Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, καθώς και άλλων αστικών κομμάτων, είναι το ζήτημα της «ανάκαμψης». Η συγκυβέρνηση βάζει ως στόχο την «ανάκαμψη» που πρέπει να έρθει για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση με ένα συγκεκριμένο μείγμα πολιτικής που λέει ότι θα υλοποιήσει. Από την άλλη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν αυτή την πολιτική ακριβώς γιατί δε θα φέρει την πολυπόθητη «ανάκαμψη» και παρουσιάζουν ως εναλλακτική την πολιτική που ακολουθούσαν οι ίδιοι ως συγκυβέρνηση, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι «βρισκόμασταν ένα βήμα μακριά από την έξοδο από το τούνελ»...
Γύρω απ' αυτό το ζήτημα, λοιπόν, εστιάζεται όλη η συζήτηση. Απ' όλα τα αστικά κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης προβάλλεται ότι οι εργαζόμενοι έχουν να περιμένουν οφέλη από την ανάκαμψη, ότι θα ξεφύγουν από τη σημερινή κατάσταση. Είναι, όμως, έτσι;
Καταρχήν, μιλάμε για καπιταλιστική ανάκαμψη. Δηλαδή για μια περίοδο κατά την οποία το κεφάλαιο, τα μονοπώλια θα θεωρήσουν πως υπάρχουν οι συνθήκες ώστε να επενδύσουν με όρους ανταγωνιστικότητας ώστε να έχουν τα προσδοκώμενα κέρδη. Μερικοί από αυτούς τους όρους είναι φτηνή εργατική δύναμη, δηλαδή χαμηλοί μισθοί, μείωση αυτού που χαρακτηρίζουν «μη μισθολογικό κόστος» και αφορά τις εργοδοτικές εισφορές για την ασφάλιση των εργαζομένων, κίνητρα για επενδύσεις όπως φοροαπαλλαγές κ.λπ.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη και τι σημαίνει αυτή για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα:
1. Ενας πρώτος όρος είναι η διατήρηση όλου του αντεργατικού αντιδραστικού πλαισίου που απορρέει από τη Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και που στη χώρα μας, μία του μόνο πλευρά, εκφράστηκε και με τους εφαρμοστικούς νόμους που απορρέουν από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Αυτό το πλαίσιο είναι ένα το κρατούμενο για την επικείμενη καπιταλιστική ανάκαμψη. Οσα, δηλαδή, έχουν οδηγήσει το λαό στη φτώχεια, την ανεργία, τα δυο - τρία μεροκάματα το μήνα για ένα κομμάτι ψωμί, τις συντάξεις πείνας, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Για να μπορεί, δηλαδή, το κεφάλαιο να εξασφαλίσει κάποιους βασικούς όρους «ελκυστικής επένδυσης» σε τομείς της οικονομίας. Αλλωστε, γι' αυτό το λόγο και η σημερινή συγκυβέρνηση διατηρεί όλο το υπάρχον πλαίσιο.
2. Για να έρθει η καπιταλιστική ανάκαμψη, λοιπόν, θα πρέπει ο λαός να συνεχίζει να ζει κάνοντας μεγάλες θυσίες. Ομως για να επανέλθει η καπιταλιστική οικονομία στα επίπεδα του 2009, σύμφωνα με εκτιμήσεις, θα χρειαστεί τουλάχιστον 10 χρόνια, με την προϋπόθεση ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης στη χώρα να είναι σταθερά στο 2,5% ετησίως γι' αυτά τα 10 χρόνια!!! Κάτι που δεν είναι ορατό ούτε με ...κιάλι. Καταλαβαίνουμε ότι όλη την επόμενη δεκαετία οι εργαζόμενοι θα κληθούν να κάνουν συνεχιζόμενες θυσίες προκειμένου να θωρακιστεί η προσπάθεια για ανάκαμψη. Θυμίζουμε ότι την περίοδο του 2009 ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ, με αλλεπάλληλες εκθέσεις τους, επιχειρούσαν να σκιαγραφήσουν την «επόμενη μέρα» της κρίσης, δικαιολογώντας νέα σειρά αντεργατικών μέτρων με στόχο την ταχύτερη επάνοδο των επιχειρήσεων στα προ της κρίσης επίπεδα κερδοφορίας.
3. Σε συνθήκες ανάκαμψης σε ορισμένους κλάδους είναι δυνατόν να αυξηθούν οι μισθοί, να περιοριστεί η ανεργία, όπως και σε συνθήκες κρίσης υπήρχαν κλάδοι με υψηλούς μισθούς και χαμηλή ανεργία, αυτό όμως δεν πρόκειται να αποτελέσει το κυρίαρχο στοιχείο στο σύνολο της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλωστε, αυτό δείχνει και η πείρα από κράτη που βρίσκονται εδώ και χρόνια σε φάση ανάπτυξης (π.χ. ΗΠΑ).
Αξίζει σ' αυτό το σημείο να θυμίσουμε το εξής: Το 2009, ένα χρόνο μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, παρουσιάστηκε μία έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για την πορεία της διεθνούς οικονομίας. Τότε, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκουρία, στην παρουσίασή της είχε πει, ανάμεσα σε άλλα, «η παγκόσμια ύφεση μπορεί να κοστίσει συνολικά 25 εκατ. θέσεις εργασίας μέχρι τα τέλη του 2010, όταν το ποσοστό των ανέργων στις 30 χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ εκτιμά πως θα φτάσει στο 10%, με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτός αγοράς εργασίας συνολικά περί τα 57 εκατ. άνθρωποι. Οι επώδυνες αυτές εξελίξεις είναι ανεξάρτητες από την ανάκαμψη. Δε θα δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης». Μάλιστα, ο Α. Γκουρία είχε κάνει λόγο για τη δημιουργία μιας χαμένης γενιάς νέων ανέργων, οι οποίοι κινδυνεύουν να παγιδευτούν στη μακροχρόνια ανεργία... Στην έκθεση του ΟΟΣΑ υπήρχε η αναφορά ότι «η εκτίναξη της ανεργίας μπορεί να γίνει διαρθρωτικής φύσης»... Αυτές οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις προς το χειρότερο.
4. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι το σημερινό διεθνές πλαίσιο ανταγωνιστικότητας, που καθορίζεται από τη δυναμική είσοδο της Κίνας, της Ινδία και της Βραζιλίας στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, θέτει και τους όρους μέσα στους οποίους μπορεί να κινηθεί η καπιταλιστική οικονομία σε κράτη της ΕΕ. Ετσι, λοιπόν, είναι καθαρό ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτή η περίοδος που μπορούσε η καπιταλιστική οικονομία ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών να εξασφαλίζει και υψηλή κερδοφορία, ανταγωνιστική θέση και ταυτόχρονα να ασκεί πολιτική ορισμένων πιο εκτεταμένων «παροχών» προς τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
5. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η καπιταλιστική ανάκαμψη, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ο προθάλαμος, η εισαγωγή, για μια νέα καπιταλιστική κρίση. Γιατί; Η κρίση γεννιέται από την ίδια τη φυσιολογική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι η «επιτυχία» του που εκφράζεται με την υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου που οδηγεί στην αποτυχία του, δηλαδή την αδυναμία επαρκώς κερδοφόρων επενδύσεων. Ετσι, αργά ή γρήγορα, μια νέα οικονομική κρίση θα χτυπήσει και πάλι το λαό, θα του στερήσει ακόμα περισσότερα απ' όσα ήδη έχει χάσει. Για να περιμένει και πάλι μια νέα «ανάκαμψη», σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο. Θα κάνουν, λοιπόν, διαρκώς θυσίες οι εργαζόμενοι για να ξαναπηγαίνουν στα ίδια και τα ίδια;
«Μετρητοίς» στο κεφάλαιο, ακάλυπτες επιταγές στο λαό
Παραθέτοντας συγκεκριμένα παραδείγματα, γράφαμε την περασμένη βδομάδα ότι από τους πρώτους κιόλας μήνες η νέα συγκυβέρνηση δίνει σαφή δείγματα ότι με την πολιτική της έρχεται να υπηρετήσει το κεφάλαιο και όχι το λαό. Τις προηγούμενες μέρες προστέθηκαν και άλλα τέτοια παραδείγματα, επαληθεύοντας την ανάγκη να σπάσει το κλίμα της αναμονής που καλλιεργεί η κυβέρνηση και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν στο κίνημα.
Το πρώτο παράδειγμα έρχεται από τον κλάδο του Μετάλλου. Στις 3 Απρίλη, η «Χαλυβουργική» ανακοίνωσε 100 απολύσεις με το φερετζέ της «εθελούσιας εξόδου». Χωρίς να χάσουν λεπτό, το εργοδοτικό σωματείο και η Ομοσπονδία (ΠΟΕΜ) ζήτησαν από την κυβέρνηση να επισπεύσει τα μέτρα για φτηνότερο ρεύμα στις ενεργοβόρες βιομηχανίες, προκειμένου η «Χαλυβουργική» να ανακαλέσει τις απολύσεις.
Σαν έτοιμη από καιρό, η κυβέρνηση συνάντησε αρχικά τους συνδικαλιστές και κατόπιν τη διοίκηση της επιχείρησης, για να τους ανακοινώσει ότι είναι έτοιμο το πακέτο με τα μέτρα για φτηνότερη Ενέργεια, όπως υποσχόνταν και προεκλογικά. Σύμφωνα μάλιστα με τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Π. Λαφαζάνη, η κυβέρνηση σκοπεύει να νομοθετήσει και το μέτρο της «διακοψιμότητας», που αποτελεί πάγιο αίτημα των εργοδοτών στην ενεργοβόρα βιομηχανία.
Η «διακοψιμότητα» προβλέπει εκπτώσεις για τους μεγάλους καταναλωτές, με «αντάλλαγμα» τη δυνατότητα του Διαχειριστή να μειώνει ή να διακόπτει την παροχή ρεύματος σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, μετά από προειδοποίηση (π.χ., σε περίοδο φόρτου στην κατανάλωση). Το συγκεκριμένο μέτρο ήταν από τα βασικά αιτήματα της Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας, γιατί θα οδηγήσει σε μείωση του κόστους της μεγαβατώρας κατά 6 - 12 ευρώ και θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων του κλάδου.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, μέσα σε τέσσερις μέρες δρομολογήθηκε λύση στο «πρόβλημα» των βιομηχάνων. Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με τα λαϊκά νοικοκυριά, που στενάζουν από τους ακριβούς λογαριασμούς. Δυο μήνες τώρα ακούνε για μειώσεις στο ρεύμα και μειώσεις δε βλέπουν. Επιπρόσθετα, προκύπτει το εξής ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει τις εκπτώσεις στους βιομηχάνους, αν όχι ο λαός; Η κυβέρνηση μοιράζει διαβεβαιώσεις για το αντίθετο αλλά είναι γνωστό ότι «με τα λόγια χτίζεις ανώγια και κατώγια»...
Θυμίζουμε εδώ ότι με τον ίδιο εκβιασμό («φτηνότερο ρεύμα ή απολύσεις»), οι βιομηχανίες του Μετάλλου απέσπασαν και από την προηγούμενη κυβέρνηση ένα πακέτο μέτρων, το οποίο μάλιστα ανανεώθηκε για το 2015. Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν εμπόδισε τη «Χαλυβουργία» στο Βόλο να διατηρήσει μειωμένους κατά 12% τους μισθούς, ενώ και στη «Χαλυβουργική» η εταιρεία είχε διώξει το 2013 άλλους 148 εργαζόμενους με «εθελούσια».
Η παρέμβαση του κράτους υπέρ των βιομηχάνων του Μετάλλου γίνεται ξανά στο όνομα του να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα του κλάδου. Οι εργαζόμενοι, όμως, έχουν τώρα την πείρα να δουν πού τους οδήγησε η αποδοχή αυτής της λογικής και ποια ήταν τα αποτελέσματα κάθε φορά που στοιχίζονταν με τις αξιώσεις της εργοδοσίας, όταν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες τους γίνονταν «ουρά» των βιομηχάνων.
«Πέτσινες» οι προσλήψεις στην Υγεία
Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από το χώρο της Υγείας. «Μετά βαΐων και κλάδων», ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στις 2/4 μερικές χιλιάδες προσλήψεις (4.500) και προσπάθησε να δημιουργήσει την αίσθηση ότι μια κοσμογονία ξεκινάει στο χώρο της Υγείας. Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει.
Πέρα από τη γενική κριτική ότι οι συγκεκριμένες προσλήψεις είναι σταγόνα στον ωκεανό των ελλείψεων όταν για να καλυφθούν τα κενά χρειάζονται 30.000, απ' τις δηλώσεις των υπουργών που ακολούθησαν προκύπτουν τα εξής: Οι προσλήψεις θα είναι «απολυμένοι και διαθέσιμοι που επιστρέφουν» (δηλαδή κυρίως γιατροί ή εκπαιδευτικοί, που μέσω της εθελοντικής κινητικότητας ενδεχομένως να επιλέξουν κάποιες από τις κενές θέσεις του υπουργείου Υγείας), καθώς και επιτυχόντες του ΑΣΕΠ που ακόμη δεν έχουν διοριστεί.
Επίσης, ενδέχεται να προκηρυχτούν 1.095 θέσεις για τις οποίες υπάρχει Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) της προηγούμενης συγκυβέρνησης αλλά δε διατέθηκαν οι απαραίτητες πιστώσεις το 2014.
Από εκεί και πέρα, μέχρι να συμπληρωθούν οι 4.500 προσλήψεις κανείς δεν ξέρει και δε λέει πότε θα εκδοθούν οι ΠΥΣ και θα γίνουν οι προκηρύξεις. Το τοπίο είναι εντελώς θολό και όλα θα εξαρτηθούν απ' τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Ετσι, για να «μπαλώσει» τις εκρηκτικές ανάγκες, η συγκυβέρνηση προσανατολίζεται στην προσφιλή πρακτική της πρόσληψης επικουρικού προσωπικού (800 γιατρών και 700 νοσηλευτών).
Στα παραπάνω, προστίθεται η διατήρηση των πετσοκομμένων προϋπολογισμών των νοσοκομείων για το 2015. Από πού υπαγορεύονται όλα αυτά; Από την προσπάθεια της κυβέρνησης να μείνει συνεπής στις δεσμεύσεις της για δημοσιονομική εξυγίανση και στους στόχους για τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, που προϋποθέτουν όμως να ματώσει και άλλο ο λαός.
Για κερασάκι στην τούρτα, ο πρωθυπουργός άφησε την υπόσχεση προς τους ντόπιους φαρμακοβιομήχανους ότι θα τους ενισχύσει με «έμμεσα» και «άμεσα» κίνητρα. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση «πληρώνει» τοις μετρητοίς στο κεφάλαιο και από την άλλη μοιράζει ακάλυπτες επιταγές στο λαό..
Δημοσίευση σχολίου