1ο ΤΕΥΧΟΣ ΚΟΜΕΠ ΤΟΥ 2016 Εξοπλισμός για την επίκαιρη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη

Με αυτό το τεύχος, η ΚΟΜΕΠ συμπληρώνει 95 χρόνια από την πρώτη έκδοσή της, το Γενάρη του 1921. Ως θεωρητικό και πολιτικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, η ΚΟΜΕΠ ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια την πολυκύμαντη πορεία του Κόμματος, ενώ στο περιεχόμενό της την τελευταία 25ετία αντανακλάται και η πορεία αποκατάστασης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος. Το επόμενο διάστημα, η ΚΟΜΕΠ φιλοδοξεί να συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης του Κόμματος, στην προσπάθεια απόσπασης πρωτοπόρων εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων από το άρμα της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής.

Οσον αφορά, τώρα, την πολιτική επικαιρότητα, μετά τα τρία μνημόνια, τα δύο πακέτα προαπαιτούμενων και την πλειάδα εφαρμοστικών νόμων που εξειδικεύουν τα παραπάνω, ήρθε η σειρά του Ασφαλιστικού, σε πρώτη φάση, ενώ αμέσως μετά ακολουθούν τα «κόκκινα δάνεια» και οι αλλαγές στα Εργασιακά. Σε διεθνές επίπεδο, το «κουβάρι» των αντιμαχόμενων αστικών επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και η προσπάθεια διευθέτησής τους με στρατιωτικά μέσα εγκυμονεί κινδύνους γενικότερης πολεμικής ανάφλεξης. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Αναδιαρθρώσεις στο φόντο της κρίσης

Το νέο έτος αποτελεί το όγδοο έτος στο οποίο η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται - με εξαίρεση μια πολύ σύντομη φάση σχετικής σταθεροποίησης - στη φάση της κρίσης. Οι δυσκολίες περάσματος σε φάση σταθεροποίησης και ανάκαμψης καθιστούν ακόμα πιο επιτακτική την πολύπλευρη νομοθετική παρέμβαση του αστικού κράτους και την αντίστοιχη καθοδήγηση και βοήθεια από τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις στην κατεύθυνση δημιουργίας «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος».

Χαρακτηριστικά είναι τα εγκώμια του μεγαλοεπενδυτή Τζον Πόλσον (ο οποίος έχει ήδη επενδύσει σημαντικό κεφάλαιο στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο) στον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο χαρακτήρισε «επιδέξιο πολιτικό αρχηγό».

Την ίδια στιγμή, ο Τ. Πόλσον εξέφρασε την ετοιμότητά του να επενδύσει κι άλλα κεφάλαια στην Ελλάδα, με την προϋπόθεση ότι θα συνεχιστούν οι «μεταρρυθμίσεις υπέρ της αγοράς». Αυτές τις μεταρρυθμίσεις - τόσο των δικών του όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - διαφημίζει άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στους καπιταλιστές ανά τον κόσμο (π.χ. στο Φόρουμ «Επενδύστε στην Ελλάδα» που έλαβε χώρα το Δεκέμβρη στη Ν. Υόρκη).

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα παρουσιάσει μάλιστα και επίσημα το Μάρτη του 2016 το γενικό σχέδιο κρατικής υποβοήθησης της ασθμαίνουσας ακόμα - ελέω κρίσης - καπιταλιστικής δραστηριότητας, το οποίο βαφτίζει κατ' ευφημισμό «νέο μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης». Το πιο χαρακτηριστικό κείμενο που προδιαγράφει την κατεύθυνση αυτού του «νέου μοντέλου», έρχεται από τους κυρίως ενδιαφερόμενους, από τον ΣΕΒ, ο οποίος κατέθεσε «πακέτο προτάσεων» προς την κυβέρνηση ζητώντας νέες φοροαπαλλαγές, την άρση «αντικινήτρων», πρόσθετα εργαλεία κρατικής ενίσχυσής τους κ.ά.

Ηδη στελέχη της κυβέρνησης (π.χ. ο Τρ. Αλεξιάδης και η Θ. Τζάκρη) υποστηρίζουν ανοιχτά τέτοιες προτάσεις. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι και αλλιώς, αφού το καπιταλιστικό κέρδος αποτελεί, σύμφωνα με μια ωραία έκφραση του Μαρξ, «το ζωογόνο πυρ της καπιταλιστικής παραγωγής». Ο Τρ. Αλεξιάδης δήλωσε, επίσης, ότι από τον επόμενο Σεπτέμβρη ετοιμάζει με τον Ν. Φίλη την εισαγωγή στα σχολεία μαθήματος Φορολογικής Συνείδησης... κάνοντας τις παλιότερες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του «δεν πληρώνω» να μοιάζουν με κακόγουστο αστείο...

Την ίδια στιγμή, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Χρυσόγονος και Κούλογλου, διαισθανόμενοι σε μικρότερο βαθμό την πίεση των προπαγανδιστικών αναγκών εντός της χώρας, δήλωσαν ότι πολλά από αυτά που ζητά η τρόικα «έπρεπε να τα κάνουμε μόνοι μας». Αξίζει να αναφέρουμε, επίσης, ότι μετά από ένα έτος σφοδρότατης αντιλαϊκής επίθεσης προς όφελος του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να νεκραναστήσει προπαγανδιστικά τη χίμαιρα της φιλολαϊκής κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλισμού, την οποία δήθεν σηματοδοτούν οι κυβερνητικές αλλαγές σε Πορτογαλία και Ισπανία, με τη νέα κυβέρνηση της Πορτογαλίας να δηλώνει ανοιχτά ότι θα σεβαστεί όλες τις δεσμεύσεις της χώρας και θα κινηθεί εντός του πλαισίου του καπιταλισμού και της ΕΕ.

Ιδιαίτερο συστατικό στοιχείο αυτής της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» φαίνεται ότι θα αποτελέσει η λεγόμενη «κοινωνική οικονομία», με τις σχετικές αναφορές να πολλαπλασιάζονται το προηγούμενο διάστημα (Αντωνοπούλου, Χαρίτση, Σταθάκης κ.λπ.). Με αυτήν, η αστική τάξη πετυχαίνει «μ' ένα σμπάρο... πολλά τρυγόνια». Καταρχάς, αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο επιδίωξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε περιόδους υποτονικής επενδυτικής δραστηριότητας. Κατά δεύτερο, με αυτήν η κυβέρνηση προβάλλει ως προοπτική για τους ανέργους τη μετατροπή τους σε επιχειρηματίες. Κατά τρίτον, αποτελεί τρόπο διαχείρισης των πολύ υψηλών επιπέδων ανεργίας και, τέλος, αποτελεί όχημα ελάφρυνσης του κράτους και ιδιωτικοποίησης - και μάλιστα με το μανδύα της «κοινωνικής οικονομίας» - μιας σειράς πλευρών Πρόνοιας που βρίσκονται ακόμα στην ευθύνη του. Με βάση τα παραπάνω, γίνεται κατανοητό γιατί η ίδια η Στρατηγική 2020 της ΕΕ αναφέρει ότι πρέπει «να ληφθούν μέτρα για τη διευκόλυνση της μεταβίβασης των επιχειρήσεων σε εργαζόμενους», ενώ καλεί και σε συγκεκριμένη στήριξη από ειδικό κονδύλι του προϋπολογισμού.

Οπως όλες οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την καπιταλιστική οικονομία, έτσι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επικαλείται για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής υπαρκτά φαινόμενα, τα οποία όμως αποκόβει τόσο από τη μεταξύ τους αλληλεξάρτηση όσο και - κυρίως - από την καπιταλιστική μήτρα που τα γεννά. Ετσι, προβάλλει την επιδείνωση στη σχέση συνταξιούχων - εργαζομένων, το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα και την επακόλουθη συρρίκνωση των αποθεματικών των Ταμείων, αποσιωπώντας ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της μεγάλης ανεργίας, της αδήλωτης - ανασφάλιστης εργασίας και της πολύμορφης αξιοποίησης των αποθεματικών των Ταμείων προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αλήθεια, όλα αυτά τα φαινόμενα δεν απορρέουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, δεν απορρέουν από τον άναρχο χαρακτήρα της ανάπτυξης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος;

Καθήκον των κομμουνιστών είναι ακριβώς να αναδείξουν αυτήν τη σύνδεση, να συμβάλουν - όσο περνά από το χέρι τους - ώστε ο λαός να μην «κόψει και ράψει» τη ζωή του στα μέτρα των αναγκαιοτήτων της καπιταλιστικής κερδοφορίας, να εκπαιδεύουν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, να παρεμβαίνουν με τρόπο (ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, αιτήματα, μορφές πάλης) που διευκολύνει την ανάπτυξη της εργατικής πολιτικής συνείδησης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αναδεικνύοντας από τη μία την αντίφαση ανάμεσα στις σημερινές δυνατότητες για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, που αποτελούν τροχοπέδη σε αυτήν, και από την άλλη τη δυνατότητα και αναγκαιότητα άρσης αυτής της αντίφασης μέσω της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού.

Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Αντίστοιχο χαρακτήρα έχει η παρέμβαση των κομμουνιστών και στο ζήτημα του πολέμου. Η επιτακτικότητα της ανάδειξης του πολέμου ως απόρροια των αντίπαλων καπιταλιστικών επιδιώξεων και ως συνέχεια της αστικής πολιτικής της περιόδου της «ειρήνης» αυξάνεται στις περιοχές όπου απειλούνται ή βρίσκονται κοντά σε εστίες πολέμου, από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία και τη Λιβύη. Σε αυτό συμβάλλει και η ανάδειξη της πορείας των εξελίξεων με σημείο στροφής τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», από την πυροδότηση της οποίας συμπληρώθηκαν το Δεκέμβρη 5 χρόνια. Το άπλωμα αυτών των σχεδιασμών σε πολλά κράτη της Ανατολικής Μεσογείου (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Υεμένη, Συρία), σε συνδυασμό με την αντιπαράθεση στο εσωτερικό των αστικών τάξεων αυτών των κρατών, αποτέλεσαν το θερμοκήπιο της σημερινής εκρηκτικής κατάστασης στην περιοχή. Για άλλη μια φορά (το ίδιο συνέβη και παλιότερα στην «Ανοιξη της Πράγας», όπως και πιο πρόσφατα στην «Ανοιξη των πορτοκαλί επαναστάσεων») επαληθεύτηκε ότι όταν οι λαοί ακούν τα καπιταλιστικά κράτη να κάνουν λόγο για «Ανοιξη», πρέπει να ετοιμάζονται για... βαρυχειμωνιά!

Προϊόν αυτής της «Ανοιξης» αποτελεί και η δημιουργία και γιγάντωση - με τις ευλογίες και την ανοιχτή στήριξη των δυτικών εμπνευστών της - του ισλαμικού φονταμενταλισμού, με πιο εμβληματική μορφή αυτή του λεγόμενου ISIS. Αλλωστε, οι ΗΠΑ και τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη έχουν συσσωρευμένη εμπειρία στη δημιουργία και αξιοποίηση αντίστοιχων θρησκευτικών ομάδων, από τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» παλιότερα στην Αίγυπτο μέχρι τους «Μουτζαχεντίν» στο Αφγανιστάν. Αλήθεια, μετά από μια 15ετία, δεν είναι καθαρό ποιος ωφελήθηκε από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους το 2001 και από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και του Μπιν Λάντεν»; Αντίστοιχα, δεν είναι φανερό ποιος ωφελείται σήμερα από τρομοκρατικά χτυπήματα σαν αυτό που έγινε πρόσφατα στο Παρίσι;

Η πολεμική διευθέτηση των αντικρουόμενων καπιταλιστικών επιδιώξεων - κυρίως στη Συρία - αποτελεί την αιτία και του ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εμπόλεμες περιοχές. Οι αστικές επιδιώξεις κρύβονται πίσω και από τη διαχείριση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών από την ΕΕ και τα κράτη - μέλη. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της διαχείρισης αποτελεί ο κυνικός διαχωρισμός τους σε αξιοποιήσιμους και μη αξιοποιήσιμους από το κεφάλαιο, το κυριολεκτικό ξεδιάλεγμά τους στα λεγόμενα hot spots. Ταυτόχρονα, η αντικατάσταση της FRONTEX από το νέο σώμα της Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής (με αρμοδιότητες που προσιδιάζουν σε ένα είδος «ευρωστρατού») δημιουργεί τη δυνατότητα παρέμβασης σε «συνοριακές» περιοχές της ΕΕ, όπως τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας - με δυνατότητα μάλιστα συνεργασίας και τρίτων μελών, όπως η Τουρκία - χωρίς άδεια από τα κράτη - μέλη.

Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να παρέμβει στις εξελίξεις της Ανατολικής Μεσογείου προς όφελος της ελληνικής αστικής τάξης, φορώντας το μανδύα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας στην περιοχή». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπερψήφισε την ενεργοποίηση του άρθρου 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ, που αποτελεί τη θεσμική «ομπρέλα» της στρατιωτικής επέμβασης των κρατών - μελών· δηλώνει ετοιμότητα παραχώρησης των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων προς όφελος των στρατιωτικών επεμβάσεων στην περιοχή, έχει αποστείλει δυνάμεις του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στην ευρύτερη περιοχή, ενώ αναβαθμίζει τη στρατιωτική και πολιτική της συνεργασία με το Ισραήλ. Πρόσφατα, μάλιστα, ο Ισραηλινός Πρόεδρος ανέφερε απευθυνόμενος στον Αλ. Τσίπρα: «Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ, έχετε γίνει πλέον σημαία της σημερινής δημοκρατίας. Κάνατε ακριβώς αυτό το οποίο χρειαζόταν ο λαός και όχι αυτό που ήθελε...». Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Αμυνας ανοίγει το ζήτημα της στράτευσης των γυναικών και της δημιουργίας στρατιωτικών σχολείων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑίος αναπληρωτής υπουργός Αμυνας επισκέπτεται το Στρατηγείο Αμεσης Ανάπτυξης Δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Χαρακτηριστικό των ελατηρίων της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας - όπως και οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού κράτους - είναι το περιεχόμενο της τριμερούς συμφωνίας Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, η οποία περιλαμβάνει μια σειρά ζητήματα που απασχολούν τις αστικές τάξεις αυτών των κρατών, όπως η Ενέργεια, το εμπόριο και η διαμετακόμιση, οι κατασκευές, η ναυτιλία και ο τουρισμός. Επίσης, το μοίρασμα και η αξιοποίηση των εντοπισμένων, αλλά και των υπό διερεύνηση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή θα βρεθεί στο επίκεντρο της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ που θα πραγματοποιηθεί στις 28 Γενάρη και της επίσκεψης του Αλ. Τσίπρα στο Τελ Αβίβ την προηγούμενη μέρα. Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση διερευνά τα περιθώρια συμμαχιών με Ιορδανία, Ιράκ και Λίβανο. Από αυτές τις συμφωνίες αποδεικνύεται ότι η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια ενεργητικής προώθησης των συμφερόντων του εγχώριου κεφαλαίου, σε μια περιοχή όπου έχουν βλέψεις και άλλα - πιο ισχυρά - κεφάλαια.

Οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα

Οι παραπάνω επιδιώξεις της αστικής τάξης στο εσωτερικό και το εξωτερικό τροφοδοτούν και τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Το προηγούμενο διάστημα, στο επίκεντρο της επικαιρότητας βρέθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στη ΝΔ, οι οποίες αποτελούν «κόμβο» της γενικότερης αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος. Ο πρώτος γύρος των εκλογών έδειξε την κυριαρχία της «γραμμής» που αφήνει τουλάχιστον ανοιχτό το ενδεχόμενο ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων προς όφελος της επιτυχούς προώθησης των αστικών επιδιώξεων, προς όφελος της συνένωσης του αστικού πολιτικού κόσμου σε μια «γροθιά» απέναντι στο λαό. Ιδιαίτερη πίεση προς αυτήν την κατεύθυνση ασκεί και η Ενωση Κεντρώων, η οποία ιεραρχεί την επίτευξη ευρύτερων αστικών συναινέσεων (με στόχο τη δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης ή τουλάχιστον κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - Ενωσης Κεντρώων) ως απαραίτητη προϋπόθεση σταθερότητας και αποτελεσματικότητας της αστικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράει - μέσω δηλώσεων κεντρικών του στελεχών - σε «ανοίγματα» προς την Ενωση Κεντρώων, με τον Δ. Μάρδα να δηλώνει ότι πρόκειται για «κόμμα που δεν έχει σχέση με το παρελθόν» και «έχει θέσεις ενδιαφέρουσες» και τον Αλ. Φλαμπουράρη να θαυμάζει την «πολιτική ωριμότητα» του Β. Λεβέντη... Το ΠΑΣΟΚ, με τη σειρά του, πρωτοστατεί στη συνένωση του λεγόμενου «προοδευτικού μεσαίου χώρου» σε ένα ενιαίο σχήμα.

Συνολικά, το αστικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, που απορρέει από την επιτακτικότητα περάσματος της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του κεφαλαίου, και στην ανάγκη διατήρησης του ιδιαίτερου ιδεολογικοπολιτικού στίγματος κάθε αστικής πολιτικής δύναμης.

Την ίδια στιγμή, κινητικότητα παρατηρείται και στο χώρο του οπορτουνισμού, αφού ακόμα δεν έχουν κατασταλάξει οι διεργασίες για την κάλυψη του κενού που έχει αφήσει η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό κυβερνητικό κόμμα.

Στη ΛΑΕ εξελίσσεται η αντιπαράθεση για το πολιτικό στίγμα του κόμματος, με μια ομάδα (με βασικό εκφραστή την Ν. Βαλαβάνη) να υποστηρίζει την υιοθέτηση «πιο εφαρμόσιμων» θέσεων, ενώ μια άλλη ομάδα (με βασικό εκφραστή τον Δ. Μπελαντή) προβάλλει όλο και περισσότερο το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα της ΛΑΕ ως «μεταβατικό πρόγραμμα». Στη βάση αυτή, δημιουργούνται συγκλίσεις και με το υπόλοιπο τμήμα του οπορτουνιστικού φάσματος. Σε αυτό ιδιαίτερα ξεχωρίζει η αύξηση της κινητικότητας - χωρίς προσδοκία ωστόσο άμεσης επίτευξης συμφωνίας - από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και ομάδες όπως ο «Εργατικός Αγώνας», ο «Σύλλογος Κορδάτος» και η νεοεμφανιζόμενη «Ενωση Δικαίων», για δημιουργία νέου οπορτουνιστικού πολιτικού φορέα, που θα φέρει μάλιστα στον τίτλο του και το επίθετο «κομμουνιστικό».

Απέναντι στις παραπάνω εξελίξεις, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να προτάξουν τη δική τους αγωνιστική απάντηση. Μετά από τις δύο απεργίες του Δεκέμβρη, το Ασφαλιστικό έχει ανακηρυχτεί ως αιτία πολέμου από το ΠΑΜΕ, ενώ ήδη έχει προκηρυχτεί απεργία για τη μέρα που θα κατατεθεί το σχετικό νομοσχέδιο. Παράλληλα, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων έχει αποφασίσει για το δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη συντονισμένες πανελλαδικές κινητοποιήσεις με ισχυρά μπλόκα σε όλη τη χώρα.

Η ύλη του τεύχους

Η αρθρογραφία αυτού του τεύχους της ΚΟΜΕΠ, από τη μία, βαθαίνει στα ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας, ενώ, από την άλλη, περιλαμβάνει υλικό που μπορεί να αξιοποιηθεί στην πορεία προς τον εορτασμό της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.

• Το άρθρο, με τίτλο «Η στρατιωτική - πολιτική εξίσωση στη Συρία» αναδεικνύει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σχετικής πολεμικής σύγκρουσης. Κωδικοποιεί τις εξελίξεις (ποια κράτη παρεμβαίνουν στρατιωτικά στην περιοχή, ποιος είναι ο στρατιωτικός συσχετισμός, ποια η στάση των διάφορων κρατών) και τις οικονομικές - γεωπολιτικές επιδιώξεις των εμπλεκόμενων μερών.
• Το άρθρο, με τίτλο «Οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία, στο φόντο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος» αναδεικνύει την ουσία των συγκεκριμένων διεργασιών και τη θέση που έχουν στη συνολική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
• Το άρθρο για το Σύμφωνο Συμβίωσης παρουσιάζει, από τη μία, τις επιδιώξεις και την εξέλιξη της σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας από την πλευρά του αστικού κράτους και, από την άλλη, τη θέση και τις προτάσεις του ΚΚΕ στο ζήτημα.
• Στο τεύχος αυτό περιλαμβάνεται αφιέρωμα στις γυναίκες αγωνίστριες, με τίτλο «Οι αλύγιστες της ταξικής πάλης», που επεξεργάστηκε η επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ για τις Νέες Γυναίκες και τα Νέα Ζευγάρια, που περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό αρχειακό υλικό από τη ζωή των γυναικών στις φυλακές και τις εξορίες.
• Τέλος, στο άρθρο με τίτλο «Η υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων στο στόχαστρο του κεφαλαίου» αναδεικνύεται ο ταξικός χαρακτήρας του ζητήματος.

Σε αυτό το τεύχος δημοσιεύονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 4.11.2015 έως 4.12.2015. Επίσης, μαζί με το παρόν τεύχος διανέμεται και το Θεματικό Ευρετήριο της αρθρογραφίας της ΚΟΜΕΠ για την περίοδο 2011 - 2015.