Του Άκη Αποστολίδη, Διευθυντή Φωτογραφίας
«Μούσκεμα στον ιδρώτα και με ματωμένο το γόνατο απ’ την μπάλα, με φώναξε παράμερα η Νένα με τα πράσινα μάτια.
- Κρατάς μυστικό; ορκίσου!
Έκανα τη γνωστή κυκλική κίνηση των δαχτύλων μπροστά στο πρόσωπο που καταλήγει σε δύο σταυρωτά που φιλιούνται.
- Ορκίζομαι.
- Γιατί λένε πως ο πατέρας σου είναι Τουρκόσπορος;
- Γιατί λένε πως ο δικός μου είναι Κομμουνιστής;
- Ε και…. βρισιά είναι; Κι ο κυρ Βαγγέλης απ τη Σμύρνη που δουλεύει στα νήματα και Τουρκόσπορος είναι και Kομμουνιστής.
Πάντα ήμουν περίεργος γιατί το γωνιακό σπίτι της, στη φτωχική μας γειτονιά είχε πάντα κλειστά τα παραθυρόφυλλα.
- Θέλει ησυχία για να γράφει…..
- Και τι γράφει συνέχεια; Μαθήματα;
- Όχι βλάκα ….. βιβλία γράφει!
- Και γιατί λείπει πολύ καιρό; Και γιατί παραθερίζει χωρίς εσάς στο νησί;
- Ούτε εγώ ούτε η μάνα μου μπορούμε να πάμε σ΄ εκείνο το νησί.
Ο κυρ Βασίλης απ΄την Κέρκυρα «παραθέριζε» στην Μακρόνησο. Ήταν πολύ ψηλός και στα παιδικά μου μάτια φαινόταν θεόρατος. Είχε και αυτός πράσινα μάτια σε ένα ήρεμο και σοβαρό πρόσωπο που σπάνια το θυμάμαι χαμογελαστό. Δυσκολευόμουν να καταλάβω πως ο κυρ Βασίλης έβγαζε χρήματα καθιστός μέσα στο σπίτι γράφοντας βιβλία πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα, ενώ ο Τουρκόσπορος ο κυρ Γιώργης δούλευε όρθιος κολλώντας άσφαλτο απ το καζάνι που έβραζε, έξω στους δρόμους κάτω απ’ το λιοπύρι. Ακόμη νόμιζα πως δουλειά του κυρ Γιώργη ήταν να κάνει παιδιά. Εννιά είχε κάνει ο αθεόφοβος με τόση φτώχεια.
Τα απογεύματα τις Τετάρτες και τις Κυριακές, το μπακάλικο του κυρ Αντώνη ήταν κλειστό. Είχε λίγο ανασηκωμένο το ρολό που σφάλιζε την πόρτα και πούλαγε βερεσέ στους γείτονες λίγο τυρί ή καμιά ελιά που έλειπε απ το βραδινό τραπέζι. Μια τέτοια Τετάρτη τον είδα.
- Μαμά ο φίλος της Πόπης ο Τάκης πέταξε τα καπέλα από δύο μπάτσους που παραφύλαγαν τον μπακάλη, τους πλάκωσε στις μπουνιές και μετά εξαφανίστηκε.
Λίγες μέρες αργότερα με κρύο και ψιλόβροχο ξαναείδα τον Τάκη στην πλατεία Καραϊσκάκη, να ξηλώνει πλάκες απ τα πεζοδρόμια και να χτυπιέται μαζί με άλλους οικοδόμους από αστυνομικούς .
- «Τρεις κι εξήντα παίρνετε γιατί μας δέρνετε», «Απεργία, Απεργία»
- Φύγε γρήγορα! Τράβα στο σχολείο σου και την Κυριακή θα πάμε στο γήπεδο.
- «Ε Ε Ένωση, Ε Ε Ένωση», «Εμπρός Αητέ, Δικέφαλε»
Μέσα στο πανηγύρι και τις αγκαλιές με το γκολ του Νέστορα μου ψιθύρισε:
- Τους βλέπεις αυτούς με τις κιτρινόμαυρες φανέλες; Τους δικούς μας ρε! Τουρκόσποροι είναι οι περισσότεροι πρόσφυγες απ την Πόλη και αρκετοί απ αυτούς είναι και Κομμουνιστές. Εγώ τον πατέρα μου τον πρωτοείδα πίσω από κάγκελα, φυλακισμένο στην Αίγινα. Με κράταγε σφιχτά απ το χέρι η κυρά Σταυρούλα η μάνα μου και κει στα τέσσερα μου χρόνια τον γνώρισα τον Χρήστο τον Αράπη, τον πατέρα μου ! Φόβο και τρόμο στους Χίτες του Βοτανικού.
Τα μαύρα του μάτια είχαν βουρκώσει και το πλατύ του χαμόγελο είχε εξαφανιστεί.
Ο κυρ Γιώργης, ο κυρ Βασίλης, ο κυρ Βαγγέλης, ο Χρήστος ο Αράπης και άλλοι πολλοί που έφυγαν, ζουν στη μνήμη μας είναι οι δικοί μας Άγιοι.
Και εσύ Τάκη μου Αγαπημένε που πλακώθηκες και έχασες - πρώτη φορά έχασες – απ την ανίκητη αρρώστια είσαι ο δικός μου Άγιος. Το σφυρί και το δρεπάνι σας είναι τα δικά μας ιερά και όσια …
Παρακαλούσα την κυρά Καίτη να σηκωθεί να πάμε να ψηφίσει μη χάσει το κόμμα την ψήφο της. Με τ΄ άσπρα της μαλλιά και τα ενενήντα της χρόνια να την βαραίνουν μου’ πε:
- Το Κόμμα θα χάσει τη δική μου ψήφο αλλά θα πάρει την ψήφο του Γιώργου και της Βάλιας, της Καλλιόπης και της Δήμητρας, της Δανάης και της Νεφέλης, της Άρτεμις και της Μυρτώς και αργότερα του μικρού Αντώνη και της Ιωάννας όπως και του μωρού της Αρχοντούλας και του Κώστα που τώρα έρχεται.
Το μέλλον είναι των παιδιών, το μέλλον είναι των νέων.
Εμείς αρκετά ματώσαμε αρκετά πληρώσαμε.
Φτάνει πια.
Σταθερά και αταλάντευτα χωρίς αυταπάτες ΚΚΕ.
Τρία Κόκκινα Γράμματα ΚΚΕ».
Δημοσίευση σχολίου