Πλένουν το αίμα με αίμα

1. Οι φράσεις του Προέδρου Ολάντ μετέωρες όπως και οι χειρονομίες στο σκάκι, γιατί κι αυτή τη φορά κερδισμένος ήταν ο θάνατος. Στο στρατώνα του καπιταλισμού, τα μεγάλα σχέδια να πού καταλήγουν: Στη σφαγή της νεότητας, που απροστάτευτη παραδίδεται στα σκυλιά του ψευδεπίγραφου χαλιφάτου. Ενα ψευδεπίγραφο που καταστρέφει τη θαυμάσια ιστορία των χαλιφάτων του Ιράκ και της Ανδαλουσίας, με την τεράστια προσφορά τους, συν τοις άλλοις, όσον αφορά στη διάσωση της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας.

2. Η βεβαιότητα που διαπερνά τη Δύση την κάνει να τείνει προς το θάνατο. Η άρνησή της να δεχτεί ότι έκανε λανθασμένες κινήσεις όπως και το να μην αναζητά τη γενική αλήθεια παρά μόνο τη δική της τη σπρώχνει, όπως έγραψε ο σοφός Μπανκέι, στο να «πλένει το αίμα με αίμα». Οι «ενάρετοι» άνθρωποι της Δύσης, βυθισμένοι στο αίσθημα ανωτερότητας που τους διακατέχει και στους νόμους του κέρδους, έστησαν πρώτα την «αραβική άνοιξη» και μετά διέλυσαν τη Συρία, αναδεικνύοντας σε δολοφονικό σύμβολο τους τζιχαντιστές.

3. Μετά τη σφαγή οι Γάλλοι, μαζί με τις ζωές που χάθηκαν, θα χάσουν και την ελευθερία τους. Θα ακολουθήσει ένας παρατεταμένος παροξυσμός ενάντια σε όλα τα δικαιώματα, για τα οποία είχαν δώσει το αίμα τους. Ηδη η αξιοσέβαστη οικογένεια Λεπέν φρόντισε αμέσως να θέσει το αίτημα για έξοδο της Γαλλίας από την Ευρώπη. Ο ρατσισμός, που έτσι κι αλλιώς σέρνεται στο Παρίσι, θα κάνει πράξη μιαν αδιαπέραστη απομόνωση για όλους τους ξένους. Η Γαλλική Δημοκρατία είναι βέβαιο ότι θα αντικαταστήσει τη λογική με τη βία, προσλαμβάνοντας τη σφαγή ως προσβολή. Γνωρίζει πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να ανεβάσει βαθμιαία το μίσος και να θρυμματίσει το νόημα των ανοιχτών συνόρων.

4. Ο εθνικισμός θα κάνει το «χρέος» του στη Γαλλία παράλληλα με τον επίσημα κηρυγμένο πόλεμο και δεν θα αφήσει πεδίο που δεν θα το καλύψει με τις γνωστές του φρικαλεότητες. Και αυτό στο όνομα της ευζωίας και της ασφάλειας των πολιτών. Ολα τα γουρούνια θα συντονιστούν, και δεν θ' αργήσουμε να ξαναδούμε πράξεις βίας πάνω σ' έναν τσακισμένο κόσμο όπως αυτός των προσφύγων, που γεμάτος αγωνία θα συνεχίζει να αναζητά στέγη και τροφή.

5. Ας μην ντραπούμε να ρωτήσουμε πόσο τρόμο ακόμα μπορούμε να αντέξουμε, αρχής γενομένης από αυτόν της επιβίωσης μέχρι τον νέο των τζιχαντιστών. Τελικά θα δεχτούμε ό,τι μας προτείνει η Ευρώπη; Η παθητική αποδοχή αυτής της μόνιμης παραπλάνησης το μόνο που μας προσφέρει είναι μια απατηλή συνταύτιση, μόνο φραστική, μακριά από κάθε αίσθημα αλληλεγγύης. Οι Ευρωπαίοι μας αντιμετωπίζουν σαν μια μαύρη γλώσσα γεμάτη αντιφάσεις, σαν πελάτες με πρωτόγονες ανάγκες, γι' αυτό «αναλαμβάνουν» να γίνουν αυτόκλητοι παιδαγωγοί μας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ