Νοεμβρίου 2016
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

«Λαγούς με πετραχήλια» τάζει για λογαριασμό της κυβέρνησης η εφημερίδα «Αυγή», η οποία στο τελευταίο κυριακάτικο φύλλο της ανέλαβε να προωθήσει το νόμο για την αποκαλούμενη «κοινωνική οικονομία». Με πολυσέλιδο αφιέρωμα, συνέντευξη της αρμόδιας υπουργού, αλλά και ενδελεχή αναφορά στο πώς όσοι θέλουν να στήσουν μια «κοινωνική επιχείρηση», μπορούν να ωφεληθούν των κινήτρων του «αναπτυξιακού νόμου», σπέρνει αυταπάτες για το περιεχόμενο της «κοινωνικής οικονομίας», ακριβώς όπως και η κυβερνητική προπαγάνδα, που έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί - έστω περιφραστικά - ότι καταργεί τον καπιταλισμό. Οτι τάχα αποτελεί μια τρίτη μορφή οικονομίας, όπου οι σχέσεις παραγωγής είναι σχέσεις «δημοκρατίας, ισότητας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, σεβασμού στον άνθρωπο και το περιβάλλον»! Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση, μαέστρος στην προπαγάνδα, βάφτισε το εγχείρημα με το ακρωνύμιο ΚΑΛΟ, που σημαίνει «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία».
***
Η προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας» αποτελεί και στόχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, μιας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, που ξηλώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και μόνο αυτό φτάνει για να ψιλιάσει τον καθένα για το πού στοχεύουν η κυβέρνηση και η ΕΕ. Ετσι, στην κατεύθυνση στήριξης της «κοινωνικής οικονομίας», πάγια μέριμνα της ΕΕ αποτελεί η εξεύρεση πόρων χρηματοδότησής της. Περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ από τους πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου προορίζονται για την προώθησή της για τη χρονική περίοδο 2014 - 2020. Ενα ακόμα κονδύλι ύψους 6,4 εκατ. ευρώ προορίζεται για την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Ακόμα, στο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβλέπονται μια σειρά πηγές χρηματοδότησης και χρηματοδοτικά εργαλεία. Δηλαδή, όπως και όλες οι άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν για το κέρδος, έτσι και οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα μπορούν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, τις τράπεζες και την ΕΕ.
***
Από την άλλη, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν αντικειμενικά να αποτελέσουν «οάσεις δημοκρατίας» μέσα στον καπιταλισμό. Μπορούν να προσλαμβάνουν εργάτες, όπως και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις (από τις οποίες υποτίθεται διαφέρουν), με τους χειρότερους δυνατούς όρους, με προσωρινή και μερική απασχόληση, με ελάχιστο μισθό. Υπάρχουν νομικά «παράθυρα» για συγκαλυμμένη «μαύρη εργασία» μέσω «εθελοντισμού». Είναι μύθος ότι δεν αποσκοπούν στο κέρδος, απλώς ο νομοθέτης εύχεται (!) να μην το θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Ομως, η επιδίωξη του κέρδους δεν είναι θέμα πρόθεσης, αλλά αντικειμενικό στοιχείο της λειτουργίας των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Επίσης, η «Αυγή», ψάχνοντας να βρει παραδείγματα πετυχημένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της «κοινωνικής οικονομίας», αναφέρει ως τέτοιο τον αγροτικό συνεταιρισμό «ΘΕΣγάλα». Μα, ο συγκεκριμένος συνεταιρισμός είναι μια από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχει το 10% της εγχώριας παραγωγής γάλακτος, συνεργάζεται με άλλες μεγάλες εταιρείες και το μέσο μέγεθος των εκμεταλλεύσεων που συμμετέχουν στο συνεταιρισμό είναι 180 αγελάδες/εκμετάλλευση, τη στιγμή που ο μέσος όρος σε επίπεδο χώρας υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά τις 35 αγελάδες/εκμετάλλευση. Δεν πρόκειται δηλαδή για μικρούς παραγωγούς.
***
Σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα από τα εργαλεία των εκπροσώπων του κεφαλαίου, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, συγκαλύπτοντας και αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία που τα γεννά, τον ίδιο τον καπιταλισμό. Καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει «συλλογικός εργοδότης» (του εαυτού του και όχι μόνο), ότι ο άνεργος γίνεται αφεντικό του εαυτού του και ότι δεν εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις του καπιταλιστή και τις διακυμάνσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

Σε πρακτικό επίπεδο, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» σε τομείς κοινωνικών παροχών και φροντίδας, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρίσκονταν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Λειτουργούν, δηλαδή, ως ο «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίησή τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει να προωθήσει τη δημιουργία «κοινωνικών επιχειρήσεων» και σε άλλους παραγωγικούς τομείς (π.χ. «συνεταιρισμοί εργαζομένων» που αναλαμβάνουν κλειστά εργοστάσια κ.ά.), όπου αυτό είναι δυνατό. Σε κάθε περίπτωση, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» αντικειμενικά συμβάλλουν στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφενός συμμετέχοντας οργανικά στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας που υπηρετεί το κεφάλαιο, αφετέρου παράγοντας αξίες που τελικά κατανέμονται στο κεφάλαιο αναλογικά με το μέγεθός του σ' ολόκληρη την οικονομία. Τελικά, επειδή κάθε «κοινωνική επιχείρηση» λειτουργεί μέσα στον καπιταλισμό και αντικειμενικά λειτουργεί με τους όρους της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε θα απεκδυθεί τον κοινωνικό μανδύα της και θα γίνει καθαρά καπιταλιστική, είτε θα παύσει να λειτουργεί ως επιχείρηση, είτε θα κλείσει.

Στόχος τους να προωθήσουν πιο αποτελεσματικά το
«νέο σχολείο της αγοράς»
Μια σειρά εξελίξεων το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι μπροστά μας έχουμε ένα νέο γύρο αντιδραστικών αλλαγών στην Παιδεία. Οπως θα δούμε παρακάτω, και αυτές οι τομές θα γίνουν στην κατεύθυνση της πιο αποτελεσματικής σύνδεσης της Εκπαίδευσης με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας γενικά, αλλά και πιο ειδικά στην Ελλάδα. Παράλληλα, θα επιδιωχθεί από τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα να επιταχυνθεί η επίλυση μιας σειράς προβλημάτων που έχει συσσωρεύσει η διαχρονική αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης και στην Παιδεία.
Φυσικά, και για να μην ξεχνιόμαστε, το τοπίο στην Εκπαίδευση είναι ήδη αλλαγμένο προς το χειρότερο. Μια σειρά νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν διαμορφώσει μια αρνητική αντιπαιδαγωγική κατάσταση, όπου το πρόγραμμα στα σχολεία διαμορφώνεται με ό,τι περισσεύει, με εκπαιδευτικούς να διδάσκουν σε άσχετα προς την επιστήμη τους γνωστικά αντικείμενα. Αλλωστε, η κυβέρνηση, δυόμιση μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, έχει προσλάβει περίπου 16.000 αναπληρωτές, αντί των 23.000 περσινών προσλήψεων, που κι αυτές δεν αρκούσαν.
Η φράση «κάθε πέρσι και καλύτερα» επιβεβαιώνεται, άλλωστε, και από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2017. Πρόκειται για σταθεροποίηση της υποχρηματοδότησης στα ίδια χαμηλά επίπεδα, που λειτουργεί σωρευτικά στην ήδη υπάρχουσα άθλια κατάσταση, ενώ διαφαίνεται μια τάση μείωσης στις δαπάνες που αφορούν τις Σχολικές Επιτροπές. Η πενιχρή αύξηση εντοπίζεται κατά βάση στους στρατηγικούς τομείς του κεφαλαίου για τη δια βίου μάθηση, τη ΓΓ Ερευνας και Τεχνολογίας...
Δεν πρέπει, επίσης, να διαφεύγει από το νου μας ότι η κυβέρνηση συνεχίζει και υλοποιεί νόμους και μέτρα ψηφισμένα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μάλιστα, για ορισμένες πλευρές των νόμων όπως οι αλλαγές σε ΕΠΑΛ και η επέκταση της μαθητείας, η κυβέρνηση εγκαινιάζει την υλοποίησή τους.
Θέλουν να διαμορφώσουν κλίμα συναίνεσης
Εχουμε καταρχήν την επιλογή του νέου υπουργού Παιδείας, ο οποίος ως πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, έφερε - είναι αλήθεια - τη ΝΔ σε αμήχανη θέση για το συναινετικό πνεύμα των πορισμάτων που ο ίδιος «συνέθεσε», λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις θέσεις των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.
Βασική ένδειξη για το πού πάει το πράγμα στην Εκπαίδευση, είναι η «Εκθεση παρακολούθησης της Εκπαίδευσης και της Κατάρτισης του 2016» για την Ελλάδα, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τα βασικά σημεία της έκθεσης αυτής αποτέλεσαν αφορμή για μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και αυτούς που την υποστηρίζουν από τη μία, και από την άλλη εφημερίδων και άλλων που υποστηρίζουν τον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη ΝΔ.
Ετσι, από την πλευρά της κυβέρνησης διαβάζουμε σε απάντηση του υπουργείου Παιδείας ότι η Εκθεση αποτυπώνει τα αποτελέσματα των «πρώτων πέντε χρόνων των μνημονίων» (!), λες και μετά όλα είναι μέλι γάλα. Η δε «Αυγή» σχεδόν πανηγυρίζει επειδή ο νέος υπουργός Παιδείας συμφώνησε με τους «θεσμούς» να προχωρήσει η αυτοαξιολόγηση των σχολείων... Από την άλλη, δημοσιεύματα μιλάνε για καμπανάκι της Κομισιόν προς την κυβέρνηση, για έκθεση - κόλαφο κ.τ.λ.
Για να 'μαστε ξεκάθαροι: Η ουσία της αντιπαράθεσης στο αστικό στρατόπεδο είναι το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά προχωρούν οι αλλαγές και όχι το φιλολαϊκό ή μη πρόσημό τους. Κοινή βάση και για τα δυο μέρη αποτελεί η ψήφιση του 3ου μνημονίου, που περιλαμβάνει για πρώτη φορά δομικές αλλαγές για την Παιδεία. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκαν και οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις της κυβέρνησης και ο διάλογος που έστησε. Σε αυτή τη ρότα κινούνται και οι τοποθετήσεις της ΝΔ.
Τι λέει η έκθεση;
Στην έκθεση αποτυπώνονται βασικές τάσεις στην πορεία της Εκπαίδευσης στην Ελλάδα μέσα στην κρίση και δίνεται το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις στη συνέχεια. Τονίζουμε ότι η Κομισιόν δίνει οδηγίες και κρίνει τις παρεμβάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο αυτής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Ορισμένα παραδείγματα: Θετικά κρίνεται η μείωση της μαθητικής διαρροής και των χρόνων ολοκλήρωσης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επίσης, θετική είναι η τοποθέτηση για μια σειρά στρατηγικές που έχουν θεσπιστεί, αλλά, όπως επισημαίνεται στο κείμενο, «η εφαρμογή τους θα αποτελέσει πρόκληση». Ταυτόχρονα, υπάρχει προβληματισμός για την καθυστέρηση στην προώθηση της αξιολόγησης στα σχολεία. Σημειώνουμε εδώ ότι αυτή η καθυστέρηση δεν αφορά μόνο την τωρινή κυβέρνηση. Αλλωστε, και επί κυβερνήσεων ΝΔ, οι σχετικές νομοθετικές προσπάθειες έμειναν στα χαρτιά. Στο ίδιο μήκος κύματος, η Κομισιόν κρίνει ανεπαρκές το σχέδιο «Αθηνά» που υλοποιήθηκε επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε δίκαιοι, λοιπόν. Η Κομισιόν δεν έχει κανένα δογματισμό, ούτε κόμπλεξ να «τραβήξει το αυτί» εκεί που πρέπει και να αποδώσει τα εύσημα, αντίστοιχα. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος της. Να καθορίζει το γενικό πλαίσιο των εκάστοτε αλλαγών στην Εκπαίδευση, το οποίο εξειδικεύουν τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Ως προς την Ελλάδα, το πλαίσιο αυτό καθορίζεται από το μνημόνιο του 2015 και τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, οι οποίες ελέγχουν - σε συμφωνία με τις ελληνικές κυβερνήσεις - την πορεία των μεταρρυθμίσεων. Η Εκθεση τονίζει:
«Η επανεξέταση πρέπει να καλύψει όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, μεταξύ άλλων: την υλοποίηση της μεταρρύθμισης του "Νέου Σχολείου", τα περιθώρια για περαιτέρω εξορθολογισμό (τάξεων, σχολείων και πανεπιστημίων), τη λειτουργία και τη διακυβέρνηση των ιδρυμάτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, την αποδοτικότητα και την αυτονομία των δημόσιων εκπαιδευτικών μονάδων, τους δεσμούς μεταξύ έρευνας και εκπαίδευσης, καθώς και τη συνεργασία μεταξύ πανεπιστημίων, ερευνητικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων με σκοπό την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, καθώς και τη διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα».
Αφού, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας μετά τη δημοσίευση της Εκθεσης αυτής δεν είπε τίποτα για το περιεχόμενό της, αλλά βρήκε μόνο λόγια για να υπερασπίσει το «έργο» του, δεν μας μένει παρά να διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο συμφωνεί με τις προτάσεις της Κομισιόν, αλλά και ότι θα προχωρήσει στην υλοποίησή τους.
Στο δια ταύτα της Εκθεσης
Τα ζητήματα που θέτει η Εκθεση αφορούν όλη την γκάμα της Εκπαίδευσης. Το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης και των σπουδών σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, την παραπέρα επιτάχυνση της λειτουργίας με όρους επιχειρηματικούς και την πιο στενή σύνδεση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με την αγορά, τη διαμόρφωση ενός νέου τοπίου στη σχολική εκπαίδευση, όπου τα σχολεία θα λειτουργούν με διαφορετικές ταχύτητες γιατί θα αξιολογούνται, ανάμεσα στα άλλα και με βάση την απόδοση των μαθητών (!).
Α) Ηδη από το διάλογο για την Παιδεία και τις δηλώσεις του προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ξεχωρίζουμε την κατεύθυνση για νέα σχολικά βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, προκειμένου να προχωρήσει πιο αποτελεσματικά στην πράξη το πνεύμα του «νέου σχολείου της αγοράς». Να επιταχυνθεί ο προσανατολισμός για ακόμα πιο βαθιές αντιδραστικές αλλαγές στη φιλοσοφία, τη μεθοδολογία και το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης. Αποθεώνουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ την ταξικά κατηγοριοποιημένη μόρφωση. Επιτίθενται ξεκάθαρα στον όποιον ενιαίο χαρακτήρα του σχολικού προγράμματος έχει απομείνει, που φυσικά δεν μπορεί να διασφαλιστεί σε συνθήκες καπιταλιστικής κοινωνίας. Αναπαράγουν το αντιδραστικό ιδεολόγημα των διαφορετικών τύπων ευφυίας, ενός εκσυγχρονισμένου δαρβινισμού στην Εκπαίδευση, που θέλει τελικά οι ταξικές παράμετροι και οι κοινωνικά διαμορφωμένες εμπειρίες να καθορίζουν το «ευέλικτο, εξατομικευμένο πρόγραμμα κάθε μαθητή».
Στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, παίρνονται όλα τα αναγκαία μέτρα σε επίπεδο Τμημάτων προκειμένου τα προγράμματα σπουδών να εναρμονιστούν με το πλαίσιο προσόντων, προκειμένου να διευκολυνθεί η κινητικότητα του επιστημονικού δυναμικού. Οι συνέπειες από αυτές τις εξελίξεις θα είναι ολέθριες. Εδώ δεν θα έχουμε μόνο κατηγοριοποίηση σχολών και τμημάτων, αλλά κυριολεκτικά, κάθε φοιτητής και σπουδαστής θα βαδίζει μόνος του... με ευθύνη για το πρόγραμμά σπουδών του, τα σεμινάριά του κ.ά., προκειμένου να βρει μια άκρη, ένα δήθεν ξέφωτο στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας.
Από τη μια, λοιπόν, ενισχύεται η τάση οι νέοι στα ΑΕΙ να μαζεύουν προσόντα, γεγονός που οδηγεί και στην αύξηση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, από την άλλη η ανεργία αυτών των «προσοντούχων» νέων να εκτινάσσεται στα ύψη. Αυτή η ταξική πραγματικότητα δίνει τη δυνατότητα να θέσουμε στο επίκεντρο του προβληματισμού, με πολλά παραδείγματα από κάθε χώρο, πώς γίνεται η κοινωνία να έχει ανάγκη τόσους και τόσους ειδικευμένους επιστήμονες και εργαζόμενους και αυτοί να μένουν στα αζήτητα;
Για παράδειγμα, μέσα σε μια δεκαετία (από το 2003 έως το 2014) αυξήθηκε ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών ανά έτος, από 16.972 σε 37.298, των κατόχων μεταπτυχιακών ανά έτος από 4.283 σε 9.231, των υποψήφιων διδακτόρων ανά έτος από 12.169 σε 23.156 και των κατόχων διδακτορικού ανά έτος από 949 σε 1.596. Ταυτόχρονα, η ανεργία των πτυχιούχων από 7,3% το 2007 έφτασε στο 20,3% το 2015, ενώ των κατόχων μεταπτυχιακών από 6% το 2007 έφτασε στο 13,7% το 2015. Με λίγα λόγια, η ανεργία των αποφοίτων και των υψηλά ειδικευμένων πτυχιούχων ακολουθεί την αντίστοιχη αύξηση των γενικών ποσοστών ανεργίας, η οποία το 2007 βρισκόταν στο 8,3% και το 2015 έφτασε στο 25%, εκφράζοντας τη σχέση οικονομίας - εκπαίδευσης και σε αυτό το ζήτημα.
Β) Ενα άλλο κρίσιμο ζήτημα που θέτει η Εκθεση της Κομισιόν είναι - επί της ουσίας - τι είδους εκπαιδευτικές δομές θα έχουμε από 'δω και πέρα. Σε αυτό το πλαίσιο επικεντρώνει στο ζήτημα του εξορθολογισμού, την αποδοτικότητα, την αυτονομία, την αξιολόγηση. Δηλαδή, ανοίγει ο δρόμος σε παραπέρα συγχωνεύσεις τάξεων και σχολείων, τίθεται επί τάπητος το ζήτημα ενός «νέου σχεδίου Αθηνά» με επίκεντρο τα ΤΕΙ. Υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για την καθυστέρηση στο να γενικευθεί ένα «πνεύμα αξιολόγησης» στην Εκπαίδευση, το οποίο πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί.
Σημειώνουμε ότι η προηγούμενη Εκθεση της Κομισιόν για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, το 2015, αναφερόταν θετικά στο νόμο 4327/2015 «Εκτακτα μέτρα για την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 14 Μάη του 2015, γιατί όπως υποστήριζε, «προωθεί τις κατευθύνσεις της μεγαλύτερης αυτονομίας και των διαδικασιών εσωτερικής - εξωτερικής αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών».
Οι αλλεπάλληλες «τροχιοδεικτικές βολές» από τον Γαβρόγλου, τον Λιάκο και άλλους, όπως «δεν πρέπει να φοβόμαστε την αξιολόγηση» ή ότι «το σχολείο πρέπει να απογαλακτιστεί από το κράτος», ενισχύοντας όμως την παρέμβαση της αστικής τάξης και των μηχανισμών της στο περιεχόμενο του σχολικού προγράμματος, δείχνουν ότι το κεφάλαιο βιάζεται να ολοκληρώσει το νέο σχολείο της αγοράς. Ενα σχολείο στα λόγια δημόσιου, επί πληρωμή (βλ. κουπόνια και δίδακτρα για επιπλέον δραστηριότητες), στο οποίο θα παρεμβαίνουν επιχειρήσεις και τοπική διοίκηση πιο αποφασιστικά και με βαρύνοντα λόγο, για σοβαρές πλευρές της εκπαιδευτικής διαδικασίας (δραστηριότητες, υποδομές, εκπαιδευτικό πρόγραμμα). Η δε αξιολόγηση, με τους όρους και κριτήρια της αγοράς, θα μετρήσει ως «μαθησιακά αποτελέσματα» την έκφραση - μέσα στο σχολείο - των κοινωνικών ανισοτήτων, των ταξικών φραγμών.
Ως προς την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, η Εκθεση της Κομισιόν τονίζει ότι η στρατηγική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αν και σωστή, είναι γενική και πρέπει παρθούν ειδικά και στοχευμένα μέτρα, γιατί αλλιώς «καθίσταται δύσκολη η πλήρης και αποτελεσματική υλοποίησή της». Την εξειδίκευση αυτής της στρατηγικής μπορούμε ήδη να την προβλέψουμε από τις αναφορές των εξωτερικών αξιολογήσεων των Τμημάτων. Είναι πολύ σημαντικές οι αρνητικές αναφορές (95,3%) στον υπερβολικό όγκο μαθημάτων, γεγονός που ανοίγει το δρόμο στη μεγαλύτερη ευελιξία των προγραμμάτων σπουδών, στην απόσπαση αναγκαίων γνώσεων από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό επίπεδο. Στις αδυναμίες, επίσης, τονίζεται ότι δεν υπάρχουν στα περισσότερα από τα πανεπιστήμια «εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης», μιλώντας ουσιαστικά για την πιο βαθιά διασύνδεση με το κεφάλαιο. Στο πνεύμα αυτό, ο κ. Λιάκος δήλωσε ωμά ότι στόχος είναι η «ελαχιστοποίηση της δημόσιας χρηματοδότησης», ώστε να καλύπτει μόνο λειτουργικά έξοδα, μισθοδοσία και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι ο κ. Γαβρόγλου, ως πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και με τη συναίνεση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΑΝΕΛ, τον Απρίλη του 2016 έστειλε ένα ερωτηματολόγιο προς τους προέδρους των Συμβουλίων, όπου τα ερωτήματα επικεντρώνονται στο κατά πόσον έχουν προχωρήσει τα «μπίζνες πλαν» των Ιδρυμάτων (στρατηγική ανάπτυξη, οργανισμοί, κανονισμοί κ.τ.λ.), η χρηματοδότησή τους από τις επιχειρήσεις (εξωτερικές πηγές) και η ιδιωτικοοικονομική τους λειτουργία (αξιοποίηση κληροδοτημάτων).
Γ) Κλασική είναι πια η αναφορά στην ανάγκη να γίνει πιο ελκυστική η ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα, δηλαδή τα ΕΠΑΛ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα η συμμετοχή σε αυτές τις δομές είναι 31% των μαθητών, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 48%. Αυτό που έχει, όμως, ιδιαίτερη αξία να τονίσουμε είναι ότι παρόλο που οι απόφοιτοι αυτών των εκπαιδευτικών δομών είναι και σχετικά λίγοι και θα περίμενε κανείς να απορροφούνται από την αγορά εργασίας, τα ποσοστά απασχόλησης για τους πρόσφατα αποφοιτήσαντες (το 2015) στην Ελλάδα είναι μόνο 37,5%, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ φτάνει στο 73%. Αποδεικνύεται και από αυτή την αναφορά ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν αφορά τα προσόντα. Ανεξάρτητα αν αυτά είναι διδακτορικού επιπέδου ή άμεσα συνδεδεμένα με την παραγωγή, με τη γνώση μιας «τέχνης». Το πρόβλημα για τους νέους των ΕΠΑΛ είναι ότι οι αστικές κυβερνήσεις τούς θέλουν έρμαιο της αγοράς, από μικρή ηλικία. Γι' αυτό και διατηρείται η πρόβλεψη του νόμου της ΝΔ για καθορισμό ειδικοτήτων με βάση τις προτάσεις των κοινωνικών εταίρων. Και επειδή η Εκπαίδευση για τους νέους αυτούς δεν πατάει σε ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο, οδηγούνται οι γνώσεις και οι δεξιότητές τους να απαξιώνονται πιο γρήγορα και γίνονται κυριολεκτικά έρμαιο της αγοράς. Θα πιστοποιείται συνεχώς (κάτι που προφανώς δεν καταργεί η κυβέρνηση) από τις επιχειρήσεις.
Φυσικά, οι αλλαγές στα ΕΠΑΛ πάνε χέρι - χέρι με τις τομές στο Γυμνάσιο και κυρίως στο Λύκειο. Ολα δείχνουν ότι παρά την αλλαγή σκυτάλης στο υπουργείο, παραμένει η κεντρική κατεύθυνση για ένα δύσκολο και ελιτίστικο Λύκειο, ένα συνεχόμενο εξεταστικό κέντρο, που επί της ουσίας θα αποθαρρύνει τους νέους από το να το επιλέξουν μετά το Γυμνάσιο.
Στο επίκεντρο οι σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των νέων
Οι εξελίξεις στην Εκπαίδευση θα είναι ραγδαίες το επόμενο διάστημα. Το Κόμμα μας και η ΚΝΕ έχουν όλα τα φόντα να βάλουν στο επίκεντρο την πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών για ολόπλευρη μόρφωση, για δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Εχουμε όπλο τις θέσεις μας για το σχολείο, για το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς την επαγγελματική εκπαίδευση, τόσο σε ανώτατο επίπεδο όσο και σε αυτό των Επαγγελματικών Σχολών. Από αυτές τις θέσεις προκύπτουν μάχιμες διεκδικήσεις για το σήμερα.
Γιατί σήμερα είναι ανάγκη η Εκπαίδευση να παρέχεται αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε όλους. Με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε όλες τις δομές της Εκπαίδευσης και παροχής της σύμφωνα με τις ανάγκες των νέων. Γιατί το μικρόβιο του κέρδους φέρνει την Παιδεία να πουλιέται και να αγοράζεται σαν εμπόρευμα. Γιατί το μικρόβιο του κέρδους είναι αυτό που οδηγεί χιλιάδες νέους και νέες να βρίσκονται στα ράφια της ανεργίας, να οδηγούνται στην ετεροαπασχόληση, στην απαξίωση της ειδικότητάς τους.
Εχοντας αυτή τη σταθερή πυξίδα στη δράση μας, πρωτοπορούμε στην οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο Εκπαίδευσης, για να ανέβει η μαζικότητα, το επίπεδο της συζήτησης, οι διεκδικήσεις των νέων, εργαζομένων στην Εκπαίδευση, των γονιών, όλου του λαού. Ανοίγουμε δρόμους ώστε από καλύτερες θέσεις να προσεγγίζεται η ριζοσπαστική πρόταση του ΚΚΕ, μέσα από την καθημερινή αναμέτρηση με τα προβλήματα και τις ανικανοποίητες ανάγκες που υπάρχουν.

Δεν κάνουμε πίσω από την παρακαταθήκη ενός αιώνα Ιστορίας και δράσης του Κόμματός μας στην Παιδεία. Κανένας νέος δεν είναι ανήμπορος μπροστά στη γνώση. Η εργατική τάξη παλεύει με όρους μορφωτικών απαιτήσεων, γιατί αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία.

Από τις συνομιλίες Ανασταδιάδη - Ακιντζί στο Μοντ Πελεράν
Πλευρές των συνομιλιών, που αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν ότι για τις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, κριτήριο διευθέτησης (ή μη) του Κυπριακού είναι το καθεστώς που εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα τα στρατιωτικοπολιτικά και επιχειρηματικά τους σχέδια στην περιοχή.
Αυτό που αναμφίβολα ξεχωρίζει είναι η κινητικότητα που αναπτύσσουν οι ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, ξεπερνώντας οποιονδήποτε άλλον στις πιέσεις, για να επαναληφθούν οι συνομιλίες και να υπάρξει άμεσα συμφωνία.
Μάλιστα, Αμερικανοί παράγοντες, που σχετίζονται με τη διαπραγμάτευση, προειδοποιούν ακόμα και για «δυσάρεστες εκπλήξεις», αν δεν υπάρξει άμεσα συμφωνία, αναπαράγοντας τις απειλές της Τουρκίας για προσάρτηση των Κατεχομένων.
Κι άλλοι «παίχτες» όμως παρεμβαίνουν στο Κυπριακό, όπως η Ρωσία, η Μ. Βρετανία ανάλογα με τη γεωπολιτική τους ισχύ και το βαθμό που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, ενώ αυτό βρίσκεται - όπως είναι φυσικό - στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Καθένας από αυτούς προωθεί ιδιαίτερα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, σε μια περιοχή με μεγάλη ρευστότητα.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν το ενδιαφέρον τους για ανάδειξη της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο, κάτι που συνδέεται άμεσα με το στόχο (των ΗΠΑ και κρατών της ΕΕ) για διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης, η οποία, σε συντριπτικά ποσοστά, τροφοδοτείται μέχρι σήμερα με ρωσικό αέριο.
Είναι αυτονόητο ότι τέτοια σχέδια λειτουργούν ανταγωνιστικά στην προσπάθεια της Ρωσίας όχι μόνο να κατοχυρώσει τη σημερινή της ενεργειακή κυριαρχία στην Ευρώπη, αλλά να την επεκτείνει κιόλας, χαράσσοντας αγωγούς κατά μήκος και του «Νότιου διαδρόμου», οξύνοντας την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Νούλαντ, Αμερικανίδα αξιωματούχος με πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, εμφανίζεται να δηλώνει ότι «δεν θα αφήσουμε την αρκούδα (σ.σ. τη Ρωσία) να αλωνίζει στην περιοχή», ενώ δημοσιεύματα συνδέουν την πρεμούρα των ΗΠΑ να υπάρξει άμεσα συμβιβασμός, με τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων στη Συρία, που ενισχύουν το ρόλο τους στην περιοχή.
Δεν είναι επίσης κρυφό ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την επίλυση του Κυπριακού ως έναν κρίκο στην αλυσίδα των διευθετήσεων που αφορούν τα «ανοιχτά» ελληνοτουρκικά ζητήματα, στο όνομα της «σταθερότητας» για την «οικονομική ανάπτυξη» στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση της Κύπρου είναι στο σχεδιασμό ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων, είτε συμβεί με το προτεινόμενο σχέδιο είτε προκύψει ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης.
Είναι βέβαιο ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρουόμενων συμφερόντων και αντιθέσεων που δυναμώνουν, όποια διευθέτηση κι αν προκύψει με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ανταγωνισμών, θα είναι διχοτομική και θα περιέχει το σπέρμα μιας επόμενης όξυνσης των αντιθέσεων, με πρώτα θύματα τους Ελληνοκύπριους, τους Τουρκοκύπριους και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, που θα κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Συγκλονιστική ήταν η ανάρτηση που έκανε σε ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης ο -κατά πολλούς- μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, Ντιέγκο Μαραντόνα, για το θάνατο του ηγέτη της Επανάστασης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο. Συγκεκριμένα ο Μαραντόνα έγραψε:
«Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που μου τηλεφωνούσε οποιαδήποτε στιγμή για να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν θα έφευγε ο Κλίντον, αυτός που θα ερχόταν, θα ήταν χειρότερος, ήταν ο Μπους. Καθώς δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφό από όλους.
Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.
Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δεν μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.
Δεν δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλήν στον κόσμο.
Δεν δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη Σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1.500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25.000 γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.
Δεν στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30.000 γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600.000 αποστολές συνολικά.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε 100% σχολικής εκπαίδευσης.
Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια όταν γεννιέται.
Δεν δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.
Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.
Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.
Δεν φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.
Αναπαύσου εν ειρήνη Φιντέλ Κάστρο».

Σε σχόλιό του για την πορεία της διαπραγμάτευσης το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όσοι άλλοι εμφανίζουν ως "επιτυχία" το γρήγορο κλείσιμο της β' αξιολόγησης αποσιωπούν προκλητικά απ' το λαό ότι αυτή θα συνοδεύεται από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, που ήδη έχουν ξεκινήσει να ψηφίζονται στη Βουλή και τα οποία θα παραμείνουν και θα κλιμακωθούν, ακόμη και αν υπάρξει κάποιας μορφής ελάφρυνση του χρέους.
Οι μόνοι κερδισμένοι της β' αξιολόγησης και της όποιας "χαλάρωσης" -αν υπάρξει- θα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αφού και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών ομολογεί ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, μετά το 2018, που εμφανίζεται ως κυβερνητικός στόχος, θα αξιοποιηθεί για τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και όχι για την ανακούφιση του λαού.
Ο λαός έχει συμφέρον να εναντιωθεί στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της β' αξιολόγησης και στη "φάκα" που του στήνουν με "τυράκι" την ελάφρυνση του χρέους. Η πανελλαδική απεργία στις 8 Δεκέμβρη είναι ένας σημαντικός σταθμός σ' αυτήν την πορεία».

Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο συνεχίζεται, με τις ημερομηνίες και τα χρονοδιαγράμματα να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια ως προς την έκβαση της «αξιολόγησης» και τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.
Ωστόσο, όπως διαβεβαιώνουν κυβέρνηση και εκπρόσωποι των «θεσμών», τα ανοιχτά ζητήματα είναι πλέον λίγα και πως ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 5 Δεκέμβρη, η ολοκλήρωση της διαδικασίας έχει δρομολογηθεί.
Ακόμα και στα Εργασιακά, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στον κορμό της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης και όσα ζητήματα μένουν σε εκκρεμότητα, ενδεχομένως να παραπεμφθούν για αργότερα, χωρίς να εμποδίζεται η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης».
Επομένως, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση επάξια ανταποκρίνεται στην αποστολή της, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ενσωματώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτά που ήδη υπάρχουν, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αν και σε ποιο βαθμό θα το πετύχει, εξαρτάται από την απάντηση που θα δώσει ο λαός στα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν πράγματι στο τέλος της «αξιολόγησης» βρίσκεται το «ξέφωτο» της ανάκαμψης και της λαϊκής ευημερίας, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί όλοι αυτοί οι εκβιασμοί και οι απειλές από τα αστικά επιτελεία για αστάθεια και απρόβλεπτες καταστάσεις, αν δεν ολοκληρωθεί στην ώρα της και πλήρως η «αξιολόγηση»; Γιατί τα σενάρια για πρόωρες εκλογές;
Μια εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, πέρα από το να περνάει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι επιφορτισμένη με το παράλληλο καθήκον να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει τις δίκαιες αντιδράσεις του. Κι αυτό το προσπαθεί, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια στην εναλλαγή του «καρότου» με το «μαστίγιο».
Έτσι, οι φρούδες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη θα ωφελήσει εξίσου τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματικούς ομίλους εναλλάσσονται με απειλές για αστάθεια και «πισωγύρισμα», σε ένα αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά περιβάλλον. Αυτό είναι η μια πλευρά, δοκιμασμένη απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στο παρελθόν.
Η άλλη, πιο σοβαρή, έχει να κάνει με το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται πίσω από αυτήν.
Μέρα με τη μέρα, γίνεται πιο φανερό ότι το αντικείμενο και το «αγκάθι» της διαπραγμάτευσης δεν είναι κατ' αποκλειστικότητα τα σημεία της δεύτερης «αξιολόγησης» όπου υπήρξε ήδη συμφωνία, ή εκείνα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, όπως κάποια από τα Εργασιακά, χωρίς να υποτιμάει κανείς τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η διαρκής προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας του.
Αυτό που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις, είναι το τι θα γίνει μετά το 2018, όταν θα λήξει το τρέχον «πρόγραμμα» για την Ελλάδα. Η συζήτηση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όρους διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους και ανοίγει όλη τη βεντάλια των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε συνθήκες αναιμικής και εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης.
Αν σ' αυτά προστεθεί η αβεβαιότητα που προκαλούν ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ τους επόμενους μήνες και η ένταση που συσσωρεύουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πραγματικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης υπερβαίνουν κατά πολύ την τυπική ολοκλήρωση μιας ακόμα «αξιολόγησης».
Το θέμα, επομένως, ήταν και παραμένει ένα: Πώς οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαμορφώσουν τη δική τους ατζέντα απέναντι στη διαπραγμάτευση που ενσωματώνει τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πώς θα οργανωθούν και θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ταξική εκμετάλλευση, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, μέχρι την ανατροπή της.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget