Κοντά τέτοιες μέρες, στις 16 Ιούνη του 1945, έδωσε τέλος στη ζωή του ο Θανάσης Κλάρας - Αρης Βελουχιώτης, περικυκλωμένος στο φαράγγι του Φάγγου (Μεσούντα Αρτας) από δυνάμεις του αστικού στρατού. Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, που η ζωή του έγινε μύθος καθώς συνδέεται με σημαντικές στιγμές του ΕΛΑΣίτικου αγώνα για την αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού, αλλά και για τη σωστή επιμονή του να αντιμετωπιστεί εν τη γενέσει της η αγγλική επικυριαρχία.
Η ζωή του ήταν ταυτισμένη με το ΚΚΕ, παρότι γόνος εύπορης οικογένειας της Λαμίας. Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905, σπούδασε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας, διορίστηκε γεωπόνος στη Γεωργική Υπηρεσία, υπηρέτησε στη Δράμα και τα Τρίκαλα. Ηρθε σε σύγκρουση με τους προϊσταμένους του και παραιτήθηκε. Κατέβηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με τον συμπατριώτη του κομμουνιστή Τάκη Φίτσιο και άρχισε η σχέση του με το ΚΚΕ. Το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1925 μέλος του ΚΚΕ. Ακολουθεί η στρατιωτική θητεία του, αρχικά ως δεκανέας πυροβολικού. Τον ξηλώνουν γρήγορα και τον στέλνουν στον Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου. Το 1927 κατεβαίνει ξανά στην Αθήνα. Αναλαμβάνει διάφορες κομματικές δουλειές και τον βρίσκουμε συντάκτη στην εφημερίδα «Νεολαία» και μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας της Οργάνωσης, να δουλεύει στο κομματικό «Σοσιαλιστικό Βιβλιοπωλείο» και στη συνέχεια συντάκτη του «Ριζοσπάστη».
Η δικτατορία του Μεταξά τον εξορίζει στη Γαύδο, ενώ τον Ιούνη του 1939 τον στέλνουν στις φυλακές της Κέρκυρας. Βγαίνει με δήλωση, παίρνει μέρος στο αλβανικό μέτωπο και μετά την κατάρρευσή του επιστρέφει στην Αθήνα. Τον Ιούλη 1941 συνδέθηκε με την ΚΕ, η οποία τον αποκατέστησε στο Κόμμα.
Πρωτοκαπετάνιος
Μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, με οδηγία της ΚΕ του Κόμματος, το Νοέμβρη του 1941 στάλθηκε στη Λαμία για να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και το έδαφος ανάπτυξης του ένοπλου αγώνα. Στη Λαμία, από τις 14 του Μάη 1941, είχε ιδρυθεί ομάδα «Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας», η οποία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά την ένταξη σε αυτό κομμουνιστών που είχαν αποδράσει από τόπους εξορίας, ιδιαίτερα με τη δράση του τσαγκάρη Γιαταγάνα, κομματικού στελέχους με ευρύ κύρος στην περιοχή. Σε εκείνη την οργάνωση στηρίχτηκε ο Αρης για να ξεκινήσει το αντάρτικο στη Φθιώτιδα. Και μπόρεσε, με τα αδιαμφισβήτητα ηγετικά γνωρίσματα που διέθετε, το οργανωτικό ταλέντο στη διοίκηση στρατού διαφορετικού από τον τακτικό, με τη γνώση της ψυχολογίας των χωρικών εκείνων των περιοχών, αλλά και με την ανδρεία του, να αναγνωριστεί και να αναδειχτεί στη θέση του πρωτοκαπετάνιου.
Είχαν προηγηθεί η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1 - 3 του Ιούλη 1941) «για την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα» και η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (πρώτο 10ήμερο του Γενάρη 1942), που αποφάσισε ότι «οι κομμουνιστές πρέπει να οργανώσουν, να μαζικοποιήσουν και να επεκτείνουν το αντάρτικο κίνημα στην ύπαιθρο», ότι «ο εθνικοαπελευθερωτικός μας ανταρτοπόλεμος έχει πρωτεύουσα σημασία για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξενικό ζυγό». Στο ενδιάμεσο είχαν πυκνώσει οι προετοιμασίες για τη δημιουργία του ΕΛΑΣ από τις σκόρπιες αντάρτικες ομάδες που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και από νέες που έπρεπε να συγκροτηθούν.
Η προσφορά του Βελουχιώτη στη δημιουργία των πρώτων ΕΛΑΣίτικων ομάδων, αλλά και στη σύσταση αργότερα των αρχηγείων του ΕΛΑΣ υπήρξε σημαντική, με την αναμφισβήτητη συμβολή και του Στέφανου Σαράφη. Στον Αρη αποδίδονται η έμπνευση και αποκρυστάλλωση των οργανωτικών δομών του ΕΛΑΣ, καθώς και η θέσπιση μιας σειράς στρατιωτικών και ηθικών κανόνων λειτουργίας του αντάρτικου. Δημιουργήθηκε έτσι μια ηθική, πολιτική και οργανωτική σχέση αλληλεγγύης μεταξύ του νεοϊδρυθέντος λαϊκού απελευθερωτικού στρατού και των φτωχών λαϊκών μαζών και υπεράσπισής τους από την αδικία. Το γεγονός αυτό θα αποβεί ιδιαίτερα θετικό στην τόνωση του ηθικού των δεύτερων, καθώς και στην ανάπτυξη των γραμμών και του κύρους του πρώτου.
Οι στρατιωτικές επιτυχίες του ΕΛΑΣ (όπως αυτή στο Γοργοπόταμο κ.ά.) και η σταδιακή εκκαθάριση ευρύτερων τμημάτων της επαρχιακής Ελλάδας από τους τοπικούς αντιπροσώπους της κατοχικής κυβέρνησης έδωσαν το έναυσμα και αποτέλεσαν τη βάση για την ανάδειξη της λαϊκής αυτοδιοίκησης. Οι αντικειμενικά αυξανόμενες ανάγκες συντονισμού του ραγδαία αναπτυσσόμενου ΕΛΑΣ οδήγησαν, το Μάη του 1943, στη συγκρότηση του Γενικού Στρατηγείου. Ο Βελουχιώτης επωμίστηκε την ευθύνη του καπετάνιου του ΓΣ του ΕΛΑΣ, με στρατιωτικό αρχηγό τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη και πολιτικό αντιπρόσωπο του ΕΑΜ τον Ανδρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη).
Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας των κατοχικών κυβερνήσεων. Ιδιαίτερα αιματηρές για τα Τάγματα Ασφάλειας, αλλά και για τον ΕΛΑΣ, ήταν οι συγκρούσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου μετά το Σεπτέμβρη του 1944, όταν άρχισαν να αποχωρούν οι Γερμανοί. Στο τέλος Σεπτέμβρη 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Το Νοέμβρη του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Αγγλους: «Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει».
Είχε δίκιο
Ο Αρης Βελουχιώτης αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη χαρακτήρισε λαθεμένη. Στο διάστημα Φλεβάρης - Απρίλης 1945 ανέλαβε με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ, του οποίου η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (Απρίλης 1945) τον διέγραψε. Αργότερα, κυρίως από την αρχή της δεκαετίας του 1960, εκ μέρους του Κόμματος υπήρξαν πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Αρη. Αυτό αποτυπώθηκε και στον Α' τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918 - 1949, που γράφει: «Ο Αρης, ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα, αναδείχτηκε, με την ηρωική δράση του, σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στις 16 Ιούλη 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ.
Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη κατήγγειλε την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Οπως σημειώνει, «στη λαϊκή συνείδηση, ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».
Η εκστρατεία της Ηπείρου, ένα σκληρό και αιματηρό έπος
«Στις 10 του Οχτώβρη 1943 ο ΕΛΑΣ δέχτηκε τη διπλή επίθεση από μέρους των Γερμανών και του Ζέρβα. Παράλληλα μ' αυτό στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις ξέσπασε ένα κύμα μιας άγριας τρομοκρατίας, που εξαπέλυσαν οι ΕΔΕΣίτες από κοινού με την ειδική ασφάλεια, τα ραλλικά τάγματα ασφαλείας και την Γκεστάπο και με τις ευχές του Γλύξμπουργκ από το Κάιρο. Οι ΕΔΕΣίτες υπολογίζανε ότι με τα συνηθισμένα αυτά χτυπήματα, ο ΕΛΑΣ δεν θα μπορούσε ν' ανθέξει κι έτσι με την πτώση του θα παραμένανε αυτοί κύριοι της Ελλάδας.
Μα πολύ γρήγορα τα όνειρα αυτά της αντεθνικής συμμορίας ΕΔΕΣ - Ράλληδων - Γλύξμπουργκ διαλύθηκαν. Ο ΕΛΑΣ με την υποστήριξη του λαού, έδωσε την πρέπουσα απάντηση σ' αυτούς, αντιμετωπίζοντας σύγχρονα το γερμανικό όγκο των μηχανοκίνητων, την ΕΔΕΣίτικη μπαμπεσιά, τη ραλλική λύσσα, τη σκόπιμη διαστροφή της αλήθειας από μέρους του βασιληά και της κυβέρνησής του και το φοβερό χειμώνα με την πείνα, τη γδύμια, τις κακουχίες και την ξυπολυσιά. Πέντε μήνες αργότερα ο ΕΔΕΣ γονατισμένος κι έτοιμος να εκμηδενιστεί, εκμεταλλεύεται τη μεγαλοψυχία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, που τοποθετούν πάνω απ' όλα τον πόθο του λαού και του έθνους για την εθνική ενότητα κι αναγκάζεται, ύστερα από ένα σωρό μεμψιμοιρίες, να υπογράψει το Φλεβάρη 1944 ανακωχή - το σύμφωνο της Πλάκας - εξασφαλίζοντας έτσι μια νέα περίοδο για την αμαρτωλή ζωή του.
Από την πάλη αυτή ενάντια στους εχθρούς του λαού, γεννήθηκε το έπος της Ηπείρου, που δημιούργησε ο ΕΛΑΣ στους 5 μήνες του ηρωικού του αγώνα πάνω στα ηπειρώτικα βουνά. Ηταν ένα τραχύ έπος, ένας αιματηρός θρίαμβος, η εκστρατεία αυτή.
Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ για να αντιμετωπίσει την επίθεση του ΕΔΕΣ, δημιούργησε το "εκστρατευτικό σώμα της Ηπείρου", επικεφαλής του οποίου είχαν ενταχθεί ο Αρης κι ο συνταγματάρχης Νίκος Παπασταματιάδης. Ο κλήρος είχε λάχει πάλι στη Μεραρχία μας να εκτελέσει το καθήκον της. Τα περισσότερα τμήματα του εκστρατευτικού σώματος - το 42ο σύνταγμα με τον αντισυνταγματάρχη Θ. Σπαθή και το 2/39 σύνταγμα Ευζώνων, με τον ταγματάρχη Θ. Αρέθα, το Τάγμα Θανάτου του 36ου συντάγματος, ο ΙΙ ουλαμός της ΧΙΙΙ Πυλοβολαρχίας - ανήκανε στη ΧΙΙΙ Μεραρχία της Ρούμελης.
Πέντε ολόκληρους μήνες κράτησε η εκστρατεία αυτή. Και στο διάστημα αυτό οι αντάρτες μας δείξανε, για μια ακόμα φορά, πως η πίστη στα δίκαια του λαού μπορεί να υπερπηδήσει κάθε υλικό εμπόδιο. Ξυπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοί πολλές φορές, ψειριασμένοι, κάτω από δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες, οι στρατιώτες της ΧΙΙΙ Μεραρχίας τραβούσανε από επιχείρηση σε επιχείρηση με το χαμόγελο στο στόμα, αγόγγυστα, γελώντας, τραγουδώντας.
Ξεκινώντας από την Ευρυτανία τα παλληκάρια της Ρούμελης φτάσανε ύστερα από αδιάκοπες μάχες κοντά στην Αρτα και πέταξαν τους ΕΔΕΣίτες πέρα από τον Αραχθο. Οι σκληρές μάχες στο θρυλικό Βάλτο, στη Μαγούλα, στους Χαλκιόπουλους, στην Ντούνιστα, στο Κλειδί, στη Βαλανιδιά, στη Σκουλικαριά, στη Σωμερού, στα Πιστιανά κ.λπ., θα παραμείνουν αξέχαστες και θα θυμίζουν τι είνε σε θέση να καταφέρει ένας στρατός, όταν εμφορείται από τέτοια παλλαϊκά ιδανικά, όπως ο ΕΛΑΣ. Κάθε μάχη απ' αυτές είτανε και μια καινούργια αποκάλυψη για το θάρρος, τον ηρωισμό και την ανδρεία του στρατού μας. Στη μάχη της Βαλανιδιάς μια εχθρική σφαίρα τραυμάτισε θανάσιμα στην κοιλιά το μαχητή του ΙΙ τάγματος (Ευρυτανίας) συν. Τζακ. Μέσα σε βροχή από πυρά ο πολιτικός της ομάδας του τρέχει να τον περιποιηθεί, να του δέσει το τραύμα του με τα κομμάτια που σχίζει από το πουκάμισό του. Μα ο Τζακ του ψιθυρίζει:
-- Δε χρειάζεται συναγωνιστή. Πρόσεξε, φυλάξου εσύ. Ασε με εμένα... εγώ πάω... Ζήτω η Ελλάδα μας...
Μια καινούργια σφαίρα τραυματίζει και το δεύτερο. Κι ένας άλλος συναγωνιστής τρέχει τώρα να φροντίσει και για τους δυο.
Τέτοια παραδείγματα αυτοθυσίας, αλληλεγγύης, συναγωνιστικής κατανόησης γεμίζανε τη ζωή των ηρωικών μαχητών μας. Μοιράζονταν αδελφικά την μπουκιά τους όταν δεν υπήρχε το ψωμί. Κάπνιζαν το τσιγάρο ομαδικά όταν έλλειπε ο καπνός. Κουβαλούσανε στην πλάτη το οπλοπολυβόλο ή το κιβωτίδιο του συναγωνιστή που ήταν άρρωστος, πρόθυμα, αδιαμαρτύρητα. Σκεπάζονταν με την ίδια κουβέρτα για να ζεσταθούν. Πρόσεχε ο ένας τον άλλο στοργικά για να μην κρυώσει, να μην αρρωστήσει. Και πάντα, παρά τις άσχημες συνθήκες, και τις συνεχείς μετακινήσεις, βρίσκονταν η ευκαιρία να καθαριστούν, να ξεψειριαστούν με τους πρόχειρους κλιβάνους που η αντάρτικη εξυπνάδα επινοούσε. Στην ώρα της μάχης, οι έμπειροι στέκονταν πλάι στους άπειρους, τους ενθουσιώδεις, που πολεμούσανε όρθιοι. Κι όταν κανένας συναγωνιστής έπεφτε κάτω από τις σφαίρες του αντιπάλου ή τραυματίζονταν, γενική λύπη ξαπλωνόταν στα πρόσωπα όλων. Ετσι, η εκστρατεία αυτή ανέπτυξε τους στενούς δεσμούς και την απόλυτη ψυχική επαφή ανάμεσα στους αντάρτες.
Δεν θα ξεχαστεί ποτέ ο μεγάλος ηρωισμός και η ανδρεία που επέδειξε επίσης ο διοικητής του Ι τάγματος (Δομοκού) του 42ου συντάγματος, ανθυπολοχαγός Κακογιάννης, που συνετέλεσε στη διάλυση των μπουλουκιών του Καραμπίνα κι έπεσε ηρωικά στη μάχη του Κλειδιού.
Σύγχρονα η εκστρατεία αυτή συνετέλεσε στο να συσφιχθούν οι δεσμοί του ΕΛΑΣ με τον ηπειρώτικο λαό. Ο Ζέρβας για να εξαπατά τους Ηπειρώτες και να τους κρατά κάτω από το ζυγό του διέδιδε ότι ο ΕΛΑΣ σφάζει, καίει, ατιμάζει και καταστρέφει τις εκκλησιές. Μα μόλις οι Ηπειρώτες τίναξαν από πάνω τους τον όγκο αυτό της συκοφαντίας και της ψευτιάς, κατανόησαν απόλυτα τον αγώνα του ΕΛΑΣ και τον ενίσχυσαν αμέριστα στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Διέθεσαν σ' αυτόν ό,τι είχαν, ακόμα και τη ράχη τους, για τις μεταφορές. Και πείσθηκαν ότι ο Ζέρβας όχι απλώς έφευγε σε κάθε εμφάνιση των Γερμανών αλλά και δεν ειδοποιούσε τους χωρικούς για να κρυφτούν. Γιατί βλέπανε ότι όχι μόνο τα τμήματα του Ζέρβα φεύγανε κάθε φορά που εμφανίζονταν οι Γερμανοί, ανοίγοντας το δρόμο για να χτυπηθούν τα τμήματα του ΕΛΑΣ, μα και δεν τους χτυπούσανε κι όταν ακόμα τα τμήματα του ΕΛΑΣ κυνηγούσανε τους κατακτητές, που έτσι γλύτωναν από βέβαιη καταστροφή.
Συνάμα είδε με τα μάτια του ότι μονάχα ο ΕΛΑΣ πολεμούσε νικηφόρα. Αυτό φάνηκε στις τρεις τελευταίες μάχες του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο, όταν κανείς χωρικός στις γύρω περιοχές δεν κινήθηκε να φύγει ή να κρύψει τα πράγματά του, λέγοντας ότι εφ' όσον ο ΕΛΑΣ βρίσκεται εδώ, οι Γερμανοί δε θα περάσουν.
Ο συνταγματάρχης Ν. Παπασταματιάδης μιλώντας το Μάρτη του 1944, σχετικά με την εκστρατεία αυτή της Ηπείρου, ανέφερε:
Είνε κάτι αφάνταστο το σθένος, η αυτοθυσία, η γενναιότητα των ανδρών του κλιμακίου της Ηπείρου. Τιμή απεριόριστη σ' αυτούς τους αγνούς ΕΛΑΣίτες μας, που ξυπόλητοι, πεινασμένοι, κακοπαθημένοι, άνθεξαν στην πεντάμηνη ταλαιπωρία - κι άνθεξαν νικηφόρα. Με δυο λέξεις, υπήρξαν ήρωες... Είμαστε περήφανοι που διοικήσαμε τέτοιους ψυχωμένους αγωνιστές προμάχους του λαού.
Δεν θα ξεχαστεί ποτέ η θριαμβευτική επιστροφή των παλληκαριών της Ρούμελης. Είτανε κουρελιασμένοι, ξυπόλυτοι, ταλαιπωρημένοι. Μα στα πρόσωπα όλων έλαμπε η ικανοποίηση ότι εχτέλεσαν το καθήκον τους απέναντι του λαού».
(Αναδημοσίευση από έκδοση της Επιτροπής Διαφώτισης της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ - Αρχείο ΚΕ του ΚΚΕ)
Στις 31 Μάη του '44 ο Αρης υπογράφει Σχέδιο Ενέργειας του Κλιμακίου Πελοποννήσου του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ, στο οποίο καταγράφονται πληροφορίες για τις δυνάμεις του εχθρού στην Πελοπόννησο (16.000 Γερμανοί και 5.500 ταγματασφαλίτες), τη διάταξη και το σχέδιό τους. Με βάση αυτά τα στοιχεία καθορίζονται οι ενέργειες που πρέπει να κάνει το κλιμάκιο ώστε να εμποδίσει την ανάπτυξη των ταγματασφαλιτών στην ύπαιθρο, να γίνουν επιθετικές ενέργειες με στόχο την παρακώλυση των κινήσεων του αντίπαλου, να επιδιωχθεί ως και η κατάληψη της Τρίπολης (το έγγραφο υπάρχει στο Αρχείο του ΚΚΕ).
Στις 22 Σεπτέμβρη 1943, πριν ακόμα γίνει απόλυτα καθαρό ότι ο πόλεμος τελειώνει, ο Αρης στέλνει σημείωμα στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με το οποίο δηλώνει την ανησυχία του για τις κινήσεις των Αγγλων, σημειώνοντας ότι «οι στιγμές είναι κρίσιμες από κάθε άποψη». Καταγράφει μια σειρά από ενέργειες των Αγγλων, μέσα από τις οποίες προκύπτει ότι ετοιμάζονται ήδη για τη μεταπολεμική κατάσταση, με στόχο να χτυπήσουν το ΕΑΜ και να εγκαταστήσουν κυβέρνηση της αρεσκείας τους.
Δημοσίευση σχολίου