Στο εργοστάσιο της χημικής βιομηχανίας «ΜΟΡΝΟΣ», στη Θήβα, περιόδευσε το πρωί της Δευτέρας ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕΔημήτρης Κουτσούμπας, στον οποίο οι εργαζόμενοι επιφύλαξαν θερμή υποδοχή, καθώς τον δέχτηκαν με μαζική συγκέντρωση που έγινε στο χώρο της τραπεζαρίας του εργοστασίου. (Δείτε βίντεο από τη συζήτηση με τους εργαζόμενους ΕΔΩ)
Ο Δ. Κουτσούμπας συναντήθηκε με τη διοίκηση του εργοστασίου, ενώ η περιοδεία ολοκληρώθηκε με τη συνάντηση που έγινε με το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου.
Η περιοδεία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο εργοστάσιο ανέδειξε και τον αγώνα που δίνουν οι 370 εργαζόμενοι του εργοστασίου για την υπογραφή Επιχειρησιακής Σύμβασης Εργασίας, με αίτημα την ανάκτηση των απωλειών που έχει υποστεί το εισόδημά τους από το 2012 με την εφαρμογή των μνημονιακών νόμων.
Όπως τόνισε ο Δ. Κουτσούμπας συζητώντας με τους εργαζόμενους, η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης τους, για τη διεκδίκηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, την ανάκληση των αντιλαϊκών εφαρμοστικών νόμων και μέσα από τη συμμαχία τους με τους μικροαγρότες, τους μικροεπαγγελματίες να βάλουν πλώρη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Έκανε μάλιστα σαφές ότι η πρώτη πρόταση νόμου που θα καταθέσει το ΚΚΕ θα είναι για την κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων.
Στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε μεταξύ άλλων:
«Είμαστε σε μία νέα κατάσταση και το ΚΚΕ θεωρεί ότι η επικοινωνία με τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς είναι ένα σημαντικό στοιχείο της λειτουργίας μας, έτσι ώστε και να γνωρίζουμε από κοντά τα προβλήματα και να ενημερώνουμε για τις θέσεις που έχει το ΚΚΕ.
Για παράδειγμα, έχουμε αυτή την περίφημη διαπραγμάτευση που γίνεται με την τρόικα, την ΕΕ κλπ. Από ό,τι φαίνεται, θα υπάρξει ένας νέος συμβιβασμός. Θα υπάρξει ένας νέος συμβιβασμός, ένα νέο μνημόνιο, άσχετα το πώς θα ονομαστεί. Θα είναι όμως μία συμφωνία, ένα πρόγραμμα που θα έχει να κάνει και με τους εταίρους και με την ελληνική οικονομία, την ελληνική κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος. Θα έχει επιπτώσεις αυτό, τέτοιες ή αλλιώτικες, στους ίδιους τους εργαζόμενους, στον ίδιο το λαό μας. Και εδώ ένα ζήτημα που θέτουμε είναι ότι όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε, όχι γύρω από έννοιες και όρους ή ονομασίες. Μπορεί τα μνημόνια να ονομαστούν προγράμματα, συμφωνίες, όπως και την τρόικα μπορείς να την ονομάσεις όπως θέλεις. Όμως το τρίο αυτό, δηλαδή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ -αυτοί που ήταν η τρόικα- θα υπάρχουν και είτε μιλάς μόνο με τους υπαλλήλους της τρόικα χαμηλόβαθμους, είτε υψηλόβαθμους, πάλι με αυτούς θα μιλάς. Άρα όπως και να ονομαστεί αυτό, θα εξακολουθεί να υπάρχει. Διότι το πρόγραμμα θα υλοποιείται σε συμφωνία του ελληνικού κράτους, της ελληνικής κυβέρνησης με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ, την ΕΕ.
Κι αυτό που μας ανησυχεί είναι ότι υπάρχει μια καταρχήν συμφωνία έτσι ώστε να εξακολουθούν να ισχύουν τα μνημονιακά μέτρα κατά 70% -άλλος λέει 65%, άλλος 70%, άλλος 75%, πάντως εκεί θα είναι περίπου- που σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι μνημονιακοί νόμοι που έπληξαν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Τα περισσότερα από αυτά ή όλα, αν θέλετε μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι θα εξακολουθούν να ισχύουν, γιατί οι εφαρμοστικοί νόμοι, οι αντιλαϊκοί νόμοι έχουν ψηφιστεί και εξακολουθούν να ισχύουν και τώρα κανείς δε λέει ότι θα τους καταργήσει, είτε αμέσως είτε έστω σε ένα 6μηνο είτε σε ένα χρόνο, γιατί μιλάμε για 350 τέτοιους νόμους που πλήττουν εργατικά δικαιώματα και άλλα τέτοια ζητήματα. Άρα αυτό το θέμα μας ανησυχεί.
Το υπόλοιπο 30% που αφορά μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που προτίθεται η κυβέρνηση να κάνει και το έχει θέσει στις διαπραγματεύσεις που γίνονται, είναι κυρίως μεταρρυθμίσεις με βάση τον ΟΟΣΑ, αλλά οι προτάσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα αυτός ο οργανισμός πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, είτε είναι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα είτε του ιδιωτικού, είτε αφορούν άλλα ζητήματα με το φορολογικό είτε ακόμα και με το Ασφαλιστικό. Και αυτά είναι ανοιχτά ακόμα και σε αυτό το 30%.
Να σας πούμε ειλικρινά τι μας ανησυχεί. Μιλάνε για τέλος της λιτότητας που θα έρθει με αυτό το 30% ή δεν ξέρουμε με οποιαδήποτε άλλα μέτρα. Όμως, την ίδια στιγμή, για τέλος της λιτότητας μιλάνε και ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ, μιλάει και η ΕΚΤ, δηλαδή όλοι αυτοί οι οργανισμοί, οι οποίοι έχουν ρόλο να ξεζουμίζουν τους λαούς για να έχει περισσότερα κέρδη το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Άρα λοιπόν αυτά τα μέτρα μας ανησυχούν και λέμε στον κόσμο να είμαστε σε ετοιμότητα, το λέμε και σε σας εδώ σήμερα, να τα αντιμετωπίσουμε. Είτε τα πολιτικά κόμματα, είτε το εργατικό - λαϊκό κίνημα, είτε ο λαός.
Διότι, δε μας επαναπαύει το γεγονός ότι βρισκόμαστε, μετά τη μεγάλη αυτή κρίση, την καπιταλιστική κρίση, σε μια φάση ανάκαμψης, έστω μικρής, γιατί προς τα εκεί φαίνεται ότι πάει το πράγμα στην Ελλάδα και σε ορισμένες άλλες χώρες. Και γιατί δεν επαναπαυόμαστε; Να σας πω το εξής: Ξέρουμε ότι και με μικρή ανάκαμψη πάλι ο λαός θα την πληρώσει. Γιατί το μεγάλο κεφάλαιο θέλει να ρίχνει όλο και πιο κάτω το κόστος εργασίας, όπως το λένε.
Για μας δεν είναι εργασιακό κόστος αυτό. Για μας είναι αυτό που προσφέρει ο κάθε εργαζόμενος. Προσφέρει την εργατική δύναμή του, τη δουλειά του, τη σωματική του κούραση, την πνευματική του κούραση για να προσφέρει αυτό που προσφέρει στη δουλειά που είναι. Άρα λοιπόν δικαιούται να παίρνει καλό μισθό, εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστική κάλυψη, μόνιμη δουλειά και άλλα τέτοια ζητήματα. Δεν είναι εργασιακό κόστος. Και με μικρή ανάπτυξη, πάλι θα ζητάνε από τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη για να μεγαλώνει η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, για να μεγαλώνει η ανταγωνιστικότητά τους. Αυτή είναι η λογική αυτού του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.
Το δεύτερο ζήτημα που δεν μας εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι αυτό το ζήτημα της επανάπαυσης. Ότι μπορεί να έχουμε μία μικρή ανάκαμψη. Ανάκαμψη μπορεί να έχουμε τώρα για κανέναν χρόνο, μικρή και στην ελληνική οικονομία και στην Ευρωζώνη κλπ. Όμως, η κατάσταση είναι ασταθής στην οικονομία του καπιταλισμού. Η Γερμανία έχει επιβράδυνση, η Γαλλία βρίσκεται επίσης στα πρόθυρα ύφεσης, η Ιταλία βρίσκεται ακόμα σε ύφεση, δεν την έχει ξεπεράσει, η Ισπανία επίσης, άλλες μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, την σταθεροποιήσανε πριν από λίγο καιρό, όμως πάλι είναι ανοιχτά τα ζητήματα. Επιβράδυνση έχουν και άλλες μεγάλες οικονομίες. Η Ρωσία ήδη μπήκε σε ύφεση. Άρα, λοιπόν, όλα αυτά ανησυχούν και αυτούς εκεί στην Ευρώπη και άλλους και το μεγάλο κεφάλαιο. Και εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να ανησυχούν και τους εργαζόμενους. Διότι όλοι αυτοί πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και πάλι σε αυτή την περίπτωση την πληρώνει ο λαός μας, θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Αυτά λοιπόν είναι τα στοιχεία που μας ανησυχούν και αυτά δεν τα λέμε για να είμαστε απαισιόδοξοι ή για να μην υπάρχει ελπίδα. Ίσα ίσα στη λογική τη δική μας, ο εργαζόμενος και ελπίδα πρέπει να έχει και αισιοδοξία. Αλλά το θέμα είναι τι είδους ελπίδα και τι είδους αισιοδοξία. Να έχει ελπίδα στο δικό του αγώνα, στη συλλογική δράση, στη διεκδίκηση, στην πίεση σε όλα αυτά τα ζητήματα. Γι' αυτό θα έχετε ακούσει πολλές φορές να λέμε ότι δεν πρέπει να γίνουμε χειροκροτητές των εκάστοτε κυβερνητικών πολιτικών.
Ο ρόλος της εργατικής τάξης, του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του συνδικαλιστικού κινήματος, όλων των εργαζομένων δεν πρέπει να είναι να χειροκροτάει τη μία ή την άλλη απόφαση, πριν ακόμα τη δει καν ή με την ελπίδα που μπορεί να είναι πολύ θολή ακόμα. Αλλά να διεκδικεί, να πιέζει. Εμείς αυτό το ρόλο θέλουμε για τον εαυτό μας, γι' αυτό και μας έχετε ακούσει να λέμε ότι επιλέγουμε σε αυτή τη φάση, έτσι όπως είναι η κατάσταση, να παίξουμε το ρόλο μιας ισχυρής, όσο γίνεται δυνατής, αντιπολίτευσης μέσα στη Βουλή. Εργατικής, όμως, λαϊκής αντιπολίτευσης από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και να προωθούμε ζητήματα μέσα στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και μέσα στο δρόμο με κινητοποιήσεις, οπουδήποτε μπορούμε, έτσι ώστε και να πιέζουμε, να διεκδικούμε, γιατί αυτό πρέπει να είναι η κόκκινη γραμμή που πρέπει να βάλει ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, απέναντι στην εξουσία την κυβερνητική, την κρατική κλπ, δηλαδή να έχουμε ανάκτηση απωλειών από τα χρόνια της κρίσης.
Πληρώσαμε πολλά, οι εργαζόμενοι πληρώσανε πάρα πολλά τα χρόνια της κρίσης. Μειώθηκαν μισθοί, μειώθηκαν μεροκάματα, μειώθηκαν επιδόματα, δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες και θα πρέπει να υπάρξει ανάκτηση αυτών των απωλειών και με ενίσχυση μισθών και με ενίσχυση δικαιωμάτων και με κατάργηση όλων αυτών των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή τη γραμμή πάλης πρέπει να χαράξουμε και φυσικά για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Και γιατί λέμε άλλο δρόμο ανάπτυξης; Γιατί εμείς στη δική μας αντίληψη και θέλουμε να το σκεφτείτε και εσείς εδώ, αυτό το κράτος, αυτό το σύστημα δε φτιασιδώνεται με ημίμετρα. Όποια επιμέρους μέτρα ή προσπάθειες κι αν κάνει, οποιοσδήποτε και ας έχει την καλύτερη των προθέσεων, δεν μπορεί το σύστημα να φτιασιδωθεί και να δώσει λύσεις πραγματικά για τα εργατικά, τα λαϊκά συμφέροντα, για το λαό. Πάντα θα υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα. Την ολιγαρχία του πλούτου, τα μονοπώλια, ξαναλέω πέστε ο καθένας όπως θέλετε αυτό το ζήτημα, θα είναι για την ελίτ - να το πω αλλιώς, με μια άλλη έκφραση, τώρα που είναι και της μόδας. Δε θα είναι για τους εργαζόμενους και από αυτή την άποψη θα πρέπει να παλέψουμε, έτσι ώστε να υπάρξει σε μια πορεία, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, να υπάρξει συνολική ανατροπή αυτής της κατάστασης και του συστήματος και του κράτους τους.
Άρα ο λαός αυτό που πρέπει να κάνει είναι να οργανώσει τη δική του πάλη, την ενότητά του, εμείς τη λέμε λαϊκή συμμαχία, ανεξάρτητα με το τι ψηφίζει ο καθένας ή τι πολιτικές απόψεις έχει ή είχε χτες και προχτές. Αλλά με μία κατεύθυνση, να παλεύει ενάντια σε αυτό το σύστημα που γεννά προβλήματα και που έχει όνομα - είναι καπιταλιστικό. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε αυτό το κράτος, θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε αντιλαϊκούς νόμους, θα πρέπει δηλαδή να έχει κατεύθυνση, να είναι ενάντια στα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο, στο σύστημα αυτό που έχει την πραγματική εξουσία. Αυτή θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση της πάλης. Και ταυτόχρονα όποιες ανάσες ανακούφισης να το παλεύουμε να τις διεκδικούμε, έτσι ώστε να παίρνονται και κάποια μέτρα ανακούφισης, να ανακουφίζεται ο λαός μας, από όλη αυτή την κατάσταση και την ασφυξία που έχουμε βρεθεί όλα αυτά τα χρόνια. Σε αυτό το δρόμο πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι η πάλη μας, ο αγώνας μας, σ’ αυτή την κατεύθυνση σας καλούμε.
Ένας από τους πρώτους νόμους που εμείς θα καταθέσουμε να ψηφιστεί στη Βουλή είναι να καταργηθούν όλοι οι αντιλαϊκοί εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων που αφορούν τους εργαζόμενους μέχρι σήμερα, που πάρθηκαν τα τελευταία 4 χρόνια. Σε αυτό σας καλούμε να μας υποστηρίξετε, να πιέσετε, διότι ήδη έχουν κάνει αλλαγή στις θέσεις τους άλλα κόμματα που το υπόσχονταν αυτό ότι θα το κάνουν αμέσως. Εμείς δε λέμε αμέσως, ας γίνει μετά από μερικούς μήνες, αλλά το θέμα είναι ότι το έχουν βγάλει εντελώς από τον ορίζοντα. Γιατί μιλάνε για άλλα πράγματα.
Θα καταθέσουμε πρόταση νόμου για άμεση ανακούφιση λαϊκών νοικοκυριών, αυτή τη στιγμή, δηλαδή απαλλαγές από φόρους, από δάνεια, πιέσεις κλπ. Θα καταθέσουμε προτάσεις νόμου για άμεση προστασία ανέργων, να δοθούν μεγαλύτερα επιδόματα κλπ, όπως και θα καταθέσουμε προτάσεις για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, δηλαδή του δώρου των Χριστουγέννων, του δώρου του Πάσχα και των καλοκαιρινών διακοπών που έχουν καταργηθεί. Θα καταθέσουμε νόμο για τα 751 ευρώ, όχι όμως τμηματικά και να δούμε στο μέλλον, όπως λέει τώρα μετεκλογικά η κυβέρνηση, γιατί το γύρισε και σε αυτό, αλλά εδώ και τώρα. Το λιγότερο που πρέπει να παίρνει ένας εργαζόμενος να είναι αυτό και όχι να πάνε σε αυτό το μισθό και αυτοί που παίρνουν παραπάνω, αλλά αντίθετα να αυξηθούν. Αλλά το λιγότερο αυτός που παίρνει 600 ευρώ, αυτός που παίρνει 500 να φτάσει τα 751. Να επανέλθουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Και βεβαίως μια σειρά νόμων που αφορούν το συνταξιοδοτικό 13η, 14η σύνταξη, επαναφορά των κλεμμένων από τα αποθεματικά των ταμείων, κατάργηση των νόμων που αυξάνουν την ηλικία συνταξιοδότησης που αφορούν και συνταξιούχους αλλά αφορούν και νεότερες γενιές. Σε τελευταία ανάλυση, μας αφορά όλους μας γιατί έχει να κάνει και με την Υγεία και μια σειρά άλλους τομείς. Θα αξιοποιήσουμε την παραμικρή χαραμάδα που υπάρχει για να αποκαλύπτουμε πιο αποφασιστικά στο λαό τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο Κοινοβούλιο και βεβαίως να παλεύουμε, να διεκδικούμε και για άμεσα ζητήματα, κυρίως όμως αυτό που πρέπει να σκεφτούμε όλοι μαζί, είναι πώς θα ανοίξουμε το δρόμο για να υπάρξει πραγματικά άλλος δρόμος ανάπτυξης για την ελληνική κοινωνία, για το λαό, που θα είναι για το συμφέρον του εργάτη, του μικροαγρότη, του μικροεπαγγελματία που υποφέρει, αυτό που λέμε λαϊκή οικογένεια».
902.gr Κατηγορία:
Δημοσίευση σχολίου