Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας παραχώρησε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό «ΑΝΤ1» και τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαδάκη, το πρωί της Πέμπτης 17 Σεπτέμβρη 2015.
(Σ.σ. Στο δεύτερο μέρος της συζήτησης, περίπου στο 15.15'', πριν την τοποθέτηση του Δ. Κουτσούμπα παρουσιάζεται ρεπορτάζ για την επιστροφή πινακίδων ΙΧ ενόψει των εκλογών και γίνεται συζήτηση ανάμεσα στους δημοσιογράφους γύρω και από άλλες διευκολύνσεις προς τους εκλογείς οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί, μεταξύ άλλων και το άνοιγμα των διοδίων).
Κύριε Γενικέ καλημέρα, ήταν μια πάρα πολύ καλή συγκέντρωση η χτεσινή. Είχε παρά πολύ κόσμο, πολλά παιδιά
Ναι, πολύ κόσμο, πολύ νεολαία, με παλμό, με δύναμη, με θέληση...
Και την κάνατε και στο Σύνταγμα
Ναι στο Σύνταγμα, γιατί είναι και πολύ μεγάλος ο χώρος.
Εκεί φαίνεται να έχει πολύ κόσμο.
Ε, βέβαια, είχε πάρα πολύ κόσμο.
Για να δούμε τώρα τι γίνεται σε αυτές τις εκλογές. Σε αυτές τις εκλογές και δημοσκοπικά φαίνεται ότι υπάρχει μια πόλωση. Υπάρχουν τα δύο μεγάλα αριθμητικά κόμματα, τα οποία είναι πολύ κοντά και μπορεί να κριθεί στο νήμα η διαφορά. Γιατί λοιπόν ένας αναποφάσιστος να ψηφίσει ΚΚΕ και να μην ψηφίσει ένα από τα δύο, εφόσον ένα από τα δύο θα είναι και στην εξουσία, θα κάνει και κυβέρνηση, θα είναι με το νικητή με δυο λόγια;
Γιατί ο ελληνικός λαός τα έχει δοκιμάσει όλα. Τους έχει δοκιμάσει και αυτούς τους κοκκορομάχους του δικομματισμού, παλιότερα. Έχει δει ότι η εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης, του βιοτικού του επιπέδου πάει από το κακό στο χειρότερο, παρότι πάντα προσβλέπει σε κάτι μικρό καλύτερο να γίνει, επιλέγοντας έναν από τους δύο, αυτούς που φαίνονται μπροστά δημοσκοπικά όπως λέτε σήμερα και αυτοί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία ή το ανάποδο. Και τελικά το μικρότερο κακό καταντάει πολύ χειρότερο από το προηγούμενο. Έτσι το ζήσαμε με την «πρώτη φορά αριστερά» το Γενάρη με ελπίδες που αποδείχτηκαν ψεύτικες, με προσδοκίες που κατέρρευσαν πολύ γρήγορα. Μέσα σε αυτούς τους 7 μήνες όλα αυτά τα μεγάλα λόγια, τελικά, ο αέρας ο κοπανιστός, που πλασαριζόταν ότι θα σκιστούν τα μνημόνια, θα καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι, θα, θα, θα, κατέληξαν σε ένα τρίτο μνημόνιο, επαίσχυντο, χειρότερο από τα προηγούμενα. Όχι μόνο γιατί περιέχει πολύ σκληρότερα μέτρα, αλλά γιατί έρχεται να προστεθεί στα δύο προηγούμενα και στους 500, πόσοι είναι, εφαρμοστικούς αντιλαϊκούς νόμους που δεν καταργήθηκε κανένας. Και βεβαίως θα προστεθούν μετά τις εκλογές, - ήδη από τον Οκτώβρη περνάνε μια σειρά μέτρα και κάτω από την πίεση της τρόικας, του κουαρτέτου, αλλά και με τη θέληση και τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων που ψήφισαν αυτό το μνημόνιο - και για το ασφαλιστικό και για τα εργασιακά και για τη φορολογική αφαίμαξη των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Θα έχουμε συνέχεια δηλαδή, ακόμα και μέχρι το τέλος του 2015.
Έχετε ακούσει κ. Παπαδάκη, κανέναν να μιλάει για τις 100 πρώτες ημέρες; Κάθε φορά στις εκλογές είχαμε συνηθίσει «το πρόγραμμα των 100 ημερών», που θα κάνουν εκείνο, θα κάνουν το άλλο, κλπ. τώρα τέλειωσε, γιατί είναι προδιαγεγραμμένο, αποφασισμένο και ψηφισμένο. Αυτές θα είναι και οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης συνεργασίας, η υλοποίηση του μνημονίου, των προαπαιτούμενων, της συμφωνίας που έχει υπογραφεί και βεβαίως των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν και οι οποίες θα συζητηθούν από τη Δευτέρα μετά τις εκλογές. Οι οποίες θα είναι πάλι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, ενάντια στο λαό μας. Άρα λοιπόν κανείς δεν πρέπει να πέσει σε αυτό το κλίμα της πόλωσης. Πρέπει να ενισχύσει τη δύναμη που πραγματικά αυτή τη στιγμή, θα παίξει το ρόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης πραγματικά μέσα στη Βουλή και έξω από αυτή, στο λαό μας, θα είναι δίπλα του, συμπαραστάτης στα καθημερινά προβλήματα, στους αγώνες του, στις διεκδικήσεις του και βεβαίως μέσα στη Βουλή θα μπορεί να προτείνει και συγκεκριμένα πράγματα.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα, να σας θυμίσω, εσείς το ξέρετε και οι τηλεθεατές μας οπωσδήποτε, οι εργαζόμενοι, που κατέθεσε μέσα σε έξι μήνες προτάσεις νόμου συγκεκριμένες με βάση τις προεκλογικές υποσχέσεις που είχε δώσει, για την κατάργηση των νόμων των μνημονίων, τροπολογίες για την ανακούφιση των ανέργων.
Γιατί δεν ήρθαν για συζήτηση αυτές οι προτάσεις;
Γιατί προφανώς δεν ήθελε η κυβερνητική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, και ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Τσίπρα τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ ο υπόλοιπος που, όταν δεν μπήκαν στις λίστες σε μη εκλόγιμες θέσεις ή όταν είδαν ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα τους βάλει, κάθισαν σε ένα βράδυ, σε ένα διάδρομο σε ένα γραφείο της Βουλής μαζευτήκαν 25-30 βουλευτές και είπαν ότι φτιάχνουν κόμμα για τις 20 μέρες των εκλογών για να διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Η κ. Κωνσταντοπούλου ήταν η Πρόεδρος της Βουλής, που το Προεδρείο της βουλής είχε την ευθύνη να φέρει για συζήτηση στην ολομέλεια την πρόταση νόμου για τα μνημόνια και τις προτάσεις του ΚΚΕ για την ανακούφιση των ανέργων, για την απόδοση του 13ου - 14ου μισθού της 13ης - 14ης σύνταξης. Επίσης καταθέσαμε μια σειρά τροπολογίες και δεν τις ψήφιζαν όχι μόνο η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ που έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ 2, η Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη, όπως λέγεται σήμερα. Καταψήφιζαν ή δεν δεχόντουσαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την διαδικασία.
Στα συρτάρια τους έμειναν. Καμιά ενημέρωση δεν έχουμε, παρότι επανειλημμένα και στη Βουλή και στις Επιτροπές και στο Προεδρείο και τώρα στην προεκλογική περίοδο το έχουμε καταγγείλει αυτό. Απάντηση δε δίνει κανένας.
Κύριε Γενικέ, το να είναι κάποιος κομμουνιστής, κακά τα ψέματα, τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι εποχές έχουν αλλάξει, δεν αποτελεί στίγμα... Αυτό έλειπε... Έτσι, αυτό έλειπε. Όμως, από την άλλη πλευρά, κι εγώ τουλάχιστον μέσα από τον κόσμο που συναναστρέφομαι, εδώ από τους φίλους της εκπομπής, σε πολλά ζητήματα ξέρετε τι λένε; Καλά τα λέει το ΚΚΕ αλλά, βρε παιδί μου, αυτοί οραματίζονται μια κοινωνία που προηγούμενό της δεν υπάρχει πουθενά, δεν υπάρχει το μοντέλο, δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά. Μετά δε μας λένε με ποιο τρόπο η εξουσία θα έρθει στα χέρια του λαού. Τι εννοούν; Να πάρουμε τα όπλα και να κάνουμε επανάσταση; Θα μας πάρουν τα σπίτια; Τι θα κάνουν; Οταν λένε τα μέσα θα πρέπει να έρθουν, η εξουσία θα πρέπει να έρθει στα χέρια του λαού, τι εννοούν; Και ξέρετε, είναι άνθρωποι που ενδεχομένως μέσα από την καθημερινή πάλη για το μεροκάματο, την επιβίωση γενικότερα, να μην έχουν τη δυνατότητα να έχουν διαβάσει πέντε βιβλία, να έχουν ακούσει πέντε - έξι συζητήσεις και τους φοβίζει αυτό. Σου λέει, τι εννοεί το ΚΚΕ όταν λέει να έρθουν τα μέσα παραγωγής, η εξουσία να έρθει στο λαό;
Καταρχήν τα οράματα δεν είναι κακό, να τα έχει κάποιος.
Καθόλου.
Μόνο που εδώ δε μιλάμε ως ΚΚΕ, για κάποια μακρινά οράματα που δεν αφορούν και τη σημερινή πραγματικότητα και πολύ περισσότερο το αύριο του λαού μας. Μιλάμε για μια πρόταση ρεαλιστική, όπως είναι αυτή του ΚΚΕ. Και για εμάς και για το λαό μας, πιστεύω, αυτό που πρέπει να πρυτανεύσει στη σκέψη του είναι ότι ο ρεαλισμός δεν εξαρτάται κάθε φορά μόνο από το συσχετισμό δυνάμεων, από τις δυσκολίες της συγκυρίας ή και γενικότερες δυσκολίες που μπορεί να υπάρξουν. Εξαρτάται κυρίως από το αν συμφέρει την πλειοψηφία του λαού μας, αν συμφέρει τη χώρα, αν είναι προς το καλό δηλαδή των συμφερόντων των εργαζομένων, της εργατικής τάξης, των υπαλλήλων, των ανέργων, των φτωχών αγροτών, των επαγγελματιών, των νέων, των γυναικών των λαϊκών οικογενειών. Αυτό είναι το κυρίαρχο για εμάς. Από εκεί και πέρα οι δυσκολίες, να σας πω κάτι; Μήπως με αυτό το δρόμο που προτείνουν οι άλλοι και τον οποίο τον ακολουθούμε δεκαετίες τώρα στη χώρα μας, που είναι αυτός ο καπιταλιστικός δρόμος, αυτό το σύστημα, αυτό το κράτος το οποίο ζούμε, δεν είχαμε τεράστια προβλήματα; Δεν οδηγηθήκαμε σε κρίση; Δεν έχασε ο λαός στοιχειώδη πράγματα που σε προηγούμενες εποχές και δεκαετίες τα πήρε γιατί το σύστημα είχε τη δυνατότητα τότε να τα δώσει; Υπήρχαν και οι σοσιαλιστικές χώρες, το σύστημα που λέτε ότι δεν το γνωρίσαμε ή δεν ξέρω τι, ανατράπηκε και λοιπά, όπως λέει ο κόσμος, αλλά επέδρασε στο να υπάρχουν και κατακτήσεις. Και το ίδιο το σύστημα είχε δυνατότητες ακόμα να ανακουφίζει κάποια λαϊκά στρώματα. Αυτές οι εποχές πλέον έχουν περάσει. Βρισκόμαστε σε μια νέα κατάσταση, όπου ο καπιταλισμός γίνεται και δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του, γιατί ακριβώς είναι ένα σύστημα που έχει φάει τα ψωμιά του, άσχετα αν μπορεί και επιβιώνει γιατί δεν υπάρχει ακόμα το ισχυρό αντίβαρο από τους λαούς. Αλλά από κει και πέρα, αυτό που πρέπει να δούμε είναι ότι τα σπίτια τώρα τα κατάσχουν αυτοί εδώ, οι τραπεζίτες που είναι εντός του καπιταλισμού, κι όχι οι κομμουνιστές, οι εργάτες, ο λαός που θα είναι στην εξουσία αύριο. Αυτούς που πρέπει να φοβόμαστε πραγματικά, να φοβάται ο λαός, όχι με δέος όμως, με την έννοια των επιπτώσεων που θα έχει και στην τσέπη του και στο εισόδημά του και στην ίδια τη ζωή του, είναι ο καπιταλισμός, είναι οι καπιταλιστές. Είναι αυτοί που μέσα σε μια ζούγκλα, σε μια κοινωνία ζούγκλας, σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό, όπου ο ένας για τον άλλο είναι εχθρός, τσακώνονται σαν το σκύλο με τη γάτα. Καλά αυτά είναι αθώα πλάσματα, οι σκύλοι και οι γάτες, τούτοι εδώ οδηγούν σε πολέμους τους λαούς, οδηγούν σε κρίσεις, οδηγούν σε φτώχεια, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δική τους κερδοφορία, τα δικά τους κέρδη. Και δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε τον άνθρωπο, ούτε τον πόνο του, ούτε τη δυστυχία του. Χωρίς ξεζούμισμα να το πω έτσι των εργαζομένων, δεν μπορούν να βγάλουν τα κέρδη τους για να είναι ανταγωνιστικοί με άλλους τέτοιους λύκους, δικούς τους, και να επικρατούν σε αυτή τη ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς. Με αναρχία της παραγωγής, με όλα αυτά που ζούμε, γι’ αυτό φυσικά υπάρχουν και κρίσεις και πόλεμοι και σκληροί ανταγωνισμοί.
Εάν το ΚΚΕ αύριο μεθαύριο πάρει ένα μεγάλο ποσοστό, αν πείσετε με τις απόψεις σας τον ελληνικό λαό, αν σας δώσει ένα 15%, 20% τι θα το κάνετε; Πως θα το χρησιμοποιήσετε; Αυτή τη δύναμη, δηλαδή, πως θα τη χρησιμοποιήσετε; Θα κάνετε κυβέρνηση;
Καταρχήν με τέτοια ποσοστά, αλλά και όσο πιο ενδυναμωμένο βγει το ΚΚΕ, όσο πιο ψηλά πάει, θα υπάρχει όχι ανάσα, θα υπάρξει ανάταση του λαού μας, των λαϊκών στρωμάτων. Την ίδια στιγμή αυτό είναι που θα χαροποιήσει, που θα κάνει το λαό μας να πιστέψει ότι έχει τη δύναμή του, θα το δει από την άλλη κιόλας μέρα, την άλλη στιγμή. Γιατί μόνο με ένα πολύ δυνατό ΚΚΕ –και για τις σημερινές συνθήκες, με αυτούς τους συσχετισμούς- θα μπορέσει και ο ίδιος να έχει μία ισχυρή αντιπολίτευση μέσα στη βουλή και μέσα στο λαϊκό κίνημα, μέσα στο λαό, στην καθημερινότητά του, στα προβλήματα, στους τόπους δουλειάς, αυτά που έχει να αντιμετωπίσει. Γιατί αυτά που έρχονται είναι πολύ σκληρά, πολύ βάρβαρα. Άρα λοιπόν με ΚΚΕ δυνατό. Εφόσον ο ίδιος ο λαός μας δεν έχει αποφασίσει να βρεθεί στην εξουσία, γιατί αν αποφάσιζε ο ελληνικός λαός να έρθει στην εξουσία, που σημαίνει θα έδινε και αντίστοιχες δυνατότητες στο ΚΚΕ, τότε και το ΚΚΕ θα είναι πανέτοιμο να συμμετάσχει σε μια τέτοια λαϊκή πραγματική διακυβέρνηση, σε μια τέτοια εξουσία, όπου ο λαός όμως πραγματικά θα μπορεί να σχεδιάζει την οικονομία, θα υπάρχει –αυτό που λέμε εμείς- επιστημονικός πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός έτσι ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία σε όφελος του και όχι σε όφελος των μονοπωλίων. Και ο τρόπος για να γίνει αυτό, είναι η κοινωνικοποίηση του πλούτου, δηλαδή να πάρεις την ιδιοκτησία του πλούτου που σήμερα την έχουν οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, να γίνει λαϊκή περιουσία, κοινωνικοποιημένη, που δεν έχει καμιά σχέση με τις εθνικοποιήσεις ή κάποιες κρατικοποιήσεις που λένε άλλα κόμματα. Και βεβαίως στα πλαίσια αυτά, να διαγράψεις μονομερώς το χρέος που σημαίνει «τελειώνω οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μαζί σας κύριοι της ΕΕ, του ΔΝΤ».
…Την απομόνωση όμως που θα ’ρθει;
Δεν θα είναι απομονωμένη η Ελλάδα. Σήμερα είναι απομονωμένος ο λαός μας, η χώρα μας, με τις δεσμεύσεις και τις πολύπλευρες εξαρτήσεις που έχει απ’ αυτούς τους οργανισμούς και τις λυκοσυμμαχίες που συμμετέχει, όπως είναι η Ευρωζώνη, η ΕΕ. Σήμερα υπάρχουν δεσμεύσεις για τα αγροτικά προϊόντα, για την αγροτική παραγωγή και δεν μπορούμε να παράγουμε όλα αυτά που μπορούν να θρέψουν το λαό μας και να τα αξιοποιήσουμε για να κάνουμε ισότιμες, επωφελείς ανταλλαγές προϊόντων με άλλες χώρες του κόσμου. Και αυτά είναι και το γάλα, είναι και το κρέας και τα όσπρια, είναι μια σειρά τομείς της αγροτικής παραγωγής που μένουν καθηλωμένες, που ξεκληρίζεται η ελληνική αγροτιά, λόγω των επιπτώσεων που έχει η ΚΑΠ, η ΕΕ, οι ντιρεκτίβες και οι αποφάσεις της. Το ίδιο γίνεται στη ναυπηγοεπισκευή, το ίδιο γίνεται στους κατασκευαστικούς ομίλους, το ίδιο γίνεται για τις κατασκευές κατοικιών, δρόμων κ.λπ., το ίδιο γίνεται σε μια σειρά άλλους τομείς, όπως η ενέργεια, ακριβώς γιατί η ιδιοκτησία του πλούτου και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια αυτών που ξεζουμίζουν το λαό. Για να υπάρχουν αυτοί και η εξουσία τους θέλουν συνεχώς υποβαθμισμένο και το μεροκάματο και το μισθό, τη σύνταξη να πηγαίνει όλο και πιο κάτω, να εκμεταλλεύονται το φτωχό αγρότη, να εκμεταλλεύονται το μικρό επαγγελματία.
Δε θα είναι ένα διαφορετικό μοντέλο, που προηγούμενό του δεν έχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη; Θα είναι ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, ένα άλλο σύστημα, εντελώς διαφορετικό, που αυτό φοβίζει μερικές φορές… Το ΚΚΕ τι πρεσβεύει; Ποιο σύστημα; Και πού εφαρμόστηκε; Πού μπορώ να βρω συγκριτικά στοιχεία;
Καταρχήν, δεν είναι ακριβώς έτσι η ιστορική πραγματικότητα. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, θα έλεγα, πρέπει να το δοκιμάσουμε, γιατί αυτά που έχουμε δοκιμάσει μέχρι τώρα, το υπάρχον σύστημα δηλαδή, το έχουμε δει. Μας έχει οδηγήσει σε φτώχεια, σε κρίση, σε ανασφάλεια, σε μια σειρά τέτοια αρνητικά για το λαό μας. Άρα λοιπόν, μια νέα κοινωνία, η σοσιαλιστική κοινωνία, η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία, ας την πει ο καθένας έτσι όπως την καταλαβαίνει, δεν είναι το πρόβλημα των όρων αυτή τη στιγμή να συμφωνήσουμε, αλλά που θα είναι στην εξουσία ο λαός με όλα αυτά που έλεγα πριν, πραγματικά θα δώσει, θα αναπτερώσει όχι γενικά το ηθικό, αλλά κυρίως τη ζωή των ανθρώπων. Θα έχει μοναδικό στόχο τη λαϊκή ευημερία και την ανάπτυξη σε όφελος του λαού. Αυτό είναι λοιπόν, το ζήτημα.
Και φυσικά εδώ να πούμε το εξής: Εμείς έχουμε την αντίληψη και το λέμε καθαρά στον ελληνικό λαό, ότι δεν πρέπει να πετάμε μαζί με τα απόνερα και το παιδί. Δηλαδή, επειδή στον προηγούμενο αιώνα γνωρίσαμε τέτοιες σοσιαλιστικές κοινωνίες, υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, υπήρχαν άλλες χώρες, οι οποίες είχαν πολύ μεγάλες κατακτήσεις, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Είχαν δουλειά όλοι οι εργαζόμενοι, όλος ο πληθυσμός, δεν υπήρχε ανεργία, δούλευαν όλοι. Είχαν δωρεάν υγεία και προληπτική υγεία και όταν ήσουν άρρωστος νοσοκομεία δημόσια, δωρεάν. Είχαν δωρεάν παιδεία, είχαν ανάπτυξη τεράστια, δωρεάν πολιτισμό, αθλητισμό. Είχαν σημαντικές κατακτήσεις. Είχαν κατακτήσει το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό όριο χαμηλά. Ήταν μια κοινωνία που ζούσε πολύ αρμονικά, πολύ ήρεμα, χωρίς άγχος για το αύριο. Και η ευτυχία για τον άνθρωπο τι είναι; Είναι να μπορεί να ζήσει την οικογένειά του αξιοπρεπώς, να μη σκέφτεται πώς θα σπουδάσει τα παιδιά του ή πού θα βρουν, αφού τα σπουδάσει, δουλειά αύριο, για να μην τρέχουν μετανάστες από δω κι από κει. Αντίθετα τώρα η Ρωσία, που έγινε καπιταλιστική κι αυτή όπως άλλες χώρες και ανατράπηκε αυτό το σύστημα, ζει είτε με μετανάστευση, είτε οι άνθρωποί της, οι εργαζόμενοι να βρίσκονται σε διάφορες άλλες χώρες και να κάνουν το χαμαλίκι των καπιταλιστών ή ξέρετε πού καταλήγουν κοπέλες και νέοι που προέρχονται απ’ αυτές τις χώρες. Τα ζήσαμε την προηγούμενη εικοσαετία πολύ πιο έντονα αυτά τα ζητήματα. Άρα, το θέμα είναι βεβαίως να δεις αρνητικά, να δεις αποτυχίες που είχαν, να δεις αδυναμίες. Τώρα πλέον αυτά τα έχουμε μελετήσει, τα έχουμε δει. Δεν είναι απαραίτητο και νομοτελειακό να γίνουν τα ίδια λάθη. Και το μεγαλύτερο λάθος που έγινε σ’ αυτές τις κοινωνίες ήταν όταν άρχισαν να λύνουν προβλήματα του σοσιαλισμού, ανάπτυξης της οικονομίας –γιατί υπήρχαν προβλήματα- με όρους καπιταλισμού. Δηλαδή όταν έγινε ασύδοτη η αγορά, όταν έγιναν αυτές οι λεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις, όταν δηλαδή περνούσαν σταδιακά προς τον καπιταλισμό. Προσπαθούσαν να λύσουν υπαρκτά προβλήματα μιας νέας κοινωνίας με όρους του παρελθόντος, με αυτό το σάπιο σύστημα που ζούμε σήμερα, δηλαδή όπως τα λύνει ο καπιταλισμός σήμερα. Και βεβαίως έτσι ανατράπηκαν, έτσι πέρασαν στην ιστορία ως μια μεγάλη προσπάθεια μεν, η οποία όμως απέτυχε, αλλά καθόλου νομοτελειακό –ξαναλέω- δεν είναι ότι θα αποτύχει ξανά. Γιατί ο καπιταλισμός πλέον είναι παρελθόν, όπως και πρέπει να γίνει πραγματικό παρελθόν. Λέω παρελθόν από την άποψη του τι λύνει για τον εργαζόμενο λαό, για την πλειοψηφία του λαού, που είναι η δυστυχία και όλη αυτή η απανθρωπιά που δείχνει το σύστημα.
Άρα αυτό το όραμα που λέτε, αυτή η πρόταση λέμε εμείς του ΚΚΕ, είναι και ρεαλιστική και αναγκαία. Αρκεί ο λαός μας να πιστέψει ότι έχει αυτή τη δύναμη, ότι αυτός πρέπει να πάρει την εξουσία, ότι αυτός είναι δύναμη. Μην πάει φοβισμένος στην κάλπη, επειδή ακούει τα άλλα κόμματα, τα κυβερνητικά σήμερα και εκπροσωπούν αυτή την ολιγαρχία του πλούτου τέλος πάντων, τους μονοπωλιακούς ομίλους και την πολιτική της ΕΕ, της τρόικα, του κουαρτέτου και οδηγούν από το κακό στο χειρότερο το λαό μας. Να ακούσει τη φωνή της λογικής, τη φωνή της καρδιάς του, να ακούσει τι του έλεγε τόσα χρόνια το ΚΚΕ, γιατί επιβεβαιώθηκε σε βασικές εκτιμήσεις του και βεβαίως με το χέρι στην καρδιά να δώσει τη δύναμη. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τη Δευτέρα, στις 21 του Σεπτέμβρη, θα έρθουν τα πάνω κάτω και θα γίνει αυτό το πρόγραμμα που εμείς προτείνουμε, που θα είναι και η οριστική λύση, αλλά μπορεί να ανοίξει ένας καλύτερος δρόμος για το λαό. Μόνο σ’ αυτό το δρόμο θα μπορέσουμε να έχουμε, αν θέλετε, και ανάσες ανακούφισης. Τώρα, εδώ και τώρα να αποτρέψουμε χειρότερα.
Κάτι άλλο που σας χαρακτήριζε και αυτό θα το πω εγώ με μεγάλη ειλικρίνεια και χωρίς να σας προσβάλλω. Άλλωστε λίγο αν μ’ έχετε γνωρίσει θα έχετε καταλάβει ότι μ’ αρέσει να μιλάω ανοιχτά. Η έννοια του κομμουνιστή και τα χαρακτηριστικά του ήταν ενός ανθρώπου ο οποίος ουσιαστικά φαινότανε σαν να ήταν απομονωμένος. Απομονωμένος από τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι νέοι. Εγώ δε μιλάω για τους νέους εκείνους που ακολουθούν λάθος δρόμους και η διάβρωση έχει φτάσει σ’ ένα σημείο πάρα πολύ βαθύ. Μιλάμε για τα νέα παιδιά, που έχουν τον ενθουσιασμό τους τον νεανικό και οι οποίοι δε θέλουν να μπουν σε κάποια καλούπια τα οποία θέλετε εσείς σώνει και καλά να τους βάλετε. Αυτούς δε θα ’πρεπε να έχετε ένα άλλο, διαφορετικό τρόπο να τους προσεγγίσετε; Να είναι λιγότερο δογματικός, να είναι λιγότερο σκληρός και απόλυτος; Να είναι περισσότερο ανθρώπινος –εσείς το ’χετε.
Κοιτάξτε, και η νεολαία του ΚΚΕ, η ΚΝΕ, αυτό ακριβώς είναι και κάνει. Είναι άνθρωποι που αγωνίζονται, που αγαπάνε, που ερωτεύονται, που τραγουδάνε, στα Φεστιβάλ τους μπορεί να το δει κανείς, δημιουργούν, μορφώνονται, αγωνίζονται, δουλεύουν, ό,τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι νέοι. Αν θέλετε, σε καλούπια, χωρίς να φαίνονται, γιατί είναι αόρατα αυτά τα καλούπια, είναι άλλα τμήματα της νεολαίας, άλλες ομάδες νέων, που δεν το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι. Ας πούμε ο κολλημένος σήμερα νέος, χωρίς να έχει αυτός την ευθύνη, είναι της κοινωνίας η ευθύνη, των ΜΜΕ ως ένα βαθμό, γενικότερα είναι το σύστημα, το κράτος, αυτοί που έχουν την εξουσία τα δημιουργούν αυτά. Ο νέος που είναι κολλημένος στο τάμπλετ ας πούμε ή στο διαδίκτυο απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, αρρώστια, ακόμα και στην καφετέρια είναι με το διπλανό του, με την παρέα του και δε μιλάνε, δεν επικοινωνούν. Αυτό είναι καλούπι. Ή το καλούπι του θα είμαι ο καλός ο μαθητής που θα πάω στο Πανεπιστήμιο και θα πιάσω την καλή ας πούμε, για να γίνω κάτι. Και δε βλέπει γύρω του ότι και ο φίλος του, ο συμμαθητής του έχει προβλήματα, τα οποία μαζί πρέπει να τα παλέψουν. Αυτό που κάνουν οι κομμουνιστές, αυτό που πρέπει να κάνουν όσοι νιώθουν αριστεροί, προοδευτικοί, άνθρωποι που βλέπουν και το παρόν και το μέλλον είναι και ατομικά οι ίδιοι να συμβάλουν στη μόρφωσή τους και στην ανάπτυξή τους και στο να δουν βέβαια τι δουλειά θα κάνουν, όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά να ενδιαφέρονται και για την οικογένειά τους, να ενδιαφέρονται και για το φίλο τους, για το διπλανό τους. Να μπουν δηλαδή σ’ αυτό που λέμε συλλογική ομάδα, που δεν είναι καλούπι. Η συλλογικότητα, η κοινή δράση, το «όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε». Πώς τα καταφέρνει όπως λέμε μια ομάδα και χειροκροτούμε, είτε ποδοσφαιρική, είτε του μπάσκετ, μέσα από συλλογική προετοιμασία, μέσα από ομαδική δουλειά, που δεν είναι ο καθένας μόνος του. Άμα ο καθένας κάνει τα κόλπα του για να τον δείξει η τηλεόραση, για να πάρει ο ίδιος μόνο προσωπικό χειροκρότημα, την πάτησε, τέλειωσε, θα χάσει. Είναι μαθηματικά βέβαιο. Έτσι λοιπόν και ο μαθητής, ο φοιτητής, ο σπουδαστής, ο εργαζόμενος νέος πρέπει μέσα από συλλογικές δράσεις και διαδικασίες, και εδώ είναι και το συνδικάτο, είναι και το σωματείο, είναι και μια Λαϊκή Επιτροπή, είναι και ο φοιτητικός σύλλογος, ο,τιδήποτε τέλος πάντων, αν θες ακόμα είναι και η παρέα, που θα πρέπει κι εκεί ο ένας να είναι συμπαραστάτης και αλληλέγγυος με τον άλλο, να μιλάει για τα προβλήματα και όχι να αποστασιοποιείται απ’ αυτά. Όλα αυτά συνιστούν αυτό ακριβώς που πρεσβεύει, που προτείνει το ΚΚΕ και για τη νεολαία. Άρα αυτό δεν είναι απομόνωση, δεν είναι καλούπι. Είναι μια συνολική, αν θέλετε, άλλη λογική αντίληψης των ζητημάτων που ξεφεύγει απ’ τα σημερινά πρότυπα, τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι λαθεμένα, που επιβάλλει ξαναλέω το σύστημα, χωρίς να φαίνεται, αόρατα.
Κύριε Γενικέ να σας ευχηθούμε τα καλύτερα. Τι στόχο έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα;Κλείνοντας να πούμε αυτό…
Όσο πιο ψηλά γίνεται. Τώρα να μη σας πω 20% ή 10% ή 15%, που είπατε εσείς πριν. Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Καταλαβαίνετε εμείς ποτέ δεν κάνουμε τέτοιες αριθμητικές, δε βάζουμε ποσοτικούς στόχους. Το θέμα είναι ότι προσπαθούμε με τον τρόπο μας, όσο μπορούμε, να επικοινωνήσουμε με τον ελληνικό λαό και προεκλογικά, όπως το κάνουμε και θα το κάνουμε και πάντα και μετεκλογικά, να μιλήσουμε μαζί του, να συνειδητοποιήσει ο καθένας τι λέμε ακριβώς και όχι αυτά που νομίζει ότι λέμε. Γιατί πολύς κόσμος νομίζει ότι λέμε κάποια πράγματα, τα οποία δεν τα έχουμε ως άποψη, και βεβαίως να δώσει όσο γίνεται πιο ψηλά ψήφο στο ΚΚΕ. Να μη χαρίσει δηλαδή ψήφους σε μια δολοφονική οργάνωση και το λέω σήμερα, δεν είναι μόνο αυτό, είναι και συστημική ταυτόχρονα, όπως είναι η Χρυσή Αυγή, μια ναζιστική οργάνωση και να κοκορεύεται ότι είναι τρίτη δύναμη και μάλιστα τώρα που έχουμε αύριο την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, των επιθέσεων που οδήγησαν σε φόνους, σε τραυματισμούς άλλων Ελλήνων εργαζομένων ή μεταναστών κ.λπ. Να μη χαθεί η ψήφος σε άλλα ανώδυνα κόμματα που θα ‘ναι πραγματικά χαμένη ψήφος, όχι με τη θεωρία της χαμένης ψήφου που ακούγαμε παλιά, αλλά με το ότι οι προτάσεις τους, οι θέσεις τους, αυτοί που απαρτίζουν αυτά τα κόμματα και που καλούνται να πάνε στη Βουλή να τους εκλέξει ο λαός, δεν μπορούν να δώσουν τίποτα θετικό, τίποτα που να ανοίγει ένα δρόμο και στο σήμερα και στο αύριο.
Δημοσίευση σχολίου