Φυσικά, τα αστικά κόμματα, ΜΜΕ και γενικά τα επιτελεία της πλουτοκρατίας προσπερνούν συντονισμένα την κοινή ομολογία όλων των εμπλεκόμενων πλευρών (κυπριακής κυβέρνησης, ψευδοκράτους, ΟΗΕ, ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων που εκφράζουν διάθεση «συμβολής» και, φυσικά, της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης) πως στόχος τους είναι η ανεμπόδιστη υλοποίηση μιας σειράς επενδύσεων, που για διάφορους λόγους καθυστερεί το σημερινό «status quo» («στάτους κβο»), όπως οι διπλωμάτες περιγράφουν τη διχοτόμηση της Κύπρου και τη στρατιωτική κατοχή του 37% των εδαφών της από ξένη δύναμη. Από αυτή τη σκοπιά επιδιώκεται και από αυτή τη σκοπιά παζαρεύεται σήμερα η «λύση» του Κυπριακού, από αυτήν της αναζήτησης τρόπων υπεράσπισης μονοπωλιακών συμφερόντων.
Αυτό αποτυπώνεται από τις δηλώσεις που πλέον ανταλλάσσουν καθημερινά πολιτικοί αλλά και επιχειρηματίες, αναλύοντας την προσέλκυση κεφαλαίων που μπορεί να φέρει η «λύση» του Κυπριακού. Π.χ. ο Γερμανός πρέσβης στη Λευκωσία, Νικολάι φον Σεπφ, μίλησε «ανοιχτά», τονίζοντας: «Βλέπουμε την Κύπρο ως ένα σημαντικό επιχειρηματικό κόμβο μεταξύ της Ευρώπης και του αραβικού κόσμου και, επιπρόσθετα, η ενωμένη Κύπρος και η Γερμανία μπορούν να κάνουν περισσότερα, προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση των επιχειρήσεων εδώ».
Η «εκλογή» Ακιντζί
Την ίδια στιγμή, η «εκλογή» του Μουσταφά Ακιντζί ως νέου «Προέδρου» στα Κατεχόμενα τροφοδοτεί πολλά αποπροσανατολιστικά σχόλια για «αλλαγή σελίδας». Ωστόσο, ο ίδιος ο Ακιντζί ξεκαθάρισε από την αρχή ότι οδηγός του αποτελεί η συμβολή στην ευρύτερη «σταθερότητα» της περιοχής ώστε να ευνοηθούν οι «αναπτυξιακές προοπτικές». Ετσι, έχει υπογραμμίσει πως η ομόσπονδη Κύπρος, η Ελλάδα, η Τουρκία, το Ισραήλ και άλλες γειτονικές χώρες πρέπει να δημιουργήσουν μια «νέα σχέση», που θα φέρει «τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο», ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου αντιπροσωπεύουν μια «νέα δυναμική» που θα μπορούσε να ωφελήσει τις χώρες (σ.σ. δηλαδή τις αστικές τάξεις που έχουν την εξουσία) της περιοχής.
Η «εκλογή» Ακιντζί δε συνιστά καμία ουσιαστική αλλαγή από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Συνδέεται με αλλαγή τακτικής ως προς την προώθηση πάντα επικίνδυνων για τους λαούς σχεδίων, και στο «μέτωπο» του Κυπριακού. Η προσπάθεια πολλών να εξαρτήσουν τη θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων από το πόσο κανείς διαφωνεί με τη σημερινή τουρκική κυβέρνηση δεν είναι παρά μια προσπάθεια να πείσουν τον κυπριακό (και όχι μόνο) λαό να επιλέξει με ποια μερίδα των αντιπάλων του θα συνταχθεί. Κι αυτό γιατί η διχοτόμηση και κατοχή στην Κύπρο δεν είναι ζήτημα ενός «πεισματάρη Ερντογάν» και μιας «κακιάς Τουρκίας» (όπως λίγο - πολύ πολλοί προσπαθούν να το παρουσιάσουν), αλλά αποτέλεσμα σφοδρών, μακρόχρονων και σύνθετων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που πολλές φορές οι λαοί της περιοχής πλήρωσαν με αίμα.
«Οδηγός» οι διχοτομικές προτάσεις
Επιπλέον, ο ίδιος ο Ακιντζί τάσσεται ανοιχτά υπέρ της ανάδειξης της Τουρκίας σε ενεργειακό κόμβο (επανειλημμένα έχει χαρακτηρίσει «ωφέλιμη εξέλιξη» το να μεταφερθεί «το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου μέσω Τουρκίας στην ΕΕ», όπως άλλωστε και οειδικός σύμβουλος του γγ του ΟΗΕ Εσπαν Μπαρθ Αϊντε) ενώ εξίσου απροκάλυπτα επαναλαμβάνει ότι «οδηγός» της νέας φάσης των διαπραγματεύσεων είναι η Κοινή Δήλωση της 11ης Φλεβάρη 2014, που υπέγραψαν τότε Αναστασιάδης - Ερογλου. Λίγες ώρες μετά την «εκλογή» του διαμήνυσε ότι η ομοσπονδιακή Κύπρος θα πρέπει να αποτελείται από «δύο ίσα ιδρυτικά κράτη».
Το ίδιο επίμονα αναμοχλεύουν την «Κοινή Δήλωση» της 11/2/2014 και η κυπριακή κυβέρνηση αλλά και ο Αϊντε, επιβεβαιώνοντας ότι στο τραπέζι μένουν ακέραιες οι διχοτομικές προτάσεις που το 2004 απέρριψε ο κυπριακός λαός αλλά οι ιμπεριαλιστές επιμένουν να προωθούν οξύνοντας τους εκβιασμούς.
Θυμίζουμε ότι η Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη - Ερογλου έκανε λόγο για δύο «συνιστώντα κράτη», που, όπως ρητά αναφερόταν, «θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, χωρίς επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση». Πάτημα για να προχωρήσουν οι νέοι εκβιασμοί σε βάρος του κυπριακού λαού είχε δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τότε, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποφεύγοντας να καταδικάσει το σχέδιο και κάνοντας λόγο για «ασάφειες και γκρίζες ζώνες», που τον έκαναν να «διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις για την τελική του κατάληξη». Βεβαίως, σήμερα, ως βασική συνιστώσα της ελληνικής συγκυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον πρωτοστατεί στις ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες που αυξάνουν τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.
Ενδεικτική των συνθηκών μέσα στις οποίες ξεκίνησαν πάλι οι διαπραγματεύσεις είναι και η «άνεση» με την οποία ο ίδιος ο ειδικός σύμβουλος του γγ του ΟΗΕ βγήκε - μια μόλις μέρα αφού ανακοίνωσε επανέναρξη των επαφών - και είπε ότι «είναι θέμα σε ποιο βαθμό πραγματικά έγινε παραβίαση» (με τις έρευνες του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ) αλλά και ότι «η Οικονομική Ζώνη δεν είναι κυρίαρχη περιοχή». Για να συμπληρώσει ότι η διεθνής κοινότητα διακρίνεται από μια «όλο και πιο εμφανή» ανυπομονησία για το Κυπριακό, που - όπως υποστήριξε - «είναι ένα ανοικτό θέμα το οποίο εκκρεμεί και υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορεί να επιλυθεί, είτε με επανένωση είτε με διαίρεση».
Τις παραπάνω δηλώσεις τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα προσπέρασαν απλά με κάποιες ανακοινώσεις «γκρίνιας», για να εκφράσουν μετά από μερικές βδομάδες την «ικανοποίησή» τους για την επανέναρξη των επαφών.
Οι ιμπεριαλιστές θέλουν «λύσεις»
Η νέα αυτή «κινητικότητα» γύρω από το Κυπριακό εκδηλώνεται στο φόντο συνολικότερων δεδομένων, που μαρτυρούν δραστική όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Εντείνονται παζάρια για τη χάραξη νέων ενεργειακών (και όχι μόνο) διαδρομών, με την Ευρώπη να ψάχνει εναλλακτικές λύσεις, για την απεξάρτηση από τη ρωσική Ενέργεια, το Ισραήλ να «λανσάρει» τα πολύ μεγάλα κοιτάσματα αερίου που έχει, την Τουρκία να διεκδικεί ρόλο ενεργειακού κόμβου μεταξύ Ασίας και Ευρώπης. Καθόλου άσχετες δεν είναι και οι επιδιώξεις ιμπεριαλιστικών κέντρων του διαμετρήματος των ΗΠΑ ή της Γερμανίας αλλά και των Κίνας - Ρωσίας που παρακολουθούν στενά τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο και θέλουν να ενισχύσουν το λόγο και τη θέση τους στην περιοχή.
Καθοριστικά επιδρούν οι συνέπειες της παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, που εντείνουν τις προσπάθειες των μονοπωλίων να βρουν πεδία διοχέτευσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων.
Στην ίδια βάση, εντείνεται η «κινητικότητα» σε διάφορα «μέτωπα», όπως, για παράδειγμα, το Κουρδικό ή το Παλαιστινιακό, μαζί με την αστική προπαγάνδα για να καλλιεργηθούν ψεύτικες ελπίδες στους λαούς. Πρέπει όμως να είναι καθαρό: Το αν μια ενωμένη Κύπρος ή ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό ή κουρδικό κράτος θα αποτελέσει θετική εξέλιξη για τους λαούς δεν μπορεί να αξιολογηθεί με τα κριτήρια των εκπροσώπων των πολυεθνικών ομίλων, όσων δηλαδή δουλεύουν για να μεγαλώσει η εκμετάλλευση των εργατών και η καταλήστευση των λαών.
Η «ενωμένη Κύπρος», όπως π.χ. και η «ανεξάρτητη Παλαιστίνη», για την οποία κινητοποιούνται τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, δε συνδέεται με εξασφάλιση ευημερίας και ειρήνης για τους λαούς, παρά μόνο με την προώθηση του συσχετισμού δύναμης που κάθε μερίδα του κεφαλαίου εκτιμά ότι ωφελεί τους σχεδιασμούς της.
Τέτοιες «λύσεις» ψάχνουν οι ιμπεριαλιστές σε όλα τα ζητήματα: Λύσεις διάνοιξης νέων δρόμων για την υπεράσπιση της θέσης και των κερδών των μονοπωλίων. Κατά συνέπεια, ακόμα και αν η Ιστορία γυρίσει σελίδα σε συγκρούσεις που ταλανίζουν τους λαούς εδώ και πολλά χρόνια, το ερώτημα για εκείνους παραμένει ατόφιο: Προς όφελος ποιας τάξης θα έρθουν οι αλλαγές; Τη δύναμη ποιας τάξης θα μεγαλώσουν τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα; Από αυτή την αφετηρία καλείται να προσεγγίσει τις εξελίξεις και το κομμουνιστικό κίνημα, ώστε οι εργαζόμενοι να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και να οργανώσουν τη δική τους πάλη, ενάντια σε όσους πασχίζουν να τους βάζουν να οπλίζουν τα κανόνια των αντιπάλων τους.
Ολόπλευρες «διευκολύνσεις» στα μονοπώλια
Το δρόμο για μια «επανένωση» που θα ευνοήσει τη δράση των επενδυτών ανοίγουν και οι ιδιωτικοποιήσεις που η κυπριακή κυβέρνηση επιταχύνει σε μια σειρά από κλάδους στρατηγικής σημασίας για την οικονομία (αερομεταφορές, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες κτλ.), το άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές σε όλες τις επαρχίες της χώρας, και άλλα μέτρα.
Πριν από μερικές μέρες, ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, μιλώντας στη συνέλευση τηςΟμοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων, ανήγγειλε νέες φορολογικές ρυθμίσεις για «διευκολύνσεις» που θα οδηγήσουν στην «προσέλκυση περαιτέρω επενδύσεων τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό». Ο ίδιος συνέδεσε τη «σωστή» και «λειτουργική λύση» του Κυπριακού με «προοπτικές "έκρηξης στην ανάπτυξη"» και πρόσθεσε ότι «η ασφάλεια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την επένδυση και την ανάπτυξη... Ενα απλό ερώτημα: Ποιος τολμά να επενδύσει στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη ή στην Υεμένη, στις χώρες έντασης;...»
Εξίσου επικίνδυνη είναι και η παροχή «διευκολύνσεων» στις Ενοπλες Δυνάμεις μιας σειράς χωρών, όπως και η σύσφιξη της στρατιωτικής συνεργασίας (π.χ. με Ισραήλ, Ελλάδα, Αίγυπτο), μεταξύ άλλων στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας». Θυμίζουμε την πρόσφατη συμφωνία που επιτρέπει σε ρωσικά πολεμικά πλοία να ελλιμενίζονται σε κυπριακά λιμάνια. Γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα χρησιμοποιούν εδώ και καιρό κυπριακά αεροδρόμια για να βομβαρδίζουν θέσεις «τζιχαντιστών» στη Μέση Ανατολή, ενώ είναι γνωστό ότι η Βρετανία διατηρεί ακόμα βάσεις στο νησί (ως «υπερπόντια εδάφη» μάλιστα).
Ταυτόχρονα, η προθυμία της κυπριακής κυβέρνησης να συμμετάσχει στο «διεθνή συνασπισμό» που οι ΗΠΑ συγκρότησαν με πρόσχημα την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους», οι συστάσεις μιας σειράς «δεξαμενών σκέψης» για ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟϊκό ψευδεπίγραφο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», αλλά και για «επιστροφή» ενός «ρωμαλέου» τμήματος του αμερικανικού στόλου στην περιοχή, πρέπει να σημάνουν συναγερμό για τον κυπριακό λαό. Μόλις την περασμένη Πέμπτη, ο Κύπριος υπουργός Αμυνας Χριστόφορος Φωκαΐδης σημείωσε σε συνάντησή του με αντιπροσωπεία του Ελληνοαμερικανικού Ινστιτούτου (AHI) ότι «ο ρόλος της Κύπρου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και οι συνεργασίες που αναπτύσσει με τα γειτονικά κράτη στην προσπάθεια αντιμετώπισης των νέων προκλήσεων και απειλών, σε μια προσπάθεια προαγωγής συνθηκών ασφάλειας και σταθερότητας, συμβαδίζουν πλήρως με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ».
Στη συνάντηση συζητήθηκε μάλιστα και η ανάγκη - σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση της κυπριακής κυβέρνησης - ενισχυμένων πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση της άρσης του «εμπάργκο» (όπλων) που επιβλήθηκε στην Κύπρο μετά το 1974. Εκτιμήθηκε ότι αποτελεί αναχρονισμό που λειτουργεί ανασταλτικά στην προσπάθεια για την «προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, μέσα και από την αντιμετώπιση των νέων ασύμμετρων και υβριδικών απειλών». Αλλωστε, τα στελέχη του AHI αποκάλυψαν ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα συντάξει σύντομα έκθεση για την «αμυντική ικανότητα της Κύπρου».
Δημοσίευση σχολίου