02/15/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Αύριο γίνεται η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να επιδιώκει μια νέα συμφωνία - «γέφυρα».
Η προπαγάνδα της συγκυβέρνησης προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι και μιλά για το τέλος των μνημονίων, της τρόικας και της λιτότητας.
Την ίδια, όμως, στιγμή η νέα επιδιωκόμενη συμφωνία θα περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, νέες μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο γνωστός και μη εξαιρετέος για τις αντιλαϊκές προτάσεις του ΟΟΣΑ, ενώ θα συνεχίζεται η εποπτεία, στο πλαίσιο της ΕΕ, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Πάνω, όμως, απ' όλα είναι πρόγραμμα δεσμευμένο στο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, θα υπηρετεί το στόχο της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα από αυτήν τη διαπραγμάτευση ούτε βεβαίως να γίνουν χειροκροτητές της. Να μην παραιτηθούν από την πάλη για ανάκτηση απωλειών, για ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου.

Μία μία οι «ρηξικέλευθες» προτάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους υποστηρικτές του (έτσι τις χαρακτήρισε ο Βαρουφάκης) κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Αντιγράφουμε μία: «Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά εργοστάσια που έκλεισαν κατά τη διάρκεια της κρίσης: Δεν μπορούν όλα να ξαναρχίσουν να παράγουν, ορισμένα όμως μπορούν, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα τους χορηγήσει φοροαπαλλαγές για τα πρώτα χρόνια της δραστηριότητάς τους. Με αυτό τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα». Αυτά συμβουλεύει ο Νίκος Γιαννόπουλος (πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξή του στην ιταλική ιστοσελίδα «DinamoPress.it». Ομολογούμε ότι είναι αρκούντως «ρηξικέλευθη» πρόταση. Και περιμένουμε την επόμενη.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 
Την Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 1945 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της διάσκεψης μεταξύ της αστικής κυβέρνησης Πλαστήρα και του ΕΑΜ/ΚΚΕ στη Βάρκιζα, με την υπογραφή της ομώνυμης Συμφωνίας, έπειτα από διαπραγματεύσεις 10 ημερών που διεξήχθησαν στη βίλα Κανελλόπουλου1. Το κείμενο της Συμφωνίας υπογράφτηκε στις 7.30 μ.μ. στη μεγάλη αίθουσα του υπουργείου Εξωτερικών, παρουσία Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων, όπως και του πρεσβευτή της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα, Λίπερ, και του υπουργού Μέσης Ανατολής της βρετανικής κυβέρνησης, Μακμίλαν, και είχε ως εξής:
«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, αφ' ενός κ. κ. Ιωάννης Σοφιανόπουλος, υπουργός επί των Εξωτερικών, Περικλής Θ. Ράλλης, υπουργός επί των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος, υπουργός επί της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, και αφ' ετέρου οι κ. κ. Γεώργιος Σιάντος, Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, Δημήτριος Παρτσαλίδης, Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ και Ηλίας Τσιριμώκος, Γενικός Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής της Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), αποτελούντες την υπό της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ προσηκόντως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, συνήλθομεν εις διάσκεψιν εις Βάρκιζαν και από κοινού εξητάσαμεν τα μέσα και τον τρόπον της καταπαύσεως του εμφυλίου πολέμου και της συμφιλιώσεως του Ελληνικού Λαού και καταλήξαμε εις την κατωτέρω συνομολογηθείσαν συμφωνίαν.
Αντιπροσωπείες του ΕΑΜ και της κυβέρνησης στο υπουργείο Εξωτερικών αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Από αριστερά: Σαράφης, Σιάντος, Τσιριμώκος, Σοφιανόπουλος, Ασκούτης, Παρτσαλίδης
Η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εξεδήλωσε κατά την Σύσκεψιν ταύτην την σταθεράν θέλησιν της Κυβερνήσεως, όπως άνευ νέας αιματοχυσίας τερματίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρίσιν, αποκαταστήση την ενότητα του Κράτους και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν ομαλότητα. Ούτω μόνον θα δυνηθή ο Ελληνικός Λαός να αναλάβη την δημιουργικήν προσπάθειαν διά την ανοικοδόμησιν της χώρας εκ των ερειπίων, τα οποία οι σκληροί αγώνες προς τους εξωτερικούς εχθρούς και ο αδελφοκτόνος πόλεμος επεσώρρευσαν.
Ινα δε η επελθούσα συμφωνία προσλάβη τον χαρακτήρα ενός ακατάλυτου ηθικού συμφώνου, εκφράζοντος τας επιταγάς της πολιτικής συνειδήσεως του Ελληνικού Λαού, η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εζήτησεν, όπως δι' αυτού διακηρυχθή η σταθερά θέλησις του Ελληνικού Λαού διά την ανάπτυξιν ελεύθερου και ομαλού πολιτικού βίου, του οποίου κύριον χαρακτηριστικόν θα είναι ο σεβασμός της πολιτικής συνειδήσεως των πολιτών, η ειρηνική διαφώτισις και διάδοσις πολιτικών ιδεών και ο σεβασμός προς τας ελευθερίας, τας οποίας ο καταστατικός Χάρτης του Ατλαντικού και αι αποφάσεις Τεχεράνης διεκήρυξαν και η συνείδησις των δι' αυτάς αγωνιζομένων ελευθέρων λαών απεδέχθη.
Κατά την διάσκεψιν διεπιστώθη πλήρης συμφωνία αντιλήψεων της Αντιπροσωπείας του ΕΑΜ επί των αρχών τούτων.
Ελευθερίαι
ΑΡΘΡΟΝ 1. Η Κυβέρνησις θα εξασφαλίση σύμφωνα προς το Σύνταγμα και τας απανταχού καθιερωμένας Δημοκρατικάς Αρχάς, την ελευθέραν εκδήλωσιν των πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων των πολιτών, καταργούσα πάντα τυχόν προηγούμενον ανελεύθερον Νόμον. Θα εξασφαλίση επίσης την απρόσκοπτον λειτουργίαν των ατομικών ελευθεριών, ως του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της διά του Τύπου εκφράσεως των στοχασμών. Ειδικώτερον η Κυβέρνησις θα αποκαταστήση πλήρως τας συνδικαλιστικάς ελευθερίας.
Αρσις στρατιωτικού νόμου
ΑΡΘΡΟΝ 2. Ο Στρατιωτικός Νόμος θα αρθή ευθύς μετά την υπογραφήν της παρούσης συμφωνίας. Αμα τη άρσει ταύτη, θα τεθή εις εφαρμογήν συντακτική πράξις πανομοιότυπος προς την ΚΔ' διά της οποίας θα επιτρέπεται η αναστολή των εν τη ΚΔ' πράξει αναφερομένων άρθρων του Συντάγματος.
Διά Διατάγματος θα ανασταλή αμέσως καθ' όλην την Χώραν η ισχύς των άρθρων 5, 10, 12, 20 και 95 του Συντάγματος. Η αναστολή αυτή θα εξακολουθήση μέχρι συμπληρώσεως του αφοπλισμού και της εγκαταστάσεως Διοικητικών, Δικαστικών και Στρατιωτικών Αρχών καθ' άπασαν την Χώραν.
Οσον αφορά ειδικώτερον το άρθρον 5, τούτο δεν θα ανασταλή εις τας πόλεις Αθηνών και Πειραιώς μετά των προαστείων και συνοικισμών. Ειδικώς όμως διά τους μέχρι σήμερον συλληφθέντας, συνομολογείται ότι δεν ισχύει το άρθρον 5 του Συντάγματος και ότι ούτοι θα απολυθούν εντός του συντομωτέρου δυνατού χρόνου, διδομένων των προς τούτο αναγκαίων διαταγών προς τας αρμοδίας αρχάς.
Οπαδοί του ΕΑΜ ενδεχομένως συλληφθέντες και κρατούμενοι υπό άλλων Οργανώσεων, θα αφεθούν ως τάχιστα ελεύθεροι.
Αμνηστία
ΑΡΘΡΟΝ 3. Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας, τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος. Ο σχετικός Νόμος θα δημοσιευθή άμα τη υπογραφή της παρούσης συμφωνίας. Εξαιρούνται της αμνηστίας όσοι, υπόχρεοι εις παράδοσιν των όπλων άτε ανήκοντες εις τα οργανώσεις του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Πολιτοφυλακής και του ΕΛΑΝ, δεν παραδώσουν ταύτα μέχρι της 15 Μαρτίου 1945. Η τελευταία αυτή διάταξις περί εξαιρέσεως εκ της αμνηστίας μετά την διαπίστωσιν ότι ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ επραγματοποιήθη, μη έχουσα πλέον δικαιολογητικόν λόγον, θα καταργηθή.
Εγγυήσεις και λεπτομέρειαι της παρεχόμενης αμνηστίας αναγράφονται εις το προσηρτημένον τω παρόντι σχέδιον Νόμου.
Ομηροι
ΑΡΘΡΟΝ 4. Απαντες οι πολίται οι συλληφθέντες παρά του ΕΛΑΣ ή της Εθνικής Πολιτοφυλακής ή του ΕΛΑΝ, ανεξαρτήτως ημερομηνίας συλλήψεως, θα αφεθούν αμέσως ελεύθεροι. Οσοι τυχόν κρατούνται με την κατηγορίαν ότι είναι δοσίλογοι ή ένοχοι αδικημάτων, θα παραδοθούν εις την δικαιοσύνην του Κράτους, ίνα δικαστούν υπό των αρμοδίων κατά Νόμον Δικαστηρίων.
Εθνικός στρατός
ΑΡΘΡΟΝ 5. Ο Εθνικός Στρατός, πλην των κατ' επάγγελμα αξιωματικών και υπαξιωματικών, θα αποτελήται από τους οπλίτας των εκάστοτε στρατολογουμένων κλάσεων. Οι ειδικώς εκπαιδευθέντες εις τα νέα όπλα έφεδροι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίται υπαρχόντων σχηματισμών θα παραμείνουν εν υπηρεσία.
Ο Ιερός Λόχος θα παραμείνει ως έχει, εφ' όσον ευρίσκεται υπό τας άμεσας διαταγάς του Συμμαχικού Στρατηγείου, συγχωνευμένος ευθύς κατόπιν εις τον Ενιαίον Εθνικόν Στρατόν, συμφώνως προς την ανωτέρω τεθείσαν βάσιν. Θα καταβληθή προσπάθεια ίνα επεκταθή η ταχτική στρατολογία καθ' άπασαν την Ελλάδα, συμφώνως και προς την τεχνικήν ευχέρειαν και τας παρουσιασθησομένας ανάγκας. Εις τας ήδη υπάρχουσας μονάδας θα προσέλθουν προς κατάταξιν μετά την αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ, οι ανήκοντες εις κληθείσας κλάσεις συμφώνως με το προσηρτημένον πρωτόκολλον. Θα απολυθώσι δε των τάξεων πάντες όσοι κατετάγησαν εις τας υπαρχούσας μονάδας, χωρίς να ανήκωσιν εις τας κληθείσας κλάσεις. Απαντα τα μόνιμα στελέχη του Εθνικού Στρατού θα κριθώσιν υπό των Συμβουλίων, περί ων υπ' αριθ. 7 Συντακτική Πράξις. Τα πολιτικά και κοινωνικά φρονήματα των στρατευμένων πολιτών θα είναι σεβαστά.
Αποστράτευσις
ΑΡΘΡΟΝ 6. Αμα τη δημοσιεύσει του παρόντος, αποστρατεύονται αι ένοπλοι δυνάμεις Αντιστάσεως και συγκεκριμένως ο ΕΛΑΣ, τακτικός και εφεδρικός, το ΕΛΑΝ και η Εθνική Πολιτοφυλακή. Η αποστράτευσις και η παράδοσις των όπλων θέλουσι συντελεσθή κατά τα ειδικώτερον διαλαμβανόμενα εις το πρωτόκολλον το συνταχθέν υπό της τεχνικής Επιτροπής, όπερ προσαρτάται εις το παρόν δεόντως μονογραφημένον.
Το κράτος θέλει ρυθμίση τα των επιτάξεων των γενομένων υπό του ΕΛΑΣ. Τα παρά του ΕΛΑΣ επιταχθέντα πράγματα, ζώα, αυτοκίνητα κλπ. άτινα θέλουσι παραδοθεί εις το Κράτος, κατά τα λεπτομερέστερον εκτιθέμενα εις το συνταχθέν πρωτόκολλον, όπερ προσαρτάται τω παρόντι, θέλουσι θεωρηθή εφεξής ως επιταχθέντα παρά του Ελληνικού Δημοσίου.
Εκκαθάρισις υπαλλήλων
ΑΡΘΡΟΝ 7. Η Κυβέρνησις θα προβή δι' Επιτροπών ή Συμβουλίων, τα οποία ειδικός Νόμος θέλει ορίση, εις την εκκαθάρισιν των Δημοσίων Υπαλλήλων, Υπαλλήλων Νομικών Πρόσωπων Δημοσίου Δικαίου, Δημοτικών και Κοινοτικών τοιούτων και λοιπών υπηρεσιών εξηρτημένων εκ του Κράτους, η επιχορηγούμενων υπ' αυτού. Κριτήρια της εκκαθαρίσεως θα είναι η επαγγελματική επάρκεια, ο χαρακτήρ και το ήθος, η συνεργασία μετά του εχθρού και η χρησιμοποίησις του υπαλλήλου ως οργάνου της δικτατορίας. Υπάλληλοι εκ των ανωτέρω προσχωρήσαντες κατά τον χρόνον της κατοχής εις τα δυνάμεις αντιστάσεως επανέρχονται εις τας θέσεις των και θα κριθούν καθ' όν τρόπον και οι άλλοι υπάλληλοι. Τα αυτά ως άνω Συμβούλια θα κρίνωσι τους υπαλλήλους, οι οποίοι συμμετέσχον ή συνείργησαν εις την εκδήλωσιν των γεγονότων από της 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Τους εκ των τελευταίων τούτων ενεχομένους δύναται να θέσουν εις διαθεσιμότητα επί τη βάσει των Νόμων, της οριστικής αυτών θέσεως, καθορισθησομένης υπό της κυβερνήσεως ήτις θα προέλθη από τας εκλογάς της Συντακτικής Συνελεύσεως. Οι μέχρι τούδε τεθέντες εις διαθεσιμότητα δυνάμει αποφάσεως των Υπουργών θα υποβληθούν υπό την κρίσιν των εν αρχή του παρόντος αναφερομένων Συμβουλίων. Ουδείς υπάλληλος θα διωχθή μόνον δια τα πολιτικά του φρονήματα.
Εκκαθάρισις Σωμάτων Ασφαλείας
ΑΡΘΡΟΝ 8. Η εκκαθάρισις των Σωμάτων Ασφαλείας, Χωροφυλακής και Αστυνομίας πόλεων, θα συντελεσθή το ταχύτερον παρ' Ειδικών Εκκαθαριστικών Συμβουλίων με τα αυτά ως και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι κριτήρια. Απαντες οι αξιωματικοί και οπλίται των εν λόγω Σωμάτων οι εμπίπτοντες εις τας διατάξεις του Νόμου περί αμνηστίας, οίτινες κατά την διάρκειαν της κατοχής προσεχώρησαν εις τας τάξεις του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ ή της Εθνικής Πολιτοφυλακής, θα επανέλθουν εις τα θέσεις των και θα υποβληθούν εις την κρίσιν των Εκκαθαριστικών Συμβουλίων, καθ' όν τρόπον και οι λοιποί συνάδελφοί των. Απαντες οι αξιωματικοί και οι οπλίται των εν λόγω Σωμάτων, οι εγκαταλείψαντες τας θέσεις των από της 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος, τίθενται εις διαθεσιμότητα, της οριστικής αυτών θέσεως καθορισθησομένης παρά των Συμβουλίων περί ων θα αποφασίση η μέλλουσα να προέλθη εκ των εκλογών κυβέρνησις.
Δημοψήφισμα και εκλογαί
ΑΡΘΡΟΝ 9. Το ταχύτερον δυνατόν, πάντως δε εντός του τρέχοντος έτους, θα διεξαχθή εν πάση ελευθερία και γνησιότητι δημοψήφισμα, το οποίον θα τερματίση οριστικώς το πολιτειακόν ζήτημα, υποτασσομένων πάντων εις την απόφασιν του λαού. Θα επακολουθήσουν δε ως τάχιστα και εκλογαί Συντακτικής Συνελεύσεως δια την κατάρτισιν του νέου Συντάγματος της Χώρας. Και αι δυο αντιπροσωπείαι συμφωνούν, όπως προς έλεγχον της γνησιότητας της εκφράσεως της Λαϊκής θελήσεως παρακληθούν αι Μεγάλαι Σύμμαχοι δυνάμεις όπως αποστείλουν παρατηρητάς.
Του παρόντος εγένοντο δύο όμοια, ων το εν έλαβε η Κυβερνητική αντιπροσωπεία και το έτερον η Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ.
Εν Αθήναις
εν τω Υπουργείω των Εξωτερικών, τη 12η Φεβρουαρίου 1945.
Η Αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΑΝΤΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ
ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ
Η Αντιπροσωπεία της Ελληνικής Κυβερνήσεως
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΡΑΛΛΗΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γραμματεύς της Διασκέψεως
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΑΡΣΑΜΗΣ2».

Αδυναμία διαμόρφωσης στρατηγικής για την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε έπειτα από την 33ήμερη ηρωική πάλη του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, το Δεκέμβρη του 1944, ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική αστική τάξη και υπό το βάρος της στρατιωτικής ήττας. Πριν την υπογραφή της Συμφωνίας του ΕΑΜ με την ελληνική αστική κυβέρνηση, είχε προηγηθεί η υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τα βρετανικά στρατεύματα (11.1.1945), η οποία καθόριζε ως ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός τη 14.1.1945. Στην ανακωχή προβλεπόταν ακόμα η απόσυρση των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ από σειρά περιοχών της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Η Συμφωνία της Βάρκιζας, μη παραχωρώντας γενική αμνηστία και αμνηστεύοντας μόνο τα πολιτικά αδικήματα που είχαν τελεστεί από τις 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι την υπογραφή της, εξαιρούσε «τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας», «τα οποία δεν ήταν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχία του πολιτικού σκοπού» και έδινε τη δυνατότητα να εξαπολυθεί η αστική κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και να τεθεί σε δράση ο μηχανισμός των δικαστηρίων προκειμένου να ξεκινήσουν φοβεροί διωγμοί κατά των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης, και ειδικότερα εναντίον των κομμουνιστών, με χαλκευμένες κατηγορίες ότι διέπραξαν «αδικήματα κατά τη διάρκεια της κατοχής».
Παρά τη στρατιωτική ήττα του Δεκέμβρη, η Συμφωνία της Βάρκιζας συνιστούσε έναν απαράδεκτο συμβιβασμό που δεν αντιστοιχούσε ούτε στον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, ούτε στο στρατιωτικό συσχετισμό δυνάμεων εκτός της Αθήνας και πολύ περισσότερο δεν αντιστοιχούσε στις ανάγκες της ταξικής πάλης εκείνη την περίοδο. Ομως, η υποχωρητική -σε σχέση με τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης- στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ δεν ήταν (όπως συχνά αναφέρεται από οπορτουνιστές και αστούς ιστοριογράφους) το αποτέλεσμα ανεπάρκειας ή προδοσίας των ηγετών του, ούτε και αποτελούσε μια αναπότρεπτη κατάληξη.
Αντιθέτως, εντάσσονταν στην αδυναμία του ΚΚΕ να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε στην επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας. Φυσικά, η συγκεκριμένη αδυναμία συσχετιζόταν με γενικότερες αδυναμίες και λαθεμένες εκτιμήσεις στις τότε επεξεργασίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (αναφορικά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του Β' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, τη λογική και τη στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων και τη στάση των ΚΚ), ενώ είχε αποτυπωθεί τα προηγούμενα χρόνια σε όλες τις ιδεολογικές - πολιτικές επεξεργασίες του ΚΚΕ. Πιο συγκεκριμένα, η Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1942) προσδιόριζε ως εξής τον πολιτικό στόχο του Κόμματος:
«Η συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης από τα κόμματα και οργανώσεις που αγωνίζονται σύμφωνα με τους σκοπούς του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου αμέσως μετά το διώξιμο του ξένου καταχτητή -η οποία θα αποκαταστήσει τις λαϊκές ελευθερίες, θα ενεργήσει ελεύθερο δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού ζητήματος και εκλογές συντακτικής εθνοσυνέλευσης με το αναλογικό εκλογικό σύστημα- αποτελεί τον πιο σωστό τρόπο επίλυσης του εσωτερικού ζητήματος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού. (...) Η πραγματοποίηση του άμεσου σκοπού του Κόμματος μας -εθνική απελευθέρωση και λαοκρατική λύση του εσωτερικού καθεστώτος- αποτελεί τη συγκεκριμένη στιγμή τη μοναδική επαναστατική θέση»3.
Η τοποθέτηση της λαϊκής δημοκρατίας ως απαραίτητου σταδίου πριν από την εργατική εξουσία αποτελούσε προσαρμογή της προπολεμικής στρατηγικής του ΚΚΕ, που προσδιόριζε την επερχόμενη επανάσταση στην Ελλάδα ως αστικοδημοκρατική, στις νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η τριπλή φασιστική Κατοχή. Γι' αυτό, η επιδίωξη της λαϊκής δημοκρατίας συμπεριλήφθηκε ως βασικός στόχος στην Προγραμματική Διακήρυξη του ΚΚΕ «Λαοκρατία και Σοσιαλισμός» που δημοσιοποιήθηκε το 19434.
Η συγκεκριμένη στρατηγική, θεωρώντας αναγκαία τη συνεργασία με το βρετανικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό και με την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους στα πλαίσια του αντιφασιστικού αγώνα, δεν εμπεριείχε προβλέψεις για τη στάση του Κόμματος σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, δηλαδή σε περίπτωση σύγκρουσης με τους ντόπιους και ξένους «σύμμαχους» στο πλαίσιο της αντιφασιστικής συμμαχίας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι οι διεργασίες στο εσωτερικό της αστικής τάξης και στα επιτελεία του βρετανικού ιμπεριαλισμού υποδήλωναν μια τέτοια προοπτική. Ως προς το τελευταίο, χαρακτηριστική ήταν η δραστηριότητα του βρετανικού ιμπεριαλισμού στη Σάμο και στα άλλα νησιά που εγκατέλειψαν οι Ιταλοί έπειτα από τη συνθηκολόγηση του 1943, η οποία χαρακτηριζόταν από απαγορεύσεις στη δράση και καταστολή της ΕΑΜικής Αντίστασης.

Τι προηγήθηκε της Συμφωνίας
Γενικότερα, από το 1943 και έπειτα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι εμφανές ότι, ύστερα από την αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις του Αξονα θα έχαναν τον πόλεμο. Η εξέλιξη αυτή αναδείκνυε αντικειμενικά τους ταξικούς διαχωρισμούς στα πλαίσια της αντιφασιστικής συμμαχίας, στην οποία, έτσι και αλλιώς, συμμετείχαν αντίπαλοι κοινωνικοοικομικοί σχηματισμοί (σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση και αγγλικός, γαλλικός και αμερικανικός ιμπεριαλισμός), όπως και αντιστασιακές οργανώσεις που υπηρετούσαν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα (π.χ., στην Ελλάδα από την πλευρά της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς το ΕΑΜ και ως εκφραστής μερίδας της αστικής τάξης ο ΕΔΕΣ). Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο προσεγγιζόταν το τέλος του πολέμου, τόσο ζύγωνε και η ώρα της ταξικής διάσπασης της αντιφασιστικής συμμαχίας, η οποία εξ αντικειμένου είχε ως ημερομηνία λήξης την ήττα του φασιστικού Αξονα.
Κατά συνέπεια, το ζήτημα που ετίθετο την επαύριο του πολέμου στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες που πρωτοστάτησαν τα αντιστασιακά κινήματα -με μπροστάρηδες της οργάνωσης και της θυσίας τους κομμουνιστές- ήταν αν αυτός ο αγώνας θα οδηγούσε στην επαναφορά της προ του πολέμου κατάστασης και συνακόλουθα στη συνέχιση της ταξικής εκμετάλλευσης και στην προοπτική νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή αν, αντίθετα, η εμπειρία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη φρικαλεότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και την οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην κατοχή θα αποτελούσε εφαλτήριο για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, ο δεύτερος δρόμος συναντούσε ακόμα ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, αφού η πλειοψηφία της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων είχε χάσει το κύρος της έναντι του ελληνικού λαού, αρχικά λόγω της δικτατορίας του Μεταξά και στη συνέχεια είτε ακολουθώντας τον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην Αίγυπτο είτε παραμένοντας για να συνεργαστεί με το γερμανικό ιμπεριαλισμό. Ομως, η ηγεσία του ΚΚΕ αποδείχτηκε ανέτοιμη να εκτιμήσει ολοκληρωμένα τις συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης και να διατυπώσει μια στρατηγική - αντίβαρο στην επιδίωξη του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της ελληνικής αστικής τάξης για επαναφορά της εξουσίας τους. Δεν είχε στόχο την πάλη για την εργατική εξουσία. Να ποια ήταν η αδυναμία!
Ως αποτέλεσμα, τον Ιούλη του 1943 υπογράφτηκε η συμφωνία υπαγωγής του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής5. Ενα μήνα αργότερα, στο Κεμπέκ του Καναδά, οι «σύμμαχοι» Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ συμφωνούσαν στην ανάπτυξη μιας δύναμης 4.000 στρατιωτών στην Ελλάδα έπειτα από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, προκειμένου να διασφαλίσουν την αστική εξουσία και κατ' επέκταση τα γενικότερα συμφέροντά τους6.
Παρόλα αυτά, ακολούθησε η απαράδεκτη υπογραφή των Συμφωνιών του Λιβάνου7 και της Καζέρτας8 (Μάης και Σεπτέμβρης 1944 αντίστοιχα), που οδήγησαν στη νομιμοποίηση των επιδιώξεων του αστικού πολιτικού κόσμου και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, μέσα από τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» και την υπαγωγή των ανταρτών στη διοίκηση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπι και μετά την απελευθέρωση της χώρας.
Οι Συμφωνίες ήταν η απόρροια της επιδίωξης συνέχισης της ενότητας της αντιφασιστικής συμμαχίας και επίτευξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Αυτό φανερώνεται και απ' το ότι ο Γιώργης Σιάντος, στην εισήγηση της ΚΕ προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1945, δηλαδή μετά και από το όργιο της αστικής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, επέμενε:
«...Η Συμφωνία του Λιβάνου δεν ήταν λάθος, γιατί ήταν μέσα στην πολιτική μας της εθνικής ενότητας και της ομαλής δημοκρατικής λύσης των εσωτερικών ζητημάτων. Το ίδιο επιδιώξαμε και με τη Συμφωνία της Καζέρτας...»9
Ακολούθησε η απελευθέρωση (Οκτώβρης του 1944) και ο Δεκέμβρης του 1944. Το Δεκέμβρη του 1944 στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση. Η ταξική πάλη είχε οξυνθεί, με το ΕΑΜ να εκπροσωπεί την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό να πρωτοστατεί σε μια προσπάθεια επανένωσης των αντιτιθέμενων μερίδων της ελληνικής αστικής τάξης, ενώ ταυτόχρονα εξόπλιζε τους παλιούς συνεργάτες των Γερμανών και τρομοκρατούσε το λαϊκό κίνημα.
Ομως, και σε αυτήν τη φάση του αγώνα, η ηγεσία του ΚΚΕ, ακολουθώντας την ίδια λαθεμένη στρατηγική, δεν ανέδειξε την ταξική υπόσταση της σύγκρουσης και δε συγκέντρωσε στρατιωτικές δυνάμεις στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, συνεχίζοντας να μιλά στο όνομα της συνέχισης του αντιφασιστικού αγώνα και να χρησιμοποιεί ακόμα και την ένοπλη πάλη στην κατεύθυνση της πίεσης για την ειρήνευση και την αστικοδημοκρατική εξομάλυνση. Υπό αυτές τις συνθήκες, τόσο η πρόθεση της ηγεσίας να μην υποχωρήσει στις ατιμωτικές αξιώσεις του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης (που επιδίωκαν να αφοπλίσουν τον ΕΛΑΣ, ενώ προστάτευαν τους δοσίλογους) όσο και η ηρωική πάλη του λαού της Αθήνας, αδυνατούσαν να καλύψουν το κενό της απουσίας επαναστατικής στρατηγικής.
Μια απουσία που αναγκαστικά σημάδεψε και τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει τον πόλεμο έξω από την Αθήνα. Εξάλλου, ο κύριος όγκος των δυνάμεών του δεν είχε πάρει μέρος στις μάχες του Δεκέμβρη και είχε παραμείνει ανέπαφος, ενώ διατηρούσε υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Ετσι και αλλιώς, όπως απέδειξε και η ιστορική συνέχεια, είναι αμφίβολο αν ο βρετανικός ιμπεριαλισμός μπορούσε να ανταποκριθεί σε μια σύγκρουση πανελλαδικής εμβέλειας. Οπως, αναφέρει χαρακτηριστικά ο στρατάρχης Αλεξάντερ σε επιστολή του προς τον Τσόρτσιλ:
«Εάν ο ΕΛΑΣ εξακολουθήσει τον αγώνα εμείς δεν είμαστε ικανοί να αναλάβουμε επιχειρήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα».
Ουτοπική η επιδίωξη εθνικής ενότητας
Επομένως, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ όφειλε, αντί να αποδεχθεί τους όρους της Βάρκιζας και να συνεχίζει να επιδιώκει τη δημοκρατική εξομάλυνση, να πρωτοστατήσει στην προετοιμασία του εργατικού - λαϊκού κινήματος για την αντεπίθεσή του. Ετσι και αλλιώς, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν επρόκειτο να αποδεχθούν οποιουσδήποτε όρους, στο βαθμό που το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν μπορούσε να τους επιβάλει με τη δύναμή του. Εξάλλου, όπως εκτιμούν οι σημερινές συλλογικές επεξεργασίες του ΚΚΕ, μετά το Δεκέμβρη του 1944 η σύγκρουση ήταν μονόδρομος και θα είχε καλύτερα -για το εργατικό - λαϊκό κίνημα- αποτελέσματα αν είχε ξεκινήσει έγκαιρα εκείνη την εποχή, αφού διατηρούνταν ακόμα σημαντικές δυνάμεις στα αστικά κέντρα και δεν είχε προλάβει να ανασυγκροτηθεί το αστικό κράτος.
Μια τέτοια σωστή οπτική, αναφορικά με την αναγκαιότητα της αναδιοργάνωσης και της συνέχισης του ένοπλου αγώνα, όπως και για το αναπότρεπτο της σύγκρουσης με το βρετανικό ιμπεριαλισμό, υιοθέτησε εκείνη την περίοδο και ο Αρης Βελουχιώτης, που χαρακτήρισε τη Συμφωνία της Βάρκιζας λαθεμένη, παρά την αδυναμία του να συνδέσει τις ανεπάρκειες της τακτικής του ΚΚΕ με την απουσία επαναστατικής στρατηγικής.
Τέλος, από την ιστορική (αρνητική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα) πείρα, που προκύπτει από την πορεία που οδήγησε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και από τις συνέπειές της, αναδεικνύεται, αφενός, ότι η επιδίωξη της εθνικής ενότητας είναι ουτοπική, αφού τα συμφέροντα της αστικής και της εργατικής τάξης είναι αντιτιθέμενα, και, αφετέρου, ότι η συμμετοχή ενός ΚΚ σε αστική διακυβέρνηση δεν ωφέλησε ποτέ το λαό. Οταν τα αστικά κόμματα σε θέλουν ως σύμμαχο, ξέρουν καλά ότι θα ωφεληθούν τα ίδια και το σύστημά τους πολύ περισσότερο, ακριβώς επειδή, για την επίτευξη μιας τέτοιας συμμαχίας, απαιτείται η εγκατάλειψη της επαναστατικής στρατηγικής από τους κομμουνιστές.

ΠΗΓΕΣ
1. Η βίλα Κανελλόπουλου βρισκόταν 2 χιλιόμετρα μακριά από την παραλία της Βάρκιζας.
2. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος , σ. 411-416, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981.
3. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος , σ. 91-92, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981.
4. Για ολόκληρη την Προγραμματική Διακήρυξη βλ. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος , εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1987.
5. Για το κείμενο της Συμφωνίας βλ. Στέφανου Σαράφη, Ο ΕΛΑΣ, σελ. 164-167, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», Αθήνα, 1958,.
6. Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. Θ1-Θ2, σελ. 406, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, 1962.
7. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος , σ. 398-402 , εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981.
8. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος , σ. 408-410, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981.
9. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος , σ. 134, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1987.

Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια», λέει η λαϊκή σοφία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πάλι στα λόγια καταργεί μνημόνια, διώχνει την τρόικα, δρομολογεί φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις..., την ίδια ώρα που στην πράξη «μαγειρεύει» νέο μνημόνιο, στρώνει κόκκινο χαλί σε πολλές και διάφορες «τρόικες» και δρομολογεί μεταρρυθμίσεις που με την εγγύηση του ΟΟΣΑ θα αποτελειώσουν ό,τι γλίτωσε απ' τον οδοστρωτήρα των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Το παιχνίδι του άλλα λέω και άλλα κάνω είναι ιδιαιτέρως προσφιλές σε πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν ακράδαντα πως όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό.
Χωρίς να κρύβονται, ομολογούν ότι παίζουν «παιχνίδια με τις λέξεις και τις διατυπώσεις» (όπως έγραψε η «Αυγή» τις προηγούμενες ημέρες) στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, στην πραγματικότητα για να παραπλανούν το λαό.
Εγραψαν λοιπόν:
α) «Η κυβέρνηση δεν συζητά τη συνέχιση της μνημονιακής λιτότητας». Η κυβέρνηση όμως δηλώνει την πίστη της στα πρωτογενή πλεονάσματα και στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που σημαίνει «λιτό βίο» για το λαό, ενώ συζητά την άρση των ρυθμίσεων που εμποδίζουν τη στήριξη του κεφαλαίου απ' το κρατικό ταμείο. Καπιταλιστική ανάπτυξη με «λιτό βίο» για το λαό θέλει, όπως συμβαίνει και στα κράτη που δεν είχαν μνημόνιο, ανεξάρτητα από το πόσο περιοριστική πολιτική εφάρμοσαν.
β) «Η κυβέρνηση δεν συζητά την περαιτέρω επιβάρυνση των φτωχότερων και μεσαίων στρωμάτων ή παραπέρα περικοπές στο κοινωνικό κράτος. Επιπλέον έσοδα θα βρει από τα υψηλά και πολύ υψηλά εισοδηματικά στρώματα και από τη φοροδιαφυγή και όχι από τη μείωση των δημόσιων δαπανών, οι οποίες βρίσκονται ήδη μακράν του ευρωπαϊκού μέσου όρου». Η κυβέρνηση λέει στο λαό ότι δε θα παρθούν νέα μέτρα, δε λέει όμως τίποτα για όλα αυτά που ήδη ισχύουν και είναι ικανά να επιβάλουν μια ζωή με υποβαθμισμένα δικαιώματα και ανάγκες. Η ελπίδα για ανάκτηση των απωλειών πάει περίπατο.
γ) «Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει σε εκποίηση δημόσιας περιουσίας (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατά των επενδύσεων, είναι κατά της λεηλασίας. Συζητάει επενδύσεις που θα σέβονται το περιβάλλον, τα εργασιακά δικαιώματα, θα εντάσσονται στη στρατηγική ανάπτυξης της χώρας και δεν θα είναι αρπαχτές». Η κυβέρνηση κοροϊδεύει, το πρόβλημα δεν είναι αν τα σχέδια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αν το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας θα πραγματοποιείται με ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις ή με επενδυτικές συμπράξεις του δημοσίου με το κεφάλαιο. Και βέβαια η μεγάλη κοροϊδία είναι ότι το κεφάλαιο, που επενδύει με κριτήριο το μέγιστο κέρδος, θα νοιάζεται για το περιβάλλον ή τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτά, άλλωστε, τα έχουν πει και άλλοι παλιότερα. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που ισχύει η στρατηγική της ΕΕ για την απελευθέρωση ορισμένων τομέων της οικονομίας (π.χ. Ενέργεια, μεταφορές κλπ.).
δ) «Το χρέος δεν είναι βιώσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες και παραδοχές και πρέπει να καταστεί βιώσιμο ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει να το εξυπηρετεί». Η κυβέρνηση λέει ότι το χρέος πρέπει να ρυθμιστεί για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το πληρώνουμε. Αρα, καμιά ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων από το χρέος αλλά εξεύρεση πόρων που δε θα κατευθύνονται στην αποπληρωμή του, για να στηριχθούν τα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου.
Στο παιχνίδι αυτό έδωσε τα ρέστα του ο Αλ. Τσίπρας μετά τη Σύνοδο Κορυφής, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, και τη σκυτάλη πήρε την Παρασκευή ο κυβερνητικός του εταίρος Π. Καμμένος.
«Το μνημόνιο όπως το γνωρίσαμε και η τρόικα τελείωσαν, ξεχάστε τα», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας. «Τους τύπους που έμπαιναν στα υπουργεία και έδιναν εντολή στους υπουργούς δε θα τους ξαναδούμε. Ούτε με e-mail θα συνεχιστεί η χώρα να κυβερνάται, όπως έκανε ο κ. Σαμαράς, όταν είπε ότι τους έδιωξε», υποστήριξε ο Π. Καμμένος.
Οι δηλώσεις αυτές έχουν με την αλήθεια τόση σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Οσο ικανοί λεξιπλάστες και αν αποδειχτούν, όση επιμέλεια στην αντιγραφή παλαιοΠΑΣΟΚικών μεθόδων και αν επιδείξουν, το κρέας ψάρι δε γίνεται.
Τι ακριβώς τελείωσε; Αυτό που συζητά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ΕΕ είναι στην ουσία ένα νέο μνημόνιο, με τα ίδιες αντιλαϊκές στοχεύσεις υπέρ του κεφαλαίου, σε άλλο περιτύλιγμα. Το 70% των μνημονιακών μέτρων της προηγούμενης «συμφωνίας», που πρώτος ο Βαρουφάκης νομιμοποίησε ως αναγκαία, συμπληρωμένα από ένα 30% αναδιαρθρώσεων από τις εξίσου αντιλαϊκές συνταγές του ΟΟΣΑ, ισούνται με ένα πλήρες μνημόνιο που θα συνεχίσει να βαραίνει τη ζωή του λαού. Αλλωστε, στο πλαίσιο της ΕΕ αυτό είναι αναμενόμενο, από τη στιγμή που τα μνημόνια δεν αποτελούν παρά την εξειδίκευση της γενικής της στρατηγικής προς όφελος των μονοπωλίων.
Οταν ο Αλ. Τσίπρας, μετά τη Σύνοδο Κορυφής το βράδυ της Πέμπτης, δήλωνε «διαφωνούμε με τους κανόνες της σκληρής και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με το Σύμφωνο Σταθερότητας, εντούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβαστούμε. Διότι αποτελούν ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», στην πραγματικότητα δεσμευόταν στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της και τσακίζουν όλους τους λαούς.
«Ητρόικα θα αντικατασταθεί στην Ελλάδα με τους θεσμούς με τους οποίους η χώρα έχει συνάψει συμφωνία ισότιμου εταίρου και θα ακούμε τους ισότιμους εταίρους, όπως, όμως, θα ακούνε και αυτοί ισότιμα. Η σχέση εξουσίας, δηλαδή, του δανειζόμενου με το δανειστή δεν θα υπάρχει. Το μνημόνιο και η πολιτική την οποία είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν ισχύει», υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η τρόικα όμως είναι ακριβώς αυτοί οι «θεσμοί» για τους οποίους μιλά η κυβέρνηση (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ), με τα δεσμά των οποίων θα παραμείνει αλυσοδεμένος ο λαός. Την ίδια ώρα που μιλάνε για «τέλος της τρόικας», έχουν ήδη πιάσει δουλειά τα τεχνικά κλιμάκια των ίδιων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για να αξιολογήσουν το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» της συγκυβέρνησης και να δώσουν το «πράσινο φως» για τη μετατροπή του στα περιβόητα «προαπαιτούμενα» της «νέας συμφωνίας», την υλοποίηση των οποίων θα αξιολογούν στη συνέχεια!
Την ίδια ώρα που μιλάνε για «τέλος των τύπων που μπαινόβγαιναν στα υπουργεία», εδώ θα γίνει πραγματική παρέλαση: Βαλίτσες για την Ελλάδα ετοιμάζουν τεχνοκράτες όχι μόνο από τους «θεσμούς» της τρόικας αλλά και από όσα κράτη πρόλαβε να επισκεφτεί ο Τσίπρας την περασμένη βδομάδα, καθώς και κλιμάκια του ΟΟΣΑ και των ΗΠΑ, για να μεταλαμπαδεύσουν στην κυβέρνηση την τόση εμπειρία που απέκτησαν στον αντιλαϊκό βούρδουλα.
Ομως, ακόμα και κανείς από δαύτους να μην πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, τι θα άλλαζε; Τίποτα, όπως επιβεβαιώνει και ο Β. Σόιμπλε, δηλώνοντας με απαράμιλλη κυνικότητα ότι στη γερμανική κυβέρνηση είναι παντελώς αδιάφορο πού θα γίνονται οι συναντήσεις όσο κανείς δεν αμφισβητεί το περιεχόμενο του προγράμματος... Αλλωστε, η επιτήρηση είναι ένας από τους κανόνες, μια από τις δεσμεύσεις στο πλαίσιο της ΕΕ που η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα σεβαστεί.
«Θα υλοποιήσουμε όσες μεταρρυθμίσεις δεν τόλμησαν άλλοι» (...) «Βασικός προσανατολισμός των μεταρρυθμιστικών μας προσπαθειών θα είναι να δημιουργήσουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η σχέση δικαίου και, ταυτόχρονα, να μειωθούν αυτές οι δραματικές κοινωνικές ανισότητες, που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Και παράλληλα, με αυτό τον τρόπο, να εξοικονομήσουμε και πόρους, τους οποίους θα διαθέσουμε για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αυτού του δραματικού φαινομένου να έχουμε συμπολίτες μας χωρίς πρόσβαση στο ηλεκτρικό, χωρίς ένα πιάτο φαγητό. Αυτό, ξέρετε, δεν είναι ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων της ελληνικής κυβέρνησης, είναι δείγμα του πολιτισμού μιας χώρας και, μάλιστα, μιας ευρωπαϊκής χώρας», ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα.
Το «εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο» της συγκυβέρνησης δε συνίσταται σε φιλολαϊκές παρεμβάσεις, αφού τέτοιες σκοντάφτουν στις ανάγκες του κεφαλαίου, δεν ταιριάζουν ούτε με το στόχο της ανάκαμψης, ούτε με την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου . Γι' αυτό και θα «υψωθεί» πάνω στη βάση του αντιλαϊκού πλαισίου που «έχτισαν» όσες αντιλαϊκές συμφωνίες προηγήθηκαν, που δεν αμφισβητείται στην ουσία απ' την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εμμεση παραδοχή αυτού αποτελεί το σημείο της παραπάνω δήλωσης, με το οποίο επιχειρείται να εξαγοραστεί η ανοχή του λαού με τα ψίχουλα που υπόσχεται ότι θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις αυτές στο «πιάτο» όσων δεν έχουν να φάνε.
Αλλωστε, το ότι φέρουν τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μεταρρυθμίσεις με αντιλαϊκό πρόσημο. Το γεγονός ότι σπεύδουν να το χειροκροτήσουν όσοι έως σήμερα τσάκιζαν το λαό και να ζητήσουν την επίσπευσή τους όσοι απομυζούν τον ιδρώτα του, φανερώνει την πραγματική τους στόχευση.
Το να παίζει κανείς με την αγωνία της φτωχολογιάς για διέξοδο απ' την αφόρητη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει, με την ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο, δε συνιστά τίποτα λιγότερο από πολιτική αγυρτεία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν εκπροσωπεί στα ευρωενωσιακά διαβούλια το λαό και τα συμφέροντά του αλλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αν επικαλείται τη λαϊκή εντολή και τη λαϊκή κυριαρχία είναι επειδή θέλει το λαό νεροκουβαλητή στο μύλο που αλέθει τα δικαιώματά του. Εξού και οι ξιπασμοί του Αλ. Τσίπρα περί φιλοκυβερνητικών διαδηλώσεων και το κυβερνητικό καλωσόρισμα της επιστροφής των «αγανακτισμένων», οι αντιμνημονιακές παντιέρες των οποίων ξέφτισαν σε σημαίες στήριξης μιας διαπραγμάτευσης για τη συνομολόγηση νέου μνημονίου.
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που μπορούν να διακρίνουν τον επικίνδυνο κατήφορο όπου εξωθεί η λογική των μειωμένων απαιτήσεων που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, που το ταξικό τους συμφέρον τσαλαπατιέται κάτω απ' την εθνική (δηλαδή αστική) ομπρέλα της νέας κυβέρνησης, έχουν την επιλογή τού να μη στοιχηθούν κάτω απ' τη σημαία του κεφαλαίου, του να υψώσουν τα τιμημένα λάβαρα της δικής τους τάξης.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν καταλήξει οι διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, οι προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της πολιτικής που θέλει ν' ακολουθήσει.
Από τις προγραμματικές δηλώσεις προκύπτει ότι δεν έχουμε ριζική αλλαγή του μείγματος της ασκούμενης πολιτικής (αντικατάσταση της περιοριστικής πολιτικής από μια επεκτατική πολιτική) αλλά μία αναγκαστική προσαρμογή του ασκούμενου μείγματος στις σημερινές ανάγκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπως αυτές προκύπτουν από τις επιπτώσεις της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης (μείωση του ΑΕΠ πάνω από 25%, υψηλό δημόσιο χρέος, υψηλό ποσοστό ανεργίας και εκτεταμένα στρώματα που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ή το προσεγγίζουν), αλλά και από την πορεία της αβέβαιης ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Το κυβερνητικό πλαίσιο στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων
Στον πυρήνα της νέας κυβερνητικής πολιτικής βρίσκεται η ανάγκη διασφάλισης περισσότερων κρατικών και κοινοτικών κεφαλαίων για την επιτάχυνση και στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων, στο όνομα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας. Επενδύσεις οι οποίες θα πραγματοποιηθούν πάνω στο διαμορφωμένο πλαίσιο από τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου. Γι' αυτό άλλωστε, όπως δήλωσε ο κ. Βαρουφάκης, θα αξιοποιηθεί το 70% των μέτρων που προβλέπονταν στο μνημόνιο, ενώ το υπόλοιπο 30% θα αντικατασταθεί από νέες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα έχουν τη σφραγίδα του ΟΟΣΑ! Πολύ γρήγορα αποκαλύπτεται το πραγματικό περιεχόμενο της φραστικής καταγγελίας του μνημονίου και της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ.
Από τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα προκύπτει ότι η νέα συγκυβέρνηση όχι μόνο θα σεβαστεί, αλλά και θα υλοποιήσει τόσο τις θεσμικές δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη στρατηγική της ΕΕ, όσο και τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις και στόχους που καθορίζει το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης στο πλαίσιο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης.
Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στο βασικό τρίπτυχο με το οποίο η κυβέρνηση προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις. Δηλαδή, αποδοχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με μικρότερα όμως πλεονάσματα από το 4% που προβλέπεται στο μνημόνιο, αποδοχή του κρατικού χρέους, αλλά με διευκόλυνση στους όρους εξυπηρέτησής του (ρήτρα ανάπτυξης) και προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Από τις γενικόλογες εξαγγελίες προκύπτει ξεκάθαρα το νέο κυβερνητικό πλαίσιο στήριξης των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων.
Αυτό καθορίζεται:
-- Από το νέο αναπτυξιακό νόμο, ο οποίος, όπως δήλωσε ο κ. Σταθάκης, «θα δώσει ισχυρά κίνητρα σε επενδύσεις». Ενας νόμος περισσότερο στοχευμένος στην ικανοποίηση των προτεραιοτήτων των επιχειρηματικών ομίλων, στις οποίες θα προσαρμοστούν τα κλαδικά αλλά και γεωγραφικά κριτήρια.
-- Δημιουργία ενός πιο αποτελεσματικού θεσμικού πλαισίου για την ενίσχυση των εξαγωγικών επιχειρήσεων.
-- Διατήρηση των ευνοϊκών φορολογικών καθεστώτων για το κεφάλαιο (π.χ. εφοπλιστές), αλλά και διεύρυνση των φορολογικών απαλλαγών για τη στήριξη της παραγωγικής δραστηριότητας.
-- Διεύρυνση της κρατικής χρηματοδότησης μέσω της αύξησης του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων, αλλά και πιο στοχευμένη αξιοποίηση της κοινοτικής χρηματοδότησης σε υποδομές και έργα στήριξης του νέου αναπτυξιακού μοντέλου της αστικής τάξης.
Εχουμε, δηλαδή, μια πιο άμεση, πιο δραστική και αποφασιστική παρέμβαση του αστικού κράτους μέσα από τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση, τα νέα ενισχυμένα κίνητρα, αλλά και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, για ν' αποτελέσει την ατμομηχανή ρυμούλκησης των ιδιωτικών επενδύσεων, οι οποίες έχουν μειωθεί, παρά το γεγονός ότι υπάρχει υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, εξαιτίας της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Εχουμε, δηλαδή, μια πιο ουσιαστική παρέμβαση του αστικού κράτους για τη στήριξη των αναγκών αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Η προσαρμογή στην πολιτική για τις ιδιωτικοποιήσεις
Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στην προσαρμογή που γίνεται αναφορικά με την πολιτική για τις ιδιωτικοποιήσεις. Προσαρμογή η οποία γίνεται με βάση την αποδοχή της ευρωενωσιακής πολιτικής για την απελευθέρωση των αγορών και δημιουργία νέων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο.
Οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί δεν πρόκειται να αναιρεθούν, ενδεχομένως σε κάποιες από αυτές να επανεξεταστούν οι συμβάσεις παραχώρησης, σε συμφωνία όμως με τους άμεσα ενδιαφερόμενους.
Αυτή η κρατική παρέμβαση θα είναι πιο αποφασιστική στον τομέα της Ενέργειας, στα δίκτυα και τις υποδομές.
Στον τομέα της Ενέργειας, στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς, αναιρούνται οι σχεδιασμοί για διάσπαση της ΔΕΗ, επιλογή η οποία διευκολύνει την υλοποίηση της κυβερνητικής επιταγής για διασφάλιση φθηνού ρεύματος στις ενεργοβόρες βιομηχανίες, θωρακίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την ανταγωνιστικότητά τους. Η επιλογή αυτή, σε συνδυασμό με τη διασφάλιση της κερδοφορίας της, μπορεί να οδηγήσει σε επιβάρυνση των οικιακών λογαριασμών.
Αντίστοιχα, η ακύρωση της διαδικασίας του ΑΔΜΗΕ διασφαλίζει τη διευκόλυνση, μέσα από ευνοϊκούς όρους και χαμηλά τέλη, των ιδιωτών παραγωγών στην αξιοποίηση του δικτύου, αλλά και τους μεγάλους καταναλωτές.
Από την άλλη μεριά, η νέα ελληνική κυβέρνηση πιο ενεργητικά εμπλέκεται στην υλοποίηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στο πλαίσιο του ενεργειακού ανταγωνισμού. Η αναβάθμιση του ΤΑΡ, η παραχώρηση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη SOCAR, η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, αλλά και η αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ και στον τομέα της Ενέργειας αποτελούν προτεραιότητες για την κυβέρνηση.
Η νέα κυβέρνηση θα προχωρήσει σε αλλαγή των προτεραιοτήτων σχετικά με την ιδιωτικοποίηση των λιμενικών υποδομών. Μέσα από την ακύρωση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και του ΟΛΘ φαίνεται να προκρίνει τη μέθοδο της τμηματικής παραχώρησης επιμέρους χρήσεων των λιμενικών υποδομών στους επιχειρηματικούς ομίλους, ικανοποιώντας μ' αυτόν τον τρόπο τις απαιτήσεις μερίδων του εφοπλιστικού κεφαλαίου, οι οποίες είχαν αντιταχθεί στη συνολική ιδιωτικοποίηση των λιμανιών που προωθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Επίσης, θα αλλάξει και ο χαρακτήρας του ΤΑΙΠΕΔ προκρίνοντας ως μέθοδο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας την παραχώρησή της σε συμπράξεις ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
***
Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης εντός των πλαισίων της ΕΕ δεν πρόκειται να οδηγήσει στην ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών ούτε και στην αποκατάσταση των τεράστιων απωλειών που υπέστησαν τα λαϊκά στρώματα κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Γι' αυτό και το μόνο που εξήγγειλε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν η ετεροχρονισμένη και σε δόσεις ανακούφιση των εξαθλιωμένων τμημάτων του πληθυσμού, ανακούφιση που θα γίνει σε βάρος των λιγότερο φτωχών.
Ο δρόμος της λαϊκής αξιοπρέπειας δε βρίσκεται στην προσαρμογή των λαϊκών αναγκών στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, αλλά στη σύγκρουση μ' αυτή την πολιτική, σε ρήξη και ανατροπή με τους υπεύθυνους των λαϊκών προβλημάτων, τους μονοπωλιακούς ομίλους και τους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Του Νίκου ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Νίκος Καραθανασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η κυβέρνηση άλλαξε, όμως, συνεχίζονται οι αντιλαϊκές πολιτικές, αφού οι δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ είναι δεδομένες, δεν αμφισβητούνται, δε διαπραγματεύονται, όπως ειπώθηκε πολλές φορές και καθαρά από τα νέα κυβερνητικά χείλη. Συνεπώς, η προσπάθεια από ΜΜΕ και κυβέρνηση είναι να συντηρηθεί σε λαϊκές μάζες η απατηλή ελπίδα, γιατί αυτό συμφέρει σήμερα το κεφάλαιο για τη διαχείριση της εξουσίας του σε πολιτικό επίπεδο.
Η νέα κυβέρνηση, με έναν παρόμοιο τρόπο, θα εξυπηρετήσει τον καπιταλισμό, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Θα συνεχίσει με μια πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, ξοδεύοντας το κράτος περισσότερα για επενδύσεις, χωρίς όμως επαναφορά των απωλειών της 6ετίας στα λαϊκά στρώματα και πάντα εξωραΐζοντας την ΕΕ.
Για παράδειγμα, παρουσιάζει το μνημόνιο «κακό» και την πολιτική της ΕΕ «καλή». Είναι συνειδητή κοροϊδία. Αφού το μνημόνιο, σχεδόν στο σύνολό του, είναι η ευρωκοινοτική πολιτική και νομοθεσία, που δεν έχει υλοποιηθεί στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνει το κεφάλαιο ανταγωνιστικότερο. Καθυστέρησε από λαϊκές μαζικές αντιδράσεις και ισχύει σε όλες τις χώρες - μέλη, ανεξάρτητα αν έχουν μνημόνιο ή όχι.
Γίνεται ανταγωνιστικότερο το κεφάλαιο, μέσα από τη συγκεντροποίηση -«οικονομική μεγέθυνση», όπως το αναφέρει η στρατηγική «Ευρώπη 2020»-, που σημαίνει καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων και τη μείωση της αμοιβής της εργασίας με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Αυτό ισχύει και με την ΚΑΠ 2015-2020, που υλοποιείται από φέτος. Περιέχει νέους όρους και κανόνες σε συνέχεια των προηγούμενων, που εξασφαλίζουν την καταδίκη σε καταστροφή νέου αριθμού φτωχών αγροτών, αφού επιδοτείται η αξία του αριθμού των στρεμμάτων και ευνοούμενοι είναι οι μεγαλοϊδιοκτήτες. Μερικοί από τους νέους όρους δημοσιεύτηκαν σε εγκύκλιο, με θέμα «Οδηγίες διαδικασίας υποβολής ενιαίας αίτησης ενίσχυσης έτους 2015 και πρώτης χορήγησης δικαιωμάτων βασικής ενίσχυσης».
Για παράδειγμα, μετά το 2010 όσοι έπαιρναν επιδότηση κάτω από 200 ευρώ διαγράφτηκαν από τους δικαιούχους (περίπου 168.580). Το ποσό αυτό αυξήθηκε από φέτος στα 250 ευρώ και μπήκε ταυτόχρονα και στρεμματικό όριο. Οσοι έχουν κάτω από τα 4 στρέμματα παύουν να δικαιούνται ενισχύσεων και συνεπώς δεν μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα ενίσχυσης, παρά μόνο να πωλήσουν ή να μισθώσουν τη γη τους. Το ίδιο ισχύει και για μικροκτηνοτρόφους. Δεν έχουν δικαιώματα όσοι έχουν κάτω περίπου από μία ζωική μονάδα και κάτω από 10 στρεμ. βοσκήσιμης γης.
Συνεπώς, αρπάζονται δικαιώματα ενισχύσεων από φτωχούς γεωργούς και κτηνοτρόφους ακόμα περισσότερα, με άλλοθι τις περιορισμένες βοσκήσιμες εκτάσεις, για να δοθούν σε μεγάλους, επιχειρηματικής μορφής.
Επίσης, η δραστική μείωση των ενισχύσεων, που φτάνει μέχρι και 45%, θα πλήξει πιο έντονα τους μικροκληρούχους που έχουν χαμηλή παραγωγικότητα συγκριτικά με τους μεγαλοϊδιοκτήτες που παράγουν με χαμηλότερο κόστος. Βέβαια και τα προηγούμενα χρόνια, που έπαιρναν λίγο υψηλότερες ενισχύσεις, δεν εξασφαλίστηκε η επιβίωσή τους. Αντίθετα, με εργαλεία τα ακριβά αγροτικά εφόδια των πολυεθνικών, τα χαράτσια και τη φορολογία καταχρεώθηκαν και χρεοκόπησαν.
Μοιράζουν ψίχουλα με αντιλαϊκά «ισοδύναμα»
Ωστόσο, ο αναπληρωτής υπουργός Γεωργίας, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή αλλά και στην επίσκεψή του στη Λάρισα, καμιά αναφορά δεν έκανε για τη βαθιά κρίση στην εκτατική (μη εντατική) κτηνοτροφία και στη νέα ΚΑΠ, αφού τη θεωρεί δεδομένη και μη αμφισβητήσιμη στην υλοποίησή της. Ούτε καν στα τσουχτερά χαράτσια δεν αναφέρθηκε, που καλούνται να πληρώσουν για την αίτηση των ενισχύσεών τους οι μικρομεσαίοι παραγωγοί στη «Γαία Επιχειρείν» (κοινοπραξία Τράπεζα Πειραιώς - ΠΑΣΕΓΕΣ - NEROPUBLIC).
Περιορίστηκε σε εξαγγελίες που παραπέμπουν σε παλιότερες εποχές της σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και που μας οδήγησαν στα σημερινά. Για παράδειγμα, με τα μέτρα που ανακοίνωσε για τα «κόκκινα δάνεια» και την τράπεζα ειδικού σκοπού (δηλαδή σαν την παλιά ΑΤΕ, που λήστεψε τον κόπο και τον ιδρώτα της αγροτιάς) το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών εξυγιαίνει και δεν απαλλάσσει τη φτωχή αγροτιά από τη θηλιά των χρεών και της χρεοκοπίας.
Τον ΕΝΦΙΑ, αν και τον θεωρούσαν άδικο, όχι μόνο δεν καταργείται άμεσα αλλά καλούν σε «πατριωτικό καθήκον» για την πληρωμή του και από τους «μη έχοντες». Υπόσχονται ότι θα τον καταργήσουν και θα τον αντικαταστήσουν, που σημαίνει ότι θα ξαναπληρωθεί από την πλειοψηφία με το νέο όνομά του. Οπως γίνεται με το μνημόνιο, που θα συνεχιστεί με το όνομα «νέο πρόγραμμα».
Αλλά και το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, δε λέει πότε θα ισχύσει. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεσμεύεται στην ΕΕ ότι θα έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, σημαίνει ότι κάθε μέτρο που θα καταργεί, θα το αντικαθιστά με νέο ισοδύναμο, που βέβαια θα πληρωθεί από τα λαϊκά στρώματα και εδώ συγκαταλέγεται και η αγροτιά. Αφού από το κεφάλαιο δε σκοπεύει να πάρει, αντίθετα του εξασφαλίζει νέους πόρους από το «πακέτο Ντράγκι» για επενδύσεις και μέσω ΣΔΙΤ, εξυπηρετώντας σε αυτές τις συνθήκες τις ανάγκες του, μέσα από την πιο «χαλαρή» επεκτατική πολιτική.
Γενικόλογες και σε βάθος χρόνου ήταν οι εξαγγελίες για το ενεργειακό στους αγρότες και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν στο ύψος του αφορολόγητου πετρελαίου των εφοπλιστών! Υποσχέθηκε όμως τα ψίχουλα της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους αγρότες, που όμως πληρώνουν την υψηλότερη συμμετοχή, 50%, για ιατρική περίθαλψη στους παρόχους υγείας.
Τόνισε, ωστόσο, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, όπως και οι προκάτοχοί του και ότι θα επιδιώξει «οργανωμένη αγροτική εμπορική εξαγωγική πολιτική». Τις δυνατότητες εντός της ΕΕ τις είδαμε και με το ιρανικό εμπάργκο αλλά και από τη σημερινή συγκυβέρνηση με το εμπάργκο στη Ρωσία λόγω Ουκρανικού, που διαφωνούσε μεν, υπερψήφισε δε. Με συνέπειες στις εξαγωγές ντόπιων προϊόντων και θύματα το εισόδημα της αγροτιάς, αφού η παραγωγή μένει απούλητη ή αγοράστηκε σε εξευτελιστική τιμή από τους μεγαλέμπορους για να πουληθεί ακριβά στη λαϊκή κατανάλωση. Καμιά αυταπάτη, λοιπόν, ότι η αντιλαϊκή πολιτική αλλάζει για την αγροτιά.
Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή
Αλλά για τον αγροτικό τομέα μίλησαν και άλλοι υπουργοί, όπως ο υπουργός Οικονομίας, Σταθάκης, τονίζοντας ότι: «Για πρώτη φορά στη σύγχρονη οικονομική ιστορία, από το 2000 μέχρι το 2009, η απόλυτη αγροτική παραγωγή της χώρας έμεινε στάσιμη έως μειούμενη. Και για πρώτη φορά στην οικονομία της χώρας βιώσαμε μια τρομερή αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας. Η διατύπωση του ΣΥΡΙΖΑ για παραγωγική ανασυγκρότηση επικεντρώνεται στη μεγάλη αυτή διόρθωση που πρέπει να γίνει στο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας».
Είναι φανερό ότι δεν εντοπίζει την αιτία, που είναι η ΚΑΠ και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, και ταυτόχρονα εκφράζει την τάση της κυβέρνησης να κινηθεί από την περιοριστική πολιτική στην ποσοτική χαλάρωση, που ευνοεί τους καπιταλιστές σε αυτή τη φάση. Ομως, για τη βιομηχανία ζάχαρης, που συρρικνώθηκε και έκλεισαν τα 4 από τα 5 εργοστάσια και εισάγουμε ζάχαρη, δεν είπε λέξη. Γιατί αυτό σημαίνει σύγκρουση με την ΕΕ και το γαλλικό μονοπώλιο -συνεργάτη της τράπεζας Πειραιώς- που έχει αναλάβει τον εφοδιασμό της χώρας αυξάνοντας την κερδοφορία του!
Εξάλλου, το «αναπτυξιακό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καπιταλιστική επιχείρηση και η κερδοφορία της. Αυτό προωθείται συνολικά στην ΕΕ και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Για παράδειγμα, το 2011 πάνω από το 70% της εγχώριας παραγωγής αγελαδινού γάλακτος ελέγχονταν από τις 5 μεγαλύτερες μεταποιητικές επιχειρήσεις του κλάδου (μελέτη ΓΕΩΤΕΕ). Με εργαλείο το μέτρο των ποσοστώσεων, έγινε δυνατός ο περιορισμός της παραγωγής σε επίπεδα που να επιτρέπουν τη διαιώνιση και την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων του κλάδου. Οι ποσοστώσεις επέδρασαν αποφασιστικά στην αναδιάρθρωση του κλάδου, δηλαδή στην ενίσχυση της συγκεντροποίησης. Το ίδιο έγινε και στα άλλα κράτη - μέλη.
Ομως, από το Μάρτη του 2015 θα ισχύσει σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, και στην Ελλάδα, η αποδέσμευση της παραγωγής γάλακτος από το καθεστώς των ποσοστώσεων, σύμφωνα με τον προγραμματισμό της ΚΑΠ. Θα καταστραφούν έτσι πολλές μικρομεσαίες μονάδες, αφού θα ενισχυθεί η αναδιάρθρωση (ή «μεταρρυθμίσεις», όπως τις ονομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ), που θα συνεχιστεί στην ίδια κατεύθυνση (συγκεντροποίηση παραγωγής - εντατικοποίηση - μείωση του κόστους παραγωγής από τις χαμηλότερες τιμές στον κτηνοτρόφο και τη μείωση αμοιβής του εργαζόμενου στη γαλακτοβιομηχανία, π.χ. Nestle). Αυτό συμβαίνει και σε άλλα προϊόντα και κλάδους της οικονομίας, καταστρέφοντας μικρομεσαία στρώματα.
Καμία αυταπάτη, λοιπόν, ότι η εναλλαγή στην κυβέρνηση θα αλλάξει την αντιλαϊκή ρότα και στη ζωή της αγροτιάς. Τα λιγοστά ψίχουλα που προσφέρει είναι για να εξασφαλίσει τη συναίνεση, να κερδίσει χρόνο στις διαρθρωτικές αλλαγές για τη συγκέντρωση της παραγωγής σε καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις. Γι αυτό καμιά ανοχή, καμιά αναμονή.
Το ΚΚΕ θα κάνει πράξη ό,τι υποσχέθηκε και δεσμεύτηκε: Μαχητική αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή. Οχι μόνο για την ανάκτηση των απωλειών αλλά την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, με το δυνάμωμα του ταξικού λαϊκού κινήματος εργατιάς - αγροτιάς στην προοπτική να αλλάξει χέρια η εξουσία, που μέσα από την κοινωνικοποίηση στα συγκεντρωμένα μέσα της παραγωγής και της γης, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την ευημερία της κοινωνίας.

Της
Διαμάντως ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ*
* Η Διαμάντω Μανωλάκου είναι μέλος της ΚΕ, υπεύθυνη του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής και βουλευτής του ΚΚΕ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget