04/06/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Κάλεσμα στους εργαζόμενους, στο λαό και τη νεολαία να καταδικάσουν μαζικά και να απομονώσουν τη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή απευθύνει το ΠΑΜΕ σε ψήφισμά του για τη δίκη των στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής. Παράλληλα καλεί σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα.
Ολόκληρο το ψήφισμα του ΠΑΜΕ έχει ως εξής:
«“… οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος
Τσάκισέ τον!”
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία σε μαζική καταδίκη και απομόνωση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Καλεί σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα.
Δεν ξεχνάμε το εγκληματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής: Τη δολοφονία του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι, τη δολοφονική επίθεση σε συνδικαλιστές του Συνδικάτου Μετάλλου, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ στο Πέραμα από τα τάγματα εφόδου χρυσαυγιτών, που αποτελούσαν συνέχεια δεκάδων επιθέσεων κατά μεταναστών, μικροεπαγγελματιών, εργαζομένων, αντιφασιστών.
Δεν ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι δύναμη του συστήματος, της μεγαλοεργοδοσίας εναντίον του λαού και του λαϊκού κινήματος, μακρύ χέρι τους, μαντρόσκυλό τους, που το αμολάνε και το μαζεύουν ανάλογα με τα σχέδιά τους. Η ΧΑ οργάνωνε και εκτελούσε εγκληματικές ενέργειες σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αποκαλύφτηκαν οι διασυνδέσεις της με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, η διαπλοκή της με μαφιόζικα και άλλα εγκληματικά κυκλώματα.
Δεν ξεχνάμε ότι έφτιαχνε δουλεμπορικά γραφεία και την ίδια στιγμή ζητούσε στη Βουλή φοροαπαλλαγές και προνόμια για τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους.
Δεν ξεχνάμε ότι είναι ναζιστική, φασιστική οργάνωση, φορέας του εθνικοσοσιαλισμού, του ρατσισμού, της "ανωτερότητας της φυλής", του άκρατου εθνικισμού, του αντισημιτισμού και καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς. Φορέας του χυδαίου αντικομμουνισμού και του μίσους απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Δεν ξεχνάμε ότι είναι νοσταλγοί του Χίτλερ, των φασιστικών καθεστώτων που ματοκύλισαν τους λαούς και την ανθρωπότητα, πολιτικοί απόγονοι των ταγμάτων ασφαλείας, των συνεργατών των δυνάμεων κατοχής, της φασιστικής χούντας.
Η πατρίδα μας είναι γεμάτη τόπους μαρτυρίου, ολοκαυτωμάτων από τη ναζιστική φασιστική θηριωδία. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν πρέπει να επιτρέψουμε να παρουσιαστεί ο ναζισμός σαν "μια ακόμα ιδεολογία" και τη Χρυσή Αυγή ως "ένα ακόμα κοινοβουλευτικό κόμμα". Καταδικάζουμε όσους προσπαθούν να φιμωθεί η ανάδειξη της πολιτικής πλευράς της δίκης, όσους την προστατεύουν. Η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση γιατί είναι ναζιστική!
Συμφέρον από τον αποχαρακτηρισμό της ως ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης έχει το σύστημα που θέλει να προστατέψει το ναζιστικό φασιστικό δημιούργημά του. Ορθώνουμε εργατικό λαϊκό τείχος σε όσους επιδιώκουν την εξίσωση της ναζιστικής εγκληματικής δράσης με την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, με βάση και αντίστοιχες κατευθύνσεις της ΕΕ.
Πριν λίγο καιρό είχαμε τις φωνές ορισμένων εκπροσώπων αστικών κομμάτων, δημοσιογράφων κ.ά. ότι μία "πιο σοβαρή ΧΑ" θα μπορούσε να παίξει ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Αυτές οι θεωρίες οδήγησαν να παίρνονται μέτρα καταστολής σε βάρος των αγώνων σε όλους τους κλάδους, στον τουρισμό, στους ναυτεργάτες, στη "Χαλυβουργία", στα αγροτικά μπλόκα και αλλού, ενώ η ΧΑ εξαπέλυε εγκληματικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και Ελλήνων εργατών, μένοντας στο απυρόβλητο από τα κρατικά όργανα.
Σήμερα διάφοροι άλλοι, ανάμεσά τους και κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες, σιγοντάρουν την ίδια προσπάθεια που παρουσιάζει τη Χρυσή Αυγή ως ένα απλό κοινοβουλευτικό κόμμα! Το ναζισμό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σύστημα που τον γεννά! Η μαζική πάλη του λαού και της νεολαίας σε κατεύθυνση ρήξης με το σύστημα μπορεί να απομονώσει και να ξεριζώσει τη ΧΑ και οριστικά και αμετάκλητα».

Μεταξύ ... καπιταλιστών ειλικρίνεια!
Σε προχθεσινή εκδήλωση του ΣΕΒ με θέμα «Παραγωγικότητα και Καινοτομία», στην οποία«συμμετείχαν περισσότεροι από 250 επιχειρηματίες και ανώτατα διευθυντικά στελέχη από τους τομείς της Βιομηχανίας, του Εμπορίου και των Υπηρεσιών», όπως μας πληροφορεί το σχετικό δελτίο Τύπου, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Οταν το "κεφάλαιο" λιμνάζει και μένει ανεκμετάλλευτο, π.χ. μηχανές, κτίρια, εργοστάσια σε αδράνεια και ο παραγωγικός συντελεστής της εργασίας δεν αξιοποιείται, τότε οδηγούμαστε σε βαθύτερη ύφεση. Οσο η παραγωγικότητά μας είναι χαμηλή ή οι μισθοί μας θα είναι χαμηλοί ή η ανεργία θα βρίσκεται στα ύψη ή και τα δύο θα συμβαίνουν ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει σήμερα».
Μα, πού πήγανε άραγε οι αναλύσεις ότι «οδηγηθήκαμε σε κρίση γιατί καταναλώναμε περισσότερα απ' ό,τι παράγαμε», ότι «οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν και η ανεργία εκτοξεύτηκε εξαιτίας του νεοφιλελευθερισμού, των μερκελιστών και των κυβερνήσεων που μας έβαλαν στα μνημόνια»; Οπως αποδεικνύεται και από τα λεγόμενα του προέδρου των βιομηχάνων, τέτοιου είδους κάλπικες και αποπροσανατολιστικές «αναλύσεις» για τα αίτια της κρίσης προσφέρονται για «λαϊκή κατανάλωση», όχι όμως και για τα φόρουμ της αστικής τάξης: Εκεί λένε χωρίς περιστροφές (έστω και με τις δικές τους ορολογίες) ότι η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει όσο το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο λιμνάζει, όσο μένει ανεκμετάλλευτο γιατί δεν μπορεί να επενδυθεί με το ανάλογο κέρδος, οπότε και συμπιέζονται οι μισθοί και ανεβαίνει η ανεργία.
Για να παραφράσουμε τη γνωστή λαϊκή ρήση ...«μεταξύ ...καπιταλιστών ειλικρίνεια»!
Δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ!
Και τι προτείνει ο ΣΕΒ για την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση; Αφενός, την αποφασιστική ενίσχυση των επενδύσεων των «βιώσιμων» εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων με κρατικά και κυρίως ευρωενωσιακά κονδύλια: «Ας μην ξεχνάμε», λέει ο Θ. Φέσσας, συνεχίζοντας το ...ρεσιτάλ ειλικρίνειας, «ότι εθνικοί πόροι για επενδύσεις δεν υπάρχουν. Για αυτό δεν περισσεύει κανένα ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία και ειδικότερα το νέο ΕΣΠΑ. Είναι μονόδρομος να επενδύσουμε κάθε ευρώ σε βιώσιμες επενδύσεις, αναδιαρθρώσεις και εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων με δυνατότητες».
Αφετέρου, προτείνει την ενίσχυση της «παραγωγικότητας» με βάση 4 πυλώνες: «Λειτουργική ευελιξία, καινοτόμα συστήματα οργάνωσης, οργάνωση εργασίας και σχέσεις με το εξωτερικό περιβάλλον (συνεργασία με πελάτες και προμηθευτές)». Δηλαδή, βασικό ζητούμενο για το κεφάλαιο και στην επόμενη φάση είναι η «ευελιξία» στη λειτουργία του, το πώς θα έχει παντελώς λυμένα τα χέρια του, ώστε να προσαρμόζεται στις ανάγκες διασφάλισης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του.
Ετσι εξηγούνται, λοιπόν, πολλά. Και το γιατί η συγκυβέρνηση διατηρεί τον πυρήνα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου: Εκεί θα πατήσει η ευελιξία του κεφαλαίου.
Και το για ποιο λόγο παζαρεύει η συγκυβέρνηση με τους δανειστές: Για τα «πακέτα στήριξης» για το κεφάλαιο, από τα οποία «δεν περισσεύει κανένα ευρώ»...
«Λίστα Λαγκάρντ» ... τέλος;
Οι δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς, Π. Νικολούδη, την Παρασκευή στη Βουλή, για τη «λίστα Λαγκάρντ» είναι αποκαλυπτικές της κοροϊδίας του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και μετεκλογικά. Τι είπε; Οτι «ο έλεγχος είναι εξαιρετικά δύσκολος δεδομένου ότι η Ελβετία θεωρεί ότι τα στοιχεία (σ.σ. που περιέχονται στη λίστα) έφυγαν με παράνομο τρόπο και δεν δίνει στοιχεία. Το να επιχειρήσει κάποιος φορολογικό έλεγχο στηριζόμενος μόνο στη λίστα Λαγκάρντ είναι περίπου βέβαιο ότι θα καταλήξει σε λανθασμένα συμπεράσματα γιατί είναι σα να βλέπει το δέντρο και να μη βλέπει το δάσος»!
Θυμίζουμε απλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει ευαγγέλιο τη διερεύνηση της «λίστας Λαγκάρντ» ακόμα και πριν από λίγες μέρες, παραμυθιάζοντας τον κόσμο ότι θα γίνουν αποκαλύψεις. Τώρα, τι λέει; Ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «λίστα Λαγκάρντ τέλος»...
Ο,τι κινείται, εκτελείται...
«Ο,τι κινείται, εκτελείται». Κάπως έτσι μοιάζει να λειτουργεί η συγκυβέρνηση, που μέχρι τώρα έχει βάλει χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα ΟΑΕΔ, ΟΠΕΚΕΠΕ, Περιφέρειας Αττικής, νοσοκομείων, άλλων δημόσιων οργανισμών. Τα χρήματα αυτά έχουν κατατεθεί σε λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας και τα στερούνται εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί αγρότες, κάτοικοι που πλημμυρίζουν με την πρώτη βροχή. Το θέμα που προέκυψε προχτές σχετικά με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ που έχουν δοθεί στις Περιφέρειες για έργα και που η Γενική Γραμματεία Εσόδων ζήτησε να τα πάρει πίσω μέχρι τις 19 Απρίλη, είναι ένα ακόμα κομμάτι του συγκεκριμένου παζλ. Αν και η συγκεκριμένη απόφαση πάρθηκε πίσω, η ουσία δεν αλλάζει. Και η ουσία είναι ότι η συγκυβέρνηση έχει εξαπολύσει ένα εκτεταμένο κυνηγητό ρευστού από παντού.
Πέραν του τηλεσυνωστισμού
Την Πέμπτη το πρωί, έξω απ' το υπουργείο Υγείας, επικρατούσε συνωστισμός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης - κυρίως των τηλεοπτικών - για την κάλυψη της έλευσης του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα. Και όλα τα μέσα - έντυπα και ηλεκτρονικά - παρουσίασαν, το καθένα απ' τη σκοπιά του, τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού.
Ομως, δύο ώρες μετά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στο υπουργείο Υγείας έγινε πανελλαδική συγκέντρωση εργαζομένων απ' τα δημόσια νοσοκομεία και στη συνέχεια συνάντηση με τον υπουργό Υγείας, Παναγιώτη Κουρουμπλή. Η αίθουσα τελετών, όπου έγιναν οι εξαγγελίες, αυτή τη φορά ξεχείλισε από την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων για την κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων, την υπερεντατικοποίηση στη δουλειά και τις απλήρωτες εφημερίες, τα νυχτερινά και τις αργίες.
Εκεί, σ' αυτή τη δεύτερη συνάντηση, ήταν παρόντες μόνο ο «Ριζοσπάστης» και το πόρταλ «902.gr», και τα οποία είχαν εκτενή κάλυψη της συνάντησης καθώς και των απαντήσεων που (δεν) έδωσε ο Π. Κουρουμπλής. Για να ξέρουν και οι εργαζόμενοι ποιοι είναι - και θα είναι - πάντα κοντά τους...

Στο παιχνίδι με τον «τρελό του χωριού» που τον δείχνουν για να αποσπάσουν την προσοχή από κρίσιμα ζητήματα, καταφεύγει όλο και πιο συχνά η κυβερνητική προπαγάνδα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Την ώρα που στις λίστες που πηγαινοέρχονται στις επαφές με την τρόικα προβλέπονται πρόσθετες επιβαρύνσεις για το λαϊκό εισόδημα και νέες ενισχύσεις στους καπιταλιστές, το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονται να δίνουν «μάχες με σκιές».
Σε 8 ολόκληρα δισ. ανέρχονται τα πρόσθετα μέτρα που έχουν ήδη εξαγγελθεί για το 2015, ενώ με την ομολογία για κενά 19 δισ. μόνο για το 2015 προετοιμάζεται η κοινή γνώμη να αποδεχτεί την υπογραφή νέας δανειακής σύμβασης άρα και μνημονίου.
Την ίδια ώρα, οι αγρότες που χτυπήθηκαν από τις πλημμύρες στη δυτική Ελλάδα, όπως και στην κεντρική, τη βόρεια και ανατολική πλευρά της χώρας, μένουν χωρίς εισόδημα για το 2015, αφού χάνουν την καλλιεργητική περίοδο. Οι συνταξιούχοι που συντηρούν τις οικογένειες των άνεργων παιδιών τους ήδη ξέρουν ότι η σύνταξη του Απρίλη «δεν φτάνει ούτε για ζήτω» κι αντί για το δώρο του Πάσχα, που έχουν προπληρώσει με τις εισφορές τους, ακούν από τον αρμόδιο υπουργό υποσχέσεις για παραδείσους μετά θάνατο. Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο δε φτάνει που δουλεύουν με μισθούς πείνας, απλήρωτοι, ή με σοβαρές καθυστερήσεις, συνεχίζουν να καλούνται και τώρα να προσφέρουν και την Κυριακή στο αφεντικό τους, με την κυβέρνηση να πετάει και αυτό το μπαλάκι - της Κυριακής αργίας - στην εξέδρα. Οι άνεργοι καλούνται να αποδεχτούν σαν της μοίρας το γραφτό την ανεργία και να τρέξουν να ψάξουν να βρουν πώς θα χωθούν σε κάποιο από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ που προσφέρουν τζάμπα εργάτες στους καπιταλιστές.

Δε χρειάζεται κανείς να περιμένει τη βδομάδα των Παθών. Για την εργατική τάξη, το λαό, είναι εδώ καθημερινά.
Η εργαλειοθήκη της αστικής εξουσίας
Η βδομάδα άρχισε με τη συζήτηση στη Βουλή για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, από την οποία, όμως, ο λαός δε βγήκε πιο σοφός καθώς η κυβέρνηση αρνήθηκε και πάλι να εμφανίσει το «συμφωνητικό» που έχει υπογράψει με τους «εταίρους». Το ΚΚΕ έχοντας από καιρό αποκαλύψει τους ψεύτικους διαχωρισμούς μνημονιακών - αντιμνημονιακών, που χρησιμοποιούνται για να κρύψουν από το λαό ότι μνημόνια και άλλες συμφωνίες, όπως και αν ονομάζονται, περιέχουν μόνιμες αξιώσεις του ΣΕΒ και πάγιες κατευθύνσεις της ΕΕ, έβαλε την κυβέρνηση μπροστά στις ευθύνες της σαν πλήρη εταίρο στην εργαλειοθήκη της εξουσίας της αστικής τάξης, υπόλογη απέναντι στο λαό. Και κατάγγειλε το γεγονός πως η κυβέρνηση που έλεγε «μ' ένα νόμο θα καταργήσει το μνημόνιο», σαμποτάρει την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, όπως και τις προτάσεις νόμου για την άμεση ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών.
Η βδομάδα έκλεισε με την αποκάλυψη και τρίτης λίστας που κατέθεσε η κυβέρνηση για αξιολόγηση από Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ. Με αυτήν ομολογείται ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα θα ξεπεράσουν τα 8 δισ. ευρώ για το 2015 και μάλιστα σε συνδυασμό με την απογείωση των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων», πάνω και από το στόχο 3% του τρέχοντος μνημονίου. Αναφέρονται ρητά ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων και αξιοποίηση της περιουσίας τους, περικοπές σε δημόσιες δαπάνες, υποκρύπτονται νέοι φόροι και χαράτσια, ενώ όσον αφορά το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά περιλαμβάνει αοριστίες χωρίς καμία δέσμευση για το λαό.
Το παραμύθι
Κι ενώ το πράγμα «κάνει μπαμ» από μακριά, η κυβέρνηση ακάθεκτη συνεχίζει το παραμύθι των «μη υφεσιακών μέτρων». Προσπαθεί να πείσει εργαζόμενους με τσακισμένο μισθό, συνταξιούχους με κουτσουρεμένη σύνταξη, τους άνεργους ότι τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρα. Κι όμως η «νέα λίστα» είναι ωμή: Ολο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια μένει ουσιαστικά απείραχτο. Τα «μη υφεσιακά μέτρα» σημαίνουν μέτρα που θα διευκολύνουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και όχι μέτρα που θα δώσουν ανάσα στο λαό. Ηδη, χωρίς «νέα υφεσιακά μέτρα», η κυβέρνηση διευρύνει συνεχώς τον εσωτερικό δανεισμό (σαρώνοντας ταμειακά διαθέσιμα ασφαλιστικών ταμείων, δημόσιων οργανισμών, οργανισμών της Τοπικής Διοίκησης κ.τ.λ.), προκειμένου να συνεχίσει να αποπληρώνει το κρατικό χρέος «στο ακέραιο και εγκαίρως», το χρέος, δηλαδή, που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και καλούνται να πληρώσουν οι εργάτες. Αυτά τα δεδομένα προσδίδουν στις «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση το χαρακτηρισμό ταξικά μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν από την εργατική τάξη και το κίνημά της.
Τα ψέματα τελειώνουν
Σε όλη τη διάρκεια της βδομάδας, το ΚΚΕ με μια σειρά τοποθετήσεις στελεχών του έκανε καθαρό πως τα ψέματα τελειώνουν. Οτι ο λαός πρέπει να αρχίσει να ξεχωρίζει τα διαφημιστικά τρικ και τις απάτες της συγκυβέρνησης απ' την αλήθεια. Να μην μπερδεύεται από την κυβερνητική προπαγάνδα που προσπαθεί να εμφανίσει το μαύρο - άσπρο.
Η κυβέρνηση μιλά για χτύπημα της φοροδιαφυγής, ενώ διατηρεί στο ακέραιο τις προκλητικές φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους εφοπλιστές. Ανακοινώνει νέες αυξήσεις στους αντιλαϊκούς έμμεσους φόρους και την ίδια ώρα αυξάνει τις κρατικές δαπάνες για τα εξοπλιστικά. Μιλάει για ανάκτηση συνταξιοδοτικών και εργασιακών δικαιωμάτων και δεσμεύεται ότι αυτά θα γίνουν σε συνεννόηση με την εργοδοσία με βάση τις αντοχές της οικονομίας (των κερδών δηλαδή του κεφαλαίου) και μετά από τον έλεγχο των θεσμών.
Υπάρχει, πράγματι, μια κόκκινη γραμμή στο κυβερνητικό έργο: Η διαπραγμάτευση για μια σχετική χαλάρωση της σημερινής περιοριστικής πολιτικής, για να διασφαλιστεί περισσότερο κρατικό χρήμα για τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους. Η διαπραγμάτευση, δηλαδή, αφορά τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων. Οπως κι αν καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση, ο λαός θα βρεθεί στη γωνία, χαμένος, αν δεν οργανώσει έγκαιρα την αντεπίθεσή του.
Η διέξοδος
Στον αντίποδα των κυβερνητικών επιδιώξεων, το ΚΚΕ και τη βδομάδα που πέρασε πρόβαλε μια σειρά στόχους που υπηρετούν το λαϊκό συμφέρον.
Διακήρυξε ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή στη νέα συμφωνία - γέφυρα που προετοιμάζει νέες μεγάλες μακροχρόνιες δεσμεύσεις.
Αξίωσε κατάργηση εδώ και τώρα όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Κάλεσε σε πάλη για ανάκτηση των απωλειών, ξεκινώντας από συγκεκριμένα άμεσα μέτρα πραγματικής ανακούφισης του λαού και διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Τόνισε ότι ο μόνος δρόμος για το λαό είναι αυτός της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ συνεχίζουν τη διοργάνωση συγκεντρώσεων διαφώτισης του λαού για τη «νέα αντιλαϊκή συμφωνία» της συγκυβέρνησης με τους δανειστές, συγκεντρώσεις που αποτελούν ταυτόχρονα και εκδηλώσεις αντίθεσης, προβολής της πολιτικής διεξόδου του Κόμματος.
Οι κομμουνιστές/στριες μέσα στα συνδικάτα, στα σωματεία των συνταξιούχων, στις ενώσεις των ΕΒΕ, στους Συλλόγους Γυναικών, στις Λαϊκές Επιτροπές, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες μέσα στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης για διεκδικήσεις για τις συντάξεις, την υγεία, τις ελλείψεις σε παροχές, τα δεδουλευμένα, την κατάσταση στα πανεπιστήμια. Αυτό το δρόμο θα συνεχίσουν αταλάντευτα.

Σε αποκλειστική του συνέντευξη στο ρωσικό πρακτορείο ΤΑΣΣ, ενόψει της επίσκεψής του στη Μόσχα και της συνάντησής του στις 8 Απρίλη με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Αλ. Τσίπρας είπε ανάμεσα σε άλλα («Τα Νέα» 1/4/2015): «Βρισκόμαστε σε γεωπολιτική κατάσταση ιδιαίτερης έντασης, υπάρχουν κοινές προκλήσεις και χρειάζεται να δούμε πώς θα τις αντιμετωπίσουμε (...) Πρέπει να δούμε, πώς οι λαοί και οι χώρες μας μπορούν πραγματικά να συνεργαστούν σε πολλούς τομείς στην οικονομία, την ενέργεια, το εμπόριο, την αγροτική παραγωγή, να διευκρινίσουμε πού μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και κυρίως, να μελετήσουμε κατά πόσον η συνεργασία μας μπορεί να είναι εποικοδομητική, καθόσον πραγματικά πιστεύω ότι η Ελλάδα, ως χώρα - μέλος της ΕΕ, μπορεί να καταστεί συνδετικός κρίκος, γέφυρα μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας».
Το επικίνδυνο γεωπολιτικό χαρτί και οι κόντρες για τους αγωγούς
Η κυβέρνηση «παίζει το γεωπολιτικό χαρτί». Εχουν ήδη μιλήσει για «ρευστότητα και αποσταθεροποίηση στο τρίγωνο Ουκρανία - Λιβύη - Μ. Ανατολή, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να συμβάλει». Αυτό το τρίγωνο περικλείει και τα Βαλκάνια. Αλλά σε όλα αυτά τα σημεία εκδηλώνονται οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία, αλλά και ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία - Γερμανία. Η ελληνική κυβέρνηση αναζητά ρόλο και μάλιστα αναβαθμισμένο σ' αυτές τις περιοχές εμπλεκόμενη στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα η Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, στη συνάντηση με την κυβέρνηση συζήτησε όλη την ατζέντα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, από την κρίση στην Ουκρανία, το Σκοπιανό και το Κυπριακό, έως την εκστρατεία εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους».
Η κυβέρνηση επιμένει στο να γίνει η Ελλάδα «γέφυρα μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας».
Σύμφωνα με ρεπορτάζ αστικών ΜΜΕ, γίνεται αναφορά στο «ναυάγιο» του ρωσικού αγωγού «South Stream», μετά από άρνηση ουσιαστικά συμμετοχής της Βουλγαρίας και την άρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη δημιουργία του. Η Ρωσία τον αντικατέστησε με τον «Turkish Stream» σε συμφωνία με την Τουρκία. Και τα δύο σχέδια στοχεύουν να παρακάμψουν την «προβληματική» Ουκρανία μεταφέροντας από το 2019 και μετά 63 δισ. κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου ετησίως στην Κεντρική Ευρώπη μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Η Ρωσία εισπράττει 20 δισ. δολάρια το χρόνο από την πώληση του φυσικού της αερίου μέσω Ουκρανίας στην Ευρώπη. Βασικός κρίκος για τον αγωγό μετά τη Μαύρη Θάλασσα ήταν η Βουλγαρία. Τώρα όμως επειδή η κυβέρνηση της Βουλγαρίας συνέβαλε στη ματαίωση του «South Stream», η Ρωσία θέλει να περάσει ο «Turkish Stream» από την Ελλάδα.
Τα «Νέα», 1/4/2015, έγραψαν ότι η ελληνική κυβέρνηση «πιθανότατα επιδιώκει να χρησιμοποιήσει το γεωπολιτικό χαρτί του ρωσικού αγωγού - που άλλωστε μπορεί και να μη γίνει ποτέ εφόσον ΗΠΑ, Βρυξέλλες και Ρωσία βρουν τελικά μια λύση στο Ουκρανικό - και ως ένα επιπλέον "όπλο" στη διαπραγμάτευση που κάνει η χώρα με τους εταίρους.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ελληνικό επιχείρημα προς τους εταίρους θα μπορούσε να περικλείεται στη φράση "δεν θα ταχθώ αναφανδόν υπέρ των ρωσικών σχεδίων, αλλά θέλω κι εσείς να δείξετε κατανόηση σε αυτά που ζητάω".
Τι στάση θα τηρήσει η Ευρώπη; Αν και συχνά - πυκνά οι Βρυξέλλες χαρακτηρίζουν ως μη βιώσιμο το σχέδιο "Turkish Stream", στην πραγματικότητα γνωρίζουν καλά πως αν αποτύχουν να βρουν λύση στη ρήξη Κιέβου - Μόσχας, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να υποκαταστήσουν τα 63 δισ. κυβικά που καταναλώνουν ετησίως μέσω άλλων αγωγών, παρακάμπτοντας τους ουκρανικούς. Τέτοιοι έτοιμοι δρόμοι σήμερα δεν υπάρχουν, επομένως ο "Turkish Stream" μοιάζει ως μονόδρομος, με μια όμως ουσιώδη διαφορά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει να προτιμά τη διέλευση του ρωσικού αερίου από τη Βουλγαρία (και από εκεί σε Σκόπια, Σερβία, Ουγγαρία, κ.λπ.) όπου και ευνοεί τη δημιουργία κόμβου, και όχι από την Ελλάδα. Προς το παρόν, αυτό που ξέρουμε είναι η πρόθεση της κυβέρνησης, όπως είπε ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Π. Λαφαζάνης, να υποστηρίξει τη συμμετοχή της χώρας στο σχέδιο κατασκευής του "Turkish Stream" ο οποίος προορίζεται να μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Μαύρης Θάλασσας, Τουρκίας και Ελλάδας και από εκεί στα Σκόπια, τη Σερβία, την Ουγγαρία, μέχρι και τα σύνορα με την Αυστρία».
Επικίνδυνα παιχνίδια, στα οποία η ελληνική κυβέρνηση μπλέκεται βαθιά, πιστεύοντας ότι θα αναβαθμιστεί και ως καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας.
Οξυνση με τους ίδιους «παίκτες» στην Αν. Μεσόγειο
Την ίδια ώρα, σύμφωνα με μελέτη που εκπόνησαν οι Sarah Vogler και Eric V. Thompson για λογαριασμό του German Mashall Fund of the United States, με θέμα τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και τις επιπτώσεις στην ασφάλεια της τοπικής ναυτιλίας, «τα μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου που έχουν εντοπισθεί στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά το ενεργειακό, οικονομικό και γεωπολιτικό μέλλον των χωρών της περιοχής. Ωστόσο μια σειρά από διενέξεις όπως η εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στο Λίβανο και το Ισραήλ, η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, το Κυπριακό και οι τεταμένες σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ εμποδίζουν την εκμετάλλευσή τους.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η Ρωσία, που διατηρεί στενές σχέσεις με Ισραήλ και Κύπρο, διεκδικεί ρόλο στην ανάπτυξη, μεταφορά και εμπορία του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά δεν έχει βρει τον τρόπο.
Την ίδια ώρα, η αμερικανική "Noble Energy" διαδραματίζει καίριο ρόλο στην εκμετάλλευση και παραγωγή. Οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να υπάρχει ενεργειακή σταθερότητα αλλά και γενικότερη σταθερότητα σε Ισραήλ, Ιορδανία και Αίγυπτο, και πολλώ δε μάλλον τώρα που έχουν επεκταθεί οι συγκρούσεις από τη Συρία και το Ιράκ.
Η ΕΕ εμπλέκεται στην Ανατολική Μεσόγειο για πολλούς λόγους. Κύπρος και Ελλάδα είναι μέλη της και η Τουρκία υποψήφιο κράτος - μέλος. Η κρίση στην Ουκρανία έχει εντείνει το ενδιαφέρον της για την Ανατολική Μεσόγειο ως δυνητική εναλλακτική πηγή ενέργειας» («Καθημερινή», 22/3/2015).
Πεδίο διαπάλης η Αρκτική
Αλλά η οξύτατ διαπάλη Ρωσίας - ΗΠΑ - Γερμανίας με επίκεντρο εκτός των άλλων την Ουκρανία, τα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσσόγειο επεκτείνεται.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Ρόιτερς», οι οξύτατοι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Ρωσίας εκδηλώνονται και στην Αρκτική.
Στην περιοχή υπάρχουν άφθονοι ανεκμετάλλευτοι φυσικοί πόροι, τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά. Εκτιμάται ότι το ένα τέταρτο των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στον κόσμο βρίσκεται στην Αρκτική, ότι στην περιοχή βρίσκονται το 13% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων πετρελαίου στον κόσμο, το 30% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και το 20% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού υγραερίου.
Ετσι, στη συγκεκριμένη περιοχή ανταγωνίζονται βασικά ΗΠΑ - Ρωσία - ΕΕ - Καναδάς και άλλα κράτη. Αλλωστε, τα κράτη που περιβάλλουν την Αρκτική είναι Καναδάς, Δανία, που εκπροσωπεί επίσης τη Γροιλανδία και τις Φερόες Νήσους, Φινλανδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Ρωσία, Σουηδία, ΗΠΑ. Απ' αυτά Δανία, Σουηδία, Φινλανδία ανήκουν στην ΕΕ.
Τα ρωσικά μονοπώλια έχουν βάλει στο στόχαστρό τους τα 15,5 δισεκατομμύρια τόνους πετρελαίου και 84,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, που υπολογίζεται ότι βρίσκονται στη ζώνη αποκλειστικής τους εκμετάλλευσης. Πρόκειται για το 75% του ενεργειακού πλούτου, που υπολογίζεται ότι βρίσκεται στην Αρκτική. Κόντρα στη Ρωσία βρίσκονται οι ΗΠΑ, η Νορβηγία, ο Καναδάς, η ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και η πρώην ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, Κάθριν Αστον, είχαν παρουσιάσει στις 3/7/2012 τα επόμενα βήματα για την «εποικοδομητική δέσμευση» της ΕΕ για την Αρκτική, όπου «διανοίγονται νέες οικονομικές ευκαιρίες σε τομείς όπως η ναυτιλία, η εξορυκτική βιομηχανία, η παραγωγή ενέργειας και η αλιεία», τονιζόταν στη σχετική ανακοίνωση.
Ο επικεφαλής της «Rosneft», Ιγκόρ Σέτσιν, είχε πει ότι μόνο στις έρευνες στην «Ουνιβερσιτέτσκαγια» - 1 «μπορεί να ανακαλύψει μια τεράστια ποσότητα πετρελαίου που μπορεί να συγκριθεί με τα μεγάλα αποθέματα της Σαουδικής Αραβίας και σίγουρα ξεπερνάει τις δυνατότητες τόσο του Κόλπου του Μεξικού, όσο και της Αλάσκας και του Καναδά». Και αν ισχύουν τα στοιχεία που έδωσε, γίνεται λόγος για 30,7 δισεκατομμύρια τόνους πετρελαίου σε βάθος 7 χιλιομέτρων.
Ανταγωνισμοί, πόλεμοι και συμβιβασμοί σε μια κλωστή
Σε πρόσφατο άρθρο του το «Ρόιτερς» έγραφε: «Θα δυσκολευτούν οι ΗΠΑ να υλοποιήσουν απειλές για περισσότερες κυρώσεις σε βάρος του ενεργειακού κλάδου της Ρωσίας λόγω των οικονομικών φόβων της Ευρώπης για μεγαλύτερες επιπτώσεις στις οικονομίες της. Ο ενεργειακός κλάδος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής οικονομίας και άμεσος ανταγωνιστής των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας. Είναι ο κεντρικός στόχος των κυρώσεων που έχει επιβάλει η Δύση σε βάρος της Μόσχας για τον ρόλο που έχει διαδραματίσει στις συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία. Μια επιλογή θα ήταν να επιβάλει κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της Ρωσίας, όπως έπραξε στην περίπτωση του Ιράν. Η Μόσχα θα μπορούσε να αντιδράσει με τη διακοπή της προσφοράς φυσικού αερίου στην Ευρώπη. "Εάν η Δύση αρχίσει να παίζει με τις τιμές του πετρελαίου, η Ρωσία θα αρχίσει να παίζει με το φυσικό αέριο, και η Ευρώπη δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτήν την κατάσταση", δηλώνει ο Κάρλος Πασκάλ, αρμόδιος επί ενεργειακών ζητημάτων στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έως και τον περασμένο Αύγουστο.
Βαριές, όμως, είναι μέχρι σήμερα οι επιπτώσεις και για εταιρείες της Δύσης. Απέκλεισαν την αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία "Exxon Mobil" από ερευνητικά προγράμματα στην Αρκτική και τερμάτισαν τη συνεργασία της με τη ρωσική εταιρεία "Rosneft"».(«Καθημερινή», 24/3/2015).
Η «Exxon Mobil» - η «πιο επικερδής αμερικανική εταιρεία στην ιστορία των αμερικανικών εταιρειών» - και η «Rosneft» είχαν υπογράψει το 2011 συμφωνία - μαμούθ, μισού τρισ. δολαρίων, για τη γεώτρηση σχιστολιθικού αερίου στη Σιβηρία, για γεωτρήσεις σε ζώνη του Αρκτικού Ωκεανού με μέγεθος μεγαλύτερο από την πολιτεία του Τέξας και την κατασκευή ενός τεράστιου τερματικού σταθμού φυσικού αερίου στη ρωσική Απω Ανατολή.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα παραπάνω γεωγραφικά σημεία αναδεικνύει όντως το γεωστρατηγικό πεδίο ως κυρίαρχο στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας με επίκεντρο την Ενέργεια. Αλλά οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, οι οποίοι εκφράζουν μονοπωλιακά συμφέροντα αλλά με εκατέρωθεν αντίποινα που σπάνε και κοινοπραξίες, όπως αυτή στην Αρκτική ανάμεσα σε «Exxon Mobil» και «Rosneft», σε συνδυασμό με τις πολεμικές εστίες σε Ουκρανία, Ανατολική Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική, αποκαλύπτουν ότι οι ανταγωνισμοί με συνέπεια τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και οι συμβιβασμοί απέχουν όσο το πάχος της κλωστής. Και μέσα σ' όλ' αυτά η ελληνική κυβέρνηση θέλει να κάνει τη «γέφυρα». Η αστική τάξη της Ελλάδας, από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έως τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, πάντα ήταν πρόθυμη να μπει μέσα στην ιμπεριαλιστική διαπάλη και να την υπηρετήσει. Με όλους τους κινδύνους καταστροφής για το λαό.

Τους χώρους των σχολείων, τις μαθήτριες και τους μαθητές συμπεριέλαβε στο σχεδιασμό της για πλατύ άνοιγμα στις γυναίκες, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Οι προσπάθειες των Συλλόγων και των Ομάδων οδήγησαν σε ορισμένες περιπτώσεις σε εκδηλώσεις - συζητήσεις με μαθήτριες και μαθητές, που τροφοδότησαν την ΟΓΕ με σημαντική πείρα. Για πλευρές της πείρας αυτής μιλούν στον «Ρ» η Εύη Κοντόρα και ηΠόπη Ξεκαλάκη, μέλη του προεδρείου της ΟΓΕ.
-- Η προσπάθεια της ΟΓΕ να απευθυνθεί στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας δεν είναι καινούργια. Από ποιο σημείο έπιασαν το νήμα οι φετινές πρωτοβουλίες;
- Π. Ξ.: Είναι σωστό πως η προσπάθεια της ΟΓΕ να συζητήσει με μαθήτριες και μαθητές δεν ξεκίνησε τώρα, ούτε έχει ευκαιριακό και πρόσκαιρο χαρακτήρα. Αλλωστε πιστεύουμε ότι η εκπαίδευση είναι κομβική - βασική περίοδος για τη ζωή των κοριτσιών και τη μετέπειτα πορεία τους στην παραγωγική διαδικασία, αλλά και τη λειτουργία τους σαν μητέρες, στις οικογενειακές και κοινωνικές τους σχέσεις. Το ενδιαφέρον των Συλλόγων και των Ομάδων μας έχει στο επίκεντρό του τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, άρα δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν από την προσοχή μας και οι μαθήτριες, η νεολαία των λαϊκών οικογενειών. Απευθυνόμαστε στις μαθήτριες και τους μαθητές που βλέπουν τη ζωή τους να στριμώχνεται ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο, τις οικογένειές τους να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τους βοηθήσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του «νέου» σχολείου και να παλεύουν με τους όλο και πιο σύγχρονους φραγμούς στην εκπαίδευση και μόρφωσή τους. Απευθυνόμαστε στα κορίτσια στα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ), στις Επαγγελματικές Σχολές και τις Σχολές Κατάρτισης που ζουν τις συνέπειες της άθλιας κατάστασης της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Μάλιστα, η ΟΓΕ έχει ασχοληθεί και με ιδιαίτερα προβλήματα που έχουν προκύψει. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν, το καλοκαίρι του 2013, η κατάργηση δεκάδων ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ. Στις περισσότερες από αυτές τις ειδικότητες συγκεντρώνονταν κατά πλειοψηφία γυναίκες, μαθήτριες και εκπαιδευτικοί, εξέλιξη που είχε προκαλέσει την αντίδραση της ΟΓΕ και είχε αναπτυχθεί δραστηριότητα από πολλούς Συλλόγους και Ομάδες.

-- Ε. Κ.: Αντίστοιχη προσπάθεια να γίνουν εκδηλώσεις - συζητήσεις σε σχολεία είχε γίνει και περασμένες χρονιές, με αφορμή την 8η Μάρτη. Φέτος όμως ανταποκρίθηκαν περισσότερα σχολεία στην πρόταση της ΟΓΕ, με αποτέλεσμα να μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε με πολύ περισσότερα παιδιά, κυρίως μαθήτριες και μαθητές Γυμνασίων, των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού, καθώς και κάποιων Λυκείων. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι Σύλλογοι και οι Ομάδες συνεργάστηκαν και με Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων.
-- Ποιες πλευρές ξεχώρισαν στη συζήτηση που αναπτύχθηκε με τις μαθήτριες και τους μαθητές;
-- Ε. Κ.: Στη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών δεν ήταν γνωστό πότε και για ποιο λόγο καθιερώθηκε η 8η Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Στο ερώτημα αν σήμερα οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισοτιμία τους, τα περισσότερα κορίτσια, αλλά και αγόρια δεν απάντησαν καταφατικά. Υπήρχε όμως «αμηχανία» να απαντήσουν στο «τι» και «γιατί» συμβαίνει. Εδώ μπορεί κανείς να διακρίνει και την επίδραση των κυρίαρχων απόψεων για το τι σημαίνει και πού οφείλεται η ανισοτιμία των γυναικών. Για παράδειγμα, κάποια παιδιά είπαν πως καταπίεση των γυναικών υπάρχει σήμερα μόνο σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Σε άλλες περιπτώσεις επικέντρωσαν τα πρόβλημα σε φαινόμενα βίας και κακοποίησης.
Μπορούμε να πούμε πως τα παιδιά που ζουν στο περιβάλλον τους την καταπίεση, την εκμετάλλευση, αντιλαμβάνονταν ευκολότερα την παρέμβασή μας. Αξίζει να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μαθητή Επαγγελματικού Λυκείου. Οπως είπε, έχει μια μεγαλύτερη αδερφή η οποία είναι άνεργη και, επομένως, οι πλευρές που βάλαμε δεν του ήταν καθόλου άγνωστες.
-- Π. Ξ.: Ενα από τα ζητήματα που προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μαθήτριες, αλλά και στους μαθητές, ήταν σχετικά με την επίθεση που δέχεται το δικαίωμα στη μητρότητα. Ιδιαίτερη έκπληξη, προβληματισμό και αποτροπιασμό προκάλεσε το παράδειγμα που αναφέρθηκε με την πρακτική της κρυοσυντήρησης των ωαρίων που προτείνουν στις εργαζόμενες επιχειρηματικά μεγαθήρια. Εκφράστηκαν βέβαια και απόψεις πως κάτι τέτοιο έχει λογική, καθώς οι άδειες των μητέρων είναι «κόστος» που οι επιχειρήσεις θέλουν να το αποφύγουν.
Χαρακτηριστικά ήταν τα παραδείγματα κοριτσιών από ένα ΕΠΑΛ, που δουλεύοντας από τα 15 τους χρόνια, μίλησαν για σεξιστικές συμπεριφορές στη δουλειά και παρενοχλήσεις. Ξεχωριστό παράδειγμα ήταν μια μαθήτρια 42 ετών σ' ένα ΕΠΑΛ, μητέρα ενός κοριτσιού, μονογονεϊκή οικογένεια, πιεσμένη από τη μακροχρόνια ανεργία, προσπαθούσε να τελειώσει το ΕΠΑΛ μήπως και βοηθηθεί στην αναζήτηση δουλειάς. Αντίστοιχα, το ενδιαφέρον ανακίνησαν οι αναφορές στην κατάργηση του επιδόματος τοκετού και τη χορήγηση αυτού μόνο για όσες γυναίκες γεννούν στο σπίτι. Για το θέμα των απολύσεων εγκύων έγινε αρκετή συζήτηση. Πολλά παιδιά είπαν ότι είναι παράνομες και ότι οι γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουν το δίκιο τους δικαστικά, γιατί υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τις μέλλουσες μητέρες κι άλλα. Ορμώμενα από οικογενειακά ερεθίσματα, μίλησαν για τη «ζούγκλα που επικρατεί στις δουλειές και πού να βρεις το δίκιο σου».
-- Πώς εκτιμά η ΟΓΕ την προσπάθεια αυτή, τι συμπεράσματα βγάζει και πώς σχεδιάζει να τη συνεχίσει;
-- Ε. Κ.: Ενα σημαντικό συμπέρασμα που βγαίνει και από την πείρα που συγκεντρώσαμε από την παραπάνω δραστηριότητα, είναι πως οι μαθήτριες και οι μαθητές μπορούν να συζητήσουν και να προβληματιστούν γύρω από το ζήτημα της ανισοτιμίας των γυναικών. Δείχνουν ενδιαφέρον και διάθεση όταν τους δίνεται η ευκαιρία να πάρουν μέρος στη συζήτηση. Χρειάζεται ασφαλώς να λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία τους, να απευθυνόμαστε με τον κατάλληλο τρόπο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας έχουν μια ορισμένη πείρα από τα προβλήματα που συναντά η οικογένειά τους και τα μέλη της. Η παρέμβαση του μαθητή που προανέφερα, είναι νομίζω χαρακτηριστική. Καμία μαθήτρια και κανένας μαθητής δεν είναι απλά μονάδα. Στα σπίτια τους υπάρχουν οι μητέρες, οι αδερφές τους, που συχνά είναι άνεργες και απολυμένες. Μπορεί να υπάρχουν μικρά αδέρφια ή ξαδέρφια που δεν έχουν βρει θέση στον παιδικό σταθμό.
Θετική και χρήσιμη για τις μελλοντικές μας προσπάθειες ήταν η πείρα να βρούμε και πρόσφορους τρόπους να οργανώσουμε τη συζήτηση. Για παράδειγμα, σε μια περίπτωση αξιοποιήθηκαν λογοτεχνικά κείμενα, με ορισμένα από τα οποία τα παιδιά ήταν εξοικειωμένα μέσα από το σχολικό πρόγραμμα, ενώ άλλα τους ήταν άγνωστα. Μάλιστα, με ένα απόσπασμα από τη «Μάνα» του Μ. Γκόρκι θίξαμε και το θέμα της βίας σε σύνδεση με τις κοινωνικές συνθήκες που περιβάλλουν το φαινόμενο, συνθήκες πάνω στις οποίες αναπτύσσεται.
-- Π. Ξ.: Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι σχετικές πρωτοβουλίες αποτέλεσαν «μάθημα» και για τους Συλλόγους και τις Ομάδες Γυναικών της ΟΓΕ. Μια «άσκηση» να απευθυνθούμε σε ένα κοινό δύσκολο και απαιτητικό. Ετσι μετρήσαμε και την ικανότητά μας να εξασφαλίζουμε στις παρεμβάσεις μας την ισορροπία και τη σύνδεση ανάμεσα σε ιστορικές πλευρές του ζητήματος και στη σημερινή έκφραση της ανισοτιμίας, αυτή που μπορούν να αναγνωρίσουν οι μαθήτριες και οι μαθητές στην καθημερινή τους πείρα. Αυτή η δραστηριότητα είναι μια πρόκληση και ένα χρέος της ΟΓΕ απέναντι στη νέα γενιά των κοριτσιών των λαϊκών οικογενειών. Πιο ώριμες κι εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή την επικοινωνία με τους μαθητές και τις μαθήτριες, με πολύμορφες δραστηριότητες από τους Συλλόγους και τις Ομάδες Γυναικών της ΟΓΕ. Κανένα κοινωνικό πρόβλημα (φραγμοί στη μόρφωση, ναρκωτικά, σχολικός εκφοβισμός κλπ.), που εκφράζεται και μέσα στα σχολεία, δεν μας είναι ξένο και επιδιώκουμε να ανοίξουμε συζήτηση με τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών και τα παιδιά τους.

Παρότι και αυτήν τη βδομάδα στις περισσότερες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας με ορισμένες σποραδικές συγκρούσεις γενικά τηρήθηκε η συμφωνία εκεχειρίας από τις 12 Φλεβάρη στο Μινσκ, ανάμεσα στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου και τους πολιτοφύλακες των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών τουΝτονέτσκ και του Λουγκάνσκ, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι οι αντιθέσεις που υπάρχουν είναι ισχυρότατες και εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Τις αντιθέσεις αυτές, ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης της Ουκρανίας με διαφορετικές επιλογές για συμμαχίες με ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ, ΗΠΑ και καπιταλιστική Ρωσία και τις αντιθέσεις μεταξύ αυτών των δυνάμεων για λογαριασμό των συμφερόντων των μονοπωλίων τους, έχει πληρώσει έως τώρα με βαρύ φόρο αίματος ο ουκρανικός λαός, με πάνω από 6.000 νεκρούς και πολλαπλάσιες χιλιάδες τραυματίες και ξεσπιτωμένους. Τίποτα, επομένως, δεν προμηνύει ότι αυτό το μακελειό θα τελειώσει. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με το δυνάμωμα του εθνικισμού και στις δύο πλευρές και την προετοιμασία και τη στρατιωτική, με μεγάλες ασκήσεις σε στεριά και θάλασσα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
«Συνεννόηση» και νέες προκλήσεις
Παρά τις κινήσεις «συνεννόησης», όπως η τηλεδιάσκεψη της Ομάδας Επαφής (ουκρανική κυβέρνηση, πολιτοφύλακες, Ρωσία και Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη - ΟΑΣΕ), που έγινε μέσα στη βδομάδα, παρά τη νέα πιθανολογούμενη συνάντηση σε λίγες μέρες του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας» των υπουργών Εξωτερικών Ουκρανίας, Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας, που είναι εγγυητές της συμφωνίας του Μινσκ, παρά τη νέα συμφωνία Ουκρανίας - Ρωσίας με μειωμένη τιμή στο φυσικό αέριο, η κόντρα για τη γεωστρατηγική θέση της Ουκρανίας, τον ανεκμετάλλευτο φυσικό της πλούτο, την αξιοποίησή της από τα μονοπώλια ως «ενεργειακού κόμβου» δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί.
Στοιχεία, επίσης, που δείχνουν ότι η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου θα συνεχίσει τις ενέργειες που διατηρούν την αντιπαράθεση και ουσιαστικά υποσκάπτουν τους όρους της συμφωνίας είναι και τα ακόλουθα:
Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο κατέθεσε σχέδιο νόμου στη Βουλή σχετικά με τις νομικές διαδικασίες για την εφαρμογή του λεγόμενου νόμου έκτακτης ανάγκης, δηλαδή στρατιωτικού νόμου. Σύμφωνα με αυτές, προβλέπεται ότι «ο στρατιωτικός νόμος είναι μια ειδική νομική διαδικασία που μπορεί να εισαχθεί στην Ουκρανία ή σε τμήματα της επικράτειάς της σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης ή απειλής επίθεσης, ή κινδύνου της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της». Φυσικά, αυτό επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών. Επίσης, με την «πρόνοια της προστασίας εγκαταστάσεων της εθνικής οικονομίας υποχρεώνονται όλα τα αρτιμελή άτομα εκτός από αυτά στον τομέα της άμυνας, σε στρατιωτική υπηρεσία, επιτάσσονται περιουσίες και μέσα ακόμα και με τη βία, επιβάλλεται η απαγόρευση της κυκλοφορίας, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις».
Επίσης, την Πέμπτη ο Ποροσένκο παραβρέθηκε στην παραλαβή στρατιωτικών οχημάτων που ήρθαν από τις ΗΠΑ και δήλωσε, για άλλη μια φορά, ότι δε θα σταματήσει «ως την απελευθέρωση των κατεχόμενων από τη Ρωσία περιοχών», εννοώντας την Κριμαία και τις αυτοαποκαλούμενες ΛΔ του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ακόμα, την περασμένη Τρίτη, ο αντιδραστικός πρωθυπουργός Α. Γιάτσενιουκ κατέθεσε σχέδιο νόμου για την «απαγόρευση της προπαγάνδας του κομμουνισμού και του φασισμού» στο πλαίσιο της αντιστόρητης ταύτισης που κάνει και η ΕΕ, βάζοντας στο στόχαστρο τη δράση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που αντιτάχτηκαν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή, εντείνονται οι διεργασίες για την και τυπική ένταξη των φασιστών του «Δεξιού Τομέα» και των ταγμάτων θανάτου που διαθέτουν στις επίσημες δομές του στρατού. Αυτοί οι φονιάδες έως τώρα δρουν με τάγματα εθελοντών και μετά την πρόταση που τους έγινε ο ηγέτης τους Ντμίτρι Γιάρος παζαρεύει την ένταξή τους, αλλά και πάλι με ανεξάρτητη δομή.
Και ...ενδοκυβερνητικές τριβές
Οπως όμως όλα δείχνουν, οι αντιπαραθέσεις και μέσα στην αντιδραστική αστική κυβέρνηση δεν λείπουν. Την Παρασκευή, έγινε γνωστό ότι γίνονται κινήσεις από βουλευτές του «Μπλοκ Ποροσένκο» του προέδρου και του εθνικιστικού κόμματος «Σβόμποντα» για την απομάκρυνση του Αρσένι Γιάτσενιουκ από τη θέση του πρωθυπουργού. Προετοιμάζουν, όπως δήλωσε ο Σεργκέι Καπλίν, εκπρόσωπος του πρώτου κόμματος, τη συγκέντρωση υπογραφών βουλευτών που θα ζητήσουν τη διενέργεια ψηφοφορίας για την παραίτηση του Γιάτσενιουκ ως κατηγορούμενου για διαφθορά και επίσης θα απαιτούν τη δημιουργία εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει την υπόθεσή του.
Το όλο ζήτημα προκύπτει από την καταγγελία που έκανε ο πρώην επικεφαλής της Κρατικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου, Νικολάι Γκορντιένκο, ο οποίος παύτηκε για διαφθορά από τον πρωθυπουργό στις αρχές Μάρτη, ότι ακριβώς ο Γιάτσενιουκ ήταν αυτός που κάλυπτε το κύκλωμα διαφθοράς. Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια, με αφορμή τις ατασθαλίες που διαπιστώθηκαν στην κρατική εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών «Αντόνοφ» καθώς και στη τηλεπικοινωνιακή εταιρεία «Ukrtelecom» που ιδιωτικοποιήθηκε.
Το όλο ζήτημα με την ενδοκυβερνητική φαγωμάρα δεν ξενίζει, καθώς οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, αλλά και μεγαλοκαπιταλιστών μεταξύ τους (αυτών που αποκαλούνται ολιγάρχες) είναι μόνιμο και συνεχές φαινόμενο από την καπιταλιστική παλινόρθωση στη χώρα και μετά. Τότε που διάφοροι πρώην κρατικοί υπάλληλοι και στελέχη και του διαβρωμένου κόμματος εξουσίας βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες από τη λεηλασία της λαϊκής περιουσίας. Τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Γιούλια Τιμοσένκο, γνωστή και ως «βασίλισσα του φυσικού αερίου» γιατί θησαύρισε στο συγκεκριμένο τομέα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Επίσης, και ο σημερινός πρόεδρος Ποροσένκο, μεγαλοκαπιταλιστής είναι, γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολάτας» (ιδιοκτήτης της σοκολατοβιομηχανίας «Roshen», αλλά και άλλων επιχειρήσεων όπως αυτοκινητοβιομηχανία, μέσα ενημέρωσης κ.λπ.) και τόσοι άλλοι που συγκαταλέγονται στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Επίσης, η κόντρα, που θα δούμε πόσο και αν θα εξελιχθεί, είναι πιθανό να σχετίζεται και με συμφέροντα δυνάμεων του εξωτερικού, καθώς είναι πασιφανές ότι τα κεντρικά στελέχη της αντιδραστικής κυβέρνησης «τρέχουν» και για διαφορετικά ανταγωνιστικά συμφέροντα π.χ. Γερμανίας και ΗΠΑ.
Διαβατήρια στο Λουγκάνσκ
Ενδεικτικό, επίσης, της διαπάλης που διευρύνεται είναι και το γεγονός ότι στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, τα λεγόμενα όργανα εξουσίας όπου επίσης κυριαρχούν εκπρόσωποι της ντόπιας αστικής τάξης που επιδιώκει προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία (γιατί εκεί είναι πρωτίστως η αγορά των επιχειρήσεών τους) ενέκριναν τη δημιουργία ενός επίσημου συμβόλου του «κράτους» και νέο διαβατήριο. Ο νέος κανονισμός τίθεται σε εφαρμογή από τις 21 Απρίλη και ταξιδιωτικό έγγραφο που θα περιέχει όλα τα στοιχεία στη ρώσικη γλώσσα θα μπορούν να παίρνουν οι κάτοικοι με ηλικία πάνω από 16 ετών.
Με την κίνηση αυτή η περιοχή αυτή αποκτά ακόμα ένα στοιχείο «κρατικής οντότητας» μετά την εθνική σημαία (από το Νοέμβρη του 2014), το έμβλημα (από τον Οκτώβρη του 2014), τον ύμνο και ένα σύνταγμα (από το Σεπτέμβρη του 2014). Επίσης, από τον Απρίλη του 2014 ανακήρυξε την ανεξαρτησία από την Ουκρανία και από το Μάη του ίδιου χρόνου μαζί με την γειτονική περιοχή του Ντονέτσκ υπέγραψαν συμφωνία για τη δημιουργία της Ενωσης των Δημοκρατιών της «Νοβοροσίας». Ολα αυτά βέβαια, ενώ με τη συμφωνία του Μινσκ οι αρχές των περιοχών αυτών έχουν δεχτεί να γίνουν τοπικές εκλογές, με βάση τον ουκρανικό νόμο - μάλιστα προχτές ο Πρόεδρος Ποροσένκο προσδιόρισε τη διεξαγωγή τους στις 25 Οκτώβρη φέτος, και να τους αποδοθεί καθεστώτος μερικής αυτονομίας με βάση νέο σύνταγμα. Είναι βέβαιο ότι αυτά είναι αντιφατικά στοιχεία που καθιστούν τη συμβίωση εξαιρετικά δύσκολη και πιο πιθανή τη συνέχιση της σύγκρουσης. Αλλωστε, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και του σημαντικού ορυκτού πλούτου, όπως και των βιομηχανικών μονάδων που υπάρχουν στην ανατολική Ουκρανία, οι αστοί είναι αυτοί έχουν το πάνω χέρι.
Η μόνη προοπτική στην αυτοτελή πάλη του λαού για την εξουσία
Τα λαϊκά στρώματα σε όλη την Ουκρανία δεν μπορούν να εναποθέτουν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή ούτε στην πρόσδεση στις ΗΠΑ και την ΕΕ ούτε στην καπιταλιστική Ρωσία. Οσο διαχωρίζονται μεταξύ τους με εθνοτικά ή γλωσσικά κριτήρια η αιματοχυσία θα συνεχίζεται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τους άλλους εκμεταλλευόμενους είναι η οργάνωση της δικής τους αυτοτελούς πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία για την κατάργηση των δυναστών τους ανεξαρτήτως εθνικότητας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Τέρμα στις αυταπάτες με την «επανάσταση» των μικροαστών
Σε έναν κόσμο σε αναταραχή και κρίση η διαχείριση των εναλλακτικών πολιτικών είναι πάντα πολύπλοκη και πολλά φαινόμενα εκφράζονται με διάφορες μορφές που δεν αντανακλούν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Σε αυτό το άρθρο, θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποκαλύψουμε την πραγματική ταυτότητα ορισμένων αναδυόμενων κινημάτων που παρουσιάζονται ως η αναγκαία εναλλακτική στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, που όμως επί της ουσίας προβάλλουν ένα ψευτοκίνημα που δε θα επιφέρει καμιά αλλαγή στην υλική βάση αυτής της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως βαθιά άδικη.
Ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις αλλά ξεκάθαρα ταξικές
Εμβαθύνουμε στο πρόγραμμά τους που συνεχώς αλλάζει, σα να πρόκειται για παλίμψηστο χειρόγραφο (σ.σ. περγαμηνές στην αρχαιότητα που γράφονταν, σβήνονταν και ξαναγράφονταν) και στις αδύναμες αρχές τους που τροποποιούνται ανάλογα με τις δηλώσεις των αρχηγών τους, για να δώσουμε την πραγματική ταυτότητα των προτάσεων και των στόχων τους. Καταλήγουμε, λοιπόν, γρήγορα στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό ιστορικό τους καθήκον περιορίζεται σε αυτό που με τόση σαφήνεια προσδιορίζει ο φιλόσοφος και μέλος του «Podemos», Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο, ο οποίος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε ότι «χρειάζεται μια επανάσταση, μια επανάσταση που δε θα αποστραγγίξει όλες τις πηγές καταπίεσης και αλλοτρίωσης, αλλά θα μας επιτρέψει να είμαστε - επιτέλους - μερικές φορές ρεφορμιστές και σχεδόν πάντα συντηρητικοί».
Ενας εύστοχος προσδιορισμός που όχι μόνο επισημαίνει τα πραγματικά όρια της πολιτικής τους πρότασης, αλλά και καθιστά απολύτως σαφή τον ταξικό της χαρακτήρα. Μια μικρή και μεσαία αστική τάξη, μη ολιγαρχική, καταδικασμένη να εξαφανιστεί σε μια γοργή και προοδευτική διαδικασία καπιταλιστικής συγκέντρωσης και που στους κόλπους της υπάρχει πλήθος κοινωνικών αντιθέσεων που δημιουργούνται και εντείνονται από έναν παρακμάζοντα καπιταλισμό που θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη, που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον τροχό της Ιστορίας και αρνείται τις αναγκαιότητες του καπιταλισμού, προκειμένου να συνεχίσει να αναπαράγεται ως ηγεμονικό σύστημα. Ενας καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο», ελεύθερο ανταγωνισμό, όπου τα μονοπώλια υποχωρούν μπροστά στις ανάγκες καταστηματαρχών και μεσαζόντων και στο πλαίσιο του οποίου αυτοί, προς όφελος της συνύπαρξης μεταξύ λευκών και ισότιμων πολιτών, εκχωρούν μέρος των κερδών τους, μέσω της άμεσης προοδευτικής φορολογίας, για να διατηρήσουν καλές κοινωνικές υπηρεσίες και σημαντικές δωρεές στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ώστε, με αυτό τον τρόπο, να προσπαθήσουν να ανακόψουν το κύμα των πεινασμένων που καταστρέφουν την ευημερία του κυριακάτικου τραπεζιού της αστικής πατριαρχικής οικογένειας περνώντας το φράχτη της Μελίγια ή καταλήγοντας πνιγμένοι στη Μεσόγειο.
Πρόκειται για έναν ιδιοτελή ιδεαλισμό, σε ευθεία αντίθεση με τις ιστορικές ανάγκες της τάξης που παράγει τα πάντα, που τον αξιοποιεί ή/και τον διαχειρίζεται η διανόηση του συστήματος για να διαιωνίζεται αναπαράγοντας αντικατοπτρισμούς μιας πραγματικής και εφικτής κοινωνικής εναλλακτικής μακριά από την προοδευτική συσσώρευση δυνάμεων στην πάλη των τάξεων και στην κατάκτηση της Εξουσίας από την εργατική τάξη.
Η ανάλυση αυτή αφορά το «Podemos», τη νέα σοσιαλδημοκρατία, που με τον πανταχού παρόντα μοβ κύκλο του (το σύμβολό της) μάς θυμίζει πολύ τις περίφημες πολύχρωμες επαναστάσεις που από τη Γεωργία μέχρι τη Βενεζουέλα, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, λειτούργησαν ως αντανάκλαση της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού στη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» όπου, παρά τις σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Συρία, στο τέλος ο λαός μέτρησε θύματα, ενώ ο ιμπεριαλισμός βγήκε ενισχυμένος ως προς τη γεωστρατηγική του θέση. Μια απαράδεκτη τακτική, με τόσο σύντομη πορεία όπως των Ελλήνων αδερφών τους που διαπραγματεύονται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και που, για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να αποδεχτούν τη στρατηγική της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, για να παραμείνουν εφικτή εναλλακτική στο πλαίσιο του συστήματος.
Κατά την άποψη του Εστέμπαν Ερνάντεθ στο βιβλίο του «Το τέλος της μεσαίας τάξης», που τη συνοψίζει ο Αλμπα Ρίκο, η μεσαία τάξη γίνεται οικονομικό και ιδεολογικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και η αριστερά χρειάζεται να την εξετάσει και να την καθοδηγήσει ώστε να απελευθερώσει τον «ισχυρό» και «συντηρητικό» χαρακτήρα της που πλέον δεν προσφέρει τίποτα. Εκεί βρίσκεται η ιδεολογική μήτρα του πολιτικού αυτού ρεύματος που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, κερδίζοντας οπαδούς με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνεται η παρουσία του στις οθόνες των τηλεοράσεων και προχωράει η αποϊδεολογικοποίηση του εργατικού κινήματος και των πολιτικών και συνδικαλιστικών του οργανώσεων.
Πραγματική κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου
Αυτά είναι πραγματικά τα βασικά στοιχεία της συζήτησης που θα έπρεπε να κάνει σήμερα κάθε αντικαπιταλιστής αγωνιστής και στα οποία οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες καλούμε ολόκληρη την τάξη μας και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα να πάρουν θέση, για να ξεκινήσει μια πραγματική αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα που, για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, μας αρνείται όλα αυτά που έχουμε κερδίσει με αγώνες. Αυτό το πλαίσιο, που δεν έχει σύντομο μονοπάτι και που είναι αναμφισβήτητα δύσκολο και συνεπάγεται δεσμεύσεις, είναι το μόνο που θα μας επιτρέψει να πορευτούμε στο δρόμο της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης και το μόνο που μπορεί να ενσωματώσει το σύνολο των επιμέρους συγκρούσεων που εκφράζονται στην κοινωνία ως παγκόσμια πηγή της Επανάστασης και στήριγμα της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.
Γι' αυτό, αν εκτιμούμε ότι οι ιδέες είναι δύναμη μόνο όταν διεισδύουν στις μάζες, πρέπει να θέσουμε ως επείγον καθήκον, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να είναι ικανό να ενσωματώνει στο σχέδιο πάλης για το Σοσιαλισμό και την εργατική - λαϊκή εξουσία πλατιά τμήματα του πληθυσμού που αντικειμενικά πλήττονται από τον καπιταλισμό στην παρούσα φάση ανάπτυξής του (τον ιμπεριαλισμό). Ο στόχος αυτός επιβάλλει την ώρα που παρεμβαίνουμε δημόσια να υπερβαίνουμε τα όριά μας και, υπερασπιζόμενοι το συνεπές επαναστατικό μας πρόγραμμα, να αναπτύσσουμε μια τακτική που να συντονίζεται πλήρως με το γενικό συμφέρον των ανθρώπων (που αντικειμενικά είναι αντικαπιταλιστικό) και να πετύχουμε έτσι την αποτελεσματική στοίχιση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με το επαναστατικό καθήκον, επειδή το ταυτίζουν με τη συνεπή υπεράσπιση συγκεκριμένων αναγκών και συμφερόντων τους.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχυση που υπάρχει στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα, που, ενώ παρέχει διαρκώς νέες ανάσες στο σύστημα, καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν μέρος στο δήθεν συλλογικό εγχείρημα των πολιτών, που μπορεί σε επίπεδο τακτικής στα άμεσα ζητήματα να κατευθύνεται από τη μικρή και μεσαία αστική τάξη, στρατηγικά όμως το προσανατολίζουν και καθορίζουν ο ιμπεριαλισμός και τα μεγάλα μονοπώλια.
Ο Ομπάμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το «Ποδέμος», ο Ολάντ, η Ντίλμα Ρουσέφ, η Μαϊντάν της Ουκρανίας, η Ταχρίρ της Αιγύπτου, η Αλταμίρα στη Βενεζουέλα, η Χομς στη Συρία, η Βεγγάζη στη Λιβύη, το καθένα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του ανάλογα με το ρόλο που έχει προσχεδιαστεί να διαδραματίσει ο λαός (να γεμίσει πλατείες, να ανατρέψει αναχρονιστικούς σατράπηδες, να αλλάξει κυβερνήσεις στις κάλπες, με πραξικοπήματα ή παίρνοντας τα όπλα) ενώνουν τις φωνές τους στο ίδιο υπερταξικό σύνθημα Yes we can («Ναι μπορούμε») να μεταρρυθμίσουμε το σύστημα και να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής όλου του «κόσμου». Ωραίο όνειρο αλλά στον καπιταλισμό σε περίοδο κρίσης η πραγματικότητα δείχνει άμεσα τα όρια των μεταρρυθμίσεων και υποχρεώνει τον καθένα να παίξει το ρόλο που του αντιστοιχεί χωρίς να ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο από αυτό που προβλέπεται.
Από το 1789, όταν στους δρόμους της επαναστατημένης Γαλλίας ο λαός γέμισε με πτώματα τις πλατείες για να φέρει την τότε ανερχόμενη αστική τάξη στην εξουσία, είναι πολλές οι εμπειρίες και οι νεκροί που έδωσε ο εργαζόμενος λαός προς όφελος εντέλει της αστικής τάξης. Ας βάλουμε τέλος σε αυτόν τον καταστροφικό φαύλο κύκλο στον οποίο εμπλέκονται όλοι οι ηττημένοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε η Κομμούνα και επισφράγισε το 1917, είναι δυνατό να γίνει έφοδος στον ουρανό και να έρθει η εργατική τάξη στην Εξουσία με την ιστορική αποστολή να καταστρέψει ό,τι δε χρειαζόμαστε από αυτό το σύστημα - δηλαδή σχεδόν όλα - και να οικοδομήσουμε από τις στάχτες το νέο πραγματικό παράδειγμα χειραφέτησης και απελευθέρωσης που χρειάζεται επιτακτικά η Ανθρωπότητα. Παλεύοντας ενάντια στη νέα σοσιαλδημοκρατία.
***
Σημ: Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Του
Χούλιο ΝΤΙΑΖ μέλους της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας





Αφίσα του
Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας
που κυκλοφόρησε
 στις εκλογές του 1920, γράφει:
«Οι ψηφοφόροι υιοθετούν
 τη στάση σας! Δικτατορία των
 τραπεζιτών ή δικτατορία των εργαζομένων;»
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει απόσπασμα από το βιβλίο του Ρ. Π. Ντατ «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση», γραμμένο το 1934, εκδόσεις «Συγχρονη Εποχή».
Ο φασισμός δεν έλκει μόνο ιστορικά την προέλευσή του κατά κύριο λόγο από τη σοσιαλδημοκρατία, υπό την έννοια ότι πολλοί εκ των βασικών ηγετών του προέρχονται από το συγκεκριμένο χώρο: ο Μουσολίνι, πρώην εκδότης της «Avanti», επίσημου οργάνου των Ιταλών σοσιαλιστών, ο Πιλσούντσκι, πρώην ηγέτης του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Μόσλι, πρώην υπουργός στη δεύτερη κυβέρνηση των Εργατικών, με πρωθυπουργό τον ΜακΝτόναλντ.
Ο φασισμός εκπορεύεται ιδεολογικά κυρίως από τις τακτικές στις οποίες έχει ήδη καταλήξει η σοσιαλδημοκρατία.
Αναζητώντας τα ίχνη του
Είναι εφικτή η απόπειρα να ανακαλύψει κανείς πρώιμα ίχνη και τάσεις στις προπολεμικές μη μαρξιστικές μορφές σοσιαλισμού, τα οποία ήδη υπαινίσσονταν απόψεις που αργότερα αποτέλεσαν συστατικά του φασισμού: Λόγου χάρη, ο «εθνικού» τύπου σοσιαλισμός του Λασάλ (οι βουλευτές του λασαλικού κόμματος, σημειωτέον, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις του 1870, εν αντιθέσει με την αποχή των μαρξιστών), οι πρωσικές τάσεις και η ερωτοτροπία με τον Βίσμαρκ, τα πιστωτικά σοφίσματα του Προυντόν και η αντίθεσή του στην ταξική πάλη, η λατρεία της βίας από τον Σορέλ, «οι κοινωνικοί μύθοι» για τη μαζική παραπλάνηση και η αόριστη αποκήρυξη της δημοκρατίας, η συνδικαλιστική λατρεία των «επαγγελματικών» διαχωριστικών γραμμών, η φαβιανή εξύμνηση του υπερταξικού κράτους. Ο ήδη προϋπάρχων κοινωνικός σοβινισμός του Χάιντμαν και η μεγάλη ναυτική αναταραχή. Οι φασίστες συγγραφείς αναζητούν τους πνευματικούς προγόνους τους σε τρεις βασικές πηγές: Στον Ματσίνι1 (ο παλιός φιλελεύθερος δημοκράτης θα έβγαινε από τον τάφο του), στον Προυντόν και τον Σορέλ2. Ωστόσο, αυτό αποτελεί απλή μυθοπλασία. Ο φασισμός είναι, ουσιαστικά, προϊόν της μεταπολεμικής γενικής κρίσης του καπιταλισμού και δεν έχει κανέναν πνευματικό πρόγονο. Ο φασισμός είναι, στην πράξη, η αποβολή που απορρέει από την αποτυχημένη κυοφορία της προλεταριακής κοινωνικής επανάστασης.
Ιδεολογικές συνάφειες
Χίτλερ - Χίντεμπουργκ. Ο στρατάρχης Χίντεμπουργκ είχε εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και με τις ψήφους των σοσιαλδημοκρατών
Χίτλερ - Χίντεμπουργκ. Ο στρατάρχης Χίντεμπουργκ είχε εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και με τις ψήφους των σοσιαλδημοκρατών
Από το 1914, όταν η σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε ευθέως το μαρξισμό και το διεθνισμό, άρχισαν να εμφανίζονται τα συναφή με το φασισμό χαρακτηριστικά ιδεολογικά ρεύματα. Τυχόν μελέτη των κυριότερων ακραίων εκφράσεων που διατύπωσαν οι σοσιαλιστές υπέρμαχοι του πολέμου, ειδικότερα οι Λενς, Πάρβους και Κούνοφ στη Γερμανία, ο Ερβέ στη Γαλλία ή ο Μπλάτσφορντ στην Αγγλία, θα αποκάλυπτε πολλές εντυπωσιακές ομοιότητες με το μετέπειτα φασισμό. «Σε αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο», έγραψε ο Λενς το 1916, «η Γερμανία ολοκληρώνει την επανάστασή της» (χαρακτηριστική η αναφορά στην «επανάσταση» για να καλυφθεί η πιο ακραία δικτατορία των μονοπωλίων και ο σοβινισμός), «στην κεφαλή της Γερμανικής Επανάστασης στέκει ο Μπέθμαν-Χόλβεγκ3». Ο Κούνοφ δήλωσε ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προσαρμοστεί στον ιμπεριαλισμό και να απαλλαγεί από τα υπολείμματα της φιλελεύθερης - δημοκρατικής ιδεολογίας αναφορικά με το «δικαίωμα των εθνών στην πολιτική ανεξαρτησία». «Η Αγγλία στον πόλεμο», έγραψε ο σοσιαλιστής υπέρμαχος του πολέμου Χένις, «αντιπροσωπεύει την οπισθοδρόμηση, ενώ η Γερμανία την αξιακή αρχή της επανάστασης». Ολα αυτά αποσαφηνίζουν τη χρήση της «επαναστατικής» φρασεολογίας και της αποκήρυξης των απαρχαιωμένων «φιλελεύθερων - δημοκρατικών» προκαταλήψεων προκειμένου να καλυφθεί, στην πράξη, η πλήρης δουλική υποταγή στο μονοπωλιακό καπιταλισμό και το σοβινισμό. Η άρνηση του διεθνισμού, η διακήρυξη της ταξικής ενότητας ή της «ιερής ανακωχής» και η υπηρέτηση του καπιταλιστικού κράτους στο όνομα της «σοσιαλιστικής» ή της «επαναστατικής» φρασεολογίας, όλα αυτά αποτελούν την κοινή αφετηρία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας από το 1914 και, σε μια πιο εξελιγμένη μορφή, του φασισμού.
Γόνιμο έδαφος
Ο Μπενίτο Μουσουλίνι κρατούμενος από την ελβετική αστυνομία το 1903 την περίδο που ήταν σοσιαλδημοκράτης
Ο Μπενίτο Μουσουλίνι κρατούμενος από την ελβετική αστυνομία το 1903 την περίδο που ήταν σοσιαλδημοκράτης
Ωστόσο, η μεταπολεμική περίοδος είναι η εποχή που η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία μετατρέπεται σε πραγματικά γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού. Η σοσιαλδημοκρατία ανέκυψε από τον πόλεμο με δυο πολύ εμφανή χαρακτηριστικά: Πρώτον, τη στενή ταύτιση κάθε κόμματος με το «εθνικό», δηλαδή ιμπεριαλιστικό, κράτος και την άρνηση κάθε μορφής διεθνισμού εκτός του επίσημου «διαύλου επικοινωνίας» σε ανώτατο επίπεδο, δεύτερον, την ταξική συνεργασία, με τη μορφή των υπουργικών συμμαχιών και των συνδικαλιστικών συνεργασιών, για τη συμβολή στην επίτευξη της καπιταλιστικής ευμάρειας ως τον απαραίτητο όρο για την ευημερία της εργατικής τάξης. Θα καταστεί εμφανές ότι αυτές οι βασικές αρχές ήδη εγγίζουν εκείνες του «εθνικοσοσιαλισμού».
Η σοσιαλδημοκρατία, μετά από τον πόλεμο, ήρθε αντιμέτωπη με δυο στόχους: Πρώτον, να νικήσει την επανάσταση της εργατικής τάξης, δεύτερον, να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της κατακερματισμένης καπιταλιστικής δομής. Ο πρώτος έφερε τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία σε στενή συμμαχία με τους αντιδραστικούς στρατοκρατικούς κύκλους της Λευκής Φρουράς και την εκπαίδευσε να αναλαμβάνει την κυβερνητική ευθύνη στις δολοφονίες των μαχητικών εργατών. Ο δεύτερος στόχος της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, όταν έκλεισε η περίοδος των εμφυλίων που ξέσπασαν αμέσως μετά από τον πόλεμο, απαίτησε την πιο στενή συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων με το μονοπωλιακό καπιταλισμό.
Νέα θεωρητική βάση
1919 σύλληψη «Σπαρτακιστή» από την Ράιχσβερ της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης
1919 σύλληψη «Σπαρτακιστή» από την Ράιχσβερ της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης
Η συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας με τον καπιταλισμό, κατά την περίοδο της ανοικοδόμησης και σταθεροποίησης, απαίτησε την ανάπτυξη μιας αντίστοιχης νέας ιδεολογίας. Η κυρίαρχη ιδεολογία από την εποχή του πολέμου, για τον «εθνικό κίνδυνο» και την αναγκαία ενότητα για την αντιμετώπιση του «κοινού εχθρού», δεν εξυπηρετούσε πλέον εν καιρώ ειρήνης. Στην περίοδο της ανοικοδόμησης και της σταθερότητας, ήταν αναγκαία η δημιουργία μιας νέας θεωρητικής βάσης. Η κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως υποστήριζαν, δεν ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης, η εργατική τάξη απαιτούσε έναν ακμάζοντα καπιταλισμό ως βάση για την άνοδο του σοσιαλισμού, «δεν έχει νόημα να κοινωνικοποιείς τη μιζέρια» δήλωνε ο Κάουτσκι, καταδεικνύοντας την «οικονομική καταστροφή» της Ρωσίας ως προειδοποίηση των συνεπειών που θα είχε ο άλλος δρόμος. Ο καπιταλισμός δεν είχε ακόμα εξαντλήσει τα όρια της ανάπτυξής του, είχε μπροστά του ακόμα την εξέλιξη προς μια νέα ανθηρή περίοδο του «οργανωμένου καπιταλισμού», αυτός ήταν ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Καθήκον των εργατών ήταν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του καπιταλισμού, στην αύξηση της παραγωγής και στην ανάπτυξη του νέου εξορθολογισμένου «οργανωμένου καπιταλισμού», με αυξανόμενη συμμετοχή σε οικονομικό επίπεδο μέσω των συνδικάτων («οικονομική δημοκρατία», Μοδισμός) και σε πολιτικό με την είσοδο της σοσιαλδημοκρατίας στην κυβέρνηση, αυτός ήταν ο πραγματικός δρόμος ανάπτυξης, εν αντιθέσει με τις «καταστροφικές» πολιτικές του κομμουνισμού. Κατά την περίοδο της σταθεροποίησης, του εξορθολογισμού και της βραχύβιας διετούς άνθησης μεταξύ 1927-1929, αυτή η νέα ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας έφτασε στο απόγειό της.
Υποταγή στις ανάγκες του καπιταλισμού
Ο μαρξισμός άρχισε, λίγο ως πολύ, να εξοστρακίζεται ανοιχτά, κυρίως από την ηγεσία των συνδικάτων, αν και επισήμως παρέμενε στο πρόγραμμά τους. Ο Τάρνοφ, κορυφαίος Γερμανός συνδικαλιστής θεωρητικός, υποστήριξε ρητά στο Συνέδριο της Γερμανικής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων στο Μπρέσλαου ότι:
«Ο μαρξισμός, ως η κορυφαία ιδεολογία του κινήματος της εργατικής τάξης, έχει ξεπεραστεί. Ομως, το πραγματικά ισχυρό μαζικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αντίστοιχη ιδεολογία και συνεπώς εμείς, οι ηγέτες των συνδικάτων, πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούργια».
Η ουσία της «καινούργιας ιδεολογίας» ήταν, στην πραγματικότητα, η πάλαι ποτέ προμαρξιστική (αρχικά φιλελεύθερη, αργότερα φαβιανή και τελικά φασιστική) θεωρία της ταύτισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με εκείνα του καπιταλισμού. Οπως δήλωσε ακόμα ένας κορυφαίος θεωρητικός των γερμανικών συνδικάτων:
«Δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανέναν ότι η εργατική τάξη είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος, η καταστροφή του οποίου σημαίνει και τη δική της καταστροφή, συνεπώς, το μεγάλο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να επιτύχει, με τον καθορισμό της θέσης της στο εν λόγω σύστημα, την καλυτέρευση της συνολικής κοινωνικής δομής, η οποία, επίσης, αντιστοιχεί στην καλυτέρευση της δικής της κοινωνικής κατάστασης».
Τον ίδιο τρόπο σκέψης εξέφρασε το Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Βρετανικών Συνδικάτων στην αναφορά του, στο Συνέδριο του Σουόνσι, το 1928, στο σημείο όπου ανέλυε τις τρεις προοπτικές των συνδικάτων, υποστηρίζοντας την τρίτη (τη γραμμή του Μοδισμού υπέρ της συνεργασίας με τον καπιταλισμό) ως την καλύτερη:
«Η τρίτη προοπτική σημαίνει για το συνδικαλιστικό κίνημα την τολμηρή παραδοχή ότι δεν το απασχολεί μόνο η ευημερία της βιομηχανίας, αλλά ότι θα αρθρώσει λόγο για την πορεία που αυτή ακολουθεί, ώστε να ασκήσει επιρροή στις νέες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα. Η καταληκτική πολιτική του κινήματος μπορεί να φανεί πολύ πιο χρήσιμη σε μια αποδοτική βιομηχανία από ό,τι σε μια παρατημένη και τα συνδικάτα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους για να προωθήσουν και να καθοδηγήσουν την επιστημονική αναδιοργάνωση της βιομηχανίας καθώς και να αποκτήσουν υλικά πλεονεκτήματα από την εν λόγω διαδικασία».
Βαφτίζοντας κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις ως «σοσιαλισμό»
Η σοσιαλδημοκρατία και τα συνδικάτα που έχει υπό τον έλεγχό της μετατρέπονται, σύμφωνα με τη θεωρία της, σε συστατικά στοιχεία της σύγχρονης καπιταλιστικής οργάνωσης και του καπιταλιστικού κράτους (στην πραγματικότητα, οι Ουέμπ4 είχαν επεξεργαστεί πλήρως το εν λόγω ζήτημα στη θεωρία που ανέπτυξαν, πολύ πριν τον πόλεμο, η οποία διατρέχει τόσο το βιβλίο τους «Η Ιστορία του εργατικού συνδικαλισμού» όσο και το σύνολο του έργου τους). «Η σοσιαλδημοκρατία, σήμερα», επιβεβαίωσε ο Χίλφερντιγκ στο Συνέδριο του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Κίελο, το 1927, «αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του κράτους». «Χωρίς τα συνδικάτα», έγραψε ο Σιτρίν, «δε θα μπορούσε να λειτουργήσει αποδοτικά η βιομηχανία, στις σύγχρονες συνθήκες» (Ου. Μ. Σιτρίν, «Εργατικός Συνδικαλισμός: Το προπύργιο εναντίον του χάους», για την εφημερίδα «Reynolds' News», 4 Σεπτέμβρη 1932).
Κάθε εξέλιξη στην οργάνωση και την ενίσχυση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της δικτατορίας του χαιρετίζεται, συνεπώς, ως έλευση του «σοσιαλισμού». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στήριξη του Εργατικού Κόμματος στη «δημόσια επιχείρηση» (καπιταλιστικό τραστ υπό κρατική προστασία, με εγγυημένα μερίσματα στους μετόχους) ως μορφή σύγχρονου σοσιαλισμού, δείγμα της οποίας αποτελεί το Διάταγμα για τη Μεταφορά Επιβατών στο Λονδίνο, το οποίο εισήγαγε η κυβέρνηση των Εργατικών και υλοποίησε η κυβέρνηση των Συντηρητικών, ενώ επιδοκιμάστηκε από το Εργατικό Κόμμα ως θρίαμβος του «σοσιαλισμού». Για το εν λόγω ζήτημα, οι συντηρητικοί «Times» δηλώνουν:
«Οι κυριότερες αντιρρήσεις που εγείρονται μπορούν να χωριστούν σε τρεις ομάδες με κύριους τίτλους: Το νομοσχέδιο είναι "σοσιαλιστικό", δημιουργεί επικίνδυνο μονοπώλιο, θα αυξήσει το κόστος μεταφοράς. Καμιά από τις προαναφερόμενες κρίσεις δεν αντέχει στην παρατεταμένη εξέταση. Είναι αλήθεια ότι το νομοσχέδιο, στην αυθεντική μορφή του, αποτελεί προϊόν σοσιαλιστικής κυβέρνησης και ότι ο τότε υπουργός Μεταφορών, ο κ. Μόρισον, παραλίγο να επιτύχει την τελεσίδικη καταδίκη του, καθώς το αποκαλούσε θρίαμβο του σοσιαλισμού. Πώς, στ' αλήθεια, προκύπτει στη συζήτηση ο σοσιαλισμός; Πού διαφέρει επί της αρχής το νέο εγχείρημα στις μεταφορές από τα ισχύοντα στην Κεντρική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ή την Αυτοκρατορική Εταιρία Επικοινωνιών, οι οποίες αποτελούν αμφότερες δημιουργήματα Συντηρητικής κυβέρνησης; Ομοια με εκείνες, αποτελεί θεσμοθετημένο μονοπώλιο και συνεπώς υπόκειται, ως ένα βαθμό, σε δημόσιο έλεγχο, ωστόσο, ανήκει σε ιδιώτη, όχι στο δημόσιο.» («Times», κύριο άρθρο «Νομοσχέδιο για τη Μετακίνηση στο Λονδίνο», 1 Δεκέμβρη 1932).
Είναι φανερό ότι η «δημόσια επιχείρηση» του Εργατικού Κόμματος και της σοσιαλδημοκρατίας έχει επί της αρχής μεγάλες ομοιότητες με τη φασιστική «επιχείρηση» ως σύστημα βιομηχανικής οργάνωσης.
Σε αυτή τη βάση, η σοσιαλδημοκρατία υπερασπίζει τις σύγχρονες εξελίξεις στο μονοπωλιακό καπιταλισμό, σα να επρόκειτο ήδη για την έλευση του «σοσιαλισμού». Οπως δήλωσε ο Ντίτμαν, ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στο συνέδριο του κόμματος στο Μάγκντεμπουργκ:
«Δε ζούμε πλέον στον καπιταλισμό, ζούμε στην περίοδο μετάβασης στο σοσιαλισμό, από οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής άποψης... Στη Γερμανία, έχουμε δεκαπλάσιες σοσιαλιστικές κατακτήσεις να υπερασπίσουμε σε σύγκριση με τη Ρωσία».
Οι σωτήρες του καπιταλισμού ξανά επί το έργον - όλο και πιο κοντά στο φασισμό
Η παγκόσμια οικονομική κρίση κατάφερε βαρύ χτύπημα στη συγκεκριμένη ιδεολογία. Ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία προσαρμόστηκε στην κρίση, διευρύνοντας τις θεωρίες της. Ηταν αναγκαίο τώρα, δήλωνε, να «σωθεί» ο καπιταλισμός από την απειλή του χάους και της προλεταριακής επανάστασης. Το Συνέδριο του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Λειψία, το 1931, έδωσε το σύνθημα: «Πρέπει να γίνουμε οι γιατροί του πάσχοντος καπιταλισμού». Ο Βαντερβέλντε, πρόεδρος της Δεύτερης Διεθνούς, διακήρυξε στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Βελγίου, το 1932:
«Το καπιταλιστικό σύστημα εμφανίζει ρωγμές σε όλες τις πλευρές του. Μπορεί να σωθεί μόνο με σοβαρά και επείγοντα μέτρα. Βρισκόμαστε στην ενδέκατη ώρα. Φροντίστε το προλεταριάτο να μην γκρεμίσει, ως άλλος Σαμψών, τις κολόνες του ναού» (Ε. Βαντερβέλντε, «Le Peuple», 7 Μάη 1932).
Μάλιστα, ο Γάλλος σοσιαλιστής, Μοντέλ, είχε ήδη διακηρύξει, πριν την κρίση («Republique Sociale», 15 Νοέμβρη 1928): «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα παρουσιαστεί ως το μοναδικό ικανό να σώσει την αστική κοινωνία».
Με το σύνολο αυτής της τακτικής και προπαγάνδας καθίσταται εμφανές ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα προετοίμαζε και προλείανε, στην πράξη, το δρόμο για την έλευση του φασισμού και των αντιλήψεών του. Και πράγματι, ακόμα και μετά από τη νίκη του φασισμού, ο Λάιπαρτ, ηγέτης του γερμανικού συνδικαλισμού, χρησιμοποίησε ευθέως την ίδια επιχειρηματολογία προκειμένου να αποδείξει ότι ο συνδικαλισμός θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός από το φασισμό ως όργανο υποταγμένο στη φασιστική δικτατορία:
«Τα συνδικάτα έχουν εξελιχτεί σε οργανωμένη αυτοβοήθεια της εργατικής τάξης και κατά την πορεία της ιστορίας τους, λόγω φυσικών αιτιών, συγχωνεύονται όλο και περισσότερο με το κράτος.
Το κοινωνικό καθήκον των συνδικάτων πρέπει να εκπληρώνεται υπό οποιαδήποτε μορφή κρατικού συστήματος...
Τα συνδικάτα είναι σε πλήρη ετοιμότητα, ακόμα και πέραν του πεδίου των μισθών και των συνθηκών εργασίας, να προχωρήσουν σε μόνιμη συνεργασία με τις εργοδοτικές οργανώσεις.
Η κρατική επίβλεψη σε μια τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να συμβάλλει σε ορισμένες περιπτώσεις στην άνοδο της αξίας της και στην ευκολότερη εφαρμογή της.
Τα συνδικάτα δεν απαιτούν να ασκούν ευθέως επιρροή στην κρατική πολιτική. Το μοναδικό καθήκον τους, από αυτή την άποψη, μπορεί να είναι να θέτουν τα δίκαια αιτήματα των εργατών υπόψη της κυβέρνησης, αναφορικά με τα μέτρα της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής και τη νομοθεσία, καθώς και να υπηρετούν την ίδια και το Κοινοβούλιο, συμβάλλοντας με τη γνώση και την εμπειρία τους».
Αυτή ήταν η επίσημη διακήρυξη του γερμανικού συνδικαλισμού, το Μάρτη του 1933, προσφερόμενος να συμμαχήσει με τη φασιστική δικτατορία. Εγινε δεκτή με εκφράσεις πόνου και αγανάκτησης από το σοσιαλδημοκρατικό Τύπο εκτός Γερμανίας, ως «επαίσχυντη συνθηκολόγηση». Ωστόσο, η τακτική που διατυπώνεται στο ζήτημα συνδικαλισμός και κράτος είναι απολύτως ταυτόσημη με την επιχειρηματολογία του Σιτρίν στη Βρετανία, του Γκριν στις Ηνωμένες Πολιτείες και του Ζουό στη Γαλλία.
Μπορεί να συγκριθεί με την πρόταση του Μουσολίνι, το 1921, για ενδεχόμενη συμμαχία της ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατίας με το φασισμό:
«Στο πεδίο της κοινωνικής νομοθεσίας και της καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής για την εργατική τάξη, οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν απρόσμενους συμμάχους στο φασισμό. Η διάσωση της χώρας μπορεί να διασφαλιστεί, όχι με την κατάπνιξη της αντίθεσης μεταξύ φασισμού και σοσιαλισμού, αλλά με τη συμφιλίωσή τους εντός Κοινοβουλίου. Μια συνεργασία με τους σοσιαλιστές είναι αρκετά πιθανή, ιδιαιτέρως σε πιο προχωρημένο στάδιο, όταν η αποσαφήνιση των ιδεών και των τάσεων, για την οποία εργάζεται σήμερα το Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα έχει ολοκληρωθεί. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη Αδιάλλακτων και Ρεφορμιστών Σοσιαλιστών, στο ίδιο κόμμα, θα αποβεί αδύνατη με το πέρασμα του χρόνου. Επανάσταση ή μεταρρύθμιση προκύπτει από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας». (Μουσολίνι, «Popolo d' Italia», 22 Μάη 1921).
Η πορεία των γεγονότων κατέστησε αυτή την ωμή συμμαχία περιττή, αργότερα, ωστόσο, ο Μουσολίνι θα θέσει τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, τον Ντ' Αραγκόνα και τους συνεργάτες του, στην υπηρεσία του.
Αντί επιλόγου: τα πέντε εγκλήματα της σοσιαλδημοκρατίας εναντίον της εργατικής τάξης
Η σοσιαλδημοκρατία, συνεπώς, προετοίμασε ιδεολογικά το δρόμο για το φασισμό: Καταρχήν, εγκαταλείποντας ή αλλοιώνοντας το μαρξισμό, δεύτερον, αρνούμενη το διεθνισμό και προσδένοντας τους εργάτες στην υπηρεσία του «δικού τους» ιμπεριαλιστικού κράτους, τρίτον, πολεμώντας τον κομμουνισμό και την προλεταριακή επανάσταση, τέταρτον, παραποιώντας το «σοσιαλισμό» ή χρησιμοποιώντας αορίστως «σοσιαλιστικές» φράσεις («η νέα κοινωνική ευταξία», η «κοινοπολιτεία», «η βιομηχανία ως δημόσια υπηρεσία» κλπ.) για να καλύψει το μονοπωλιακό καπιταλισμό, πέμπτον, υπερασπίζοντας την ταξική συνεργασία και την ενσωμάτωση των οργανώσεων της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό κράτος. Ολα αυτά παρέχουν την ιδεολογική βάση και τα θεμέλια του φασισμού, ο οποίος αντιπροσωπεύει το τελικό στάδιο της πολιτικής που επιζητά την πλήρη αφομοίωση της εργατικής τάξης, δεμένης χειροπόδαρα, στον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος. Το σύνολο αυτής της προπαγάνδας και τακτικής που ακολούθησε η σοσιαλδημοκρατία έσπειρε σύγχυση, αποδυνάμωσε και τσάκισε την ταξικά συνειδητή σοσιαλιστική θεώρηση όλων εκείνων των εργατών που επηρέαζε, εμπόδισε τη διάδοση της επαναστατικής μαρξιστικής αντίληψης, εξέθρεψε φασιστικές εν μέρει ιδέες περί εθνικισμού, ιμπεριαλισμού και ταξικής συνεργασίας, και συνεπώς άφησε τις μάζες να γίνουν εύκολη λεία για το φασισμό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 Γκιουζέπε Ματσίνι (1805-1872). Ιταλός επαναστάτης, ηγετική φυσιογνωμία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος για την ένωση και ανεξαρτησία της Ιταλίας, έντιμος και ένθερμος θιασώτης δημοκρατικών και λαϊκών ιδεωδών. Υπήρξε ιδρυτής της μυστικής πατριωτικής οργάνωσης «Νέα Ιταλία», η οποία αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να πραγματοποιήσει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Η αχίλλειος πτέρνα του ήταν ότι ο Ματσίνι, στην προσπάθειά του να συσπειρώσει τόσο τους φιλελεύθερους ευγενείς και αστούς γαιοκτήμονες όσο και τις καταπιεζόμενες μάζες των εργατών και αγροτών σε ενιαίο μέτωπο, πίστευε πως η κατάργηση της κοινωνικής ανισότητας θα αποτελούσε απόρροια της ειρηνικής συνένωσης κεφαλαίου - εργασίας μέσω της δημιουργίας παραγωγικών συνεταιρισμών.
2 Ζορζ Σορέλ (1847-1922). Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, θεωρητικός του αναρχοσυνδικαλισμού. Ο Σορέλ απέρριπτε τους θεσμούς του αστικού κράτους (τη δημοκρατία, την ηθική, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ.) και πίστευε ότι, σε καθεστώς βαθιάς κρίσης, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα διασωζόταν μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ωστόσο, θεωρούσε την επανάσταση μια αυθόρμητη και διόλου ορθολογική λαϊκή έκρηξη, υποκινούμενη από κοινωνικούς μύθους. Πίστευε πως η επανάσταση είχε τις ρίζες της στην ηθική αξία της βίας, η οποία αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σύμφωνα με τον Σορέλ, οι φορείς των σοσιαλιστικών ιδεών δεν ήταν τα κόμματα αλλά τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ενώσεις.
3 Θίομπαλντ Μπέθμαν-Χόλβεγκ (1856-1921). Γερμανός πολιτικός ο οποίος διετέλεσε Καγκελάριος της χώρας την περίοδο 1909-1917.
4 Ο συγγραφέας αναφέρεται στο ζεύγος Σίντνεϊ και Βεατρίκη Ουέμπ (Σίντνεϊ Ουέμπ 1859-1947, Βεατρίκη Ουέμπ 1858-1943). Αγγλοι οικονομολόγοι, κοινωνικοί παράγοντες και θεωρητικοί του εργατικού συνδικαλισμού και του φαβιανού σοσιαλισμού. Απέρριπταν την ταξική πάλη και πίστευαν ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας θα λυνόταν μέσω της προοδευτικής ανάπτυξης των συνεταιρισμών σε ομοσπονδιακό επίπεδο, οι οποίοι θα δραστηριοποιούνταν στην αγορά των μεγάλων αγροτικών - κτηνοτροφικών εκτάσεων και των εργοστασίων, της ενίσχυσης των εργατικών συνδικάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget