01/17/16
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Τον Δεκέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες σε ένα μεγάλο αριθμό Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (60 στους 135, οι 28 στην Αττική) και ΕΛΜΕ (62 στις 87, 16 στην Αττική).
Το ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών που στηρίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο χώρο της Εκπαίδευσης σημείωσε άνοδο 1,64% πανελλαδικά στις ΕΛΜΕ (1,96% στην Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 16,34% (18,66% Αττική) και 1% πανελλαδικά στους ΣΕΠΕ (1,68% Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 20,55% (26,6% Αττική).
Οι φετινές εκλογές για τα ΔΣ των σωματείων πραγματοποιήθηκαν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Θα λέγαμε ότι οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές ακόμα και από τις αρχές του καλοκαιριού του 2015, οπότε πραγματοποιήθηκαν τα συνέδρια των ΔΟΕ - ΟΛΜΕ, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν στον αστερισμό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «περήφανου ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα που τελικά έγινε ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ), ως κυβέρνηση πια, κάνει αγώνα δρόμου όχι για το στόχο της «πρώτη φορά Αριστεράς», αλλά για να υλοποιήσει, για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των μονοπωλίων έναν ορυμαγδό αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο της εφαρμογής του 3ου μνημονίου. Συνεχίζει, σαν τιμονιέρης τώρα και όχι σαν «αγωνιστική αντιπολίτευση», να οδηγεί το τρένο της αντιλαϊκής πολιτικής στις ίδιες ράγες που ακολούθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής: Το νέο Ασφαλιστικό που στέλνει στα 67 χρόνια τους εκπαιδευτικούς στην τάξη, το νέο μισθολόγιο - σφαγείο στο Δημόσιο, την κατάσταση που αντιμετωπίσαμε με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, με τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, τα άδεια ταμεία των Σχολικών Επιτροπών.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα;

Οι πυκνές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων δημιουργούν νέα δεδομένα που πρέπει να τα πάρουμε υπόψη στη δουλειά μας, γιατί λειτουργούν αντιφατικά στη συνείδηση των εργαζομένων. Η πραγματικότητα είναι ότι σε ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών τα προηγούμενα χρόνια καλλιεργήθηκαν, επέδρασαν και σε μια πορεία κυριάρχησαν, διάφορες λογικές διαχείρισης της κατάστασης και των επιπτώσεων της κρίσης. Αυταπάτες ότι, μέσα από μια άλλη κυβέρνηση, «αποφασισμένη να τα βάλει με τους δανειστές», μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, η «ελπίδα» ότι, μια «αριστερή», «αντιμνημονιακή», «νέα», σε σχέση με το «παλιό» πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, να επιστρέψει πίσω στους εργαζόμενους έστω ένα μέρος από τις απώλειες του 2009 και μετά. Δεν είναι ψέμα ότι αυτές οι αντιλήψεις και αυταπάτες είχαν επίδραση και σε ένα μέρος της δικής μας συνδικαλιστικής επιρροής.
Σήμερα, αυτές οι απόψεις ξεθωριάζουν. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά ότι «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ήταν τελικά παγίδα και δηλητήριο για το λαό. Ολοι αναγνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποίησε αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Ενας κόσμος κάνει προσπάθεια να δώσει εξήγηση στο γιατί. Να βαθύνει πολιτικά τη σκέψη του, να δει τι κρύβεται πίσω από την κυβερνητική προπαγάνδα.
Είναι αλήθεια ότι η πείρα μας από την επαφή με τους εργαζόμενους μπροστά στις αρχαιρεσίες, αλλά και μπροστά στη μάχη που δώσαμε για την προετοιμασία των δύο πανεργατικών απεργιών (12/11 και 3/12) έδειξε πως, σε ένα μεγάλο κομμάτι των συναδέλφων, υπάρχει απογοήτευση από τις εξελίξεις. Η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση μεγαλώνει. Υπάρχει προβληματισμός σε αρκετούς συναδέλφους, γίνονται διεργασίες στη συνείδηση ενός κόσμου που έδωσε στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της εκπαίδευσης χρεώνονται αυτήν τη δυσαρέσκεια, έχουν πολύ μεγάλη πτώση στις εκλογές, ειδικά στους καθηγητές (-8,63%).
Το κρίσιμο ζήτημα είναι, η γενικευμένη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση να μην οδηγήσει σε αποστράτευση, σε αποδοχή της σημερινής κατάστασης και σε αδιέξοδες περιπλανήσεις στους λαβυρίνθους των ατομικών λύσεων. Με αποφασιστικότητα και σε κόντρα με τις δυσκολίες, και πάντως μέσα στη μάχη, θα κριθεί αυτός ο στόχος. Κυρίως μέσα από την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και την ΕΕ με όρους αναμέτρησης για τη ζωή και το μέλλον που αξίζει στους εργαζόμενους (π.χ. η μάχη για το Ασφαλιστικό).
Ενας κόσμος που ακουμπάει σήμερα στο ΠΑΜΕ ξεπερνά τις συμπληγάδες των αυταπατών καθώς και τις παγίδες, αλλά και τα εμπόδια που στήνουν μέσα στο κίνημα οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ/ ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η γραμμή τους, ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης, δοκιμάζεται και κρίνεται. Δίνει συγκεκριμένα δείγματα γραφής που χρειάζεται να τα πάρουν υπόψη οι εργαζόμενοι, κυρίως όσοι επεξεργάζονται την πείρα τους, όσοι δοκίμασαν πολλές αδιέξοδες επιλογές τα προηγούμενα χρόνια, απογοητεύτηκαν, θέλουν σήμερα να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Ο χώρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, με τη στάση του, συνέβαλε στην καλλιέργεια αυταπατών, από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ. Ολο το προηγούμενο διάστημα, όταν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση, αλλά και μέχρι πρόσφατα, καλλιεργούσαν αυταπάτες για τη δήθεν «πρώτη φορά αριστερά». Καλούσαν το κίνημα να γίνει υποστηρικτής της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης για λογαριασμό των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ακόμα και σήμερα, αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να εξαπατούν. Σε 250 σωματεία κατεβαίνουν από κοινού με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε κοινές παρατάξεις. Χρειάζεται κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος να προβληματιστεί. Η στάση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ συνέβαλε ή εμπόδισε τελικά την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα μπορούσε πιο αποτελεσματικά να αντιπαλέψει και να εμποδίσει την αντιλαϊκή λαίλαπα κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου; Οταν στο Σύνταγμα από κοινού χειροκροτούσαν τον Τσίπρα που έλεγε ότι «η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι» για ποια συμφέροντα δούλευαν; Τώρα, επειδή ακριβώς έχουν λερωμένη τη φωλιά τους σηκώνουν κουρνιαχτό απέναντι στην κυβέρνηση, κάνουν σημαία τους τις μορφές πάλης, κυρίως προτείνοντας πολυήμερες απεργίες, αδιαφορώντας για την οργάνωση και την προετοιμασία τους.
Βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι η δικαιολογημένη αποδοκιμασία προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ, δυστυχώς, οδήγησε ένα μέρος των εκπαιδευτικών να ακολουθήσει την αδιέξοδη επιλογή ενίσχυσης της παράταξης της ΔΑΚΕ. Με τα μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της υλοποίησης του 3ου μνημονίου, μαζί με όλα τα άλλα, τροφοδοτεί και την επιχειρηματολογία των δυνάμεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζονται δικαιωμένοι για τη δική τους αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική.
Η άνοδος του ψηφοδελτίου που στηρίζει το ΠΑΜΕ, η κατάκτηση της απόλυτης πλειοψηφίας σε 6 σωματεία και της πρωτιάς σε 9 ακόμα, αλλά και νέων θέσεων σε ΔΣ, είναι ένα μικρό θετικό βήμα στην πορεία ανασύνταξης του κινήματος.
Ας σκεφτούμε λίγο πάνω σε αυτό. Ενα κομμάτι της εκλογικής επιρροής των δυνάμεων του ΠΑΜΕ τον Δεκέμβρη του 2014 γνωρίζουμε ότι το Γενάρη του 2015 ενίσχυσε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα επηρεάστηκε από την επιχειρηματολογία για το «περήφανο ΟΧΙ» και τη «σκληρή διαπραγμάτευση». Ακόμα και το Σεπτέμβρη του 2015, στις τελευταίες εκλογές ένας κόσμος που μας στήριζε μπήκε στη λογική «του μικρότερου κακού» ξαναψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αυτός ο κόσμος μπορεί να βγάλει από καλύτερες θέσεις πιο ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα. Οι εκπαιδευτικοί που μας ενισχύουν στις αρχαιρεσίες, που εμπιστεύονται και εκτιμούν τη συνέπεια, τη σταθερότητα και την πρωτοπόρα αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ σήμερα, ακόμα περισσότερο σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, θεωρούμε ότι είναι πιο δεμένοι πολιτικά με τις θέσεις μας, με τη γραμμή που παλεύουμε μέσα στο κίνημα, με την προοπτική του αγώνα. Αναγνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ είναι σταθερή και πρωτοπόρα δύναμη στην οργάνωση της πάλης για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, στήριγμα για τους εργαζόμενους, δύναμη δοκιμασμένη στον αγώνα ενάντια στο σύστημα και τις πολιτικές που βασανίζουν το λαό μας.
Η ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, γιατί γίνεται μέσα σε συνθήκες που ένας κόσμος βγάζει συμπεράσματα και επεξεργάζεται την πείρα του. Φυσικά από αυτό το γεγονός προκύπτουν και καθήκοντα για τη δουλειά μας το επόμενο διάστημα και αφορούν την πιο αποφασιστική υλοποίηση των στόχων για την ανασύνταξη του κινήματος.
Με όπλο και τα θετικά αποτελέσματα των αρχαιρεσιών, συνεχίζουμε τη δύσκολη και βασανιστική πορεία ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κέντρο οργάνωσης της πάλης πρέπει να γίνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία. Επιδιώκουμε τη ζωντανή, ουσιαστική λειτουργία των σωματείων. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, με αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων που παίρνονται αλλά δεν γίνονται υπόθεση των ίδιων των συναδέλφων. Είναι ανάγκη να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην παρουσία και την παρέμβασή μας στους χώρους δουλειάς. Ειδικά χρειάζεται να μας απασχολήσει η δουλειά με τους νέους εκπαιδευτικούς, τους αναπληρωτές και τους ελαστικά εργαζόμενους στην εκπαίδευση, με τις ιδιαιτερότητες των όρων ζωής και εργασίας τους. Να επιδιώξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά να γίνουν βήματα στην οργάνωση των διεκδικήσεών τους.

Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι η παρέμβασή μας στο μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου, στην τάξη, στους μαθητές μας. Δεν είναι άλλη μια δουλειά που πρέπει να βγάλουμε. Είναι κρίσιμο ζήτημα και βασικό στοιχείο ανασύνταξης του κινήματος. Στοιχείο που μπορεί να συμβάλει ώστε να αλλάζουν αρνητικοί συσχετισμοί στο κίνημα, να απεγκλωβίζονται οι εκπαιδευτικοί από την επίδραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, από τις οδηγίες του αστικού κράτους - εργοδότη τους. Εχουμε μεγάλη ευθύνη που αφορά το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς. Η στάση των αγωνιστών - ριζοσπαστών εκπαιδευτικών είναι στάση αγώνα και ευθύνης απέναντι στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, διδάσκοντας και διαπαιδαγωγώντας με βάση τις αξίες του αγώνα, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, σε αντιπαράθεση με τις αντιδραστικές αξίες του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Σχέδια για εμπορική δραστηριότητα στο πάρκο
«Τρίτση» προτείνει το σχέδιο
Στις 9/1, σε ημερίδα που διοργάνωσε στο Περιστέρι η ΝΕ Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίασε το «Στρατηγικό Σχέδιο για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Δυτικής Αθήνας». Πρόκειται για ένα κείμενο περίπου 90 σελίδων, με το οποίο προτείνεται ένα«συνεκτικό ολιστικό μοντέλο χωρικής ανάπτυξης της Δυτικής Αθήνας», χαρακτηρίζοντας εισαγωγικά τη Δυτική Αθήνα ως «μια διακριτή χωρική ενότητα», σύμφωνα με τις επιταγές του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας.
Στην εισαγωγή του κειμένου επιχειρείται μια «τεχνοκρατική - επιστημονική» προσέγγιση της Δυτικής Αθήνας, που όμως είναι βαθιά πολιτική. Ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό ζήτημα, αναπόσπαστα δεμένο με τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής. Γι' αυτό και πρέπει να κρίνουμε το χωροταξικό σχεδιασμό στη βάση του ερωτήματος: χωροταξικός σχεδιασμός για το λαό ή για τα μονοπώλια;
Το κείμενο είναι διαρθρωμένο σε ενότητες όπως Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Οικονομική Ανάπτυξη κ.τ.λ., όπου αναφέρονται θέσεις και προτάσεις και στο σύνολό του είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για τις στοχεύσεις του. Σταχυολογούμε κάποια σημεία:
-- Στην ενότητα Χρήσεις Γης αναφέρεται: «Μια παρέμβαση μεγάλης ανάπλασης χρειάζεται στο κέντρο των Αγίων Αναργύρων, ώστε να τονωθεί ο εμπορικός χαρακτήρας της περιοχής». Το κέντρο των Αγίων Αναργύρων είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση υποβαθμισμένης περιοχής, καθώς είναι κυκλοφοριακός κόμβος για τη Δυτική Αθήνα και δέχεται καθημερινά μεγάλο όγκο διερχόμενων οχημάτων. Το γεγονός αυτό, όμως, είναι αιτία που καθημερινά μικροί αυτοαπασχολούμενοι αναγκάζονται να κλείσουν τα καταστήματά τους στην περιοχή ή το ότι δεν τα βγάζουν πέρα;
Για το πάρκο «Αντ. Τρίτσης»«Εκπόνηση σχεδίου οικονομικής βιωσιμότητας με στόχο την οικονομική αυτάρκεια. Ωστόσο, θα πρέπει να μην εκφυλιστεί ο χαρακτήρας του καταφεύγοντας στην εμπορευματοποίηση. Για να εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο, πρέπει να θεσμοθετηθεί σταθερή χρηματοδότηση (έστω και μικρού ύψους) από τον κρατικό προϋπολογισμό». Για να συνεννοούμαστε, προτείνουν το πάρκο να λειτουργεί με ίδια έσοδα, άρα εμπορικές δραστηριότητες, με θεσμοθετημένη (;) χρηματοδότηση - ψίχουλα ως φερετζέ κρατικής ενίσχυσης, στον αντίποδα της ανάγκης που υπάρχει για πλήρη, σταθερή και αποκλειστική χρηματοδότηση του πάρκου από τον κρατικό προϋπολογισμό.
-- Στην ενότητα για την Υγεία: «Είναι πια ευρύτερα αποδεκτό ότι η ανθρωπιστική κρίση μαστίζει την ελληνική κοινωνία». Η χρήση του θολού όρου «ανθρωπιστική κρίση» συσκοτίζει συνειδητά το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τα αποτελέσματά της στα λαϊκά στρώματα, τα οποία πηγάζουν ακριβώς από τον ίδιο το χαρακτήρα της και όχι από τη μορφή διαχείρισής της.
-Για τις Υπηρεσίες Πρόνοιας:«Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην ικανοποίηση βασικών αναγκών επιβίωσης και ασφάλειας των ατόμων που βιώνουν συνθήκες ακραίας φτώχειας». Πρόκειται για πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική της ΕΕ για τη χορήγηση ελαχίστων παροχών στους τελείως εξαθλιωμένους.
-- Για την καταπολέμηση της φτώχειας«Παροχή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, με μεθόδους που δεν προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» και επίσης πρόταση για «ταμείο αρωγής φτωχών νοικοκυριών που θα ιδρυθούν από τους δήμους και θα λειτουργούν με την υποστήριξη τοπικών χορηγών». Προσβολή για τους ανέργους και τις οικογένειές τους είναι η παρουσίαση της ανεργίας και της φτώχειας ως καιρικά φαινόμενα, από τα οποία δεν μπορούμε να γλυτώσουμε σε καμία περίπτωση, απλά πρέπει να προστατευτούμε.
-- Για τις κοινωνικές δομές«Δημιουργία μητρώου με όλες τις υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα που λειτουργούν το Δημόσιο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η εκκλησία, εθελοντικές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Με άλλα λόγια, θεσμοθέτηση των ΜΚΟ και εξοικείωση με τη λογική που λέει ότι οι κοινωνικές δομές δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη του κράτους.
-- Για τη διαχείριση απορριμμάτων«Προτείνουμε τον καθορισμό συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος για το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, το οποίο θα πρέπει να συμβεί με την πληρωμή των κυττάρων της Β' φάσης που προσδιορίζεται στις αρχές του 2019». Η προεκλογική δέσμευση - σημαία της τότε υποψήφιας περιφερειάρχη Δούρου για άμεσο κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής παραπέμπεται στις καλένδες και προτάσσεται ο ...ρεαλισμός.
-- Για την εμπορική δραστηριότητα: Στο κεφάλαιο αυτό προτείνεται η δημιουργία «μιας μεγάλης στεγασμένης περιφερειακής αγοράς που στην ουσία θα αποτελεί το χώρο των παζαριών χωρίς μεσάζοντες που έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή μας». Προβολή των αγορών που λειτουργούν ως «δούρειος ίππος» για την κυριακάτικη αργία, των οποίων ο χαρακτηρισμός «χωρίς μεσάζοντες» μόνο ως αστεϊσμός μπορεί να εκληφθεί, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι γύρω από αυτές τις αγορές κινούνται χονδρέμποροι και εισαγωγείς.
-- Για την ενίσχυση της κοινωνικής και συνεταιριστικής οικονομίας«Μια μορφή εκκίνησης, οργάνωσης και ανάπτυξης δραστηριοτήτων αυτοαπασχόλησης - ιδιαίτερα των πολυάριθμων ανέργων κατοίκων - είναι η κοινωνική οικονομία». Η προβολή της κοινωνικής οικονομίας, που αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ, δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι σαφές ότι αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως ...συλλογικούς ιδιοκτήτες (άρα τα εργασιακά δικαιώματα πάνε περίπατο), λειτουργεί ως όχημα για την επί πληρωμή παροχή υπηρεσιών (που πριν παρέχονταν από το κράτος δωρεάν ή με μικρό τίμημα) και ενσωματώνει τριγμούς που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση.
-- Για τη Δημόσια Διοίκηση και την τοπική δημοκρατία: «Η προοδευτική μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης θα την θέσει στην υπηρεσία των πολλών και όχι των λίγων μεγάλων συμφερόντων».Πλήρης αποπροσανατολισμός για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, για το ότι δηλαδή το αστικό κράτος είναι εξ ορισμού στην υπηρεσία των λίγων, που κατέχουν τον πλούτο τον οποίο παράγουν οι πολλοί.
Καλούν σε συμβιβασμό με τη φτώχεια τις λαϊκές οικογένειες
Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε πολλά περισσότερα, αλλά θεωρούμε πως τα προαναφερθέντα είναι απολύτως ενδεικτικά και αποδεικτικά για τη στόχευση του κειμένου.
Είναι προκλητικό σήμερα, που η παραγωγικότητα της εργασίας, η επιστήμη και η τεχνολογία επιτρέπουν μια ανθρώπινη ζωή για το λαό της χώρας μας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Δυτική Αθήνα να καλούν τις λαϊκές οικογένειες της περιοχής να συμβιβαστούν με την ανεργία και τη φτώχεια, προτείνοντας μέτρα «πτωχοκομείου».
Στόχος τους είναι ο κατά το δυνατόν μεγαλύτερος εγκλωβισμός λαϊκών στρωμάτων στη λογική ενός λιγότερο «επιθετικού» και «άδικου» καπιταλισμού, δηλαδή περιγράφουν ένα λύκο που θα ...συμπαθεί τα πρόβατα.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι στη Δυτική Αθήνα κατοικούν κατά κύριο λόγο εργάτες, φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, που έχουν πληγεί πολύ σκληρά από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Αυτό που πραγματικά τους ανησυχεί, είναι όλος αυτός ο κόσμος να πάρει διαζύγιο από τη μοιρολατρία και το φόβο. Να πάψει να συμβιβάζεται με τη λογική «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».
Αναμασούν γνωστά και χιλιοπαιγμένα ιδεολογήματα, όπως αυτό της κοινωνικής οικονομίας, του εθελοντισμού, της υγιούς επιχειρηματικότητας και χρησιμοποιούν μια φιλολαϊκή ρητορεία που δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν πια.
Βάζουν πλάτη καθημερινά στις γειτονιές για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, προσπαθούν να καθαγιάσουν το «αριστερό μνημόνιο», παρουσιάζουν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα ως διασφάλιση των συντάξεων. Την ίδια στιγμή, πλασάρουν τη ξαναζεσταμένη σούπα: άλλο κυβέρνηση, άλλο ΣΥΡΙΖΑ!
Θέλουν με κάθε μέσο να αποκρύψουν ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός προς όφελος του λαού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η γη και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και η παραγωγή θα αναπτύσσεται με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Οπου κριτήριο δε θα είναι το ποσοστό κέρδους, αλλά η διευρυνόμενη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Στις συνθήκες αυτές, ο χωροταξικός σχεδιασμός θα αντανακλά τις νέες, μη εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, θα αποτελεί τη «χωρική έκφραση» του οικονομικού κεντρικού σχεδίου προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Θα εκπληρώνει στόχους που στον καπιταλισμό είναι αλληλοαποκλειόμενοι και γι' αυτό εμφανίζονται από την άρχουσα τάξη ως αντιφατικοί, όπως π.χ. η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η ισόρροπη ανάπτυξη των κλάδων της οικονομίας και των περιοχών της χώρας κ.ά., με ταυτόχρονη αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του συνόλου των εργαζομένων.

Ο λαός της περιοχής μας πρέπει να βγάλει συμπεράσματα και από αυτήν την επεξεργασία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να πιστέψει στη δύναμή του. Να συμπορευτεί τώρα με το ΚΚΕ!

«Η Ευρώπη σε πορεία παρακμής», ήταν ο τίτλος άρθρου αστικής εφημερίδας την Κυριακή 3/1/2016, αλλά δεν ήταν ούτε το μοναδικό άρθρο ούτε η μοναδική εφημερίδα που ασχολήθηκαν με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ολος ο αστικός Τύπος είχε παρόμοια άρθρα και ρεπορτάζ.
«Από οικονομικής απόψεως, είμαστε ο αδύναμος κρίκος μιας Ευρώπης που φτωχαίνει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει (...) Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ίδιας της Κομισιόν, το επίπεδο διαβίωσης στην Ευρώπη το 2023 θα βρίσκεται στο 60% του αντίστοιχου των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα διεθνή κεφάλαια εγκαταλείπουν τη Γηραιά Ηπειρο (...) Στην οικονομική κρίση ήλθαν να προστεθούν το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα και η τρομοκρατία. Η Ευρώπη νιώθει ευάλωτη, πιεσμένη από πολλές πλευρές και αδύναμη», έγραφε. Αλλο άρθρο ανέφερε ότι «δεν είναι ανάπτυξη το 1% για το 2015 ή το 1,4 για το 2016».
Τέτοιους προβληματισμούς άλλα άρθρα τούς συνδέουν με τις πολιτικές εξελίξεις σε κράτη - μέλη οι οποίες αναδεικνύουν ενδυνάμωση φυγόκεντρων τάσεων, που εκφράζουν πολιτικές δυνάμεις, όπως το αστικό ρεύμα που ονομάστηκε «ευρωσκεπτικισμός», με εθνικιστικό περιεχόμενο (π.χ. Γαλλία - «Εθνικό Μέτωπο», Γερμανία - «Εναλλακτική για τη Γερμανία», AdD), ενώ μιλούν για εθνικισμό στις χίλιες δυο εκδοχές του με βάση «εντυπωσιακές επιτυχίες εθνικιστικών και ξενοφοβικών κομμάτων σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών μέσα στο 2015» (π.χ. Ουγγαρία, Πολωνία, κ.α.). Δυναμώνει η κόντρα στην παραπέρα ενοποίηση σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικών κρατών που εντάχθηκαν στην ΕΕ, ενισχύεται η τάση για ευελιξία.
Εκτιμούν επίσης ότι στην Πορτογαλία υπάρχει πολιτική αστάθεια, αφού η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών «αναδείχθηκε χάρη στην ψήφο ανοχής δύο κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και αναγκάζεται να περνάει κρίσιμα νομοσχέδια με τη στήριξη της... Δεξιάς», όπως και στην Ισπανία, όπου «το ενδεχόμενο κυβέρνησης μειοψηφίας της Δεξιάς, όσο και εκείνο της κυβέρνησης συνεργασίας Σοσιαλιστών - Αριστεράς, φαίνονται για την ώρα εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθούν». Αυτά γράφουν.
Στη Φινλανδία, το 54% τάσσεται υπέρ της Ευρωζώνης, ενώ το 31% επιθυμεί την έξοδο από αυτήν. Σε αντίστοιχη δημοσκόπηση το 2011 το 72% ήταν υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη και 19% κατά. Η Φινλανδία βρίσκεται σε οικονομική κρίση εδώ και τρία χρόνια και βαδίζει στον τέταρτο χρόνο.
Στις αβεβαιότητες προσθέτουν και το προετοιμαζόμενο δημοψήφισμα στη Βρετανία για παραμονή ή έξοδο από την ΕΕ.
Οι αβεβαιότητες στην καπιταλιστική οικονομία
Τι είναι αυτό που συνδέει όλες τις διεργασίες σε μια σειρά από χώρες σχετικά με τις εξελίξεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη; Η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ και κάθε κράτους - μέλους. Το λένε άλλωστε. Σε τελευταία ανάλυση, η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης έχει δυσκολίες, που έχουν σχέση με το ενιαίο νόμισμα, το οποίο απαιτεί ενιαία οικονομική και νομισματική πολιτική, αλλά και με το διαφορετικό σημείο του κύκλου της κρίσης, το διαφορετικό ύψος χρεών και ελλειμμάτων, την ανισομετρία στην ανάπτυξη και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους - μέλους, αφού η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, άρα εκτός από την εργατική δύναμη καταστρέφει και κεφάλαιο. Είναι παραπλανητικές οι όποιες αστικές τοποθετήσεις πασχίζουν να εκφράσουν τάχα τα λαϊκά συμφέροντα, που τα χτυπά η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας λόγω του κοινού νομίσματος, με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, ή να εκφράσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποδίδοντας την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην καπιταλιστική ενοποίηση και το κοινό νόμισμα. Κοινό νόμισμα υπήρχε και στην περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά η εργατική τάξη, ο λαός ωθούνταν στη φτώχεια με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για να αναπαράγονται διευρυμένα τα κέρδη του κεφαλαίου. Το βασικό είναι ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση ενίσχυσε την ανισομετρία στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άλλοι έχασαν περισσότερο άλλοι λιγότερο, άλλοι κράτησαν τις θέσεις τους κ.λπ.
Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν, σήμερα, τμήματα του κεφαλαίου σε μια σειρά κρατών που θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά με εθνικό νόμισμα, έχουν άλλους έξωθεν της ΕΕ συμμάχους, απαιτούν άλλο μείγμα καπιταλιστικής διαχείρισης.
Η Κριστίν Λαγκάρντ, στο πρόσφατο άρθρο της στη γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», όπου κάνει δυσοίωνες προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία το 2016, για την Ευρωζώνη λέει ότι είναι σε θέση να βελτιώσει τις προοπτικές ανάπτυξης, εφόσον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα «κόκκινα» δάνεια, ύψους 900 δισ. ευρώ. Αυτό θα ενίσχυε τη δανειοδοτική ικανότητα των τραπεζών έναντι επιχειρηματιών, αλλά και ιδιωτών, και κατά συνέπεια την αποτελεσματικότητα της πολιτικής του φθηνού χρήματος, ενώ θα βελτίωνε τις προοπτικές ανάπτυξης και την εμπιστοσύνη των αγορών. Την ίδια ώρα, όμως, τα μέτρα χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), με τα μηδενικά επιτόκια (0,05%) και την αγορά ομολόγων, για να πέσει χρήμα για επενδύσεις, δεν έχουν αποδώσει. Η ΕΚΤ εκτιμά ότι η οικονομία της Ευρωζώνης θα συνεχίσει να αναπτύσσεται με μέτριο ρυθμό. «Παραμένουν οι πτωτικοί κίνδυνοι αναφορικά με τις προοπτικές ανάπτυξης στην Ευρωζώνη. Οι πτωτικοί κίνδυνοι συνδέονται, κυρίως, με την αυξημένη αβεβαιότητα αναφορικά με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία (...) Εχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν την παγκόσμια ανάπτυξη και τη ζήτηση από το εξωτερικό για τις εξαγωγές της Ευρωζώνης». Ο Πιερ Μοσκοβισί, σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, είπε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας θα κυμανθεί στο 1,2% το 2015 και στο 1,4% το 2016. Την ίδια ώρα, όμως, ο ρυθμός ανάπτυξης των επιχειρήσεων στην Ευρωζώνη επιβραδύνθηκε το Δεκέμβρη, άρα δε γίνονται ή γίνονται ελάχιστες επενδύσεις και όχι τέτοιες που να δώσουν δυναμική στην ανάπτυξη.
Σε όλ' αυτά βρίσκεται και ο πυρήνας των προβληματισμών των αστών για την πορεία της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Δεν υπάρχουν δείκτες δυναμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Ταξικό το ζήτημα της πορείας της ΕΕ
Σχετικά με την πορεία και το μέλλον της ΕΕ, γράφτηκε σε αστική εφημερίδα στις 3/1/2016:
«Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) το 2016; (...) Σήμερα από πλευράς τόσο χωρών - μελών και αναλυτών όσο και θεσμών της ΕΕ (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κ.ά.) εκφράζεται η βαθιά ανησυχία για το μέλλον της ΕΕ. Τίτλοι για το "τέλος της Ευρώπης" ("The end of Europe") εμφανίζονται συχνά - πυκνά σε ευρωπαϊκά έντυπα. Η αβεβαιότητα επομένως για το μέλλον της Ενωσης φαίνεται να επικρατεί».
Σε άρθρο άλλης εφημερίδας εκφράζεται η εκτίμηση ότι «οι ανισότητες στο εσωτερικό της ΕΕ αποκτούν άλλη ποιότητα, καθώς πλάι στο παραδοσιακό ρήγμα μεταξύ Βορρά - Νότου αναπτύσσεται ένα νέο ρήγμα μέσα στον ίδιο τον γαλλογερμανικό πυρήνα της Ενωσης». Εκτίμηση που παραπέμπει σε τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών. Αλλωστε, οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού διαπερνούν ως το μεδούλι την πορεία της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης και κάθε προσπάθεια καπιταλιστικής ενοποίησης.
Η οικονομική στασιμότητα που αντιμετωπίζει η Γαλλία, με τεράστιο κρατικό χρέος, που φτάνει το 100% του ΑΕΠ (2,3 τρισ. ευρώ), και ελλείμματα 4%, είναι η βάση πάνω στην οποία οξύνονται οι αντιθέσεις της με τη Γερμανία. Γι' αυτό παραβιάζει το Σύμφωνο Σταθερότητας, διαφωνούν για την οικονομική διακυβέρνηση και την παραπέρα πολιτική ενοποίηση. Η Γαλλία προτείνει τη δημιουργία μιας «οικονομικής κυβέρνησης στην Ευρωζώνη» (στο ρόλο αυτό θέλει την Κομισιόν), στην οποία θα ηγείται ένας επίτροπος με ευρείες εξουσίες, που θα προσφέρει πόρους για επενδύσεις στα 19 κράτη της Ευρωζώνης, θα ασχολείται με τις οικονομίες τους γενικότερα. Αυτές οι αναζητήσεις προσδοκούν να δημιουργήσουν συνθήκες διαχείρισης των οικονομικών κρίσεων, των χρεών και των ελλειμμάτων στα κράτη - μέλη ως ενιαία ευρωενωσιακά προβλήματα και όχι προβλήματα των κρατών - μελών.
Η Γερμανία απορρίπτει τη γαλλική πρόταση ως μη αξιόπιστη, με το επιχείρημα ότι απαιτεί εγκατάλειψη μεγάλου μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών. Θεωρεί ανεύθυνη την οικονομική πολιτική στα κράτη - μέλη που έχουν δημιουργήσει μεγάλα δημόσια ελλείμματα και κρατικά χρέη, γιατί δυσκολεύουν τη διαχείριση της κρίσης, ενώ δε συμμορφώνονται με τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας (χαλαρή εφαρμογή των κανόνων), με απόφαση των κυβερνήσεων (Γαλλία). Απαντά στην ενιαία ευρωενωσιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας των κρατών - μελών λέγοντας ότι «η αλληλεγγύη δεν αποτελεί λύση για τις οικονομικές και δημοσιονομικές αποτυχίες». Η Γερμανία θέλει διακυβέρνηση με «ανεξάρτητους τεχνοκρατικούς θεσμούς» και υπεράσπιση του Συμφώνου Σταθερότητας. Ηδη, η Γερμανία έχει επεξεργαστεί σχέδιο για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ενός κράτους εντός Ευρωζώνης. Ο Β. Σόιμπλε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine» είχε πει: «Κάθε χώρα σήμερα πρέπει να αποδείξει ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί τη διαδικασία προσαρμογής, η οποία είναι απαραίτητη ώστε να σταθεί στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία». Είπε ακόμη, για τη δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, ότι όλες οι χώρες «δεν μπορούν ή δε θέλουν να επιτύχουν τα ίδια βήματα ενσωμάτωσης την ίδια στιγμή».
Σε κόντρα με τη Γερμανία, με αφορμή το σχέδιο κατασκευής του ρωσικού αγωγού «Nord Stream» (σε αντίθεση με το «πάγωμα» των σχεδίων για τον αγωγό «South Stream»), είναι η Ιταλία, οι επιχειρηματικοί όμιλοι της οποίας ωφελούνται από το Νότιο (South) αγωγό, ενώ από το Βόρειο (Nord) ωφελούνται οι όμιλοι της Γερμανίας, αναβαθμίζοντας την ενεργειακή συνεργασία με τη Ρωσία και δυναμώνοντας την οικονομία της. Ετσι, η Ιταλία ζητά μεγαλύτερη «ευελιξία» στη λειτουργία της ΕΕ. Φαίνεται και από άρθρο στην εφημερίδα «Τέλεγκραφ» (18/12/2015), το οποίο συνυπέγραφαν ο Ιταλός ΥΠΕΞ, Πάολο Τζεντιλόνι, και ο Βρετανός ομόλογός του, Φίλιπ Χάμοντ, με τίτλο «Βρετανία και Ιταλία ενώνονται για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ». Να και επιδιώξεις για άλλες «συμμαχίες» εντός ΕΕ.
Τελευταία, εμφανίζεται και η Πολωνία να κάνει «ιδιαίτερο παιχνίδι». Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον να προσεταιριστεί πρώην σοσιαλιστικά κράτη, όπως τα Βαλτικά, πρωτοστάτησε στη ΝΑΤΟική προστασία τους στην ουκρανική κρίση προσφέροντας το έδαφός της γι' αυτό το σκοπό, συντονίζεται στο μεταναστευτικό με Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία, η τελευταία τη στηρίζει απέναντι στις επεμβάσεις της Κομισιόν με αφορμή το νόμο για τα ΜΜΕ, αλλά η πρόσφατη εξάωρη συνάντηση των δύο ηγετών δεν μπορεί να ήταν μόνο γι' αυτό. Είναι δε η έκτη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, ενώ ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο σοσιαλδημοκράτης Τουσκ, είναι Πολωνός.

Ποια θα είναι η πορεία της ΕΕ; Οποια και αν είναι η εξέλιξή της και η σχέση της Ελλάδας με αυτήν, θα γίνεται ολοένα και πιο αντεργατική, αντιλαϊκή, αντιδραστική, είτε όπως είναι σήμερα είτε με δύο ταχύτητες, είτε τριχοτομημένη, είτε με χαλαρές σχέσεις, κ.λπ., η εκμετάλλευση θα βαθαίνει, θα ενισχύεται. Επομένως, ο δρόμος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είναι η οργάνωση της συμμαχίας τους και της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης τους για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για να βάλουν την οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των αναγκών τους.

Πολύ πιο σύντομα κι απ' ό,τι αναμενόταν άρχισε να επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι η εκλογή νέας ηγεσίας στη ΝΔ θα επιδράσει στις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Από πολύ νωρίς, άλλωστε, καταγράφηκαν τα πρώτα κρούσματα σε ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που είτε φοβούνται διεμβόλιση των χώρων τους, είτε δεν αρνούνται μια τέτοια «συμπόρευση».
Αντικειμενικά μπροστά στα λεγόμενα «κεντρώα» και «κεντροαριστερά» αστικά κόμματα προβάλλει το δίλημμα είτε συμπόρευσης με τη «φιλελεύθερη» ΝΔ είτε με το σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα αυτό προκαλεί διχασμό στο εσωτερικό τους.
Οι αποστάσεις ανάμεσα στις δύο αυτές επιλογές δεν είναι μεγάλες και σίγουρα δεν είναι άβυσσος. Υπάρχει κοινή στρατηγική, ένα νήμα που συνδέει όλες ανεξαιρέτως τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και μορφώματα. Ολοι τους υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Πάνω σε αυτήν τη βάση βεβαίως αντιπαρατίθενται διαφορετικές απόψεις και θέσεις για το πώς αυτή θα επιτευχθεί, για το μείγμα διαχείρισης, για τα τμήματα του κεφαλαίου που πρέπει να στηριχθούν, για τις προτεραιότητες στις διεθνείς συμμαχίες. Αυτές τις διαφορές και αντιθέσεις αξιοποιούν προκειμένου να εμφανίσουν νέα πλαστά για το λαό δίπολα και διλήμματα, να χειραγωγήσουν λαϊκές συνειδήσεις και να τις στοιχίσουν πίσω από διαφορετικές αστικές επιλογές.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σηματοδοτώντας ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να περιχαρακώσει το χώρο τους, ώστε να διεκδικήσει σημαντικότερο ρόλο στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, η Φ. Γεννηματά, πρόεδρος του κόμματος και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (κοινοβουλευτικό σχήμα των ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) έσπευσε λίγες μόνο ώρες μετά την εκλογή Μητσοτάκη να διατυμπανίσει ότι «με τις απόψεις του κ. Μητσοτάκη μας χωρίζει άβυσσος. Οι νεοφιλελεύθερες, εξάλλου, αντιλήψεις εφαρμόζονται καθημερινά και από αυτήν την κυβέρνηση με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ασφαλιστικό. Εμείς έχουμε υποχρέωση να δουλέψουμε για να δυναμώσουμε το δικό μας σπίτι που είναι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και σε αυτή την κατεύθυνση θα αναλάβω άμεσα νέες πρωτοβουλίες»...
Μαζί με τη ΝΔ στην κυβέρνηση
Ισως κάτι να περίμενε, κάτι να ήξερε, κάτι να φοβόταν, αν κρίνει κανείς από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις, αρχές της βδομάδας, του βουλευτή και στελέχους του ΠΑΣΟΚ Λεων. Γρηγοράκου που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συμπόρευσης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Παραπέρα, χαρακτήρισε «υπερβολή» τη δήλωση της Φ. Γεννηματά, ότι το ΠΑΣΟΚ το χωρίζει άβυσσος από τις απόψεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπενθυμίζοντας ότι μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν στην ίδια κυβέρνηση...
Χαρακτηρίζοντας θετική την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, πρόσθεσε ότι αποτελεί κίνδυνο και για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και για το ΣΥΡΙΖΑ. «Αισθάνομαι σαν ΠΑΣΟΚ ότι κινδυνεύω, αν δεν δώσει το κόμμα μας το δικό του στίγμα», είπε, ζητώντας από την Φ. Γεννηματά να προχωρήσει σε συνέδριο για να προσδιοριστεί το πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ.
Να σημειωθεί, εξάλλου, ότι αντίστοιχες θετικές δηλώσεις για τον Κυρ. Μητσοτάκη έχουν κάνει κι άλλα στελέχη του ευρύτερου χώρου, όπως οι Τ. Γιαννίτσης και Θ. Πάγκαλος.
Μαζί με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο μνημόνιο
Σε αυτό το φόντο, με επόμενη παρέμβασή της η Φ. Γεννηματά επέμεινε να υποστηρίζει ότι «έχουμε ριζικές διαφορές με τη Δεξιά, εμείς τα σοσιαλιστικά κόμματα, διαχρονικές, πολιτικές, προγραμματικές». Οτι «η συνεργασία στην κυβέρνηση με τη ΝΔ ήταν μια κατάσταση εθνικής ανάγκης. Ανταποκριθήκαμε στην εθνική ανάγκη που υπήρχε εκείνη τη στιγμή να μη βρεθεί η χώρα εκτός ευρώ. Δεν δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ τότε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, εμείς μιλούσαμε από το 2012 για κυβέρνηση εθνικής ενότητας (...) και βρεθήκαμε με τη ΝΔ», συμπλήρωσε, σκιαγραφώντας ως σημείο ταύτισης των αστικών πολιτικών δυνάμεων την υπεράσπιση από μέρους τους της στρατηγικής επιλογής των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων για παραμονή της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας εντός ΕΕ και ευρώ. Παραμονή που επικαλέστηκαν και τον Αύγουστο, όταν ψήφισαν από κοινού το τρίτο μνημόνιο οι ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ.
Αυτό αναμένουν άλλωστε από τα αστικά κόμματα μια σειρά επιτελεία του συστήματος. Επ' αυτού είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής» την Τετάρτη ότι «ο κ. Τσίπρας έχει επωμισθεί την ευθύνη να κρατήσει τη χώρα στις ευρωπαϊκές ράγες και να λύσει 2-3 "γόρδιους δεσμούς" τύπου Ασφαλιστικού. Αυτό προέχει. Αν στραβοπατήσει, το 38,5% (σ.σ: που είπε "ναι" στο περιλάλητο δημοψήφισμα του καλοκαιριού) και οι πολιτικοί του εκφραστές θα ξανακάνουν ασφαλώς το καθήκον τους, θα βάλουν πλάτη για να μην πέσει η χώρα στον γκρεμό».
Μπηχτές για αποστασία
Παραπέρα, η Φ. Γεννηματά επέμεινε να διατυμπανίζει - ουσιαστικά προς τα στελέχη, τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματός της - ότι η πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι «ξεκάθαρη»: «Εχουμε οριοθετηθεί και από δεξιά και από αριστερά και το ΠΑΣΟΚ πραγματικά δεν κινδυνεύει και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ούτε από τον αριστερό λαϊκισμό, ούτε από ρετρό νεοφιλελεύθερη δεξιά».
Τέλος, δεν περνά απαρατήρητο το μήνυμα που έστειλε σε όσους στο κόμμα της αλληθωρίζουν πλέον προς ΝΔ: «Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαφωνεί στο εσωτερικό ενός κόμματος. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει σκιές σε βάρος μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας (...) Είναι άλλο πράγμα η συνεργασία και άλλο πράγμα η αποστασία. Οταν υπονοείται ότι μπορεί να φύγουν βουλευτές εν ενεργεία και να πάνε σε ένα άλλο κόμμα, αυτό δεν λέγεται συνεργασία»...
Κατάληξη όλων αυτών, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, ήταν η διαγραφή Γρηγοράκου την Πέμπτη από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Αναζητά «συμμάχους»
Στο Ποτάμι αυτή η συζήτηση περί διεμβολισμού του από τη νέα ηγεσία της ΝΔ γίνεται στο φόντο πληροφοριών ότι υπάρχουν δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν πλέον το μόρφωμα του Στ. Θεοδωράκη ως «μη μετρήσιμο», με ποσοστά κάτω του 1%. Οτι σε αυτήν τη βάση, καθώς στελέχη του δεν το βλέπουν να έχει ...πολύ μέλλον μπροστά του, άλλοι λοξοκοιτάζουν προς τη «μεταρρυθμιστική» ΝΔ και άλλοι προς τους αντίστοιχους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλωστε, και η ηγεσία του Ποταμιού δείχνει προσώρας να διατηρεί άλλη γραμμή από αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Αντί να επιχειρεί περιχαράκωση του χώρου του, ο Στ. Θεοδωράκης κάνει ανοίγματα προς τη νέα ηγεσία της ΝΔ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να ανακτήσει τη θέση του Ποταμιού στα ενδοαστικά κομπρεμί για ταχεία προώθηση μιας σειράς καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κρίνοντας, μάλλον, ότι έτσι μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τους στόχους του κεφαλαίου για αναθέρμανση της οικονομίας του.
Ετσι, ευθύς αμέσως μετά την ανάδειξη, την Κυριακή, του Κυρ. Μητοστάκη στην προεδρία της ΝΔ, ο Στ. Θεοδωράκης έσπευσε να τον συγχαρεί στέλνοντάς του το εξής γραπτό μήνυμα: «Mπράβο σου. Ελπίζω να καταφέρεις να στρέψεις το καράβι της ΝΔ σε προοδευτικές όχθες». Οπου ως «προοδευτικές όχθες» το Ποτάμι βάζει θεωρεί επιτάχυνση μιας σειράς καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Τη Δευτέρα, κατόπιν σύσκεψης στελεχών του Ποταμιού, ανακοινώθηκε ότι «κοινή παρατήρηση των στελεχών ήταν ότι η εκλογή Μητσοτάκη είναι μια ευκαιρία για τη ΝΔ να αποβάλει τα συντηρητικά της χαρακτηριστικά και να κινηθεί στο μεταρρυθμιστικό χώρο»...
Ανοίγει «βεντάλια» για «κουβέντα»
Την Τετάρτη, ο Στ. Θεοδωράκης επανήλθε βάζοντας με δήλωσή του συγκεκριμένα ζητήματα - αιτούμενα του μεγάλου κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες, πάνω στα οποία θέλει να τα βρούνε με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ: «Αναζητάμε συμμάχους για να ανατρέψουμε το παλιό πολιτικό σύστημα που έφερε την κρίση και συντηρεί την κρίση. Είναι έτοιμοι για ένα νέο εκλογικό νόμο απ΄αυτή τη Βουλή; Είναι έτοιμοι να μιλήσουμε για το κομματικό κράτος; Να κόψουμε τις σπατάλες για να μπορέσουμε να κόψουμε τους φόρους; Να αρχίσει η συζήτηση για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων; Να δούμε τους τρόπους, τους συγκεκριμένους και τολμηρούς, που θα χτυπήσουμε τη διαφθορά σ΄αυτή τη χώρα - τη μικρή και τη μεγάλη;Εμείς σαν Ποτάμι είμαστε έτοιμοι και ελπίζω ότι θα μπορέσω να κάνω αυτή την κουβέντα και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως θα θέλαμε να είχε συμμετάσχει σ΄αυτή την κουβέντα και ο Αλέξης Τσίπρας».
Πρόκειται για μια βεντάλια θεμάτων που ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα ζητήματα - αιτούμενα του μεγάλου κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες. Π.χ. η πρόταση του Ποταμιού για τον εκλογικό νόμο κινείται στη λογική της εξασφάλισης σταθερών κυβερνήσεων συνεργασίας για την αστική διαχείριση, αλλά και της έντασης της κρατικής παρέμβασης στη λειτουργία των κομμάτων. Η δε συζήτηση περί σπαταλών και διαφθοράς κρύβει τον ταξικό χαρακτήρα της φοροληστείας και τη σαπίλα του ίδιου του συστήματος, φέρνει νέες περικοπές σε ό,τι απέμεινε από τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες, ώστε να εξασφαλιστούν κι άλλα κονδύλια προς ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Ετσι μπαίνει στην κυβέρνηση
Κατατοπιστικά για τους σκοπούς του ήταν και όσα είπε την Πέμπτη στον τηλεοπτικό «Σκάι», όταν στην ερώτηση εάν φοβάται από την αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ, απάντησε πως «ο κ. Μητσοτάκης έρχεται σε μια αγορά που το Ποτάμι έχει καλές ρίζες». Πρόσθεσε ότι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, μιλώντας για μεταρρυθμίσεις, φωτίζει ένα δρόμο στον οποίο έχει εγκατασταθεί το Ποτάμι.
Ποια είναι η αγορά, ο δρόμος και οι μεταρρυθμίσεις όπου αναφέρεται ο Στ. Θεοδωράκης; «Χρειαζόμαστε (...) και μη κρατικά πανεπιστήμια» και «Εμείς τολμήσαμε να πούμε ότι πρέπει να αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο», κάποιες από τις θέσεις που εξέφρασε και δίνουν την απάντηση.
Ερωτηθείς, εξάλλου, για το εάν θα συμμετείχε το Ποτάμι σε μια κυβέρνηση, απάντησε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβαινε εάν υπήρχαν «δέκα σημεία μεταρρυθμιστικών λύσεων που θα άλλαζαν τη χώρα»...
«Καλοδεχούμενα» Μητσοτάκης και Ασφαλιστικό
Να καταγραφεί και η ανάρτηση στο διαδίκτυο της Αντ. Λυμπεράκη, υπεύθυνης του τομέα Εργασίας του Ποταμιού, ότι «η νίκη του Κυριάκου είναι νίκη για όλους τους μεταρρυθμιστές - όπου και αν βρίσκονται». Θυμίζουμε ότι η ίδια, την προηγούμενη Παρασκευή, ως αρμόδια τομεάρχης του Ποταμιού, υπερασπιζόταν την αντιασφαλιστική λαιμητόμο της κυβέρνησης, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «το πρόγραμμα της κυβέρνησης φέρνει μερικές αναγκαίες και πολύ καλοδεχούμενες αλλαγές»...

Σε επόμενες δηλώσεις της, άλλωστε, ισχυρίστηκε ότι «η παρουσία του κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ επηρεάζει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και η οποιαδήποτε μετατόπισή του προς την κεντροδεξιά μόνο στοιχείο εξυγίανσης μπορεί να θεωρηθεί. Η εκλογή ενός ανθρώπου με ευρωπαϊκό προφίλ, που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, είναι μία καλοδεχούμενη αλλαγή», πρόσθεσε, «και οτιδήποτε φέρει για το καλό της χώρας, το Ποτάμι είναι έτοιμο να το στηρίξει και να το συζητήσει κριτικά και δημιουργικά»...

Δράση με επίκεντρο την Κοινωνική Ασφάλιση, καλώντας τις γυναίκες σε ξεσηκωμό μπροστά στα αντιασφαλιστικά μέτρα, αναπτύσσουν οι δυνάμεις της ΟΓΕ. Για τη δραστηριότητα αυτή, το περιεχόμενο και τους στόχους της, η πρόεδρος της ΟΓΕ, Μαιρήνη Στεφανίδη, σημειώνει τα εξής: «Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ βρίσκονται σε θέση μάχης, όπως και εκατοντάδες εργατικά σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, Συνταξιουχικά Σωματεία, Ενώσεις Αυτοαπασχολούμενων, Αγροτικοί Σύλλογοι και Φοιτητικοί Σύλλογοι, που παλεύουν με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, κόντρα στις απαιτήσεις επιχειρηματικών ομίλων, κυβέρνησης, ΕΕ, για το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση», επισημαίνει η Μ. Στεφανίδη και συνεχίζει: «Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις, τις παρεμβάσεις, τις παραστάσεις διαμαρτυρίας που γίνονται και θα κορυφωθούν το επόμενο διάστημα και με πανελλαδική πανεργατική απεργία. Συζητάμε με τις γυναίκες στους χώρους δουλειάς, στα νοσοκομεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα εμπορομάγαζα, στις λαϊκές γειτονιές, μοιράζοντας την ανακοίνωση της Ομοσπονδίας και αξιοποιώντας το πρόσφατο τεύχος του Δελτίου, το οποίο περιλαμβάνει στις σελίδες του άρθρο για την Κοινωνική Ασφάλιση. Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ ήδη έχουν οργανώσει εκατοντάδες ενημερωτικές εκδηλώσεις».
Μάχη ζωτικής σημασίας για εργαζόμενες και άνεργες
Οπως εξηγεί, ο στόχος δεν περιορίζεται στην ενημέρωση γύρω από τα νέα μέτρα, αλλά ο πήχης έχει τεθεί αρκετά ψηλότερα: «Με τις δυνάμεις της και μέσα από την παραπάνω δραστηριότητα, η ΟΓΕ έχει στόχο να συμβάλει ώστε να φωτίζονται όλο και περισσότερες πλευρές γύρω από το τι σημαίνει Κοινωνική Ασφάλιση, γιατί αφορά κάθε γυναίκα.
Το πιο σημαντικό είναι το κριτήριο με βάση το οποίο οι γυναίκες πρέπει να κρίνουν τα κυβερνητικά σχέδια για το Ασφαλιστικό, που έσπευσαν να χειροκροτήσουν οι εργοδοτικές ενώσεις, η ΕΕ. Το κριτήριο αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο πόσο περισσότερα θα χάσουν, πόσο αυξάνονται τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, πόσο μειώνονται οι συντάξεις, πόσο ψαλιδίζονται οι παροχές, από το ένα αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο στο άλλο. Το δικό μας κριτήριο πρέπει να είναι οι σημερινές, οι σύγχρονες ανάγκες μας, οι δυνατότητες που υπάρχουν να γίνουν πράξη. Δηλαδή, με βάση την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερες ώρες, με αξιοπρεπείς μισθούς και πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, να συνταξιοδοτούμαστε οι γυναίκες στα 55 χρόνια και στα 50 όσες δουλεύουμε στα ΒΑΕ. Αυτή η λογική συγκρούεται με το κριτήριο που θέτουν οι εκμεταλλευτές του λαού, που αντιμετωπίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση ως "κόστος" για το κράτος και την εργοδοσία.
Τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που πρέπει να προσανατολίζουν την πάλη των γυναικών, βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Στην υπόθεση αυτή προσπαθεί η ΟΓΕ να βάλει τη σφραγίδα της. Για τις χιλιάδες άνεργες γυναίκες, τις εργαζόμενες με "μαύρη" εργασία και "πεντάμηνα" προγράμματα, τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, τις χαμηλοσυνταξιούχους, ο αγώνας για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι μάχη ζωής», καταλήγει.


Ιδιαίτερες πλευρές της αντιασφαλιστικής επίθεσης που αφορούν τις αυτοαπασχολούμενες και τις γυναίκες της υπαίθρου, αναδεικνύουν η Μαρία Φιλανταράκη και η Ρούλα Χαλάτση, μέλη του προεδρείου και του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας αντίστοιχα.

«Η υπέρογκη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, σε συνδυασμό με τη φορολεηλασία, οδηγούν σε λουκέτο και ανεργία ή σε "μαύρη" εργασία ακόμα περισσότερες αυτοαπασχολούμενες. Αυτό φέρνει με μια φράση το νέο αντιασφαλιστικό "πακέτο"», εξηγεί η Μαρία Φιλανταράκη και προσθέτει: «Οι επιπτώσεις της ανασφάλιστης εργασίας είναι γνωστές σε πολλές γυναίκες που ήδη τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος των εισφορών και μένουν χωρίς ασφαλιστική κάλυψη. Οι προληπτικές και διαγνωστικές εξετάσεις, το φάρμακο και ο γιατρός πολλές φορές είναι απαγορευτικά για τις αυτοαπασχολούμενες και για τα παιδιά τους. Αυτή την κατάσταση αντιμετωπίζουν και οι γυναίκες συμβοηθούντα μέλη σε οικογενειακές επιχειρήσεις. Οι αυτοαπασχολούμενες, λοιπόν, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει το "ξήλωμα" της Κοινωνικής Ασφάλισης, πρέπει να δώσουμε ηχηρό "παρών" στις κινητοποιήσεις».
Οσο για τις σημερινές ασφαλισμένες στον ΟΓΑ, η Ρούλα Χαλάτση υπογραμμίζει ότι πρώτες απ' όλους βρίσκονται ή απειλούνται να βρεθούν εκτός Ασφάλισης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνταξιοδότηση, την ασφάλιση και την υγειονομική τους περίθαλψη. «Αυτή τη στιγμή, το 40% των αγροτών είναι ανασφάλιστοι, ποσοστό που θα γιγαντωθεί με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που να δίνουν μια εικόνα για το ποσοστό ανά φύλο. Η πείρα όμως των Συλλόγων Γυναικών της ΟΓΕ στην Καρδίτσα και σε άλλες περιοχές της ελληνικής υπαίθρου δείχνει ότι ο αριθμός των ανασφάλιστων γυναικών χτυπά "κόκκινο". Στο στόχαστρο βρίσκονται και οι νέοι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, που στράφηκαν τα τελευταία χρόνια σε αγροτικές εργασίες και καλλιέργειες», τονίζει. «Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η συνταξιοδότηση για τις ασφαλισμένες στον ΟΓΑ γίνεται ήδη στα 67 τους χρόνια, αλλά και τα εκρηκτικά προβλήματα στην Υγεία, με χωριά χωρίς Κέντρα Υγείας, αποψιλωμένα από προσωπικό και υποδομές. Οι Σύλλογοι της ΟΓΕ, όπως αυτοί της Καρδίτσας και της Σέκλιζας, ετοιμάζουν ανακοίνωση, προκειμένου να προχωρήσουμε σε πανεξόρμηση και πλατιά ενημέρωση των γυναικών της υπαίθρου, απευθύνοντας κάλεσμα οργάνωσης στους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, στους Αγροτικούς Συλλόγους και στις αγροτικές κινητοποιήσεις που προετοιμάζονται».
Συναγερμός απέναντι στη νέα αντιασφαλιστική επίθεση
Στην ανακοίνωση - κάλεσμα η ΟΓΕ αναφέρει: «Εργαζόμενη, άνεργη, συνταξιούχε, αυτοαπασχολούμενη, γυναίκα της υπαίθρου, νέα γυναίκα. Η ΟΓΕ σε καλεί σε γενικό ξεσηκωμό για το δικαίωμά μας στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη ζωή που αξίζει σε μας και τις οικογένειές μας! Με τη δική μας οργάνωση, να στείλουμε αποφασιστικό μήνυμα αγωνιστικής απάντησης στα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα!
Η πρόταση - σφαγείο των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων που κατέθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δεν αφήνει καμιά μας απ' έξω. Ούτε τις σημερινές συνταξιούχους, ούτε τις αυριανές. Χτυπάει ιδιαίτερα τη νέα γενιά, τις νέες γυναίκες, που περιπλανιούνται από την ανεργία στην ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη δουλειά, με τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.
Τσακίζει κυριολεκτικά τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και τη μετατρέπει σε ατομική υπόθεση. Δεν αφορά μόνο τα συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, αλλά συνδέεται άμεσα με τις παροχές Υγείας, Κοινωνικής Πολιτικής και Πρόνοιας. Αφορά την άδεια μητρότητας, ασθένειας, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις επαγγελματικές ασθένειες, από εργατικό ατύχημα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κάθε μέλους της λαϊκής οικογένειας. Αυτές τις κατακτήσεις δεν μας τις χάρισαν. Είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων.
Η νέα αντιασφαλιστική επίθεση όχι μόνο διατηρεί τις αιματηρές μειώσεις της τάξης του 40% που υπέστησαν οι συνταξιούχοι την τελευταία πενταετία, αλλά χειροτερεύει και τους όρους υπολογισμού και επανυπολογισμού των συντάξεων, οδηγώντας σε νέες περικοπές. Οχι μόνο νομιμοποιεί τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους, αλλά προχωρά σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Το "σπάσιμο" της κύριας σύνταξης, το τσάκισμα των επικουρικών και αναπηρικών συντάξεων, η σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ με βάση εισοδηματικά κριτήρια, είναι μόνο ορισμένες πλευρές της "χαριστικής βολής" που δίνεται στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα.
Με τις νέες προτάσεις της κυβέρνησης, οι γυναίκες της υπαίθρου, που δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και τις σημερινές ασφαλιστικές εισφορές, σταδιακά οδηγούνται μέχρι και σε τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών. Στην ίδια μοίρα βρίσκονται και οι αυτοαπασχολούμενες της πόλης.
Ηδη τρίβουν τα χέρια τους οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Υγεία, με τον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό της κυβέρνησης.
Είναι πρόκληση, κυβερνητικά στελέχη να επικαλούνται τη "βιωσιμότητα" των ασφαλιστικών ταμείων, όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αν κόπτονται τόσο πολύ, να επιστρέψουν τώρα όλα τα κλεμμένα, να αποδώσουν τις οφειλές κράτος και εργοδοσία.
Δεν τσιμπάμε στα ψέματά τους, που μιλάνε για "κοινωνική δικαιοσύνη". Εννοούν ισοπέδωση προς τα κάτω μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων, όπως έγινε και με την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών.

Προετοιμαζόμαστε για δυναμική απάντηση με απεργιακή κινητοποίηση, μαζί με εκατοντάδες φορείς (σωματεία, συλλόγους αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, επιτροπές ανέργων, φοιτητικούς συλλόγους). Να τους κόψουμε το βήχα, δυναμώνοντας τους αγώνες μας για τις σύγχρονες ανάγκες μας».

Στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ οι αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες έχουν την «τιμητική» τους. Οσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να κάνει το «μαύρο άσπρο» και να εμφανίσει «θετικές πλευρές» στο νομοσχέδιο, οι διατάξεις του μιλούν από μόνες τους. Η συμμετοχή χιλιάδων επιστημόνων στο συλλαλητήριο της Πέμπτης δείχνει τη μαζική αντίδραση στη «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης - ταφόπλακα για το Ασφαλιστικό.
Σε πολλούς κλάδους όπου απασχολούνται πτυχιούχοι επιστήμονες, το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (ΔΠΥ ή «μπλοκάκι») είναι κυρίαρχη μορφή απασχόλησης. Πίσω απ' το ΔΠΥ μπορεί να βρίσκεται έναςαυτοαπασχολούμενος, ένας εμπορευματοπαραγωγός που πουλάειτο προϊόν της εργασίας του σε πολλούς διαφορετικούς αγοραστές.
Ωστόσο, ολοένα και συχνότερα την τελευταία 15ετία, το «μπλοκάκι» γίνεται όπλο στα χέρια της εργοδοσίας, για να συγκαλύπτει σχέσεις πραγματικής μισθωτής εργασίας. Αφορά χιλιάδες εργαζόμενους που παρέχουν εξαρτημένη εργασία, με σταθερό ποσό μηνιαίου μισθού, σ' έναν εργοδότη, με συμβατικό ωράριο και έλεγχο - εποπτεία της εργασίας τους απ' τον εργοδότη. Μισθωτοί με οικονομικούς όρους, αφού πουλούν την εργατική τους δύναμη,που με τυπικούς - νομικούς όρους καταγράφονται ως αυτοαπασχολούμενοι.
Το «μπλοκάκι» συνοψίζει με κραυγαλέο τρόπο τις ελαστικές σχέσεις και την κινητικότητα στην αγορά εργασίας, που προβλέπονται ως βασικά και διευρυνόμενα χαρακτηριστικά της για τα επόμενα χρόνια. «Λύνει» τα χέρια της εργοδοσίας από μια σειρά «υποχρεώσεις και δεσμεύσεις» για τη μισθωτή εργασία («κόστος» ασφάλισης του μισθωτού, αποζημίωση απόλυσης, όρια ομαδικών απολύσεων, άδειες με αμοιβή, άδειες λοχείας, τοκετού, ασθενείας ή λόγω εργατικού ατυχήματος, ωράριο απασχόλησης και υπερωρίες). Την τελευταία δεκαετία, το «μπλοκάκι» εμφανίζεται εκτεταμένα στα ΜΜΕ, στον κλάδο της Υγείας, στους δικηγόρους, στους λογιστές, ακόμα και στον κλάδο της Εκπαίδευσης. Εμβληματικό παράδειγμα είναι οι κλάδοι των Κατασκευών και των τεχνικών επιστημονικών υπηρεσιώνκαι οι μηχανικοί ειδικότερα.
Οι κατηγορίες των αυτοαπασχολούμενων και των μισθωτών με ΔΠΥ δε χωρίζονται με σινικά τείχη, αλλά συχνά συνυπάρχουν ή η μία διαδέχεται την άλλη.Ειδικά οι άνεργοι, απολυμένοι πρώην μισθωτοί με ΔΠΥ, αντιμετωπίζονται ως αυτοαπασχολούμενοι χωρίς έσοδα, τόσο ασφαλιστικά όσο και φορολογικά, και όχι μόνο δε λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, αλλά υποχρεώνονται να πληρώνουν και τα ασφάλιστρά τους.
Το νέο Ασφαλιστικό και τα «μπλοκάκια»
Το νέο Ασφαλιστικό της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κρύβει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες τόσο για τους αυτοαπασχολούμενους όσο και για τους μισθωτούς με ΔΠΥ, τόσο στις εισφορές όσο και στις συντάξεις. «Χτίζει» πάνω στους αντιασφαλιστικούς νόμους που ψηφίστηκαν όλη την προηγούμενη περίοδο και αποδέχεται όλες τις μειώσεις συντάξεων και τις αυξήσεις των εισφορών.
Στο σκέλος των συντάξεων, το νέο Ασφαλιστικό αλλάζει άρδην τα πράγματαολοκληρώνοντας την ανταποδοτική σύνταξη. Οδηγείσε τεράστιες περικοπές συντάξεων για την πλειοψηφία των εργαζομένων με ΔΠΥ, αυτοαπασχολούμενων ή μισθωτών. Για τους νεότερους ασφαλισμένους, οδηγεί σε μια μείωση που ξεκινά απ' το 30-40% της σύνταξης όπως είναι σήμερα διαμορφωμένη. Γιαασφαλισμένους μεγαλύτερης ηλικίας, οι απώλειες μπορεί να φτάσουν στο 60% ή και στο 70% της σύνταξης.
Στο σκέλος των εισφορών, προβλέπεται η αντικατάσταση του σημερινού άθλιου συστήματος των ασφαλιστικών κλάσεων με ένα σύστημα «φορολόγησης». Ο αυτοαπασχολούμενος καλείται νακαταβάλει το 38,5% του φορολογητέου εισοδήματός του για την ασφάλισή του. Προσθέτοντας τη φορολογία που ξεκινά απ' το 26%, οι συνολικές υποχρεώσεις του διαμορφώνονται σε πάνω απ' τα 2/3 του εισοδήματός του. Η ασφαλιστική επιβάρυνση του μισθωτού με ΔΠΥ διαμορφώνεται στα ίδια επίπεδα, δηλαδή στο 38,5% του φορολογητέου εισοδήματος. Το νέο ασφαλιστικό σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε αβάστακτες ασφαλιστικές εισφορές για εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους με ΔΠΥ. Ενας μισθωτός με ΔΠΥ, των 1.300 ευρώ μηνιαίως, θα πληρώνει 583 ευρώ ασφάλιστρα κάθε μήνα...
Τα σαθρά κυβερνητικά επιχειρήματα
Στην προσπάθειά της να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η κυβέρνηση παραθέτει μια σειρά από αστεία επιχειρήματα.
Υποστηρίζει πως «οι ασφαλιστικές εισφορές μειώνονται για όσους έχουν χαμηλό εισόδημα». Φέρνει ως παράδειγμα έναν αυτοαπασχολούμενο, που ενώ σήμερα πληρώνει 400 ευρώ το μήνα (βάσει των ασφαλιστικών κλάσεων), το φορολογητέο εισόδημά του είναι 8.000. Αυτός, συνεχίζει, θα δει μια σημαντική μείωση που μπορεί να ξεπερνά τα 1.000 ευρώ ετησίως.
Ομως, το κυβερνητικό επιχείρημα συγκαλύπτει α) την τεράστια μείωση της σύνταξης που έρχεται με το νέο Ασφαλιστικό. Η όποια προσωρινή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών σήμερα ωχριά μπροστά στην τεράστια «διπλή» μείωση του μελλοντικού εισοδήματος λόγω απώλειας των συντάξεων. Ο νέος τρόπος υπολογισμού μειώνει τις συντάξεις κατά 30-40%. Συγχρόνως, λόγω ανταποδοτικότητας, κάθε μείωση των εισφορών μεταφράζεται σε λιγότερη σύνταξη στο μέλλον. β) Το επιχείρημα υπολογίζει τις εισφορές όπως προκύπτουν με βάση το σημερινό, πολύ μικρό εισόδημα. Μια αύξηση του εισοδήματος απ' τις 7.000 στις 15.000 ευρώ οδηγεί σε σημαντικά αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές. Το κυβερνητικό επιχείρημα μεταφράζεται σε μια πρόβλεψη διατήρησης της κατάστασης φτώχειας των εργαζομένων. γ) Η σταδιακή επικράτηση του πλαστικού χρήματος θα μειώσει σημαντικά τα «μαύρα» εισοδήματα των αυτοαπασχολούμενων. Οι εισφορές θα υπολογίζονται στο σύνολο του εισοδήματος και θα είναι σημαντικά μεγαλύτερες. δ) Η αξιοποίηση τεκμαρτού εισοδήματος για την επιβολή των εισφορών δεν μπορεί να αποκλειστεί. ε) Η σύγκριση γίνεται με τις τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές όπως διαμορφώθηκαν την τελευταία περίοδο. Για παράδειγμα, οι ασφαλιστικές εισφορές των μηχανικών έχουν σχεδόν διπλασιαστείαπό το 2006 και μετά, ξεκινώντας όταν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο ΤΕΕ (με τον πρόεδρο του ΤΕΕ να ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ) στήριξαν τον εμβληματικό, για την ανταποδοτικότητα, 3518/2006 για το ΤΣΜΕΔΕ. Ο νόμος αυτός και όσοι ακολούθησαν, οδήγησαν εκτός ασφάλισης, λόγω χρεών, τα 2/3 των αυτασφαλισμένων μηχανικών.
Τέλος, όσον αφορά τους άνεργους με «μπλοκάκι» ή χωρίς δουλειά αυτοαπασχολούμενους που έχουν μηδενικό εισόδημα, το νομοσχέδιο προβλέπει ελάχιστο ποσό εισφορών 2.800 ευρώ ετησίως. Οχι απλά καλείται να καταβάλει εισφορές... ο άνεργος, αλλά το ελάχιστο ύψος τους μειώνει αναλογικά και δραστικά το ύψος της σύνταξης. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «και κερατάς και δαρμένος»...
Το δεύτερο κυβερνητικό επιχείρημα αφορά τους μισθωτούς με ΔΠΥ. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θα υποχρεώσει τους εργοδότες να καταβάλουν το 13,5% απ' το 38,5% για τους μισθωτούς με ΔΠΥ. Το επιχείρημα είναι διάτρητο γιατί α) βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να μεταφέρει το 13,5% στο μισθό του εργαζόμενου, β) η συγκεκριμένη μεθόδευση ουσιαστικά αναγνωρίζει επίσημα και στην ασφαλιστική νομοθεσία τους μισθωτούς με ΔΠΥ ως μορφή απασχόλησης των μισθωτών, μονιμοποιώντας το άθλιο καθεστώς των εργαζόμενων με ΔΠΥ, γ) το 13,5% είναι σημαντικά μικρότερο απ' την εργοδοτική επιβάρυνση για έναν τυπικά μισθωτό. Ο εργοδότης δεν πληρώνει εισφορές για επικουρικό και υγεία, μονιμοποιώντας τα κίνητρα του εργοδότη για απασχόληση των μισθωτών με ΔΠΥ.
Οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής
Κεντρικός στόχος της πολιτικής της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό είναι η διασφάλιση φτηνότερης εργατικής δύναμης. Η ανταγωνιστικότητα των ομίλων, ο κεντρικός στόχος της ευρωπαϊκής ένωσης, έχει ως βασικότερη πλευρά τη φτηνή εργατική δύναμη. Γι' αυτό και εφαρμόζεται διαχρονικά, απ' όλες τις κυβερνήσεις, σε ολόκληρη την ΕΕ, σε όλα τα μέτωπα.
Η αύξηση των εισφορών και η μείωση των συντάξεων αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργασίας. Οι συντάξεις είναι τμήμα του μισθού που δίνεται «ετεροχρονισμένα». Η μείωσή τους είναι τελικά μείωση του μισθού εργασίας. Συντελεί στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, απελευθερώνοντας κρατικούς πόρους που θα διοχετευτούν στη χρηματοδότηση των μονοπωλίων.
Ομως, τα τεράστια βάρη για την αυτοαπασχόληση έχουν και μια άλλη πλευρά. Χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι «πετιούνται απότομα έξω» απ' την αγορά εργασίας, αφού αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, ωφελώντας διπλά το μεγάλο κεφάλαιο. Η συρρίκνωση των αυτοαπασχολούμενων ανοίγει την αγορά για τους ομίλους, δημιουργώντας νέα πεδία τοποθέτησης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων τους. Συγχρόνως, οι αυτοαπασχολούμενοι θα αναζητήσουν εργασία ως μισθωτοί,αυξάνοντας τον εφεδρικό στρατό των ανέργων και πιέζοντας περαιτέρω το μισθό γενικότερα στον κλάδο. Σε τελική ανάλυση, η δυνατότητα μετακίνησης από αυτοαπασχολούμενους σε μισθωτούς με ή και χωρίς ΔΠΥ μεταφράζεται σε αντίστοιχα εισοδήματα για όλες αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων. Η πίεση προς τους αυτοαπασχολούμενους αντικειμενικά επιδρά σε όλους τους εργαζόμενους με το ίδιο αντικείμενο.
Η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στους κλάδους αυτούς είναι βασική επιδίωξη του μεγάλου κεφαλαίου.Αυτό είναι άλλωστε και το περιεχόμενο της γενικής πολιτικής που εφαρμόζεται, με την προώθηση της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση, την εκπαιδευτική πολιτική κ.ά.
Ξεσηκωμός! Να μείνει στα χαρτιά το εγκληματικό νομοσχέδιο
Το νέο Ασφαλιστικό προωθεί αποφασιστικά την ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση, ουσιαστικά «εκτελεί» την Κοινωνική Ασφάλιση, μια απ' τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος τον 20ό αιώνα. Καταστρέφει τη ζωήαυτοαπασχολούμενων και μισθωτών σε όλους τους κλάδους. Στην πραγματικότητα, χτυπάει όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, τον κλάδο τους, το επίπεδο εξειδίκευσής τους.
Γι' αυτό και μοναδική διέξοδος των εργαζομένων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων σε κάθε κλάδο, είναι να ξεσηκωθούν, να οργανωθούν, να μην επιτρέψουν να φτάσει το νομοσχέδιο στη Βουλή! Να διεκδικήσουν ένα σύγχρονο σύστημα υποχρεωτικής, καθολικής και αποκλειστικά δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, στη βάση των σύγχρονων αναγκών μας.
Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο αποτελεί ποιοτική κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Βαθαίνει την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιδεικνύοντας τη στρατηγική σύμπλευση με αυτές. Το νομοσχέδιο φωτίζει την κοινή μοίρα που έχουν οι μισθωτοί με τη συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων, όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός. Να συντρίβεται η ζωή τους για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Γι' αυτό και η απάντησηδεν είναι μια ελιτίστικη, κλαδική σωτηρία, όπως ευαγγελίζεται το ΤΕΕ και οι επιστημονικοί σύλλογοι.
Το ΤΕΕ, η ΓΣΕΕ και όλες οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις είναι συνένοχες στην κλιμάκωση της αντιλαϊκές επίθεσης. Η λύση βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης σε ταξική κατεύθυνση, μαζί με τον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος, στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του.

Η σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους και την πολιτική τους είναι μονόδρομος. Μ' αυτή την κατεύθυνση, το λαϊκό κίνημα μπορεί να μετατρέψει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης στο Βατερλό της, σ' ένα αποφασιστικό βήμα οργάνωσης μιας λαϊκής συμμαχίας που βαδίζει αποφασιστικά ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, στους μονοπωλιακούς ομίλους, στο κράτος τους, στην ΕΕ που τους στηρίζει.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget