Φεβρουαρίου 2016
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV




Στο βίντεο του Euronews φαίνονται μανάδες και πατεράδες να προσπαθούν να μεταφέρουν μικρά παιδιά μακριά από το χώρο των επεισοδίων, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν πέσει στο έδαφος. 


Η λύση βρίσκεται στην αμφισβήτηση των αποφάσεων της ΕΕ που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα ώστε να μετεγκατασταθούν στις χώρες που θέλουν, με ευθύνη του ΟΗΕ και της ΕΕ, σημείωσε στην ΕΡΤ ηΛουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ανέφερε πως το ΚΚΕ δεν μπορεί να συναινέσει στην εφαρμογή των αποφάσεων της ΕΕ που στον πυρήνα τους έχουν το στοιχείο του εγκλωβισμού προσφύγων, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι η απόφαση της ΕΕ αναφέρει πως 66.000 πρόσφυγες πρέπει να μετεγκατασταθούν από την Ελλάδα σε άλλες χώρες μέλη που έδωσαν μόλις 4.000 θέσεις.
Σημείωσε ότι οι θύτες για τα θύματα δεν μπορούν να πάρουν μέτρα προς όφελός τους, τονίζοντας ότι η αιτία της προσφυγιάς είναι η ιμπεριαλιστική επέμβαση που έκανε τη Συρία ερείπια και πρόσθεσε ότι ο λαός μας θα σταθεί αρωγός στους πρόσφυγες. 
Για το ΝΑΤΟ σημείωσε ότι η παρουσία του στο Αιγαίο εντάσσεται στα συνολικά πολεμικά σχέδια που θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα.

Την ίδια ώρα που,  σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, πάνω από 28.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, το σχέδιο επιβράδυνσης της μεταφοράς προσφύγων από τα νησιά προς τον Πειραιά που έχει στόχο να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος, ώστε να διαμορφωθούν νέοι χώροι προσωρινής παραμονής μεταναστών στην Αττική και σε άλλα σημεία της χώρας, αλλά και η προετοιμασία μηχανισμού για ανθρωπιστική βοήθεια στην Ελλάδα που προωθεί η ΕΕ, επιβεβαιώνουν τις αποφάσεις για εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας, για τη συγκράτηση των ροών σε Τουρκία και Ελλάδα. Το σχεδιασμό αυτό επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ.
Επίσης, μιλώντας τη Δευτέρα το πρωί στην κρατική τηλεόραση ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας, αναφέρθηκε στην ανάγκη «ισοκατανομής» των προσφύγων και μεταναστών στον άξονα από το λιμάνι του Πειραιά μέχρι την Ειδομένη με διαμόρφωση περισσότερων χώρων μικρότερης δυναμικότητας 1.500 - 2.000 προσφύγων και μεταναστών ανά χώρο.

Ασφυξία στην Ειδομένη 

Τραγικές είναι οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων που έχουν συγκεντρωθεί στην Ειδομένη, περιμένοντας να δοθεί η έγκριση από τις αρχές της ΠΓΔΜ για να περάσουν τα σύνορα.
Το βράδυ της Κυριακής 28 Φλεβάρη, τα σύνορα άνοιξαν για λίγη ώρα και πέρασαν μόνο 305 πρόσφυγες, ενώ οι υπόλοιποι, από τους περίπου 7.000 που βρίσκονται εκεί, θα συνεχίσουν να περιμένουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Τα σύνορα άνοιξαν άλλες τρεις ώρες το απόγευμα του Σαββάτου, όταν πέρασαν άλλοι περίπου 300 πρόσφυγες.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, το απόγευμα της Κυριακής, δεκάδες πρόσφυγες κατέλαβαν τη σιδηροδρομική γραμμή στην Ειδομένη, ζητώντας να τους επιτραπεί η είσοδος στην ΠΓΔΜ. Τελικά, η σιδηροδρομική γραμμή άνοιξε εκ νέου νωρίς το βράδυ.
Ο οργανωμένος καταυλισμός στην Ειδομένη στεγάζει περίπου τους 2.000 - 2.500 από τους 7.000. Οι υπόλοιποι έχουν στήσει σκηνές ή κοιμούνται μέσα σε υπνόσακους ή ακόμη και σε απλές κουβέρτες, υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, στα γύρω χωράφια, με μεγάλες ελλείψεις σε τροφή, νερό και φάρμακα και πολλά μικρά παιδιά άρρωστα. Δραματική είναι η κατάσταση για πρόσφυγες και μετανάστες και στα Διαβατά.
Την ίδια ώρα σε ένα απέραντο hot spot έχουν μετατραπεί διάφορα σημεία κατά μήκος της Εθνικής Οδού Αθηνών Θεσσαλονίκης με γυναικόπαιδα, ηλικιωμένους, άνδρες, νέους και ανάπηρους να πορεύονται προς τα σύνορα. Στα διάφορα υποτυπώδη καταλύματα που σταματούν για να ξεκουραστούν κάτοικοι των περιοχών, εργατικά σωματεία, φορείς, οργανώσεις, λαϊκές επιτροπές και γυναικείοι σύλλογοι επιχειρούν να τους συνδράμουν με τα απαραίτητα, ωστόσο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι εκρηκτικά.
Στο λιμάνι του Πειραιά κατέπλευσε το πρωί της Δευτέρας 29 Φλεβάρη το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Αριάδνη», το οποίο μετέφερε 1.810 πρόσφυγες και μετανάστες από Χίο (450) και από τη Μυτιλήνη (1.360), ενώ αναμένονται άλλοι 183 από τη Λέρο με το «Βlue star 2».
Όλοι αυτοί προστέθηκαν σε αυτούς που παραμένουν στο λιμάνι του Πειραιά, στους επιβατικούς σταθμούς και στην αποθήκη του ΟΛΠ και ο συνολικός αριθμός ξεπερνά τις 4.000. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο λιμάνι είναι τραγική καθώς στοιβάζονται χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες κάτω από άθλιες συνθήκες.
Δραματική είναι η κατάσταση στην πλατεία Βικτωρίας, όπου δίπλα σε σκουπίδια, εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, κυρίως οικογένειες Αφγανών, κοιμήθηκαν μέσα στο κρύο και την υγρασία, τυλιγμένοι με κουβέρτες, ενώ ο άτυπος καταυλισμός που έχει δημιουργηθεί διαρκώς μεγαλώνει.

Διαδικασία επαναπροώθησης στην Τουρκία

Παράλληλα, σύμφωνα με πληροφορίες, ξεκινά από σήμερα Δευτέρα 29 Φλεβάρη, η διαδικασία επαναπροώθησης μεταναστών στην Τουρκία.
Περίπου 300 «παράτυποι μετανάστες» που κρατούνται στα κέντρα της Διεύθυνσης Αλλοδαπών σε Κόρινθο και Ταύρο θα μεταφερθούν με λεωφορεία στους Κήπους του Έβρου για να παραδοθούν στις τουρκικές αρχές.
Με αυτό τον τρόπο υπολογίζεται ότι θα αποσυμφορηθούν τα συγκεκριμένα κέντρα, ενώ ξεκινούν και οι διαδικασίες για fast track επαναπροωθήσεις της Frontex.
Την ίδια ώρα, το μέτρο της κράτησης και της διοικητικής απέλασης θα επιβάλλεται και στους παράτυπους μετανάστες, από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές.
Στο μεταξύ τα προβλήματα που έχουν προκύψει από τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισής τους, θα βρεθούν στο επίκεντρο της έκτακτης συνεδρίασης που θα πραγματοποιηθεί στις 14.00 τη Δευτέρα 29 Φλεβάρη στο υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης. Η συνάντηση θα γίνει υπό τον υπουργό Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή και θα συμμετάσχουν οι πρόεδροι της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος (ΕΝΠΕ) καθώς και εκπρόσωπος της Εκκλησίας.
Επίσης και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου καλεί για σήμερα Δευτέρα 29 Φλεβάρη σε έκτακτη συνεδρίαση για το Προσφυγικό τους επικεφαλής των παρατάξεων του περιφερειακού συμβουλίου.
Σε έκτακτες συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων σήμερα Δευτέρα 29 Φλεβάρη καλούν οι δημοτικοί σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» των Δήμων Ελληνικού, Αργυρούπολης, Αλίμου και Γλυφάδας για να συζητηθεί το ζήτημα της φιλοξενίας των προσφύγων και να αποφασιστούν μέτρα έμπρακτης έκφρασης αλληλεγγύης.

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η τεράστια πρόοδος, που έχει σημειωθεί στον τομέα της Ιατρικής τους τελευταίους δύο κυρίως αιώνες, οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην έρευνα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Πολλές ασθένειες έχουν πλέον εξαλειφθεί, άλλες είναι πλέον αντιμετωπίσιμες (αν όχι ιάσιμες), πολλές θεραπείες έχουν ανακαλυφθεί, ο μέσος όρος ζωής έχει αυξηθεί σημαντικά. Κι όμως, κάτι δεν πάει καλά...
Η υποταγή της έρευνας στο κεφάλαιο εμπόδιο στην αξιοποίησή της από το λαό
Εκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη Γη, ακόμη και στο λεγόμενο «ανεπτυγμένο» κόσμο, όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ (οι οποίες θεωρούνται ως η Μέκκα της Ιατρικής), δεν έχουν στοιχειώδεις ιατρικές παροχές και φάρμακα/θεραπείες, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί και σχεδιαστεί μετά από επίπονη επιστημονική έρευνα. Πόσο μάλλον για τις πιο σύγχρονες θεραπείες, οι οποίες είναι απροσέγγιστες για την πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών, κυρίως λόγω του τεράστιου κόστους τους. Ενα απλό παράδειγμα: Η δοξικυκλίνη που χορηγείται για τη θεραπεία της χολέρας (παράλληλα με τη χορήγηση υγρών και ηλεκτρολυτών)1 κοστίζει 1 - 2 ευρώ στην Ελλάδα, ωστόσο χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στην Αφρική κάθε χρόνο από τη νόσο αυτή, γιατί, από τη μία, δεν έχουν καν υγιεινό πόσιμο νερό και από την άλλη δεν έχουν ούτε καν αυτό το ποσόν για να αγοράσουν τα αντιβιοτικά που χρειάζονται, παρόλο που είμαστε στον 21ο αιώνα...
Για να αναζητήσουμε όμως τη λύση του προβλήματος αυτού, πρέπει πρώτα να ερευνήσουμε και να προσδιορίσουμε την αιτία του. Να απαντηθεί το ερώτημα «έρευνα από ποιον για ποιον;» ή αλλιώς «έρευνα για ποιο σκοπό;».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό καθορίζεται από το ότι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή τα εργαλεία με τα οποία πραγματοποιείται η έρευνα (κτίρια, υποδομές, εργαστήρια, πρώτες ύλες, μηχανήματα κ.λπ.) και τα αποτελέσματά της ανήκουν κατά κύριο λόγο σε μια χούφτα επιχειρηματιών και βιομηχάνων, οι οποίοι βλέπουν την έρευνα ως ένα βασικό τομέα στην «κούρσα» του ανταγωνισμού για την επίτευξη υψηλότερης κερδοφορίας. Η έρευνα, δηλαδή, αν και πού θα γίνει, αν και πού θα αξιοποιηθεί, έχει ως κριτήριο όχι γενικά αν είναι χρήσιμη, αλλά αν συνδέεται με την παραγωγή κέρδους για τους καπιταλιστές, αν υπακούει δηλαδή στο βασικό νόμο που διέπει την καπιταλιστική οικονομία. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την έρευνα, που πραγματοποιείται από τους ίδιους τους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και σε σύμπραξη με το καπιταλιστικό κράτος αξιοποιώντας τις υποδομές που διαθέτει.
Καπιταλιστικό κράτος - επιχειρηματικοί όμιλοι και έρευνα: «Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τα κέρδη τους»
Σε ό,τι αφορά τα κρατικά ερευνητικά κέντρα και ιδρύματα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η κρατική χρηματοδότηση είναι ελλιπέστατη και αφορά κυρίως στην κάλυψη των λειτουργικών εξόδων των Ερευνητικών Κέντρων. Επίσης, με την προκήρυξη ερευνητικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων τόσο από το κράτος όσο και από την ΕΕ ή άλλους διακρατικούς οργανισμούς (είτε συγχρηματοδοτούμενα είτε όχι), ρυθμίζεται η διοχέτευση των χρημάτων με κριτήριο πάντα τους τομείς - αντικείμενα τα οποία θα αποφέρουν άμεσα ή πιο μακροπρόθεσμα κέρδη. Η αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας, ανεξάρτητα από την πηγή χρηματοδότησής της, και η μετατροπή τους σε άμεσα αξιοποιήσιμα προϊόντα - εμπορεύματα, π.χ. φάρμακα, αποτελούν ιδιοκτησία των φαρμακοβιομηχανιών εξασφαλίζοντας τεράστια κέρδη. Με τις συμφωνίες που υπογράφουν για να χρηματοδοτήσουν τις αντίστοιχες έρευνες, κατοχυρώνουν το «δικαίωμά» τους στην αποκλειστική εκμετάλλευση του αποτελέσματος της ερευνητικής δραστηριότητας, δένοντάς το με τις περίφημες «πατέντες».
Το κράτος, δηλαδή, εξασφαλίζει υποδομές και ρυθμίζει τη ροή των χρηματοδοτήσεων στους επιμέρους κλάδους ερευνητικού ενδιαφέροντος, ώστε εν συνεχεία οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι να αξιοποιήσουν τις υποδομές αυτές, για να γιγαντώσουν τα κέρδη τους.
Οταν, για παράδειγμα, κάποιος επενδύει χρήματα στην έρευνα για τη θεραπεία κάποιας συγκεκριμένης νόσου, η επιτυχία της έρευνας αυτής θα σημάνει πιθανότατα και την ανακάλυψη μιας νέας θεραπείας. Παράλληλα, όμως, ο επενδυτής θα αξιοποιήσει και θα πουλήσει την ανακάλυψη αυτή για να βγάλει κέρδος. Αντίστοιχα, αν τα αποτελέσματα της έρευνας δεν τον ωφελούν, απλά θα τα κρύψει και θα σταματήσει την έρευνα αυτή. Σκεφτείτε πόσες καταγγελίες έχουν γίνει για μελέτες, σχετικά με κάποιο νέο φάρμακο που διεκδικούσε την είσοδό του στην αγορά. Διότι, ενώ οι μελέτες δεν ήταν ευνοϊκές για την κυκλοφορία αυτού του φαρμάκου, γιατί εντόπισαν ανεπιθύμητες παρενέργειες ή έδειξαν ότι δεν είναι καλύτερο από τα ήδη υπάρχοντα, τελικά «θάφτηκαν», ώστε το φάρμακο να κυκλοφορήσει κανονικά.
Είναι γνωστό το τεράστιο σκάνδαλο με τη θαλιδομίδη τη δεκαετία του '50 - '60, η οποία χορηγούταν σε εγκύους για την αντιμετώπιση της ναυτίας της κύησης και τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν τερατογόνος για το έμβρυο και αποσύρθηκε, αφού πρώτα είχε προκαλέσει χιλιάδες τερατογενέσεις.
Παραδείγματα από την έρευνα στον καπιταλισμό
Οταν όλα «πάνε καλά» και ολοκληρωθούν οι φάσεις του ερευνητικού έργου, με αποτέλεσμα να παραχθεί π.χ. ένα νέο φάρμακο ή να έχει ανακαλυφθεί νέα γνώση, αυτό δε συνεπάγεται ότι θα αξιοποιηθούν μαζικά προς όφελος της κοινωνίας. Αυτό εξαρτάται και πάλι από τον παράγοντα «κέρδος».
H εφλορνιθίνη, φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της αφρικανικής τρυπανοσωμίασης (η νόσος που μεταδίδεται με τη μύγα τσε-τσε), λίγο μετά την αρχική κυκλοφορία της αποσύρθηκε από την εταιρεία που την παρήγαγε, γιατί δεν απέφερε τα αναμενόμενα κέρδη, αφού οι ασθενείς ήταν κατά βάση πάμπτωχοι Αφρικανοί. Οταν, όμως, λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε ότι η τοπική χρήση της ουσίας αυτής βοηθάει στην καταπολέμηση της αυξημένης τριχοφυίας στις γυναίκες, η παραπάνω εταιρεία, για να προωθήσει το προϊόν της, δώρισε μεγάλες ποσότητες από το φάρμακο αυτό για την αντιμετώπιση της Αφρικανικής τρυπανοσωμίασης μέσω των «Γιατρών χωρίς Σύνορα».2
Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι πολύ συχνά φαρμακευτικές εταιρείες αλλάζουν ελάχιστα ένα ήδη υπάρχον φάρμακο (π.χ. προσθήκη μιας υδροξυλομάδας η οποία μπορεί να μην έχει καμία απολύτως επίπτωση στη δομή και τα φαρμακοκινητικά χαρακτηριστικά του) λίγο πριν λήξει η πατέντα του, βαφτίζοντας όλη αυτή τη διαδικασία «έρευνα», κατοχυρώνοντας έτσι μια νέα πατέντα για να εκμεταλλευτεί το «νέο-παλιό» φάρμακο. Επιπρόσθετα, πολλές φαρμακευτικές εταιρείες δοκιμάζουν φάρμακα που κυκλοφορούν ήδη στην αγορά για κάποια συγκεκριμένη νόσο, ως θεραπεία και για κάποια άλλη νόσο, ώστε να κατοχυρώσουν μια νέα κερδοφόρα πατέντα για το ήδη υπάρχον φάρμακο (η διαδικασία αυτή είναι γνωστή ως «επανατοποθέτηση φαρμάκων» - drug repurposing).
Στρατηγική ΕΕ - κυβέρνησης για Ερευνα - Καινοτομία
Η στρατηγική και οι στόχοι του κεφαλαίου για την Ερευνα και την Καινοτομία, όπως αυτοί αποτυπώνονται τόσο στα σχετικά ντοκουμέντα της ΕΕ όσο και στις παρεμβάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις ή και αντιφάσεις, είναι ενιαίοι και ξεκάθαροι: Η Ερευνα, συνακόλουθα και η Καινοτομία, αντιμετωπίζεται ως ένας από τους κύριους μοχλούς για την «παραγωγική ανασυγκρότηση», δηλαδή την επιτάχυνση της πορείας ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, με στόχο τη διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας, το άνοιγμα νέων, ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Στο αντίστοιχο site της ΕΕ, σχετικά με το χρηματοδοτικό πρόγραμμα «Horizon 2020», το οποίο χαρακτηρίζεται ως η «πρωτοβουλία - ναυαρχίδα της ΕΕ που έχει στόχο την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης σε παγκόσμιο επίπεδο», διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Στόχος (του Horizon 2020) είναι να διασφαλιστεί το γεγονός ότι η Ευρώπη θα παράγει επιστήμη παγκόσμιας κλάσης, θα απομακρυνθούν τα εμπόδια που υπάρχουν στον τομέα της καινοτομίας και θα διευκολυνθεί η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στη διάχυση της καινοτομίας».
Επιπλέον, υπόσχεται τη «μεταφορά των σπουδαίων ιδεών από το εργαστήριο στην αγορά».3 Παράλληλα, ακολουθώντας κατά γράμμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, προωθείται η δημιουργία του λεγόμενου Ενιαίου Χώρου Ερευνας στην Ευρώπη, με στόχο τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο να μετακινούν τα κεφάλαιά τους από χώρα σε χώρα, την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την αύξηση της διακρατικής κινητικότητας των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν έναν αποτελεσματικότερα οργανωμένο, διαρθρωμένο και ελεγχόμενο ερευνητικό ιστό και σύστημα ροής της χρηματοδότησης της Ερευνας σε επίπεδο ΕΕ όπου θα επιταχύνεται ο κύκλος ανάμεσα στη φάση της παραγωγής του ερευνητικού αποτελέσματος και της παραγωγής και κυκλοφορίας του προϊόντος - εμπορεύματος, στο οποίο έχει ενσωματωθεί το ερευνητικό αποτέλεσμα. Ολα αυτά βεβαίως στο έδαφος των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών που οξύνονται. Τέλος, στο πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ και των στόχων του κεφαλαίου, ως κύριο μέτρο για την ανάπτυξη και την καλύτερη αξιοποίηση της Ερευνας και της Καινοτομίας προβάλλεται και από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η ανάπτυξη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» είτε αυτοτελώς, είτε σε συμπράξεις με κρατικούς ερευνητικούς φορείς.
Σοσιαλισμός για σχεδιασμένη ανάπτυξη της Ερευνας υπέρ του λαού
Ο μόνος τρόπος, ώστε η έρευνα να γίνεται απρόσκοπτα και σχεδιασμένα, χωρίς να περιορίζονται οι τεράστιες δυνατότητές της, είναι να πραγματοποιείται στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας, στο Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό, διότι κίνητρο της Ερευνας και γενικότερα της παραγωγής αποτελεί η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι το ατομικό όφελος και το κέρδος.
Μόνο τότε τα αποτελέσματα της έρευνας μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα για την κάλυψη της εκάστοτε ανάγκης και να μη μένουν απλά στα χαρτιά, ούτε να κατασπαταλώνται κοινωνικοί πόροι, εξαιτίας της αναρχίας που υπάρχει στην καπιταλιστική παραγωγή (και σε αυτόν τον τομέα). Γιατί οι υλικοί όροι με τους οποίους πραγματοποιείται η έρευνα στο Σοσιαλισμό (διάθεση και κατανομή όλων των απαιτούμενων υποδομών, τεχνικών μέσων κ.λπ.) δεν ανήκουν στους καπιταλιστές, αλλά σε όλη την κοινωνία, είναι λαϊκή περιουσία. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ένας κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός για την Ερευνα, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες που υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Τα διάφορα ερευνητικά κέντρα, ινστιτούτα και ιδρύματα που αναπτύσσονται, όχι μόνο δε θα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, αλλά θα συνεργάζονται, έτσι ώστε να επιτυγχάνονται τα βέλτιστα δυνατά αποτελέσματα.
Σε αυτές τις συνθήκες, τα ευρήματα που αφορούν στην πρόληψη θα οδηγήσουν σε μείωση και εξάλειψη πολλών περισσότερων ασθενειών απ' ό,τι σήμερα. Γιατί τα μέτρα πρόληψης δεν αφορούν μόνο τις υπηρεσίες Υγείας, αλλά και μια σειρά άλλους παράγοντες (όπως π.χ. το διαρκές άγχος και η πίεση της σύγχρονης καθημερινότητας υπό το φόβο της ανεργίας - της εντατικοποίησης της εργασίας - των αμέτρητων φόρων, η κακή διατροφή, η έλλειψη άσκησης, η ρύπανση του περιβάλλοντος κ.ο.κ.), τα οποία μόνο μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα μπορούν να αντιμετωπιστούν συνολικά, όπως έχει αποδείξει και η Ιστορία.
Στις κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένες οικονομία και ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει άμεση διασύνδεση των πολλών και διαφορετικών κλάδων που χρειάζεται να αξιοποιηθούν, ώστε να προσεγγιστούν ολόπλευρα τα ζητήματα της Υγείας. Να υπάρχει, για παράδειγμα, άμεση σύνδεση των πανεπιστημίων με τα ερευνητικά κέντρα και τα νοσοκομεία και εν συνεχεία με την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία, η οποία με τη σειρά της θα εξασφαλίζει τα απαραίτητα μέσα (φάρμακα, μηχανήματα κ.λπ.) για παροχές Υγείας υψηλού επιπέδου και δωρεάν για όλο το λαό σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης του συστήματος Υγείας. Μονάχα σε ένα τέτοιο σύστημα η Υγεία δεν θα είναι εμπόρευμα αλλά δωρεάν δικαίωμα όλων.
Η πείρα στον τομέα της Υγείας / Ερευνας από τη Σοβιετική Ενωση ή ακόμη και την Κούβα, η οποία, παρά το μακροχρόνιο εμπάργκο, εξάγει φάρμακα και εμβόλια σε πάνω από 50 χώρες παγκοσμίως4, 5 μάς τροφοδοτεί με αμέτρητα παραδείγματα για τις τεράστιες προόδους που μπορούν να σημειωθούν στο χώρο της Υγείας με τη βοήθεια της Ερευνας, όταν αυτή δεν ελέγχεται από τους επιχειρηματίες, αλλά από το λαό, ώστε τα αποτελέσματά της να αποτελούν κατοχυρωμένο και καθολικό κοινωνικό δικαίωμα.
Για ένα τέτοιο σύστημα, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό, παλεύει το ΚΚΕ με όλες του τις δυνάμεις μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνοικία, στο χώρο της Ερευνας, της Υγείας, στα πανεπιστήμια, στη βιομηχανία, παντού.
Παραπομπές:
3. https://ec.europa.eu/programmes/horizon2020/en/what-horizon-2020
4. Lage A., Nature Immunology, vol. 9, 109-112 (2008)

Στην τελική ευθεία μπαίνει η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς δύο μήνες μετά την κατάθεση του κυβερνητικού σχεδίου, του νόμου - λαιμητόμου, όπως τον αποκάλεσαν οι εργαζόμενοι, μέσα στη βδομάδα αναμένεται η επάνοδος των εκπροσώπων του κουαρτέτου, που μαζί με την κυβέρνηση θα διαμορφώσουν το τελικό νομοσχέδιο.
Ετσι, στο διάστημα που μεσολάβησε και ενώ συνδικάτα, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι οργάνωσαν την πάλη τους με κύριο αίτημα την απόσυρση του σχεδίου, στον αντίποδα πύκνωσαν οι δημόσιες παρεμβάσεις, δηλώσεις και αρθρογραφία στον Τύπο από τους θιασώτες των ανατροπών, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι αυτή η επίθεση δεν προέκυψε ξαφνικά, έχει «ιστορικό βάθος» και κυρίως ξεκάθαρη ταξική στόχευση.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό το επιχείρημα που ανέσυραν ορισμένοι απ' αυτούς. Ο ισχυρισμός, δηλαδή, πως αν είχε εφαρμοστεί πριν 15 χρόνια το λεγόμενο «πακέτο Γιαννίτση», τώρα το Ασφαλιστικό θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, δεν θα βρισκόμασταν μπροστά στα σημερινά «αδιέξοδα».
Βέβαια, όταν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, «ειδικοί» επί της Ασφάλισης και δημοσιολόγοι αναφέρονται στην «άσχημη κατάσταση» και στα «αδιέξοδα» του Ασφαλιστικού, καθόλου δεν εννοούν τη δεινή θέση των συνταξιούχων, τις μίζερες πετσοκομμένες συντάξεις, την αύξηση των ορίων ηλικίας, το στραγγαλισμό των παροχών Υγείας που υπήρχαν πριν 15 χρόνια, αλλά το γεγονός π.χ. ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη βρίσκεται στο 16% του ΑΕΠ, το οποίο θεωρούν «έγκλημα», τις «υψηλές» εργοδοτικές εισφορές που στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις και στην «ανάπτυξη» ή την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με υπέρογκα - κατά την εκτίμησή τους - ποσά.
Διαφωτιστικό παράδειγμα
Το επιχείρημα όμως αυτό, η ανάγκη δηλαδή - όπως ισχυρίζονται - να είχε εφαρμοστεί το «πακέτο Γιαννίτση», είναι διαφωτιστικό από μια άλλη σκοπιά.
Πρώτον, επιβεβαιώνει ότι και το νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των επιστημόνων, δεν προέκυψε εξαιτίας των «ειδικών συνθηκών» που διαμορφώθηκαν στη χώρα μας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως ψευδώς ισχυρίζονται, αλλά απαντά στις βαθύτερες ανάγκες του ίδιου του τρόπου παραγωγής, που βασίζεται στην απόσπαση όσο γίνεται μεγαλύτερου κέρδους από τους πραγματικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Και βέβαια, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, η επιβολή των αντιασφαλιστικών ανατροπών επιταχύνθηκε.
Δεύτερον, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, στην πράξη το «πακέτο Γιαννίτση» σε όλες τις βασικές παραμέτρους του (αύξηση ορίων ηλικίας, επιβολή της 40ετίας για την πλήρη σύνταξη, μείωση συντάξεων, συγχώνευση Ταμείων με μείωση παροχών, αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων) εφαρμόστηκε πέρα για πέρα. Μάλιστα, μέτρα που επιβλήθηκαν τα χρόνια που ακολούθησαν, ξεπέρασαν σε ταξική σκληρότητα σε βάρος των ασφαλισμένων και το «πακέτο Γιαννίτση».
Τρίτον, αν κάτι κατάφεραν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους, ήταν να φρενάρουν, να καθυστερήσουν την επιβολή του πακέτου. Και αυτό είναι στα θετικά του κινήματος. Οι αγώνες, όμως, που έγιναν ολόκληρη τη 15ετία που μεσολάβησε και λόγω του υπάρχοντος συσχετισμού, που έγινε ακόμα χειρότερος σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, αλλά κυρίως εξαιτίας του προσανατολισμού τους, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την επιδείνωση όλων των παραμέτρων της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Βασικό στοιχείο αυτού του προσανατολισμού ήταν το γεγονός ότι κάτω από την επίδραση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τμήματα των εργαζομένων αλλά και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων αποδέχτηκαν ότι το Ασφαλιστικό ήταν ένα ζήτημα «λογιστικό», που μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου» σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, «εξορθολογίζοντας» το σύστημα και παραμερίζοντας «αδικίες» και «υπερβολές»!
Ζήτημα βαθιά ταξικό
Πλευρά αυτής της αντίληψης ήταν η επίλυση του προβλήματος της «βιωσιμότητας», της εξεύρεσης νέων «πόρων» κ.λπ. Κυβερνήσεις, κεφάλαιο και κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός σκόπιμα συσκότισαν την αλήθεια, ότι το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα ταξικό. Οτι όπως ακριβώς και στην περίπτωση των μισθών και του εργατικού εισοδήματος, και η Κοινωνική Ασφάλιση είναι σχέση ταξική.
Κάποιοι, οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες πληρώνουν αλλά δεν απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας τους. Και οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι καρπώνονται τον κοινωνικό πλούτο, ιδιοποιούνται τις εισφορές των ασφαλισμένων, ενθυλακώνουν τα αποθεματικά των Ταμείων, εισφοροδιαφεύγουν, συνεχίζουν στο απυρόβλητο να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους.
Γι' αυτό, το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι: Ποιος θα πληρώσει για την Κοινωνική Ασφάλιση; Οι ασφαλισμένοι ή η εργοδοσία και το κράτος της; Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν κρύβουν ότι η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συντάξεις, οι παροχές Υγείας, η κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου είναι κόστος. Αυτό το κόστος θεωρούν ότι δεν πρέπει να βαρύνει ούτε τις επιχειρήσεις τους, ούτε βέβαια τον κρατικό προϋπολογισμό, από τον οποίο προσδοκούν έμμεσες και άμεσες ενισχύσεις.
Η «βιωσιμότητα» ως πλευρά του δημοσιονομικού προβλήματος
Αν μετά το Μάαστριχτ στα επιχειρήματα υπέρ των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση ήταν πρωτίστως το ζήτημα των «αναλογιστικών ελλειμμάτων» και της ανισορροπίας των συστημάτων λόγω του «δημογραφικού», σε βάθος χρόνου, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, το Ασφαλιστικό συνδέθηκε ευθέως με τη δημοσιονομική κατάσταση των χωρών της ΕΕ.
Η σύνδεση αυτή ήταν η βάση νομιμοποίησης για τη λήψη άμεσων μέτρων σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που είχαν κατοχυρωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Η κατεύθυνση αυτή, μάλιστα, δεν αφορούσε μόνο τη χώρα μας, ούτε χώρες που ήταν σε «προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας», αλλά ολόκληρη την ΕΕ. Ετσι, το 2010, δύο μόλις χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ στην «Πράσινη Βίβλο» για τις συντάξεις καθόριζε τη στρατηγική της για την Ασφάλιση ως εξής:
«Το μέγεθος της επιδείνωσης των δημόσιων οικονομικών εξαιτίας της κρίσης ισοδυναμεί με την εξουδετέρωση 20 ετών δημοσιονομικής εξυγίανσης, πράγμα που σημαίνει ότι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί θα είναι πολύ ισχυροί την επόμενη δεκαετία. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι η κρίση θα ασκήσει περαιτέρω πίεση στη δημόσια συνταξιοδοτική δαπάνη και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, διότι η οικονομική ανάπτυξη αναμένεται σημαντικά χαμηλότερη, ενώ συγχρόνως υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς το πότε θα υπάρξει πλήρης ανάκαμψη».
Ως εκ τούτου, ξεκαθάριζε ότι δεν έφταναν οι μέχρι τότε ανατροπές στα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών της ΕΕ και ζητούσε νέες: «Επειτα από μια δεκαετία μεταρρυθμίσεων που άλλαξαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα των περισσότερων κρατών - μελών, υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της ΕΕ».
Το Φλεβάρη του 2012, η ΕΕ με τη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις υπογράμμιζε: «Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων και των πρακτικών συνταξιοδότησης είναι ουσιαστικής σημασίας για τη βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης της Ευρώπης και πρέπει να γίνουν επειγόντως σε μερικές χώρες, στο πλαίσιο των σημερινών δράσεων για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στα δημόσια οικονομικά.
Δεδομένου ότι οι οικονομίες και οι κοινωνίες των κρατών - μελών γίνονται όλο και πιο αλληλένδετες, η επιτυχία ή η αποτυχία των εθνικών συνταξιοδοτικών πολιτικών και των μεταρρυθμίσεων έχει ακόμη μεγαλύτερες επιπτώσεις πέρα από τα εθνικά σύνορα, ιδίως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (...) Πράγματι, η επιτυχία των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων στα κράτη - μέλη αποτελεί μείζονα καθοριστικό παράγοντα για την εύρυθμη λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης...».
Κατά συνέπεια, οι πρόσφατες δηλώσεις Τόμσεν και Ντάισελμπλουμ, που συνδέουν ευθέως τη δημοσιονομική σταθερότητα με τα νέα μέτρα για το Ασφαλιστικό στη χώρα μας, υπηρετούν αυτή ακριβώς τη στρατηγική, που αφορά την ίδια τη «σταθερότητα» της ΕΕ. Δηλαδή, εκείνη τη «σταθερότητα» που θα επιτρέπει στα ευρωπαϊκά μονοπώλια να γίνονται πιο ισχυρά μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, σε βάρος πάντα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες - μέλη.
Επίθεση χωρίς ημερομηνία λήξης
Η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν θα έχει ημερομηνία λήξης, ούτε στη χώρα μας ούτε στην ΕΕ. Βασική επιδίωξη παραμένει ο στόχος των «καθορισμένων εισφορών» και όχι παροχών, όπως περιγράφτηκε και με το «Πόρισμα της Επιτροπής Σοφών». Πυρήνας του μοντέλου αυτού είναι η υποχρέωση των ασφαλισμένων να πληρώνουν εισφορές αλλά να μην έχουν κατοχυρωμένες παροχές, πέραν της «εθνικής σύνταξης», δηλαδή ενός προνοιακού επιδόματος κάτω ακόμα και από τα επίπεδα της φτώχειας.
Ιδού πώς ο καθηγητής Πλάτων Τήνιος «θεμελίωσε» για λογαριασμό του κεφαλαίου την αναγκαιότητα αυτού του μοντέλου (εφημερίδα «Βήμα» 10/1/2016): «Εχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα 100% δημόσιο, με παραδοσιακού τύπου συντάξεις καθορισμένων παροχών. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνει κάποιος εισφορές τώρα, για να αγοράσει μερίδιο μελλοντικής παραγωγής - μια σύνταξη που ορίζεται ως ποσοστό των μελλοντικών του αποδοχών. Δηλαδή, πριν ακόμα μπουν στα σκαριά οποιαδήποτε σχέδια επενδύσεων, γνωρίζουμε ότι βαθιά στο μέλλον, το 2030 και βάλε, δεσμεύεται προκαταβολικά μεγάλο τμήμα της όποιας παραγωγής υπάρχει τότε, προκειμένου να δοθεί στους συνταξιούχους ως σύνταξη»!
Ξεπερνάμε τον ισχυρισμό ότι δήθεν ο επενδυτής δεσμεύει μέρος της παραγωγής για τις μελλοντικές συντάξεις, αφού στην πραγματικότητα αυτό που δεσμεύεται δεν είναι το κεφάλαιο του καπιταλιστή, ούτε τα κέρδη του, αλλά μέρος του μισθού του εργαζόμενου. Η αξίωση που διατυπώνεται εδώ, είναι ότι ακόμα και γι' αυτό το μέρος που παρακρατείται από το μισθό του εργαζόμενου υπό τη μορφή των εισφορών του για τη μελλοντική σύνταξη, δεν πρέπει να υπάρχει καμία δέσμευση του κράτους ότι θα του αποδοθεί!
Γι' αυτό δεν επιθυμούν το σύστημα των «καθορισμένων παροχών», γι' αυτό ζητάνε την κατάργησή του και την υιοθέτηση του μοντέλου των «καθορισμένων εισφορών». Δηλαδή, ο μισθωτός, ο ασφαλισμένος θα πληρώνει εισφορές, αλλά δεν δίνεται καμία εγγύηση για τις παροχές. Το κεφάλαιο ζητά ένα Ασφαλιστικό όπου το κράτος θα «έχει λυμένα τα χέρια του», δεν θα δεσμεύεται από υποχρεώσεις προς τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Ζητά έτσι να έχει για δική του αξιοποίηση όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι από τον κοινωνικό πλούτο. Είπαμε, οι συντάξεις είναι βάρος, είναι κόστος, το οποίο δεν πρέπει να το επωμίζεται το καπιταλιστικό κράτος...
Το σύστημα των «τριών πυλώνων»
Η κυβερνητική πρόταση κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι ο προθάλαμος του μοντέλου των μη εγγυημένων συντάξεων, που δείχνει το Πόρισμα της «Επιτροπής σοφών».
Η υιοθέτηση της «εθνικής σύνταξης» των 384 ή 360 ευρώ, στην οποία περιορίζεται η κρατική εγγύηση με το κυβερνητικό σχέδιο και οι χαμηλοί συντελεστές υπολογισμού της «ανταποδοτικής σύνταξης», που οδηγούν σε συντάξεις πείνας για τους μελλοντικούς συνταξιούχους, είναι η αντικειμενική βάση για να στηριχτεί το σύστημα των «τριών πυλώνων».
Δηλαδή, το σύστημα εκείνο που θα περιορίζει την κρατική εγγύηση μόνο στα 360-380 ευρώ και που ανοίγει το δρόμο για τη θεσμοθέτηση των επαγγελματικών ταμείων (2ος πυλώνας) και την ιδιωτική ασφάλιση (3ος πυλώνας), για τους οποίους οι ασφαλισμένοι θα καταβάλλουν εισφορές, χωρίς όμως κανείς να τους εγγυάται αν θα πάρουν και τι θα πάρουν στο τέλος του εργασιακού τους βίου.
Με μια κουβέντα, το κεφάλαιο αξιώνει ένα δημόσιο Ασφαλιστικό πτωχοκομείου και οι εισφορές των ασφαλισμένων να πηγαίνουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που θα αναλάβουν να διαχειριστούν τεράστιους πόρους χωρίς όμως να δεσμεύονται για τις συντάξεις που θα αποδίδουν. Ετσι, όλοι οι ασφαλισμένοι και κυρίως οι νέες γενιές θα βρίσκονται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπες με τα αρπακτικά της ιδιωτικής ασφάλισης, αφού το δημόσιο σύστημα θα έχει υποστεί ακόμα ένα συντριπτικό πλήγμα...

Με δοσμένα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι ανατροπές και οι περικοπές στο Ασφαλιστικό θα είναι διαρκείς, σε συνδυασμό με όσα ετοιμάζονται να φέρουν στα Εργασιακά, το Φορολογικό κ.ά. Η επίθεση του κεφαλαίου δεν πρόκειται να σταματήσει με την ψήφιση του «νέου ασφαλιστικού μοντέλου» που προτείνει η κυβέρνηση. Πίσω απ' αυτές τις ανατροπές θα ακολουθήσουν άλλες, αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν σφραγίσουν με τους αγώνες και τη συμμαχία τους τις εξελίξεις, παλεύοντας να δημιουργήσουν ρήγματα και τελικά να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης.


«Τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ τσακώνονται για το παρασκήνιο, ενώ μαζί ψήφισαν μια μεγάλη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού», επισήμανε μεταξύ άλλων ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στην τηλεόραση του «Mega» το πρωί της Κυριακής 28 Φλεβάρη.
Ο κόσμος στενάζει κάτω από τα χαράτσια και τους φόρους και την ίδια ώρα η κυβέρνηση χαρίζει εκατομμύρια σε 270 μεγαλοοφειλέτες, ενώ οι λαϊκές οικογένειες υποχρεώνονται να πληρώσουν πολύ μικρότερα χρέη παρότι δεν έχουν χρήματα.    
Για το Προσφυγικό, κατήγγειλε τις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που υπέγραψε με την ΕΕ συνθήκη εγκλωβισμού 50 χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας, ενώ επανέλαβε τη θέση του ΚΚΕ να διευκολυνθούν οι πρόσφυγες για να πάνε στις χώρες προορισμού τους με απειθαρχία στο Δουβλίνο και τη Συνθήκη Σένγκεν και να τους εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες διέλευσης από τη χώρα μας. 

«Στο προσφυγικό το πιο βρόμικο παιχνίδι δεν το παίζει η Τουρκία, η οποία δεν έχει άλλωστε για σημαία της τις ευρωπαϊκές αξίες. Το παίζουν τώρα η Αυστρία και από την αρχή οι χώρες του Βίζενγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), που έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα κλείσουν τη βαλκανική διαδρομή, πιέζοντας τις αδύναμες μη κοινοτικές χώρες να ορθώσουν συρματοπλέγματα...
Βρόμικο παιχνίδι, όμως, παίζουν κι εκείνες οι χώρες της Ε.Ε. που σφυρίζουν αδιάφορα... Κατόπιν όλων αυτών, η απόφαση της συνόδου κορυφής της προηγούμενης Παρασκευής δεν αξίζει ούτε το χαρτί στο οποίο γράφτηκε». Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η «Αυγή» στις 23/2/2016, κλαίγοντας για τη «χαμένη τιμή» της ΕΕ. Μόνο που τα βαρύγδουπα για ισότιμες σχέσεις, αρχές αλληλεγγύης, ευρωπαϊκές αξίες, με τα οποία συνόδευε αυτήν την εικόνα, είναι για κατανάλωση. Είναι ένα από τα άλλοθι για να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στη διακρατική καπιταλιστική ένωση, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με σκοπό τη στήριξη του κεφαλαίου και της εξουσίας του.
Η πραγματικότητα είναι ότι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη κυριαρχεί η ανισοτιμία γιατί τα κράτη τους αναπτύσσονται -όπως όλα τα καπιταλιστικά κράτη- ανισόμετρα. Με αυτούς τους όρους συμμετέχει η Ελλάδα, η αστική της τάξη και το ξέρει πολύ καλά η κυβέρνηση. Γι' αυτό, άλλωστε, κάθε τρεις και λίγο παρακαλάει την Μέρκελ και τον Ολάντ για την υπόθεση της «αξιολόγησης».

Εικόνα ρωγμών και οξύτατων αντιθέσεων

Η εικόνα και η πραγματικότητα στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης δείχνουν ρωγμές σε συνδυασμό με τις ολοένα ενισχυόμενες φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό των κρατών - μελών, που η αστική προπαγάνδα τις αποκαλεί «ευρωσκεπτικισμό».
Έως τώρα είχαμε το ρήγμα μεταξύ Βορρά - Νότου. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η οξύτατη αντιπαράθεση Γαλλίας - Γερμανίας για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης. Η Γαλλία προτείνει τη δημιουργία «οικονομικής κυβέρνησης στην Ευρωζώνη», με ηγέτη επίτροπο με ευρείες εξουσίες, κοινοβούλιο Ευρωζώνης, υπουργό Οικονομικών με μεγάλο ταμείο που θα προσφέρει πόρους για επενδύσεις στα 19 κράτη της Ευρωζώνης, θα ασχολείται με τις οικονομίες τους γενικότερα, τη διαχείρισή τους στις κρίσεις.
Η Γερμανία απορρίπτει τη γαλλική πρόταση ως μη αξιόπιστη και προτείνει τη συγκρότηση Ανεξάρτητου Δημοσιονομικού Συμβουλίου, που θα κρίνει την πορεία των κρατών - μελών σύμφωνα με το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Εμφανίστηκε επίσης η διεκδίκηση από τη Βρετανία μιας συμφωνίας με μεγαλύτερη χαλάρωση των σχέσεών της με την ΕΕ και ενίσχυση της άσκησης εθνικής πολιτικής, κάτω από την «απειλή» του «Brexit». Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, η Βρετανία εξασφάλισε εξαίρεση από την περαιτέρω πολιτική και οικονομική ενοποίηση, μείωση των ρυθμιστικών βαρών για επιχειρήσεις της, δυνατότητα να μπλοκάρει νομοσχέδια στην Ευρωβουλή κά.
Την ίδια ώρα, η Πολωνία κάνει «ιδιαίτερο παιχνίδι». Προσεταιρίζεται πρώην σοσιαλιστικά κράτη, όπως τα Βαλτικά, πρωτοστάτησε στη ΝΑΤΟική προστασία τους στην ουκρανική κρίση, συντονίζεται στο Μεταναστευτικό με Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία, τώρα βεβαίως η ομάδα αυτών των τεσσάρων κρατών εμφανίζεται ως συμπαγής πόλος του Βίζενγκραντ, που εναντιώνονται στην ΕΕ και στις αποφάσεις της για το Μεταναστευτικό. Ας μην ξεχνάμε ότι το κεφάλαιο στην Πολωνία γέρνει στρατηγικά προς τις ΗΠΑ.
Επίσης, σε κόντρα με τη Γερμανία, με αφορμή το σχέδιο κατασκευής του ρωσικού αγωγού «Nord Stream» (σε αντίθεση με το «πάγωμα» των σχεδίων για τον αγωγό «South Stream»), είναι η Ιταλία, οι επιχειρηματικοί όμιλοι της οποίας ωφελούνται από το Νότιο (South) αγωγό, ενώ από το Βόρειο (Nord) ωφελούνται οι όμιλοι της Γερμανίας. Η Ιταλία ζητά μεγαλύτερη «ευελιξία» στη λειτουργία της ΕΕ. Πρόσφατα μάλιστα δόθηκε στη δημοσιότητα η πρόταση της ιταλικής κυβέρνησης «Για μια κοινή Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την Ανάπτυξη, Θέσεις Εργασίας και τη Σταθερότητα», παρουσιάζοντας θέσεις για τη διακυβέρνηση παρόμοιες με αυτές της γαλλικής κυβέρνησης.
Ένας ακόμη πόλος όμως εμφανίστηκε, αυτός της Αυστρίας. Με αφορμή το Προσφυγικό συγκάλεσε στη Βιέννη διάσκεψη των υπουργών Εσωτερικών και Εξωτερικών των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων με τη συμμετοχή Αλβανίας, Βοσνίας, Βουλγαρίας, Κοσσόβου, Κροατίας, ΠΓΔΜ, Μαυροβουνίου, Σερβίας και Σλοβενίας. Ένα σύνολο χωρών που περιλαμβάνει κράτη της ΕΕ, αλλά όχι της Ευρωζώνης και υπό ένταξη χώρες. Η διάσκεψη εμφανίστηκε ως ένας μοχλός εναντίωσης στην Ελλάδα, η οποία, λένε, δεν μπορεί να προστατέψει τα σύνορα της ΕΕ από τη ροή μεταναστών και προσφύγων, στην ουσία όμως αποτελεί εναντίωση στην πολιτική της Γερμανίας στο Μεταναστευτικό και στην Κομισιόν.
Το ουσιαστικό περιεχόμενο της ενέργειας της αυστριακής κυβέρνησης πρέπει κανείς να το αναζητήσει πίσω από την απάντηση της αυστριακής κυβέρνησης, μέσω του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών, Καρλ Χάιντς Γκρούντμπεκ, στο ερώτημα γιατί δεν συμμετέχει η Ελλάδα στη συνάντηση, ότι «οι συναντήσεις αυτές διεξάγονται μέσα σ' ένα πλαίσιο και με καθορισμένους συμμετέχοντες. Είναι ένα σταθερό σχήμα». Σταθερό σχήμα σε κόντρα με Ευρωζώνη και Γερμανία.

Στην οικονομία η αιτία

Το Προσφυγικό, παρόλο που συνιστά οξυμένο και σοβαρό πρόβλημα, δεν αποτελεί την κυρίως αιτία αυτών των αντιπαραθέσεων. Το πρόβλημα βρίσκεται αρχικά στην οικονομία, στην προσπάθεια αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, της εξόδου απ' αυτή, στην εξασφάλιση μιας σταθερής ανάκαμψης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αυστριακή κυβέρνηση, που εναντιώνεται στην Ελλάδα, είχε εκδηλώσει τη συμπαράστασή της στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στη Γερμανία και την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική στην Ευρωζώνη.
Επομένως, τις οξύτατες αντιθέσεις δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε έξω από το πεδίο της οικονομίας. Έξω από τους ανταγωνισμούς στην υπεράσπιση των ιδιαίτερων συμφερόντων των μονοπωλίων κάθε κράτους - μέλους της Ευρωζώνης και της ΕΕ από τις κυβερνήσεις τους, στο πλαίσιο και των διεθνών μονοπωλιακών ανταγωνισμών και των αρνητικών εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία.
Η οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης προβλέπεται να αναπτυχθεί, αλλά τα στοιχεία δεν δείχνουν δυναμική ανάπτυξη. Δεν έχουν σχέση μόνο με τους κινδύνους από την επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας και άλλων αναδυόμενων, την κρίση στη Ρωσία και τη Βραζιλία, αλλά και με την κατάσταση στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης και των κρατών - μελών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΔΝΤ ζητά πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης.
Οι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις είναι του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με αυτές, προβλέπεται ανάπτυξη για την Ευρωζώνη 1,4% από 1,8% που προέβλεπε πριν και για τη Γερμανία 1,3% από 1,8%. Το 2015 έκλεισε με περιορισμένους ρυθμούς (1,5% το 2015 έναντι 0,9% το 2014). Ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία παραμένουν οξυμένες διαφορές ως προς τη δημοσιονομική τους κατάσταση: Πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών 8,6% στη Γερμανία, ενώ έλλειμμα 1,5% στη Γαλλία, οριακό δημοσιονομικό πλεόνασμα στη Γερμανία, ενώ δημοσιονομικό έλλειμμα 3,4% στη Γαλλία. Αυτά οξύνουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις.
Η γερμανική κυβέρνηση προβλέπει ανάπτυξη για το 2016 στη Γερμανία 1,7%, ενώ προέβλεπε 1,8%. Στη Γερμανία μειώθηκε η παραγωγή επενδυτικών εμπορευμάτων 3,3% το Νοέμβρη 2015, σε σχέση με αύξηση 2,5% τον Οκτώβρη, ενώ η μεταποιητική παραγωγή υποχώρησε κατά 0,8%. Επίσης, κατά 1,2% μειώθηκε το Δεκέμβρη η βιομηχανική παραγωγή. Την ίδια ώρα, προβλήματα εμφανίζει το τραπεζικό της σύστημα. Για παράδειγμα, η μετοχή της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας «Deutsche Bank» έχει πτώση κατά 39% από τις αρχές του 2016.
Σύμφωνα με την Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας (Δεκέμβρης 2015), η οικονομία θα αναπτυχθεί κατά 1,4% το 2016 και κατά 1,6% το 2017, ρυθμός που είναι κατά πολύ χαμηλότερος από το 1,8% και 1,9% που προβλέπονταν πριν από έξι μήνες. Ταυτόχρονα, η γαλλική Κεντρική Τράπεζα εκτιμά την ανάπτυξη για το 2015 στο 1,2%. Η βιομηχανική παραγωγή στη Γαλλία μειώθηκε το Νοέμβρη του 2015 κατά 0,9% μετά από την άνοδο του Οκτώβρη, ενώ κατά 1,6% έπεσε το Δεκέμβρη.
Σε ετήσιο επίπεδο, η ανάπτυξη της ιταλικής οικονομίας διαμορφώθηκε στο 1% του ΑΕΠ το 2015. Οι αδύναμες επιδόσεις της Ιταλίας εδράζονται στη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής. Σημαντική πτώση εμφάνισαν οι βιομηχανικές παραγγελίες το Δεκέμβρη 2015, κατά 2,8%, έναντι του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Οι βιομηχανικές πωλήσεις μειώθηκαν κατά 3% σε σχέση με το Δεκέμβρη 2014 και κατά 1,6% συγκριτικά με το Νοέμβρη του 2015. Αύξηση παρουσίασε το δημόσιο χρέος της Ιταλίας το 2015, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Ιταλίας, κατά 33,8 δισεκατομμύρια ευρώ.
Το Δεκέμβρη 2015 η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης το 2016 στην Αυστρία 1,9%, υψηλότερο από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, το 1,7%. Εκτιμούσε ακόμη ότι το 2015 η αυστριακή οικονομία θα παρουσιάσει ανάπτυξη μόνο 0,7%, συνεχίζοντας για τέταρτη φορά στο ρυθμό των τελευταίων τριών ετών, που ήταν κάτω από το 1%, ενώ πιο πριν παρουσίαζε μεγαλύτερη ανάπτυξη. Τα παραπάνω στοιχεία, δηλαδή η ισχνή ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων, δεν μπορεί να στηρίξουν τις προβλέψεις για ρυθμούς μεγαλύτερους από την Ευρωζώνη.
Στα μέσα Φλεβάρη ο οίκος αξιολόγησης «Fitch» προχώρησε στην υποβάθμιση του αξιόχρεου της Αυστρίας, από την άριστη αξιολόγηση «ΑΑΑ» σε «ΑΑ+», μια βαθμίδα χαμηλότερα. Ως αιτία της υποβάθμισης η «Fitch» αναφέρει κυρίως ότι το χρέος της χώρας, που αναμένεται να αγγίξει το 89% του ΑΕΠ, είναι υψηλότερο όλων των χωρών με άριστη αξιολόγηση -πλην των ΗΠΑ- και παρόμοιο με εκείνο της Βρετανίας, η οποία αξιολογείται επίσης με ΑΑ+. Το Σύμφωνο Σταθερότητας απαιτεί χρέος στο 60% του ΑΕΠ. Οι δυσκολίες της αυστριακής οικονομίας είναι η βάση αντιπαράθεσης με τη Γερμανία και την Κομισιόν, στην Ευρωζώνη. Έτσι, βρήκε αφορμή για να προσεταιριστεί τα Βαλκάνια ως οικονομικό χώρο για επενδύσεις των μονοπωλίων της. Να ένας ουσιαστικός παράγοντας για κόντρα και με τη Γερμανία και με την Ελλάδα. Μένει να δούμε την παραπέρα εξέλιξη, γιατί για τα Βαλκάνια ενδιαφέρονται και η Ρωσία και οι ΗΠΑ.

Ενοποίηση και ανταγωνισμός

Οι ρωγμές, λοιπόν, που εμφανίζονται αποτελούν αντανάκλαση της αβέβαιης εξέλιξης της οικονομίας. Η καπιταλιστική ενοποίηση συνοδεύεται από το αντίθετό της, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και στις δοσμένες συνθήκες προκαλεί φυγόκεντρες τάσεις. Σ' αυτήν την κατεύθυνση επιδρούν και οι αντιθέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας.
Όποια και αν είναι η εξέλιξη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, θα γίνονται ολοένα και πιο αντεργατικές, αντιλαϊκές, αντιδραστικές, μιας και η εκμετάλλευση θα βαθαίνει, θα ενισχύεται. Επομένως, ο δρόμος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είναι η οργάνωση της συμμαχίας τους και της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης τους για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για να βάλουν την οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των αναγκών τους.

1. Η απροσδόκητη αποφυλάκιση Ρουπακιά μάς ξάφνιασε, μας έπιασε απροετοίμαστους. Δεν φτάνει η πνευματική ενότητα απέναντι στους νεοναζί, χρειάζονται πράξεις. Ναι, υπάρχει θέμα στην κοινωνία μας για το πώς προσλαμβάνουμε αυτό που ονομάζεται «αντικειμενική πραγματικότητα». Αναρωτιέμαι πόσο η δολοφονία του Φύσσα έχει καταφέρει να επηρεάσει στο ελάχιστο πολιτικά τον καθένα μας.
2. Η γέρικη δημοκρατία μας με την ανοχή της απέναντι στους χρυσαυγίτες κατάφερε να τους αποχαλινώσει. Αν την ενδιέφερε, όπως διατείνεται, θα τους είχε θέσει εκτός νόμου. Οι χρυσαυγίτες κωλυσιεργούσαν στη δίκη και αλώνιζαν μέσα στην κοινωνία με τις ασχήμιες τους. Οι περισσότεροι δεν πατούσαν το πόδι τους στο δικαστήριο και όσοι το έκαναν είχαν μπει στο ρόλο του ήρωα μάρτυρα. Την κατάσταση δυσκολεύουν και οι λεγόμενες δυνάμεις Ασφαλείας, που είναι φίλα προσκείμενες στη Χρυσή Αυγή, όπως η ΔΙΑΣ, σύμφωνα με την καταγραφή της κάλπης. Οσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν, ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι.

3. Φταίμε. Ακόμα και όταν είδαν τα τάγματα εφόδου στους δρόμους, οι πολίτες δεν αντέδρασαν, πιστοί στη συνήθειά τους να κλείνουν τα μάτια. Ακολούθησαν οι ξυλοδαρμοί των αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας τόσο σε δημόσια θέα όσο και στα σκοτεινά, τους οποίους πάλι έβλεπαν οι πολίτες από τις τηλεοράσεις. Ηταν ζήτημα χρόνου η Χρυσή Αυτή να κάνει ένα θεαματικό χτύπημα, για να αποδείξει ότι κανείς δεν μπορεί να της θέσει όρια προς γνώση και συμμόρφωση. Είναι λυπηρό ότι έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος για να ανοίξει ένας διάλογος μέσα στην κοινωνία, που κι αυτός ωστόσο ξέπεσε σε φλύαρους συναισθηματισμούς.

4. Η κατακερματισμένη κοινωνία μάς βοηθά να κατανοήσουμε πως μόνο στις δυνάμεις μας μπορούμε να στηριχτούμε, κυρίως απέναντι στο φαινόμενο του νεοναζισμού. Από σεβασμό στην ίδια τη ζωή, οφείλουμε να μη δείξουμε κανένα έλεος, αποκαλύπτοντας διαρκώς τόσο τα δεινά που προκαλούν όσο και την πηγή της προέλευσής τους. Μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, δεν αισθάνομαι ούτε για μια στιγμή αλληλέγγυος με όσα κορόιδα παπαγαλίζουν περί δημοκρατικών δικαιωμάτων, ούτε με τους ελευθεριακούς αστούς που κρύβονται μέχρι να χρησιμοποιήσουν τους χρυσαυγίτες για ίδιον όφελος.

5. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πρεσβεία στην οποία θα αφήνουμε ατελέσφορα διαβήματα ή διαμαρτυρίες. Ούτε παίζουμε μαζί της προσφέροντας ανταλλάγματα, εξαιτίας των συνεχόμενων προκλήσεων που είναι η διασκέδαση των χαβαλέδων χρυσαυγιτών, για να μη συγκρουστεί μαζί τους η κυβέρνηση. Πρόκειται για δημόσιο κίνδυνο που οι μικροαστοί αυτής της χώρας τους έδωσαν κάθισμα στο κοινοβούλιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής κάνει τα πάντα για να κρύψει το παρελθόν της. Ποτέ άλλοτε άνθρωποι δεν έθαψαν όπως όπως τα σύμβολά τους που είχαν αποτυπώσει με τατουάζ στο σώμα τους. Ποτέ άλλοτε δεν αρνήθηκαν τα λόγια, τις πράξεις και τα γραπτά τους. Μόνοι τους προσπάθησαν να κάνουν μια πλαστική εγχείρηση, ελπίζοντας ότι δεν θα τους αναγνωρίσουμε.

6. Δεν έχει καμία σημασία αν, λόγω της στιγμιαίας παράλυσης της Δικαιοσύνης και ενός νόμου επίμονου, ο δολοφόνος είναι ελεύθερος. Η συγκρατημένη πίκρα και αμηχανία μπροστά στον δολοφονημένο Φύσσα να γίνουν έμπρακτη σκληρή καταγγελία και να αποτελέσει η δίκη, έστω και τώρα, την αρχή για το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής. Η Δικαιοσύνη οφείλει να καταλάβει ότι δεν πρόκειται για μια ακόμη δίκη ρουτίνας ούτε για αστυνομικό μυθιστόρημα προς τέρψιν των μικροαστών, αλλά για εγκληματική οργάνωση.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από την 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ
Η ΚΕ του ΚΚΕ, ολόκληρο το Κόμμα και η ΚΝΕ, τιμάμε φέτος τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).
Το 1946 ήταν η χρονιά κατά την οποία συντελέστηκαν σημαντικά γεγονότα, άμεσα συναρτημένα με τη δημιουργία του ΔΣΕ, όπως:
  • Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12 - 15 Φλεβάρη 1946), που άρχισε ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12 Φλεβάρη 1945). Η 2η Ολομέλεια, έστω και με αντιφάσεις, ήταν εκείνη που αποφάσισε τη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα.
  • Η επίθεση ομάδας ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μάρτη 1946, ανήμερα των βουλευτικών εκλογών.
  • Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών (28 Οκτώβρη 1946), που είναι ουσιαστικά η ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ. Η επίσημη μετονομασία έγινε στις 27 Δεκέμβρη 1946, με την έκδοση της Διαταγής του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, η οποία όρισε την «ονομασία των ανταρτικών Σωμάτων σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΟΣ».
Η 70ή επέτειος βρίσκει το ΚΚΕ να διεξάγει σταθερά και αποφασιστικά τον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τη συμμαχία τους και για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα στις συνθήκες της αντεπανάστασης, που επικράτησε την περίοδο 1989 - 1991, αλλά και της σημερινής βαθιάς κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες στην πάλη. Επιδρούν παραλυτικά, αλλά και αποπροσανατολιστικά στις διαθέσεις των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, παρότι η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η συντονισμένη εκδήλωσή της παγκοσμίως το 2008, τα ασταθή βήματα ανάκαμψης και η εκδήλωση αλλεπάλληλων κρισιακών φαινομένων στη συνέχεια, αποκαλύπτουν το αδιέξοδο του καπιταλισμού, τον ιστορικά παρωχημένο χαρακτήρα του.
Σε αυτόν τον αρνητικό, για το κομμουνιστικό κίνημα και τους λαούς, πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα, το ΚΚΕ έδωσε και δίνει σκληρές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, ανασυγκροτημένο ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, έχοντας διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική στις σύγχρονες συνθήκες και έχοντας ενισχύσει τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά του.
Το ΚΚΕ έχει απλώσει τις πιο βαθιές ρίζες του στο λαό πρωταρχικά με τους σκληρούς ταξικούς αγώνες πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ιδιαίτερα με τους αιματηρούς αγώνες του σε όλη τη δεκαετία του 1940, όπου περίοπτη θέση κατέχουν εκείνοι και εκείνες που έπεσαν στα βουνά, στα εκτελεστικά αποσπάσματα (Γουδή, Παύλου Μελά κα), στις φυλακές (Αίγινας κά), στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Μακρόνησος κά), στους τόπους εξορίας.
Όλοι αυτοί οι αγώνες, ιδιαίτερα ο ταξικός αγώνας του ΔΣΕ, αποτέλεσαν παράγοντα μεγάλης δύναμης και συνειδητοποίησης της κομμουνιστικής ευθύνης, ώστε το ΚΚΕ να σταθεί όρθιο κατά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991, να αντλήσει δυνάμεις, για να διατηρήσει την ιστορική του συνέχεια, να αντιμετωπίσει την επίθεση διάλυσής του από το φραξιονιστικό οπορτουνισμό, που είχε συνενωθεί με τις άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου».
Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ έχει την πεποίθηση ότι πραγματική και ουσιαστική τιμή στην Ιστορία του ΔΣΕ και γενικότερα στην ηρωική εκατοντάχρονη πορεία του ως Κομμουνιστικού Κόμματος, αποτελούν τόσο η διδαχή από αυτήν, όσο και η εξαγωγή συμπερασμάτων που ισχυροποιούν την ταξική πάλη σήμερα, τον αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ακριβώς γι' αυτό, η κριτική μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα της λαθολογίας, αλλά και του οπορτουνιστικού εξωραϊσμού, που αρνείται να βγάλει συμπεράσματα από το ιστορικό παρελθόν.
Η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έχει αποτελέσει για το Κόμμα μας πολύτιμο εφόδιο, για τη διαμόρφωση της στρατηγικής του. Γνώμονα αποτελεί η επιστημονική ανάλυση της καπιταλιστικής πραγματικότητας, που είναι και εγγύηση για να μην οδηγεί η χρονική απόσταση από τα ιστορικά γεγονότα στην εκ του ασφαλούς κριτική, σε απόσπαση από το σύνολο των παραγόντων που τα διαμόρφωσαν.
Το ΚΚΕ δεν κρύβει τις αδυναμίες του υποκειμενικού παράγοντα που επέδρασαν αρνητικά στην έκβαση της πάλης του ΔΣΕ. Θεωρεί άστοχη και αποπροσανατολιστική, και προπαντός αντιεπιστημονική, την απόδοση σε αντικειμενικές αιτίες όλων των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν, τον εξωραϊσμό της πολιτικής του και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης.
Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα.
Το ΚΚΕ είναι περήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες.
Διδάσκουν, φρονηματίζουν και διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά η δράση και η αυτοθυσία των δεκάδων χιλιάδων νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, των τραυματιών, των φυλακισμένων για τη δράση τους στις γραμμές του και για την υπόθεσή του και όλων εκείνων που τίμησαν τα όπλα του αγώνα του στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά. Στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν νεολαίοι, οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ) και την ΕΠΟΝ, αποτελώντας περίπου το 80% της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ.
Το ΚΚΕ τιμά όλους εκείνους και εκείνες που πολέμησαν ηρωικά, στο Γράμμο και στο Βίτσι, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο, στη Μακεδονία και στη Θράκη, στην Κρήτη, στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, παντού όπου βρόντηξε «ο Όλυμπος και πάλι».
Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων («δεξιών» και «κεντρώων»), με το κράτος τους και με τις συμμαχικές τους δυνάμεις, τα καπιταλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία μάχη του Γράμμου, ο ΔΣΕ παρέταξε περίπου 12.500 μαχητές και μαχήτριες με ελαφρύ οπλισμό, ενώ ο κυβερνητικός στρατός υπολογίζεται ότι παρέταξε πάνω από 100.000 άνδρες, διαθέτοντας ακόμα 120 πυροβόλα, πολλά θωρακισμένα και το σύνολο της αεροπορίας. Αυτή η άνιση ταξική αναμέτρηση καθιστά ακόμα μεγαλύτερη την ηθική και πολιτική αξία, την παρακαταθήκη του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός. Στηρίχτηκε στην οργανωτική - πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα στην Κατοχή και το Δεκέμβρη 1944. Η ΕΑΜική Αντίσταση στην Κατοχή και η κρίσιμη αντικειμενικά ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη είχαν αφήσει μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά στη λαϊκή συνείδηση, στις μορφές οργάνωσης και πάλης.
Μεγάλη δύναμη του ΔΣΕ αποτέλεσαν οι δεσμοί του με το λαό, ιδιαίτερα στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας. Οι φτωχές λαϊκές μάζες ήταν εκείνες που τροφοδότησαν τον ΔΣΕ με κάθε είδους βοήθεια, έμψυχο δυναμικό, τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής. Στον ΔΣΕ και στους λαογέννητους θεσμούς οργάνωσης της κοινωνικοπολιτικής ζωής (Λαϊκά Συμβούλια, Λαϊκή Πολιτοφυλακή, Λαϊκά Δικαστήρια), στους χώρους που επικράτησε ο ΔΣΕ, βρήκαν το συμπαραστάτη και τη δύναμη που αντιμετώπιζε πλήθος λαϊκών προβλημάτων, όπως την προστασία των παιδιών τους με τη σωτηρία τους από τους βομβαρδισμούς και τον εξανδραποδισμό, τη μόρφωσή τους με την ίδρυση σχολείων. Γι' αυτούς τους λόγους, το αστικό κράτος προχώρησε στην αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων από τα χωριά τους, εκείνους που φαρισαϊκά ονόμασε «ανταρτόπληκτους», προκειμένου να απομονωθεί ο ΔΣΕ από βασικές πηγές της δύναμής του.
Στον αντίποδα του αστικού στρατού, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΔΣΕ ήταν ο αγώνας του για το δίκιο του λαού, η αυταπάρνηση και η συνειδητή πειθαρχία. Συνδύαζε τη μαχητική εφαρμογή των διαταγών με τη δημοκρατία των συνελεύσεων σε διάφορες βαθμίδες του, όπου ασκούνταν κριτική των κατώτερων ιεραρχικά προς τους ανώτερους και αντιστρόφως, γινόταν εκτίμηση των πολεμικών επιχειρήσεων με πνεύμα αυτοκριτικής στάσης.
Ο ΔΣΕ ανέδειξε χιλιάδες στρατιωτικούς ηγέτες σε όλες τις βαθμίδες του, όπως οι: Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής), Χαρίλαος Φλωράκης (Γιώτης), Νίκος Τριανταφύλλου, Στέφανος Γκιουζέλης, Πάνος Ζάρας, Κώστας Καραγιώργης, Γιάννης Ποδιάς, Κώστας Κολιγιάννης (Αρβανίτης), Θανάσης Γκένιος (Λασσάνης), Παντελής Βαϊνάς, Γιώργος Ηλιάδης (Σοφιανός), Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας), Τάσος Πέτσας, Ρώμας Πέτσος, Γιώργης Βόγιας (Καρτσιώτης), Αντώνης Αγγελούλης (Βρατσάνος), Κοσμάς Σπανός (Αμύντας), Γιώργος Γιαννούλης, Θωμάς Πάλας (Κόζιακας), Δημήτρης Γιαννακούρας (Πέρδικας), Πολυχρόνης Βάης (Αχιλλέας Πετρίτης), Ηλίας Αλευράς, Κώστας Ξυδέας, Μιχάλης Παπαδάμος (Φεραίος), Μανώλης Σταθάκης, Αρίστος Καμαρινός, Κώστας Τσολάκης, Θύμιος Καψής (Ανάποδος), Γιώργος Γιαννούλης, Γιώργος Γεωργιάδης, Φώτης Σγούρος, Γεράσιμος Γρηγοράτος (Αστραπόγιαννος).
Στην ανάδειξη στρατιωτικών στελεχών υπογραμμίζεται ο ρόλος των Σχολών Αξιωματικών του ΔΣΕ, που επιπλέον συνέβαλαν στην ανάπτυξη και στη μαχητική του ικανότητα.
Στον ΔΣΕ υπηρέτησαν και αξιωματικοί που προέρχονταν από τον αστικό στρατό, όπως οι: Γιάννης Μαλαγάρης, Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης), Γιάννης Κιλισμανής, Στέφανος Παπαγιάννης, Κώστας Κανελλόπουλος, Παύλος Τομπουλίδης, Νίκος Τερζόγλου (Πύραυλος), Θόδωρος Καλλίνος (Αμάρμπεης), Κώστας Μπασακίδης, Χρήστος Στεφόπουλος, Δημήτρης Τσιτσιπής, Θεοδόσης Ζέρβας, Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιώργος Καλλιανέσης (Μεσσήνης), Γιάννης Μανιάς, Δημήτρης Κούκουρας, Θύμιος Ζούλας, Γιώργος Κατεμής, Κώστας Αντωνόπουλος (Κρόνος), Αλέκος Παπαγεωργίου, Γιώργος Κονταλώνης.
Αποφασιστικός παράγοντας στη λειτουργία του, στην εμψύχωση των μαχητών και μαχητριών του, στη διαπαιδαγώγηση και στην πολιτική στάση τους απέναντι στον άμαχο πληθυσμό, αλλά και στους φαντάρους του αστικού στρατού, ήταν ο ρόλος των Πολιτικών Επιτρόπων.
Αναδείχτηκαν πολλοί Πολιτικοί Επίτροποι. Ενδεικτικά αναφέρονται οι: Νίκος Μπελογιάννης, Γιάννης Σαλάς, Βαγγέλης Ρογκάκος, Γιώργης Ερυθριάδης (Πετρής), Μήτσος Βαμβακάς, Λεωνίδας Στρίγκος, Νίκος Κανακαρίδης (Λάμπρος), Κώστας Λουλές, Κώστας Λαουτάρης, Γιώργος Κλαΐνος, Νιόνιος Τραϊφόρος, Παναγιώτης Υφαντής (Ηρακλής), Κώστας Καρκάνης (Τάκης), Νίκος Κλιάφας, Πέτρος Ιωσηφίδης, Σόνια Ελευθεριάδου, Ροΐδης Μιχαλάκης, Κατίνα - Τσβέτα Ανδρεοπούλου, Ελευθερία Ιωαννίδου, Κοσμάς Μπουκοβίνας, Λυδία Καλαϊτζίδου, Ασπασία Δασκαλοπούλου, Αντώνης Αντωνιάδης (Σίμος), Αριστείδης Θεοχάρης, Χρυσούλα Γκόγκογλου, Γιάννα Τρικαλινού, Μανώλης Φραγκιαδάκης, Μαρία Βέλιου (Παρασκευούλα), Δημήτρης Κύρλας, Μελπομένη Δημανοπούλου, Αθανασία Καλαϊτζίδου.
Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά στον ΔΣΕ υπηρέτησε το στρατιωτικοπολιτικό στόχο του.
Αξιόλογη ήταν η εκδοτική δραστηριότητα. Εκδίδονταν τα έντυπα: «Εξόρμηση», «Προς τη Νίκη», «Δημοκρατικός Στρατός», «Νέος Μαχητής», «Αγροτικός Αγώνας», «Μαχήτρια», «Αγωνίστρια», «Παρτιζάνα» και άλλα. Πέρα από το κεντρικό τυπογραφείο του ΔΣΕ, κάθε Αρχηγείο Μεραρχίας έβγαζε καθημερινό δελτίο ειδήσεων και την εφημερίδα του. Ξεχωριστές εφημερίδες εκδίδονταν στη γλώσσα των Σλαβομακεδόνων, αλλά και των Μουσουλμάνων της Θράκης.
Εξάλλου, την περίοδο αυτή, κυκλοφορούσαν παράνομα: Στην Αθήνα και τον Πειραιά, ο «Ριζοσπάστης». Στη Θεσσαλονίκη, η «Λαϊκή Φωνή». Στο Βόλο, η «Λευτεριά». Στη Λάρισα, η «Λαϊκή Φωνή». Παράνομες κομματικές εφημερίδες κυκλοφορούσαν και σε άλλες περιοχές, όπως ο «Μωρηάς» στην Πελοπόννησο, οι «Γκιναίοι» στη Σάμο κά.
Επίσης, συγκροτήθηκε το εκδοτικό «Ελεύθερη Ελλάδα», που εξέδωσε εκατοντάδες βιβλία σε χιλιάδες αντίτυπα.
Από τον Ιούλη του 1947 εξέπεμπε αρχικά από το Βελιγράδι και στη συνέχεια από το Βουκουρέστι ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα», με κομματική υπεύθυνη την Αφροδίτη Νοδάρα (Ελένη Μακρή), συντάκτες τους Γιώργη Αγγουράκη (Αλέκος Ψηλορείτης), Περικλή Καλοδίκη, Δημήτρη Χατζή, Μαριάννα Βεάκη και εκφωνητές τους Τάκη Λειβαδά και Γιάννα Καλοδίκη.
Η διαφώτιση εκφράστηκε και με ιδεολογικά μαθήματα, διαλέξεις και ομιλίες στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, που επικεντρώνονταν στην ανύψωση του ηθικού, αλλά και στην ενημέρωση για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και τα καθήκοντα του ΔΣΕ. Ακόμα, πραγματοποιούνταν μαθήματα για το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ.
Στα χωριά και τις πόλεις, τμήματα του ΔΣΕ σκορπούσαν έντυπο υλικό ή το τοιχοκολλούσαν. Αξιοποιήθηκαν και οι τηλεβόες, με τους οποίους τα τμήματα του ΔΣΕ απευθύνονταν και στους στρατιώτες του αστικού στρατού, καλώντας τους να μην πολεμούν ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.
Όποτε επέτρεπαν οι συνθήκες, ειδικότερα στις επετείους, στα διάφορα τμήματα του ΔΣΕ, αλλά και στις ελεύθερες περιοχές, διοργανώνονταν ψυχαγωγικές βραδιές με θεατρικά σκετς, απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια. Είχαν οργανωθεί θίασος και κινηματογραφικό συνεργείο.
Για την οργάνωση και τη διεξαγωγή της πολιτικής διαφώτισης είχε συγκροτηθεί Γραφείο Διαφώτισης στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Στην κεντρική διαφώτιση συμμετείχαν, ανάμεσα σε άλλους, οι: Τάκης Μαμάτσης, Παναγιώτης Μαυρομάτης, Ζήνων Ζορζοβίλης, Παρίσης Αγγελίδης, Βάσος Γεωργίου, Νίκος Σιμιτζής, Πασχάλης Πασχαλέφσκι, Απόστολος Σπήλιος.
Σημαντική ήταν η συμμετοχή των γυναικών στη δράση του ΔΣΕ, οι οποίες αποτελούσαν περίπου το 1/4 της συνολικής του δύναμης. 
Χίλιες είκοσι επτά (1.027) γυναίκες αναδείχτηκαν στο βαθμό του αξιωματικού και υπαξιωματικού του ΔΣΕ.
Στα τέλη του 1948, πάνω από το 20% της σύνθεσης των λαϊκών οργάνων ήταν γυναίκες.
Στις τότε συνθήκες της Ελλάδας, αλλά και ευρύτερα, όπου κυριαρχούσε η αντιδραστική αντίληψη για την κατωτερότητα του γυναικείου φύλου και όπου η ανισοτιμία της γυναίκας ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη (δεν είχε ακόμα ούτε δικαίωμα ψήφου), ο ΔΣΕ εξύψωσε την εργάτρια και την κοπέλα του χωριού σε πρωταγωνίστρια των πολιτικών εξελίξεων, που άνοιγε το δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Η γυναίκα στον ΔΣΕ αποδείχθηκε ισάξια με τον άνδρα συναγωνιστή της. Σε αυτό συνέβαλε η ειδική δουλειά για τις γυναίκες που γινόταν στις γραμμές του ΔΣΕ και εκφράστηκε με τη δημιουργία της «Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών», της οποίας πρόεδρος ήταν αρχικά η Χρύσα Χατζηβασιλείου και στη συνέχεια η Ρούλα Κουκούλου.
Οι γυναίκες στον ΔΣΕ προκαλούσαν δέος στον πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο αστικό ανδρικό στρατό. Ο «δοξασμένος» ελληνικός - αγγλικός - αμερικανικός στρατός ένιωθε ταπεινωμένος, όταν οι γυναίκες του ΔΣΕ, μαζί με τους άνδρες, κέρδιζαν μάχες κλονίζοντας το ηθικό του. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες προσέφεραν στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή και στα μετόπισθεν του εχθρού, με το σκόρπισμα προκηρύξεων, τη μετάδοση ειδήσεων, την οργάνωση λαϊκών διαμαρτυριών, αλλά και ως σύνδεσμοι ή συγκεντρώνοντας πληροφορίες.
Ο ΔΣΕ ανέδειξε χιλιάδες ηρωίδες, απλές μαχήτριες ή και με την ευθύνη του στρατιωτικού διοικητή και του Πολιτικού Επιτρόπου. Από τις φωτεινές μορφές των γυναικών μαχητριών είναι αδύνατο να ξεχωριστεί μία, γιατί οι φαινομενικά ξεχωριστές ιστορίες αίματος, αυτοθυσίας, πίστης στα ιδανικά, ενώνονται σε μία ενιαία ιστορία, εκείνη των χιλιάδων ανδρών και γυναικών που τίμησαν το ΚΚΕ, στρατεύτηκαν στον ΔΣΕ, έζησαν και θυσιάστηκαν ηρωικά για το λαό.
Εκπρόσωποί τους στα βουνά και στις πόλεις οι τιμημένες νεκρές ηρωίδες του ΚΚΕ: Ειρήνη - Μίρκα Γκίνη, Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, Αθηνά Μπενέκου, Βαγγελιώ Κλάδου, Μαρία Μποράκη, Μαρία Λιουδάκη, Αντζουλέτα Μερκούρη, Διονυσία Γρηγοράτου, Ελένη Οικονόμου, Ιορδάνα Σλατνίκου, Γερμανία Παΐκου, Τασία Κωνσταντινίδου, Ελένη Χρόνη, Περιστέρα Βλάχου, Πολυξένη Κανονίδου, Κούλα Ελευθεριάδου, Ισμήνη Σιδηροπούλου, η τσιγγάνα Μαγδαληνή Παναγιωτίδου και χιλιάδες άλλες.
Αναντικατάστατη υπήρξε στον αγώνα του ΔΣΕ η συμβολή της Υγειονομικής Υπηρεσίας του. Στην αρχή της οργάνωσής της στερούνταν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και τα πιο στοιχειώδη μέσα. Χρησιμοποιούνταν πανιά και πουκάμισα για γάζες, ενώ για βαμβάκι αυτό που έβγαζε ο λαός των χωριών απ' τα μαξιλάρια και τα παπλώματά του.
Με την ακούραστη προσπάθεια μαχητών και υποστηρικτών του ΔΣΕ χτίστηκαν νοσοκομεία, το μεγαλύτερο στην Άσπρη Πέτρα του Γράμμου, καθώς και στην περιοχή των Πρεσπών, στον Ταΰγετο, στο Βίτσι, στα Ψιανά, στο Ζαγόρι, στη Σπινάσα και σε πολλές ακόμα περιοχές. Χτίστηκαν θάλαμοι ακόμα και με κορμούς δέντρων.
Παράλληλα, αντιμετωπίστηκε, όσο αυτό ήταν δυνατό, η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, με την οργάνωση Σχολών. Από τη Σχολή Μεσαίων Υγειονομικών Στελεχών του ΔΣΕ αποφοίτησαν συνολικά 152 και ονομάστηκαν Ανθυπολοχαγοί της Υγειονομικής Υπηρεσίας. Αργότερα, ακολούθησε νέα σειρά με άλλους 75. Από τη Σχολή Νοσοκόμων αποφοίτησαν πάνω από 300 άντρες και γυναίκες.
Στην οργάνωση και λειτουργία της Υγειονομικής Υπηρεσίας του ΔΣΕ είχαν αποφασιστική συμβολή οι γιατροί και ορισμένοι φοιτητές Ιατρικής. Ανάμεσά τους ο καθηγητής της Ιατρικής Πέτρος Κόκκαλης, οι γιατροί Γιώργος Τζαμαλούκας, Νώντας Σακελλαρίου, Νίκος Κοκουλιός ή Παλιούρας (χρονικά ο πρώτος γιατρός στον ΔΣΕ), Γιώργος Νεδέλκος, Τάκης Σκύφτης, Βασίλης Δαδαλιάρης, Αυγή Κτενά, Καίτη Νικολέττου - Γκιζέλη, Καίτη Ποτήρη, Βασιλική Κριτσίκη, η φοιτήτρια Πάτρα Μονά ή Σπέγγου. Συνέβαλαν, επίσης, εθελοντές γιατροί από άλλες χώρες, όπως ο Ούγγρος γιατρός Τιμπόρ, αλλά και γιατροί του αστικού στρατού που προσχώρησαν στον ΔΣΕ, όπως ο Παναγιώτης Πετρόπουλος.
Οι λιγοστοί γιατροί, με τη βοήθεια του υγειονομικού και άλλου προσωπικού, παρά τις τρομακτικές ελλείψεις, την πλήρη απουσία των κατάλληλων συνθηκών που απαιτούσε το έργο τους, επιτέλεσαν άθλους, διεξάγοντας μια συνεχή πάλη ενάντια στο θάνατο. Κατάφεραν να περιθάλψουν και να σώσουν τη ζωή χιλιάδων μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. Μόνο στο χώρο Γράμμου - Βίτσι περιέθαλψαν συνολικά περί τους 12.000 μαχητές και μαχήτριες.
Όσα κατόρθωσαν οι γιατροί και οι υγειονομικοί του ΔΣΕ πήγαζαν απ' την πίστη στο δίκιο του αγώνα του. Πολλοί θυσιάστηκαν, ιδιαίτερα από τους τραυματιοφορείς, που μεγάλος αριθμός τους ήταν γυναίκες, αλλά και γιατροί.
Ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ συμμετείχαν και άνθρωποι των επιστημών, των Γραμμάτων και των Τεχνών, όπως οι λογοτέχνες Δημήτρης Χατζής, Φώτης Αγγουλές, Γιώργης Σεβαστίκογλου, Τάκης Αδάμος, Γιώργης Λαμπρινός, Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αλέξης Πάρνης, Νίκος Κυτόπουλος, Κώστας Πουρνάρας (Μπόσης), Άνθος Φιλήτας (Άνθιμος Χατζηανθίμου), Βασίλης Πηγής, Νίκος Παπανδρέου, ο ιστορικός Γιώργης Ζωίδης, ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας, ο οπερατέρ και φωτογράφος Απόστολος Μουσούρης, οι ηθοποιοί Γιάννης Βεάκης, Αντώνης Γιαννίδης, οι εικαστικοί Γιώργος Δήμου, Γιώργος Γούλας και άλλοι.
Στάθηκαν δίπλα και βοήθησαν τον ΔΣΕ από χώρες του εξωτερικού όπου βρίσκονταν, ο γλύπτης Μέμος Μακρής, ο φιλόλογος Γιώργης Αθανασιάδης, οι λογοτέχνες Έλλη Αλεξίου, Μέλπω Αξιώτη, Θεοδόσης Πιερίδης, Έλλη Λαμπρίδη, Θράσος Καστανάκης και πολλοί ακόμα.
Στο πλευρό του ΔΣΕ βρίσκονταν από κάθε μετερίζι, όπως αυτό των εξοριών, των φυλακών, των διώξεων ή άλλο, ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, μια πλειάδα συγγραφέων και ποιητών, όπως οι Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Άγγελος Σικελιανός, Τάσος Λειβαδίτης, Θέμος Κορνάρος, Κώστας Γιαννόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Μανώλης Αναγνωστάκης, Βικτωρία Θεοδώρου, Διδώ Σωτηρίου, Ανδρέας Φραγκιάς, Μιχάλης Κατσαρός, Στρατής Δούκας, Γιώργος Κοτζιούλας, Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Καρούζος, Νίκος Καββαδίας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Καλατζής (Θεσσαλός), Άλκη Ζέη, Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο χαράκτης Α. Τάσσος, οι εικαστικοί Γιώργης Φαρσακίδης, Γιάννης Στεφανίδης, Βάλιας Σεμερτζίδης, Βασίλης Αρμάος, Δημήτρης Γιολδάσης, Θωμάς Μώλος, Χρήστος Δαγκλής, Βασίλης Βλασίδης, Βάσω Κατράκη, Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη, ο μουσικοκριτικός Φοίβος Ανωγειανάκης, ο μουσικοσυνθέτης Αλέκος Ξένος, ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, ο καθηγητής πανεπιστημίου Γιάννης Ιμβριώτης, η παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη, ο κριτικός τέχνης Μάρκος Αυγέρης, οι ιστορικοί Γιάννης Κορδάτος και Δημήτρης Φωτιάδης, οι ηθοποιοί Μάνος Κατράκης, Αλέκα Παΐζη, Τζαβαλάς Καρούσος, Τίτος Βανδής, Ασπασία Παπαθανασίου, Ολυμπία Παπαδούκα, Μαλαίνα Ανουσάκη, Αργυρώ Βόκοβιτς, Καίτη Ντιριντάουα, Ταϋγέτη, Νίκος Φέρμας, Γιώργος Γιολάσης, Κώστας Μπαλαδήμας, η ηθοποιός και λογοτέχνης Ζωρζ Σαρή, ο στιχουργός Κώστας Βίρβος, ο μουσικοσυνθέτης Θόδωρος Δερβενιώτης και πολλοί άλλοι.
Επίσης, χιλιάδες αγωνιστές, στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καιρών, γράφοντας ποιήματα ή εκφράζοντας το λαϊκό αγώνα μέσα από τη ζωγραφική και τα σκίτσα.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ενέπνευσε και ξένους ποιητές παγκόσμιας εμβέλειας, όπως τον Ναζίμ Χικμέτ, τον Πάμπλο Νερούντα, τον Πωλ Ελυάρ και άλλους.
Και σήμερα ο αγώνας του ΔΣΕ πολλούς εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο και όσους συμβιβάζονται μαζί του. Η αστική τάξη και αυτοί που εμπλέκονται στους μηχανισμούς της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του ΔΣΕ.
Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος - ποιον», για την εξουσία. Τον πολεμούν, γιατί έχουν κάθε συμφέρον να αποκρύπτουν από το λαό την πηγή κάθε αδικίας, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Έχουν συμφέρον να παρεμποδίζουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από το να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.
Τα περί «ξενοκίνητων ΕΑΜοβούλγαρων» και «κομμουνιστοσυμμοριτών», των περασμένων δεκαετιών, αναπαράγονται και πάλι από τη φασιστική Χρυσή Αυγή, συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγονται από όλους εκείνους που έχουν ίνδαλμα τους ταγματασφαλίτες και τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, θεωρία τους τη ρατσιστική «φυλετική καθαρότητα» και πρακτική τους τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον του λαού και των αγωνιστών του.
Από κοντά και όσοι αναποδογυρίζουν την Ιστορία μέσα από την «αναθεώρησή» της και την προβολή της ανιστόρητης, αντιεπιστημονικής και αντικομμουνιστικής θεωρίας των «δύο άκρων», για να καταλήξουν στην ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, του Χίτλερ με τον Στάλιν, ο οποίος ηγήθηκε ενός τιτάνιου αγώνα για τη συντριβή του ναζιστικού τέρατος. Σε αυτόν τον αγώνα, η Σοβιετική Ένωση προσέφερε 20.000.000 νεκρούς και περίπου 10.000.000 ανάπηρους και τραυματίες.
Η λαθολογία, το δήθεν μάταιο του αγώνα, το ιδεολόγημα ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης ήταν τυχοδιωκτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ και προσωπικά του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και ο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός αποτελούν συστατικά στοιχεία της αστικής προπαγάνδας, τα οποία αναπαράγονται και από τον οπορτουνισμό, στις διάφορες παραλλαγές του και ως προς τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ, αλλά και ως προς τη δράση του ΚΚΕ.
Και ο οπορτουνισμός συγκαλύπτει τη βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς, τα όργανα εξουσίας. Συγκαλύπτει και την πολύμορφη βία που ασκούν οι καπιταλιστές κατά των εργατών και των εργατριών, των εργαζομένων μισθωτών στους τόπους δουλειάς.
Τέτοιες τοποθετήσεις δείχνουν πως οι υποστηρικτές τους τάσσονται στην πραγματικότητα υπέρ της αντιδραστικής και ανορθολογικής θεωρίας του «τέλους της Ιστορίας», σε πείσμα αυτού που επιβεβαιώθηκε χιλιάδες φορές ότι η ιστορική εξέλιξη διέπεται από τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης.
Κάθε εργάτης και εργάτρια, κάθε νέα και νέος, που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το δίκιο του εκμεταλλευτή, μπορεί και έχει κάθε συμφέρον να αντιληφθεί, με τη συμβολή του ΚΚΕ, την αιτία και το στόχο της ιδεολογικής επίθεσης των άμεσων ή έμμεσων απολογητών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τις παραλλαγές, με τις οποίες εκφράζονται η αντίθεση στον αγώνα του ΔΣΕ, η συκοφάντηση και η παραποίησή του, η στρατηγική είναι ενιαία: Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν ανήμπορα μπροστά στις συνέπειες των αντιφάσεων, της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού ή να αρκεστούν στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν «διόρθωσής» του.
Καμιά συκοφαντική, αντικομμουνιστική και οπορτουνιστική επίθεση δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα του ΚΚΕ, τον αγώνα του ΔΣΕ, τη λεβεντιά και το ήθος του. Είναι χρέος μας να διαδοθεί περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Ο ΔΣΕ διεξήγε έναν αγώνα αναγκαίο.
Η αστική πλευρά είχε κατά πολύ χάσει τη δυνατότητα χειραγώγησης της λαϊκής πλειονότητας. Έφερε το βαθύ στίγμα, είτε της συνεργασίας με τους κατακτητές, είτε της φυγής, είτε της αποχής από τον απελευθερωτικό αγώνα. Αντίθετα, το ΚΚΕ, ως καρδιά του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της λαϊκής ένοπλης πάλης στα χρόνια της Κατοχής, είχε κερδίσει το μεγαλύτερο τμήμα του λαού. Αντικειμενικά, είχε αλλάξει ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική μαζί με τα λαϊκά στρώματα.
Ο εγκλωβισμός του ΚΚΕ και των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στο Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (1943), στις Συμφωνίες του Λιβάνου (1944) και της Καζέρτας (1944), η ήττα του Δεκέμβρη 1944, καθώς και η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν είχαν επιφέρει την επιδιωκόμενη από τις αστικές δυνάμεις αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε δικό τους όφελος, παρά και την ορισμένη ανασυγκρότηση του αστικού κράτους που πέτυχαν μετά το Δεκέμβρη, κυρίως χάρη στη στήριξη της Μ. Βρετανίας.
Αντικειμενικά, μετά την απελευθέρωση οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι τελείως αβάσιμος ο ισχυρισμός, που μέχρι και σήμερα προβάλλεται, ότι αν είχε τηρήσει και η αστική πλευρά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θα μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα μια κατά βάση ομαλή δημοκρατική εξέλιξη.
Το ίδιο αβάσιμος και εκ του πονηρού, με στόχο αποκλειστικά το ΚΚΕ, είναι και ο ισχυρισμός ότι το ΚΚΕ και ο λαός θα είχαν όφελος, εάν το ΕΑΜ έπαιρνε μέρος στις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μάρτη 1946.
Οι διωγμοί χιλιάδων ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών, που αναγκάστηκαν να βγουν στα βουνά και άλλοι να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς (Μπούλκες και αλλού), η αθώωση και οργανική ενσωμάτωση των ταγματασφαλιτών και όλων των υπόλοιπων δοσιλογικών οργανώσεων στους ένοπλους και διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, η παρουσία χιλιάδων του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα και μετά το 1945, όλα αυτά και άλλα μαζί αποτελούσαν όρους για την καπιταλιστική ανασύνταξη και ανασυγκρότηση, μετά από τις μεγάλες καταστροφές του πολέμου, τη «μαύρη» αγορά και τις άλλες συνέπειες.
Δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η κατάσταση είχε διαμορφωθεί σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.
Οργίαζαν οι συμμορίες των Σούρλα, Κατσαρέα, Μαγγανά, Τσαούς Αντών, της «Χ» και δεκάδων άλλων σε όλο τον ελλαδικό χώρο, συνεργατών των κατακτητών και πληρωμένων δολοφόνων, που τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί είχαν υπό την προστασία τους, με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.
Σε αυτές τις συνθήκες και με νοθευμένους τους εκλογικούς καταλόγους πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές της 31ης Μάρτη 1946.
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στις εκλογές του 1946 θα αποτελούσε νομιμοποίηση μιας βαθύτατα αντιλαϊκής κατάστασης και θα καλλιεργούσε αυταπάτες ότι ήταν δυνατό, μέσω των εκλογών, να ανατραπεί η προδιαγεγραμμένη στρατηγική των εγχώριων και ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων να τσακίσουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, θα αποδεκάτιζε αμαχητί το λαϊκό κίνημα.
Παράλληλα, μετά τις εκλογές της 31ης Μάρτη 1946 και το νόθο δημοψήφισμα της 1ης Σεπτέμβρη 1946 για την επιστροφή του βασιλιά, η κρατική καταστολή θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο με το Γ΄ Ψήφισμα (1946), τον Α.Ν. 509/1947 «διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος» κά.
Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Ο ΔΣΕ απέδειξε ότι τα λάθη του ΚΚΕ δεν οφείλονταν σε πρόθεση συμβιβασμού και ενσωμάτωσης. Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας διεθνιστικός. Το ΚΚΕ, στις συνθήκες που διαμόρφωσε ο λόγος του Τσόρτσιλ στο Φούλτον περί «σιδηρού παραπετάσματος» (Μάρτης 1946), το Δόγμα Τρούμαν (1947), το Σχέδιο Μάρσαλ (1947) και η ίδρυση του ΝΑΤΟ (Απρίλης 1949), εκπλήρωσε και αυτήν τη φορά στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τεράστιες θυσίες και με τρόπο μοναδικό στον καπιταλιστικό ευρωπαϊκό χώρο.
Η μεγάλη διεθνιστική προσφορά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ αποδεικνύεται και μόνο από το γεγονός ότι υποχρέωσαν τις δύο πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ, να έχουν στραμμένη ενεργά την προσοχή τους στο ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την εγχώρια αστική τάξη, για να σταθεί στα πόδια της και να εμπλέκονται κυρίαρχα στις υποθέσεις της, διοικητικά και πολιτικά, για να θωρακιστεί το κράτος της.
Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946 - 1949.
Το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα Μπολσεβίκων (ΚΚΣΕ) και άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, στάθηκαν δίπλα στο ΚΚΕ και βοήθησαν τον αγώνα του ΔΣΕ με πολλούς τρόπους, καθώς και για την αντιμετώπιση των συνεπειών της συντεταγμένης υποχώρησης των δυνάμεων του ΔΣΕ μετά την τελευταία μάχη στο Γράμμο. Υποδέχτηκαν και φιλοξένησαν 25.000 παιδιά (που κυριολεκτικά σώθηκαν από την πείνα, τους βομβαρδισμούς και τα «αναμορφωτήρια» της βασίλισσας Φρειδερίκης). Στη συνέχεια, υποδέχτηκαν δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, που βρήκαν στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θερμή φιλοξενία, εργασία, μόρφωση και πολιτισμό, ασφάλεια για τους ίδιους και τις νεότερες γενιές των πολιτικών προσφύγων.
Σημαντική ήταν η διεθνής αλληλεγγύη προς τον ΔΣΕ που αναπτύχθηκε από δυνάμεις του εργατικού - λαϊκού, του κομμουνιστικού κινήματος, σε καπιταλιστικές χώρες. Μία από τις πολλές εκφράσεις της αποτέλεσε η επίσκεψη γαλλικής αντιπροσωπείας στην Ελεύθερη Ελλάδα και στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ το 1949, που συμπεριλάμβανε τον μεγάλο ποιητή Πωλ Ελυάρ.
Αυτές οι ενέργειες αποτέλεσαν έκφραση διεθνιστικής αλληλεγγύης και συμπαράστασης, έστω και διαβαθμισμένης ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε, αναπτύχθηκε και έδρασε αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που η λήξη του συνοδεύτηκε από μεταστροφή στη διάταξη των διεθνών καπιταλιστικών συμμαχιών. Παρά τη σημαντική αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και την Ασία υπέρ των κομμουνιστικών δυνάμεων, αυτός παρέμενε υπέρ του καπιταλισμού, με επίκεντρο τις ΗΠΑ. Μάλιστα, ενίσχυε τις θέσεις του, περνώντας σε φάση ανασυγκρότησης, κήρυξης του «ψυχρού πολέμου» και προσπάθειας διάβρωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας.
Σε αυτές τις συνθήκες, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, πρωταρχικά η Σοβιετική Ένωση και τα Κομμουνιστικά Κόμματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεν κράτησε σε όλη την περίοδο του αγώνα του ΔΣΕ την ίδια στάση αναφορικά με τη γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα.
Η διαφοροποιημένη στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας σχετιζόταν με το πώς εκτιμούσαν τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς των πρώην συμμάχων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρίως των ΗΠΑ, απέναντι στις υπό διαμόρφωση εργατικές - λαϊκές εξουσίες των βαλκανικών χωρών και των άλλων χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Σε πρώτη φάση, θεωρούσαν ότι η γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα μπορούσε να λειτουργήσει ως αφορμή παγκόσμιας σύρραξης, την οποία επεδίωκαν να αποτρέψουν. Στη συνέχεια, με την παραπέρα σκλήρυνση της στάσης των ΗΠΑ, μέσω του Δόγματος Τρούμαν και του Σχεδίου Μάρσαλ, η γενίκευση της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα είχε τη σύμφωνη γνώμη τους, δίχως όμως να συνοδεύεται και από την ανάλογη βοήθεια.
Το ζήτημα της στάσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στον ΔΣΕ θα διαφωτιστεί πλήρως με την πρόσβαση στο αναγκαίο και άγνωστο ακόμα αρχειακό υλικό.
Η όξυνση της ταξικής πάλης σε διεθνές επίπεδο δεν βρήκε ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά προετοιμασμένο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπου επιπλέον στις γραμμές του διεξαγόταν έντονη διαπάλη.
Η απόσπαση 8 χωρών από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά το 1945 (Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, ΛΔ Γερμανίας, Γιουγκοσλαβία) δεν συνιστά επιβεβαίωση της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτές τις χώρες βάρυνε ο καθοριστικός απελευθερωτικός ρόλος του Κόκκινου Στρατού και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο γενικότερος ισχυροποιημένος ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης.
Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στις χώρες όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα βρίσκονταν στην εξουσία ή στην πάλη για την εξουσία, συνέχιζαν να κυριαρχούν οι αντιφάσεις της στρατηγικής του, που είχαν εκφραστεί και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πρωταρχικό ήταν ότι δεν εκτιμήθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ως ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών κρατών και δεν είχε διακηρυχτεί ως κοινός στρατηγικός στόχος η πάλη για την έξοδο από τον πόλεμο με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Ο αγώνας του ΔΣΕ βρέθηκε εκείνη την περίοδο υπό την επίδραση των αντιφάσεων και αδυναμιών της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, άρα και του ΚΚΕ. Το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να βγάλει σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΕΑΜικού κινήματος στην Κατοχή (Συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας, πολιτική της «εθνικής ενότητας») και το Δεκέμβρη 1944. Η πολιτική διακυβέρνηση, που ονομαζόταν «Λαοκρατική» στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και θεωρούνταν μεταβατική προς το σοσιαλισμό, αποτελούσε ουτοπία.
Παρ' όλα αυτά, υπήρχε δυνατότητα ο ΔΣΕ να νικήσει, με την προϋπόθεση ότι το ΚΚΕ θα επέφερε την αναγκαία αλλαγή στη στρατηγική του μέσα στο 1946 και θα οργάνωνε αποφασιστικά την ένοπλη λαϊκή πάλη και εξέγερση, με επίκεντρο τις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και άλλες). Το 1946, ο αστικός στρατός δεν είχε ακόμα αναδιοργανωθεί και μέσα στις γραμμές του υπήρχαν πολλές οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το ίδιο διάστημα, παρέμεναν ελεύθεροι πολλές χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες, ενώ το αστικό κράτος δεν είχε ακόμα ερημώσει τα χωριά.
Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ, αν και δεν συνταυτίστηκε με τη θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Στάλιν, Δημητρώφ κά) υπέρ της συμμετοχής του ΕΑΜ στις εκλογές του 1946, δεν προχώρησε έγκαιρα και αποφασιστικά στην οργάνωση της γενικευμένης ένοπλης εξέγερσης.
Στη συνέχεια το ΚΚΕ, έχοντας καθαρό ότι η ένοπλη πάλη δεν γινόταν να παραμένει ως δευτερεύον μέσον πίεσης για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» (αυτό επιβεβαίωναν και τα γεγονότα), προσπαθούσε να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα. Όμως, ο χρόνος κυλούσε σε βάρος της τελικής αναμέτρησης, της αποτελεσματικότητας του ΔΣΕ. Μέτρησε και στο πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ.
Εβδομήντα χρόνια μετά, το αστικό πολιτικό σύστημα επιχειρεί να αναμορφωθεί, προκειμένου να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, να εκτονώσει την αγανάκτησή του από τον πόλεμο ενάντια στις ανάγκες, αλλά και κατακτήσεις του, που διεξάγουν η καπιταλιστική τάξη και η εξουσία της, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που κινείται στη γραμμή των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η Ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση, όποια ονομασία και αν έχει και οποιοδήποτε κόμμα και αν συμμετέχει σε αυτήν, εφόσον η πολιτική εξουσία, τα μέσα παραγωγής και όλος ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, εφόσον η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ, έμπειρο και διδαγμένο, φιλοδοξεί και μπορεί να γίνει ο φάρος της νέας και νικηφόρας ταξικής αναμέτρησης για το σοσιαλισμό, που είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός.
Αθήνα, Φλεβάρης 2016
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ 

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget