Αποδεδειγμένη η ρεαλιστικότητα της πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ

Αποσπάσματα από τη συζήτηση με τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΟ Αττικής για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση είχαν εκατοντάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι που συμμετείχαν στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ,στις 20 Ιούλη 2015 στο ξενοδοχείο «Νοβοτελ» με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα και με θέμα:«Οργανώνουμε την αντίσταση - την αλληλεγγύη ενάντια στη νέα συμφωνία-μνημόνιο. Συζητάμε και προωθούμε την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ σε όφελος του λαού».

Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκε η αναγκαιότητα ισχυροποίησης του ΚΚΕ, της πλατιάς και μαχητικής εκλαΐκευσης της πολιτικής του πρότασης, της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η αναγκαιότητα ο λαός να βγει στο προσκήνιο, η πάλη του να γίνει καταλύτης των εξελίξεων.

Μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν και απαντήθηκαν στη διάρκεια της συζήτησης ήταν: Αποτελεί λύση για το λαό η επιστροφή στη δραχμή, η αλλαγή μόνο του νομίσματος; Είναι ρεαλιστική η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ; Μπορεί η Ελλάδα να είναι αυτάρκης σε βασικά αγαθά;

Παραθέτουμε τρεις από τις ενότητες ερωτημάτων που έγιναν και τις απαντήσεις που δόθηκαν από τον Δ. Κουτσούμπα.

***

-- Πολλοί μας ρωτούν: Είναι ρεαλιστική η λύση έξω από την ΕΕ, με βάση και το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων; Δε θα προσπαθήσουν να παρέμβουν άλλες χώρες για να υπονομεύσουν. Αλλωστε, έχουμε στο μυαλό μας ισχυρά μονοπώλια, που κάνουν και έχουν σκοπό να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι αυτάρκης, χωρίς συναλλαγές με άλλες χώρες; Εχει αυτή τη δυνατότητα σε κλάδους όπως την Ενέργεια, το Φάρμακο και αλλού; Είμαστε κοντά στο ενδεχόμενο να ξεσπάσει νέος πόλεμος στην περιοχή μας ή κάπου αλλού με εμπλοκή της χώρας μας;

-- Καταρχήν, δε θα είναι εύκολος ο δρόμος της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Οταν εμείς λέμε ότι υπάρχει εναλλακτική διέξοδος, ρεαλιστική, δε σημαίνει ότι δεν προϋποθέτει θυσίες, οργάνωση, αποφασιστικότητα κ.λπ. Μόνο που αυτός ο δρόμος έχει λιγότερες θυσίες, χώρια που οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο και γι' αυτό είναι αναγκαίες. Ενώ όλες οι άλλες θυσίες που πληρώνει ο λαός και βιώνει τόσα χρόνια, δεν πιάνουν τόπο. Αντίθετα, κατρακυλάει όλο και χειρότερα στο βούρκο της εξαθλίωσης, της ανέχειας και όλων αυτών των προβλημάτων. Αρα, αυτή την πρόταση του Κόμματός μας θα πρέπει να τη δούμε συνδυασμένη με το γεγονός ότι μια εργατική - λαϊκή εξουσία, αποδεσμευμένη από την ΕΕ, με κεντρικό σχεδιασμό, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, θα μπορούσε αμέσως να αναπτύξει τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες που έχει η πατρίδα μας. Παραγωγικές δυνατότητες που έχουν να κάνουν και με τη βιομηχανία και με τον ορυκτό πλούτο και με μια σειρά άλλους τομείς και κλάδους και με την ίδια την αγροτική οικονομία, τους οποίους σήμερα δεν μπορεί να αναπτύξει επειδή ακριβώς έχει τεράστιες δεσμεύσεις από την ΕΕ.

Η λαϊκή οικονομία με παραδείγματα

Αρα, αποδεσμευμένη από την ΕΕ, αυτή η λαϊκή οικονομία, αυτή η λαϊκή εξουσία, ακυρώνοντας από την πρώτη στιγμή αυτές τις δεσμεύσεις και νομοθετικά, παίρνοντας την εξουσία, θα μπορούσε να αναπτύξει την εγχώρια παραγωγή. Εχουμε παραδείγματα: Τα ναυπηγεία είναι χαρακτηριστική περίπτωση, που λόγω της ΕΕ και των δεσμεύσεων που υπάρχουν δεν μπορούν να αναπτυχθούν, αλλά συρρικνώνονται και κινδυνεύουν. Ενας κλάδος με τεράστιες υποδομές, τεράστια τεχνογνωσία, με πλήθος έμπειρου εργατικού δυναμικού. Το ίδιο ισχύει και για την κτηνοτροφία ή για άλλους τομείς της αγροτικής παραγωγής κ.λπ. Αρα, παίρνοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια σου, όλες τις παραγωγικές μονάδες, τις υπηρεσίες, την Ενέργεια, τις υποδομές, θα ξεκινούσε ακριβώς η διαδικασία της οργάνωσης αυτής της οικονομίας με βάση τον κεντρικό, επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Για παράδειγμα, η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία στα χέρια του λαϊκού κράτους, της λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του ελληνικού πληθυσμού της χώρας μας και των αναγκών, που δε χρειάζεται να έχεις και εισαγόμενα φάρμακα, αφού σήμερα ο προσανατολισμός είναι στις τεράστιες εισαγωγές φαρμάκων, με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και των φαρμακοβιομηχάνων. Η, η βιομηχανία τροφίμων που έχει δεσπόζουσα θέση στην ελληνική οικονομία. Μπορείς, με τον κεντρικό σχεδιασμό και τη λαϊκή εξουσία, να προσανατολιστείς στην κάλυψη όλων των βασικών λαϊκών αναγκών διατροφής των εργαζομένων της χώρας. Από αυτή την άποψη δεν υπάρχει πρόβλημα τέτοιου είδους.

Φυσικά, θα προχωρούσε από την πρώτη στιγμή η λαϊκή εξουσία και σε σύναψη αμοιβαία επωφελών διεθνών σχέσεων σε ισότιμη βάση, με άλλες χώρες. Για παράδειγμα, για την Ενέργεια μπορούν να γίνουν συμφωνίες με περισσότερο προνομιακούς όρους από ό,τι σήμερα, με Ρωσία, Ιράν. Αυτό θα το έκανε η λαϊκή - εργατική εξουσία και βεβαίως αποδεσμευμένη από τις δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα, οι διάφορες εμπλοκές στα ανοίγματα που προσπάθησε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν να κάνουν με το ότι η χώρα είναι μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Πώς θα παίξει παιχνίδια, για παράδειγμα, με τη Ρωσία ή με την Κίνα; Τους βάζεις στο παιχνίδι των ανταγωνισμών και βεβαίως μετά σε ρίχνουν, γιατί έχουν περισσότερα συμφέροντα με τη Γερμανία και δε θέλουν να έρθουν σε ρήξη με την ΕΕ. Το πολύ πολύ να θέλουν να σε αξιοποιήσουν σε αυτή την κατεύθυνση ως πύλη εισόδου στην ευρωπαϊκή αγορά. Αλλο, όμως, αυτό και άλλο οι συμφωνίες που κάνει ένα λαϊκό κράτος, μια λαϊκή εξουσία που είναι αποδεσμευμένη, έξω από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και μπορεί να συνάψει σχέσεις και συμφωνίες προνομιακές με άλλες χώρες του κόσμου, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα για το λαό της και τη χώρα σε κάθε περίπτωση.

Οι εξελίξεις έχουν τη δυναμική τους

Φυσικά, όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούμε να τα βλέπουμε στατικά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να έχουμε επαναστατική κατάσταση, ο λαός να πάρει την εξουσία και όλα στις γύρω χώρες, στην Ευρώπη να είναι ίδια και απαράλλαχτα. Αυτό δε γίνεται. Οι εξελίξεις έχουν και τη δυναμική τους. Η μια χώρα, ο ένας λαός, το ένα επαναστατικό κίνημα, συμβάλλει στην αφύπνιση του άλλου, έτσι γίνεται, ειδικά σήμερα που υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα επικοινωνίας, πληροφόρησης, ανταλλαγής απόψεων και οργάνωσης των κινημάτων σε διεθνές επίπεδο, με πολύ καλύτερους όρους από προηγούμενες δεκαετίες ή τον προηγούμενο αιώνα. Αρα, λοιπόν, αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να τα δούμε και στην ίδια τους τη δυναμική εξέλιξη. Γιατί μια τέτοια κατάσταση στην Ελλάδα, με λαϊκή εξουσία, θα πυροδοτήσει αλλαγές και στη γειτονιά μας και στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες. Οπως το αντίστοιχο γίνεται με άλλες χώρες. Οι αλλαγές που μπορεί να υπάρξουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Ασίας, της Αφρικής, της Λ. Αμερικής, δεν μπορεί να μην πυροδοτήσουν αλλαγές και σε άλλες χώρες του κόσμου στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ

Σε καμία περίπτωση δεν είναι φιλολαϊκή λύση η έξοδος μόνο από το ευρώ

-- Υπάρχουν πολιτικές ομάδες, που μαζί με τμήματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνουν την άποψη ότι μια έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με ταυτόχρονη κρατικοποίηση των τραπεζών, θα φέρει μια ριζοσπαστικοποίηση στη συνείδηση του λαού. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι φιλολαϊκή διέξοδος; Μπορεί να ανακουφιστεί η ζωή των εργαζομένων, του λαού;

-- Είναι υπαρκτά αυτά τα ερωτήματα. Τα αντιμετωπίζουμε και στους χώρους δουλειάς και παντού. Η άποψή μας είναι ότι σε καμιά περίπτωση δε συνιστά φιλολαϊκή λύση η έξοδος μόνο από το νόμισμα, το ευρώ. Ας σκεφτούμε μόνο το εξής: Στη Γαλλία, η Λεπέν, οι ακροδεξιοί, εισηγούνται επαναφορά του γαλλικού φράγκου, να φύγουν από το ευρώ. Στην Ιταλία, ο Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων εισηγείται επίσης την επαναφορά της ιταλικής λιρέτας. Το «εθνικό νόμισμα» είναι η επιλογή που διαθέτει η αστική τάξη καθεμιάς χώρας, που απαντά στις δικές της ανάγκες, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει να λύσει για να αυξήσει την κερδοφορία της.

-- Υπάρχουν πολιτικές ομάδες, που μαζί με τμήματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνουν την άποψη ότι μια έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με ταυτόχρονη κρατικοποίηση των τραπεζών, θα φέρει μια ριζοσπαστικοποίηση στη συνείδηση του λαού. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι φιλολαϊκή διέξοδος; Μπορεί να ανακουφιστεί η ζωή των εργαζομένων, του λαού;

Η αντιπαράθεση αυτή έχει αντικειμενική βάση και δε σχετίζεται με το «ελληνικό πρόβλημα» ή το ελληνικό πολιτικό σύστημα ή με την κρίση στην Ελλάδα. Αφορά όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και γίνονται συζητήσεις. Φυσικά, το ίδιο γίνεται στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Μ. Βρετανία και το ίδιο γίνεται και μέσα στη Γερμανία. Οφείλεται και στην όξυνση των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ και διεθνώς, τροφοδοτείται από την ανισομετρία των οικονομιών των διαφόρων χωρών. Ξέρουμε ότι οι οικονομίες δεν είναι ενιαίες. Μπορεί να είμαστε σε μια ενιαία οικονομική/νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, όμως οι ανισομετρίες είναι τεράστιες, είναι πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν και αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα των αστικών τάξεων αυτών των χωρών. Βέβαια, αυτό αντανακλάται και στις αντιθέσεις μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, η επιστημονική τεκμηρίωση για την έξοδο της Ελλάδας, το «grexit», που είπαν στον πρωθυπουργό ο Σόιμπλε και οι άλλοι, είναι έτοιμη. Προβλέπει συγκεκριμένη πρόταση: Στην αρχή ισοδυναμία ευρώ - δραχμής 1-1, σε δεκαπέντε μέρες υποτίμηση 40% και μετά έρχεται συνέχεια νέας υποτίμησης, δίνοντας και μια ανθρωπιστική βοήθεια για να ξεπεράσει τις πρώτες δυσκολίες κ.λπ. Αυτό είναι το αντικειμενικό στοιχείο των αντιθέσεων. Αυτό εξηγεί επίσης αυτό που λέγαμε κι εμείς από την αρχή, όταν ήμασταν ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια, το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είχαμε καταψηφίσει την ένταξή μας στην ΕΕ και την ένταξή μας στην ΟΝΕ, τη ζώνη του ευρώ.

Εχουμε ζήσει τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις

Οι οπορτουνιστές και διάφοροι άλλοι προβάλλουν την άποψη ότι ένα «grexit», μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, συνιστά μια διαδικασία προοδευτική, ανασυγκρότησης της οικονομίας, βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Ακόμα, κάποιοι λένε ότι μπορεί να αποτελέσει τον κρίκο για να μπορέσει να επέλθει η ρήξη, να ανοίξει το δρόμο για την οριστική ρήξη, την αποδέσμευση κ.λπ., κάτι περίπου ως μεταβατικό στάδιο. Η άποψη αυτή όχι μόνο στερείται επιστημονικής σοβαρότητας, αλλά την έχουμε ζήσει και στο πετσί μας. Πρέπει να θυμηθούμε τα εξής: Θεωρούν αυτοί οι κύριοι τις κρατικές επενδύσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού ως τη βασική αρχή ενός μεταβατικού προγράμματος. Ομως, κρατικές επιχειρήσεις σε συνθήκες καπιταλισμού, τις έχουμε ζήσει. Γι' αυτό μιλάνε και για εθνικοποίηση κάποιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας κ.λπ. Γιατί, η ΔΕΗ τόσα χρόνια δεν ανήκει στον κρατικό τομέα; Αυτός ο κρατικός τομέας είναι καπιταλιστικός, είναι μονοπώλιο. Και γι' αυτό ακριβώς, επειδή παλεύει για το ποσοστό κέρδους η κρατική καπιταλιστική ΔΕΗ, γι' αυτό και έχει σε συνθήκες εκμετάλλευσης τους εργαζόμενους, παίρνει μέτρα μείωσης μισθών, άλλων παροχών, εργασιακών δικαιωμάτων που είχε κατακτήσει το κίνημα στην πορεία δεκαετιών. Γι' αυτό αυξάνει το ρεύμα και την πληρώνει η λαϊκή οικογένεια. Γι' αυτό δίνει σε κάποια μονοπώλια φτηνό ρεύμα και βέβαια για όλα πληρώνει ο λαός. Αυτή είναι η καραμπινάτη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που τη ζήσαμε και πολλά χρόνια με το ΠΑΣΟΚ και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για την καπιταλιστική κρίση. Είναι αυτή η λογική που λέει ότι σε συνθήκες καπιταλισμού, με εθνικό νόμισμα, αν κρατικοποιήσω κάποιες επιχειρήσεις («εθνικοποιήσω» λένε), αν εθνικοποιήσω τις τράπεζες θα λύσω το πρόβλημα. Ομως, το πρόβλημα δεν λύνεται, γιατί επίσης η εθνικοποιημένη τράπεζα θα είναι όργανο του καπιταλιστικού κράτους και θα καλύπτει και θα παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Η καπιταλιστική Ελλάδα, με εθνικό νόμισμα, δεν συνιστά πραγματική ρήξη υπέρ του λαού, ακόμα κι αν ορισμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι, επιχειρήσεις στην αρχή καταφέρουν και πετύχουν ανάκαμψη κερδών και ενισχύσουν και τις εξαγωγές τους, αυτή η πορεία θα συνδυαστεί με νέες θυσίες για το λαό γιατί ο καπιταλισμός θα είναι πανταχού παρών. Η εξουσία του κεφαλαίου, αυτών των ομίλων θα είναι πανταχού παρούσα, ο στόχος για φτηνή εργατική δύναμη, για μείωση του εργατικού εισοδήματος, του μισθού, του μεροκάματου θα πηγαίνει και θα έρχεται για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα κ.λπ. Ο λαός παράλληλα θα πληρώνει την αύξηση και του πληθωρισμού και της μαύρης αγοράς και βεβαίως θα έχουμε και πανάκριβες εισαγωγές εμπορευμάτων. Γιατί αυτό θα σημαίνει ένα εθνικό νόμισμα, όπως η δραχμή, σε συνθήκες που υπάρχει η ΕΕ, το καπιταλιστικό σύστημα, η εξουσία του.

Κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός και καπιταλισμός δεν πάνε μαζί

Με άλλα λόγια: Θεωρούμε καθαρή αυταπάτη ότι ο λαός μας μπορεί να ευημερήσει ή έστω να ζήσει κάποιες κατά τι καλύτερες μέρες με αλλαγή κάποιου νομίσματος ή αλλαγή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Γι' αυτό λέμε ότι συνολικά όλα αυτά τα πράγματα πάνε πακέτο: Για να έχεις έξοδο από το ευρώ, αυτή πάει μαζί με την αποδέσμευση συνολικά από την ΕΕ, γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις να απαλλαγείς από δεσμεύσεις που έχει η ίδια η ΕΕ (όχι μόνο η Ευρωζώνη) και αφορούν τα ναυπηγεία, την αγροτική παραγωγή, άλλους κλάδους χρήσιμους για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας σε όφελος του λαού, που τώρα δεσμεύεσαι από τις οδηγίες, τις ντιρεκτίβες, τις αποφάσεις της ΕΕ. Αυτό πάει μαζί με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Για να μπορέσεις να αναπτύξεις την οικονομία σε όφελος του λαού, να κάνεις σχεδιασμό, πρέπει να πάρεις τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στα χέρια σου, σαν λαός, σαν εξουσία και αυτό αφορά και τον ορυκτό πλούτο, τις υποδομές κ.λπ. Μόνο έτσι θα μπορέσεις και να κατανείμεις το εργατικό δυναμικό για να εξαλείψεις την ανεργία και να κάνεις ανάπτυξη, να αξιοποιήσεις τους πόρους και να μπορέσεις να σχεδιάσεις κεντρικά την οικονομία. Κεντρικός σχεδιασμός, εθνικός, επιστημονικός, σε συνθήκες καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει. Οταν υπάρχει καπιταλιστική επιχείρηση, ακόμα και κρατική να είναι αυτή, κρατικό μονοπώλιο, πάντα ζει με τους όρους της ανταγωνιστικότητας, τους όρους της μεγαλύτερης κερδοφορίας. Γίνεται «λύκος» για τον ανταγωνιστή του, τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά, όπως το βλέπουμε και τώρα που ο ένας εξαγοράζει τον άλλον, θέλει να τον φάει. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και η αναρχία στην παραγωγή του. Αρα, σχεδιασμό δεν μπορεί να κάνει μια τέτοια οικονομία. Είναι και από αυτή την άποψη ουτοπική η αντίληψη που καλλιεργούν όλοι αυτοί οι θιασώτες της δραχμής εντός του καπιταλισμού, εντός αυτού του δρόμου ανάπτυξης. Φυσικά, υπάρχει και ολόκληρη εμπειρία, διεθνής και εσωτερική, με τέτοιες επιλογές διαχείρισης του συστήματος, διαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλισμού που οδηγούν μόνο στο να παίρνει ανάσες το σύστημα. Πουθενά δεν υπήρξε περίπτωση αυτό να αποτέλεσε «σκαλοπάτι», «μεταβατική φάση», «στάδιο», που να οδήγησε πραγματικά την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία, να έφτασε στο σοσιαλισμό, να υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία, λαϊκή ευημερία.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ

H αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και ο δρόμος του λαϊκού κινήματος

-- Τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται νέα κόμματα και σχηματισμοί. Επίσης, υπάρχει κινητικότητα στελεχών κομμάτων. Πώς εκτιμάει το ΚΚΕ αυτές τις εξελίξεις και τι εκφράζουν; Ποια είναι η εκτίμησή σας για το ρήγμα που φαίνεται να υπάρχει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ;

Το ΚΚΕ μιλά για την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Φτάνει αυτό για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική; Πώς αυτή η ανατροπή θα ανοίξει το δρόμο για να πάρει ο λαός την εξουσία;

-- Είμαστε σε διαδικασία αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Ως Κόμμα εκτιμάμε ότι δεν έχει ολοκληρωθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Γίνονται διεργασίες και στα παραδοσιακά αστικά κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα κόμματα που εμφανίζονται τελευταία. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Η ουσία είναι ο λαός να μην εγκλωβιστεί ούτε σε νέα αναχώματα, ούτε στη δημιουργία νέων κομμάτων, ούτε στις αλλαγές προσώπων στα διάφορα κόμματα. Πρέπει να μετρήσει ποια είναι η στρατηγική, η πολιτική αυτών των κομμάτων, ποιες είναι οι προτάσεις τους, τι ρόλο εξυπηρετούν. Ετσι, να μην εγκλωβίζεται κάθε φορά και να αλλάζει ο Μανωλιός και να βάζει τα ρούχα του αλλιώς.

Σήμερα, προτεραιότητα από ό,τι φαίνεται και με έγκριση από την αστική τάξη, το σύνολο ή καλύτερα ένα μεγάλο τμήμα της στη χώρα μας και τώρα τελευταία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ως ναυαρχίδα έχουν επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ με την ηγετική ομάδα Τσίπρα. Ακριβώς επειδή απαξιώθηκαν τα παραδοσιακά κόμματα, πρώτα το ΠΑΣΟΚ και σε συνέχεια και η ΝΔ, έχουν απαξιωθεί και στη λαϊκή συνείδηση, τα έχουν εγκαταλείψει λαϊκές δυνάμεις και δύσκολα ανακάμπτουν, έχει βάλει στοίχημα η αστική τάξη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς (ιμπεριαλιστικά κέντρα, π.χ. οι ΗΠΑ), την αναμόρφωση αυτού του πολιτικού συστήματος έτσι ώστε να δώσει ανάσες ζωής σε αυτό το σάπιο σύστημα, για να το διατηρήσει, να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση, να ορθοποδήσει για να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να ζει και να βασιλεύει σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης, αυτόν τον ρόλο έχουν αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί έχουν ποντάρει. Γι' αυτό θα τον βοηθήσουν και στις διάφορες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει, δυσκολίες που έχουν και αντικειμενική βάση: Οταν λες στο λαό και δημιουργείς κλίμα ότι «θα κάνω αλλαγές», «θα καταργήσω μνημόνια» κ.λπ. και μετά, όχι μόνο δεν κάνεις τα ψίχουλα που είχες τάξει προεκλογικά, αλλά, αντίθετα, φέρνεις και ένα βαρβάτο τρίτο μνημόνιο, χειρότερο από τα προηγούμενα, είναι λογικό να δημιουργούνται αυτές οι αντιθέσεις.

Και φυσικά σε αυτή την προσπάθεια θα ενισχύσουν ως αντίβαρο του ριζοσπαστισμού του λαού, της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, αυτούς τους σημαιοφόρους της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, που είναι ο Λαφαζάνης και οι διάφοροι «Λαφαζάνηδες» και άλλοι μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δε βλέπουν ή δε θέλουν να δουν πού οδηγείται αυτή η κατάσταση, παρότι υπάρχει πείρα. Υπάρχει πείρα και στην Ελλάδα, ιστορική πείρα του κινήματος, σε γειτονικές χώρες, στην Ευρώπη και διεθνώς. Υπάρχει πείρα από το πού οδήγησαν τέτοιες απόπειρες δήθεν αστικής διαχείρισης, «αριστερές», «κεντροαριστερές», σοσιαλδημοκρατικές, υποτίθεται που θα γίνονταν το «σκαλοπατάκι» για το πέρασμα στη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, έτσι όπως παραμύθιαζαν τον κόσμο χρόνια τώρα.

Να είναι προετοιμασμένο το κίνημα

Από αυτή την άποψη, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο το κίνημα. Εμείς δεν ταυτίζουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την ηγεσία π.χ. της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που λέγεται «Αριστερή Πλατφόρμα», ούτε τις ηγεσίες άλλων τέτοιων ομάδων με τον απλό κόσμο που τους ακολουθεί, με εργάτες, υπάλληλους, επιστήμονες, με ανθρώπους του μόχθου, που πίστεψαν, έτσι όπως πίστευαν, έχοντας ελπίδες ότι μπορεί να κάνει κάτι. Εμείς τους λέγαμε ότι είχαν λάθος, δε μας είχαν ακούσει, όμως σήμερα πρέπει να συναντηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, να μιλήσουμε μαζί τους. Μπορεί και αρκετοί από εσάς που είσαστε σήμερα εδώ να είχατε τέτοιες σκέψεις, τέτοιες απόψεις. Αλλά αυτά πρέπει να μείνουν πίσω, στην άκρη, ως χρήσιμα διδάγματα, όχι για να τα ξεχάσουμε, αλλά για να αφομοιώσουμε αυτά τα διδάγματα, αυτά τα συμπεράσματα, για να μπορέσουμε να πορευθούμε από εδώ και πέρα.

Γιατί μόνο σε αυτή τη βάση θα μπορέσει να γίνει και η κοινωνική, λαϊκή συμμαχία, που θα συσπειρώνει εργάτες, φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, γυναίκες, νέους των λαϊκών οικογενειών, οι οποίοι όμως θα έχουν στόχο να παλέψουν ενάντια στον καπιταλισμό, στα μονοπώλια, θα έχουν στόχο την εξουσία, άσχετα με το πώς ο καθένας την καταλαβαίνει αυτή τη στιγμή ή αν το έχει στο μυαλό του. Αλλά να είναι σε αυτή την κατεύθυνση πάλης. Που σημαίνει πολιτικό πρόγραμμα, που συζητάς με το λαό, που συμμαχείς μέσα από τους φορείς, τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές παντού. Και αυτό το «αλισβερίσι», το γνήσιο, το συντροφικό, το εργατικό - λαϊκό πρέπει να γίνεται και στην απεργία και στη διαδήλωση και στην ώρα της δουλειάς, στο διάλειμμα, στη γειτονιά, στον ελεύθερο χρόνο. Η συζήτηση πρέπει να γίνει στοιχείο αυτής της δραστηριότητάς μας. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να δουλέψουν όλες οι Κομματικές Οργανώσεις με απλό και κατανοητό τρόπο, να μας καταλαβαίνει ο απλός άνθρωπος, εκείνος που δεν ασχολείται με τα πολιτικά ζητήματα ή μέχρι τώρα δεν ήταν ενεργός στην ταξική πάλη, δεν καταλαβαίνει από όρους.

Φυσικά, δεν φτάνει μόνο ένας αγώνας ή μια κινητοποίηση. Πρέπει να γίνεται συνδυασμός παραγόντων. Σήμερα π.χ. δεν μπορεί κανένας να υποτιμήσει την αναγκαιότητα οργάνωσης της εργατικής τάξης. Χρειάζεται οργάνωση των εργατών μέσα στα σωματεία, στα ταξικά συνδικάτα, σε επιτροπές αγώνα, των ανέργων επίσης. Και με καινούριες μορφές πάλης: Αν δεν υπάρχει σωματείο, δεν υπάρχει κλαδικό, το φτιάχνεις, ή ξεκινάς με μια «μαγιά», με έναν πυρήνα σε ένα εργοστάσιο, σε ένα σχολείο, σε ένα νοσοκομείο, με δυο - τρεις - πέντε πρωτοπόρους και ξεκινάς. Με μια επιτροπή, δουλεύοντας κατάλληλα και ανάλογα με τις συνθήκες, με όλες τις μορφές. Πείρα έχουμε και μάλιστα από δύσκολα χρόνια, πόσο μάλλον τώρα που μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα όλα αυτά.

Ανασύνταξη, Λαϊκές Επιτροπές, ανεβασμένες μορφές πάλης

Ανασύνταξη συνολικά του εργατικού κινήματος σημαίνει τα πρωτοπόρα σωματεία, εκεί που οι ταξικές δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία, που οι εργάτες έχουν καταφέρει να ανατρέψουν τους αρνητικούς συσχετισμούς, να μπορέσουν να δουλέψουν έτσι, πρωτοπόρα, ώστε να γίνουν παράδειγμα, πόλος συσπείρωσης και για άλλα σωματεία που μπορεί να ταλαντεύονται, που μπορεί στην ηγεσία τους να είναι ρεφορμιστικές δυνάμεις. Να τραβάνε μάζες μέσα από την πρωτοπόρα δουλειά του ταξικού στοιχείου, του συνδικάτου. Στη λαϊκή γειτονιά, στις συνοικίες όπου δραστηριοποιούνται Λαϊκές Επιτροπές, που δεν είναι γενικά μάζεμα αυτών που δεν έχουν δουλειά να κάνουν και κάθονται στη συνοικία, όπως λένε ορισμένοι ή όπως συμβαίνει σε άλλα κόμματα π.χ. στο ΣΥΡΙΖΑ και άλλους τέτοιους. Εχουν τη βάση τους στο παράρτημα του συνδικάτου, στο φοιτητικό σύλλογο, στην επιτροπή αγώνα, στο γυναικείο σύλλογο της γειτονιάς. Εκεί να προχωρά η λαϊκή συμμαχία, η ενότητα από τα κάτω, χωρίς να κοιτάς αν ο άλλος ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ, αλλά αν είναι εργάτης, επαγγελματίας που κινδυνεύει με «λουκέτο», αν είναι φοιτητής λαϊκής οικογένειας, γυναίκα που δεν έχει φαΐ να μαγειρέψει. Εκεί πρέπει να κοιτάξουμε να δουλέψουμε δραστήρια και με όλες τις μορφές πάλης. Συλλαλητήριο, πικετοφορία, στάση εργασίας, απεργία στο χώρο δουλειάς κ.λπ. Και όσο ανεβαίνει το εξεγερτικό πνεύμα, αλλάζουν οι συσχετισμοί, δημιουργούνται οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, ανεβαίνουν και οι μορφές πάλης.

Για όλα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και κυρίως να καλούμε το λαό. Ο λαός να ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει από απλές καταστάσεις μέχρι συνολικότερες. Εδώ πρέπει να αξιοποιηθεί η πείρα. Εκαναν τεράστια ζημιά αυτά τα χρόνια όλοι αυτοί που «ένωσαν» δήθεν το λαό, αλλά με ένα περιεχόμενο, με μορφές πάλης και με συνθήματα που στην ουσία αποπροσανατόλιζαν, έδιναν χέρι βοήθειας σε ακροδεξιές, φασιστικές, αντιδραστικές δυνάμεις ή κάποιους άλλους τους αδρανοποιούσαν για να τους μαντρώσουν σε αυτό που λέγεται αριστερή διακυβέρνηση, που κατέληξε να φέρνει στη Βουλή νόμους όχι για κατάργηση με ένα άρθρο των μνημονίων, αλλά να ψηφίζονται νέα, χειρότερα μνημόνια. Στην προσπάθεια αυτή να βοηθήσουμε όλοι, να αξιοποιήσουμε αυτό το διάστημα, όπου βρεθούμε. Να υπάρχει επαφή με τις τοπικές Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, να συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, να ανοίξουμε πλατιά στο λαό τη συζήτηση για τις θέσεις μας.