Φεβρουαρίου 2015
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Παρατήρηση πρώτη: Τα όσα υπογράφηκαν μεταξύ της κυβέρνησης και των «εταίρων» της στο Eurogroup αποτελούν μια νέα συμφωνία της Ελλάδας με τους… «θεσμούς». Θα ήταν αδιανόητο μια τέτοια συμφωνία να μην περάσει από τη Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε επανάληψη και συνέχιση των μαύρων τακτικών των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων. Των τακτικών που βύθισαν ακόμα και αυτή την αστική δημοκρατία στα Τάρταρα την προηγούμενη 5ετία. Το θέμα πρέπει να λήξει άμεσα. Τώρα. Χωρίς «δημιουργικές ασάφειες» και χωρίς… τσαλίμια.
    Παρατήρηση δεύτερη: Εκείνο που ακούγαμε προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τέλος του Μνημονίου από το ίδιο το βράδυ των εκλογών. Και όχι η «επέκτασή του». Εσχάτως όποτε ασκείται τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση για όσα δεσμεύτηκε με τους «εταίρους» της, εκείνο που ακούγεται σαν δικαιολογία είναι: «Και τι μπορούσε να κάνει, οι τράπεζες θα έμεναν χωρίς ρευστό».«Θα παθαίναμε ό,τι και η Κύπρος»«Θα μας πήγαιναν σε ξαφνικό θάνατο» κι άλλα τέτοια. Θυμίζουμε ότι αντίστοιχα ήταν τα «επιχειρήματα» των προηγούμενων κυβερνήσεων μετά από κάθε συνάντησή τους με την τρόικα και μετά από κάθε επιστροφή τους από τις Βρυξέλλες. Αλλά τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για«δικαιολογίες», για «υποταγή» και για «υποτέλεια». Τότε όλη αυτή η «επιχειρηματολογία» εκλαμβανόταν – και από τον ΣΥΡΙΖΑ – σαν «εμπόριο φόβου». Τώρα από πού κι ως που διεκδικεί κλέη «ρεαλισμού»;
Παρατήρηση τρίτη: Ακούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε την επέκταση της Δανειακής Σύμβασης και των Μνημονίων διότι, τελικά, στις εκλογές δεν πήρε από τον λαό «εντολή ρήξης» αλλά εντολή «παραμονής στο ευρώ και την ΕΕ». Δεν νομίζουμε ότι αυτή είναι και πολύ ειλικρινής ανάγνωση του μηνύματος των εκλογών. Ο λαός στις εκλογές δεν ψήφισε ούτε για «έξοδο», ούτε για «παραμονή» στην ΕΕ. Πρωτευόντως ψήφισε και ζήτησε τέλος της λιτότητας, τέλος της καταστροφής, τέλος των Μνημονίων, τέλος του Αγγλικού Δικαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι ισχυρίστηκε; Ότι αυτά, τα στοιχειώδη, τα αναγκαία, τα ελάχιστα, μπορεί να τα πετύχει εντός της ΕΕ. Με διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με τους «εταίρους». Και η λαϊκή πλειοψηφία πείστηκε ότι όσα ζητά μπορούν να ικανοποιηθούν μέσα στην ΕΕ και του είπε του ΣΥΡΙΖΑ: «Εμπρός, κάντα». Αν τώρα αποδεικνύεται – όπως υποστήριζαν και υποστηρίζουν οι κομμουνιστές - ότι εντός της ΕΕ, εντός των «θεσμών», με «διαπραγματεύσεις και όχι με ρήξεις, δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε ψίχουλα, ούτε μια στοιχειώδη ανακούφιση του λαού, ούτε τις γάζες για τα νοσοκομεία, ούτε εθνική κυριαρχία, τότε αυτή είναι μια υπέροχη ομολογία! Είναι μια ενδιαφέρουσα βάση για να σκεφτούμε και να αναστοχαστούμε: Εντός ή εκτός ΕΕ, λοιπόν;… Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα, κι άλλο πράγμα να επανεισάγεται από το παράθυρο εκείνο το «πάση θυσία στο ευρώ»- δηλαδή η θεωρία των προηγούμενων κυβερνήσεων. Άλλο πράγμα για την υπογραφή της κυβέρνησης να τα ρίχνουν κάποιοι στην «κοινωνία», με μια ρητορική του στυλ «φταίει η κοινωνία που δεν είναι έτοιμη για ρήξεις». Και πολύ περισσότερο είναι άλλο πράγμα να εμφανίζεται η επέκταση Δανειακών Συμβάσεων και Μνημονίων σαν «απαίτηση» του λαού!    
    Παρατήρηση τέταρτη: Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – για λόγους «λογικής και επιβίωσης» έλεγε ο κ.Τσίπρας – θα ήταν να νομοθετήσει στη Βουλή την ακύρωση του Μνημονίου.
Το ΚΚΕ, όπως σημειώνεται και στο κάλεσμα για το σημερινό συλλαλητήριοτου Κόμματος - στο Σύνταγμα στις 7μμ - θα ζητήσει την υπερψήφιση στη Βουλή της πρότασης νόμου που κατέθεσε πριν λίγες μέρες για την ακύρωση των Μνημονίων. Την αντίστοιχη προηγούμενη πρόταση νόμου του ΚΚΕ, που κατατέθηκε μετά τις εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση την είχε ψηφίσει. Όποιος υποψιάζεται ότι αυτή την φορά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ψηφίσει την πρόταση - που τότε την είχε υπερψηφίσει - μάλλον βουλωμένο γράμμα διαβάζει…
                                                                  ***
Υστερόγραφο: «Ακούμε ότι το ΚΚΕ περίμενε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει συλλαλητήριο ενώ τα προηγούμενα χρόνια δεν έκανε τίποτα»… Επειδή αν μη τι άλλο αυτό είναι χοντρή συκοφαντία, όχι για το ΚΚΕ, αλλά για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αγωνίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, υπενθυμίζουμε: από την πρώτη στιγμή της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 2009 μέχρι και σήμερα το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ όπου συμμετέχουν οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα, πραγματοποίησαν εκατόν τριάντα (αριθμός: 130) συλλαλητήρια, απεργίες και κινητοποιήσεις πανελλαδικού χαρακτήρα!
Ειδικά το ΚΚΕ, το πρώτο κομματικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε επί μνημονίων ήταν στις 15 Μάη του 2010. Μια βδομάδα, δηλαδή, μετά την υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης (στις 8 Μάη 2010).  Τώρα, το πρώτο κομματικό του συλλαλητήριο το ΚΚΕ το πραγματοποιεί σήμερα στις 27 Φλεβάρη. Δηλαδή, και πάλι μια βδομάδα μετά την επέκταση της Δανειακής Σύμβασης που υπογράφτηκε στις 20 Φλεβάρη. Αυτά για όσους μιλούν για συνέπεια

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑΜΒΟΣ !!!

Το παιδί που πήγε για κούρεμα ...

... και βγήκε με  extension.

Και τότε σηκώνεται όρθιο το αριστερό Ελληνόπουλο, χτυπά το χέρι στο τραπέζι (τα ποτήρια αναπήδησαν) και λέει αποφασιστικά:

«Ε!!! Όχι!!! Φτάνει πια!!! Τέρμα η λιτότητα».


Οι άλλοι  κατέβασαν τα κεφάλια τους χαμηλά, εκτός απ΄ τους δύο αριστερούς φίλους του, το Γάλλο και τον Iταλό, που χαμογελούσαν και του έκαναν νοήματα:

«Πέστα Χρυσόστομε».

«Τέλειωσαν αυτά που ξέρατε»  ... συνεχίζει με φωνή αποφασιστική. «Από τώρα και μετά δε θα μου ξαναπείτε τι να κάνω και τι να μη κάνω. Δε θα μου ξανακάνετε έλεγχο στην Αθήνα. Θα μου κάνετε στις Βρυξέλλες. Δε θα μου ξαναβάλετε όρους. Θα μου τους ψιθυρίζετε για να τους λέω πρώτος εγώ. Δε θα ξαναπείτε τις λέξεις τρία, τρόικα, πάρε τρία, τριάδα και άλλα τέτοια αριθμητικά. Ούτε τις λέξεις δανειστές, τοκογλύφοι και τέτοια. Θα λέτε οι «θεσμοί», οι «εταίροι», οι «εμπειρογνώμονες» κλπ. Δε θα ξαναπείτε τη λέξη «χρέος». Θα λέτε «εκκρεμότητα». Και δε θα ξαναπείτε «μνημόνιο». Θα λέτε «extension» και «memorandum». 

Η Αγγέλα ... να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Συναισθήματα απόγνωσης, φόβου κι απαισιοδοξίας κυρίευαν το μυαλό της. Ήξερε καλά ότι έμπλεξε με τον Έλληνα. Κατάπιε το σάλιο της και ψέλλισε ... «Καλά αγόρι μου. Ότι πεις εσύ.»... και ξαναβυθίστηκε βαριά στην καρέκλα της. 


«Πάψε» ... της είπε ο νεαρός Έλληνας... «Άντε χάσου κι εσύ και το κατοχικό σου δάνειο και οι πολεμικές αποζημιώσεις. Από σένα δε θέλουμε τίποτα. Ακούς; Τίποτα. Και άρχισε να το συνηθίσεις ότι για πολλά χρόνια ακόμα θα ζεις με τους τόκους που θα σου πληρώνουμε εμείς».

Στη δίπλα αίθουσα ο Γιάνης (με ένα ν) χαστούκιζε τη Χριστίνα. Της υπαγόρευε τους όρους της συμφωνίας: «Θα μου υπαγορεύσεις αμέσως να μη ξαναπώ ότι θα ξαναπροσλάβω τους απολυμένους. Θα μου πεις να πω ότι δε θα ακυρώσω τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν ή αυτές που είναι για να γίνουν. Θα μου πεις να πω ότι δε θα ξαναμιλήσω για 750 ευρώ. Θα με βάλεις να εφαρμόσω το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Οι μισθοί μας θα γίνουν σαν τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τη Βουλγαρία, τη Λεττονία κλπ. Κατάλαβες; Και θα με υποχρεώσεις να το γράψω 100 φορές».

Ο γιακάς του σηκώθηκε δυο πόντους πιο ψηλά. Το πρόσωπό της είχε γίνει ίδιο χρώμα με τα μαλλιά της. «Υes sir John»(Στα αγγλικά με πόσα “ν” γράφεται το John?). Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι είδαν τον νεοφιλελευθερισμό να δραπετεύει απ΄ τη σύνοδο σαν ποντίκι κυνηγημένο απ΄ την Ελληνική γάτα.


O Ευρωπαϊκός τύπος έγραφε επί δυο μέρες «180 μοίρες στροφή της ελληνικής κυβέρνησης»(φυσικά για να πιέσει την Ε.Ε.), «άτακτη υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης» (φυσικά για να τα χάσει η Μέρκελ), «συμμορφώθηκαν οι Έλληνες» (φυσικά για να αναγκαστεί να συμμορφωθεί κι ο Σόϊμπλε) κλπ.

Πίσω στην Ελλάδα, σκηνές απείρου κάλλους ξετυλίγονταν. Το ποτάμι χύθηκε στην ευρωπαϊκή θάλασσα από χαρά. Ο Αντώνης μούντζωνε το Βαγγέλη λέγοντας: «Να ρε μ@λ@κ@. Κι εσύ τον αριστερό έκανες, αλλά αυτά τα κόλπα δεν ήξερες να τους τα κάνεις»
Ο Βαγγέλης τον χαστούκισε στο δεξιό μάγουλο, λέγοντας «Τα είχα σκεφτεί όλα αυτά, αλλά δε με άφησες να τα κάνω βλάκα. Ήσουν πολύ δεξιός για να φανούν αυτά αληθινά»

Τα κανάλια (ειδικά αυτά που «έβλεπαν» τουαλέτες χωρίς χαρτί υγείας και ΑΤΜ χωρίς χρήματα) είδαν τώρα το φως και ανένηψαν. Έβαλαν μυαλό. Μίλησαν για πρώτη φορά για την επιτυχία του αγοριού που έδειξε σ΄ όλους ότι είχαν άδικο και μόνο αυτός έλεγε αλήθεια. Ακόμα μόνο αυτός λέει αλήθεια. Όλοι οι άλλοι λένε ψέματα για να δικαιολογηθούν.

Τον πρώτο μήνα ήταν αισιόδοξος ο λαός. Τώρα πια είναι αισιόδοξος ο Πρετεντέρης κι ο Πορτοσάλτε. Και οι αγορές επίσης. Αλλά κι ο ΣΕΒ (έτσι είπε). Η παρτίδα σώθηκε. Η παρτίδα είπα; Πατρίδα ήθελα να πω.

Εκείνη την ώρα κάποιος (νομίζω η συντρόφισσα Ραχήλ) θυμήθηκε ότι ο Κουτσούμπας στην πενθήμερη του Γυμνασίου, το 1976, είχε πιεί μια coca cola. Το θέμα έγινε φυσικά πρώτη είδηση σ΄ όλα τα κανάλια. Κλήθηκαν να τοποθετηθούν κάθε είδους ΚΚΕδολόγοι. Το ΚΚΕ ξέχασαν να το καλέσουν. Δεν το έκαναν επίτηδες οι δημοσιογράφοι. Από συνήθεια κι από κεκτημένη ταχύτητα το έκαναν.

Την ίδια στιγμή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε έκτακτη συνδιάσκεψη με θέμα: «Μετά το νεοφιλελευθερισμό τι; Μετά το μνημόνιο και την κατοχή, τι; Συντονισμός αμέσως τώρα με την κυβέρνηση. Κατάρα στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ». Στο Σύνταγμα ξαναβγήκαν οι αγανακτισμένοι. Για να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια. Αυτή τη φορά όμως ... δεν ήξεραν προς τα που να μουντζώνουν. Μπροστά τους ... η Βουλή τους. Πίσω τους το Υπουργείο του Γιάνη τους. Αριστερά τους το υπουργείο του Κοτζιά. Μούντζωναν κι αυτοί τις στήλες του Ολυμπίου Διός (ενάντια στο θεό να είναι κι ας είναι κι ο Δίας). Και η «κόκκινη Νάντια» κήρυξε «λήξη ανυπακοής» και μας καλούσε να πληρώσουμε το χρέος απ΄ τα χαράτσια, την εφορία κλπ. Οι επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ που μάζευαν χαρατσόχαρτα στις γειτονιές, τώρα θα τα δώσουν πίσω στους δικαιούχους. Τώρα πρέπει να βοηθήσουμε την αριστερή κυβέρνηση.

Πίσω στην Ευρώπη, βγήκαν οι αρμόδιοι του Eurogroup σε συνέντευξη τύπου. H υποχώρηση που είχαν κάνει, φάνηκε απ΄ την αρχή: Δεν βγήκαν να μιλήσουν τρεις. Τους το είχε απαγορεύσει ο Γιάνης. Βγήκαν τέσσερις. Και αναγκάστηκαν να πουν ό,τι έλεγαν κι όταν έβγαιναν για να αναγγείλουν αυτά που υπέγραψε κι ο Σαμαράς. Μόνο που κάτω απ΄ τις απειλές των Ελλήνων, είπαν την τρόικα «θεσμούς» και το μνημόνιο ... «memorandum».  Ακόμα κι ο Σόιμπλε, με την ουρά στα σκέλια βγήκε να πει ότι όλα έγιναν όπως τα είπε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Κι απόρησε: «που το ήξερε το παλικάρι ότι θα υποχωρήσουμε τόσο εύκολα;». Και συνέχισε: «Τελικά δεν θα είναι εύκολο για τη Γερμανική κυβέρνηση να εξηγήσει την αποψινή απόφαση στους ψηφοφόρους της». 

Σ΄ όλες τις χώρες τις Ευρώπης τα κουρεία και τα κομμωτήρια άλλαξαν ταμπέλες κι έγιναν «extension shop». To Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας επέβαλε νέο σύστημα αρίθμησης στα σχολεία: «Ένα. Δύο. Θεσμοί. Τέσσερα. Πέντε. Έξι. κλπ». Και μέσα στην αναμπουμπούλα, η Ομοσπονδία Γυμναστικής, απένειμε στον Γιάνη ειδικό βραβείο για τις επιτυχίες του στο άθλημα «κωλοτούμπα χωρίς φόρα». Ο υπουργός συγκινημένος το αφιέρωσε στο μέντορά του τον Γ.Α.Π. Κι η συντρόφισσα Γιάννα (με πόσα ν;) απαίτησε από τη διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να γίνει η κωλοτούμπα Oλυμπιακό άθλημα. Ο Βρούτσης πάλι, βγήκε να πει, ότι «αν δυσκολευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, μπορεί τη συμφωνία να τη ψηφίσουν κι αυτοί (η ΝΔ)».

Μόνο δύο ηλικιωμένοι (που παλιά ήταν «σημαίες της αριστεράς» και «ηγέτες της εθνικής αντίστασης» και «μορφές του κινήματος») και δυο πρώην πασόκοι (που τα έχουν χαμένα), «έπεσαν απ΄ τα σύννεφα».  Δεν είχαν ψυλλιαστεί τίποτα. Δεν ήξεραν. Και είπαν «Μα!!!». Αλλά δεν τους υποστήριξε ούτε ο Λαφαζάνης. Δεν πρόλαβε. Είχε πάει στην Αμυγδαλέζα, στο μνημόσυνο που οργάνωσε η νέα Προεδρία της Δημοκρατίας, στη μνήμη του Γρηγορόπουλου. Μετά τη θεία λειτουργία ακολούθησαν 21 τιμητικές βολές δακρυγόνων από αριστερή διμοιρία ΜΑΤ. 

Την άλλη μέρα έστειλαν το mail με τα μέτρα. Δεν ήταν το ίδιο με του Χαρδούβελη. Είχε άλλη υπογραφή. Οι Eυρωπαίοι εταίροι μόλις διάβασαν το περιεχόμενο ανάσαναν επιτέλους από ανακούφιση: Η Ελληνική κυβέρνηση είχε δεχτεί τις παρακλήσεις τους. Αν ήταν εκεί ο Αλέξης ή ο Γιάνης θα τους φίλαγαν τα χέρια από ευγνωμοσύνη. Η μέρα αυτή (25 Φλεβάρη) καθιερώθηκε σαν νέα 25η Μαρτίου για όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί απ΄ την «κατοχή». Η Ευρώπη είχε ξαναβρεί το «κεκτημένο» της. Ας είναι καλά το μικρό Ελληνόπουλο.

Έτσι ακριβώς έγιναν όλα κι όχι όπως λέει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ που στεναχωρήθηκε πολύ, γιατί ο μικρός είχε επιβάλλει την «Ε.Ε. των εργαζομένων και των λαών» μέσα σ΄ ένα μήνα. Οι Ευρωπαίοι είχαν κάνει πίσω σ΄ όλα. Οι λαοί είχαν νικήσει. Λίγο ακόμα και θα εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός στη Γερμανία. Είχε αποδειχθεί ότι όταν στηρίζεσαι στα «Ευαγγέλια» της ιδρυτικής διακήρυξης της ΕΕ, του Μάαστριχτ και του σύμφωνου σταθερότητας, τότε ένα είναι σίγουρο: Όλα θα πάνε καλά για το λαό. Ήταν πια φανερό: Απέτυχε το ΚΚΕ στις προβλέψεις του.


Αν πάλι δε με πιστεύετε, διαβάστε τι λέγαμε (π.χ. τι έλεγε η αφεντιά μου) το Μάη του 2012 στα άρθρα: «Μερικές σκέψεις… ούτε για το ”πριν”, ούτε για το ”μετά”… σκέψεις για το ”πάντα”» (που το δημοσιεύει η «Ικαριακή Ραδιοφωνία» φέτος – και τους ευχαριστώ) και «Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΡΙΤΟ ... ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» που το δημοσιεύει το «Aristera sti Mitilini» 


Μάνος Δούκας

Ισως», «θα δούμε», «δεν υπάρχουν λεφτά», «θα εξεταστεί»... αυτές οι εκφράσεις συνόδευαν τις απαντήσεις του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη σε ερωτήσεις για τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα σε όλους τους τομείς του Πολιτισμού και ιδιαίτερα στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, κατά τη συνάντηση που είχε με δημοσιογράφους, στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Σε ό,τι αφορά όμως τις προτεραιότητες του υπουργείου ήταν σαφέστατος: «Στόχος μας είναι να παράγει πλούτο το υπουργείο. Πρέπει να το πιστέψουμε και να το κάνουμε... Εχουμε περάσει έναν οικονομικό πόλεμο, και πιστεύω πως μια κολόνα στην οποία πρέπει να στηριχθούμε είναι ο πολιτισμός», είπε ο Ν. Ξυδάκης.
Κατ' αρχήν, ένα φλέγον ζήτημα είναι αν το χαρτοφυλάκιο του Πολιτισμού θα έχει δικό του προϋπολογισμό ή αν θα ενταχθεί στον ενιαίο του νέου υπερυπουργείου Πολιτισμού, Αθλητισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ο Νίκος Ξυδάκης δήλωσε ότι για φέτος θα ισχύσει ο συμφωνημένος προϋπολογισμός, που έφτασε να είναι λιγότερος από το μισό των προηγούμενων χρόνων (αν και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν να διαπλασιαστεί) και θα εξεταστεί τι θα γίνει το 2016. Ανάγοντας σαν βασική πηγή χρηματοδότησης πολιτισμού το ΕΣΠΑ, είπε ότι θα χαθεί ένα μέρος των πόρων που είχε από τα ΕΣΠΑ (σ.σ. εργαλείο που νομιμοποιεί το χάλι της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των δημόσιων πολιτιστικών δομών), αφού για την περίοδο 2016 - 2020 θα λάβει με το νέο πρόγραμμα 400 αντί για 700 εκατομμύρια ευρώ, καθώς δεν χρηματοδοτεί πλέον πρόγραμμα πολιτισμού το νέο ΕΣΠΑ, παρά μόνο τις καινοτόμες δράσεις. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι διαφορετικά, αφού το ΕΣΠΑ αποτελεί εργαλείο προώθησης της πολιτικής της ΕΕ για διευκόλυνση του ιδιωτικού τομέα να επενδύσει στον πολιτισμό.
Πολιτιστικό ηλεκτρονικό σούπερ μάρκετ
Μίλησε για τις μεγάλες δυνατότητες του ΤΑΠ και της μετατροπής του σε ένα μεγάλο ηλεκτρονικό σούπερ μάρκετ. Αναφέρθηκε στην ανάγκη να γίνει το ΤΑΠ (και όχι ΤΑΠΑ πλέον, όπως δήλωσε. σ.σ. έχουν ένα θέμα με τις λέξεις στη νέα κυβέρνηση) βασικός παραγωγικός μοχλός του υπουργείου. «Να υπάρχει μια διαρκής ροή χρημάτων από τον ΤΑΠ, μέσω της λειτουργίας του με έναν σωστό, αποδοτικό, σύγχρονο τρόπο. Το υπουργείο πρέπει να περάσει στην εποχή του ηλεκτρονικού εμπορίου, για να εκμεταλλευτεί τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του, από τις φωτογραφίες που διαθέτει μέχρι τα σουβενίρ. Σε συνδυασμό με το υπουργείο Ερευνας σκοπεύουμε να σχεδιάσουμε κι επιπλέον προϊόντα και υπηρεσίες. Πρέπει να παράγει και φυσικό, όχι μόνο συμβολικό, πλούτο, να συνεισφέρει στη ροή χρήματος. Τζιράρει περίπου 50 εκατομμύρια ευρώ σήμερα, δεν ξέρουμε πού μπορεί να φτάσει με καλύτερη αξιοποίηση».
Μια από τις προτεραιότητες του ΥΠΠΟ είναι να ανοίξει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ενώ είπε ότι έχει βρεθεί και τρόπος να ξεκλειδωθεί και η δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου που ανέρχεται σε 3 εκατομμύρια ευρώ.
Αλλαγές, αλλαγές... προς ποια κατεύθυνση;
Σε ό,τι αφορά τον οργανισμό του υπουργείου Πολιτισμού, που δημιούργησε πολλές αντιδράσεις υποσχέθηκε ότι θα τον αλλάξει. Εν αναμονή της τοποθέτησης νέου Γενικού Γραμματέα και αλλαγών διοικήσεων ως είθισται σε εποπτευόμενους οργανισμούς, αλλαγές και στο νομοθετικό πλαίσιο των μεγάλων μουσείων της χώρας μελετά ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, ώστε να λειτουργούν κατά το πρότυπο του Μουσείου Ακρόπολης. «Για να γίνουν ευέλικτα, με διοικητική αυτοτέλεια, αλλά και να έχουν διάρκεια οι διοικήσεις τους», εννοώντας στην ουσία την επιχειρηματική λειτουργία με τους νόμους του κέρδους και της αγοράς όλων των Μουσείων της χώρας. Αλλωστε, η ανάδειξη του Μουσείου της Ακρόπολης ως πρότυπου Μουσείου ήταν στις επιδιώξεις και της προηγούμενης κυβέρνησης.
Σε ό,τι αφορά το Μέγαρο Μουσικής το χαρακτήρισε «μεγάλο φέσι στο κεφάλι του ελληνικού κράτους. Το κράτος είναι εγγυητής των δανείων του. Για να τα καλύψει θα πρέπει να πάρει τα κτίρια», ενώ δεν απέκλεισε να γίνει αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου του Μεγάρου, ώστε να περάσει πλήρως και ο έλεγχος της διοίκησης στο κράτος. Κατηγόρησε το Μέγαρο για τη σχέση του με την ΚΟΑ και τη Λυρική, που «ήταν δεσποτική και άθλια», ενώ πρόσθεσε πως όταν το κράτος ελέγχει τα κτίρια θα μπορέσει να στεγάσει και τις ορχήστρες. Για το αν θα αναζητηθούν ευθύνες στο θέμα του Μεγάρου δε φάνηκε ιδιαίτερα θερμός... «θα το δούμε» κι αυτό!
Ανακοίνωσε, επίσης, ότι υπέγραψε για την εκταμίευση σε πολλούς εποπτευόμενους οργανισμούς το 50% περίπου της ετήσιας επιχορήγησής τους με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΚΘΒΕ, λέγοντας ότι πήρε πάνω από 3 εκατ. αν και - σύμφωνα με πληροφορίες μας, αυτά που θα εκταμιευθούν είναι 1 εκατομμύριο ευρώ, που αρκούν μόνο για τη μισθοδοσία. Ενώ, δεν έκανε λόγο για τα χρέη που φορτώθηκε το ΚΘΒΕ από την Οπερα και πώς θα απαλλαγεί από αυτά.
Σπόντες όμως έριξε κατά του Θεατρικού Μουσείου που προμηνύει ότι δεν θα κάνει κάτι για τα χρόνια οικονομικά προβλήματα. «Εδώ δεν μπορεί» - λέει - «να τα βρει με την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων. Δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους». Ασχετο! Αναληθές... και απόλυτα ανακριβές. Για την έλλειψη χρηματοδότησης του Κέντρου από το ΥΠΠΟ δεν φταίει ότι «ερίζουν» - κατά τον υπουργό Εταιρεία και Θεατρικό Μουσείο. Η μόνη σχέση που έχουν μεταξύ τους είναι ότι το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο (ΚΜΕΕΘ - Θ.Μ.) ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία. Το 1976 το Θεατρικό Μουσείο μετατράπηκε σε αυτοτελές ίδρυμα Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Και από το 1996 είναι αυτοτελές και επιχορηγούμενο από το ΥΠΠΟ, το οποίο έχει κόψει εδώ και χρόνια τη χρηματοδότηση με αποτέλεσμα το Κέντρο να υπολειτουργεί, ενώ το πλούσιο αρχειακό υλικό της ελληνικής θεατρικής ιστορίας να «μελετάται» από ...κατσαρίδες και τρωκτικά.
...«συσσίτια προς ημετέρους»!
Για εκείνους που περιμένουν επιχορηγήσεις ήταν κατηγορηματικός. Χαρακτήρισε τις επιχορηγήσεις «συσσίτια προς ημετέρους». Χαρακτηρισμός υβριστικός που κανείς άλλος υπουργός δεν τόλμησε, αν και κατά καιρούς, στη διάρκεια των 30 περίπου χρόνων λειτουργίας του θεσμού, που ανέτρεψε θετικά το «σκηνικό» στο χώρο του θεάτρου, πολλά έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί. Επιθέσεις κατά των επιχορηγούμενων θιάσων, αποκαλώντας τους ανθρώπους τους «κρατικοδίαιτους καλλιτέχνες»... Τα τελευταία δε χρόνια της «κρίσης», οι κρατικές χρηματοδοτήσεις θεωρούνται παρέμβαση στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, η οποία θα πρέπει να εξελιχθεί μόνο στη βάση της ανταγωνιστικότητας, στη βάση δηλαδή της δυνατότητας ενός καλλιτεχνικού προϊόντος να υπερισχύσει έναντι ενός άλλου χωρίς εξωτερική βοήθεια. Τονίζουμε για άλλη μια φορά ότι το ποιοτικό θέατρο, το πειραματικό θέατρο οι νέες ομάδες δεν μπορεί να αναπτυχθούν με αξιώσεις χωρίς κρατική υποστήριξη.
Και όλα αυτά σε αντίθεση με τις προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όπου διαβάζουμε: «Ελεύθερο επιχορηγούμενο θέατρο: Θεσμοθέτηση των επιχορηγήσεων του Ελεύθερου Θεάτρου, με ορισμό αυστηρών κριτηρίων ως προς το καλλιτεχνικό μέρος, και διαρκή έλεγχο ως προς την οικονομική διαφάνεια».
Σε ό,τι αφορά τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα δεν κρίνει απαραίτητη την ύπαρξή τους και ότι ελάχιστα από αυτά έχουν κάνει για εκείνον κάποια δουλειά. Σε αντίθεση και πάλι με τις προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «αναδιοργάνωση του θεσμού των Δημοτικών Θεάτρων, στα πλαίσια της θεατρικής αποκέντρωσης», ο υπουργός μίλησε μεν για αποκέντρωση, «ώστε να αποκτήσουν οι περιφέρειες τον δικό τους πολιτισμό και όχι να εισάγουν, ενώ, «πρέπει να ξαναδούμε την ποπ κουλτούρα... Και το πανηγύρι και ο εσπερινός είναι πολιτισμός».
Σε άλλο σημείο της συζήτησης, ο Ν. Ξυδάκης είπε ότι «ίσως πρέπει να αυτονομηθεί ξανά το ΕΚΕΒΙ στο χώρο του βιβλίου. Μαζί με τον υπουργό Οικονομίας, κύριο Σταθάκη, εξετάζουμε και το ζήτημα της ενιαίας τιμής. Εχω τη διαβεβαίωση του υπουργού Οικονομικών ότι δε θα πειραχθεί ο ΦΠΑ του κλάδου».
Τέλος, δεν θα μετακομίσει το ΥΠΠΟ στο εργοστάσιο «Τσαούσογλου» στην Πειραιώς 260 παρότι αυτήν τη στιγμή δαπανά 49.100 τον μήνα για το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας, που πουλήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ, στη θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας «Πανγαία».

Δυναμώνει η ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα και με την αξιοποίηση του προσχήματος των τζιχαντιστών. Χαρακτηριστική η περίπτωση της παρέμβασης της Τουρκίας
Η προσπάθεια της κυβέρνησης του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για λογαριασμό του τουρκικού κεφαλαίου να διατηρήσει και να συνεχίσει την επιρροή του στη Λιβύη, είναι μια πολύ χαρακτηριστική απόδειξη των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στο έδαφος που διαμορφώθηκε από την, πριν από 4 χρόνια, επέμβαση στη συγκεκριμένη χώρα της Βόρειας Αφρικής. Θυμίζουμε δε ότι η επέμβαση αυτή κατά της κυβέρνησης του Μουαμάρ Καντάφι, που ήταν έως τότε σύμμαχος των δυτικών ιμπεριαλιστών, εκδηλώθηκε όταν αυτός επιχείρησε να επαναδιαπραγματευτεί συμβόλαια με μονοπωλιακούς ομίλους στην Ενέργεια κυρίως και να ανοιχτεί σε μονοπώλια της Κίνας και της Ρωσίας. Ταυτόχρονα, εντάχθηκε στο γενικότερο σχεδιασμό της «αραβικής άνοιξης» που σήμανε αλλαγές στην αστική διακυβέρνηση.
Η εξέλιξη, λοιπόν, που είχαμε την περασμένη βδομάδα έχει τη σημασία της στον ανταγωνισμό για την «πίτα» της Λιβύης που συνεχίζεται. Συγκεκριμένα, την περασμένη Κυριακή η αναγνωρισμένη από τους ιμπεριαλιστές λιβυκή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αμπντάλα αλ Θίνι αποφάσισε να απαγορεύσει τις δραστηριότητες όλων των τουρκικών εταιρειών στη χώρα με τη δικαιολογία πως η Αγκυρα στηρίζει τους ισλαμιστές που έχουν συγκροτήσει μία παράλληλη κυβέρνηση στην Τρίπολη, με επικεφαλής τον Ομάρ αλ Χάσι και έμμεσα ευνοεί τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους».
Ο Θίνι είχε μέρες πριν προειδοποιήσει την κυβέρνηση Νταβούτογλου να πάρει αποστάσεις από την παράλληλη λιβυκή κυβέρνηση των ισλαμιστών στην Τρίπολη, απειλώντας με «πιθανά, σοβαρά, αντίποινα» εξαιτίας της «τουρκικής ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις της Λιβύης με αρνητικές συνέπειες για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας». Η κυβέρνηση Νταβούτογλου απαξίωνε να απαντήσει, ώσπου ήρθε η απόφαση της περασμένης Κυριακής για «εμπάργκο» στις μπίζνες τουρκικών μονοπωλίων στην περιοχή...
Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Ταντζού Μπιλγκίς, αυτήν τη φορά δεν έμεινε σιωπηλός. Σημείωσε ότι η υποστήριξη της Αγκυρας στην «επανάσταση της 17ης Φλεβάρη του 2011 στη Λιβύη» ήταν πάντα «ξεκάθαρη ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την τουρκική υποστήριξη για τις προσπάθειες ανοικοδόμησης στη Λιβύη και την ανάπτυξη των λιβυκών κρατικών θεσμών». Παρατήρησε, επιπλέον, δηκτικά, πως ακόμη και έτσι η κυβέρνηση αλ Θίνι, που εδρεύει στο Τομπρούκ της ανατολικής Λιβύης, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει τις απειλές της, αφού αδυνατεί να ασκήσει έλεγχο σε όλη την επικράτεια της χώρας μιας που ελέγχει μόνον μερικές περιοχές της ανατολικής Λιβύης.
Μετά από αυτά, δεν ήταν λίγοι όσοι έσπευσαν να παρατηρήσουν πως η πολιτική της Αγκυρας στη Λιβύη αρχίζει να προσκρούει σε «σκόπελο» που λέγεται Αίγυπτος, όπου και εκεί η τουρκική κυβέρνηση είχε επιλέξει να στηρίξει τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και τον ισλαμιστή τότε Πρόεδρο Μοχάμεντ Μούρσι μέχρι που αυτός ανατράπηκε τον Ιούλη του 2013 από τον αιγυπτιακό στρατό. Ο «παγωμένος αέρας» που φάνηκε να πνέει έκτοτε στις τουρκο-αιγυπτιακές σχέσεις άρχισε να προκαλεί προβλήματα και «απώλειες» στις τουρκικές κατασκευαστικές και άλλες επιχειρήσεις που επιδίωκαν, αξιοποιώντας και τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», διεύρυνση του πεδίου δράσης και νέες μπίζνες στη χώρα των Φαραώ... Ως γνωστόν, όμως, η άνοδος του Αιγύπτιου Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ Σίσι στην εξουσία «στραπατσάρισε» το προφίλ της Τουρκίας ως προστάτη του «πολιτικού ισλάμ», περιορίζοντας παράλληλα τις προσδοκίες των μεγάλων τουρκικών κατασκευαστικών ομίλων για νέες μπίζνες στην περιοχή και καινούριο μερίδιο από την πίτα των τεράστιων έργων υποδομής και εκσυγχρονισμού της Αιγύπτου που οραματίζεται ο σημερινός ηγέτης.
Οι εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων δείχνουν πως οι τουρκολιβυκές σχέσεις εξελίσσονται κατά ανάλογο τρόπο δίχως, ωστόσο, ακόμη να είναι τίποτε βέβαιο, αφού παρά την κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση του Λίβυου κοσμικού πρωθυπουργού Αμπντουλάχ Αλ Θίνι και την κυβέρνηση του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, όλα παραμένουν ανοιχτά.
Τουρκικές μπίζνες δισεκατομμυρίων
Οι σφοδρές συγκρούσεις που κλιμακώνονται σταθερά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στη Λιβύη ανάμεσα στις δυνάμεις της λεγόμενης κοσμικής κυβέρνησης αλ Θίνι, τους ισλαμιστές της «Λιβυκής Αυγής»" και τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» από την άλλη, δημιουργούν, για την ώρα, δυσκολίες στα μονοπώλια, αν και κατά βάση ...στρώνουν το δρόμο για τις μελλοντικές μπίζνες. Πάντως, η Ενωση Τούρκων Εργολάβων ανακοίνωσε ότι το 2014 «πάγωσαν» δεκάδες κατασκευαστικά έργα, αξίας περίπου 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων, και τα οποία είχαν αναλάβει τουρκικές εταιρείες, αλλά δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν λόγω των συγκρούσεων. Επιπλέον, πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια υπολογίζονται οι ζημιές σε μηχανήματα, εξοπλισμό που έχουν υποστεί τουρκικοί επιχειρηματικοί και επενδυτικοί όμιλοι στη Λιβύη κατά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αντίθετα, το 2010, ένα χρόνο πριν την ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη, οι δραστηριότητες των τουρκικών ομίλων στη χώρα έφεραν στην Τουρκία έσοδα ύψους περίπου 28 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο Γιουσούφ Σεβαχίρ (μιλώντας στην εφημερίδα «Σαμπάχ» στις 25/2) πρόεδρος του ομίλου «Σεβαχίρ» («Cevahir») που δραστηριοποιείται στη Λιβύη από το 1975, σημείωσε ότι είχαν κάνει επενδύσεις ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων στη Λιβύη μέχρι το ξέσπασμα του τελευταίου πολέμου στη χώρα με αποτέλεσμα να υποστούν τεράστιες ζημιές όχι μόνον από την ακύρωση των έργων, αλλά και από το σημαντικό κόστος μεταφοράς μηχανημάτων και επιστροφής εργατών και εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού στην Τουρκία. «Τα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι παρόμοια με αυτά που έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν. Ομως, ενώ η Τουρκία προσπαθεί να μειώσει τις απώλειες στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο, η Λιβύη δεν κινείται με ανάλογους ρυθμούς. Σε αυτό το βαθμό, αναμένουμε από την τουρκική κυβέρνηση να θεσπίσει πιο προληπτικούς πολιτικούς δεσμούς και να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Αυτό αναμένουν οι Τούρκοι επενδυτές», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Σεβαχίρ. Με άλλα λόγια ο Τούρκος μεγαλοεργολάβος «συμβούλεψε» τον Ερντογάν να είναι πιο διαλλακτικός και να παίζει σε όσα ταμπλό είναι απαραίτητα για τα συμφέροντα των τουρκικών μονοπωλίων... Οχι μόνον με τους ισλαμιστές της Τρίπολης αλλά και με τους «κοσμικούς» του αλ Θίνι στο Τομπρούκ.
Αυτό φάνηκε να το καταλαβαίνει (έστω και αργά...) η κυβέρνηση Νταβούτογλου, αφού στα μέσα Γενάρη, δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν από την απόφαση της λιβυκής κοσμικής κυβέρνησης στο Τομπρούκ για «εμπάργκο» στις δραστηριότητες τουρκικών εταιρειών στη Λιβύη, ο τουρκικός κατασκευαστικός όμιλος «Karadeniz Holding» υπέγραψε συμφωνία με τον πρόεδρο της «επιτροπής κρίσης» του Τομπρούκ, Ιντρίς Αλί Τρίκι, για την κατασκευή νέου σταθμού ηλεκτρικής ενέργειας 250 MW.
Σχέσεις με σκαμπανεβάσματα
Δεν είναι μυστικό ούτε ότι οι τουρκολιβυκές σχέσεις των τελευταίων 40 χρόνων έχουν περάσει από πολλά κύματα, ούτε ότι τα εδραιωμένα συμφέροντα του τουρκικού κεφαλαίου στη χώρα αποκόμισαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και πολύτιμη εμπειρία πριν, αλλά και μετά, την ανατροπή του Λίβυου πρώην Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του. Οι μεγάλες μπίζνες των τουρκικών ομίλων στη Λιβύη συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό, ώστε να γίνει σήμερα η Τουρκία η δεύτερη (μετά την Κίνα) χώρα παγκοσμίως στον κατασκευαστικό τομέα (σύμφωνα τουλάχιστον με εκτιμήσεις της τουρκικής εφημερίδας «Ζαμάν»).
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους πύρινους λόγους του τότε πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν κατά της ΝΑΤΟικής επίθεσης το 2011 και τις ανοιχτές αγκάλες που πρόσφερε, λίγους μήνες μετά την επέμβαση, η Αγκυρα στους ισλαμιστές μισθοφόρους οι οποίοι ανέτρεψαν τον πρώην στενό σύμμαχο του Τούρκου ηγέτη; Για το τουρκικό κεφάλαιο, αλλά και τους καπιταλιστές κάθε εθνικότητας, δεν υπάρχουν ούτε σύνορα, ούτε φιλίες αλλά λυκοσυμμαχίες ευκαιριακές για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε συμφερόντων και σκοπιμοτήτων. Πόσο δε μάλλον όταν στην περίπτωση της Λιβύης η τουρκική αστική τάξη και τα μονοπώλια βλέπουν ένα στρατηγικό προγεφύρωμα που άνοιξε πράγματι τις μπίζνες για τις τουρκικές εταιρείες στην υποσαχάρια Αφρική, με πλέον χαρακτηριστική την περίπτωση της Σομαλίας, όπου οι τουρκικοί όμιλοι έχουν πιάσει «στασίδι» σχεδόν σε κάθε τομέα υποδομών και υπηρεσιών...
Βέβαια, στη Λιβύη δεν έχουμε μόνον την έντονη δραστηριοποίηση του τουρκικού κεφαλαίου. Μολονότι χαρακτηριστική, η τουρκική περίπτωση δεν είναι η μόνη αλλά μία από τις πολλές, καθώς ευρωπαϊκά, αμερικανικά, κινεζικά, ρωσικά και άλλα μονοπώλια (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που έχει αναλάβει τις εξαγωγές της δραματικά μειωμένης λιβυκής πετρελαϊκής παραγωγής που περιορίζεται σήμερα στα 200.000 βαρέλια ημερησίως από 1.600.000 βαρέλια τη μέρα που ήταν επί εποχής Καντάφι) επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα της πίτας των τεράστιων ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας. Και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασικός λόγος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης το 2011 ήταν ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι κόντρες με το ρωσικό και κινέζικο κεφάλαιο που επίσης ορέγονται τον τεράστιο ορυκτό πλούτο, τα δίκτυα αγωγών και τη γεωπολιτική, στρατηγική θέση της Λιβύης. Μπροστά σε όλα αυτά η λύση δεν μπορεί να δοθεί από μία ακόμη επέμβαση αλλά μόνον με τον αγώνα του λιβυκού λαού ενάντια στα ξένα και ντόπια μονοπώλια και τα συμφέροντα των αστών.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ


Την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η 32η Σύνοδος Κορυφής Γαλλίας - Ιταλίας. Πρόκειται για καθιερωμένες διμερείς συναντήσεις που γίνονται εδώ και χρόνια με τη συμμετοχή των αρχηγών των δύο κυβερνήσεων και μιας σειράς υπουργών. Φυσικά, σήμερα, η γαλλο-ιταλική συνεργασία δεν μπορεί παρά να αλληλεπιδρά με τις συνθήκες στις οποίες εντείνονται οι διεργασίες και αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρά μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις οποίες αναζωπυρώνει το βάθος και η διάρκεια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Αυτές οι διεργασίες αποτυπώνονται και στα «παζάρια» που συνεχίζονται μέσα στην ΕΕ, τα οποία βέβαια δεν εξαντλούνται στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών.
Στις κοινές δηλώσεις που έγιναν πριν ξεκινήσουν οι επαφές των δύο αντιπροσωπειών, στο Παρίσι, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ τόνισε: «Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να επιδείξουμε μια κοινή θέληση μεταξύ Γαλλίας - Ιταλίας. Θέληση για ανάπτυξη, αυτό είναι που από κοινού, ο Ματέο Ρέντσι και εγώ, παρουσιάσαμε στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια. Εισακουόμαστε όλο και περισσότερο. Θέληση εξίσου για επενδύσεις, αυτό είναι που θελήσαμε (να γίνει), με το "Σχέδιο Γιούνκερ". Και, θέληση για μεταρρυθμίσεις, δομικές μεταρρυθμίσεις, έχουν προχωρήσει στην Ιταλία, τις χαιρετίζουμε, έχουν προχωρήσει στη Γαλλία, τις επιθυμούμε και τις εφαρμόζουμε, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Και είναι επειδή μας διακρίνει αυτή η θέληση για ανάπτυξη και για μεταρρυθμίσεις, που μπορούμε να έχουμε το δικό μας ρυθμό στη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων...».
Από τη μεριά του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι επισήμανε ότι «αν αφήσουμε την ανάπτυξη να δώσει αποτελέσματα, η Ευρώπη πραγματικά έχει την πιθανότητα να επανέλθει στη διεθνή σκηνή, έτσι όπως θα έπρεπε να το κάνει. Θα έλεγα ότι αυτή θα έπρεπε να είναι ο φάρος του πολιτισμού στον κόσμο».
Οι αναφορές των Ολάντ - Ρέντσι στην «ανάπτυξη» συνδέονται με τη μεγάλη συζήτηση που δυναμώνει (και) εντός Ευρώπης για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Ολη αυτή η συζήτηση αφορά ουσιαστικά τις διαφορετικές «διαδρομές» από τις οποίες ζεστό χρήμα καταλήγει στα ταμεία των μονοπωλιακών ομίλων και τις προτεραιότητες με τις οποίες θα προχωρούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις: Δηλαδή τις διαφορετικές συνταγές συντριβής των λαών.
Σε αυτήν τη συζήτηση, Γαλλία και Ιταλία είναι δύο από τις πλευρές που φαίνεται να συμμετέχουν στηρίζοντας τη «χαλάρωση της λιτότητας» στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, ενώ άλλα κράτη, όπως η Γερμανία προτάσσουν περισσότερο την ανάγκη να διαφυλαχτεί η «δημοσιονομική σταθερότητα».
Στα «Συμπεράσματα» της Συνόδου που δόθηκαν στη δημοσιότητα αποτυπώνεται η διάθεση των δύο χωρών να επιμείνουν στην υπεράσπιση της «ανάπτυξης» - δηλαδή της συνταγής διεξόδου από την κρίση που εκτιμούν ότι θα αναβαθμίσει τη θέση των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η οποιαδήποτε «σύγκλιση» ή η «απόκλιση» μεταξύ εκπροσώπων μονοπωλίων να οδηγεί σε απόλυτες διαπιστώσεις, που εμφανίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ως κάτι που διακρίνεται μόνο από αντιθέσεις ή μόνο από συμβιβασμούς. Συνυπάρχουν και τα δύο και μάλιστα σ' αυτές τις σχέσεις επιδρούν και οι επιδιώξεις της Γερμανίας, αλλά και οι γενικότεροι ανταγωνισμοί εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
«Προσαρμογές» ευνοϊκές στα σχέδια κάθε πλευράς
«Η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων είναι ουσιώδης για να εξαλειφθούν τα εμπόδια που υπάρχουν, να απελευθερώσουμε τη δυναμική των οικονομιών και να γίνουν επενδύσεις εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες», υπογραμμίζεται στα Συμπεράσματα της Συνόδου. Γαλλία - Ιταλία διαμηνύουν την αποφασιστικότητά τους να επιταχύνουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, αλλά και ταυτόχρονα την επιμονή τους να χειρίζονται «ευέλικτα» την κατάσταση των δημόσιων ταμείων τους, δηλαδή με τον τρόπο που κάθε φορά θα θεωρούν πιο ωφέλιμο για τη θέση των μεγάλων επιχειρήσεων που εδρεύουν στις χώρες τους.
Γι' αυτό και επισημαίνουν: «Η βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών περνά μέσα από την αποφασιστική συνέχιση μιας δημοσιονομικής προσαρμογής ευνοϊκής για την ανάπτυξη, με ένα ρυθμό που θα προσαρμόζεται στις συνθήκες και θα χρησιμοποιεί όλες τις ευελιξίες που περιγράφονται στους κανόνες».
Σ' αυτό το πλαίσιο, τα Συμπεράσματα υπογραμμίζουν ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη γρήγορη προώθηση του «σχεδίου επενδύσεων για την Ευρώπη» (βλέπε «πακέτο Γιούνκερ»), για το οποίο μάλιστα ετοιμάζονται ήδη κοινές προτάσεις που οι δυο πλευρές ελπίζουν να συμπεριληφθούν στην τελική λίστα που θα εγκριθεί. Μία από αυτές είναι η σιδηροδρομική σύνδεση της γαλλικής Λυών με το ιταλικό Τορίνο, που οι υποστηρικτές της εμφανίζουν ως έργο που θα φέρει νέα δεδομένα στην εμπορική κίνηση πολλών περιοχών της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Εκτός από την κατάθεση κοινών επενδυτικών προτάσεων, ο Ολάντ αναφέρθηκε και στις προσπάθειες των δύο χωρών για «εναρμόνιση των κανόνων» στην «αγορά Ενέργειας αλλά όχι μόνο», ώστε «να γίνουμε πιο ικανοί να προσελκύσουμε επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά και επίσης να τροφοδοτήσουμε τις δικές μας επενδύσεις από εγχώρια κεφάλαια στις δύο χώρες».
Η «συμβολή» των βιομηχάνων
Στην κατεύθυνση ιεράρχησης επενδύσεων που θα αναθερμάνουν την καπιταλιστική κερδοφορία στις δύο χώρες, κινείται και το σημείωμα που έστειλε ως «συμβολή» στη Σύνοδο η «Γαλλο-ιταλική Επιτροπή επιχειρήσεων», που επίσης συνεδρίασε στο Παρίσι με τη συμμετοχή της γαλλικής Ενωσης Βιομηχάνων MEDEF και της αντίστοιχης ιταλικής Confidustria.
Στο κείμενο ξεχωρίζει η σημασία που έχει «η εμψύχωση του ζητήματος "Made-In" (σ.σ. Μέιντ-Ιν)», εννοώντας την ανάγκη στήριξης της παραγωγής εντός συνόρων, ολόπλευρης ενίσχυσης των ντόπιων επιχειρήσεων που, στο πλαίσιο ενίσχυσης του ανταγωνισμού, έχουν χάσει σημαντικά μερίδια των αγορών, όχι μόνο μέσα στις δύο χώρες, ούτε μόνο μέσα στην Ευρώπη.
Ουσιαστικά, οι βιομήχανοι εφιστούν την προσοχή στις δύο κυβερνήσεις σχετικά με τα προτερήματα που διατηρούν ανταγωνιστές τους (από αναπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία αλλά και αναδυόμενες όπως η Κίνα, ή η Ινδία), αναπτύσσοντας δυναμική παρουσία σε όλο και περισσότερους κλάδους, σε βάρος του γαλλικού και ιταλικού κεφαλαίου.
Στο όνομα της αναθέρμανσης της «ντόπιας» παραγωγής (ή της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» όπως θα επέλεγαν να το πουν δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ), ξετυλίγεται ήδη μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση εξαγοράς των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, προκειμένου να στηρίξουν οι εργάτες τα «ντόπια» αφεντικά τους έναντι των «ξένων». Λες και αλλάζει η εκμετάλλευση ή η φτώχεια αν αυτός που την προκαλεί έχει την ίδια εθνικότητα με αυτόν που τη φορτώνεται.
Δεν είναι τυχαίο ότι MEDEF και Cοnfidustria επισημαίνουν πως πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη «χαλάρωση των κανόνων της αγοράς εργασίας όπως και στην ανάπτυξη της μαθητείας ώστε να μειωθεί η ανεργία των νέων». Δηλαδή, αντί για την ανεργία, οι νέοι μπορούν να διαλέξουν τη δουλειά χωρίς δικαιώματα (αυτό εννοούν όταν λένε «χαλάρωση των κανόνων της αγοράς εργασίας») ή τη δουλειά με ημερομηνία λήξης (αυτό επιδιώκει η επέκταση των προγραμμάτων μαθητείας, προκειμένου να ανακυκλώνονται φτηνά, ή ακόμα και εντελώς τζάμπα, και νεαρά εργατικά χέρια που αντί να εκπαιδεύονται θα δουλεύουν σε όλο και πιο εξοντωτικές συνθήκες μέχρι να λήξει η «μαθητεία» τους και να παραδώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους). Αυτές είναι οι εναλλακτικές που προσφέρουν οι υπερασπιστές της «ανάπτυξης».

Συντονισμός επενδύσεων στη Μεσόγειο
Την ίδια στιγμή, Γαλλία και Ιταλία στρέφουν το «βλέμμα» τους στη Λεκάνη της Μεσογείου, μια περιοχή κρίσιμης γεωστρατηγικής σημασίας και γεμάτη φυσικούς πόρους. Ετσι, επισημαίνουν ότι «θα συνεχίσουν να εργάζονται για την ενίσχυση της σταθερότητας, της ευημερίας και του εκδημοκρατισμού της μεσογειακής γειτονιάς τους». Επικεντρώνουν στην ανάγκη «ενίσχυσης της περιφερειακής ενοποίησης των χωρών του Νότου», με «εργαλεία» όπως η «Ενωση για τη Μεσόγειο» (στην οποία συμμετέχουν όλες οι χώρες της ΕΕ και άλλες της Μεσογείου) και η πρωτοβουλία «Διαλόγου των 5+5» (στην οποία συμμετέχουν μόνο Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία και Αλγερία, Λιβύη, Τυνησία, Μαρόκο, Μαυριτανία). Σκοπός είναι «να βελτιωθεί το επίπεδο της συνεργασίας των επενδύσεων στο νότο της Μεσογείου, ιδιαίτερα μέσα από την πρωτοβουλία AMICI» (που αφορά το συντονισμό επενδύσεων στη Νότια Μεσόγειο με τη στήριξη και της ΕΕ).
Οι δυο πλευρές σημειώνουν ότι μέσα στο 2015 θα διοργανώσουν μια συνάντηση της «ομάδας γαλλο-ιταλικής σκέψης για τη Μεσόγειο», με «το αντικείμενο να προσδιορίσει τις προτεραιότητες και τα κοινά προγράμματα δράσης σε αυτή τη ζώνη, προς όφελος, για παράδειγμα, της απασχόλησης και της νεολαίας ή των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας στο πλαίσιο και της COP21»(σ.σ. της Διάσκεψης για το Κλίμα που θα γίνει το Δεκέμβρη στο Παρίσι ανιχνεύοντας νέα πεδία δράσης για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, ειδικά στον κλάδο της Ενέργειας).
Στο πλαίσιο να διασφαλιστεί προτεραιότητα στις μπίζνες της περιοχής, πρέπει να εξεταστεί και η «ανησυχία» των δύο χωρών για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα». Η Γαλλία ήδη πρωτοστατεί σε μια σειρά «ειρηνευτικές αποστολές» σε αφρικανικές χώρες, ενώ μαζί με την Ιταλία είναι ήδη δύο από τις χώρες που επανειλημμένα έχουν ζητήσει δράση για την «αποκατάσταση» της «σταθερότητας» στη Λιβύη.
Ετσι, οι δυο τους τώρα επισημαίνουν ότι «εμπλέκονται και οι δύο στη σταθεροποίηση του νότιου άκρου της Ευρώπης, ιδιαίτερα στην Αφρική. Από αυτή τη σκοπιά, θα συνεχίσουν να δουλεύουν από κοινού στο πλαίσιο των αποστολών και των επιχειρήσεων της Κοινής Πολιτικής Ασφαλείας και Αμυνας (της ΕΕ) που αναπτύσσονται στη ζώνη του Σαχέλ, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το Κέρας της Αφρικής».

Με γνώμονα την «ασφάλεια» και τα κέρδη των ευρωενωσιακών μονοπωλίων
Στο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε την περασμένη Τετάρτη στη δημοσιότητα το πλαίσιο της «στρατηγικής» για την «Ενεργειακή Ενωση». Ο στόχος όπως έχουν ανακοινώσει είναι να εξασφαλίσει την ενεργειακή ασφάλεια, αλλά και μεγαλύτερη κερδοφορία που έχουν ανάγκη τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αυτή η στρατηγική θα ξεδιπλώνεται στο φόντο της ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των διαδρόμων τους, εμπλέκοντας τους λαούς βαθύτερα σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το σχέδιο αυτό συζητήθηκε και εγκρίθηκε από την αντιδραστική πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Οπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, «η στρατηγική αυτή θέτει, με βάση πέντε αλληλένδετους άξονες πολιτικής, τους στόχους μιας Ενεργειακής Ενωσης, καθώς και τα συγκεκριμένα βήματα που θα ακολουθήσει η Επιτροπή Γιούνκερ για την επίτευξή τους».
Οι άξονες είναι:
- «Η θέσπιση νέας νομοθεσίας για τον επανασχεδιασμό και την αναμόρφωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας». Πρόκειται για σχέδια που αφορούν την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας για την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων. Ο σχεδιασμός αυτός προβλέπει ότι μέχρι το 2020 θα πρέπει να είναι δυνατή η διασυνοριακή διάθεση τουλάχιστον του 10% της εγκατεστημένης δυναμικότητας ηλεκτροπαραγωγής. Μάλιστα, έχουν προσδιοριστεί και 137 έργα που πρέπει να γίνουν στα κράτη - μέλη, ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, επισημαίνοντας ότι «αυτό είναι το ελάχιστο που απαιτείται για να είναι δυνατή η ροή και η εμπορία Ενέργειας μεταξύ των κρατών - μελών». Αυτή η διαδικασία έρχεται να ενισχύσει, αφενός τη δημιουργία υποδομών σε όφελος των κατασκευαστικών ομίλων, αφετέρου τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μέσω συμπράξεων ή εξαγορών και συγχωνεύσεων μονοπωλιακών ομίλων διαφορετικών κρατών.

- «Μεγαλύτερη διαφάνεια στις συμβάσεις φυσικού αερίου». Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρεμβαίνει και θα ελέγχει τις ενεργειακές συμφωνίες των κρατών - μελών της ΕΕ με μη ευρωπαϊκές χώρες, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Τέτοια διαδικασία είναι ήδη σε εξέλιξη σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση εξαγοράς της ΔΕΣΦΑ από την αζέρικη εταιρεία SOCAR. Ουσιαστικά, αυτή η διαδικασία προσβλέπει όχι μόνο στην προστασία των ευρωενωσιακών ενεργειακών ομίλων, αλλά και στην αύξηση των μεριδίων τους στην αγορά σε βάρος των μη ευρωενωσιακών.
-- «Η ανάπτυξη ουσιαστικής συνεργασίας σε περιφερειακό επίπεδο ως ένα σημαντικό βήμα προς μια ενοποιημένη αγορά με ισχυρότερο κανονιστικό πλαίσιο» (ευνοεί συμπράξεις ενεργειακών ομίλων διαφορετικών κρατών σε όφελος των ισχυρότερων).
-- «Η θέσπιση νέας νομοθεσίας για τη διασφάλιση του εφοδιασμού με ηλεκτρική ενέργεια και φυσικό αέριο». Ειδικά για το φυσικό αέριο, η «περιφερειακή συνεργασία» αφορά και το Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου για τη μεταφορά αερίου από την περιοχή της Κασπίας προς την Ευρώπη, με τον οποίο η ΕΕ επιδιώκει τη διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας και την απεξάρτησή της από τη Ρωσία. Πρόκειται για σύμπλεγμα αγωγών που αφορά την Ελλάδα από την οποία «περνάει» ο αγωγός ΤΑΡ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχοντας πλήρως στους ανταγωνισμούς αυτούς για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης η οποία φιλοδοξεί να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή, έχει επιδοθεί σε παζάρια και συμφωνίες (π.χ. διεκδικεί συμμετοχή στην κοινοπραξία των εταιρειών που έχουν αναλάβει την κατασκευή του ΤΑΡ).
-- «Αύξηση της χρηματοδότησης από την ΕΕ με στόχο τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης ή ένα νέο πακέτο για τις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας» (σχέδιο ενίσχυσης μονοπωλιακών ομίλων στο συγκεκριμένο τομέα). Εδώ ο Επίτροπος για τη Δράση για το Κλίμα και την Ενέργεια, M. Κανιέτε, πριν από 10 μέρες προαναγγέλλοντας το σχέδιο, σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους ανέφερε ότι η Ενεργειακή Ενωση «θα οικοδομηθεί μερικώς από τις γραμμές της ιδιωτικής χρηματοδότησης, με εγγύηση του δημόσιου χρήματος». «Ενας τέτοιος μεικτός μηχανισμός είναι κεντρικής σημασίας για το σχέδιο - ναυαρχίδα επενδύσεων της Κομισιόν, το οποίο έχει ως στόχο την κινητοποίηση τουλάχιστον 315 δισ. ευρώ σε επενδύσεις» (επενδυτικό πρόγραμμα Γούνκερ). «Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων και στους πέντε πυλώνες της σχεδιαζόμενης Ενεργειακής Ενωσης - ενεργειακή ασφάλεια, ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας, ενεργειακή απόδοση, εσωτερική αγορά Ενέργειας, καθώς και έρευνα και καινοτομία».
Ο αντιπρόεδρος της ΕΕ και αρμόδιος για την Ενεργειακή Ενωση Μ. Σέφτσοβιτς, σημείωσε κατά την παρουσίαση του σχεδίου την περασμένη Τετάρτη ότι: «Σήμερα εγκαινιάζουμε το πιο φιλόδοξο ευρωπαϊκό σχέδιο στον τομέα της Ενέργειας από την εποχή της Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα (...) που θα μειώσει τις εξαρτήσεις της Ευρώπης στον τομέα της Ενέργειας και θα εξασφαλίσει ένα προβλέψιμο περιβάλλον για τους επενδυτές». Ενώ στην εισήγησή του στο Ευρωκοινοβούλιο σημείωσε ότι «χρειάζεται ανεμπόδιστη ροή Ενέργειας σαν να πρόκειται για την 5η θεμελιώδη ελευθερία». Επισήμανε ότι απαιτείται η «κατάλληλη υποστήριξη», ώστε τα κράτη - μέλη «να μπορέσουν να συντονίσουν τις εθνικές πολιτικές και βαθμιαία να τις καταργήσουν, γιατί εμποδίζουν την κοινή αγορά. (...) Ετσι, θα μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην παραγωγή Ενέργειας».

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ
Επικίνδυνα για τους λαούς τα ενεργειακά σχέδια της ΕΕ
Η «ενεργειακή ασφάλεια» προστίθεται στα προσχήματα για την αύξηση της επιθετικότητας της ΕΕ, για να εκμεταλλευτεί τις πηγές Ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της
«Η "Στρατηγική για την Ενεργειακή Ενωση" της ΕΕ που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει τις προσπάθειες διαμόρφωσης κοινής ενεργειακής πολιτικής, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, στο πλαίσιο της όξυνσης των ανταγωνισμών, ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών - μελών, με επίκεντρο τη στάση απέναντι στη Ρωσία», αναφέρει σε δήλωσή της ηΕυρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αποκαλύπτοντας ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο των σχεδιασμών της ΕΕ και προσθέτει:
«Η "ενεργειακή ασφάλεια" προστίθεται στα προσχήματα για την αύξηση της επιθετικότητας της ΕΕ για να εκμεταλλευτεί τις πηγές Ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της. Είτε με την ολοκλήρωση του Νότιου Διαδρόμου που προκρίνει η ΕΕ είτε με τον "Toύρκικο Διάδρομο" που σχεδιάζει η Ρωσία, οι λαοί θα πληρώνουν πανάκριβα την Ενέργεια και με φόρο αίματος, όπως στην Ουκρανία, τη Μ. Ανατολή κ.α. Η πλήρης παράδοση της Ενέργειας στο κεφάλαιο υπηρετεί την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη μείωση της τιμής για τις ενεργοβόρες επιχειρήσεις, ενώ μετατρέπει την Ενέργεια σε πανάκριβο εμπόρευμα για το λαό.
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα για τη στήριξη του αγωγού ΤΑΡ, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΣΦΑ, η δήλωση περί αναβάθμισης της συνεργασίας της με το Ισραήλ είναι αποκαλυπτικές. Αναδεικνύουν ότι βαδίζει στο δρόμο που υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και καταδικάζει το λαό στην επικίνδυνη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Μόνο η εργατική - λαϊκή πάλη μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων με κοινωνικοποίηση της Ενέργειας και των άλλων κλάδων της οικονομίας, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική εξουσία. Για ενιαίο αποκλειστικά κρατικό φορέα Ενέργειας, με επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας. Αυτός μόνο μπορεί να εξασφαλίσει φτηνή Ενέργεια για το λαό, με μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, με ανάλογη επάρκεια για την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των αναγκών του λαού».


Αυτή η «δημιουργική ασάφεια», για την οποία παινεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στη συμφωνία που έκανε στο Γιούρογκρουπ, δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Θυμίζουμε ότι όλο το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γεμάτο από «δημιουργικές ασάφειες», ώστε να μπορεί να απευθύνεται με διπλή γλώσσα στο ακροατήριο που τον ενδιέφερε: Με τίτλους και συνθήματα στο λαό, για να του κλέψει την ψήφο, με δεσμεύσεις για άμεσα μέτρα ανάκαμψης της κερδοφορίας στους εργοδότες, για να αποσπάσει τη στήριξή τους. Μετεκλογικά, βέβαια, επιβεβαιώνεται ότι αυτή η «δημιουργική ασάφεια» ευνοεί τους επιχειρηματικούς ομίλους (γι' αυτό πανηγυρίζει ο ΣΕΒ) και χαντακώνει το λαό. Είναι κι αυτό ένα κριτήριο για όσα περιμένουν το λαό με τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ και την αντίστοιχη που θα ακολουθήσει μετά τη λήξη του τετραμήνου...

Απόλυτα σαφές...
«Δημιουργική ασάφεια» είναι το τελευταίο μότο της συγκυβέρνησης, με αφορμή την επιστολή Βαρουφάκη προς τους δανειστές. Και μπορεί να επιχειρούν σκόπιμα να δημιουργήσουν μια θολούρα γύρω από το περιεχόμενο της συμφωνίας, ωστόσο η σαφήνεια και της συμφωνίας, αλλά και των προθέσεων της συγκυβέρνησης στο να διατηρήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων χρόνων, είναι απόλυτη. Οπως, για παράδειγμα, η εγκύκλιος του υπουργείου Εσωτερικών που αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης». Εγκύκλιος που επισημαίνει στους δήμους και τις περιφέρειες ότι πρέπει να περιοριστούν οι προσλήψεις συμβασιούχων εργαζομένων σε υπηρεσίες της Τοπικής Διοίκησης κατά 10% για το 2015 σε σχέση με το 2014. Στο έγγραφο, η συγκυβέρνηση επικαλείται το πρώτο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο του 2012 που προβλέπουν αυτήν τη μείωση στις προσλήψεις. Βλέπει κανείς καμία ...ασάφεια σε αυτό;

«Η Ελλάδα αλλάζει πορεία. Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα με σταθερά και αποφασιστικά βήματα. Με τη συμφωνία τελειώνει ο ρόλος της τρόικας. Η Ελλάδα έδωσε μια μάχη όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και την προοπτική της. Για πρώτη φορά η Γερμανία βρέθηκε απομονωμένη. Η ελληνική κυβέρνηση αποτελεί εναλλακτικό παράδειγμα στην Ευρώπη απέναντι στην πολιτική της λιτότητας. Σκληρή διαπραγμάτευση για την επίτευξη της νέας συμφωνίας με τους εταίρους. Η Ελλάδα γίνεται κυρίαρχη χώρα. Αποκτά αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, συγκρούεται με τους δανειστές».
Αυτά είναι μερικά από τα προπαγανδιστικά σλόγκαν της κυβέρνησης, με τα οποία πασχίζει να επιδράσει στη λαϊκή συνείδηση, κρύβοντας το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Ετσι προβάλλει ως διαφορά της από την προηγούμενη κυβέρνηση ότι διεκδικεί στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη για το δίκιο της χώρας. Η προπαγάνδα γίνεται για να επιδρά στην ψυχολογία και στη συνείδηση. Και η συγκεκριμένη προπαγάνδα συγκαλύπτει την ουσία των εξελίξεων, εμφανίζοντας μια τάχα σύγκρουση που καλλιεργεί ψυχολογία κάλπικης ανάτασης, μακριά όμως από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. «Πατά» στην ήδη διαμορφωμένη ψυχολογία μειωμένων απαιτήσεων από το λαό, ώστε να ενισχύει τη λογική ότι δε θα γίνει χειρότερη η ζωή του. Τι προπαγανδίζουν μετά τη «λίστα Βαρουφάκη» στο Γιούρογκρουπ; Οτι δεν φέρνουν υφεσιακά μέτρα, δεν θα γίνουν μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, δε θα κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο, προβάλλοντας ως «κερασάκι στην τούρτα» την πρόθεσή τους κάποτε να ασχοληθούν με τη διαχείριση της «ανθρωπιστικής κρίσης», δηλαδή της απόλυτης εξαθλίωσης, στο πλαίσιο βεβαίως των διαπραγματεύσεων με τους «θεσμούς» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), δηλαδή την τρόικα. Τόσο μεγάλη αλλαγή...
***
Ποια πορεία, λοιπόν, αλλάζει η Ελλάδα και για ποιον; Ας δούμε, καταρχήν, αλλάζει; Η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, Ενώσεις του κεφαλαίου. Αρα, αυτό δεν αλλάζει. Η κυβέρνηση, και όχι όλη η Ελλάδα, η καπιταλιστική Ελλάδα, όχι ο λαός της Ελλάδας, διαπραγματεύεται μέσα στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, σεβόμενη τις Συνθήκες και τους κανόνες της ΕΕ. Αρα, ούτε αυτό αλλάζει. Επομένως, καμιά αλλαγή σε όφελος του λαού δεν επήλθε από την κυβέρνηση.
Η Ελλάδα λένε - δηλαδή η κυβέρνηση - δίνει μάχη όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά για όλη την Ευρώπη! Πράγματι, στους κόλπους της ΕΕ και της Ευρωζώνης για πάνω από δύο χρόνια εξελίσσεται η ενδοαστική διαπάλη για λιγότερο ή περισσότερο αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Δηλαδή, για την αυστηρή τήρηση ή τη χαλάρωση των κριτηρίων του Συμφώνου Σταθερότητας για το κρατικό χρέος και το κρατικό έλλειμμα. Διαπάλη που αφορά το πώς θα εξοικονομηθεί κρατικό χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις. Σε συνδυασμό με τη διαπάλη για χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ, ώστε να ενισχυθεί η ρευστότητα και να μπορούν οι τράπεζες να δανειοδοτούν επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις. Αν εξαιρέσει κανείς τη σχετική χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ, τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει.
Οσο για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, εμφανίζεται πράγματι ως αλλαγή, αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση έδωσε μερικά ψίχουλα με το πείραμα για το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και το μοίρασμα του λεγόμενου μερίσματος από το πλεόνασμα σε εξαθλιωμένους. Αλλαγή, λοιπόν, το «πέντε πάνω - πέντε κάτω» στα ψίχουλα της ντροπής...
***
Η αστική προπαγάνδα παρουσίασε την κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με όρους σύγκρουσης. Αξιοποιώντας το γεγονός ότι στο πρώτο Γιούρογκρουπ αρνήθηκε να υπογράψει την ανακοίνωση. Τουλάχιστον, αυτή η κυβέρνηση είπε «όχι». Να η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια. Να που η χώρα ξαναγίνεται κυρίαρχη και ας έχει εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη που σέβεται η κυβέρνηση! Να, λοιπόν, που η αστική προπαγάνδα παρουσιάζει ως αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια ένα «όχι» που πριν «αλέκτορα φωνήσαι», δηλαδή σε μια βδομάδα μέσα, έγινε «ναι» ουσιαστικά σε νέο μνημόνιο, τέτοιο θα είναι το πρόγραμμα που διαπραγματεύονται, με τις υπέρ του κεφαλαίου μεταρρυθμίσεις, με τη «λίστα Βαρουφάκη». Θέλει να επιβάλει στην ψυχολογία αλλά και στη συνείδηση του λαού ότι αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια δική του πρέπει να είναι η ευόδωση των επιδιώξεων του κεφαλαίου.
Αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, και το ονομάζει «αλλαγή σελίδας», είναι να προσαρμοστεί στους κανόνες και τις Συνθήκες της ΕΕ και της Ευρωζώνης, παρατείνοντας τη συμφωνία της προηγούμενης κυβέρνησης, δηλαδή τα μνημόνια που έσκιζε αλλά μένουν (σαν το ΠΑΣΟΚ που έδιωχνε τις αμερικάνικες βάσεις που έμειναν), την επιτήρηση που θα συνεχιστεί, την τρόικα που έγινε «θεσμοί», την αξιολόγηση, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Φαίνεται άλλωστε από τη «λίστα Βαρουφάκη» που, εκτός από το ότι αποδέχεται και αφήνει ανέπαφες όλες τις έως τώρα αντεργατικές, αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, των προηγούμενων εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, προτείνει και μια σειρά από νέες αναδιαρθρώσεις, που εγκρίθηκαν από το Γιούρογκρουπ, όλες σε όφελος του κεφαλαίου, οι οποίες υπηρετούν τη στρατηγική ανάκαμψής του, την ανταγωνιστικότητα.
***
Το δίδαγμα για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα: Να εγκαταλείψουν τα όποια άλλοθι κάλπικης ελπίδας τους καλλιέργησαν και καλλιεργούν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα αστικά επιτελεία. Να σπάσουν το ύπουλο περίβλημα περί κυβερνητικής μάχης, διεκδίκησης, αλλαγής πορείας κ.λπ., που είναι τάχα σε όφελός τους και να δουν κάτω απ' αυτό την αντιλαϊκή πολιτική. Να χειραφετηθούν από την εχθρική για τους ίδιους πολιτική που τρέχει στις ράγες της ΕΕ, της Ευρωζώνης, του κεφαλαίου. Οι ΗΠΑ που επικαλείται η κυβέρνηση ότι πιέζουν τη Γερμανία και την Ευρωζώνη για εγκατάλειψη της λιτότητας, είναι η άλλη όψη του ίδιου καταστροφικού αντιλαϊκού δρόμου. Να διεκδικούν κάλυψη όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης με κατάργηση των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, έχοντας ορίζοντα την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, που απαιτεί αντεπίθεση, ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget