Στο
Συνέδριο συμμετείχαν 171 αντιπρόσωποι
από τις Κομματικές Οργανώσεις όλων των
περιοχών της Γερμανίας, μεταξύ των
οποίων και σημαντικός αριθμός νεολαίων
κομμουνιστών από την ΟργάνωσηΣοσιαλιστική
Γερμανική Εργατική Νεολαία (SDAJ).
Στην
κεντρική εισήγηση ο Πρόεδρος του
κόμματος, σ. Πάτρικ Κέμπελε, παρουσίασε
τις θέσεις της ΚΕ και μεταξύ των άλλων
αναφέρθηκε στις διεθνείς εξελίξεις,
στην κατάσταση στη Γερμανία και τα
προβλήματα της εργατικής τάξης, στα
καθήκοντα του κόμματος για την επόμενη
περίοδο.
Στα
θέματα της ημερήσιας διάταξης
περιλαμβανόταν η πρόταση της ΚΕ του DKP
για άρση της ιδιότητας του παρατηρητή
στο οπορτουνιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής
Αριστεράς (ΚΕΑ), αλλά η συζήτηση και η
λήψη της απόφασης αναβλήθηκε και
καθορίστηκε 3η μέρα συνέχισης του 21ου
Συνεδρίου, μέσα στο Φλεβάρη/Μάρτη 2016,
και για το θέμα αυτό.
Η
άρση της ιδιότητας του παρατηρητή στο
ΚΕΑ, η αναγκαιότητα ενίσχυσης των
μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών
που υπερασπίστηκε η ηγεσία του κόμματος,
αλλά και η αυτόνομη κάθοδος στις εκλογές,
αποτέλεσαν θέματα ιδεολογικής - πολιτικής
διαπάλης ανάμεσα στην ηγεσία του DKP και
την εσωκομματική αντιπολίτευση που δρα
ομαδοποιημένα με τη δική της πλατφόρμα,
έχοντας πλέον συγκροτήσει και ξεχωριστή
πολιτική κίνηση με την ονομασία
«Μαρξιστική Αριστερά», και παρεμβαίνει
στη ζωή του κόμματος από τη σκοπιά της
υποστήριξης του ΚΕΑ, και της ενδυνάμωσης
των σχέσεων με το οπορτουνιστικό κόμμα
Die LINKE.
Ο
γερμανικός ιμπεριαλισμός γίνεται πιο
επιθετικός
Στις θέσεις
της ΚΕ,
που παρουσίασε ο σ. Κέμπελε,
αναφέρονται μεταξύ των άλλων και τα
ακόλουθα:
«Η
μάχη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου
μεταξύ των μονοπωλίων και των
ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αποτελεί
χαρακτηριστικό γνώρισμα για την εποχή
του μονοπωλιακού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού,
ξεσπά με νέα οξύτητα. Ο ενδοκαπιταλιστικός
ανταγωνισμός δημιουργεί ιμπεριαλιστικούς
πολέμους για τις σφαίρες επιρροής, τις
πρώτες ύλες, για τα μερίδια των αγορών
και τους δρόμους ανεφοδιασμού. Εχει
αποδειχθεί ότι η νομοτελειακή ανισόμετρη
ανάπτυξη του καπιταλισμού αλλάζει
συνεχώς το συσχετισμό, διαλύει συμμαχίες
και φτιάχνει νέες. Ο πόλεμος ως συνέχεια
της πολιτικής με άλλα μέσα αποτελεί
απειλή όσο εξακολουθεί να υπάρχει το
καπιταλιστικό σύστημα.
Ο
γερμανικός ιμπεριαλισμός γίνεται όλο
και πιο επιθετικός και αυξάνει τη
στρατιωτικοποίησή του. Η τάση αυτή, σε
σχέση με την περίοδο μετά το 1945, έχει
άλλα ποιοτικά γνωρίσματα. Ο γερμανικός
ιμπεριαλισμός επιδιώκει να επεκτείνει
το ρόλο του ως ρυθμιστική και ηγετική
δύναμη στην ΕΕ και αξιοποιεί την ΕΕ στον
αγώνα για τις σφαίρες επιρροής και τις
πρώτες ύλες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο
γερμανικός ιμπεριαλισμός κατάφερε ήδη,
πριν από το ξέσπασα της κρίσης, να
μετατρέψει τη Γερμανία σε μία χώρα
χαμηλόμισθων, σε σύγκριση με την υψηλή
παραγωγικότητα. Αυτό αντιμετώπισε
ελάχιστη αντίσταση και συντελέστηκε
με την εκτεταμένη ενσωμάτωση των
συνδικάτων. [...] Και στη Γερμανία
αντιμετωπίζουμε ένα αυξανόμενο χάσμα
μεταξύ φτωχών και πλουσίων, μαζική
φτώχεια και τη διαμόρφωση εξαθλιωμένων
περιοχών στις πόλεις. Τα προσιτά ενοίκια
είναι πλέον σπάνιο αγαθό. Η παιδική
φτώχεια αποτελεί σε πολλές περιοχές
της χώρας μας μαζικό φαινόμενο [...]».
«Κυρίως
στα τμήματα της εργατικής τάξης που
παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση
γνώμης μέσα στο εργατικό κίνημα κυριαρχεί
η διαδεδομένη πεποίθηση της δήθεν
ταύτισης συμφερόντων με το μονοπωλιακό
κεφάλαιο. Από την άλλη, μεγάλα τμήματα
των κοινωνικά αποκλεισμένων δεν
συμμετέχουν πια ή συμμετέχουν μόνο
σποραδικά στην πολιτική ζωή, στα κινήματα
και στους αγώνες. Η "εσωτερική
σταθερότητα" που διαμορφώνεται με
αυτόν τον τρόπο αποτελεί σημαντικό
παράγοντα επιτυχίας του επιχειρηματικού
μοντέλου της γερμανικής αστικής τάξης.
Ο φόβος της υποβίβασης σε ασταθή
απασχόληση, στην ανεργία και στην φτώχεια
δυναμώνουν τους εκβιασμούς [...]»
«
[...] Το DKP παλεύει για την υπερνίκηση του
καπιταλισμού και την οικοδόμηση του
σοσιαλισμού. Η απόκτηση της πολιτικής
εξουσίας από την εργατική τάξη και η
κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων
παραγωγής είναι οι προϋποθέσεις για
την οικοδόμηση του σοσιαλισμού».
«Είναι
απαραίτητη η ένταξη των σημερινών αγώνων
μας σε μια στρατηγική επαναστατικής
ρήξης με τον καπιταλισμό και η αναζήτηση
τρόπων μετάβασης στο σοσιαλισμό. Η
τήρηση της διαλεκτικής σχέσης των
μεταρρυθμίσεων και της επανάστασης
διαφοροποιεί το Κομμουνιστικό Κόμμα
από οργανώσεις, οι οποίες προσανατολίζονται
στις λεγόμενες "μεταρρυθμιστικές
εναλλακτικές", τις "έννοιες του
μετασχηματισμού" και τα "δημοκρατικά
οικονομικά μοντέλα" και θολώνουν
αυτήν τη διαφορά».
«...
Ο αντιφασιστικός αγώνας μας δεν μπορεί
και δεν πρέπει να περιορίζεται στον
αγώνα ενάντια σε δράσεις νεοφασιστών
και στην εξάπλωση της ιδεολογίας τους.
Πολεμάμε τη γενική άνοδο της δεξιάς και
συνδέουμε τη δράση μας εναντίον της με
τον αγώνα ενάντια στις κοινωνικές
περικοπές. Διότι η άνοδος της δεξιάς
και ο φασισμός εξυπηρετούν τη διάσπαση
των εξουσιαζόμενων, στρώνουν το δρόμο
για την επιβολή των συμφερόντων του
μονοπωλιακού κεφαλαίου. Υπερασπιζόμαστε
την παρακαταθήκη της αντιφασιστικής
αντίστασης και την αντιφασιστική
κληρονομιά της ΓΛΔ [...] Οπου δραστηριοποιούνται
ναζιστές, η αντίσταση είναι καθήκον.
Κανένας δρόμος, κανένας χώρος, καμία
θέση στο κοινοβούλιο, καμία δημόσια
εμφάνιση των φασιστών και ρατσιστών....»
Στην
παρέμβαση του, ο Πρόεδρος της κομμουνιστικής
νεολαιίστικης οργάνωσης SDAJ, Πάουλ
Ρόντερμουντ, μίλησε για την ενίσχυση
των σχέσεων της Οργάνωσης με το DKP, και
στα βήματα που έχουν γίνει στο άνοιγμα
της Οργάνωσης μέσα στη νεολαία. Οπως
τόνισε, 25 στελέχη της SDAJ επισκέφτηκαν
την Ελλάδα μετά από πρόσκληση της ΚΝΕ
και είδαν τι θα πει ΕΕ και σοσιαλδημοκρατία
του ΣΥΡΙΖΑ, ότι χρειάζεται ένα κόμμα
που θα οργανώνει τους εργαζόμενους στην
πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.
Στο
Συνέδριο συμμετείχαν 28 Κομμουνιστικά
κι Εργατικά Κόμματα και μεταξύ αυτών
αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής
τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του
ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος παρέδωσε
χαιρετιστήριο μήνυμα του Κόμματος στην
ηγεσία του DKP.
Αλληλεγγύη
στην πάλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ
Οι
εξελίξεις στην Ελλάδα, η επίθεση του
κεφαλαίου και της ΕΕ κατά του λαού, ο
ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και η κριτική στην
αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησής του,
αποτέλεσαν θέμα πολλών ομιλιών στις
οποίες εκφράστηκε η αλληλεγγύη στην
πάλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Οι
σύνεδροι υποδέχθηκαν με ιδιαίτερα
θερμές εκδηλώσεις την παρουσίαση της
αντιπροσωπείας του ΚΚΕ από το προεδρείο
και την εισηγητική αναφορά του Προέδρου
του DKP, ο οποίος μιλώντας για τις εξελίξεις
στην Ελλάδα τόνισε: «Το αδελφό μας
κόμμα, το ΚΚΕ είχε δίκιο. Συγχαρητήρια
στο ΠΑΜΕ για τη μεγάλη απεργία στις 12
Νοέμβρη. ΚΚΕ και DKP είμαστε στην πρώτη
γραμμή ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός».
Το
Συνέδριο εξέλεξε νέα ΚΕ και επανεξέλεξε
Πρόεδρο το σ. Πάτρικ Κέμπελε με 131 ψήφους
υπέρ και 34 κατά.
Δημοσίευση σχολίου