ώρα ο λαός να δοκιμάσει την πραγματική του δύναμη

Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι η μόνη ρεαλιστική και
βεβαίως επίκαιρη. Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει
διέξοδο στο λαό αν το αποφασίσει

Το τρίτο μνημόνιο, με τα πλέον βάναυσα και σκληρά μέτρα, ψηφίστηκε από τη Βουλή. Το τι σημαίνει για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι ήδη γνωστό. Τους σπρώχνει σε ακόμη πιο βαθιά χρεοκοπία. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει, τι πρέπει να κάνει ο λαός, μπροστά σ' αυτή την πραγματικότητα που διαμορφώνει η νέα άγρια επίθεση εναντίον του από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, την ΕΕ.

Η κυβέρνηση, τα κόμματα που της προσφέρουν συναίνεση για να προχωρήσουν τα μέτρα των μνημονίων, τα αστικά ΜΜΕ προπαγανδίζουν ότι η νέα συμφωνία, με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, συνιστά μια «ήπια προσαρμογή» στα σημερινά δεδομένα της οικονομίας, με την καπιταλιστική κρίση παρούσα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την καπιταλιστική ανάκαμψη, με την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.

Προσπαθούν και μ' αυτό το επιχείρημα να καλλιεργήσουν φρούδες ελπίδες ότι από την ανάπτυξη θα ωφεληθούν η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτό που επιδιώκουν, είναι η μέγιστη λαϊκή στήριξη ή ανοχή στην πολιτική του κεφαλαίου, που χρεοκοπεί ακόμη πιο βαθιά το λαό.

Ταυτόχρονα, ξεχωρίζει η προσπάθειά τους να πείσουν το λαό ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από αυτή που δρομολογούν οι αστικές δυνάμεις στη χώρα μας. Να τον πείσουν, δηλαδή, ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι μονόδρομος και το «αναγκαίο κακό», με την απειλή ότι στη γωνία τον περιμένει η άτακτη χρεοκοπία. Βάζουν το λαό να διαλέξει αν θα χρεοκοπήσει στην καπιταλιστική Ελλάδα με ευρώ, ή με εθνικό νόμισμα.

«Τα μέτρα δεν μας αρέσουν αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς», λέει η κυβέρνηση. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά στην οικονομία υπάρχουν», συμπληρώνει ο πρόεδρος της ΝΔ για να δικαιολογήσει τη συμφωνία του στα μέτρα. Ανάλογα τοποθετούνται και οι αρχηγοί του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.

Να μη σηκώσει ο λαός ψηλά τα χέρια

Είναι πράγματι έτσι; Αλίμονο αν ο λαός σηκώσει ψηλά τα χέρια και παραδοθεί μοιρολατρικά στην άποψη ότι ο ίδιος και τα παιδιά του δεν έχουν άλλη εναλλακτική πέρα από τη βαρβαρότητα που περιγράφουν τα μέτρα εντός και εκτός μνημονίων.

Η λογική του αντιλαϊκού μονόδρομου καλλιεργείται από τις δυνάμεις εκείνες που, με την πολιτική τους και ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ομολογεί από μόνη της ότι στόχος των μέτρων που παίρνει, σε συνέχεια των προηγούμενων, είναι η ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτό, όμως, προϋποθέτει αντιλαϊκές ανατροπές, για να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη και να διευρυνθούν τα πεδία δράσης των επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να «τραβηχτούν» στην παραγωγή συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν, να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού κέρδους.

Προϋποθέτει, ακόμα, χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, με κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό. Γι' αυτό η κυβέρνηση παλεύει να εξασφαλίσει χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα και αναδιάρθρωση του χρέους.

Επομένως, διέξοδος υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους οργανισμούς του, χωρίς αναζήτηση της προοπτικής έξω από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν πρέπει σήμερα ο λαός να παλεύει για να εμποδίσει ανατροπές, να ματαιώσει μέτρα, ακόμα και να αποσπάσει κατακτήσεις.

Αντίθετα, χρειάζεται τώρα, κάθε χώρος δουλειάς, κάθε κλάδος, να αποτελέσει μετερίζι αγώνα ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, ακόμα και μετά την ψήφισή τους από τη Βουλή.

Ο αγώνας αυτός θα αποκτά πολλαπλάσια δύναμη όσο περισσότερο συνδέεται με το στόχο της ανασύνταξης του κινήματος. Οσο διευρύνονται η οργάνωση, η συμμαχία και η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της κρίσης. Οσο ενισχύεται ο προσανατολισμός του κινήματος στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που δεν συμβιβάζονται με την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Σπέρνουν μοιρολατρία και απογοήτευση

Ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ακόμα την πραγματική του δύναμη. Και όσο δεν αποφασίζει να το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η απογοήτευση και θα ενισχύεται η λογική του «τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει».

Τόσο θα βρίσκουν έδαφος οι αστικές πολιτικές δυνάμεις σε όλες τις παραλλαγές τους να σπέρνουν μοιρολατρία και αυταπάτες, ψευτοδιλήμματα και υποσχέσεις για λύσεις που είναι κάλπικες. Να παρουσιάζονται σαν ο επόμενος Μεσσίας, που με τη δική του διαχειριστική εκδοχή θα δώσει τάχα λύση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.

Εργαζόμενοι και άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα, που προβληματίζονται για το πού πάνε τα πράγματα, αλλά τα πόδια τους βαραίνουν από την απογοήτευση και τις αναστολές, να μπουν στη δράση, που διατηρούν διαφωνίες με το ΚΚΕ, αλλά αναγνωρίζουν τη συμβολή του στους αγώνες και στην ανάπτυξη του κινήματος, χρειάζεται να αναρωτηθούν:

Σήμερα, θα ήταν ίδια τα πράγματα για το λαό αν ιδιαίτερα μετά το 1991, είχαν εισακουστεί οι προειδοποιήσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της ΕΕ και την ανάγκη να την πολεμήσει το κίνημα, ως ένωση του κεφαλαίου, που καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα;

Θα ήταν ίδια η κατάσταση στο κίνημα αν στις αρχαιρεσίες των σωματείων έπαιρνε ο καθένας την ευθύνη να βάλει πλάτη στην αποδυνάμωση των εργατοπατέρων του παλιού και νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού; Αν σε επίπεδο πόλης, νομού, ομίλου και κλάδου ενισχυόταν ο ταξικός πόλος; Αν οι εργαζόμενοι σε μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε κρίσιμους τομείς της παραγωγής, είχαν αποτινάξει την εργοδοτική - κυβερνητική πλειοψηφία;

Θα ήταν ίδια τα πράγματα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα αν η πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων ήταν οργανωμένη στα ταξικά συνδικάτα, αν συμμετείχε ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, περιφρουρούσε τη δράση τους από τη διαλυτική παρέμβαση της εργοδοσίας, των αστικών κομμάτων και των δυνάμεών τους στο κίνημα;

Αν στο συνδικαλιστικό κίνημα το ρεύμα που παλεύει με το πλαίσιο των ταξικών δυνάμεων ήταν πλειοψηφικό; Αν οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ γίνονταν υπόθεση περισσότερων εργαζομένων μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς; Αν στο κίνημα των ΕΒΕ, των αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών ενισχύονταν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Κοινωνικής Συμμαχίας, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ και το ΜΑΣ, οι σύλλογοι και οι Ενώσεις που συσπειρώνονται σ' αυτές; Αν ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία σ' αυτούς τους φορείς;

Αν σε κάθε αγώνα δυνάμωναν η αλληλεγγύη και η έμπρακτη συμπαράσταση, η κοινή δράση; Αν είχε οργανωθεί και δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία για την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους;

Υπάρχει συσσωρευμένη πείρα

Επομένως, τι χρειάζεται να κάνουν η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μετά και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου; Τώρα έχουν πείρα.

Δοκίμασαν τα κόμματα του κεφαλαίου, τη διακυβέρνηση από «δεξιούς» και «αριστερούς», φιλελεύθερους και «αντιμνημονιακούς». Δοκίμασαν τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Δοκίμασαν τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές στη διοίκηση των σωματείων. Τους βλέπουν δεκαετίες τώρα να εκφυλίζουν τη λειτουργία τους και να διαλύουν το κίνημα.

Σε τελική ανάλυση, ο λαός γεύτηκε τόσα χρόνια τα «καλά» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, την εξουσία τους σε βάρος των εργατικών - λαϊκών αναγκών και συμφερόντων.

Από αυτήν την άποψη, ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα που βγαίνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόσφατο δημοψήφισμα. Το 62% που ψήφισε «όχι», μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα πελώριο «ναι» στο τρίτο μνημόνιο, όπως προειδοποιούσε το ΚΚΕ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος τους: Να αποσπάσουν έμμεσα τη συναίνεση του λαού στα σχέδιά τους και σε ένα πιο ριζοσπαστικό τμήμα να σπείρουν απογοήτευση. Θα ήταν ίδια τα πράγματα αν η κάλπη έβγαζε μαζικά το «όχι στις προτάσεις της ΕΕ - όχι στο μνημόνιο που προτείνει η κυβέρνηση», όπως έλεγε το ΚΚΕ;

Κάτω από αυτό το πρίσμα και μετά το τρίτο μνημόνιο της αυτοαποκαλούμενης «κυβέρνησης της αριστεράς», υπάρχουν σήμερα καλύτερες προϋποθέσεις να συζητήσουμε πλατιά για την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Για την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Σ' αυτό το δρόμο το ΚΚΕ λέει στο λαό ότι υπάρχει ελπίδα.

Σήμερα, είναι ανάγκη να οργανωθεί και να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, στα μέτρα που φέρνει. Να ισχυροποιηθούν οι ταξικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, η πάλη για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Χρειάζεται συμπόρευση, στήριξη και ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό, στάθηκε πάντα δίπλα του και σήμερα προτείνει τη μοναδική ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδο: Τη συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, του πλούτου της χώρας, με τον ίδιο το λαό στην εξουσία και την οικονομία, με εργατικό - λαϊκό έλεγχο και πανεθνικό σχεδιασμό. Για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των αυξανόμενων αναγκών της εργατικής τάξης, του λαού.

Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι η μόνη ρεαλιστική και βεβαίως επίκαιρη. Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό αν το αποφασίσει.

Βεβαίως, ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ δεν είναι δρόμος χωρίς θυσίες. Ομως, οι θυσίες αυτές είναι οι μόνες που εγγυούνται τη λαϊκή ευημερία, όταν τόσες και τόσες άλλες τα χρόνια της αστικής κυριαρχίας έχουν οδηγήσει το λαό πιο βαθιά στη φτώχεια, αντί να τον κάνουν κοινωνό της τρομακτικής εκτόξευσης της παραγωγικότητας της εργασίας, των επιτευγμάτων που έφερε η ασύλληπτη πρόοδος στην επιστήμη και την τεχνική.