Το «ροζ» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Της Κάλι Καρά

Όσο και αν ταιριάζει το ροζ χρώμα της παγκόσμιας ημέρας κατά του καρκίνου του μαστού (με το οποίο φωτίστηκε η πρόσοψη του ελληνικού κοινοβουλίου) με το ροζ της «δεύτερη φορά» αριστερής συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δεν μπορεί να κρύψει ότι ...«από εκεί και πέρα» ...καπιταλισμός, μέσα στον οποίο η υγεία δεν μπορεί να είναι κοινωνικό αγαθό, δικαίωμα κάθε ανθρώπου και υποχρέωση του κράτους να την παρέχει δωρεάν σε όλες και όλους, μέσα από ένα ενιαίο αποκλειστικά Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Η υγεία στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας υπάρχει για όσο αντέχει η τσέπη του καθενός και της καθεμιάς.

Αυτές οι «ροζ» επιλογές είναι κρίκοι της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής στο χώρο της Υγείας που επιχειρεί να απαλλάξει το κράτος απ' τις ήδη κουτσουρεμένες κοινωνικές δαπάνες και έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Να ενισχύσουν την εμπορευματοποίηση του τομέα Υγείας και σ' αυτό που ακόμη αποκαλείται δημόσιο σύστημα, αλλά και να απελευθερώσουν κεφάλαια και απ' αυτόν το χώρο προς όφελος της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Ο καρκίνος του μαστού προσβάλει μεγάλο αριθμό γυναικών και σε όλο και μικρότερες ηλικίες, αποτελεί την πρώτη σε συχνότητα αιτία θανάτου μεταξύ των καρκινοπαθών και τη δεύτερη μεταξύ των θανάτων των γυναικών στην Ευρώπη.

Την τελευταία δεκαετία έχει παρατηρηθεί αύξηση στη συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του μαστού, συνεπώς ανάλογη είναι και η αύξηση της θνησιμότητας.

Όμως, ο καρκίνος αυτός είναι θεραπεύσιμος εφόσον ανιχνευθεί σε αρχικό στάδιο, κάνοντας έτσι ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για έγκαιρη διάγνωση (ψηλάφηση, μαστογραφία, υπέρηχος, καρκινικοί δείκτες, γονιδιακός έλεγχος). Αν η αντιμετώπιση της νόσου γίνει σε αρχικό στάδιο, το ποσοστό μακροχρόνιας επιβίωσης χωρίς υποτροπή είναι πολύ μεγάλο, φτάνοντας το 80-85%.

Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις μία στις δύο Ελληνίδες άνω των 50 ετών έχει υποβληθεί σε μαστογραφία.

Από το σύνολο των μαστογράφων που λειτουργούν στη χώρα μας, μόλις το 3% βρίσκονται σε δημόσια νοσοκομεία και το 97% βρίσκεται σε ιδιωτικές κλινικές και διαγνωστικά κέντρα. Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως η λίστα αναμονής για μία μαστογραφία σε δημόσιο νοσοκομείο μετράει… μήνες, ενώ τα περισσότερα Ταμεία καλύπτουν μόνο την αναλογική και όχι την ψηφιακή μαστογραφία. Με λίγα λόγια τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές υπό προϋποθέσεις ή να μειώσουν τους κινδύνους στη ζωή μιας γυναίκας αποτελούν πανάκριβο εμπόρευμα.

Η αιτιολογία της νόσου του καρκίνου του μαστού είναι πολυπαραγοντική (ανάμεσα στους πολλούς παράγοντες κινδύνου είναι και οι σχετικοί με τον τρόπο ζωής και την κοινωνικο - οικονομική κατάσταση). Η πρόληψη, η πρωτογενής πρόληψη, με τα σημερινά καπιταλιστικά δεδομένα καθίσταται ανέφικτη, αφού οι στρατηγικές πρόληψης του καρκίνου σε ατομικό και πληθυσμιακό επίπεδο είναι στρατηγικές μακροχρόνιας επένδυσης οι οποίες θα αποκτηθούν μόνο μέσω συνεχούς ελαττώσεως των παραγόντων κινδύνου, και με την ανάπτυξη Δημόσιας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) η οποία ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη και η ιδιωτική σχεδόν απροσπέλαστη για τη μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Καλά θα κάνουν οι υπερασπιστές της ΕΕ, με το όποιο πρόσημο αριστεροσύνης, όταν αναφέρονται στο περίφημο «κοινωνικό» της μοντέλο το οποίο οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν καλά από την ανελέητη σφαγή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, την ελαστικοποίηση της εργασίας, το μοίρασμα της ανεργίας, την εκθεμελίωση του συστήματος της πρόνοιας και της συνταξιοδότησης, την ιδιωτικοποίηση της υγείας - πρόνοιας, να μην είναι σίγουροι ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους, σε ανιστόρητους, σε Ινδιάνους και Ινδιάνες που τους ελκύουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια. Στον καπιταλισμό, δεν χωράνε ανθρώπινα δικαιώματα παρά μόνο το κέρδος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από την άλλη, η εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα ανέδειξε ότι είναι δυνατόν η έννοια της πρόληψης (πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής) να αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία και ότι αυτή περνάει κυρίως μέσα από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τον οικογενειακό γιατρό. Η βασική διαφορά στη «φιλοσοφία» σε σχέση με τον καπιταλισμό είναι πως η Υγεία είναι στην ευθύνη ολόκληρης της κοινωνίας, μέσω του σοσιαλιστικού κράτους και όχι ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου. Αυτό αποτελεί θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης (καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό) και αντανακλάται και στην εξασφάλιση των κοινωνικών προϋποθέσεων για την πλήρη ανάπτυξη του κοινωνικού ρόλου του γιατρού στο σοσιαλισμό, όπως και όλων των εργαζομένων, ο οποίος είναι αναπόσπαστος από το επιστημονικό του έργο.

Οι εργαζόμενοι είναι οι αποκλειστικοί παραγωγοί όλου του τεράστιου πλούτου που υπάρχει και που μπορεί να καλύψει πλήρως και δωρεάν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε υπηρεσίες Υγείας, για την πρόληψη, θεραπεία και αποκατάσταση, αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα μέσα και τις κατακτήσεις της επιστήμης. Και αυτό απαιτεί την ανάπτυξη ενός ενιαίου συστήματος Υγείας - Πρόνοιας με κεντρικό σχεδιασμό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με κοινωνικοποίηση όλων των επιχειρηματικών μονάδων υγείας που πληρούν τις προϋποθέσεις. Για να έχει ο λαός την υγειά του και να μπορεί να προκόβει προς όφελος όλης της κοινωνίας. Της δικής του κοινωνίας, χωρίς καπιταλιστές. Διαφορετικά, η μπάλα θα παίζεται στο γήπεδο της (εκάστοτε) κυβέρνησης και του κεφαλαίου, που αντιμετωπίζουν την Υγεία σαν εμπόρευμα και βαφτίζουν «δωρεάν παροχές» το ελάχιστο πακέτο που προσφέρουν σε όσους κυριολεκτικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.