08/17/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην
 τιμολόγηση του νερού
Η περίπτωση της Ιρλανδίας παρουσιάζεται συχνά από τους οπαδούς του ευρωμονόδρομου ως το παράδειγμα χώρας, όπου η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων οδήγησε σε έξοδο από την κρίση. Ετσι ονομάζουν την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη του 2013. Στα δύο χρόνια που πέρασαν η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι πράγματι το κεφάλαιο βγήκε προσωρινά από την κρίση αλλά τα λαϊκά στρώματα είδαν τη ζωή τους να χειροτερεύει. Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας, από το 2011, του κεντροδεξιού Fine Gael και του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Labour) και τα όργανα της ΕΕ προβάλλουν ότι η Ιρλανδία θα έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια του 2015. Το υπουργείο Οικονομικών της Ιρλανδίας δεν ανακοίνωσε μόνο αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 1,4% στο δεύτερο, σε σχέση με το πρώτο, τρίμηνο του 2015. Αναθεώρησε, επίσης, στο 5,2% το ρυθμό ανάπτυξης καθ' όλη τη διάρκεια του 2014, από το 4,8% που είχε ανακοινωθεί αρχικά.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη αποδίδεται στο ότι πρόκειται για μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρά το μικρό μέγεθός της και στις φορολογικές συμφωνίες που έχει συνάψει με μεγάλους ομίλους, όπως η «Google» και η «Apple», όπως και στην ενίσχυση της κατανάλωσης και τιςεξαγωγές κατά 2,3% και 1,2%, αντίστοιχα.
Ετσι, στον αγγλοσαξονικό Τύπο και στο δικό μας αστικό Τύπο (βλέπε «Καθημερινή», «Ναυτεμπορική» κ.λπ.) εμφανίζονται ρεπορτάζ περί «επαναφοράς του κέλτικου τίγρη», όπως ονομαζόταν η Ιρλανδία όταν ήταν ο «παράδεισος» για τις πολυεθνικές (σε τομείς της νέας τεχνολογίας, του φαρμάκου κ.λπ.), ιδιαίτερα δε τις αμερικανικές από το 1987 έως το 2001 και την περίοδο του «μπουμ» στον κατασκευαστικό τομέα. Και βέβαια το «ιρλανδικό θαύμα» στηρίχτηκε στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Μετά την καπιταλιστική ανάπτυξη ακολούθησε το 2008 και το σκάσιμο της «φούσκας» των ακινήτων στις ΗΠΑ, που επηρέασε την κατάσταση στην Ιρλανδία, όπου υπήρχαν αμερικανικά κεφάλαια (τράπεζες, επιχειρήσεις) και υπήρξε μια καθίζηση των μισθών, που έφτασε το 20% την περίοδο που η αστική κυβέρνηση, το 2010, σύναψε μνημόνιο με την τρόικα και δάνειο 67 δισ. ευρώ. Το κεφάλαιο βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει ακόμα περισσότερο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και εξασφάλισε την ταξική συνεργασία από τα συμβιβασμένα εργατικά συνδικάτα, τύπου ΓΣΕΕ. Ετσι, σε αυτά τα σμπαραλιασμένα δικαιώματα «πατάει» η σημερινή ανάκαμψη.
Χειροτερεύει η θέση των λαϊκών στρωμάτων
Η «προίκα» της ταξικής συνεργασίας των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων» του «Εθνικού Κέντρου Συνεργασίας», όπως ονομάζεται, είναι οι χαμηλοί μισθοί, η ενίσχυση της ευέλικτης απασχόλησης των λεγόμενων «μηδενικών συμβολαίων», που συγκαλύπτουν επίσης την ανεργία, που εμφανίζεται γύρω στο 15%. Ο πραγματικός λόγος όμως της παρουσιαζόμενης μείωσης της ανεργίας είναι το γεγονός ότι πολλοί νέοι που ήταν άνεργοι έχουν οδηγηθεί στη μετανάστευση, ενώ οι 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι από 35 χρόνων και πάνω απασχολούνται στα λεγόμενα «μίνι τζομπς» (αντίστοιχα με αυτά στη Γερμανία), δηλαδή ουσιαστικά φυτοζωούν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.
Επίσης, καθιερώθηκε και ισχύει η «ευελιξία στον τρόπο πληρωμής», δηλαδή η δυνατότητα της εργοδοσίας να πληρώνει είτε με τη μορφή της «συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη, είτε με το μοίρασμα μετοχών». Ταυτόχρονα, χτυπήθηκαν τα επιδόματα και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα με αύξηση των ορίων, που σταδιακά θα φτάσουν τα 67 χρόνια μέχρι το 2022. Υπήρξαν νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρος «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα). Επίσης, παράλληλα με τη μείωση των κοινωνικών παροχών, τις περικοπές σε Παιδεία και Υγεία που εφαρμόστηκαν για να παραμείνουν, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας δηλώνει ότι κάθε χρόνο πρέπει να εξασφαλίζονται 8 δισεκατομμύρια ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους. Παρά το τέλος του προγράμματος της τρόικας το δημόσιο χρέος θα είναι το 2020 στο 122% του ΑΕΠ από το 94% που ήταν όταν η χώρα μπήκε στο μνημόνιο το 2010.
Χαρακτηριστική είναι η θέσπιση τιμολογίου στην ύδρευση που έως τώρα πληρωνόταν έμμεσα με τη γενική φορολογία, ενώ τώρα ουσιαστικά ιδιωτικοποιείται και θα περάσει σε χέρια πολυεθνικών.
Η τιμολόγηση άρχισε από φέτος το Γενάρη και ο διακηρυγμένος στόχος είναι να βγουν από τις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών από 300 έως 500 ευρώ το χρόνο, ανάλογα με την κατανάλωση, μέτρο που εντάσσεται στο επταετές πακέτο λιτότητας, ύψους 30 δισ. ευρώ, που θα πληρώσει ο λαός. Το ζήτημα αυτό έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο κίνημα με την επωνυμία «Δικαίωμα στο Νερό» (Right2water), που αντιδρά και καλεί τους εργαζόμενους να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς, ωστόσο είναι φανερό ότι το κίνημα αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευτούν διάφορες διαχειριστικές δυνάμεις, τύπου Σιν Φέιν (που εμφανίζεται ως ο ΣΥΡΙΖΑ της Ιρλανδίας) για να το χειραγωγήσουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ακόμα, προωθείται η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ιρλανδικού αερομεταφορέα «Aer Lingus».
Προοπτική μόνο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου

Το παράδειγμα της Ιρλανδίας αποδεικνύει περίτρανα ότι η ταξική συνεργασία, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, φέρνει τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Αυτό το συμπέρασμα είναι χρήσιμο όχι μόνο για τους Ιρλανδούς εργαζόμενους αλλά και για τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας που ξεγελάστηκαν από τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έταζε ευημερία μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Επίσης, τώρα που ξεφτίζει η αντιμνημονιακή ρητορική του, επιχειρείται η χειραγώγηση του λαϊκού κόσμου να γίνει μέσα από τα νέα παραμύθια που προωθούν οι διάφορες δυνάμεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» και άλλοι οπαδοί της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, όπου το κεφάλαιο και η εξουσία του μένουν ανέπαφα. Αρα, αυτό που απαιτείται είναι η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών με βάση τις δυνατότητες της εποχής να συνδεθεί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει σήμερα διεκδίκηση κάλυψης όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης, κατάργησης όλου του αντεργατικού, αντιλαϊκού οπλοστασίου, ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.

Μπ. Ομπάμα
«Σύμφωνα με τα πρακτικά της διήμερης συνεδρίασης της αρμόδιας επιτροπής για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, που έλαβε χώρα στις 16 και 17 Ιουνίου 2015, οι αξιωματούχοι της Fed χρειάζονται περισσότερα σημάδια ενδυνάμωσης της αμερικανικής οικονομίας προτού προχωρήσουν σε αύξηση των επιτοκίων. Συγκεκριμένα, εννέα από τα δέκα μέλη υποστήριξαν πως θα χρειαστεί να υπάρξουν περισσότερες ενδείξεις για ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη, συνεχιζόμενη βελτίωση της αγοράς εργασίας και αύξηση του πληθωρισμού προς το επίπεδο - στόχο της Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε η Fed να προβεί σε πιο σφικτή νομισματική πολιτική. Επιπρόσθετα, τα πρακτικά της συνεδρίασης του Ιουνίου αποκαλύπτουν την ανησυχία των αξιωματούχων αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και το ρυθμό ανάπτυξης στην Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Σύμφωνα με τις αναθεωρημένες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίες δημοσιεύτηκαν νωρίτερα στην εβδομάδα, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας των ΗΠΑ αναμένεται να αυξηθεί οριακά στο 2,5% φέτος (χαμηλότερα από 3,1% που αναμενόταν τον Απρίλιο) από 2,4% το 2014, ενώ το 2016 προβλέπεται να παρουσιάσει περαιτέρω ανάκαμψη στο 3,0% (έναντι 3,1% προηγουμένως)».(«Καθημερινή» 10/7/2015).

Το ζήτημα της νομισματικής πολιτικής της Fed με το ερώτημα πότε θα αυξήσει τα επιτόκιά της, βρίσκεται σε συνεχή συζήτηση στα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ, από τις αρχές του 2014. Αφενός ως ένα από τα μέτρα που θα βάλουν τέλος στη χαλαρή νομισματική πολιτική που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ προκειμένου να ενισχυθεί η ανάκαμψη της οικονομίας από την καπιταλιστική κρίση, που επίσης θα ήταν απόδειξη ότι έχουν περάσει οι κίνδυνοι επιστροφής σε ύφεση και κρίση, και αφετέρου από τις επιπτώσεις που έχει μια τέτοια εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία. Ως προς αυτό το τελευταίο, εκτιμάται από διεθνείς διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, ότι μια αύξηση των επιτοκίων της Fed θα ωθήσει σε φυγή κεφαλαίων από τις λεγόμενες αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες προς τις ΗΠΑ. Και αν συμβεί αυτό, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Πράγματι από πέρσι το ΔΝΤ προειδοποιεί τη Fed να αντιμετωπίσει με πολλή προσοχή το θέμα της αύξησης των επιτοκίων. Γιατί οι καπιταλιστικές οικονομίες έχουν τόσο βαθιά αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους, που η φυγή κεφαλαίων από μια ισχυρή οικονομία, όπως οι αναδυόμενες, σε μια άλλη ισχυρή την ενισχύει μεν, αλλά υπονομεύει τις οικονομικές της σχέσεις με αυτήν (π.χ. μειώνει τις εξαγωγές της και τις εισαγωγές από άλλες οικονομίες).
Ποια ανάπτυξη;
Ας δούμε όμως την αιτία του μη τερματισμού και της συνέχισης της πολιτικής χαλάρωσης άρα της μη αύξησης των επιτοκίων: «Χρειάζονται περισσότερες ενδείξεις για ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη» εκτιμούν στη Fed. Και αυτό όταν οι ΗΠΑ βρίσκονται ήδη σε ανάπτυξη με ρυθμό 2,4% το 2014. Τι είναι αυτό που τους κάνει διστακτικούς; Θέλουν περισσότερα σημάδια. Αρα δεν υπάρχει σιγουριά για συνεχή οικονομική ανάπτυξη, δεν υπάρχει σιγουριά ότι εξαλείφθηκαν οι πιθανότητες να πισωγυρίσουν σε ύφεση.
Πράγματι το πρώτο τρίμηνο του 2015, υπήρχε επιβράδυνση, αφού το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 0,2% σε ετήσια βάση. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι παραγγελίες διαρκών αγαθών των ΗΠΑ υποχώρησαν κατά 1,8% τον Μάη. Τους πρώτους πέντε μήνες του 2015, οι επενδύσεις των επιχειρήσεων ήταν 2,6% χαμηλότερες σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2014.
Αρα το πραγματικό πρόβλημα είναι η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ που επιβραδύνεται, ενώ τέτοια πρόβλεψη κάνει τώρα και το ΔΝΤ, 2,5% το 2015, χαμηλότερα από 3,1% που προέβλεπε τον Απρίλη, για τον ίδιο χρόνο. Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η ιδιωτική κατανάλωση κράτησε το ΑΕΠ σε ίδια επίπεδα με το τέταρτο τρίμηνο του 2014, ενώ η μείωση των εξαγωγών ώθησε στην επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης.
Μείωση των εξαγωγών όμως σημαίνει ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε περιδίνηση και όχι σε σταθερή τροχιά εξόδου από την ύφεση και σε ανάπτυξη. Για παράδειγμα, το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι οικονομίες της Ευρωζώνης και της Κίνας, ωστόσο αποτελούν και οι δύο πηγές κινδύνου. Η Κίνα βρίσκεται σε συνεχή επιβράδυνση, 7% και κάτω, ενώ η Ευρωζώνη σε στασιμότητα με τάση ανάκαμψης, αλλά ασταθούς, αφού Γαλλία, Ιταλία βρίσκονται σε στασιμότητα ενώ η Γερμανία που είχε ανάπτυξη βρίσκεται σε επιβράδυνση και μάλιστα με μείωση της βιομηχανικής παραγωγής της.
Ουσιαστικά όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι δε γίνονται καπιταλιστικές επενδύσεις στις ΗΠΑ, ενώ υπάρχει και μείωση της παραγωγής σε ορισμένους τομείς, όπως η Ενέργεια και μάλιστα το πετρέλαιο και λόγω μείωσης της τιμής και λόγω μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης, ακριβώς λόγω στασιμότητας ή πιο σωστά μιας ελάχιστης μόνο και εύθραυστης ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας.
Ετσι σύμφωνα με την αμερικανική Υπηρεσία Πληροφορίας Ενέργειας, μειώνεται η παραγωγή πετρελαίου, αφού μειώθηκαν κατά 42 οι πετρελαιοπηγές που είναι σε λειτουργία, σήμερα είναι λιγότερες και από το 2010. «Οδεύουμε προς έναν αναπόφευκτο γκρεμό», λόγω της μείωσης των εξεδρών γεώτρησης, λέει ο Carl Larry, επικεφαλής αγοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου της «Frost & Sullivan».
Επίσης, αρνητική επίδραση είχε στην αμερικανική αγορά (ελάχιστα στις άλλες) η αναπάντεχη πτώση των λιανικών πωλήσεων τον Ιούνη στις ΗΠΑ, που ανακοίνωσε την Τρίτη το αμερικανικό υπουργείο Εμπορίου.
Η πτώση οφείλεται στη σημαντική κάμψη που εμφάνισαν οι αγορές αυτοκινήτων και μια σειρά άλλων διαρκών καταναλωτικών αγαθών από τα αμερικανικά νοικοκυριά, εξέλιξη που έκανε πολλούς να σκέπτονται μήπως η οικονομία των ΗΠΑ αρχίσει πάλι να συρρικνώνεται.
Αξεπέραστες αντιφάσεις
Δε γίνονται επενδύσεις, λοιπόν, αλλά έξοδος από την κρίση και καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει βασικά νέες επενδύσεις. Η παγκόσμια οικονομία όμως βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση και με συνεχείς προς τα κάτω τις προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης (επιβράδυνση προβλέπει το ΔΝΤ 3,3% από 3,5% που προέβλεπε τον περασμένο Απρίλη, με δεδομένη την ανάπτυξη της Κίνας στο 6,8%), που δεν μπορεί να απορροφά μεγαλύτερη παραγωγή συγκριτικά με τη σημερινή. Να θυμίσουμε ότι το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ επιμένουν συνεχώς ότι χρειάζεται τόνωση της εσωτερικής ζήτησης, αλλά αυτό απαιτεί τόνωση των εργατικών, των λαϊκών εισοδημάτων. Αν γίνει αυτό, μειώνεται το ποσοστό κέρδους των καπιταλιστών (από την εργατική δύναμη παράγεται η υπεραξία, άρα βγαίνει και το κέρδος). Είναι ενδογενής και αξεπέραστη αντίφαση του καπιταλισμού. Δεν αυξάνουν λοιπόν το εργατικό εισόδημα. Η όξυνση των ανταγωνισμών σε συνδυασμό με τις δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου και την κρίση που δεν έχει γίνει ακόμη παρελθόν, έχει καθηλωμένους τους μισθούς.
Πράγματι στις ΗΠΑ οι μισθοί είναι καθηλωμένοι -όσο και στην περίοδο της κρίσης- και οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις βοηθούν στο να φαίνεται ότι μειώνεται η ανεργία, αφού μειώνονται αριθμητικά οι άνεργοι χωρίς να αυξάνονται οι ώρες δουλειάς στο σύνολο της παραγωγής.
Ο ΟΟΣΑ («Καθημερινή» 7/7/2015) προτείνει επίσης ως διέξοδο για την καπιταλιστική ανάπτυξη την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. Σωστά. Η παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων ή υπηρεσιών στη μονάδα του χρόνου ωθεί στην καπιταλιστική ανάπτυξη, την αύξηση της αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου. Ταυτόχρονα όμως απαιτεί επενδύσεις σε μέσα παραγωγής που να συμβάλουν στην άνοδο της παραγωγικότητας που μπορούν να λειτουργούν παράγοντας με λιγότερο εργατικό δυναμικό. Πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ αναφέρει ότι «οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να αναζωογονήσουν τη διάχυση της καινοτομίας και να συνδράμουν στην καλύτερη χρησιμοποίηση των ταλέντων των εργαζομένων. Αυτό θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη αύξηση της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα μεταφράζεται όχι στο "εργάζομαι σκληρότερα", αλλά στο "εργάζομαι εξυπνότερα". Το χάσμα μεταξύ εταιρειών υψηλής παραγωγικότητας και των άλλων, διευρύνεται τα τελευταία χρόνια, κάνοντας φανερά τα εμπόδια στη διάχυση της καινοτομίας». Επενδύσεις όμως δε γίνονται αφού υπάρχει επιβράδυνση στην παγκόσμια οικονομία.
Ο ΟΟΣΑ προκειμένου να διευκολύνει τις επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής (καινοτομία), γνωρίζοντας ότι αυτό δεν πρόκειται να αυξήσει τις θέσεις εργασίας, προτείνει παράλληλα μεταρρυθμίσεις για ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας. Ετσι στην ίδια έρευνα, «βοηθητικά θα λειτουργούσαν μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και στην πτωχευτική νομοθεσία, ώστε να μην τιμωρείται υπερβολικά η αποτυχία και να ενθαρρύνονται οι επιχειρήσεις να πειραματίζονται με νέες τεχνολογίες. Επιπλέον, ευνοϊκό ρόλο θα διαδραμάτιζαν πολιτικές υπέρ της κινητικότητας των εργαζομένων, καθώς και περισσότερες δημόσιες επενδύσεις στη βασική έρευνα».
Βλέπουμε όμως ότι αυτή η τελευταία επισήμανση, ενώ στις ΗΠΑ εφαρμόζεται, (ευέλικτη αγορά εργασίας), δεν απέτρεψε την επιβράδυνση της οικονομίας. Κέρδη δίνει, ανάκαμψη δεν φέρνει. Είναι άλλο ένα φαινόμενο των αντιφάσεων του καπιταλισμού.
Μονόδρομος για το λαό η αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την κοινωνική

Η συνολική εικόνα της οικονομίας των ΗΠΑ, (το ΔΝΤ εκτιμά ότι συμβάλλει στην επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας), δείχνει τις τεράστιες δυσκολίες της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας να βγει από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, παρά τις διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης που εφαρμόζονται και τις οποίες εναλλάσσουν, πασχίζοντας να εφαρμόζουν πολιτική που να ανταποκρίνεται στη φάση του κύκλου κάθε φορά σε συνδυασμό με την πολιτική φτώχειας και εξαθλίωσης των εργαζομένων. Βεβαίως φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Μονόδρομος λοιπόν για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου για να αντικατασταθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία από την κοινωνική, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, να μπει η οικονομία, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, στην υπηρεσία κάλυψης των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των εργαζομένων.

Στις 25 Αυγούστου 1935, μια μικρή δίστηλη είδηση στην τελευταία σελίδα του 4σελιδου «Ριζοσπάστη» έκανε γνωστό ότι «συγκροτούνται μεγάλα συλλαλητήρια σταφιδοπαραγωγών στην Πελοπόννησο». Το ρεπορτάζ αναφέρει πως οι σταφιδοπαραγωγοί κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια για να απαιτήσουν αναθεώρηση των αποφάσεων του ΑΣΟ - Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός (ζητούσαν να πληρωθούν 3.600 δρχ. το χιλιόλιτρο τη σταφίδα τους, αντί 2.900 δρχ. το χιλιόλιτρο που καθιέρωσε ο ΑΣΟ και η κυβέρνηση, ενώ την ίδια ώρα οι έμποροι πουλούσαν προς 9.000 δρχ. το χιλιόλιτρο). «Κατά τις πληροφορίες μας -αναφέρει ο «Ρ» - θα γίνουν σήμερα συλλαλητήρια στα Φιλιατρά, Κυπαρισσία, Γαργαλιάνους, Πύργο, Πύλο και άλλες πόλεις και χωριά (...) λόγω της αγανάκτησης που επικρατεί, δεν αποκλείεται να συμβούν σοβαρά γεγονότα».
Στις 26 του μήνα, το θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο:«Οι καμπάνες χτύπησαν συναγερμό και οι μαύρες σημαίες υψώθηκαν στον πελοποννησιακό κάμπο. Ενας ολόκληρος παραγωγικός πληθυσμός που με τον ιδρώτα και το αίμα του βγάζει το πολυτιμότερο προϊόν της χώρας μας, ξεχύθηκε σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα στις πόλεις και τα κεφαλοχώρια της Πελοποννήσου, στα Φιλιατρά, στη Κυπαρισσία, στους Γαργαλιάνους και στα άλλα σταφιδικά κέντρα.
Το σύνθημα "3.600 ή θάνατος!", "κάτω ο ληστρικός ΑΣΟ!" συγκέντρωσε χιλιάδες σταφιδοπαραγωγούς, αποφασισμένους να δώσουν και τη ζωή τους για να σταματήσει η κλεψιά και η ληστεία του προϊόντος των.
Η κυβέρνηση, αντίς να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των δουλευτάδων της γης, στέλνει κι άλλους χωροφύλακες για να τρομοκρατήσουν το λαό της Πελοποννήσου, για να πνίξουν στο αίμα τον τίμιο αγώνα του.
Ομως, ο ληστεμένος, ο πεινασμένος, ο αγανακτισμένος πληθυσμός σηκώνει απειλητικά τη ροζιασμένη γροθιά του, αποφασισμένος να νικήσει με κάθε θυσία», αναφέρει το πρώτο θέμα στον «Ρ» στις 26 Αυγούστου.
Το ρεπορτάζ του «Ρ» με τις μάχες με το στρατό
Το ρεπορτάζ του «Ρ» με τις μάχες με το στρατό
Ο «Ριζοσπάστης» βρισκόταν ήδη στην περιοχή, με δύο απεσταλμένους.
Γράφει ο απεσταλμένος στα Φιλιατρά:
«Από ψες το βράδυ, με αυτοκίνητα, ταξί, σκορπίστηκαν σ' όλα τα χωριά φαντάροι που τους έφεραν από την Καλαμάτα για να εμποδίσουν το σημερινό ξεσήκωμα της σταφιδοπαραγωγικής φτωχολογιάς (...) Από πολύ πρωί, από το Χαλαζώνι, το Κατσίμπαλι και άλλα χωριά, ξεκινήσανε κατά εκατοντάδες οι χωριάτες για τα Φιλιατρά. Στις 10 το πρωί, πάνω από 3.500 σταφιδοπαραγωγοί γεμίσανε την πλατεία (...) η αστυνομία, που δεν πρόβλεπε πως θα πλάκωνε από τα χωριά μια τέτοια φουρτουνιασμένη ανθρωποθάλασσα, τα έχασε κυριολεκτικά. Ολα τα μαγαζιά κλείσανε. Οι επαγγελματίες ενώθηκαν με τις μάζες των διαδηλωτών κι έτσι αποτελέσθηκε ένα συλλαλητήριο με 5.000 πρόσωπα (...) όλη τη μέρα τα Φιλιατρά βρίσκονταν σ' έναν πραγματικό συναγερμό. Οι καμπάνες χτυπούσανε εκκωφαντικά, καλώντας το λαό των Φιλιατρών να εκδηλώσει την αλληλεγγύη του με τους τίμιους σταφιδοπαραγωγούς. Το απόγευμα στις 3, ενώ περνούσε ο ταγματάρχης της χωροφυλακής, η αγανακτισμένη μάζα ξέσπασε σε αποδοκιμασίες, γιατί ο ταγματάρχης είχε τηλεφωνήσει στο νομάρχη της Καλαμάτας ότι οι συγκεντρωμένοι είναι όλοι τους παιδαρέλια. Κυνηγήθηκε από τους διαδηλωτές και αναγκάσθηκε να κλεισθεί στην αστυνομία».
Το πρωτοσέλιδο του «Ρ» με την ανταπόκριση από τη Μεσσηνία
Το πρωτοσέλιδο του «Ρ» με την ανταπόκριση από τη Μεσσηνία
Και ο απεσταλμένος στην Κυπαρισσία: «Εγινε συγκέντρωση με 3.500 σταφιδοπαραγωγούς, οι οποίοι κάψανε με εκδηλώσεις αγανάκτησης τα χαρτιά του ΑΣΟ. Μια στεντόρεια φωνή βγαίνει από τα στήθια των ακατάβλητων σταφιδοπαραγωγών. "Ζητάμε να καταργηθούν τα χρέη"».
Η κατάσταση βρισκόταν ήδη εκτός ελέγχου για την κυβέρνηση. Πεντακόσιοι αγρότες της Πυλαίας που ήτανε έτοιμοι να κατέβουν ένοπλοι στην Καλαμάτα δεν κατέβηκαν, για να συγχρονίσουν την κάθοδό τους μαζί με τους άλλους σταφιδοπαραγωγούς της περιφέρειας την ερχόμενη Κυριακή. Κι όμως, ο στρατός που είχε σταλεί από την Καλαμάτα, διατάχτηκε να πυροβολήσει. Ο υπουργός Εσωτερικών απείλησε με εφαρμογή στρατιωτικού νόμου. Τα τηλεγραφήματα φτάνουν κυριολεκτικά «επί του πιεστηρίου» στον «Ρ»:
Διαβάζουμε: «12 τα μεσάνυχτα: Στις 7 το βράδυ, 10.000 συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Πύλου. Δύναμη στρατού ζήτησε να διαλυθούν. Στην άρνησή τους ο στρατός πυροβόλησε στο ψαχνό. Σκοτώθηκαν δυο και τραυματίστηκαν πέντε. Η δολοφονική επίθεση αποτέλεσε το σύνθημα μιας ορμητικότατης επίθεσης του αγανακτισμένου όγκου των σταφιδοπαραγωγών κατά των ενόπλων κρατικών δυνάμεων. Εγινε σωστή μάχη. Ρίχτηκαν πάνω από 1.000 πυροβολισμοί. Τελικά η αγανακτισμένη μάζα κατόρθωσε να υπερφαλαγγίσει τις ένοπλες δυνάμεις και να τις τρέψει σε άτακτη φυγή. Ολα τα εργατικά σωματεία καλούν σε έκτακτες συνελεύσεις με θέμα 24ωρη απεργία για ενίσχυση του αγώνα των σταφιδοπαραγωγών».
Ο ματωμένος απολογισμός στο ρεπορτάζ του «Ρ»
Ο ματωμένος απολογισμός στο ρεπορτάζ του «Ρ»
Στις 28 Αυγούστου, ο «Ρ» πληροφορεί για την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Διατάχτηκε η 4η Μεραρχία Ναυπλίου και η Μεραρχία Πατρών να πάνε στη Μεσσηνία. Απαγορεύεται η κυκλοφορία αθηναϊκών εφημερίδων στη Μεσσηνία και η κυβέρνηση μιλάει ήδη για «κομμουνιστική υποκίνηση».
Ο «Ρ» με κύριο άρθρο του σημειώνει: «Οχι, δε θα συγκαλύψετε τα εγκλήματά σας. Ο εργαζόμενος λαός θα υπερασπίσει με όλες του τις δυνάμεις τους σταφιδοπαραγωγούς. Γιατί ο αγώνας τους είναι και δικός του».
Γίνεται γνωστό ότι από τον Πειραιά αναχώρησε το αντιτορπιλικό «Πάνθηρ» για Καλαμάτα. Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, οι εφημερίδες κυκλοφορούν άσπρες από τη λογοκρισία. Οι ειδήσεις φτάνουν πια μετρημένες.
Στις 29 Αυγούστου, γίνεται γνωστή η κυβερνητική ανακοίνωση ότι «η τάξις αποκαθίσταται! Επιτυγχάνεται η διάλυσις των χαμινίων και κομμουνιστών».
Ο «Ρ» γράφει: «Απ' τη Θράκη και τη Μακεδονία ως την Πυλία και την Κρήτη, ο πόλεμος είναι κηρυγμένος, πότε κρυφός και πότε φανερός, μα πάντα άγριος και φοβερός (...) ανάμεσα σ' αυτούς που δουλεύουν, παράγουν και πεινούν και σε κείνους που κάθονται, οργιάζουν και πλουταίνουν (...) Από κανέναν δεν πρέπει να περιμένουμε σωτηρία, εμπιστοσύνη μόνο στην οργανωμένη δύναμη και στη μαχητική δράση μας. Ούτε λεφτό να μην ξεχνάμε ότι δίχως αγώνες και θυσίες σαν τους αγώνες των σταφιδοπαραγωγών, ο λαός δε θα βρει ποτέ το δίκιο του».
Στις 30 Αυγούστου, οι σκοτωμένοι είναι τρεις, ένοπλα τμήματα οργιάζουν σ' όλο το νομό. Παρ' όλα αυτά, στον Πύργο γίνεται συλλαλητήριο: «Σήμερα ο Πύργος βρέθηκε ζωσμένος από στρατό και χωροφύλακες. Περιπολίες, πολυβόλα και λόγχες έβλεπες παντού. Η αστυνομία κατάσχεσε 7.000 προκηρύξεις της επιτροπής του συλλαλητηρίου. Παρ' όλα αυτά, όσοι μέναν μέσα στον Πύργο κι όσοι είχαν έλθει πριν αποκλεισθούν οι δρόμοι, πλημμύρισαν την κεντρική πλατεία, στις 9.30 οι επαγγελματίες έκλεισαν τα μαγαζιά τους» αναφέρεται στην ανταπόκριση του «Ρ».
Η σύνδεση με τους εργατικούς αγώνες
Στις 26 Αυγούστου 1935, το κύριο άρθρο του «Ρ» συνδέει τον αγώνα των φτωχών σταφιδοπαραγωγών με τις εργατικές απεργίες. Με τίτλο «Μπροστά σε καινούργιους αποφασιστικούς αγώνες», γράφει:
«Ο απεργιακός αναβρασμός ανεβαίνει, αγκαλιάζοντας τον ένα μετά τον άλλο ολοένα και περισσότερους εργατικούς κλάδους. Πλάι στους λατόμους που οκτώ μέρες τώρα παλεύουν με πείσμα, αντιμετωπίζοντας ηρωικά τη φασιστική τρομοκρατία και τις δολοφονικές προκλήσεις των αρχών, ετοιμάζονται να ριχτούν στο στίβο της απεργιακής πάλης οι κεραμοποιοί της Αθήνας - Πειραιά - Περιχώρων, οι μαρμαράδες, οι μπετατζήδες και άλλοι οικοδομικοί κλάδοι της χώρας μας. Οι εργάτες οικοδόμοι όλης της χώρας σπρωχνόμενοι από την αδυσώπητη ανάγκη της ζωής, την ακρίβεια που τους αφανίζει, την αισχρή παραβίαση, με τη συνενοχή των αρχών, της εργατικής νομοθεσίας, την έλλειψη ταμείου ανεργίας, βρίσκουν τον τρόπο να συνενώσουν τις δυνάμεις τους, σχηματίζουν πανελλαδικά το ενιαίο μέτωπο πάλης, κατεβαίνουν την ερχόμενη Τετάρτη σε πανοικοδομική πανελλαδική απεργία. Από την Καλαμάτα φτάνουν τα μηνύματα ότι οι μυλεργάτες κατεβαίνουν σήμερα σε απεργιακό αγώνα. Και οι ναυτεργάτες με επικεφαλής την ηρωική Ναυτεργατική τους Ενωση, παρά τις κωλυσιεργίες ορισμένων κακών αρχηγών τους, σχηματίζουν το ενιαίο μέτωπό τους και ετοιμάζονται περί τα τέλη του Αυγούστου για την πανναυτεργατική απεργία.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σημερινού απεργιακού κύματος είναι ότι συμπίπτει χρονικά με το αγροτικό κίνημα της Πελοποννήσου. Ολόκληρος ο πελοποννησιακός κάμπος ανάβει από τους αγώνες και τα συλλαλητήρια των σταφιδοπαραγωγών. Τα πλήθη των σταφιδοπαραγωγών, ενωμένα με τους εργάτες και τους επαγγελματίες που κλείνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης τα μαγαζιά τους (...), διαδηλώνουν μαχητικά με μαύρες σημαίες, αντιμετωπίζουν με πειθαρχία και ψυχραιμία όλες τις οργανωμένες προκλήσεις των αρχών, αποφασισμένοι να επιβάλουν τα αιτήματά τους, την τιμή των 3.600 δρχ. κατά χιλιόλιτρο (...) Το γεγονός αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία, όταν ακόμα έχουμε υπόψη μας ότι δεν πρόκειται για μια απλή χρονική σύμπτωση στην πάλη των εργατών και των σταφιδοπαραγωγών, αλλά ακόμα ότι η αλληλεγγύη μεταξύ τους σφυρηλατείται καθημερινά, με τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των οργανώσεων των εργατών και αγωνιζομένων σταφιδοπαραγωγών.
Οι απεργίες που ξέσπασαν και όσες ωριμάζουν και τα συλλαλητήρια των σταφιδοπαραγωγών της Πελοποννήσου αποτελούν την πιο πανηγυρική αποδοκιμασία της πολιτικής της αντιλαϊκής κυβέρνησης. Είναι η πιο έμπρακτη διαμαρτυρία ενάντια στην κατάντια, την πείνα, τον αφανισμό και την εξαθλίωση που τους έφερε η σημερινή κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ξετσίπωτα όλους τους ληστές και εκμεταλλευτές του ψωμιού τους».

«Και οι δήμιοι πεθαίνουν»
Με αφορμή την επέτειο θανάτου του μεγάλου διανοητή και δημιουργού Μπέρτολτ Μπρεχτ (14/8/1956), η «New Star» παρουσιάζει μέχρι τις 19 Αυγούστου, στην «Αλκυονίδα» (Ιουλιανού 42-46, τηλ. 210.8220.008, 210.8220.023), δύο κινηματογραφικά αριστουργήματα που βασίζονται στη συγγραφική πένα του. «Η όπερα της πεντάρας», καθημερινά στις 8 μ.μ., «Και οι δήμιοι πεθαίνουν», καθημερινά στις 10 μ.μ.
«Και οι δήμιοι πεθαίνουν»
Η επαφή του Μπρεχτ με τον Φριτς Λανγκ την πρώτη χρονιά του στο Χόλιγουντ, την περίοδο της αυτοεξορίας του, οδήγησε στο μοναδικό πρακτικό αποτέλεσμα των προσπαθειών του για το φιλμ. «Και οι δήμιοι πεθαίνουν» είναι μια ταινία γυρισμένη το 1942 στις ΗΠΑ, με θέμα, φυσικά, εκείνη την εποχή, την ηρωική αντίσταση των λαών ενάντια στην επιθετικότητα και κτηνωδία της φασιστικής Γερμανίας.
Το σενάριο βασίζεται στο πραγματικό γεγονός της δολοφονίας από Τσέχους αντάρτες ενός ναζί αξιωματικού, του Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος φημιζόταν για τη σκληρότητά του και συμβόλιζε γενικότερα όλη τη βαρβαρότητα του Γ' Ράιχ. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκινάει μια διαδικασία ερευνών σε όλη την πόλη για την εξεύρεση των τότε «τρομοκρατών», που στόχο είχε την τρομοκράτηση του τσέχικου λαού, τη διάσπασή του, τη δημιουργία χαφιέδων, τη δολοφονία τελικά απλών πολιτών - ομήρων εφόσον δεν παραδίδονταν οι «ένοχοι». Παρ' όλα αυτά, ο τσέχικος λαός παραμένει ενωμένος, δεν ενδίδει στις απειλές, παρά το γεγονός ότι και συγγενικά τους πρόσωπα ήταν υποψήφια θύματα εκτελέσεων από τους Γερμανούς. Καταλαβαίνει πως το να παραδώσει τους «ενόχους» δε θα σταματήσει την αιματοχυσία και καλύπτει τελικά τους αντάρτες.
Ο Μπρεχτ συνεργάστηκε με τον Αμερικανό σεναριογράφο Τζον Ουέξλεϊ, ο οποίος συγκαταλεγόταν στους αριστερούς του Χόλιγουντ: «Ο Μπρεχτ νοιαζόταν για τον τσέχικο λαό και το αντιστασιακό του κίνημα. Μου φάνηκε πολύ εύκολο να ενταχθώ κι εγώ σ' αυτήν την προσπάθεια». Διαφορές γνωμών που αφορούσαν την όλη δομή της ταινίας παρουσιάστηκαν. Ο Ουέξλεϊ αναφέρει: «Ο Μπρεχτ δεν μπορούσε να συνηθίσει εντελώς ούτε τις αμερικανικές μεθόδους και απόψεις ούτε την ιδεολογική μέθοδο του χειρισμού πραγμάτων που έπρεπε ν' ακολουθηθεί στην ιστορία εκείνη την εποχή. Πολλές επιθυμίες του δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν: Είτε εκ των πραγμάτων δεν ήταν πραγματοποιήσιμες είτε θ' αντιμετωπίζονταν με μεγάλη εχθρότητα». Αυτό αφορούσε προπαντός τις, για τον Μπρεχτ, σημαντικές λαϊκές σκηνές, την απεικόνιση της συλλογικής «καθημερινής» αντίστασης. Οι δύο συγγραφείς είχαν μαζέψει πληροφορίες από πολιτικούς πρόσφυγες ή εφημερίδες και είχαν λάβει υλικό ντοκουμέντων... «Αλλά, εξαιτίας της αντικομμουνιστικής στάσης μέχρι το τέλος του πολέμου, υπήρχε γενικά μια αντίσταση ενάντια σε καθετί που είχε να κάνει με το λαό».
Παρά το γερό «στρογγύλεμα» που πραγματοποιήθηκε στα μπρεχτικά στοιχεία της ταινίας, το στίγμα του κομμουνιστή δραματουργού εντοπίζεται ατόφιο σε μεμονωμένες σκηνές. Στη σκηνή, που ο καθηγητής/όμηρος των ναζί αποχαιρετά την κόρη του, λίγο πριν τον πάρουν για εκτέλεση και την παρακαλά να μεταφέρει στο μικρό της αδελφό τα τελευταία του λόγια, σαν πολύτιμη υποθήκη του πατέρα: «Οταν οι ισχυροί εισβολείς εκδιωχθούν, όταν η χώρα γίνει ελεύθερη και κυβερνιέται από το λαό, θα είναι μια χώρα που όλοι, οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά, θα έχουν αρκετό φαγητό και αρκετό χρόνο για να διαβάζουν και να σκέπτονται και να μιλάνε μεταξύ τους για πράγματα που αφορούν την ευημερία τους. Οταν έρθει αυτή η μέρα, να μην ξεχάσεις ότι ελευθερία δεν είναι όσα έχει κανείς δικά του, ένα καπέλο - ας πούμε - ή ένα κομματάκι ζάχαρη... Αληθινά, πρέπει κανείς να αγωνίζεται για την πραγματική ελευθερία. Και πρέπει να με θυμάσαι, όχι επειδή είμαι ο πατέρας σου, αλλά για το ότι και εγώ έπεσα σ' αυτόν τον μεγάλο αγώνα».
Η ταινία, όμως, με τον τρόπο που λειτουργεί στη σκηνή του αποχωρισμού, δεν κινητοποιεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Αϊσλερ επένδυσε μουσικά την εν λόγω σκηνή με την επαναστατική του σύνθεση «Το Τραγούδι της Κομιντέρν», που «έχωσε» με πανουργία στο φιλμ, ντύνοντας το χορωδιακό του τέλους υπό τον τίτλο «Ποτέ συνθηκολόγηση». Πάντως, έστω κι αν ο Μπρεχτ δεν επιδοκίμασε το τελικό αποτέλεσμα, η ταινία «Και οι δήμιοι πεθαίνουν» συνιστά μία από τις καλύτερες αμερικανικές παραγωγές ενάντια στο φασισμό, χάρη στη συμβολή του...
Θέματα, όπως αντίσταση, αγώνας, δύναμη συλλογικότητας, αίσθημα αλληλεγγύης και θυσίας για ανεξαρτησία και δικαιώματα, αξιοπρέπεια απέναντι στο δυνάστη σου, αλλά και το ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης των λαών και αν είναι τόσο «ανίκητος» όσο φαντάζει, είναι θέματα που και τίθενται σήμερα αλλά και η απάντησή τους θα κρίνει πράγματα προοπτικά. Το συγκεκριμένο έργο προσεγγίζει τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, που στο σήμερα αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, με βάση τις εξελίξεις στον κόσμο και αναδεικνύει το έργο, καθιστώντας το τραγικά επίκαιρο.
Πρωταγωνιστούν: Χανς Χάινριχ Βον Ταρντόφσκι, Μπράιαν Ντόνλεβι, Γουόλτερ Μπρέναν.
Μια «όπερα» που καυτηριάζει την αστική υποκρισία
Μία από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές δημιουργίες, «Η όπερα της πεντάρας», το κλασικό αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Γκεόργκ Βίλχελμ Παμπστ, με την αξεπέραστη μουσική του Κουρτ Βάιλ, προβάλλεται ταυτόχρονα η original γερμανική και γαλλική version. Ενα επίκαιρο, σαρκαστικό, σχόλιο για το σύγχρονο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Μια σάτιρα για όσα σήμερα απλώς επαναλαμβάνονται στο γύρισμα του χρόνου, εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης...
Η «Οπερα της πεντάρας» γράφτηκε από τον Μπρεχτ το 1928, την παραμονή δηλαδή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με το οικονομικό κραχ του 1929. Αποτελεί διασκευή του έργου του Τζον Γκέι «H Οπερα του ζητιάνου» (1728), από το οποίο διατήρησε το σατιρικό ύφος, όχι όμως διακωμωδώντας την ιταλική όπερα, αλλά καυτηριάζοντας την αστική υποκρισία.
Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά το γύρισμα της ταινίας, το έργο παραμένει επίκαιρο, σαρκαστικό και ένα δριμύ «κατηγορώ» στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, που είναι σύμφυτο με την ανεργία και την εμπορευματοποίηση των πάντων. Εμπόριο μπορούν να γίνουν τα πάντα, ακόμη και η ελεημοσύνη. Πρωταγωνιστές, ένας στυγνός «επιχειρηματίας» με εταιρεία - βιτρίνα που εκμεταλλεύεται τους επαίτες του Λονδίνου αλλά δηλώνει φτωχός, ένας επίορκος αστυνομικός, ένας ληστής που λιγουρεύεται τα μεγάλα «πορτοφόλια», μια διάσημη πόρνη. Πρόκειται για μορφές βγαλμένες από τη φαντασία του Μπρεχτ με φόντο την αστική τάξη του βικτοριανού Λονδίνου.
Το 1930, ο Γκέοργκ Βίλχεμ Παμπστ άρχισε τα γυρίσματα της «Οπερας της πεντάρας», σε δύο εκδοχές, τη γερμανική και τη γαλλική με διαφορετικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά με τους ίδιους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους και τα ίδια σκηνικά. Η πρεμιέρα της ταινίας στη Γερμανία έγινε στις 19 Φλεβάρη του 1931 και σύντομα προβλήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολύ σύντομα, η φήμη του έργου έφτασε στην Αμερική, όπου προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 13 Απρίλη του 1933 στο «Empire Theatre» της Νέας Υόρκης.
Η ταινία αποτελεί ορόσημο των πρώιμων χρόνων του ομιλούντος κινηματογράφου. Ο Παμπστ καταφέρνει να δημιουργήσει μια πολύ όμορφη οπτική αίσθηση του χώρου και του χρόνου στοβικτοριανό Σόχο του Λονδίνου. Ο σκιερός φωτισμός αναδεικνύει το στοιχείο της διεφθαρμένης κοινωνίας και τα τραγούδια μάς διασκεδάζουν με τον κυνισμό τους («Μακ ο Μαχαιροβγάλτης»), τον κυνισμό για την αφελή αγάπη («Το γαμήλιο τραγούδι των φτωχών»), τον κυνισμό της ρεαλιστικής αγάπης («Το τραγούδι της Πόλυ»), τον κυνισμό του στρατού («Τραγούδι των κανονιών») και, τέλος, τον κυνισμό της απέχθειας («Η Τζένη των πειρατών»).
Οι πρωταγωνιστές στη γερμανική βερσιόν είναι οι: Ρούντολφ Φόρστερ, Καρόλα Νέχερ, Ράινχολντ Σούνζελ, Φριτς Ρασπ, Βαλέσκα Γκερτ, Λότε Λένια, Βλαντιμίρ Σοκόλοφ. Οι πρωταγωνιστές στη γαλλική βερσιόν είναι οι: Αλμπερτ Πρεχεάν, Φλορέλ, Ζακ Χενιό, Γκαστόν Μοντότ, Λούσι ντε Μάθα, Μαργκό Λιόν, Βλαντιμίρ Σοκόλοφ.

Ο ίδιος ο Βάιλ έγραφε χαρακτηριστικά για τη μουσική του σε γράμμα του στην εφημερίδα «Anbruch» το Γενάρη του 1929: «Σε κάθε μουσικό έργο προορισμένο για τη θεατρική σκηνή προβάλλει πάντα η ερώτηση: Ποια είναι η θέση της μουσικής, ιδιαίτερα του τραγουδιού, στο έργο; Εδώ η ερώτηση επιλύθηκε με τον πιο εύκολο τρόπο. Το έργο είχε μια ρεαλιστική πλοκή, κι έτσι έπρεπε να αντιπαραθέσω σε αυτή τη μουσική, δεδομένου ότι δεν θεωρώ ότι η μουσική μπορεί να επιφέρει ρεαλιστικά αποτελέσματα από μόνη της. Εκ τούτου η δράση είτε διακόπηκε, προκειμένου να εισαχθεί η μουσική, είτε η δράση οδηγήθηκε σκόπιμα σε ένα σημείο όπου δεν υπήρξε καμία άλλη εναλλακτική λύση από το να υπάρξει τραγούδι».

Οι διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ και οι εσωκομματικές κόντρες που εκδηλώνονται, χωρίς αμφιβολία αντανακλούν τις συνολικές διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Το νέο τρίτο μνημόνιο Τσίπρα που έχει πυροδοτήσει εξελίξεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ήταν η αφορμή ώστε να έρθει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα», που την περασμένη Πέμπτη παρουσίασε την πρότασή της ως αυτή που θα δώσει διέξοδο στα λαϊκά προβλήματα. Από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου υπήρξε άμεση απάντηση, που σημείωνε πως «ο Π. Λαφαζάνης οριστικοποιεί την απόφασή του να διαλέξει ξεχωριστό δρόμο από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ» και επιπλέον ότι η θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας» για επιστροφή στη δραχμή «μπορεί να αποτελεί θέση του Σόιμπλε, αλλά δεν υπήρξε προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ».
Την περασμένη βδομάδα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, με αφορμή τη συμφωνία για το νέο μνημόνιο της κυβέρνησής του με τους εταίρους της, προχώρησε σε μία δήλωση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Η κυβέρνηση, αντί να συγκρουστεί με τις εκβιαστικές επιλογές των κυρίαρχων κέντρων της ΕΕ, τα εγχώρια στηρίγματά τους και μαζί τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για ένα νέο μνημόνιο το οποίο ψηφίζουν και εκλιπαρούσαν την υπογραφή του, επέλεξε, δυστυχώς, τη ρήξη με τις προγραμματικές δεσμεύσεις της».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι της «Πλατφόρμας» εγκαλούν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση για μη τήρηση του προγράμματός της, του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Και έχει σημασία να δούμε τι είναι αυτό για το οποίο εγκαλεί την κυβέρνηση. Πρόκειται, λοιπόν, για το πρόγραμμα που ανέλυσε διεξοδικά ο Αλ. Τσίπρας προεκλογικά στον ΣΕΒ και σε άλλες εργοδοτικές ενώσεις για να τον στηρίξουν. Είναι το πρόγραμμα που προβλέπει ανάμεσα σε άλλα: «Συμφωνία για Ευρωπαϊκό New Deal με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» και «Σχέδιο που θα οδηγήσει με ασφάλεια στην ανάκαμψη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Και βέβαια, προέβλεπε μερικά ψίχουλα για κάποιες ελάχιστες ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Δηλαδή, οι της «Αριστερής Πλατφόρμας» θέλουν να υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα που στην ουσία προβάλλει την παραγωγική ανασυγκρότηση στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ενισχύει το κεφάλαιο σε βάρος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Κι αυτό γιατί η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης - που στηρίζει αναφανδόν ο Π. Λαφαζάνης- προϋποθέτει τσάκισμα των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων.
Για τη σημερινή κατάσταση οι ευθύνες των στελεχών της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας» είναι τεράστιες. Τους τελευταίους 6 μήνες, λειτούργησαν ως το καλύτερο «αριστερό άλλοθι» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Θυμίζουμε ότι μετά τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, που σε μεγάλο βαθμό προέβλεπε τους άξονες του νέου μνημονίου που ήρθε τώρα, είχαν λουφάξει πίσω από την έκφραση γνώμης εντός των ...κομματικών οργάνων και η «Αριστερή Πλατφόρμα» μιλούσε απλά για «ετεροβαρή συμφωνία» και για «συμφωνία - αίνιγμα».
Θυμίζουμε, επίσης, τη στάση που κράτησαν τότε που η κυβέρνηση έστειλε στους θεσμούς την πρόταση των 47 σελίδων τον περασμένο Ιούνη και που όσα περιελάμβανε δεν απέχουν πολύ από το μνημόνιο που ψηφίζεται σήμερα. Τότε, λοιπόν, κάποια ΜΜΕ έγραψαν ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης χαρακτήρισε το κείμενο των 47 σελίδων ως «πρόταση "συμβιβασμού" για την επίτευξη επωφελούς συμφωνίας με τους πιστωτές» και πως «είναι μία πρόταση της κυβέρνησης κατ' ελάχιστον προκειμένου να βρεθεί μία συμφωνία, επ' ωφελεία της ελληνικής πλευράς, να βρεθεί μία λύση, οι αναγκαίες συναινετικές λύσεις σε μία συμφωνία». Ο Π. Λαφαζάνης είχε διαψεύσει τότε εκείνες τις δηλώσεις και σε ανακοίνωση του υπουργείου αναφερόταν πως: «...τις πάγιες απόψεις του για τις παραπάνω θέσεις και τη συνολική "κυβερνητική πρόταση" θα τις εκφράσει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στα αρμόδια όργανα του κόμματος». Να λοιπόν και πάλι το κρυφτούλι πίσω από τα κομματικά όργανα.
Οι της «Αριστερής Πλατφόρμας» μιλούν για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη με νέο νόμισμα. Προτείνουν, λοιπόν, την πολιτική της καπιταλιστικής Ελλάδας με εθνικό νόμισμα. Την ίδια πολιτική από άλλες αφετηρίες προτείνουν αντιδραστικές δυνάμεις, όπως ο Σόιμπλε, άλλες φασιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Και σκόπιμα κρύβουν ότι η έξοδος από το ευρώ και μόνο, χωρίς αποδέσμευση από την ΕΕ, χωρίς ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία, θα οδηγήσει - από άλλο δρόμο - στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στη λαϊκή χρεοκοπία, στην τραγική μείωση του εισοδήματος των εργατικών νοικοκυριών, την ώρα που κάποια τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν πολλαπλά ωφελημένα. Πρόκειται για σχέδια που στηρίζουν ενεργά τμήματα του κεφαλαίου... Αν δει κανείς τις μέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 12ης-13ης Ιούλη, το πώς τοποθετούνταν ορισμένοι επιχειρηματικοί κύκλοι, θα καταλάβει εύκολα ποιον εξυπηρετεί ο πυρήνας της πολιτικής πρότασης της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας». Και καλό θα είναι, πριν κάνουν κριτική στο ΚΚΕ περί «βαθιά λαθεμένης στρατηγικής», όπως έκανε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Π. Λαφαζάνης, να μην ξεχνούν ότι στον πολυσέλιδο τόμο που παρουσίασε ο Β. Σόιμπλε στην ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες στις αρχές Ιούλη, περιέγραφε αναλυτικά - από άλλη αφετηρία βέβαια - όλα όσα διατείνονται ότι είναι φιλολαϊκή λύση για το λαό. Ποιος εξυπηρετεί ποιανού τη στρατηγική θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος...
Πριν από μερικές βδομάδες, σε εκδήλωση που έγινε στο κλειστό του Πανελληνίου, ο Παν. Λαφαζάνης περιέγραψε ορισμένα από τα βασικά σημεία της πρότασής του. Οπως π.χ. δημόσιο έλεγχο τραπεζών, δημόσια διαχείριση ορισμένων επιχειρήσεων, υποσχέσεις για αναδιανομή του εισοδήματος, για νομιμότητα και διαφάνεια στα ΜΜΕ, για διαγραφή του χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας κ.ά.
Πρόκειται στην ουσία για αναμάσημα παλιών χρεοκοπημένων σοσιαλδημοκρατικών θέσεων αρκετές από τις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2012. Η διαφορά είναι ότι τα μέτρα αυτά προτείνονται σήμερα σε συνδυασμό με την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Τέτοιες πολιτικές, π.χ. κρατικοποίησης επιχειρήσεων, ασκήθηκαν από σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη, εφόσον είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Αλλά και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ μετά το 1974 και ιδιαίτερα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη τετραετία του.
Οι της «Πλατφόρμας» επιχειρούν ριζοσπαστικό καμουφλάρισμα μέτρων που αποσπασματικά θα μπορούσαν να παρθούν στο πλαίσιο της προσπάθειας στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης σε μια διαδικασία περάσματος σε «εθνικό νόμισμα». Π.χ. το ζήτημα του «δημόσιου ελέγχου» των τραπεζών ήταν μια πολιτική που εφαρμόστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, όχι βεβαίως για να αλλάξουν χαρακτήρα οι τράπεζες, αλλά για να μπορέσουν να στηριχθούν ως εργαλείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο κρατικός έλεγχος ορισμένων επιχειρήσεων και υποδομών, π.χ. λιμάνια, Ενέργεια κ.λπ., είναι επίσης ένα μέτρο που ζητάει σήμερα και τμήμα του κεφαλαίου που κάνει χρήση αυτών των υποδομών, έτσι ώστε να εξασφαλίσει φτηνές και κρατικά επιδοτούμενες υπηρεσίες (π.χ. εφοπλιστές, ενεργοβόρες βιομηχανίες κ.λπ.).
Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, με τις τεράστιες δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, τη μεγάλη όξυνση των ανταγωνισμών, το κεφάλαιο δεν έχει περιθώρια να συνδυάσει τέτοια μέτρα με παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, δεν μπορεί δηλαδή η κατάσταση των εργαζομένων, η ζωή τους να επανέλθει ούτε στα προ κρίσης επίπεδα.
Αντικειμενικά, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την «αριστερή πτέρυγα» του «αστικού αντιμνημονιακού μπλοκ», δηλαδή των αστικών δυνάμεων που εξέφραζαν τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή τους στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης, όπως εκφράστηκε το 2010 εντός ΕΕ και Ευρωζώνης (θυμίζουμε ότι τμήμα αυτού του μπλοκ αποτέλεσε και η ΝΔ μέχρι το 2011-2012), έτσι και η «Αριστερή Πλατφόρμα» και οι σύμμαχοί της επιδιώκουν να αποτελέσουν «αριστερή πτέρυγα» ενός ευρωσκεπτικιστικού αστικού ρεύματος, αστικών δυνάμεων που θεωρούν πιο ωφέλιμη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας την έξοδο απ' το ευρώ.
Ο ρόλος τους σαφής, ο εγκλωβισμός κάθε διάθεσης, τάσης ριζοσπαστισμού, κάθε απόπειρας να βγουν συμπεράσματα από το τι σημαίνει «κυβέρνηση της Αριστεράς», ο προβληματισμός, η αναζήτηση να μη βγουν έξω από τα όρια του συστήματος, αντίθετα να αξιοποιηθούν σε αστικές επιδιώξεις. Τον ίδιο ρόλο δηλαδή που έπαιξε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικά χρόνια.

Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι η μόνη ρεαλιστική και
βεβαίως επίκαιρη. Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει
διέξοδο στο λαό αν το αποφασίσει
Το τρίτο μνημόνιο, με τα πλέον βάναυσα και σκληρά μέτρα, ψηφίστηκε από τη Βουλή. Το τι σημαίνει για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι ήδη γνωστό. Τους σπρώχνει σε ακόμη πιο βαθιά χρεοκοπία. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει, τι πρέπει να κάνει ο λαός, μπροστά σ' αυτή την πραγματικότητα που διαμορφώνει η νέα άγρια επίθεση εναντίον του από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, την ΕΕ.
Η κυβέρνηση, τα κόμματα που της προσφέρουν συναίνεση για να προχωρήσουν τα μέτρα των μνημονίων, τα αστικά ΜΜΕ προπαγανδίζουν ότι η νέα συμφωνία, με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, συνιστά μια «ήπια προσαρμογή» στα σημερινά δεδομένα της οικονομίας, με την καπιταλιστική κρίση παρούσα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την καπιταλιστική ανάκαμψη, με την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Προσπαθούν και μ' αυτό το επιχείρημα να καλλιεργήσουν φρούδες ελπίδες ότι από την ανάπτυξη θα ωφεληθούν η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό που επιδιώκουν, είναι η μέγιστη λαϊκή στήριξη ή ανοχή στην πολιτική του κεφαλαίου, που χρεοκοπεί ακόμη πιο βαθιά το λαό.
Ταυτόχρονα, ξεχωρίζει η προσπάθειά τους να πείσουν το λαό ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από αυτή που δρομολογούν οι αστικές δυνάμεις στη χώρα μας. Να τον πείσουν, δηλαδή, ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι μονόδρομος και το «αναγκαίο κακό», με την απειλή ότι στη γωνία τον περιμένει η άτακτη χρεοκοπία. Βάζουν το λαό να διαλέξει αν θα χρεοκοπήσει στην καπιταλιστική Ελλάδα με ευρώ, ή με εθνικό νόμισμα.
«Τα μέτρα δεν μας αρέσουν αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς», λέει η κυβέρνηση. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά στην οικονομία υπάρχουν», συμπληρώνει ο πρόεδρος της ΝΔ για να δικαιολογήσει τη συμφωνία του στα μέτρα. Ανάλογα τοποθετούνται και οι αρχηγοί του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.
Να μη σηκώσει ο λαός ψηλά τα χέρια
Είναι πράγματι έτσι; Αλίμονο αν ο λαός σηκώσει ψηλά τα χέρια και παραδοθεί μοιρολατρικά στην άποψη ότι ο ίδιος και τα παιδιά του δεν έχουν άλλη εναλλακτική πέρα από τη βαρβαρότητα που περιγράφουν τα μέτρα εντός και εκτός μνημονίων.
Η λογική του αντιλαϊκού μονόδρομου καλλιεργείται από τις δυνάμεις εκείνες που, με την πολιτική τους και ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ομολογεί από μόνη της ότι στόχος των μέτρων που παίρνει, σε συνέχεια των προηγούμενων, είναι η ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει αντιλαϊκές ανατροπές, για να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη και να διευρυνθούν τα πεδία δράσης των επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να «τραβηχτούν» στην παραγωγή συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν, να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού κέρδους.
Προϋποθέτει, ακόμα, χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, με κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό. Γι' αυτό η κυβέρνηση παλεύει να εξασφαλίσει χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα και αναδιάρθρωση του χρέους.
Επομένως, διέξοδος υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους οργανισμούς του, χωρίς αναζήτηση της προοπτικής έξω από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν πρέπει σήμερα ο λαός να παλεύει για να εμποδίσει ανατροπές, να ματαιώσει μέτρα, ακόμα και να αποσπάσει κατακτήσεις.
Αντίθετα, χρειάζεται τώρα, κάθε χώρος δουλειάς, κάθε κλάδος, να αποτελέσει μετερίζι αγώνα ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, ακόμα και μετά την ψήφισή τους από τη Βουλή.
Ο αγώνας αυτός θα αποκτά πολλαπλάσια δύναμη όσο περισσότερο συνδέεται με το στόχο της ανασύνταξης του κινήματος. Οσο διευρύνονται η οργάνωση, η συμμαχία και η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της κρίσης. Οσο ενισχύεται ο προσανατολισμός του κινήματος στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που δεν συμβιβάζονται με την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Σπέρνουν μοιρολατρία και απογοήτευση
Ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα την πραγματική του δύναμη. Και όσο δεν αποφασίζει να το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η απογοήτευση και θα ενισχύεται η λογική του «τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει».
Τόσο θα βρίσκουν έδαφος οι αστικές πολιτικές δυνάμεις σε όλες τις παραλλαγές τους να σπέρνουν μοιρολατρία και αυταπάτες, ψευτοδιλήμματα και υποσχέσεις για λύσεις που είναι κάλπικες. Να παρουσιάζονται σαν ο επόμενος Μεσσίας, που με τη δική του διαχειριστική εκδοχή θα δώσει τάχα λύση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.
Εργαζόμενοι και άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα, που προβληματίζονται για το πού πάνε τα πράγματα, αλλά τα πόδια τους βαραίνουν από την απογοήτευση και τις αναστολές, να μπουν στη δράση, που διατηρούν διαφωνίες με το ΚΚΕ, αλλά αναγνωρίζουν τη συμβολή του στους αγώνες και στην ανάπτυξη του κινήματος, χρειάζεται να αναρωτηθούν:
Σήμερα, θα ήταν ίδια τα πράγματα για το λαό αν ιδιαίτερα μετά το 1991, είχαν εισακουστεί οι προειδοποιήσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της ΕΕ και την ανάγκη να την πολεμήσει το κίνημα, ως ένωση του κεφαλαίου, που καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα;
Θα ήταν ίδια η κατάσταση στο κίνημα αν στις αρχαιρεσίες των σωματείων έπαιρνε ο καθένας την ευθύνη να βάλει πλάτη στην αποδυνάμωση των εργατοπατέρων του παλιού και νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού; Αν σε επίπεδο πόλης, νομού, ομίλου και κλάδου ενισχυόταν ο ταξικός πόλος; Αν οι εργαζόμενοι σε μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε κρίσιμους τομείς της παραγωγής, είχαν αποτινάξει την εργοδοτική - κυβερνητική πλειοψηφία;
Θα ήταν ίδια τα πράγματα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα αν η πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων ήταν οργανωμένη στα ταξικά συνδικάτα, αν συμμετείχε ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, περιφρουρούσε τη δράση τους από τη διαλυτική παρέμβαση της εργοδοσίας, των αστικών κομμάτων και των δυνάμεών τους στο κίνημα;
Αν στο συνδικαλιστικό κίνημα το ρεύμα που παλεύει με το πλαίσιο των ταξικών δυνάμεων ήταν πλειοψηφικό; Αν οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ γίνονταν υπόθεση περισσότερων εργαζομένων μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς; Αν στο κίνημα των ΕΒΕ, των αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών ενισχύονταν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Κοινωνικής Συμμαχίας, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ και το ΜΑΣ, οι σύλλογοι και οι Ενώσεις που συσπειρώνονται σ' αυτές; Αν ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία σ' αυτούς τους φορείς;
Αν σε κάθε αγώνα δυνάμωναν η αλληλεγγύη και η έμπρακτη συμπαράσταση, η κοινή δράση; Αν είχε οργανωθεί και δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία για την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους;
Υπάρχει συσσωρευμένη πείρα
Επομένως, τι χρειάζεται να κάνουν η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μετά και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου; Τώρα έχουν πείρα.
Δοκίμασαν τα κόμματα του κεφαλαίου, τη διακυβέρνηση από «δεξιούς» και «αριστερούς», φιλελεύθερους και «αντιμνημονιακούς». Δοκίμασαν τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Δοκίμασαν τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές στη διοίκηση των σωματείων. Τους βλέπουν δεκαετίες τώρα να εκφυλίζουν τη λειτουργία τους και να διαλύουν το κίνημα.
Σε τελική ανάλυση, ο λαός γεύτηκε τόσα χρόνια τα «καλά» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, την εξουσία τους σε βάρος των εργατικών - λαϊκών αναγκών και συμφερόντων.
Από αυτήν την άποψη, ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα που βγαίνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόσφατο δημοψήφισμα. Το 62% που ψήφισε «όχι», μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα πελώριο «ναι» στο τρίτο μνημόνιο, όπως προειδοποιούσε το ΚΚΕ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος τους: Να αποσπάσουν έμμεσα τη συναίνεση του λαού στα σχέδιά τους και σε ένα πιο ριζοσπαστικό τμήμα να σπείρουν απογοήτευση. Θα ήταν ίδια τα πράγματα αν η κάλπη έβγαζε μαζικά το «όχι στις προτάσεις της ΕΕ - όχι στο μνημόνιο που προτείνει η κυβέρνηση», όπως έλεγε το ΚΚΕ;
Κάτω από αυτό το πρίσμα και μετά το τρίτο μνημόνιο της αυτοαποκαλούμενης «κυβέρνησης της αριστεράς», υπάρχουν σήμερα καλύτερες προϋποθέσεις να συζητήσουμε πλατιά για την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Για την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Σ' αυτό το δρόμο το ΚΚΕ λέει στο λαό ότι υπάρχει ελπίδα.
Σήμερα, είναι ανάγκη να οργανωθεί και να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, στα μέτρα που φέρνει. Να ισχυροποιηθούν οι ταξικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, η πάλη για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.
Χρειάζεται συμπόρευση, στήριξη και ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό, στάθηκε πάντα δίπλα του και σήμερα προτείνει τη μοναδική ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδο: Τη συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, του πλούτου της χώρας, με τον ίδιο το λαό στην εξουσία και την οικονομία, με εργατικό - λαϊκό έλεγχο και πανεθνικό σχεδιασμό. Για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των αυξανόμενων αναγκών της εργατικής τάξης, του λαού.
Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι η μόνη ρεαλιστική και βεβαίως επίκαιρη. Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό αν το αποφασίσει.

Βεβαίως, ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ δεν είναι δρόμος χωρίς θυσίες. Ομως, οι θυσίες αυτές είναι οι μόνες που εγγυούνται τη λαϊκή ευημερία, όταν τόσες και τόσες άλλες τα χρόνια της αστικής κυριαρχίας έχουν οδηγήσει το λαό πιο βαθιά στη φτώχεια, αντί να τον κάνουν κοινωνό της τρομακτικής εκτόξευσης της παραγωγικότητας της εργασίας, των επιτευγμάτων που έφερε η ασύλληπτη πρόοδος στην επιστήμη και την τεχνική.

Αραγε, στα φόρα που περιδιάβαινε ο Γ. Δραγασάκης προεκλογικά,
 δεν τον είχαν ενημερώσει για το πώς γίνεται και για ποιους
 η διαπραγμάτευση;
Ας δούμε ορισμένα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει την υπογραφή της στο τρίτο μνημόνιο και να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα μέτρα που αυτό προβλέπει.
***
-- Η κυβέρνηση λέει ότι η συμφωνία που πέτυχε, προβλέπει «ήπια προσαρμογή» και γι' αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Για να στηρίξει αυτό το επιχείρημα, επικαλείται τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα που συμφώνησε με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς.
Κατ' αρχήν και μόνο η δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα, ανεξάρτητα από το ύψος του, σημαίνει περιστολή των κρατικών δαπανών και αύξηση των κρατικών εσόδων, που οδηγεί σε αύξηση της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) για το λαό και βέβαια περικοπές σε κρίσιμους τομείς, όπως το Ασφαλιστικό, η Πρόνοια.
Για του λόγου το αληθές, η «ήπια προσαρμογή» και τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα που επικαλείται η κυβέρνηση, θα στοιχίσουν «μάνι μάνι» 2,25 δισ. ευρώ για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους τη διετία 2015 - 2016 και 900 εκατ. ευρώ περικοπές κάθε χρόνο στον τομέα της Πρόνοιας. Τα χρήματα αυτά θα προέλθουν από τις βάρβαρες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και την αναμόρφωση των κοινωνικών επιδομάτων που έχουν απομείνει, που πρακτικά σημαίνει την κατάργησή τους.
Ο λογαριασμός, βέβαια, για το λαό παραμένει ανοιχτός, καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη νομοθετήσει το λεγόμενο «Δημοσιονομικό Συμβούλιο», με την παρέμβαση του οποίου θα καρατομούνται κι άλλο οι κρατικές δαπάνες σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων και ειδικότερα από τους μηνιαίους/τριμηνιαίους στόχους, σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής.
Επομένως, ακόμα κι αν σε ποσοστό τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι μικρότερα από αυτά που συμφώνησαν οι προηγούμενοι, δεν αλλάζει στο ελάχιστο το γεγονός ότι αυτά φορτώνονται εξολοκλήρου στις πλάτες του λαού και βέβαια δεν αλλάζει στο ελάχιστο ο σκοπός για τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσει και αυτή η κυβέρνηση.
Οπως η ίδια ομολογεί, τα «πρωτογενή πλεονάσματα» είναι εργαλείο για την αναπτυξιακή προοπτική, που σημαίνει ότι τα χρήματα που θα περισσεύουν από τις αιματηρές περικοπές, θα κατευθύνονται στην επιδότηση και στην κάθε είδους πριμοδότηση (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, προγράμματα για τζάμπα εργασία) στους εργοδότες.
Για τους ίδιους λόγους, η κυβέρνηση επιδιώκει και την αναδιάρθρωση του χρέους. Θέλει μικρότερα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό να κατευθύνονται κάθε χρόνο στην αποπληρωμή, ώστε από το «περίσσευμα» να μπορεί να χρηματοδοτήσει την «ανάπτυξη». Να δημιουργήσει, δηλαδή, καλύτερες προϋποθέσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους για να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια, με νέα μέτρα και προνόμια που καθιστούν γενικά φτηνότερη την εργατική δύναμη και ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους καπιταλιστές.
Να σε κάψω Γιάννη...
-- Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι το τρίτο μνημόνιο περιέχει μέτρα επώδυνα για το λαό, αλλά στόχος της είναι να πάρει μέτρα που θα απαλύνουν τις συνέπειες.
Πρόκειται για κοροϊδία και πρόκληση μαζί. Αλήθεια, τι «αντισταθμιστικά» μέτρα μπορεί να περιμένει ο ασφαλισμένος που ήταν να συνταξιοδοτηθεί για παράδειγμα το μήνα που διανύουμε και με τα μέτρα της κυβέρνησης θα πρέπει να παραμείνει στη δουλειά για 5 έως 15 χρόνια παραπάνω; Τι να περιμένει ο συνταξιούχος, που με κόπο και βάσανα κατάφερε να εξασφαλίσει την κατώτερη σύνταξη και τώρα, αν δεν έχει συμπληρώσει τα νέα προβλεπόμενα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα δικαιούται μόνο ένα επίδομα, που δεν του επιτρέπει καν να επιβιώσει;
Τι αντιστάθμισμα μπορεί να υπάρξει στην εξαφάνιση επί της ουσίας των επικουρικών συντάξεων, όταν όλα τα Ταμεία ενταχθούν στο ΕΤΕΑ, πάψει η κρατική χρηματοδότηση και εφαρμοστεί εξ ολοκλήρου η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος; Τι έχει να περιμένει ο χαμηλόμισθος για να «ρεφάρει» την αφαίμαξη από τον ΕΝΦΙΑ, από την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και πάει λέγοντας;
Τι μπορεί να «αντισταθμίσει» τα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα για τους μικρομεσαίους αγρότες, που τους οδηγούν ταχύτερα στο να εγκαταλείψουν γη και παραγωγή; `Η την πίεση που θα δεχτούν οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ από την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, την απελευθέρωση περισσότερων τομέων της οικονομίας (π.χ. αρτοποιία), τις άλλες παρεμβάσεις που προβλέπει η «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Δεν υπάρχει αντίβαρο που να ισορροπεί τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και καμιά ελπίδα δεν πρέπει να θρέφει ο λαός. Το μόνο που σχεδιάζει, είναι μέτρα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Το ομολόγησε τις προάλλες η αρμόδια υπουργός, ανακοινώνοντας ορισμένες «παρεμβάσεις», όπως η σίτιση «ευάλωτων κοινωνικών ομάδων» με τρόφιμα που οδηγούνται από σούπερ μάρκετ στην καταστροφή ή εγκαταλείπονται από τους αγρότες στα χωράφια, επειδή δεν μπορούν να πουληθούν.
Από μόνα τους, τα μέτρα που ανακοινώνει η κυβέρνηση, αποτελούν ομολογία ότι οι αντιλαϊκές ανατροπές που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο θα επιτείνουν την πτώχευση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Τέλος, πώς γίνεται να υπόσχεται η κυβέρνηση «ανακούφιση», ακόμα και για τους πιο φτωχούς, όταν την ίδια ώρα ετοιμάζεται μέσα από το μηχανισμό του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» να καταργήσει και τα τελευταία κοινωνικά επιδόματα, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενοι;
Μεταξύ των επιδομάτων που «τελειώνει» το τρίτο μνημόνιο είναι και το ΕΚΑΣ, το οποίο δικαιούνται μόνο οι χαμηλοσυνταξιούχοι, για τους οποίους η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θα αποκαθιστούσε τη 13η σύνταξη. Θυμίζουμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, μόνο για το 2014, αφαίρεσε 114 εκατομμύρια από τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ, καταργώντας το επίδομα για τους ηλικίας 60 έως 64 ετών. Επίσης, αφαίρεσε από φτωχές οικογένειες οικογενειακά επιδόματα 86 εκατ. ευρώ, στα άτομα με αναπηρία περιέκοψε τις αποζημιώσεις μετακίνησης κατά 82 εκατ. ευρώ, ενώ κατά 30 εκατ. μείωσε και τα ειδικά επιδόματα ανεργίας! Το έργο της έρχεται τώρα επάξια να ολοκληρώσει η αυτοαποκαλούμενη «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Επομένως, καμιά αυταπάτη και καμιά αναμονή ότι θα υπάρξει στο μέλλον ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, τα οποία να σημειωθεί ότι σωρεύονται σ' αυτά που έχουν νομοθετηθεί μέχρι τώρα.
Δεν ήξεραν, δε ρώταγαν;
-- Λέει η κυβέρνηση: Είμαστε ειλικρινείς απέναντι στο λαό. Διαπραγματευτήκαμε σκληρά, αλλά κάτω από τον εκβιασμό της άτακτης χρεοκοπίας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο, πέρα από το να υπογράψουμε μνημόνιο.
Εδώ ο λαός δεν πρέπει να αφήσει την κυβέρνηση σε χλωρό κλαρί. Οχι μόνο επειδή τον κρεμάει ανάποδα με τα νέα μέτρα, αλλά και επειδή τον κορόιδεψε συνειδητά, για να του κλέψει την ψήφο. Η παραπάνω άποψη διανθίζεται και από όψιμες διαπιστώσεις στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ότι «παραμονή στην ΕΕ χωρίς μνημόνια δεν υπάρχει» (Κουρουμπλής) ή την ανεκδιήγητη δήλωση του Γ. Δραγασάκη ότι λάθος νόμισαν στη διαπραγμάτευση πως αν η Ελλάδα εκβίαζε με αποχώρηση από το ευρώ, οι «εταίροι» θα έκαναν πίσω από το αίτημα για μνημόνιο! Ο ίδιος είπε ότι η κυβέρνηση ήταν αρχικά άπειρη στη διαπραγμάτευση και δεν ήξερε ότι γίνεται σε αυστηρό πλαίσιο και συγκεκριμένους μηχανισμούς.
Αλήθεια, σε ποιον τα «πουλάνε» αυτά; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ήταν τόσο αφελείς; Σίγουρα όχι. Αλλά ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν ήξεραν, δεν τους τα είπαν οι ειδήμονες που συναντούσαν στα διάφορα οικονομικά και πολιτικά φόρα, στη μία και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, από αυτά που επισκεπτόταν συχνά - πυκνά ο σημερινός πρωθυπουργός, συνοδεία και του Γ. Δραγασάκη;
Δεν τους τα έλεγαν οι παράγοντες των άλλων κυβερνήσεων, ακόμα και της Γερμανίας, τους οποίους συναντούσαν κρυφά και φανερά για να τους μοιράσουν διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βάλει σε κίνδυνο την Ευρωζώνη και ότι έχει όλη την καλή διάθεση να συνεργαστεί για έναν «έντιμο συμβιβασμό»;
Μήπως δεν τους τα έλεγαν οι εκπρόσωποι της ντόπιας πλουτοκρατίας, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που τους συναντούσαν σχεδόν κάθε μέρα, για να πάρουν το χρίσμα του κατάλληλου διαχειριστή; Αυτοί τουλάχιστον είχαν καλή γνώση, με δεδομένο ότι γι' αυτούς διαπραγματεύονταν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και ήξεραν από πρώτο χέρι το χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης.

Επομένως, ας αφήσουν την πλάκα! Ηξεραν καλά πού πάνε και φιλοδοξούσαν ότι με τις πλάτες των ΗΠΑ και ορισμένων ισχυρών μερίδων της ντόπιας πλουτοκρατίας, θα ενίσχυαν τη διαπραγματευτική τους ισχύ. Σε κάθε περίπτωση, η διαπραγμάτευση που σκόπευαν να κάνουν και έκαναν, ήταν για το κεφάλαιο και όχι για το λαό. Επομένως, έσυραν το λαό σε ένα προσχεδιασμένο έγκλημα και τώρα το παίζουν «αθώοι του αίματος»...

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget