Το στοίχημα της κυβέρνησης και η δική μας πάλη

Το στοίχημα της κυβέρνησης, για το επόμενο διάστημα, είναι να περάσουν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα -πολλά από τα οποία δεν μπόρεσαν να περάσουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- χωρίς να ανοίξει μύτη, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη λαϊκή ανοχή και συναίνεση.

Τα προπαγανδιστικά κόλπα που επιστρατεύει είναι πολλά: Πρώτα απ' όλα πετάει κατάμουτρα στο λαό το επιχείρημα, ότι εσύ μας ψήφισες άρα ενέκρινες την αντιλαϊκή πολιτική, σπέρνει αυταπάτες για «παράλληλα προγράμματα», εκβιάζει ότι αν δεν εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, νέοι κίνδυνοι ορθώνονται μπροστά μας, δελεάζει ότι οι θυσίες δε θα πάνε χαμένες γιατί θα οδηγήσουν στην ανάκαμψη κ.ο.κ.

Η ύπουλη κυβερνητική προπαγάνδα έχει στόχο ο λαός να ανεχτεί τη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Πρόκειται για κοροϊδία, αφού η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει πάτο, ενώ η ανάκαμψη δε θα φέρει αποκατάσταση δικαιωμάτων και εισοδημάτων.

Η κυβέρνηση επιτελεί το αντιλαϊκό της έργο αταλάντευτα, την ίδια στιγμή που μιλάει με συγκατάβαση, με «κατανόηση» για τις αντιδράσεις των εργαζομένων και προσπαθεί να ενσωματώσει τη λαϊκή διαμαρτυρία, ισχυριζόμενη ότι είναι στοιχείο που διευκολύνει τη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές, λες και αυτή πρόκειται να αλλάξει...

Επιστρατεύει επίσης, την απογοήτευση, το συμβιβασμό με το σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης, επιδιώκει να γίνει αποδεκτός ως αναλλοίωτος ο φόβος απέναντι στην εργοδοσία που έχει ξεσαλώσει όλους αυτούς τους μήνες και με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην εργοδοσία που εξαπολύει καθημερινές επιθέσεις στους χώρους δουλειάς.

Αν αυτή η προσπάθεια επικρατήσει, δε βρει αντιστάσεις, δεν αντιπαλευθεί, είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με λυμένα τα χέρια και την άμεση ή έμμεση στήριξη των κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΧΑ, Ένωση Κεντρώων) θα εντείνει την επίθεση στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα εναλλάσσεται το καρότο με το μαστίγιο απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα με μεγαλύτερη ευκολία απ' ό,τι πριν. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα βρεθεί σε δυσμενή θέση, πολύ χειρότερη απ' ό,τι παλιότερα.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Είναι κρίσιμο για το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην υποκύψει σε αυτήν την προσπάθεια, να δώσει τη δική του απάντηση.

Βεβαίως, όχι επαναλαμβάνοντας το εγχείρημα της χρεοκοπημένης θολής αντιμνημονιακής γραμμής που κυριάρχησε σε κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων και οδήγησε ουσιαστικά στον εγκλωβισμό του, στη στήριξη αστικών εναλλακτικών λύσεων, συνέβαλε στην υποχώρησή του, στην αναμονή από κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και όχι μόνο δεν συνέβαλε στο να ανοίξει η προοπτική για το λαό αλλά ούτε να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση, όπως ψευδώς παρουσιαζόταν.

Τα προηγούμενα χρόνια δόθηκε μια σκληρή πάλη για το προσανατολισμό του κινήματος, για το χαρακτήρα και την κατεύθυνση του. Κυριάρχησαν την περίοδο 2010-2013, που οι εργατικοί αγώνες ήταν σε άνοδο, τα «αντιμνημονιακά» συνθήματα, οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες ότι μπορεί μια κυβερνητική εναλλαγή με μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του, να φέρει φιλολαϊκές λύσεις. Σε αυτό το ζήτημα κρίθηκαν όχι μόνοι οι δυνάμεις που εξέφραζαν ανοιχτά εναλλακτικές σοσιαλδημοκρατικές αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης και που ουσιαστικά οδήγησαν στην ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτές που συγκάλυπταν αυτό το περιεχόμενο πίσω από δήθεν επαναστατικά συνθήματα για «μεταβατικούς στόχους» και «προγράμματα» που ουσιαστικά συντηρούσαν τις αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης εντός του συστήματος. Δυνάμεις που έδωσαν άλλοθι σε όλα τα τεχνάσματα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλο το 7μηνο από το σχηματισμό κυβέρνησης και την διαπραγμάτευση, μέχρι το δημοψήφισμα του Ιούλη. Αυτή η πολιτική γραμμή δοκιμάστηκε και οδήγησε στην πολιτική χρεωκοπία, στην απογοήτευση και το συμβιβασμό.

Σήμερα φορείς αυτών των απόψεων στο εργατικό κίνημα οδηγούνται ακόμα και στην ανοιχτή απεργοσπασία, αρνούμενοι την στήριξη των προτάσεων για απεργία στις 12 Νοέμβρη ως «κομματικό σχεδιασμό», με τον ίδιο τρόπο που πέρυσι τέτοια εποχή δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόροι του χαρακτήριζαν ως «κομματικό συλλαλητήριο» το πανελλαδικό συλλαλητήριο που οργάνωναν 1.000 εργατικές οργανώσεις, σωματεία και ομοσπονδίες, φορείς του λαϊκού κινήματος, μετά από πρόταση του ΠΑΜΕ.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να δυναμώσουν ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος, η συμμαχία και ο συντονισμός με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε κατεύθυνση αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τους στρατηγικούς στόχους, τις κυβερνήσεις τους, την ΕΕ.

Ο λαός να πει «στοπ» στο σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης, να πει «όχι» άλλες θυσίες για το κεφάλαιο, να μη διαπραγματεύεται τους όρους υλοποίησης της αντιλαϊκής συμφωνίας, να μη διαλέγει ποιο δικαίωμα θα χάσει.

Να αναδείξει την ανάγκη διεκδίκησης της αποκατάστασης, ανάκτησης απωλειών, διεκδίκησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Έχει αποδειχθεί ότι αυτή η γραμμή έχει τη δυνατότητα να συσπειρώνει ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, πέρα απ' αυτές που συσπειρώνονται στα Συνδικάτα, στις Ομοσπονδίες που συστρατεύονται για παράδειγμα με το ΠΑΜΕ. Σημαντική εμπειρία αποτέλεσε το περυσινό πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη. Η συσπείρωση που επιτεύχθηκε κάτω από το σύνθημα «Δεν ζούμε με ψίχουλα» ήταν σημαντική, νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, συνδικαλιστές, σωματεία προσέγγισαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, απομακρύνθηκαν από την επιρροή του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, οι φίλοι, οι οπαδοί του μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, όλα τα προηγούμενα χρόνια, πάλεψαν ώστε οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, να αποκτήσουν τέτοιο προσανατολισμό που να χειραφετούνται από κάθε εκδοχή της αστικής πολιτικής, για να μην μπαίνουν οι εργαζόμενοι κάτω από καμιά ξένη για τα συμφέροντα τους σημαία, να μην στρατεύονται με καμιά πτέρυγα της αστικής τάξης, καμιά αστική διαχείριση είτε «περιοριστική» είτε «επεκτατική».

Στην ίδια κατεύθυνση σήμερα δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να σπάσει το κλίμα της ανοχής, της αναμονής και της συναίνεσης με σημαντικό σταθμό την απεργία στις 12 Νοέμβρη, με περιεχόμενο αμφισβήτησης της στρατηγικής του κεφαλαίου όπως αποτυπώνεται στη νέα αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δίνουμε τη μάχη καθημερινά για την οργάνωση της απεργίας σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, για να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, να σηματοδοτήσει τη διεύρυνση της συσπείρωσης δυνάμεων, να βάλει βάσεις για την επόμενη φάση των ταξικών αγώνων.