06/03/16
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV




Η διαχείριση αυτής της οικονομίας δεν οδηγεί σε καλύτερες μέρες για το λαό, τόνισε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στην ΕΡΤ 1, το πρωί της Παρασκευής 3 Ιούνη.
«Αυτό το παραμύθι που έπαιξε και που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από ενάμιση χρόνο έχει τελειώσει», σημείωσε. «Ποιες ασκήσεις κοινωνικής ευαισθησίας κάνει η κυβέρνηση; Με τις χθεσινές αθλιότητες στη Βουλή, που έδωσε στα χέρια του τραπεζίτη και την πρώτη κατοικία έως 140.000 ευρώ;», πρόσθεσε.
Ο Νίκος Σοφιανός επισήμανε ότι η κυβέρνηση, αφού δημιούργησε και διατήρησε μια εργασιακή ζούγκλα, με το νέο «αναπτυξιακό νόμο» θα δώσει καινούργιο ζεστό χρήμα σε τμήματα του κεφαλαίου για να επενδύσουν.
«Υπάρχει ένα διά ταύτα στο αν θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε μέτρα και συνέπειες ασήκωτες ή θα υπάρχει μια οργανωμένη μαχητική αντίδραση για την οποία εμείς παλεύουμε», κατέληξε, κάνοντας αναφορά στις κινητοποιήσεις που προγραμματίζονται το επόμενο διάστημα. 

Πριν 6 χρόνια, το Μάη του 2010, η Ελλάδα έμπαινε στο πρώτο μνημόνιο. Από τότε ακολούθησαν άλλα 2 και «ψήνεται», απ' ό,τι όλα δείχνουν, και ένα τέταρτο. Τον μέχρι σήμερα απολογισμό αυτής της πολιτικής τον ζουν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι λαϊκές οικογένειες καθημερινά στο πετσί τους. Ξέρουμε όλοι καλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που συνόδευαν και συνοδεύουν τα μνημόνια. Εχει σημασία, σήμερα, να δούμε ορισμένα συμπεράσματα, που άλλωστε αποτέλεσαν και πεδίο σφοδρής ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια.
Πρώτα απ' όλα, τα μνημόνια ήρθαν ως απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, ως μέτρα με σκοπό αυτή να ξεπεραστεί υπέρ βεβαίως του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Θυμίζουμε ότι πριν από την κρίση είχε προηγηθεί μια περίοδος υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ το 2005 είχαν φτάσει στο 5%, όταν την ίδια περίοδο στο σύνολο της Ευρωζώνης ήταν περίπου στο 2,5%. Η κρίση που ξέσπασε στην Ελλάδα ήταν μεγάλη σε βάθος, η υποχώρηση της καπιταλιστικής οικονομίας έφτασε στο -25%. Οι πολιτικές που ακολουθούνται σε συνθήκες καπιταλιστικών κρίσεων, προκειμένου να διαμορφωθεί το έδαφος για να ξαναπάρει μπρος με γρήγορους ρυθμούς η μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, για να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, συνοψίζονται σε μια λέξη: υποτίμηση, υποτίμηση κεφαλαίου, εμπορευμάτων, εργατικής δύναμης, νομίσματος κ.λπ. Αποδείχτηκε ότι δύο επιλογές μειγμάτων υποτίμησης υπάρχουν μπροστά στον ελληνικό καπιταλισμό. Η πρώτη, στην οποία κυριαρχούν στοιχεία «εσωτερικής υποτίμησης», είναι η πολιτική που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται μέσω των μνημονίων. Σε αυτήν την περίπτωση, ο λαός, οι εργαζόμενοι «πληρώνουν» την υποτίμηση μέσα από το χτύπημα στο εισόδημά τους, τον περιορισμό κρατικών δαπανών που προορίζονται για κοινωνικές ανάγκες, την αύξηση της φορολογίας κ.ά. Η δεύτερη λύση είναι ένα μείγμα στο οποίο θα κυριαρχούσε η «εξωτερική υποτίμηση», με βασικό στοιχείο την υποτίμηση του νομίσματος, κάτι βεβαίως που θα προϋπέθετε την έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την αλλαγή νομίσματος. Σε αυτήν την περίπτωση, οι εργαζόμενοι, ο λαός θα «πλήρωναν» την υποτίμηση μέσω της χρεοκοπίας, της στάσης πληρωμών, την εκτίναξη του πληθωρισμού. Μια μικρή πικρή γεύση για κάτι τέτοιο πήραν πέρυσι το καλοκαίρι, με την επιβολή των κάπιταλ κοντρόλς. Παρ' όλες τις ταλαντεύσεις και τη διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, κυριάρχησε η πρώτη γραμμή ως πιο συμφέρουσα και με κριτήριο την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, επιλογή που εξυπηρετεί ευρύτερα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Μέσα στα μνημόνια ενσωματώθηκαν αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που η αναγκαιότητά τους ήταν διαπιστωμένη πολλά χρόνια πριν την κρίση, αλλά για διάφορους λόγους καθυστερούσε η εφαρμογή τους. Αποδείχτηκε περίτρανα από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια άλλου τύπου διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, υπέρ των εργαζομένων. Επιβεβαιώνοντας έτσι την πρόβλεψη του προέδρου του ΣΕΒ, που στο ερώτημα πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015, εάν ανησυχεί για το ποιος θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, απάντησε ότι η οικονομία έχει τους δικούς της νόμους και οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις τους, είναι υποχρεωμένες να προσαρμόζονται σε αυτούς τους νόμους, καταλήγοντας πως δεν ανησυχεί. Το ενδεχόμενο νέων αντιλαϊκών μνημονίων αλλά και το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής χρεοκοπίας μέσω Grexit θα είναι πάντα ανοιχτά, όσο η ελληνική καπιταλιστική οικονομία θα συνεχίζει να βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, όσο θα δυσκολεύεται να περάσει στη φάση της ανάκαμψης.
Δεύτερον, τα μνημόνια συνιστούν πολιτικές με σαφή ταξικό χαρακτήρα. Παρά τις γκρίνιες, τις διαφωνίες, ακόμα και τις αντιθέσεις τμημάτων της αστικής τάξης για το μείγμα των μέτρων που συνοδεύουν τα μνημόνια, ο στρατηγικός στόχος της πολιτικής που ασκείται είναι η στήριξη της προσπάθειας του κεφαλαίου να ανακάμψει, να αυξηθούν οι ρυθμοί κερδοφορίας του, να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον για επενδύσεις και διεύρυνση των δραστηριοτήτων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Μια απόδειξη γι' αυτό αποτελεί το γεγονός ότι το κεφάλαιο, η εργοδοσία έχει ενισχύσει όλα αυτά τα χρόνια τη θέση της απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παράδειγμα αποτελούν τα όσα έγραφε ο «Ριζοσπάστης» πριν από μερικές μέρες, σχετικά με την κινητικότητα που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις, το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων απολύεται μέσα στο χρόνο, αναγκάζεται να αλλάξει δουλειά, μια κατάσταση που σημαίνει τέλος σε όσα εργασιακά δικαιώματα είχαν απομείνει, χωρίς καν να χρειάζεται να έρθει κάποιος ειδικός νόμος για τη ρύθμισή τους. Θυμίζουμε, επίσης, ότι αξιοποιώντας τα κάπιταλ κοντρόλς του καλοκαιριού, η εργοδοσία ξεσάλωσε σε μια σειρά χώρους δουλειάς, επιτείνοντας την απληρωσιά, αυξάνοντας τις απολύσεις, συμπιέζοντας ακόμα περισσότερο εργατικά δικαιώματα. Δεν πρέπει, επίσης, να διαφύγει της προσοχής μας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα, πέρα από τα έμμεσα οφέλη στο κεφάλαιο, συνοδεύονται και από μέτρα άμεσης στήριξής του με φοροελαφρύνσεις, ευνοϊκές ρυθμίσεις κ.ά. Αλλωστε, με αυτό το ταξικό κριτήριο, εκπρόσωποι των βιομηχάνων, των τραπεζών, επισημαίνουν τη μεγάλη σημασία που έχει η υλοποίηση του προγράμματος, παρά τις επιμέρους και γενικότερες διαφωνίες τους, ενώ προσδοκούν και νέα οφέλη από τα αντιλαϊκά μέτρα που θα παρθούν στο μέλλον. Βεβαίως, όσο δεν έρχεται η ανάκαμψη, θα εντείνονται και η γκρίνια και οι προβληματισμοί σε σχέση με την πορεία της Ελλάδας εντός ΕΕ και ευρώ. Η πραγματικότητα αυτή καταρρίπτει το μύθο ότι τα μνημόνια και το περιεχόμενό τους ήρθαν ως αποτέλεσμα «επιβολής των δανειστών απέναντι» γενικά «στους Ελληνες», βγάζοντας λάδι ουσιαστικά την ελληνική αστική τάξη και το αστικό πολιτικό σύστημα.
Τρίτον, με βάση όλα τα προηγούμενα, αυτό που χρεοκόπησε ουσιαστικά είναι η θολή αντιμνημονιακή γραμμή που κυριάρχησε στο εργατικό - λαϊκό κίνημα τα προηγούμενα έξι χρόνια. Η γραμμή, δηλαδή, που αντιπάλευε τα μνημόνια ξεκομμένα από τον ταξικό τους χαρακτήρα, από τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη λειτουργία του, ως ένα «λάθος μείγμα διαχείρισης που μας επιβάλλει η Γερμανία». Η ψευδαίσθηση, δηλαδή, ότι μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης με το κεφάλαιο στην εξουσία και με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Αυτή η γραμμή έδωσε τον τόνο στις μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-2012, στις διαδηλώσεις, στο περίφημο «κίνημα των πλατειών». Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια διεκδίκηση ενός άλλου μείγματος υποτίμησης, που σε ορισμένες πλευρές του έφτανε και μέχρι την έξοδο από το ευρώ, εντός βεβαίως του καπιταλιστικού δρόμου. Από ορισμένες δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται «αντικαπιταλιστικές», ριζοσπαστικές, το μείγμα της «εξωτερικής υποτίμησης» και παραγωγικής ανασυγκρότησης βαφτίστηκε «μεταβατικός στόχος για το σοσιαλισμό». Ετσι, έπαιξαν αρνητικό ρόλο, βάζοντας εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση, εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μια αστική στρατηγική. Η αποκάλυψη ότι το αντιμνημονιακό κίνημα ήταν μια αυταπάτη, ήρθε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση. Εκεί, ουσιαστικά, όλες οι ψευδαισθήσεις που συστηματικά καλλιεργήθηκαν διαλύθηκαν μέσα σε 7 μήνες. Αποδείχτηκε ότι ακόμα και τα ελάχιστα, ακόμα και τα ψίχουλα που είχαν υποσχεθεί στο περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», προσέκρουαν στην ανάγκη στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Επιβεβαιώθηκε ότι η πραγματική αντίθεση στα μνημόνια από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων είναι η απόρριψη του στόχου της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, η πάλη για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο, που εκφράζεται σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις και στόχους πάλης, η γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, είναι δηλαδή η αντικαπιταλιστική γραμμή.

Τα συμπεράσματα αυτά είναι πολύ χρήσιμα για το επόμενο διάστημα. Οι μάχες είναι μπροστά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Μαζί με την αντιμετώπιση της απογοήτευσης, του φόβου, της παραίτησης που έχει καλλιεργηθεί συστηματικά όλη αυτήν την περίοδο, ειδικά το διάστημα από το 2012 μέχρι σήμερα, πρέπει να αντιμετωπιστεί και κάθε προσπάθεια το εργατικό - λαϊκό κίνημα να υιοθετήσει νέες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες σχετικά με τη δυνατότητα ανάκαμψης του λαού μέσω της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Οι διεργασίες που συντελούνται, άλλωστε, στο αστικό πολιτικό σύστημα προϊδεάζουν για νέα αντιδραστικά σχήματα ενσωμάτωσης της αγανάκτησης και του θυμού που αντικειμενικά συσσωρεύονται. Είναι ζητούμενο σήμερα, βγάζοντας τα κατάλληλα συμπεράσματα, να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, να σημαδέψει αυτήν τη φορά το εργατικό κίνημα σωστά, τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές του συμμαχίες και οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ κ.λπ.). Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι κομμουνιστές, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ώστε το επόμενο διάστημα το εργατικό - λαϊκό κίνημα να κάνει βήματα στην οργάνωση και τον προσανατολισμό του, ώστε οι αγώνες που θα εκδηλωθούν, να αποτελέσουν σταθμούς στη συνολική προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Μοιράζοντας αυταπάτες περί «ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο», επιχείρησε ο Αλ. Τσίπρας να συσκοτίσει τον σκληρό ταξικό χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής
Με τον ισχυρισμό ότι ένας «δύσκολος κύκλος» κλείνει και αρχίζει η πορεία προς το ξέφωτο, απ' όπου θα διαφανεί η προοπτική «επούλωσης των πληγών» για το λαό, παρουσιάστηκε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο χτες, την ίδια ώρα που ξεκινά η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, που ψήφισε η κυβέρνησή του το προηγούμενο διάστημα και ενώ στη Βουλή ψηφίζονταν οι τροπολογίες με τα «συμπληρωματικά» μέτρα - φωτιά...
Οι τετριμμένες κενολογίες για «ξέφωτα», οι συστάσεις στους υπουργούς «να σηκώσουν τα μανίκια», οι διαβεβαιώσεις ότι κυρίαρχο μέλημά τους θα είναι πλέον η «καθημερινότητα του πολίτη», οι ανέξοδες και κάλπικες υποσχέσεις για «δίκαιη ανάπτυξη», συνέθεσαν την παρέμβαση του πρωθυπουργού, μαζί με τις απτές δεσμεύσεις στο κεφάλαιο για έμπρακτη στήριξη της κερδοφορίας του.
Προς τούτο, ο Αλ. Τσίπρας υπενθύμισε ότι ένα «σημαντικό μέρος» της αναμενόμενης εκταμίευσης της δόσης «θα διοχετευτεί στην πραγματική οικονομία», η οποία επιπλέον έχει λαμβάνειν απ' την επαναφορά του "waiver" από την ΕΚΤ και την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο σύστημα ποσοτικής χαλάρωσης. Επιπρόσθετα, όπως σημείωσε ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος πάντα στους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι επιζητούν μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης των επενδύσεών τους, «το σημαντικότερο είναι ότι μαζί με την πρώτη αξιολόγηση, η απόφαση θεσμοθετεί και έναν κόφτη χρέους, ανώτατο ποσοστό στις δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους, μια πολύ σημαντική εξέλιξη, επιτυχία που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ούτε που θα μπορούσαν να τη φανταστούν αφού δεν διεκδίκησαν ποτέ ελάφρυνση του χρέους (...) Αυτός ο κόφτης χρέους είναι μια πολύ θετική εξέλιξη, απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσουμε σε νέα εποχή σταθερότητας και ανάκαμψης (...) Η δέσμευση ότι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα η Ελλάδα θα έχει ανώτατο όριο 15% του ΑΕΠ για αποπληρωμή χρέους, μειώνει καθοριστικά τις αναγκαίες δαπάνες ετησίως και δημιουργεί δημοσιονομικό χώρο για χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας»...
Αντικρούοντας την κριτική που λέει ότι ο συγκεκριμένος μηχανισμός για το κρατικό χρέος θα αρχίσει να λειτουργεί μετά το 2018, ο Αλ. Τσίπρας κόμπασε πως η κυβέρνησή του λειτουργεί με γνώμονα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης, σημειώνοντας:«Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι διαπραγματευόμαστε και φέρνουμε κατακτήσεις για τις πολλές επόμενες δεκαετίες, μιλάμε για έναν κόφτη χρέους που θα αποφέρει πολύ σημαντικό δημοσιονομικό περιθώριο στην οικονομία απ' το 2020, αντιλαμβάνεστε πόσο θετικό είναι αυτό που κερδίσαμε και πώς μπορεί να επιδράσει στην προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης των επενδυτών».
Για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ο πρωθυπουργός απαρίθμησε κι άλλες παρεμβάσεις της κυβέρνησής του, όπως αυτές στη Δημόσια Διοίκηση για την προσαρμογή της στις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και όσες έπονται, με προεξάρχουσα αυτή του νέου«αναπτυξιακού νόμου» που κατατέθηκε χτες βράδυ στη Βουλή.
«Εχουμε στη Βουλή το νέο αναπτυξιακό νόμο», σημείωσε ο Αλ. Τσίπρας, «με κίνητραδημιουργία σταθερού επενδυτικού περιβάλλοντος, απλοποίηση νομοθεσίας, προγραμματίζουμε την κατάθεση νομοσχεδίου για κοινωνική οικονομία, για το πλαίσιο ανάθεσης και εκτέλεσης δημοσίων συμβάσεων (...) για τηνοικειοθελή αποκάλυψη (σ.σ. των αδήλωτων κεφαλαίων της πλουτοκρατίας), για τα δημόσια έργα (...) συνεχίζουμε τη μεθοδική δουλειά για επανεκκίνηση μικρών και μεγάλων έργων σε υποδομές, Ενέργεια, Τουρισμό, για αξιοποίηση κονδυλίων (...) βρισκόμαστε σε διαρκή προσπάθεια ώστε να γίνουμε επίκεντρο επενδυτικού ενδιαφέροντος διεθνώς», δήλωσε σχετικά.
Πρόκληση και εμπαιγμός για το λαό
Κοροϊδεύοντας φόρα παρτίδα το λαό, ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι οι παραπάνω «επιτυχίες» που η κυβέρνηση κατάφερε για το κεφάλαιο, έγιναν «χωρίς να πάμε πίσω απ' τις κόκκινες γραμμές στη βάση των οποίων ζητήσαμε την εντολή του λαού τον Σεπτέμβρη»...
Αναγκασμένος να κάνει το μαύρο άσπρο για να στοιχειοθετήσει αυτό του τον ισχυρισμό, υποστήριξε ότι οι νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό συνιστούν «μεταρρύθμιση που εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά του χωρίς να κόψουμε ούτε ένα ευρώ από κύριες συντάξεις, ενώ προστατέψαμε τη μεγάλη πλειοψηφία των επικουρικών»! Ισχυρίστηκε ακόμα, λίγο πριν τα αρπακτικά κάνουν γιουρούσι στα «κόκκινα» δάνεια, πως«κρατήσαμε προστατευμένη την πρώτη κατοικία για την συντριπτική πλειοψηφία (...) οι κανόνες που συμφωνήσαμε είναι απ' τους αυστηρότερους, εξασφαλίζουν προστασία δανειοληπτών αλλά και εξυγίανση τραπεζικού συστήματος».
Ακολούθως, υποσχέθηκε παρεμβάσεις διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, επαναλαμβάνοντας την πρόθεση ίδρυσης ενός «ταμείου κοινωνικής αλληλεγγύης» - όχι βεβαίως για παροχές τις οποίες προκλητικά βάφτισε σπατάλες - αλλά για «να στηρίξουμε πραγματικά τις δυνάμεις εκείνες που το έχουν ανάγκη (...) και να δημιουργήσουμε δομές κοινωνικής προστασίας».
Δίνοντας ένα δείγμα για το τι είδους «κοινωνική προστασία» μιλάει, αναφέρθηκε π.χ. σε «στοχευμένα προγράμματα» για 150.000 ανέργους - για μια σταγόνα δηλαδή στον ωκεανό της στρατιάς ανέργων - με 8μηνη διάρκεια, πριν την επιστροφή στην ανεργία...
Είχε, επιπλέον, το θράσος να παρουσιάσει σαν φιλολαϊκή παρέμβαση την απόφαση της ΔΕΗ για 15% έκπτωση στους «συνεπείς πελάτες», όταν όλα όσα φόρτωσε η κυβέρνησή του στο λαό, αυξάνουν ακόμα πιο πολύ τους... «πελάτες» που αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα. 'Η να κομπάσει για την πρόσβαση των ανασφάλιστων σε υπηρεσίες Υγείας, όταν οι δομές Υγείας καταρρέουν και δυσκολεύεται η πρόσβαση για όλο το λαό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.
Συνέστησε μάλιστα στους υπουργούς του να αναζητήσουν κι άλλους τέτοιους τρόπους διασκέδασης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής.
Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε ακόμα παρεμβάσεις στην Παιδεία, στον εκλογικό νόμο, αλλά και στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης, εξαγγέλλοντας ευρεία διαβούλευση για την επίτευξη συναινέσεων.
«Δίκαιη ανάπτυξη»: Το «κερασάκι» της κοροϊδίας...
Επιχειρώντας να συσκοτίσει τον βαθιά αντιλαϊκό χαρακτήρα του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ο Αλ. Τσίπρας πρόσφερε στο λαό απλόχερα αυταπάτες και ψευδαισθήσεις περί «δίκαιης ανάπτυξης».
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας του: «Κλείνει ένας δύσκολος κύκλος, σημασία έχει η επόμενη μέρα (...) Η κοινωνία είναι ταλαιπωρημένη, αναζητά ηρεμία, διέξοδο και προοπτική, με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης ανοίγεται η δυνατότητα αυτή να προχωρήσουμε σε ένα ξέφωτο όπου υπάρχει διέξοδος, προοπτική ανάκαμψης, σταθερότητα, ηρεμίας, επούλωσης των πληγών. Με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και τις αποφάσεις για το χρέος ανοίγεται αυτή η δυνατότητα, μια προοπτική για το πέρασμα σε μια νέα εποχή της δίκαιης ανάπτυξης. Σε μια χώρα που έχασε το 1/4 του εθνικού πλούτου στην εξαετία και βρέθηκε σε δίνη ύφεσης και ανεργίας, η ανάπτυξη οφείλει να έχει κοινωνικό πρόσημο, γιατί δεν ωφελεί σε τίποτα η μεγέθυνση των δεικτών αν αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Κεντρική επιδίωξη της προσπάθειάς μας είναι ο πλούτος να διανέμεται με δίκαιο τρόπο προς όφελος της πλειοψηφίας, με προστασία της εργασίας και των μισθών και όχι συντριβής τους στο βωμό του αχαλίνωτου κέρδους (...) Η κυβέρνηση να λειτουργεί στη βάση δύο προτεραιοτήτων, την κοινωνική προστασία, την αναπτυξιακή στροφή της οικονομίας και τη δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων (...) Είναι καθήκον μας να νιώσουν οι πολίτες προστατευμένοι, να έχουμε διαρκώς την έγνοια και να γίνονται παρεμβάσεις για να μην υπάρχουν αυθαιρεσίες και για την ενημέρωση των πολιτών για την προστασία που τους παρέχουν οι νόμοι και να εξετάσουμε πώς θα διευρύνουμε το πλαίσιο προστασίας (...) Να δώσουμε όραμα στο λαό με πρόσημο κοινωνικής προστασίας».

Με το μύθευμα της «δίκαιης ανάπτυξης» - αντίφαση εν τοις όροις αφού η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την αδικία και την ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος του λαού - ο Αλ. Τσίπρας αποπειράθηκε να εξευμενίσει το λαό και να δικαιολογήσει την ταξική υπέρ του κεφαλαίου κυβερνητική πολιτική, υποστηρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι τα αντιλαϊκά μέτρα ήταν κάτι σαν τις «ωδίνες» του «τοκετού», απαραίτητα δηλαδή για να ξημερώσει η επόμενη «καλή μέρα».

Οι τροπολογίες που κατέθεσε αργά το βράδυ της Τετάρτης στη Βουλή η κυβέρνηση, και μάλιστα σε νομοσχέδιο για την κύρωση μιας ...διεθνούς σύμβασης, κάνει ακόμα χειρότερους τους αντιλαϊκούς νόμους που ψήφισε πριν από μερικές μέρες, σαν προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης από την πρώτη «αξιολόγηση».
Παράλληλα, επιβεβαιώνουν τον εμπαιγμό με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη δίκαιη αγανάκτηση δεκάδων χιλιάδων χαμηλοσυνταξιούχων, στους οποίους, όχι μόνο κόπηκε το ΕΚΑΣ, αλλά επιπλέον τους ζητήθηκε να επιστρέψουν τα χρήματα που εισέπραξαν το προηγούμενοι πεντάμηνο, επειδή η ρύθμιση για την περικοπή είχε αναδρομική ισχύ από 1/1/2016.
Συνολικά, αποδείχτηκε ότι κάθε επόμενο μέτρο της κυβέρνησης είναι ακόμα χειρότερο από το προηγούμενο σε ό,τι αφορά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τα οποία συνθλίβονται στις μυλόπετρες του στόχου για ανάκαμψη της οικονομίας. Το συμπέρασμα αυτό έχει ιδιαίτερη αξία μπροστά στο νέο γύρο της επίθεσης, που εστιάζει τώρα στα Εργασιακά.
Από τις τροπολογίες που κατατέθηκαν προχτές, ξεχωρίζει αυτή για το ΕΚΑΣ. Η κυβέρνηση παρουσίαζε ως απόδειξη της «κοινωνικής της ευαισθησίας» την πρόθεσή της να μη ζητήσει αναδρομικά τα περίπου 100 εκ. ευρώ που έδωσε στους δικαιούχους του ΕΚΑΣ το πρώτο πεντάμηνο του 2016, πριν δηλαδή ψηφιστεί ο νόμος και κοπεί το επίδομα για την πρώτη κατηγορία των χαμηλοσυνταξιούχων.
Η «ευαισθησία» αυτή αποδείχτηκε - κατά το αναμενόμενο - φούσκα και κοροϊδία. Η τροπολογία, που αναστέλλει τον αναδρομικό χαρακτήρα της περικοπής του ΕΚΑΣ, δεν χαρίζει βέβαια αυτά τα λεφτά στους συνταξιούχους, αλλά προβλέπει την είσπραξή τους με επιτάχυνση των περικοπών στις άλλες κατηγορίες των χαμηλοσυνταξιούχων, που θα χάσουν το ΕΚΑΣ πιο γρήγορα απ' ο,τι προβλεπόταν, μέχρι και το 2019.
Με άλλα λόγια, τη «χασούρα», που θα έχει η κυβέρνηση από τη μη είσπραξη των αναδρομικών, τη διαχέει στους άλλους συνταξιούχους, οι οποίοι θα δουν νωρίτερα να χάνουν το ΕΚΑΣ. Παρά το γεγονός, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση ξεκινάει αργότερα την περικοπή του ΕΚΑΣ, αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξοικονομήσει λιγότερα χρήματα απ' αυτά που προϋπολόγιζε αρχικά.
Το ίδιο ισχύει και με το «πάγωμα» των ωριμάνσεων στα «ειδικά μισθολόγια», που περιελάμβανε ο τελευταίος νόμος της κυβέρνησης. Σύμφωνα με προχτεσινή τροπολογία, για να μην ισχύσει το «πάγωμα», θα πρέπει να υπάρξουν «ισοδύναμες δημοσιονομικές παρεμβάσεις» μέχρι 30/9/2016.
Εννοείται, βέβαια, ότι τα «ισοδύναμα» δεν πρόκειται να βρεθούν από περικοπές σε δαπάνες που προορίζονται για την ενίσχυση του κεφαλαίου, αλλά από νέες μειώσεις στα κουτσουρεμένα κονδύλια που αφορούν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και άλλα, ή από νέους φόρους.
Να, λοιπόν, πώς μεταφράζεται ο «δότης», ο οποίος θα ήταν τάχα το αντίβαρο στον «κόφτη» που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση, όπως έλεγε ο Αλ. Τσίπρας στη Βουλή. Αν ο «κόφτης» είναι η κατάργηση του ΕΚΑΣ, ο «δότης» είναι η διάχυση της χασούρας από τη μη είσπραξη των αναδρομικών σε όλους τους χαμηλοσυνταξιούχους. Αν ο «κόφτης» είναι το «πάγωμα» των ωριμάνσεων στα ειδικά μισθολόγια, ο «δότης» είναι οι περικοπές σε δαπάνες που αφορούν άλλες κατηγορίες των εργαζομένων και συνολικά τα λαϊκά στρώματα, για να υπάρξει ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Δηλαδή, «μονά - ζυγά» για το κεφάλαιο! Αυτός είναι ο αντιλαϊκός πυρήνας της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι αυτός ο φαύλος κύκλος για το λαό δεν μπορεί να σπάσει παρά μόνο με οργάνωση και στόχους πάλης που αμφισβητούν την καπιταλιστική κερδοφορία, αντιτίθενται στην ανάκαμψη που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget