07/26/15
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΛ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΒΙΝΤΕΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ ΒΟΥΛΗ ΓΑΛΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ Δ.Ν.Τ. ΔΑΝΕΙΑ ΔΑΝΙΑ ΔΕΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΕΣ ΕΒΕ ΕΕΔΥΕ ΕΙΡΗΝΗ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΠΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΙΡΑΚ ΙΡΑΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΛΙΑΝΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΚΕ ΚΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΟΜΕΠ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΛΟΚΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν.Δ ΝΑΤΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΟΑΕΔ ΟΓΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΟΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΕ-ΟΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑ ΣΕΒ ΣΕΡΒΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΤΑΤΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΥΓΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΧΙΟΜΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ TV

Την Τρίτη θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τα κλιμάκια των «θεσμών», εγκαινιάζοντας και επισήμως τα παζάρια για τα πολύ σκληρά μέτρα που θα περιλαμβάνει το τρίτο μνημόνιο.
Στις αρχές της εβδομάδας θα φτάσουν τα «τεχνικά» κλιμάκια, ενώ οι επικεφαλής της Κομισιόν, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και του ESM θα έρθουν προς τα μέσα της εβδομάδας, πιθανότατα την Πέμπτη.
Πηγές του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι αυτή η μικρή καθυστέρηση δεν οφείλεται σε πολιτικούς ή διπλωματικούς λόγους, αλλά σε «τεχνικές δυσκολίες». Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι «οι συζητήσεις για το πού και το πώς θα διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε πάρα πολύ καλό δρόμο».
Η κυβέρνηση επιδιώκει να αποφύγει τις πολλές συναντήσεις υπουργών με τα κλιμάκια της τρόικας για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους. Ωστόσο, τα κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται ότι θα γίνουν οι συναντήσεις που θα ζητηθούν από τους «θεσμούς».
Ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό ότι ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η διαπραγμάτευση, αυτή τη στιγμή συζητιέται ακόμη στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Παράλληλα, ξεκαθάρισε ότι εάν του ζητηθεί θα συναντηθεί με τα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως και άλλοι υπουργοί. «Προέχει να γίνει η συμφωνία και η διαπραγμάτευση είναι μια υποχρέωση», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, σε πρώτη φάση η διαπραγμάτευση θα γίνει από τον υπουργό Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτο και τον υπουργό Οικονομίας Γ. Σταθάκη, ενώ τα κατώτερα κλιμάκια των δανειστών και της κυβέρνησης θα συναντιούνται μεταξύ τους.
Στην παρούσα φάση τα παζάρια με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς επικεντρώνονται στο ύψος και τους όρους του δανείου, καθώς και στα προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα που θα περιέχει το νέο μνημόνιο. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής προβλέπει τη γνωστή διαδικασία της «αξιολόγησης» και των επιτόπιων ελέγχων από την τρόικα, για να διαπιστώνει κάθε φορά εάν εφαρμόζονται τα όσα έχουν συμφωνηθεί στα πλαίσια του μνημονίου.

Σε τηλεοπτική συζήτηση στην ΕΡΤ1 συμμετείχε το πρωί της Κυριακής ο Θανάσης Τζίμας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Σχετικά με τη συζήτηση περί πρόωρων εκλογών, ο Θ. Τζίμας στάθηκε ιδιαίτερα στην ανάγκη ο λαός «να συνειδητοποιήσει ότι χωρίς δική του παρέμβαση στα πράγματα δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις προς όφελός του», ενώ σημείωσε ότι το ΚΚΕ θα εντείνει τις προσπάθειες για ενημέρωση και οργάνωση του κόσμου για να αντιμετωπίσει μία επίθεση που αλλάζει τα δεδομένα προς το χειρότερο με τεράστιους ρυθμούς.
Καταλήγοντας, τόνισε ότι η διέξοδος είναι να υπάρξει μία συνολικότερη αλλαγή, που προϋποθέτει ανατροπή αυτού του μοντέλου ανάπτυξης, με άλλη οικονομία, άλλη οργάνωση της κοινωνίας, που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες.

Στη σημερινή ποδοσφαιρική βιομηχανία του ανελέητου κυνηγιού του κέρδους από την εκμετάλλευση του αθλήματος που έχει μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερα ακριβό προϊόν από επιχειρηματίες και πολυεθνικές στο επίκεντρο τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί ένας συγκεκριμένος τομέας. Είναι αυτή της λεγόμενης στοιχηματικής αγοράς, όπου ο τζίρος της αγγίζει αστρονομικά ποσά που παίζονται είτε υπό επίσημο πρίσμα με τις λεγόμενες νόμιμες εταιρείες είτε ακόμη περισσότερο στο παράνομο στοίχημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο τζίρος στην παγκόσμια αγορά στοιχημάτων για αθλητικές διοργανώσεις ανέρχεται σε τουλάχιστον 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, εκ των οποίων το 90% είναι παράνομα στοιχήματα. Ουσιαστικά την τελευταία 15ετία, το παρασκήνιο που αφορά στο στοίχημα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, ο νούμερο 1 τομέας που έχει την μεγαλύτερη άθληση στην αγορά του ποδοσφαίρου και φυσικά κανείς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το δει ξεκομμένο από τις γενικότερες λογικές της εμπορευματοποίησης που επικρατούν σήμερα στο ποδόσφαιρο.
Τα σκοτεινά πλοκάμια
Από αυτά το μεγαλύτερο μέρος αφορά γεγονότα που συσχετίζονται με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Το τι πραγματικά συμβαίνει αποδεικνύεται από τα περιστατικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και μάλιστα πληθαίνουν συνεχώς τα τελευταία χρόνια και αποκαλύπτουν τεράστια πολυεθνικά κυκλώματα που δρουν σε όλο τον πλανήτη στήνοντας αγώνες. Πλέον, οι μάσκες έχουν πέσει και είναι φανερό πως σε ένα φάσμα που περιλαμβάνει τα πλέον δημοφιλή πρωταθλήματα της Ευρώπης, τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μέχρι πρωταθλήματα που θεωρούνται χαμηλού ενδιαφέροντος (π.χ. πρωταθλήματα Αφρικής), με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν αγγιχτεί από τα πλοκάμια τέτοιων κυκλωμάτων. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια υπάρχουν και αρκετά περιστατικά που φέρνουν ακόμα και ποδοσφαιριστές να είναι μπλεγμένοι σε όλο αυτό το γαϊτανάκι ποντάροντας ακόμα και κόντρα στην ομάδα τους. Πριν από δυο χρόνια η ανακάλυψη ενός παράνομου κυκλώματος στοιχηματισμού στην Ασία οδήγησε στη σύλληψη περισσοτέρων από 7.000 ατόμων και κατάσχεση ενός ποσού που ξεπερνούσε 10 εκ. ευρώ. Δείγμα για το πού έχουν φθάσει πλέον τα πράγματα.
«Κόπτονται» για τους λόγους τους ΦΙΦΑ/ΟΥΕΦΑ
Από την πλευρά τους, ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ δείχνουν τα τελευταία χρόνια να έχουν ...ανασκουμπωθεί για τα καλά δημιουργώντας ειδικές Επιτροπές και Οργανισμούς που ασχολούνται με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ωστόσο, συνήθως αυτές έρχονται πάντα δεύτερες και αφού η «δουλειά» έχει γίνει. Από την άλλη, είναι προφανές πως και οι δυο ποδοσφαιρικές Συνομοσπονδίες στόχο έχουν τον έλεγχο των κακώς κειμένων, αφού όλα αυτά απαξιώνουν την εικόνα του προϊόντος παρά τη ρήξη του ποδοσφαίρου με τέτοιου είδους φαινόμενα. Ουσιαστικά, την τελευταία 15ετία το παρασκήνιο που αφορά το στοίχημα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες ο νούμερο 1 τομέας που έχει τη μεγαλύτερη άθληση στην αγορά του ποδοσφαίρου και φυσικά κανείς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το δει ξεκομμένο από τις γενικότερες λογικές της εμπορευματοποίησης που επικρατούν σήμερα στο ποδόσφαιρο. Και φυσικά ΦΙΦΑ/ΟΥΕΦΑ στηρίζουν εξ ολοκλήρου αυτή την εμπορευματοποίηση, ωστόσο όταν τα όρια ξεπεραστούν και κινδυνεύσει το προϊόν είναι υποχρεωμένες να περισώσουν την εικόνα του και φυσικά την εμπορικότητά του. Για παράδειγμα, οι δυο Συνομοσπονδίες παρά τις όποιες χλιαρές αντιδράσεις κυρίως στα λόγια δεν φαίνεται να έχουν κάποιο πρόβλημα από το γεγονός ότι επίσημες πολυεθνικές εταιρείες του στοιχήματος με τη μορφή χορηγίας ελέγχουν τρεις και τέσσερις ομάδες (ή και παραπάνω) οι οποίες σε αρκετές στιγμές τίθενται αντίπαλες σε κάποια διοργάνωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Ακόμη και 1 δισ. ευρώ για έναν αγώνα (!)
Τα στοιχεία που γνωστοποιήθηκαν μετά από σχετική έρευνα που παρουσιάστηκε σε σύνοδο του ΟΗΕ για την πρόληψη του εγκλήματος και την ποινική Δικαιοσύνη που έγινε πριν από τρεις μήνες δείχνουν το μεγαλείο του παρασκηνίου που επικρατεί στη σημερινή ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον Βρετανό ειδικό Πάτρικ Τζέι που μίλησε στη συγκεκριμένη σύνοδο το σύνολο των αθλητικών στοιχημάτων παγκοσμίως ανέρχεται σε ένα τρισεκατομμύριο (δολάρια), εκ των οποίων το 90% είναι παράνομα στοιχήματα, ενώ επισήμανε πως τα μεγέθη μπορεί να είναι και υποτιμημένα σε σχέση με την πραγματικότητα. Οπως ειπώθηκε, η Ασία έχει μετατραπεί στο επίκεντρο της αγοράς στοιχημάτων, με τα παράνομα στοιχήματα να αφορούν κυρίως αγώνες που μεταδίδονται απευθείας τηλεοπτικά και διεξάγονται σε ώρες που είναι κατάλληλες για όσους στοιχηματίζουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η αγορά της Κίνας κατέχει τη μερίδα του... λέοντος στο παράνομο στοίχημα καθώς έχουν υπάρξει περιπτώσεις στοιχηματισμού ακόμη και ενός δισ. ευρώ για έναν και μόνο ποδοσφαιρικό αγώνα.

ΣΤΗΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Εάν το στοίχημα, ιδιαίτερα το παράνομο, και τα όσα αυτό συνεπάγεται στο χώρο του ποδοσφαίρου, με τον τεράστιο τζίρο, αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος η άλλη όψη είναι το στήσιμο των αγώνων. Τομέας που και αυτός έχει υποστεί την ...απαραίτητη μετάλλαξη του φαινομένου, αν και οι ρίζες του φαινομένου υπάγονται στη λογική της εμπορευματοποίησης και στο κυνήγι της επιτυχίας πλέον η χειραγώγηση και το αποτέλεσμα ενός αγώνα έχουν άμεση σχέση με την αγορά του στοιχήματος.
Από τις δωροδοκίες (κλασικό φαινόμενο περασμένων δεκαετιών) αντίπαλων ομάδων, παικτών ή διαιτητών με στόχο τη σίγουρη επίτευξη της επιτυχίας σε κάποια διοργάνωση όπως γινόταν κατά κόρον παλιότερα και φυσικά συμβαίνει και πιο πρόσφατα όπως π.χ. στο σκάνδαλο calciopolis στην Ιταλία, πλέον έχουμε φθάσει και σε πιο εξειδικευμένες καταστάσεις. Το στήσιμο για λόγους στοιχήματος δεν αφορά την περίπτωση για το κυνήγι επιτυχίας εντός αγωνιστικού χώρου από κάποια ομάδα που έχει υψηλούς στόχους, αλλά οποιαδήποτε ομάδα ακόμα και την τελευταία ή ακόμα και αυτές των ερασιτεχνικών κατηγοριών. Και πλέον, αυτό γίνεται με ιδιαίτερη μαεστρία οδηγώντας σε πιο εξειδικευμένες καταστάσεις. Οπως π.χ. στις συμβουλές προς... ναυτιλλομένους από προέδρους ή μέλη διοικήσεων ακόμα και για το πότε θα πετύχουν ή θα δεχθούν το γκολ ή πότε θα πάρουν την κάρτα. Αλλωστε, στη συγκεκριμένη αγορά, ο χρόνος του οποιουδήποτε συμβάντος είναι χρήμα. Και μάλιστα αρκετό χρήμα...

Πριν από ένα μήνα, στην Ευρωβουλή, ο οργανισμός «Federbet» ασχολήθηκε με τα στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια στην Ευρώπη, όπου παρουσίασε έρευνα σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη με τα στημένα παιχνίδια. Σε αυτήν περιλαμβάνονται στοιχεία που αφορούν ακόμα σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και φυσικά και εντός Ελλάδας για την οποία ανέφερε ότι ο συνολικός τζίρος για τα στημένα παιχνίδια φτάνει τα 20.000.000. Μάλιστα, στην εν λόγω έρευνα γίνεται ειδική αναφορά σε Ελλάδα και Πορτογαλία, αφού, όπως τονίζεται, η οικονομική κρίση των δύο χωρών ενισχύσει το φαινόμενο. Οπως ειπώθηκε «η μείωση στα μπάτζετ και η ύφεση στη χώρα δείχνει να έχει ξεκάθαρη επιρροή στη δραστηριότητα γύρω από τα στημένα παιχνίδια. Οι παίκτες μένουν απλήρωτοι για μήνες και με την κοινωνία να βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας, έχουν δημιουργήσει γόνιμο έδαφος για τον ιό των στημένων αγώνων». Ο «Federbet υποστηρίζει πως τα χρέη των συλλόγων προς τους ποδοσφαιριστές δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για να στηθούν παιχνίδια. Σε ένα άλλο παράδειγμα, βάσει των στοιχείων που παρουσιάστηκαν υπολογίζεται ότι στο «αμαρτωλό», για τέτοια θέματα, ιταλικό ποδόσφαιρο ξοδεύτηκαν 4 εκ. ευρώ για χειραγώγηση, ενώ ο τζίρος έφθασε τα 20 εκ. ευρώ. Ιδιαίτερη σημασία στην έρευνα αποτελεί και το γεγονός ότι αρκετά ψηλά στη σχετική λίστα με τα περισσότερα ύποπτα παιχνίδια βρίσκονται και οι σκανδιναβικές χώρες όπως π.χ. η Σουηδία δείγμα ότι το εν λόγω φαινόμενο δεν αποτελεί πρόβλημα συγκεκριμένων χωρών. Εκτός, όμως, από παιχνίδια των εθνικών πρωταθλημάτων, από τα στοιχεία που παρουσίασε ο «Federbet» δε λείπουν και τα παιχνίδια ευρωπαϊκών διοργανώσεων, όπως του Γιουρόπα Λιγκ με την έρευνα να εστιάζει κυρίως στους πρώτους γύρους της διοργάνωσης που διεξάγονται το καλοκαίρι και μετέχουν ομάδες που βρίσκονται χαμηλά στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ.

Η συζήτηση για το μέλλον της Ευρωζώνης δεν άρχισε
 με αφορμή τη θέση της Ελλάδας και δυναμώνει
 σε όλα τα αστικά επιτελεία της Ευρώπης
Το άρθρο του Γάλλου Προέδρου που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή, δεν ήταν καθόλου τυχαίο
«Αυτό που μας απειλεί, δεν είναι η υπέρβαση της Ευρώπης, αλλά η ανεπάρκειά της» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Γάλλου Προέδρου,Φρανσουά Ολάντ, που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα «Ζουρνάλ ντε Ντιμάνς», στο πλαίσιο αφιερώματος στα 90χρονα του Ζακ Ντελόρ (ο οποίος ήταν πρόεδρος της Κομισιόν στο χρονικό διάστημα 1985-1995 και θεωρείται ένας από τους αρχιτέκτονες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, προγόνου της σημερινής Ευρωζώνης).
Το άρθρο επιβεβαιώνει ότι όλα τα ενδεχόμενα μένουν «ανοιχτά» για το μέλλον της Ευρωζώνης, όπως και ότι τα «σενάρια» για μια αντικατάστασή της από ένα μικρότερο σχήμα δεν είναι καινούρια.
Η συζήτηση για μια αλλαγή σχέσης κρατών-μελών με την Ευρώπη δεν αφορά κανενός είδους γερμανική «εμμονή». Εκτός από το Βερολίνο κι άλλες καπιταλιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Γαλλία, εξετάζουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, στο πλαίσιο μιας «αναμόρφωσης» της Ευρωένωσης, συνεκτιμώντας τα δεδομένα στις σημερινές συνθήκες και μελετώντας ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος υπεράσπισης της θέσης τους στη διεθνή «σκακιέρα». Προβάλλεται, επίσης, η αναγκαιότητα αλλαγής όρων λειτουργίας της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να γίνεται εφικτή η συνύπαρξη κρατών σε συνθήκες που οξύνεται η ανισομετρία και η ανισοτιμία που την ακολουθεί.
Η συζήτηση αυτή προκύπτει από την ίδια την ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη - η οποία δεν αναιρείται από καμιά διακρατική συμμαχία - που εναλλάσσει τις συνθήκες μέσα στις οποίες κάθε αστική τάξη επιλέγει ποιους συμμάχους κρατά και ποιους αφήνει σε κάθε χρονική περίοδο, με ποιους διατηρεί «στενότερη» και με ποιους «χαλαρότερη» σχέση.
Τα παρακάτω αποσπάσματα από το άρθρο προσφέρονται για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα:
Ζητούμενο να «ευνοηθεί» το κεφάλαιο
«Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι κάποιο έθνος θα εγκαταλείψει ένα μέρος της κυριαρχίας του, αν δεν είναι βέβαιο ότι θα βγει πιο ευνοημένο από αυτή τη διαδικασία» σημειώνει στο σχετικό άρθρο ο Ολάντ και συνεχίζει: «Η Ευρώπη πρέπει να προσδιορίσει ένα νέο ορίζοντα επιδεκτικό για τη γέννηση της ελπίδας, γιατί η ευρωπαϊκή ιδέα εξαντλείται όταν δε μεταφράζεται σε πράξεις».
Τι επιβεβαιώνει εδώ ο Γάλλος ηγέτης; Οτι η συμμετοχή σε μια διακρατική ένωση αποτελεί επιλογή για την αστική τάξη, εφόσον εκτιμά ότι έτσι υπηρετεί καλύτερα τα μακροπρόθεσμα σχέδιά της. Σ' αυτή τη βάση, αποδέχεται συμβιβασμούς ζυγίζοντας απώλειες και οφέλη, προσδοκώντας κέρδη σε οικονομικό και φυσικά γεωπολιτικό επίπεδο, αλλά και χωρίς να θεωρεί δεδομένη και αιώνια καμιά συμμαχία. Η αγωνία - που πολλοί αστοί μοιράζονται τον τελευταίο καιρό - για την «ευρωπαϊκή ιδέα» δεν είναι παρά η κατάθεση του προβληματισμού της τάξης τους για το κατά πόσον οι επιλογές που έγιναν σε άλλες χρονικές περιόδους, σε διαφορετικές συνθήκες, συνεχίζουν να είναι ακόμα οι πιο ωφέλιμες για την ίδια αλλά και οι λιγότερο «ευνοϊκές» για τους ανταγωνιστές τους.
Απ' αυτή την αφετηρία αναπτύσσεται η αστική κριτική και αμφισβήτηση της ΕΕ, δυναμώνει ο «ευρωσκεπτικισμός» σε μερίδες της αστικής τάξης πολλών ευρωπαϊκών χωρών: από τη σκοπιά της αναζήτησης των «καλύτερων» αντιλαϊκών συνεργασιών, του πώς κάθε αστική τάξη θα βγει όχι απλά ενισχυμένη, αλλά και πιο δυνατή από τους αντιπάλους της, θα μπορεί να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους με περισσότερα εργαλεία και από καλύτερη θέση σε σχέση με τους άλλους.
Με το βλέμμα στραμμένο στην ευρύτερη «ισορροπία» δυνάμεων
«Αυτό που μας απειλεί, δεν είναι η υπέρβαση της Ευρώπης αλλά η ανεπάρκειά της», συνεχίζει ο Φρανσουά Ολάντ και εξηγεί ότι στη «ζυγαριά» μπαίνει και το κατά πόσο η ΕΕ εξακολουθεί να είναι «όχημα» διείσδυσης στις υπόλοιπες αγορές του πλανήτη, αλλά και επικράτησης απέναντι στις «αναδυόμενες» δυνάμεις που φέρνουν αλλαγές στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα:
«Διότι, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και στις αναδυόμενες δυνάμεις, όπως (και) μπροστά στους κινδύνους που συνδέονται με την αστάθεια στα σύνορά μας, τα πραξικοπήματα, τους πολέμους, την τρομοκρατία, την καταστροφή του κλίματος και εκείνους που προβάλλουν με τις μετατοπίσεις πληθυσμών, βρίσκεται η Ευρώπη που υπάρχει προσδοκία να φέρει τις τεχνολογίες του αύριο, να προωθήσει το βιομηχανικό μοντέλο, να πετύχει την ενεργειακή και οικολογική μετάβαση, να επενδύσει στη γνώση..Εν συντομία, να είναι μια δύναμη στην υπηρεσία της ισορροπίας στον κόσμο».
Η «ισορροπία» για την οποία μιλά ο Ολάντ και οι όμοιοί του, είναι η σημερινή «ισορροπία» δυνάμεων μέσα στην οποία τα ευρωενωσιακά μονοπώλια διασφαλίζουν μέσα από τη σημερινή Ευρωζώνη και τη σημερινή ΕΕ μια ικανοποιητική θέση στις ξέφρενες και διαρκείς «κόντρες» για ενίσχυση της οικονομικής, πολιτικής αλλά και στρατιωτικής τους δύναμης.
Επειδή όμως η καπιταλιστική κρίση και η οικονομική ύφεση/στασιμότητα που ακόμα επιδρά στο μεγαλύτερο μέρος (και) της Ευρώπης γεννά προβληματισμούς στα αστικά επιτελεία, ο Ολάντ αναμοχλεύει το θέμα της Ευρώπης «δύο ταχυτήτων» και γι' αυτό θυμίζει παλιότερες επισημάνσεις του Ντελόρ. «Με τον Ζακ Ντελόρ η Ευρώπη μεγάλωσε, αλλά μας προειδοποίησε, προτείνοντας μια εμβάθυνση με διαφοροποιημένες ενσωματώσεις. Ας τον ακούσουμε» και αφού ισχυρίζεται πως μετά την πρόσφατη συμφωνία με την Ελλάδα «η ποιότητα της γαλλογερμανικής σχέσης έδωσε πολλά πράγματα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα επικράτησε», μιλά πιο ανοικτά: «Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί». Επαναφέρει το ζήτημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» («να καταλάβουμε την ιδέα του Ζακ Ντελόρ για κυβέρνηση Ευρωζώνης και να προστεθεί ένας συγκεκριμένος προϋπολογισμός, όπως και ένα κοινοβούλιο που θα διασφαλίσει το δημοκρατικό έλεγχο»), αλλά ξεκαθαρίζει ότι «αυτή η επιλογή χρειάζεται μια οργάνωση ενισχυμένη και, μαζί με τις χώρες που το αποφασίσουν, μια πρωτοπορία. Η Γαλλία είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο».
Ως διευκρινίσεις στην «πρωτοπορία» για την οποία έγραψε ο Ολάντ, εκλήφθηκαν οι δηλώσεις που λίγες μέρες μετά έκανε ο Γάλλος πρωθυπουργός, Μανουέλ Βαλς, υποστηρίζοντας ότι οι χώρες της «πρωτοπορίας» στις οποίες αναφερόταν ο Φρανσουά Ολάντ, θα μπορούσαν να είναι «η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, οι ιδρυτικές χώρες της ΕΕ και οι Μπενελούξ (σ.σ. Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο)». Ο Βαλς, μάλιστα, πρόσθεσε ότι «τις επόμενες βδομάδες, η Γαλλία, κυρίως μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας, θα έχει την ευκαιρία να αναλάβει πρωτοβουλίες για να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις».
«Επανίδρυση» λυκοσυμμαχιών
Στην όλη συζήτηση που η γαλλική αστική τάξη φαίνεται ότι θα «ανοίξει» πιο οργανωμένα το επόμενο διάστημα, πολλοί πρόσθεσαν και τις αναφορές του ίδιου του Ντελόρ, που μεταξύ άλλων υπογράμμισε: «Το σημερινό σύστημα της Ευρωζώνης δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο. Υπήρξε εξαρχής μια κατασκευαστική ατέλεια. Θα πρέπει να επανιδρυθεί η Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Θα το κάνουν; Στην παρούσα κατάσταση αποφύγαμε τα χειρότερα. Ομως, η Ευρώπη δεν είναι πλέον μια ηθική δύναμη. Θα πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την ηθική δύναμη, που ήταν η ισχύς της Ευρώπης σε άλλες περιόδους, όπως όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου».
Οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων γνωρίζουν ότι ειδικά σε συνθήκες κρίσης, η «συγκατοίκηση» με ασθενέστερες καπιταλιστικές οικονομίες γεννά «βαρίδια» για τις ισχυρότερες. Τέτοιοι προβληματισμοί υπήρχαν από την αρχή ίδρυσης της ΕΕ και ειδικά της Ευρωζώνης, δυναμώνουν σήμερα που κάθε μερίδα του κεφαλαίου προσπαθεί να ανακάμψει και να βρεθεί σε όσο το δυνατόν πιο αναβαθμισμένη θέση ή να μετρήσει όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες.
Η «επανίδρυση» της Ενωσης, η «επανίδρυση» κάθε ιμπεριαλιστικής ένωσης ίσως σήμερα να εξετάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα όμως, ούτε θα αναβαπτίσει τη συγκεκριμένη λυκοσυμμαχία, ούτε θα καταργήσει την ορμή με την οποία τα μονοπώλια θα τσακίζουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό που θα κάνει, θα είναι να γυρίσει μια νέα σελίδα στη βαρβαρότητα με την οποία θα κλιμακώνεται η επιδρομή σε βάρος όλων των ευρωπαϊκών λαών, την αγριότητα με την οποία οι ιμπεριαλιστές και θα φορτώνουν στους λαούς τη χασούρα τους και θα τους ζητούν να φυλάξουν τα πλούτη τους.

Η πείρα και των Πορτογάλων βεβαιώνει ότι δεν αρκεί
η αμφισβήτηση απλά μιας κυβέρνησης, αλλά η
αμφισβήτηση συνολικά της αστικής εξουσίας
(φωτ. από πρόσφατη εργατική κινητοποίηση)
Ενώ η λεγόμενη «στροφή στο ρεαλισμό» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εκθειάζεται στη χώρα μας και το εξωτερικό από το κυρίαρχο τμήμα του κεφαλαίου, συχνά προβάλλεται ως παράδειγμα συναίνεσης για τα αστικά κόμματα η περίπτωση της Πορτογαλίας, με το επιχείρημα μάλιστα ότι έπρεπε νωρίτερα να ακολουθηθεί και στην Ελλάδα. Βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι ότι «η Πορτογαλία κατάφερε και βγήκε από τα μνημόνια», ενώ η Ελλάδα όχι και άρα θα «καθυστερήσει η ανάπτυξη».
Βεβαίως αυτού του είδους η κριτική που γίνεται από αστούς, μικροαστούς και διάφορες κατηγορίες οπορτουνιστών με τις ...δήθεν εναλλακτικές λύσεις, αφορά σε εσωτερικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις εν μέσω κρίσης μερίδων του κεφαλαίου, και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα και την Πορτογαλία και άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Και αυτό γιατί ανεξάρτητα από το ποια τακτική ακολουθούν τα αστικά κόμματα και τα δήθεν αριστερά και ριζοσπαστικά, όπως αυτοπροβάλλεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, η κοινή στρατηγική για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας με χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Αυτό εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν και τα μνημόνια, που είναι εργαλεία προώθησης των αλλαγών και αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την περίοδο της κρίσης, ξεκινώντας την ανάκαμψη με τους εργαζόμενους σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο, πιο φτηνούς, ανασφαλείς και αναλώσιμους.
Η «επιτυχία» της Πορτογαλίας ήταν μόνο για τους καπιταλιστές
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τα πράγματα στην περίπτωση της λεγόμενης «επιτυχημένης Πορτογαλίας». Στη χώρα αυτή μετά από 4 χρόνια βαθιάς κρίσης τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα:
  • Η ανεργία επίσημα είναι στο 14% (στους νέους φτάνει το 40% και 50%).
  • Διευρύνεται η μισοδουλειά - μισοζωή με τη μερική απασχόληση και την υποαπασχόληση.
  • 1,5 εκατομμύριο λαού αδυνατεί να έχει οικογενειακό γιατρό.
  • Πάνω από 2,7 εκατομμύρια βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
  • Παρά τα σκληρά μέτρα του μνημονίου με την τρόικα (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), τη σφικτή δημοσιονομική πολιτική που μάτωσε το λαό, τοδημόσιο χρέος (που δημιούργησε η πλουτοκρατία) εξακολουθεί να είναι στο 130% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
  • Μετά από όλα αυτά η λεγόμενη αναιμική ανάκαμψη με αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,4%, έφερε κέρδη στις επιχειρήσεις, άνοιξε τον κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων που παρέμεναν ως τώρα τυπικά δημόσιες, όπως ο αερομεταφορέας, τα ταχυδρομεία.
Σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, πραγματοποιούνται μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, όπως αυτή που έγινε την περασμένη Τετάρτη και οργανώθηκε από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Πορτογαλίας (CGTP-IN) έξω από τη Βουλή στη Λισαβόνα. Κεντρικό σύνθημα της συνομοσπονδίας, στην οποία συμμετέχουν τα μέλη και στελέχη του Πορτογαλικού ΚΚ, ήταν να ηττηθεί η «δεξιά» κυβέρνηση του συνασπισμού του Σοσιαλδημοκρατικού και Λαϊκού Κόμματος και να υπάρξει μια «αριστερή και πατριωτική κυβέρνηση» που θα σταματήσει τη λιτότητα, θα αναπτύξει την εθνική παραγωγή και τις θέσεις πλήρους εργασίας, θα επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και θα φορολογήσει την εργοδοσία, ώστε να ελαφρυνθούν τα λαϊκά στρώματα που πλήγηκαν βάναυσα από την κρίση και ακόμα θα επαναδιαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος, με στόχο τη διαγραφή τουλάχιστον του μισού. Δηλαδή το κίνημα που αναπτύσσεται παραμένει εγκλωβισμένο στη γραμμή στήριξης της κυβερνητικής εναλλαγής.
Εκλογές τον Οκτώβρη
Μέσα σε αυτό το κλίμα και την έντονη λαϊκή προσδοκία για κυβερνητική αλλαγή στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, που δήθεν μπορεί να βελτιώσει κάπως τα πράγματα, ανακοινώθηκαν την Πέμπτη από τον Πρόεδρο της χώρας, Ανίμπαλ Καβάκο Σίλβα, οι βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν στις 4 Οκτώβρη για τις 230 έδρες στο εθνικό Κοινοβούλιο.
Οπως είπε αυτός ο αστός πολιτικός, «οι εκλογές αυτές είναι ιδιαίτερα σημαντικές για το μέλλον της Πορτογαλίας, αφού η χώρα συνεχίζει να υπόκειται στους ιδιαίτερα απαιτητικούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, έναν χρόνο μετά την έξοδό της από το πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας της (το μνημόνιο)».
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (μέσα του Ιούλη), το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) προηγείται με 38% έναντι του αθροίσματος των κομμάτων της συγκυβέρνησης τουΣοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD) και του Δημοκρατικού Κοινωνικού Κέντρου - Λαϊκού Κόμματος CDS-PP με 37%.
Ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός από το 2011, Πέδρου Πάσους Κουέλιου, διεκδικεί δεύτερη τετραετή θητεία, ενώ από το λεγόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα επικεφαλής έχει τεθεί ο Αντόνιου Κόστα, αφού ο πρώην πρωθυπουργός των Σοσιαλιστών Ζουζέ Σόκρατες (2005-2011) παραμένει ακόμη προφυλακισμένος, μετά τη σύλληψή του το Νοέμβρη του '14 και τις κατηγορίες για διαφθορά, απάτες και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.
Τώρα αυτό το κόμμα που συμμετείχε στην αστική διαχείριση που τσάκισε το λαό (είχε υπογράψει το «πρόγραμμα διάσωσης» το 2011) αυτοπροβάλλεται ως «δύναμη αλλαγής» και προβάλλει ανάλογες διακηρύξεις με αυτές που υπόσχονταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή το Ποδέμος στην Ισπανία περί «ευρωπαϊκής λύσης χωρίς ΔΝΤ», περί «ελπίδας για την αναζωογόνηση της οικονομίας χωρίς λιτότητα». Προβάλλει «πακέτο» 55 μέτρων, με διακηρύξεις περί αύξησης των δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση, επαναφορά των εργασιακών σχέσεων, αναθεώρηση τμήματος των ιδιωτικοποιήσεων που έκαναν οι άλλοι διαχειριστές, εφάπαξ φόρος 4% στις μεγάλες επιχειρήσεις, φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Στις δημοσκοπήσεις, στην τρίτη θέση με 7,5% έρχεται η Δημοκρατική Ενωτική Συμμαχία (CDU), που συναποτελούν το Πορτογαλικό ΚΚ, το Οικολογικό Κόμμα «Πράσινοι» (PEV) και η Δημοκρατική Παρέμβαση (ID). Κεντρικό ζήτημα που προβάλλει αυτή η συμμαχία είναι η «ήττα της δεξιάς» που έφερε τα καταστροφικά για το λαό και τη χώρα μέτρα, με το «σύμφωνο της επίθεσης», όπως ονομάζει το μνημόνιο με την τρόικα. Βασικοί άξονες του προγράμματος είναι ότι μια «αριστερή πατριωτική κυβέρνηση» θα επαναδιαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος διεκδικώντας μείωσή του τουλάχιστον στο μισό, θα αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων, θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και την πλήρη και σταθερή εργασία. Βασισμένη σε μια «μεικτή οικονομία» και με ενίσχυση της «εθνικής παραγωγής» θα δώσει προτεραιότητα στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που θα επανέλθουν στο κράτος και στο συνεταιριστικό τομέα, που βεβαίως θα συνυπάρχει με τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που τώρα θα πληρώνουν περισσότερο φόρο στο πλαίσιο ενός δικαιότερου αναλογικότερου φορολογικού συστήματος. Γίνεται λόγος επίσης για την καταπολέμηση της διαφθοράς, όπως και για την ενίσχυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και Υγείας και την πρόσβαση στον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
Σε ό,τι αφορά το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ, που επισημαίνει ότι είναι ένωση του κεφαλαίου που δεν ωφέλησε το λαό, αφήνει ανοιχτό το ζήτημα για τη μελέτη και την προετοιμασία ενός σχεδίου αποσύνδεσης της πορτογαλικής οικονομίας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, χωρίς να θέτει όμως το ζήτημα της αποδέσμευσης από αυτή. Γενικότερα μιλάει για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» και ανάκτηση από τη χώρα της «χαμένης της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας», ενώ συχνά χρησιμοποιεί και το παράδειγμα της Ελλάδας ως «πιεζόμενη και εκβιαζόμενη» από την τρόικα και υποβαθμίζοντας τις ευθύνες της αστικής διαχείρισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Το λεγόμενο Μπλοκ της Αριστεράς (Bloco de Esqierda) -που ιδρύθηκε το 1999 από ορισμένα πρώην στελέχη του Πορτογαλικού ΚΚ, από άλλες οπορτουνιστικές και τροτσκιστικές ομάδες, και αποτελεί συνιδρυτή του διαχειριστικού οπορτουνιστικού Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς- καταγράφει στις μετρήσεις 4% με ένα πρόγραμμα που είναι καθαρά σοσιαλδημοκρατικό - διαχειριστικό. Το 2009 είχε 10%, ενώ το 2011 υποστήριξε στις προεδρικές εκλογές τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών Μανουέλ Αλέγκρε, όπως και τα λεγόμενα «σχέδια διάσωσης για την Ελλάδα» στην πορτογαλική Βουλή.
Το λεγόμενο κόμμα «Ελεύθερο - Ωρα για να πάμε μπροστά» (Livre/Tempo de Avancar), με ηγέτη τον Ρούι Τάβαρες, που ανεξαρτητοποιήθηκε το 2011 ως ευρωβουλευτής που είχε εκλεγεί με το Μπλοκ της Αριστεράς και πήγε στην ευρωομάδα των «Πράσινων», εμφανίζεται να έχει γύρω στο 2%. Το μόρφωμα αυτό που εμφανίζεται από το Νοέμβρη του 2013 ως υπέρβαση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος έχει σύνθημα «Ελευθερία, Αριστερά, Ευρώπη, Οικολογία», έχει επίσης σοσιαλδημοκρατικό - διαχειριστικό πρόγραμμα, ενώ η συνθηματολογία του και ο μικροαστικός χαρακτήρας του, όπως και η λεγόμενη «συμμετοχικοδημοκρατική δομή» του προσιδιάζει στο αντίστοιχο μικροαστικό διαχειριστικό κόμμα στην Ισπανία το Podemos (Μπορούμε). Ο Τάβαρες συχνά μιλάει για την έλλειψη δημοκρατίας στα κόμματα, ενώ ανοιχτά προπαγανδίζει την ανάγκη να «μεσολαβήσει» για τη δημιουργία «μιας αριστερής κυβέρνησης» με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και άλλα «αριστερά κόμματα».
Από το πανόραμα των κομμάτων στην Πορτογαλία, που καλούν ανοιχτά το λαό να συμβιβαστεί το πολύ με μια ...καλύτερη αστική διαχείριση, γίνεται φανερό ότι δυσκολεύεται η χειραφέτηση των Πορτογάλων εργαζομένων από τις διάφορες πλευρές της αστικής διαχείρισης.



Η αντιλαϊκή πολιτική δεν είναι αποτέλεσμα του
 νομίσματος αλλα του καπιταλιστικού δρόμου
ανάπτυξης οποιο και να ειναι το νόμισμα
«Η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξει την επιστροφή στο δικό της νόμισμα. Η δραχμή την ίδια στιγμή που θα εκδίδονταν, θα είχε μια δραματική υποτίμηση. Αυτό σημαίνει ότι ένας συνταξιούχος που παίρνει 800 ευρώ, θα έπαιρνε 800 δρχ. με τις οποίες θα έβγαζε 3 μέρες και όχι 1 μήνα ...Κατάρρευση τραπεζικού συστήματος και εξαΰλωση όλων των καταθέσεων των πολιτών... Ακόμα και στην περίπτωση συναινετικής επιστροφής στη δραχμή, για να αποκτήσουμε τα απαιτούμενα συναλλαγματικά αποθέματα, θα έπρεπε να μας δανείσουν πάλι με Μνημόνιο, οπότε θα είχαμε και δραχμή και Μνημόνιο... Οι πλούσιοι που έχουν χρήματα στο εξωτερικό (250 δισ. ευρώ), θα ερχόντουσαν και θα αγόραζαν τη μισή Ελλάδα. Οι φτωχοί θα πέρναγαν τραγικά και οι πλούσιοι ζωή και κότα» (απόσπασμα από δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα, μετά το δημοψήφισμα).
«Αν πάμε πίσω στη δραχμή, αυτό θα σκοτώσει τον αγροτικό τομέα, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους νέους ανθρώπους με το Erasmus, τις νεοφυείς επιχειρήσεις. Αυτά όλα θα ήταν ό,τι χειρότερο ... η Ελλάδα θα γίνει "αγνώριστη" σε έξι μήνες! ...Αυτό θα σκοτώσει την οικονομία μας, θα σκοτώσει τις ελπίδες των Ελλήνων. Εμείς είμαστε υπέρ του ευρώ και θα κερδίσουμε την Κυριακή ... Αν χάσουμε αυτά τα χρήματα (σ.σ. της ΕΕ), δεν θα υπάρχει οικονομία που θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις, μισθούς» (απόσπασμα από δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά, πριν το δημοψήφισμα).
«Είναι αλήθεια ότι για λίγες εβδομάδες ή για ένα διάστημα 2-4 μηνών (στο βαθμό που δεν έχει υπάρξει προετοιμασία), κατά την επιστροφή στη δραχμή, μπορεί να υπάρξουν σημαντικές δυσκολίες και προβλήματα. Ομως μετά την συννεφιά, την βροχή ή την σύντομη καταιγίδα, που η διάρκειά τους και το τι ακριβώς θα συμβεί, θα εξαρτηθεί από την τεχνική και πολιτική ετοιμότητα, το σίγουρο είναι ότι θα βγει ένας λαμπρός ήλιος...»(από άρθρο στην ιστοσελίδα του Σχεδίου Β).
«Η υπόθεση ότι μια σύνταξη 800 ευρώ που έφθανε για 1 μήνα, θα καταλήξει να επαρκεί μόνο για 3 ημέρες, αποδέχεται έναν πληθωρισμό που θα τρέχει σε 1000άδες. Κάτι τέτοιο φαίνεται εντελώς απίθανο ...θεωρώ εξαιρετικά λανθασμένη την επιλογή προτίμησης λύσης, που σκοτώνει την Ελλάδα για πάνω από πενήντα χρόνια, μόνο και μόνο για να αποφευχθούν οι δυσκολίες κάποιων μηνών, εξαιτίας της μετάβασης στη δραχμή... Δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί, αν το GREXIT δρομολογηθεί με προγραμματισμένο τρόπο θα καταλήξει σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Δηλαδή, δεν βλέπω το γιατί δεν θα είμαστε σε θέση να προλάβουμε μια τέτοια καταστροφή, αλλά και να περισώσουμε τις καταθέσεις των πολιτών ... Το ερώτημα, ωστόσο, που έρχεται και παρέρχεται ακατάπαυστα, είναι το αν αξίζει να θυσιάσουμε την ελευθερία, την εθνική κυριαρχία, την εθνική αξιοπρέπεια, την επιβίωση της οικονομίας μας, την αποφυγή δουλοπαροικίας παιδιών, εγγονών, τρισέγγονων (και βάλε) επειδή φοβόμαστε να επωμιστούμε θυσίες κάποιων μηνών, αν επιστρέψουμε στη δραχμή» (από άρθρο στην «Ισκρα», την ιστοσελίδα της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ).
Μπορεί η συζήτηση για το νόμισμα να κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα, ωστόσο δεν είναι καινούργια, γιατί είναι παλιά η αναζήτηση απ' την αστική τάξη ή επιμέρους τμήματά της προσφορότερων κάθε φορά τρόπων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Οπως κομψά το έθεσε ο υπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης«το νόμισμα είναι εργαλείο» και «μένει να αποδειχτεί αν η παραμονή μας στη Ζώνη του ευρώ θα μας βοηθήσει να ανασυγκροτηθούμε και να προκόψουμε», συνεπώς κατέληγε «δεν δικαιολογείται η υστερία. Δικαιολογείται ο σκεπτικισμός, ο υπολογισμός, να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Η Ευρώπη υπήρχε πολύ πριν από το ευρώ και θα υπάρχει μετά. Εχουμε έναν πυρήνα ευρωπαϊκών κρατών και κάποια από αυτά πολύ προχωρημένα, που δεν έχουν κοινό νόμισμα. Είναι λιγότερο Ευρώπη η Ελβετία, η Σουηδία, σε σχέση με τη Σλοβενία; Η Βρετανία δεν είναι Ευρώπη;».
Υπέρ της δραχμής είχε το 2011 ταχθεί και ο επικεφαλής τότε του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, Χριστόδουλος Στεφανάδης. Σε άρθρο του στην Καθημερινή ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «θα είναι προτιμότερο αν η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει σε μία γρήγορη και αποτελεσματική εσωτερική υποτίμηση εντός της Ευρωζώνης. Αλλά αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να εφαρμοστεί σωστά η δύσκολη και ημι-πειραματική συνταγή της εσωτερικής υποτίμησης ... θα ήταν φρόνιμο να εξεταστεί προσεκτικά και η εναλλακτική λύση της νομισματικής υποτίμησης με συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή».
Ακόμα όμως και ο σημερινός κυβερνητικός εταίρος, Π. Καμμένος άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος, δηλώνοντας τον Νοέμβρη του 2012: «Η Ελλάδα είναι πετρελαιοπαραγωγός χώρα, παράγει φυσικό αέριο. Τα βαρέλια του πετρελαίου δεν πουλιούνται σε δραχμές ούτε σε ευρώ, σε δολάρια πουλιούνται και η θέση μας είναι στρατηγικά ευαίσθητη ... Δεν θα εγκαταλείψουμε το ευρώ, χαρίζοντάς τους. Υπάρχουν ισχυρά νομίσματα στον κόσμο, τα οποία αποτελούν και μάχη για τα αποθεματικά, π.χ. της Κίνας, όπως το δολάριο, που, ίσως, θα πρέπει να είναι μια λύση, που πρέπει να αρχίσουμε να την σκεπτόμαστε».
Είχε προηγηθεί τον Δεκέμβρη του 2011 ρεπορτάζ στο περιοδικό «Επίκαιρα», για σχέδιο ομάδας εργασίας του Τμήματος Νομισματικής Πολιτικής της Fed των ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται ευθεία αντικατάσταση του ευρώ από το δολάριο ως εθνικού νομίσματος της Ελλάδας, μέσω «σχεδίου σύνδεσης» του δολαρίου με τη «νέα δραχμή» στην περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το σχέδιο προέβλεπε ότι αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη, θα υιοθετήσει για πέντε χρόνια το δολάριο ως ντε φάκτο εθνικό νόμισμα και μετά από αυτήν την περίοδο θα κυκλοφορήσει η «νέα δραχμή», που μέχρι τότε θα είναι συνδεδεμένη με το δολάριο. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο θα ήταν μια σημαντική υποτίμηση του ευρώ έως και 50%, ιδιαίτερα αν μαζί με την Ελλάδα έφευγαν και άλλα κράτη από την Ευρωζώνη και μια δεύτερη επίπτωση θα είναι ότι λόγω της υποτίμησης του ευρώ θα μειωθεί η δολαριακή αξία του οφειλόμενου σε ευρώ ελληνικού χρέους.
Ενίοτε η ίδια η αστική τάξη εκφράζει την άποψή της αδιαμεσολάβητα υπέρ του ευρώ («Βήμα»):«Στον ΣΥΡΙΖΑ, εν γνώσει και του κ. Τσίπρα, υπήρξαν στο παρελθόν πολλές συζητήσεις για το λεγόμενο Plan B, αλλά ως εκεί. Εμειναν στις συζητήσεις. Υπήρξαν οι απόψεις του κ. Λαπαβίτσα ... Υπήρξαν οι απόψεις του κ. Λαφαζάνη, ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι χρηματοδότησης της χώρας. Ενα συνονθύλευμα προτάσεων, απόψεων, γεωπολιτικών παραμέτρων, με ανάμειξη υδρογονανθράκων του Αιγαίου, χρηματοδότησης από Κίνα, Ρωσία και Βενεζουέλα, με αρκετή δόση εθνικής υπερηφάνειας που οδηγούσαν τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που όταν πληροφορήθηκε όλα αυτά ο Πρωθυπουργός ανέκραξε: "Εχω μπλέξει με τρελούς"».
Υπέρ του εθνικού νομίσματος (ο δισεκατομμυριούχος Αλκης Δαυίδ, γόνος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειες, βλ. «Κόκα - Κόλα»): «Η Ελλάδα πρέπει να πάρει τα λεφτά και να τρέξει (...) πίσω στη διαμόρφωση της εθνικής της οικονομίας καθιερώνοντας το δικό της εθνικό νόμισμα μένοντας ανεξάρτητη από την ΕΕ. Πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν μια χώρα με φθηνό τουρισμό μια σταθερή οικονομία και το επίπεδο ζωής ήταν καλύτερο».
***
Η όλη συζήτηση στις σημερινές συνθήκες σ' ένα βαθμό απηχεί επιδιώξεις της αστικής τάξης να ανακατευτεί και να μοιραστεί ξανά η τράπουλα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να ενταθούν οι διεργασίες που μπορεί να συμβάλουν στην αναμόρφωσή του. Αναδύεται, λοιπόν, ως κυρίαρχο, ένα καινούργιο ψευτοδίλημμα για το λαό που εκφράζεται από ένα καινούργιο αστικό δίπολο, που έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, να εγκλωβίζει τις εργατικές - λαϊκές διαθέσεις, αντικαθιστώντας το ξεπερασμένο από τα πράγματα πια διαχωρισμό «μνημονιακών - αντιμνημονιακών», που κυριάρχησε την προηγούμενη περίοδο: Το δίλημμα «ευρώ ή εθνικό νόμισμα».
Η συζήτηση ωστόσο δεν είναι απ' το πουθενά. Μπορεί στην παρούσα φάση η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα να συνιστά μια μειοψηφική στους κόλπους του κεφαλαίου άποψη. Αυτό, όμως, δεν αποκλείεται ν' αλλάξει. Μπορεί σήμερα η αστική τάξη της χώρας να επαναβεβαιώνει τη στρατηγική της επιλογή για παραμονή στο ευρώ, όμως είναι πιθανό αύριο αυτή η επιλογή ν' αλλάξει, εφόσον αλλάξουν οι προτεραιότητες, εφόσον οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου προκρίνουν μια άλλη λύση.
«Δόγμα» για την αστική τάξη είναι τα κέρδη της, είναι η ανταγωνιστικότητά της, είναι οι συμμαχίες που τη βοηθάνε να τα ενισχύει. Σήμερα, η κυρίαρχη άποψη στην αστική τάξη της Ελλάδας παρουσιάζει σαν εθνική καταστροφή το Grexit, η αστική τάξη στη Μεγάλη Βρετανία όμως - που δεν υιοθέτησε ποτέ το ενιαίο νόμισμα - σιγοντάρει την κυβέρνηση Κάμερον, που προσανατολίζεται σε δημοψήφισμα τον επόμενο χρόνο για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.
Ηδη απ' τον Οκτώβρη του 2012, ο σημερινός υπουργός Οικονομίας Γ. Σταθάκης δήλωνε:«Θεμελιωδώς είμαστε υπέρ της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο (...) Εννοείται όμως ότι, αν η οικονομία συνεχίσει να συρρικνώνεται με τρομακτικούς ρυθμούς, τα πλεονεκτήματα που παράγει το ευρώ μπορεί να αποδειχθούν έωλα και συνεπώς αυτή η συζήτηση παραμένει ενδιαφέρουσα. Στις δεδομένες συνθήκες και τα προηγούμενα χρόνια και τώρα η επιστροφή στη δραχμή συνεπάγεται πάντως τρομακτικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και σε αυτό συμφωνούν όλοι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωνε από τότε το κεφάλαιο για την ικανότητά του να διαχειριστεί κάθε περίπτωση. Διαφήμιζε μάλιστα σαν «ατού» του το γεγονός ότι σαν «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να κουμαντάρει καλύτερα τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή. Διαφήμιζε δηλαδή φόρα παρτίδα τον εαυτό του σαν την πιο αποτελεσματική κυβέρνηση για το κεφάλαιο, επειδή μπορεί να χειραγωγήσει καλύτερα το λαό και ταυτόχρονα να κάνει για τα μονοπώλια τη δουλειά που δεν έκαναν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις!
Σήμερα αυτό του το «προσόν» αναγνωρίζουν πολλοί όπως προκύπτει από άρθρα στο διεθνή Τύπο που κυνικά σημειώνουν ότι ο Τσίπρας είναι κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση για να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά για τα μονοπώλια.
***
Είναι όμως μήπως μια τέτοια προοπτική επιστροφής στο «εθνικό νόμισμα» μια επιλογή που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ελλάδα, για ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ή ακόμα και ένα βήμα προς το σοσιαλισμό; Δεν ξέρουμε πώς είναι δυνατόν η συστράτευση σε μια αστική εκδοχή, σε μια επιλογή της αστικής τάξης μπορεί να δώσει το έναυσμα για ριζοσπαστικές αλλαγές. Στην πραγματικότητα πίσω από τη γνωστή γραμμή που λέει ότι μέσα από μια μεταβατική διαδικασία διεκδίκησης λύσης εντός του συστήματος οι εργαζόμενοι θα πειστούν για την ανάγκη ανατροπής του κρύβεται η προσπάθεια, τάσεις ριζοσπαστισμού που μπορεί να διαμορφώνονται σε τμήματα εργαζομένων να διοχετευτούν στη στήριξη μιας εναλλακτικής για το κεφάλαιο επιλογής, να συγκροτήσουν μια «αριστερή πτέρυγα» ενός αστικού πολιτικού φάσματος που θα έχει ως πραγματική σημαία του τον εθνικισμό και τον ευρωσκεπτικισμό. Πρόκειται για μια γραμμή που ιστορικά δεν δικαιώθηκε, αντίθετα οδήγησε το εργατικό - λαϊκό κίνημα στη στήριξη αστικών κυβερνήσεων με «αριστερά» επίθετα, οδηγώντας τελικά στην απογοήτευση, στην ενσωμάτωση, στον ευνουχισμό του ριζοσπαστισμού, απομακρύνοντας και όχι προσεγγίζοντας το στόχο της αλλαγής συσχετισμών υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
υνεπώς, οι υπέρμαχοι του εθνικού νομίσματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, καθώς κι άλλες δυνάμεις που κινούνται δορυφορικά του, υποστηρίζουν μια τέτοια προοπτική (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχέδιο Β, ΕΠΑΜ), όχι απλώς απηχούν προβληματισμούς υπαρκτούς στους κόλπους της αστικής τάξης, αλλά επιδιώκουν να τους περάσουν στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, να τους κάνουν στόχους πάλης του. Προβληματισμούς που σε κάποια φάση, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, έδειχναν να δυναμώνουν και να αντανακλούν στη ρητορική του. Ηταν τότε που και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας διακήρυττε ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ». Προβληματισμούς που σε καμία περίπτωση δεν έχουν εκλείψει. Ούτε στους κόλπους της αστικής τάξης της Ελλάδας ούτε στους κόλπους των αστικών τάξεων άλλων κρατών - μελών της ΕΕ. Εξάλλου, η υποδαύλιση του Grexit κάθε τρεις και λίγο το επιβεβαιώνει.
Το να υπάρχουν σ' ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό - στην προκειμένη περίπτωση - κόμμα αντιθέσεις σε σχέση με τέτοιου είδους ζητήματα (π.χ. το νόμισμα) δεν είναι τόσο παράξενο ούτε τόσο αντιφατικό, όσο φαίνεται. Εξάλλου, οι διαφορές τους δεν είναι τόσο αβυσσαλέες, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε πρακτικά το τελευταίο διάστημα. Με τον ίδιο τρόπο που οι μνημονιακοί έγιναν αντιμνημονιακοί και τούμπαλιν, έτσι και οι οπαδοί του ευρώ μπορεί να γίνουν οπαδοί του εθνικού νομίσματος.

Δεν αποκλείται λοιπόν να ζήσουμε σε επανάληψη τη συγκρότηση ενός «νέου» πολιτικού φάσματος όπου, όπως και στην περίπτωση του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου», θα συνενωθούν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις και ομάδες. Σε αυτήν τη βάση, άλλωστε, θυμίζουμε ότι προέκυψε η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Εχουμε, λοιπόν, πολλά να δούμε το επόμενο διάστημα και σίγουρα θα πρέπει να αναμένουμε πως θα διαμορφωθούν και νέα αστικά πολιτικά σχήματα που να εκφράζουν αυτή τη νέα προσπάθεια διαχωρισμού.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα επιτρέπουν την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για την ενίσχυση της εργατικής πάλης.
Την περασμένη βδομάδα, με πρωτοβουλία 5 κομμάτων και συγκεκριμένα του Αλγερινού κόμματος για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, του Βραζιλιάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος Λαών της Ισπανίας, του Εργατικού Κόμματος Ουγγαρίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, ξεκίνησε μια διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης στο ΚΚΕ και την πάλη του.
Παρά το γεγονός, πως αυτή η πρωτοβουλία εκδηλώθηκε στα μέσα του καλοκαιριού, βρήκε την άμεση ανταπόκριση από συνολικά 50 Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα κι Οργανώσεις απ' όλον τον κόσμο. Το κείμενο αλληλεγγύης στο ΚΚΕ και τα κόμματα κι οργανώσεις που το υπογράφουν έχει ως εξής:
«Αγαπητοί σύντροφοι,
Δεκάδες Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα, την επίθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Δεκάδες ΚΚ έχουμε στηρίξει τους αγώνες των Ελλήνων εργαζομένων και έχουμε εκφράσει τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη και στήριξη στην πάλη του ΚΚΕ.
Για πολλά χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, εφαρμόζουν μνημόνια και σκληρούς αντιλαϊκούς νόμους με οδυνηρές συνέπειες στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.
Σήμερα, η αντιλαϊκή συμφωνία - 3ομνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την τρόικα, με τη στήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διατηρεί τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων και φορτώνει νέα βάρη στους εργαζόμενους της Ελλάδας, αβάσταχτη φορολογία, κατάργηση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, μείωση των μισθών και των συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. χειροτερεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση των λαϊκών οικογενειών.
Οι εξελίξεις αυτές επιτρέπουν την εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων για την ενίσχυση της λαϊκής πάλης, όπως:
  • Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί, γεννάει κρίσεις, ανεργία και φτώχεια. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι κάθε είδους διαχείριση του συστήματος οξύνει τα λαϊκά προβλήματα και αυξάνει τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
  • Η ΕΕ είναι ένας αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός οργανισμός και δεν μπορεί να υπάρξει "δημοκρατία", "αλληλεγγύη" και κοινωνική δικαιοσύνη στα πλαίσιά του.
Τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα που υπογράφουμε αυτό το μήνυμα εκτιμούμε την αποφασιστική - σταθερή στάση του ΚΚΕ στο πλευρό της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού για την κατάργηση όλων των μνημονίων, ενάντια στην αντιλαϊκή συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (και τα άλλα αστικά πολιτικά κόμματα) με την τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ).
Τα κόμματά μας χαιρετίζουν την πάλη των κομμουνιστών στην Ελλάδα για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό.
1. Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας
2. Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό (PADS)
3. Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας
4. Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
5. Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
6. Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
7. Κομμουνιστικός Πόλος Λουίς Κάρλος Πρέστες (Βραζιλία)
8. Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας
9. Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας
10. Κόμμα Βούλγαρων Κομμουνιστών
11. Ενωση Κομμουνιστών στη Βουλγαρία
12. Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση Γαλλίας
13. Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας
14. Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία
15. Κόμμα Κομμουνιστών, ΗΠΑ
16. Σοσιαλιστική Οργάνωση Δρόμος της Ελευθερίας (FRSO) - ΗΠΑ
17. Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
18. Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας
19. Κίνημα προς το σοσιαλισμό Γαλικίας (Ισπανία)
20. Πρώτη Γραμμή, Γαλικία (Ισπανία)
21. Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας
22. Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
23. Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά
24. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Λευκορωσίας
25. Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου
26. Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)
27. Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας
28. Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
29. Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μεξικού
30. Κομμουνιστικό Κόμμα Μπαγκλαντές
31. Νοτιοαφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
32. Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας
33. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας
34. Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας
35. Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας
36. Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
37. Κομμουνιστικό Κόμμα Πακιστάν
38. Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης
39. Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας
40. Κομμουνιστικό Κόμμα Πουέρτο Ρίκο
41. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας
42. Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας
43. Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης
44. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας (Σερβία)
45. Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας
46. Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας
47. Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα
48. Κομμουνιστικό Κόμμα, Τουρκία
49. Φιλιππινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (PKP-1930)
50. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας - για την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό».



2010 διαδήλωση ενάντια στο 1ο μνημόνιο
Μπροστά στο μνημόνιο της κυβέρνησης «πρώτη φορά Αριστεράς», καταρρέει σαν χάρτινος πύργος ο μύθος ότι μπορεί ο λαός να δει καλύτερες μέρες, περιμένοντας λύσεις μέσα από την εναλλαγή της αστικής διακυβέρνησης, μέσα από τις αναμορφώσεις του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η εργατική τάξη, ο λαός ας κάνει ένα λογαριασμό, παίρνοντας ως αφορμή ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια που εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση και να μετρήσει: Μήπως πρέπει να το «πάρει αλλιώς»; Να δει ότι αυτοί που κάθε φορά του υπόσχονταν ότι με μια ψήφο θα αλλάξουν όλα, αρκεί να φύγει η μια κυβέρνηση για να έρθει η άλλη, στην ουσία κάθε φορά ζητούσαν τη συναίνεσή του για τη συνέχιση στον ίδιο βάρβαρο αντιλαϊκό δρόμο.
Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο
Δεν υπάρχει μέχρι τώρα κυβερνητική σύνθεση και εναλλαγή, που ο λαός να μην την έχει ζήσει και να μην την έχει πληρώσει πανάκριβα. Μέχρι το 2009 ήταν ο δικομματισμός. Η εναλλαγή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά, όμως, η επίθεση γινόταν και σφοδρότερη.
Για παράδειγμα, τον Οκτώβρη του 2009 ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και ότι «η χώρα χρειάζεται διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης», ήρθε ο Γ. Παπανδρέου ως ο «σωτήρας» που θα γλίτωνε τη χώρα από την αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της Δεξιάς. Δύο μήνες μετά την εκλογή του και μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις» με την ΕΕ, ξεκίνησε τις βαθιές ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, την παραπέρα αντιδραστικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, τη θέσπιση νέου φορολογικού συστήματος προς όφελος των μεγαλοεπιχειρήσεων και την επέκταση της λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα.
Στις 23 Απρίλη του 2010, από το Καστελόριζο και με το πρόσχημα ότι «αν δε γινόταν προσφυγή και αν δεν υπήρχε ο μηχανισμός, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει», ανήγγειλε την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης της τρόικας ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Ο πρωθυπουργός τότε Γ. Παπανδρέου και η Γερμανίδα καγκελάριος «συμφώνησαν ότι η απόφαση να χορηγηθεί οικονομική στήριξη» θα εκτελεστεί όταν «ολοκληρωθεί η συμφωνία επί ενός προγράμματος» που θα καταλήξουν ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ και όταν «οι φορείς αυτοί επιβεβαιώσουν ότι υφίσταται απειλή στην οικονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης». Με άλλα λόγια, ήρθε το μνημόνιο 1, ενώ οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Να σημειωθεί ότι η ΝΔ δεν ψήφισε το μνημόνιο 1, ωστόσο ψήφιζε στη συνέχεια τα βάρβαρα νομοσχέδια, ενώ με το πρόγραμμά της, τα λεγόμενα «Ζάππειο 1» και «Ζάππειο 2», κατήγγειλε τα μνημόνια και υποσχόταν ότι θα τα σκίσει. Αυτά τα μνημόνια που στη συνέχεια υπηρέτησε.
Ετσι από το «λεφτά υπάρχουν» και τα «σοσιαλιστικά» του Γ. Παπανδρέου είδε ο λαός: Μείωση μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων. Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με επέκταση της ελαστικής απασχόλησης. Εναρξη των διαδικασιών για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και της απελευθέρωσης των απολύσεων.
Το Νοέμβρη του 2011 και μετά από μεγαλειώδη συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων να κατεβαίνουν στους δρόμους, ήρθε η τρικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ για να επιβάλει ...τη σταθερότητα. Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης αυτής, Λ. Παπαδήμος, έβαλε στο λαό το δίλημμα του κεφαλαίου «ευρώ ή δραχμή», «εντός ή εκτός Ευρωζώνης». Επιδόθηκε στον ωμό εκβιασμό για υποταγή στα νέα μέτρα σφαγής του, λόγω δανειακής σύμβασης για την «αντιμετώπιση του χρέους» και τη σωτηρία του κεφαλαίου στην Ευρωζώνη. Ετσι, το Φλεβάρη του 2012, πέρασε το μνημόνιο 2. Τα διλήμματα που σερβίρισε στο λαό ήταν της αστικής τάξης, καθώς ήταν σε πλήρη εξέλιξη οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, για το ποιο θα βγει λιγότερο χαμένο από την κρίση και τα σενάρια της διάσπασης της Ευρωζώνης, εξαιτίας του βαθέματος της κρίσης και υπερχρέωσης των χωρών Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, αλλά και Γαλλίας. Γινόταν λόγος και τότε για ζώνη ισχυρού ευρώ, από Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία κ.λπ. Και βέβαια, εμφανίστηκαν σενάρια αποπομπής της Ελλάδας, λόγω της υπερχρέωσης.
Μετά το δικομματισμό ήρθε ο διπολισμός
Ακολούθησαν οι εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012, που ουσιαστικά καταγράφηκε το τέλος του δικομματισμού, για να αντικατασταθεί από το διπολισμό. Σχηματίστηκε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ήδη «αποψιλώσει» ένα σημαντικό μέρος του ΠΑΣΟΚ και να εμφανίζεται ως ένας από τους δυνατούς μοχλούς στην αναμόρφωση του αστικού συστήματος. Στα προσόντα του καταγράφηκε η λυσσαλέα προσπάθεια να χτυπήσει το ΚΚΕ, να ευνουχίσει κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης τμημάτων του λαού που άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα δε λύνονται με την εναλλαγή κυβερνήσεων.
Η νέα συγκυβέρνηση, δύο μήνες μετά το σχηματισμό της, δηλαδή από τον Αύγουστο κιόλας, ξεκίνησε τη σφαγή. Ο πρωθυπουργός της, Κ. Σαμαράς, σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση που είχε εκδοθεί, «εισηγήθηκε ότι πρέπει να γίνει δεκτή, ως αναγκαία προϋπόθεση για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και τη δυνατότητα περαιτέρω διαπραγμάτευσης, η περικοπή των δημοσίων δαπανών κατά 11,5 δισ. ευρώ». Ετσι ξεκίνησε ο νέος γύρος του μακελειού σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία.
Απέναντι στην αγανάκτηση και την οργή του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε ακάθεκτος την καλλιέργεια αυταπατών. Πατώντας στη φθορά στη λαϊκή συνείδηση που είχαν υποστεί κυρίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, γιατί με τους 300 εφαρμοστικούς νόμους είχαν στείλει ήδη το λαό στην κόλαση, πρόβαλλε τη δυνατότητα καλύτερης αναδιαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, τη δυνατότητα ανακούφισης του λαού χωρίς συγκρούσεις με το κεφάλαιο, αλλά και την εξουσία του. Επιδόθηκε στις γνωστές αερολογίες, αρχικά περί «κατάργησης των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο» και μονομερούς διαγραφής του χρέους. Που στη συνέχεια και μέχρι τις εκλογές της 25ης Γενάρη, έγιναν «όχι μονομερείς ενέργειες» και διάλογος με όλες τις ενώσεις του κεφαλαίου, από τον ΣΕΒ μέχρι στο Σίτι του Λονδίνου, προφανώς για να πάρει το χρίσμα του καλύτερου διαχειριστή των συμφερόντων του εγχώριου κεφαλαίου, των μονοπωλίων.
Τώρα, το «στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν», το «σκίσιμο του μνημονίου» έγιναν τρίτο μνημόνιο, νέα σφοδρή ολομέτωπη επίθεση σε βάρος του λαού, νέα σφαγή των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων που είχαν απομείνει όρθια, για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Τα επιχειρήματα ίδια και απαράλλαχτα, που δεν είναι άλλα από τα διλήμματα του ντόπιου κεφαλαίου: «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», «μνημόνιο ή Grexit», «ευρώ ή δραχμή», «αυτό είναι το ευρωπαϊκό πλαίσιο και δε γίνεται αλλιώς», ενώ παράλληλα ο λαός σπρώχνεται όλο και βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που συνεχώς οξύνονται.
Καμία απογοήτευση. Υπάρχει διέξοδος και είναι στο χέρι του λαού
Οι παραπάνω εξελίξεις δεν πρέπει να οδηγήσουν όσους εργαζόμενους, ανθρώπους από τα φτωχά λαϊκά στρώματα με ριζοσπαστικές διαθέσεις, στην απογοήτευση, την παραίτηση. Δεν πρέπει να οδηγήσουν στην άποψη ότι τίποτα δεν αλλάζει, τα πράγματα πάντα ίδια θα είναι. Αδιέξοδη είναι η αναζήτηση λύσεων εντός του σημερινού πλαισίου, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της συμμετοχής στην ΕΕ ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Η αναζήτηση λύσεων υπέρ του λαού μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι πράγματι ανώφελη. Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί, είναι η αναγκαιότητα της ρήξης, της σύγκρουσης με αυτό το πλαίσιο, η αναγκαιότητα δηλαδή να αλλάξει το πλαίσιο. Ρήξη και σύγκρουση που δεν αφορά κάποιο απροσδιόριστο αόριστο μέλλον, κάποια «Δευτέρα Παρουσία». Η αναγκαιότητά της είναι σήμερα δεδομένη. Το ζήτημα είναι να πιστέψουν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ένα σημαντικό τμήμα τους σε αυτή τη δυνατότητα. Να γίνει κατανοητό ότι δεν έχουν άλλη λύση, δεν μπορεί να συνεχίσουν να περιμένουν, να προσδοκούν φιλολαϊκές αλλαγές από κυβερνητικές εναλλαγές, δημοψηφίσματα και ό,τι άλλο βγάλει η κάλπη - η κάθε κάλπη - όποτε και αν στηθεί. Δεν έχουν, λοιπόν, άλλη επιλογή από αυτή της οργάνωσης, της συσπείρωσης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Σε ένα κίνημα που δε θα γίνεται χειροκροτητής κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης, δε θα μπαίνει κάτω από ξένες για το λαό σημαίες. Ενα κίνημα που θα παλεύει χειραφετημένο από κάθε αδιέξοδη για το λαό επιλογή εντός του σημερινού πλαισίου, θα έχει αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, θα δίνει τη μάχη της αντίστασης, της αλληλεγγύης, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, για να μπορέσει να έρθει ο λαός πραγματικά στην εξουσία.



MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget