01/22/17
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Από παλιότερη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά στο Κόσσοβο
Ετοιμη να αναλάβει ρόλο για διάφορες «διευθετήσεις» στα Βαλκάνια εμφανίζεται η ελληνική κυβέρνηση, διεκδικώντας, άλλωστε, τέτοιο πόστο στο σχετικό καταμερισμό εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ. Με βασική έγνοια της, βέβαια, την εδραίωση και παραπέρα προώθηση των θέσεων ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων στη Βαλκανική και με στόχο, ανάμεσα στα άλλα, την «ανάκτηση του χαμένου εδάφους» κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, στον ανταγωνισμό της με άλλα κεφάλαια στην περιοχή.
Διόλου τυχαία, και σε απότοκο της τέτοιας πρεμούρας, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, συνδύασε πρόσφατα σε δηλώσεις του από τη Γενεύη, όπου βρισκόταν μετέχοντας στα παζάρια για το πώς θα προχωρήσουν νέα διχοτομικά σχέδια για τη νήσο, το Κυπριακό με τα Βαλκάνια. Εδειξε και με αυτόν τον τρόπο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της κυβέρνησης για την ευρύτερη περιοχή.
Συγκεκριμένα, παραλλήλισε τη στάση που κρατάει η κυβέρνηση στο Κυπριακό, απέναντι στην Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους, με τον τρόπο που χειρίζεται τις διαφορές της με την Αλβανία και τα Σκόπια. Είπε ο Ν. Κοτζιάς: «Το λέω αυτό, γιατί με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε τα θέματα που συνδέονται με τους βόρειους γείτονές μας, τα Σκόπια και την Αλβανία, αφού έχουμε μακρόχρονες στρατηγικές και έχουμε θέσει θέματα στην ημερήσια διάταξη (...) Θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα που ήταν αδρανή, γιατί τα αδρανή προβλήματα συσσωρεύουν και άλλα προβλήματα, δεν λύνουν ζητήματα. Πρέπει - εφόσον η θέλησή μας και η γνώση μας υπάρχει - να στρέψουμε την ελληνική διπλωματία ακόμα περισσότερο προς τους σχεδιασμούς του μέλλοντος».
Αυτή η πρεμούρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να αναλάβει «ρόλους» στο πλαίσιο της προώθησης των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή και αξιοποιώντας το «χαρτί» της συμμετοχής της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που και άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής βρίσκονται σε πορεία ένταξης, αποτυπώνεται και στην προώθηση π.χ. των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με τα Σκόπια, για την ανάπτυξη δικτύων Ενέργειας, μεταφοράς, διαμετακόμισης, που θα προσθέσουν κι άλλα κέρδη στα κεφάλαια των δύο μερών.
Προοπτικές που σε μια πορεία «ξαναζεσταίνουν» και «παλιές φιλίες» ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, όπως δείχνουν και οι δηλώσεις εσχάτως της σερβικής ηγεσίας που δηλώνει «μετανιωμένη» επειδή αναγνώρισε την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία». Ούτε περνά απαρατήρητο ότι λίγο μετά τις τέτοιες δηλώσεις, από το Μέγαρο Μαξίμου ανακοινώθηκε ότι στις 30 Γενάρη ο Ελληνας πρωθυπουργός θα επισκεφθεί το Βελιγράδι, όπου θα συναντηθεί με την πολιτική ηγεσία της χώρας.
Φυσικά, τα τέτοια σχέδια περνάνε μέσα από αντιφατικές σχέσεις συνεργασίας και ανταγωνισμών, ενώ διέπονται από τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και τα σχέδια των καπιταλιστικών κρατών στην περιοχή, όσο και ισχυρότερων καπιταλιστικών δυνάμεων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων που παρεμβαίνουν.
Ανεξαρτήτως, για παράδειγμα, του τι λέει ο Ελληνας ΥΠΕΞ, η αλβανική πλευρά συνεχίζει να «σηκώνει» θέματα όπως αυτό των λεγόμενων Τσάμηδων, με τις πλάτες μάλιστα του αρμόδιου κοινοτικού επιτρόπου, για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Γ. Χαν, ο οποίος μιλούσε πρόσφατα για «επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων (σ.σ. μεταξύ Αθήνας και Τιράνων). Σε αυτά περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και τοτσαμικό ζήτημα».

Για την υφαλοκρηπίδα θυμίζουμε ότι η Αλβανία χαρακτήρισε μονομερή κίνηση της Ελλάδας την «Ανακοίνωση» της ελληνικής κυβέρνησης, με αριθμό 2014/C 400/03, για προκήρυξη «οικοπέδων» προς έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει οριστική συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας, ΑλβανίαςΙταλίας, αλλά και ότι οι γεωγραφικές συντεταγμένες του «Οικοπέδου 1» (ΒΔ της Κέρκυρας), που προκήρυξε η Ελλάδα για έρευνες, εισέρχονται εντός αλβανικών χωρικών υδάτων...

ΝΑΤΟική αποστολή στο Κοσσυφοπέδιο
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ανταγωνισμών που ξεδιπλώνονται στα Βαλκάνια, ιδιαίτερη σημασία έχει και μια ματιά στις θέσεις που κατέχει ή που προωθεί στην περιοχή το «σιδερένιο χέρι» των ευρωατλαντικών μονοπωλίων, το ΝΑΤΟ. Ιδιαίτερα, μάλιστα, στο φως των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου του ΝΑΤΟ που ακριβώς περιγράφει το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας για τη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, στον ανταγωνισμό βέβαια για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και δικτύων διαμετακόμισης.
Κατ' αρχάς, βασικό προπύργιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή ήταν και είναι η Ελλάδα, με όλες τις κυβερνήσεις, φυσικά και την τωρινή, σταθερά ενταγμένες στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, με σημαντικές βάσεις και υποδομές, όπως η Σούδα, το Ακτιο, το ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη κ.ά.
Στο προτεκτοράτο του Κοσσόβου, με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και τον παραπέρα διαμελισμό της, το ΝΑΤΟ εδραίωσε την παρουσία του μέσω της ΝΑΤΟικής στρατιωτικής δύναμης KFOR.
Στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, η παρουσία ΝΑΤΟικών δυνάμεων έρχεται μέσα από την ανάπτυξη εκεί της στρατιωτικής επιχείρησης «ασφαλείας» της ΕΕ, ALTHEA.
Στη Σερβία, και καθώς η σερβική αστική τάξη έχει βάλει πλώρη, σε πρώτη φάση, για πλήρη εναρμόνισή της με τα ευρωατλαντικά πρότυπα, όλο και πιο συχνά τελευταία αντιπροσωπείες ανώτερων ΝΑΤΟικών αξιωματούχων μεταβαίνουν στο Βελιγράδι, για συζητήσεις με Σέρβους ανώτατους στρατιωτικούς πάνω στην παραπέρα προώθηση της μεταξύ τους «συνεργασίας» τα επόμενα χρόνια.
Στην Αλβανία, αντίστοιχα, η εκεί αλβανική τάξη πέρα από την προθυμία της να φιλοξενήσει ΝΑΤΟικές αντιπροσωπείες, φρουρές και ασκήσεις, φροντίζει να μετάσχει σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις και αποστολές. Τελευταίο τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ένταξη του αλβανικού σκάφους «ORINOΚU» στη ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2, η οποία περιπολεί στο Αιγαίο με πρόσχημα το Προσφυγικό, στην πράξη ελέγχοντας τον πλου ρωσικών πολεμικών πλοίων προς τη Συρία.
Το Μαυροβούνιο προαλείφεται για να γίνει το 29ο κράτος - μέλος της λυκοσυμμαχίας, με την ένταξή του στους κόλπους της να σηματοδοτεί το παραπέρα σφίξιμο της ΝΑΤΟικής τανάλιας στην Αδριατική και την Κεντρική Μεσόγειο.
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί, στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, η Βουλγαρία, όπως και η αποστολή της Αθήνας στον τέτοιο καταμερισμό εντός της λυκοσυμμαχίας, να συνδράμει στρατιωτικά τη Σόφια, που υπολείπεται ακόμα σύγχρονων αεροσκαφών, τουλάχιστον τέτοιων που να ανταποκρίνονται στα πρότυπα και τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Τι σημαίνει στην πράξη; Στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για διασυνοριακές επιχειρήσεις εναέριας επιτήρησης, η οποία υπογράφτηκε το Μάρτη του 2014, λέγεται ότι τουλάχιστον μία φορά ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν από εδώ για να αναχαιτίσουν αεροσκάφη «αγνώστων ιχνών» (σ.σ. «φωτογραφίζεται» η Ρωσία) που εισήλθαν στο βουλγαρικό FIR χωρίς να καταθέσουν σχέδια πτήσης. Οπως έλεγαν, άλλωστε, αρμόδιοι παράγοντες κατά την υπογραφή της συμφωνίας, επρόκειτο για «ενοποίηση των διασυνοριακών επιχειρήσεων». Αναλυτές εξηγούσαν από τότε ότι ελληνικά μαχητικά θα αναλαμβάνουν αποστολές αναγνώρισης και αναχαίτισης αεροσκαφών «αγνώστων ιχνών» τα οποία εισέρχονται στο βουλγαρικό FIR.

Αντίστοιχα, στη Ρουμανία, όπως αποφασίστηκε και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη στη Βαρσοβία, συγκροτείται πολυεθνική ταξιαρχία, με άμεση υποστήριξη από Βουλγαρία, για τον έλεγχο στη Μαύρη Θάλασσα. Η ίδια Σύνοδος αποφάσισε, εξάλλου, την ολοκλήρωση της εγκατάστασης και τη λειτουργία της λεγόμενης «Πυραυλικής Ασπίδας» με βάσεις στη Ρουμανία, στην Πολωνία, με τη ναυτική στήριξη και γενικότερες υποδομές που συνδέονται με τη χρήση πυρηνικών όπλων στην προοπτική μιας καταστροφικής για τους λαούς αναμέτρησης με τη Ρωσία.

Το τρένο που δημιούργησε την τελευταία ένταση ανάμεσα σε Σερβία και Κοσσυφοπέδιο
Το τελευταίο περιστατικό με το σερβικό τρένο στο Κοσσυφοπέδιο δείχνει πόσο εύκολο είναι να «ξανανάψει το φιτίλι»
Ανεβαίνει και πάλι το «θερμόμετρο» της έντασης στα Βαλκάνια, με τελευταίο περιστατικό τη διαμάχη Σερβίας - Κοσσόβου, με αφορμή την απαγόρευση πριν από μια βδομάδα της διέλευσης ενός σερβικού τρένου προς στην πόλη Κοσόβσκα Μιτρόβιτσα, όπου ζουν Σέρβοι στο βόρειο τμήμα του ευρωΝΑΤΟικού προτεκτοράτου του Κοσσόβου, στο οποίο τρένο σε κάποια βαγόνια του είχε γραφτεί το σύνθημα «το Κόσσοβο είναι Σερβία». Αξιοποιώντας το γεγονός, ο Πρόεδρος του Κοσσόβου, Χασίμ Θάτσι, πρώην επικεφαλής του ΟΥΤΣΕΚΑ, υποστήριξε αμέσως ότι επιχειρείται μια ανάλογη κατάσταση όπως «η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία».
Τους τόνους ανέβασε ιδιαίτερα και ο Πρόεδρος της Σερβίας, Τόμισλαβ Νίκολιτς, που απείλησε να στείλει στρατό στο Κοσσυφοπέδιο «σε περίπτωση που οι αρχές των Κοσσοβάρων Αλβανών εξακολουθήσουν να εμποδίζουν τη διέλευση της σερβικής αμαξοστοιχίας ή χύσουν αίμα Σέρβων»... Θύμισε, δε, ότι η Σερβία διατηρεί το δικαίωμα ανάπτυξης έως 1.000 στρατιωτών στο Κοσσυφοπέδιο, βάσει της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αναφέρει την περιοχή ως «αναπόσπαστο τμήμα της σερβικής επικράτειας», αλλά δεν ασκεί το δικαίωμά της κατόπιν συμφωνίας ότι δεν θα αναπτυχθούν Κοσσοβάροι Αλβανοί αστυνομικοί στο βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου. Ανέβασε ακόμη περισσότερο τους τόνους, λέγοντας πως «εάν η σερβική κυβέρνηση δεν πάρει αντίποινα, ειδικά σε περίπτωση που χυθεί αίμα Σέρβων», τότε αυτός θα παραιτηθεί και μαζί με τους γιους του θα πάρουν τα όπλα.
Απαντώντας δε στις προκλητικές δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού, Εντι Ράμα, ότι «οι Σέρβοι μπορούν να επισκεφθούν το Κοσσυφοπέδιο μόνο σαν τουρίστες», σημείωσε ότι «υπό καμία πίεση οι Σέρβοι δεν θα αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου».
Κομμάτι ενός ευρύτερου «παζλ»
Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά γεγονότων του τελευταίου διαστήματος, που δείχνουν ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Και ειδικά ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ, σε μια περιοχή σημαντική γεωστρατηγικά και πέρασμα αγωγών Ενέργειας, που προωθούνται σχέδια, όπως ο αμερικανικών συμφερόντων ΤΑP ή το πρώην «South Stream» (Νότιο Ρεύμα), ο αγωγός φυσικού αερίου της Ρωσίας, που ακυρώθηκε και μετά την επαναπροσέγγιση με την Τουρκία επανέρχεται ως προέκταση του «Τουρκικού Αγωγού». Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι στον Θάτσι έσπευσε να απαντήσει ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, λέγοντας ότι «οι αστυνομικές δυνάμεις Κοσσοβάρων Αλβανών δεν έχουν καμία θέση στο βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου που κατοικείται από Σέρβους», ενώ προηγούμενα είχε προτρέψει να αποφευχθεί ένας νέος πόλεμος στα Βαλκάνια, ενώ κάλεσε και την ΕΕ - που έχει δυνάμεις στο προτεκτοράτο και μάλιστα Ελληνίδα διπλωμάτης έχει αναλάβει επικεφαλής - «να ηρεμήσει την κατάσταση και να ενεργήσει έτσι ώστε να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες που έχουν επιτευχθεί μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας με τη μεσολάβηση των Βρυξελλών».
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση συνασπισμού της Σερβίας (όπου συμμετέχουν κεντροδεξιοί και σοσιαλδημοκράτες) έχει δυναμώσει τους δεσμούς με τη Ρωσία, την ίδια ώρα βεβαίως που παζαρεύει και την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Μάλιστα, στα τέλη του Δεκέμβρη του 2016 συμφωνήθηκε η Σερβία να πάρει στρατιωτικό εξοπλισμό (6 μαχητικά αεροπλάνα, 60 άρματα μάχης) από τη Ρωσία, με προνομιακούς όρους, ύψους έως και 240 εκατομμυρίων δολαρίων, με τις αποστολές να ξεκινάνε από το Μάρτη. Πάντως, ο πρωθυπουργός Αλεξάνταρ Βούτσιτς έσπευσε να δηλώσει ότι η Σερβία θα παραμείνει «ουδέτερη» σε σχέση με τη Ρωσία και το ΝΑΤΟ.
Οι διμερείς σχέσεις Σερβίας και Κοσσόβου - που θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ - δέχθηκαν πλήγμα όταν ο πρώην πρωθυπουργός του Κοσσόβου, Ραμούς Χαραντινάι, συνελήφθη στη Γαλλία στις 4 Γενάρη, μετά από αίτημα των Σέρβων που τον κατηγορούν για εγκλήματα πολέμου, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μια βδομάδα μετά.
Εντάσεις υπάρχουν, επίσης, ανάμεσα στη Σερβία και τις φιλοδυτικές κυβερνήσεις της Κροατίας και του Μαυροβουνίου (όπου η φιλοσερβική αντιπολίτευση αμφισβητεί την κυβέρνηση και αντιδρά στη συζητούμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ).
Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε ότι τον Αύγουστο του 2016 πραγματοποίησε περιοδεία στο Κόσσοβο και τη Σερβία ο αντιπρόεδρος τότε των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Σε αυτή θέλησε να φανεί ότι επιδιώκει τη συμφιλίωση της Σερβίας και του Κοσσόβου (που οι ΗΠΑ από τους πρώτους αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του το 2008), αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να αποτρέψει την παραπέρα σύνδεση Ρωσίας - Σερβίας, όπως και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας του στην περιοχή, που ας μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στον κόσμο, εκτός των δικών τους εδαφών, η βάση του Bondsteel.
Η Γερμανία δεν μένει πίσω στο παιχνίδι
Φυσικά, βλέψεις στην περιοχή δεν έχουν μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία, αλλά και η Γερμάνια, από τους πρωτεργάτες της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Η περιοδεία που είχε κάνει το 2015 η καγκελάριος Μέρκελ στα Δυτικά Βαλκάνια, οι υποσχέσεις για ένταξη στην ΕΕ και η διάθεση να μη χάσει τα ερείσματά της στην περιοχή, «δένει» και με την εξαγγελία μέσα στο 2016 του νέου δόγματος πιο ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής. Η λεγόμενη «Λευκή Βίβλος για την Πολιτική Ασφαλείας» εμφανίζεται ως «επίγνωση του μεγέθους και της σημασίας, των ευθυνών» της Γερμανίας. Εκεί γίνεται λόγος για διεύρυνση των ευθυνών που αναλαμβάνονται στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ σχετικά με την αποστολή γερμανικών στρατευμένων στο εξωτερικό, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και όχι μόνο. Επίσης, τονίζεται η σημασία παρεμβάσεων σε μια σειρά περιοχές, ανάμεσα σε άλλες βεβαίως και τα Δυτικά Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Η Τουρκία απλώνει τα πλοκάμια της
Η αστική τάξη της Τουρκίας, ιδιαίτερα το κυρίαρχο Κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης (ΑΚP) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τις νεοοθωμανικές βλέψεις, τις αμφισβητήσεις διεθνών συνθηκών όπως αυτή της Λοζάνης, επιχειρεί όλο και περισσότερο να αξιοποιήσει θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες στα Βαλκάνια ώστε να διευρύνει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα. Συμφέροντα, βέβαια, που επιχειρούν να αποδυναμώσουν άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό της με την ελληνική αστική τάξη, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει στενή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική συνεργασία τόσο με την Αλβανία και το Κόσσοβο, όσο και με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ιδιαίτερα στην Αλβανία, τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει κάνει επενδύσεις σε υποδομές αλλά και σε τουρισμό και Ενέργεια. Ενώ, σε σχέση με τον ορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία, στηρίζει τις διεκδικήσεις της δεύτερης. Η Αλβανία, επίσης, συνεχίζει τις προκλήσεις περί Τσαμουριάς και Τσάμηδων, που δεν μπορούν να επισκεφτούν τα πάτρια εδάφη στην Ελλάδα, ενώ προχώρησε και σε κατεδαφίσεις κτιρίων σε ελληνόφωνες περιοχές της Αλβανίας.
«Κίνδυνος» από τζιχαντιστές προερχόμενους από την Αλβανία

Ιδιαίτερη σημασία, όμως, αποκτούν και οι πληροφορίες που βγαίνουν για την ύπαρξη στρατοπέδων τζιχαντιστών στην Αλβανία και το Κόσσοβο. Για πρώτη φορά γι' αυτό έγραψε η ιταλική εφημερίδα «La Repubblica». Κάνει λόγο για την ύψωση της σημαίας του «Ισλαμικού Κράτους» σε αλβανικά χωριά και τους κινδύνους για το πέρασμα τζιχαντιστών στην Ιταλία. Επισημαίνεται η έντονη δράση της αλβανικής μαφίας, γεγονός που πιθανώς βοηθήσει στη λαθραία είσοδο επικίνδυνων ατόμων. Οι υπηρεσίες της Αλβανίας μάλιστα χαρακτηρίζουν ως επικίνδυνους 10 ιμάμηδες. Ο ένας εξ αυτών, ο Αλμιρ Ντάτσι, λέγεται μάλιστα ότι σκοτώθηκε στη Συρία και θεωρείται ότι είναι υπεύθυνος στρατολόγησης πολλών νεαρών Αλβανών στις τάξεις του «Ισλαμικού Κράτους». Η υπόθεση αυτή και η αναμόχλευση εθνοτικών, θρησκευτικών διαφορών δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθούν ως το πρόσχημα για την προώθηση διαφόρων σχεδίων που μπορούν να κάνουν τα Βαλκάνια ξανά «πυριτιδαποθήκη».

Μια πρόσφατη φορά κι έναν κακό μας τον καιρό ήταν ένα μικρό σχολειό σ' ένα εργατικό ένδοξο παλάτι της φτωχολογιάς που το λέγαν Πέραμα, αλλά είχε γίνει πέρασμα λιστών, ληστών και καπιταλιστών. Το σχολείο το είχανε βαφτίσει Νέο Ικόνιο τοκιστές και σουλατσαδόροι επειδή έκαναν ορθογραφικό λάθος. Και ήθελαν να το βγάλουν Νέο Κώνιο, γιατί εκεί άτυχα παιδιά δηλητηριάζονταν κάθε μέρα λίγο - λίγο μέχρι να μάθουν να κοιτάνε τα προσωπάκια τους στον καθρέφτη και να τρομάζουν. Η παλιά προσφυγιά προσπαθούσε ν' αντισταθεί όπως η χελώνα στο λαγό στο μύθο του Αισώπου. Δηλαδή, να παίξει στο επίπεδο του ανταγωνισμού της επιβίωσης με όσα είχε κι όσα έμαθε. Το πρόβλημα με το δηλητηριασμό παιδιών από «γονείς» με μαύρες φανέλες που γράφαν για χρυσά φασισταριά ανατολικών, δυτικών, βορείων και νοτίων προαστίων, μεγάλωσε όταν για ένα τετράωρο σαν την καθιερωμένη προσωρινή εναλλασσόμενη εργασία ήρθαν να φοιτήσουν παιδάκια με πολύχρωμες ψυχές, πολυποίκιλα τραυματισμένες από τις δηλητηριασμένες βόμβες ανατολικών, δυτικών και ντόπιων ιμπεριαλιστών... Η ιστορία συνεχίζεται...
Για να σοβαρευτούμε, περισσότερο απ' την πραγματικότητα είναι δύσκολο ακόμα και όταν αυτή εμφανίζεται γυμνή και το κάθε Πέραμα, όπως και να το λένε, όπου και να 'ναι, πέφτει στα νύχια των μαύρων κορακιών με τα νύχια τα γαμψά, τα πραγματικά και ιδεαλιστικά φονικά ρόπαλα, πιστόλια και μαχαίρια και μικρά ρυάκια από αίμα του Φύσσα, των ναυτεργατών - των Αιγύπτιων ψαράδων μαργαριταριών της επιβίωσης, μοιάζει να μην αρκούν, για να προξενήσουν πραγματικά προειδοποιητικό σεισμό σε μια αιχμαλωτισμένη απ' την ανάγκη κοινωνία.
Πέρα απ' την ειλικρινή, αυθόρμητη αλλά και καλά επεξεργασμένη αντιφασιστική αντίδραση επί τόπου στο σχολείο του Περάματος από γονείς, δασκάλους, πολίτες μικρούς το δέμας που είχαν το κουράγιο να σταθούν μπροστά σ' ένα θηριώδη λαγό που τη φτέρη έσειε για καλό της κεφαλής του, ξεφύτρωσαν κι οι σκοπιμότητες της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Τώρα που αξιολογούνται οι διαπραγματευτές απ' τα αναγνωρισμένα και πολυτιμημένα στον καπιταλιστικό τους παράδεισο κοράκια, τώρα που η δίκη των χρυσαυγιτών αναδεικνύει όλη τη χρυσαυγίτικη φονική μπόχα και τη θανατίλα την ψηφισμένη, το σχολείο τραβάει την προσοχή απ' την προκρούστεια κλίνη του κόφτη κι άλλων εργαλείων εξόντωσης κάθε αντίστασης της εργατικής τάξης.
Σε κάτι τέτοια γεγονότα, ευτυχώς ακόμα λίγα τον αριθμό, μιας και η Χρυσή Αυγή υποβοηθούμενη με ανοχή, τυπικότητες, νομιμότητες και άλλα τέτοια συναφή, βγαίνει πάλι μπροστά, έχοντας τόσο όσο πρέπει και της είπαν να κάνει οι χορηγοί της, επιλέγοντας εκστρατεία ηθικών φόνων, δημόσιων εξευτελισμών και προπηλακισμών on camera, παραγωγή φασιστικής ειδησεογραφίας. Τα ξεκουλουριάσματα του ναζιστικού φιδιού και το θρασίμικο βγάλσιμο της διχαλωτής γλώσσας της ναζιστικής οχιάς στα μούτρα μας δεν είναι ούτε αυθόρμητα, ούτε τυχαία, ούτε πολύ κάτω στην ατζέντα των πολιτικών καιρών. Ερχονται στοχευμένα και προσφέρονται πολλαπλώς στη μεν κυβέρνηση για να φαίνεται ότι δεν πάει μόνον στο Καστελόριζο, στην αντιπολίτευση για να μετράει κέρδη εκεί όπου φρόντισε δεκαετίες να λιγοστέψουν οι κομμουνιστές και στην ίδια τη Χρυσή Αυγή για να κάνει χρήση της τηλεθέασης βρίζοντας την Τατιάνα και πουλώντας το σλόγκαν του ρατσισμού σε συσκευασία δώρου.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μετακίνηση του επικοινωνιακού άξονα του πολιτικού μεγκελισμού στο επίπεδο των παιδιών («Κάτω τα χέρια απ' τα παιδιά μου» φωνάζουν όλοι όταν επιτρέπουν να μετατρέπονται σε προϊόν). Κι αυτό γιατί σε μια εξαντλημένη κοινωνία η απεύθυνση στο θυμικό είναι εύκολη λύση σε προεκλογικά αδίστακτη ψηφοθηρία εντυπώσεων. Το μυστικό κρύβεται στο σκεπτικό της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου της Γερμανίας που αποφάσισε να μην απαγορεύσει την εκεί Χρυσή Αυγή, επειδή έχει ασήμαντη παρουσία και ισχύ. Ετσι άνοιξε το δρόμο στη μασκαρισμένη ΧΑ στην οποία μπορούν να καταφύγουν οι φασίστες που μετατρέπονται προσωρινά σε εθνοπατριώτες. Μήπως, λέω μήπως, να μετονομαστεί το «Νέο Ικόνιο» σε «Παύλος Φύσσας» για να δούμε αν το δηλητήριο στην ψυχή των παιδιών το εξαερώνουν και το καθαρίζουν κι άλλες μέθοδοι απ' τις κραυγές και τους ψιθύρους; Γιατί, λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του!...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Στιγμιότυπο από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τον περασμένο Δεκέμβρη
Ο Τραμπ Πρόεδρος, η Ευρώπη χωρίς τις ΗΠΑ», «Γιούνκερ προς Τραμπ: Μην ανάβεις το φιτίλι της διάλυσης στην Ευρώπη», «Ενας πρόεδρος που απειλεί να διαταράξει την ενότητα», «ετοιμαστείτε για το τρενάκι του τρόμου», «η διαταραχθείσα ισορροπία», «η Ευρώπη ακούει τη Μέι με το στόμα ανοιχτό».
Είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους που φιλοξένησε τη βδομάδα που πέρασε ο αστικός Τύπος, με αφορμή τις δηλώσεις του νέου Αμερικανού Προέδρου λίγο πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, αλλά και τις ανακοινώσεις της πρωθυπουργού της Βρετανίας για τα επόμενα βήματα στη διαδικασία του Brexit.
Το ενδιαφέρον, βέβαια, δεν είναι μόνο στις δηλώσεις Τραμπ περί ενίσχυσης των μέτρων «προστατευτισμού» της αμερικάνικης οικονομίας, των σχέσεων με τη Ρωσία ως «σφήνα» στις ρωσοκινεζικές σχέσεις, τα όσα είπε για την ΕΕ που χαρακτήρισε «μέσο επίτευξης των στόχων της Γερμανίας» και την πρόβλεψη για τη διάλυσή της, την εκθείαση του Brexit, τις σχέσεις ΗΠΑ και ΕΕ, και το ΝΑΤΟ. Δηλώσεις που συνόψισε κατά την ορκωμοσία του με το σύνθημα «πρώτα η Αμερική» και δείχνουν ως ένα βαθμό το «σταυροδρόμι» στο οποίο βρίσκονται οι ΗΠΑ σε ό,τι αφορά μια σειρά από επιλογές για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την ασφάλεια της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Το ενδιαφέρον είναι εξίσου στο πώς οι εξελίξεις στις ΗΠΑ τροφοδοτούν εκ νέου τις μεγάλες αντιπαραθέσεις και τα αλληλοσυγκρουόμενα σχέδια καπιταλιστικών κρατών και αστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ. Ανοίγοντας κι άλλο τα «ρήγματα» που διαμορφώνονται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Αντιτιθέμενα σχέδια που αφορούν, ανάμεσα στα άλλα, και το πώς, με ποια μορφή, με ποιους κερδισμένους και ποιους χαμένους, η ΕΕ μπορεί να προστατέψει τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, σε ένα διεθνές περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τον λυσσασμένο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, από τις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις «σε όλα τα μέτωπα», τις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Νέες κινήσεις, μόνιμοι στόχοι, σφοδρές αντιπαραθέσεις
Ο νέος γύρος αντιπαραθέσεων για την «ολοκλήρωση» ή όχι της ΕΕ, την πορεία ενοποίησης κ.τ.λ., τροφοδοτείται από την ίδια την «καύσιμη» ύλη των αντιτιθέμενων συμφερόντων που προκαλούν ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών, οι σφοδροί ανταγωνισμοί για το ποιος θα φορτωθεί την ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση του κεφαλαίου που είναι απαραίτητη, για να περάσουν οι καπιταλιστικές χώρες της Ευρωένωσης σε φάση ορμητικής ανάκαμψης, η αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Αλλωστε, μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να ερμηνευτούν μια σειρά από κινήσεις και δηλώσεις της βδομάδας που πέρασε και που η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, συνόψισε με τη φράση «το μέλλον της ΕΕ είναι στα δικά της χέρια»:
  • Οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, με αφορμή το ενδεχόμενο μη συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, για τον αναβαθμισμένο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ουσιαστικά ως ένα «ευρωπαϊκό ΔΝΤ». Ως ένα ακόμα βήμα δηλαδή στη σταθερή επιδίωξη της Γερμανίας για αναβάθμιση του συγκεκριμένου μηχανισμού, ως κομμάτι για τη διαμόρφωση της ενιαίας Οικονομικής Διακυβέρνησης. Προσπάθεια που συναντάει σε αυτήν τη φάση την αντίδραση μιας σειράς άλλων καπιταλιστικών κρατών όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Που, ναι μεν θέλουν «εμβάθυνση» της ενοποίησης της Ευρωζώνης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών, αλλά από την άλλη θέλουν χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία στην κρατική στήριξη επενδυτικών σχεδίων.
  • Ο νέος γύρος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Γερμανία και ΕΚΤ για τη νομισματική πολιτική και το λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, με αφορμή αυτήν τη φορά την ανακοίνωση των προσωρινών στοιχείων της Eurostat για τον πληθωρισμό στην Ευρωζώνη. Η απαίτηση της Γερμανίας να λήξουν «μια ώρα αρχύτερα» τα πολύ χαμηλά επιτόκια δανεισμού και η «χαλαρή» νομισματική πολιτική, που, σύμφωνα με τον Β. Σόιμπλε, «ενθαρρύνει τις κυβερνήσεις να καθυστερήσουν τις διαρθρωτικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις». Η απάντηση του επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι ότι δεν είναι ακόμα «πειστική η ανοδική πορεία» και «χρειάζεται η άσκηση υποστηρικτικής νομισματικής πολιτικής σε σημαντικό βαθμό για την αποκατάσταση και στήριξη» των καπιταλιστικών οικονομιών που «βαριανασαίνουν».
  • Η αντανάκλαση αυτών των διεργασιών και αντιπαραθέσεων και στο αστικό πολιτικό σκηνικό, οι ανακατατάξεις, η διαμόρφωση συμμαχιών κ.ο.κ. που συνεχίζεται. Χαρακτηριστική εδώ η ανάδειξη του νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Αν. Ταγιάνι, με τη σύμπραξη Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Φιλελευθέρων και Βρετανών Συντηρητικών, που σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΕΛΚ έγινε «για να εγγυηθούμε τη σταθερότητα για την Ευρώπη». `Η όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Γ. Φερχόφσταντ «Λόγω του Τραμπ, του Πούτιν και των άλλων μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, είναι απαραίτητη (...) μια συμμαχία ιδεών για να αλλάξουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η συμφωνία περιλαμβάνει μια ευρωπαϊκή ακτοφυλακή, νέα διακυβέρνηση, προκειμένου να βγει η Ευρωζώνη από την κρίση, και μια ευρωπαϊκή αμυντική δύναμη, προκειμένου να καταστεί η Ευρώπη και πάλι ασφαλής. Συμφωνήσαμε ακόμα να εξετάσουμε αν η σύσταση μιας ευρωπαϊκής μυστικής υπηρεσίας είναι απαραίτητη για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του διεθνούς εγκλήματος».
Θυμίζουμε, εξάλλου, ότι οι στόχοι αυτοί, που αφορούν τη θωράκιση των συμφερόντων των μονοπωλίων (ενός τουλάχιστον τμήματος των κρατών - μελών της ΕΕ), περιγράφονται αναλυτικά και στις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου της ΕΕ, στις 10 προτεραιότητες της Κομισιόν για το 2017 και στη λεγόμενη «έκθεση των 5 προέδρων» (Κομισιόν, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Γιούρογκρουπ). Εκεί όπου αναλύονται ο στόχος της περαιτέρω εμβάθυνσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, η ενίσχυση των μέτρων δημοσιονομικής εποπτείας και των μνημονίων διαρκείας, που επιβάλλονται σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, ο στόχος της διαμόρφωσης ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού άμυνας και ασφάλειας κ.ο.κ.
Ενώ ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της ασφάλειας, της υπεράσπισης δηλαδή των συμφερόντων των μονοπωλίων στο εσωτερικό, αλλά και στα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που αποτέλεσε ένα από τα πρώτα θέματα που συζητήθηκαν μετά το Brexit αλλά και με την εκλογή Τραμπ, χαρακτηριστικά είναι όσα καταγράφονται στη νέα γερμανική «Λευκή Βίβλο για την ασφάλεια» για τα σχέδια της Γερμανίας για «αναβαθμισμένο ηγετικό ρόλο» της ίδιας και συνολικότερα της ΕΕ.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος
Πρόκειται, βέβαια, για διεργασίες που συναντάνε τη σφοδρή αντίθεση άλλων καπιταλιστικών κρατών στο εσωτερικό της ΕΕ, ή τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των κρατών - μελών, που, από την άποψη των συμφερόντων των δικών τους μονοπωλίων, έχουν άλλα σχέδια για την κατεύθυνση των διεθνών συμμαχιών και της «ασφάλειας», της οικονομικής τους πολιτικής και τη διαχείριση των δυσκολιών της καπιταλιστικής ανάκαμψης κ.ο.κ.
Οι συγκρούσεις αυτές δυναμώνουν και τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, για τις οποίες μίλησε ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ως μια πιο «επιθετική» συνέχεια της γραμμής των προηγούμενων χρόνων των ΗΠΑ για μια αποδυναμωμένη επιρροή της Γερμανίας στο εσωτερικό της ΕΕ.
Δυναμώνουν έτσι, κι ως ένα βαθμό δίνουν άλλη τροπή σε διεργασίες που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως π.χ. το ζήτημα του Brexit. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις μια μέρα μετά τα συγχαρητήρια του Τραμπ στη Βρετανία για το Brexit, η Βρετανή πρωθυπουργός, Τ. Μέι, περιέγραφε ένα «σκληρό» - όπως το χαρακτήριζαν τα αστικά επιτελεία - πλαίσιο για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για τους όρους του Brexit. Δηλώνοντας, ανάμεσα σε άλλα, ότι η «αποχώρηση της Βρετανίας χωρίς να έχει υπάρξει συμφωνία με την ΕΕ είναι καλύτερη από μια κακή συμφωνία αποχώρησης», μιλώντας για την ΕΕ που αποδείχτηκε «υπερβολικά άκαμπτη για να σεβαστεί τις ανάγκες κρατών με πολύ διαφορετικά συμφέροντα», προειδοποιώντας ότι αν η Βρετανία δεν πετύχει κάποιας μορφής πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ θα απαντήσει επιβάλλοντας χαμηλότερη φορολόγηση και άλλα μέτρα «προστατευτισμού» για τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Περιγράφοντας, τέλος, τη θέλησή της να προχωρήσει σε συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου «με χώρες πέραν της Ευρώπης», δείχνοντας ουσιαστικά το πώς η βρετανική αστική τάξη θα «ακουμπήσει» πιο αποφασιστικά στις ΗΠΑ.
Είναι, εξάλλου, χαρακτηριστικό το πώς οι διαφαινόμενες αλλαγές στην πολιτική των ΗΠΑ επιταχύνουν και μια σειρά από διεργασίες που «τρέχουν» στο αστικό στρατόπεδο του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», που διεκδικεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέτρα «προστατευτισμού» και μεγαλύτερα περιθώρια ώστε τα κράτη - μέλη της ΕΕ να θωρακίσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων τους, προσδιορίζοντας εν μέρει και αλλιώς τις διεθνείς συμμαχίες των δικών τους κεφαλαίων και αμφισβητώντας από αυτήν την αστική σκοπιά την πορεία «ενοποίησης» της ΕΕ.
Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, είναι ότι - ενόψει και των εκλογικών αναμετρήσεων σε μια σειρά χώρες της ΕΕ το επόμενο διάστημα - στην προγραμματισμένη για χτες συγκέντρωση του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), πέρα από το εθνικιστικό - ρατσιστικό μόρφωμα θα ήταν για πρώτη φορά παρούσα και η υπόλοιπη «ακροδεξιά του σαλονιού» όπως χαρακτηρίστηκε: η Μαρίν Λεπέν από τη Γαλλία, ο Γκερτ Βίλντερς από την Ολλανδία, ο Ματέο Σαλβίνι της ιταλικής «Λέγκας του Βορρά».

Μέσα απ' τις διεργασίες και τις αρνητικές για τους λαούς εξελίξεις που κυοφορούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ανακατατάξεις, επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά η σημασία της θέσης ότι «Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαών, δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου» (Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο, θ.2).

Κατηγορούμενος για παράβαση καθήκοντος είναι ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, επειδή - κατόπιν ομόφωνης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας - το 2015 ενόψει των βουλευτικών εκλογών, δεν διευκόλυνε τη δράση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής.
Η δίωξη του δημάρχου γίνεται από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, αφού εμπλέκονται: το Σώμα Επιθεωρητών - Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης που υπάγεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση που υπάγεται στο υπουργείο Εσωτερικών. Ο δήμαρχος, λοιπόν, θα βρεθεί στο εδώλιο στις 13 Φλεβάρη 2017. Τον δήμαρχο έχει μηνύσει ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Μ. Αρβανίτης.
Με αφορμή τη δίκη, ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με τον Κώστα Πελετίδη.
* * *
-- Στις 13 Φλεβάρη, καλείστε στο Δικαστήριο, κατηγορούμενος για παράβαση καθήκοντος, επειδή δεν διευκολύνατε τη δράση της Χρυσής Αυγής. Γιατί φτάσαμε έως εδώ;
-- Στις 13 Φλεβάρη δικάζομαι ως δήμαρχος της Πάτρας, γιατί αρνήθηκα - υλοποιώντας ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου - να παραχωρήσω κοινόχρηστους χώρους του Δήμου στη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, για να προπαγανδίσει τις φασιστικές της αντιλήψεις. Η παραπομπή μου σε δίκη γίνεται μετά από κατάθεση μήνυσης εναντίον της Δημοτικής Αρχής τού τότε χρυσαυγίτη βουλευτή Μιχάλη Αρβανίτη.
Οι γρήγορες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν αποδεικνύουν ότι οι δικαστικές και κρατικές υπηρεσίες κάνουν καλά τη δουλειά τους, όταν πρόκειται να υπερασπιστούν το αστικό Δίκαιο, κομμένο και ραμμένο για τις ανάγκες του βάρβαρου εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος.
Με βάση αυτούς τους νόμους, δικάζεται η Δημοτική Αρχή. Τεράστια ευθύνη έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που, μέσω του αρμόδιου τότε υπουργού Εσωτερικών, απαντώντας σε αντίστοιχη Επερώτηση βουλευτών της Χρυσής Αυγής, εγκάλεσε τη Δημοτική Αρχή, να σεβαστεί τη Χρυσή Αυγή ως κοινοβουλευτικό κόμμα, υποδεικνύοντας μάλιστα στους χρυσαυγίτες τις θεσμικές διαδικασίες ελέγχου και συμμόρφωσης της Δημοτικής Αρχής.
Ετσι, για το ίδιο ζήτημα, είδαμε ότι κινητοποιήθηκαν άμεσα και οι κρατικές υπηρεσίες, όπως είναι η Αποκεντρωμένη Διοίκηση στην περιοχή μας, καθώς και το Σώμα Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης του υπουργείου Δικαιοσύνης, που εγκαλούν τη Δημοτική Αρχή ότι έδρασε παράτυπα. Ενα μέρος του κρατικού μηχανισμού δηλαδή, που τον βλέπουμε να κινητοποιείται άμεσα, για τη στήριξη των απαιτήσεων αυτού του φασιστικού μορφώματος. Μια ετοιμότητα που εντυπωσιάζει, και πρέπει να προβληματίσει, γιατί αυτοί οι κρατικοί μηχανισμοί, όταν πρόκειται για ζωτικές ανάγκες προστασίας της ζωής του λαού μας, κινούνται με πλήρη ραθυμία, και όχι λίγες φορές εχθρικά και απαξιωτικά. Πάρτε ως παράδειγμα, πρόσφατο, το κλείσιμο της εθνικής οδού Αθηνών - Πατρών. Μπροστά στο χιονιά, κανένας δεν κυνηγήθηκε, κανένας δεν καταλόγισε ευθύνες κ.λπ. Και φυσικά είναι δυο φορές πρόκληση όταν βλέπουμε με τι ευκολία αποφυλακίζεται ο δολοφόνος Ρουπακιάς, όταν το κυβερνητικό κλιμάκιο ποζάρει με τους χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο, όταν, τέλος, ένα ολόκληρο σύστημα επιχειρεί να ενσωματώσει το φασιστικό δηλητήριο, ντύνοντας πότε με την ανοχή, πότε με τον κοινοβουλευτικό μανδύα και πότε με το γράμμα της κρατικής γραφειοκρατίας.
-- Θα συνεχίσετε στην ίδια κατεύθυνση, να αντιπαλεύετε τη δράση του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής;
 Ως δήμαρχος Πατρέων, αλλά και συνολικά ως Δημοτική Αρχή, έχουμε σαφή πολιτική θέση για τη Χρυσή Αυγή: Πρόκειται για μια ναζιστική, εγκληματική οργάνωση.
Ο εγκληματικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής απορρέει από τη ναζιστική θεωρία, την οποία πιστεύει, υπηρετεί και διαδίδει, γεγονός που αποδεικνύεται από πλήθος στοιχείων, όπως: Είναι υμνητές του Χίτλερ - Μουσουλίνι - Φράνκο - Παπαδόπουλου κ.λπ. Χρησιμοποιούν τα μισητά ναζιστικά σύμβολα (αγκυλωτό σταυρό, σβάστικα). Καλλιεργούν τον ρατσισμό, την ανωτερότητα της φυλής, το μίσος απέναντι στους άλλους λαούς, τον χυδαίο αντικομμουνισμό (όπως φαίνεται και από το περιεχόμενο της μηνυτήριας αναφοράς). Στοχοποιούν μετανάστες, αντιφασίστες, λαϊκούς αγωνιστές. Ιδρύουν δουλεμπορικά γραφεία, για να εφοδιάζουν με «φτηνούς» εργαζόμενους συγκεκριμένους εργοδότες, με τους οποίους έχουν κρυφές ή φανερές σχέσεις, απεχθάνονται το εργατικό - λαϊκό κίνημα και δεν θέλουν τον λαό όρθιο. Η οργανωτική δομή και η δράση της είναι αντίγραφο της οργάνωσης και του τρόπου δράσης των δολοφονικών χιτλερικών ταγμάτων εφόδου.
Ενα τέτοιο αδιάψευστο στοιχείο είναι η ομολογία του ίδιου του υπόδικου αρχηγού της Ν. Μιχαλολιάκου σε δημόσια ομιλία του στις 3-3-2012, όπου είπε - μεταξύ άλλων - επί λέξει τα εξής: «Είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945, οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες».
Η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής περιγράφεται αναλυτικά και εμπεριστατωμένα στο με αριθμό 215/2015 παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθήνας, με το οποίο παραπέμφθηκαν οι βουλευτές - ηγέτες της, μεταξύ των οποίων και ο μηνυτής, σε δίκη που είναι ήδη σε εξέλιξη, για τα κακουργήματα της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, καθώς και μια σειρά άλλων εγκλημάτων, τα οποία διέπραξε, μέσω των Ταγμάτων Εφόδου που έχει συγκροτήσει.
Σύμφωνα με το βούλευμα, η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, κατηγορείται ότι διέπραξε πλήθος κακουργημάτων, όπως τη στυγερή δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη, τις δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος των κομμουνιστών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, των Αιγυπτίων ψαράδων στο Κερατσίνι και δεκάδες άλλες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, οι οποίες εκδικάζονται ή έχουν εκδικαστεί σε διαφορετικές δίκες. Γνωστά είναι τα έργα και οι ημέρες τους ενάντια στους πρόσφυγες και τα προσφυγόπουλα...
-- Τι μήνυμα θέλει να στείλει η Δημοτική Αρχή με αυτήν τη στάση;
-- Ο λαός μας έχει πληρώσει με βαρύ φόρο αίματος το φασισμό. Οι θηριωδίες των ναζί, των οποίων ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής δηλώνει «σπορά» και συνεχιστής, όπως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων με πάνω από 500 εκτελεσμένους, του Διστόμου με 218 εκτελεσμένους, το μπλόκο στα Προσφυγικά της Πάτρας με τα εκτελεσμένα παιδιά μας, είναι δίπλα μας και το μαρτυρούν.
Αποτελεί, λοιπόν, καθήκον και υποχρέωσή μας απέναντι στο λαό της Πάτρας, απέναντι στην Ιστορία μας, απέναντι στη νέα γενιά, να είμαστε μπροστά και με τη δράση μας και τον τρόπο διοίκησης του Δήμου, να υψώνουμε τοίχο απέναντι στην αναβίωση του φασισμού και του ναζισμού, να αποκαλύπτουμε με κάθε τρόπο τον πραγματικό χαρακτήρα και το ρόλο των πολιτικών απογόνων των ναζί, να αναδείχνουμε την επικίνδυνη εγκληματική δράση της. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη διευκολύνουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, τη δράση τους.

Οι πραγματικοί υπόλογοι, δεν είναι ο δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας που πράττουν το καθήκον τους απέναντι στο λαό και την Ιστορία των αγώνων και των θυσιών του. Είναι η Χρυσή Αυγή με την αποκρουστική ναζιστική θεωρία της, την εγκληματική της δράση, που έχει και το θράσος των φασιστών να εμφανίζεται ως τιμητής και κατήγορος, καθώς και όσοι άμεσα ή έμμεσα τη στηρίζουν και την ανέχονται. Ο λαός μας, η νεολαία μας να μπει μπροστά, να μην επιτρέψει στο ζόφο που βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του κόσμου της πιο βαθιάς εκμετάλλευσης και που τον βιώνει σήμερα σε όλες τις εκφάνσεις του, να τον κυκλώσει! Ο φασισμός είναι το άλλο πρόσωπο του καπιταλισμού και ενιαία η λαϊκή πάλη πρέπει να τους αντιπαλέψει.

...για την υπεράσπιση του ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος
«Ανανέωση» και «φρέσκα πρόσωπα», «νέα στελέχη» και «διαζύγιο με το χθες»: Μια σειρά παρόμοιοι τίτλοι αξιοποιούνται κάθε τόσο τα τελευταία χρόνια για να σερβίρουν στο λαό τις ίδιες δοκιμασμένες συνταγές χρεοκοπίας του με νέο περιτύλιγμα.
Χαρακτηριστικά είναι όσα ειπώθηκαν την προηγούμενη βδομάδα στην προσπάθεια «αναβαπτίσματος» τόσο από το χώρο της λεγόμενης «κεντροδεξιάς», όσο και από αυτόν της «κεντροαριστεράς». Για παράδειγμα, στη σχετική εκδήλωση με αφορμή την ιδιότυπη «προκήρυξη» για ανάδειξη στελεχών της ΝΔ, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε ότι έχουν συγκεντρώσει πάνω από 1.000 βιογραφικά, περίσσεψαν τα σχετικά συνθήματα: «Δημιουργούμε τη νέα γενιά στελεχών», «γίνε κομμάτι της ανανέωσης» και άλλα παρόμοια. Μάλιστα, η ΝΔ έφτιαξε και ειδικό ιστότοπο, όπου υποψήφια στελέχη καταθέτουν το βιογραφικό τους και περνούν από επιτροπή, δίνοντας «δομημένη συνέντευξη». Βέβαια, για να μη μένει αμφιβολία για το περιεχόμενο της «ανακαίνισης», η επιτροπή αυτή αποτελείται από «έμπειρα στελέχη από την πολιτική, την αγορά, τον ακαδημαϊκό χώρο». Δηλαδή, οι «κριτές» δεν είναι και τόσο νέα ή «αδοκίμαστα» πρόσωπα...
Αντίστοιχη είναι και η προσπάθεια στη λεγόμενη κεντροαριστερά, όπου τα μαγειρέματα είναι ακόμα πιο έντονα, αν και όχι τόσο «καινοτόμα» όσο της ΝΔ. Εκεί υπάρχει σοβαρή δυσκολία ανανέωσης ακόμα και στο επίπεδο των φυσικών πρωταγωνιστών αυτής της προσπάθειας. Δυσκολία που επιτείνεται και από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να πρωταγωνιστήσει στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, αποσπώντας στελέχη που «έγκαιρα» εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και απολαμβάνοντας την απλόχερη στήριξη του κεφαλαίου, αφού του κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ετσι γίνεται εξόφθαλμη η προσπάθεια να αναβαπτιστούν ως «νέα», πρόσωπα που έχουν παίξει σοβαρό ρόλο στην υλοποίηση της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης, ειδικά τα τελευταία χρόνια και γι' αυτό είναι καταδικασμένα μαζικά στη συνείδηση του λαού. Βέβαια κι εκεί, σε συναντήσεις, όπως της προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φ. Γεννηματά με τον πρ. πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΚΙΔΗΣΟ Γ. Παπανδρέου δεν έλειψαν οι επικλήσεις στις «προοδευτικές και δημοκρατικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα», στην «ανασύνταξη της ευρείας δημοκρατικής παράταξης», στην «εθνική προσπάθεια να μπει τέλος στην κρίση»...
Βεβαίως, οι διεργασίες αυτές, με τις έντονες ανακατατάξεις επεκτείνονται και στην πτέρυγα του «εθνικιστικού» - «ακροδεξιού» χώρου, που περιλαμβάνει τη Χρυσή Αυγή, τη Νέα Δεξιά του Φ. Κρανιδιώτη, την Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου και άλλες ομάδες.
Επίσης, δεν αφήνουν απέξω ούτε τα διάφορα οπορτουνιστικά σχήματα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ κ.λπ.), που μετά τη χρεοκοπία τους με τη φανερή ή «ντροπαλή» στήριξη της «πρώτη φορά αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να πείσουν ότι κάνουν πράξη την «ανάταξη» της αριστεράς ή (άλλη μια) τομή στην «αντιμνημονιακή» πάλη.
Βάσιμες οι ανησυχίες τους
Οι ζυμώσεις αυτές, που αποτελούν μέρος της ρευστότητας στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι καθόλου τυχαίες. Βάση των ανησυχιών τους, που είτε εκφράζονται ανοιχτά κυρίως από αστικά ΜΜΕ, είτε ντύνονται με το μανδύα της αγωνίας να παρουσιαστεί κάτι «καινούριο» και «άφθαρτο» δεν είναι άλλη από την υπαρκτή δυσκολία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν είναι η Ελλάδα που κατέχει την αποκλειστικότητα αυτών των διεργασιών. Ανακατατάξεις με αναδείξεις υποτιθέμενων «νέων» δυνάμεων συμβαίνουν στο πολιτικό σύστημα διεθνώς, και η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, «καινούρια» φρούτα που ευδοκίμησαν σε αυτό το ρευστό περιβάλλον. Αντίστοιχες είναι και γραφικές παρουσίες, που εμφανίζονται ως «φορείς της αλλαγής» εκπροσωπώντας βαθιά αντιδραστικούς σχεδιασμούς για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως κάνει ο Γκρίλο στην Ιταλία ή άλλοι «άφθαρτοι και αμόλυντοι» όπως οι «Podemos» στην Ισπανία.
Υπάρχει πλούσια πείρα από το «παλιό» που ντύνεται σαν «νέο», αξιοποιώντας τη δίκαιη λαϊκή προσδοκία τού «κάτι να αλλάξει επιτέλους», και να προσφέρει υπηρεσίες στο ξεπερασμένο ιστορικά εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Η ίδια η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και όσα την συνόδευσαν είναι χαρακτηριστική: αυταπάτες, μεγάλα και παχιά λόγια, ενσωμάτωση και εκφυλισμός λαϊκών αγώνων στο κυνήγι της κυβερνητικής εξουσίας, στήσιμο άλλων αγώνων στα μέτρα αυτής της «αλλαγής» (βλ. «κίνημα πλατειών»), λάσπη και προσπάθεια περιθωριοποίησης του ΚΚΕ κ.λπ. Αυτό που ακολούθησε, και το ζει σήμερα ο εργατόκοσμος, είναι η βαθιά απογοήτευση, η μιζέρια, η έλλειψη της πεποίθησης ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με τους ταξικούς αγώνες και η συνολική οπισθοχώρηση του κινήματος.
Τι φταίει; Οτι τελικά δεν βρέθηκαν τα κατάλληλα «νέα πρόσωπα»; Οτι αυτά που αναδείχθηκαν «έτυχε» να είναι «παγαπόντηδες», ή ότι δεν συγχρονίστηκε αυτή η «αλλαγή» στην Ελλάδα με αντίστοιχες εξελίξεις στην ΕΕ;
Αποδεικνύεται ότι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν είναι τόσο εύκολο να δοθούν αξιοποιώντας μόνο την πείρα τους από τις κυβερνητικές εναλλαγές και τις δοκιμές στην πράξη των «νέων» προσώπων. Και γι' αυτό οι εργαζόμενοι παραμένουν ευάλωτοι στις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τις ανακατατάξεις στο φόντο των δυσκολιών επίτευξης μιας στιβαρής καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Σημείο - κλειδί που αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα «νέα πρόσωπα» και «σχήματα» είναι φτιαγμένα από τα πιο παλιά υλικά της υπεράσπισης του καπιταλιστικού συστήματος είναι π.χ. η θέση που παίρνουν για την πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ο στόχος να περάσει σε φάση ανάπτυξης το κεφάλαιο κάθε άλλο παρά κάτι «νέο» και «ελπιδοφόρο» κομίζει για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή καπιταλιστική ανάκαμψη κι αυτό αποδεικνύεται τόσο από την ελληνική πραγματικότητα όσο και από τη διεθνή, από οικονομίες που ήδη κινούνται σε τροχιά ανάπτυξης, όμως η ανεργία, οι δουλειές - λάστιχο, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θερίζουν. Αλλωστε, ακόμα και οι προβλέψεις για ανάπτυξη στην Ελλάδα για φέτος, πάνε πακέτο με την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του 3ου μνημονίου και όσων προστίθενται με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Η όποια ανάκαμψη έχει ως προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τη συγκέντρωση της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια, που σημαίνει ξεκλήρισμα για τους αυτοαπασχολούμενους σε πόλεις και χωριά. Αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανασχεθεί από τους οπαδούς της «ανάπτυξης», παλιούς και νέους, όσες φιοριτούρες κι αν βάλουν στη φράση «ξεπέρασμα της κρίσης». Αυτό αφορά και όσους συνδέουν το «ξεπέρασμα της κρίσης» με την έξοδο από την Ευρωζώνη ή ακόμα και από την ΕΕ, αφού σκόπιμα παραβλέπουν ότι καπιταλιστική ανάκαμψη χωρίς καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων δεν υπάρχει. Και, την εργατική τάξη δεν την αφορά το αν η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων θα γίνει με το αστικό κράτος μέσα ή έξω από τη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική ένωση.
Αλλο ερώτημα που η απάντησή του μπορεί να διαφωτίσει το χαρακτήρα των προσπαθειών αναμόρφωσης είναι το εξής: Αμφισβητείται ή υπηρετείται από τις «νέες» και «αναβαπτισμένες» πολιτικές παρουσίες η στόχευση της αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας;
Το διακηρυγμένο όραμα σημαντικής μερίδας της αστικής τάξης της χώρας, για μετατροπή της Ελλάδας σε εμπορικό και ενεργειακό κόμβο, αποτελεί στόχο όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Μήπως αυτή η στόχευση του ελληνικού κεφαλαίου αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα; Μια ματιά από όσα σήμανε για τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους η «αναβάθμιση» του λιμανιού του Πειραιά, ώστε να αποτελέσει διαμετακομιστικό κόμβο αποτελεί την καλύτερη απάντηση. Οι πιο δύσπιστοι ας δουν πώς περνούν οι εργαζόμενοι σε κλάδους που επί της ουσίας δεν γνώρισαν κρίση και αποτελούν τα παραδείγματα της «επιχειρηματικότητας»: Στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στις τηλεπικοινωνίες κυριαρχούν η εργασιακή ανασφάλεια, οι απολύσεις, η απληρωσιά και όλα τα «αγαθά» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι οι όποιες αποκλίσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα γύρω από επιμέρους ζητήματα διαχείρισης (π.χ. ύψος πλεονάσματος, περιορισμός δαπανών ή ένταση φορομπηξίας κ.λπ.), που έχουν τα ίδια αποτελέσματα για τους εργαζόμενους, δεν αμφισβητούν στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, όπως η βαθύτερη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τον ελληνικό λαό.
Το πραγματικά «νέο»
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα, ακόμα πιο εμφαντικά τα τελευταία χρόνια είναι ότι το πραγματικά «νέο» για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν μπορεί να έρθει από τα ίδια φθαρμένα υλικά που οδήγησαν στην εξαθλίωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα υλικά που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, το μόνο που μπορούν να γεννήσουν είναι η ανακύκλωση των βασάνων του λαού, είτε μέσω νέων προσώπων, είτε μέσω παλιών που μεταμφιέστηκαν σε νέα.

Το πραγματικά νέο για την εργατική τάξη γεννιέται μέσα στην ταξική πάλη, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Το «καινούριο» δεν μπορεί να αναζητηθεί στο ανακάτεμα του παλιού, αλλά στο τσάκισμά του, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, της κοινής πάλης των εργατών και των αυτοαπασχολούμενων ενάντια στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια με προοπτική την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Αυτό το «καινούριο» είναι η μόνη αισιόδοξη επιλογή, που δεν χωράει απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα. Αυτό το νέο αποτυπώνεται στη στρατηγική του ΚΚΕ και η ισχυροποίηση του Κόμματος αποτελεί τον πιο κρίσιμο παράγοντα για να γίνει πράξη.

Ολο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι οι εργατικές - λαϊκές θυσίες οδηγούν σε ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου που δεν θα φέρει ευημερία στο λαό
Με επόμενο σταθμό την «αποτύπωση της προόδου» στη συνεδρίαση του συμβουλίου Γιούρογκρουπ την ερχόμενη Πέμπτη, αλλά και με τις συζητήσεις και τα παζάρια τόσο σε επίπεδο κουαρτέτου όσο και με την πλευρά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εξελίσσεται, σε αυτήν τη φάση, ο κύκλος της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου. Στον ορίζοντα ξεπροβάλλει και πάλι η νέα «φουρνιά» των αντιλαϊκών μέτρων, που θα τεθούν σε εφαρμογή από το 2018 και για την επόμενη περίοδο, δηλαδή πέρα και πάνω από το τρέχον μνημόνιο και βέβαια σε συνέχεια και συμπληρωματικά με το ήδη υπάρχον αντιλαϊκό οπλοστάσιο.
Το ντόμινο των αντιλαϊκών διεργασιών συμπληρώνεται από τους ανταγωνισμούς, κατά βάση, ανάμεσα στο γερμανικό κράτος με το ΔΝΤ. Σε αυτό το επίπεδο, τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η προσπάθεια γεφύρωσης των μεταξύ τους διαφορών. Σε κάθε περίπτωση, αδιαμφισβήτητη είναι η κοινή τους στόχευση στη διασφάλιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Την ίδια ώρα, υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ αναφέρει πως το ΔΝΤ θα επιστρέψει στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση» και για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα μόνο αφού η ελληνική κυβέρνηση νομοθετήσει έστω κάποιες μεταρρυθμίσεις που θεωρούνται απαραίτητες, όπως περαιτέρω αλλαγές στο Ασφαλιστικό και μείωση του ορίου του αφορολόγητου. Η Ευρωζώνη, σε αυτήν τη φάση, φαίνεται να επιλέγει αλλά και να «πιέζει» την πλευρά του ΔΝΤ στην κατεύθυνση της συμμετοχής του στο τρέχον μνημόνιο. Σε αυτό το πλαίσιο, η κεντρική στόχευση είναι η επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ Ευρωζώνης και ΔΝΤ, έτσι ώστε τα υψηλόβαθμα κλιμάκια του κουαρτέτου να επιστρέψουν στην Αθήνα. Η εν λόγω επιλογή φαίνεται να προκρίνεται στην προοπτική επιτάχυνσης της «αξιολόγησης» και χωρίς την ανάγκη παραπομπής των αντιλαϊκών αποφάσεων σε κοινοβούλια της Ευρωζώνης, που θα τράβαγε τη διαδικασία μέχρι και τα τέλη του 2017.
Συμπληρώνουν τα αντιλαϊκά μέτρα
Στη βάση όλων των παραπάνω και με μπούσουλα τους στόχους για τα «πρωτογενή πλεονάσματα», η συγκυβέρνηση και οι «θεσμοί» του κουαρτέτου έρχονται να συμπληρώσουν τα αντιλαϊκά «πακέτα» της επόμενης φάσης, προκειμένου, όπως λένε, να επέλθει η «βιώσιμη» ανάκαμψη.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, καταθέτει τη νέα πρόταση της συγκυβέρνησης, προκειμένου να επανεκκινήσει η «αξιολόγηση» με την επάνοδο των υψηλόβαθμων κλιμακίων του κουαρτέτου στην Αθήνα. Σύμφωνα με πληροφορίες, η νέα κυβερνητική πρόταση θα παίρνει υπόψη της και τις προτάσεις που έχει προβάλλει η πλευρά του ΔΝΤ. Ενα το κρατούμενο είναι η αναβάθμιση και η χρονική επέκταση του δημοσιονομικού «κόφτη» και για την περίοδο μετά το 2018. Ενδεικτικό των κυβερνητικών προθέσεων είναι το Δελτίο Τύπου που βγήκε από το Μαξίμου την Παρασκευή, μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τις Συνταξιουχικές Οργανώσεις όπου για πρώτη φορά τόσο επίσημα ομολογείται ότι «Ο Πρωθυπουργός επανέλαβε πως η κυβέρνηση ενόψει της αξιολόγησης δεν πρόκειται να δεχθεί να νομοθετήσει επιπλέον μέτρα για μετά το 2018 παρά μονάχα την επέκταση του αυτόματου μηχανισμού δημοσιονομικής προσαρμογής, για έναν και μόνο χρόνο»...
Ταυτόχρονα, και σε συνδυασμό με τα αντιλαϊκά μέτρα που θα εφαρμόζονται σε μόνιμη βάση από το 2018, η επιστολή του Ευ. Τσακαλώτου αναμένεται να περιέχει και την πρόταση για τις «μεσοπρόθεσμες» ρυθμίσεις για την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους.
Προχτές Παρασκευή, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Kρ. Λαγκάρντ, και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, συναντήθηκαν στο Νταβός, σύμφωνα με γραπτή δήλωση του εκπροσώπου του Ταμείου, Τζ. Ράις, που αναμετέδωσε το «Bloomberg». Σε αυτήν αναφέρεται ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών καλωσόρισε τις «διαβεβαιώσεις του ΔΝΤ ότι το Ταμείο θα παραμείνει πλήρως ενεργό» στις συζητήσεις για την Ελλάδα, «με στόχο να επιτευχθεί γρήγορα συμφωνία για ένα πρόγραμμα που θα μπορεί να στηριχθεί με τη χρήση πόρων του Ταμείου».
Είχε προηγηθεί η παρέμβαση από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, σύμφωνα με τον οποίο η τυχόν άρνηση του ΔΝΤ να συμμετάσχει στο «πρόγραμμα», θα αποτελεί ένδειξη αποτυχίας και «μη συμμόρφωσης». Σε αυτήν την περίπτωση «το πρόγραμμα θα τερματιστεί επειδή θα έχει καταστραφεί ο όρος ύπαρξής του, η βάση του», υπογράμμισε ο Σόιμπλε, μιλώντας στο πρακτορείο «Bloomberg» από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. «Δεν θα συμβούλευα πως πρέπει να προσπαθήσουμε να πάρουμε την έγκριση του γερμανικού κοινοβουλίου», σημείωσε ο ίδιος, αναφερόμενος στην περίπτωση νέου μνημονίου σε «αντικατάσταση» του τρέχοντος, ως αποτέλεσμα της μη συμμετοχής του ΔΝΤ.
Να υπενθυμίσουμε ότι η πλήρης συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο μνημόνιο, και μέσω νέας δανειακής σύμβασης με το ελληνικό κράτος, έχει ως προϋπόθεση την υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου (Memorandum of Economic and Financial Policies» - MEFP, δηλαδή «Μνημόνιο οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής»), όπως ακριβώς συνέβη και με τα δύο προηγούμενα μνημόνια.
Η εικόνα συμπληρώνεται από τις συζητήσεις και τις διεργασίες για τη δημιουργία «νομισματικού ταμείου» ως μηχανισμού στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με ενδεχόμενη «αναβάθμιση» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM ), που άλλωστε αποτελεί «βασικό παίχτη» στην υπόθεση διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους. Σε κάθε περίπτωση, η αποκατάσταση της λεγόμενης «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης» και η δυνατότητα επαναπρόσβασης του ελληνικού κράτους στις διεθνείς χρηματαγορές για νέα δάνεια απαιτούν τη διασφάλιση της αντιλαϊκής πολιτικής και για την περίοδο μετά το 2018.
Ανάκαμψη για το κεφάλαιο, με ανεργία και περικοπές για το λαό
«Η κοινωνία μας δεν διαθέτει σήμερα ούτε ίχνος συνταξιοδοτικής αποταμίευσης από τις εισφορές που κατεβλήθησαν, και που, δυστυχώς, αναλώθηκαν σε πληρωμές παχυλών παροχών στους σημερινούς συνταξιούχους, αναντίστοιχων με τις δυνατότητες του συστήματος».
Αυτό επισημαίνει ο ΣΕΒ στο «εβδομαδιαίο δελτίο», εστιάζοντας στα «τεράστια ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος που θα συνεχίσουν να απορροφούν σημαντικούς πόρους και στο μέλλον, θέτοντας περιορισμούς στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας, εάν δεν αντιμετωπισθούν».
Παράλληλα, οι εγχώριοι βιομήχανοι ομολογούν ουσιαστικά πως η ανάκαμψη δεν θα μπορέσει να προχωρήσει ούτε «ρούπι» χωρίς την αποφασιστική κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, «η ανασφάλεια που προέρχεται από την καθυστέρηση του κλεισίματος της 2ης αξιολόγησης και η αβεβαιότητα που τη συνοδεύει, υπονομεύει την αναπτυξιακή δυναμική, διαψεύδει τις αναπτυξιακές προβλέψεις για το 2017 και διατηρεί αναξιοποίητες τις τεράστιες αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας».
Επιπλέον, σύμφωνα με τον ίδιο, «τα περιθώρια νέων καθυστερήσεων έχουν εξαντληθεί και κάθε νέα μέρα επιβαρύνει τα μακροοικονομικά σενάρια, εγκλωβίζει την οικονομία στην αβεβαιότητα, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και δυσχεραίνει τις δυνατότητες αντιστροφής της αποεπένδυσης».
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, προδιαγράφει την «αποκατάσταση» της επίσημης ανεργίας σε ορίζοντα δεκαετιών και σε κάθε περίπτωση, με εφαλτήριο την αντιλαϊκή πολιτική και τις αναδιαρθρώσεις, που αποσκοπούν στην ανάκαμψη του κεφαλαίου και των κερδοφόρων επενδύσεων, προδιαγράφεται η αποκατάσταση της επίσημης ανεργίας στα επίπεδα που υπήρχαν πριν από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης στην ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις από τον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, θα χρειαστούν 21 χρόνια, προκειμένου η επίσημη ανεργία στην Ελλάδα να υποχωρήσει από 23% σήμερα στα προ κρίσης επίπεδα, δηλαδή στο εύρος του 9%. Αυτό σημαίνει μείωση λίγο πάνω από μισή εκατοστιαία μονάδα το χρόνο.
Η εν λόγω αναφορά του Π. Τόμσεν φαίνεται να αποτελεί έμμεση προαναγγελία των προβλέψεων του ΔΝΤ, που θα ενσωματωθούν στις εκθέσεις του ιμπεριαλιστικού οργανισμού σχετικά με τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού κρατικού χρέους και για την «αξιολόγηση» της οικονομίας.
Ρίσκα και αβεβαιότητες
Επιπλέον, σε έκθεση του ελληνικού Δημοσιονομικού Συμβουλίου, επισημαίνεται ότι ο στόχος για ανάκαμψη 2,7% το 2017 «θεωρείται αρκετά αισιόδοξος, ενώ «η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης ενισχύει την αβεβαιότητα και την μεταβλητότητα, καθιστώντας την πορεία ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης επισφαλή». Μάλιστα, σύμφωνα με το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, «η χαμηλή αβεβαιότητα και η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης είναι βασικές προϋποθέσεις για την σημαντική αύξηση των επενδύσεων που αναμένεται να πραγματοποιηθεί το 2017, 2018 και 2019».
Σύμφωνα με την έκθεση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, η «ανεργία παραμένει σταθερά πολύ υψηλή έως το 2019», δηλαδή για ολόκληρο το διάστημα των προβλέψεων και αυτό παρά τις προβλέψεις γύρω από τους ρυθμούς ανάκαμψης.

Ως «πηγές κινδύνου» για το 2017 αναφέρονται η έκταση που θα εμφανίσει η προσφυγική κρίση και ο αντίκτυπος που θα έχει στον τουρισμό, η αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων, η αργή πορεία των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και η παγκόσμια αβεβαιότητα.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget