Δεκεμβρίου 2016
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Κάθε φορά που ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του στο μεροκάματο, όπως έγινε χτες το πρωί στην πλατεία Βικτωρίας, η μόνιμη επωδός αρμόδιων και αναρμόδιων είναι πως «φταίει η κακιά η ώρα».
Μετά, ξεκινάει ο επιμερισμός των ευθυνών. Από τις οποίες, σχεδόν πάντα, μένει απ' έξω η εργοδοσία και πολύ περισσότερο το κράτος, οι μηχανισμοί του, η κυβέρνηση και η πολιτική της.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ευθύνη καταλήγει στους εργαζόμενους που εμπλέκονται σε ένα εργατικό «ατύχημα». Ακόμα και στα ίδια τα θύματα! Άπειρα παραδείγματα μπορεί να αντλήσει κανείς από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη».
Όπως και στην περίπτωση χτες του θανάτου της 38χρονης λογίστριας, η κυβέρνηση μοιράζει απλόχερα τα συλλυπητήρια, το ίδιο και η εργοδοσία.
Οι υπηρεσίες θα βγάλουν το πόρισμα για τις «τεχνικές» λεπτομέρειες του «ατυχήματος», θύματα και συγγενείς θα μπλέξουν σε μια πολυδαίδαλη και χρονοβόρα δικαστική διαμάχη.
Γρήγορα, όλα θα ξεχαστούν. Μέχρι το επόμενο θανατηφόρο «ατύχημα». Αλήθεια, ποιος θυμάται τι έγινε με τους τέσσερις νεκρούς μεταλλεργάτες στα ΕΛΠΕ, στις 8 Μάη 2015;
Τα ερωτήματα για το χτεσινό «ατύχημα» στα «Everest» της πλατείας Βικτωρίας είναι πολλά.
Η εργοδοσία δεν μπήκε στον κόπο να κλείσει το κατάστημα τις ώρες που απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η εργασία με τη χρήση φλόγας, προφανώς για να μην χάσει κέρδη. Σημειώνουμε ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως και πολλά ακόμα της ίδιας αλυσίδας, είναι 24ωρου λειτουργίας.
Ούτε καν το υπόγειο δεν εκκενώθηκε, όπως αποδείχτηκε από το θάνατο της λογίστριας, που δούλευε δίπλα στον τεχνικό.
Για να μη ρωτήσουμε ποια υπηρεσία και ποιος φορέας είναι αρμόδιος να αδειοδοτεί και να ελέγχει τέτοιες εργασίες, που έχουν μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας και γίνονται σε κατοικημένη περιοχή. Υπάρχει όμως και κάτι που στέκεται πάνω απ' όλα αυτά και «ακουμπάει» την ουσία του ζητήματος. Η ξέφρενη «κούρσα» για την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, της ανταγωνιστικότητας έχει θύματα και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά ακόμα και τη ζωή των ίδιων των εργαζομένων.
Η «ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση», δηλαδή η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αυτή που υπηρετεί πιστά η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Τις μέρες αυτές συζητιέται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης, με τον τίτλο «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις».
Σ' αυτό, περιέχονται διατάξεις που καταργούν στοιχειώδεις ελέγχους από τις αρμόδιες κρατικές αρχές και προϋποθέσεις για να ξεκινήσει τη λειτουργία της μια επιχείρηση, ή τις αναθέτουν σε ιδιώτες.
Δηλαδή, το κεφάλαιο θα «ελέγχει» το κεφάλαιο, αν για παράδειγμα τηρούνται περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι, αν είναι πλήρη και επαρκή τα συστήματα πυρασφάλειας και άλλα. Και την ίδια ώρα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όπως το ΣΕΠΕ, απογυμνώνονται από μέσα και προσωπικό, αδυνατούν να κάνουν ουσιαστικούς ελέγχους.
Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της κατοχύρωσης και επέκτασης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, της κατάργησης του ωραρίου λειτουργίας, που πολλές φορές άλλο φαίνεται στα χαρτιά και άλλο στην πραγματικότητα δουλεύεται, την εντατικοποίηση της εργασίας, αυξάνοντας τους κινδύνους για τέτοιου είδους «ατυχήματα».
Να, λοιπόν, γιατί δεν φταίει η «κακιά η ώρα» για τους σκοτωμένους και σακατεμένους εργαζόμενους. Και το ανάθεμα στους πραγματικούς φταίχτες δεν φτάνει για να υπάρξει στοιχειώδης προστασία στους χώρους δουλειάς.
Χρειάζεται οργάνωση στα συνδικάτα και ανάδειξη των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς σε βασικό μέτωπο πάλης από το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται ταξικός αγώνας ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, που δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ανακοίνωση σχετικά με περίεργες συνακροάσεις στο τηλεφωνικό κέντρο στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε το Γραφείο Τύπου, τονίζοντας:
«Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούνται επανειλημμένες οχλήσεις στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αφορούν συνακροάσεις με τρίτους, μεταξύ των οποίων και με τα τηλεφωνικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του Ποταμιού. Οι συνακροάσεις αυτές προκαλούνται από άγνωστο, τρίτο "κέντρο".
Το ΚΚΕ καταγγέλλει αυτό το γεγονός. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ερευνήσει σε βάθος αυτό το ζήτημα, να αποκαλυφθούν οι υπαίτιοι και να εξασφαλίσει, όπως οφείλει να κάνει κάθε κυβέρνηση, την προστασία του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.
Το ΚΚΕ ενημέρωσε ήδη για το γεγονός αυτό τον πρόεδρο της Βουλής, κ. Βούτση, τον αρμόδιο υπουργό, κ. Παππά και τους υπεύθυνους των υπολοίπων κομμάτων που αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα».  

«Δημοκρατία» είναι να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν συμμετέχουν 5 κόμματα στις εκλογές είναι καλά, αν συμμετέχουν 25 καλύτερα και αν βρεθούν και μερικά ακόμα, η δημοκρατία είναι πολύ ανώτερη και εξελιγμένη. Δεν έχει τόση σημασία αν τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συμφωνούν στα βασικά, όπως στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αν όλα βάζουν και ένα λιθαράκι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να ζουν χωρίς δικαιώματα, με ψίχουλα, με υποτιμημένες ανάγκες, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου αυγαταίνουν. Αν όλοι μαζί παίρνουν μέτρα χτυπήματος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θωρακίζουν την εξουσία των μονοπωλίων για να καταπνίξουν με το καρότο και το μαστίγιο οποιαδήποτε τάση αμφισβήτησής της. Τι κι αν, μέσα σε αυτή τη «δημοκρατία», εκτρέφουν φασιστικά μορφώματα έτοιμα να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο όποτε και όταν χρειαστεί ενάντια στο λαό. Επίσης: «Ελευθερία» είναι οι υποδομές Ενέργειας, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, τροφίμων, φαρμάκων, Υγείας, Παιδείας κ.λπ. να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες.
***
Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, αστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προκλητικά προπαγανδίζουν ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ότι ήταν επικεφαλής τυραννικού - δικτατορικού καθεστώτος επειδή παραβίαζε τις παραπάνω αρχές... Μάλιστα, γνωστός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ασχολήθηκε και με το Σύνταγμα της Κούβας, για να αποδείξει τον αυταρχισμό που βιώνουν οι Κουβανοί. Ανάμεσα σε όσα τον ενόχλησαν, ήταν το ότι η εξουσία στην Κούβα δηλώνει ανοιχτά και συνταγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι εξουσία της εργατικής τάξης, που υπερασπίζει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων, ότι αυτή η εξουσία αρνείται την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση και παίρνει μέτρα περιφρούρησής της. Αυτό, όμως, κάνει και η αστική εξουσία, η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που υποκριτικά εμφανίζεται ως «δημοκρατία για όλους». Φανταζόμαστε π.χ. ότι δεν μπορεί να διανοηθεί σύνταγμα στον καπιταλισμό, όπως στην Ελλάδα, χωρίς την ξεκάθαρη υπεράσπιση της «καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής, ή που θα προβλέπει τη δυνατότητα ανατροπής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Το ζήτημα, δηλαδή, μπαίνει (για ακόμα μια φορά) ως εξής: δημοκρατία και ελευθερία για ποιον; Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ή τους εκμεταλλευτές της, για τους εργαζόμενους ή το κεφάλαιο;
***
Η «δημοκρατία και ελευθερία» για το κεφάλαιο θέλει τις εργατικές μάζες θεατές των εξελίξεων. Που μια φορά στα τέσσερα χρόνια θα εκλέγουν τη «λιγότερο χειρότερη» κυβέρνηση και το πολύ - πολύ την επομένη των εκλογών να σκύβουν το κεφάλι απογοητευμένες, επειδή τους κορόιδεψε ο μπαγαπόντης πολιτικός και δεν έκανε έστω «ένα από τα δέκα» που υποσχέθηκε. Μετά, το «δημοκρατικό» τους καθήκον είναι να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν κάτι άλλο ανάμεσα στις «δεκάδες επιλογές τους». Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.
Επιτίθενται στη σοσιαλιστική εξουσία (μέσω Κούβας) επειδή αυτή κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας στον πυρήνα της την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού σε όλες τις διαδικασίες άσκησης και ελέγχου της εξουσίας, επειδή συγκροτήθηκε ως δημοκρατία για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, οι εκλογές στην «ανελεύθερη» Κούβα διεξάγονται μετά από δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σε γειτονιές και τόπους δουλειάς, όπου ο ίδιος ο λαός αναδεικνύει τους υποψηφίους του. Από αυτούς τους υποψήφιους, με μυστική ψηφοφορία εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για την εθνοσυνέλευση. Σε αυτές τις διαδικασίες συμμετέχουν σχεδόν καθολικά οι Κουβανοί και δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων το «ποσοστό της αποχής»... Σημειώνεται, επίσης, ότι οι ίδιες λαϊκές συνελεύσεις που συνέρχονται τακτικά, εξετάζουν τον απολογισμό των εκλεγμένων τους και έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν αν θεωρήσουν ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις παραπάνω διαδικασίες παίζουν ανάμεσα σε άλλους φορείς (εργαζομένων, φοιτητών, γυναικών, νεολαίας κ.λπ.) οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης». Πρόκειται για το βασικό «κύτταρο» της κουβανικής κοινωνίας, που δραστηριοποιείται σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, υλοποιώντας το στόχο να παίρνει ο ίδιος ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Η δράση τους περιλαμβάνει πλήθος δραστηριοτήτων, μορφωτικών, πολιτιστικών, αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών, φροντίδας ηλικιωμένων και έχουν ιστορικά πολύτιμη συμβολή στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.
***
Με βάση τα παραπάνω, οι Κουβανοί μάλλον θα γελούσαν αν ζούσαν εκλογές στην «ανεπτυγμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία», με τις πολυδάπανες «προεκλογικές εκστρατείες» και τον πόλεμο εντυπώσεων, τους ψευτοκαβγάδες και τα «ντιμπέιτ» στις τηλεοράσεις.
Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσιογράφους που οι ειδήσεις τους είναι οι ίντριγκες ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, οι «πληροφορίες» και οι «διαψεύσεις» από κομματικά γραφεία, οι «αντάρτες» υποψήφιοι και οι «δελφίνοι». Που αναπαράγουν τη λογική «ψήφισε και κάτσε στ' αυγά σου, η πολιτική είναι για τους ειδικούς».

Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά το ιερό «επιχειρηματικό δικαίωμα» στην εκμετάλλευση... Τους ενοχλεί που ο «επιχειρηματικός κόσμος», οι «επενδυτές» και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» πήραν πόδι από την Κούβα όταν έγινε η Επανάσταση. Και ανεξάρτητα από το τι έγινε τελικά στα σοσιαλιστικά κράτη στον 20ό αιώνα, ή τι γίνεται, ή τι θα γίνει τελικά στην Κούβα, γνωρίζουν και φοβούνται ότι θα έρθει πάλι η στιγμή που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη θα ξαναξεκινήσει το ξήλωμά τους...

Όλες οι πλευρές που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, σκιαγραφούν το αντιλαϊκό περιεχόμενο της συμφωνίας, ανεξάρτητα από το πότε θα ολοκληρωθεί η δεύτερη «αξιολόγηση». Οπως άφησε να εννοηθεί ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, Ευρωζώνη και ΔΝΤ δείχνουν διάθεση για συμβιβασμό στην παράλληλη διαπραγμάτευση που κάνουν για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Σύμφωνα με τον Μοσκοβισί, «δεν θα υπάρξει ρήγμα με το ΔΝΤ», ενώ «πρέπει να κάνουμε κάτι και για τις ανησυχίες της Γερμανίας». Θυμίζουμε ότι το «χάσμα» που χωρίζει Ευρωζώνη και ΔΝΤ για τα μέτρα που απαιτούνται μετά το 2018, προκειμένου οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα να παραμείνουν στα καθορισμένα επίπεδα (3,5%), φτάνει τα 3,6 δισ. ευρώ (2% του ΑΕΠ).
Επομένως, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι όποιος συμβιβασμός κι αν γίνει, όποτε κι αν γίνει, θα μεταφράζεται σε νέα μέτρα (ή τουλάχιστον σε δέσμευση για νέα μέτρα) από την πλευρά της Ελλάδας, προκειμένου να καλυφθεί ολόκληρη η διαφορά ή μέρος της. Τα μέτρα αυτά, που το ΔΝΤ εστιάζει κυρίως στο Φορολογικό και στο Ασφαλιστικό, προστίθενται στα προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης», ανάμεσα σ' αυτά και τα Εργασιακά.
Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, εδώ και μερικές μέρες, στήνεται σκηνικό πίεσης και απειλών στο λαό για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη συμφωνία και τα μέτρα που αυτή περιλαμβάνει. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε φάση προετοιμασίας του κλίματος, για να «σερβιριστεί» η αντιλαϊκή συμφωνία από την κυβέρνηση και το κουαρτέτο, έστω κι αν τις αμέσως επόμενες μέρες δεν θα έχει προσδιοριστεί το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνει.
Οι υποδείξεις προς την κυβέρνηση από τα αστικά επιτελεία να κλείσει γρήγορα και με κάθε κόστος την «αξιολόγηση», επειδή από τον ερχόμενο μήνα θα μεγαλώσει η αβεβαιότητα στην Ευρώπη, απευθύνονται πρωτίστως στο λαό. Αυτόν θέλουν να τρομοκρατήσουν ότι αν δεν δεχτεί τη συμφωνία, τον περιμένουν «περιπέτειες», αστάθεια και νέες μεγαλύτερες θυσίες. Το σκηνικό είναι χιλιοπαιγμένο και δεν προκαλεί εντύπωση.
Γνωστή από το παρελθόν είναι όμως και η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να εξωραΐσει τη διαφαινόμενη συμφωνία και να την πλασάρει ως αποτέλεσμα της «σκληρής» διαπραγμάτευσης που έκανε με το κουαρτέτο. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί, για παράδειγμα, η προπαγάνδα του υπουργείου Εργασίας ότι στα Εργασιακά θα υπάρξει «ισοπαλία» και ότι ο Μοσκοβισί αποδέχτηκε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Θυμίζουμε ότι τα ίδια έλεγε πάνω - κάτω η κυβέρνηση και για το Ασφαλιστικό. Χρειάστηκαν, όμως, λιγότεροι από τρεις μήνες για να αποκαλυφθεί η απάτη της «σθεναρής» διαπραγμάτευσης.
Παρόμοιο ρόλο παίζει και η δήλωση Τσακαλώτου ότι ένα ποσοστό από τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα θα κατευθυνθεί σε φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών για το κεφάλαιο, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη. Παρουσιάζουν ως «φιλεργατικό» ένα μέτρο που αυξάνει την εργασιακή εκμετάλλευση, με το επιχείρημα ότι έτσι θα ανοίξουν δουλειές και θα δημιουργηθούν (ή δεν θα χαθούν) θέσεις εργασίας.
Τις επόμενες μέρες, μέχρι να «πέσουν» οι υπογραφές στην αντιλαϊκή συμφωνία, αλλά και όταν θα έρθει η ώρα να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα μέτρα, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Οι απειλές, οι εκβιασμοί, αλλά και η προσπάθεια να καλλιεργηθούν κάλπικες προσδοκίες και αναμονές, θα εναλλάσσονται, πολύ περισσότερο που η ρευστότητα μεγαλώνει στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα της ΕΕ.
Ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσει», δεν πρέπει να εγκλωβιστεί. Έχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει. Να χαράξει το δικό του σχέδιο, απέναντι σ' αυτό του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους, με επόμενο μεγάλο αγωνιστικό σταθμό την πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη.

Το «ξέπλυμα» της αντιλαϊκής πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήταν ο βασικός στόχος του ταξιδιού που έκανε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στην Κούβα. Αυτό εξυπηρέτησε και ο επικήδειος που έβγαλε στη λαϊκή συγκέντρωση που διοργανώθηκε στην μνήμη του Φιντέλ στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, όπου προχώρησε σε ανιστόρητους και προκλητικούς παραλληλισμούς.
Καπηλευόμενος την ηρωική πορεία του Φιντέλ και των συντρόφων του, εμφανίστηκε να παλεύει και αυτός για «κοινές αξίες» όπως  «ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια». Και όλα αυτά όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει μέτρα που συνιστούν ολοκαύτωμα για το λαό, εμπλέκει την χώρα πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενώ μόλις πριν λίγες ημέρες έστρωσε κόκκινο χαλί για να υποδεχθεί τον Ομπάμα. 
Αφού αναφέρθηκε στο σημαντικό έργο και τις κατακτήσεις που προσέφερε ο Φιντέλ και ο σοσιαλισμός στον λαό του, προσπάθησε να παρουσιάσει την αντιλαϊκή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ ως ...δρόμο προς το σοσιαλισμό, απογειώνοντας την εξαπάτηση. Έτσι, χωρίς ίχνος ντροπής αναφέρθηκε σε αυτό που έμαθε από την Κούβα του Φιντέλ «ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος», θέλοντας να εμφανίσει ως πάλη τάχα για το σοσιαλισμό, την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Μάλιστα, κατά την προσφιλή του τακτική, ξιφούλκησε κατά του «νεοφιλελευθερισμού» αθωώνοντας έτσι τον καπιταλισμό και φορτώνοντας όλα τα προβλήματα σε μια εκδοχή αστικής διαχείρισης.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει ότι εμπνέεται από τον αγώνα της Κούβας, είναι το κόμμα που συμπροεδρεύει με την «Αριστερά» Γερμανίας στο σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο κριτίκαρε την Κούβα για «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών» και συμμετείχε το 2013 σε φιέστα του Ευρωκοινοβουλίου, που έδωσε το αντικομμουνιστικό «βραβείο Ζαχάρωφ» στον Κουβανό αντεπαναστάτη Γκιγιέρμο Φαρίνας, ως «αγωνιστή της ελευθερίας», όταν είναι αποδεδειγμένα μισθοφόρος των ΗΠΑ και της ΕΕ με υπονομευτική δράση στη χώρα του. 

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget