Ο υπόδικος αρχηγός της Χρυσής Αυγής, που έχει το θράσος στη Βουλή να κάνει κηρύγματα ηθικής, βρέθηκε χτες με μια δήλωση «πόθεν έσχες» που θα τη ζήλευαν ακόμα και μεγαλοεπιχειρηματίες! Ο Μιχαλολιάκος είναι ο πιο πλούσιος πολιτικός αρχηγός, με ετήσια εισοδήματα που ξεπερνούν τις 271.000 ευρώ, 10 ακίνητα, καταθέσεις 183.372 ευρώ και συμμετοχή σε δύο επιχειρήσεις. Είναι ιδιοκτήτης 4 καταστημάτων με ποσοστό 25% αλλά και 1 άλλου ακινήτου, ενώ 4 καταστήματα εμφανίζεται ότι διαθέτει και η γυναίκα του, καθώς και 1 διαμέρισμα. Καραμπινάτη αστική τάξη, δηλαδή, ο κατά τ' άλλα αντισυστημικός. Καμιά πρωτοτυπία. Πάντα πίσω από το φασιστικό λαϊκισμό και ρητορεία κρύβονταν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τμήματα του κεφαλαίου. Πάντα οι ηγέτες του φασισμού ανήκαν στην αστική τάξη. Το μίσος τους για το ΚΚΕ και για τον κομμουνισμό, για την εργατική τάξη και το κίνημά της είναι, λοιπόν, φυσικό αποτέλεσμα της ταξικής τους θέσης! Αυτά τα φασιστοειδή είναι που τολμούν να αναπαράγουν απίστευτες βρωμιές για το ΚΚΕ, με στόχο να πλήξουν την ιστορία και τη δράση του.
Περί Ιδιώνυμου
Μιλώντας την περασμένη Κυριακή στη Βουλή, ο επικεφαλής της ναζιστικής Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος είπε ανάμεσα σε άλλα: «Θα ήθελα να απαντήσω και στη δαιμονοποίηση με όσο πιο κομψό τρόπο δύναμαι, σχετικά με τον εθνικισμό και τη Χρυσή Αυγή. Ολοι προέρχεστε από ένα κόμμα. Ενα είναι το κόμμα, το οποίο ο Γεώργιος Παπανδρέου, τον οποίον τιμάτε στη Βουλή, είχε αποκαλέσει "κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας". Εχετε και μια Αίθουσα στην οποία ξεναγείτε τους μαθητές, την αίθουσα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ". Κάνετε τον κόπο να τους δίνετε, να τους μοιράζετε και τον νόμο τον Ιδιώνυμο που είχε κάνει για τους κομμουνιστές ο Βενιζέλος. Ομως, αυτά δεν θέλετε να ακούγονται».

Τι θέλει να πει πολύ απλά ο Μιχαλολιάκος; Οτι ο αντικομμουνισμός, που είναι σημαία της φασιστικής του οργάνωσης, δεν είναι αποκλειστικότητά της, αλλά αφορά και άλλους πολιτικούς που υπηρέτησαν με συνέπεια την αστική εξουσία. Και μπορεί η Χρυσή Αυγή να κουνάει αυτάρεσκα το δάχτυλο στους υπόλοιπους, αυτό που επιβεβαιώνεται όμως ιστορικά είναι ότι το κεφάλαιο διαθέτει πολλές εναλλακτικές, λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικές, για να διαχειρίζονται την εξουσία του, έχοντας πάντα στο στόχαστρο το κίνημα και τους ταξικούς αγώνες.