11/22/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Από συνεκπαίδευση Ελλήνων και Αμερικανών πεζοναυτών
στο πλαίσιο ΝΑΤΟικής άσκησης
Χωμένη μέχρι τα μπούνια είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ για κλιμάκωση και γενίκευση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με αφορμή τους τζιχαντιστές.
Ενδεικτικά, την Τρίτη, στις Βρυξέλλες, τοΣυμβούλιο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ -την ελληνική κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος - έκανε ομόφωνα δεκτό το αίτημα της γαλλικής κυβέρνησης για ενεργοποίηση του άρθρου 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης της ΕΕ (Συνθήκη του Μάαστριχτ), σύμφωνα με το οποίο, εάν ένα κράτος - μέλος της ΕΕ δεχτεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη - μέλη έχουν την υποχρέωση να το βοηθήσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν,ενώ «θεμελιώδης» ρόλος αναγνωρίζεται και στο ΝΑΤΟ.
Συγκεκριμένα, το 42.7 γράφει: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος - μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη - μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών - μελών.
Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία στον τομέα αυτόν εξακολουθούν να είναι σύμφωνες προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Οργανισμού Βορείου Ατλαντικού Συμφώνου (σ.σ.: τοΝΑΤΟ), που παραμένει, όσον αφορά τα κράτη που είναι μέλη του, το θεμέλιο της συλλογικής τους άμυνας και το όργανο της εφαρμογής της».
«Ολοι μπορούν να βοηθήσουν και σε διάφορα μέρη...»
Νωρίτερα, ο Γάλλος υπουργός Αμυνας, Ζαν Υβ Λεντριάν, δήλωνε: «Κάθε χώρα θα μπορεί να βοηθήσει με κάποιο τρόπο, γρήγορα και σε διάφορα μέρη». Η βοήθεια θα μπορούσε να περιλαμβάνει «μεγαλύτερη υποστήριξη στη Συρία, στο Ιράκ και στην Αφρική», πρόσθεσε.
Η επισήμανση του Γάλλου υπουργού για «βοήθεια με κάθε τρόπο» παραπέμπει στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους θα εμπλακούν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τα διάφορα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Ειδικά για την Ελλάδα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της, έχει όλο το προηγούμενο διάστημα «διαφημίσει» έντονα τη δυνατότητα να «συνδράμει» παραχωρώντας βάσεις, άλλες υποστηρικτικές υποδομές και μέσα, επιτελείς και επιμελητεία, αλλά και πληροφορίες, κρισιμότατο κομμάτι στη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων.
Διόλου τυχαία, ο Π. Καμμένος, προσερχόμενος στη Σύνοδο, εστίασε ειδικά στη σημασία ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ, δηλώνοντας μεταξύ άλλων: «Οι υπουργοί Αμυνας της ΕΕ πρέπει να λάβουμε μία απόφαση γιατί έχουμε μία καινούρια κατάσταση στην Ευρώπη. Είναι η 11η Σεπτεμβρίου για την Ευρώπη. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Είναι πολύ σημαντική η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ»...
«Να το αντιμετωπίσουμε ενωμένοι ΕΕ και ΝΑΤΟ»
Σημειωτέον, ήδη από το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου, μετά τη συνάντηση που είχε στο Μέγαρο Μαξίμου με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, έσπευδε να δημοσιοποιήσει τη θέση της κυβέρνησης υπέρ της κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΕΕ και ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή υπό το πρόσχημα των τζιχαντιστών. Δήλωνε: «Ολοι οι Ευρωπαίοι να αντιληφθούμε ότι το θέμα πλέον της διεθνούς τρομοκρατίας, που ο ISIS έκανε εξαγωγή από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη,είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι και η ΕΕ και το ΝΑΤΟ».
Μίλησε ακόμα για «ακραία στοιχεία» του «ισλαμοφασισμού» που περνάνε στην ΕΕ μαζί με τους πρόσφυγες, και επανέλαβε: «Το θέμα αυτό από πολύ καιρό το είχα θέσει και επίσημα στο ΝΑΤΟ, λέγοντας ξεκάθαρα ότι όσον αφορά το νότιο τομέα του ΝΑΤΟ, η απειλή από τη μεριά της τρομοκρατίας από τον ISIS είναι πολύ μεγαλύτερη από τις άλλες απειλές τις οποίες εξετάζαμε σε σχέση με το βόρειο σκέλος του ΝΑΤΟ»...
Η πρεμούρα της κυβέρνησης να υποβάλει στο ΝΑΤΟ την ανάληψη δράσης δεν είναι άσχετη απ' την προσπάθεια που καταβάλλει να αναβαθμίσει γεωστρατηγικά την εγχώρια αστική τάξη, ώστε να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο από την καπιταλιστική λεία, στόχος που περνά μέσα κι απ' την ενεργότερη ακόμα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Προς τούτο ο Καμμένος υπενθύμισε στις λυκοσυμμαχίες που συμμετέχει το εγχώριο κεφάλαιο, ότι «η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία έχει αναπτύξει σχέσεις με χώρες που αντιμετωπίζουν τον ISIS, όπως είναι η Αίγυπτος - με στενές σχέσεις - το Ισραήλ, τα Αραβικά Εμιράτα (...) που μπορεί να συνομιλεί την ίδια στιγμή και με το Ισραήλ και με τα αραβικά κράτη με μακροχρόνιους δεσμούς (...) Η σταθερότητα της χώρας έχει πολύ μεγάλη σημασία για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου».
Οι «μεγάλοι άξονες» εμπλοκής για χάρη του κεφαλαίου
Ο Π. Καμμένος επανήλθε στο ζήτημα απ' το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου των ΑΝΕΛ, την προηγούμενη Κυριακή. Εκεί έθεσε το πλαίσιο των επιδιώξεων της κυβέρνησης, λέγοντας: «Από αυτό το βήμα, πριν από έναν περίπου χρόνο είχα μιλήσει για τον κίνδυνο που έρχεται από τη μεριά της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής σε σχέση με τον ισλαμοφασισμό και την οργάνωση του ISIS (...) Η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα, η οποία οφείλουν οι εταίροι μας να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι σταθερή και ισχυρή, οικονομικά δυνατή, πολιτικά σταθερή και παράλληλα να μπορέσει να δημιουργήσει ένα μεγάλο άξονα, ο οποίος θα ξεκινά από τα Βαλκάνια, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, θα προχωρά στην Ελλάδα και εν συνεχεία θα εκτείνεται σε εκείνες τις χώρες της Μέσης Ανατολής οι οποίες αποτελούν χώρες σταθερότητας, όπως η Αίγυπτος, τα Αραβικά Εμιράτα και άλλες. Σε πλήρη συνεννόηση και συνεργασία με το Ισραήλ και κρατώντας τη χώρα μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία αλλά και την ΕΕ, θα μπορέσει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να απαλειφθεί άμεσα αυτός ο τεράστιος κίνδυνος της ισλαμοτρομοκρατίας, του ισλαμοφασισμού (...) Με τα τελευταία γεγονότα της Παρασκευής, θα πρέπει πλέον να καταλάβουμε ότι οδηγούμαστε σε μία νέα πολιτική, όπου η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ο σταθερός παράγων, εκείνος που θα μπορέσει μαζί με την ΕΕ και τις χώρες του ΝΑΤΟ να σταματήσει τη σφαγή στη Μέση Ανατολή, να διασφαλίσει τις δυνατότητες επιστροφής των προσφύγων στους τόπους κατοικίας τους και παράλληλα να διαφυλάξει το δυτικό πολιτισμό από τα ακραία αυτά φαινόμενα».
Σημειωτέον, σε συνεντεύξεις τους, τόσο ο Καμμένος όσο και ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, έσπευσαν να ξορκίσουν το ενδεχόμενο αποστολής ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στις εμπόλεμες ζώνες, αν και δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο να τους ζητηθούν και να παράσχουν «διευκολύνσεις» (βλ. βάσεις). Αλλωστε, η συμμετοχή δεν γίνεται μόνο με στρατεύματα.
Επιπλέον, επιχείρησαν να παρουσιάσουν τη χώρα ως έχουσα ρόλο... διαμεσολαβητή στην περιοχή. Ομως, όλες οι αναφορές τους περί δημιουργίας «μεγάλων αξόνων» και «ενιαίας αντιμετώπισης» με ΝΑΤΟ και ΕΕ, ή για Ελλάδα «ασφαλή» στους κόλπους των λυκοσυμμαχιών ΕΕ και ΝΑΤΟ, μαζί και το γεγονός ότι και η τωρινή κυβέρνηση διατηρεί σειρά βάσεων και άλλων υποστηρικτικών υποδομών των λυκοσυμμαχιών ΝΑΤΟ και ΕΕ, μετέχει σε όλες τις στρατιωτικές ασκήσεις ΝΑΤΟ και ΕΕ, σπεύδει να μονιμοποιήσει άξονες στρατιωτικής συνεργασίας π.χ. με Ισραήλ και Αίγυπτο, αποτυπώνουν ανάγλυφα το βαθμό της σημερινής εμπλοκής σε αυτούς τους σχεδιασμούς, προδιαγράφουν την εμβάθυνσή της.
Βάζουν πλάτη μια σειρά από επιτελεία
Σημειωτέον, πλάτη στην κυβέρνηση να εμπλακεί στους τέτοιες σχεδιασμούς και επιχειρήσεις βάζουν μια σειρά από αστικά επιτελεία, δίνοντάς της προπαγανδιστικά άλλοθι, και προσδοκώντας τα ίδια ανταλλάγματα από την τέτοια εμπλοκή.
Ενδεικτικά, έγραφε η «Καθημερινή» στις 14/11: «Η Ευρώπη καλείται να δράσει αντιμετωπίζοντας στη ρίζα του το πρόβλημα με πολιτικές πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Ρωσία, όπως και με μουσουλμανικές χώρες, με στρατιωτικές ενέργειες για την αποτελεσματική καταπολέμηση του ISIS, αλλά και για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία, όπως και για την καλύτερη διαχείριση του προσφυγικού. Εδώ, ο ρόλος της Ελλάδας είναι κομβικός. Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να επιδιώξει την κατανόηση και τη στήριξη των εταίρων της, αλλά δεν έχει την πολυτέλεια για διαφοροποιήσεις. Η συστράτευση είναι μονόδρομος.
(...) Το νέο περιβάλλον που αναπόφευκτα δημιουργείται επιβάλλει εγρήγορση και στην Ελλάδα. Εάν οι τζιχαντιστές έχουν την αίσθηση πως μπορούν εύκολα να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια και ότι το σκηνικό ασφάλειας στη χώρα μας είναι πιο "χαλαρό", θα εκμεταλλευθούν τη συγκυρία. Δεν χρειάζεται να στοχεύσουν Ελληνες. Μπορούν να κτυπήσουν ξένες πρεσβείες ή μέρη όπου συχνάζουν πολίτες μιας "μεγάλης δύναμης", αλλά και Ελληνες. Αλλωστε, δεν υπάρχει διαφορά. Για τους εξτρεμιστές, είμαστε όλοι "εχθροί"»...
Ο λαός να μη νομιμοποιήσει νέες πολεμικές επεμβάσεις
Μπρος σε αυτές τις μεθοδεύσεις, για το λαό πρέπει να είναι καθαρό ότι η περίπτωση της Γαλλίας, όπως και αυτή των επιθέσεων στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης στις 11/9/2001 αλλά και άλλες που ακολούθησαν, όπως το 2004 στην Ισπανία, το 2005 στο Λονδίνο, αξιοποιήθηκαν όλες για αντιλαϊκές εξελίξεις. Θυμίζουμε τη δέσμη μέτρων παρακολούθησης και καταστολής του Patriotic Act στις ΗΠΑ μετά την 11/9 και στις άλλες χώρες καθώς βέβαια και τη συνεχιζόμενη σφαγή των λαών σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.α.
Ολες αυτές οι επεμβάσεις είχαν «αντιτρομοκρατικό» πρόσχημα, όπως και την «προστασία των αξιών και του τρόπου ζωής μας», είτε αξιοποιώντας εγκληματίες που είχαν «στήσει» σε προηγούμενη φάση οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και οι σύμμαχοί τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, από το Πακιστάν και την Τουρκία έως τη Σαουδική Αραβία, ως «μαχητές της ελευθερίας» (μουτζαχεντίν και «Ταλιμπάν» ενάντια στη ΛΔ Αφγανιστάν). Είτε συμβάλλοντας στη διαμόρφωση νέων δυνάμεων, όπως π.χ. αυτές (Λιβύη, Συρία κ.ά.) που ξεπήδησαν μέσα από τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη». Πλαίσιο όπου διαμορφώθηκαν τζιχαντιστές - φανατικοί ισλαμιστές, ένα ακόμα δημιούργημα των ιμπεριαλιστών που αξιοποιούν πολύμορφα.
Αυτοί, λοιπόν, που στήριξαν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τέτοιες δυνάμεις, θέλουν σήμερα τους λαούς υποταγμένους υπό το καθεστώς του τρόμου και σε ένα κλίμα λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας»,ώστε να επικροτούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Το ΚΚΕ καλεί κάθε σκεπτόμενο λαϊκό άνθρωπο να μη νομιμοποιήσει νέες πολεμικές επεμβάσεις. Ο λαός μας δε θα πρέπει να επιτρέψει την οποιαδήποτε νέα εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς, για τους οποίους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι και δηλώνει διαθέσιμη.

Χιλιάδες πρόσφυγες συσσωρεύονται στα σύνορα κρατών
της Ευρώπης που χτίζουν φράχτες
Νέα μέτρα καταστολής και περιστολής δικαιωμάτων από την ΕΕ
Αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν το κλίμα τρόμου που διαμορφώνει η δράση των μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους», προκειμένου να επιβάλλουν ακόμη περισσότερα μέτρα αυταρχισμού και περιστολής δικαιωμάτων, εμφανίστηκαν οι υπουργοί Εσωτερικών Υποθέσεων και Δικαιοσύνης της ΕΕ, που συνεδρίασαν την Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Στις αποφάσεις που πάρθηκαν, περιλαμβάνονται η διενέργεια συστηματικών ελέγχων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, που περιλαμβάνουν ηλεκτρονική σύνδεση με τις σχετικές βάσεις δεδομένων της Interpol σε όλα τα σημεία διέλευσης των εξωτερικών συνόρων και αυτόματο έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων. Επίσης, θα καταγράφονται τα δαχτυλικά αποτυπώματα μεταναστών και προσφύγων και θα γίνει πιο συστηματικός ο έλεγχος ασφαλείας με τη χρήση σχετικών βάσεων δεδομένων.
Επίσης, η Europol θα στείλει αξιωματούχους σε όλα τα hot spots για να ενισχύσουν τη διαδικασία ελέγχου. Οι παραπάνω αποφάσεις αφορούν ιδιαίτερα την Ελλάδα, που κινδυνεύει, με ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τα προσφυγικά κύματα.
Οι υπουργοί Εσωτερικών της ΕΕ προχώρησαν ακόμη περισσότερο στο δρόμο του περιορισμού των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, ζητώντας την άμεση αναθεώρηση των κανόνων της ζώνης Σένγκεν, ώστε να επιτραπεί η πραγματοποίηση συστηματικών ελέγχων και σε Ευρωπαίους πολίτες, καθώς οι συστηματικοί σε βάθος έλεγχοι περιορίζονται σήμερα μόνο στους πολίτες τρίτων κρατών. Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών, Μπερνάρ Καζνέβ, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πήραμε ισχυρές, επιχειρησιακές αποφάσεις και τα αποτελέσματα θα πρέπει να είναι φανερά πριν από το τέλος του χρόνου» και ανακοίνωσε πως η Γαλλία θα διατηρήσει τους ελέγχους στα σύνορά της, τους οποίους αποκατέστησε πριν από μία βδομάδα, «για όσο χρόνο το απαιτήσει η τρομοκρατική απειλή».
Επίσης, οι υπουργοί συμφώνησαν να υιοθετηθεί ως το τέλος του έτους το διαβόητο ευρωπαϊκό αρχείο καταγραφής δεδομένων των επιβατών στις αεροπορικές μεταφορές (PNR). Τέλος, αποφασίστηκε η εισαγωγή μιας νέας νομοθεσίας για την καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης όπλων.
Μεγαλύτερες δυσκολίες για τους πρόσφυγες
Στην κατεύθυνση των κλειστών συνόρων πρωτοστατούν η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας του Β. Ορμπαν, που ισχυρίζεται ότι είναι ο θεματοφύλακας της ΕΕ, αλλά και κυβερνήσεις της Αυστρίας, της Κροατίας, της Σλοβενίας, που δηλώνουν ότι θα μειώσουν δραστικά την είσοδο σε μετανάστες. Οι κυβερνήσεις Τσεχίας, Ρουμανίας, Σλοβακίας, Πολωνίας αντιτίθενται στις ποσοστώσεις που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που εγκρίθηκαν από τις υπόλοιπες χώρες στις 22 Σεπτέμβρη. Η Σλοβακία έχει, επίσης, ανακοινώσει ότι θα προσφύγει νομικά εναντίον της απόφασης. Ο συντηρητικός αστός Πολωνός πολιτικός, Κόνραντ Σιμάνσκι, ο οποίος αναλαμβάνει το υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στην κυβέρνηση του Κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS), δήλωσε ότι «η απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ ισχύει για όλες τις χώρες της ΕΕ, αλλά είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε σήμερα την εφαρμογή της».
Στη Γερμανία, η κυβέρνηση με συμφωνία των τριών κομμάτων του συνασπισμού αποφάσισε για όσους θα θεωρούνται απλά μετανάστες ότι μέσα σε τρεις βδομάδες θα απελαύνονται από τη χώρα. Ο υπουργός Εσωτερικών της χώρας, Τόμας ντε Μερζιέρ, προανήγγειλε αυστηρότερους όρους για την υποδοχή και τη φιλοξενία προσφύγων από τη Συρία.
Οσον αφορά την οικονομική εκμετάλλευση των χιλιάδων προσφύγων που έχουν φτάσει στις χώρες της ΕΕ, αυτοί θα αποτελέσουν φτηνό εργατικό δυναμικό για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Ο επίτροπος της ΕΕ για την Οικονομική Σταθερότητα, Τζόναθαν Χιλ, κάλεσε τα κράτη - μέλη να εκμεταλλευτούν το δυναμικό που αντιπροσωπεύουν οι πρόσφυγες όσον αφορά τον οικονομικό τομέα. Ετσι, μετά το διωγμό τους από τις πατρίδες τους με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την εκμετάλλευση των χωρών τους από τα πολυεθνικά μονοπώλια, οι εξαθλιωμένοι που ζητούν άσυλο στην ΕΕ θα πληρώσουν κι από πάνω επειδή έσωσαν τις ζωές τους.
Στις πιο πρόσφατες προβλέψεις της για το οικονομικό μέλλον της ΕΕ, η Κομισιόν εκτιμά ότι οι αιτούντες άσυλο θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση στην οικονομία μακροπρόθεσμα, εφόσον ενσωματωθούν ικανοποιητικά στο εργατικό δυναμικό. Στην ουσία, αυτό σημαίνει ευέλικτη και χωρίς δικαιώματα εργασία. Προκειμένου να υποστηριχτεί η ενσωμάτωση αυτή, ο Τζ. Χιλ κάλεσε τις χώρες - μέλη να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς, ώστε να λαμβάνουν χρήματα και να κάνουν πληρωμές ευκολότερα. Υπενθυμίζεται πως τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο πρόεδρος της Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, είχε καλέσει τις χώρες - μέλη να επιτρέψουν στους αιτούντες άσυλο να αναζητήσουν εργασία αμέσως μετά την άφιξή τους στην ΕΕ.
Στη Ρώμη, ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών, Αντζελίνο Αλφάνο, ανακοίνωσε σήμερα ότι η χώρα του ενίσχυσε τους συνοριακούς ελέγχους σε αεροδρόμια, λιμάνια και οδούς.
Ο Ολλανδός πρωθυπουργός, Μαρκ Ρούτε, δήλωσε πως η Ολλανδία θα ενισχύσει την ασφάλεια στα σύνορα και τα αεροδρόμιά της και πρόσθεσε πως οι Ολλανδοί βρίσκονται «σε πόλεμο» με το «Ισλαμικό Κράτος», ενώ σε συνεντεύξεις του μιλάει για μια πιο περιορισμένη Συνθήκη Σέγκεν, που θα περιλαμβάνει επίσης τη Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, κάτι που είναι αμφίβολο αν θα γίνει δεκτό. Επίσης, η ΠΓΔΜ και η Σερβία αυστηροποιούν την έλευση στα σύνορα και δηλώνουν ότι θα επιτρέπουν μόνο σε πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν να περνάνε.
Επίσης, στις ΗΠΑ η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ αποφάσισε αναστολή του προγράμματος υποδοχής των Σύρων προσφύγων.
Και η «χαλάρωση» στο τραπέζι
Τα γεγονότα στο Παρίσι, όμως, ανοίγουν και ένα σημαντικό ζήτημα, αυτό της χαλάρωσης του Συμφώνου Σταθερότητας, που η Γαλλία επεδίωκε εδώ και καιρό, προκειμένου να μπορέσει να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό πρωτίστως με τη Γερμανία και άλλες χώρες στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μ. Βαλς, προειδοποίησε ότι θα υπάρξει «κατ' ανάγκην υπέρβαση» των δημοσιονομικών δεσμεύσεων της Γαλλίας, σημειώνοντας ότι «πρέπει να διαθέσουμε όλα τα μέσα, όπως αυτό δεν είχε γίνει ποτέ στη χώρα μας, στην αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών» και η Κομισιόν«πρέπει να το κατανοήσει». Και ο Γάλλος Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Πιερ Μοσκοβισί, δήλωσε πως ο γαλλικός προϋπολογισμός θα επαναξιολογηθεί, ενώ σε ερώτημα για το ενδεχόμενο πιθανής «χαλάρωσης», φέρεται να δήλωσε ότι οι Βρυξέλλες θα δείξουν κατανόηση και ότι αντιλαμβάνονται την «προτεραιότητα» που η Γαλλία έδωσε «στην ασφάλεια».
Είναι, έτσι, φανερό ότι αναζωπυρώνονται νέες αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμοί, καλλιεργούνται νέες αυταπάτες από διάφορες διαχειριστικές δυνάμεις, με το ζητούμενο της καπιταλιστικής ανάκαμψης να εμφανίζεται ως δήθεν σωτηρία των λαών. Μόνο που η όποια χαλάρωση δεν αφορά ούτε στα βάσανα των λαών, ούτε στα εργασιακά ή ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Αφορά το πώς οι καπιταλιστές θα έχουν πιο εύκολα χρήμα για τις επενδύσεις τους πάνω στα ερείπια που άφησε για τους εργάτες η καπιταλιστική κρίση. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και σε εγρήγορση, ώστε να μην πέσουν στην παγίδα που στήνουν οι εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών τους.

Ενταση της καταστολής στη Γαλλία
Σχεδόν ένα τρίωρο μετά τα γεγονότα στην πρωτεύουσα της χώρας, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, συγκάλεσε έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο και αποφασίστηκε ότι όλη η γαλλική επικράτεια τίθεται σε «καθεστώς έκτακτης ανάγκης». Το «καθεστώς» αυτό επιβλήθηκε κατ' εφαρμογή νόμου του 1955 που αφορά κινδύνους «από σοβαρές επιθέσεις εναντίον της δημόσιας τάξης» και μεταξύ άλλων προβλέπει την ενίσχυση του ρόλου του στρατού, τη δυνατότητα των αρχών να απαγορεύουν εκδηλώσεις που μπορεί να θεωρηθούν απειλή εναντίον της «εθνικής ασφάλειας», να κλείνουν χώρους συναθροίσεων, να διατάσσουν τον «κατ' οίκον περιορισμό» ατόμων υπόπτων για «επικίνδυνη δραστηριότητα» κ.τ.λ.
Καθημερινά, επιβεβαιώνεται ότι στα «απαραίτητα μέτρα» που η γαλλική κυβέρνηση συνδέει με την «κατάσταση πολέμου» που επιμένει ότι έχει δημιουργηθεί είναι σειρά νέων μέτρων καταστολής. Ξεχωρίζουμε τα εξής στοιχεία:
  • Την Πέμπτη, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ενέκρινε παράταση για ένα τρίμηνο του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης», από 12 μέρες που προέβλεπε έως τώρα ο νόμος. Μάλιστα, το νομοσχέδιο εγκρίθηκε σε κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» από όλο το πολιτικό φάσμα με 551 ψήφους υπέρ, 6 κατά (3 βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος και 3 των Οικολόγων) και 1 αποχή βουλευτή των Σοσιαλιστών, το οποίο περιλαμβάνει και συνολική αναθεώρηση του νόμου του 1955. Οπως εξηγήθηκε, στόχος είναι «το καθεστώς του κατ' οίκον περιορισμού» να μπορεί να «επεκτείνεται σε κάθε άτομο για το οποίο υπάρχουν σοβαροί λόγοι να σκεφτόμαστε ότι η συμπεριφορά του συνιστά απειλή για την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη». Ακόμα, «το σχέδιο νόμου δημιουργεί τη δυνατότητα της διάλυσης ενώσεων ή ομάδων που συμμετέχουν, διευκολύνουν ή παρακινούν στην τέλεση πράξεων που αποτελούν σοβαρή παραβίαση της δημόσιας τάξης και που περιλαμβάνουν άτομα που βρίσκονται σε κατ' οίκον περιορισμό».
  • Το υπουργείο Εσωτερικών, ανακοίνωσε ότι οι αστυνομικοί θα μπορούν να οπλοφορούν και εκτός υπηρεσίας, ώστε να μπορούν να «αντιδράσουν» σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης.
  • Πάνω από 110.000 πάνοπλοι στρατιώτες και μέλη Σωμάτων Ασφαλείας έχουν μετατρέψει Παρίσι και άλλες πόλεις σε στρατοκρατούμενες ζώνες.
  • Ο πρωθυπουργός Βαλς διαμήνυσε ότι «και άλλες ελευθερίες μπορεί να περιοριστούν προσωρινά», επειδή, επανέλαβε, «είμαστε σε πόλεμο» και πρέπει να αναληφθούν τα «απαραίτητα» μέτρα. Αλλωστε, στα σκαριά βρίσκεται και αναθεώρηση διατάξεων του Συντάγματος, ώστε να δοθεί στις υπηρεσίες η δυνατότητα «να δράσουν εναντίον της τρομοκρατίας» και γενικά «να προσαρμοστεί στις σημερινές ανάγκες και απειλές».
Στο προσκήνιο και ο εξοπλισμός της χώρας
Στο ίδιο πλαίσιο, εντάσσεται και η απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει τους προϋπολογισμούς για τις δυνάμεις ασφαλείας και το στρατό, προκηρύσσοντας και χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, αλλά και σημειώνοντας όλο νόημα ότι «υπ' αυτές τις συνθήκες, η ασφάλεια προέχει του Συμφώνου Σταθερότητας».

Χαρακτηριστικές είναι και οι προτάσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως του «Εθνικού Μετώπου» που τόνισε ότι η χώρα «πρέπει να επανεξοπλιστεί, διότι εδώ και πολύ καιρό υφίσταται μια προγραμματισμένη κατάρρευση της ικανότητάς της να προστατευθεί... Πρέπει να αποκαταστήσει τα στρατιωτικά μέσα, την αστυνομία, τη χωροφυλακή, τις μυστικές υπηρεσίες και τα τελωνεία». Οι «Ρεπουμπλικάνοι», ανάμεσα στις προτάσεις που κατέθεσαν ήταν και η «κράτηση» σε ειδικούς χώρους όσων θεωρούνται απειλή για την εθνική ασφάλεια, πρόταση που η κυβέρνηση δεν απέκλεισε.

Ο στρατός έχει βγει για τα καλά στους δρόμους
Σε Ουάσιγκτον και Μόσχα θα βρεθεί τις επόμενες μέρες ο Ολάντ
Ελάχιστα 24ωρα χρειάστηκαν για να γίνει κατανοητό ότι οι συνολικά επτά πολύνεκρες επιθέσεις, που σημειώθηκαν στο κέντρο του Παρισιού το βράδυ της 13ης Νοέμβρη, θα αξιοποιηθούν για να επιταχυνθούν μια σειρά από αντιλαϊκά σχέδια και ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις. Το μακελειό, που άφησε πίσω του 130 νεκρούς και πάνω από 350 τραυματίες (με δεκάδες ακόμα να συνεχίζουν να χαροπαλεύουν σε νοσοκομεία), ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από μισή ώρα, ως αποτέλεσμα ενός πολύ καλά συντονισμένου σχεδίου, που εκτός από τον τρόμο και το θρήνο για το χαμό τόσων αθώων ανθρώπων, έφερε στη 1η θέση της «ημερήσιας διάταξης» των καπιταλιστικών κρατών διεθνώς την ανάγκη να δυναμώσει ο λεγόμενος «αγώνας κατά της τρομοκρατίας», προετοιμάζοντας επί της ουσίας μια νέα, πιο εκτεταμένη ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή.
Ολη τη βδομάδα που πέρασε, η γαλλική αστική τάξη ξεκαθάρισε με κάθε τρόπο ότι θα διεκδικήσει με αποφασιστικότητα πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα», για του οποίου την ενίσχυση και την οργάνωση, υπό το φόντο και των νέων εξελίξεων, έχει ξεκινήσει πλέον μια συζήτηση που θίγει πολλά από τα πεδία στα οποία εκδηλώνονται οι αντιθέσεις και τα παζάρια των ιμπεριαλιστών, από τη Συρία και το Προσφυγικό, μέχρι τον «έλεγχο των συνόρων» και την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας.
«Είμαστε σε πόλεμο» και «επειδή είμαστε σε πόλεμο, λαμβάνουμε εξαιρετικά μέτρα και θα χτυπήσουμε τον εχθρό για να τον καταστρέψουμε, εδώ στη Γαλλία, στην Ευρώπη, αλλά επίσης σε Συρία και Ιράκ», ήταν η χαρακτηριστική δήλωση που έκανε ο Γάλλος πρωθυπουργός,Μανουέλ Βαλς, προδιαθέτοντας για τις «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησής του, ενώ καθόλου τυχαίο δεν ήταν το ότι όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας έθιξαν από την πρώτη στιγμή δύο «άξονες», στους οποίους χρειαζόταν άμεσα να ληφθεί «δράση: Ο ένας αφορούσε τη λήψη μέτρων για την «εσωτερική ασφάλεια», ο άλλος την «προσαρμογή της εξωτερικής πολιτικής» στο ότι «είμαστε σε πόλεμο», όπως το διατύπωσε πολύ περιεκτικά ο Νικολά Σαρκοζί, επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, «Ρεπουμπλικανοί».
Μπροστάρισσα για κλιμάκωση της επέμβασης στη Συρία
Ετσι, η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ζήτησε ενεργοποίηση του άρθρου 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ, της γνωστής «ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής» της ΕΕ, που ορίζει ότι «σε περίπτωση κατά την οποία κράτος - μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη - μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους». Μάλιστα, με τη Συνθήκη της Λισαβόνας προστέθηκε και η «ρήτρα αλληλεγγύης» (άρθρο 222), που προβλέπει ότι «εάν ένα κράτος - μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή, η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη».
Την περασμένη Δευτέρα, μιλώντας στην έκτακτη κοινή συνεδρίαση Εθνοσυνέλευσης και Γερουσίας στις Βερσαλίες, ο Ολάντ εξέφρασε την ευχή για συγκέντρωση όλων όσοι πολεμούν το «Ισλαμικό Κράτος» στο πλαίσιο μιας «μεγάλης και μοναδικής» συμμαχίας. Την ίδια στιγμή, πρόσθεσε ότι «στη Συρία, ψάχνουμε ακούραστα μια πολιτική λύση στην οποία ο Μπασάρ Αλ Ασαντ δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Αλλά εχθρός μας στη Συρία είναι το Ντάες (σ.σ. "Ισλαμικό Κράτος")».
Στην ίδια συνεδρίαση ανακοίνωσε, μάλιστα, ότι την επόμενη βδομάδα θα επισκεφτεί την Ουάσιγκτον, αλλά και τη Μόσχα, ώστε να συζητήσει με τους ομολόγους του των ΗΠΑ και της Ρωσίας τρόπους ενίσχυσης της «συνεργασίας κατά της τρομοκρατίας».
Επαφές ανάμεσα σε Μόσχα και Παρίσι
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, την περασμένη Πέμπτη έγινε γνωστό ότι οι επικεφαλής των Γενικών Επιτελείων Στρατού Γαλλίας και Ρωσίας, στρατηγός Πιερ ντε Βιγιέρ και στρατηγός Βαλερί Γκερασίμοφ, αντίστοιχα, είχαν για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό τηλεφωνική επικοινωνία, διάρκειας μιας ώρας, με θέμα το συντονισμό των επιχειρήσεών τους κατά του «ΙΚ» στη Συρία. Οι δύο άντρες «αντάλλαξαν γνώμες για την εκτίμηση της κατάστασης στο πεδίο της μάχης και συζήτησαν για την εκπλήρωση της αποστολής που έχουν θέσει οι Πρόεδροι Γαλλίας και Ρωσίας για την ενοποίηση των δυνάμεων που εμπλέκονται στον διεθνή αγώνα κατά της τρομοκρατίας».
Στο μεταξύ, στο γαλλικό Τύπο εμφανίστηκαν ήδη αναλύσεις με τίτλους όπως «Για τον Πούτιν, η Γαλλία έγινε σύμμαχος στη Συρία» και «Η ρωσική στροφή του Φρανσουά Ολάντ». Μεταξύ άλλων, όσοι εντοπίζουν ένα βαθμό προσέγγισης ανάμεσα σε Μόσχα και Παρίσι, παραπέμπουν και σε δηλώσεις που έκανε ο υπουργός Εξωτερικών,Λοράν Φαμπιούς, χαιρετίζοντας «ένα άνοιγμα των Ρώσων» στο θέμα της Συρίας. «Θεωρούμε ότι είναι ειλικρινές. Πρέπει να συγκεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις», σχολίασε μιλώντας στο δίκτυο «Φρανς Ιντέρ», ενώ σε άλλη του συνέντευξη στο «Φρανς Ινφο» σχολίασε για τη Ρωσία, «κάλλιο αργά παρά ποτέ», συνεχίζοντας: «Δεν πρέπει να είμαστε αλαζόνες, αλλά έχουμε δείξει, πιστεύω, το δρόμο με τις επιθέσεις που έγιναν στη Ράκα, την πρωτεύουσα του Ντάες».
Στις ίδιες αναλύσεις γινόταν υπενθύμιση ότι μόλις στις αρχές του Νοέμβρη ο Φαμπιούς ήταν εκείνος που σημείωνε πως οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στη Συρία έκαναν «πιο σύνθετη» την πολιτική μετάβαση στην περιοχή, ενώ συμπλήρωνε ότι «σύμφωνα με πληροφορίες που έχουμε, κατά ένα μεγάλο μέρος οι επιθέσεις που έχουν κάνει είχαν στόχο την αντιπολίτευση και αμάχους».
Επιπλέον, αρκετοί σχολίασαν ότι τις παροτρύνσεις Ολάντ για ενίσχυση και συντονισμό του διεθνούς «αντιτρομοκρατικού αγώνα» συνόδευσαν αμέσως μετά οι ανακοινώσεις της Ρωσίας ότι και αυτή κατέληξε στο συμπέρασμα πως η συντριβή του «Airbus» της εταιρείας «Κογκαλιμάβια», στη χερσόνησο του Σινά στις αρχές του μήνα, ήταν «έργο» του «Ισλαμικού Κράτους». Μεταξύ άλλων, σημείωναν τις οδηγίες που ο Πούτιν φέρεται να έδωσε στις ρωσικές δυνάμεις για συντονισμό με τη Γαλλία «ως σύμμαχοι» στις επιχειρήσεις κατά του «ΙΚ».
Υπό το βάρος μεγάλων «απωλειών»
Ολα τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι η Γαλλία διεκδικεί πρωτοπόρο ρόλο στην κλιμάκωση και διεύρυνση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Μέση Ανατολή, η οποία από την πρώτη στιγμή περιείχε «σπόρους» μιας σύρραξης με ευρύτερες διαστάσεις. Βεβαίως, οι τελευταίοι μήνες έχουν προσθέσει διάφορα νέα στοιχεία (όπως είναι π.χ. και η συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας), διαφοροποιώντας τα δεδομένα σε σχέση με έξι, ακόμα και τρεις μήνες πριν.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι υπαρκτές και βαθιές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εξαλείφονται, ούτε και απαραίτητα ότι οι συμμαχίες που μέχρι σήμερα αναπτύχθηκαν θα αλλάξουν ριζικά. Το μόνο που με σιγουριά επιβεβαιώνεται είναι ότι το μακελειό στη γαλλική πρωτεύουσα αναζωπύρωσε τις προετοιμασίες για κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, καταρχήν στη Μέση Ανατολή, αλλά και των παζαριών - διεργασιών στη διεθνή ιμπεριαλιστική «αρένα».
Τέλος, μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία κάνει «αισθητή» την παρουσία της στην επιτάχυνση στρατιωτικών και διπλωματικών διεργασιών, υπό το βάρος και των μεγάλων «απωλειών» που επανειλημμένα έχει διαπιστώσει η αστική τάξη της χώρας, τόσο όσον αφορά τη θέση της στην Ευρώπη, όσο και ως προς τη θέση της διεθνώς. Σε αυτή τη βάση, άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό, μερίδες του γαλλικού κεφαλαίου θέτουν θέμα «προσαρμογών» της εξωτερικής πολιτικής ή γκρινιάζουν και ανοιχτά για τη «διάρρηξη» των δεσμών με τη Ρωσία, επιμένουν στη σύσφιξη της συνεργασίας με άλλα κέντρα όπως η Κίνα και οι BRICS (βλέπε και θέσεις του «Εθνικού Μετώπου» της Μ. Λεπέν).
Πολλά τα υπαρκτά ερωτήματα
Από την πρώτη στιγμή, που εκδηλώθηκαν οι επιθέσεις στο Παρίσι, «φούντωσε» η συζήτηση γύρω από τη σημασία καλά οργανωμένων και εξοπλισμένων κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας κ.τ.λ. Αρκετοί, μάλιστα, έδωσαν συγχαρητήρια στη γαλλική κυβέρνηση για την «ετοιμότητα» που έδειξε, μέσα και από τις αστυνομικές επιχειρήσεις που έγιναν (π.χ. στο δήμο Σεν Ντενίς του Παρισιού όπου, μετά από πολύωρη επιχείρηση, ανακοινώθηκε ότι σκοτώθηκε και ο φερόμενος ως «εγκέφαλος» των επιθέσεων 28χρονος Βέλγος, μαροκινής καταγωγής Αμπντελχαμίντ Αμπαούντ.
Ωστόσο, μια σειρά ερωτήματα διαμορφώνονται και ενισχύονται όσο περνούν οι μέρες, ενώ και τα αστικά ΜΜΕ έχουν συγκεκριμένο ρόλο στη διαμόρφωση κλίματος τρομολαγνείας. Τα εύλογα ερωτήματα για την όλη υπόθεση είναι πολλά. Αναφέρουμε ορισμένα ενδεικτικά: Πώς είναι δυνατόν, σε μια πόλη όπως το Παρίσι, όπου ήδη το επίπεδο «συναγερμού» ήταν ιδιαίτερα ψηλό (μετά την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό» το Γενάρη είχε τεθεί σε εφαρμογή ειδικό πρόγραμμα «ασφαλείας») και ενώ, όπως οι ίδιες οι αρχές ομολογούν, αναμενόταν μια «μεγάλη επίθεση» (και «τουλάχιστον έξι» είχαν αποτραπεί τους τελευταίους μήνες), τρεις - όπως εμφανίζονται - ομάδες ενόπλων να δρουν ανενόχλητοι σε πολυσύχναστους δρόμους και μάλιστα να προσεγγίζουν ένα χώρο όπως το «Στάδιο της Γαλλίας» για να πυροδοτήσουν εκρηκτικούς μηχανισμούς την ώρα που μέσα βρίσκονταν 80.000 άτομα, μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας; Επίσης, τρία αυτοκίνητα που εμφανίζονταν να ξεκίνησαν από το Βέλγιο, πέρασαν και έφτασαν έως το Παρίσι γεμάτα με όπλα και διάφορα εκρηκτικά.
Ακόμα, τι εξυπηρετεί η ταχύτητα με την οποία βγήκαν συμπεράσματα για την ταυτότητα των δραστών από «ενδείξεις» όπως ένα συριακό διαβατήριο που βρέθηκε - άθικτο μάλιστα - κοντά στο κομματιασμένο πτώμα «βομβιστή αυτοκτονίας»;
Επίσης, μέρες πριν ανακοινωθεί ότι ο Αμπαούντ βρέθηκε και σκοτώθηκε στο Παρίσι, είχε ξεκινήσει ανθρωποκυνηγητό για να εντοπιστεί στο Βέλγιο, με σειρά «διαρροών» και «αποκαλύψεων» για στοιχεία που με σιγουριά τον εμφάνιζαν να έχει διαφύγει.
Η περίπτωση δε της Χάσνα Αϊτ Μπουλαχτσέν, εμφανιζόμενης ως εξαδέλφης του Αμπαούντ, είναι πολύ χαρακτηριστική για το αλαλούμ της όλης υπόθεσης. Αρχικά εμφανίζονταν από τα ΜΜΕ ως «βομβίστρια αυτοκτονίας» που ανατινάχτηκε στην επιχείρηση στο Σεν Ντενί που μάλιστα ήταν κορίτσι των πάρτι και του αλκοόλ που μετά «ριζοσπαστικοποιήθηκε». Στη συνέχεια πηγές κοντά στις έρευνες εμφανίζονται από ΜΜΕ να λένε ότι πιθανά και να ζει και να μην ήταν καν στο σπίτι, που σχεδόν κατεδάφισαν οι δυνάμεις της γαλλικής αστυνομίας.

Επίσης, από την όλη συζήτηση και τον ...καταιγισμό ενημέρωσης, πρέπει να συγκρατήσουμε ότι με ιδιαίτερη ένταση δυναμώνει η συζήτηση για το συντονισμό ανάμεσα στις Μυστικές Υπηρεσίες διαφόρων χωρών, ένα «μέτωπο», στο οποίο έχουν διαταραχθεί ορισμένες συνεργασίες, ειδικά μετά τις αποκαλύψεις για τις αμερικανικές παρακολουθήσεις σε βάρος «εταίρων», αλλά που πάντα, προκειμένου να περάσουν ευρύτεροι σχεδιασμοί είναι στη φαρέτρα των αστών.

Μπουμ! Ο φελλός από τη γαλλική σαμπάνια απέκτησε βεληνεκές του τρόμου. Φρικτή αφρώδη όψη, γεύση και οσμή έχει για μια ακόμη φορά το μείγμα του αίματος του πετρελαίου και της υποκρισίας. Η θεμελιώδης διαφορά της σοσιαλδημοκρατικής προετοιμασίας για ένα γενικευμένο πόλεμο που σημάδεψε τις μέρες πριν απ' τον πρώτο και πριν απ' το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιορίζεται τώρα στα μηνύματα κοινωνικής δικτύωσης και στην αναπαραγωγή της οπτικοποιημένης βαρβαρότητας στην παγκόσμια διασωλήνωση του γιουτιούμπ. Τα άνθη του κακού δεν απαγορεύονται πια ως ανήθικα αλλά μετατρέπονται σε μπουκέτα σφαγής δωρεάν διανεμόμενα στο απέραντο τεχνολογικό πεδίο του κήπου των εντυπώσεων. Στην πολιτική ουσία της προετοιμασίας για τη μεγάλη σύρραξη, τον ταχέως κατασκευαζόμενο άξονα κ.λπ. κ.λπ., το γεγονός ότι ο τρόμος έντεχνα και με το αζημίωτο γίνεται πρώτα viral και μετά πραγματικός πόλεμος διακρίνει κανείς μια απόπειρα πρώτα να χειραγωγηθούν και να παραλύσουν οι μάζες και μετά να στοιχηθούν και να ριχτούν στη μάχη του τρίτου παγκοσμίου.
Αν δεν ανοίξει έγκαιρα, έστω και με το ζόρι, η συζήτηση στην ελληνική κοινωνία για το «Ισλαμικό Κράτος», τους πάτρωνες δημιουργούς του, δηλαδή τη δεύτερη μεσανατολίτικη εκδοχή του γιουγκοσλαβικού διαμελισμού, τότε τα ζόρια θα τα τραβήξουν οι εγκλωβισμένοι στην παγίδα του τρίτου μνημονίου της πρώτη φορά αριστεράς, που αθροίζεται στα δύο προηγούμενα και μετατρέπει τους πλειστηριασμούς, τη θεσμοθέτηση της φτώχειας, την αναγκαστική συναίνεση στο τίποτα σε κορυφαίο ιμπεριαλιστικό εργαλείο και τη χώρα σε λούκι. Ενα λούκι στο οποίο θα συνωστίζονται ομού εξαθλιωμένες μάζες ιθαγενών και ξένων προσφύγων. Στο ελληνικό πείραμα που εκτός απ' το ΚΚΕ κανείς δεν παλεύει να ματαιώσει, οι εργατικές μάζες σε αυτή τη φάση του πολέμου, οι γύρω απ' τη Μεσόγειο, θα μετατραπούν τάχιστα σ' έναν ανθρώπινο πολτό με χαμηλή ως και ανύπαρκτη αξία στο χρηματιστήριο των ζωών.
Αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, ας αρχίσουμε απ' τη γεωγραφία, που έχει γίνει πλέον ωμή χαρτογράφηση ενεργειακών κοιτασμάτων. Ο φασισμός της άγνοιας μεταλλάσσει τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας και τους μετατρέπει σε δανδήδες γκεμπελίσκους που τον 21ο αιώνα υψώνουν σε πανανθρώπινη αξία το «μαμ, κακά και νάνι». Ετσι ακούς ομοίως την κα Μαρία στο συνοικιακό κομμωτήριο και τον παρουσιαστή με την ελβιέλα να προτρέπουν να εξουσιοδοτούν τις τρόικες και τα κουαρτέτα τους να ισοπεδώσουν τη Ράκκα σαν να πρόκειται για κοτέτσι με φωνακλά κόκορα που τους ξυπνάει νωρίς. Ετσι ακούς τα αποθρασυμένα φασισταριά της ελληνικής Βουλής να λένε πως τα σπίτια τα παίρνουν τώρα οι κομμουνιστικές τράπεζες που κυνηγάνε τους κακόμοιρους εφοπλιστές. Ετσι ακούς αυτούς που πέρασαν και μένουν Σύριζα στην επαναστατική αριστερά του Νικολόπουλου και του Καμμένου να διατείνονται πως ο καλός κομμουνιστής πρώτα ψάλλει «ελευθερία, ισότητα, αδερφότητα» κι ύστερα τρώει με χρυσά κουτάλια που έχουν ως θυρεό σφυροδρέπανο σχεδιασμένο από οίκο μόδας υψηλής αστικής ραπτικής. Εκείνο το παμπάλαιο «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» θέλει ως εμπειρική κοινοκτημοσύνη, μελέτη και απόδοση στις σημερινές χαοτικές συνθήκες παραγωγής πολιτισμού της μιας χρήσης πριν κατακυρωθεί ως φυσική συνέπεια μιας παρελθούσας ευημερίας.
Γιατί η Ράκκα είναι πόλη 200.000 κατοίκων που κοιμάται και ξυπνάει ανάμεσα σε κομμένα, παλουκωμένα κεφάλια υπό μεσαιωνική κατοχή με σαρίκια και γενειάδες. Γιατί το στάδιο μιας μεγάλης αγγλικής ομάδας λέγεται Εμιράτα κι εκεί τα σαρίκια είναι στις κερκίδες των επισήμων. Γιατί ο Σύριζα εφαρμόζει όλα τα όνειρα της Δεξιάς περνώντας τη χώρα με συνοπτικές διαδικασίες από χρηματοδικείο σε χρηματοδικείο του μεγάλου κεφαλαίου επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές στα λαϊκά στρώματα. Γιατί αυτοί που συγκινούνταν με τα δακρυγόνα - δάκρυα του Γιωργάκη στην προ πενταετίας απόβαση των αγροτών στον Πειραιά, τώρα τους βλέπουν ως νίντζα με μαγκούρα που εκτός των άλλων είναι και αφορολόγητη. Κι επειδή ο άμοιρος Αμυράς άκουσε «Μολών Λαβέ» και το πήρε για μαρξιστολενινιστική βρισιά, και μάλιστα κλασική, από τους αρχαίους κομμουνιστικούς χρόνους, ήρθε η ώρα να τραβηχτεί, εκείνη η κόκκινη γραμμή που ξεχωρίζει την ήρα τους απ' το στάρι μας...


ΤηςΛιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Από την επίσκεψη του Φρ. Ολάντ, (αριστερά), στις ΗΠΑ
το 2014, μετά από πρόσκληση του Μπ. Ομπάμα,(δεξιά)
Ειναι γεγονός ότι τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη μαζί με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τους δύναμη που συναποτελούν και το μοχλό στην καταχώριση της θέσης τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα προς όφελος των επιχειρηματικών τους ομίλων, έχουν ως «αξία» και το γόητρο που τους προσδίδει αυτή η δύναμη και την επιβολή της σε συμμάχους και ανταγωνιστές. Αυτό το γόητρο αξιοποιείται και στη χειραγώγηση των λαών στο εσωτερικό των κρατών τους σε συνδυασμό με την προσδοκία βελτίωσης της θέσης τους μέσω της διεκδίκησης μεγαλύτερων μεριδίων στην παγκόσμια αγορά που μπορεί να ωθεί σε «ειρηνική», μέσω συμβιβασμών, ή και σε βίαιη μέσω πολέμων εξασφάλισή τους.
Αυτό το γόητρο της Γαλλίας μοιάζει να δέχτηκε πλήγμα από το οργανωμένο και, σε πολλά σημεία ταυτόχρονα, δολοφονικό χτύπημα του Παρισιού με πολλούς νεκρούς. Αυτήν τη δύναμή της ως ισχυρό καπιταλιστικό κράτος, ως ιμπεριαλιστική δύναμη υπερασπίζεται η Γαλλία κηρύσσοντας πόλεμο στους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Ομως, το όλο θέμα δεν είναι μόνο ζήτημα επίδειξης δύναμης και γοήτρου.
Η συγκεκριμένη επίθεση μοιάζει με πολεμική ενέργεια στο πλαίσιο ενός ανορθόδοξου πολέμου, οργανωμένη, σχεδιασμένη και εκτελεσμένη με χαρακτηριστικά στρατιωτικής ενέργειας που προϋποθέτει εκπαίδευση κατάλληλη από κρατικούς μηχανισμούς.
Ξαφνικά, φάνηκε σαν να έγινε το χτύπημα ο πυροκροτητής του ξεσπάσματος μιας φαινομενικά καταπιεσμένης ιμπεριαλιστικής ανυπομονησίας για πολεμική δράση. Απασφάλισε τα όπλα... Θυμίζουμε πως η Γαλλία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Ινδοκίνα, στην Αλγερία, στο Τσαντ, στο Λίβανο, ενώ και στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 συμμετείχε στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, (αυτή, άλλωστε, πρωτοστάτησε) και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Ενώ στο Ιράκ δεν συμμετείχε, όχι από φιλειρηνισμό, αλλά γιατί είχε στρατηγικές συμφωνίες στον τομέα της Ενέργειας με το καθεστώς του Σαντάμ. Στη Συρία είχε εκφράσει έντονη τη διάθεση να στείλει στρατό για την ανατροπή του Ασαντ από το 2011 ακόμη. Η γαλλική Λεγεώνα των Ξένων συμμετέχει στην οργάνωση, στην εκπαίδευση, ίσως και στον εξοπλισμό δυνάμεων της «συριακής αντιπολίτευσης» ανάμεσα στους οποίους και ο ISIS.
Ετσι, λοιπόν, δεν στέκουν ούτε τα επιχειρήματα που εμφανίζουν τη Γαλλία ως «περιστέρι της ειρήνης» που δέχτηκε ξαφνικά επίθεση, ούτε η έκπληξη για τη δράση του ISIS που στηρίχτηκε από τους ίδιους που τώρα του κηρύττουν τον πόλεμο.
Κόντρες στην Ευρωζώνη σε συνθήκες κρίσης...
Εχει αξία να δούμε, λοιπόν, μέσα σε ποιες συνθήκες ήρθε το χτύπημα στο Παρίσι και η πολύπλευρη αξιοποίησή του από τη Γαλλία.
Η Γαλλία, τα τελευταία χρόνια, πασχίζει να εξασφαλίσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή καπιταλιστική σκηνή. Και μάλιστα διακριτό σε σχέση με τη Γερμανία, με δεδομένο ότι για πολλά χρόνια τα δύο κράτη βρίσκονταν στην κορυφή της Ευρωζώνης και της ΕΕ συγκροτώντας τον περίφημο γαλλογερμανικό άξονα. Η πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη και οι δυσκολίες στην ανάκαμψη μιας σειράς καπιταλιστικών κρατών - ανάμεσα στα οποία και η Γαλλία - άνοιξε ένα πεδίο αντιπαράθεσης μέσα στην ΕΕ. Η Γαλλία και άλλα καπιταλιστικά κράτη («χώρες του Νότου»), όπου η κρίση είχε μεγαλύτερο βάθος και η οικονομία τους χαρακτηρίζεται από μεγάλο δημόσιο χρέος και ελλείμματα, θεωρούν ότι η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία που απαιτεί το κοινό νόμισμα αποτελεί εμπόδιο στην ανάκαμψή τους και διεκδικούν τη χαλάρωσή της, διεκδικώντας περισσότερο κρατικό χρήμα να κατευθυνθεί σε καπιταλιστικές επενδύσεις που θα στηρίξουν την ανάκαμψη. Προοπτική στην οποία αντιδρά η Γερμανία και οι σύμμαχοί της που ευνοούνται από ένα «σκληρό» ευρώ που στηρίζεται στην αυστηρή πειθαρχία του Συμφώνου Σταθερότητας. Η Γερμανία εδώ και χρόνια κατηγορεί Ιταλία και Γαλλία ότι παραβίαζαν συνειδητά τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας χωρίς να συμμορφώνονται. Η αντίθεση αυτή εκφράστηκε με αντιπαραθέσεις για το μείγμα της διαχείρισης. Επίσης, είναι δυσαρεστημένοι οι Γάλλοι κεφαλαιοκράτες, επειδή η Γερμανία δεν εφάρμοσε εσωτερική οικονομική πολιτική τέτοια που θα ενίσχυε τις εισαγωγές της από Γαλλία, παρά τα τεράστια πλεονάσματά της. Η κρίση ενίσχυσε την οικονομία της Γερμανίας σε βάρος της Γαλλίας, μεγαλώνοντας τη μεταξύ τους απόσταση (μεγάλωσε η ανισομετρία). Με την εκλογή της κυβέρνησης Ολάντ, η ρωγμή στο γαλλογερμανικό άξονα έγινε πιο ορατή, με τη Γαλλία να προσπαθεί να συγκροτήσει άξονα ενάντια στη Γερμανία. Η υπόθεση αυτή, όπως γνωρίζουμε, επέδρασε και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ενισχύθηκαν στη χώρα και οι αστικές ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις που βρήκαν πολιτική έκφραση στο Εθνικό Μέτωπο της Μ. Λεπέν και φλερτάρουν με την προοπτική εξόδου της Γαλλίας από το Ευρώ. Δυνάμεις που στηρίζονται από τμήματα του κεφαλαίου που δεν αποκλείουν μια τέτοια προοπτική. Βεβαίως, η δυναμική έξοδος από την κρίση δεν καθορίζεται από το μείγμα διαχείρισης, αλλά από την ολοκλήρωση του οικονομικού κύκλου της αναπαραγωγής, το πέρασμα στη φάση της ανάκαμψης, τη επανενεργοποίηση των επενδύσεων κ.λπ. Διαδικασία στην οποία επιδρά όχι μόνο η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας σε κάθε χώρα αλλά και η πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Συνοψίζοντας, η αστική τάξη της Γαλλίας επιδιώκει ανάκαμψη για το κεφάλαιό της και ενίσχυση της θέσης της ως διεθνούς ιμπεριαλιστικής δύναμης.
...και αδύναμης ανάπτυξης
Λίγο πριν το μακελειό στο Παρίσι, η τριμηνιαία έκθεση της Κομισιόν ήρθε να χαμηλώσει τις προσδοκίες και πιθανότητες για μια δυναμική ανάκαμψη στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με την έκθεση, το ΑΕΠ της Γαλλίας αυξήθηκε κατά 0,3% στο γ΄ τρίμηνο του 2015 σε σχέση με το β΄ τρίμηνο, όταν η οικονομία είχε μείνει στάσιμη, σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία Insee. Οι εσωτερικές καταναλωτικές δαπάνες (εδώ συνυπολογίζονται και των λαϊκών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων), αυξήθηκαν 0,3%, ενώ υπήρξε ανάπτυξη των επιχειρηματικών επενδύσεων στο γ΄ τρίμηνο. Την ίδια ώρα, εκτιμούν ότι η ανάπτυξη του 2015 θα είναι ανεπαρκής για να μειώσει την ανεργία. Η ίδια η γαλλική κυβέρνηση παραμένει επιφυλακτική ως προς την πορεία της ανάπτυξης, εκτιμώντας ότι το ΑΕΠ το 2015 θα αναπτυχθεί μόλις στο 1%. Εκτιμά, επίσης, ότι η οικονομική ανάπτυξη θα είναι ταχύτερη από ό,τι το 2014, αλλά χαμηλότερη σε σχέση με άλλες χώρες, είπε ο Ολάντ σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό.
Οι μικροί ρυθμοί ανάπτυξης στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης δημιουργεί ανησυχίες παρά το γεγονός ότι οι χαμηλές τιμές πετρελαίου, τα χαμηλά επιτόκια και ένα ασθενές ευρώ, συμβάλλουν στην ανάπτυξη. Είναι, όμως, ασταθείς παράγοντες, αφού οι τιμές πετρελαίου μπορεί να αυξηθούν, όπως και τα χαμηλά επιτόκια, ή το ευρώ, αυτό θα επιδράσει αρνητικά και στις εξαγωγές. Ο Φ. Ολάν είπε ότι οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης οφείλονται στον κατασκευαστικό κλάδο, καθώς μένουν στάσιμα και τα δημόσια έργα και οι κατοικίες. Γι' αυτό η γαλλική κυβέρνηση προσανατολίζεται να περάσει νέα μέτρα για να τονώσει την κατασκευαστική βιομηχανία. Αλλά αυτή είναι μια μακροχρόνια και δύσκολη διαδικασία.
Επίσης, η γαλλική κυβέρνηση σχεδιάζει ιδιωτικοποιήσεις της τάξης των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία θα διοχετευθούν για τη μείωση του δημόσιου χρέους, ενώ θα συνεχίσει τις περικοπές δημόσιων εξόδων, σε μια προσπάθεια να χρηματοδοτήσει τις περικοπές φόρων στις επιχειρήσεις. Αλλά, η απόδοσή τους απαιτεί πολύ χρόνο.
Αρα, η γαλλική οικονομία δεν φαίνεται ότι έχει ξεπεράσει την οικονομική στασιμότητα, δεν έχει δείγματα δυναμικής ανάκαμψης. Το κεφάλαιο της Γαλλίας αισθάνεται ασφυξία για πολλά χρόνια τώρα.
Ιμπεριαλιστικές αναζητήσεις μιας «πιεσμένης» αστικής τάξης
Η γαλλική αστική τάξη θεωρεί τον εαυτό της καταπιεσμένο από τη Γερμανία. Οι κάθε φορά αυτοτελείς πρωτοβουλίες της στη διεθνή δράση ως δεύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης βρίσκουν απέναντί τους τη Γερμανία. Πρόκειται για έναν συγκαλυμμένο οξυμένο ανταγωνισμό εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, η Γαλλία ως δεύτερη δύναμη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, προσπάθησε στο πλαίσιο της Ευρωζώνης να δημιουργήσει ιδιαίτερη συνεργασία με μια σειρά κράτη της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Μεσογείου και να ηγηθεί αυτής της συνεργασίας, οργανώνοντας την Ευρωμεσογειακή Ενωση. Αλλωστε, κάποια απ' αυτά τα κράτη ήταν πρώην αποικίες της. Ομως, με παρέμβαση της Γερμανίας, η προσπάθεια αυτή μπλοκαρίστηκε εν τη γενέσει της.
Το τελευταίο επεισόδιο κόντρας Γαλλίας - Γερμανίας στην Ευρωζώνη εκφράστηκε στο ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης που απαιτεί παραπέρα βήματα πολιτικής ενοποίησης. Σε αυτήν τη διαπάλη προσπαθούν να αξιοποιήσουν την πείρα από την πρόσφατη καπιταλιστική οικονομική κρίση. Η Γαλλία με δεδομένες τις δικές της δυσκολίες ανάκαμψης αλλά και της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, προτείνει οικονομική διακυβέρνηση με έναν υπερυπουργό Οικονομικών, την Κομισιόν ως κυβέρνηση, τις αποφάσεις της οποίας θεσμοθετούν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, και κεφάλαια για διάσωση οικονομιών από τα κρατικά χρέη, τραπεζών, άλλων επιχειρηματικών ομίλων. Η Γερμανία απαντά ότι για την οικονομική διακυβέρνηση χρειάζεται τα κράτη - μέλη να απεμπολήσουν «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» σε υπερκυβέρνηση της Ευρωζώνης, (ουσιαστικά σε ένα τέτοιο θεσμό θα ηγείται η Γερμανία), ενώ κάθε κράτος - μέλος είναι υπεύθυνο για τα ελλείμματα, τα χρέη του και τη διάσωση των τραπεζών του. Η ίδια, μάλιστα, νομοθέτησε το γερμανικό έλεγχο των τραπεζών της κόντρα στην ΕΚΤ.
Η Γαλλία τα τελευταία χρόνια αναζητά διεθνείς συμμαχίες έξω από την Ευρωζώνη, όπως π.χ. με τις ΗΠΑ, που επίσης κοντράρουν τη Γερμανία. Ας θυμηθούμε τις τιμές με τις οποίες υποδέχτηκε τον Φρ. Ολάντ στις ΗΠΑ το Φλεβάρη 2014 ο Μπ. Ομπάμα, στην πρώτη επίσκεψη Γάλλου Προέδρου στις ΗΠΑ από το 1996, με ατζέντα τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Αφρική και ευρύτερη Μέση Ανατολή, αλλά και σειρά ζητημάτων για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία και τα κοινά ή και αντικρουόμενα συμφέροντα των μονοπωλίων αμφοτέρων των χωρών. Είχε δε προηγηθεί στις εφημερίδες «Λε Μοντ» και «Ουάσιγκτον Ποστ» κοινό άρθρο των δύο Προέδρων, στο οποίο μιλούσαν τάχα για «έναν πιο ασφαλή κόσμο σήμερα», χάρη στη διμερή συμμαχία, ενώ όριζαν βασικούς άξονες της περαιτέρω συνεργασίας τους σε θέματα όπως το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η «ασφάλεια» της Αφρικής, η δήθεν «καταπολέμηση» της φτώχειας, η κλιματική αλλαγή, οι διμερείς οικονομικές συναλλαγές, η εταιρική σχέση ΗΠΑ - ΕΕ κ.ά.
Βεβαίως, σε αυτές τις σχέσεις μαζί με τη συμμαχία υπάρχει πάντα και ο ανταγωνισμός, αφού τα συμφέροντα των δύο αστικών τάξεων σε άλλα πεδία είναι αντιτιθέμενα. Για παράδειγμα, η Γαλλία πιέστηκε από ΗΠΑ - Ευρωζώνη να μην παραδώσει τις δύο φρεγάτες στη Ρωσία, ακυρώνοντας τη μεταξύ τους συμφωνία, λόγω της ουκρανικής κρίσης και των κυρώσεων στη Ρωσία. Εδώ τα ιδιαίτερα συμφέροντά της δεν πραγματοποιήθηκαν. Και εκφράστηκαν αντιθέσεις και με ΗΠΑ και με Γερμανία, η οποία επίσης δεν ταυτίζεται με τις ΗΠΑ στις σχέσεις της με Ρωσία, λόγω ενεργειακής εξάρτησης και όχι μόνο. Αλλο ένα περιστατικό, λοιπόν, που το γαλλικό κεφάλαιο «πιέστηκε» από ισχυρότερους παίκτες.
Τώρα φαίνεται να συμμαχούν με τη Ρωσία στην υπόθεση «πόλεμος κατά του ISIS». Αλλά έτσι λειτουργεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στη δοσμένη στιγμή φαίνεται να ταυτίζονται σ' αυτό το σκοπό. Δεν αποκλείεται, η Ρωσία στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ να δρα θέλοντας να τραβήξει τη Γαλλία σε συμμαχία. Αυτό δε σημαίνει ότι η Γαλλία «χαλαρώνει» στις σχέσεις με τις ΗΠΑ ή ότι έχει συνάψει συμμαχία με τη Ρωσία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τέτοια ζητήματα ούτε σταθερά, ούτε οριστικά. Αλλωστε, και ο Μπ. Ομπάμα συζήτησε για το ίδιο ζήτημα, την αντιμετώπιση του ISIS, με τον Βλ. Πούτιν στο περιθώριο της Συνόδου των G20 και λέγεται ότι συμφώνησαν στην ένταση της προσπάθειας να τον νικήσουν. Αλλά οι γενικότεροι ανταγωνισμοί τους (π.χ. στο Ουκρανικό) παραμένουν οξυμένοι, δε σημαίνει ότι έγιναν σύμμαχοι.
Ο καβγάς για τις ζημιές και τα κέρδη
Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν οξύτατους ανταγωνισμούς. Που έχουν σχέση με κέρδη και ζημιές των κεφαλαίων των διαφορετικών κρατών - μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ στο πλαίσιο διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας τους, με δεδομένη την ασθενική καπιταλιστική ανάπτυξη τόσο στην Ευρωζώνη όσο και διεθνώς. Αντικείμενο της διαπάλης είναι ποιο καπιταλιστικό κράτος θα βγει ωφελημένο στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού. Οι αντιθέσεις αυτές θα οξύνονται ακόμη περισσότερο, χωρίς να αποκλείεται και η Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, αν και αυτό αποτυπώνεται ήδη με τη διαφορετική κατάσταση των οικονομιών, τις διαφορετικές συμμαχίες κρατών εντός Ευρωζώνης, τις δύο γραμμές στη διαχείριση και την «οικονομική διακυβέρνηση», με επικεφαλής τη Γερμανία, από τη μια, και τη Γαλλία, από την άλλη. Ηδη, ο Β. Σόιμπλε, σε συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine», έχει πει για τη δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, ότι όλες οι χώρες «δεν μπορούν ή δε θέλουν να επιτύχουν τα ίδια βήματα ενσωμάτωσης την ίδια στιγμή».
Αλλά απ' όλα τα παραπάνω φαίνεται πλέον ότι το γαλλικό κεφαλαίου προσπαθεί να αξιοποιήσει τα γεγονότα στο Παρίσι για ανάληψη διεθνών πρωτοβουλιών που θα το βγάλουν μπροστά. Αναζητά ιμπεριαλιστική αίγλη. Σε γεωστρατηγικές περιοχές πρώην αποικιών της που θεωρεί «αξιωματικά» ότι της ανήκουν ως πεδία διείσδυσης του κεφαλαίου της. Στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τα μονοπώλιά της, τόσο στην Ενέργεια, όσο και στις μεταφορές, αλλά και στις κατασκευές, αναζητούν διέξοδο για επενδύσεις. Ετσι εκδηλώνεται η αναζήτηση τρόπων διατήρησης θέσεων και διείσδυσης σε κράτη της Ανατολικής Μεσογείου και ακόμη μεγαλύτερης απ' ό,τι έως σήμερα στη Βόρεια Αφρική.
Στα «Νέα», 19/11/2015, ο Γάλλος «φιλόσοφος» όπως τον παρουσιάζουν, Π. Μπρινκέρ είπε: «Ο Ολάντ, από κακός ηγέτης της ειρήνης (σ.σ. υπονοεί το πεσμένο κύρος του στη Γαλλία), αναδεικνύεται σε καλό ηγέτη του πολέμου. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες σε διπλωματικό επίπεδο, είναι πολύ δραστήριος, μιλάει με Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία και φαίνεται να ενεργεί με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Αν διαχειριστεί και στη συνέχεια σωστά την κατάσταση, θα δούμε να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια του Σαρκοζί και της Λεπέν. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτά που προτείνει τώρα ο Ολάντ είναι αυτά που θα ζητούσε προ δεκαπενταετίας η Ακροδεξιά. Ο κόσμος τώρα στη Γαλλία καταλαβαίνει το θέμα του ισλαμικού εξτρεμισμού. Θεωρώ οτι όλ' αυτά που συμβαίνουν αποτελούν μάθημα, πρόκειται για εθνική διαπαιδαγώγηση».
Της ήρθε κουτί...
Ολοι και όλα ήταν, λοιπόν, σαν έτοιμα από καιρό για να αναζητήσει το «γαλλικό έθνος» (δηλαδή το γαλλικό κεφάλαιο) την παγκόσμια αναγνώριση και αυτό ως έθνος περιούσιο. Οσο για τη διαφύλαξη των αξιών της Ευρώπης που υποστηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ («Αυγή» 19/11/2015, στην πρώτη σελίδα στο πρώτο θέμα), είναι αυτές της αδίστακτης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λαών στο εσωτερικό των κρατών και των ιμπεριαλιστικών ληστρικών πολέμων.

Της ήρθε λοιπόν «κουτί» της Γαλλίας το πρόσχημα του πολέμου που της κήρυξαν οι τζιχαντιστές, και της «τρομοκρατικής» ενέργειας, ώστε να ξεδιπλώσει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια στον ανταγωνισμό της με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα πλατιά εργατική - λαϊκή στήριξη και συναίνεση.

Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» στην Αίγυπτο, άλλη μια
περίπτωση που η θρησκεία είναι το προκάλυμμα για
την εξυπηρέτηση συμφερόντων τμημάτων της αστικής
τάξης που έχουν αναφορά σε συγκεκριμένα
ιμπεριαλιστικά κέντρα 
Η σημερινή δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» δεν αποτελεί τίποτε το καινούργιο ούτε και στον τρόπο που αξιοποιείται πολύμορφα
Η ιστορία των εκμεταλλευτικών κοινωνιών έχει δείξει ότι οι θρησκευτικές και εθνικές διαφορές και αντιθέσεις, υπαρκτές και υποδαυλιζόμενες, πάντα αξιοποιούνταν με στόχο την προώθηση των συμφερόντων των αρχουσών τάξεων, πολλές φορές αποτελούσαν και τη μορφή με την οποία εκδηλώνονταν ταξικές ουσιαστικά αντιθέσεις. Στην ιστορία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού συστήματος, πολλές φορές ανερχόμενες αστικές τάξεις φόρεσαν το μανδύα της θρησκείας και άλλες τόσες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αξιοποίησαν θρησκευτικές αντιθέσεις προκειμένου να επιβάλουν τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι γεμάτη παραδείγματα. Από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα και την περίπτωση του ISIS. Από την αξιοποίηση κινημάτων με θρησκευτικό χαρακτήρα μέχρι την κατασκευή οργανώσεων αντιδραστικών δολοφόνων όπως αυτές των «Ταλιμπάν» και των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν μέχρι τους τζιχαντιστές. Σε ποιο βαθμό αυτές οι δυνάμεις αυτονομούνται από τους κατασκευαστές τους ή συνεχίζουν να λειτουργούν σε συντονισμό είναι σχεδόν αδιάφορο, η ουσία είναι ότι χωρίς ιμπεριαλιστική στήριξη, χωρίς πρόσβαση σε κρατικούς μηχανισμούς αστικών κρατών, η δράση τους δε θα μπορούσε να είχε τέτοιες διαστάσεις.
Ενα από τα πολλά προπαγανδιστικά σποτάκια του ΙΚ,
μέρος του «παιχνιδιού» της διάδοσης της τρομο-λαγνείας
Συνεπώς, οι πολύκροτοι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» που αιματοκυλούν και καταπιέζουν λαϊκές μάζες σε Ιράκ και Συρία, δεν είναι ούτε «καινοφανής», ούτε «πρωτότυπη» ιστορία.
Ο «θρησκευτικός φανατισμός» στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών
Ο Αμερικανογερμανός δημοσιογράφος και λέκτορας Πολιτικών Επιστημών, F. W. Engdahl, στο βιβλίο του «Ενας αιώνας πολέμου - Η αγγλοαμερικανική Πετρελαϊκή Πολιτική και η Νέα Τάξη Πραγμάτων» σημειώνει πώς τα συμφέροντα της Βρετανίας στη Μ. Ανατολή γιγαντώθηκαν, όταν οι Βρετανοί αστοί συνειδητοποίησαν ότι το πετρέλαιο ήταν η πηγή ενέργειας του μέλλοντος αντικαθιστώντας τον άνθρακα. Οπως τονίζει, η ιστορία ξεκινά γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα - αρχές 20ού, όταν η Βρετανία συνειδητοποιεί πως δεν έχει, από πρώτο χέρι, πρόσβαση στο πετρέλαιο (την ενεργειακή πηγή του τότε «μέλλοντος», που αντικαθιστά τον άνθρακα της βιομηχανικής αστικής επανάστασης), αφού αναγκάζεται να το προμηθευτεί από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και το Μεξικό. Σύντομα βρίσκεται η «λύση», αφού έπειτα από δαιδαλώδεις ίντριγκες, η Βρετανία εξασφαλίζει δικαιώματα γεώτρησης πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο από τον Πέρση τότε Σάχη Ρεζά Χαν, πληρώνοντας δικαιώματα μόλις 20.000 δολαρίων για εκμετάλλευση ως το 1961.
Συρία, Μάης του 2013. Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής
των ΗΠΑ Τζ. Μακέιν (δεξιά) συναντιέται με τη συριακή
αντιπολίτευση. Ο μετέπειτα ηγέτης του «Ισλαμικού Κράτους»,
Χαλίφης Αμπού Αλ Μπαγκντάντι (πρώτος από αριστερά)
Παρά την εξασφάλιση του περσικού πετρελαίου, η Βρετανία ένιωσε πως έχανε την κούρσα εξασφάλισης βασικών πετρελαϊκών κοιτασμάτων στη Μέση Ανατολή από τους Γερμανούς, αφού η Γερμανία λίγα χρόνια πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο απολάμβανε οικονομική άνθηση και λόγω της συμμαχίας της με την τότε οθωμανική αυτοκρατορία. Σύντομα ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που είχε, μεταξύ άλλων, αιτία τις κόντρες ευρωπαϊκών μονοπωλίων για το μοίρασμα των αποικιών και των αγορών και μέσα σε αυτά και τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Μέσης Ανατολής.
Παρ' όλα αυτά, το 1916, Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες σχεδιάζουν και προωθούν την αναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με τη συμφωνία των διπλωματών Σάικς - Πικό, που ουσιαστικά μετέτρεψε σε υποχείριες (από Λονδίνο και Παρίσι) χώρες, περιοχές της θνήσκουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας, δημιουργώντας τα θεμέλια για την Ιορδανία, τη Συρία, το Λίβανο, το Ιράκ και το Κουβέιτ, περίπου όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Η μοιρασιά της βρετανο-γαλλικής λυκοσυμμαχίας προς όφελος των μονοπωλίων τους προέβλεπε η Γαλλία να έχει ως προτεκτοράτα τηΣυρία και το Λίβανο και η Βρετανία να ελέγχει τα πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα του Περσικού Κόλπου μέσω Κουβέιτ, Ιράκ και μετέπειτα μέσω Παλαιστίνης και Ιορδανίας. Κάπως έτσι, το 1918 βρίσκει τους Βρετανούς ντε φάκτο «κυρίαρχους» στην ευρύτερη αραβική Μέση Ανατολή...
Η αρχή του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου βρίσκει την Αίγυπτο υπό τον έλεγχο της Βρετανίας για περισσότερα από 30 χρόνια. Μολονότι οι Βρετανοί χρησιμοποιούν το Ισλάμ για να ανατρέψουν τους Οθωμανούς και να δημιουργήσουν προτεκτοράτα στα αποκαΐδια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην περίπτωση της Αιγύπτου αντιλαμβάνονται ότι το εργαλείο αυτό «δε βοηθά», τουλάχιστον όσο το Λονδίνο ποδηγετεί την περιοχή. Το 1922, οι Βρετανοί ανακαλούν το καθεστώς προτεκτοράτου στην Αίγυπτο, αλλά διατηρούν δικαιώματα πάνω στην «άμυνα» της Αιγύπτου και στην «προστασία των ξένων» εντός αιγυπτιακής επικράτειας, συνεχίζοντας τον έλεγχο της χώρας με άλλα μέσα.
«Αδελφοί Μουσουλμάνοι» με τις ευλογίες του Παρισιού...
Σε αυτό το περιβάλλον όξυνσης της κόντρας των βρετανικών και γαλλικών μονοπωλίων στην Αίγυπτο, γεννιέται το 1928 η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» από τον Αιγύπτιο δάσκαλο στην Ισμαηλία,Χασάν αλ Μπάνα, που κατά δική του ομολογία (!) προχώρησε σε αυτή την απόφαση με την προτροπή έξι στελεχών της Γαλλικής Εταιρείας του Σουέζ... Κοντολογίς, η κόντρα βρετανικών και γαλλικών μονοπωλίων οδήγησε στην ουσία στη δημιουργία της πρώτης ισλαμικής οργάνωσης φανατικών, που προωθούσε την ισλαμική «εκπαίδευση» και «φιλανθρωπικές δραστηριότητες» στο όνομα του Μωάμεθ (ενίοτε με γαλλικά κεφάλαια...), προωθώντας τη μισαλλοδοξία σε βάρος - υποτίθεται - των ξένων κατακτητών, λειτουργώντας στην πραγματικότητα σε βάρος των φτωχών λαϊκών μαζών που παρασύρθηκαν εύκολα από το παραμύθι της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας... Παρ' όλα αυτά, το ίδιο διάστημα, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες καλλιέργησαν επισταμένα τους δεσμούς και τις σχέσεις με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» στην Αίγυπτο, ώστε να ενημερώνονται για την εντεινόμενη τότε γερμανική παρουσία στη Βόρεια Αφρική και τις κινήσεις των γαλλικών μονοπωλίων...
Και τζιχαντιστές «με τη βούλα» Αμερικανών, Ευρωπαίων και Αράβων ιμπεριαλιστών
Δεν είναι τυχαίο ότι, έναν αιώνα μετά και δη 10 χρόνια μετά τις επιθέσεις της «Αλ Κάιντα» στις ΗΠΑ στις 11 Σεπτέμβρη 2001, με το ξέσπασμα του πολέμου στη Συρία το Μάρτη του 2011 (που είναι σαφώς αποτέλεσμα της ανάμιξης και επέμβασης ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αξιοποίησαν μεταξύ άλλων αντιλαϊκές πολιτικές του σημερινού Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ), ξένοι αναλυτές αναφέρονται συχνά στη συμφωνία Σάικς - Πικό. Τη συμφωνία που έβαλε τα θεμέλια για τα σύνορα χωρών της Μέσης Ανατολής όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Μετά την έναρξη του πολέμου στη Συρία και δη μετά την κατάκτηση εκτενών περιοχών της χώρας και του βορείου Ιράκ τον Ιούνη του 2014 από το πρωτοεμφανιζόμενο τότε «Ισλαμικό Κράτος» του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, πολλοί έσπευσαν να προβλέψουν πως τα σύνορα που χάραξαν οι διπλωμάτες Σάικς και Πικό είναι ζήτημα χρόνου να αλλάξουν. Υποστηρίζουν, μάλιστα, πως το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο» που έχει δημιουργήσει ο Μπαγκντάντι, με τη στήριξη των δυτικών και αραβικών μυστικών υπηρεσιών, έχει ήδη αλλάξει, εκ των πραγμάτων, (de facto) το χάρτη μίας ζέουσας (για τα ζωτικά συμφέροντα μονοπωλίων Δύσης και Ανατολής που ακουμπούν και πάνω στους περίφημους κινεζικούς εμπορικούς «δρόμους του μεταξιού») περιοχής.
Συνεπώς, με αυτή την έννοια, το γαλλικό εφεύρημα των «Αδελφών Μουσουλμάνων» του Χ. Μπάνα και των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, που έφτιαξαν έναν αιώνα αργότερα Δυτικοί, Τούρκοι και Αραβες ιμπεριαλιστές, εκφράζοντας και τμήματα της αστικής τάξης σε Ιράκ και Συρία, έχουν μια συνάφεια (τηρουμένων βεβαίως των ιστορικών αναλογιών).
Πώς δημιουργήθηκαν οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»
Οι βάσεις για τη δημιουργία των τζιχαντιστών του ΙΚ τέθηκαν λίγα χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή του 2003 στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα την ανατροπή του τότε Προέδρου, Σαντάμ Χουσεΐν (πρώην παλιού σύμμαχου των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '80). Δίχως την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, δίχως την πλήρη διάλυση του ιρακινού κράτους και των υποδομών της χώρας και χωρίς τον εξοστρακισμό των Σουνιτών αξιωματούχων του έως τότε κυβερνώντος κόμματος Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν, οι τζιχαντιστές δε θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ούτε καν ως αποκύημα φαντασίας.
«Συμπτωματικά», ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, Ιρακινός αρχηγός του σημερινού λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους Συρίας - Ιράκ» (που αργότερα μετονομάστηκε σε «Ισλαμικό Κράτος» με προφανή φιλοδοξία την απανταχού εξάπλωσή του...), είχε συλληφθεί από τις αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις για «αντίσταση» και είχε κρατηθεί στις φυλακές - κολαστήριο, αλλά και μελλοντικό θερμοκήπιο τζιχαντιστών του Αμπου Γκράιμπ. Στην πορεία, όμως, όπως αποδείχτηκε, ο τότε «αντιστασιακός» αλ Μπαγκντάντι στρατολογήθηκε, εκπαιδεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και άλλων αραβικών χωρών (όπως μαρτυρούν προ ολίγων ετών φωτογραφικά τεκμήρια από τις συναντήσεις του με τον Αμερικανό γερουσιαστή και πρώην διεκδικητή της προεδρίας των ΗΠΑ με το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, Τζον Μακέιν) και αξιοποιήθηκε ποικιλοτρόπως, αρχικά ως μετριοπαθής σουνίτης του πολιτικού Ισλάμ.
Η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ από το 2007 έως το 2011 και η αδυναμία των Σιιτών του Ιράκ να ελέγξουν τα κύματα επιθέσεων που εξαπολύουν στρατιωτικοί αξιωματούχοι του πρώην καθεστώτος, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον στο οποίο πολλαπλασιάζονται ομάδες καλά εκπαιδευμένων στον ανταρτοπόλεμο Σουνιτών, ανοίγοντας τις πύλες για τη δραστηριοποίηση πυρήνων της «Αλ Κάιντα», που ήταν άγνωστη ως τότε στο Ιράκ. Κοντολογίς, η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ ανοίγει τις πύλες στην «Αλ Κάιντα», δημιουργώντας, λίγο καιρό μετά, τα πρωτοπαλίκαρα του Αλ Μπαγκντάντι, οι οποίοι έχουν ως τότε ελάχιστη απήχηση στον ιρακινό λαό, ελάχιστα όπλα και καθόλου χρήματα.
Το χάος σε Λιβύη, Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία...
Η χαοτική κατάσταση στο Ιράκ συνοδεύεται από την ακόμη χειρότερη κατάσταση που προκαλεί την άνοιξη του 2011 η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ (πλην Γερμανίας) και άλλων δυτικών συμμάχων τους στη Λιβύη, με στόχο την ανατροπή του τότε Προέδρου, Μουαμάρ Καντάφι. Επέμβαση στην οποία πρέπει να σημειώσουμε ότι πρωτοστάτησε αρχικά η Γαλλία. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές αιματοκυλούν τη χώρα, χρησιμοποιώντας ορδές φανατικών ισλαμιστών μισθοφόρων που εκπαίδευσαν αμερικανικές, δυτικές και αραβικές μυστικές υπηρεσίες (κυρίως από Σαουδική Αραβία και Κατάρ), σε μία προσπάθεια να ξαναμοιράσουν την τράπουλα των λιβυκών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου προς όφελος των μονοπωλίων τους. Ακυρώνοντας τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Καντάφι, ο οποίος επίσης θεωρούταν σύμμαχός τους από κάποια στιγμή και μετά. Ολοι θυμόμαστε τις επισκέψεις Καντάφι στη Βρετανία, στην Ιταλία και αλλού, λίγο καιρό πριν ανατραπεί.
Οι ορδές μισθοφόρων ανατρέπουν και δολοφονούν τον Μουαμάρ Καντάφι, αλλά σύντομα γίνονται ανεξέλεγκτες, καθώς δολοφονούν, μεταξύ άλλων, το Σεπτέμβρη του 2012, στο αμερικανικό προξενείο της Βεγγάζης, υπό περίεργες συνθήκες, τον Αμερικανό πρόξενο, Κρίστοφερ Στίβενς. Οι ορδές των ισλαμιστών μισθοφόρων που εκπαιδεύτηκαν με κονδύλια των ΗΠΑ δεν μένουν «άνεργες».
Ομάδες τους αναλαμβάνουν δράση στο Δυτικοαφρικανικό Μάλι, καταλαμβάνοντας στις αρχές του 2012 περιοχές του βόρειου και κεντρικού τμήματος της χώρας σε συνεργασία με ντόπιους ισλαμιστές και αυτονομιστές Τουαρέγκ, δίνοντας το πρόσχημα στη Γαλλία να πραγματοποιήσει το Δεκέμβρη του 2012 τη στρατιωτική επιχείρηση Serval.
Την ίδια περίοδο, ορδές μισθοφόρων που έδρασαν στη Λιβύη και στο Μάλι βρίσκουν «εργασία» στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ενισχύοντας τους τζιχαντιστές της οργάνωσης Seleko, όταν διακυβεύονται πετρελαϊκά συμφέροντα γαλλικών ενεργειακών μονοπωλίων από αυτά της Κίνας.
Η εκδήλωση, ωστόσο, του πολέμου στη Συρία, τέλος του 2010 - αρχές 2011, αλλάζει τα δεδομένα, όταν στη συνέχεια διαψεύδονται οι αρχικές ελπίδες των Αμερικανών ιμπεριαλιστών πως η ανατροπή της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, θα είναι το ίδιο εύκολη με εκείνη του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη ή παρόμοια με την αποχώρηση του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο μετά τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη».
Σχετικά με την «Αραβική Ανοιξη», τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις ανατροπής των καθεστώτων σε Συρία, Αίγυπτο, Τυνησία και Λιβύη, είναι πέρα για πέρα σήμερα σαφές πως αποτέλεσε μια διαδικασία ενδοαστικής σύγκρουσης με τη στήριξη ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Αποδείχτηκε ότι κάθε άλλο παρά «άνοιξη» ήταν, αφού ουσιαστικά έστρωσε το έδαφος για τέτοιες δυνάμεις όπως ο ISIS, διαψεύδοντας όσους «έβλεπαν» λαϊκές επαναστάσεις.
Το σχέδιο ανατροπής Ασαντ δε λειτουργεί, καθώς τότε ένας λιποτάκτης στρατηγός του συριακού στρατού που κατέφυγε στο λεγόμενο λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», ομολογεί σε ξένα δίκτυα πως η οργάνωσή του θα χάσει «το πολύ σε ένα μήνα» τον πόλεμο με την κυβέρνηση Ασαντ. Σύμφωνα με αποκαλύψεις μερίδας του αμερικανικού Τύπου, η κυβέρνηση Ομπάμα τον Απρίλη του 2013 δίνει εντολή στη CIA, σε συνεργασία με μονοπώλια της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας και τις μυστικές υπηρεσίες Ισραηλινών, Τούρκων, Σαουδάραβων, Καταριανών, αλλά και ορισμένων Ευρωπαίων, να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίζουν με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια τους τζιχαντιστές του Μπαγκντάντι. Είναι, επίσης, γνωστό ότι ειδικό ρόλο στην εκπαίδευση της συριακής αντιπολίτευσης μέσα στην οποία δρούσε αρχικά ο Μπαγκντάντι και οι δυνάμεις του, είχε η γαλλική Λεγεώνα των Ξένων.
Η επέλαση των τζιχαντιστών σε Ιράκ και Συρία
Το Φλεβάρη του 2014 δημιουργείται και επίσημα το «Ισλαμικό Κράτος Ιράκ και Λεβάντε», το οποίο αρχικά δεν πολεμά το συριακό στρατό αλλά άλλες αντικαθεστωτικές ομάδες του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και ισλαμιστές του λεγόμενου «Μετώπου Νούσρα». Η θεαματική είσοδος των τζιχαντιστών του ΙΚ στο βόρειο Ιράκ τον Ιούνη του 2014, η κατάληψη της Μοσούλης και σημαντικών εκτάσεων της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων και πολλών πετρελαιοφόρων συριακών περιοχών...) και η αναπαραγωγή βάρβαρων αποκεφαλισμών και άλλων εκτελέσεων αμάχων αλλά και Δυτικών ομήρων από διεθνή δίκτυα μέσω της προβολής βίντεο «χολιγουντιανού» στιλ ρίχνει «νερό στο μύλο» των ιμπεριαλιστών για νέο ρόλο στα πεδία συγκρούσεων Συρίας και Ιράκ.
Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 2014, ο Πρόεδρος Ομπάμα ξεκινά αεροπορικές επιδρομές σε Συρία και Ιράκ, υποτίθεται κατά των τζιχαντιστών, οι οποίοι όμως ζουν και βασιλεύουν με ελάχιστες απώλειες. Το Σεπτέμβρη του 2015 μπαίνουν στο παιχνίδι και οι Ρώσοι, εξαπολύοντας στρατιωτικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία με πρόσκληση της κυβέρνησης Ασαντ και σε συνεργασία με το Ιράκ, το Ιράν, ακόμη και το Ισραήλ...
Οι τζιχαντιστές, στο μεταξύ, παρά τους βομβαρδισμούς Δυτικών και Ρώσων, εξακολουθούν σύμφωνα με προχτεσινά στοιχεία του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών να διαθέτουν πλούτο δισεκατομμυρίων δολαρίων και να παράγουν ημερησίως έως 40.000.000 βαρέλια πετρελαίου, διακινώντας τα λαθραία με τη συνεργασία ξένων πετρελαϊκών εταιρειών μέσω Τουρκίας. Το πόσο ακόμη θα παραμείνουν στην περιοχή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: από τη σύγκλιση ή την αντιπαράθεση των συμφερόντων ξένων μονοπωλίων, τις διαθέσεις και τις αντοχές περιφερειακών και άλλων δυνάμεων, αλλά και την αποφασιστικότητα των βασανισμένων λαών της περιοχής να αντιπαλέψουν τζιχαντιστές και άλλους δυνάστες.



MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget