10/25/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Από την πρώτη μέρα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς οι φοιτητές και σπουδαστές ήρθαν αντιμέτωποι με την εκρηκτική κατάσταση στις σχολές τους. Δίπλα στα παλιά προβλήματα ήρθαν να προστεθούν και νέα αφού η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το πολυνομοσχέδιο - φωτιά ετοιμάζει νέα φοροκαταιγίδα, χαράτσια στους μισθούς, με αποτέλεσμα το κόστος σπουδών να γίνει «ασήκωτο» για τις περισσότερες λαϊκές οικογένειες. Ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση ετοιμάζει για τους αποφοίτους ένα εργασιακό μέλλον χωρίς ένσημα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διαλύοντας την Κοινωνική Ασφάλιση.
Το μενού των αντιλαϊκών μέτρων για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν τελειώνει όμως εδώ. Αρχές Νοέμβρη ετοιμάζει νέο σχέδιο προϋπολογισμού για το 2016. Οπου, σαν να μην έφτανε η μείωση κατά 80% των προϋπολογισμών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ τα τελευταία 5 χρόνια, ετοιμάζεται νέα μείωση κατά 20% για τους προϋπολογισμούς των σχολών αδειάζοντας κυριολεκτικά τα ταμεία τους. Κάτι που μόνο τυχαία δεν γίνεται. Στόχος, η πλήρης παράδοση σε εταιρείες των δομών των σχολών αλλά και η προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών τους στις ανάγκες των εταιρειών του κλάδου και τα κριτήρια αξιολόγησης των αγορών που προτείνει η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας. Ολο αυτό το σκηνικό σημαίνει ότι όλα γίνονται εμπόρευμα, οι φοιτητές «πελάτες», οι ανάγκες τους αποτελούν «κόστος»!
Μετά από όλα αυτά αξίζει κάθε φοιτητής και σπουδαστής να αναρωτηθεί, «αν αυτό είναι το νέο του ΣΥΡΙΖΑ, τότε το παλιό που έφυγε τι ήταν;». Αυτό γιατί, όπως αρχίζει να φαίνεται, «το παλιό φοράει τη μάσκα του νέου» και η επίθεση στις σπουδές και το μέλλον των φοιτητών και των λαϊκών οικογενειών συνεχίζεται. Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι ψήφισε, ή αν ψήφισε, κάθε φοιτητής και σπουδαστής να μπει στο συλλογικό αγώνα και τη διεκδίκηση που θα βάλει φρένο σε αυτήν την επίθεση.
Να σκεφτεί ο φοιτητής τι δεν έχει δοκιμαστεί
«Τι μπορεί όμως να γίνει;», «οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα» ή αλλιώς, μήπως τελικά «ό,τι και να κάνουμε τίποτα δεν αλλάζει;». Αυτά συζητιούνται στους διαδρόμους των σχολών, σε Γενικές Συνελεύσεις και συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών. Κάθε φοιτητής και σπουδαστής μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του, να σκεφτεί τι έχει δοκιμάσει.
Δοκιμάστηκαν η αδράνεια, η παραίτηση, η αποχή από τους αγώνες και δεν οδηγούν πουθενά. Η στάση της αποχής, της παραίτησης από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, δοκιμάστηκε τα προηγούμενα χρόνια, σε αγώνες που δεν ήταν όσο μαζικοί θα έπρεπε και χωρίς καθαρό προσανατολισμό και στόχευση, δοκιμάστηκε και στις πρόσφατες εκλογές, και το αποτέλεσμα ήταν η επίθεση να συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Επίσης, να σκεφτεί κάθε νέος που νιώθει απογοητευμένος, με τη στάση της αποχής όντως δεν αλλάζει τίποτα; Στην πραγματικότητα, όλα αλλάζουν αλλά προς το χειρότερο όσο μένεις θεατής και όλα ανατρέπονται αν πρωταγωνιστείς.
Αυτό που πραγματικά δεν έχει δοκιμαστεί είναι αγώνες που θα συγκρούονται με κυβερνήσεις - ΕΕ με σκοπό την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι αγώνες που θα ανεβοκατεβάζουν «χαλίφηδες». Αγώνες που στοχεύουν τον πραγματικό ένοχο για όσα ζούμε, δηλαδή τους επιχειρηματικούς ομίλους και το σύστημά τους και όχι αγώνες που κάθε φορά κρύβουν τον ένοχο, άλλοτε με κάλπικους διαχωρισμούς (μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί), άλλοτε με άσφαιρες βολές κατά υπουργών Παιδείας που όλο άλλαζαν κι όλο η επίθεση συνεχιζόταν. Αγώνες και φοιτητικοί σύλλογοι που αντιστέκονται, δεν προσκυνάνε, ούτε χειροκροτούν την αντιλαϊκή πολιτική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αγώνες και φοιτητικοί σύλλογοι που λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας των δικαιωμάτων των φοιτητών και όχι ως ασπίδα προστασίας για να μην τσαλακώνεται η μόστρα κάθε κυβέρνησης. Αυτό που πραγματικά δεν έχει δοκιμαστεί είναι η πραγματική μας δύναμη, η πάλη λαού και νεολαίας σε συμμαχία, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Σήμερα, αυτή η συζήτηση για το τι φοιτητικό κίνημα χρειάζεται είναι απαραίτητη, ώστε οι φοιτητές και οι σπουδαστές μαζί με το λαό να απαντήσουν στα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα άθλια επιχειρήματά της. Κανένας να μη δώσει λευκή επιταγή - ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό επιδιώκουν τα στελέχη της κυβέρνησης όταν με θράσος δηλώνουν ότι «χτυπάμε τους έχοντες» και εννοούν εργαζόμενους με μεικτούς μισθούς των 1.000 ευρώ, αλλά τους πραγματικά έχοντες, δηλαδή τους καπιταλιστές, τους στηρίζουν με πακέτο 35 δισ. ευρώ. Κανένας να μη δώσει στήριξη στο χιλιοειπωμένο παραμύθι της κυβέρνησης για «παράλληλο πρόγραμμα», που δήθεν θα δίνει ανάσες, αυτά τα έλεγαν και οι υπόλοιποι πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος όμως ανασαίνει περισσότερο, τα μονοπώλια που διαχειρίζονται ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ και απαλλάχτηκαν από τον ΕΝΦΙΑ ή οι οικογένειές μας στις οποίες επεκτάθηκε ο ΕΝΦΙΑ, ο ΟΣΕ ΑΕ που του παραγράφηκαν χρέη 400 εκατ. ευρώ προς το Δημόσιο ή οι σχολές που μεταφέρουν σε κοινό ταμείο όλα τα ταμειακά διαθέσιμά τους για την αποπληρωμή των δόσεων; Κανέναν φοιτητή και σπουδαστή δεν τον συμφέρει η «σταθερότητα» που εγγυώνται δεξιά και αριστερά τα στελέχη της κυβέρνησης. Εννοούν ότι ο οδοστρωτήρας των μέτρων θα συνεχίζεται αλλά δε θα συναντήσει αντιστάσεις, με μαζικό, ανυποχώρητο και ανατρεπτικό αγώνα. Να απογοητεύσουμε όποιον περιμένει στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να επικρατήσει «σιγή νεκροταφείου» και διάθεση αναμονής.
Προσπάθειες έγιναν και δεν είναι λίγες. Ολες αυτές τις μέρες σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ υπάρχει μια σημαντική μερίδα φοιτητών και σπουδαστών που προσπαθούν να οργανώσουν τη συλλογική διεκδίκηση μέσα από δεκάδες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις. Γίνεται προσπάθεια να οργανωθεί η συλλογική συζήτηση και προβληματισμός σε κάθε σύλλογο, σε κάθε έτος και εργαστήριο.
Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, όμως, οι μάσκες των άλλων δυνάμεων στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους έπεσαν. Ολοι μαζί έβαλαν το χεράκι τους, ο καθένας με τον τρόπο του, για να μην «κουνηθεί φύλλο» σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ.
Παραδείγματα για τη στάση των άλλων δυνάμεων στις σχολές
Από τη μία οι εκπρόσωποι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, σε πολλά ΔΣ δεν εμφανίστηκαν καν, και όπου έδωσαν το «παρών» απέδειξαν ότι είναι πιστοί εκπρόσωποι της αντιλαϊκής πολιτικής ανεξαρτήτως κυβέρνησης, καταψήφισαν παντού τη διεξαγωγή ΓΣ και τα αιτήματα και τις δράσεις του ΜΑΣ. Είναι χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων τους σε ΓΣ και ΔΣ: «Αυτά που ζητάμε δεν είναι ρεαλιστικά», «το κράτος δεν έχει λεφτά», «δεν αντέχει η οικονομία»... Το ίδιο μονότονο παραμύθι ακούγεται στα αυτιά των φοιτητών τα τελευταία χρόνια, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Και αυτό το ξέρουν από πρώτο χέρι οι φοιτητές που μένουν στη Φοιτητική Εστία Αθηνών, που την ίδια ώρα που η εστία τους ρημάζεται από την τεράστια υποχρηματοδότηση, η διοίκηση της ΑΣΟΕΕ, με τη στήριξη της περιφερειάρχη Ρ. Δούρου (και αυτή πρώτη φορά αριστερά) έκλεισε συμφωνία με την ΟΤΕ ΑΕ και με έξοδα 10,5 εκατ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό προχωρά σε δημιουργία εργαστηριακών κτιρίων που θα αξιοποιούνται από τον ΟΤΕ.
Το ξέρουν καλά και οι φοιτητές του ΤΕΙ Αθήνας που την ώρα που οι ελλείψεις σε καθηγητές είναι τεράστιες, αυτό ετοιμάζεται να εγκρίνει πρόγραμμα ΕΣΠΑ ύψους 2 εκατ. ευρώ που θα δοθεί σε επιχειρήσεις προκειμένου να προσλαμβάνουν πρακτικάριους φοιτητές, δηλαδή και τζάμπα εργαζόμενους και επιδότηση για τα αφεντικά.
Συμπέρασμα: Λεφτά δεν υπάρχουν όταν πρόκειται για τις δικές μας ανάγκες. Οταν πρόκειται για επιχειρηματίες, τα ταμεία ξαφνικά γεμίζουν. Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία μιλούν η σημερινή κυβέρνηση, οι προηγούμενες και η ΔΑΠ στις σχολές. Στην πραγματικότητα, ο ρεαλισμός που υποστηρίζει η ΔΑΠ είναι ο ρεαλισμός του συστήματος. Γι' αυτό και οι εκπρόσωποί της όντως με «ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ», όπως λέει και η νέα τους αφίσα, στηρίζουν με χέρια και πόδια όλα αυτά τα χρόνια τους μειωμένους προϋπολογισμούς, στηρίζουν τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως η ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής μέριμνας, οι ιδιωτικές χορηγίες, η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων κ.ά.
Την ίδια ώρα, αποκαλυπτική ήταν και η στάση των ομάδων ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΕΑΑΚ/ΑΡ.ΕΝ, που εξελίσσονται καθημερινά σε δεξί χέρι της κυβέρνησης μέσα στις σχολές.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΑΔΕΔΥ όπου ψήφισε λευκό, καταψήφισαν μαζί με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ στην πλειοψηφία των σχολών όλης της χώρας την απεργία της 12ης Νοέμβρη. Την ώρα που η κυβέρνηση προχωρά σε σαρωτικές επιθέσεις κατά των εργαζομένων και της νεολαίας, έλεγαν ότι «η απεργία γίνεται κατόπιν εορτής», δηλαδή πότε έπρεπε να γίνει, το Δεκέμβρη που τα προαπαιτούμενα θα έχουν ψηφιστεί; Την ίδια στιγμή, τα σωματεία που ελέγχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προκηρύσσουν ούτε ...2ωρη στάση εργασίας...
Εμπόδισαν κάθε προσπάθεια οργάνωσης της αντίστασης και σύγκρουσης με την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ. Γι' αυτό έφτασαν μέχρι το σημείο να καταψηφίζουν σε διάφορους συλλόγους μαζί με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ τη διεξαγωγή ΓΣ. Εφτασαν μέχρι το σημείο σε ΔΣ στην Πάτρα να λένε ότι «οι συνελεύσεις πρέπει να γίνονται στη βάση κάποιου πολιτικού επίδικου και όχι στη βάση ορισμένων κουτσομπολιών»! Δηλαδή, είναι κουτσομπολιό οι αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών που διαμορφώνουν πτυχία - «σούπα», είναι κουτσομπολιό η δουλειά χωρίς ένσημα, περίθαλψη και με μισθούς πείνας; Εφτασαν μέχρι το σημείο στους συλλόγους της ΝΟΠΕ στην Αθήνα να καταψηφίσουν την πρόταση για στήριξη της κατάληψης του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας, γιατί είναι «τουφεκιά στον αέρα», όπως είπαν.
Η γραμμή τους αντικειμενικά οδηγεί σε κινήσεις που εγκλωβίζουν και απογοητεύουν. Οχι μόνο γιατί τους πρώτους 7 μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να παρουσιάσουν το λύκο σαν πρόβατο. Και αυτό γιατί έτρεξαν να χαιρετίσουν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ σπέρνοντας αυταπάτες, με διθυράμβους όπως «αυτή η χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη» (ανακοίνωση ΕΑΑΚ Νομικής το Γενάρη του 2015). Γιατί έδωσαν στήριξη στο δημοψήφισμα - απάτη και το «κάλπικο ΟΧΙ» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγες ώρες, συμβάλλοντας με τη στάση τους στη συγκάλυψη του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ και οδηγώντας σε απογοήτευση το λαό και τη νεολαία. Αλλά ακόμη και σήμερα σπέρνουν αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «είναι δύναμη που προτείνει λιγότερο "βαρύ" μνημόνιο» (ανακοίνωση ΕΑΑΚ στην Πάτρα, Οκτώβρης 2015). Τέτοια δεν λέει ούτε η «Αυγή»...
Διασπούν την πραγματική ενότητα, τη συμπόρευση των φοιτητών και εργαζομένων. Τις αποφάσεις 600 μαζικών φορέων και άνω των 40 φοιτητικών συλλόγων, οι ΕΑΑΚ/ΑΡ.ΕΝ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ τις ονομάζουν «παραταξιακές - κομματικές κινήσεις». Κομματικές κινήσεις είναι οι αποφάσεις συνδικάτων, ομοσπονδιών, φοιτητικών συλλόγων; Αυτά μάλλον τα λένε γιατί ο δικός τους σχεδιασμός είναι να μείνει αλώβητη η κυβέρνηση. Μήπως οι εργαζόμενοι φοιτητές να μην απεργήσουν στις 12 Νοέμβρη;
Οι φοιτητές και σπουδαστές να κρίνουν τις άλλες δυνάμεις. Τώρα είναι ώρα αγώνα, είναι ώρα να συναντηθεί η φωνή των αγωνιζόμενων φοιτητών στα φοιτητικά συλλαλητήρια που οργανώνονται στις 5 Νοέμβρη σε όλη τη χώρα. Να δώσουν και οι φοιτητές το δικό τους μήνυμα, το δικό τους παλμό στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 12ης Νοέμβρη, για το δικαίωμά τους στις σπουδές χωρίς εμπόδια, στην ολοκληρωμένη μόρφωση και τη δουλειά με δικαιώματα στο αντικείμενο που σπούδασαν.


Στέφανος Σαράφης - Αρης Βελουχιώτης - Ανδρέας Τζήμας
 (Σαμαρινιώτης)
Η 28η του Οκτώβρη είναι γνωστή ως η επέτειος που ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του για να πολεμήσει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή του ιταλικού φασισμού στα 1940 και ενώ μαινόταν ήδη ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έγραψε την περίοδο του πολέμου, αλλά και στη συνέχεια, τις πιο λαμπρές σελίδες της λαϊκής πάλης.
Ενα ζήτημα, σχετικά με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που ανάμεσα σε άλλα βρίσκεται στο πεδίο της ιδεολογικής διαπάλης της περιόδου είναι το ζήτημα της εξουσίας. Τα «σύγχρονα αστικά ρεύματα» στη μελέτη της Ιστορίας επιδιώκουν να αφαιρέσουν το ταξικό στοιχείο από την αντιφασιστική πάλη, προκειμένου να πείσουν τις λαϊκές μάζες πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη διαιώνιση του καπιταλισμού. Αποσιωπώντας το γεγονός πως στην απελευθερωτική πάλη κατά του άξονα η αστική τάξη δεν πήρε μέρος, γι' αυτό άλλωστε δε γιορτάζει την απελευθέρωση, ενώ ταυτόχρονα πάσχιζε εν μέσω πολέμου να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις διατήρησης της εξουσίας της μετά το τέλος του.
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, ακόμη πριν από τον πόλεμο και στη διάρκεια της προετοιμασίας του προετοιμαζόταν η ίδια να αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις, φροντίζοντας η πάλη της ενάντια στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, με αποκορύφωμα τότε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά. Το καθεστώς της οποίας αρνήθηκε να απελευθερώσει τους κρατούμενους στις φυλακές και τις εξορίες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, προκειμένου, όπως ζητούσαν, να σταλούν εθελοντικά στο πολεμικό μέτωπο. Οσοι δεσμώτες κομμουνιστές δεν κατάφεραν να αποδράσουν παραδόθηκαν στους Γερμανούς κατακτητές, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στα στρατόπεδα του Νταχάου, του Αουσβιτς, του Μαουτχάουζεν και αλλού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Ακόμη και σ' αυτήν την ιστορική στιγμή, το ταξικό ζήτημα για την άρχουσα τάξη ήταν το πρωτεύον, τα ταξικά της συμφέροντα ήταν πάνω απ' όλα.
Ποια ήταν όμως η δράση του αστικού πολιτικού κόσμου;
Ενιαίοι απέναντι στο κίνημα παρά τις διαφορές τους
Στο κέντρο ο «κουίσλιγκ» πρωθυπουργός Ι. Ράλλης.
 Δεξιά ο υπουργός Εσωτερικών Αν. Ταβουλάρης.
 Ανάμεσά τους διακρίνεται Γερμανός αξιωματικός
 και αριστερά ο προδότης συνταγματάρχης Ι.
Πλυντζανόπουλος μπροστά στον «Αγνωστο Στρατιώτη»
 στην πλατεία Συντάγματος στις 4.1.1944
Από τις 27 Απρίλη 1941, που ο γερμανικός στρατός μπήκε στην Αθήνα, η αστική τάξη και ο πολιτικός της κόσμος, βαθιά διχασμένοι όσον αφορά στο στρατόπεδο που έπρεπε να επιλέξουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα (με τη Βρετανία ή με τη Γερμανία, όπου υπερείχε ασύγκριτα η προτίμηση στην πρώτη), αλλά και διχασμένοι όσον αφορά στο πολιτειακό (βασιλευομένη ή αβασίλευτη δημοκρατία), διχασμένοι ακόμα ως προς τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης (οπαδοί του Μεταξά οι μεν, με την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι δε), στάθηκαν ενιαίοι όσον αφορά στο ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα.
Και το έκαναν αυτό, είτε βρίσκονταν στο Λονδίνο και το Κάιρο ως κυβέρνηση των φυγάδων, είτε βρίσκονταν στην Ελλάδα απέχοντας από την πάλη κατά των κατακτητών, είτε οργάνωναν άλλες αντιστασιακές δυνάμεις του εγγλέζικου στρατοπέδου (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.ά.), είτε, τέλος, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους κατακτητές (δοσίλογοι).
Οι μεταξύ τους αντιθέσεις, από τη μια, και ο φόβος που τους προξενούσε η πάλη του λαϊκού παράγοντα, από την άλλη (και τα δύο σε συνθήκες κατακτημένης χώρας), έκαναν τα πράγματα εξαιρετικά σύνθετα, ανατρέποντας σχηματικούς διαχωρισμούς. Αστοί που δεν ήταν δοσίλογοι, καθώς και αντιστασιακοί του αστικού χώρου, συνεργάζονταν και με τους Γερμανούς, ενώ καραμπινάτοι συνεργάτες των Γερμανών βοηθούσαν και τους Εγγλέζους.
Ο τρίτος κατά σειρά διορισμένος δήμαρχος της Αθήνας, επιχειρηματίας Αγγελος Γεωργάτος, υπηρετώντας την τάξη του, συνεργαζόταν και με τους Γερμανούς, ενώ έγραψε για τον κρυφό ρόλο του στην Κατοχή:
«Τον Ιούνιον του 1942 ήρχισα συνεργαζόμενος απευθείας πλέον με το εν Ελλάδι παράρτημα της Μυστικής Αγγλικής Υπηρεσίας»1.
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης, ύστερα από την κατάκτηση, έστω με τις περιορισμένες κρατικές εξουσίες που διέθεταν, επιχείρησαν να επανδρώσουν τους διαθέσιμους μηχανισμούς, αλλά και να δημιουργήσουν νέους, προσβλέποντας στη μετακατοχική περίοδο. Οι προσπάθειες και οι σχεδιασμοί εντάθηκαν πυρετωδώς από το 1943, αλλά τα πρώτα βασικά μέτρα πάρθηκαν απ' την αρχή.
Στις 27 Απρίλη 1941, το γερμανικό στρατό υποδέχτηκε επιτροπή, με επικεφαλής τον φρούραρχο της Αθήνας, υποστράτηγο Χρήστο Καβράκο, που του παρέδωσε τις πόλεις της Αθήνας και του Πειραιά. Για την ιστορία σημειώνουμε οτι ο Καβράκος ήταν επικεφαλής του στρατιωτικού αποσπάσματος που επιτέθηκε στη λαϊκή εξέγερση στα Τρίκαλα 23 Φλεβάρη 1925 με κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου. Οι στρατιώτες αρνήθηκαν να χτυπήσουν και πυροβόλησε ο Καβράκος και ορισμένοι ακόμα. Σκότωσαν 8 εργάτες και αγρότες διαδηλωτές, ανάμεσά τους ένα κορίτσι 12 χρόνων, ενώ υπήρχαν και 25 τραυματίες. Τον Καβράκο εκτέλεσε η ΟΠΛΑ στις 8 του Δεκέμβρη 1944.
Οι κατοχικές κυβερνήσεις
Το πρώτο ζήτημα που τέθηκε μπροστά στην αστική τάξη ήταν η δημιουργία κυβέρνησης. Υπήρξε σχεδόν πλήρης ομοφωνία ότι έπρεπε να σχηματιστεί. Κι έτσι συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο ίδιος έγραψε:
«... τρανωτάτην απόδειξιν του ότι πάντες ήθελον την ύπαρξιν Κυβερνήσεως αποτελεί η γνώμη των αρχηγών πολιτικών κομμάτων της Χώρας (...) κληθέντες παρ' εμού εις το Πρωθυπουργικόν γραφείον (...) Επέδειξαν κατανόησιν της σοβαρότητος της πατριωτικής χειρονομίας που έκαμα και με ενεθάρρυναν εις το πατριωτικόν έργον (...)»2.
Από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος είπε προς τον στρατηγό Μουτούση, υπουργό Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Τσολάκογλου:
«Είναι Θείον Δώρον διά τον Ελληνικόν Λαόν και μεγάλη συγκατάβασις του κατακτητού το ότι εδέχθη να γίνη Ελληνική Κυβέρνησις»3.
Τον Τσολάκογλου έσπευσαν να συγχαρούν: Θεόδωρος Πάγκαλος, Στυλιανός Γονατάς, Αλέξανδρος Οθωναίος, Δημήτριος Μάξιμος, Ντίνος Τσαλδάρης, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Βασίλης Δελιγιάννης, Γεώργιος Πεσματζόγλου, Γεώργιος Μερκούρης, Περικλής Ράλλης, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Ντίνος Ροδόπουλος, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Σταύρος Κωστόπουλος, Κρείττων Δηλαβέρης κ.ά.
Ο Γ. Τσολάκογλου έγραψε:
«ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ ΕΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»4.
Στις 2 του Δεκέμβρη 1942 ο Τσολάκογλου παραιτήθηκε. Τον αντικατέστησε ο Κ. Λογοθετόπουλος, που παρέμεινε στην πρωθυπουργία μέχρι τον Απρίλη 1943.
Στις 7 Απρίλη 1943 σχημάτισε κυβέρνηση ο Ι. Δ. Ράλλης, ο οποίος είχε διετελέσει υπουργός του Λαϊκού Κόμματος στο Μεσοπόλεμο. Για το διορισμό του δοσίλογου πρωθυπουργού έχει τη δική της αξία η μαρτυρία του επιτετραμμένου του Ράιχ στην Ελλάδα Γκίντερ Αλτενμπουργκ:
«...θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου»5.Και ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου:
«Η Κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται (...) με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των αρχών κατοχής εις την Ελλάδα (...) Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου»6.
Τις συνθήκες στις οποίες ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Ι. Ράλλης, υπογράμμισε ο ίδιος:
«...Δεν ωμίλησα όμως ακόμη ειμή ακροθιγώς, περί του λόγου ο οποίος έσχε την μεγαλυτέραν επί της συνειδήσεώς μου επίδρασιν. (...) Ο λόγος αυτός ήτο ότι, κατ' Απρίλιον 1943 διεγράφετο σαφώς εις τον ορίζοντα των προβλέψεων η ήττα της Γερμανίας (...) Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο»7.
Η ταξική πάλη δε σταματά
Ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε βαθύτατη συνείδηση ότι ο λαϊκός αγώνας κατά των καταχτητών είχε κατά βάθος ταξικό περιεχόμενο. Δεν ξεγελιόταν από το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο του, που δεν άφηνε σε μεγάλο βαθμό να φανεί, το ταξικό. Στη γερμανική κατοχή, εκτός από την εκμετάλλευση, την πείνα τη δυστυχία και το θάνατο που ζούσαν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υπήρξαν και αυτοί που πλούτιζαν. Οι καπιταλιστές αναπροσάρμοσαν τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους στις ανάγκες του στρατού κατοχής. «Τσιμέντα, μηχανουργικές επιχειρήσεις, ελαιουργεία κ.λπ. τέθηκαν στη διάθεση των καταχτητών».8Ταυτόχρονα, έκαναν την εμφάνισή τους νέα τμήματα της αστικής τάξης, οι περιβόητοι μαυραγορίτες, ενώ εκείνοι που κατεξοχήν θησαύρισαν, ήταν οι εφοπλιστές. Ταυτόχρονα, ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε καθαρό ότι ο ξεσηκωμός του λαού θα τον αφύπνιζε και σε ό,τι αφορούσε στη στάση των αστικών κομμάτων στα προηγούμενα χρόνια, οπότε είχαν παραδώσει την εξουσία στην 4η Αυγούστου.
Ουσιαστικά, η ταξική πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξαγόταν ακόμη και σ' αυτήν την περίοδο, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα για το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Σε όλη αυτή την περίοδο το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, έως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων.
Παρ' όλ' αυτά το ΚΚΕ, ενώ είχε τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας.
Παραπομπές
1. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 499149, Εμπιστευτική Εκθεσις Αγγέλου Γεωργάτου, σελ. 5 - 6.
2. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 165.
3. Κ. Λογοθετόπουλου, «Ιδού η αλήθεια», Αθήναι, 1948, σελ. 18.
4. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ», Αθήναι, 1959, σελ. 243 - 244.
5. Χάγκεν Φλάισερ, ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ, τ. Α΄, εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ, σελ. 31.
6. Κομνηνού Πυρομάγλου, Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ, εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα, 1978, σελ. 384.
7. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1947, σελ. 42.

8. Π. Ρούσου, «Η μεγάλη πενταετία» τ. Α, σελ. 131, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Τα συγκρατημένα χαμόγελα, χάριν φωτογράφισης,
δεν κρύβουν τις αντιθέσεις μεταξύ των τεσσάρων
 υπουργών Εξωτερικών στη Βιέννη...
«Πράσινο φως» για την έναρξη μίας πολυμερούς διπλωματικής διαδικασίας στον πόλεμο της Συρίας και απώτερο στόχο την προώθηση των αντικρουόμενων συμφερόντων κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο ανάβουν τα παζάρια, που ξεκίνησαν προχτές, Παρασκευή 23/10, στη Βιέννη της Αυστρίας μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, ΗΠΑ,Τζον Κέρι, Σαουδικής Αραβίας,Αντελ Τζουμπέιρ, και Τουρκίας,Φεριντούν Σιρνιλίογλου.
Στη συνάντηση δεν διαπιστώθηκαν μόνο οι διαφορές μεταξύ των παραπάνω χωρών στα πεδία συγκρούσεων της Συρίας (π.χ. ανάμεσα σε Σ. Αραβία, Τουρκία, ΗΠΑ και Ρωσία) αλλά και διάθεση για μία νέα διπλωματική διαπραγμάτευση με επίκεντρο τη Συρία, στην οποία δεν αποκλείεται, αργότερα, να συμμετάσχουν περισσότεροι «παίχτες» από τις παραπάνω τέσσερις χώρες. Οχι μόνο μεμονωμένες δυνάμεις, αλλά και περιφερειακοί ή διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Αραβικός Σύνδεσμος και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας, καθώς στην προχτεσινή συνάντηση στη Βιέννη έγινε ξεκάθαρη η επιδίωξη της Ρωσίας να βάλει για ευνόητους λόγους στο κάδρο των επικείμενων διπλωματικών παζαριών δύο από τους βασικούς συμμάχους της στην περιοχή: Το Ιράν και την Αίγυπτο. Ο Ρώσος υπουργός, μετά το τέλος της συνάντησης, είπε ότι γίνονται διεργασίες για τη συγκρότηση μίας Ομάδας Διαπραγμάτευσης για τη Συρία, που θα περιλαμβάνει «πάνω από 12 χώρες και οργανισμούς», που θα ανανεώνεται «αλλά δεν θα διευρύνεται αιωνίως», τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Είναι σίγουρο πως θα συμμετάσχει ο Αραβικός Σύνδεσμος και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας γιατί ό,τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική δεν είναι πρόβλημα που αφορά μόνο τους Αραβες, την Τουρκία ή το Ιράν αλλά πρόβλημα που ανησυχεί όλο τον ισλαμικό κόσμο».
Κομβικό γεγονός που κατέστησε απαραίτητη τη συνάντηση των τεσσάρων υπουργών Εξωτερικών είναι αναμφισβήτητα η ρωσική στρατιωτική αεροπορική επιχείρηση στη Συρία, τρεισήμισι βδομάδες μετά την έναρξή της, που επήλθε ως συνέχεια της προηγηθείσας πολυετούς επέμβασης των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, της Τουρκίας, των πετρελαιομοναρχιών του Περσικού Κόλπου.
Σε δηλώσεις που έκανε μετά την ολοκλήρωση της πολύωρης συνάντησης ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, σημείωσε πως «ενημέρωσε επακριβώς» για τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία καθώς και για το τι ελέχθη στη συνάντηση που είχε το βράδυ της Τρίτης στο Κρεμλίνο με τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Σύρος Πρόεδρος, Μπασάρ Ασαντ, ο οποίος για πρώτη φορά από το ξέσπασμα του πολέμου, το 2011, μετέβη στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Μόσχα, και για να εκφράσει (όπως δήλωσε) τη «μεγάλη ευγνωμοσύνη του συριακού λαού για τη σημαντική ρωσική στρατιωτική βοήθεια». Ο Λαβρόφ τόνισε ότι «δεν συζητήθηκε η παραίτηση Ασαντ» αλλά ζητήματα που αφορούν στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, «και η σημασία ενός πανσυριακού διαλόγου για πολιτικές μεταρρυθμίσεις». Ο ίδιος χαρακτήρισε τη συνάντησή του με τους Κέρι, Τζουμπέι και Σινιρλίογλου «όχι εύκολη αλλά χρήσιμη».
Είναι σαφές ότι στο παρόν στάδιο η Μόσχα επιχειρεί να εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των μονοπωλίων της σε βάθος χρόνου και όχι μόνο στη Συρία αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς η μέχρι τώρα έκβαση των αεροπορικών επιδρομών στη Συρία της «δίνει πόντους» στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, κάτι που παίρνουν υπόψη και οι άλλοι «παίκτες».
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν επίσης να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας με τους Ευρωπαίους και τους Αραβες εταίρους τους.
Δεύτερο επιχειρησιακό συντονιστικό κέντρο στο Αμμάν!
Πάντως, της συνάντησης, την Παρασκευή, των τεσσάρων υπουργών στο πολυτελές ξενοδοχείο «Ιμπίριαλ» της Βιέννης, είχε προηγηθεί εκείνη ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών Ρωσίας - ΗΠΑ που πραγματοποιήθηκε για μιάμιση ώρα κεκλεισμένων των θυρών.
Μετά από ολιγόωρο διάλειμμα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον Ιορδανό ομόλογό του, Νάσερ Τζούντεχ, ανακοινώνοντας την έτερη σημαντική είδηση της μέρας: Τη ρωσο-ιορδανική συμφωνία για τη συγκρότηση ενός κοινού επιχειρησιακού κέντρου στο Αμμάν της Ιορδανίας για συντονισμό των αεροπορικών επιδρομών που πραγματοποιούν οι δύο χώρες κατά θέσεων τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» («ΙΚ») στη Συρία.
Ο Λαβρόφ είπε πως η Ρωσία έχει απευθύνει πρόσκληση σε ΗΠΑ, Τουρκία και Σαουδική Αραβία αλλά και σε όποια άλλη χώρα το επιθυμεί, να συμμετάσχει και σε αυτό το νέο, επιχειρησιακό συντονιστικό κέντρο στο Αμμάν (μετά το πρώτο κέντρο συντονισμού επιχειρήσεων κατά του «ΙΚ» που στήθηκε, προ εβδομάδων, στη Βαγδάτη, μεταξύ των στρατών Συρίας - Ιράκ - Ρωσίας - Ιράν). Σημείωσε ότι το ρωσο-ιορδανικό κέντρο στο Αμμάν θα είναι μηχανισμός «που μπορεί να βοηθήσει στη μείωση προβλημάτων, τα οποία μας εμποδίζουν έως τώρα να ασκήσουμε αποτελεσματική πίεση στο "ΙΚ", στο "Μέτωπο Νούσρα" και άλλες τρομοκρατικές ομάδες». Πρότεινε έτσι την απόκοινού επιλογή στόχων και την κατάρτιση μίας «κοινής λίστας κατά της τρομοκρατίας», όπως η λίστα στην οποία έχει καταλήξει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ή οι μεμονωμένες λίστες των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας. Μάλιστα, ο Λαβρόφ σημείωσε με νόημα: «Για χρόνια οι εταίροι μας προσπαθούσαν να το αποφύγουν... Είναι σημαντικό όχι μόνο να επιλέξουμε από κοινού τους στόχους, τους κοινούς μας εχθρούς και αντιπάλους. Είναι επίσης απαραίτητο να μοιραζόμαστε πληροφορίες για τις περιοχές που ελέγχονται από την πατριωτική αντιπολίτευση για να τη βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση του "ΙΚ" και άλλων τρομοκρατών και να εμπλακεί η ένοπλη συριακή αντιπολίτευση στην πολιτική διαδικασία...».
Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση για τη δημιουργία ρωσο-ιορδανικού συντονιστικού κέντρου είναι σημαντική για τα δεδομένα του σύνθετου και πολύπλοκου γεωπολιτικού παζλ που έχει στηθεί στην περιοχή, καθώς η Ιορδανία συμπεριλαμβάνεται στους λίαν πιστούς Αραβες συμμάχους των ΗΠΑ και συμμετέχει αφετέρου στο συνασπισμό που έχει στήσει η κυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, υποτίθεται κατά των τζιχαντιστών του «ΙΚ».
Ο Ιορδανός κυβερνητικός εκπρόσωπος, Μοχάμεντ αλ Μομάνι, έσπευσε, σε κάθε περίπτωση, να σημειώσει πως η δημιουργία του ρωσο-ιορδανικού συντονιστικού κέντρου στο Αμμάν δεν σημαίνει αποχώρηση της Ιορδανίας από το συνασπισμό των ΗΠΑ κατά του «ΙΚ».
Οι επιφυλάξεις και «ελπίδες» του Τζον Κέρι
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, από την άλλη, χαρακτήρισε τη συνάντηση της Βιέννης «εποικοδομητική και παραγωγική», αν και παρατήρησε πως οι υπουργοί Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας απέρριψαν την πρόταση του Λαβρόφ να συμμετάσχει στην επόμενη συνάντηση και το Ιράν, αν και η κυβέρνηση Ομπάμα κατά το παρελθόν έχει αποδεχθεί ως απαραίτητη τη συμμετοχή Μόσχας και Τεχεράνης σε μία «διπλωματική διαδικασία» για τη Συρία. Σημείωσε ωστόσο πως η συνάντηση των τεσσάρων στη Βιέννη επέφερε «την ανάδειξη κάποιων ιδεών, τις οποίες δεν πρόκειται να μοιραστώ μαζί σας σήμερα, αλλά ελπίζω πως έχουν την πιθανότητα να αλλάξουν τη δυναμική». Στη συνέχεια όμως εμφανίστηκε πιο επιφυλακτικός, ανακοινώνοντας την επανάληψή της την ερχόμενη Παρασκευή, 30/10, στη Βιέννη.

Ο Σαουδάραβας υπουργός Αντελ Τζουμπέιρ μετέφερε πως οι ομόλογοί του συμφώνησαν στην «ανάγκη επίλυσης της συριακής κρίσης» στη βάση του (προηγούμενου) ανακοινωθέντος της Γενεύης με στόχο την οικοδόμηση μίας «δημοκρατικής και ενιαίας Συρίας» και στην ανάγκη «καταπολέμησης του "Ισλαμικού Κράτους" και άλλων τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία και άλλες χώρες της περιοχής». Με όλα αυτά είναι φανερό πως το «κουβάρι» των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων μπλέκει όσο περνά ο καιρός ακόμη περισσότερο.


Από την επίσκεψη της Μέρκελ στην Τουρκία
 και τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό
Α. Νταβούτογλου
Η πρόσφατη επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία επιβεβαιώνει ότι εντείνονται διάφορα «παζάρια»

Η επίσκεψη που η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ έκανε στην Τουρκία την περασμένη Κυριακή, 18 Οκτώβρη, επιβεβαίωσε με τον τρόπο της ότι εντείνονται τα ενδοϊμπεριαλιστικά «παζάρια» στην ευρύτερη περιοχή μας και ότι, με προκάλυμμα τη συνεργασία για το Μεταναστευτικό, ξεδιπλώνονται σχεδιασμοί ιδιαίτερα επικίνδυνοι και για το δικό μας λαό, αλλά και γενικά για τους λαούς στη «γειτονιά» μας.
Στις επίσημες δηλώσεις, οι δύο πλευρές εστίασαν στην ανάγκη κοινής δράσης για τον «έλεγχο των μεταναστευτικών ροών». Αλλωστε, δύο μέρες πριν είχε προηγηθεί η έκτακτη Σύνοδος της ΕΕ, στην οποία η ανάγκη αυτή αναγνωρίστηκε και επίσημα στις αποφάσεις των κρατών - μελών. Ωστόσο, το πώς αυτή η «κοινή δράση» θα αναπτυχθεί καθορίζεται με άξονα συνολικότερες επιδιώξεις και στο φόντο μιας σφοδρής ενδοϊμπεριαλιστικής διαμάχης για τον έλεγχο ενεργειακών οδών και πόρων, αγορών, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου εμπλέκονται ισχυρά κέντρα και οι αντιλαϊκές μεθοδεύσεις είναι συνεχείς, οξύνονται και περιπλέκονται.
Ετσι, στο όνομα του ότι «τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της Ευρώπης» έχει ανοίξει καθαρά συζήτηση για τη «συνδιαχείριση» του Αιγαίου και τη «συνεργασία» Ελλάδας - Τουρκίας για τον έλεγχο της συγκεκριμένης θαλάσσιας περιοχής. Δηλαδή, παραβλέπεται η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, οι διαρκείς τουρκικές παραβιάσεις των ελληνικών εναέριων και θαλάσσιων συνόρων, οι «γκρίζες ζώνες» και γενικά οι διεκδικήσεις που προβάλλει η Τουρκία αμφισβητώντας ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Ξεκινά ανοιχτά μια συζήτηση για ένα είδος «συνεργασίας» που - όπως αναγνώρισε και ο ίδιος ο Ελληνας ΥΠΕΞ θα σημαίνει «εισδοχή τουρκικών πλοίων στα ελληνικά χωρικά ύδατα, με όσες μακρόχρονες συνέπειες θα έχει αυτό».
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εμφανίζεται να διαφωνεί και σε πρώτη φάση απέρριψε προτάσεις για κοινές ελληνο-τουρκικές περιπολίες εστιάζει στην ανάγκη συνεργασίας «πάντα επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου και στο πλαίσιο της ενταξιακής διαδικασίας της χώρας με την ΕΕ» (βλέπε πρόσφατες δηλώσεις πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα). Εχει μεγάλες ευθύνες για τα επικίνδυνα σχέδια που απειλούν το λαό μας. Υπερασπίζεται τη συμμετοχή σε λυκοσυμμαχίες που δεν αναγνωρίζουν λαϊκά συμφέροντα, παρά μόνο συμφέροντα μονοπωλίων και το πώς αυτά υπηρετούνται καλύτερα. Αυτό που επιδιώκει είναι να επηρεάσει και αυτή το πλαίσιο στο οποίο θα ενταθούν τα «παζάρια», διεκδικώντας ανταλλάγματα για λογαριασμό των μερίδων του κεφαλαίου που εκπροσωπεί και ενώ διαγράφεται μια «κινητικότητα» σε μια σειρά κρίσιμα θέματα για την περιοχή (π.χ. Κυπριακό, Κουρδικό) που κυοφορώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις ίσως επιδράσουν σημαντικά σε ανακατατάξεις στη «γειτονιά» μας. Η οποία μάλιστα, μην ξεχνάμε, βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων (π.χ. στη Συρία παρεμβαίνουν πλέον ΗΠΑ αλλά και Ρωσία), ενώ στο φόντο της «κρίσης» στην Ουκρανία, η σημασία της περιοχής αναβαθμίζεται και στο πλαίσιο των «εναλλακτικών ενεργειακών αγορών», για την πρόσβαση στις οποίες βέβαια πρέπει να ιεραρχηθούν διαδρομές και αυτό θα είναι ένα ακόμα πεδίο σκληρής «κόντρας».
Τα ελληνικά σύνορα γίνονται «σύνορα της Ευρώπης»
Η ίδια η χρονική στιγμή που πραγματοποιήθηκε το ταξίδι Μέρκελ στην Τουρκία δεν είναι καθόλου τυχαία, συνδέεται με τις ευρωπαϊκές παρεμβάσεις στις οποίες πρωτοστατεί και το Βερολίνο για να προχωρήσει η «συνδιαχείριση του Αιγαίου». Το θέμα έθεσε ανοιχτά η γερμανική πλευρά πριν ακόμα τη Σύνοδο Κορυφής, με τον εκπρόσωπο της Μέρκελ Στέφεν Ζάιμπερτ να σημειώνει στις 14 Οκτώβρη ότι στο Αιγαίο θα πρέπει να επικρατεί μια «εύρυθμη κατάσταση» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και να διαμηνύει ότι «βασιζόμαστε στην τουρκική διάθεση για συνεργασία αλλά και θέλουμε να στηρίξουμε την Ελλάδα στο καθήκον της ως κράτους - μέλους να προστατεύσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ». Πριν από μερικές μέρες ο Ζάιμπερτ προσπάθησε να «τα μαζέψει», υποστηρίζοντας ότι κανείς δε μιλά για κοινές περιπολίες, συμπληρώνοντας ωστόσο όλο νόημα ότι «χρειαζόμαστε έναν καλύτερο, αποτελεσματικότερο έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ» και ότι «σε αυτό, τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας - δύο μελών του ΝΑΤΟ - στο Αιγαίο παίζουν μεγάλο ρόλο».
Αλλωστε, πολύ καθαρά μίλησε και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, τονίζοντας ότι «θα ήταν πολύ χρήσιμο» αν υπήρχε ναυτική συνεργασία Ελλάδας - Τουρκίας «υπό ευρωπαϊκή αιγίδα» και προσθέτοντας ότι «είναι θέμα ευρωπαϊκό, δεν είναι θέμα ελληνοτουρκικών σχέσεων». Αλλά και η ίδια η Μέρκελ είχε υπογραμμίσει ότι «είναι απαράδεκτο η οδός μεταξύ της τουρκικής ακτής και των ελληνικών νησιών, άρα μεταξύ δύο εταίρων στο ΝΑΤΟ, να ελέγχεται αυτή τη στιγμή από τους διακινητές».
Το ζήτημα θέτουν με τον πιο επίσημο τρόπο και τα ντοκουμέντα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, όπου διαμηνύεται ότι «υπάρχουν και άλλες σημαντικές δράσεις προτεραιότητας, που απαιτούν περαιτέρω συζητήσεις στα σχετικά φόρουμ, συμπεριλαμβανομένων των προτάσεων της Επιτροπής» και προβλέπεται η «σταδιακή καθιέρωση ενός ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων». Ακόμα, στο «Κοινό Σχέδιο Δράσης ΕΕ - Τουρκίας» αναφέρεται πολύ συγκεκριμένα η «περαιτέρω ενίσχυση της ικανότητας παρακολούθησης της τουρκικής ακτοφυλακής, ιδίως με την αναβάθμιση του εξοπλισμού επιτήρησής της, αυξάνοντας τις περιπολίες και τις ικανότητες έρευνας και διάσωσης, μεταξύ άλλων μέσω της εντατικοποίησης της συνεργασίας με τα κράτη - μέλη της ΕΕ». Επιπλέον, το κείμενο «χαιρετίζει το διορισμό Τούρκου αξιωματικού συνδέσμου στη FRONTEX».
Σκληρά ενδοϊμπεριαλιστικά «παζάρια»
Στο εσωτερικό της χώρας της (αλλά και της κυβέρνησής της) η Μέρκελ δέχτηκε έντονη κριτική για την επίσκεψη στην Τουρκία και μάλιστα ότι αυτή έγινε ελάχιστες βδομάδες πριν τις βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοέμβρη αλλά και ενώ οι Ερντογάν - Νταβούτογλου δέχονται έντονη κριτική για αυταρχισμό. Αυτές οι αντιδράσεις αντανακλούν σίγουρα διαφορετικές προσεγγίσεις μερίδων του γερμανικού κεφαλαίου.
Πάντως, η εμφάνιση της Μέρκελ στην Κωνσταντινούπολη και ενώ διευρύνεται η συζήτηση για την «ασφάλεια» στην περιοχή (ειδικά μετά το πολύνεκρο μακελειό της 10ης Οκτώβρη στην Αγκυρα) έχει το δικό της «βάρος» συνολικά για τις επιδιώξεις της γερμανικής αστικής τάξης στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, στην οποία οι εξελίξεις φαίνεται ότι θα έχουν γενικότερο αντίκτυπο στις ενδοϊμπεριαλιστικές «ισορροπίες». Η προθυμία του Βερολίνου να εξετάσει επιτάχυνση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας στην ΕΕ δεν αποτελεί απλά ένα αντάλλαγμα, ώστε η Αγκυρα να συμβάλει στη συγκράτηση των εκατομμυρίων μεταναστών που συρρέουν στην ΕΕ.
Το ταξίδι στην Τουρκία συνοδεύτηκε από επισημάνσεις αναλυτών ότι Γερμανία και Τουρκία «έχουν ανάγκη η μία την άλλη περισσότερο από ποτέ», στις τρέχουσες συνθήκες που κυριαρχούν στη Μέση Ανατολή. Στις 18 Οκτώβρη, η «Ντόιτσε Βέλε» υπογράμμιζε σε άρθρο της ότι αν και «στις σχέσεις Γερμανίας - Τουρκίας παρατηρείται εδώ και μεγάλο διάστημα αμοιβαία δυσπιστία και διαφορετικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής», ωστόσο, «οι δύο χώρες διατηρούν μια μακρά και στενή σχέση, η οποία χαρακτηρίζεται από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών "φιλική, πολυεπίπεδη και ανθεκτική"», «η Τουρκία είναι ως μέλος του ΝΑΤΟ και συνομιλητής της ΕΕ πολύτιμος σύμμαχος για τη Γερμανία σε γεωστρατηγικά ζητήματα».
Τουρκικά δημοσιεύματα επικέντρωναν στη συνάντηση που είχαν πριν από μερικές βδομάδες Μέρκελ - Νταβούτογλου και στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ, σημειώνοντας (π.χ. «Σαμπάχ», 29/9/2015) ότι «προσφάτως, ο διάλογος μεταξύ Τουρκίας και Γερμανίας έχει αναπτυχθεί. Ωστόσο, απαιτείται αυτός να εξελιχθεί με δομικά και μόνιμα πρακτικά βήματα». Αναφέρεται ότι «ορισμένα θετικά βήματα θα μπορούσαν να προκύψουν αν η Γερμανία ξανασκεφτεί τις τουρκικές υποδείξεις για τη Συρία» και διαπιστώνεται ότι «πιθανή γερμανο-τουρκική συνεργασία είναι πιθανό να προκαλέσει μεγάλα πλεονεκτήματα προς όφελος και συμφέρον της ΕΕ ως σύνολο».
Ολη η γεωγραφική ζώνη που εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τα Βαλκάνια (για τα οποία επίσης η Γερμανία μελετά πολύ συγκεκριμένα τη «διείσδυσή» της) εξελίσσεται σε ένα πεδίο σκληρών και πολύ σύνθετων ενδοϊμπεριαλιστικών «παζαριών», στο πλαίσιο των οποίων τα επιτελεία των πολιτικών εκπροσώπων ισχυρών μονοπωλίων σταθμίζουν ποιες κολεγιές τους είναι περισσότερο ή λιγότερο χρήσιμες και ανάλογα πορεύονται. Υπό το βάρος των συγκρούσεων σε Συρία και Ουκρανία (που αφού είναι ένοπλες ασκούν και μεγαλύτερη δυναμική), μια σειρά μεθοδεύσεις ίσως επιταχυνθούν το επόμενο διάστημα και σε αυτό το πλαίσιο θα αξιοποιηθεί η δράση των «τζιχαντιστών», η ανάγκη καταπολέμησης της τρομοκρατίας, η διατήρηση της «ασφάλειας», ακόμα και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς (είναι ενδεικτική η πρόσφατη απόφαση της ΟΥΝΕΣΚΟ για ανάπτυξη κυανόκρανων σε περιοχές με μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που απειλούνται από καταστροφές), όπως και η λεγόμενη «διαθρησκευτική συνάντηση» που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.



1. «Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του». Η νέα προβοκάτσια εντός του Κοινοβουλίου από τον γνωστό σκουπιδοφάγο νεοναζί απέδειξε ότι η δημοκρατία μπορεί και ανέχεται (αλήθεια, μέχρι πότε;) αυτή την υστερία που κατέληξε σε παρωδία. Μάζεψε ο Λαγός το αδηφάγο στόμα του και σαν βρεγμένη γάτα επέστρεψε στο κενοτάφιο της Χρυσής Αυγής.
2. Η δίκη των δολοφόνων του Φύσσα έχει αναγκάσει τη Χρυσή Αυγή να επιστρέψει στην κοιτίδα της, που καμία σχέση δεν έχει με τον πολιτισμό. Αδυνατώντας, όπως όλα τα κατακάθια, να γνωρίσουν την επιφάνεια της ζωής, οι χρυσαυγίτες είναι αναγκασμένοι να σχεδιάζουν στον πάτο της αφόρητα μαρτύρια για τους εχθρούς τους, αποφεύγοντας, με προσοχή μεγάλη, κάθε εμπλοκή με τη Δικαιοσύνη.
3. Ούτε η ευλογία ούτε η περιφρόνηση εκ μέρους των Ευρωπαίων πρέπει να μας αφορά. Ας σταματήσουμε την αιμορραγία μας, την εκούσια υπομονή μας και τη νέκρωση της νεότητας. Οι Ευρωπαίοι δρουν αρνητικά πάνω μας, η φιλαυτία τους τα θέλει όλα, και τα παίρνει ερήμην ημών.
4. Η αποβλάκωση είναι η μόνη διέξοδος για τους Συριζαίους τώρα που η πραγματικότητα τούς καταβάλλει με τη γεωμετρία της. Η αποβλάκωση βοηθά να δέχεσαι τις πάσης φύσεως προσβολές χωρίς να αντιδράς, να επιμένεις στη ρομαντική προσέγγιση του κάτεργου που πολλοί αποκαλούν καθημερινότητα. Μελίρρυτος και κρυψίνους, ο Τσίπρας αντέχει το ψυχρό ρεύμα της κοινωνίας, κάνει καριέρα παρ' όλη την αναξιοπιστία του, σαν ένας ακόμη αθώος που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
5. Ο Γάλλος Πρόεδρος έρχεται να πουλήσει όπλα σ' έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα. Οι Γάλλοι προσπαθούν να μας απαλλάξουν από τους πόνους μιας αναπάντεχης συνάντησης με τους Τούρκους. Αντίθετα, η Μέρκελ, που μας έχει πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, προωθεί με την πιο τρυφερή στοργή τις κοινές περιπολίες με τους Τούρκους στο Αιγαίο, ποντάροντας στη δουλοπρέπεια της κυβέρνησης. Δεν θ' αργήσουν και οι δύο πλευρές να παραμιλάνε για την ιδέα μιας τελικής συμφιλίωσης με τους Τούρκους μέσα σ' ένα σκηνικό μεγαλοπρέπειας, όπως ταιριάζει στα βάσανά μας. Η Μέρκελ και ο Τσίπρας, μαζί με τη σύγχυση και την αγωνία που μας προσφέρουν, θα προσθέσουν και ένα ακόμη παράξενο σχήμα, με την οργανωμένη «συμμορία» της Τουρκίας να επιθυμεί συνεργασία με το «θύμα» της.
6. Η επιφανειακή και ασήμαντη παρουσία των Νεοδημοκρατών, οι λαθραίες παρεμβάσεις τους στο πολιτικό σκηνικό καθιστούν αναίσθητο και γελοίο το σώμα της Δεξιάς. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης και, αντί να μας αναπαύσουν από τις γελοιότητές τους, συνεχίζουν, οι ανάγωγοι, να λένε ψέματα, να καλύπτουν τα προβλήματά τους. Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους προκαλεί αρνητικά ερεθίσματα στον πολίτη, που κάποτε γενναιόδωρα ανταποκρίθηκε στα κελεύσματά τους. Το μεγαλύτερο παράπτωμά τους είναι ότι δεν θυμούνται τι έχουν κάνει, και κάθε φορά εμφανίζονται σαν άσπιλοι που ελέω Θεού τους δόθηκε μια διαρκής αναγέννηση. Χρησιμοποιώντας τον άνθρωπο σαν πειραματόζωο μέσα σε οξείς πόνους, φορούν το χειρότερο προσωπείο, που καταστρέφει καθετί δημιουργικό.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία - πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου, είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη και ο πατέρας μου απ' τη Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ' τη στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Ομως, η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη "ευρωπαϊκή", φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα».
Ενενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν την περασμένη Παρασκευή από τη γέννηση του σπουδαίου, του αλησμόνητου ποιητή της καρδιάς μας, που με τη μουσική αλλά και το στίχο του αγγίζει πάντα τις πιο ευαίσθητες χορδές των συναισθημάτων μας, που «τολμούν» να εκδηλωθούν χωρίς δισταγμό γιατί έχουν ισχυρό «σύμμαχο» τις μελωδίες, την ομορφιά του άφθαρτου, την αλήθεια...
...φέρτε κρασί φέρτε φωτιά
«Η πέτρα είναι ο θάνατος η πέτρα είν' η ζωή μου
φυτρώσαν άσπρα γιασεμιά μες στην αναπνοή μου.
Είμαι ένα δέντρο έρημο στην πέτρα σπάει η φωνή μου
δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως πετρώνει το κορμί μου.
Είμαι η κραυγή της μάνας μου είμαι η πληγή του κόσμου
φέρτε κρασί φέρτε φωτιά να κάψω τον καημό μου».
(Μάνος Χατζιδάκις)
Ο Μάνος Χατζιδάκις στη δημιουργική του πορεία κατάφερε να μας χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις και να σμιλέψει τον κοινό μας μύθο με μουσικές και τραγούδια αθάνατα, αληθινά και ακριβώς γι' αυτό βαθιά λαϊκά. Γιατί, για τον Μάνο Χατζιδάκι «η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα... Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Οχι τις επικαιρικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. Η μεγάλη τέχνη εννοώ».
Ο Μάνος Χατζιδάκις, με την ευαισθησία, την οξεία κριτική ματιά, την υψηλή αισθητική του και την αγάπη για το λαό, μπόρεσε να εκφράσει με κριτικό ρεαλιστικό τρόπο την ελληνική κοινωνία. Η πολιτιστική του προίκα, παιδί της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης, της ΕΠΟΝ στην οποία συμμετείχε, καθώς και η απόφασή του να μη συμβιβαστεί με την εξουσία και τις απαιτήσεις της, τον ώθησαν στη δημιουργία ενός πολύτιμου υλικού, ενός έργου που, ανεξάρτητα από τις μετέπειτα δηλωμένες πολιτικές απόψεις και προθέσεις του, είναι πολύτιμο υλικό για την αισθητική αντίληψη του λαού και για την πολιτιστική καλλιέργειά του. Με τις μουσικές και τα τραγούδια του, εμπνευσμένα από λαϊκές φόρμες και μπολιασμένα με έντονο λυρισμό, ζουν και αναπνέουν ο κόσμος της αθηναϊκής γειτονιάς, οι μοναχικοί και συλλογικοί ήρωες της αξιοπρέπειας και του αγώνα, οι γυναικείες μορφές, ακόμα κι οι φιγούρες ενός κοινωνικού περιθωρίου, που έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις εκφράσεις του μικροαστισμού.
Οπως ο ίδιος έλεγε, δεν ήταν εναντίον του λαϊκού, αλλά φανατικά εναντίον του λαϊκισμού. «Το πρώτο συνθέτει την αλήθεια μας, το άλλο την αυτοκολακεία και την εκμετάλλευση. Για παράδειγμα: Η κυβέρνηση ασκεί το λαϊκισμό σαν πολιτιστική πολιτική για κομματικό όφελος και ο λαός κολακεύεται, ενδίδει και υποτάσσεται στο κόμμα που διοικεί. Να μια σχέση που αντιπαθώ βαθιά και φυσικά την πολεμώ με όλες μου τις δυνάμεις».
Βαθιά στοχαστική ευαισθησία
Ο αλησμόνητος Μάνος Χατζιδάκις, με την πολύτροπη, πολύχυμη, πηγαία λαϊκή, αλλά και καλλιεργημένη με τη μεγάλη ποίηση και βαθιά στοχαστική ευαισθησία του, δε σημάδεψε μόνον το τραγούδι. Σημάδεψε και το ελληνικό θέατρο. Μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, «εδραίωσαν» την ελληνική μουσική στο θέατρο πρόζας και έστρωσαν το δρόμο του θεάτρου στους νεότερους Ελληνες συνθέτες. Ο Μάνος Χατζιδάκις, με τις μουσικές του για θεατρικές παραστάσεις, έγραψε άλλη μια μεγάλη ιστορία, η οποία αξίζει προσοχής και ειδικής μελέτης από τους ειδικούς. Η μουσική του, για τους αριστοφανικούς «Ορνιθες» ή το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, για το «Θέατρο Τέχνης», αποτελεί μεγάλο κειμήλιο της μουσικής για το θέατρο.
Η πρώτη του εμφάνιση ως συνθέτη στο μουσικό ορίζοντα της χώρας γίνεται το 1944, με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» του Αλέξη Σολωμού, στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν. Στη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης», ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, θέλοντας να γίνει ηθοποιός, αλλά ο Κουν θα τον αποτρέψει. Μέσα από τη γόνιμη συνεργασία του, ως συνθέτη πια, με το «Θέατρο Τέχνης», που θα διαρκέσει δεκαπέντε χρόνια, θα γράψει μουσική για πολλά έργα του σύγχρονου θεατρικού ρεπερτορίου: «Γυάλινος Κόσμος» (Τ. Ουίλιαμς, 1946), «Αντιγόνη» (Ζ. Ανουίγ, 1947), «Ματωμένος Γάμος» (Φ. Γ. Λόρκα, 1948), «Ολα τα Παιδιά του Θεού έχουν Φτερά» (E. Ο' Νηλ, 1948), «Λεωφορείον ο Πόθος» (Τ. Ουίλιαμς, 1948), «Ο Θάνατος του Εμποράκου» (Α. Μίλερ, 1949) κ.ά.
Με το τέλος της γερμανικής Κατοχής, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη τολμάει πρώτη να του αναθέσει να συνθέσει μουσική για τον «Αγαμέμνονα» και τις «Χοηφόρες» (1950) από την «Ορέστεια» του Αισχύλου. Μέχρι τότε, τη μουσική επένδυση των αρχαίων τραγωδιών την ανέθεταν σε ακαδημαϊκούς συνθέτες. Την ίδια περίοδο συνεργάζεται με το μεγάλο ποιητή Αγγελο Σικελιανό, για να συνθέσει τη μουσική στην τελευταία του τραγωδία «Ιπποκράτης».
«Κι ο Μάης στήνει το χορό κάτου με τους εργάτες»
Το 1946, ταυτόχρονα με τη μουσική, γράφει και ποίηση. Βρισκόμενος στη Θεσσαλονίκη με το θίασο των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», γράφει τα ποιήματα «Λυπητερή Παρέλαση - Μια ποιητική σειρά από στιγμές», ορισμένα σημεία της οποίας υπάρχουν στην πρώτη δισκογραφική παρουσία μελοποιημένων στίχων του Χατζιδάκι, ως αυτόνομα τραγούδια, στο δίσκο 45 στροφών, «Ο κύκλος του C.N.S.» [ο οποίος κυκλοφόρησε το 1959 (το έργο γράφτηκε τη διετία 1954-1956) και περιέχει έξι τραγούδια για πιάνο και φωνή με την ερμηνεία του Γιώργου Μούτσιου] όπως: «Κι αν σμίξουν τ' άστρα μας/ Θέλω με τη σιωπή/ Που παραδέχεσαι/ Τον εαυτό σου», το οποίο τραγούδησε ο Μούτσιος στο τραγούδι του δίσκου. Την ίδια περίοδο με την «Λυπητερή Παρέλαση» γράφει και το ποίημα «Εργατική cantata», το οποίο το χαρίζει «στους μυλεργάτες του εργοστασίου Αλλατίνη»: «Μάτι κλειστό στον πόνο σου/ Χείλια σαρκαστικά στο θρήνο σου/ Κι ένας Χριστός τ' ομολογάει/ Δεν έσβησε η φωνή σου». Τα ποιήματα αυτά τα είχε εμπιστευθεί τότε στο συνομήλικό του ποιητή, Μανόλη Αναγνωστάκη, με σκοπό να εκδοθούν στη Θεσσαλονίκη, κάτι όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2001, ο Αναγνωστάκης τα δημοσιεύει στο 17ο τεύχος του περιοδικού «Ποίηση».
«Η γης τραγούδι αρχίνησεν και δε το σταματάει. Κι ο Μάης στήνει το χορό, κάτου με τους εργάτες. Κι ας πέφτουν νιοι λεβεντονιοί στον πονεμένο κάμπο. Καθώς αγριοπερίστερα, με τη γητειά στο στόμα. Το αίμα τους είν' γαρούφαλλο. Είν' η κραυγή τους κρίνος...».
Πηγές:
- Συνέντευξη στο «Ριζοσπάστη» (27/5/'90)

- Από την «πύλη» της ιστοσελίδας του στο διαδίκτυο, www.manoshadjidakis.gr, που προσφέρει τη δυνατότητα ενός γοητευτικού και συνάμα χρήσιμου «ταξιδιού» στο δημιουργικό του κόσμο, μέσα από την επαφή με ένα υλικό, ανέκδοτο και μη, κυρίως από το προσωπικό του αρχείο.

Στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης«Μέτρα για την εφαρμογή της Συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που ψηφίστηκε την Παρασκευή, 16 Οκτώβρη, το άρθρο 15 αναφερόταν στην τιμολόγηση των φαρμάκων. Το άρθρο αυτό υλοποιεί ένα μέρος από τα προαπαιτούμενα του 3ου μνημονίου σχετικά με τα φάρμακα. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, επιδιώκεται ο εξορθολογισμός των κανόνων της τιμολόγησης των φαρμάκων και η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο αναφέρεται ότι:
  • Η τιμή των OFF PATENT φαρμάκων, δηλαδή των πρωτότυπων φαρμάκων που έχασαν την πατέντα τους διαμορφώνεται στο 50% της τιμής που είχαν όσο ήταν εντός της προστασίας (πατέντας) ή σε αυτήν που προκύπτει από το μέσο όρο των τριών χαμηλότερων τιμών των κρατών - μελών της ΕΕ. Κριτήριο γι' αυτήν την επιλογή είναι ποια από τις δύο είναι η χαμηλότερη τιμή.
  • Η τιμή των γενόσημων φαρμάκων (αντίγραφα), διαμορφώνεται στο 65% της τιμής των OFF PATENT φαρμάκων όπως αυτή διαμορφώνεται σύμφωνα με την προηγούμενη παράγραφο.
Τι αλλάζει σχετικά με τον προηγούμενο τρόπο τιμολόγησης
Τα OFF PATENT φάρμακα τιμολογούνταν στο 50% της τιμής του πρωτότυπου που ήταν εντός της πατέντας με την προϋπόθεση ότι υπήρχαν σε κυκλοφορία αντίστοιχα γενόσημα. Εάν δεν υπήρχε αντίστοιχο γενόσημο, τότε έπαιρνε τιμή σύμφωνα με το μέσο όρο των τριών χαμηλότερων τιμών στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η τιμολόγηση αυτή γινόταν σε φάρμακα που η τιμή τους ήταν πάνω από 12 ευρώ και δεν μπορούσε να πέσει κάτω απ' αυτήν. Το όριο αυτό έμπαινε για λόγους προαγωγής της χρήσης οικονομικότερων θεραπειών, προάσπισης της Δημόσιας Υγείας, επάρκειας τέτοιων φαρμάκων σύμφωνα με το νόμο.
Επομένως, με τη νέα διάταξη ενοποιείται η τιμολόγηση των OFF PATENT φαρμάκων ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι γενόσημα, με κριτήριο τη χαμηλότερη τιμή και χωρίς να τίθεται το προστατευτικό όριο των 12 ευρώ κάτω από το οποίο δεν μπορούσε να πέσει η τιμή των συγκεκριμένων φαρμάκων.
Τα γενόσημα τιμολογούνταν στο 32,5% της τιμής των πρωτότυπων που ήταν εντός της πατέντας. Η τιμολόγηση αυτή γινόταν σε φάρμακα που η τιμή τους ήταν πάνω από 7,8 ευρώ και δεν μπορούσε να πέσει κάτω απ' αυτήν. Και εδώ βγαίνει το προστατευτικό όριο των 7,8 ευρώ κάτω από το οποίο δεν μπορούσε να πέσει η τιμή των συγκεκριμένων φαρμάκων.
Φάρμακα φτηνά για το κράτος - πανάκριβα για τους ασθενείς
Ο προαναφερόμενος τρόπος τιμολόγησης των φαρμάκων αποσκοπεί στη μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης (κράτους και ασφαλιστικών ταμείων) όχι όμως και της ιδιωτικής (αυτά που πληρώνουν οι ασθενείς). Ο νέος τρόπος της τιμολόγησης αφορά μόνο τα φάρμακα που αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και όχι αυτά της αρνητικής λίστας, τα οποία θα διατηρήσουν τις σημερινές υψηλές τιμές ούτε και τα ΜΗΣΥΦΑ, τα οποία μπορεί και να ακριβύνουν. Αυτές τις δύο κατηγορίες φαρμάκων τις πληρώνουν εξολοκλήρου οι ασθενείς και γι' αυτό το κράτος αδιαφορεί για τη δαπάνη τους.
Η μείωση της λιανικής τιμής των φαρμάκων που θα προκύψει από αυτήν την τιμολόγηση, προβάλλεται από την κυβέρνηση ως μέτρο δήθεν φιλολαϊκού χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα, με το μέτρο αυτό μπορεί να αφαιρείται ένα μικρό μέρος από την υψηλή κερδοφορία της φαρμακοβιομηχανίας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι και οι ασθενείς θα έχουν κάποιο οικονομικό όφελος. Αντίθετα, μπορεί να προκύψει ακόμα και αύξηση των πληρωμών τους. Για το ΚΚΕ αυτό είναι το κριτήριο και για τη συγκεκριμένη ρύθμιση, δηλαδή αν θα υπάρχει όφελος για τα λαϊκά στρώματα.
Εξάλλου, υπάρχει αντίστοιχη εμπειρία από τα προηγούμενα χρόνια που όλες οι κυβερνήσεις μείωναν τις λιανικές τιμές των φαρμάκων, αλλά οι ασθενείς συνέχιζαν να πληρώνουν όλο και πιο αυξημένα ποσά για την αγορά τους. Αυτό γίνεται διότι το ποσόν που πληρώνει ο ασθενής δεν εξαρτάται μόνο από την τιμή του φαρμάκου, αλλά και από μια σειρά άλλους παράγοντες όπως:
1. Η ασφαλιστική τιμή των φαρμάκων, δηλαδή τιμή με την οποία αποζημιώνουν τα φάρμακα τα ασφαλιστικά ταμεία. Η ασφαλιστική τιμή είναι κατά κανόνα μικρότερη από τη λιανική τιμή των φαρμάκων. Ετσι τα ασφαλιστικά ταμεία υπολογίζουν τη συμμετοχή τους σε ένα μόνο μέρος της τιμής των φαρμάκων. Για παράδειγμα, ο ασφαλισμένος με συμμετοχή 25% για ένα φάρμακο που στοίχιζε 20 ευρώ, πλήρωνε από την τσέπη του 5 ευρώ και τα υπόλοιπα 15 ευρώ τα πλήρωνε ο ΕΟΠΥΥ. Οταν η τιμή του ίδιου φαρμάκου μειώθηκε στα 10 ευρώ, έπρεπε να μειωθεί και η συμμετοχή του ασφαλισμένου, όμως αυτό δεν έγινε ποτέ, γιατί η συμμετοχή καθορίστηκε με βάση την ασφαλιστική τιμή. Ετσι ο ΕΟΠΥΥ πλήρωνε στα 10 ευρώ τα 3 ευρώ, αυτή είναι η ασφαλιστική τιμή και ο ασφαλισμένος, ενώ έχει 25% συμμετοχή, πλήρωνε 7 ευρώ. Με αυτό το κόλπο μειώνεται η φαρμακευτική δαπάνη για το κράτος, ωστόσο το κόστος μετακυλίεται στον ασθενή.
2. Εκατοντάδες φάρμακα έχουν ενταχθεί στην «αρνητική λίστα» (περιλαμβάνει συνταγογραφούμενα φάρμακα που δεν αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία όπως παυσίπονα, αντισταμινικά, αντιβηχικά, οφθαλμικά κολλύρια κ.λπ.) και σε αυτήν των ΜΗΣΥΦΑ (περιλαμβάνει μη συνταγογραφούμενα φάρμακα όπως αλοιφές, φάρμακα για δερματικές παθήσεις κ.λπ.) που πληρώνονται 100% από τους ασθενείς.
3. Εχει αυξηθεί το ποσοστό συμμετοχής (από 0% σε 10% ή και σε 25%) σε κατηγορίες ασθενειών.
4. Εχει επιβληθεί 1 ευρώ ανά συνταγή φαρμάκων. Με τον περιορισμό των 3 φαρμάκων ανά συνταγή, καθώς και τον περιορισμό του είδους των φαρμάκων που μπορούν να συνταγογραφούν οι γιατροί ανάλογα την ειδικότητα, αρκετοί ασθενείς αναγκάζονται να πληρώνουν για περισσότερες συνταγές το χαράτσι αυτό.
Ολοι οι παραπάνω παράγοντες παραμένουν σε ισχύ. Αποτέλεσαν ουσιαστικά τα εργαλεία προκειμένου να υλοποιηθεί η πολιτική της ΕΕ, μείωσης των δημόσιων και αύξησης των ιδιωτικών δαπανών στα φάρμακα. Ετσι, ενώ πριν την κρίση το 2009 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 5,2 δισ. και η ιδιωτική δαπάνη των ασφαλισμένων ήταν 524 εκατ., σταδιακά το 2014 η δημόσια δαπάνη μειώθηκε στα 2,2 δισ. και η ιδιωτική δαπάνη αυξήθηκε στα 750 εκατ. ευρώ.
Ο ΕΟΠΥΥ, σύμφωνα με το 3ο μνημόνιο μέχρι και το 2018 έχει έναν κλειστό προϋπολογισμό, δηλαδή θα δίνει για φάρμακα έως 1,94 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, τα οποία είναι μειωμένα κατά 60 εκατ. ευρώ σε σχέση με το ανεπαρκέστατο ποσόν του 2015 (2 δισ. ευρώ) που οδήγησε τους ασθενείς να πληρώνουν αυξημένα ποσά. Μάλιστα στον παραπάνω μειωμένο προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ έχουν συμπεριληφθεί και οι δαπάνες των εμβολίων που πριν αποτελούσε ξεχωριστό κοντύλι.
Η πλαστή για το λαό αντιπαράθεση της φαρμακοβιομηχανίας
Σε αυτόν τον ανεπαρκέστατο και κλειστό προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ, το επόμενο διάστημα πρέπει να «χωρέσουν» και τα νέα πρωτότυπα και πιο ακριβά φάρμακα που παράγονται από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες.
Τα τελευταία χρόνια, η αντιπαράθεση ανάμεσα στα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας φαρμακοβιομηχανίας και σε αυτά των πολυεθνικών, παίρνει μεγαλύτερη διάσταση όσο μικραίνει η πίτα του προϋπολογισμού της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης. Διότι παρά τα προβλήματα, όπως της έγκαιρης πληρωμής από τα ασφαλιστικά ταμεία, ο προϋπολογισμός του ΕΟΠΥΥ αποτελούσε μια μορφή προστατευτισμού για την πώληση των εμπορευμάτων της φαρμακοβιομηχανίας.
Τώρα που περιορίζεται δραστικά αυτός ο προϋπολογισμός, βγαίνουν τα «μαχαίρια» από τους φαρμακοβιομήχανους, ντόπιους και ξένους, προκειμένου να διεκδικηθεί μεγαλύτερο μερίδιο ή να χαθεί όσο το δυνατόν λιγότερο από την περιορισμένη αυτή «πίτα».
Αυτό εκφράστηκε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και κατά τη διάρκεια της ακρόασης των φορέων στη Βουλή στη διάρκεια της συζήτησης του συγκεκριμένου άρθρου με τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων της ντόπιας φαρμακοβιομηχανίας και του εκπροσώπου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου.
Η αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα στην «Ελληνική» φαρμακοβιομηχανία και στις πολυεθνικές, οι οποίες με τα νέα φάρμακα θα αφαιρέσουν μεγάλο μέρος του κλειστού προϋπολογισμού, περιορίζοντας έτσι το δικό τους κομμάτι. Πάνω σ' αυτήν τη βάση υπάρχει η αντιπαράθεση του τύπου «πρωτότυπα» - «γενόσημα», «ελληνικά - εισαγόμενα» φάρμακα και μάλιστα την ίδια στιγμή που στον τομέα της παραγωγής και της έρευνας υπάρχει ένα αξεδιάλυτο «κουβάρι» ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες, ντόπιες και ξένες.
Στην ίδια βάση έγινε και η αντιπαράθεση σχετικά με τις «λιανικές τιμές» των φαρμάκων. Σύσσωμοι οι παραπάνω εκπρόσωποι έβαλαν το ζήτημα - που έχει και τη διάσταση του εκβιασμού - ότι παλιά, φτηνά και δοκιμασμένα φάρμακα θα αποσυρθούν, γιατί δήθεν δε θα «συμφέρει» η παραγωγή τους, δηλαδή δε θα έχουν το προσδοκώμενο κέρδος.
Φυσικά, οι εκπρόσωποι αυτοί δεν πρωτοτύπησαν. Διότι και στο παρελθόν η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία - με τις πιο ψηλές λιανικές τιμές φαρμάκων - πάλι απέσυρε φάρμακα ή τροποποιούσε τη συσκευασία ή τον αριθμό των χαπιών ή τροποποιούσε ελάχιστα τη δραστική ουσία και πλάσαρε το «νέο» φάρμακο πολύ πιο ακριβά. Πάλι δηλαδή η βάση της αντιπαράθεσης είναι η μέγιστη κερδοφορία και όχι βέβαια οι λαϊκές ανάγκες.
Η στάση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ
Ο ίδιος ο υπουργός Υγείας, προκειμένου να μην αφήσει «παραπονεμένο» το εγχώριο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στη φαρμακοβιομηχανία από την ορισμένη μείωση της κερδοφορίας τους, πρόβαλλε τα «ισοδύναμα» μέτρα με τις χρηματοδοτήσεις τους από το ΕΣΠΑ, την κρατική στήριξη για την εμπορική τους δραστηριότητα στο εξωτερικό και για τις κλινικές μελέτες για τα φάρμακα, αξιοποιώντας τις κρατικές υποδομές.
Μάλιστα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή, έγινε σύσκεψη, στην οποία συμμετείχαν 5 υπουργοί της κυβέρνησης και εκπρόσωποι των φαρμακοβιομηχάνων, στην οποία επαναλήφθηκαν οι παραπάνω δεσμεύσεις του υπουργού Υγείας και προστέθηκαν και άλλες, όπως «σειρά μέτρων φορολογικών, αναπτυξιακών, προκειμένου να τονωθούν οι επενδύσεις και τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, η μεγέθυνση του κλάδου με όρους διεθνούς ανταγωνιστικότητας και βιωσιμότητας».
Επιβεβαιώνεται δηλαδή, για μια ακόμα φορά, το χοντρό δούλεμα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν από τη μια τα δίνει όλα στο κεφάλαιο για την παραγωγή κερδοφόρων εμπορευμάτων - φαρμάκων και στο λαό μιλάει για «φάρμακο - κοινωνικό αγαθό».
Στην προκειμένη περίπτωση, τα μέτρα περιορισμού της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης σημαίνουν είτε αύξηση των εισφορών των εργαζομένων στον κλάδο Υγείας - ήδη αυτό έγινε στον κλάδο Υγείας των κύριων και επικουρικών συντάξεων - είτε αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα αποζημιούμενα από τον ΕΟΠΥΥ φάρμακα ή και περαιτέρω ένταξη φαρμάκων στην «αρνητική λίστα» που μέχρι σήμερα αποζημιώνονταν από τον ΕΟΠΥΥ.
Επίσης, οι ανακοινώσεις του υπουργού Υγείας στις προγραμματικές δηλώσεις για «μείωση του ποσοστού συμμετοχής των ασθενών στο κόστος των φαρμάκων με κοινωνικά και νοσολογικά κριτήρια» αυτό δείχνουν. Γιατί δε σημαίνει ότι αυτή η μείωση θα υλοποιηθεί με αύξηση των κρατικών δαπανών για να μειωθεί έτσι και η ιδιωτική δαπάνη των ασθενών. Με δεδομένο δε τον ανεπαρκή, κλειστό προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ για τη φαρμακευτική δαπάνη, σημαίνει ότι θα επιμεριστεί αυτή η δαπάνη ανάμεσα στους υπόλοιπους ασθενείς.
Ταυτόχρονα, αυτά τα μέτρα, ανεξάρτητα από τις πιέσεις που ασκούν, εξυπηρετούν και τους φαρμακοβιομήχανους - «Ελληνικών ή πολυεθνικών συμφερόντων - ώστε να μειώσουν ή και να καταργήσουν τα ποσά που επιστρέφουν προς τον ΕΟΠΥΥ (clow back) ανάλογα με το ύψος της υπέρβασης που κάνουν στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη.
Επιπλέον, επειδή τα φάρμακα της «αρνητικής λίστας» και τα ΜΗΣΥΦΑ πληρώνονται εξολοκλήρου και άμεσα με «ζεστό» χρήμα από τους ασθενείς, συμφέρει η αύξηση της ζήτησης στους φαρμακοβιομήχανους και σε όλη την αλυσίδα διακίνησης των φαρμάκων, διότι αφ' ενός καλύπτει ένα μέρος της αναγκαίας ρευστότητας στις επιχειρήσεις και αφετέρου υπερβαίνει το πρόβλημα της καθυστέρησης της αποπληρωμής των φαρμάκων από τον ΕΟΠΥΥ.
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό
Καπιταλιστική φαρμακοβιομηχανία, ντόπια ή ξένη, με φάρμακα εμπορεύματα και ακριβά ή λαϊκή φαρμακοβιομηχανία, με φάρμακα κοινωνικά αγαθά και δωρεάν; Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να κρίνουν τα λαϊκά στρώματα τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των βιομηχάνων και του κράτους τους που παίρνει μέτρα συνολικά προς όφελός τους όχι όμως υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.
Το ΚΚΕ αναδεικνύει το ζήτημα της φαρμακευτικής περίθαλψης και δαπάνης από την πλευρά των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Παλεύουμε για πλήρη φαρμακευτική περίθαλψη όλων χωρίς πλαφόν και περικοπές, με κατάργηση κάθε πληρωμής, χαρατσιών και συμμετοχής, με κατάργηση των εισφορών στον κλάδο Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων. Με κατάργηση του ΦΠΑ γιατί κανείς δεν πρέπει να πληρώνει φόρο επειδή θέλει να αποκαταστήσει ή να διατηρήσει την υγεία του.

Αυτό αποτελεί το πλαίσιο διεκδίκησης του εργατικού κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας στην προοπτική του λαϊκού δρόμου ανάπτυξης που θα κοινωνικοποιήσει την καπιταλιστική βιομηχανία έρευνας και παραγωγής φαρμάκων ως προϋπόθεση να μετατραπούν από ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα σε κοινωνικά αγαθά που θα αξιοποιούνται απ' όλους όσοι τα χρειάζονται με κριτήρια αυστηρά και μόνο επιστημονικά.

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget