Γι
Για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις απ' τα αποκαλυπτήρια του «καραγκιόζ μπερντέ» που έπαιξαν σε βάρος του λαού καμουφλάροντας το περιεχόμενο της πολιτικής τους, αλλά και για να κερδίσουν χρόνο, ξεγελώντας την αναμενόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, οι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ζητούν «4 μήνες υπομονή» ώστε «να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση»! Συνοδεύουν το αίτημά τους με αυταπάτες ότι αυτό που συμφωνήθηκε συνιστά τάχα μια «κίνηση τακτικής», έναν «ελιγμό», που φέρνει δήθεν κοντύτερα τη ...νίκη!Προβάλλοντας την άποψη ότι η συμφωνία είναι προσωρινή, μόνο για 4 μήνες!!!
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι διαφορετική. Η συμφωνία που καταλήχτηκε με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν συνιστά ένα τετράμηνο μορατόριουμ, όπως εσκεμμένα την παρουσιάζουν. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν είναι διαρκείας, όπως και οι συνέπειές τους στη ζωή του λαού.
Αλλωστε, τόσο η συγκυβέρνηση όσο και οι «εταίροι» παραδέχονται ότι αυτή η συμφωνία θα αποτελέσει τη βάση για τη συνομολόγηση της επόμενης αντιλαϊκής, μετά το πέρας του τετραμήνου. Το χειροκρότημα των βιομηχάνων έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η συμφωνία αυτή δεν έχει ημερομηνία λήξης αλλά στόχο έχει να διαμορφώσει προοπτικά συνθήκες ευνοϊκές για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.
Ορισμένα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:
- Η δέσμευση των ελληνικών αρχών «να απόσχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και από μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοοικονομική σταθερότητα, όπως αξιολογείται από τους θεσμούς». Δηλαδή, διατήρηση όλου του αντιλαϊκού πλαισίου και ενίσχυσή του ώστε να μη διαταράσσονται οι δημοσιονομικοί στόχοι και η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Κοινώς, ό,τι έγινε έγινε με τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό δεν αφορά μόνο ένα τετράμηνο.
- Η διατήρηση, επικύρωση και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, έστω και εξασφαλίζοντας καλύτερους όρους, και μάλιστα ενισχύοντας το ΤΑΙΠΕΔ, δεν αφορούν ένα τετράμηνο.
- Η σύνδεση της πιθανότητας αύξησης του κατώτατου μισθού με την πορεία της οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα δεν αφορά ένα τετράμηνο.
- Η δέσμευση της κυβέρνησης «να προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης», δηλαδή να διατηρήσει και να επεκτείνει το σημερινό απαράδεκτο πλέγμα των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δεν είναι για τέσσερις μήνες.
- Η διασφάλιση «καλύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος», δηλαδή η εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται στις λεγόμενες «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, δεν αφορά ένα τετράμηνο.
Αλλωστε, γι' αυτά και ακόμα περισσότερα ο ΣΕΒ χειροκρότησε αυτή τη συμφωνία, υποθέτουμε ότι δεν χειροκρότησε για κάτι που θα λήξει σε ένα τετράμηνο.
Αυτό που επιμελώς επίσης κρύβει η συγκυβέρνηση είναι ότι αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε θα πρέπει να μεταφραστούν σε συγκεκριμένους νόμους το επόμενο διάστημα αν θέλει να περάσει τις αξιολογήσεις του Απρίλη και του Ιούνη προκειμένου να πάρει τις δόσεις από τους δανειστές και με δεδομένη την έλλειψη ρευστότητας. Αυτοί οι νόμοι, δηλαδή, θα πρέπει να προχωρήσουν μέσα στο επόμενο τετράμηνο αλλά θα καθορίσουν τη ζωή των εργαζομένων για τα επόμενα χρόνια. Την ίδια μάλιστα στιγμή που πυκνώνουν οι πιέσεις για νέα συμφωνία μετά τον Ιούνη για νέο πακέτο στήριξης.
Γίνεται καθαρό ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην πραγματικότητα συμφώνησε να προχωρήσει την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου από το σημείο ακριβώς που σταμάτησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τα βασικά χαρακτηριστικά του προηγούμενου προγράμματος, όπως η αυστηρή επιτήρηση, η αξιολόγηση πριν από την εκταμίευση των δόσεων και η δέσμευση σε συγκεκριμένες αντιλαϊκές - αντεργατικές κατευθύνσεις, παραμένουν αυτούσια στη νέα συμφωνία. Ακλόνητο παραμένει όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και τα ψίχουλα για την ακραία φτώχεια τα συνοδεύει με τόσα «αν» που τελικά είναι αμφίβολο αν θα τα δουν ποτέ οι δικαιούχοι τους.
Οσο και αν προσπαθεί η συγκυβέρνηση με επικοινωνιακά τερτίπια, όπως η ανακοίνωση των πρώτων νομοσχεδίων την Παρασκευή, και απατεωνιές να αλλάξει αυτή την εικόνα, δεν πρόκειται να κρυφτεί το επόμενο διάστημα, τόσο μέχρι τον Ιούνη όσο και αργότερα.
Η αντιλαϊκή πολιτική επικεντρώνεται πλέον σε αναδιαρθρώσεις, που θα διαμορφώσουν σε βάθος χρόνου εκείνο το περιβάλλον που έχει ανάγκη για την ανάπτυξή της η καπιταλιστική οικονομία. Το περιβάλλον που χτίζουν για το κεφάλαιο είναι όμως «αποστειρωμένο» από εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, «τοξικό» για το λαό και τις δικές του ανάγκες.
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν θα τελειώσει σε τέσσερις μήνες. Αν ο λαός το επιτρέψει, σε τέσσερις μήνες θα τελειώσει ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα για την οργάνωση της πάλης του απέναντι σε παλιές και νέες απειλές για τη ζωή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «λαϊκή εντολή»
Ενα από τα ψευτοεπιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να πείσει ότι ο συμβιβασμός που έκανε με τους 3 «θεσμούς» του κεφαλαίου (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) έχει την έγκριση του λαού, είναι ότι βαδίζει με βάση την εντολή που έδωσε η λαϊκή ψήφος για επίτευξη συμφωνίας και όχι ρήξη με την ΕΕ! Αυτό, παρόλο που περιέχει κάποια αλήθεια, γιατί όντως μεγάλο τμήμα όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ δεν ήθελε σύγκρουση με την ΕΕ, την Ευρωζώνη και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στην πραγματικότητα αποτελεί λαθροχειρία.
Οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όμως, ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ με προσδοκίες πως θα μπει τέλος στην αντιλαϊκή πολιτική. Δεν τον ψήφισαν γνωρίζοντας ότι θα συνεχίσει την αντιλαϊκή στρατηγική των μνημονίων. Οτι θα συνεχιστούν η επιτήρηση, η τρόικα με άλλο όνομα, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί λιτότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν τον ψήφισαν γνωρίζοντας ότι θα αφήσει απείραχτο όλο το μνημονιακό αντιλαϊκό πλαίσιο, τους νόμους και την πολιτική που φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης στο λαό. Σήμερα, όμως, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πετάει στα μούτρα του λαού και ειδικά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων τη συνέχιση του μνημονίου και όλου του αντιλαϊκού πλαισίου που καθιέρωσε. Πρόκειται για τους εφαρμοστικούς νόμους που χτυπάνε τα εργασιακά δικαιώματα, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία - Πρόνοια, επιβάλλουν τη φορομπηξία των λαϊκών οικογενειών που τώρα θα γίνει με άλλο τρόπο, τις ιδιωτικοποιήσεις των λεγόμενων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Ταυτόχρονα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δηλώνει έτοιμη και διαθέσιμη να εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις στο πλαίσιο της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που πυκνώνουν τα σύννεφα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης με πρόσχημα τους τζιχαντιστές στη Μ. Ανατολή.
Πρέπει, όμως, να δούμε τι ήταν αυτό που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό και τους εργαζόμενους. Οτι για να δει ο λαός προοπτική, για να ανασάνει, δε χρειάζεται καμιά ριζική ανατροπή, καμιά ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο, αρκεί μια αλλαγή κυβέρνησης, μια αλλαγή διαχείρισης. Αυτά δεν τα έλεγε μόνο προεκλογικά, αυτή τη γραμμή προωθούσε συστηματικά όλα τα προηγούμενα χρόνια στο πλαίσιο του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου». Ηδη, όμως, στο μικρό χρονικό διάστημα επιβεβαιώθηκε και πάλι ο χαρακτήρας της ΕΕ, ως λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, που δεν αλλάζει από την αλλαγή της κυβερνητικής σκυτάλης στις χώρες - μέλη της, επιβεβαιώθηκε ότι οι δεσμεύσεις στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου δε χωράνε τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, δε χωράνε τη λαϊκή απαίτηση για ανάκτηση απωλειών, απαιτούν τη συνέχιση του αντεργατικού - αντιλαϊκού δρόμου. Θυμίζουμε, επίσης, ότι οι δυνάμεις του πάλευαν με λύσσα τη θέση του ΚΚΕ ότι τα μνημόνια ενσωματώνουν τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ και δεν αποτελούν λανθασμένες νεοφιλελεύθερες επιλογές της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, συκοφαντούσαν το ΚΚΕ επειδή καλούσε το λαό να διαλέξει τη σύγκρουση με την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ότι έτσι δήθεν παραπέμπει τη σωτηρία του λαού στη «δευτέρα παρουσία». Αυτή η λογική δεν άντεξε ούτε ένα μήνα και όσο και αν προσπαθούν να αλλάξουν τα ονόματα της αντιλαϊκής πολιτικής, της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου, δεν αλλάζει η ουσία.
Οσοι είχαν αυταπάτες ψηφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ ότι θα σταματήσουν τα μνημόνια, οι επιτηρήσεις, η λιτότητα (τώρα τη λένε λιτό βίο), οι αντιλαϊκοί νόμοι, δεν πρέπει ούτε να γίνουν κλακαδόροι στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως τους καλούν όλοι, αστικά κόμματα και ΜΜΕ, ούτε να ...πέσουν από τα σύννεφα. Τα λαϊκά στρώματα δε μάτωσαν τα προηγούμενα χρόνια με τους άλλους διαχειριστές του συστήματος, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για να βρεθούν και σήμερα αντιμέτωπα με παρόμοια αντιλαϊκά μέτρα. Ομως, όσο και αν καλλιεργούνται, με τη στήριξη και των ισχυρών μηχανισμών των ΜΜΕ των μεγαλοκαπιταλιστών, η αναμονή και η υπομονή για τη νέα δήθεν «εθνική προσπάθεια που απαιτεί συναίνεση», τα πρώτα βήματα της νέας συγκυβέρνησης στον ίδιο δρόμο των δεσμεύσεων στην ΕΕ και της κερδοφορίας των μονοπωλίων δεν προμηνύουν τίποτε το καλό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Οι σημερινές επικλήσεις στο λαό να συνεχίσει τις θυσίες του στο όνομα της νέας «εθνικής υπόθεσης» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν πρέπει να συγκινήσουν κανέναν πραγματικό ριζοσπάστη, αριστερό εργαζόμενο και λαϊκό άνθρωπο. Φτάνουν πια οι θυσίες για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Ο λαός μας έχει συσσωρευμένη σημαντική εμπειρία και πρέπει να την αξιοποιήσει, μπορεί να κρίνει πού οδήγησαν οι θυσίες όλα τα προηγούμενα χρόνια για τη διάσωση της πλουτοκρατίας, θυσίες που του ζητείται να συνεχίσει. Γι' αυτό δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να μετατραπεί σε κλακαδόρο της κυβέρνησης. Μονόδρομος για το λαό είναι η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, η πάλη για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, η ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Δημοσίευση σχολίου