Απάντηση των Οργανώσεων της ΚΝΕ σε καθηγητή - απολογητή του καπιταλισμού

«Ο καπιταλισμός θα υπάρχει για πάντα», διδάσκει από καθέδρας καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθήνας. Και όπως κάνουν όλοι οι απολογητές του συστήματος της αδικίας και της βαρβαρότητας, κόντρα στην ξεροκέφαλη πραγματικότητα η οποία διδάσκει ότι το σύστημα αυτό έχει σαπίσει και μόνο νέα δεινά υπόσχεται στους λαούς, επιτίθεται στο σοσιαλιστικό σύστημα και τα επιτεύγματά του.«Το χειρότερο καπιταλιστικό κράτος είναι καλύτερο από την ΕΣΣΔ», αποφαίνεται ο ίδιος καθηγητής.

Πρόκειται για τον κ. Μούτο. Σε όσα «ανακριβή» και με «αντιεπιστημονική προσέγγιση» είπε στο εισαγωγικό μάθημα της «Διεθνούς Οικονομικής», δίνουν απάντηση με ανακοίνωσή τους οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας.

Αναφέρουν συγκεκριμένα:

«Με αφορμή το εισαγωγικό μάθημα της Διεθνούς Οικονομικής στο οποίο έγινε αναφορά, με βάση το δείκτη ΑΕΠ, στην ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών (κυρίως ΗΠΑ) σε σύγκριση με τις σοσιαλιστικές (με επίκεντρο την ΕΣΣΔ). Θέλουμε να δώσουμε απάντηση στις ανακρίβειες και την αντιεπιστημονική προσέγγιση που έγινε. Ο καθηγητής κ. Μούτος προχώρησε σε αβίαστα συμπεράσματα όπως ότι "ο καπιταλισμός θα υπάρχει για πάντα" και ότι "το χειρότερο καπιταλιστικό κράτος είναι καλύτερο από την ΕΣΣΔ".

Βασικό ζήτημα είναι να προσδιορίσουμε τι εκφράζει ο δείκτης ΑΕΠ και πώς καθορίζεται ή διαφοροποιείται σε κάθε οικονομία. Εκφράζει το σύνολο των παραγόμενων προϊόντων εντός της χώρας. Σημασία όμως δεν έχει μόνο το μέγεθος του πλούτου που παράγεται, αλλά ποιος καρπώνεται αυτόν τον πλούτο και για ποιον λόγο.

Την ίδια στιγμή (1933) που στις ΗΠΑ το 0,1% κατείχε το 25% του παραγόμενου πλούτου (Washingtoncenter), οι υπόλοιποι τρέφονταν στα συσσίτια και σε ατέλειωτες ουρές ανεργίας με το ποσοστό να αγγίζει το 33%. Από την άλλη μεριά, το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές την περίοδο 1929-1939 μειώθηκε περίπου 30%, αποτυπώνοντας τις τεράστιες διαστάσεις της κρίσης στους διάφορους οικονομικούς κλάδους.

Ο κ. Μούτος δεν γνωρίζει άραγε ότι:

H EΣΣΔ στην εικοσιτετράχρονη, πριν από τη ναζιστική επίθεση, πορεία της πραγματοποίησε αλματώδη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, αμβλύνοντας την ανισομετρία που είχε κληρονομήσει από το προηγούμενο φεουδαρχικό - καπιταλιστικό σύστημα. Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχαν κρίσεις λόγω του κεντρικού σχεδιασμού στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό που πρέπει να μειώνει το "εργατικό κόστος", την παραγωγή με κίνητρο το μελλοντικό ποσοστό κέρδους ενός καπιταλιστή-ιδιοκτήτη. Αυτό το αποδεικνύουν ορισμένα στοιχεία όπως:

• Πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση, η Ρωσία κατείχε την πέμπτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την τέταρτη στην Ευρώπη. Λίγο πριν τον πόλεμο κατακτά τη δεύτερη θέση στον κόσμο και την πρώτη στην Ευρώπη. Αν και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε το 30% του εθνικού πλούτου της ΕΣΣΔ, το 1950, το εθνικό εισόδημα έφτασε στα 164% του επιπέδου του 1940, η βιομηχανική παραγωγή στα 172% και η αγροτική στα 99%. Η ΕΣΣΔ, ακόμη και στην εικοσιτετράχρονη, πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πορεία της, πραγματοποίησε άλματα αιώνων στη βιομηχανική και οικονομική της ανάπτυξη. Αν στα 1913 το εθνικό εισόδημα της Ρωσίας ήταν 1 (μια μονάδα) στα 1940 έγινε 5,1, ενώ στα 1950 έγινε 8,2, στα 1965 έγινε 29 και στα 1975 έγινε 56.
• Οι μέσοι ετήσιοι ρυθμοί ανόδου σε ποσοστά, σε βασικούς δείκτες ανάπτυξης της οικονομίας, είναι χαρακτηριστικοί για την περίοδο 1951-1975. Έτσι το εθνικό εισόδημα της ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 8,1%, ενώ των ΗΠΑ κατά 3,2%. Η βιομηχανική παραγωγή αυξανόταν στην ΕΣΣΔ κατά 9,6%, ενώ στις ΗΠΑ κατά 3,8%. Αντίστοιχα, η αγροτική παραγωγή στην ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 3,4%, ενώ στις ΗΠΑ είχε αύξηση κατά 1,7%. Ακόμη και στην περίοδο 1981-1985, κατά την οποία υπήρχαν εκτιμήσεις από την ίδια την ΕΣΣΔ για προβλήματα και καθυστερήσεις στην οικονομική ανάπτυξη, η μέση ετήσια αύξηση του εθνικού της εισοδήματος ήταν 3,1%, ενώ στις ΗΠΑ ήταν 2,5%. Στην ΕΣΣΔ υπήρξε ισχυρή τάση προσέγγισης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ των ΗΠΑ (55% το 1985, ενώ το 1913 ήταν 11,5%).

Και μόνο αυτοί οι δείκτες είναι ικανοί να αποδείξουν την ανωτερότητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Είναι γεγονός ότι αυτές οι δυνατότητες που οφείλονται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή στην αντικατάσταση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής με την κοινωνική, άρα και στην κατάργηση της εκμετάλλευσης, απελευθερώνουν την εργασία από τα καπιταλιστικά δεσμά, δίνοντάς της καινούριο ποιοτικά περιεχόμενο.

Βέβαια, ο κ. Μούτος πιάνεται αδιάβαστος και 2η φορά... ξέχασε μάλλον συνειδητά να εξηγήσει τι σημαίνει η καπιταλιστική ανάπτυξη για τους λαούς και το βιωτικό τους επίπεδο σε σχέση με τη σοσιαλιστική ανάπτυξη.

Στη Σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση, το 1975:

• Είχε καθιερωθεί με νόμο ότι οι ώρες εργασίας δεν μπορούσαν να ξεπερνούν τις 41 την εβδομάδα, από τις λιγότερες στον κόσμο.
• Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν ημέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές.
• Διευρύνθηκε ο μη εργάσιμος χρόνος, άλλαξε το περιεχόμενό του. Mετατράπηκε σε χρόνο για την ανάπτυξη του πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου των εργαζομένων, την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία και στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων.
• H Κοινωνική Ασφάλιση των εργαζομένων ήταν φροντίδα πρώτης προτεραιότητας του σοσιαλιστικού κράτους.

Στην καπιταλιστική ανάπτυξη: Η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση απαιτεί λαϊκές εκατόμβες, στρατιές ολόκληρες από ανέργους, ελαστικούς εργαζόμενους με ανύπαρκτα δικαιώματα, μόνιμες εφεδρείες στα γρανάζια της "ανταγωνιστικότητας" του κεφαλαίου. Στο 33% έφτασε στην Ελλάδα το ποσοστό της επίσημης ανεργίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε περισσότερες από 750.000 φτάνουν οι θέσεις εργασίας που "χάθηκαν" τα τελευταία χρόνια, ενώ η κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ από το 2009, όταν εκδηλώθηκαν τα φαινόμενα της καπιταλιστικής κρίσης, μέχρι και σήμερα ξεπερνά το 21%. Σε ρυθμούς βύθισης συνεχίζουν οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι ασφαλιστικές εισφορές από την πλευρά της εργοδοσίας (το λεγόμενο "εργατικό κόστος" για τους καπιταλιστές).

ΨΑΧΝΟΥΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ».