2016
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Κάθε φορά που ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του στο μεροκάματο, όπως έγινε χτες το πρωί στην πλατεία Βικτωρίας, η μόνιμη επωδός αρμόδιων και αναρμόδιων είναι πως «φταίει η κακιά η ώρα».
Μετά, ξεκινάει ο επιμερισμός των ευθυνών. Από τις οποίες, σχεδόν πάντα, μένει απ' έξω η εργοδοσία και πολύ περισσότερο το κράτος, οι μηχανισμοί του, η κυβέρνηση και η πολιτική της.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ευθύνη καταλήγει στους εργαζόμενους που εμπλέκονται σε ένα εργατικό «ατύχημα». Ακόμα και στα ίδια τα θύματα! Άπειρα παραδείγματα μπορεί να αντλήσει κανείς από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη».
Όπως και στην περίπτωση χτες του θανάτου της 38χρονης λογίστριας, η κυβέρνηση μοιράζει απλόχερα τα συλλυπητήρια, το ίδιο και η εργοδοσία.
Οι υπηρεσίες θα βγάλουν το πόρισμα για τις «τεχνικές» λεπτομέρειες του «ατυχήματος», θύματα και συγγενείς θα μπλέξουν σε μια πολυδαίδαλη και χρονοβόρα δικαστική διαμάχη.
Γρήγορα, όλα θα ξεχαστούν. Μέχρι το επόμενο θανατηφόρο «ατύχημα». Αλήθεια, ποιος θυμάται τι έγινε με τους τέσσερις νεκρούς μεταλλεργάτες στα ΕΛΠΕ, στις 8 Μάη 2015;
Τα ερωτήματα για το χτεσινό «ατύχημα» στα «Everest» της πλατείας Βικτωρίας είναι πολλά.
Η εργοδοσία δεν μπήκε στον κόπο να κλείσει το κατάστημα τις ώρες που απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η εργασία με τη χρήση φλόγας, προφανώς για να μην χάσει κέρδη. Σημειώνουμε ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως και πολλά ακόμα της ίδιας αλυσίδας, είναι 24ωρου λειτουργίας.
Ούτε καν το υπόγειο δεν εκκενώθηκε, όπως αποδείχτηκε από το θάνατο της λογίστριας, που δούλευε δίπλα στον τεχνικό.
Για να μη ρωτήσουμε ποια υπηρεσία και ποιος φορέας είναι αρμόδιος να αδειοδοτεί και να ελέγχει τέτοιες εργασίες, που έχουν μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας και γίνονται σε κατοικημένη περιοχή. Υπάρχει όμως και κάτι που στέκεται πάνω απ' όλα αυτά και «ακουμπάει» την ουσία του ζητήματος. Η ξέφρενη «κούρσα» για την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, της ανταγωνιστικότητας έχει θύματα και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά ακόμα και τη ζωή των ίδιων των εργαζομένων.
Η «ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση», δηλαδή η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αυτή που υπηρετεί πιστά η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τις μέρες αυτές συζητιέται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης, με τον τίτλο «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις».
Σ' αυτό, περιέχονται διατάξεις που καταργούν στοιχειώδεις ελέγχους από τις αρμόδιες κρατικές αρχές και προϋποθέσεις για να ξεκινήσει τη λειτουργία της μια επιχείρηση, ή τις αναθέτουν σε ιδιώτες.
Δηλαδή, το κεφάλαιο θα «ελέγχει» το κεφάλαιο, αν για παράδειγμα τηρούνται περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι, αν είναι πλήρη και επαρκή τα συστήματα πυρασφάλειας και άλλα. Και την ίδια ώρα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όπως το ΣΕΠΕ, απογυμνώνονται από μέσα και προσωπικό, αδυνατούν να κάνουν ουσιαστικούς ελέγχους.
Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της κατοχύρωσης και επέκτασης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, της κατάργησης του ωραρίου λειτουργίας, που πολλές φορές άλλο φαίνεται στα χαρτιά και άλλο στην πραγματικότητα δουλεύεται, την εντατικοποίηση της εργασίας, αυξάνοντας τους κινδύνους για τέτοιου είδους «ατυχήματα».
Να, λοιπόν, γιατί δεν φταίει η «κακιά η ώρα» για τους σκοτωμένους και σακατεμένους εργαζόμενους. Και το ανάθεμα στους πραγματικούς φταίχτες δεν φτάνει για να υπάρξει στοιχειώδης προστασία στους χώρους δουλειάς.
Χρειάζεται οργάνωση στα συνδικάτα και ανάδειξη των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς σε βασικό μέτωπο πάλης από το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται ταξικός αγώνας ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ανακοίνωση σχετικά με περίεργες συνακροάσεις στο τηλεφωνικό κέντρο στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε το Γραφείο Τύπου, τονίζοντας:
«Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούνται επανειλημμένες οχλήσεις στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αφορούν συνακροάσεις με τρίτους, μεταξύ των οποίων και με τα τηλεφωνικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του Ποταμιού. Οι συνακροάσεις αυτές προκαλούνται από άγνωστο, τρίτο "κέντρο".
Το ΚΚΕ καταγγέλλει αυτό το γεγονός. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ερευνήσει σε βάθος αυτό το ζήτημα, να αποκαλυφθούν οι υπαίτιοι και να εξασφαλίσει, όπως οφείλει να κάνει κάθε κυβέρνηση, την προστασία του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Το ΚΚΕ ενημέρωσε ήδη για το γεγονός αυτό τον πρόεδρο της Βουλής, κ. Βούτση, τον αρμόδιο υπουργό, κ. Παππά και τους υπεύθυνους των υπολοίπων κομμάτων που αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα».  

«Δημοκρατία» είναι να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν συμμετέχουν 5 κόμματα στις εκλογές είναι καλά, αν συμμετέχουν 25 καλύτερα και αν βρεθούν και μερικά ακόμα, η δημοκρατία είναι πολύ ανώτερη και εξελιγμένη. Δεν έχει τόση σημασία αν τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συμφωνούν στα βασικά, όπως στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αν όλα βάζουν και ένα λιθαράκι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να ζουν χωρίς δικαιώματα, με ψίχουλα, με υποτιμημένες ανάγκες, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου αυγαταίνουν. Αν όλοι μαζί παίρνουν μέτρα χτυπήματος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θωρακίζουν την εξουσία των μονοπωλίων για να καταπνίξουν με το καρότο και το μαστίγιο οποιαδήποτε τάση αμφισβήτησής της. Τι κι αν, μέσα σε αυτή τη «δημοκρατία», εκτρέφουν φασιστικά μορφώματα έτοιμα να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο όποτε και όταν χρειαστεί ενάντια στο λαό. Επίσης: «Ελευθερία» είναι οι υποδομές Ενέργειας, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, τροφίμων, φαρμάκων, Υγείας, Παιδείας κ.λπ. να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες.
***
Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, αστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προκλητικά προπαγανδίζουν ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ότι ήταν επικεφαλής τυραννικού - δικτατορικού καθεστώτος επειδή παραβίαζε τις παραπάνω αρχές... Μάλιστα, γνωστός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ασχολήθηκε και με το Σύνταγμα της Κούβας, για να αποδείξει τον αυταρχισμό που βιώνουν οι Κουβανοί. Ανάμεσα σε όσα τον ενόχλησαν, ήταν το ότι η εξουσία στην Κούβα δηλώνει ανοιχτά και συνταγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι εξουσία της εργατικής τάξης, που υπερασπίζει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων, ότι αυτή η εξουσία αρνείται την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση και παίρνει μέτρα περιφρούρησής της. Αυτό, όμως, κάνει και η αστική εξουσία, η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που υποκριτικά εμφανίζεται ως «δημοκρατία για όλους». Φανταζόμαστε π.χ. ότι δεν μπορεί να διανοηθεί σύνταγμα στον καπιταλισμό, όπως στην Ελλάδα, χωρίς την ξεκάθαρη υπεράσπιση της «καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής, ή που θα προβλέπει τη δυνατότητα ανατροπής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Το ζήτημα, δηλαδή, μπαίνει (για ακόμα μια φορά) ως εξής: δημοκρατία και ελευθερία για ποιον; Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ή τους εκμεταλλευτές της, για τους εργαζόμενους ή το κεφάλαιο;
***
Η «δημοκρατία και ελευθερία» για το κεφάλαιο θέλει τις εργατικές μάζες θεατές των εξελίξεων. Που μια φορά στα τέσσερα χρόνια θα εκλέγουν τη «λιγότερο χειρότερη» κυβέρνηση και το πολύ - πολύ την επομένη των εκλογών να σκύβουν το κεφάλι απογοητευμένες, επειδή τους κορόιδεψε ο μπαγαπόντης πολιτικός και δεν έκανε έστω «ένα από τα δέκα» που υποσχέθηκε. Μετά, το «δημοκρατικό» τους καθήκον είναι να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν κάτι άλλο ανάμεσα στις «δεκάδες επιλογές τους». Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.
Επιτίθενται στη σοσιαλιστική εξουσία (μέσω Κούβας) επειδή αυτή κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας στον πυρήνα της την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού σε όλες τις διαδικασίες άσκησης και ελέγχου της εξουσίας, επειδή συγκροτήθηκε ως δημοκρατία για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, οι εκλογές στην «ανελεύθερη» Κούβα διεξάγονται μετά από δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σε γειτονιές και τόπους δουλειάς, όπου ο ίδιος ο λαός αναδεικνύει τους υποψηφίους του. Από αυτούς τους υποψήφιους, με μυστική ψηφοφορία εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για την εθνοσυνέλευση. Σε αυτές τις διαδικασίες συμμετέχουν σχεδόν καθολικά οι Κουβανοί και δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων το «ποσοστό της αποχής»... Σημειώνεται, επίσης, ότι οι ίδιες λαϊκές συνελεύσεις που συνέρχονται τακτικά, εξετάζουν τον απολογισμό των εκλεγμένων τους και έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν αν θεωρήσουν ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις παραπάνω διαδικασίες παίζουν ανάμεσα σε άλλους φορείς (εργαζομένων, φοιτητών, γυναικών, νεολαίας κ.λπ.) οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης». Πρόκειται για το βασικό «κύτταρο» της κουβανικής κοινωνίας, που δραστηριοποιείται σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, υλοποιώντας το στόχο να παίρνει ο ίδιος ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Η δράση τους περιλαμβάνει πλήθος δραστηριοτήτων, μορφωτικών, πολιτιστικών, αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών, φροντίδας ηλικιωμένων και έχουν ιστορικά πολύτιμη συμβολή στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.
***
Με βάση τα παραπάνω, οι Κουβανοί μάλλον θα γελούσαν αν ζούσαν εκλογές στην «ανεπτυγμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία», με τις πολυδάπανες «προεκλογικές εκστρατείες» και τον πόλεμο εντυπώσεων, τους ψευτοκαβγάδες και τα «ντιμπέιτ» στις τηλεοράσεις.
Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσιογράφους που οι ειδήσεις τους είναι οι ίντριγκες ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, οι «πληροφορίες» και οι «διαψεύσεις» από κομματικά γραφεία, οι «αντάρτες» υποψήφιοι και οι «δελφίνοι». Που αναπαράγουν τη λογική «ψήφισε και κάτσε στ' αυγά σου, η πολιτική είναι για τους ειδικούς».

Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά το ιερό «επιχειρηματικό δικαίωμα» στην εκμετάλλευση... Τους ενοχλεί που ο «επιχειρηματικός κόσμος», οι «επενδυτές» και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» πήραν πόδι από την Κούβα όταν έγινε η Επανάσταση. Και ανεξάρτητα από το τι έγινε τελικά στα σοσιαλιστικά κράτη στον 20ό αιώνα, ή τι γίνεται, ή τι θα γίνει τελικά στην Κούβα, γνωρίζουν και φοβούνται ότι θα έρθει πάλι η στιγμή που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη θα ξαναξεκινήσει το ξήλωμά τους...

Όλες οι πλευρές που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, σκιαγραφούν το αντιλαϊκό περιεχόμενο της συμφωνίας, ανεξάρτητα από το πότε θα ολοκληρωθεί η δεύτερη «αξιολόγηση». Οπως άφησε να εννοηθεί ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, Ευρωζώνη και ΔΝΤ δείχνουν διάθεση για συμβιβασμό στην παράλληλη διαπραγμάτευση που κάνουν για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Σύμφωνα με τον Μοσκοβισί, «δεν θα υπάρξει ρήγμα με το ΔΝΤ», ενώ «πρέπει να κάνουμε κάτι και για τις ανησυχίες της Γερμανίας». Θυμίζουμε ότι το «χάσμα» που χωρίζει Ευρωζώνη και ΔΝΤ για τα μέτρα που απαιτούνται μετά το 2018, προκειμένου οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα να παραμείνουν στα καθορισμένα επίπεδα (3,5%), φτάνει τα 3,6 δισ. ευρώ (2% του ΑΕΠ).
Επομένως, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι όποιος συμβιβασμός κι αν γίνει, όποτε κι αν γίνει, θα μεταφράζεται σε νέα μέτρα (ή τουλάχιστον σε δέσμευση για νέα μέτρα) από την πλευρά της Ελλάδας, προκειμένου να καλυφθεί ολόκληρη η διαφορά ή μέρος της. Τα μέτρα αυτά, που το ΔΝΤ εστιάζει κυρίως στο Φορολογικό και στο Ασφαλιστικό, προστίθενται στα προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης», ανάμεσα σ' αυτά και τα Εργασιακά.
Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, εδώ και μερικές μέρες, στήνεται σκηνικό πίεσης και απειλών στο λαό για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη συμφωνία και τα μέτρα που αυτή περιλαμβάνει. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε φάση προετοιμασίας του κλίματος, για να «σερβιριστεί» η αντιλαϊκή συμφωνία από την κυβέρνηση και το κουαρτέτο, έστω κι αν τις αμέσως επόμενες μέρες δεν θα έχει προσδιοριστεί το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνει.
Οι υποδείξεις προς την κυβέρνηση από τα αστικά επιτελεία να κλείσει γρήγορα και με κάθε κόστος την «αξιολόγηση», επειδή από τον ερχόμενο μήνα θα μεγαλώσει η αβεβαιότητα στην Ευρώπη, απευθύνονται πρωτίστως στο λαό. Αυτόν θέλουν να τρομοκρατήσουν ότι αν δεν δεχτεί τη συμφωνία, τον περιμένουν «περιπέτειες», αστάθεια και νέες μεγαλύτερες θυσίες. Το σκηνικό είναι χιλιοπαιγμένο και δεν προκαλεί εντύπωση.
Γνωστή από το παρελθόν είναι όμως και η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να εξωραΐσει τη διαφαινόμενη συμφωνία και να την πλασάρει ως αποτέλεσμα της «σκληρής» διαπραγμάτευσης που έκανε με το κουαρτέτο. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί, για παράδειγμα, η προπαγάνδα του υπουργείου Εργασίας ότι στα Εργασιακά θα υπάρξει «ισοπαλία» και ότι ο Μοσκοβισί αποδέχτηκε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Θυμίζουμε ότι τα ίδια έλεγε πάνω - κάτω η κυβέρνηση και για το Ασφαλιστικό. Χρειάστηκαν, όμως, λιγότεροι από τρεις μήνες για να αποκαλυφθεί η απάτη της «σθεναρής» διαπραγμάτευσης.
Παρόμοιο ρόλο παίζει και η δήλωση Τσακαλώτου ότι ένα ποσοστό από τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα θα κατευθυνθεί σε φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών για το κεφάλαιο, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη. Παρουσιάζουν ως «φιλεργατικό» ένα μέτρο που αυξάνει την εργασιακή εκμετάλλευση, με το επιχείρημα ότι έτσι θα ανοίξουν δουλειές και θα δημιουργηθούν (ή δεν θα χαθούν) θέσεις εργασίας.
Τις επόμενες μέρες, μέχρι να «πέσουν» οι υπογραφές στην αντιλαϊκή συμφωνία, αλλά και όταν θα έρθει η ώρα να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα μέτρα, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Οι απειλές, οι εκβιασμοί, αλλά και η προσπάθεια να καλλιεργηθούν κάλπικες προσδοκίες και αναμονές, θα εναλλάσσονται, πολύ περισσότερο που η ρευστότητα μεγαλώνει στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα της ΕΕ.
Ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσει», δεν πρέπει να εγκλωβιστεί. Έχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει. Να χαράξει το δικό του σχέδιο, απέναντι σ' αυτό του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους, με επόμενο μεγάλο αγωνιστικό σταθμό την πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη.

Το «ξέπλυμα» της αντιλαϊκής πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν ο βασικός στόχος του ταξιδιού που έκανε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στην Κούβα. Αυτό εξυπηρέτησε και ο επικήδειος που έβγαλε στη λαϊκή συγκέντρωση που διοργανώθηκε στην μνήμη του Φιντέλ στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, όπου προχώρησε σε ανιστόρητους και προκλητικούς παραλληλισμούς.
Καπηλευόμενος την ηρωική πορεία του Φιντέλ και των συντρόφων του, εμφανίστηκε να παλεύει και αυτός για «κοινές αξίες» όπως  «ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια». Και όλα αυτά όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει μέτρα που συνιστούν ολοκαύτωμα για το λαό, εμπλέκει την χώρα πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενώ μόλις πριν λίγες ημέρες έστρωσε κόκκινο χαλί για να υποδεχθεί τον Ομπάμα. 
Αφού αναφέρθηκε στο σημαντικό έργο και τις κατακτήσεις που προσέφερε ο Φιντέλ και ο σοσιαλισμός στον λαό του, προσπάθησε να παρουσιάσει την αντιλαϊκή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ ως ...δρόμο προς το σοσιαλισμό, απογειώνοντας την εξαπάτηση. Έτσι, χωρίς ίχνος ντροπής αναφέρθηκε σε αυτό που έμαθε από την Κούβα του Φιντέλ «ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος», θέλοντας να εμφανίσει ως πάλη τάχα για το σοσιαλισμό, την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Μάλιστα, κατά την προσφιλή του τακτική, ξιφούλκησε κατά του «νεοφιλελευθερισμού» αθωώνοντας έτσι τον καπιταλισμό και φορτώνοντας όλα τα προβλήματα σε μια εκδοχή αστικής διαχείρισης.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει ότι εμπνέεται από τον αγώνα της Κούβας, είναι το κόμμα που συμπροεδρεύει με την «Αριστερά» Γερμανίας στο σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο κριτίκαρε την Κούβα για «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών» και συμμετείχε το 2013 σε φιέστα του Ευρωκοινοβουλίου, που έδωσε το αντικομμουνιστικό «βραβείο Ζαχάρωφ» στον Κουβανό αντεπαναστάτη Γκιγιέρμο Φαρίνας, ως «αγωνιστή της ελευθερίας», όταν είναι αποδεδειγμένα μισθοφόρος των ΗΠΑ και της ΕΕ με υπονομευτική δράση στη χώρα του. 

«Λαγούς με πετραχήλια» τάζει για λογαριασμό της κυβέρνησης η εφημερίδα «Αυγή», η οποία στο τελευταίο κυριακάτικο φύλλο της ανέλαβε να προωθήσει το νόμο για την αποκαλούμενη «κοινωνική οικονομία». Με πολυσέλιδο αφιέρωμα, συνέντευξη της αρμόδιας υπουργού, αλλά και ενδελεχή αναφορά στο πώς όσοι θέλουν να στήσουν μια «κοινωνική επιχείρηση», μπορούν να ωφεληθούν των κινήτρων του «αναπτυξιακού νόμου», σπέρνει αυταπάτες για το περιεχόμενο της «κοινωνικής οικονομίας», ακριβώς όπως και η κυβερνητική προπαγάνδα, που έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί - έστω περιφραστικά - ότι καταργεί τον καπιταλισμό. Οτι τάχα αποτελεί μια τρίτη μορφή οικονομίας, όπου οι σχέσεις παραγωγής είναι σχέσεις «δημοκρατίας, ισότητας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, σεβασμού στον άνθρωπο και το περιβάλλον»! Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση, μαέστρος στην προπαγάνδα, βάφτισε το εγχείρημα με το ακρωνύμιο ΚΑΛΟ, που σημαίνει «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία».
***
Η προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας» αποτελεί και στόχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, μιας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, που ξηλώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και μόνο αυτό φτάνει για να ψιλιάσει τον καθένα για το πού στοχεύουν η κυβέρνηση και η ΕΕ. Ετσι, στην κατεύθυνση στήριξης της «κοινωνικής οικονομίας», πάγια μέριμνα της ΕΕ αποτελεί η εξεύρεση πόρων χρηματοδότησής της. Περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ από τους πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου προορίζονται για την προώθησή της για τη χρονική περίοδο 2014 - 2020. Ενα ακόμα κονδύλι ύψους 6,4 εκατ. ευρώ προορίζεται για την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης. Ακόμα, στο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβλέπονται μια σειρά πηγές χρηματοδότησης και χρηματοδοτικά εργαλεία. Δηλαδή, όπως και όλες οι άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν για το κέρδος, έτσι και οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» θα μπορούν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, τις τράπεζες και την ΕΕ.
***
Από την άλλη, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν αντικειμενικά να αποτελέσουν «οάσεις δημοκρατίας» μέσα στον καπιταλισμό. Μπορούν να προσλαμβάνουν εργάτες, όπως και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις (από τις οποίες υποτίθεται διαφέρουν), με τους χειρότερους δυνατούς όρους, με προσωρινή και μερική απασχόληση, με ελάχιστο μισθό. Υπάρχουν νομικά «παράθυρα» για συγκαλυμμένη «μαύρη εργασία» μέσω «εθελοντισμού». Είναι μύθος ότι δεν αποσκοπούν στο κέρδος, απλώς ο νομοθέτης εύχεται (!) να μην το θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Ομως, η επιδίωξη του κέρδους δεν είναι θέμα πρόθεσης, αλλά αντικειμενικό στοιχείο της λειτουργίας των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Επίσης, η «Αυγή», ψάχνοντας να βρει παραδείγματα πετυχημένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της «κοινωνικής οικονομίας», αναφέρει ως τέτοιο τον αγροτικό συνεταιρισμό «ΘΕΣγάλα». Μα, ο συγκεκριμένος συνεταιρισμός είναι μια από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχει το 10% της εγχώριας παραγωγής γάλακτος, συνεργάζεται με άλλες μεγάλες εταιρείες και το μέσο μέγεθος των εκμεταλλεύσεων που συμμετέχουν στο συνεταιρισμό είναι 180 αγελάδες/εκμετάλλευση, τη στιγμή που ο μέσος όρος σε επίπεδο χώρας υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά τις 35 αγελάδες/εκμετάλλευση. Δεν πρόκειται δηλαδή για μικρούς παραγωγούς.
***
Σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο, η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα από τα εργαλεία των εκπροσώπων του κεφαλαίου, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, συγκαλύπτοντας και αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία που τα γεννά, τον ίδιο τον καπιταλισμό. Καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει «συλλογικός εργοδότης» (του εαυτού του και όχι μόνο), ότι ο άνεργος γίνεται αφεντικό του εαυτού του και ότι δεν εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις του καπιταλιστή και τις διακυμάνσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

Σε πρακτικό επίπεδο, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» σε τομείς κοινωνικών παροχών και φροντίδας, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρίσκονταν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Λειτουργούν, δηλαδή, ως ο «δούρειος ίππος» για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίησή τους. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει να προωθήσει τη δημιουργία «κοινωνικών επιχειρήσεων» και σε άλλους παραγωγικούς τομείς (π.χ. «συνεταιρισμοί εργαζομένων» που αναλαμβάνουν κλειστά εργοστάσια κ.ά.), όπου αυτό είναι δυνατό. Σε κάθε περίπτωση, οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» αντικειμενικά συμβάλλουν στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφενός συμμετέχοντας οργανικά στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας που υπηρετεί το κεφάλαιο, αφετέρου παράγοντας αξίες που τελικά κατανέμονται στο κεφάλαιο αναλογικά με το μέγεθός του σ' ολόκληρη την οικονομία. Τελικά, επειδή κάθε «κοινωνική επιχείρηση» λειτουργεί μέσα στον καπιταλισμό και αντικειμενικά λειτουργεί με τους όρους της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε θα απεκδυθεί τον κοινωνικό μανδύα της και θα γίνει καθαρά καπιταλιστική, είτε θα παύσει να λειτουργεί ως επιχείρηση, είτε θα κλείσει.

Στόχος τους να προωθήσουν πιο αποτελεσματικά το
«νέο σχολείο της αγοράς»
Μια σειρά εξελίξεων το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι μπροστά μας έχουμε ένα νέο γύρο αντιδραστικών αλλαγών στην Παιδεία. Οπως θα δούμε παρακάτω, και αυτές οι τομές θα γίνουν στην κατεύθυνση της πιο αποτελεσματικής σύνδεσης της Εκπαίδευσης με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας γενικά, αλλά και πιο ειδικά στην Ελλάδα. Παράλληλα, θα επιδιωχθεί από τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα να επιταχυνθεί η επίλυση μιας σειράς προβλημάτων που έχει συσσωρεύσει η διαχρονική αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης και στην Παιδεία.
Φυσικά, και για να μην ξεχνιόμαστε, το τοπίο στην Εκπαίδευση είναι ήδη αλλαγμένο προς το χειρότερο. Μια σειρά νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν διαμορφώσει μια αρνητική αντιπαιδαγωγική κατάσταση, όπου το πρόγραμμα στα σχολεία διαμορφώνεται με ό,τι περισσεύει, με εκπαιδευτικούς να διδάσκουν σε άσχετα προς την επιστήμη τους γνωστικά αντικείμενα. Αλλωστε, η κυβέρνηση, δυόμιση μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, έχει προσλάβει περίπου 16.000 αναπληρωτές, αντί των 23.000 περσινών προσλήψεων, που κι αυτές δεν αρκούσαν.
Η φράση «κάθε πέρσι και καλύτερα» επιβεβαιώνεται, άλλωστε, και από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2017. Πρόκειται για σταθεροποίηση της υποχρηματοδότησης στα ίδια χαμηλά επίπεδα, που λειτουργεί σωρευτικά στην ήδη υπάρχουσα άθλια κατάσταση, ενώ διαφαίνεται μια τάση μείωσης στις δαπάνες που αφορούν τις Σχολικές Επιτροπές. Η πενιχρή αύξηση εντοπίζεται κατά βάση στους στρατηγικούς τομείς του κεφαλαίου για τη δια βίου μάθηση, τη ΓΓ Ερευνας και Τεχνολογίας...
Δεν πρέπει, επίσης, να διαφεύγει από το νου μας ότι η κυβέρνηση συνεχίζει και υλοποιεί νόμους και μέτρα ψηφισμένα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μάλιστα, για ορισμένες πλευρές των νόμων όπως οι αλλαγές σε ΕΠΑΛ και η επέκταση της μαθητείας, η κυβέρνηση εγκαινιάζει την υλοποίησή τους.
Θέλουν να διαμορφώσουν κλίμα συναίνεσης
Εχουμε καταρχήν την επιλογή του νέου υπουργού Παιδείας, ο οποίος ως πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, έφερε - είναι αλήθεια - τη ΝΔ σε αμήχανη θέση για το συναινετικό πνεύμα των πορισμάτων που ο ίδιος «συνέθεσε», λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις θέσεις των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.
Βασική ένδειξη για το πού πάει το πράγμα στην Εκπαίδευση, είναι η «Εκθεση παρακολούθησης της Εκπαίδευσης και της Κατάρτισης του 2016» για την Ελλάδα, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τα βασικά σημεία της έκθεσης αυτής αποτέλεσαν αφορμή για μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και αυτούς που την υποστηρίζουν από τη μία, και από την άλλη εφημερίδων και άλλων που υποστηρίζουν τον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη ΝΔ.
Ετσι, από την πλευρά της κυβέρνησης διαβάζουμε σε απάντηση του υπουργείου Παιδείας ότι η Εκθεση αποτυπώνει τα αποτελέσματα των «πρώτων πέντε χρόνων των μνημονίων» (!), λες και μετά όλα είναι μέλι γάλα. Η δε «Αυγή» σχεδόν πανηγυρίζει επειδή ο νέος υπουργός Παιδείας συμφώνησε με τους «θεσμούς» να προχωρήσει η αυτοαξιολόγηση των σχολείων... Από την άλλη, δημοσιεύματα μιλάνε για καμπανάκι της Κομισιόν προς την κυβέρνηση, για έκθεση - κόλαφο κ.τ.λ.
Για να 'μαστε ξεκάθαροι: Η ουσία της αντιπαράθεσης στο αστικό στρατόπεδο είναι το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά προχωρούν οι αλλαγές και όχι το φιλολαϊκό ή μη πρόσημό τους. Κοινή βάση και για τα δυο μέρη αποτελεί η ψήφιση του 3ου μνημονίου, που περιλαμβάνει για πρώτη φορά δομικές αλλαγές για την Παιδεία. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκαν και οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις της κυβέρνησης και ο διάλογος που έστησε. Σε αυτή τη ρότα κινούνται και οι τοποθετήσεις της ΝΔ.
Τι λέει η έκθεση;
Στην έκθεση αποτυπώνονται βασικές τάσεις στην πορεία της Εκπαίδευσης στην Ελλάδα μέσα στην κρίση και δίνεται το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις στη συνέχεια. Τονίζουμε ότι η Κομισιόν δίνει οδηγίες και κρίνει τις παρεμβάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνο αυτής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Ορισμένα παραδείγματα: Θετικά κρίνεται η μείωση της μαθητικής διαρροής και των χρόνων ολοκλήρωσης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επίσης, θετική είναι η τοποθέτηση για μια σειρά στρατηγικές που έχουν θεσπιστεί, αλλά, όπως επισημαίνεται στο κείμενο, «η εφαρμογή τους θα αποτελέσει πρόκληση». Ταυτόχρονα, υπάρχει προβληματισμός για την καθυστέρηση στην προώθηση της αξιολόγησης στα σχολεία. Σημειώνουμε εδώ ότι αυτή η καθυστέρηση δεν αφορά μόνο την τωρινή κυβέρνηση. Αλλωστε, και επί κυβερνήσεων ΝΔ, οι σχετικές νομοθετικές προσπάθειες έμειναν στα χαρτιά. Στο ίδιο μήκος κύματος, η Κομισιόν κρίνει ανεπαρκές το σχέδιο «Αθηνά» που υλοποιήθηκε επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε δίκαιοι, λοιπόν. Η Κομισιόν δεν έχει κανένα δογματισμό, ούτε κόμπλεξ να «τραβήξει το αυτί» εκεί που πρέπει και να αποδώσει τα εύσημα, αντίστοιχα. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος της. Να καθορίζει το γενικό πλαίσιο των εκάστοτε αλλαγών στην Εκπαίδευση, το οποίο εξειδικεύουν τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Ως προς την Ελλάδα, το πλαίσιο αυτό καθορίζεται από το μνημόνιο του 2015 και τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, οι οποίες ελέγχουν - σε συμφωνία με τις ελληνικές κυβερνήσεις - την πορεία των μεταρρυθμίσεων. Η Εκθεση τονίζει:
«Η επανεξέταση πρέπει να καλύψει όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, μεταξύ άλλων: την υλοποίηση της μεταρρύθμισης του "Νέου Σχολείου", τα περιθώρια για περαιτέρω εξορθολογισμό (τάξεων, σχολείων και πανεπιστημίων), τη λειτουργία και τη διακυβέρνηση των ιδρυμάτων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, την αποδοτικότητα και την αυτονομία των δημόσιων εκπαιδευτικών μονάδων, τους δεσμούς μεταξύ έρευνας και εκπαίδευσης, καθώς και τη συνεργασία μεταξύ πανεπιστημίων, ερευνητικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων με σκοπό την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, καθώς και τη διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα».
Αφού, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας μετά τη δημοσίευση της Εκθεσης αυτής δεν είπε τίποτα για το περιεχόμενό της, αλλά βρήκε μόνο λόγια για να υπερασπίσει το «έργο» του, δεν μας μένει παρά να διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο συμφωνεί με τις προτάσεις της Κομισιόν, αλλά και ότι θα προχωρήσει στην υλοποίησή τους.
Στο δια ταύτα της Εκθεσης
Τα ζητήματα που θέτει η Εκθεση αφορούν όλη την γκάμα της Εκπαίδευσης. Το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης και των σπουδών σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, την παραπέρα επιτάχυνση της λειτουργίας με όρους επιχειρηματικούς και την πιο στενή σύνδεση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με την αγορά, τη διαμόρφωση ενός νέου τοπίου στη σχολική εκπαίδευση, όπου τα σχολεία θα λειτουργούν με διαφορετικές ταχύτητες γιατί θα αξιολογούνται, ανάμεσα στα άλλα και με βάση την απόδοση των μαθητών (!).
Α) Ηδη από το διάλογο για την Παιδεία και τις δηλώσεις του προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ξεχωρίζουμε την κατεύθυνση για νέα σχολικά βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, προκειμένου να προχωρήσει πιο αποτελεσματικά στην πράξη το πνεύμα του «νέου σχολείου της αγοράς». Να επιταχυνθεί ο προσανατολισμός για ακόμα πιο βαθιές αντιδραστικές αλλαγές στη φιλοσοφία, τη μεθοδολογία και το περιεχόμενο της σχολικής γνώσης. Αποθεώνουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ την ταξικά κατηγοριοποιημένη μόρφωση. Επιτίθενται ξεκάθαρα στον όποιον ενιαίο χαρακτήρα του σχολικού προγράμματος έχει απομείνει, που φυσικά δεν μπορεί να διασφαλιστεί σε συνθήκες καπιταλιστικής κοινωνίας. Αναπαράγουν το αντιδραστικό ιδεολόγημα των διαφορετικών τύπων ευφυίας, ενός εκσυγχρονισμένου δαρβινισμού στην Εκπαίδευση, που θέλει τελικά οι ταξικές παράμετροι και οι κοινωνικά διαμορφωμένες εμπειρίες να καθορίζουν το «ευέλικτο, εξατομικευμένο πρόγραμμα κάθε μαθητή».
Στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, παίρνονται όλα τα αναγκαία μέτρα σε επίπεδο Τμημάτων προκειμένου τα προγράμματα σπουδών να εναρμονιστούν με το πλαίσιο προσόντων, προκειμένου να διευκολυνθεί η κινητικότητα του επιστημονικού δυναμικού. Οι συνέπειες από αυτές τις εξελίξεις θα είναι ολέθριες. Εδώ δεν θα έχουμε μόνο κατηγοριοποίηση σχολών και τμημάτων, αλλά κυριολεκτικά, κάθε φοιτητής και σπουδαστής θα βαδίζει μόνος του... με ευθύνη για το πρόγραμμά σπουδών του, τα σεμινάριά του κ.ά., προκειμένου να βρει μια άκρη, ένα δήθεν ξέφωτο στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας.
Από τη μια, λοιπόν, ενισχύεται η τάση οι νέοι στα ΑΕΙ να μαζεύουν προσόντα, γεγονός που οδηγεί και στην αύξηση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, από την άλλη η ανεργία αυτών των «προσοντούχων» νέων να εκτινάσσεται στα ύψη. Αυτή η ταξική πραγματικότητα δίνει τη δυνατότητα να θέσουμε στο επίκεντρο του προβληματισμού, με πολλά παραδείγματα από κάθε χώρο, πώς γίνεται η κοινωνία να έχει ανάγκη τόσους και τόσους ειδικευμένους επιστήμονες και εργαζόμενους και αυτοί να μένουν στα αζήτητα;
Για παράδειγμα, μέσα σε μια δεκαετία (από το 2003 έως το 2014) αυξήθηκε ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών ανά έτος, από 16.972 σε 37.298, των κατόχων μεταπτυχιακών ανά έτος από 4.283 σε 9.231, των υποψήφιων διδακτόρων ανά έτος από 12.169 σε 23.156 και των κατόχων διδακτορικού ανά έτος από 949 σε 1.596. Ταυτόχρονα, η ανεργία των πτυχιούχων από 7,3% το 2007 έφτασε στο 20,3% το 2015, ενώ των κατόχων μεταπτυχιακών από 6% το 2007 έφτασε στο 13,7% το 2015. Με λίγα λόγια, η ανεργία των αποφοίτων και των υψηλά ειδικευμένων πτυχιούχων ακολουθεί την αντίστοιχη αύξηση των γενικών ποσοστών ανεργίας, η οποία το 2007 βρισκόταν στο 8,3% και το 2015 έφτασε στο 25%, εκφράζοντας τη σχέση οικονομίας - εκπαίδευσης και σε αυτό το ζήτημα.
Β) Ενα άλλο κρίσιμο ζήτημα που θέτει η Εκθεση της Κομισιόν είναι - επί της ουσίας - τι είδους εκπαιδευτικές δομές θα έχουμε από 'δω και πέρα. Σε αυτό το πλαίσιο επικεντρώνει στο ζήτημα του εξορθολογισμού, την αποδοτικότητα, την αυτονομία, την αξιολόγηση. Δηλαδή, ανοίγει ο δρόμος σε παραπέρα συγχωνεύσεις τάξεων και σχολείων, τίθεται επί τάπητος το ζήτημα ενός «νέου σχεδίου Αθηνά» με επίκεντρο τα ΤΕΙ. Υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για την καθυστέρηση στο να γενικευθεί ένα «πνεύμα αξιολόγησης» στην Εκπαίδευση, το οποίο πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί.
Σημειώνουμε ότι η προηγούμενη Εκθεση της Κομισιόν για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, το 2015, αναφερόταν θετικά στο νόμο 4327/2015 «Εκτακτα μέτρα για την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις 14 Μάη του 2015, γιατί όπως υποστήριζε, «προωθεί τις κατευθύνσεις της μεγαλύτερης αυτονομίας και των διαδικασιών εσωτερικής - εξωτερικής αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών».
Οι αλλεπάλληλες «τροχιοδεικτικές βολές» από τον Γαβρόγλου, τον Λιάκο και άλλους, όπως «δεν πρέπει να φοβόμαστε την αξιολόγηση» ή ότι «το σχολείο πρέπει να απογαλακτιστεί από το κράτος», ενισχύοντας όμως την παρέμβαση της αστικής τάξης και των μηχανισμών της στο περιεχόμενο του σχολικού προγράμματος, δείχνουν ότι το κεφάλαιο βιάζεται να ολοκληρώσει το νέο σχολείο της αγοράς. Ενα σχολείο στα λόγια δημόσιου, επί πληρωμή (βλ. κουπόνια και δίδακτρα για επιπλέον δραστηριότητες), στο οποίο θα παρεμβαίνουν επιχειρήσεις και τοπική διοίκηση πιο αποφασιστικά και με βαρύνοντα λόγο, για σοβαρές πλευρές της εκπαιδευτικής διαδικασίας (δραστηριότητες, υποδομές, εκπαιδευτικό πρόγραμμα). Η δε αξιολόγηση, με τους όρους και κριτήρια της αγοράς, θα μετρήσει ως «μαθησιακά αποτελέσματα» την έκφραση - μέσα στο σχολείο - των κοινωνικών ανισοτήτων, των ταξικών φραγμών.
Ως προς την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, η Εκθεση της Κομισιόν τονίζει ότι η στρατηγική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αν και σωστή, είναι γενική και πρέπει παρθούν ειδικά και στοχευμένα μέτρα, γιατί αλλιώς «καθίσταται δύσκολη η πλήρης και αποτελεσματική υλοποίησή της». Την εξειδίκευση αυτής της στρατηγικής μπορούμε ήδη να την προβλέψουμε από τις αναφορές των εξωτερικών αξιολογήσεων των Τμημάτων. Είναι πολύ σημαντικές οι αρνητικές αναφορές (95,3%) στον υπερβολικό όγκο μαθημάτων, γεγονός που ανοίγει το δρόμο στη μεγαλύτερη ευελιξία των προγραμμάτων σπουδών, στην απόσπαση αναγκαίων γνώσεων από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό επίπεδο. Στις αδυναμίες, επίσης, τονίζεται ότι δεν υπάρχουν στα περισσότερα από τα πανεπιστήμια «εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης», μιλώντας ουσιαστικά για την πιο βαθιά διασύνδεση με το κεφάλαιο. Στο πνεύμα αυτό, ο κ. Λιάκος δήλωσε ωμά ότι στόχος είναι η «ελαχιστοποίηση της δημόσιας χρηματοδότησης», ώστε να καλύπτει μόνο λειτουργικά έξοδα, μισθοδοσία και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι ο κ. Γαβρόγλου, ως πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και με τη συναίνεση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΑΝΕΛ, τον Απρίλη του 2016 έστειλε ένα ερωτηματολόγιο προς τους προέδρους των Συμβουλίων, όπου τα ερωτήματα επικεντρώνονται στο κατά πόσον έχουν προχωρήσει τα «μπίζνες πλαν» των Ιδρυμάτων (στρατηγική ανάπτυξη, οργανισμοί, κανονισμοί κ.τ.λ.), η χρηματοδότησή τους από τις επιχειρήσεις (εξωτερικές πηγές) και η ιδιωτικοοικονομική τους λειτουργία (αξιοποίηση κληροδοτημάτων).
Γ) Κλασική είναι πια η αναφορά στην ανάγκη να γίνει πιο ελκυστική η ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα, δηλαδή τα ΕΠΑΛ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα η συμμετοχή σε αυτές τις δομές είναι 31% των μαθητών, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 48%. Αυτό που έχει, όμως, ιδιαίτερη αξία να τονίσουμε είναι ότι παρόλο που οι απόφοιτοι αυτών των εκπαιδευτικών δομών είναι και σχετικά λίγοι και θα περίμενε κανείς να απορροφούνται από την αγορά εργασίας, τα ποσοστά απασχόλησης για τους πρόσφατα αποφοιτήσαντες (το 2015) στην Ελλάδα είναι μόνο 37,5%, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ φτάνει στο 73%. Αποδεικνύεται και από αυτή την αναφορά ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν αφορά τα προσόντα. Ανεξάρτητα αν αυτά είναι διδακτορικού επιπέδου ή άμεσα συνδεδεμένα με την παραγωγή, με τη γνώση μιας «τέχνης». Το πρόβλημα για τους νέους των ΕΠΑΛ είναι ότι οι αστικές κυβερνήσεις τούς θέλουν έρμαιο της αγοράς, από μικρή ηλικία. Γι' αυτό και διατηρείται η πρόβλεψη του νόμου της ΝΔ για καθορισμό ειδικοτήτων με βάση τις προτάσεις των κοινωνικών εταίρων. Και επειδή η Εκπαίδευση για τους νέους αυτούς δεν πατάει σε ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο, οδηγούνται οι γνώσεις και οι δεξιότητές τους να απαξιώνονται πιο γρήγορα και γίνονται κυριολεκτικά έρμαιο της αγοράς. Θα πιστοποιείται συνεχώς (κάτι που προφανώς δεν καταργεί η κυβέρνηση) από τις επιχειρήσεις.
Φυσικά, οι αλλαγές στα ΕΠΑΛ πάνε χέρι - χέρι με τις τομές στο Γυμνάσιο και κυρίως στο Λύκειο. Ολα δείχνουν ότι παρά την αλλαγή σκυτάλης στο υπουργείο, παραμένει η κεντρική κατεύθυνση για ένα δύσκολο και ελιτίστικο Λύκειο, ένα συνεχόμενο εξεταστικό κέντρο, που επί της ουσίας θα αποθαρρύνει τους νέους από το να το επιλέξουν μετά το Γυμνάσιο.
Στο επίκεντρο οι σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των νέων
Οι εξελίξεις στην Εκπαίδευση θα είναι ραγδαίες το επόμενο διάστημα. Το Κόμμα μας και η ΚΝΕ έχουν όλα τα φόντα να βάλουν στο επίκεντρο την πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών για ολόπλευρη μόρφωση, για δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Εχουμε όπλο τις θέσεις μας για το σχολείο, για το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς την επαγγελματική εκπαίδευση, τόσο σε ανώτατο επίπεδο όσο και σε αυτό των Επαγγελματικών Σχολών. Από αυτές τις θέσεις προκύπτουν μάχιμες διεκδικήσεις για το σήμερα.
Γιατί σήμερα είναι ανάγκη η Εκπαίδευση να παρέχεται αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε όλους. Με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε όλες τις δομές της Εκπαίδευσης και παροχής της σύμφωνα με τις ανάγκες των νέων. Γιατί το μικρόβιο του κέρδους φέρνει την Παιδεία να πουλιέται και να αγοράζεται σαν εμπόρευμα. Γιατί το μικρόβιο του κέρδους είναι αυτό που οδηγεί χιλιάδες νέους και νέες να βρίσκονται στα ράφια της ανεργίας, να οδηγούνται στην ετεροαπασχόληση, στην απαξίωση της ειδικότητάς τους.
Εχοντας αυτή τη σταθερή πυξίδα στη δράση μας, πρωτοπορούμε στην οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο Εκπαίδευσης, για να ανέβει η μαζικότητα, το επίπεδο της συζήτησης, οι διεκδικήσεις των νέων, εργαζομένων στην Εκπαίδευση, των γονιών, όλου του λαού. Ανοίγουμε δρόμους ώστε από καλύτερες θέσεις να προσεγγίζεται η ριζοσπαστική πρόταση του ΚΚΕ, μέσα από την καθημερινή αναμέτρηση με τα προβλήματα και τις ανικανοποίητες ανάγκες που υπάρχουν.

Δεν κάνουμε πίσω από την παρακαταθήκη ενός αιώνα Ιστορίας και δράσης του Κόμματός μας στην Παιδεία. Κανένας νέος δεν είναι ανήμπορος μπροστά στη γνώση. Η εργατική τάξη παλεύει με όρους μορφωτικών απαιτήσεων, γιατί αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία.

Από τις συνομιλίες Ανασταδιάδη - Ακιντζί στο Μοντ Πελεράν
Πλευρές των συνομιλιών, που αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν ότι για τις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, κριτήριο διευθέτησης (ή μη) του Κυπριακού είναι το καθεστώς που εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα τα στρατιωτικοπολιτικά και επιχειρηματικά τους σχέδια στην περιοχή.
Αυτό που αναμφίβολα ξεχωρίζει είναι η κινητικότητα που αναπτύσσουν οι ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, ξεπερνώντας οποιονδήποτε άλλον στις πιέσεις, για να επαναληφθούν οι συνομιλίες και να υπάρξει άμεσα συμφωνία.
Μάλιστα, Αμερικανοί παράγοντες, που σχετίζονται με τη διαπραγμάτευση, προειδοποιούν ακόμα και για «δυσάρεστες εκπλήξεις», αν δεν υπάρξει άμεσα συμφωνία, αναπαράγοντας τις απειλές της Τουρκίας για προσάρτηση των Κατεχομένων.
Κι άλλοι «παίχτες» όμως παρεμβαίνουν στο Κυπριακό, όπως η Ρωσία, η Μ. Βρετανία ανάλογα με τη γεωπολιτική τους ισχύ και το βαθμό που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, ενώ αυτό βρίσκεται - όπως είναι φυσικό - στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Καθένας από αυτούς προωθεί ιδιαίτερα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, σε μια περιοχή με μεγάλη ρευστότητα.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν το ενδιαφέρον τους για ανάδειξη της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο, κάτι που συνδέεται άμεσα με το στόχο (των ΗΠΑ και κρατών της ΕΕ) για διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης, η οποία, σε συντριπτικά ποσοστά, τροφοδοτείται μέχρι σήμερα με ρωσικό αέριο.
Είναι αυτονόητο ότι τέτοια σχέδια λειτουργούν ανταγωνιστικά στην προσπάθεια της Ρωσίας όχι μόνο να κατοχυρώσει τη σημερινή της ενεργειακή κυριαρχία στην Ευρώπη, αλλά να την επεκτείνει κιόλας, χαράσσοντας αγωγούς κατά μήκος και του «Νότιου διαδρόμου», οξύνοντας την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Νούλαντ, Αμερικανίδα αξιωματούχος με πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, εμφανίζεται να δηλώνει ότι «δεν θα αφήσουμε την αρκούδα (σ.σ. τη Ρωσία) να αλωνίζει στην περιοχή», ενώ δημοσιεύματα συνδέουν την πρεμούρα των ΗΠΑ να υπάρξει άμεσα συμβιβασμός, με τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων στη Συρία, που ενισχύουν το ρόλο τους στην περιοχή.
Δεν είναι επίσης κρυφό ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την επίλυση του Κυπριακού ως έναν κρίκο στην αλυσίδα των διευθετήσεων που αφορούν τα «ανοιχτά» ελληνοτουρκικά ζητήματα, στο όνομα της «σταθερότητας» για την «οικονομική ανάπτυξη» στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι η διχοτόμηση της Κύπρου είναι στο σχεδιασμό ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων, είτε συμβεί με το προτεινόμενο σχέδιο είτε προκύψει ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης.
Είναι βέβαιο ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρουόμενων συμφερόντων και αντιθέσεων που δυναμώνουν, όποια διευθέτηση κι αν προκύψει με τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και ανταγωνισμών, θα είναι διχοτομική και θα περιέχει το σπέρμα μιας επόμενης όξυνσης των αντιθέσεων, με πρώτα θύματα τους Ελληνοκύπριους, τους Τουρκοκύπριους και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, που θα κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μια ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Συγκλονιστική ήταν η ανάρτηση που έκανε σε ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης ο -κατά πολλούς- μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, Ντιέγκο Μαραντόνα, για το θάνατο του ηγέτη της Επανάστασης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο. Συγκεκριμένα ο Μαραντόνα έγραψε:
«Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που μου τηλεφωνούσε οποιαδήποτε στιγμή για να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν θα έφευγε ο Κλίντον, αυτός που θα ερχόταν, θα ήταν χειρότερος, ήταν ο Μπους. Καθώς δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφό από όλους.
Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.
Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δεν μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.
Δεν δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλήν στον κόσμο.
Δεν δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη Σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1.500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25.000 γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.
Δεν στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30.000 γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600.000 αποστολές συνολικά.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε 100% σχολικής εκπαίδευσης.
Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια όταν γεννιέται.
Δεν δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.
Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.
Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.
Δεν φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.
Αναπαύσου εν ειρήνη Φιντέλ Κάστρο».

Σε σχόλιό του για την πορεία της διαπραγμάτευσης το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όσοι άλλοι εμφανίζουν ως "επιτυχία" το γρήγορο κλείσιμο της β' αξιολόγησης αποσιωπούν προκλητικά απ' το λαό ότι αυτή θα συνοδεύεται από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, που ήδη έχουν ξεκινήσει να ψηφίζονται στη Βουλή και τα οποία θα παραμείνουν και θα κλιμακωθούν, ακόμη και αν υπάρξει κάποιας μορφής ελάφρυνση του χρέους.
Οι μόνοι κερδισμένοι της β' αξιολόγησης και της όποιας "χαλάρωσης" -αν υπάρξει- θα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αφού και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών ομολογεί ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, μετά το 2018, που εμφανίζεται ως κυβερνητικός στόχος, θα αξιοποιηθεί για τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και όχι για την ανακούφιση του λαού.
Ο λαός έχει συμφέρον να εναντιωθεί στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της β' αξιολόγησης και στη "φάκα" που του στήνουν με "τυράκι" την ελάφρυνση του χρέους. Η πανελλαδική απεργία στις 8 Δεκέμβρη είναι ένας σημαντικός σταθμός σ' αυτήν την πορεία».

Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο συνεχίζεται, με τις ημερομηνίες και τα χρονοδιαγράμματα να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια ως προς την έκβαση της «αξιολόγησης» και τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.
Ωστόσο, όπως διαβεβαιώνουν κυβέρνηση και εκπρόσωποι των «θεσμών», τα ανοιχτά ζητήματα είναι πλέον λίγα και πως ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 5 Δεκέμβρη, η ολοκλήρωση της διαδικασίας έχει δρομολογηθεί.
Ακόμα και στα Εργασιακά, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στον κορμό της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης και όσα ζητήματα μένουν σε εκκρεμότητα, ενδεχομένως να παραπεμφθούν για αργότερα, χωρίς να εμποδίζεται η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης».
Επομένως, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση επάξια ανταποκρίνεται στην αποστολή της, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ενσωματώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτά που ήδη υπάρχουν, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αν και σε ποιο βαθμό θα το πετύχει, εξαρτάται από την απάντηση που θα δώσει ο λαός στα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν πράγματι στο τέλος της «αξιολόγησης» βρίσκεται το «ξέφωτο» της ανάκαμψης και της λαϊκής ευημερίας, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί όλοι αυτοί οι εκβιασμοί και οι απειλές από τα αστικά επιτελεία για αστάθεια και απρόβλεπτες καταστάσεις, αν δεν ολοκληρωθεί στην ώρα της και πλήρως η «αξιολόγηση»; Γιατί τα σενάρια για πρόωρες εκλογές;
Μια εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, πέρα από το να περνάει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι επιφορτισμένη με το παράλληλο καθήκον να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει τις δίκαιες αντιδράσεις του. Κι αυτό το προσπαθεί, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια στην εναλλαγή του «καρότου» με το «μαστίγιο».
Έτσι, οι φρούδες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη θα ωφελήσει εξίσου τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματικούς ομίλους εναλλάσσονται με απειλές για αστάθεια και «πισωγύρισμα», σε ένα αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά περιβάλλον. Αυτό είναι η μια πλευρά, δοκιμασμένη απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στο παρελθόν.
Η άλλη, πιο σοβαρή, έχει να κάνει με το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται πίσω από αυτήν.
Μέρα με τη μέρα, γίνεται πιο φανερό ότι το αντικείμενο και το «αγκάθι» της διαπραγμάτευσης δεν είναι κατ' αποκλειστικότητα τα σημεία της δεύτερης «αξιολόγησης» όπου υπήρξε ήδη συμφωνία, ή εκείνα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, όπως κάποια από τα Εργασιακά, χωρίς να υποτιμάει κανείς τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η διαρκής προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας του.
Αυτό που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις, είναι το τι θα γίνει μετά το 2018, όταν θα λήξει το τρέχον «πρόγραμμα» για την Ελλάδα. Η συζήτηση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όρους διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους και ανοίγει όλη τη βεντάλια των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε συνθήκες αναιμικής και εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης.
Αν σ' αυτά προστεθεί η αβεβαιότητα που προκαλούν ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ τους επόμενους μήνες και η ένταση που συσσωρεύουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πραγματικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης υπερβαίνουν κατά πολύ την τυπική ολοκλήρωση μιας ακόμα «αξιολόγησης».
Το θέμα, επομένως, ήταν και παραμένει ένα: Πώς οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαμορφώσουν τη δική τους ατζέντα απέναντι στη διαπραγμάτευση που ενσωματώνει τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πώς θα οργανωθούν και θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ταξική εκμετάλλευση, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, μέχρι την ανατροπή της.

Μια απάντηση στα πρόσφατα πονήματα της Κουκουεδολογίας...
Το Σάββατο 22 Οκτώβρη, το έντυπο «Εφημερίδα των Συντακτών» (των πρώην της «Ελευθεροτυπίας» που ήταν ΠΑΣΟΚ, αλλά που τώρα μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως μετακόμισε το μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ) δημοσίευσε ένθετο για τη ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη. Το ένθετο γράφτηκε από τους Γιώργο Πετρόπουλο και Δημήτρη Ψαρρά, που ανέλαβαν να «εξυμνήσουν» τον Χαρίλαο Φλωράκη (λες και η μνήμη του τους χρειαζόταν), δίνοντας στο γραπτό τους τον τίτλο «Επαναστάτης παντός καιρού».
Ο τίτλος του ένθετου δημιουργεί καταρχήν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι σκοπός των δύο συγγραφέων ήταν να τιμήσουν τον πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μετέπειτα επίτιμο πρόεδρό του. Οσο όμως προχωράς στην ανάγνωση και ιδιαίτερα όταν φτάνεις στις τελευταίες σελίδες του κειμένου, διαπιστώνεις ότι ο κύριος σκοπός των δυο συγγραφέων ήταν αυτός που ο απονήρευτος αναγνώστης διαπιστώνει και ο κάθε γνωρίζων τους συγγραφείς επιβεβαιώνει: Το χτύπημα του ΚΚΕ.
Φυσικά, οι δύο συγγραφείς του ένθετου δεν πρωτοτυπούν. Σταθερή εδώ και χρόνια μέθοδος της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού στην επίθεση κατά του ΚΚΕ είναι η υποκριτική «εξύμνηση» ηγετικών ή άλλων στελεχών του, ώστε να ψαρεύουν σε θολά νερά: «Το καλό στέλεχος και το αντιδημοκρατικό ή σεχταριστικό ή δογματικό κόμμα». Αυτό ακριβώς κάνουν συχνά - πυκνά με τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Αρη Βελουχιώτη, άλλοι με τον Κώστα Καραγιώργη ή με τον Νίκο Πλουμπίδη, ακόμα και με τον Νίκο Μπελογιάννη.
Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί της «Εφημερίδας των Συντακτών» με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Και μια που αποφάσισαν να γράψουν για τη ζωή του και να αναφερθούν σε τόσες ρήσεις του, ας έγραφαν και μια ακόμα, που μάλλον «ξέχασαν». Τα λόγια του Χ. Φλωράκη για όλους εκείνους που «εξυμνούν» στελέχη για να χτυπήσουν το ΚΚΕ: «Αχ παιδί μου, "τιμάνε" τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, κι εννοείται της κυβέρνησης, που επικαλούνται τον Μαρξ και τον Λένιν, καταθέτουν στεφάνια στους 200 της Καισαριανής, στη Μακρόνησο και στα Γιούρα, ενώ δίνουν γη και ύδωρ για τη στήριξη του συστήματος και χειροκροτούν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Βέβαια, η τέτοια μεθοδολογία τους, πέρα από τα πολλά άλλα, δείχνει και έλλειψη πολιτικής ηθικής. Γιατί επιχειρούν να μεταχειριστούν έναν ηγέτη του ΚΚΕ ως δεκανίκι τους, προκειμένου να υπηρετήσουν τον αντιΚΚΕ στόχο τους, τον οποίο δεν τολμούν να υπερασπίσουν ανοιχτά και παστρικά λόγω έλλειψης επιχειρημάτων και απλώς τον υπονοούν, προσπαθώντας να δημιουργήσουν συνειρμούς.
1. Την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν ο ηρωισμός και η αυτοθυσία μέσα σε όλες τις συνθήκες, οι ανατάσεις και τα πισωγυρίσματα, η ακλόνητη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός θα θριαμβεύσει, γιατί το δίκιο βρίσκεται με το μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτή την πορεία υπήρξαν σωστές και λαθεμένες (ποτέ από πρόθεση) επιλογές. Αλλά και όποτε υπήρξαν οι τελευταίες, ποτέ το ΚΚΕ δεν πέρασε στην αντίπερα όχθη, δεν ενσωματώθηκε στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ηταν από την ίδρυσή του και παραμένει κόμμα διεθνιστικό και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και γνήσια πατριωτικό.
Η ιστορική διαδρομή του Χαρίλαου Φλωράκη είναι αναπόσπαστο τμήμα αυτής της μεγάλης και ηρωικής πορείας. Ματαιοπονούν όποιοι επιχειρούν να την αποκόψουν από τον κορμό της. Και αποδεικνύονται βαθιά ανιστόρητοι.
2. Το ΚΚΕ δεν ήταν ποτέ και δεν είναι αρχηγικό κόμμα. Η ύπαρξη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού διασφαλίζει με απόλυτο τρόπο τη διαμετρικά αντίθετη λειτουργία του ΚΚΕ, σε σύγκριση με τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό και η ευθύνη είναι συλλογική, είτε παίρνεται μία απόφαση που η ζωή αποδεικνύει ότι είναι λαθεμένη, είτε παίρνεται μία απόφαση που η ορθότητά της επίσης επιβεβαιώνεται.
Για παράδειγμα, η απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) να διαλυθούν οι παράνομες Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, ήταν απόφαση λαθεμένη, αλλά πάρθηκε συλλογικά. Δεν βρισκόταν στον Κ. Κολιγιάννη ολόκληρη η ευθύνη, παρά το γεγονός ότι είχε την πρώτη ευθύνη ως Γραμματέας της ΚΕ. Για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, με τη δημιουργία των Κομματικών του Οργανώσεων, ηγήθηκε αργότερα η ΚΕ του Κόμματος και όταν Γραμματέας της έγινε ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Το συλλογικό πλαίσιο, στο οποίο ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης είχε εντάξει τον εαυτό του, ισχύει και λειτουργεί και για κάθε προηγούμενο ή μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Ολοι τους, όπως έχουν το πρώτο μερίδιο της συμβολής στις επιτυχίες, έχουν και το πρώτο μερίδιο της ευθύνης για αποφάσεις που το Κόμμα (πάλι συλλογικά λειτουργώντας), και υπό το φως πλέον των αποτελεσμάτων, κρίνει ή και διορθώνει. Το ΚΚΕ έχει λύσει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ηγέτη και το συλλογικό καθοδηγητικό όργανο που αυτός ηγείται ως οργανικό μέλος του.
3. Η επίθεση, από την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τους δύο συγγραφείς του ένθετου στο κείμενο1του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, βάλλει ευθέως εναντίον της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος.
Αυτή η στρατηγική ενοχλεί την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, αυτή ενοχλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, το φραξιονιστικό συνονθύλευμα, αυτή ενοχλεί και τους δύο συγγραφείς. Γι' αυτό το σκοπό έγραψαν και το συγκεκριμένο ένθετο, σε μια στιγμή μάλιστα που η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εντείνεται και η δυσαρέσκεια έως αγανάκτηση για την πολιτική της δεν ήταν ποτέ έως τώρα μεγαλύτερη στους εργαζόμενους μισθωτούς, στους αυτοαπασχολούμενους και σε άλλα λαϊκά στρώματα.
Ενοχλεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του και την Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και βγάζει συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον της ταξικής εργατικής πάλης και όχι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των κάθε λογής αποστατών - οπορτουνιστών.
Ενοχλεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει συλλογικά εκτιμήσει - αποφασίσει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, ο οποίος είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός.
Ενοχλεί το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, που το εγκατέλειψαν το 2012, όλο και περισσότεροι το προσεγγίζουν ξανά, έχοντας αποκτήσει πείρα και αξιολογώντας θετικά τη θέση του Κόμματος να μην πάρει μέρος (παρά το εκλογικό κόστος) στην κυβέρνηση της λεγόμενης αριστεράς και σε κάθε κυβέρνηση διαχείρισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Πίστευαν, καλοπροαίρετα φυσικά, ότι αν το ΚΚΕ συμμετείχε, κάτι καλό θα γινόταν. Τώρα πολλοί αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε περίπτωση να τραβήξει θετικά, λόγω δήθεν της πίεσης που θ' ασκούσε το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σεβάστηκε το 36% του λαού, έστω και για την παροχή ψίχουλων. Το ΚΚΕ θα υπολόγιζε, αν συμμετείχε σε κυβέρνηση του κεφαλαίου με κάποιο ακόμα εκλογικό ποσοστό; Ετσι κι αλλιώς, αν το ΚΚΕ έπαιρνε μέρος σε μια τέτοια κυβέρνηση, θα γινόταν συνένοχο στη σφαγή του λαού, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του. Το ΚΚΕ διακήρυξε και διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, εφόσον τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων και στο κράτος τους και ταυτόχρονα η Ελλάδα στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τύπου ΕΕ και ΝΑΤΟ. Το ΚΚΕ οι αστοί το υπολογίζουν μόνο όσο είναι ισχυρό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και σταθερά απέναντί τους.
Η «Εφημερίδα των Συντακτών» και οι Πετρόπουλος - Ψαρράς, αντί να εγκαλούν προβοκατόρικα το κείμενο του ΠΓ, θα έπρεπε να πούνε στους αναγνώστες τους αν έκανε σωστά ή λάθος το ΚΚΕ που δεν μπήκε στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δικαιώθηκε ή όχι.
Επειδή, βέβαια, πολύ θα ήθελαν τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστικές κυβερνήσεις, ώστε να χαθεί ο πόλος ελπίδας και συσπείρωσης, γι' αυτό και επιτίθενται στο ΚΚΕ, βάλλοντας κατά της εκτίμησής του ότι ήταν λάθος η συγκρότηση του Συνασπισμού, που παραλίγο να στοιχίσει την ύπαρξη του ΚΚΕ. Κάτι που οι κομμουνιστές απέτρεψαν και για το οποίο ο Χ. Φλωράκης έδωσε όλες τις δυνάμεις του, ώστε το ΚΚΕ να διατηρήσει την αυτοτελή δράση του και να μη διαχυθεί μέσα στο Συνασπισμό. Για τη διάλυση του ΚΚΕ είχαν κάνει τότε όσα μπορούσαν οι της ΕΑΡ και οι από τα μέσα οπορτουνιστές του ΚΚΕ, οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι από αυτούς πήγαν στη ΛΑΕ ή «βόσκουν» σε διαδικτυακά «λιβάδια», υπονομεύοντας το Κόμμα.
Το ΚΚΕ είναι Κόμμα παντός καιρού. Για να διατηρεί αυτά τα χαρακτηριστικά, που τα κατακτά μέσα από οδυνηρές εμπειρίες, είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ να έχει σταθερό, ισχυρό μέτωπο και αδιάλλακτη στάση ενάντια στον οπορτουνισμό. Δίχως αυτή την προϋπόθεση, δεν πρόκειται να νικηθεί η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, το κράτος της. Αυτή η διαχρονικά επιβεβαιωμένη αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δυσκολίες, όπως σήμερα. Τις δυσκολίες αυτές του συστήματος έχει συμφέρον το εργατικό - λαϊκό κίνημα να τις οξύνει στο έπακρο και όχι να απλώνει στο σύστημα «χείρα βοηθείας» για να τις ξεπεράσει.
Παραπομπή:

1. «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ», ΚΟΜΕΠ τ. 6/2013.

Νέα συγχαρητήρια εκπροσώπων του κεφαλαίου προς την κυβέρνηση για τα προνόμια που τους παρέχει, αλλά και επαναφορά «πάγιων αιτημάτων» για την εξασφάλιση κι άλλων
«Συμφωνώ απόλυτα με τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, ότι η κατάσταση η οποία βιώνουμε ως οικονομία και ως κοινωνία δεν είναι βιώσιμη. "Ολα τα λεφτά" είναι στο να αγοράζει η ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα.Τότε μια επιχείρηση, όπως η δικιά μας, θα μπορεί να αντλεί δανειακά κεφάλαια με 2% και τότε θα φανεί η πραγματική δυναμική της».
Αυτό τόνισε ο επικεφαλής και μεγαλομέτοχος του επιχειρηματικού «Ομίλου Μυτιληναίου», Ευ. Μυτιληναίος, στο πλαίσιο χτεσινής εκδήλωσης της «Ενωσης Θεσμικών Επενδυτών», επιβεβαιώνοντας πεντακάθαρα ότι τα παζάρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το κουαρτέτο γίνονται για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ευ. Μυτιληναίος, επαναλαμβάνοντας αντίστοιχη επισήμανση που είχε κάνει στο Βιομηχανικό Συνέδριο του ΣΕΒ, τόνισε ότι βλέπει στη σημερινή κυβέρνηση μια «στροφή προς το ρεαλισμό, γιατί κατάλαβαν ότι ο μόνος τρόπος να φύγεις από τα μνημόνια είναι να τα εφαρμόσεις τρέχοντας».
Επιπλέον, αναφερόμενος στα ζητήματα που «καίνε» το εγχώριο κεφάλαιο - διαχείριση κρατικού χρέους, «ποσοτική χαλάρωση» κ.ά. - πρόσθεσε ότι η ελληνική πλευρά «ζητάει λίγο φως»...
«Πλήρως ανταγωνιστικά» μονοπώλια πάνω στην πλάτη του λαού
Χαρακτηριστική για τη στήριξη του κεφαλαίου από την κυβέρνηση, όπως και για τις εξελισσόμενες ενδοαστικές διεργασίες, είναι η συνολικότερη τοποθέτηση του Ευ. Μυτιληναίου:
-- Σχετικά με την πρόσφατη τεράστια μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ προς την «ενεργοβόρο» βιομηχανία «Αλουμίνιον της Ελλάδος» (θυγατρική του «Ομίλου Μυτιληναίου») τόνισε ότι μετά και τη συμφωνία για την τιμή της κιλοβατώρας, κατατάσσεται στις τρεις αντίστοιχες βιομηχανίες παγκοσμίως με το χαμηλότερο κόστος παραγωγής. Το γεγονός αυτό, όπως τόνισε, την καθιστά πλήρως ανταγωνιστική ώστε να αντιμετωπίζει χωρίς κλυδωνισμούς τις διακυμάνσεις της τιμής του μετάλλου...
-- Για τις αναδιαρθρώσεις στην εγχώρια αγορά Ενέργειας, επισήμανε την τρέχουσα «πολύ ενδιαφέρουσα φάση», με δεδομένη, όπως είπε, και τη «μνημονιακή υποχρέωση» για παραχώρηση μεριδίου 50% της ΔΕΗ. Ο ίδιος αποτίμησε το 50% της ΔΕΗ στα 2,5 δισ. ευρώ, λέγοντας ότι ο όμιλος ήδη έχει φτάσει στο 3% της αγοράς και βάζει στόχο την απόκτηση μεριδίου πάνω από το 10% μέχρι το 2018.
Επιπλέον, μέσω της διείσδυσης στη λιανική αγορά του ηλεκτρικού ρεύματος δρομολογούνται και άλλες παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες: «Το επόμενο διάστημα η πώληση δε θα αφορά μόνο στο ρεύμα, η δουλειά θα γίνει πιο σύνθετη. Απαξ και μπεις στο σπίτι κάποιου θα του πουλάς τα πάντα», επισήμανε χαρακτηριστικά...
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με στοιχεία του Λειτουργού Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΛΑΓΗΕ), το μερίδιο της ΔΕΗ στο τέλοςΣεπτέμβρη μειώθηκε παραπέρα, στο 88,07% (από 89,83% τον Αύγουστο). Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΛΑΓΗΕ, μετά τη ΔΕΗ ακολουθούν οι «Ηρων» (3,14%), «Protergia» (2,98%) και «Elpedison» (2,52%).
Στόχος, υπενθυμίζεται, είναι να μειωθεί το μερίδιο της ΔΕΗ κάτω από 50% έως το 2020, με ενδιάμεσους στόχους μερίδιο 75,24% το 2017, 62,24% το 2018 και 49,24% το 2019.
-- Αναφερόμενος στα ζητήματα χρηματοδότησης των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, ο Ευ. Μυτιληναίος στάθηκε στο παράδειγμα της υαλουργίας «Γιούλα», που πέρασε πρόσφατα σε ξένους «επενδυτές». «Μια εταιρεία που δεν είχε άλλα προβλήματα πλην του υψηλού δανεισμού, εξαγοράστηκε από μια εταιρεία που δανείζεται με επιτόκιο 1%. Αυτό που έγινε με τη "Γιούλα", εάν δεν αλλάξει κάτι, θα συμβεί με όλες τις επιχειρήσεις (...) Θα τις αγοράσουν όλες και θα αποπληρώνουν την εξαγορά με δάνεια με επιτόκιο 0,25%»,σημείωσε.
-- Για το ζήτημα του κρατικού χρέους έκανε λόγο για «αναδιάρθρωση», εκτιμώντας ότι τα ελληνικά ομόλογα θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, υπό τον όρο ότι η «αξιολόγηση» θα κλείσει το Δεκέμβρη.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού και τα «σύνθετα παραγωγικά συμπλέγματα»
Στην ανάπτυξη επιχειρηματικών συμπράξεων και συμπλεγμάτων με άξονα τους ισχυρούς και ανταγωνιστικούς ομίλους του τουριστικού κλάδου εστίασε, από την πλευρά του, ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, μιλώντας σε συνέδριο τουΣυνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ).
«Η ιδέα εδώ είναι ότι ο τουρισμός μαζί με το αγροτοδιατροφικό σύμπλεγμα και μαζί με τις τεχνολογίες επικοινωνιών και ψηφιακής οικονομίας, μπορεί να παίξει το ρόλο που διαδραμάτισε στο παρελθόν η οικοδομή», υπογράμμισε χαρακτηριστικά. Αναφερόμενος στο «νέο παραγωγικό μοντέλο» που σχεδιάζουν από κοινού κυβέρνηση και κεφάλαιο, τόνισε ότι «πρέπει να περάσουμε από μία εσωστρεφή και κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα σε μία εξωστρεφή και καινοτόμα (...) σε μια επιχειρηματικότητα που επανεπενδύει τα κέρδη της ή μεγάλο μέρος από αυτά».
Ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης έκανε ειδική αναφορά στις διατάξεις του λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου», επισημαίνοντας ότι «διευκολύνει τις δράσεις διασύνδεσης και συνέργειας ανάμεσα στον τουρισμό και στους άλλους κλάδους της οικονομίας, ευνοώντας τη δημιουργία σύνθετων παραγωγικών συμπλεγμάτων», όπου «ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει τον κινητήρα για μια ευρύτερη μεταμόρφωση της οικονομίας».
Απευθυνόμενος στους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, ο Γ. Δραγασάκης υποσχέθηκε ότι «στα επόμενα 1 - 2 χρόνια μπορούμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές αναπροσαρμογές του φορολογικού βάρους και με την έννοια της μείωσής του, εκεί που υπάρχει όντως υπερφορολόγηση, αλλά και με τη δικαιότερη κατανομή του». Την ίδια ώρα, οι φοροελαφρύνσεις των επιχειρηματικών ομίλων συνδυάζονται με τη «μείωση των πλεονασμάτων από το 2018 και μετά», όπως υποστήριξε ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης.
Επιπλέον, όπως είπε, «είναι αναγκαίο να υπάρξει μια ρύθμιση του χρέους (...) ως προϋπόθεση για να ενταχθούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης για να μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές με ανεκτά επιτόκια εντός του 2017».
Τέλος, αναφερόμενους σε παράγοντες που μπορεί να δράσουν επιταχυντικά, εστίασε στην «ταχεία ρύθμιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων», καθώς και στον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» (αφορά στις αναδιαρθρώσεις υπερχρεωμένων και «βιώσιμων» επιχειρήσεων), λέγοντας ότι το σχετικό νομοσχέδιο είναι ήδη έτοιμο και θα συζητηθεί σύντομα στη Βουλή.
Να σημειωθεί ότι, την ίδια ώρα, σε διαδικασία «δημόσιας διαβούλευσης» δόθηκε χτες το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης με «τροποποιήσεις στον Πτωχευτικό Κώδικα», οι οποίες έρχονται να «κουμπώσουν» με το υπό διαμόρφωση σχέδιο για τον «εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης δημόσιων και ιδιωτικών οφειλών των επιχειρήσεων». Μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι σε περίπτωση που η εξωδικαστική διαδικασία καταλήξει σε συμφωνία μεταξύ του οφειλέτη και των πιστωτών που αντιστοιχούν τουλάχιστον στο 60% της συνολικής οφειλής, η υπόθεση θα παραπέμπεται στα δικαστήρια προς επικύρωση, ενώ η δικαστική απόφαση θα επιβάλλει την αναγκαστική «συμμόρφωση» του συνόλου των πιστωτών.
Τα «πάγια αιτήματα» για νέα προνόμια...
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ, Α. Ανδρεάδης, στην ίδια κατεύθυνση με τη συγκυβέρνηση, εστίασε στη «στρατηγική η οποία θα μεγιστοποιήσει τη διασύνδεση του τουρισμού με τους υπόλοιπους τομείς της ελληνικής οικονομίας».
Σύμφωνα με τον ίδιο, «ξεπεράσαμε τον στόχο αφίξεων σχεδόν 5 χρόνια νωρίτερα, όμως δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε τις απαιτούμενες επενδύσεις, ώστε να δημιουργήσουμε νέες, υψηλού επιπέδου υποδομές και να ανανεώσουμε τις υπάρχουσες. Δεν καταφέραμε επίσης να επιτύχουμε τον στόχο των εσόδων» εξαιτίας της«συνεχούς μάχης των τουριστικών επιχειρήσεων να προσελκύσουν μερίδιο από άλλες αγορές».
Σε αυτό το πλαίσιο, και προς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου, ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ υπενθύμισε«τα πάγια αιτήματα για μείωση φορολογικών συντελεστών, για πακέτο επενδυτικών κινήτρων, για ρευστότητα και για σταθερότητα».
Σύμφωνα δε με μελέτη του ΣΕΤΕ, οι «αναγκαίες επενδύσεις»φτάνουν στα 3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Βέβαια, αρωγός στις κερδοφόρες επενδύσεις του κεφαλαίου στέκεται το «ζεστό» κρατικό και διακρατικό χρήμα μέσω ΕΣΠΑ, «αναπτυξιακού νόμου» και άλλων εργαλείων...
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου της Κομισιόν, Μ. Σχοινάς,τόνισε ότι «από εδώ κι εμπρός προέχει η συνεπής ολοκλήρωση του προγράμματος το 2018,η δημιουργία κλίματος επενδυτικής ασφάλειας και προβλεψιμότητας, η ειλικρινής πολιτική αντιστήριξη του συνολικού εγχειρήματος».

Σύμφωνα με τον ίδιο, «οι γεωπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών, τα ζητήματα ασφαλείας των ταξιδιωτών, οι ραγδαία μεταβαλλόμενες κανονιστικές συνθήκες ανέδειξαν την επιτακτική ανάγκη ύπαρξης ενός επιτελικού στρατηγείου για τον τουρισμό».

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget