Πολλές οι ταινίες της βδομάδας. Σπονδυλωτή, κοινωνική, αισθηματική και τουριστική, η πολυδιαφημιζόμενη άρα πολυαναμενόμενη, ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ενας άλλος κόσμος» που συνίσταται σε τρεις ανεξάρτητες ιστορίες διαφορετικού ύφους, ανάμεσα σε Έλληνες και διαφορετικού «στάτους» ξένους, με κοινό παρανομαστή τον έρωτα. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στην τελευταία του αυτή ταινία εμφανίζεται με την τριπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή. (Δείτε εδώ το Trailer).
Πρεμιέρα κάνει απόψε και η γαλλική ταινία της Εμανουέλ Μπερκό «Με το κεφάλι ψηλά» (2015) (La tete haute). Δεν πρόκειται για κοινωνικό σινεμά μια που δύσκολα διακρίνει κανείς στο φιλμ την πραγματική κοινωνική δυστυχία, αλλά για σινεμά κοινωνικό μέσα από τους διαδρόμους των κοινωνικών υπηρεσιών. Ταινία υποτονική με φόντο κομφορμιστικό και εκτιμήσεις αόριστα δημαγωγικές και μάλλον όχι προοδευτικές, που ακολουθεί τη χαοτική πορεία του δύσκολου αγοριού Μαλονί, από τα 6 έως τα 18 του χρόνια. Με πατέρα απόντα, με μητέρα ανεύθυνη έφηβη, το παιδί πετιέται σε κέντρα υποδοχής υπό τον έλεγχο της δικαστή ανηλίκων Φλοράνς, στο ρόλο η Κατρίν Ντενέβ. (Δείτε εδώ το Trailer).
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Ο ηλίθιος» (Durak) του Γιούρι Μπίκοφ
Τοποθετημένη στη Ρωσία του «Λεβιάθαν» κι ακόμα χειρότερα, «Ο ηλίθιος», η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του νεαρού Ρώσου σκηνοθέτη Γιούρι Μπίκοφ, πρωτοπροβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών. Ηθοποιός εξαρχής ο Μπίκοφ, σεναριογράφος, μοντέρ και συνθέτης, σπούδασε σκηνοθεσία στην περίφημη σχολή VGIK της Μόσχας... «Ο ηλίθιος», κάτι μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Κάφκα, ένα σκληρό δράμα με πολιτικές αιχμές, πολύ οργή και ανθρωπιά, περιγράφει με οξύτητα σάτιρας και νευρικότητα θρίλερ την πορεία του ιδεαλιστή, ενθαρρυντικά ηθικού και τραγικά μοναχικού, υδραυλικού Ντίμα Νικιτίν, του επικεφαλής συντήρησης δημοσίων κτιρίων σε μια μικρή ρώσικη πόλη, που συνεχίζει να σπουδάζει για μηχανικός... Έντονη καταγγελία της διαφθοράς στη Ρωσία, άψογα στημένη και ερμηνευμένη, με γρήγορο ρυθμό και στεγνό στυλ, με ενότητα χωροχρόνου και δράσης. Η επικείμενη κατάρρευση της εργατικής πολυκατοικίας κάνει την ταινία σύγχρονη τραγωδία, με δράση και σουσπάνς. Η κυριολεκτικά υπαρκτή ρωγμή του κτιρίου είναι το μέσο που ο Μπίκοφ επιλέγει για να δείξει μεταφορικά και την πολιτική ρωγμή. Τη σημερινή ρώσικη τραγωδία, που σαν παράλληλη ρωγμή διατρέχει την ταινία, που, οπλισμένη με τραχύ ενθουσιασμό, παίρνει το ρίσκο να γίνει γροθιά, με βολές εξέγερσης και παραίτησης... Τα κυρίαρχα χρώματα της μονολιθικής και αρκετά επαναληπτικής δομής ταινίας, το μπλε, το κόκκινο και το λευκό, χρώματα της ρώσικης σημαίας, στηρίζουν την κοινωνικοπολιτική κριτική που ντύνεται με μουσική γενικευμένης μελαγχολίας.
Ο υδραυλικός Ντμίτρι Νικιτίν, φτάνοντας ένα βράδυ σε μια εργατική πολυκατοικία με πρόβλημα διαρροής, αντιλαμβάνεται ότι το πολυώροφο κτίριο που μέσα του στοιβάζει 800 ανθρώπους πρέπει να εκκενωθεί, γιατί αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης. Ένας νορμάλ, απαθής πολίτης θα πήγαινε για ύπνο πνιγμένος στη βότκα, εφόσον πειθόταν για την επικείμενη αναπόφευκτη κατάρρευση και το πρωί θα έβλεπε στην τηλεόραση τι έγινε. «Ο ηλίθιος» Ντίμκα όμως - η αντανάκλαση της χαμένης καθαρότητας - ταράζεται, τηλεφωνεί μες στη νύχτα, διασχίζει την παγωμένη πόλη, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει τους φτωχοδιαβόλους που σαν να βγαίνουν ξανά από τις σελίδες του «Έγκλημα και τιμωρία», εκείνους που ο καπιταλισμός διαγράφει. Ο Ντίμκα πρέπει να ειδοποιήσει τη δήμαρχο, που μόνο εκείνη μπορεί να κινήσει τα νήματα της εκκένωσης και προσωρινής μετεγκατάστασης των ενοίκων... Εκείνη, όμως, γιορτάζει τα γενέθλιά της με φίλους πότες, κυνικούς και υποκριτές.
Ο Μπίκοφ αποδίδει με κάμερα στον ώμο τη νυκτερινή οδύσσεια σε πραγματικό σχεδόν χρόνο, μια ολόκληρη νύχτα, ο αφελής ιδεαλιστής υδραυλικός αντιπαρατίθεται με μια κυρίαρχη τάξη διεφθαρμένη και με μια υφιστάμενη, καταπιεσμένη, παραιτημένη και αλκοολική. Εικονογραφεί την καπιταλιστική κατάπτωση, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τη διαφορά ανάμεσα στο «ζω» και «επιζώ», με χρώματα κυνικά και βίαια.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει: «Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην άποψη που έχουν οι άλλοι για τον πρωταγωνιστή και τις πράξεις του και όχι φυσικά για τις ικανότητές του. Είναι ένας απόλυτα λογικός και σοβαρός άνθρωπος σε ένα παράλογο κόσμο. Όταν η "μάχη" ξεκινάει, οι περισσότεροι ήρωες αντιδρούν σύμφωνα με τα φυσικά τους ένστικτα: να μείνουν ζωντανοί, να διατηρήσουν την ησυχία τους και τον τρόπο ζωής τους. Ξαφνικά, σε αυτή τη μάχη εμφανίζεται ένας στρατιώτης με ένα συγκεκριμένο κώδικα, τη συνείδησή του. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι σήμερα. Τους αποκαλούμε ρομαντικούς, αλτρουιστές, ιδεαλιστές ή απλά ανόητους και "ηλίθιους", για να δείξουμε ότι δε συμπεριφέρονται νορμάλ, σε μια εποχή που ο κυνισμός, ο φόβος και η αδιαφορία κυριαρχούν. Τέτοιοι "ηλίθιοι" υπάρχουν ακόμα στη χώρα μου και αυτό μου δίνει ελπίδα».
Με τους: Αρτιόμ Μπιστρόφ, Νίνα Αντιουκόβα, Σεργκέι Αρτσιμπάσεβ κ.ά.
Παραγωγή: Ρωσία (2014)
«Ο διαιτητής» (L' arbitro) του Πάολο Τζούκα
Μικρή και πρωτότυπη η ταινία «Ο Διαιτητής» του Πάολο Τζούκα που γεννήθηκε από προγενέστερη, ομότιτλη και βραβευμένη μικρού μήκους ,ταινία του σκηνοθέτη. Θεωρούμε πάντως ότι απευθύνεται κύρια σε παθιασμένους με το ποδόσφαιρο θεατές. Ανομοιογενές το σύνολο, με στοιχεία που δύσκολα συμβιβάζονται και δεν βρίσκουν πραγματική αρμονία. Ταινία γυρισμένη σε ασπρόμαυρο σαν ντοκουμέντο εποχής. «Επέλεξα να χρησιμοποιήσω ασπρόμαυρο για να επιτύχω το μέγιστο βαθμό αφαίρεσης από την πραγματικότητα και το χρόνο», λέει ο σκηνοθέτης. Το φιλμ αντανακλά τις δυναμικές που ρυθμίζουν τον κόσμο του ποδοσφαίρου, αναμιγνύοντας με τρόπο απρόβλεπτο διάφορα είδη και στιλ - μιούζικαλ, γουέστερν σπαγγέτι - σε φόντο ποδοσφαιρικού πάθους, κάτι διαφορετικό και διασκεδαστικό. Η ιστορία / παρωδία, σε διάλεκτο, με έντονο το κωμικό στοιχείο είναι τοποθετημένη στη βαθιά, αρχαϊκή Σαρδηνία της δεκαετίας του '50, σε έναν «καμβά», με συμπεριφορές και μικρούς παραλογισμούς της επαρχιακής καθημερινότητας, κακοποιημένο από το ιταλικό σινεμά. Ο Τζούκα, παρά ταύτα, δημιουργεί στιγμές αυθεντικότητας με απλούς και στοιχειώδεις χαρακτήρες, με ζωντανά οπτικά ευρήματα που μιλούν περισσότερο από τις λέξεις: Άλογα που μπαίνουν στο μπαρ, τυφλοί προπονητές, αλκοολούχα ποτά που καταναλώνονται πριν μπουν οι αθλητές στο γήπεδο και άλλα. Με τις αδυναμίες της, η ταινία βρίσκει μια δύναμη και μιλά με προσωπική φωνή υπερβαίνοντας το στόρι. Μιλά για την εξουσία, που κάποιος ασκεί και κάποιος υφίσταται και για τη διαφθορά σε υψηλό επίπεδο, στον αθλητισμό και την πολιτική, δείχνοντας παράλληλα σωστά τα υπαρκτά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα και τον «εξαναγκασμό» στη μετανάστευση από τη μιζέρια.
Στην ταινία δείχνεται ο κόσμος του ποδοσφαίρου από την οπτική του αναδυόμενου επαγγελματία διαιτητή Κρουτσιάνι που φιλοδοξεί ουσιαστική ανέλιξη της σταδιοδρομίας του, αλλά ζητά βοήθεια από λάθος πρόσωπα και την οπτική δύο τοπικών, ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών ομάδων σε σύγκρουση. Η «Atletico Pabarile» με τη μια ήττα πίσω από την άλλη, είναι η χειρότερη ομάδα 3ης κατηγορίας στη Σαρδηνία μέχρι που επιστρέφει από την Αργεντινή ο Ματσούτσι, γιος μετανάστη, που ανατρέπει την κακοτυχία της ομάδας, οδηγώντας την ένα βήμα από την κορυφή, με σύμμαχο τον τυφλό πατέρα του και την αγαπημένη του Μιράντα.
Ίντριγκες και επιχειρηματικές διαφορές καταγγέλλονται ανοιχτά στο καλογραμμένο σενάριο που έχει αιχμές διακριτικής ειρωνείας και αόριστες θρησκευτικές αναφορές που παραπέμπουν στα πάθη, υπογραμμίζοντας έτσι την θρησκευτικότητα του ποδοσφαίρου και τη σημασία της τελετουργίας. Την ίδια στιγμή, επικό και γκροτέσκο συναντιούνται, εκλεπτυσμένο και χοντροκομμένο συνυπάρχουν, όπως επίσης η ατμοσφαιρική μουσική, η αφηρημένη και καλαίσθητη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ρητορική του slow motion, το μπουρλέσκ, το φελινικό γκροτέσκο των προσώπων, η υπερβολική απαγγελία, το μελόδραμα της βεντέτας, η αθλητική διαφθορά φτιαγμένη από σάουνες, καθολικισμό και κτίρια εξουσίας και η πολύ απλή, άμεση κωμωδία...
Με τους: Στέφανο Ακόρσι, Τζέπι Κουτσιάρι, Γιάκοπο Κουλίν, κ.ά.
Παραγωγή: Ιταλία, Αργεντινή (2013)
«Ο Καλόσαυρος» (The Good Dinosaur) (3D) του Πίτερ Σον
Δεν είναι η καλύτερη ταινία της Pixar, παρά την animation που εμφανίζεται στα καλύτερά της στην αναπαράσταση αρχέγονων πανοραμάτων και πασχίζει να μαγέψει τον εθισμένο θεατή σε συνθετικά computer graphics, αλλά μάλλον είναι η πιο ασυνήθης, δεδομένης της ανατροπής που βρίσκεται στη βάση της ιστορίας: Ένας μετεωρίτης που θα έπεφτε στη Γη πριν 65 εκατομμύρια χρόνια, λάθεψε, με αποτέλεσμα οι δεινόσαυροι να μην εξαφανιστούν, αλλά να συνεχίσουν την εξελικτική τους πορεία. Στοιχειώδης και προβλέψιμη η ιστορία, έξυπνη, συναισθηματική και γουστόζικη ωστόσο και για μεγαλύτερα παιδιά. Ο Άρλο είναι το μικρότερο παιδί μιας οικογένειας εξελιγμένων δεινοσαύρων. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του βοηθούν τους γονείς στην καλλιέργεια των αγρών, κερδίζοντας έτσι «στάτους» αναγνώρισης. Ο Άρλο που φοβάται ότι βρίσκεται γύρω του, ακόμα και τις κότες του αγροκτήματος, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Έτσι, ο πατέρας αποφασίζει να του αναθέσει μια υπεύθυνη αποστολή: Να διώξει τον μυστηριώδη κλέφτη που ρημάζει τις προμήθειες. Ο κλέφτης όμως είναι ένα άγριο παιδάκι, που ο Άρλο δεν βρίσκει το κουράγιο να σκοτώσει για να τελειώσουν οι κλεψιές. Ο πατέρας, που θα συνοδεύσει τον μικρό Άρλο στην αναζήτηση του θηράματος που ξέφυγε, θα έχει τραγικό τέλος, γεγονός που θα λειτουργήσει σαν έναυσμα στο μακρύ ταξίδι ενηλικίωσης του Άρλο. Η φιλία ανάμεσα στον Άρλο και το σκληρό και πεισματάρικο αγόρι Σπόρο, είναι συμβιωτική και η διαδρομή τους, πορεία μύησης που θα τους φέρει ωριμότητα αλλά και την αναγνώριση ότι ανήκουν σε φυλές διαφορετικές, αλλά όχι γι' αυτό ασυμβίβαστες. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2015)
Δημοσίευση σχολίου