19η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ Ανεξάντλητη και επίκαιρη η πείρα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης

Από τις εργασίες της Συνάντησης στην αίθουσα που συνεδρίαζε το Σοβιέτ Εργατών και Στρατιωτών μετά τη νίκη της Επανάστασης

Ολοκληρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής 3 Νοέμβρη οι εργασίες της 19ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), με την έγκριση του «Καλέσματος», όπου περιγράφονται οι κοινές δράσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για το 2018.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών μίλησαν και οι 103 εκπρόσωποι των ΚΚ που συμμετείχαν στη 19η Διεθνή Συνάντηση, η οποία φιλοξενήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) με θέμα «100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση: Τα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, αναζωογονώντας την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό».

Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, συμμετείχαν επίσης οι Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, Δανάη Χέλμη, συνεργάτης του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στο κείμενο του «Καλέσματος», που θα δοθεί τις αμέσως επόμενες μέρες στη δημοσιότητα, υπογραμμίζονται η σημασία της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ, καθώς και η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού στις μέρες μας.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε την Παρασκευή το χαιρετισμό του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Συνάντηση και σήμερα δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία - παρέμβαση του Κόμματος.

Η τοποθέτηση του ΚΚΕ στη Συνάντηση στο Λένινγκραντ, που παρουσιάστηκε από τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα

Αγαπητοί σύντροφοι και αγαπητές συντρόφισσες αντιπρόσωποι των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων,

Ιδιαίτερη συγκίνηση νιώθουμε που βρισκόμαστε εδώ στο Λένινγκραντ, στη συνάντηση που φιλοξενεί το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ακριβώς 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Εμείς συνεχίζουμε να αποκαλούμε την Πετρούπολη, Λένινγκραντ, το όνομα που πήρε προς τιμήν του ηγέτη της κοσμοϊστορικής σημασίας επανάστασης που άλλαξε τις τύχες και την πορεία της ανθρωπότητας, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και την ανατολή μιας νέας κοινωνίας. Του ιδρυτή του νέου εργατικού κράτους, της πρώτης σοσιαλιστικής δημοκρατίας που γνώρισε η ανθρωπότητα, άσχετα αν αυτή η πορεία ανακόπηκε το 1991, ύστερα από τραγικά λάθη και αδυναμίες, επιτρέποντας την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Είναι ακράδαντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, κόκκινη από πραγματική ζωή και δημιουργία και η κόκκινη σημαία θα υψωθεί ξανά στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, σε όλη τη Ρωσία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, στην Ευρώπη, στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, την Ωκεανία, σε όλο τον κόσμο.

Το ΚΚΕ νιώθει ιδιαίτερη περηφάνια, γιατί την πρώτη μέρα που έπεφτε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, είχε το θάρρος μέσω του «Ριζοσπάστη» να διαλαλήσει «Σύντροφοι, ψηλά τη σημαία! Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών!».

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η ιστορική μελέτη, η ίδια η ταξική πάλη επιβεβαιώνει ένα βασικό γενικό συμπέρασμα: Η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, αντιπροσωπεύει πλέον ένα ιστορικά παρωχημένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι στις ταξικές κοινωνίες η σύγκρουση των τάξεων πάντα είναι βίαιη, ακριβώς γιατί η ίδια η έννοια και η ουσία της εξουσίας και της διεκδίκησης αυτής σημαίνει επιβολή, βία. Οι ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας επέρχονται μόνο με επαναστάσεις, δηλαδή με κίνηση μαζών, υπό την ηγεσία της ανερχόμενης κάθε φορά τάξης και την καθοδήγηση του κόμματός της, των πολιτικών εκπροσώπων της. Τέτοιες ήταν όλες οι αστικές επαναστάσεις και στη συνέχεια οι προλεταριακές, ενώ πριν από τις αστικές επαναστάσεις, επίσης οι ανατροπές επέρχονταν μέσω πολέμων, με την επιδρομή και πολεμική υπεροχή λαοτήτων - φυλών που διέθεταν πιο ανεπτυγμένα μέσα παραγωγής.

Στην πάλη για την εξουσία, όπως και στην ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, η κίνηση δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά με αρκετά ζιγκ - ζαγκ, με άλματα και πισωγυρίσματα.

Η εργατική τάξη ηγέτιδα δύναμη στην υπόθεση της κοινωνικής προόδου

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εχοντας πλήρη συνείδηση όλων των παραπάνω, ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφύγει το μεγαλύτερο δίδαγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Οτι η ανερχόμενη δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στο νέο, τον κομμουνιστικό.

Κι αυτό συνέβη τον Οκτώβρη στη Ρωσία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο σαρώθηκαν καθυστερήσεις αιώνων, προκαπιταλιστικές επιβιώσεις. Οι κατακτήσεις στη Σοβιετική Ρωσία και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ επιτεύχθηκαν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μόνιμων απειλών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υπονόμευσης της παραγωγής.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μας πείσουν ότι η πορεία των πληθυσμών στις απέραντες εκτάσεις της τσαρικής Αυτοκρατορίας, η γενική πολιτική τους στάθμη θα ήταν η σημερινή, εάν δεν είχε νικήσει η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, εάν δεν είχε ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ίδιο ισχύει και για άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική.

Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δεν μπορούμε να τα μετρήσουμε με τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό, όπως και δεν μπορούμε να μετρήσουμε τη στάθμη του καπιταλισμού του 21ου, του 20ού, ακόμα και του 19ου αιώνα, σε σχέση με εκείνο που έδωσαν οι πρώτες νεογέννητες καπιταλιστικές σχέσεις στους πιο πίσω αιώνες, ήδη από τον 14ο αιώνα σε αστικά κέντρα της Ιταλίας, κι ας δέχτηκαν στη συνέχεια μεγάλο καταστροφικό πισωγύρισμα.

Μόνο την τάση της αλματώδους ανάπτυξης για το σύνολο της κοινωνίας, για τη θεαματική άνοδο του επιπέδου κοινωνικής ευημερίας, μας δίνει η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μας δώσει την πραγματική εικόνα της, στις σημερινές συνθήκες, όπου η επιστήμη, η γνώση, η εργασιακή ικανότητα, η παραγωγικότητα, έχουν φτάσει αντικειμενικά σε διαφορετικά ύψη. Γενικότερα, η αστική κριτική συγκαλύπτει στην ιστορία της ΕΣΣΔ ότι πρόκειται για τα πρώτα ιστορικά βήματα της ανώριμης βαθμίδας της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ιδιαίτερα αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι νεότερες γενιές, οι νέοι και οι νέες των χωρών μας, για να μην πέφτουν εύκολα στην παγίδα της σκόπιμης διαστρέβλωσης που πλασάρεται με μπόλικη μάλιστα δόση επιστημονικοφάνειας. Γιατί οπωσδήποτε οι διάφοροι ιστορικοί που υπηρετούν σήμερα τον καπιταλισμό, γνωρίζουν ότι το φούντωμα του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο πάταγε γερά πάνω στην επίδραση που ακτινοβολούσαν οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ενωσης για αρκετές δεκαετίες.

Παρ' όλα αυτά, εμείς οι κομμουνιστές ξέρουμε ότι το χρέος μας δεν είναι να αποσιωπούμε τις αδυναμίες του κινήματός μας, αλλά να τις κριτικάρουμε ανοιχτά, για να απαλλαγούμε οριστικά από αυτές. Γι' αυτό σε αυτές τις συναντήσεις μας δεν έχουν θέση οι βερμπαλισμοί, τα μεγάλα λόγια και τα ζήτω μόνο, αλλά και το ουσιαστικό ξετύλιγμα των απόψεων που θα συμβάλλουν και στη σωστή εξέταση του παρελθόντος, αλλά και ο σαφής προσδιορισμός του παρόντος, για να μπορέσουμε να κάνουμε το άλμα στο μέλλον.

Ο δρόμος χαράχτηκε

Γι' αυτό η πείρα του Οκτώβρη είναι ανεξάντλητη και κυρίως επίκαιρη. Εκεί είναι που πρέπει οι κομμουνιστές όλου του κόσμου να ανατρέχουμε, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα των άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων που ακολούθησαν μέσα σε ιστορικά αυστηρά προσδιορισμένες συνθήκες.

Η νίκη του σοσιαλισμού - σαν πρώτης ανώριμης φάσης του κομμουνισμού - ενάντια στον καπιταλισμό έδειξε ότι η εργατική τάξη, ως μόνη πραγματικά επαναστατική τάξη, έχει το ιστορικό καθήκον να πραγματοποιήσει μέχρι τέλους τα βασικά καθήκοντά της:

ü Να ανατρέψει, να συντρίψει τους εκμεταλλευτές, την αστική τάξη, που είναι ο κυριότερος οικονομικός και πολιτικός εκπρόσωπός τους. Να τσακίσει την αντίδρασή τους, να κάνει αδύνατες οποιεσδήποτε απόπειρές τους να επαναφέρουν το ζυγό του κεφαλαίου, τη μισθωτή σκλαβιά.

ü Να προσελκύσει και να οδηγήσει κάτω από την επαναστατική πρωτοπορία του Κομμουνιστικού Κόμματος όχι μόνο όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο ή τη μεγάλη πλειοψηφία του, αλλά και όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων από το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Να τους διαφωτίσει, οργανώσει, διαπαιδαγωγήσει, μέσα από την ίδια την πορεία μιας σκληρής πάλης και ταξικής σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές.

ü Ταυτόχρονα, πρέπει να εξουδετερώσει και να κάνει ακίνδυνες τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εργατική εξουσία, που θα έχουν τα μεσαία στρώματα, οι μικρονοικοκυραίοι στη γεωργία, στο εμπόριο, στη βιοτεχνία, σε υπηρεσίες που σχετίζονται με επιστημονικά αντικείμενα, αλλά και οι κρατικοί υπάλληλοι, τμήματα δηλαδή πολυάριθμα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

ü Για την επιτυχία της νίκης έναντι του καπιταλισμού απαιτούνται σωστές σχέσεις ανάμεσα στο καθοδηγητικό κόμμα της επαναστατικής αλλαγής, το Κομμουνιστικό Κόμμα και στην επαναστατική τάξη, την εργατική τάξη, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων. Μόνο το ΚΚ, αν αποτελεί πραγματικά πρωτοπορία της τάξης, αν αποτελείται από αφοσιωμένους κομμουνιστές που τους ατσάλωσε και τους μόρφωσε η πείρα της ταξικής επαναστατικής πάλης, αν το ΚΚ έχει καταφέρει να δεθεί με τη ζωή της τάξης του και μέσω αυτής με όλη τη μάζα των εκμεταλλευομένων και έχει καταφέρει να εμπνεύσει σε αυτήν την τάξη και τη μάζα του λαού εμπιστοσύνη, μόνο τότε ένα τέτοιο Κόμμα είναι ικανό να καθοδηγήσει τις μάζες στην πιο αποφασιστική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.

ü Το προλεταριάτο μόνο κάτω από την καθοδήγηση ενός τέτοιου Κόμματος είναι σε θέση να αναπτύξει όλη τη δύναμη της επαναστατικής του επίθεσης, να εκμηδενίσει την αντίσταση της διεφθαρμένης από την αστική τάξη εργατικής αριστοκρατίας, τους εξαγορασμένους και συμβιβασμένους συνδικαλιστές του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού και να οδηγηθεί στη νίκη. Μόνο οι εργάτες και άλλα λαϊκά στρώματα που απελευθερώθηκαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, μπορούν να αναπτύξουν όλη την πρωτοβουλία και δραστηριότητα μέσα από τους δικούς τους επαναστατικά γεννημένους νέους θεσμούς, για πρώτη φορά στην Ιστορία, όπως ήταν στη Ρωσία τα σοβιέτ, να γίνει πραγματικότητα η συμμετοχή στη διακυβέρνηση, από την οποία είναι αποκλεισμένοι κατά τη διάρκεια της αστικής εξουσίας, παρά τις ψευδαισθήσεις που αυτή παρέχει ως προς τη συμμετοχή. Η εργατική τάξη, συμμετέχοντας στα όργανα εξουσίας από κάτω έως πάνω, με την ίδια την πείρα της μαθαίνει πραγματικά να χτίζει το σοσιαλισμό, να δημιουργεί μια νέα κοινωνική εθελοντική πειθαρχία, διαμορφώνει για πρώτη φορά στην Ιστορία μια ένωση ελεύθερων ανθρώπων, εργατών της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ü Η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο δεν σταματά την ταξική του πάλη ενάντια στην αστική τάξη, αλλά το αντίθετο. Κάνει αυτήν την πάλη «εξαιρετικά πλατιά, οξυμένη, ανελέητη», όπως επεσήμανε και ο Λένιν. Ιδιαίτερα πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού την επισήμανση και πλέον διαπιστωμένη ιστορική πείρα από όλους μας, ότι κάθε ασυνέπεια ή θεωρητική, γενικότερα ιδεολογική - πολιτική αδυναμία στο ξεσκέπασμα των αναθεωρητών, των οπορτουνιστών, των ρεφορμιστών, μπορεί να σημάνει μεγάλη αύξηση του κινδύνου ανατροπής της εργατικής εξουσίας από την αστική τάξη, αφού αυτούς θα χρησιμοποιήσει αύριο, όπως ιστορικά ουκ ολίγες φορές ήδη έκανε, για την αντεπανάσταση.

ü Η διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής από κάθε ΚΚ στη χώρα του, αλλά και η προσπάθεια αυτή να αγκαλιάσει το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, είναι βασική προϋπόθεση για πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η αξιοποίηση της τεράστιας πείρας των μπολσεβίκων σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αποτελεί το φωτεινό φάρο - οδηγό, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα όλων των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με την πείρα κάθε επαναστατικού κινήματος στη χώρα του. Πρέπει ουσιαστικά να μας προβληματίσει γιατί δεν αφομοιώθηκε και δεν κυριάρχησε αυτή η πείρα στη συνέχεια, αλλά επικράτησαν και υιοθετήθηκαν άλλα, λαθεμένα κριτήρια προσδιορισμού του χαρακτήρα της επανάστασης.

ü Το καθήκον κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος, επειδή σήμερα ακριβώς βρισκόμαστε σε φάση συνολικού πισωγυρίσματος, αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς και σε κάθε περιοχή ξεχωριστά, πρέπει να είναι η ένταση της προετοιμασίας της εργατικής τάξης κάθε χώρας, σε καθημερινή βάση, με σκληρή ιδεολογικοπολιτική δουλειά και ταξική δράση, για τις στιγμές της επαναστατικής έξαρσης που μέλλονται να 'ρθουν. Γιατί η εποχή μας εξακολουθεί να είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η εποχή της ανατροπής του καπιταλισμού άνοιξε με τον Οκτώβρη του 1917, εκεί ο δρόμος χαράχτηκε, ξεκίνησε η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Γι' αυτό ηχούν στα αυτιά μας επίκαιρα τα λόγια του Λένιν, ότι η αρχή έγινε, αλλά σε ποια χώρα, οι προλετάριοι ποιας χώρας θα τον τελειώσουν, δεν είναι αυτό το κύριο ζήτημα. Γι' αυτό και δεν τα διπλώνουμε, δεν υποχωρούμε. Γι' αυτό είναι βαθιά πεποίθησή μας ότι αυτό το έργο πρέπει να το τελειώσουμε.

Για την ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης βρίσκουν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βαθιά διασπασμένο, με τεράστιες δυσκολίες, να στέκεται κάπως αμήχανο, βλέποντάς το ως σύνολο, παρά τα επιμέρους θετικά βήματα που γίνονται σε ξεχωριστές χώρες, με την αναμφισβήτητη προσπάθεια πολλών πρωτοπόρων ηγεσιών και ολόκληρων οργανώσεων σε διάφορες χώρες.

Η ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στον 21ο αιώνα, πρέπει να βασιστεί σε ορισμένες απαραίτητες ακλόνητες παραδοχές.

Θεωρία μας είναι ο μαρξισμός - λενινισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός. Αναντικατάστατος είναι ο ρόλος του ΚΚ. Ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ο χαρακτήρας της επανάστασης της εποχής μας ως σοσιαλιστικής, δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων.

Η αστική τάξη έχει χάσει ακόμα πριν από την επανάσταση του 1917 τον προωθητικό της ρόλο, είναι στην εποχή της αντίδρασης, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός στο τελευταίο του στάδιο είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει. Οπως έδειξε άλλωστε και η πείρα του Οκτώβρη, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για καμιά συνεργασία - συμμαχία με την αστική τάξη, κάποια τμήματά της, στο όνομα της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας ή αποφυγής κάποιων «φιλοπόλεμων δυνάμεων». Η αστική τάξη και η εξουσία της, ως σύνολο, υπονομεύουν και καταστέλλουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, κατακτήσεις, προετοιμάζουν πολέμους και με τις «συνθήκες ειρήνης» τους. Η συμμαχία της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες αυτοαπασχολούμενους είναι η προοπτική για την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, για το σοσιαλισμό.

Στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση, γιατί κανένα όργανο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί. Η γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, απέτυχε παταγωδώς, προκάλεσε μεγάλη ζημιά, οδήγησε σε ήττα το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, ενσωμάτωσε εργατικές δυνάμεις στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης, οδήγησε στον παροπλισμό αγωνιστικές, προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνικής εξέλιξης,

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ως πρώτη ανώριμη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ανέδειξε ποιες νομοτέλειες πρέπει να γνωρίζει η επαναστατική πρωτοπορία, να μην τις παραβιάζει, ώστε να εξαλείφει συνειδητά και σχεδιασμένα τα φύτρα της αντεπανάστασης. Πιο συγκεκριμένα, ολέθρια για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και προοπτική είναι η θεωρία και πρακτική του «σοσιαλισμού με αγορά», είτε αυτή δικαιολογεί την ανοχή σε καπιταλιστικές σχέσεις, είτε στη μακροχρόνια στήριξη της μικρής εμπορευματικής παραγωγής, είτε στη μακρόχρονη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος με όρους εμπορίου. Και οι τρεις περιπτώσεις, η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί, υπονομεύουν τον κεντρικό σχεδιασμό, τον άμεσα κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τελικά καταλήγουν να υπονομεύουν την εργατική εξουσία, αναδημιουργούν και αναπτύσσουν - ισχυροποιούν τις δυνάμεις της αντεπαναστατικής ανατροπής. Ετσι, αντί για νίκη του κομμουνισμού, έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό, όπως συνέβη τελικά, με ορόσημο το 1991.

Οι μορφές και οι τρόποι που θα γίνεται αυτό το πισωγύρισμα δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία. Στην πρώην ΕΣΣΔ έγινε σταδιακά, μέσω της οπορτουνιστικής διολίσθησης σε βάθος χρόνου, ξεκινώντας από το 1956 και ξέσπασε βίαια το 1991, με την οριστική διάλυση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και την άνοδο στην εξουσία νέων καπιταλιστικών δυνάμεων, ασκώντας την εξουσία με τη μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αλλού μπορεί να γίνεται ακόμα σταδιακά διατηρώντας την εξουσία του ΚΚ, όμως με σαφή πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης και εδραίωσης καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Οσο κι αν αυτή εμφανίζεται ή ειλικρινά πιστεύεται ότι είναι προσωρινή λύση τακτικής, ακόμα κι εκεί που δεν έχουν γίνει ακόμα κυρίαρχες οι καπιταλιστικές σχέσεις, γρήγορα αυτές θα κυριαρχήσουν, φέρνοντας νέο κύμα σύγχυσης και απογοήτευσης στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Η γραμμή αυτή είναι η αρχή του θανάτου για την προοπτική μας. Η ιστορική πείρα πλέον μας δείχνει ότι τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ερμηνεύθηκαν λαθεμένα ως αδυναμίες που έχει από τη φύση του ο κεντρικός σχεδιασμός. Η λύση αναζητήθηκε προς τα πίσω, δηλαδή προς τη διεύρυνση της αγοράς, αντί να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Σήμερα βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όπου ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο κυριαρχεί παγκόσμια. Οι όποιες σοσιαλιστικές σχέσεις - απομεινάρια του σοσιαλιστικού παρελθόντος - επιβιώνουν ακόμα σε κάποιες χώρες, είναι μάλλον μόνο για να μας θυμίζουν ότι περνάνε το κύκνειο άσμα της πρώτης απόπειρας σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που ξεκίνησε το 1917 και συνεχίστηκε σε διάφορες χώρες όλο τον 20ό αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί στο πλαίσιο ενός νέου ανώτερου κοινωνικού συστήματος όπως ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, να συνυπάρχουν, να επιβιώνουν για πολύ, ουσιαστικά δύο ειδών σχέσεις παραγωγής με διάφορες μορφές: Και οι εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές και εκείνες που θα οδηγούν στην κατάργησή τους, οι σοσιαλιστικές. `Η θα επικρατήσουν οι μεν ή οι δε. Και η κοσμοθεωρία μας και η ιστορική πλέον πείρα έχει αποδείξει ότι η συνύπαρξή τους γίνεται μόνο όχημα για την αντεπανάσταση.

Μέσα σε αυτήν τη σύνθετη κατάσταση, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οι μεγάλες αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, το γεωπολιτικό έλεγχο και αναβάθμιση κάθε χώρας στην περιοχή της και ευρύτερα. Δημιουργούνται νέες συμμαχίες και μπλοκ δυνάμεων που οδηγούν σε άξονες και αντιάξονες, μεγαλώνοντας τους κινδύνους πολεμικών εμπλοκών όχι μόνο τοπικά αλλά και περιφερειακά, με ενδεχόμενο γενίκευσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το σίγουρο έτσι κι αλλιώς, νομίζουμε, είναι η συνέχιση των τοπικών συγκρούσεων και πολέμων, η εμπλοκή ευρύτερων περιφερειακών δυνάμεων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, άλλων με άμεση στρατιωτική εμπλοκή, άλλων με διπλωματικό ή πολιτικό ή οικονομικό πόλεμο και κ.λπ.

8. Σε αυτήν τη σύγκρουση το ΔΚΚ, κάθε ΚΚ δεν μπορεί να στέκει αμήχανο. Οφείλει να διαμορφώσει τη δική του γραμμή μάχης για κάθε χώρα, ήπειρο, διεθνώς. Γραμμή ανατροπής της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, που φέρνει οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους ή «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Κι αυτό πρέπει να γίνει μελετώντας και την ιστορική πείρα, συνειδητά απορρίπτοντας λαθεμένες επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών που οδήγησαν σε παροπλισμό και μεγαλύτερη αμηχανία, εκτός από αναποτελεσματικότητα, επαναστατικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία. Σε κάθε ΚΚ χρειάζεται επεξεργασία γραμμής για την απεμπλοκή της χώρας, του λαού, από πολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, υπερασπιζόμενοι τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε χώρας, γραμμή ήττας της αστικής τάξης που επιτίθεται σε μια άλλη, ταυτόχρονα με γραμμή ρήξης με την εγχώρια αστική τάξη, γραμμή ανατροπής της, που οδηγεί σε ειρήνη πραγματική και ευημερία του λαού και όχι επιστροφή στο όνομα του εθνικού συμφέροντος σε μια προηγούμενη κατάσταση, που το μόνο που θα κάνει είναι να προετοιμάζει τις νέες κρίσεις, επεμβάσεις και πολέμους.

Ταυτόχρονη επεξεργασία και προβολή κατάλληλων συνθημάτων που θα διευκολύνουν και θα κλιμακώνουν τη λαϊκή πάλη, θα ετοιμάζουν δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να κατευθύνουν τις εξεγερμένες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις σε νικηφόρα σύγκρουση ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, να πάρουν την εξουσία.

9. Μια τέτοια δυναμική αποκλείεται να εμφανιστεί σαν σε όαση αποκλειστικά σε μια χώρα μεμονωμένα. Η συζήτηση αυτή, για το τι πρέπει να κάνουμε, γίνεται σήμερα στις πλατείες, στις διαδηλώσεις μας, στις απεργιακές κινητοποιήσεις μας, σε πόλεις και χωριά, σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς, σχολές, σχολεία, σε όλα τα κράτη του κόσμου και παντού διοχετεύεται από αστούς και οπορτουνιστές το δίλημμα «μόνοι μας πώς θα μπορέσουμε, δεν είναι ρεαλιστικό»!

Η αποστόμωση όλων αυτών, η διάψευση της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, δεν μπορεί να προέλθει, παρά μόνο από το κομουνιστικό κίνημα, από εμάς, όσους και όσες πιστεύουμε στα οράματα και την πάλη του Οκτώβρη, στο μαρξισμό - λενινισμό.

10. Οπλο μας είναι ο προλεταριακός διεθνισμός, η κοινή μας πάλη, η ταξική και συντροφική μας αλληλεγγύη, αναγκαία απέναντι και στον εθνικό απομονωτισμό και στον ιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό. Η αρχή του προλεταριακού διεθνισμού είναι επίσης ένα μεγάλο μήνυμα στα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Χωρίς την έκφραση και με πρακτικό τρόπο αυτού του διεθνισμού όλων των λαών προς την επανάσταση και τη νεαρή τότε σοβιετική εξουσία, ίσως δεν θα ήταν δυνατή η νίκη.

Πολύτιμο δίδαγμα και συμπέρασμα.

Ψηλά την κόκκινη σημαία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού!

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το ΚΚΕ, όπως και άλλα ΚΚ, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κάτω από την επίδραση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το 2018, συμπληρώνει 100 χρόνια ηρωικής ζωής και δράσης. Συγκεντρώνει την προσοχή του στα διεθνιστικά του καθήκοντα και όπως είναι γνωστό έχει ζητήσει να φιλοξενήσει την επόμενη, 20ή Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, το 2018, στην Αθήνα, την πόλη από όπου ξεκίνησαν οι Διεθνείς Συναντήσεις μας.

Σύντροφοι,

Ψηλά την κόκκινη σημαία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού!

Ψηλά τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού!

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!