ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ»

«Οι μέρες της απεργίας ήταν μεγάλο σχολείο για όλους μας... »

Ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε στη μονάδα της Λάρυμνας και κουβέντιασε με τους απεργούς

Στη δουλειά επέστρεψαν οι εργαζόμενοι στις μονάδες της επιχείρησης «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» στη Φθιώτιδα, μετά τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα, για τα δεδουλευμένα που τους οφείλει η εργοδοσία. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν πριν από έναν περίπου μήνα και κορυφώθηκαν με την απεργία που κήρυξε το κλαδικό Συνδικάτο Τροφίμων Φθιώτιδας και κράτησε από τις 9 μέχρι τις 16 Φλεβάρη.

Την περασμένη Δευτέρα, ο αγώνας τους έφερε τα πρώτα αποτελέσματα: Η διοίκηση της επιχείρησης δεσμεύτηκε να καταβάλει μέχρι το τέλος του μήνα την τρέχουσα μισθοδοσία, να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει την αποπληρωμή των μισθών που χρωστά.

Μετά απ' αυτή την εξέλιξη, η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να αναστείλει την απεργία. Ετσι, από την Τρίτη οι εργαζόμενοι βρέθηκαν ξανά στο πόστο τους, οπλισμένοι με την πείρα από τον αγώνα που έδωσαν και αποφασισμένοι να συνεχίσουν στο δρόμο της οργάνωσης και της διεκδίκησης. «Οι μέρες αυτές ήταν μεγάλο σχολείο για όλους μας», τονίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε μαζί τους για τα προβλήματα που πυροδότησαν την απεργία, αλλά και για τον πρώτο απολογισμό από τις μέρες των κινητοποιήσεων.

Στον αγώνα που έδωσαν, πέρα από το Συνδικάτο Τροφίμων Φθιώτιδας και την Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, τη συμπαράστασή τους εκφράσανε σωματεία και φορείς της περιοχής, μεταξύ των οποίων τα Συνδικάτα Μετάλλου, Τύπου και Χάρτου, Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Φθιώτιδας, το Σωματείο Εργαζομένων στην «ΠΑΚΟ ΑΕ», η ομάδα Λοκρών της ΟΓΕ, η Ενωση Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Αταλάντης, ο Ενωτικός Αγροτικός Σύλλογος Λοκρίδας, ο Σύλλογος Σπουδαστών ΤΕΙ Λαμίας.

Καθεστώς η απληρωσιά

Από τη συγκέντρωση αλληλεγγύης σωματείων και φορέων της Φθιώτιδας

Η επιχείρηση δραστηριοποιείται περίπου 15 χρόνια στην περιοχή της Φθιώτιδας, με μονάδες στη Λάρυμνα και στην Τραγάνα. «Εδώ στην περιοχή μας ή θα δουλεύεις στη ΛΑΡΚΟ ή στις ιχθυοκαλλιέργειες», εξηγεί μια εργαζόμενη. Οι περισσότεροι έχουν στο οικογενειακό ή στο φιλικό του περιβάλλον έναν εργαζόμενο, έναν απολυμένο, κάποιον που δούλεψε εποχικά στην επιχείρηση. Το πρόβλημα της απληρωσιάς είναι επίσης γνωστό. «Πληρώνεσαι;», είναι η πρώτη ερώτηση που δέχονται όταν μιλάνε σε κάποιον για τη δουλειά τους.

Το καθεστώς των καθυστερήσεων στην πληρωμή έχει οδηγήσει στο να οφείλονται σήμερα οι μισθοί πολλών μηνών: Σε άλλους 4 και 5 μήνες, σε άλλους 12, ακόμα και 20 μήνες! Κάποιοι έχουν χάσει το λογαριασμό, δεν ξέρουν πόσα ακριβώς είναι τα χρήματα που τους χρωστά η επιχείρηση.

Η κατάσταση αυτή έχει φέρει τους εργαζόμενους με την πλάτη στον τοίχο, να μην μπορούν να πληρώσουν ενοίκια και λογαριασμούς, να ανταποκριθούν στα έξοδα για τα παιδιά τους που σπουδάζουν ή ακόμα και για να ζήσουν την οικογένειά τους. Ιδιαίτερα στους μετανάστες, οι περισσότεροι από την Ινδία, τα χρωστούμενα μηνιάτικα κατά κανόνα ξεπερνούν τους 10 μήνες: «Δε ζητάμε να μας χαρίσουν τίποτε. Αυτά τα λεφτά είναι ο ιδρώτας μας», λένε με αγανάκτηση.

Στις διαμαρτυρίες τους, όποτε ζητούσαν να πληρωθούν τον κόπο τους, οι εργαζόμενοι άκουγαν να επαναλαμβάνεται η ίδια απάντηση: «Βάλτε πλάτη, βοηθήστε κι όλα θα πάνε καλά». Κάθε φορά που «έβαζαν πλάτη» η επιχείρηση τους φόρτωνε μερικά ακόμα χρωστούμενα. Σχολιάζουν πως σκόπιμα η εργοδοσία δεν χρωστά σε όλους τους ίδιους μήνες, ώστε να μπορεί να τους διασπά, ακόμα και να φέρνει σε αντιπαράθεση τον έναν εργαζόμενο με τον άλλο.

Η είσοδος της επιχείρησης στην Τραγάνα, τις μέρες της απεργίας

Οι εργαζόμενοι επισημαίνουν και άλλες «παρενέργειες» της απληρωσιάς. Για παράδειγμα, οι βεβαιώσεις των ετήσιων αποδοχών τους και επομένως η φορολόγηση γίνεται με βάση μισθούς που δεν έχουν εισπράξει στο σύνολό τους. Απ' αυτήν τη σκοπιά, αντιμετωπίζουν θετικά την πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών να υποβάλει αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών, ζητώντας να προβλεφθούν φορολογικές απαλλαγές, προκειμένου να μη φορολογηθούν για εισοδήματα που δεν έχουν λάβει.

Ασχημες συνθήκες δουλειάς

Τα χρωστούμενα δεν αποτελούν το μόνο πρόβλημα, αφού και οι συνθήκες δουλειάς είναι άσχημες. Χωρίς ωράριο δουλεύουν οι εργαζόμενοι στο συσκευαστήριο, ανάμεσά τους δεκάδες γυναίκες. Η βάρδιά τους δεν τελειώνει παρά μόνο όταν συσκευαστεί όλο το νωπό προϊόν που φτάνει εκεί. Το αποτέλεσμα είναι να κλείνουν ακόμα και 12 συνεχόμενες ώρες στη δουλειά. «Στις 31 Δεκέμβρη, μέσα στο χιόνι, εμείς συσκευάζαμε ψάρια. Δεν τους νοιάζει αν έχουμε οικογένεια, αν έχουμε παιδιά στο σπίτι», λέει χαρακτηριστικά μια από τις εργαζόμενες.

Εκτός από ατελείωτα ωράρια, πρόβλημα αποτελεί και η εντατικοποίηση. Ετσι, στο συσκευαστήριο στην Τραγάνα το προσωπικό έχει μειωθεί σε 10 άτομα μετά από 5 απολύσεις που έγιναν. «Μόνο το κλαρκ δε μας έχουν βάλει να οδηγήσουμε ακόμα», περιγράφουν εργαζόμενες. Επιπλέον, η δουλειά γίνεται σε συνθήκες παρατεταμένης ορθοστασίας, σε μεγάλη υγρασία, με τα χέρια τους να βρίσκονται μόνιμα μέσα στον πάγο.

Στιγμιότυπο από την περιφρούρηση της απεργίας

Τα πρησμένα χέρια και οι χιονίστρες είναι τα πρώτα εμφανή «συμπτώματα», αλλά η φθορά της υγείας τους δεν περιορίζεται σε αυτά. Μυοσκελετικά, ορθοπεδικά και γυναικολογικά προβλήματα, κάποια από τα οποία εκδηλώνονται μακροπρόθεσμα, είναι πολύ συχνά για τις εργαζόμενες. «Υπάρχουν γυναίκες που έχουν σακατευτεί από αυτή τη δουλειά», σημειώνουν οι ίδιες. Οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ακόμα την ανυπαρξία τεχνικού Ασφαλείας και την έλλειψη μέσων προστασίας, όπως γάντια και μάσκες. Τα μέσα αυτά είναι απαραίτητα, καθώς έρχονται καθημερινά σε επαφή με χλώριο και άλλες χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στις δεξαμενές.

Ο σπόρος είχε πέσει

Αντιδράσεις για όλα τα παραπάνω δεν προκλήθηκαν τώρα για πρώτη φορά. Και στο παρελθόν, κάποιοι εργαζόμενοι είχαν κινητοποιηθεί, είχαν διεκδικήσει το δίκιο τους. Τότε, όμως, η πλειοψηφία δεν είχε ακολουθήσει. Οι περισσότεροι από αυτούς απολύθηκαν. Παρ' όλα αυτά, η στάση τους δεν ξεχάστηκε. Ούτε και οι ίδιοι ξέχασαν τους συναδέλφους τους, αλλά βρέθηκαν τις προηγούμενες μέρες δίπλα στους απεργούς.

«Ο σπόρος είχε πέσει, τώρα ήρθε η ώρα να καρπίσει», είναι η διαπίστωση που κυριαρχεί, όταν στη συζήτηση μπαίνει ο απολογισμός του αγώνα. Χρειάστηκε λιγότερο από ένας μήνας για να γίνουν όλα όσα για χρόνια έμοιαζαν αδύνατα.

Οι απεργοί με το πανό του κλαδικού Συνδικάτου

«Δεν έχω ούτε ένα ευρώ για κανέναν σας». Αυτή ήταν η αρχική απάντηση της εργοδοσίας στο αίτημα των απεργών να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Ομως, η αποφασιστικότητα των εργαζομένων, η συσπείρωσή τους στο κλαδικό Συνδικάτο, η οργάνωσή τους στην Επιτροπή Αγώνα που έφτιαξαν, οι τέσσερις γενικές Συνελεύσεις που έγιναν σε λίγες μόνο μέρες, άλλαξαν τα δεδομένα. Ανάγκασαν την εργοδοσία να κάνει ένα βήμα πίσω και να αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Σήμερα, όλοι συμφωνούν πως είναι ανάγκη να μη δείξουν καμία επανάπαυση, να παραμένουν σε επιφυλακή και αγωνιστική ετοιμότητα. Να διαφυλάξουν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει η απεργία τους, ότι δηλαδή έμαθαν να παλεύουν σαν μια γροθιά, εργαζόμενοι σε διαφορετικές μονάδες, μετανάστες και Ελληνες, γυναίκες και άντρες.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ