Μαρτίου 2018
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV


Μπροστά στο «αναπτυξιακό» συνέδριο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΚΜ), που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη 26-28 Μάρτη, θα ενταθεί η προσπάθεια να στηριχτεί το απατηλό για τα λαϊκά συμφέροντα αφήγημα της «δίκαιης ανάπτυξης», αλλά και να εξειδικευτεί περαιτέρω ο αστικός σχεδιασμός για την περιοχή. Με βάση τα όσα έχουν συζητηθεί το προηγούμενο διάστημα στη ΔΕΘ, στο συνέδριο των βιομηχάνων «Thessaloniki Summit», όσα καταγράφονται στο περιφερειακό ΕΣΠΑ, αλλά και από το πώς κινούνται οι επενδύσεις, μπορούμε να έχουμε μια εικόνα για το τι θα συζητηθεί, σε ποια κατεύθυνση εξειδικεύεται ο αστικός σχεδιασμός και στην ΠΚΜ.
Συνοπτικά, αυτός ο σχεδιασμός ιεραρχεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της περιοχής, τη μετατροπή της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, την ενίσχυση του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος, τη μεταποίηση διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων, τον τουρισμό, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και πληροφορική, μεγαλύτερη διασύνδεση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού δυναμικού με τις επιχειρήσεις.
Κερδισμένοι και χαμένοι
Σε αυτήν τη φάση υλοποιείται μέρος αυτού του σχεδιασμού. Μεγάλες επιχειρήσεις και όμιλοι σε διάφορους κλάδους στην περιοχή πετυχαίνουν ανάπτυξη και αύξηση των κερδών τους, γίνονται ορισμένες επενδύσεις. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να έρχονται αντιμέτωποι με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, με μια δύσκολη πραγματικότητα:
Ø  Οι μεγάλες επενδύσεις τύπου TAP δεν λύνουν μόνιμα το ζήτημα της ανεργίας, ενώ υλοποιούνται με χαμηλούς μισθούς και εξοντωτικά ωράρια για τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, η μετατροπή της Β. Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο δεν διασφαλίζει πρόσβαση σε φτηνή παροχή Ενέργειας για τα λαϊκά στρώματα της περιοχής. Η επένδυση της «Eldorado» στη Χαλκιδική, με την εκμετάλλευση του πολύτιμου ορυκτού πλούτου από έναν επιχειρηματικό όμιλο, στερεί από τον ελληνικό λαό τη δυνατότητα μιας μελλοντικής φιλολαϊκής αξιοποίησής του, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιείται με όρους καταστροφής του περιβάλλοντος και εντατικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τόσο στο κατασκευαστικό όσο και στο εξορυκτικό κομμάτι.
Ø  Στον κλάδο των Κατασκευών, που κινείται βασικά με έργα μεταφορικών, ενεργειακών και τουριστικών υποδομών, το μεροκάματο είναι χαμηλό, η ανεργία διαδέχεται τη δουλειά μέχρι τελικής πτώσης. Τόσο στο συγκεκριμένο κλάδο, όσο και συνολικά, καταγράφονται δεκάδες εργατικά ατυχήματα στην Κεντρική Μακεδονία, που στην πλειοψηφία τους «κουκουλώνονται» ή δεν δηλώνονται υπό το φόβο της απόλυσης.
Ø  Την ίδια στιγμή καταγράφονται σημαντικές ελλείψεις στην αντισεισμική, αντιπλημμυρική, αντιπυρική θωράκιση της περιοχής, σε συγκοινωνιακές υποδομές, στο περιφερειακό οδικό δίκτυο. Διαπιστώνονται μεγάλες ανάγκες για νέες εκπαιδευτικές - σχολικές υποδομές, για εστίες, για νέες υποδομές υγείας, αθλητισμού. Οι ελεύθεροι χώροι είναι λίγοι, ενώ η αναβάθμιση και η αξιοποίησή τους επικεντρώνονται σε περιοχές «φιλέτα», με στόχο την «υποβοήθηση» της καπιταλιστικής τουριστικής ανάπτυξης. Η διάθεση των χώρων πρώην στρατοπέδων στους δήμους δεν διασφαλίζει τη φιλολαϊκή αξιοποίησή τους, αφού τα απαραίτητα έργα θα χρηματοδοτηθούν μέσα από τη βαριά φορολογία, ενώ η λειτουργία τους στη βάση της δημοτικής ή ιδιωτικής κερδοφορίας ανοίγει το δρόμο για επιβάρυνση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων. Τα σχέδια για το νέο μεγάλο project της ενοποίησης και αξιοποίησης του παραλιακού μετώπου του Θερμαϊκού εκπονούνται με κριτήριο την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών σχεδίων, τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης με συγκεκριμένες χωρικές παρεμβάσεις.
Ø  Στον Τουρισμό, που σπάει κάθε χρόνο τα ρεκόρ της ανάπτυξης, όπως στη Χαλκιδική και στην Πιερία, η «κανονικότητα» περιλαμβάνει μισθούς πείνας, εναλλαγή εποχιακής εργασίας με ανεργία, εντατικοποίηση, ωράρια που γίνονται λάστιχο, τρομοκρατία απέναντι στην προσπάθεια να οργανωθούν οι εργαζόμενοι στα ταξικά τους σωματεία, απειλές ότι αν απεργήσουν θα απολυθούν.
Ø  Στις μεγάλες αλυσίδες του Εμπορίου, ακόμα και εκεί που οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους, είναι καθεστώς οι χαμηλοί μισθοί, η μερική απασχόληση, τα κυλιόμενα ωράρια, ενώ η εργοδοσία επιδιώκει την κατοχύρωση της εργασιακής ζούγκλας με την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Ø  Οι χιλιάδες εργαζόμενοι στα εργοστάσια των Τροφίμων - Ποτών και στα διαλογητήρια - συσκευαστήρια δουλεύουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, αρκετοί εποχιακά με χαμηλούς μισθούς. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες η εντατικοποίηση χτυπάει «κόκκινο», ενώ διαπιστώνονται ακόμα και λιποθυμίες τις μέρες του καύσωνα.
Ø  Σε μεγάλες επιχειρήσεις από διάφορους βιομηχανικούς κλάδους όπως το Μέταλλο, όπου καταγράφεται υψηλή κερδοφορία, ούτε κουβέντα δεν γίνεται για επιστροφή κάποιων από τα κλεμμένα προς τους εργάτες και τους υπαλλήλους τους. Αφού οι δήθεν σωτήρες - επιχειρηματίες χτύπησαν τους μισθούς και τα δικαιώματα την περίοδο της βαθιάς κρίσης, τώρα απαιτούν υπομονή από τους εργάτες και να μη ζητούν πολλά, για να σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη, να μην χτυπηθεί η ανταγωνιστικότητα της εταιρείας.
Ø  Σε χώρους με υψηλή παραγωγικότητα, όπως τα ΕΛΠΕ, ο ΤΙΤΑΝ και μεγάλες εταιρείες Πληροφορικής, που δεν χτυπήθηκαν τόσο από την κρίση, ακόμα και όταν οι ονομαστικοί μισθοί μένουν ίδιοι ή αυξάνονται ελάχιστα, οι πραγματικοί μειώνονται, ενώ αυξάνεται το χάσμα ανάμεσα στο τι παράγουν οι εργαζόμενοι και στο τι καρπώνονται. Και εκεί που είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα, οι εργαζόμενοι είναι εκτεθειμένοι σε πολλαπλές μορφές έντασης της εκμετάλλευσης όπως η εντατικοποίηση και φυσικά στην αντιασφαλιστική επίθεση, στη φοροληστεία, στην εμπορευματοποίηση Υγείας και Παιδείας.
Ø  Εικόνα από το παρόν και το μέλλον της «υγιούς» επιχειρηματικότητας των μεγάλων ομίλων μάς δίνει και η κίνηση του ομίλου των ΕΛΠΕ, σε συνεργασία με εταιρεία συμβούλων, να στήσει χαφιέδικο μηχανισμό παρακολούθησης απέναντι σε όσους εκφράζουν ανησυχίες ή κινητοποιούνται για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον από την επιχειρηματική δραστηριότητα της εταιρείας στη Δυτική Θεσσαλονίκη.
Ø  Σε χώρους όπου προχώρησε ή θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση το επόμενο διάστημα, όπως Αεροδρόμιο, ΟΛΘ, ΕΛΒΟ, ΕΥΑΘ, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με χτύπημα μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων, ενώ τα εργατικά - λαϊκά στρώματα της περιοχής συνεχίζουν να πληρώνουν πανάκριβα τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Το ίδιο συμβαίνει και στον ΟΑΣΘ, που αφού έφτασε σε αδιέξοδο, κρατικοποιήθηκε για να καθαριστεί από βαρίδια και να δοθεί στη συνέχεια για αξιοποίηση με κριτήριο το κέρδος, είτε του ιδιώτη μετόχου είτε του κρατικού καπιταλιστικού τομέα. Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις καμία λύση δεν έδωσαν σε κατεύθυνση κάλυψης των μεγάλων αναγκών για ασφαλή, αξιοπρεπή, γρήγορη και φτηνή μεταφορά.
Ø  Για τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους, η «δίκαιη ανάπτυξη» θα είναι «μια από τα ίδια και χειρότερα». Φέρνει ακόμα χαμηλότερες τιμές για τα προϊόντα και λιγότερες επιδοτήσεις - ενισχύσεις, πιο ακριβά αγροτικά μέσα και εφόδια και πιο τσουχτερά φορολογικά, ασφαλιστικά και άλλα χαράτσια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ροδακινοπαραγωγοί, που πωλούν κοψοχρονιά τον κόπο τους σε βιομήχανους και εμπόρους, ενώ απέναντί τους έχουν το κράτος και τους μηχανισμούς του, που εκτός των άλλων τους αφήνει απροστάτευτους από τις μεγάλες ζημιές.
Ø  Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί επαγγελματίες της πόλης θα συνεχίσουν να τσακίζονται από τη φοροληστεία και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, ενώ παράλληλα θα συμπιέζονται από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Τα όποια προγράμματα επιδοτήσεων τύπου ΕΣΠΑ, που προέρχονται από τον ιδρώτα των εργαζομένων τόσο στη χώρα μας όσο και σε όλη την ΕΕ, είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι επαγγελματίες. Μόνο σε λίγους και μόνο προσωρινά μπορούν να δώσουν κάποια ανακούφιση.
Ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης»
Κομμάτι της ίδιας πολιτικής, δηλαδή της προσπάθειας κατοχύρωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι και η λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, που υπηρετείται πιστά από την κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα. Η προσπάθεια αυτή εξειδικεύεται στη Β. Ελλάδα και στην Κεντρική Μακεδονία με την «αναβάθμισή» της σε πύλη εισόδου των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης προς τα Δυτ. Βαλκάνια, την προσαρμογή της περιοχής στο ρόλο «γεωπολιτικού μεντεσέ», δηλαδή οικονομικού - πολιτικού - στρατιωτικού κέντρου για την προώθηση των σχεδίων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση «τρέχει» την υλοποίηση των σχεδιασμών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή και αναλαμβάνει αναβαθμισμένους ρόλους, που εμπλέκουν τη χώρα όλο και πιο βαθιά στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τις αντιδραστικές συμμαχίες τους. Αντίστοιχη «δραστηριότητα» αναπτύσσει και η Τοπική Διοίκηση, με τον περιφερειάρχη Απ. Τζιτζικώστα να καταγράφει 12 συναντήσεις το τελευταίο διάστημα με τον Αμερικανό πρέσβη Τζ. Πάιατ, ενώ παρόμοια δραστηριότητα αναπτύσσει και ο δήμαρχος Γ. Μπουτάρης.
Ολα τα παραπάνω είναι η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται και η κινητικότητα γύρω από το όνομα της ΠΓΔΜ, έτσι ώστε μια συμφωνία άμεσα να διευκολύνει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και μελλοντικά στην ΕΕ. Συμφωνία που βέβαια δεν θα αποτελέσει πραγματική λύση για τον ελληνικό λαό και το λαό της γειτονικής χώρας, διότι δεν θίγονται αλυτρωτισμοί και κίνδυνοι αμφισβήτησης των συνόρων, ενώ η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.
Ταυτόχρονα, η Β. Ελλάδα μετατρέπεται σε ενεργειακό κόμβο με τη διέλευση του αγωγού TAP, μελλοντικά των κάθετων διασυνδετήριων αγωγών, των εγκαταστάσεων LNG σε Αλεξανδρούπολη και ίσως στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν σχεδιασμοί για την αναβάθμιση ιδιαίτερα του σιδηροδρομικού δικτύου τόσο στον άξονα Ανατολή - Δύση, όσο και κάθετα προς την ενδοχώρα των Βαλκανίων, που θα επιτρέψει μεγαλύτερο στρατηγικό «βάθος» για τις επενδύσεις σε λιμάνια και σταθμούς διαμετακόμισης και θα ενισχύσει την εξαγωγική δραστηριότητα των μεγάλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.
Συνολικά, στην περιοχή της Β. Ελλάδας και των Βαλκανίων οξύνεται η διαπάλη ΗΠΑ - ΕΕ με Ρωσία και Κίνα, ενώ η ελληνική αστική τάξη θέλει να ανακαταλάβει μερίδια μετά τη σχετική υποχώρηση της διείσδυσης ελληνικών κεφαλαίων στην περίοδο της κρίσης. Οξύνεται η διαπάλη και με την τουρκική αστική τάξη, που διεκδικεί και αυτή αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Υπάρχει διέξοδος, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ!
Η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όπως και όλη η Ελλάδα, έχει μεγάλες, επιβεβαιωμένες παραγωγικές δυνατότητες. Η χώρα μας είναι πλούσια σε ενεργειακές πηγές, σε λιγνίτη, υδρογονάνθρακες, αιολικό και υδάτινο δυναμικό. Είναι πλούσια σε ορυκτούς πόρους, αποθέματα χρυσού, βωξίτη, νικελίου, χαλκού. Διαθέτει σύγχρονη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή. Πάνω απ' όλα, διαθέτει πολυάριθμο, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μεγάλο αριθμό επιστημόνων.
Στο πλαίσιο βέβαια του καπιταλισμού, είναι αδύνατο να αξιοποιούνται ολοκληρωμένα οι παραγωγικές δυνατότητες προς όφελος των εργαζομένων και όλου του ελληνικού λαού. Αυτή η παραγωγή μπορεί να αναπτυχθεί γρήγορα και να απογειωθεί αν απαλλαγεί απ' τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, από τις αλυσίδες ενός συστήματος που το τι παράγεται καθορίζεται από το αν φέρνει κέρδος σε κάποιους καπιταλιστές, από τα «bussines plan» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ενα σύστημα που η ανάπτυξή του προετοιμάζει τον επόμενο γύρο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.
Προϋπόθεση για φιλολαϊκή ανάπτυξη είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η συγκρότηση παραγωγικών συνεταιρισμών στην αγροτική παραγωγή, η αξιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της περιοχής στο πλαίσιο ενός πανεθνικού επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Αυτός ο σχεδιασμός θα αντικαταστήσει την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και τον περιορισμένο σχεδιασμό στο πλαίσιο των επιχειρηματικών ομίλων.
Το επιστημονικά τεκμηριωμένο σχέδιο που καταθέτει το ΚΚΕ είναι γειωμένο στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, στις πραγματικές δυνατότητες που υπάρχουν και στην ΠΚΜ για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Η συζήτηση γύρω από αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική, ταυτόχρονα με την τεκμηριωμένη αντιπαράθεση με τους αστικούς σχεδιασμούς, μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στο δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων, να ανεβάσει το επίπεδο στο οποίο είναι διαμορφωμένη σήμερα η εργατική - λαϊκή συνείδηση. Μπορεί να δώσει ώθηση και μαχητικότητα για την οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης σήμερα, γύρω από αιτήματα που βάζουν στο προσκήνιο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, θέτουν σε αμφισβήτηση την καπιταλιστική κερδοφορία.

Του
Σωτήρη ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Σ. Αβραμόπουλος είναι μέλος του Γραφείου της ΕΠ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ


Ως εγγυητή της «εθνικής γραμμής» για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση εμφάνισε η Φώφη Γεννηματά το Κίνημα Αλλαγής, κατά το ιδρυτικό του συνέδριο την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο, διαβεβαιώνοντας το κεφάλαιο ότι ο φορέας μπορεί να διασφαλίσει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, επιδεικνύοντας την «υπευθυνότητα» που έδειξε στο παρελθόν για το πέρασμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Προς επιβεβαίωση αυτού, μάλιστα, και «αντιστρέφοντας» το «φλερτ» τόσο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη, που χαιρετίζοντας στο συνέδριο μίλησε για υποχώρηση των «συγκυριακών διαχωριστικών γραμμών μνημόνιο - αντιμνημόνιο» και επαναφορά των «πιο παραδοσιακών», όπως «πρόοδος - συντήρηση», όσο και του προέδρου της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη, που σημείωσε ότι «οι ίσες αποστάσεις δεν χωράνε στη μαχόμενη πολιτική», «αναρωτήθηκε» αν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ «είστε διατεθειμένοι να συμβάλετε στην πολιτική σταθερότητα, στη βάση μιας προοδευτικής ατζέντας;».
Η εν λόγω «ατζέντα», όπως επιβεβαιώνει και μια ματιά στο πρόγραμμα του φορέα, είναι η γνωστή «λίστα» με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, στην οποία στοιχίζονται όλα τα αστικά κόμματα. Πάνω σε αυτό το «κοινό έδαφος», άλλωστε, συνεχίζονται οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Με τον «οδικό χάρτη» του κεφαλαίου
Ευθύς εξαρχής, στο πρόγραμμα επισημαίνεται η στοίχιση στους βασικούς στόχους της αστικής τάξης, ζητώντας να γίνει ένα «άλμα που θα αποκαταστήσει τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, ώστε να συμμετάσχει ισότιμα στη μάχη για μια πολιτικά ενωμένη, οικονομικά ισχυρή» ΕΕ, «ένα άλμα που θα αναδείξει τη χώρα ως ένα ισχυρό παράγοντα σταθερότητας στη Ν/Α Μεσόγειο και στη Βαλκανική Χερσόνησο, που θα εγγυάται την προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ».
Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν τα μέτρα θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με την υλοποίηση του «οδικού χάρτη» του κεφαλαίου που ήδη «τρέχει» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ανάμεσα σε άλλα, επισημαίνεται η ανάγκη για:
-- «Μέτρα ελάφρυνσης χρέους (...) με πλήρη εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων και των μεσοπρόθεσμων μέτρων, όπως έχουν προσδιοριστεί από το Eurogroup του Μαΐου 2016. Μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα από 3,5% στο 2% περίπου του ΑΕΠ. Αλλαγή στο μείγμα πολιτικής, που θα επιτρέψει την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του δημοσιονομικού χώρου που θα δημιουργηθεί ώστε να επιταχυνθεί η οικονομική ανάπτυξη», ώστε να βρεθεί δηλαδή επιπλέον «χώρος» για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας από το κράτος.
-- «Ενα Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων, για την εφαρμογή του οποίου θα δεσμευτεί το σύνολο των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων». Ο,τι δηλαδή δουλεύει το διάστημα αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «συνδιαμορφώνοντας» από κοινού με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» το «δικής της κοπής» μνημόνιο, για το οποίο άλλωστε επανειλημμένα έχει ζητηθεί η δέσμευση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων «ανεξάρτητα από εκλογικούς κύκλους».
-- «Ενα Πρόγραμμα Επενδύσεων της τάξης των 100 δισ., που θα προσελκύσει κυρίως μακροχρόνια ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια εγχώρια και ξένα», στήριξη δηλαδή με ζεστό χρήμα και προνόμια των επιχειρηματικών ομίλων, ως όρο για την προσέλκυση κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, όπως έχει ζητήσει κατ' επανάληψη και ο ΣΕΒ, συνεκτιμώντας την τεράστια κατρακύλα του ΑΕΠ στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
-- «Διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για το ιδιωτικό χρέος. (...) δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, ώστε οι τράπεζες να μπορούν να ανταποκριθούν στον αναπτυξιακό τους ρόλο», όπως ακριβώς δηλαδή νομοθετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την πολύπλευρη θωράκιση των πλειστηριασμών, αλλά και την προσπάθεια «ξεκαθαρίσματος» του τοπίου με τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, την απαξίωση δηλαδή κεφαλαίου που αποτελεί βασικό πρόβλημα για το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Μόνιμη «εποπτεία»...
Επιβεβαιώνοντας, εξάλλου, ότι τα σχέδια του κεφαλαίου προϋποθέτουν σε κάθε περίπτωση τη μόνιμη «εποπτεία» των λαϊκών αναγκών, αλλά και τη συνέχιση των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που έρχονται να προστεθούν σε αυτές των προηγούμενων χρόνων, στο πρόγραμμα επισημαίνεται πως βασικός στόχος είναι η «δημοσιονομική σταθερότητα», καθώς και ότι «οι δεσμεύσεις για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός ταμειακού αποθέματος θα προσδώσουν πρόσθετη αξιοπιστία στο εγχείρημα εξόδου στις αγορές».
Παραπέρα, εκτιμάται ότι «παρά τις μεγάλες περικοπές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμα περιθώρια για μείωση των λειτουργικών δαπανών του κράτους και εξορθολογισμού των λειτουργιών», με μέτρα όπως τη σύνδεση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων με τα αποτελέσματα της «αξιολόγησής» τους, τη μεταφορά πόρων «από τις καταναλωτικές δαπάνες του κράτους στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων» κ.ο.κ., ενώ ουσιαστικά προαναγγέλλεται και η συνέχιση της φοροληστείας του λαού, αφού, όπως αναφέρεται, «η πολιτική μείωσης των φορολογικών βαρών θα πρέπει να είναι δημοσιονομικά ουδέτερη και να βασιστεί στο δημοσιονομικό χώρο που θα προκύψει από τη μεγέθυνση της οικονομίας, τη μείωση της κρατικής σπατάλης και τη διαπραγμάτευση για το χρέος».
...με πυξίδα τις «αντοχές» της κερδοφορίας...
Η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου αποτυπώνεται και στα μέτρα που αφορούν την «καρδιά» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια της η εργοδοσία για την ένταση της εκμετάλλευσης.
Ενδεικτικά είναι τα όσα λέγονται για την ανάγκη νέων φοροαπαλλαγών και εισφοροαπαλλαγών για τις επιχειρήσεις, αφού «ουσιώδης είναι η αναγκαιότητα μείωσης του μη μισθολογικού κόστους» που «έχει ως συνέπεια τη συρρίκνωση της πραγματικά επιτευχθείσας ανταγωνιστικότητας».
Στην ίδια λογική είναι και τα όσα λέγονται για το ότι «ο κατώτερος μισθός θα διαμορφώνεται μέσα από τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων στο πλαίσιο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ετσι η βελτίωσή του θα διασφαλίζεται στο πλαίσιο των αντοχών της οικονομίας», όπως αυτές ορίζονται κάθε φορά από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.
Επιπλέον, επισημαίνεται η ανάγκη ενίσχυσης και «διεύρυνσης» των μηχανισμών του «κοινωνικού εταιρισμού», αφού όπως λέγεται, «ο διάλογος μεταξύ των κοινωνικών εταίρων (...) είναι κομβικός σε αυτήν τη διαδικασία και πρέπει να διευρυνθεί και με άλλα ζητήματα, πέρα και πάνω από το στενό προσδιορισμό του κατώτατου μισθού (...) Τέτοια ζητήματα είναι η συνεχής αναβάθμιση των δεξιοτήτων των εργαζομένων, η εκπαίδευση και η διασύνδεσή της με τις ανάγκες της οικονομίας και των επιχειρήσεων, η είσοδος των νέων στην αγορά εργασίας, η αποτελεσματική επίλυση των συλλογικών διαφορών».
Για, δε, το Ασφαλιστικό, στη γραμμή της διάλυσης του κοινωνικού χαρακτήρα της που έχουν υπηρετήσει με συνέπεια, προκρίνουν τους γνωστούς «3 πυλώνες» (κύρια Ασφάλιση, ΕΤΕΑΕΠ/Επαγγελματικά Ταμεία, ιδιωτική Ασφάλιση) και την ανάγκη για «ριζική αλλαγή δομής κύριων συντάξεων, με ενίσχυση της ανταποδοτικότητας».
Ειδικά για την κύρια σύνταξη, ζητά μετεξέλιξη σε ένα νέο Μεικτό Σύστημα, όπου το συνολικό ύψος της δαπάνης για τη «βασική σύνταξη» θα καθορίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ «βάσει των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της χώρας», ενώ σε αυτήν τη σύνταξη πείνας θα προστίθεται και ένα κομμάτι «αναλογικής σύνταξης» ανάλογο με την τσέπη του ασφαλισμένου.
...και τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων
Τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων και η ανάγκη θωράκισης της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου βρίσκονται στην καρδιά και των όσων λέγονται για το πώς το «επιτελικό κράτος» θα συμβάλλει:
-- Στο άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας σε μια σειρά τομείς, αφού όπως χαρακτηριστικά λέγεται: «Ο απαραίτητος δημόσιος χαρακτήρας των βασικών υπηρεσιών προς τους πολίτες - επίλυση δικαστικών διαφορών, ασφάλιση, υγεία, εκπαίδευση, κοινωνική προστασία κ.ά. - δεν σημαίνει ότι πρέπει αναγκαστικά να παρέχονται μόνο από το κράτος». Πολλές είναι και οι αναφορές στην ανάγκη αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, ώστε να δίνεται η δυνατότητα ίδρυσης «μη κρατικών πανεπιστημίων», ενώ στα τέτοια σχέδια βλέπει ως πρωταγωνιστικό το ρόλο της Τοπικής Διοίκησης.
-- Στη στενότερη προσαρμογή της Δικαιοσύνης στις επιχειρηματικές ανάγκες με «πρωτοβουλίες» όπως διαμεσολάβηση, εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης οφειλών, εφαρμογή μέτρων επιτάχυνσης των δικαστικών διαδικασιών κ.ά, αφού όπως επισημαίνεται: «Η καθυστέρηση στην εκδίκαση οικονομικών διαφορών αποτελεί κρίσιμο παράγοντα και στην απόφαση για την υλοποίηση επενδύσεων από ξένους επενδυτές».
-- Ο «ενεργότερος ρόλος» που δίνεται στην Τοπική Διοίκηση για τη στήριξη των στόχων αυτών, μέσα από την ενίσχυση του φορομπηχτικού και φοροεισπρακτικού μηχανισμού («δημοσιονομική αποκέντρωση. Μετάβαση στην είσπραξη σε τοπικό επίπεδο των εσόδων των δήμων») και μέτρα όπως την «καθιέρωση γενικού τεκμηρίου ανεμπόδιστης εκτέλεσης δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων». «Αξιολόγηση όχι μόνο του προσωπικού, αλλά και της επίδοσης των δήμων» κ.ο.κ.
Τους ίδιους στόχους εξυπηρετούν και οι προτεινόμενες αλλαγές στο Σύνταγμα, ώστε «να ενισχύει την πολιτική σταθερότητα» στο αστικό πολιτικό σύστημα, με προτάσεις ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας και σχήματα για την εκλογή του που να αποτρέπουν τη διάλυση της Βουλής, εκλογικό σύστημα προσαρμοσμένο στις ανάγκες για «λειτουργικές κυβερνήσεις συνασπισμού, δημιουργώντας την απαραίτητη πολιτική συναίνεση και μια νέα πολιτική κουλτούρα συνεργασίας και εθνικής συνεννόησης», προτάσεις για ακόμα στενότερο έλεγχο της λειτουργίας των κομμάτων με πρόσχημα τον έλεγχο των οικονομικών τους. Τις προτάσεις αυτές, εξάλλου, κατέθεσε μέσα στη βδομάδα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ η Φ. Γεννηματά.
Στοίχιση και στο στόχο της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης»
Από το πρόγραμμα του φορέα δεν θα μπορούσε να λείπει και ο άλλος βασικός στόχος της αστικής τάξης, αυτός της ανάδειξης της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και διαμετακόμισης, στόχος που μεταξύ άλλων σηματοδοτεί την ενεργότερη εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κατά βάση τη Ρωσία.
Για την Ενέργεια το πρόγραμμα λέει πως ζητούμενο είναι η «ενίσχυση της γεωστρατηγικής σημασίας της Ελλάδας, ως πόλου πολιτικής σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή και ανάδειξή της σε σημαντικό ενεργειακό κόμβο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, με την προωθούμενη περαιτέρω διαφοροποίηση ενεργειακών πηγών και οδών διαμετακόμισης, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και γειτονικά κράτη - μέλη, καθώς και ενεργειακές συνεργασίες με άλλες κοινοτικές και τρίτες χώρες», ενώ τονίζεται πως «η ολοκλήρωση του αγωγού ΤΑΡ, που με τη στήριξή μας επιλέχθηκε να υλοποιήσει το Νότιο Ευρωπαϊκό Διάδρομο, αποτελεί άμεση προτεραιότητα, καθώς και του αγωγού IGB».
Αντίστοιχα, για τις Μεταφορές βάζει στόχους π.χ. για τους σιδηρόδρομους, όπως «εξασφάλιση της διαλειτουργικότητας και των συνδυασμένων μεταφορών μέσω της σύνδεσης με άλλες μεταφορικές υποδομές και κυρίως με τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας (Πειραιάς, Θεσσαλονίκη)».
Εστιάζοντας στις «εμπορευματικές θαλάσσιες μεταφορές, μετά από την ιδιωτικοποίηση και τις επενδύσεις στα δύο μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας», γνωματεύει ότι «ο Πειραιάς αναδεικνύεται σε σημαντικό εμπορευματικό κόμβο πανευρωπαϊκής εμβέλειας και η Θεσσαλονίκη σε αντίστοιχο κόμβο με εμβέλεια τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Κρίσιμης σημασίας είναι η προώθηση των συνδυασμένων μεταφορών μέσω της λειτουργικής διασύνδεσης του σιδηροδρομικού δικτύου υψηλών ταχυτήτων με τα λιμάνια αυτά. Επίσης, σημαντική η αναβάθμιση των υποδομών των λιμανιών της Ηγουμενίτσας και της Αλεξανδρούπολης, που διαθέτουν μεγάλες αναπτυξιακές προοπτικές για τη μεταφορά εμπορευμάτων στον άξονα Ανατολής - Δύσης μέσω της διασύνδεσής τους με την Εγνατία Οδό».



Σε λίγες μέρες, ως είθισται, θα γιορταστεί η Επανάσταση του 1821, που όμως ξεκίνησε πριν από τις 25 Μάρτη, όπως δεν άρχισε και με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που απλά την σφετερίστηκε, και βεβαίως δεν έγινε για την του Χριστού Εκκλησία, αλλά για άλλους, πιο σοβαρούς λόγους.
Το χρονολόγιο
Στις 5 με 7 Οκτώβρη 1820, οι ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας, με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στη σύσκεψη του Ισμαήλ της Βεσσαραβίας αποφάσισαν να στείλουν τον Παπαφλέσσα (που ήταν από την Πολιανή της Μεσσηνίας και το όνομά του ήταν Γρηγόριος Δικαίος) στο Μοριά.
Στις 22 Φλεβάρη 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και η ομάδα του περνάνε από τον Προύθο ποταμό στη Μολδαβία. Στο Σκουλένι τους περίμεναν 200 καβαλαραίοι. Ολοι μαζί ξεκίνησαν για το Ιάσιο, όπου ενώθηκαν με τμήματα του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, ηγεμόνα της Μολδαβίας. Εκεί τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν οι πρώτες προκηρύξεις που καλούσαν τους Ελληνες στα όπλα.
Στο Ναύπλιο έχει ήδη φτάσει απ' το Γενάρη ο Παπαφλέσσας, ξαφνιάζοντας τους προεστούς, λέγοντάς τους ότι δεν χωράει αναβολή, η επανάσταση στη Μολδαβία πάει καλά, ο Αλή Πασάς αντιστέκεται στον Σουλτάνο και ο Χουρσίτ με το στρατό του δεν είναι στο Μοριά, αλλά στην Ηπειρο. Τους λέει ακόμα ότι τα νησιά θα επαναστατήσουν και ότι στη Ρούμελη και στη Μακεδονία άρχισε το ντουφεκίδι. Μαζί, τους λέει και το αναγκαίο ψέμα, πως η Ρωσία ήδη στέλνει στόλο, στρατό και όπλα.
Οι διάλογοι μεταξύ τους, που έγιναν στις 26 Γενάρη στη Βοστίτσα (Αίγιο) στο σπίτι του Αντρέα Λόντου, είναι χαρακτηριστικοί:
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έφερνε αντιρρήσεις ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Ο Σωτήρης Χαραλάμπης πιο αποκαλυπτικός συμπλήρωνε:
«...πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει!».
Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.
Και η απάντηση του Παπαφλέσσα:
«Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν...».
Για να του ανταπαντήσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» (Αμβρόσιος Φραντζής «Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδας, τ. α' σελ. 98).
Ακολούθησαν διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις, με κατάληξη στις 10 Μάρτη ο Παλαιών Πατρών Γερμανός με τον Αντρέα Ζαΐμη να κρύβονται στα Μεζερά, ενώ την ίδια ώρα ο Παπαφλέσσας έδινε εντολή στον Νικ. Σουλιώτη μαζί με τον Πετμεζά να χτυπήσουν - όπως και έγινε - στο Αγρίδι, στις 15 Μάρτη, τρεις γυφτοχαρατζήδες, καθώς και τρεις ταχυδρόμους, με γράμματα του Καϊμακάνη της Τριπολιτσάς προς τον Χουρσίτ, που πολιορκούσε τον Αλή Πασά στα Γιάννενα. Την επόμενη μέρα χτύπησαν άλλους εφτά Τούρκους στα Χάσια. Παράλληλα, ο Χαραλάμπης με τους Πετμεζαίους μπήκαν στα Καλάβρυτα με δικούς τους ένοπλους, χτύπησαν τους Τούρκους και τους υποχρέωσαν να παραδοθούν. Τα νέα έφτασαν στην Πάτρα, όπου στις 20 Μάρτη ο τσαγκάρης Π. Καρατζάς κάλεσε το λαό της Πάτρας στην επανάσταση, που άρχισε πλέον και επισήμως στις 21 Μάρτη. Δυο μέρες μετά πείστηκε και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης της Μάνης να ξεσηκώσει τους Μανιάτες, οι οποίοι με όπλα που είχε στείλει ο Παπαφλέσσας από τη Σμύρνη, μπήκαν στις 23 Μάρτη στην Καλαμάτα. Το λόγο πλέον είχαν παντού τα όπλα...
Και η 25η Μάρτη πώς πρόκυψε; Ο Γερμανός στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι από τα Μεζερά των Καλαβρύτων πήγαν με τον Ανδρέα Ζαΐμη στις 24 Μάρτη στην επαναστατημένη Πάτρα και ότι στις 25 Μάρτη συνέταξαν έγγραφο προς τις Μεγάλες Δυνάμεις με το οποίο γνωστοποιούσαν την ύπαρξη της Επανάστασης. Μέχρι το 1838 κανένας δεν μιλούσε για έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη. Αυτήν την ημερομηνία την καθιέρωσε με διάταγμά του ο βασιλιάς Οθωνας στις 15/3/1838. Ενώ η περίφημη σκηνή με τον Πατρών να σηκώνει το λάβαρο της Επανάστασης έγινε γνωστή μόλις το 1851, όταν ζωγράφισε το σχετικό πίνακα ο Βρυζάκης.
Τι ήταν η Επανάσταση του 1821
Η Επανάσταση του 1821 ήταν αστική εθνικοαπελευθερωτική. Ηγέτης της ήταν η ελληνική αστική τάξη, που συγκρούστηκε με την οθωμανική φεουδαρχική εξουσία. Το αποτέλεσμα και ο στόχος της Επανάστασης ήταν η συγκρότηση του ελληνικού αστικού έθνους - κράτους, με την παρέμβαση των ισχυρών ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών της εποχής (της Βρετανίας και της Γαλλίας), αλλά και της τσαρικής αυτοκρατορίας στη Ρωσία.
Στην Επανάσταση κυριάρχησαν τα αιτήματα των αστικών στρωμάτων που αντικειμενικά είχαν συμφέρον από την εθνική απελευθέρωση, σε συνδυασμό με τη δημιουργία αστικού κράτους, με στόχο να διαμορφωθεί εσωτερική εθνική αγορά και να διεκδικηθεί η αναβάθμιση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.
Οπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, η ανερχόμενη αστική τάξη προχώρησε με προσωρινούς συμβιβασμούς, έτσι και η ελληνική προχώρησε σε συμβιβασμούς με ελληνόφωνα ορθόδοξα κατώτερα τμήματα του κράτους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τέτοια ήταν οι τοπικοί άρχοντες, ως προεστοί και γαιοκτήμονες, αλλά και οι αρματολοί.
Στην Επανάσταση βέβαια πήραν μέρος και οι στρατιωτικοί - κλέφτες, γενικά η αγροτιά, που σήκωσαν το βάρος του ένοπλου αγώνα. Ωστόσο, αντικειμενικά δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν και δεν διαμόρφωσαν αυτοτελές πρόγραμμα εξουσίας, σε σχέση με την αναδιανομή της γης και τους συνταγματικούς θεσμούς του νέου αστικού κράτους. Την πρωτοβουλία ανάπτυξης της Επανάστασης είχε η αστική τάξη με καθοδηγητικό κέντρο τη Φιλική Εταιρεία.
Η συμβολή στην προετοιμασία και στη συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα είχε σημαντική ανομοιογένεια. Η πλειοψηφία των προεστών και του ανώτερου κλήρου δεν στήριξε και εναντιώθηκε στα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας. Το μεγάλο εφοπλιστικό κεφάλαιο των νησιών του Αιγαίου ταλαντεύτηκε και συνέβαλε αρχικά άτολμα στην οργάνωση της εξέγερσης.
Την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και καθοδήγηση της Επανάστασης είχε η αστική τάξη των παροικιών (ιδιαίτερα της Ρωσίας), έμποροι και πλοιοκτήτες.
Το βάρος των μαχών σήκωσαν οι τοπικοί στρατιωτικοί άρχοντες, αλλά και οι κλέφτες και οι αγρότες, ιδιαίτερα οι πιο φτωχοί και οι κολίγοι, οι οποίοι αντικειμενικά δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν αυτοτελές πρόγραμμα εξουσίας.
Στην προεπαναστατική περίοδο, οι ελληνικές παροικίες των εμπόρων που δρούσαν στο δυτικό ευρωπαϊκό χώρο ήταν πιο κοντά στην επίδραση των ριζοσπαστικών ιδεών της Γαλλικής αστικής Επανάστασης. Ομως, σ' αυτές τις περιοχές δεν κυριαρχούσε ο προσανατολισμός προετοιμασίας για ένοπλη επαναστατική δράση, αλλά για μακρόχρονη προσπάθεια μορφωτικής αναβάθμισης των Ελλήνων ραγιάδων.
Στις ανατολικές ελληνικές παροικίες συνυπήρχαν ο φαναριωτισμός, η δράση της Φιλικής Εταιρείας και η επίδραση της τσαρικής Ρωσίας, που υποδαύλιζε τις απελευθερωτικές διαθέσεις για τα δικά της συμφέροντα.
Συγκρούσεις συμφερόντων και ανταγωνισμοί
Εκεί που αναδεικνύεται καθαρά η σύγκρουση των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων είναι σχετικά με το χαρακτήρα, τους κοινωνικούς και εδαφικούς στόχους του πρώτου ελληνικού κράτους μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης.
Η αδύναμη και σχετικά ολιγάριθμη αστική τάξη επιθυμούσε ένα αστικό συγκεντρωτικό κράτος, με Σύνταγμα και κοινοβούλιο, με ενιαία εθνική αγορά, που σήμαινε κατάργηση των ορίων μεταξύ των τοπικών αγορών, πάνω στα οποία (όρια) είχαν διαμορφωθεί οικονομικά συμφέροντα. Καθώς δέσποζε το εφοπλιστικό κεφάλαιο, η αστική πλευρά επιθυμούσε μια ισχυρή κεντρική εξουσία, ικανή να συγκεντρώνει κρατικά έσοδα για να στηρίξει τη διεθνή κίνηση του εμπορικού στόλου.
Ομως, η μεγάλη διασπορά του ελληνισμού εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μόνο δυσκόλευε τη συνοχή και τη συγκρότηση ελληνικής αστικής τάξης, ικανής να διεκδικήσει τη συγκρότηση κράτους σημαντικού μεγέθους επικράτειας.
Από την πλευρά τους, οι προεστοί και οι αρματολοί επιθυμούσαν τη διατήρηση και ενίσχυση των τοπικών προνομίων και εξουσιών που είχαν προηγουμένως και δεν ήταν πρόθυμοι να ανοίξουν το δρόμο σ' ένα συγκεντρωτικό αστικό κράτος.
Οι μικροί ιδιοκτήτες και οι ακτήμονες αγρότες προσδοκούσαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων και τη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης, με την αποτίναξη του καθεστώτος του ραγιά, περιορισμό των προνομίων των προεστών και του ανώτερου κλήρου και κάποια διανομή της γης, που δεν είχε όμως ακόμα διαμορφωθεί σε ισχυρό και σαφές πολιτικό αίτημα.
Τέλος, ο ανώτερος κλήρος και οι Φαναριώτες δεν είχαν εγκαταλείψει, την περίοδο εκδήλωσης της Επανάστασης, την ουτοπική προσδοκία μιας ανασύστασης της πολυεθνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία θα μπορούσε να υπηρετηθεί πιο αποτελεσματικά με το μεταρρυθμιστικό δρόμο μέσα στο οθωμανικό κράτος.
Το κοινωνικό, ταξικό περιεχόμενο της εμφύλιας σύγκρουσης αποτυπώθηκε λίγο αργότερα και στη διαπάλη για τις αποφάσεις των εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου και του Αστρους.
Στη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης σημαντικό ρόλο έπαιξε ο ανταγωνισμός των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής για τη διανομή και αναδιανομή των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Αγγλία, η οποία δεν επιθυμούσε το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προσανατολιζόταν σε μια εκτεταμένη ελληνική αυτονομία υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου.
Η τσαρική Ρωσία είχε πάγιο στόχο την κυριαρχία στον εμπορικό δρόμο από τη Βαλτική έως το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Γι' αυτό και αντικειμενικά ευνόησε εξεγέρσεις που συνέβαλαν στο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θα της επέτρεπαν να παίξει το ρόλο της προστάτιδας δύναμης των ορθόδοξων πληθυσμών. Ταυτόχρονα, λόγω του αντιδραστικού χαρακτήρα της, εναντιωνόταν σε κάθε κίνηση που είχε επαναστατικό αστικοδημοκρατικό περιεχόμενο.
Μετά την εκδήλωση της Επανάστασης, η Αγγλία συνηγόρησε στην ίδρυση ανεξάρτητου εθνικού κράτους και στην αξιοποίηση του δανεισμού, προκειμένου να εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία της ως προστάτιδας δύναμης. Την ίδια περίοδο, η Ρωσία υπέβαλε υπόμνημα για τη δημιουργία τριών αυτοδιοικούμενων ελληνικών περιοχών, που θα πλήρωναν φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο.
Η αντιφατική διαπλοκή συμφερόντων εκφράστηκε ανάγλυφα στη ρευστότητα των κοινωνικών συμμαχιών, στους προσωρινούς συμβιβασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις που ακολούθησαν.


Τις τελευταίες μέρες βρίσκονται σε εξέλιξη κινητοποιήσεις στο χώρο της Εκπαίδευσης με αιχμή το ζήτημα της «μόνιμης και σταθερής δουλειάς». Στις κινητοποιήσεις αυτές τον τόνο δίνουν, με τη συμμετοχή τους, οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Η κυβέρνηση «υποδέχτηκε» τους εκπαιδευτικούς, στο υπουργείο, με ΜΑΤ και χημικά, επιβεβαιώνοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι - χέρι με την καταστολή.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εξαπάτησε με τις εξαγγελίες μόνιμων διορισμών στην Εκπαίδευση, που δεν πραγματοποίησε, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε σε νέα πλήγματα στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και στη λειτουργία του σχολείου(βλ. Υπουργικές Αποφάσεις για Ολοήμερα Δημοτικά και Νηπιαγωγεία, νέο ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίου, αναθέσεις μαθημάτων, ρυθμίσεις για την Ειδική Αγωγή κ.ά.) που είχαν στόχο και τον περιορισμό των αναγκών σε εκπαιδευτικούς.
«Στρατός» εργαζομένων σε καθεστώς διαρκούς ομηρίας
Τη φετινή χρόνια προσλήφθηκαν περίπου 23.000 συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων με διάφορες σχέσεις εργασίας (ΕΣΠΑ, ΠΔΕ, Ωρομίσθιοι, Μειωμένου Ωραρίου κ.τ.λ.), για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας των σχολείων. Ακόμα και σήμερα, Μάρτη μήνα, υπάρχουν κενά στα σχολεία. Πάνω από 25.000 είναι οι εκπαιδευτικοί που «ανακυκλώνονται», τα τελευταία μόνο χρόνια, ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία. Στην ουσία, οι αναπληρωτές αναπληρώνουν κάθε χρόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Χιλιάδες ακόμα συνάδελφοι «λιμνάζουν» στους πίνακες τις αδιοριστίας, χωρίς να έχουν εργαστεί ούτε μια ώρα στο δημόσιο σχολείο.
Οι συμβασιούχοι στην Εκπαίδευση έρχονται να προστεθούν πλάι στους χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους στην Υγεία, την Τοπική Διοίκηση και τον υπόλοιπο κρατικό τομέα. Μιλάμε για έναν πραγματικό «στρατό» εργαζομένων που δεν γνωρίζει τι σημαίνει «μόνιμη δουλειά», που ζει κάτω από καθεστώς ανασφάλειας και διαρκούς ομηρίας.
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κάθε Ιούνη απολύονται. Είναι αμφίβολο αν θα πάρουν επίδομα ανεργίας. Αν αρρωστήσουν πάνω από 15 μέρες χάνουν από την προϋπηρεσία τους. Από τη μέρα της απόλυσης μέχρι και την έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς, ζουν με την ανασφάλεια του αν, του πότε και του πού θα εργαστούν. Τα έξοδα της συνεχόμενης μετακίνησης από πόλη σε πόλη και από περιοχή σε περιοχή είναι μεγάλα. Η διάλυση, κάθε χρόνο, της παιδαγωγικής σχέσης με τους μαθητές δεν είναι εύκολο πράγμα. Για παράδειγμα, στον τομέα της Ειδικής Αγωγής, που η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές, η κρίσιμη παιδαγωγική σχέση που χρειάζεται να χτιστεί ανάμεσα στον μαθητή και τον εκπαιδευτικό και η οποία απαιτεί χρόνο, σπάει βίαια κάθε χρόνο με την απόλυση.
Αυτά τα υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα δημιουργούν οργή, αγανάκτηση και ορισμένες αγωνιστικές διαθέσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Οι όροι δουλειάς και ζωής, που δυσκολεύουν όλο και περισσότερο στις σημερινές συνθήκες, είναι το αντικειμενικό έδαφος επάνω στο οποίο αναπτύσσονται και θα αναπτυχθούν οι αγώνες των εργαζομένων, οι διεκδικήσεις τους, η πάλη για τις ανάγκες τους.
Πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά
Στο έδαφος αυτό, οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος δρουν και πρωτοστατούν. Εχουν την ευθύνη να μπολιάζουν το περιεχόμενο της πάλης με αιτήματα και στόχους που αμφισβητούν την πολιτική που γεννά την ελαστική εργασία, την ανασφάλεια και τις απολύσεις, φωτίζοντας το δρόμο που δίνει τελικά λύση, που απαντά και ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες στη μόρφωση, τη δουλειά και τη ζωή και βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την εξουσία του κεφαλαίου.
Η πάλη για μόνιμη και σταθερή εργασία πηγαίνει ευθέως κόντρα με τη στρατηγική της ΕΕ, των καπιταλιστών και του αστικού κράτους, οι οποίοι επιδιώκουν, ως μέσο για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, την πλήρη ευελιξία της εργατικής δύναμης παντού, ώστε να βρίσκουν φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους, όποτε και όπως επιθυμούν.
Η πάλη για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για τους όρους εργασίας, τους μισθούς, τις Συλλογικές Συμβάσεις, είναι κρίσιμα για την παρέμβασή μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ειδικά στο χώρο της Εκπαίδευσης αυτή η πάλη δένεται άμεσα με τις διεκδικήσεις μας για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, για τη στήριξη της λειτουργίας του σχολείου σε υποδομές και προσωπικό από το κράτος και όχι από τις τσέπες των γονιών, για το ανέβασμα των σύγχρονων μορφωτικών απαιτήσεων, για ολόπλευρη γνώση και διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς.
Αυτή η πλευρά χρειάζεται να φωτιστεί ακόμα περισσότερο!
Βρισκόμαστε σε σύγκρουση με το κυρίαρχο επιχείρημα όλων των κυβερνήσεων: «Είναι υπερβολικό να ζητάτε μόνιμους διορισμούς σε περίοδο κρίσης και δημοσιοοικονομικής στενότητας». Αποδοχή αυτής της λογικής σημαίνει: Συμβιβασμός με την αδιοριστία και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τα τμήματα των 25 και 28 μαθητών, με τις ελλείψεις σε νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων, με τη μετατροπή της Ειδικής Αγωγής σε ατομική υπόθεση κάθε οικογένειας. Παλεύουμε ώστε να μπορούν όλα τα παιδιά να έχουν την παιδαγωγική στήριξη και φροντίδα που χρειάζονται και να μην «παρκάρονται» στη γωνία του εκπαιδευτικού συστήματος με το στίγμα της σχολικής αποτυχίας.
Οι δυνάμεις του ταξικού κινήματος, σωματεία, Επιτροπές Αγώνα, εκλεγμένοι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έχουν σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη της πάλης, στη μαζικοποίηση αλλά και τον προσανατολισμό αυτών των κινητοποιήσεων. Από την αρχή της χρονιάς, κόντρα στις ηγεσίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, πήραμε πρωτοβουλίες οργάνωσης της πάλης π.χ. πανελλαδική κινητοποίηση τις 29/9. Προτείναμε και στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις τις δύο μεγάλες κινητοποιήσεις στις 2 και 16 Μάρτη. Επιδιώξαμε να υπάρξει οργάνωση των συμβασιούχων από τα κάτω σε επίπεδο Συλλόγου και ΕΛΜΕ, σε αντιπαράθεση με την υπονομευτική τακτική πολλών πλειοψηφιών ακόμα και σε ΔΣ σωματείων. Αυτή η προσπάθεια αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια.
Ενα σημαντικό τμήμα συναδέλφων αποδέχεται το πλαίσιο πάλης που προτείνουμε για: Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, 25.000 άμεσους μόνιμους διορισμούς, για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων, μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, καμία απόλυση συμβασιούχου. Εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων με τους μόνιμους και μέτρα στήριξης των αναπληρωτών (στέγαση, σίτιση, μετακίνηση). Αυτό το πλαίσιο πάλης βοηθάει, έως ένα βαθμό, να ξεπερνιούνται οι επιμέρους αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορες υποομάδες συμβασιούχων. Λειτουργεί αποκαλυπτικά για τη στάση των άλλων δυνάμεων π.χ. της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ, που μιλά για πιο αναλυτικά κριτήρια διορισμών, δηλαδή για απολύσεις αναπληρωτών ή για τις «Παρεμβάσεις»/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις που μιλάνε για διορισμούς με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία (δηλαδή πρώτα συμβασιούχος και μετά μόνιμος).
Οι κομμουνιστές να ηγηθούν της προσπάθειας οργάνωσης της πάλης
Ενα μεγάλο τμήμα των αναπληρωτών είναι νέο ηλικιακά, δεν έχει πείρα από αγώνες, δεν έχει εμπιστοσύνη στα συνδικάτα και είναι επιφυλακτικό ως προς την οργανωμένη δράση μέσα από τα σωματεία. Εχει διάθεση να παλέψει, αλλά απογοητεύεται πιο εύκολα. Αρκετοί απ' αυτούς τους συναδέλφους στήριξαν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, έχοντας την ελπίδα να κάνει πράξη ορισμένες από τις υποσχέσεις του. Αυτοί οι συνάδελφοι είναι το πιο νέο τμήμα του κλάδου, που μπορεί με τη στάση και δράση του να αλλάξει την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται να του δείξουμε εμπιστοσύνη και να δεθούμε μαζί του. Να συμβάλλουμε θετικά, ώστε να κάνει βήματα στη συνείδησή του. Να κάνει τελικά επιλογές υπέρ του αγώνα που βάζει στο επίκεντρο τις σύγχρονες λαϊκές και μορφωτικές ανάγκες.
Οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος, οι συνάδελφοι που συσπειρώνονται στα ψηφοδέλτια της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» (που στηρίζει το ΠΑΜΕ), έχουν τη δυνατότητα σε κάθε σύλλογο να ηγηθούν της προσπάθειας οργάνωσης της πάλης. Να «οργώσουν» κυριολεκτικά τα σχολεία, ειδικά εκεί που εργάζονται αρκετοί αναπληρωτές (Ειδικά, Μουσικά κ.ά.).
Οι συνάδελφοι αναπληρωτές είναι σημαντικό να αναγνωρίζουν στα πρόσωπα των αγωνιστών του ταξικού κινήματος τους πρωταγωνιστές ενός δίκαιου και σημαντικού αγώνα, που αφορά τους ίδιους αλλά και τους μαθητές μας. Ετσι μπορούν να δυναμώσουν οι δεσμοί μας με τους συμβασιούχους, να γνωρίσουμε από κοντά τα προβλήματά τους, να παλέψουμε μαζί τους γι' αυτά. Είναι πραγματικά άξιες λόγου οι προσπάθειες που έγιναν π.χ. στην ΕΛΜΕ Πειραιά πριν λίγους μήνες και είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση απολύσεων αναπληρωτριών ειδικών κατηγοριών, η προσπάθεια στην Κοζάνη που έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της εγκύου συναδέλφου που δεν δικαιούνταν άδεια, η πρωτοβουλία για τη μετακίνηση της μητέρας διδύμων από τις Οινούσσες στη Χίο για να είναι κοντά στα παιδιά της. Οπως, επίσης, οι πρωτοβουλίες των σωματείων της Αττικής για την προστασία της μητρότητας και τις άδειες στις 8 Μάρτη, οι προσπάθειες για συσκέψεις οργάνωσης της πάλης και ανταλλαγής πείρας ανάμεσα σε σωματεία και συνδικαλιστές, τα γράμματα των σωματείων προς τους γονείς κ.ά.
Τέτοια παραδείγματα πρωτοβουλιών και αγωνιστικών παρεμβάσεων, που θα φέρνουν και συγκεκριμένα αποτελέσματα, θα βοηθήσει να πολλαπλασιαστούν.
Να μετρήσουμε βήματα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος
Είναι σημαντικό να δυναμώσει το μέτωπο με λογικές που εμφανίστηκαν μπροστά στις κινητοποιήσεις, όπως: «Εξω τα σωματεία και έξω οι συνδικαλιστές από τις κινητοποιήσεις», «οι αναπληρωτές για τους αναπληρωτές» κ.ά. Αυτές οι λογικές, παρότι δεν κυριάρχησαν, είχαν και έχουν στόχο να αποκόψουν συναδέλφους που κινητοποιούνται από τα σωματεία και το ταξικό κίνημα, γι' αυτό και καλλιεργήθηκαν από την κυβέρνηση, από συνδικαλιστές και ομάδες που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό οι αποφάσεις για τη δράση των σωματείων, για το περιεχόμενο και τις μορφές πάλης με τις οποίες θα κινητοποιηθούν, να παίρνονται έξω και μακριά από αυτά, σε ονομαζόμενες «συνελεύσεις αγώνα» που πραγματοποιούνται μετά από συγκεντρώσεις και δεν εκπροσωπούν τους χιλιάδες αναπληρωτές συναδέλφους, ούτε τα πρωτοβάθμια σωματεία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα σωματεία μας να μετατραπούν σε «πλατείες», όπως ορισμένες δυνάμεις επιδιώκουν.
Μέσα στην πάλη, έχουμε τη δυνατότητα να μετρήσουμε απτά βήματα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, στην αλλαγή των συσχετισμών στους Συλλόγους και τις ΕΛΜΕ. Να χάσουν έδαφος οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού που αποτελούν σημαντικό τροχοπέδη στην ανάπτυξη και τον προσανατολισμό των αγώνων. Το σωματείο να γίνει το επίκεντρο οργάνωσης της πάλης. Να ριζώσει μέσα στα σωματεία η «Πρωτοβουλία Αναπληρωτών, Ωρομίσθιων και ελαστικά εργαζομένων στην Εκπαίδευση», με τη συγκρότηση νέων Επιτροπών Αγώνα σε επίπεδο σωματείου.
Είμαστε αισιόδοξοι ότι οι προσπάθειές μας θα έχουν αποτελέσματα. Το Πρόγραμμα και οι θέσεις του ΚΚΕ δίνουν απαντήσεις στις αιτίες της σημερινής κατάστασης, στους στόχους των αλλαγών στο σχολείο, στο ρόλο που θέλει το σύστημα για τον εκπαιδευτικό. Φωτίζουν την αδήριτη πραγματικότητα, που μας δείχνει πως τελικά πίσω από κάθε πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα. Μια κοινωνία που έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και του παιδιού, εχθρεύεται από θέση αρχής τις σημερινές άθλιες εργασιακές σχέσεις με τις οποίες εργάζονται οι αναπληρωτές, αλλά και την ανεργία των σημερινών και μελλοντικών αποφοίτων των σχολών.
Ακόμα πιο αποφασιστικά δίνουμε όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία της νέας πανελλαδικής κινητοποίησης την Παρασκευή 30 Μάρτη στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Η πάλη των εκπαιδευτικών για τα σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα είναι χρέος πρώτα απ' όλα απέναντι στη νέα γενιά.
Αυτό δεν μας επιτρέπεται να το αμελήσουμε!

Του
Σπύρου ΜΑΡΙΝΗ*
Ο Σπύρος Μαρίνης είναι μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget