Τη δική του παρέμβαση - την πρώτη μετά από τον αποκλεισμό του απ' τα κομματικά όργανα - στις διεργασίες που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ο πρώην υπεύθυνος του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, αναρτώντας στο facebook το editorial του περιοδικού «Θέσεις» που εκδίδει από τη δεκαετία του '80.
Το κείμενο φέρει τον τίτλο «Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα» και μεταξύ άλλων ο Γ. Μηλιός επιρρίπτει ευθύνες στην κυβέρνηση για τις επιλογές της στο εσωτερικό της χώρας, γράφοντας ότι «μοιάζει να τείνει να μετατραπεί σε φιλολαϊκό διαχειριστή του υπάρχοντος, δηλαδή της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην παγιωμένη νεοφιλελεύθερη μορφή της».
Ταυτόχρονα ασκεί κριτική για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, γράφοντας πως «...απομονωμένη είναι σε ευρωπαϊκό πεδίο, ενώ οι "επαφές" με Κίνα και Ρωσία αποτελούν πολιτικούς εξωτισμούς που δίνουν ελπίδα μόνο σε φανατικούς εθνικιστές». Επιπλέον ότι «η κυβέρνηση, στους πραγματικούς διεθνείς συσχετισμούς, βρίσκεται μόνη της. Απομονωμένη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και χωρίς άλλο εξωτερικό στήριγμα. Είναι η μόνη που χορεύει έξω από τη γραμμή του χορού, όπως θα έλεγαν οι Γερμανοί»...
Η σκοπιά απ' την οποία διατυπώνει την κριτική του είναι αυτή της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, καθώς ξαναζεσταίνει και σερβίρει γνωστές απ' τα παλιά συνταγές. «Η κοινωνική πόλωση δεν μπορεί να αμβλυνθεί στο ελάχιστο, όσο δε γίνεται κάτι στην κατεύθυνση "να πληρώσουν οι πλούσιοι", δηλαδή, για να αποκωδικοποιήσουμε αυτό το μάλλον απλουστευτικό σύνθημα, να στηριχτεί η κοινωνική προστασία και οι κρατικές δαπάνες σε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα μεταφέρει στο κεφάλαιο ένα μεγάλο μέρος από τα βάρη που επωμίζονται σήμερα η εργατική τάξη, η αυτοαπασχόληση και η μικρή επιχειρηματικότητα», γράφει.
Σε ένα απ' τα πολλά σημεία του κειμένου με παραπομπές στη Γερμανία, επικαλείται τον Peter Bofinger, έναν από τους 5 «σοφούς» της οικονομίας που συμβουλεύουν τη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, γράφοντας ότι «φάνηκε να είναι αριστερότερος πολλών αριστερών ζητώντας να "πληρώσουν οι πλούσιοι" στην Ελλάδα και προτείνοντας μοντέλα υψηλής φορολόγησης για τους "έχοντες", επικαλούμενος την εμπειρία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Καίτοι επισήμως κεϊνσιανός, ο "σοφός" σπεύδει πάντως να δηλώσει ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να υπάρξουν αυξήσεις του άμεσου μισθού και των συντάξεων, ούτε να αυξηθούν οι κοινωνικές δαπάνες (με εξαίρεση τους «πάμφτωχους»). Αλλά προτείνει τουλάχιστον "Μνημόνιο για τους πλούσιους" ώστε να εξασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα». Να θυμίσουμε ότι η γερμανική κυβέρνηση ένα από τα ζητήματα που έχει θέσει για το «μη πατριωτισμό» τμημάτων των επιχειρηματιών είναι και το ζήτημα της φορολογικής ασυλίας των Ελλήνων εφοπλιστών.
Κριτική από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου
Το άρθρο, αφού επικρίνει την «ανθρωπιστική» παρέμβαση της κυβέρνησης ότι συγκροτείται από «μέτρα στήριξης για ομάδες ακραίας κοινωνικής αδυναμίας», προσθέτει «η "κοινωνική σωτηρία" θα μείνει μετέωρη μέχρις ότου η κυβέρνηση υποχρεώσει τις κυρίαρχες τάξεις να αναλάβουν το κόστος της!». Ισχυρίζεται ότι η εξουσία του κεφαλαίου μπορεί συγχρόνως να είναι θύτης και σωτήρας του λαού!
Ο Γ. Μηλιός επικρίνει και τον «εθνικιστικό» χαρακτήρα της κυβερνητικής ταυτότητας. Γράφει: «Πατριωτικοί λόγοι διαφορετικής έντασης εθνικισμού ακούγονται συνεχώς. Πανηγυρικοί εκφωνούνται και εμβατήρια αντηχούν, οι "Γερμανοί" (και οι "Ευρωπαίοι" σε δεύτερο πλάνο) φαίνονται να είναι οι εχθροί μας, ενίοτε σε επίπεδο παραληρήματος που συναγωνίζεται τις ανοησίες της γερμανικής "Bild". Αφού κάποτε η γερμανική σημαία ανέμισε στην Ακρόπολη, φαίνεται να αποτελεί μια κάποια λύση το να κατεβεί η γερμανική σημαία από το Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών» (...) «Δεν αποκλείεται αυτό το σχήμα "Ελλάδα - Γερμανία" ή "Ελλάδα - Ευρώπη" να οδηγήσει ακόμα και στην εθνικιστική σκλήρυνση του "εμείς" εναντίον "εκείνων". Τόσο η Σαλαμίνα όσο και οι Θερμοπύλες αναπαριστούν εν τέλει την πρόθεση "συνέχειας του κράτους". Την άρνηση της εσωτερικής ταξικής αντιπαράθεσης».
Προσθέτει ότι «από τις πρώτες στιγμές συγκρότησης της κυβέρνησης έγινε σαφές ότι η κοινωνική συμμαχία που αυτή θα εκπροσωπούσε είχε ως έμβλημα την "ανάπτυξη", την "έντιμη συμφωνία" με την Ευρώπη και (για τους πιο ρομαντικούς) την "αξιοπρέπεια" και το σεβασμό της νομιμότητας: Τηρούμε "κάθε λέξη" του Συντάγματος και πληρώνουμε τα χρέη μας στο ακέραιο... Ηδη το 2014 είχε επισημανθεί ότι "η γενικότερη εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εικόνα ενός πολιτικού σχηματισμού ο οποίος αποδέχεται τους κανόνες του παιχνιδιού". Δυστυχώς η επισήμανση/φόβος επαληθεύεται».
Ο Γ. Μηλιός αναφέρεται και στην ενεργοποίηση του «κόσμου της εργασίας» σαν «το στοίχημα της ιστορικής στιγμής που ζούμε» που, «αν δεν επαληθευθεί», τότε «...απλώς ο Γοργοπόταμος θα εξακολουθεί να στέλνει στην Αλαμάνα τον εθνικά περήφανο χαιρετισμό του».
Δημοσίευση σχολίου