Με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, στη Θεσσαλονίκη, η μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για τα 97 χρόνια του ΚΚΕ, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα (Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία του).
Το Παλαί Ντε Σπορ γέμισε από τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, τους απόμαχους της δουλειάς μα όχι της ζωής και των αγώνων, που δίνουν τη μάχη μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, παλεύουν στο πλάι του, αλλά και όσους ήρθαν να ακούσουν από πρώτο χέρι τις θέσεις και την πρόταση εξουσίας που καταθέτει το ΚΚΕ, τη μόνη φιλολαϊκή.
Δυναμικά, συγκροτημένα μπήκε στο χώρο η προσυγκέντρωση της ΚΝΕ και την υποδέχτηκαν με θερμά χειροκροτήματα οι χιλιάδες ήδη παρόντες. Ο χώρος δονήθηκε από τα συνθήματα: «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ επίθεση και πάλη», «Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές», «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΟΠΛΑ- ΔΣΕ, δόξα και τιμή στο ΚΚΕ».
Ο χώρος «ντύθηκε» με κόκκινο χρώμα και συνθήματα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
Με μια εικαστική σύνθεση, με κόκκινα πανιά συμβολιζόταν η 97χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, που γράφηκε με τους αγώνες, τις θυσίες, τις στερήσεις, τις διώξεις που κατέθεσαν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στην υπόθεση του σοσιαλισμού για να οδηγηθεί η εργατική τάξη στην εξουσία.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την απαγγελία του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου, «Στο ΚΚΕ», από μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που εκπροσωπούσαν τις γενιές που συνυπάρχουν και παλεύουν μέσα από τις γραμμές του Κόμματος.(Δείτε ΕΔΩ το δρώμενο)
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τη μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Ζαχαρίας Καρούνης, ο Δημήτρης Νικολούδης, η Ανθή Τατσιούλη και οΛάκης Χαλκιάς ερμήνευσαν τραγούδια του μεγάλου συνθέτη, που εμπνεύστηκε από τα βάσανα και τους αγώνες του λαού μας. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης και μπουζούκι έπαιξε ο Ανδρέας Καραντίνης.
Επίσης συμμετείχαν οι μουσικοί: Κώστας Βέττας, Γιώργος Κοκκινάκης, Αντώνης Κουμανδράκης, Λεωνίδας Κυρίδης, Θωμάς Κωστούλας, Μιχάλης Πιπέρκος και Γιάννης Φιλιππουπολίτης.
Παρατίθενται αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα:
«Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
"Κάπα Κάπα Έψιλον, 100 χρόνια με το Λαό για το Σοσιαλισμό".
Μ’ αυτό το σύνθημα, που αποφάσισε η ΚΕ, τα χρόνια που διανύουμε, έως το 2018, είναι αφιερωμένα στη συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
"Κάπα Κάπα Έψιλον, η σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος", όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής μας ο Γιάννης Ρίτσος.
97 χρόνια Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, 97 χρόνια αγώνες, θυσίες, στερήσεις, διώξεις, που κατέθεσαν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στην υπόθεση του σοσιαλισμού για να οδηγηθεί η εργατική τάξη στην εξουσία.
Το Κόμμα μας ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το άδικο, ποτέ δεν υπέκυψε στη βαρβαρότητα, στην εκμετάλλευση.
Ποτέ δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας στον καπιταλισμό, ποτέ δεν προσκύνησε, ποτέ δεν μοίρασε ψεύτικες ελπίδες για δήθεν εξανθρωπισμό αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Το ΚΚΕ δεν απαρνήθηκε ποτέ το ρόλο του ως κόμματος της εργατικής τάξης. Της τάξης που έχει ιστορική αποστολή να ηγηθεί στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Το ΚΚΕ, παρά τις ελλείψεις του, δεν εγκατέλειψε ποτέ το στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό, δεν αποκήρυξε ποτέ την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας μιας μειοψηφίας, δηλαδή της αστικής τάξης, των εκμεταλλευτών και την αντικατάστασή της με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή τη μοναδική πραγματική δημοκρατία της πλειοψηφίας, που είναι η εργατική τάξη, οι εκμεταλλευόμενοι.
Το ΚΚΕ δεν έχει καμιά άδεια, καμιά άγραφη σελίδα στην Ιστορία του.
Όταν το Κόμμα μας γινόταν ο εμπνευστής, ο αιμοδότης και ο καθοδηγητής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην ιταλογερμανική και τη βουλγαρική κατοχή με τη δημιουργία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ…
Όταν το Κόμμα μας γινόταν ο οδηγός της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα στη χώρα μας: Του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ….
Όταν το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, πρωτοστατούσε στον αγώνα κατά του φασισμού, της χούντας, όταν πρωτοστάτησε σε κάθε λαϊκό αγώνα και σε συνθήκες βαριάς παρανομίας και σε συνθήκες αστικής νομιμότητας…
...έγραφε με το αίμα των θυσιών και των αγώνων των κομμουνιστών, μία προς μία, τις σελίδες της 97χρονης Ιστορίας του.
(...)
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κάθε φορά που οι αστικές κυβερνήσεις ετοίμαζαν και υλοποιούσαν ένα νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, με αντεργατικούς νόμους και μέτρα, κάθε φορά περίσσευαν τα μεγάλα λόγια περί κοινωνικής "συναίνεσης και συνοχής", πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής "σταθερότητας".
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Με τη μόνη διαφορά ότι εκ των προτέρων ομολογεί ότι η βασική επιδίωξή της δεν είναι μόνο η συμφωνία και η στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων που έχουν ήδη ψηφίσει το μνημόνιο και στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αλλά η ανοχή και στήριξη του λαού για να παραιτηθεί από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, να βάλει πλάτη και να στηρίξει την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, δηλαδή των λίγων.
Μάλιστα, ο πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα το είπε ξεκάθαρα: "Η στήριξη της κοινωνίας και του λαού είναι το ζητούμενο, αυτή τη στήριξη και αυτή τη συναίνεση πρέπει να εξασφαλίσουμε…".
Ο Τσίπρας είπε ξεκάθαρα ότι το κλίμα ψευδεπίγραφης συναίνεσης και δήθεν εθνικής ομοψυχίας που καλλιεργείται, στόχο έχει να δώσει στήριξη ο λαός στη δική του σφαγή για να ξεπεράσει το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, τα διάφορα προβλήματά τους.
Γιατί σφαγή είναι η διατήρηση όλων των μνημονιακών μέτρων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η κλιμάκωση της φοροεπιδρομής ενάντια στο λαό, η μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ, τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας, η αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Οι μειώσεις στις συντάξεις μέσω της αύξησης της εισφοράς για την Υγεία.
Σφαγή είναι τα νέα χαράτσια, οι περικοπές στην Παιδεία, στην Υγεία, στο ΕΚΑΣ που θα πλήξει χιλιάδες συνταξιούχους, όλα αυτά δηλαδή που ψήφισαν με τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σφαγή είναι οι νέες δυσβάσταχτες αλλαγές στη φορολογία των αγροτών, των Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων, ενώ διατηρούνται και ενισχύονται οι προκλητικές φοροαπαλλαγές, οι διευκολύνσεις μαζί με τα χρηματοδοτικά πακέτα στο μεγάλο κεφάλαιο.
Και μαζί με όλα αυτά η κυβέρνηση ετοιμάζει τη νέα σφαγή στο κοινωνικο - ασφαλιστικό σύστημα, με σαρωτικές ανατροπές, άγριο "τσεκούρι" στις συντάξεις και αντικατάστασή τους από ένα επίδομα πτωχοκομείου, που την ονομάζει μάλιστα, εθνική σύνταξη, συμπίεση των παροχών στο ελάχιστο μέσω της ενοποίησης των Ταμείων και της προς τα κάτω εξίσωσης. Παράδοση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων στα νύχια των ασφαλιστικών εταιρειών και των μεγαλεμπόρων Υγείας.
"Η κυβέρνηση προχωρά και πετυχαίνει τους στόχους της", λέει ο Τσίπρας, μόνο που οι στόχοι της υπαγορεύονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου, τη στρατηγική της ΕΕ και όχι από τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού που δίνει καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης.
Κι όταν λέει ότι το 2016 θα είναι χρονιά που θα εδραιώσει τη μακροπρόθεσμη πολιτική οικονομική και κοινωνική σταθερότητα στον τόπο, μη νομίζετε ότι απευθύνεται στο λαό.
Στο κεφάλαιο απευθύνεται που επιδιώκει ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Στην αστική τάξη απευθύνεται γιατί σταθερότητα σημαίνει συνέχιση και διεύρυνση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Να, λοιπόν, γιατί λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα.
Γιατί ολοκληρώνει τη βρώμικη δουλειά που δεν πρόλαβαν να κάνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κάτω από το φόβο της λαϊκής κατακραυγής.
Κι αν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τρώγονται μεταξύ τους, αυτό δεν αφορά την ουσία του χαρακτήρα των μέτρων που μαζί έχουν ψηφίσει. Τρώγονται για το ποιος θα ηγηθεί και ποιος θα πληρώσει το πολιτικό κόστος αυτών των μέτρων.
Το σύστημα άλλωστε στηρίζει ολόπλευρα τον ΣΥΡΙΖΑ και ας αφήσουν οι κυβερνώντες τα σάπια που ξέρουν, ότι τάχα το σύστημα τους πολεμά!!! Και με την ευκαιρία, όταν λέμε σύστημα, εννοούμε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, που έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός, τον οποίο στη χώρα μας έχει αναλάβει στη φάση αυτή να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και στο σύστημα αυτό την εξουσία την έχει το κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη.
Ας μας απαντήσουν, λοιπόν: Ποιος πολεμάει τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του; Μήπως οι βιομήχανοι, μήπως οι τραπεζίτες, η ΕΕ ή μήπως το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί; Μέσα σε λίγους μήνες οι Αμερικανοί έγιναν "φίλοι" μας, οι ίδιοι τα λένε, το ΝΑΤΟ ο "προστάτης" μας, η ΕΕ το "σπίτι" μας.
Η όποια κριτική τούς κάνουν τα επιτελεία του συστήματος, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, η ΕΕ, ο Σοϊμπλε, δεν αφορά στα μέτρα που παίρνουν, στους νόμους που ψηφίζουν, αλλά στην καθυστέρησή κάποιων μέτρων, στην υλοποίησή τους.
Όλοι μαζί με ένα στόμα, μια φωνή τούς λένε: "Υλοποιήστε γρήγορα τις δεσμεύσεις σας, τρέξτε τις μεταρρυθμίσεις, εφαρμόστε το μνημόνιό που μας υποσχεθήκατε και ψηφίσατε".
Μάλιστα, τώρα τελευταία, τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπουργοί του, λένε ακριβώς ό,τι και οι προκάτοχοί τους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: "Αν δεν υπήρχαν οι μεταρρυθμίσεις", λένε, "έπρεπε να τις εφεύρουμε" και κάνουν, παρακαλώ, και κριτική γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ολοκλήρωσαν αυτά τα μνημόνια!
Ομολογούν ότι τα μνημόνια στις συνθήκες της κρίσης είναι τα εργαλεία μόνο για να διασφαλιστεί η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, με τα βάρη να φορτώνονται στις πλάτες αυτών που δεν ευθύνονται καθόλου, στις πλάτες του εργαζόμενου λαού. Κοινωνική συναίνεση και σταθερότητα, λοιπόν, για να υποτάξει ο λαός τις ανάγκες του κάτω από τη σημαία των ταξικών αναγκών του κεφαλαίου.
Έχει, συμφέρον λοιπόν, η εργατική τάξη, ο λαός απ’ αυτήν τη συναινετική σταθερότητα; Το αντίθετο. Η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να αξιοποιεί την όποια αστάθεια του αστικού συστήματος για να δυναμώνει την πάλη του, να ενισχύει τη συμμαχία του στην κατεύθυνση της ρήξης και της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματά του ενώ δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η αναμόρφωση και αναδιάταξή του.
Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πάρει τη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, γι’ αυτό και προσεγγίζει και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, γι’ αυτό και σφιχταγκαλιάζεται με τον Ομπάμα και την αμερικανική κυβέρνηση, γι’ αυτό, έστω και περιορισμένα προς το παρόν, κάνει ανοίγματα προς το ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΠΟΤΑΜΙ.
Και από την άλλη η ΝΔ, που δυσκολεύεται να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της, γιατί είναι σε εξέλιξη η διαπάλη στο εσωτερικό της για το ποιο θα είναι τελικά το ιδεολογικό - πολιτικό στίγμα της, "κεντροδεξιό" ή "εθνικιστικό", ενσωματώνοντας και δυνάμεις εθνικιστικές - φιλοναζιστικές, παλαιοβασιλικές και άλλες, που ορισμένες σήμερα έχουν βρει στέγη στη Χρυσή Αυγή, ενώ τα προηγούμενα χρόνια συγκατοικούσαν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτά κυρίως είναι και οι λόγοι του καυγά ανάμεσα στους υποψήφιους προέδρους της.
Κάπου εκεί, ανάμεσα το χώρο του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου, προσπαθεί να καλύψει το ΠΑΣΟΚ με την Γεννηματά, ενώ χωρίς πυξίδα, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κινείται το Ποτάμι, ενώ τώρα τελευταία και ο προοριζόμενος για "λαγός" Λεβέντης μάλλον "καίγεται" γρήγορα και δεν τους βγαίνει. Κάνουν προσπάθειες, βέβαια, να αναμορφώσουν τον οπορτουνιστικό χώρο με τη συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας, που συστηματικά, πέρα από τις θέσεις του παλιού Συνασπισμού που προβάλλει, συκοφαντεί και διαστρεβλώνει τις θέσεις και την πολιτική του ΚΚΕ.
Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού είναι σε εξέλιξη κι αυτή η αναμόρφωση μπορεί να γίνει βασικό όπλο στα χέρια της αστικής τάξης για να εγκλωβίζει συνειδήσεις, να ανακόπτει τον όποιο ριζοσπαστισμό μπορεί να γεννιέται και φυσικά να δημιουργεί αναχώματα απέναντι στη ριζοσπαστική, ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Ο λαός, επιστρέφοντας πίσω τα καλέσματα περί συναίνεσης και σταθερότητας, να μην πέσει στην παγίδα των επιλογών που έχει το σύστημα, είτε με τις κυβερνήσεις συνεργασίας αξιοποιώντας όλους τους πρόθυμους, είτε ακόμα παίζοντας και το χαρτί μιας οικουμενικής κυβέρνησης.
(...)
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επικαλείται και τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και το ζήτημα των μεταναστών, τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, την όξυνση της κατάστασης στη Συρία, μετά την πτώση του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία, για να μας ζητήσει την "εθνική ομοψυχία".
Ο λαός της Θεσσαλονίκης γνωρίζει πολλά καλά, από την εμπειρία του τα τελευταία 20 χρόνια, πως όταν μας μιλούν για "εθνική" ομοψυχία, πρέπει να κουμπωνόμαστε.
Άλλα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι αυτοί, όπως η σημερινή κυβέρνηση, που έχουν δώσει "γην και ύδωρ" στους ιμπεριαλιστές για να εξαπολύσουν, από ελληνικά λιμάνια, αεροδρόμια και το έδαφος της χώρας μας, τα σχέδια σφαγιασμού άλλων λαών.
Είναι "στάχτη στα μάτια" των λαών οι εκκλήσεις τους για δήθεν "αυτοάμυνα", που τάχατες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν, εξαιτίας της "τρομοκρατίας", κι ακόμη περισσότερο παραπλανητικά είναι αυτά που ακούγονται για "διεθνή συμμαχία" που θα πατάξει δήθεν τους "τρομοκράτες". Μα, αυτοί είναι δικά τους "παιδιά" και εντεταλμένοι σε "υπηρεσία" κατά των λαών. Ήταν και παραμένουν το πρόσχημα του ιμπεριαλισμού για να επεκτείνει τις επεμβάσεις.
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Το "ζουμί" της υπόθεσης που εκτυλίσσεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στο φυσικό πλούτο της περιοχής, στους δρόμους των αγωγών, που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι βαμμένοι με το αίμα των λαών.
Βρίσκεται στο μερίδια των αγορών, που κάποια μονοπώλια τα βλέπουν σαν "ξερολούκουμα" και επιδιώκουν να τα αποσπάσουν από τους ανταγωνιστές τους. Βρίσκεται στα γεωπολιτικά, στρατιωτικά ερείσματα, δηλαδή στην απόκτηση στρατιωτικών βάσεων και πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών, που βοηθούν τα σχέδια εκείνης ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Γι' αυτά γίνεται ο πόλεμος στη Συρία, όπου οι Ευρωαμερικανοί ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να ανατρέψουν με κάθε τρόπο το καθεστώς Άσαντ, που βρίσκεται σε στενή συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράν, για να προωθήσουν το σχέδιο της "Μεγάλης Μέσης Ανατολής", δηλαδή για να διευκολύνουν την πρόσβαση των δικών τους μονοπωλίων σε μια ευρύτερη περιοχή, να την αποκόψουν από τα συμφέροντα άλλων, να την "ανασυνθέσουν" και να την "αναμορφώσουν" προς όφελος των δικών τους καπιταλιστών.
(...)
Το ΚΚΕ επιδιώκει να αναδείξει πλατιά τις συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις επεμβάσεις τους, στους πολέμους.
Υψώνουμε μέτωπο με τις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες για να απομονωθούν οι φασιστικές δυνάμεις καθώς και τους υποστηρικτές του ευρωατλαντισμού, όλων όσοι δουλεύουν για τη διαμόρφωση "φιλοπόλεμου ρεύματος".
Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων τού ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας τού ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους, κατά τη γνώμη μας, έχουν μόνο μία επιλογή:
Να βάλουν τελικά τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους, να κατευθύνουν τις εξεγερμένες μαχόμενες δυνάμεις, την κατάλληλη στιγμή, στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Δημοσίευση σχολίου