03/05/17
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Στη στρατηγική ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου συγκλίνουν οι θέσεις και τα αντιλαϊκά παζάρια συγκυβέρνησης και κουαρτέτου, τα υψηλόβαθμα κλιμάκια του οποίου βρίσκονται από τις αρχές της περασμένης βδομάδας στην Αθήνα, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου.
Την ίδια ώρα, πέρα και πάνω από τα επικοινωνιακού χαρακτήρα «φούμαρα» της συγκυβέρνησης, γύρω από τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» μέτρα, ξεπροβάλλουν τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο στο μέτωπο της φοροληστείας ενάντια στο λαό, όσο και σε αυτό της κατακρεούργησης των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων, σε ό,τι αφορά το ζήτημα της κάλυψης των λεγόμενων δημοσιονομικών κενών στους κρατικούς προϋπολογισμούς των επόμενων ετών. Παράλληλα, το νέο αντιλαϊκό πακέτο συμπληρώνεται από τις διαρθρωτικού χαρακτήρα παρεμβάσεις με έμφαση στα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, στην Ενέργεια, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη διαχείριση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, σε ζητήματα δηλαδή που βρίσκονται σταθερά στην ατζέντα του εγχώριου κεφαλαίου.
Σφαγείο σε αφορολόγητο - συντάξεις
Οπως ανοιχτά ομολογείται πλέον και από τα κυβερνητικά στελέχη, η πρόταση των δανειστών του ελληνικού κράτους αφορά σε νέες παρεμβάσεις που φτάνουν σε 2% του ΑΕΠ ή σε περισσότερα από 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση κατά την πλήρη ανάπτυξη των μέτρων. Μάλιστα, η συγκυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι τα παζάρια βρίσκονται σε «πολύ καλό δρόμο», ενώ, όπως αναφέρουν, το συνολικό πακέτο, που αφορά στην κάλυψη των «δημοσιονομικών κενών», ενδέχεται να είναι και ...μικρότερο.
Στο μέτωπο της φοροληστείας ενάντια στο λαό δρομολογούνται μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης», τα οποία στην πλήρη ανάπτυξή τους φτάνουν μέχρι 1% του ΑΕΠ, ή σε περισσότερα από 1,8 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Καταληκτική ημερομηνία εφαρμογής τους είναι η 1η Γενάρη του 2019. Στο επίκεντρο, βέβαια, βρίσκεται η καρατόμηση του αφορολόγητου ορίου, ενώ στο τραπέζι βρίσκεται και το ενδεχόμενο της καρατόμησης σε δύο δόσεις, αρχής γενομένης από το 2018, προκειμένου να καλυφθούν και τα «κενά» του κρατικού προϋπολογισμού της επόμενης χρονιάς. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζεται η σταδιακή μείωση του αφορολόγητου ορίου από τα 8.836 ευρώ, που ξεκινά σήμερα, στα 5.500 ευρώ, δηλαδή θα επιβάλλεται φόρος σε εισοδήματα της τάξης των 400 ευρώ το μήνα!
Η καρατόμηση των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων φτάνει σε ακόμη 1% του ΑΕΠ, δηλαδή επιφέρει πρόσθετες «εξοικονομήσεις» στους κρατικούς προϋπολογισμούς, τουλάχιστον 1,8 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω αντιλαϊκό πακέτο δρομολογείται με καταληκτική ημερομηνία το 2020, εάν, βέβαια, στην πορεία των παζαριών δεν αλλάξουν το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής και το χρονοδιάγραμμα της εφαρμογής του.
«Κόφτες» διαρκείας, με «πλεονάσματα» σε βάθος χρόνου
Την ίδια ώρα, εμφανίζεται να κλειδώνει η συμφωνία συγκυβέρνησης - κουαρτέτου σχετικά με το νέο μηχανισμό έγκαιρης διάγνωσης τυχόν αποκλίσεων από τους στόχους των κρατικών προϋπολογισμών, στο πλαίσιο της αναβάθμισης του «δημοσιονομικού κόφτη» που ισχύει σήμερα.
Ενόψει βέβαια των επερχόμενων νομοθετικών παρεμβάσεων, η συγκυβέρνηση αρχίζει να ομολογεί τα εξής:
  • Τα προνομοθετημένα αντιλαϊκά μέτρα θα εφαρμόζονται ανεξάρτητα από την όποια έκβαση των στόχων για τα «πλεονάσματα».
  • Σε περίπτωση «αρνητικών αποκλίσεων», θα επιβάλλονται και νέα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, πέρα από αυτά που θα προνομοθετηθούν. Ηδη αρχίζουν να δείχνουν στην κατεύθυνση ακόμη μεγαλύτερης καρατόμησης κρατικών δαπανών, με προτεραιότητα στις συντάξεις, στους μισθούς στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα κ.ά.
  • Το ύψος και το χρονοδιάγραμμα των «πρωτογενών πλεονασμάτων» για την περίοδο μετά το 2018, αναμένεται να εξεταστούν σε επόμενη φάση, πιθανόν μετά το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης». Εν προκειμένω, οι αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν σε επίπεδο Γιούρογκρουπ, που φαίνεται να αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο, σε συνεννόηση, βέβαια, με την πλευρά του ΔΝΤ. Το κεντρικό σενάριο αφορά στη διατήρηση των πλεονασμάτων στο 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το έτος 2023, δηλαδή για μια 5ετία μετά την αναμενόμενη τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου.
  • Η διαχείριση του κρατικού χρέους και οι λεγόμενες μεσοπρόθεσμες ρυθμίσεις «ελάφρυνσης», από την πλευρά της Ευρωζώνης, επίσης έχουν ως όρο και προϋπόθεση την προνομοθέτηση του νέου πακέτου με τα αντιλαϊκά μέτρα.
Στο τραπέζι βρίσκεται η πρόταση για ανάληψη ισχυρής «νομικής δέσμευσης» σε επόμενο Γιούρογκρουπ, για την εφαρμογή τέτοιων παρεμβάσεων, οι οποίες, για την ώρα, θα σκιαγραφούνται και στη βάση αυτή η πλευρά της ΕΚΤ θα εξετάσει την ένταξη ελληνικών ομολόγων στα προγράμματα της ποσοτικής χαλάρωσης.
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, θα «τρέξει» τη δική του νέα «παράλληλη αξιολόγηση» για την ελληνική οικονομία με τις όποιες αλλαγές σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις για τις οικονομικές εξελίξεις και τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού κρατικού χρέους.
«Αντισταθμιστικά» για το εγχώριο κεφάλαιο
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της Ομάδας Εργασίας του Γιούρογκρουπ, Τ. Βίζερ, αναφερόμενος στα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» μέτρα, έκανε λόγο για την «ποιότητα των λεγόμενων επεκτατικών μέτρων», ξεκαθαρίζοντας ότι θα πρέπει «να υποστηρίζουν την ανάπτυξη με έναν οικονομικά υγιή τρόπο», δείχνοντας προς την κατεύθυνση των φοροελαφρύνσεων στις ισχυρές επιχειρήσεις. Επιπλέον, υπογράμμισε πως «οι στόχοι για την απασχόληση στον δημόσιο τομέα θα πρέπει να γίνονται σεβαστοί».
Την ίδια ώρα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαιώνει ότι η συγκυβέρνηση παζαρεύει δάνειο με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο πλαίσιο βέβαια της προώθησης των λεγόμενων «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης». Μάλιστα, σε προηγούμενη «άτυπη» κυβερνητική ενημέρωση αναφερόταν πως οι δαπάνες για την... αύξηση της απασχόλησης δεν θα συμπεριλαμβάνονται στα «πρωτογενή πλεονάσματα», στα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν περιλαμβάνεται η εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, στο οποίο θα προστεθεί τυχόν δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα...
Η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Α. Μπράιτχαρτ, σημείωσε πως «οι ελληνικές αρχές έχουν επισημάνει ότι θα ήθελαν να προωθήσουν περαιτέρω ενεργές πολιτικές απασχόλησης και μια από τις οδούς είναι η προσέγγιση της Παγκόσμιας Τράπεζας», τονίζοντας ότι με τη στήριξη της Επιτροπής «πολλές από αυτές τις πολιτικές έχουν ήδη εφαρμοστεί στο παρελθόν», ενώ υπενθύμισε πως «ήδη έχουν χορηγηθεί κεφάλαια στην Ελλάδα για ενεργές πολιτικές στην αγορά εργασίας».
Σχετικά με τα παζάρια για τις «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», η εκπρόσωπος της Κομισιόν σημείωσε πως «είναι ακόμα πολύ νωρίς για περισσότερες λεπτομέρειες».
Από τα παραπάνω, ανάγλυφα προκύπτει ο κατάφωρος εμπαιγμός της συγκυβέρνησης γύρω από τα λεγόμενα αντισταθμιστικά, ενόψει, βέβαια, της επιβολής των νέων αντιλαϊκών μέτρων.
Εξωδικαστικό «ξεσκαρτάρισμα» του επιχειρηματικού πεδίου
Σε ό,τι αφορά τον «εξωδικαστικό συμβιβασμό», τα παζάρια συγκυβέρνησης - κουαρτέτου επικεντρώνονται, πλέον, στο ζήτημα της ταχείας διεκπεραίωσης των υποθέσεων και συγκεκριμένα την ανάπτυξη ειδικής «ηλεκτρονικής πλατφόρμας», στην οποία θα υποβάλλονται οι αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των επιχειρήσεων.
Το συγκεκριμένο ζήτημα αφορά στην προσπάθεια ταχείας και αποτελεσματικής εξωδικαστικής ρύθμισης του συνολικού χρέους, αποκλειστικά για τις «προβληματικές» και ταυτόχρονα βιώσιμες επιχειρήσεις, για το ποιες από αυτές θα αποβληθούν οριστικά από το «κάδρο» και για το ποιες θα διασωθούν με βάση και τα κριτήρια ανταγωνιστικότητας του κλάδου στον οποίο εντάσσονται κ.ά.
Σε αυτό το φόντο, η Ελληνική Ενωση Τραπεζών έθεσε την ατζέντα των παρεμβάσεων, που αφορούν στην αποκατάσταση των όρων ανταγωνιστικότητας των εγχώριων τραπεζικών ομίλων. Μεταξύ άλλων, εστιάζουν στην ολοκλήρωση μιας σειράς νομοθετικών τροποποιήσεων, όπως οι φοροελαφρύνσεις σε περίπτωση διαγραφής ή πώλησης προβληματικών δανείων, η «αποτελεσματική διενέργεια ηλεκτρονικών πλειστηριασμών», ο «περιορισμός της αστικής και ποινικής ευθύνης» τραπεζικών στελεχών και κρατικών υπαλλήλων, που εμπλέκονται σε περιπτώσεις αναδιάρθρωσης επιχειρηματικών οφειλών κ.ά.
Το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων
Τα αντιλαϊκά παζάρια βρίσκουν τη συνέχειά τους στο ζήτημα της συγκρότησης, λειτουργίας και «προικοδότησης» του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων. Κεντρική κατεύθυνση είναι η αποτελεσματική εκμετάλλευση της κρατικής περιουσίας, είτε απευθείας από τους επιχειρηματικούς ομίλους είτε με τη μορφή συμπράξεων με τον κρατικό μηχανισμό, όπου καθοριστικής σημασίας είναι ο ρόλος του υπερταμείου.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ, από την πλευρά του, προτείνει τη δημιουργία μεγάλων «εμβληματικών έργων», που βέβαια θα μπορέσουν να προχωρήσουν στο πλαίσιο της λεγόμενης αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Τα σκάνδαλα είναι συνυφασμένα με το καπιταλιστικό σύστημα τόνισε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, μιλώντας το Σάββατο 4 Μάρτη στην εκπομπή «Checkpoint» του «Alpha» με αφορμή τη δίκη της «Siemens».
«Ένα σύστημα που είναι άδικο, εκτός από την καταπίεση και τη βία που ασκεί, χρειάζεται και διαφθορά. Χρειάζεται και μίζα δηλαδή για να μπορεί να διασφαλίζει κάθε εταιρεία, κάθε πολυεθνική την πώληση των προϊόντων της» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ο Θ. Παφίλης επισήμανε ότι ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί ότι τα σκάνδαλα είναι συνυφασμένα με το σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σημείωσε ότι οι μίζες είναι το ελάχιστο μπροστά στη μεγάλη, νόμιμη ληστεία που γίνεται, τα απίστευτα κέρδη που έχουν οι μεγάλες εταιρείες εις βάρος των εργαζομένων.
Τόνισε ότι υπάρχουν ευθύνες, καθώς κυβερνούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες και εφάρμοσαν αυτή την πολιτική πιστά και δεν μπορούν να νίπτουν τας χείρας τους. Σημείωσε ωστόσο ότι υπάρχουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία κατήγγειλε τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτα. 

Η αντιπαράθεση που εκδηλώνεται ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την αξιωματική αντιπολίτευση, και ενώ η διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους ΕΕ - ΔΝΤ για το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι σε εξέλιξη, έχει ένα και μόνο αντικείμενο: Το ποιος από τους δύο είναι καταλληλότερος να υλοποιήσει αντιλαϊκά μέτρα και αναδιαρθρώσεις, με κοινό στόχο, βεβαίως, την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Μπορεί αρκετά συχνά οι κόντρες να εκδηλώνονται σε ιδιαίτερα οξύ τόνο και ...«βαριές εκφράσεις», ή, πράγματι, να υπάρχουν διαφορές στην πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί σε αρκετά ζητήματα. Ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ουσία. Δεν τους πιάνει ο πόνος για το λαό, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και αυτό είναι απολύτως ξεκάθαρο. Επιπλέον, το γεγονός ότι εμφανίζονται να «σηκώνουν τους τόνους» σε ζητήματα όπως η διαφθορά και τα σκάνδαλα, ακόμα και σε προσωπικά ή οικογενειακά ζητήματα, αποδεικνύει ότι στις επιδιώξεις τους βρίσκεται σταθερά ο αποπροσανατολισμός των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων από τη μεγάλη επίθεση σε βάρος τους που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αλλωστε, και μέσα στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχουν φωνές που χαρακτηρίζουν «τζάμπα μαγκιά» το να λέει η ηγεσία της ΝΔ ότι θα καταψηφίσει τα μέτρα. Χαρακτηριστική η δήλωση του Ευ. Μεϊμαράκη ότι «η στάση μας εκείνη (σ.σ. εννοεί την ψήφιση του 3ου μνημονίου) δικαιώθηκε, καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ακολουθεί την πολιτική που ακολουθήσαμε και εμείς. Σήμερα, το να λες ότι θα καταψηφίσεις τη νέα συμφωνία είναι τζάμπα μαγκιά, από τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία και δεν διακυβεύεται η παραμονή μας στο ευρώ». Τι λέει δηλαδή; Οτι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΝΔ εφαρμόζουν την ίδια πολιτική, ότι και τώρα ακριβώς το ίδιο θα γίνει, και βέβαια στέλνει μήνυμα ότι η ΝΔ μπορεί να κάνει τη δουλειά που κάνουν τώρα οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και με το παραπάνω.
Εχει σημασία να δούμε ορισμένα ζητήματα που αποδεικνύουν τον κοινό στρατηγικό τους στόχο.
ΚΛΕΙΣΙΜΟ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ»
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας: «Μέχρι τις 20 Μάρτη θα έχει κλείσει η 2η αξιολόγηση, που θα αποτελέσει το καθοριστικό βήμα για τον τερματισμό της λιτότητας. Πετύχαμε έναν έντιμο συμβιβασμό. Για πρώτη φορά οι δανειστές και το ΔΝΤ δέχτηκαν να μην παίρνουν μόνο, αλλά να πάρουν και να δώσουν».
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Η αξιολόγηση έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και ένα χρόνο. Φόρεσα τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας. Διεκδίκησα το καλύτερο για τη χώρα μου στις συναντήσεις. Παρουσίασα το σχέδιό μας για έξοδο από την κρίση».
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Πέρα από το γεγονός ότι το κλείσιμο της 2ης «αξιολόγησης» συνεπάγεται ένα ακόμα σκληρό «πακέτο» μέτρων που θα πληρώσει ο λαός, αυτό που λένε ξεκάθαρα και οι δύο είναι ότι αυτά τα σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού θα έπρεπε να έχουν παρθεί νωρίτερα, να παρθούν τώρα ακόμα, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Γιατί το λένε αυτό; Ακριβώς διότι αυτά τα μέτρα είναι προϋπόθεση για να στηριχτεί η προσπάθειά τους, ο στόχος τους, για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι συνδέουν αυτά τα μέτρα με το γεγονός ότι μπορεί να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες για να επενδύσουν επιχειρηματικοί όμιλοι. Οσο για τις «φανέλες της Εθνικής», είναι σίγουρο ότι παίζουν στην ίδια «Εθνική», στην «Εθνική» των επιχειρηματικών ομίλων, που στο «γήπεδο» έχει μόνιμο αντίπαλο τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες.
ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: «Δεν λειτουργήσαμε εν λευκώ, αλλά σε ένα δημοσιονομικό πλαίσιο ασφυκτικό. Δεν είμαστε εμείς που επιβαρύναμε την ελληνική οικογένεια με φόρους. Το έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις».
Τι ΛΕΕΙ Η ΝΔ: «Η ΝΔ δεν θα ψηφίσει μέτρα. (...) Παράλληλα πρέπει να κάνουμε άμεσα μεταρρυθμίσεις. Να προχωρήσει ο εξορθολογισμός του κράτους και να προσελκύσουμε επενδύσεις».
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Αν αποκωδικοποιήσει κανείς τα λεγόμενά τους παρατηρεί ότι: Οι μεν παραδέχονται τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που θα παρθούν, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και ρίχνουν ευθύνες στους προηγούμενους, λες και δεν ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, λες και δεν ακούγονται «φωνές» που προετοιμάζουν για το ενδεχόμενο να ψηφίσουν και πάλι από κοινού ένα μελλοντικό 4ο μνημόνιο ή «πακέτο» μέτρων. Οι δε λένε ότι δεν θα ψηφίσουν μέτρα (ενώ βεβαίως έχουν ψηφίσει ίδια και ανάλογα εδώ και τόσα χρόνια), αλλά ότι οι ίδιοι είναι πιο ικανοί να τα εφαρμόσουν, να προχωρήσουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές στο Δημόσιο και σε δαπάνες που αφορούν λαϊκές - εργατικές ανάγκες, το νέο αντεργατικό πλαίσιο κ.λπ. Αφού είναι καθαρό ότι οι επενδύσεις και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων θα γίνουν πάνω στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων.
ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: «Εχει μεγάλη σημασία ο στόχος της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και της ένταξης της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, η οποία είναι απαραίτητη για να βγει η χώρα από τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής το 2018».
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΝΔ: «Ο ίδιος (σ.σ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης), και στο Βερολίνο που πήγα, διεκδίκησα η Ελλάδα να μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, διότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρξει μια αποκλιμάκωση επιτοκίων. Φοβάμαι, όμως, ότι και αυτή η προθεσμία της 20ής Μάρτη είναι εξαιρετικά επισφαλής».
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η κυβέρνηση και η ΝΔ το λένε με σαφήνεια. Στην πραγματικότητα λένε πως απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης είναι να τσακίσουν το λαό. Η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση όχι μόνο δεν συνεπάγεται χαλάρωση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά πολύ περισσότερο συνεπάγεται την απόκτηση ισχυρότερων κινήτρων αλλά και σιγουριάς για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να επενδύσουν, να επιδιώξουν ανάκαμψη των κερδών τους, αλλά και να βρουν νέα πεδία κερδοφορίας.
ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: «Τα μέτρα που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από το 2019 θα έχουν τόσο αρνητικό όσο και θετικό δημοσιονομικό πρόσημο, ενώ το καθαρό αποτέλεσμα τους θα είναι μηδέν. Προφανώς, όμως, αυτό εξαρτάται και από την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για το 2018, ήτοι του 3,5% του πρωτογενούς πλεονάσματος».
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΝΔ: «Θέλουμε δημοσιονομικό χώρο με μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα και λιγότερους φόρους, και παράλληλα πρέπει να κάνουμε άμεσα μεταρρυθμίσεις».

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Οπως και να 'χει, τα πρωτογενή πλεονάσματα που θέλουν και οι δύο - μικρότερα ή μεγαλύτερα - σχετίζονται με το κατά πόσο θα υλοποιηθούν αποτελεσματικά τα αντιλαϊκά μέτρα. Το λένε ξεκάθαρα. Και σε αυτήν την περίπτωση ο τσακωμός γίνεται για το ποιος θα μπορέσει καλύτερα - άσχετα από το ποσοστό των πλεονασμάτων - να τσακίσει τα λαϊκά στρώματα. Είτε με φόρους και περικοπές, είτε με μέτρα διαρθρωτικά, μέριμνά τους είναι η ενίσχυση του κεφαλαίου. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει τα εύσημα που παίρνει από τους «θεσμούς» για τη «βρώμικη δουλειά» που βγάζει, η δε ΝΔ την τεχνογνωσία και την αποφασιστικότητά της στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.

Στις 4 και 5 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του «Αριστερού Ρεύματος» (ΑΡ), το οποίο και μετατράπηκε από τάση μέσα στη ΛΑΕ σε διακριτή πολιτική οργάνωση. Είναι εξέλιξη που ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό και δεν μεταβάλλει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, τη συμμετοχή του ΑΡ (ως βασική συνιστώσα) στη ΛΑΕ. Κατοχυρώνει, όμως, την αυτοτέλειά του μέσα και έξω από τη ΛΑΕ και με αυτή την έννοια διευκολύνει τις ζυμώσεις, τα παζάρια, τις συνεργασίες ανάμεσα στα κόμματα και τις ομάδες του οπορτουνιστικού χώρου, ο οποίος βρίσκεται σε κινητικότητα που δεν έχει ακόμη κατασταλάξει πλήρως μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Το ΑΡ, εκδηλώνοντας τον πόθο του να αναδειχθεί σε ΣΥΡΙΖΑ νο2, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το κενό που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόμενος στα μνημόνια και στο νεοφιλελευθερισμό, θα καλυφθεί με άλλους όρους, με άλλο τρόπο, από άλλες δυνάμεις».1
Κυβερνητισμός και «δεύτερη φορά αριστερά»
Με αφορμή το ιδρυτικό του συνέδριο, το ΑΡ επαναφέρει σε μια επανάληψη που θυμίζει κακοφτιαγμένο ριμέικ το παραμύθι της «αριστερής κυβέρνησης», που τόσο ακριβά έχει πληρώσει ο λαός με τις αυταπάτες που μαζικά έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική πρόταση του ΑΡ παρουσιάζεται ως «ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό μεταβατικό πρόγραμμα με σοσιαλιστική κατεύθυνση και προοπτική» και έχει ως πυρήνα την ανοιχτή (και όχι καλυμμένη όπως συμβαίνει σε «μεταβατικά προγράμματα» άλλων οπορτουνιστικών δυνάμεων) διεκδίκηση της αστικής διακυβέρνησης: «Προτείνουμε ένα συνολικό πολιτικό πρόγραμμα, για να ανατρέψουμε τους ταξικούς συσχετισμούς, να δημιουργήσουμε τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις, ώστε να τεθεί με άλλους όρους και με πειστικότητα το ζήτημα της αριστερής διακυβέρνησης (...) Από αυτό τον αγώνα θα προκύψει σε νέες βάσεις η αναγκαιότητα ενός δεύτερου και τώρα πραγματικού κύκλου αριστερής κυβερνητικής διεξόδου (...) Η επαναστατική αριστερά έχει στο DNA της την ανατροπή, αλλά πρέπει να γνωρίζει να ασκεί και διακυβέρνηση μαζί με το λαό σε μία πορεία, που φέρνει πιο κοντά την ανατροπή. Η Αριστερά διεκδικεί την εξουσία ακόμη και αν δεν έχει διαμορφωθεί το έδαφος για επαναστατική αλλαγή (...)».
Το ΑΡ αναμασά - ως δήθεν καινοτόμα σκέψη - τις οπορτουνιστικές αυταπάτες περί δυνατότητας αξιοποίησης του αστικού κράτους προς όφελος της λαϊκής ευημερίας και της επιδίωξης του σοσιαλισμού, γι' αυτό και ιεραρχείται η ανάγκη διεκδίκησης ενός «δεύτερου», «πραγματικού» κύκλου «αριστερής διακυβέρνησης».
Υπό το πρίσμα αυτής της αποδοχής ψέγει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν αξιοποίησε προς όφελος του λαού την κατάκτηση της διακυβέρνησης και ερμηνεύει την πορεία του ως προϊόν της «κυβερνητικής - μνημονιακής μετάλλαξής» του για την οποία ευθύνεται η «στενή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα», η οποία, όπως λένε, «αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων».
Οταν τα παραπάνω διατυπώνονται από οπορτουνιστές με πορεία σαν αυτή των κεντρικών στελεχών της ΛΑΕ, τότε δεν πρόκειται απλώς για αδυναμία άντλησης συμπερασμάτων από την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς επαναστατικού κινήματος, αλλά για ανοιχτή κοροϊδία του λαού. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οπουδήποτε το κομμουνιστικό κίνημα υιοθέτησε τέτοιες λογικές και συμμετείχε από κυβερνητικές θέσεις στη διαχείριση του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν χρησίμευσε αυτό στη βελτίωση της θέσης του λαού και της «προοπτικής του σοσιαλισμού», αλλά σταθεροποιούσε ακόμα περισσότερο τον καπιταλισμό μέσω του τραβήγματος στην αστική διαχείριση (και κατ' επέκταση στην άμβλυνση της επαναστατικής αιχμής) των ΚΚ.
Η αντίληψή τους αυτή κρύβει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και των θεσμών του, ο αστικός χαρακτήρας των οποίων εδράζεται πριν απ' όλα στην κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή. Σε αυτή την απατηλή βάση, το ΑΡ διακηρύσσει τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους και του Δημοσίου» και «μεγάλες προοδευτικές τομές στο πολιτικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση, στη διεύρυνση της δημοκρατίας με μορφές άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής». Ουσιαστικά, πλασάρει ως βήματα προς το σοσιαλισμό την ενίσχυση των αστικών θεσμών σε μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Ο σοσιαλισμός προβάλλεται ως προϊόν και κατάληξη της διεύρυνσης της αστικής δημοκρατίας και όχι ως αποτέλεσμα της επαναστατικής ανατροπής της.
«Παραγωγική ανασυγκρότηση» για «επενδυτική άνοιξη» του κεφαλαίου
Στη βάση αυτής της αστικής διακυβέρνησης, το ΑΡ υπόσχεται «μεγάλους προοδευτικούς μετασχηματισμούς στην παραγωγή και την οικονομία», στο έδαφος πάντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, με ένα οικονομικό πρόγραμμα που «θα συγκρούεται με όρους δικαιοσύνης, αναδιανομής και αποτελεσματικότητας με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα». Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει μια σειρά προτάσεων διαχείρισης που βαρετά διατυπώνουν και αναδιατυπώνουν διάφορες δυνάμεις όλα τα τελευταία χρόνια - και ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια όταν ήταν στην αντιπολίτευση - στα πλαίσια της «αντιμνημονιακής» πάλης: «Η διαγραφή του δημόσιου χρέους, μαζί με τη διαγραφή και τη γενναία ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών (...) η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών (...), η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση και ανασυγκρότηση των στρατηγικών δημόσιων επιχειρήσεων και ο τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων (..) νέο απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα (...) Ενα νέο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και παραγωγικού μετασχηματισμού, με έμφαση στο διπλασιασμό, τουλάχιστον, των δημόσιων επενδύσεων, στη χορήγηση ισχυρής ρευστότητας με ευνοϊκότατους όρους και σχεδόν μηδενικά επιτόκια στην οικονομία (...)».
Το μαγικό «κλειδί» που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την εφαρμογή των παραπάνω βρίσκεται, κατά το ΑΡ, στην «ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας» με βασικό μέσο την ανάκτηση της «νομισματικής κυριαρχίας», δηλαδή την έξοδο από το ευρώ. Το ΑΡ, εξάλλου, υιοθετεί την αντίληψη ότι η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και έτσι παρουσιάζει τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, και συγκεκριμένα της Ελλάδας, με τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ως προϊόν υποτέλειας, επιτροπείας, ξενοδουλίας. Ετσι, η ανισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις αποκόβεται τελείως από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Στην ουσία, το ΑΡ δαιμονοποιεί το νόμισμα - βγάζοντας «λάδι» τον καπιταλισμό - για τα δεινά των εργαζομένων και υπόσχεται ένα φιλολαϊκό καπιταλισμό της δραχμής με ενισχυμένη παρουσία της κρατικής υποβοήθησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτό γίνεται φανερό, άλλωστε, από τις ίδιες τις δηλώσεις του επικεφαλής του ΑΡ και της ΛΑΕ, όπου σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Π. Λαφαζάνης δήλωσε: «Το εθνικό νόμισμα, με ένα πρόγραμμα αντιλιτότητας, προστασίας της εθνικής παραγωγής και ρευστότητας για μια επενδυτική άνοιξη στον τόπο, μπορεί να συνεισφέρει στη γρήγορη διέξοδο από την κρίση και να θέσει τη χώρα σε μια βιώσιμη αναπτυξιακή και κοινωνική τροχιά, με επίκεντρο τη νεολαία της πατρίδας μας».2
Είναι φανερό ότι η «προστασία της εθνικής παραγωγής και ρευστότητας» και η «επενδυτική άνοιξη» ταυτίζεται με την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, γι' αυτό όλο και περισσότερο τέτοιες προτάσεις συμπίπτουν με αστικούς στόχους. Αυτό, άλλωστε, είναι και το περιεχόμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει καμία ταξικά ουδέτερη παραγωγή και οικονομία. Στην παραγωγή και την οικονομία που αναπτύσσονται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι συνώνυμη της «ανασυγκρότησης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, η καπιταλιστική ανάπτυξη παρουσιάζεται ως κρίκος της αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης.
Ουσιαστικά, η «οικονομική πολιτική» του ΑΡ είναι μια εναλλακτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση αστικής διαχείρισης. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πρότασης είναι η ενίσχυση του ρόλου του κράτους στη στήριξη της επιχειρηματικής δράσης μέσω μιας σειράς παραγόντων, όπως ενίσχυση της κρατικής ιδιοκτησίας στις τράπεζες, σε «δημόσιες» επιχειρήσεις, ενίσχυσης των κρατικών δαπανών, υποβοήθηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας (δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου) μέσω υποτιμημένου νομίσματος κ.λπ.
Από τα παραπάνω γίνονται φανερές οι συγκλίσεις που αντικειμενικά εμφανίζονται - παρά τις σημαντικές ιδεολογικές διαφορές - μεταξύ της συγκεκριμένης οπορτουνιστικής γραμμής και του αστικού ευρωσκεπτικισμού, των αυξανόμενων διακηρύξεων υπέρ της υιοθέτησης εθνικών νομισμάτων και μέτρων προστατευτισμού των καπιταλιστικών οικονομιών που εκφράζεται από κόμματα σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος σε χώρες της ΕΕ (με παρόμοιο τρόπο και στις ΗΠΑ). Είναι, βέβαια, ζήτημα που δεν μπορεί να εξαντληθεί στα πλαίσια του παρόντος άρθρου.
Ζυμώσεις με «Πλεύση» και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η διαφαινόμενη άνοδος του αστικού ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού θα επηρεάσει την κινητικότητα στον ευρύτερο οπορτουνιστικό χώρο, όπου κάθε κόμμα επιδιώκει την εξασφάλιση του «ζωτικού του χώρου» και ει δυνατόν την πρωτοκαθεδρία. Η ΛΑΕ βρίσκεται σε συνεχή διάλογο, που περιλαμβάνει και αρκετές διαφωνίες, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ παράλληλα συνεργάζονται στο εργατικό κίνημα, το φοιτητικό και αλλού. Η ΛΑΕ έχει επίσης στενές σχέσεις με την «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζ. Κωνσταντοπούλου (η οποία ούτε καν στα λόγια δεν αναφέρεται στην εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα κ.λπ.), που επιδιώκει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα. Στελέχη του «χώρου» όπως ο Αλ. Αλαβάνος και η Ν. Βαλαβάνη τονίζουν την ανάγκη σύμπηξης μιας εκλογικής συμμαχίας ανάμεσα σε ΛΑΕ και «Πλεύση», με στόχο την εξασφάλιση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης στις επόμενες εκλογές.
Οπως επισημαίνεται στις Θέσεις της ΚΕ: «Αυτά τα κόμματα και οι ομάδες καμουφλάρουν - με διαβάθμιση μεταξύ τους - τον ευρωσκεπτικισμό τους και με κάποια αντικαπιταλιστική συνθηματολογία, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό δυνάμει ριζοσπαστικών στοιχείων σε μία εκδοχή αστικής διαχείρισης. Συνολικά, πρόκειται για δυνάμεις που επιδιώκουν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση και συμπόρευση λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ, υιοθετώντας στην ουσία θέσεις και πρακτικές που είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρισκόταν ακόμα στην αντιπολίτευση. Αρκετοί από αυτούς βρίσκονταν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, βοηθώντας τον να αναρριχηθεί στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας, χρημάτισαν υπουργοί του ή θεσμικοί εκλεγμένοι παράγοντες, συνέβαλαν με τον τρόπο τους στο να δίνεται άλλοθι για την επιβολή σκληρών αντεργατικών πολιτικών και να καλλιεργούνται μαζικά αυταπάτες». Με παρόμοιο ρόλο θα αξιοποιηθούν και το επόμενο διάστημα.
Παραπομπές:
1. «Ιδρυτική διακήρυξη» του Συνεδρίου του «Αριστερού Ρεύματος», 4-5/2/2017, www.iskra.gr

Του
Κωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
* Ο Κωστής Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget