«Με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ κάποιοι μας απαγόρευσαν να συζητήσουμε, λες και στη δημοκρατία πρέπει να ζητάς άδεια για να διαλεχθείς». Τα παράπονα αυτά είχαν ακουστεί από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ το Νοέμβρη του 2009, όταν το ΠΑΜΕ είχε συμβολικά μπλοκάρει την έναρξη του «κοινωνικού διαλόγου» για το Ασφαλιστικό επί της νεοσύστατης τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Το τι ακολούθησε τα επόμενα 5 χρόνια με τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και την Κοινωνική Πρόνοια, το βίωσε για τα καλά ο ελληνικός λαός. Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραπονιέται, γιατί το ΠΑΜΕ την περασμένη βδομάδα διέκοψε τον «κοινωνικό διάλογο», όπου τους εργαζόμενους «εκπροσωπεί» ο ίδιος πρόεδρος εκ μέρους της ΓΣΕΕ. Οι μοιρασμένοι ρόλοι κυβερνήσεων και εργοδοτικών συνδικαλιστών τα τελευταία χρόνια με διαλόγους και με άλλα μέσα διαρκώς στοχεύουν στη μείωση των απαιτήσεων της εργατικής τάξης, στον περιορισμό των διεκδικήσεών της, στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας και της αντοχής των κερδών του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ το 2009 αναδείχθηκε στην κυβέρνηση ως αντίπαλο δέος στο πάγωμα μισθών που είχε προαναγγείλει η ΝΔ, ενώ το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει ελπίδα τη μη μείωση συντάξεων ή τις 100 δόσεις για την αποπληρωμή των χαρατσιών που επέβαλαν οι προηγούμενες - «μνημονιακές» κυβερνήσεις!
Κατάργηση διοδίων: Απορρίπτεται...
Πάνε δύο χρόνια από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε σε κινητοποιήσεις ενάντια στο άνοιγμα διοδίων, κατέθετε Ερωτήσεις στη Βουλή για τις διώξεις κατοίκων, αλλά και για τα «σκάνδαλα παραχώρησης με αποικιακές συμβάσεις» των αυτοκινητοδρόμων, όπως έλεγε. Σήμερα, ως κυβέρνηση έχει κάνει πλέον σαφές ότι δεν υφίσταται θέμα κατάργησης των διοδίων, απορρίπτοντας ασυζητητί τη σχετική τροπολογία του ΚΚΕ. Αντίθετα, αποδέχεται την επέκτασή τους όπως στην Εγνατία Οδό: Στους 7 σταθμούς διοδίων που υπάρχουν στον άξονά της, θα προστεθούν άλλοι 6, ενώ 5 ακόμα θα τοποθετηθούν στους 5 κάθετους άξονες. Η διοίκηση της «Εγνατίας Οδού ΑΕ» έχει κάνει σαφές ότι τα έσοδα από τα διόδια από περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ το έτος θα ξεπεράσουν τα 80 εκατ. ευρώ (!), στόχος που προφανώς υπηρετεί τις φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ για την επανεκκίνηση της οικονομίας (δηλ. της κερδοφορίας) και την ανάκαμψη! Ας αναρωτηθεί ο λαός: Ποιος κερδίζει από την αύξηση των διοδίων, που, από το 2008, έχει φτάσει έως και 400%; Ποιος θα έχανε από την κατάργησή τους; Οι μεγαλοεπιχειρηματίες ή οι μεροκαματιάρηδες, οι εργαζόμενοι; Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην πρόταση του ΚΚΕ αποτελεί κριτήριο για το με ποιων τα συμφέροντα παίρνει θέση.
Ανάξιος λόγου...
Τελικά, επιβεβαιώνεται ότι όποτε η «Αυγή» στερείται κάθε σοβαρού επιχειρήματος, για να αντικρούσει την κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση από το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, επιστρατεύει τον Ανανδρα-νιστάκη. Ετσι έκανε και προχτές, για να απαντήσει τάχα στην κινητοποίηση που έκανε το ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας, τη μέρα του «κοινωνικού διαλόγου». Στην κατακλείδα του άρθρου του, μάλιστα, ο Ανανδρανιστάκης εξανίσταται επειδή - όπως λέει - το ΚΚΕ δεν υπερψήφισε κανένα από τα νομοσχέδια που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα οποία, κατά τη γνώμη του, ανακουφίζουν τους εργαζόμενους και το λαό. Πέρα από το ότι δεν είναι καθόλου καλά ενημερωμένος για τη στάση του ΚΚΕ στη Βουλή, ας απαντήσει ο ίδιος στους αναγνώστες της «Αυγής»: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε όλες τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ σε νομοσχέδιά του, προκειμένου αυτά να μην περιορίζονται στην ανακύκλωση της ακραίας φτώχειας, αλλά να προσφέρουν κάποια ουσιαστική ανακούφιση στο λαό; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πλειοψηφία των νομοσχεδίων που καταθέτει (όπως αυτό για την ανθρωπιστική κρίση), αναπαράγει μέτρα και ρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης; Ρητορικά, βέβαια, τα ερωτήματα, αλλά αναγκαία για να καταλάβει ο κόσμος το λόγο που οι διάφοροι Ανανδρανιστάκηδες «ανεβαίνουν στα κεραμίδια» ενάντια στο ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα...
Παραμένουν οι στόχοι
Από τη μια, η κυβέρνηση εμφανίζεται να κάνει τομές με το πολυνομοσχέδιό της για την Παιδεία και, από την άλλη, εκπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης κάνουν λόγο ούτε λίγο ούτε πολύ για αναχρονιστικές πολιτικές. Αφετηρία και των δύο πλευρών οι διατάξεις που καταργούν κάποια μέτρα, τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα κατάγγελλε το κίνημα.
Ωστόσο, για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που βρίσκονται στα θρανία ή στα έδρανα, για τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση, η πραγματικότητα του σχολείου της αγοράς, του πανεπιστημίου - επιχείρηση παραμένει. Παραμένουν οι δυσκολίες στις σπουδές, η Παιδεία πίσω από τις λαϊκές ανάγκες, η προσήλωση στην «ανάπτυξη» και μέσω της Παιδείας προς όφελος των μονοπωλίων, η υποχρηματοδότηση, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στην εκπαίδευση και όλα εκείνα που κάνουν την Παιδεία εμπόρευμα και υποταγμένη στις ορέξεις των επιχειρήσεων.
Στα ερωτήματα «πόση Παιδεία, για λογαριασμό ποιου, με τι κόστος» εξακολουθούν να έχουν την ίδια απάντηση που είχαν με τις προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Δηλαδή, Παιδεία πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και σύγχρονες δυνατότητες, υποταγμένη στη στρατηγική των μονοπωλίων, ακριβή για τη λαϊκή οικογένεια και φτηνή για το κράτος.
Δημοσίευση σχολίου