικός παίκτης, με διαχρονικά ισχυρά συμφέροντα στα Βαλκάνια, είναι η Ρωσία, που αντιδρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟκαι στην προσπάθεια των ανταγωνιστών της να περιορίσουν την επιρροή της σε παραδοσιακούς συμμάχους της στη Βαλκανική.

Τις τελευταίες μέρες δεν πέρασε απαρατήρητη η «δωρεάν» παραχώρηση έξι ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών (MiG-29) στη Σερβία, ενώ υπάρχει δέσμευση για επιπλέον 30 άρματα μάχης και 30 τεθωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα. Η Ρωσία αντέδρασε έντονα και στην ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, που ολοκληρώθηκε μόλις το περασμένο καλοκαίρι.

Ανάλογη είναι η κινητικότητα που αναπτύσσει και η τουρκική αστική τάξη, αξιοποιώντας το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο στην περιοχή των Βαλκανίων, για να διεισδύει με οικονομικά και άλλα μέσα. Πρόσφατο παράδειγμα είναι οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού, Αχμετ Νταβούτογλου, περί Τούρκων και Αλβανών που είναι «αδέλφια και ένα». Οπως και η «ενοποιητική πλατφόρμα» που ανακοίνωσαν οι κυβερνήσεις Αλβανίας - Κοσσυφοπεδίου, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για μελλοντικό ενιαίο κράτος. Η ανάπτυξη των σχέσεων Τουρκίας - Ρωσίας και ταυτόχρονα η κρίση στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

Απ' το χορό δεν λείπει τέλος η Κίνα, καθώς το μεγαλεπήβολο σχέδιο για αναβίωση του «Δρόμου του Μεταξιού» περνάει μέσα απ' την Ελλάδα και τα άλλα βαλκανικά κράτη, που αποτελούν τον προθάλαμο για τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης. Γι' αυτό έχει ιδιαίτερες βλέψεις στον τομέα των υποδομών για τη διευκόλυνση των μεταφορών εμπορευμάτων (λιμάνια, σιδηρόδρομους, οδικούς άξονες), που περιλαμβάνουν και την Ελλάδα.

Συνοψίζοντας το τεράστιο εύρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή και βάζοντας στο «κάδρο» το ρόλο και τη στάση της Ελλάδας, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα δήλωσε τον περασμένο Σεπτέμβρη: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω την Κίνα ή πολλούς από τους άλλους εταίρους σας να σκέπτονται με τον τρόπο που σκεπτόμαστε εμείς την ευρύτερη περιφερειακή επιρροή της Ελλάδας. Το ρόλο της ως προμαχώνα της Ευρώπης, μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο των προκλήσεων στην Αν. Μεσόγειο, στο Μαγκρέμπ, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα (...) προφανώς υπήρξαν πολλές ρωσικές επενδύσεις, πολλές ρωσικές δραστηριότητες. Η Ρωσία είναι σημαντικός παίκτης σε αυτό το μέρος του κόσμου. Αυτό που μας ανησυχεί είναι η διαφάνεια (...) Το αντίθετο, δηλαδή η απόλυτη διαφάνεια, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα που φέρνουν οι αμερικανικές εταιρείες όταν επενδύουν ή κάνουν επιχειρήσεις σε περιοχές όπως η Ελλάδα».

Αντίστοιχα, στην κόντρα για το πού θα καταλήξει η «Εθνική Ασφαλιστική», η παρέμβαση Πάιατ έγειρε την πλάστιγγα προς το αμερικανικό επιχειρηματικό σχήμα που τη διεκδικούσε από τους Κινέζους, ενώ σε ό,τι αφορά το Ναυπηγείο της Σύρου, η «επισήμανση» των Αμερικανών ότι δεν πρέπει να καταλήξει σε χώρα εκτός ΝΑΤΟ, προμηνύει την πώλησή του στον αμερικανικό όμιλο που το διεκδικεί.

Οι λαοί να καθορίσουν τις εξελίξεις

Το μήνυμα είναι σαφές: Η στρατηγική σχέση Ελλάδας - ΗΠΑ, στην οποία αναφέρθηκε αμέτρητες φορές ο Αλ. Τσίπρας κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και η θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, είναι αυτά που καθορίζουν τα όρια της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» της και το περιεχόμενο των ρόλων που αναλαμβάνει στα Βαλκάνια, αλλά και στη Μέση Ανατολή.

Γι' αυτό ο Π. Καμμένος καμαρώνει ότι «η διεθνής κοινότητα ζητάει την εμπλοκή της Ελλάδας (...) Και αυτό πράττουμε». Αυτό κάνει και τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης, Στ. Πιτσιόρλα, να ομολογεί χωρίς περιστροφές, πριν από λίγες μέρες, ότι «θα πρέπει να δούμε τι δυνατότητες υπάρχουν και τι κινδύνους διατρέχουμε (...) κινδυνεύουμε να μείνουμε στα λόγια αν δεν καταλάβουμε τι δυνάμεις συγκρούονται στην περιοχή (...) Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ μεγάλα πράγματα με τους Κινέζους, κάποια και με τους Ρώσους, σε ορισμένους τομείς. Ομως, δεν μπορούμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε, χωρίς σοβαρούς κινδύνους».

Ο ίδιος υπενθύμισε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η πολιτική παρέμβαση της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, «με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία», διαδικασία από την οποία, όπως είπε, «δεν πρέπει να μείνει έξω η Ελλάδα» και σημείωσε πως «πολλοί θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός των νέων συνδέσεων που διαμορφώνονται μεταξύ Δυτικών Βαλκανίων και Μαύρης Θάλασσας».

«Η Ελλάδα είναι στην Ευρωζώνη και ταυτόχρονα παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ. Πρέπει να διαπραγματευτούμε και να επηρεάσουμε ώστε στις επιλογές που θα κάνουν, να έχουν μέσα την ικανοποίηση μέρους έστω των ελληνικών συμφερόντων», ήταν η κατακλείδα όσων δήλωσε, με ακροατήριο τους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας.

Επομένως, η σύγκρουση που εξελίσσεται στην περιοχή και η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας, που παίρνει και στρατιωτικά χαρακτηριστικά, με την παρουσία της στο Κόσσοβο, την επίβλεψη του εναέριου χώρου του Μαυροβουνίου από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία και άλλες αποστολές, τίποτα καλό δεν προμηνύει για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Αντίθετα, η αναμόχλευση εθνικισμών και η αναζωπύρωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών χτυπούν «καμπανάκι» για επικίνδυνες εξελίξεις σε βάρος τους.

Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να ορθώσει ανάστημα στη βουτιά που τον σπρώχνει η κυβέρνηση σε ένα καζάνι που βράζει. Να πει «όχι» στην εμπλοκή σε σχεδιασμούς εχθρικούς προς τα συμφέροντά του, να τους αντιπαλέψει, ενισχύοντας την αλληλεγγύη του και την πάλη του, από κοινού με τους άλλους λαούς της περιοχής, ενισχύοντας πρώτα απ' όλα το μέτωπο ενάντια στην αστική τάξη της κάθε χώρας, στους εκμεταλλευτές, οι οποίοι, την ώρα που τσακώνονται για τη μοιρασιά της πίτας, ενωμένοι κατακρεουργούν τα δικαιώματά τους.

Η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, η αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του λαού, είναι ο μόνος δρόμος για την ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή, την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων, στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.


Β. Π.

Οι βιομήχανοι παραγγέλνουν το βάθεμα της εργασιακής ζούγκλας, η κυβέρνηση το κάνει πράξη...
Με ένα μπαράζ συντονισμένων τοποθετήσεων και παρεμβάσεων, οι ενώσεις και οι φορείς του μεγάλου κεφαλαίου στρώνουν το έδαφος για την «επόμενη μέρα» της αντεργατικής επίθεσηςπου απαιτεί η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο, μάλιστα, το γεγονός ότι η προβολή των αξιώσεων του κεφαλαίου, οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων του ενάντια στα ασφαλιστικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, εκφράζονται με έναν τρόπο τόσο απροκάλυπτο, που δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ίδια ώρα που ετοιμάζει ακριβώς αυτόν το νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, να... «βγαίνει στα κεραμίδια»απέναντι στις δυνάμεις που «επιθυμούν τη συντριβή της εργασίας»!

Μέσα σε αυτόν το συντονισμένο καταιγισμό αντεργατικών παρεμβάσεων από τραπεζίτες, εφοπλιστές, επικεφαλής επιμελητηρίων κ.ά., αναμφισβήτητα ρόλο «πρώτου βιολιού» κρατά ο ΣΕΒ: Με ημερίδες, συνεντεύξεις Τύπου, «μελέτες» και «εκθέσεις» για το «μέλλον της εργασίας», οι βιομήχανοι ξεδιπλώνουν τη στρατηγική του κεφαλαίου για τα νέα χτυπήματα στις εργασιακές σχέσεις και σε όλη τη ζωή των εργαζομένων, προκειμένου να ανακάμψουν και να ενισχυθούν τα κέρδη των μονοπωλίων.

Οι αντεργατικές στοχεύσεις του ΣΕΒ επικεντρώνονται στην παγίωση και την εμβάθυνση της επίθεσης στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, στην παραπέρα αύξηση της «ευελιξίας», με επέκταση των ήδη υπαρχόντων μορφών (π.χ. μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία κ.ο.κ.) και την προσθήκη νέων, ενώ δεν κρύβει τις επιδιώξεις του να μπουν νέοι φραγμοί στη συνδικαλιστική δράση, στη λειτουργία των συνδικάτων, με πρώτο ζητούμενο την παραπέρα υπονόμευση του απεργιακού δικαιώματος.

Επαναλαμβανόμενο μότο του ΣΕΒ και των εκπροσώπων του είναι το «Καμία επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυαν πριν την κρίση», κάνοντας σαφές ότι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης προϋποθέτει τη μονιμοποίηση όλων των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και στους μισθούς που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης.

Η εργασιακή ζούγκλα συστατικό στοιχείο της ανάπτυξής τους

Επιχειρώντας να στηρίξει την απαίτησή του για μονιμοποίηση και παραπέρα επέκταση της εργασιακής ζούγκλας, στο τελευταίο εβδομαδιαίο οικονομικό δελτίο του ο ΣΕΒ φτάνει στο σημείο να ισχυριστεί ότι «το ισχύον θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς εργασίας, αν μη τι άλλο, βοήθησε στην εξομάλυνση των αδιεξόδων της ανεργίας που προκάλεσε στην ιδιωτική οικονομία η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή (...) Χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού, καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανεργία θα ήταν σήμερα σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα από το υψηλό 27% του 2013, ενώ η ύφεση θα συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς».

Στο ίδιο μήκος κύματος, επιχειρεί να απειλήσει τους εργαζόμενους επαναλαμβάνοντας το γνωστό παραμύθι πως «μια τέτοια επιστροφή στο παρελθόν θα σηματοδοτήσει το τέλος της όποιας ανάκαμψης και της συνακόλουθης αύξησης της απασχόλησης, και την απαρχή νέων περιπετειών για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και εργασίας».

Στην πραγματικότητα, οι βιομήχανοι ξεκαθαρίζουν με τον τρόπο τους ότι οι αντεργατικές ανατροπές αποτελούν συστατικό στοιχείο της ανάπτυξης, την οποία λανσάρουν ως «ελπίδα» στο λαό η κυβέρνηση, η ΝΔ και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Αυτό που απαιτούν είναι να συνεχιστεί η κατάργηση ουσιαστικά των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων και η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων με τις οποίες επιβλήθηκαν μεγάλες μειώσεις στους μισθούς, να συνεχιστεί η παραπέρα γενίκευση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Οσον αφορά τον «κατώτερο μισθό», για τον οποίο το κεφάλαιο επιθυμεί να συνεχίσει να προσδιορίζεται από το κράτος του, ο ΣΕΒ απροκάλυπτα ομολογεί ότι με τα 586 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών εργαζόμενους και τα 511 ευρώ μεικτά για τους νεότερους... «βρισκόμαστε σε ένα επίπεδο ισορροπίας της αγοράς»!

Η τοποθέτηση του ΣΕΒ, ότι «η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση είναι μια ανιστόρητη ουτοπία», δεν είναι ένα καπρίτσιο των εγχώριων βιομηχάνων. Το κεφάλαιο ούτε επιθυμεί, ούτε πρόκειται να δώσει πίσω όσα άρπαξε από τους εργάτες στα χρόνια της κρίσης. Το κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους, οι εντεινόμενοι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, η φιλοδοξία του εγχώριου κεφαλαίου να παράγει «διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα», όπως το διατύπωσε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, σημαίνουν ότι η επίθεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, συνολικά στα δικαιώματα και τις ζωές των εργαζομένων, θα πρέπει να κλιμακωθούν σε τέτοιο βαθμό που να μπορούν να «ανταγωνιστούν» την αντίστοιχη αγορά εργασίας στην Ασία, τη Λατινική Αμερική ή στις γειτονικές βαλκανικές χώρες.

Γι' αυτό ακριβώς, την ώρα που γίνονται φανερές οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής να «απογειώσουν» την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, για τους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους είναι «ανιστόρητη ουτοπία» τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι κατακτήσεις τους σε προηγούμενες φάσεις του καπιταλισμού, συνολικότερα οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην όσο γίνεται μεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεών τους.

Ακριβώς, μάλιστα, επειδή ένα τέτοιο εμπόδιο είναι η οργάνωση και πάλη των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις και στους κλάδους, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου επιχειρούν να αλυσοδέσουν τη συνδικαλιστική δράση, τη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων.

Στρώνοντας το έδαφος για αυτήν την επίθεση που έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ξεκινώντας το αποφασιστικό ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία, ο ΣΕΒ, σε συνέδριο που διοργάνωσε την προηγούμενη βδομάδα, χαρακτηρίζει «χαμηλά τα ποσοστά συμμετοχής εργαζομένων στις αποφάσεις για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων» και κάνει λόγο για «περιπτώσεις κατάχρησης της πρακτικής να εξουσιοδοτείται το Διοικητικό Συμβούλιο από την Γενική Συνέλευση για κήρυξη απεργίας», όπως και για «συχνές περιπτώσεις παράνομης παρεμπόδισης εισόδου». Οι βιομήχανοι, δηλαδή, επεκτείνουν τις αντεργατικές αξιώσεις τους και στη λήψη αποφάσεων από διοικήσεις σωματείων μετά από εξουσιοδοτήσεις Γενικών Συνελεύσεων, ενώ ευθέως αμφισβητούν το δικαίωμα των εργαζομένων να περιφρουρούν την απεργία τους.

Επιπλέον, ο ΣΕΒ κάνει λόγο για «υπερβολικό εύρος προστασίας συνδικαλιστών (αριθμός προστατευόμενων, διάρκεια)». Σε συνέχεια των σχετικών αντεργατικών παρεμβάσεων που νομοθέτησε η κυβέρνηση στην προηγούμενη «αξιολόγηση» (με διεύρυνση των λόγων απόλυσης συνδικαλιστών από την εργοδοσία), το κεφάλαιο αξιώνει να έχει εντελώς λυμένα τα χέρια του να απολύει όποιους συνδικαλιστές παλεύουν για τα εργατικά συμφέροντα και δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις τους.

Συνεταίροι στις ανατροπές κυβέρνηση – ΝΔ

Απέναντι σε αυτές τις συντονισμένες παρεμβάσεις των εργοδοτικών ενώσεων, η κυβέρνηση κατά την πάγια τακτική της εμφανίζεται στα λόγια να... εξανίσταται για την κατάσταση στην αγορά εργασίας και να επαναλαμβάνει τα παραμύθια περί «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά την «έξοδο από τα μνημόνια», την ίδια ώρα που στην πραγματικότητα ρίχνει την εργατική τάξη ακόμα πιο βαθιά στην εργασιακή ζούγκλα.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο μονιμοποίησε όλες τις αντεργατικές ανατροπές που θεσμοθέτησαν οι προκάτοχοί της, αλλά πρόσθεσε νέα κρίσιμα χτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως ήταν η «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, η ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας με αιχμή τις χαρακτηριζόμενες ως τουριστικές περιοχές, η διευκόλυνση των «δουλεμπορικών», η έμμεση «νομιμοποίηση» του εργοδοτικού «λοκ άουτ» απέναντι στις απεργίες και πολλά άλλα...

Ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, ακριβώς όπως αυτές καταγράφονται και παραπάνω, την ώρα που 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες από τα αστικά δικαστήρια, η κυβέρνηση συμφώνησε ήδη με το κουαρτέτο να φέρει άμεσα νομοθετική ρύθμιση που υπονομεύει παραπέρα το απεργιακό δικαίωμα, αυξάνοντας τον αριθμό εργαζομένων που απαιτείται για να συγκροτείται απαρτία στις Γενικές Συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων για τη λήψη απεργιακής απόφασης...

Και βέβαια, στο έργο αυτό έχει βρει καλό συνεταίρο: Η ΝΔ, διά του αρμόδιου τομεάρχη, Γ. Βρούτση, έχει ήδη δεσμευτεί από το βήμα της Βουλής ότι θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, επιβεβαιώνοντας ότι πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνουν οι «καβγάδες» τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται στην εφαρμογή των αντεργατικών ανατροπών για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η εργατική απάντηση

Αν η στρατηγική του κεφαλαίου στοχεύει στο να έχει απέναντί της τον μεμονωμένο εργάτη, όπως και σε επίπεδο κλάδου ξεχωριστά τους εργάτες μιας επιχείρησης και όχι όλο τον κλάδο, αν πολύ περισσότερο επιχειρεί να στάξει το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, των «κοινών συμφερόντων» εργατών - εργοδοσίας, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη την ταξική τους ενότητα, την ενιαία πάλη κατά του κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου αντιστρατεύονται τα δικά τους.

Απέναντι στο «μέλλον της εργασίας» που παρουσιάζουν και ετοιμάζουν το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, το οποίο είναι η εμβάθυνση της εργασιακής ζούγκλας, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιτάξουν τις δικές τους διεκδικήσεις, την πάλη για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους, τη συγκέντρωση δυνάμεων για το πέρασμα στην αντεπίθεση, για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.


Γ. Ζαχ.

Δεδομένου ότι τα αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» συμφωνούνται με ρυθμούς «πολυβόλου», στην πρώτη γραμμή των «διλημμάτων» των αστικών επιτελείων βρίσκεται το ζήτημα κάποιας μορφής, όπως οι ίδιοι την αποκαλούν, «καθαρής εξόδου» (δηλαδή χωρίς «δεκανίκια») από τα μνημόνια, ή «εναλλακτικά» με την υπαγωγή του ελληνικού κράτους σε ειδική πιστωτική γραμμή στήριξης (ECCL) της Ευρωζώνης, που με τη σειρά της αναμένεται να στηρίξει για όσο διάστημα χρειαστεί την ομαλή πρόσβαση για νέα κρατικά δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές. Την ίδια ώρα, ορθάνοιχτο είναι και το ενδεχόμενο για κάποια «ενδιάμεση», «υβριδικού» χαρακτήρα «λύση», την οποία, αν και δεν ομολογείται δημόσια, «γυροφέρνει» και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για «εναλλακτικές» που παραπέμπουν το λαό από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, ενώ η αποκατάσταση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους - σήμερα υπολείπεται κατά πολλές βαθμίδες στην κλίμακα αξιολόγησης των διεθνών «οίκων» - θα απαιτεί την ολόπλευρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και την προσθήκη νέων.

Οπως όλα δείχνουν, η αναβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων αλλά και των ιδιωτικών χρεογράφων από τους διεθνείς «οίκους» πιστοληπτικής αξιολόγησης έχει ακόμη μπόλικο δρόμο να διατρέξει. Σε αυτό το φόντο, η ανάκτηση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους έχει όρο και προϋπόθεση την εμπέδωση και τη διεύρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής και των μέτρων, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η έξοδος του ελληνικού κράτους στις «αγορές» με σχετικά ανταγωνιστικό κόστος και επιτόκια.

Την ίδια ώρα, στην περίπτωση του σεναρίου «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο, ακόμη και με την ίδια ρότα αντιλαϊκής πολιτικής, διαφαίνονται «κίνδυνοι» για υψηλά ή και απαγορευτικά επιτόκια στον κρατικό δανεισμό, ενώ σε αυτήν την περίπτωση η ΕΚΤ δεν θα αποδεχόταν «κατ' εξαίρεση» ελληνικά ομόλογα, χωρίς την ειδική πιστωτική γραμμή (ECCL) της Ευρωζώνης. Αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως μια ακόμη «βαλβίδα ασφαλείας» και εγγύηση για τις υποθέσεις του κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδείχνεται βασικός μοχλός για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών διεργασιών, και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, μέχρι το 2060, όπως άλλωστε προβλέπεται και από τη σχετική απόφαση - συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 15ης Ιούνη 2017, σχετικά με το κλείσιμο της 2ης «αξιολόγησης».

Ως πρόσθετο αντιλαϊκό εργαλείο και συμπληρωματικά με όλα τα προηγούμενα, το «πλαίσιο της ΕΕ» προβλέπει ειδικούς εποπτικούς ελέγχους μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κάθε κράτος, μέσω των «μηχανισμών στήριξης». Η εν λόγω διαδικασία στην περίπτωση του ελληνικού κρατικού χρέους αναμένεται να κρατήσει για δεκαετίες, κι ενώ σε πλήρη ισχύ θα βρίσκονται τα «μνημόνια» των ευρωπαϊκών εξαμήνων κ.ο.κ.


Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή στην «κανονικότητα» του κεφαλαίου, ανεξάρτητα απ' το τι θα διαδεχτεί το μνημόνιο, θα απαιτεί διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα και παρεμβάσεις, κι ενώ η «επίφοβη» και αναιμική ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου θα βασίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, το τσάκισμα αυτοαπασχολούμενων για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας, το διαρκές μάτωμα του λαού για τους επόμενους στόχους του κεφαλαίου, την πολύπλευρη στήριξη της ανταγωνιστικότητάς του.

Από τις εργασίες της Συνάντησης στην αίθουσα που συνεδρίαζε το Σοβιέτ Εργατών και Στρατιωτών μετά τη νίκη της Επανάστασης
Ολοκληρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής 3 Νοέμβρη οι εργασίες της 19ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), με την έγκριση του «Καλέσματος», όπου περιγράφονται οι κοινές δράσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για το 2018.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών μίλησαν και οι 103 εκπρόσωποι των ΚΚ που συμμετείχαν στη 19η Διεθνή Συνάντηση, η οποία φιλοξενήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) με θέμα «100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση: Τα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, αναζωογονώντας την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό».

Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, συμμετείχαν επίσης οι Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, Δανάη Χέλμη, συνεργάτης του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στο κείμενο του «Καλέσματος», που θα δοθεί τις αμέσως επόμενες μέρες στη δημοσιότητα, υπογραμμίζονται η σημασία της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ, καθώς και η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού στις μέρες μας.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε την Παρασκευή το χαιρετισμό του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Συνάντηση και σήμερα δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία - παρέμβαση του Κόμματος.

Η τοποθέτηση του ΚΚΕ στη Συνάντηση στο Λένινγκραντ, που παρουσιάστηκε από τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
Αγαπητοί σύντροφοι και αγαπητές συντρόφισσες αντιπρόσωποι των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων,

Ιδιαίτερη συγκίνηση νιώθουμε που βρισκόμαστε εδώ στο Λένινγκραντ, στη συνάντηση που φιλοξενεί το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ακριβώς 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Εμείς συνεχίζουμε να αποκαλούμε την Πετρούπολη, Λένινγκραντ, το όνομα που πήρε προς τιμήν του ηγέτη της κοσμοϊστορικής σημασίας επανάστασης που άλλαξε τις τύχες και την πορεία της ανθρωπότητας, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και την ανατολή μιας νέας κοινωνίας. Του ιδρυτή του νέου εργατικού κράτους, της πρώτης σοσιαλιστικής δημοκρατίας που γνώρισε η ανθρωπότητα, άσχετα αν αυτή η πορεία ανακόπηκε το 1991, ύστερα από τραγικά λάθη και αδυναμίες, επιτρέποντας την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Είναι ακράδαντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, κόκκινη από πραγματική ζωή και δημιουργία και η κόκκινη σημαία θα υψωθεί ξανά στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, σε όλη τη Ρωσία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, στην Ευρώπη, στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, την Ωκεανία, σε όλο τον κόσμο.

Το ΚΚΕ νιώθει ιδιαίτερη περηφάνια, γιατί την πρώτη μέρα που έπεφτε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, είχε το θάρρος μέσω του «Ριζοσπάστη» να διαλαλήσει «Σύντροφοι, ψηλά τη σημαία! Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών!».

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η ιστορική μελέτη, η ίδια η ταξική πάλη επιβεβαιώνει ένα βασικό γενικό συμπέρασμα: Η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, αντιπροσωπεύει πλέον ένα ιστορικά παρωχημένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι στις ταξικές κοινωνίες η σύγκρουση των τάξεων πάντα είναι βίαιη, ακριβώς γιατί η ίδια η έννοια και η ουσία της εξουσίας και της διεκδίκησης αυτής σημαίνει επιβολή, βία. Οι ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας επέρχονται μόνο με επαναστάσεις, δηλαδή με κίνηση μαζών, υπό την ηγεσία της ανερχόμενης κάθε φορά τάξης και την καθοδήγηση του κόμματός της, των πολιτικών εκπροσώπων της. Τέτοιες ήταν όλες οι αστικές επαναστάσεις και στη συνέχεια οι προλεταριακές, ενώ πριν από τις αστικές επαναστάσεις, επίσης οι ανατροπές επέρχονταν μέσω πολέμων, με την επιδρομή και πολεμική υπεροχή λαοτήτων - φυλών που διέθεταν πιο ανεπτυγμένα μέσα παραγωγής.

Στην πάλη για την εξουσία, όπως και στην ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, η κίνηση δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά με αρκετά ζιγκ - ζαγκ, με άλματα και πισωγυρίσματα.

Η εργατική τάξη ηγέτιδα δύναμη στην υπόθεση της κοινωνικής προόδου

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εχοντας πλήρη συνείδηση όλων των παραπάνω, ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφύγει το μεγαλύτερο δίδαγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Οτι η ανερχόμενη δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στο νέο, τον κομμουνιστικό.

Κι αυτό συνέβη τον Οκτώβρη στη Ρωσία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο σαρώθηκαν καθυστερήσεις αιώνων, προκαπιταλιστικές επιβιώσεις. Οι κατακτήσεις στη Σοβιετική Ρωσία και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ επιτεύχθηκαν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μόνιμων απειλών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υπονόμευσης της παραγωγής.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μας πείσουν ότι η πορεία των πληθυσμών στις απέραντες εκτάσεις της τσαρικής Αυτοκρατορίας, η γενική πολιτική τους στάθμη θα ήταν η σημερινή, εάν δεν είχε νικήσει η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, εάν δεν είχε ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ίδιο ισχύει και για άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική.

Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δεν μπορούμε να τα μετρήσουμε με τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό, όπως και δεν μπορούμε να μετρήσουμε τη στάθμη του καπιταλισμού του 21ου, του 20ού, ακόμα και του 19ου αιώνα, σε σχέση με εκείνο που έδωσαν οι πρώτες νεογέννητες καπιταλιστικές σχέσεις στους πιο πίσω αιώνες, ήδη από τον 14ο αιώνα σε αστικά κέντρα της Ιταλίας, κι ας δέχτηκαν στη συνέχεια μεγάλο καταστροφικό πισωγύρισμα.

Μόνο την τάση της αλματώδους ανάπτυξης για το σύνολο της κοινωνίας, για τη θεαματική άνοδο του επιπέδου κοινωνικής ευημερίας, μας δίνει η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μας δώσει την πραγματική εικόνα της, στις σημερινές συνθήκες, όπου η επιστήμη, η γνώση, η εργασιακή ικανότητα, η παραγωγικότητα, έχουν φτάσει αντικειμενικά σε διαφορετικά ύψη. Γενικότερα, η αστική κριτική συγκαλύπτει στην ιστορία της ΕΣΣΔ ότι πρόκειται για τα πρώτα ιστορικά βήματα της ανώριμης βαθμίδας της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ιδιαίτερα αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι νεότερες γενιές, οι νέοι και οι νέες των χωρών μας, για να μην πέφτουν εύκολα στην παγίδα της σκόπιμης διαστρέβλωσης που πλασάρεται με μπόλικη μάλιστα δόση επιστημονικοφάνειας. Γιατί οπωσδήποτε οι διάφοροι ιστορικοί που υπηρετούν σήμερα τον καπιταλισμό, γνωρίζουν ότι το φούντωμα του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο πάταγε γερά πάνω στην επίδραση που ακτινοβολούσαν οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ενωσης για αρκετές δεκαετίες.

Παρ' όλα αυτά, εμείς οι κομμουνιστές ξέρουμε ότι το χρέος μας δεν είναι να αποσιωπούμε τις αδυναμίες του κινήματός μας, αλλά να τις κριτικάρουμε ανοιχτά, για να απαλλαγούμε οριστικά από αυτές. Γι' αυτό σε αυτές τις συναντήσεις μας δεν έχουν θέση οι βερμπαλισμοί, τα μεγάλα λόγια και τα ζήτω μόνο, αλλά και το ουσιαστικό ξετύλιγμα των απόψεων που θα συμβάλλουν και στη σωστή εξέταση του παρελθόντος, αλλά και ο σαφής προσδιορισμός του παρόντος, για να μπορέσουμε να κάνουμε το άλμα στο μέλλον.

Ο δρόμος χαράχτηκε

Γι' αυτό η πείρα του Οκτώβρη είναι ανεξάντλητη και κυρίως επίκαιρη. Εκεί είναι που πρέπει οι κομμουνιστές όλου του κόσμου να ανατρέχουμε, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα των άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων που ακολούθησαν μέσα σε ιστορικά αυστηρά προσδιορισμένες συνθήκες.

Η νίκη του σοσιαλισμού - σαν πρώτης ανώριμης φάσης του κομμουνισμού - ενάντια στον καπιταλισμό έδειξε ότι η εργατική τάξη, ως μόνη πραγματικά επαναστατική τάξη, έχει το ιστορικό καθήκον να πραγματοποιήσει μέχρι τέλους τα βασικά καθήκοντά της:

ü Να ανατρέψει, να συντρίψει τους εκμεταλλευτές, την αστική τάξη, που είναι ο κυριότερος οικονομικός και πολιτικός εκπρόσωπός τους. Να τσακίσει την αντίδρασή τους, να κάνει αδύνατες οποιεσδήποτε απόπειρές τους να επαναφέρουν το ζυγό του κεφαλαίου, τη μισθωτή σκλαβιά.

ü Να προσελκύσει και να οδηγήσει κάτω από την επαναστατική πρωτοπορία του Κομμουνιστικού Κόμματος όχι μόνο όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο ή τη μεγάλη πλειοψηφία του, αλλά και όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων από το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Να τους διαφωτίσει, οργανώσει, διαπαιδαγωγήσει, μέσα από την ίδια την πορεία μιας σκληρής πάλης και ταξικής σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές.

ü Ταυτόχρονα, πρέπει να εξουδετερώσει και να κάνει ακίνδυνες τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εργατική εξουσία, που θα έχουν τα μεσαία στρώματα, οι μικρονοικοκυραίοι στη γεωργία, στο εμπόριο, στη βιοτεχνία, σε υπηρεσίες που σχετίζονται με επιστημονικά αντικείμενα, αλλά και οι κρατικοί υπάλληλοι, τμήματα δηλαδή πολυάριθμα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

ü Για την επιτυχία της νίκης έναντι του καπιταλισμού απαιτούνται σωστές σχέσεις ανάμεσα στο καθοδηγητικό κόμμα της επαναστατικής αλλαγής, το Κομμουνιστικό Κόμμα και στην επαναστατική τάξη, την εργατική τάξη, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων. Μόνο το ΚΚ, αν αποτελεί πραγματικά πρωτοπορία της τάξης, αν αποτελείται από αφοσιωμένους κομμουνιστές που τους ατσάλωσε και τους μόρφωσε η πείρα της ταξικής επαναστατικής πάλης, αν το ΚΚ έχει καταφέρει να δεθεί με τη ζωή της τάξης του και μέσω αυτής με όλη τη μάζα των εκμεταλλευομένων και έχει καταφέρει να εμπνεύσει σε αυτήν την τάξη και τη μάζα του λαού εμπιστοσύνη, μόνο τότε ένα τέτοιο Κόμμα είναι ικανό να καθοδηγήσει τις μάζες στην πιο αποφασιστική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.

ü Το προλεταριάτο μόνο κάτω από την καθοδήγηση ενός τέτοιου Κόμματος είναι σε θέση να αναπτύξει όλη τη δύναμη της επαναστατικής του επίθεσης, να εκμηδενίσει την αντίσταση της διεφθαρμένης από την αστική τάξη εργατικής αριστοκρατίας, τους εξαγορασμένους και συμβιβασμένους συνδικαλιστές του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού και να οδηγηθεί στη νίκη. Μόνο οι εργάτες και άλλα λαϊκά στρώματα που απελευθερώθηκαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, μπορούν να αναπτύξουν όλη την πρωτοβουλία και δραστηριότητα μέσα από τους δικούς τους επαναστατικά γεννημένους νέους θεσμούς, για πρώτη φορά στην Ιστορία, όπως ήταν στη Ρωσία τα σοβιέτ, να γίνει πραγματικότητα η συμμετοχή στη διακυβέρνηση, από την οποία είναι αποκλεισμένοι κατά τη διάρκεια της αστικής εξουσίας, παρά τις ψευδαισθήσεις που αυτή παρέχει ως προς τη συμμετοχή. Η εργατική τάξη, συμμετέχοντας στα όργανα εξουσίας από κάτω έως πάνω, με την ίδια την πείρα της μαθαίνει πραγματικά να χτίζει το σοσιαλισμό, να δημιουργεί μια νέα κοινωνική εθελοντική πειθαρχία, διαμορφώνει για πρώτη φορά στην Ιστορία μια ένωση ελεύθερων ανθρώπων, εργατών της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ü Η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο δεν σταματά την ταξική του πάλη ενάντια στην αστική τάξη, αλλά το αντίθετο. Κάνει αυτήν την πάλη «εξαιρετικά πλατιά, οξυμένη, ανελέητη», όπως επεσήμανε και ο Λένιν. Ιδιαίτερα πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού την επισήμανση και πλέον διαπιστωμένη ιστορική πείρα από όλους μας, ότι κάθε ασυνέπεια ή θεωρητική, γενικότερα ιδεολογική - πολιτική αδυναμία στο ξεσκέπασμα των αναθεωρητών, των οπορτουνιστών, των ρεφορμιστών, μπορεί να σημάνει μεγάλη αύξηση του κινδύνου ανατροπής της εργατικής εξουσίας από την αστική τάξη, αφού αυτούς θα χρησιμοποιήσει αύριο, όπως ιστορικά ουκ ολίγες φορές ήδη έκανε, για την αντεπανάσταση.

ü Η διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής από κάθε ΚΚ στη χώρα του, αλλά και η προσπάθεια αυτή να αγκαλιάσει το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, είναι βασική προϋπόθεση για πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η αξιοποίηση της τεράστιας πείρας των μπολσεβίκων σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αποτελεί το φωτεινό φάρο - οδηγό, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα όλων των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με την πείρα κάθε επαναστατικού κινήματος στη χώρα του. Πρέπει ουσιαστικά να μας προβληματίσει γιατί δεν αφομοιώθηκε και δεν κυριάρχησε αυτή η πείρα στη συνέχεια, αλλά επικράτησαν και υιοθετήθηκαν άλλα, λαθεμένα κριτήρια προσδιορισμού του χαρακτήρα της επανάστασης.

ü Το καθήκον κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος, επειδή σήμερα ακριβώς βρισκόμαστε σε φάση συνολικού πισωγυρίσματος, αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς και σε κάθε περιοχή ξεχωριστά, πρέπει να είναι η ένταση της προετοιμασίας της εργατικής τάξης κάθε χώρας, σε καθημερινή βάση, με σκληρή ιδεολογικοπολιτική δουλειά και ταξική δράση, για τις στιγμές της επαναστατικής έξαρσης που μέλλονται να 'ρθουν. Γιατί η εποχή μας εξακολουθεί να είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η εποχή της ανατροπής του καπιταλισμού άνοιξε με τον Οκτώβρη του 1917, εκεί ο δρόμος χαράχτηκε, ξεκίνησε η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Γι' αυτό ηχούν στα αυτιά μας επίκαιρα τα λόγια του Λένιν, ότι η αρχή έγινε, αλλά σε ποια χώρα, οι προλετάριοι ποιας χώρας θα τον τελειώσουν, δεν είναι αυτό το κύριο ζήτημα. Γι' αυτό και δεν τα διπλώνουμε, δεν υποχωρούμε. Γι' αυτό είναι βαθιά πεποίθησή μας ότι αυτό το έργο πρέπει να το τελειώσουμε.

Για την ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης βρίσκουν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βαθιά διασπασμένο, με τεράστιες δυσκολίες, να στέκεται κάπως αμήχανο, βλέποντάς το ως σύνολο, παρά τα επιμέρους θετικά βήματα που γίνονται σε ξεχωριστές χώρες, με την αναμφισβήτητη προσπάθεια πολλών πρωτοπόρων ηγεσιών και ολόκληρων οργανώσεων σε διάφορες χώρες.

Η ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στον 21ο αιώνα, πρέπει να βασιστεί σε ορισμένες απαραίτητες ακλόνητες παραδοχές.

Θεωρία μας είναι ο μαρξισμός - λενινισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός. Αναντικατάστατος είναι ο ρόλος του ΚΚ. Ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ο χαρακτήρας της επανάστασης της εποχής μας ως σοσιαλιστικής, δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων.

Η αστική τάξη έχει χάσει ακόμα πριν από την επανάσταση του 1917 τον προωθητικό της ρόλο, είναι στην εποχή της αντίδρασης, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός στο τελευταίο του στάδιο είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει. Οπως έδειξε άλλωστε και η πείρα του Οκτώβρη, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για καμιά συνεργασία - συμμαχία με την αστική τάξη, κάποια τμήματά της, στο όνομα της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας ή αποφυγής κάποιων «φιλοπόλεμων δυνάμεων». Η αστική τάξη και η εξουσία της, ως σύνολο, υπονομεύουν και καταστέλλουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, κατακτήσεις, προετοιμάζουν πολέμους και με τις «συνθήκες ειρήνης» τους. Η συμμαχία της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες αυτοαπασχολούμενους είναι η προοπτική για την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, για το σοσιαλισμό.

Στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση, γιατί κανένα όργανο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί. Η γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, απέτυχε παταγωδώς, προκάλεσε μεγάλη ζημιά, οδήγησε σε ήττα το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, ενσωμάτωσε εργατικές δυνάμεις στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης, οδήγησε στον παροπλισμό αγωνιστικές, προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνικής εξέλιξης,

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ως πρώτη ανώριμη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ανέδειξε ποιες νομοτέλειες πρέπει να γνωρίζει η επαναστατική πρωτοπορία, να μην τις παραβιάζει, ώστε να εξαλείφει συνειδητά και σχεδιασμένα τα φύτρα της αντεπανάστασης. Πιο συγκεκριμένα, ολέθρια για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και προοπτική είναι η θεωρία και πρακτική του «σοσιαλισμού με αγορά», είτε αυτή δικαιολογεί την ανοχή σε καπιταλιστικές σχέσεις, είτε στη μακροχρόνια στήριξη της μικρής εμπορευματικής παραγωγής, είτε στη μακρόχρονη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος με όρους εμπορίου. Και οι τρεις περιπτώσεις, η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί, υπονομεύουν τον κεντρικό σχεδιασμό, τον άμεσα κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τελικά καταλήγουν να υπονομεύουν την εργατική εξουσία, αναδημιουργούν και αναπτύσσουν - ισχυροποιούν τις δυνάμεις της αντεπαναστατικής ανατροπής. Ετσι, αντί για νίκη του κομμουνισμού, έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό, όπως συνέβη τελικά, με ορόσημο το 1991.

Οι μορφές και οι τρόποι που θα γίνεται αυτό το πισωγύρισμα δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία. Στην πρώην ΕΣΣΔ έγινε σταδιακά, μέσω της οπορτουνιστικής διολίσθησης σε βάθος χρόνου, ξεκινώντας από το 1956 και ξέσπασε βίαια το 1991, με την οριστική διάλυση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και την άνοδο στην εξουσία νέων καπιταλιστικών δυνάμεων, ασκώντας την εξουσία με τη μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αλλού μπορεί να γίνεται ακόμα σταδιακά διατηρώντας την εξουσία του ΚΚ, όμως με σαφή πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης και εδραίωσης καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Οσο κι αν αυτή εμφανίζεται ή ειλικρινά πιστεύεται ότι είναι προσωρινή λύση τακτικής, ακόμα κι εκεί που δεν έχουν γίνει ακόμα κυρίαρχες οι καπιταλιστικές σχέσεις, γρήγορα αυτές θα κυριαρχήσουν, φέρνοντας νέο κύμα σύγχυσης και απογοήτευσης στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Η γραμμή αυτή είναι η αρχή του θανάτου για την προοπτική μας. Η ιστορική πείρα πλέον μας δείχνει ότι τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ερμηνεύθηκαν λαθεμένα ως αδυναμίες που έχει από τη φύση του ο κεντρικός σχεδιασμός. Η λύση αναζητήθηκε προς τα πίσω, δηλαδή προς τη διεύρυνση της αγοράς, αντί να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Σήμερα βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όπου ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο κυριαρχεί παγκόσμια. Οι όποιες σοσιαλιστικές σχέσεις - απομεινάρια του σοσιαλιστικού παρελθόντος - επιβιώνουν ακόμα σε κάποιες χώρες, είναι μάλλον μόνο για να μας θυμίζουν ότι περνάνε το κύκνειο άσμα της πρώτης απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που ξεκίνησε το 1917 και συνεχίστηκε σε διάφορες χώρες όλο τον 20ό αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί στο πλαίσιο ενός νέου ανώτερου κοινωνικού συστήματος όπως ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, να συνυπάρχουν, να επιβιώνουν για πολύ, ουσιαστικά δύο ειδών σχέσεις παραγωγής με διάφορες μορφές: Και οι εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές και εκείνες που θα οδηγούν στην κατάργησή τους, οι σοσιαλιστικές. `Η θα επικρατήσουν οι μεν ή οι δε. Και η κοσμοθεωρία μας και η ιστορική πλέον πείρα έχει αποδείξει ότι η συνύπαρξή τους γίνεται μόνο όχημα για την αντεπανάσταση.

Μέσα σε αυτήν τη σύνθετη κατάσταση, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οι μεγάλες αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, το γεωπολιτικό έλεγχο και αναβάθμιση κάθε χώρας στην περιοχή της και ευρύτερα. Δημιουργούνται νέες συμμαχίες και μπλοκ δυνάμεων που οδηγούν σε άξονες και αντιάξονες, μεγαλώνοντας τους κινδύνους πολεμικών εμπλοκών όχι μόνο τοπικά αλλά και περιφερειακά, με ενδεχόμενο γενίκευσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το σίγουρο έτσι κι αλλιώς, νομίζουμε, είναι η συνέχιση των τοπικών συγκρούσεων και πολέμων, η εμπλοκή ευρύτερων περιφερειακών δυνάμεων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, άλλων με άμεση στρατιωτική εμπλοκή, άλλων με διπλωματικό ή πολιτικό ή οικονομικό πόλεμο και κ.λπ.

8. Σε αυτήν τη σύγκρουση το ΔΚΚ, κάθε ΚΚ δεν μπορεί να στέκει αμήχανο. Οφείλει να διαμορφώσει τη δική του γραμμή μάχης για κάθε χώρα, ήπειρο, διεθνώς. Γραμμή ανατροπής της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, που φέρνει οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους ή «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Κι αυτό πρέπει να γίνει μελετώντας και την ιστορική πείρα, συνειδητά απορρίπτοντας λαθεμένες επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών που οδήγησαν σε παροπλισμό και μεγαλύτερη αμηχανία, εκτός από αναποτελεσματικότητα, επαναστατικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία. Σε κάθε ΚΚ χρειάζεται επεξεργασία γραμμής για την απεμπλοκή της χώρας, του λαού, από πολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, υπερασπιζόμενοι τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε χώρας, γραμμή ήττας της αστικής τάξης που επιτίθεται σε μια άλλη, ταυτόχρονα με γραμμή ρήξης με την εγχώρια αστική τάξη, γραμμή ανατροπής της, που οδηγεί σε ειρήνη πραγματική και ευημερία του λαού και όχι επιστροφή στο όνομα του εθνικού συμφέροντος σε μια προηγούμενη κατάσταση, που το μόνο που θα κάνει είναι να προετοιμάζει τις νέες κρίσεις, επεμβάσεις και πολέμους.
Ταυτόχρονη επεξεργασία και προβολή κατάλληλων συνθημάτων που θα διευκολύνουν και θα κλιμακώνουν τη λαϊκή πάλη, θα ετοιμάζουν δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να κατευθύνουν τις εξεγερμένες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις σε νικηφόρα σύγκρουση ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, να πάρουν την εξουσία.

9. Μια τέτοια δυναμική αποκλείεται να εμφανιστεί σαν σε όαση αποκλειστικά σε μια χώρα μεμονωμένα. Η συζήτηση αυτή, για το τι πρέπει να κάνουμε, γίνεται σήμερα στις πλατείες, στις διαδηλώσεις μας, στις απεργιακές κινητοποιήσεις μας, σε πόλεις και χωριά, σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς, σχολές, σχολεία, σε όλα τα κράτη του κόσμου και παντού διοχετεύεται από αστούς και οπορτουνιστές το δίλημμα «μόνοι μας πώς θα μπορέσουμε, δεν είναι ρεαλιστικό»!
Η αποστόμωση όλων αυτών, η διάψευση της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, δεν μπορεί να προέλθει, παρά μόνο από το κομουνιστικό κίνημα, από εμάς, όσους και όσες πιστεύουμε στα οράματα και την πάλη του Οκτώβρη, στο μαρξισμό - λενινισμό.

10. Οπλο μας είναι ο προλεταριακός διεθνισμός, η κοινή μας πάλη, η ταξική και συντροφική μας αλληλεγγύη, αναγκαία απέναντι και στον εθνικό απομονωτισμό και στον ιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό. Η αρχή του προλεταριακού διεθνισμού είναι επίσης ένα μεγάλο μήνυμα στα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Χωρίς την έκφραση και με πρακτικό τρόπο αυτού του διεθνισμού όλων των λαών προς την επανάσταση και τη νεαρή τότε σοβιετική εξουσία, ίσως δεν θα ήταν δυνατή η νίκη.

Πολύτιμο δίδαγμα και συμπέρασμα.

Ψηλά την κόκκινη σημαία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού!

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το ΚΚΕ, όπως και άλλα ΚΚ, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κάτω από την επίδραση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το 2018, συμπληρώνει 100 χρόνια ηρωικής ζωής και δράσης. Συγκεντρώνει την προσοχή του στα διεθνιστικά του καθήκοντα και όπως είναι γνωστό έχει ζητήσει να φιλοξενήσει την επόμενη, 20ή Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, το 2018, στην Αθήνα, την πόλη από όπου ξεκίνησαν οι Διεθνείς Συναντήσεις μας.

Σύντροφοι,

Ψηλά την κόκκινη σημαία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού!
Ψηλά τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού!

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget