ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ Παρέμβαση με «πυξίδα» τις στρατηγικές επιλογές του εγχώριου κεφαλαίου

Τη δική του παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις, με άξονα την υπεράσπιση των συμφερόντων και των κυρίαρχων στρατηγικών επιλογών του εγχώριου κεφαλαίου, πραγματοποιεί το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, με την Τριμηνιαία Εκθεση (Απρίλης - Ιούνης 2015) που έδωσε χτες στη δημοσιότητα.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ιεραρχεί και αυτό στην πρώτη γραμμή την «ταχεία κατάληξη» των αντιλαϊκών παζαριών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για τη σύναψη του νέου μνημονίου: «Μια ταχεία κατάληξη σε συμφωνία με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ) πάνω σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων το οποίο θα αποτελεί "ιδιοκτησία" της ελληνικής πλευράς και κοινωνίας, παρά τις πολιτικές - ιδεολογικές δυσκολίες, ήταν και παραμένει σε όρους γενικής ευημερίας προτιμότερη από την παράταση της εκκρεμότητας ή και από μια ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία»,υπογραμμίζει.

Χρησιμοποιώντας στοιχεία από τις σχετικές εκθέσεις και προβλέψεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ, το Γραφείο Προϋπολογισμού σημειώνει την επάνοδο της καπιταλιστικής οικονομίας σε υφεσιακή τροχιά και υπολογίζει τις απώλειες του ΑΕΠ σε 4 έως 10 δισ. ευρώ, ανάλογα με το ποσοστό της ύφεσης (από -2% έως -4%).

Και ενώ η έκθεση του Γραφείου εμφανίζεται να ασκεί κριτική στους χειρισμούς της συγκυβέρνησης, επισημαίνοντας ότι «η γρήγορη χειροτέρευση των τελευταίων μηνών πρέπει να αποδοθεί στις επιλογές πολιτικής» - προσδιορίζοντας μεταξύ άλλων ως αιτίες της ύφεσης την εκλογική διαδικασία, τη «μη συμφωνία με τους θεσμούς», την «αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις», τη «λήξη του προγράμματος προσαρμογής», τη «διακοπή της αποπληρωμής δανείων στο ΔΝΤ», την «προκήρυξη του δημοψηφίσματος» και την «συνακόλουθη ανασφάλεια που προκλήθηκε» - δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι «η απόφαση του πρωθυπουργού να καταλήξει σε συμφωνία αποτελεί πράξη ευθύνης», να σημειώσει ότι «η κυβέρνηση ορθώς επεδίωξε λύση στο ζήτημα του χρέους» και να συμφωνήσει μαζί της ότι «ο συμβιβασμός μπορεί να καταστεί οικονομικά βιώσιμος, δεδομένου κιόλας ότι περιέχει μια σημαντική αναπτυξιακή πτυχή»,χαρακτηρίζοντας ως «λυδία λίθο» τις «μεταρρυθμίσεις», τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, και παρεμβαίνοντας στη συζήτηση περί «ιδιοκτησίας» των νέων βάρβαρων μέτρων, απευθύνει συστάσεις στη συγκυβέρνηση για το πώς θα διασφαλίσει τη συναίνεση του λαού στο νέο μνημόνιο που φορτώνει στις πλάτες του: «Το μεγάλο ερώτημα δεν έχει ακόμα απαντηθεί», σημειώνει, «αν δηλαδή συνολικά η πολιτική προσαρμογής μπορεί να ολοκληρωθεί ή πετύχει υπό την πίεση του εξωτερικού παράγοντα που λέγεται "θεσμοί" (...) Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι τα όποια αποτελέσματα επιτυγχάνονται, δεν θα είναι μόνιμα αν η κοινωνία δεν τα αποδέχεται. Επίσης, η κοινωνία δεν θα τα αποδεχθεί όσο η πολιτική ηγεσία του τόπου δεν εκπέμπει και δεν εξηγεί ένα σαφές μήνυμα (ή όραμα) και όσο δεν υπάρχει ιδιοκτησία (ownership) των μεταρρυθμίσεων που νομοθετούνται».

Ιδιαίτερη βαρύτητα, τέλος, δίνει η έκθεση και στη συνεννόηση μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Σε αυτό το πλαίσιο σημειώνει ότι «πράξη ευθύνης αποτελεί και η στήριξη που παρείχαν κόμματα της αντιπολίτευσης» στο κλείσιμο του νέου μνημονίου, ενώ προσθέτει ότι«το έργο της προσαρμογής και της ανάκαμψης επιβάλλει ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, που φαίνεται ότι διαμορφώνονται σε μονιμότερη βάση στο πολιτικό επίπεδο».